เป็นเมียแม่ทัพ...ไม่ง่าย เล่ม1

รา่ งเตีย ผิวขาวสะอาด รบี วิงมาทางนาง เมือไดย้ ินเสยี งชายผนู้ ี หญิงสาวก็รูไ้ ดท้ นั ทีวา่ ...เขาเป็น คนทีไปรบั นางทีบา้ นเมือวาน “ฮหู ยินตืนแลว้ หรอื ขอรบั ทาํ ไมไมพ่ กั ตอ่ อีกสกั หน่อย เลา่ ?” สหี ยนุ จือไดย้ นิ คนเรยี กวา่ ‘ฮหู ยิน’ เป็นครงั แรกก็รูส้ กึ ประหมา่ นางไมไ่ ดต้ อบกลบั ทาํ เพียงยมิ เลก็ นอ้ ย ชายผนู้ นั พดู ตอ่ วา่ “ฮหู ยินขอรบั ขา้ ชือจา้ วอี สว่ นเจา้ คนทีกาํ ลงั ยืนยมิ อยนู่ นั ชือหานเฟิง พวกเราเป็นองครกั ษ์ 101

ของคณุ ชาย หากฮหู ยินมีเรอื งอะไรใหพ้ วกเรารบั ใชก้ ็ สามารถเรยี กไดต้ ลอด พวกเราจะรบี มาทนั ที ใหท้ าํ อะไร ก็ไดข้ อรบั ไมม่ ีองู้ านแน่นอน” “อืม...ถา้ อยา่ งนนั ขา้ ก็ขอบคณุ ลว่ งหนา้ ” สีหยนุ จือ รูส้ กึ กระดากใจอยบู่ า้ งทีจ่ๆู ก็มีคนมาเสนอตวั รบั ใช้ จงึ พยกั หนา้ ใหจ้ า้ วอีและหานเฟิงกอ่ นจะเดนิ ดว้ ยทา่ ทาง เขินอายไปทางหอ้ งครวั จา้ วอีมองตามหลงั สีหยนุ จือ ก่อนจะเดินไปอยขู่ า้ งหาน เฟิงแลว้ ลบู คางพลางบอกวา่ “ฮหู ยิน...ดจู ะเกรงใจพวกเรามากไปหรอื เปลา่ ?” 102

แสงแดดทีเลด็ ลอดเขา้ มาทาํ ใหเ้ หน็ วา่ ดา้ นในมีโต๊ะไมต้ วั หนงึ ตงั อยู่ ดา้ นขา้ งโต๊ะเป็นเตาไฟและมีฟื นกองใหญ่วางอยทู่ างทศิ เหนือของหอ้ ง สว่ นผนงั แขวนของป่าและของตากแหง้ ไว้ มากมาย มีทงั ไก่ป่า เป็ดป่า เหด็ และผกั ป่านานาชนิด บา้ นนีอยตู่ ิดกบั ภเู ขา...ทีนีก็เลยมีแตอ่ าหารป่าอยา่ งนนั หรอื ? สีหยนุ จือไดแ้ ตเ่ กบ็ ความสงสยั ไวใ้ นใจ คิดเพียงวา่ ใน เมือเป็นคนของทีนีแลว้ กต็ อ้ งอยแู่ บบคนบา้ นนี ทวา่ สงิ ที นางควรทาํ เป็นอนั ดบั แรกคือตม้ นาํ และชงชาไปคารวะ 103

ญาติผใู้ หญ่ในบา้ นของสามีก่อน อนั ทีจรงิ นางควรจะตืนแตเ่ ชา้ เพือทาํ อาหารใหท้ า่ นป่กู บั สามี แตต่ อนนีสายมากแลว้ และพวกเขาคงกินขา้ วกนั แลว้ นางจงึ เปลยี นมาตม้ นาํ รอ้ นเพือชงชาแทน ขณะทีกาํ ลงั ตม้ นาํ ชายชราคนหนงึ กเ็ ปิดประตหู อ้ งครวั แลว้ เดนิ เขา้ มาดา้ นใน นางจาํ ไดท้ นั ที...เขาคือคนทีไปรบั ตนเมือวานนี สหี ยุ นจือจงึ ถอยหา่ งออกจากกองไฟเลก็ นอ้ ย เมือชายชราเหน็ วา่ หญิงสาวกาํ ลงั กอ่ ไฟกร็ บี เขา้ ไปรบั ฟื น 104

จากมือนาง พลางบอกวา่ “อะไรกนั ฮหู ยนิ ทา่ นจะมา ทาํ งานหนกั อยา่ งนีไมไ่ ดน้ ะขอรบั เดียวขา้ ทาํ ตอ่ เองขอ รบั ” สีหยนุ จือยิมอยา่ งอายๆ “ทา่ นผเู้ ฒา่ เชา้ วนั แรกขา้ ก็ตืน สายเสยี แลว้ ...ไมร่ ูว้ า่ ทา่ นป่กู บั ใตเ้ ทา้ จะโกรธไหม ขา้ เลยตงั ใจจะยกชาไปให.้ ..” ชายชรายมิ ออกมา “ฮหู ยนิ ขอรบั ขา้ แซเ่ ยียน คนทีนี เรยี กขา้ วา่ ลงุ เยียน นายทา่ นรูว้ า่ หลงั เสรจ็ งานพิธีฮหู ยนิ คงเหนือยมากจงึ บอกใหข้ า้ มาเตรยี มอาหารใหฮ้ หู ยนิ นายทา่ นไมไ่ ดโ้ กรธหรอกขอรบั สว่ นคณุ ชายกต็ ืนเชา้ เป็นปกติอยแู่ ลว้ ตอนนีอาจจะกาํ ลงั ไปหาของป่า ขอฮหู ยินอยา่ ไดเ้ ป็นกงั วล” 105

สหี ยนุ จือรบี ปฏิเสธ “ไมไ่ ดๆ้ ทา่ นอยา่ ลาํ บากเลยเจา้ คะ่ เดียวขา้ ทาํ อาหารกินเองได”้ พดู จบก็รบี เดนิ ไปแยง่ ฟื น กลบั มาจากมือชายชรา ทวา่ ลงุ เยียนกลบั เบียงตวั หลบ ไดอ้ ยา่ งวอ่ งไวแลว้ เดนิ ไปก่อไฟทีเตา เมือเหน็ ลงุ เยียนเดนิ ไปกอ่ ไฟแลว้ หญิงสาวกไ็ มอ่ าจนิง เฉย รบี ไปเปิดฝาหมอ้ ดวู า่ นาํ ทีตม้ ใกลเ้ ดือดแลว้ หรอื ยงั เสียงพดู คยุ เงียบไปครูห่ นงึ จนกระทงั ลงุ เยียนถามขนึ วา่ “ฮหู ยินเป็นคณุ หนใู หญ่ของตระกลู สีหรอื ขอรบั ? บิดา ของฮหู ยนิ ชือสเี จิงใช่หรอื ไม?่ ” สีหยนุ จือชะงกั มือเลก็ นอ้ ยเมือไดย้ นิ ชือบิดา ก่อนพยกั 106

หนา้ แลว้ ถามกลบั “ลงุ เยียนรูช้ ือของบดิ าขา้ ไดอ้ ยา่ ง ไร?” ลงุ เยียนยืนหนั หลงั อยหู่ นา้ เตาไฟ นางจงึ มองไมเ่ หน็ สี หนา้ ของเขา ไดย้ ินเพียงเสยี งหวั เราะแหง้ ๆ แลว้ บอกวา่ “ปีทีคณุ ชายสเี ขา้ เมืองไปสอบเป็นจอหงวน บงั เอิญมา หลบฝนทีหนา้ จวนของเรา จงึ ไดม้ ีโอกาสถามไถ่วา่ ทา่ น เป็นคนทีไหน ทา่ นตอบวา่ เป็นคนตระกลู สี อยทู่ ีเมืองลวั หยาง” “...” เมือไดย้ ินลงุ เยียนเลา่ เรอื งทีพบทา่ นพอ่ โดยบงั เอิญ สีหยุ นจือก็ไมร่ ูว้ า่ จะควรจะตอบกลบั อยา่ งไรดี 107

เพราะตอนทีทา่ นพอ่ เขา้ เมืองเพือไปสอบ...นนั กเ็ กือบ สบิ ปีมาแลว้ ยามนนั ทา่ นพอ่ ยงั เป็นคนหน่มุ ทีกระฉบั กระเฉงและเตม็ เปียมไปดว้ ยพลงั พรอ้ มกบั ความหวงั วา่ จะสอบตดิ จอ หงวนและนาํ ความภาคภมู ิใจมาสตู่ ระกลู แตเ่ รอื งกลบั ตาลปัตรไมเ่ ป็นดงั หวงั ทา่ นพอ่ ในวนั นีจงึ ตา่ งจากเมือ ก่อนอยา่ งสนิ เชิง นางเดาวา่ ลงุ เยียนเองก็คงจะไดย้ ินเรอื งราวหลงั จากนนั ของทา่ นพอ่ มาบา้ ง เขาจงึ ไมไ่ ดถ้ ามอะไรตอ่ กลบั เลา่ เรอื งราวของตระกลู ปใู้ หฟ้ ังแทน 108

หลงั จากฟังลงุ เยียนเลา่ นางจงึ ไดร้ ูว้ า่ ตระกลู ทีนางแตง่ เขา้ แซป่ ู้ และสามีนางชือปถู้ าน เมือก่อนเขาเป็นแมท่ พั แตเ่ พราะพา่ ยศกึ สงครามและไดร้ บั บาดเจ็บสาหสั เบือง บนจงึ เหน็ วา่ หมดประโยชน์ จากนนั กส็ งั ใหม้ าดแู ลสสุ าน จกั รพรรดิทีเมืองหา่ งไกลนี ตระกลู ปเู้ ดนิ ทางมาลวั หยางพรอ้ มกบั กองทพั ทหารบาด เจ็บและพา่ ยสงครามทีฮ่องเตส้ ง่ มา ทวา่ มีเพียงลงุ เยียน จา้ วอี และหานเฟิงทีติดตามมายงั บา้ นหลงั นีเพือดแู ลผู้ เป็นนายอยา่ งใกลช้ ิด ในบา้ นทีมีแตผ่ ชู้ ายแบบนี ใครจะดแู ลเรอื งงานบา้ นงาน เรอื น? 109

นีคงเป็นสาเหตทุ ีตอ้ งมีอาหารป่าและอาหารแหง้ มาก มายในหอ้ งครวั เลก็ ๆ นีสนิ ะ สดุ ทา้ ยสหี ยนุ จือก็ตดั สนิ ใจตม้ โจ๊กอยา่ งง่ายๆ นางเตรยี มเครอื งปรุงอยา่ งคลอ่ งแคลว่ หนั เนือทีตม้ สกุ แลว้ ใหเ้ ป็นชินแบบลกู เตา๋ หนั เหด็ เป็นเสน้ ๆ จากนนั ก็ใส่ ลงในหมอ้ เพียงไมน่ านโจ๊กก็สง่ กลนิ หอมไปทวั นางบรรจงตกั โจ๊กใสถ่ ว้ ยและวางลงบนถาด จากนนั ก็ ถือถาดเดนิ ตามลงุ เยียนไปยงั หอ้ งของทา่ นป่ ู เมือเดินมาถงึ กเ็ หน็ ทา่ นป่นู งั อยดู่ า้ นใน สีหยนุ จือคอ้ ม 110

กายคารวะ ก่อนจะยกถว้ ยโจ๊กวางบนโต๊ะใหด้ ว้ ยกิรยิ า นอบนอ้ ม ทา่ นป่ยู มิ อยา่ งใจดี กินโจ๊กทีนางนาํ มาแลว้ เอย่ ชืนชม ฝีมือทาํ อาหารพรอ้ มกบั ยกนิวโปง้ ให้ เขากินเพียงไมก่ ีคาํ ก็หมดถว้ ย ลงุ เยียนยมิ พลางสง่ ผา้ สะอาดใหเ้ จา้ นาย เพือเช็ดปาก ทา่ นป่กู ระแอมขนึ ครงั หนงึ กอ่ นจะเอย่ เสียงดงั จนไดย้ ิน กนั ทวั บา้ น “เยียม! ไมไ่ ดก้ ินโจ๊กรสเลศิ อยา่ งนีมานานแลว้ ถานเออ๋ มนั วาสนาดีจรงิ ๆ ฮ่าๆๆๆ” 111

แมท้ า่ นป่จู ะเอย่ ชมไมข่ าดปากแตส่ หี ยนุ จือกย็ งั คกุ เขา่ นิงอยกู่ บั พืน นางไมร่ ูว้ า่ ทา่ นป่พู ดู เพราะรูส้ กึ เชน่ นนั จรงิ ๆ หรอื พดู ชมไปอยา่ งนนั เอง เหมือนทา่ นยา่ ของนาง ทีแมจ้ ะพดู ดีดว้ ยแตแ่ ทจ้ รงิ แลว้ กลบั เกลียดนางเหลอื เกิน มีหลายครงั ทีนางเดาใจทา่ นยา่ ไมอ่ อก ไมว่ า่ เขาจะพดู อยา่ งไร หลานสะใภก้ ็ยงั คงคกุ เข่าอยทู่ ี เดมิ ชายชราพลนั คิดไดว้ า่ ...อาจจะตอ้ งใหเ้ วลานางอีก สกั หนอ่ ย กวา่ จะเขา้ กบั ครอบครวั ใหมไ่ ดอ้ ยา่ งสนิทใจ เขาจงึ ไมไ่ ดพ้ ยายามฝืนใจนางอีก 112

ตอนที 7 หยกคู่ จๆู่ ทา่ นป่กู ท็ าํ ทา่ เหมือนนกึ บางอยา่ งได้ เขารบี ลกุ ขนึ ยืนแลว้ เดินวนไปรอบหอ้ งเหมือนกาํ ลงั หา อะไรบางอยา่ ง ลงุ เยียนก็ไมร่ ูว้ า่ เจา้ นายกาํ ลงั หาอะไรจงึ 113

เดินเขา้ ไปถาม ปเู้ ฉิงจงยืนลบู เคราของตนเองอยคู่ รูห่ นงึ จากนนั กท็ าํ ทา่ เหมือนเพิงนกึ ออก เขาตรงไปยงั หอ้ งนอน เพียงไมน่ าน ก็กลบั ออกมานงั ลงบนเกา้ อีทีอยเู่ ยืองกบั หลานสะใภ้ แลว้ กวกั มือเรยี กนางใหเ้ ขา้ มาใกลๆ้ สีหยนุ จือเขา้ ใจความหมายของทา่ นป่แู ตก่ ย็ งั ไมก่ ลา้ ลกุ ขนึ จงึ คอ่ ยๆ เดินเข่าไปขา้ งหนา้ สองกา้ ว ทา่ นป่เู หน็ นางทาํ เช่นนีก็ไมถ่ ือสาและไมไ่ ดต้ อ่ วา่ เขา วางถงุ ผา้ แดงลงบนมือนางกอ่ นจะบอกเสยี งดงั ชดั เจน 114

“จีหยกคสู่ ลกั รูปนกเป็ดนาํ นีเป็นสมบตั ติ กทอดของตระ กลู ปู้ ตอนนีมนั เป็นของเจา้ กบั ถานเออ๋ แลว้ ใหเ้ จา้ เก็บ เอาไวช้ ินหนงึ อีกชินคอ่ ยเอากลบั ไปใสใ่ หส้ ามีของเจา้ เฮอ้ ...โชคยงั ดีทีก่อนเกิดเรอื งขา้ เกบ็ เอาไวไ้ ดท้ นั ไม่ อยา่ งนนั บรรพบรุ ุษคงไดล้ กุ จากสสุ านมาตอ่ วา่ ขา้ เป็น แน่” สีหยนุ จือหยิบหยกขาวราวหมิ ะทงั สองชินออกมาจากถงุ ผา้ แมท้ า่ นป่จู ะพดู อยา่ งนนั แตน่ างก็รูด้ ีวา่ ทา่ นจรงิ จงั และใหค้ วามสาํ คญั เพียงไร หยกคนู่ ีหมายถงึ การสืบทอดตระกลู ปู้ รวมถงึ ความรบั ผิดชอบทีไมอ่ าจละทิง 115

สหี ยนุ จือเก็บหยกคใู่ สไ่ วใ้ นถงุ ผา้ ตามเดิมแลว้ เก็บเขา้ ใน สาบเสอื อยา่ งระวงั คอ้ มกายกลา่ วขอบคณุ ทา่ นป่ ู พรอ้ มกบั รบั ปาก “เจา้ คะ่ หยนุ จือจะเก็บรกั ษาไวเ้ ป็นอยา่ งดี” ปเู้ ฉิงจงเหน็ นางแสดงความเคารพเชน่ นนั ก็วางใจ ลกุ ขนึ ไปประคองสหี ยนุ จือใหย้ ืนขนึ แลว้ ยมิ อยา่ งอารมณด์ ี “แคร่ กั ษาไมพ่ อหรอก ตอ้ งสืบทอดดว้ ย...สง่ ใหล้ กู ให้ หลานตอ่ ไปเรอื ยๆ แลว้ กร็ บี มีทายาทตวั นอ้ ยใหต้ ระกลู ปู้ ไวๆ ละ่ ฮ่าๆๆ” สหี ยนุ จือหนา้ แดงดว้ ยความอาย ไมร่ ูว้ า่ ควรจะทาํ 116

ตวั อยา่ งไรดี พลนั ไดย้ ินเสยี งทอ้ งของทา่ นป่รู อ้ ง “อาเยียน ไปตกั โจ๊กมาใหข้ า้ เพิมหนอ่ ย ขา้ เพิงเคยกิน โจ๊กทีอรอ่ ยขนาดนีเป็นครงั แรก ฝีมือทาํ อาหารของ หลานสะใภย้ อดเยียมจรงิ ๆ หากไดก้ ินอาหารทีเจา้ ทาํ ชาตนิ ีขา้ คงนอนตายตาหลบั ” ทา่ นป่ชู มสหี ยนุ จือไมข่ าดปาก นางเขินอายจนทาํ หนา้ ไมถ่ กู เมือไดย้ นิ ทา่ นป่บู อกวา่ อยากจะกินโจ๊กอีก นาง จงึ อาสา “เดียวหยนุ จือไปเอาใหเ้ องเจา้ คะ่ ” พดู จบกห็ ยบิ ถว้ ยโจ๊ก ทีทา่ นป่กู ินจนหมด เดนิ หนา้ แดงเรอื ออกจากหอ้ งไป 117

ลงุ เยียนเหน็ เจา้ นายมองตามหลงั หลานสะใภไ้ มว่ างตาก็ อดถามไมไ่ ด้ “นายทา่ น คดิ อะไรอยหู่ รอื ขอรบั ? ฮหู ยนิ ออกจะนิสยั ดี มีสมั มาคารวะตอ่ ผอู้ าวโุ ส...” ปเู้ ฉิงจงไดย้ ินลงุ เยียนพดู จงึ หนั กลบั มาบอกวา่ “นิสยั ดี ทีเดียว แตผ่ อมไปหนอ่ ย ดเู หมือนจะมีลกู ยาก ตอ้ ง บาํ รุงมากๆ” “...” ลงุ เยียนหวั เราะทอ้ งคดั ทอ้ งแขง็ เมือรูค้ วามจรงิ วา่ นาย ทา่ นกาํ ลงั หว่ งเรอื งอะไร จากนนั เขากท็ าํ ทา่ จะออกจาก 118

หอ้ งแตก่ ลบั ถกู เจา้ นายเรยี กไว้ “เจา้ ไปเอาบญั ชีและเงินทีเหลอื ทงั หมดของบา้ นเราให้ นางดว้ ย จากนีใหน้ างเป็นคนดแู ล” ลงุ เยียนแสดงสีหนา้ กงั วล “แตว่ า่ นายทา่ น...บญั ชีและ เงินของบา้ นเรา...” เขาทาํ หนา้ ลงั เลเลก็ นอ้ ยแลว้ พดู ตอ่ “ฮหู ยินเพงิ จะมาอยไู่ ดไ้ มน่ าน...อยา่ งนีจะดีหรอื ขอรบั ” แตป่ เู้ ฉิงจงตดั สนิ ใจแลว้ เขาโบกมือหา้ มลงุ เยียนพรอ้ ม กบั บอกวา่ “ทาํ ตามทีขา้ วา่ นีแหละ ไมม่ ีอะไรนา่ เป็น หว่ งหรอก นางเป็นหลานสะใภท้ ีขา้ เลือกดว้ ยตวั เอง เชียวนะ” 119

ตอนนนั เขาไมไ่ ดห้ ว่ งยศถาบรรดาศกั ดิ ไมไ่ ดห้ ว่ งความ ชราของตน ใชเ้ วลาสามเดือนเตม็ กบั การศกึ ษานิสยั และ ความอดทนของหลานสะใภค้ นนี จนแน่ใจวา่ นางเหมาะ สมทีสดุ สีหยนุ จือกลบั มาทีหอ้ งครวั เหน็ จา้ วอีและหานเฟิงกาํ ลงั ยืนกินโจ๊กขา้ งเตา เมือพวกเขาเหน็ นางเดินเขา้ มากร็ บี หลบไปอยดู่ า้ นขา้ ง คนช่างพดู อยา่ งจา้ วอีเอย่ ขนึ กอ่ น “ฮหู ยิน โจ๊กทีทา่ นทาํ อรอ่ ยมากๆ เลยขอรบั ” 120

“...” สีหยนุ จือไมค่ ดิ วา่ โจ๊กธรรมดาทีนางทาํ จะไดร้ บั คาํ ชม มากมายขนาดนี จงึ ยมิ ออกมาดว้ ยความดีใจ “จรงิ รึ อยา่ งนนั ก็กินมากๆ นะ...” พดู พลางเดนิ ไปหยบิ ถว้ ยออกมาจากตู้ เพือทีจะตกั โจ๊ก ไปใหท้ า่ นป่เู พิม แตก่ ลบั เหน็ เพียงหมอ้ วา่ งเปลา่ จนเหน็ รอยดาํ ทีกน้ นางจาํ ไดว้ า่ ตวั เองทาํ โจ๊กในปรมิ าณสาํ หรบั คนสบิ คน และเพิงจะตกั ไปใหท้ า่ นป่เู พียงถว้ ยเดียว จะ หมดไดอ้ ยา่ งไรกนั ? 121

จา้ วอียงั คงกม้ หนา้ กม้ ตากินโจ๊กอยา่ งเอรด็ อรอ่ ย สว่ น หานเฟิงเรมิ รูส้ กึ ตวั เอามือลบู ทา้ ยทอยพลางยมิ เจือน เอย่ สารภาพกบั นายหญิง “โจ๊กอรอ่ ยมากเหลือเกินขอรบั พวกเรากเ็ ลยเตมิ เพิมอีก สองสามถว้ ย” “...” แคส่ องสามถว้ ย...เทา่ นนั หรอื ทาํ อยา่ งไรดี ทา่ นป่กู ็กาํ ลงั รอกินโจ๊ก ตอนนีนางแทบ อยากจะรอ้ งไห้ 122

ขณะทีกาํ ลงั คดิ วา่ จะทาํ อยา่ งไร จ่ๆู จา้ วอีก็วางถว้ ยลง รบี เดินออกจากหอ้ งครวั แตไ่ มล่ มื หนั มาบอกกบั หานเฟิง “คณุ ชายกลบั มาแลว้ ” หานเฟิงเองก็รูแ้ ลว้ เชน่ กนั เขาเดนิ ตามจา้ วอีออกจาก หอ้ งครวั ไปอยา่ งรบี รอ้ น สหี ยนุ จือยืนงงกบั การกระทาํ ของทงั คจู่ งึ เดินตามออกไป ทา่ นแมท่ พั สวมชดุ สดี าํ รา่ งกาํ ยาํ ดผู งึ ผาย ใบหนา้ หลอ่ เหลากอปรกบั แววตาทีเยน็ ชาทาํ ใหบ้ รุ ุษตรง หนา้ ยงิ ดคู มเขม้ มากขนึ หากไมใ่ ช่เพราะขาทีเดินไม่ สะดวก ชายผนู้ ีก็คงมีรูปลกั ษณเ์ พียบพรอ้ มอยา่ งยากจะ หาบรุ ุษใดเทียบ 123

จา้ วอีและหานเฟิงราวกบั เปลยี นเป็นคนละคน จากสี หนา้ และทา่ ทางขีเลน่ เมือครูก่ ลบั เปลยี นเป็นเครง่ ขรมึ ทงั สองยืนเรยี งแผน่ หลงั หยดั ตรงอยหู่ นา้ หอ้ งครวั อยา่ ง กบั ตน้ ไมใ้ หญ่ทีตงั ตระหงา่ น ทา่ นแมท่ พั กลบั มาพรอ้ มกบั คราบเลือดทีมือ สีหนา้ ยงั คงเรยี บเฉย เขาเดินไปทีบอ่ นาํ ขา้ งหอ้ งครวั จา้ วอีรบี เขา้ ไปตกั นาํ ใหอ้ ยา่ งคลอ่ งแคลว่ หานเฟิงก็รบี ไปหาสบมู่ า ให้ สหี ยนุ จือยืนดอู ยดู่ า้ นนอก ดวงตาดาํ ขลบั จอ้ งบรุ ุษตรง หนา้ อยา่ งไมล่ ะสายตา แตเ่ มือเหน็ เขามองกลบั มาดว้ ย สายตาเยน็ ชา นางจงึ รบี ปรบั สหี นา้ ใหเ้ ป็นปกติ ยมิ ให้ 124

อยา่ งจรงิ ใจแลว้ ถามวา่ “ใตเ้ ทา้ กินขา้ วเชา้ หรอื ยงั เจา้ คะ เดียวขา้ ไป...” “ไมต่ อ้ ง” สหี ยนุ จือยงั พดู ไมท่ นั จบเขาก็ปฏิเสธ เขารบั สบจู่ ากหานเฟิงมาลา้ งมือจนเสรจ็ แลว้ เดนิ ไปที หอ้ งหนงั สอื ทางทศิ ตะวนั ออกของบา้ นทนั ที สหี ยนุ จือมองตามหลงั สามีทีเดินหา่ งออกไปแลว้ ถอน หายใจ จา้ วอีและหานเฟิงสบตากนั กลวั วา่ นายหญิงจะคดิ มาก 125

จงึ รบี บอกนางวา่ “ปกตคิ ณุ ชายไมก่ ินอาหารเชา้ ขอรบั ฮหู ยินอยา่ ไดเ้ ก็บไปคดิ ใหม้ ากเลย” สหี ยนุ จือยิมนอ้ ยๆ ใหค้ นทงั สอง “อืม ขา้ ไมค่ ดิ มาก หรอก พวกเจา้ กินอิมหรอื ยงั ? ขา้ วา่ จะตม้ เพมิ อีกสกั หนอ่ ย พวกเจา้ ยงั อยากกินอยไู่ หม?” จา้ วอีและหานเฟิงฉีกยมิ กวา้ ง รบี พยกั หนา้ ตอบกลบั ดว้ ยทา่ ทางกระตือรอื รน้ “เอาขอรบั เอาขอรบั !” เป็นอีกคืนทีเรา่ รอ้ น 126

ฉากหลงั ผา้ มา่ นทีเปิดไวเ้ พียงครงึ มีเสยี งครางเบาๆ ระคนเสียงหายใจหอบหนกั ตามจงั หวะการเคลอื นไหว สีหยนุ จือนอนงอตวั ตอบรบั การจ่โู จมของปถู้ านทีไมม่ ีที ทา่ วา่ จะหยดุ สองมือแกรง่ จบั อยทู่ ีเอวบาง นิวมือของ เขาพนั ธนาการไวแ้ นน่ จนนางไมส่ ามารถขยบั หนีหรอื ตา้ นทานได้ แรงทีโถมเขา้ มาอยา่ งหนกั หน่วงทาํ ใหเ้ อว นางแทบหกั แผน่ หลงั ขาวนวลเตม็ ไปดว้ ยเหงือผดุ พราว เสน้ ผมดาํ ขลบั สยายลงมาปกคลมุ รา่ งบอบบางเกิดเป็น ภาพยวั ยวนใจจนปถู้ านยากจะหา้ มใจไดไ้ หว เขาเพมิ แรงกระแทกใหเ้ รว็ และแรงขนึ เพือใหร้ า่ งออ่ นน่มุ ทีโคง้ ตวั อยตู่ รงหนา้ ตอบรบั ความปรารถนาทว่ มทน้ ของตน 127

สีหยนุ จือซบหนา้ กบั แขนตวั เอง เอวของนางถกู กมุ ไวท้ าํ ใหจ้ าํ ตอ้ งเคลอื นไหวไปตามแรงทีโถมเขา้ ใสจ่ นรา่ งแทบ แหลกสลาย หญิงสาวหายใจหอบ ขาและแขนไรเ้ รยี ว แรง ราวกบั ปลาขาดนาํ ทีกาํ ลงั จะหมดแรงดนิ เป็นอยอู่ ยา่ งนีครงั แลว้ ครงั เลา่ จนกระทงั รา่ งชายหนมุ่ กระตกุ เขาจงึ ไดห้ ยดุ การเคลอื นไหวลง จากนนั กพ็ ลกิ ตวั ลงมานอนหงายอยดู่ า้ นนอกของเตียง เขาหายใจ หอบถีอยคู่ รูใ่ หญ่กวา่ จะกลบั มาเป็นปกติ สดุ ทา้ ยกน็ อน ตะแคงหนั หลงั ใหน้ างแลว้ เหมือนจะหลบั ไป สหี ยนุ จือไมเ่ คยรูส้ กึ นอ้ ยเนือตาํ ใจเช่นนีมากอ่ น นาง หยบิ ผา้ เชด็ หนา้ ทีเตรยี มไวข้ า้ งกายมาเช็ดนาํ ตาแลว้ สวม เสอื ผา้ พลางหนั ไปมองสามีทีตอนนีดเู หมือนจะหลบั ไป 128

แลว้ นางลงั เลอยคู่ รูห่ นงึ กอ่ นจะถามอยา่ งแผว่ เบา “ใต้ เทา้ ...ไมอ่ ยากเหน็ หนา้ ขา้ ใชไ่ หมเจา้ คะ?” ความเงียบภายในหอ้ งยิงทาํ ใหส้ ีหยนุ จืออดึ อดั และคบั ขอ้ งใจยิงกวา่ เดิม นาํ ตานางเรมิ รนื ขนึ มา ผา่ นไปครูใ่ หญ่จงึ ไดย้ ินปถู้ านถอนหายใจแลว้ กลา่ วเพียง วา่ “นอนเสยี เถอะ” 129

สหี ยนุ จือยกมือปิดหนา้ ของตนทีรอ้ นผา่ วจนแดงกาํ ทงั โกรธทงั อายแตก่ ็ทาํ ใจกลา้ หนั ไปดงึ แขนเสอื ของปถู้ านที นอนอยดู่ า้ นขา้ ง แตอ่ ีกฝ่ายกลบั ไมใ่ สใ่ จซาํ ยงั ทาํ เสยี งใน คอเหมือนราํ คาญ นางสดู ลมหายใจลกึ รวบรวมความกลา้ อีกครงั ถามเขา วา่ “ใตเ้ ทา้ ขา้ ขอนอนเตียงฝังดา้ นนอกไดไ้ หมเจา้ คะ?” “...” ภายในหอ้ งเงียบกรบิ ไมม่ ีเสยี งตอบกลบั จากชายหน่มุ จนนางคดิ วา่ เขาคงไมย่ อม แตป่ ถู้ านกลบั ลกุ ขนึ นงั เสอื 130

ทีสวมเพียงลวกๆ เผยใหเ้ หน็ แผงอกกวา้ ง สหี ยนุ จือรบี กม้ หนา้ งดุ หลบสายตาจากภาพตรงหนา้ ปถู้ านมองสตรขี า้ งกาย พลางคดิ ในใจวา่ สตรนี างนีชา่ ง นา่ สงสาร อีกทงั ยงั ตกใจง่าย ถงึ เขาอยากโกรธก็โกรธไม่ ลง อยากจะดกุ ็ไมก่ ลา้ ในสายตาผอู้ ืนนางคงดเู ป็นสตรี ทีออ่ นโยน แตส่ าํ หรบั เขาแลว้ นางช่างออ่ นแอและบอบ บางเกินไป เขาเบียงตวั ขยบั ใหน้ างออกมานอนอีกฝัง ชดุ นอนสตรี แบบบางพลวิ ไหวผา่ นหนา้ ชดุ ตวั ในทีนางสวมไวอ้ ยา่ ง หลวมๆ เผยใหเ้ หน็ เนินอกอวบอิมขาวผอ่ ง พลนั ใหน้ กึ ถงึ กายออ่ นนมุ่ ทีแนบชิดเมือครู่ ปถู้ านรูส้ กึ ราวกบั มีไฟ รอ้ นหมนุ วนอยใู่ นทอ้ งจนตอ้ งข่มตาหลบั เพือสงบ 131

อารมณท์ ีเรมิ จะพลงุ่ พลา่ น สีหยนุ จือไมร่ ูต้ วั วา่ เสอื ทีใสไ่ มไ่ ดช้ ่วยปกปิดเรอื นรา่ งของ นางเลย หญิงสาวยา้ ยตวั ไปนอนอีกฟากอยา่ งรวดเรว็ เมือหม่ ผา้ เรยี บรอ้ ยก็หนั หลงั ใหเ้ ขาแลว้ หลบั ไป 132

ตอนที 8 ผดู้ แู ลคนใหม่ ปถู้ านตืนขนึ มาหลงั ยามสองเลก็ นอ้ ย เขาคอ่ ยๆ ขยบั ตวั ขา้ มสีหยนุ จือทีกาํ ลงั หลบั แลว้ อดไม่ ไดท้ ีจะหยดุ จอ้ งมองใบหนา้ ของนาง หญิงสาวทีกาํ ลงั หลบั ไมไ่ ดม้ ีทา่ ทีสงบเสงียมและเรยี บ รอ้ ยเหมือนตอนตืน ปากเลก็ ๆ เผยอเลก็ นอ้ ย สองแกม้ แดงระเรอื ทาํ ใหค้ นมองอดหวนั ไหวไมไ่ ด้ ปถู้ านสา่ ยหวั พยายามสลดั ความคดิ บา้ ๆ ของตน ตดั ใจ 133

จากภาพตรงหนา้ แลว้ ลงจากเตียง เดนิ ไปทีหลงั ฉากกนั เพือเปลยี นเสอื ผา้ หลงั ฉากกนั เขาเหน็ ชดุ ของตวั เองถกู จดั เตรยี มไวเ้ รยี บ รอ้ ย เสอื ผา้ ทงั ตวั นอกและตวั ในถกู วางพบั อยา่ งเป็น ระเบียบบนเกา้ อี ไมเ่ วน้ แมแ้ ตถ่ งุ เทา้ และเชือกมดั ผมซงึ เป็นรายละเอียดเลก็ ๆ นอ้ ยๆ กย็ งั มีวางไวพ้ รอ้ มสรรพ นางเป็นคนเตรยี มหรอื ? วางไวต้ งั แตเ่ มือไรกนั ? เขามองลอดลายฉลขุ องฉากกนั ไปยงั สตรที ีนอนอยบู่ น เตียง นีเป็นครงั แรกทีเขาเรมิ พิจารณาในตวั นางอยา่ ง จรงิ จงั 134

สหี ยนุ จือพยายามทีจะตืนแตเ่ ชา้ นางหวงั วา่ ตนจะไดช้ ่วยสามีแตง่ ตวั บา้ ง แตเ่ วลานียงั ไม่ ถงึ ยามสี ฟา้ ยงั ไมท่ นั สาง สามีของนางกต็ ืนและ หายออกไปจากบา้ นแลว้ สีหยนุ จือลม้ ตวั ลงนอนบนเตียงอีกครงั ดว้ ยความผดิ หวงั ดงึ ผา้ หม่ ขนึ มาคลมุ โปง จมกู พลนั ไดก้ ลนิ ของเขาทียงั ติดอยบู่ นผา้ สหี นา้ หญิงสาวจงึ แดงกาํ รบี ผดุ ลกุ ขนึ นงั ก่อนจะสะบดั ผา้ หม่ ออกแลว้ เดินลงจากเตียงไปเปลียน เสอื ผา้ หลงั ฉากกนั เสอื ผา้ ทีนางจดั วางไวไ้ มอ่ ยแู่ ลว้ แสดงวา่ เขายอมใสช่ ดุ ที 135

นางเตรยี มให้ สีหยนุ จือรูส้ กึ ราวกบั มีดอกไมก้ าํ ลงั เบง่ บานในใจ เพราะ ตอ่ ใหเ้ ขาจะรงั เกียจนางแคไ่ หน ขอเพียงเขายอมรบั ความปรารถนาดีทีนางทาํ ใหแ้ มเ้ พียงเลก็ นอ้ ย นางก็มี ความสขุ แลว้ เชา้ วนั นีสีหยนุ จือตืนขนึ มาทาํ ความสะอาดหอ้ งอยา่ ง อารมณด์ ี เมือวานนางไดน้ าํ เนือปลาหมกั ซงึ เป็นสนิ สอดทีบา้ นสามี ใหไ้ ปทาํ อาหาร วนั นีนางจงึ ตงั ใจจะนาํ ขนมนาํ ผงึ อีก ยีสบิ กวา่ ชินมาทาํ บา้ ง 136

นางหนั ขนมนาํ ผงึ เป็นแผน่ แลว้ เก็บบางสว่ นไวท้ าํ เป็น อาหารเชา้ สว่ นขนมทีเหลอื กถ็ กู เรยี งไวอ้ ยา่ งเป็น ระเบียบในกระจาดใบใหญ่สองใบ จากนนั นางก็นาํ กระจาดไปวางบนเกา้ อีทียกออกมาจากหอ้ งครวั ก่อน จะเอาไปตากแหง้ เพือใหเ้ ก็บไวไ้ ดน้ านๆ หญิงสาวนกึ ถงึ เรอื งทีลงุ เยียนเลา่ จงึ เขา้ ใจทนั ทีวา่ ทาํ ไม งานแตง่ งานถงึ ไดจ้ ดั แบบเรยี บงา่ ยเช่นนนั นางจะหวงั ใหบ้ า้ นทีมีสมาชิกเพียงหา้ คนสรา้ งความครกึ ครนื ใหก้ บั งานแตง่ งานไดอ้ ยา่ งไร สามีของนางเป็นผดู้ ีตกยาก ครงั หนงึ เขาเคยสงู สง่ และ ยงิ ใหญ่ แตต่ อนนีกลบั ตกตาํ อยา่ งทีสดุ จิตใจของเขาคง 137

บอบชาํ ไมน่ อ้ ย นางรูด้ ีวา่ ตนคงไมส่ ามารถคืนความยงิ ใหญ่ใหก้ บั เขาได้ สงิ ทีนางทาํ ไดค้ ือดแู ลเขาใหด้ ีทีสดุ ภรรยาคนอืนปฏิบตั ิ ตอ่ สามีอยา่ งไร นางจะทาํ ใหม้ ากกวา่ นนั เป็นสบิ เทา่ หวงั วา่ คงมีสกั วนั ทีนางจะชว่ ยใหเ้ ขาดงึ ตวั เองออกมา จากความผดิ หวงั ได้ ขณะทีกาํ ลงั ตากขนม ลงุ เยียนก็เดนิ เขา้ มาพรอ้ มกบั ของ บางอยา่ งในมือ เมือเขาเหน็ นางก็ทาํ ทา่ จะคอ้ มกายทาํ ความเคารพแตก่ ลบั ถกู หญิงสาวหา้ มไวก้ อ่ น “ลงุ เยียนไมต่ อ้ งมากพธิ ีกบั ขา้ หรอกเจา้ คะ่ ” 138

“จาํ เป็นขอรบั ” ลงุ เยียนยมิ กวา้ ง นางเหน็ วา่ เขามี เรอื งอยากจะพดู ดว้ ยจงึ วางงานในมือแลว้ รอฟัง ลงุ เยียนคอ้ มคาํ นบั อยา่ งนอบนอ้ มก่อนจะผายมือไปทาง หอ้ งรบั แขก สหี ยนุ จือรบี เช็ดมือกบั ผา้ กนั เปือน ถงึ จะ แปลกใจ แตน่ างกย็ งั เดนิ ตามลงุ เยียนออกไป เมือเขา้ มาในหอ้ ง ลงุ เยียนก็สง่ สมดุ สองเลม่ ใหน้ าง “ฮหู ยนิ นีคือสมดุ บญั ชีของตระกลู ปหู้ ลงั จากยา้ ยมาที ลวั หยาง เมือวานนายทา่ นบอกวา่ ตงั แตว่ นั นีเป็นตน้ ไป ขอมอบใหฮ้ หู ยนิ เป็นผดู้ แู ลบา้ น เรอื งสาํ คญั ตา่ งๆ ใน 139

บา้ นฮหู ยนิ มีอาํ นาจตดั สนิ ใจอยา่ งเบด็ เสรจ็ เดด็ ขาด” สหี ยนุ จือเหน็ ลงุ เยียนพดู กบั นางอยา่ งนอบนอ้ มก็คดิ วา่ เขาคงอยากลองใจเทา่ นนั จงึ รบี โบกมือปฏิเสธ “ไมด่ ีกวา่ เจา้ คะ่ เรอื งใหญ่ขนาดนีขา้ จะทาํ ไดอ้ ยา่ งไร กนั ใหท้ า่ นป่กู บั ลงุ เยียนดแู ลอยา่ งเดมิ ก็ดีอยแู่ ลว้ ” ลงุ เยียนไดย้ นิ กย็ มิ เจือน วางสมดุ และกลอ่ งไมล้ งบนโต๊ะ แลว้ อธิบายตอ่ “นีคือสมดุ บญั ชี สว่ นเงินทีเหลือทงั หมดของตระกลู อยู่ ในกลอ่ งนีแลว้ ขอรบั ตอ้ งขออภยั ฮหู ยนิ ดว้ ย ขา้ แก่แลว้ 140

ไมม่ ีแรงจะดแู ลเรอื งพวกนีตอ่ ไป จากนีคงตอ้ งพงึ ทา่ น แลว้ ” เมือลงุ เยียนพดู จบกไ็ มไ่ ดร้ อใหส้ หี ยนุ จือไดพ้ ดู อะไรอีก รบี คารวะแลว้ ออกจากหอ้ งไปอยา่ งรวดเรว็ สีหยนุ จือหยิบสมดุ บญั ชีขนึ มาโดยไมร่ ูว้ า่ จะทาํ อยา่ งไร ตอ่ ไปดี แตห่ ลงั จากทีเปิดสมดุ ดไู ปสองสามหนา้ ก็เขา้ ใจ ความหมายของลงุ เยียนและทา่ นป่ใู นทนั ที นางปิดสมดุ บญั ชี มองไปทีกลอ่ งไมบ้ นโต๊ะ ถงึ ไมเ่ ปิดดู ก็รูว้ า่ ขา้ งในน่ารนั ทดแคไ่ หน 141

หา้ ตาํ ลงึ ! นีคือเงินทีเหลอื อยทู่ งั หมดของตระกลู ปู้ ขา้ อยากจะรอ้ งไห!้ ลงุ เยียนเดนิ ออกจากหอ้ งก็พบกบั จา้ วอีและหานเฟิงที กาํ ลงั เดินมาพอดี พวกเขาเตรยี มจะไปฝึกซอ้ มยกกอ้ นหนิ แตก่ ลบั ถกู ลงุ เยียนเรยี กเอาไวก้ ่อน แลว้ บอกทงั สองดว้ ยนาํ เสยี งจรงิ จงั วา่ ตงั แตว่ นั นีเป็นตน้ ไป ฮหู ยนิ จะเป็นผดู้ แู ลเรอื งตา่ งๆ ในบา้ น ใหพ้ วกเขาเชือฟังคาํ สงั ของฮหู ยิน ทงั ครู่ บี ตอบรบั ดว้ ยความดีใจ เพราะพวกเขารูด้ ีกวา่ ใคร 142

วา่ ฮหู ยินทาํ อาหารอรอ่ ย สหี ยนุ จือเพิงเดินออกมาจากหอ้ งกเ็ หน็ จา้ วอีและหาน เฟิ งยืนรออยู่ ทงั คคู่ อ้ มตวั คารวะนางอยา่ งนอบนอ้ ม หญิงสาวรูส้ กึ เขิน อายแตไ่ มไ่ ดพ้ ดู อะไร ทาํ เพียงถือสมดุ บญั ชีและกลอ่ ง เงินตรงไปยงั หอ้ งนอน หลงั จากหาทีเก็บของเหลา่ นีเรยี บ รอ้ ยแลว้ นางกเ็ ดนิ กลบั ไปทีครวั เพือจดั การกบั ขนมนาํ ผงึ ทีทาํ คา้ งไว้ เตรยี มมือเชา้ ใหท้ กุ คนในบา้ นตอ่ เนืองจากมีขนมนาํ ผงึ เหลืออยเู่ ยอะมาก สหี ยนุ จือจงึ เลือกทาํ ขา้ วตม้ ใสข่ นมนาํ ผงึ 143

นางนาํ ขนมลงไปทอดในนาํ มนั พอเหลืองไดท้ ีก็ยกขนึ จากกระทะ แลว้ วางลงบนจานกระเบือง จากนนั ก็โรย นาํ ตาลลงไปสองชอ้ น เมือนาํ ตาลเจอกบั ความรอ้ นก็ คอ่ ยๆ ละลายซมึ เขา้ ไปในเนือขนม บรรดาหนมุ่ ๆ ตระกลู ปทู้ ีไมไ่ ดก้ ินของหวานมานาน พอ ไดช้ ิมฝีมือนางก็พากนั ชมไมข่ าดปาก จา้ วอีและหานเฟิง ถงึ กบั หาเกา้ อีมาคนละตวั นงั กินอยขู่ า้ งหมอ้ อยา่ งตงั อก ตงั ใจ ทงั ขนมทอดหรอื แมแ้ ตร่ อยนาํ มนั ทงั สองก็กิน เกลียงไมม่ ีเหลือ สีหยนุ จือยืนอยขู่ า้ งหอ้ งครวั ถือถว้ ยขา้ วตม้ ทีใสไ่ วเ้ พียง ครงึ เหมือนกาํ ลงั รอใครบางคน 144

เมือคาํ นวณจากเวลา ป่านนีเขาน่าจะตอ้ งกลบั มาแลว้ แตว่ นั นีกลบั ไมเ่ หน็ ขณะทีนางกาํ ลงั ครุน่ คดิ คิดอยนู่ นั พลนั ไดย้ นิ เสียงบางอยา่ งทีหนา้ ประตู จา้ วอีและหาน เฟิงรบี วางถว้ ยลงอยา่ งรวดเรว็ ออกไปยืนตวั ตรงอยนู่ อก หอ้ งครวั เพือเตรยี มรบั เจา้ นาย ทวา่ วนั นีเขาไมไ่ ดเ้ ดินมาลา้ งมือเหมือนเคย แตเ่ ดินตรง ไปทีหอ้ งหนงั สอื ทนั ที สีหยนุ จือมองตามหลงั สามีแลว้ ยมิ นอ้ ยๆ นางถือถว้ ยใส่ ขา้ วตม้ กบั ขนมนาํ ผงึ ทีเตรยี มใสจ่ านไวไ้ ปทีหอ้ งหนงั สอื โชคดีทีนางตกั แบง่ ไวก้ ่อน ไมอ่ ยา่ งนนั เขากลบั มาสาย ขนาดนี อาหารเชา้ คงถกู จา้ วอีและหานเฟิงกินหมดก่อน 145

เป็นแน่ เมือกินขา้ วเชา้ เสรจ็ หานเฟิงก็อาสาเป็นคนลา้ งจาน สว่ นจา้ วอีไปหาเกา้ อีตวั ยาวมาวางไวห้ นา้ หอ้ งครวั ใหส้ ี หยนุ จือนงั พกั ผอ่ น หญิงสาวไมอ่ าจทดั ทานคนทงั สองได้ แตเ่ มือนงั ลง แลว้ กลบั นกึ บางอยา่ งออก นางนิงคดิ อยคู่ รูห่ นงึ กอ่ นจะ หนั ไปบอกชายหน่มุ ทงั สองทีกาํ ลงั ลา้ งหมอ้ ลา้ งจานอยู่ ในครวั “อีกสกั ครูใ่ ครจะไปตลาดกบั ขา้ ไดบ้ า้ ง ขา้ เหน็ หลงั บา้ น 146

มีรถเข็นอยสู่ องคนั คงจะใชไ้ ดพ้ อดี” จา้ วอีชะโงกหนา้ ออกมา แลว้ ถามวา่ “ฮหู ยินจะไป ตลาดทาํ ไมหรอื ขอรบั ? ทา่ นจะซือของร?ึ ทา่ นบอกพวก เราก็ได้ เดียวพวกเราไปซือใหเ้ องขอรบั ” หานเฟิงก็พยกั หนา้ ดว้ ยเช่นกนั พวกเขาตา่ งยินดีรบั ใช้ ฮหู ยินคนใหม่ ทวา่ สหี ยนุ จือกลบั สา่ ยหนา้ “ไมต่ อ้ งหรอก พวกเจา้ คน หนงึ ไปกบั ขา้ เอาของป่าทีแขวนอยบู่ นผนงั ใสร่ ถเข็นไป ดว้ ย เพราะอยา่ งไรพวกเรากค็ งกินไมห่ มด ขา้ วา่ แบง่ บางสว่ นไปขายบา้ งจะดีกวา่ ” 147

จา้ วอีกบั หานเฟิงหนั มาสบตากนั “ฮหู ยิน ทา่ นไมไ่ ดจ้ ะ ไปซือของแตจ่ ะไปขายของอยา่ งนนั ร?ึ ” สหี ยนุ จือพยกั หนา้ “อืม” จา้ วอียมิ เจือน “แตข่ องพวกนนั คงไมม่ ีใครซือหรอกขอ รบั แตก่ ่อนขา้ กบั หานเฟิงเคยลองเอาไปขายแลว้ คน สว่ นใหญ่มกั จะซือแตพ่ วกสตั วเ์ ป็นๆ ไปทาํ อาหารกนั มากกวา่ ” สีหยนุ จือยิม “นนั เป็นเพราะพวกเจา้ ไมร่ ูว้ า่ จะเอาไป ขายทีไหนน่ะสิ แคไ่ ปกบั ขา้ ก็พอ” 148

“...” สีหยนุ จือใหห้ านเฟิงเขน็ รถตรงไปทีรา้ นกวา่ งจินซงึ อยใู่ น เมือง รา้ นกวา่ งจินเป็นโรงเตียมทีใหญ่ทีสดุ ตงั อยใู่ จกลาง เมืองลวั หยาง เมือครงั ทียงั ทาํ งานในรา้ นคา้ ของตระกลู สี นางไดต้ ดิ ตอ่ ทาํ การคา้ กบั เหลา่ คหบดีอยบู่ า้ ง จงึ รูว้ า่ ที รา้ นนีมีพอ่ ครวั ฝีมือดีทีชอบนาํ ของป่ามาทาํ เป็นอาหาร รสเลศิ นานาชนิด จงึ เหมาะอยา่ งยิงทีจะนาํ ไกป่ ่าและ เป็ดป่ ามาขายทีนี ปกตแิ ลว้ ของป่าจะมีแตพ่ วกนายพรานทีรูว้ า่ ตอ้ งเอาไป 149

ทาํ อาหารแบบใดจงึ จะอรอ่ ย ผทู้ ีทาํ อาหารจากของป่า ไดม้ ีไมม่ ากนกั ยงิ คนขายของป่าดว้ ยแลว้ ยงิ หาไดย้ าก เพราะถา้ อากาศหนาวมาก นายพรานกจ็ ะไมข่ นึ เขา อีก ทงั ตอนนีกเ็ พงิ จะเขา้ ฤดใู บไมผ้ ลิ พวกพืชพรรณในป่า เพิงจะงอกเงย ช่วงเวลาแบบนีจงึ หาของป่าไดย้ ากนกั พอคดิ ไดอ้ ยา่ งนี สีหยนุ จือจงึ มนั ใจวา่ ของป่าทีนางนาํ มา ตอ้ งขายไดแ้ น่นอน 150