เป็นเมียแม่ทัพ...ไม่ง่าย เล่ม1

เป็ นเมยี แม่ทพั ... ไม่ง่าย! ตอนท่ี 21 ฮุบร้าน เยน็ วนั น้นั สีหยนุ จือนง่ั นวดเทา้ ใหส้ ามี หลงั จากท่ีไดร้ ับการรักษา ใบหนา้ ของเขาซีดเผือดท้งั ยงั ผอมลงจนเห็นไดช้ ดั ไม่รู้วา่ ท่านอาจารย์ ใชย้ าอะไรรักษาเขา แมจ้ ะผา่ นมาหลายวนั แลว้ อาการกย็ งั ไมด่ ีข้ึน ซ้าร้ายนางยงั รู้สึกวา่ อาการเขาทรุดลงกวา่ เดิมอีกดว้ ย หญิงสาวไดแ้ ตเ่ กบ็ ความกงั วลไวใ้ นใจไม่กลา้ แสดงออกมา เพราะเกรงวา่ เขาจะคิดมากและจะมีผลตอ่ การฟ้ื นตวั จู่ๆ ปู้ถานที่นง่ั พิงกบั หวั เตียงก็พดู ข้ึนวา่ “ไดย้ นิ จา้ วอ้ีบอกวา่ ท่ีร้านของเจา้ เกิดการจารกรรมรึ?” สีหยนุ จือคิดอยนู่ านจึงไดเ้ ขา้ ใจความหมายของคาเฉพาะอยา่ ง ‘จารกรรม’ กอ็ ดหวั เราะไม่ได้ “ใตเ้ ทา้ ขา้ ไม่ไดท้ าสงครามสกั หน่อย จะเรียกวา่ จารกรรมไดอ้ ยา่ งไรกนั ละ่ เจา้ คะ?” ชายหนุ่มมองนางดว้ ยแววตาลึกซ้ึง ใบหนา้ นางเวลายมิ้ ช่างมีเสน่หช์ วนใหห้ ลงใหล คนถกู จอ้ งพอรูต้ วั ก็อายจนตอ้ งกม้ หนา้ งุด ไม่กลา้ เงยหนา้ ข้นึ มามองเขาอกี “รับมือไหวไหม?” เขาแค่ตอ้ งการถามไถด่ ว้ ยความเป็ นห่วง จึงไม่เขา้ ใจวา่ ทาไมนางถึงเอาแตก่ ม้ หนา้ สีหยนุ จือจึงพยกั หนา้ แลว้ ตอบ “ยงั รับมือไดอ้ ยเู่ จา้ คะ่ อนั ท่ีจริงกเ็ ป็นเพียงเรื่องเลก็ ๆ เท่าน้นั ” พอพดู ถึงเร่ืองน้ีทาใหป้ ู้ถานนึกถึงอีกเรื่องข้นึ มาได้ จึงบอกกบั นางวา่ “จิตใจมนุษยน์ ้นั ยากแทห้ ยงั่ ถงึ ” สีหยนุ จือยมิ้ ใหเ้ ขา ไม่อยากใหช้ ายหนุ่มเป็ นห่วงอีกจึงต้งั ใจเปล่ียนเรื่อง “ไมร่ ู้อาจารยเ์ หยยี นใหย้ าอะไรกบั ท่าน ผา่ นมาหลาย วนั แลว้ ทาไมอาการของท่านยงั ไม่ดีข้ึนอีก เมื่อก่อนท่านเดินดว้ ยตวั เองได้ แต่มาตอนน้ีกลบั ตอ้ งมีไมค้ ้ายนั คอยช่วย” ปู้ถานมองเทา้ ขวาท่ีพนั ผา้ พนั แผลไวอ้ ยา่ งแน่นหนา แลว้ บอกวา่ “เป็ นเพราะฤทธ์ิของแมลงพษิ ตอ้ งรออีกสกั สามเดือนขา ของขา้ ถึงจะหาย” แมจ้ ะไดย้ นิ ปู้ถานพดู อยา่ งน้นั ทวา่ ในใจนางกลบั เกิดความรู้สึกไมไ่ วใ้ จอาจารยเ์ หยยี นข้นึ มา แต่หญิงสาวก็คิดไวต้ ้งั แต่แรก แลว้ วา่ ไม่วา่ ปู้ถานจะอาการดีข้ึนจนกลบั มาเดินไดป้ กติ หรือต่อใหร้ ักษาไมห่ ายกระทง่ั กลายเป็นคนพิการที่ตอ้ งนอนอยแู่ ต่ บนเตียง นางกย็ นิ ดีที่จะอยขู่ า้ งๆ คอยดูแลเขา . เช้าวนั รุ่งขนึ้ สีหยนุ จือตม้ น้าแกงไก่เอาไวใ้ นครัว พอเสร็จแลว้ นางก็ไปท่ีร้านอาหารจึงพบวา่ มีคนมารออยกู่ ่อนแลว้ กยุ้ หนิงบ่าวรับใชต้ ระกลู สียนื อยหู่ นา้ โตะ๊ บญั ชี เขาหยบิ ที่ทบั กระดาษบนโตะ๊ บญั ชีข้ึนมาถือเลน่ เมอื่ เห็นสีหยนุ จือเดินเขา้ มา ในร้านก็เปรับสีหนา้ ก่อนจะเดินเขา้ มารับพร้อมกบั ทกั ทายอยา่ งนอบนอ้ ม “โอะ๊ คุณหนูใหญ่ ท่านมาแลว้ หรือขอรับ ขา้ นอ้ ยกยุ้ หนิงขอคารวะ” สีหยนุ จือรู้สึกถึงความไมช่ อบมาพากลในท่าทีของกยุ้ หนิง แต่ยงั คงทกั กลบั ดว้ ยสีหนา้ เรียบเฉย “พอ่ บา้ นกยุ้ สบายดีหรือ ไม่ จาเป็นตอ้ งมากพธิ ีหรอก”

กยุ้ หนิงยมิ้ เดินเขา้ มาหานาง แลว้ บอกวตั ถุประสงคใ์ นการมาของตน “คุณหนูใหญ่ ขา้ ขอพดู ตรงๆ นะขอรับ ฮูหยนิ หา้ ถกู ใจร้านน้ีมาก ในตอนแรกอยากใหข้ า้ มาซ้ือเกบ็ ไวเ้ ป็ นสมบตั ิของตระกลู สี แต่ไมว่ า่ จะเจรจากบั เถา้ แก่หลิวอยา่ งไร เขาก็ไม่ยอมขายท่าเดียว บอกวา่ ตอ่ ใหต้ อ้ งขายใหผ้ ี เขากย็ นื ยนั วา่ จะไม่ขายใหต้ ระกลู สีเด็ดขาด ฮา่ ๆๆ ขา้ ละ่ ขายง่ิ นกั ทา้ ยท่ีสุดเขาก็ขายใหค้ นตระกลู สีของเรามิใช่หรือขอรับ?” สีหยนุ จือฟังกยุ้ หนิงพดู ดว้ ยรอยยมิ้ ความหมายของเขาคือตอ้ งการเกบ็ ร้านน้ีไวเ้ ป็ นสมบตั ขิ องตระกลู สี นางจึงตอบกลบั แค่ วา่ “พอ่ บา้ นกยุ้ ลืมไปแลว้ หรือไร เถา้ แก่หลิวไม่ไดพ้ ดู ผิดแตอ่ ยา่ งใด” กยุ้ หนิงหุบยมิ้ ทนั ที เบิกตาโตมองสีหยนุ จือ “อะไรกนั ? คุณหนูใหญ่หมายความวา่ อยา่ งไร?” นางไม่อยากออ้ มคอ้ มอีกตอ่ ไป จึงบอกวา่ “ขา้ แต่งงานออกจากตระกลู สีมาต้งั แตส่ องเดือนที่แลว้ บา้ นสามีขา้ แซ่ปู้ เช่นน้นั แลว้ ร้านน้ีจึงเป็ นของตระกลู ปู้” นนั่ หมายความวา่ ร้านแห่งน้ีไมม่ คี วามเก่ียวขอ้ งกบั ตระกลู สีแมแ้ ตน่ อ้ ย กยุ้ หนิงไดย้ นิ สีหยนุ จือพดู อยา่ งน้นั ก็เปลี่ยนท่าที ใช้ น้าเสียงเกร้ียวกราดด่านางวา่ “อกตญั ญู! เมื่อก่อนฮหู ยนิ ผเู้ ฒ่าเมตตาท่านอยา่ งไร แตท่ ่านกลบั ตอบแทนดว้ ยวธิ ีน้ีรึ?” สีหยนุ จือยมิ้ โดยไม่ไดก้ ลา่ วอะไร กยุ้ หนิงขวา้ งของที่หยบิ มาจากโตะ๊ บญั ชีของนางลงพ้นื ช้ีหนา้ สีหยนุ จือและตะโกนใส่นาง วา่ “ดี! ใหม้ นั ไดอ้ ยา่ งน้ีสิ! ตอนแรกที่ขา้ รู้วา่ ท่านเปิ ดร้าน ขา้ ยงั คดิ อยากจะมาใหค้ าแนะนา แตใ่ นเมื่อเป็นอยา่ งน้ีกอ็ ยา่ หาวา่ ขา้ ไม่ เตือน ไมเ่ กินสามเดือนขา้ รับรองวา่ ร้านน้ีจะตอ้ งถูกปิ ด พอถึงตอนน้นั ต่อใหท้ ่านมาคุกเขา่ ขอร้องตอ่ หนา้ ขา้ ก็ไมม่ ีทางใจ อ่อนเดด็ ขาด” สีหยนุ จือไม่ไดต้ อบโต้ เพียงแต่ผายมือแลว้ เอ่ยดว้ ยน้าเสียงสุภาพ “เชิญ พอ่ บา้ นกยุ้ ” กยุ้ หนิงถลึงตาใส่นางพลางเรียกบ่าวไพร่คนอื่นๆ ออกไปจากร้าน ก่อนจะเดินออกไปแตล่ ะคนกเ็ ดินเตะโตะ๊ เกา้ อ้ีระบาย อารมณ์ราวกบั เป็ นอนั ธพาล เม่ือกยุ้ หนิงไปแลว้ จางถิงจึงกลา้ ออกมาจากหลงั ครัว เขารีบเดินเขา้ มาถาม “เป็ นอยา่ งไรบา้ ง? พวกเขาอยากจะซ้ือร้านเราใชห่ รือไม่? เม่ือครู่พวกเขาพงุ่ พรวดเขามาในร้าน เดินกร่างอยา่ งกบั อนั ธพาล ทาเอาขา้ ขวญั เสียหมด” สีหยนุ จือมองจงถิงท่ีเอาแตห่ ลบซ่อนตอนมีเร่ืองดว้ ยสายตาเยน็ ชา แลว้ ตอบเสียงเรียบเฉย “พวกเขาไมไ่ ดอ้ ยากมาซ้ือร้าน เพราะพวกเขาไม่ไดจ้ ะจ่ายเงิน แตอ่ ยากจะยดึ ร้านน้ีไวเ้ ลย” “อะไรนะ!” จางถิงพดู ดว้ ยความตกใจ “พวกเขาคิดวา่ ตวั เอง...” พอ่ ครัวจางพดู คา้ งไวอ้ ยา่ งน้นั เพราะยงั ไม่เขา้ ใจวา่ จู่ๆ จะมายดึ กนั ไดอ้ ยา่ ไร จึงเปล่ียนมาถามวา่ “แลว้ พวกเขามีเจตนาอะไรกนั ?” สีหยนุ จือถอนหายใจแตย่ งั ไมท่ นั ไดต้ อบ จางถิงก็พดู เสริมอีกวา่ “พวกเขาเป็ นใครกนั ? เป็ นโจรรึ? แตถ่ า้ เป็ นโจรกย็ งั ตอ้ งกิน ของป่ า อาศยั ตามป่ าตามเขา แลว้ คนพวกน้ีเป็นใคร ไม่ทามาหากินกนั รึ?”

สีหยนุ จือไม่ตอบอะไรเขาอีก ส่วนจางถิงกย็ งั ไมว่ างใจ เพราะในเม่ือกิจการของร้านเพง่ิ จะดีข้นึ เขาเองก็ยงั หาเงินไดไ้ มม่ าก พอ จะยอมใหถ้ กู ยดึ ง่ายๆ ไดย้ งั ไง แตต่ อ่ ไปจะทาอยา่ งไรดี? . ยามเว่ย[1] สีหยนุ จือออกไปขา้ งนอก หลงั จากจดั การงานในร้านเสร็จ วดั จือหยนุ ต้งั อยนู่ อกเมืองลวั่ หยาง สีหยนุ จือมกั จะมาท่ีวดั น้ีเวลาท่ีมีเรื่องไมส่ บายใจ เพือ่ มาพบกบั อดีตฮหู ยนิ สามผดู้ ูแล ตระกลู สีที่ตอนน้ีบวชเป็นแม่ชีอยใู่ นวดั แห่งน้ี ไม่มีใครรู้วา่ เพราะเหตุใดฮหู ยนิ สามจึงเลือกท่ีจะออกบวชแทนการเป็นฮูหยนิ ใหญข่ องบา้ น เม่ือก่อนสีหยนุ จือเคยอยอู่ ยา่ งลาบากในบา้ นตระกลู สี แตน่ น่ั ก็เป็ นเรื่องของนางเพยี งคนเดียว มาตอนน้ีนางแตง่ งานแลว้ จึงไม่ อาจทาใหบ้ า้ นของสามีตอ้ งมายงุ่ ยากไปดว้ ย นางมาหาแม่ชีกเ็ พ่ือทาใหต้ นเองสบายใจและเผ่ือจะไดค้ าแนะนาดีๆ กลบั ไป นางเดินเขา้ ไปจุดธูปไหวพ้ ระในอารามวดั จือหยนุ หลงั จากไหวเ้ รียบร้อยแลว้ จึงตรงไปยงั ที่พกั ของ ‘แม่ชีจิ้นผิง’ ซ่ึงอยู่ ดา้ นหลงั วดั แตย่ งั ไมท่ นั จะเดินเขา้ ไปกม็ ีแม่ชีรูปหน่ึงออกมาขวางหนา้ ไว้ แมช่ ีท่านน้ีในอดีตมีช่ือวา่ ‘อาเออ้ ’ อายไุ ลเ่ ลี่ยกบั สีหยนุ จือ อาเออ้ เคยเป็ นสาวใชค้ นสนิทของฮหู ยนิ สาม แตต่ อนน้ีกลายมา เป็ นแม่ชีศึกษาธรรมและมีฉายาใหมว่ า่ ‘จิ้งอี’ แมช่ ีจิ้งอีประนมมือข้นึ และพดู กบั สีหยนุ จือวา่ “อาจารยไ์ มส่ บายเลก็ นอ้ ย ไม่สะดวกใหใ้ ครเขา้ พบ” เม่ือเห็นสีหยนุ จือยงั คง นิ่งเงียบก็หยบิ มว้ นกระดาษออกมาจากแขนเส้ือ แลว้ ยนื่ ใหก้ ่อนจะบอกวา่ “ท่านอาจารยร์ ู้ขา่ วเรื่องสีกาแตง่ งานเมื่อไมน่ านมา น้ี แตไ่ ม่มีโอกาสไดไ้ ปแสดงความยนิ ดี จึงเขียนคาอวยพรใส่กระดาษแผน่ น้ีไว้ เชิญท่านรับไปเถิด” สีหยนุ จือไมร่ ู้วา่ ในกระดาษแผน่ น้ีเขียนอะไร แตจ่ ุดประสงคท์ ี่มาคร้ังน้ีก็เพื่อพบแมช่ ีที่นางนบั ถือดงั่ มารดาและอาจารย์ หญิง สาวเดินหนา้ ข้นึ ไปหน่ึงกา้ ว แลว้ พดู ขอร้องกบั แมช่ ีจิ้งอี “ไดโ้ ปรดเมตตาดว้ ยเจา้ ค่ะ ขา้ ไมไ่ ดพ้ บกบั แมช่ ีจิน้ ผงิ มานานมากแลว้ และมีหลายเรื่องท่ีตอ้ งการคุยกบั นางจริงๆ ไดโ้ ปรดให้ ขา้ ไดพ้ บแมช่ ีจิน้ ผงิ ดว้ ยเถิดเจา้ ค่ะ” ทวา่ คาขอของนางกลบั ไมเ่ ป็ นผล แม่ชีจิ้งอียงั ยนื่ กระดาษแผน่ น้นั ใหแ้ ลว้ เดินพลางสวดมนตก์ ลบั ไปยงั ท่ีพกั ของตน ปล่อยให้ สีหยนุ จือยนื น่ิงอยเู่ พยี งลาพงั ดว้ ยความผิดหวงั นางยงั คงรอจนกระทง่ั ตะวนั ตกดินเพราะหวงั วา่ จะไดร้ ับอนุญาตใหเ้ ขา้ พบ แตเ่ ม่ือแสงสีทองของยามเยน็ เร่ิมสาดส่องไปทว่ั บริเวณวดั นางจึงถอนหายใจอยา่ งหมดหวงั หนั หลงั กลบั แลว้ เดินออกจากวดั ไป . เม่ือกลบั มาถึงบ้านหญงิ สาวกเ็ ข้าครัวทากบั ข้าวให้ทกุ คน ระหวา่ งที่กาลงั ทาอาหารนางคล่ีมว้ นกระดาษแผน่ น้นั ออก บนหนา้ กระดาษมีอกั ษรที่บรรจงเขียนอยา่ งเป็ นระเบียบเพียงไม่กี่ ตวั เมื่อนางอา่ นจบกพ็ บั กระดาษกลบั อยา่ งเบามือแลว้ โยนมว้ นกระดาษเขา้ ไปในเตาไฟ

ปู้ถานถือไมเ้ คา้ ยนั สองขา้ งเดินเขา้ มาในหอ้ งครัว เห็นสีหยนุ จือมีสีหนา้ กงั วล จึงหาเกา้ อ้ีมานง่ั ลงขา้ งๆ แลว้ ถามดว้ ยความเป็ น ห่วง “วนั น้ีท่ีร้านมีเร่ืองอะไรรึ?” สีหยนุ จือหยบิ ฟื นท่อนหน่ึงใส่กองไฟ แลว้ มองเปลวไฟท่ีลุกโชน ก่อนพยกั หนา้ ใหเ้ ขาเบาๆ “วนั น้ีพอ่ บา้ นตระกลู สีชื่อกยุ้ หนิงมาท่ีร้าน ดูเหมือนวา่ เขาอยากจะยดึ ร้านขา้ ใหไ้ ด”้ ปู้ถานมองดวงตาของนางที่แฝงดว้ ยความกงั วล จึงถามวา่ “มีอะไรใหข้ า้ ช่วยไหม?” “...” --------------------------------------------- [1] เวลา 13.00-14.59 น.

เป็ นเมยี แม่ทพั ... ไม่ง่าย! ตอนที่ 22 หญงิ งามเมืองอนั ดับหนึ่งแห่งตึกชุยซี สีหยุนจือสบตากบั ปู้ถาน นี่เป็นคร้ังที่สองท่ีสามีนางถามดว้ ยความเป็ นห่วง และคราวน้ีน้าเสียงของเขาฟังแลว้ ออ่ นโยนยง่ิ กวา่ คร้ังแรก หญิงสาวถอน หายใจ ลงั เลอยคู่ รู่หน่ึง ก่อนจะพดู สิ่งที่อยใู่ นใจออกมาท้งั หมด “ตระกลู สีต้งั รกรากอยทู่ ่ีเมืองลวั่ หยางมาหลายสิบปี มีร้านคา้ ท้งั หมดเจ็ดสิบสามร้าน แตล่ ะร้านทาการคา้ ขายมาเป็นเวลา ยาวนาน ตระกลู ใหญ่กิจการก็ยง่ิ แผข่ ยายออกไปไกล หากตอ้ งเผชิญหนา้ กนั แบบตรงๆ ขา้ คงแพอ้ ยา่ งราบคาบ ตอนน้ีมีเพยี ง ตอ้ ง ‘ตลบหลงั ’ ทางเดียวเท่าน้นั ” ดวงตาปู้ถานเป็ นประกาย มองนางอยา่ งช่ืนชม สาหรับหญิงสาวท่ีไมเ่ คยเรียนรู้เร่ืองการทาศึกมาก่อน แต่กลบั เขา้ ใจกล ยทุ ธในการรบถึงเพยี งน้ี ถือวา่ ไมง่ ่ายเลย เขาสบตานางครู่หน่ึงแลว้ ถามข้ึนวา่ “ไดผ้ ลหรือไม?่ ” สีหยนุ จือมองกระดาษท่ีถูกเผาจนไหมเ้ กือบท้งั หมดก่อนพยกั หนา้ “ก่อนหนา้ น้ีไมไ่ ดผ้ ล แตต่ อนน้ีไดผ้ ลแลว้ เจา้ ค่ะ” ชายหนุ่มหยบิ ไมค้ ้ายนั แลว้ ลกุ ข้ึนยนื “ผทู้ ี่อยวู่ ดั จือหยนุ บอกเจา้ ง้นั รึ?” “...” สีหยนุ จือรู้สึกแปลกใจวา่ สามีรู้เร่ืองท่ีนางไปท่ีวดั จือหยนุ ไดอ้ ยา่ งไร แต่เม่ือเขาถาม นางกต็ อบอยา่ งไมป่ ิ ดบงั “เจา้ คะ่ แมช่ ีจิน้ ผิงเม่ือก่อนคือฮหู ยนิ สาม นางเป็ นผดู้ ูแลตระกลู สีและดีกบั ขา้ มากเจา้ ค่ะ” ปู้ถานไดย้ นิ ก็พยกั หนา้ ใชไ้ มค้ ้ายนั พยงุ ตวั เดินออกไปจากหอ้ งครัว สีหยนุ จือมองตามหลงั สามีแลว้ ยมิ้ ออกมาโดยไมร่ ู้ตวั ถึงเขาจะไมไ่ ดย้ น่ื มือเขา้ มาช่วยเหลือแตน่ างกร็ ู้สึกดีใจ เพราะการที่เขา เช่ือมนั่ ในความสามารถของนาง ไวใ้ จใหค้ ิดและตดั สินใจในเรื่องตา่ งๆ ดว้ ยตนเองกเ็ ท่ากบั เขาใหเ้ กียรตินาง ใหน้ างไดม้ ี อานาจดูแลเรื่องต่างๆ ทดั เทียมกบั เขา ไม่จาเป็ นตอ้ งอยโู่ ดยพ่งึ พาเขาเสมอไป เช่นน้นั แลว้ นางกส็ ามารถมีชีวติ ของตนได้ ทางานท่ีชอบไดโ้ ดยที่เขาไมเ่ ขา้ มากา้ วก่าย แตจ่ ะคอยไถ่ถามอยา่ งเป็ นห่วงและมอบกาลงั ใจให้ ไมร่ ู้วา่ ผหู้ ญิงคนอ่ืนจะคดิ อยา่ งไร แตน่ างกลบั มีความสุขและภาคภมู ิใจในความเช่ือมน่ั ของเขา . วนั ต่อมา ตอนที่สีหยนุ จือเดินเขา้ ไปในร้าน จางถิงกว็ ง่ิ ออกมาจากหอ้ งครัวดว้ ยใบหนา้ ยมิ้ แยม้ เขาเขา้ มาเกี่ยวแขนสีหยนุ จือแลว้ พาเขา้ มาดา้ นในพลางบอกวา่ “เม่ือวานตอนบ่ายเจา้ ไปไหนมา? เจา้ รู้ไหม...เม่ือวานน้ีเชี่ยนเช่ียน สาวใชค้ นสนิทของแมน่ างฟางเฟยหญิงงามเมืองระดบั หวั แถวของตึกชุนซี มาหาเจา้ ถึงที่ร้านเชียว” สีหยนุ จือเดินไปหลงั โตะ๊ บญั ชี นางกาลงั จะหยบิ ลกู คิดออกมา แตพ่ อไดฟ้ ังท่ีจางถิงเล่าก็เงยหนา้ ข้ึน

“ตึกชุนซี?” จางถิงนึกวา่ นางไม่รู้จกั จึงอธิบายต่อวา่ “กห็ อคณิกาใกลๆ้ เราไงล่ะ แม่นางฟางเฟยเป็ นหญิงงามแห่งเมืองลว่ั หยาง แมแ้ ต่ คุณชายที่จวนเจา้ เมืองยงั ตอ้ งต่อแถวเพื่อพบนาง” “ออ้ ” สีหยนุ จือตอบกลบั ดว้ ยน้าเสียงเรียบเฉย แลว้ กม้ หนา้ ทางานต่อ “นางมาหาขา้ ทาไมรึ?” จางถิงมองหนา้ สีหยนุ จือดว้ ยแววตาเป็ นประกาย ราวกบั จะบอกวา่ ‘เจา้ โชคดีแลว้ ’ เขาเขา้ มาใกลจ้ นแทบจะปี นข้ึนโตะ๊ บญั ชี ก่อนจะบอกดว้ ยสีหนา้ เบิกบาน “ขา้ โนม้ นา้ วอยตู่ ้งั นานกวา่ นางจะยอมบอกขา้ ...” เขามองซา้ ยมองขวา ราวกบั ไม่อยากใหใ้ ครไดย้ นิ เรื่องน้ี จากน้นั กป็ ้องปาก แลว้ บอกกบั สีหยนุ จือวา่ “แม่นางฟางเฟยอยากจะซ้ือร้านของเรา เจา้ เดาสิวา่ นางใหร้ าคาเท่าไร?” สีหยนุ จือขมวดคิว้ เลก็ นอ้ ย ตอนเป็ นร้านเลก็ ๆ ไม่มีใครอยากได้ พอนางลงหลกั ปักฐานก็มีแตค่ นอยากแยง่ ร้านน้ีเปิ ดไดไ้ ม่ถึง สามเดือนกเ็ รียกคนโลภมามากมาย นางไม่รู้วา่ ควรจะหวั เราะหรือรอ้ งไหด้ ี “เท่าไรรึ?” ถา้ มีคนยอมจ่ายเงินเพอื่ ซ้ือร้านของนาง นนั่ หมายความวา่ กลยทุ ธทางการคา้ ของนางใชไ้ ดผ้ ล ถา้ ราคาเหมาะสม นางกไ็ ม่ รังเกียจที่จะรับเงินสกั กอ้ น จางถิงยกมือบอกตวั เลขดว้ ยความต่ืนเตน้ “หา้ ร้อยตาลึง นางบอกวา่ หากเจา้ ตกลง บ่ายวนั น้ีใหเ้ จา้ ไปที่ร้านเฝ่ ยชุ่ยซวน ริม แม่น้าซิงเยว่ แมน่ างฟางเฟยจะไปแอบรอเจา้ อยทู่ ่ีนนั่ ” สีหยนุ จือ ‘ตกใจ’ กบั ราคาของร้านจนยมิ้ ออกมา จางถิงเห็นความไม่พอใจในรอยยมิ้ ของนาง จึงคิดวา่ อีกฝ่ ายคงไมท่ นั ไดค้ ิด ราคาใหถ้ ่ีถว้ น จึงแยง่ ลูกคิดมาจากมือแลว้ คานวณอยา่ งคล่องแคลว่ ใหน้ างดู “หา้ ร้อยตาลึงไมใ่ ช่เงินนอ้ ยๆ นะ เจา้ ลองคิดดู ในแตล่ ะวนั ขา้ ยา่ งไก่แปดสิบตวั ไก่ตวั หน่ึงขายราคายส่ี ิบอีแปะ ไก่หา้ ตวั ได้ หน่ึงตาลึง ไก่แปดสิบตวั เท่ากบั เงินสิบหกตาลึง ถา้ หกั ตน้ ทุนออกจะไดก้ าไรแปดตาลึง เมื่อรวมกบั ลกู คา้ ตอนกลางวนั และ ตอนเยน็ แต่ละวนั เราจะมีรายไดป้ ระมาณยส่ี ิบตาลึง แตต่ อ้ งต่ืนแตเ่ ชา้ กวา่ จะปิ ดร้านก็มืดค่า ในเม่ือมีเงินมากองตรงหนา้ แลว้ ทาไมไมค่ วา้ ไว้ เจา้ จะยอมลาบากอยา่ งน้ีต่อไปทาไมกนั ?” “...” สีหยนุ จือนงั่ ฟังอยา่ งนิ่งเงียบ รอกระทง่ั เขาคานวณเสร็จจึงดึงลูกคดิ กลบั คืน พลางกม้ หนา้ ลงคานวณบา้ ง “ตอนน้ีร้านเรามี รายไดว้ นั ละยสี่ ิบตาลึง ขา้ ไดห้ กตาลึง เจา้ ไดส้ ิบสี่ตาลึง ตราบใดที่ร้านน้ียงั เปิ ดอยเู่ จา้ ก็จะมีเงินและมีงาน แต่ถา้ ขายร้านไป เจา้ กต็ กงาน เจา้ แน่ใจนะวา่ อยากจะใหข้ า้ ขายร้านจริงๆ?” จางถิงน่ิงอ้ึงไปครู่หน่ึง จู่ๆ กเ็ หมอื นไดส้ ติข้ึนมา “ออ้ ถา้ อยา่ งน้นั ...ขา้ มีงานตอ้ งทาต่อ เจา้ คิดทบทวนใหร้ อบคอบก็แลว้ กนั ไมต่ อ้ งรีบร้อนนะ” เมื่อเห็นจางถิงรีบเดินหนีเขา้ ครัวไปอยา่ งรวดเร็ว สีหยนุ จือก็อดยมิ้ ออกมาไม่ได้ ใช่วา่ ร้านน้ีจะขายไม่ได้ แต่ราคาท่ีไดน้ ่ีสิ... หา้ ร้อยตาลึงง้นั หรือ...

แม่นางฟางเฟย--หญิงงามเมืองอนั ดบั หน่ึงแห่งตึกชุยซีมีช่ือเสียงเพยี งใดสีหยนุ จือก็เคยไดย้ นิ มาบา้ ง มีเสียงร่าลือวา่ นาง งดงามและเป่ี ยมความสามารถอยา่ งยากที่จะหาสตรีใดเทียบเทียม ภายในระยะเวลาเพยี งปี เดียว นางกลายเป็ นหญิงงามแห่งเมืองลวั่ หยาง เป็ นท่ีหมายปองของบุรุษทว่ั ท้งั เมือง งานเล้ียงของขนุ นางท่านใดสามารถเชิญนางมาร่วมงานไดถ้ ือวา่ เป็ นเกียรติอยา่ งมาก ไม่คิดวา่ ร้านเลก็ ๆ ของตนจะไปตอ้ งตาตอ้ งใจหญิงงาม เมืองผนู้ ้ีได้ หากไมเ่ ตรียมการใหด้ ี ตนอาจจะเสียโอกาสดีๆ อยา่ งน้ีไป สีหยนุ จือวางลกู คิดไวบ้ นโตะ๊ แลว้ ดึงลิน้ ชกั ออกมา สมดุ บญั ชีวางอยใู่ นลิ้นชกั อยา่ งเรียบร้อยเหมือนปกติ นางหยบิ สมุดบญั ชี ออกมาหน่ึงเล่มแลว้ พลิกไปทีละหนา้ ก่อนจะเห็นบางอยา่ งผิดสงั เกตในน้นั หญิงสาวยมิ้ นอ้ ยๆ พลางปิ ดสมดุ แลว้ เก็บไวใ้ น ลิน้ ชกั ตามเดิม จงั หวนั ้นั เองชุ่ยยากเ็ ดินหาวเขา้ มาในร้าน เม่ือเห็นสีหยนุ จือยนื อยหู่ ลงั โตะ๊ บญั ชีกก็ ลวั วา่ จะถูกตาหนิ จึงรีบเดินไปรินน้าชามา ใหเ้ ป็ นการเอาใจ สีหยนุ จือมองชุ่ยยาโดยไม่ไดก้ ล่าวอะไร ดวงตาดาขลบั ที่จอ้ งมองมาไม่วางตาทาใหเ้ ดก็ สาวเริ่มเหง่ือตก เอ่ยอยา่ งกลา้ ๆ กลวั ๆ วา่ “คุณ...คุณหนูใหญ่ ทาไมมองขา้ อยา่ งน้ีละ่ เจา้ คะ ขา้ ...ขา้ กลวั นะ” พอเห็นสีหยนุ จือถอนหายใจแรง นางยงิ่ รู้สึกเกร็งมากกวา่ เดิม จากน้นั สีหยนุ จือกร็ ับถว้ ยชาไปแลว้ บอกวา่ “เฮอ้ ...ร้านน้ีคงจะ เปิ ดตอ่ ไปไม่ไดอ้ ีกแลว้ ” ชุ่ยยานิ่งอ้ึงดว้ ยความตกใจ “คุณหนูใหญ่ เกิดอะไรข้ึนหรือเจา้ คะ?” สีหยนุ จือมองชุ่ยยาอีกคร้ังแลว้ น่ิงเงียบไปครู่หน่ึง พอเห็นอีกฝ่ ายหนา้ ถอดสีจึงพดู ตอ่ “อนั ที่จริงขา้ ไม่ควรบอกเจา้ เรื่องน้ี แต่ ในเมื่อเราเป็นเหมือนพ่ีนอ้ งกนั ขา้ เองก็ร้อนใจแทนหยนุ ซิ่วไมน่ อ้ ย...” ชุ่ยยาเผลอกล้นั หายใจ ไม่กลา้ พดู เสียงดงั “คะ...คุณหนูหยนุ ซิ่วหรือเจา้ คะ?” สีหนุนจือพยกั หนา้ พดู ต่อดว้ ยสีหนา้ จริงจงั “ขา้ เห็นเจา้ เป็ นเหมือนนอ้ งสาวจึงไดก้ ลา้ บอก เฮอ้ ...เจา้ กร็ ู้วา่ ตระกลู สีกบั ตระกลู หลูกาลงั จะดองกนั เดือนหนา้ หยนุ ซ่ิวกต็ อ้ ง แตง่ งานกบั คุณชายหลแู ละยา้ ยเขา้ ไปอยจู่ วนเจา้ เมือง แตเ่ มื่อวานคนจากตึกชุนซีมาหาขา้ แลว้ บอกวา่ คุณชายหลจู ากจวนเจา้ เมืองรู้วา่ แม่นางฟางเฟยชอบกินอาหารท่ีร้านของเรามาก จึงอยากซ้ือร้านน้ีในราคาสองพนั ตาลึงเพ่อื มอบใหก้ บั แม่นางฟาง เฟย เจา้ คดิ ดูสิ...หยนุ ซิ่วยงั ไม่ทนั ไดแ้ ต่งงานเลย คุณชายท่านน้นั ก็มลี บั ลมคมในกบั หญิงในหอแดงเสียแลว้ เม่ือเป็ นเช่นน้ีจะ ไมใ่ หข้ า้ หนกั ใจแทนนอ้ งสาวไดอ้ ยา่ งไร” เด็กสาวไดย้ นิ แลว้ กอ็ ้ึงไป ทวา่ คาพดู และท่าทางของสีหยนุ จือกด็ ูจริงจงั อยา่ งมาก อีกอยา่ ง...เม่ือวานตอนบ่ายมีคนจากตึกชุน ซีมาหาจริงๆ แต่ตอนน้นั คุณหนูใหญ่ไม่อยทู่ ี่ร้าน ในเม่ือเป็ นอยา่ งน้ีส่ิงท่ีนางพดู ก็ตอ้ งเป็ นความจริงแน่ๆ หากคุณชายหลูจะซ้ือร้านน้ีดว้ ยราคาสองพนั ตาลึงใหแ้ มน่ างฟางเฟย ถา้ อยา่ งน้นั ...สีหยนุ จือก็คงไดก้ าไรมากทีเดียว ทางฝ่ ายสีหยนุ จือเม่ือเห็นชุ่ยยาหนั หลงั กลบั ไปดว้ ยแววตาเหมอ่ ลอย นางกก็ ม้ หนา้ กม้ ตาคิดบญั ชีตอ่ .

ปัง! เสียงดงั ลนั่ มาจากเรือนดา้ นหลงั บา้ นตระกลู สี ฮหู ยนิ หา้ ตบโตะ๊ อยา่ งแรงจนพอ่ บา้ นกยุ้ ตกใจขาอ่อนทรุดลงไปคุกเข่ากบั พ้ืน นางถามกยุ้ หนิงวา่ “ท่ีเจา้ พดู เป็ นเรื่องจริงรึ?” พอ่ บา้ นพยกั หนา้ “จริงขอรับ เมื่อวานเด็กนน่ั ขโมยสมุดบญั ชีของคณุ หนูใหญ่มาจากร้าน ขา้ เอามาลอกแลว้ ใหน้ างนากลบั ไป วางที่เดิม คุณหนูใหญไ่ ม่มีทางรูเ้ ร่ืองน้ีแน่ๆ เพราะนางไวใ้ จเด็กนนั่ เหมือนนอ้ งสาว ซ้ายงั บอกความลบั ใหฟ้ ังอยา่ งไมป่ ิ ดบงั อีกดว้ ย” ----------------------------------------------------------

เป็ นเมยี แม่ทพั ... ไม่ง่าย! ตอนที่ 23 แผลในใจ ซางซู่เอ๋อแสดงสีหน้าว่ายงั ไม่วางใจในเรื่องนนี้ กั นางหมุนกาไลหยกท่ีขอ้ มือพลางถามวา่ “สีหยนุ จือไมไ่ ดส้ งสยั สาวใชน้ นั่ จริงๆ รึ?” อบา้ นพยกั หนา้ “จริงขอรับ เม่ือวานเด็กนน่ั ขโมยสมดุ บญั ชีของคุณหนูใหญม่ าจากร้าน ขา้ เอามาลอกแลว้ ใหน้ างนากลบั ไป วางที่เดิม คุณหนูใหญไ่ ม่มีทางรู้เรื่องน้ีแน่ๆ เพราะนางไวใ้ จเดก็ นนั่ เหมือนนอ้ งสาว ซ้ายงั บอกความลบั ใหฟ้ ังอยา่ งไมป่ ิ ดบงั อีกดว้ ย” ซางซู่เอ๋อแสดงสีหนา้ วา่ ยงั ไม่วางใจในเร่ืองน้ีนกั นางหมนุ กาไลหยกท่ีขอ้ มือพลางถามวา่ “สีหยนุ จือไมไ่ ดส้ งสยั สาวใชน้ น่ั จริงๆ รึ?” กยุ้ หนิงยกมือตบอกตวั เอง ยนื ยนั เสียงหนกั แน่น “ไม่แมแ้ ต่นอ้ ยขอรับ คุณหนูใหญ่ยงั คงฝังใจวา่ เม่ือก่อนชุ่ยยาเคยช่วยนางไว้ จึงไมส่ งสยั ในตวั เด็กนน่ั เลย ซ้ายงั ดูแลอยา่ งดีราวกบั เป็ นนอ้ งสาวคลานตามกนั มา เดก็ นนั่ อยากไดอ้ ะไร นางก็หามาให้ หากมี อะไรดีๆ กจ็ ะเกบ็ ไวใ้ หเ้ ป็นคนแรกเลยขอรับ” ซางซู่เอ๋อไดฟ้ ังกน็ ิ่งไปชว่ั ครู่ นางเดินไปมาพลางครุ่นคิดก่อนจะพดู ข้ึนวา่ “แลว้ เรื่องคุณชายหลูกบั นางคณิกาคนน้นั เด็กนนั่ เป็ นคนบอกเจา้ เองรึ?” “ขอรับ” กยุ้ หนิงพยกั หนา้ อีกคร้งั ใบหนา้ เจา้ เลห่ ์ฉายแววภาคภูมิใจ “ทีแรกบ่าวก็เกรงวา่ จะเป็ นเร่ืองโกหกจึงส่งคนไปสืบ สุดทา้ ยไดค้ วามมาวา่ เม่ือวานสาวใชค้ นสนิทของนางคณิกาคนน้นั ไปท่ีร้านของคุณหนูใหญจ่ ริงๆ แลว้ ยงั ...” กยุ้ หนิงลงั เล เลก็ นอ้ ย ไมก่ ลา้ พดู ตอ่ ซางซู่เอ๋อจอ้ งไปที่เขาอยา่ งขดั ใจ ตะคอกเสียงดงั “พดู สิ!” “แลว้ ยงั ...รู้มาวา่ เม่ือปี ท่ีแลว้ คุณชายหลูอยากจะไดต้ วั หญิงคณิกาท่ีช่ือฟางเฟยนนั่ มากจนถึงข้นั ทะเลาะววิ าทกบั ผอู้ ่ืน ดูท่าวา่ เขาคงจะหลงผหู้ ญิงคนน้นั มากทีเดียว พอมาคร้ังน้ีกย็ งั อยากจะเอาใจถึงกบั ขอซ้ือร้านชิงหลวั ใหเ้ ป็นของขวญั อีกดว้ ยขอรับ” “บดั ซบที่สุด!” ฮหู ยนิ หา้ สบถดว้ ยความโมโห เมื่อเห็นฮูหยนิ หา้ ไมพ่ อใจอยา่ งมาก กยุ้ หนิงจึงออกอาการกลวั จนหวั หด เอ่ยตอ่ อยา่ งกลา้ ๆ กลวั ๆ “ฮหู ยนิ ขอรบั คุณหนูส่ีก็ใกลจ้ ะแต่งงานแลว้ ถา้ เช่นน้นั เร่ืองน้ี...” ทวา่ เขายงั ไม่ทนั พดู จบก็โดนถลึงตาใส่ “เหยยี บเร่ืองน้ีไวใ้ หม้ ิด หา้ มแพร่งพรายออกไปเด็ดขาด หากขา้ รู้วา่ มีใครพดู ขา้ ไม่เอา มนั ไวแ้ น่” พอ่ บา้ นท่ีกาลงั กลวั จนตวั สน่ั พยกั หนา้ ซ้าๆ รีบตอบรับคา “ขอรับๆ บ่าวรู้แลว้ บ่าวจะไม่ใหค้ ุณหนูหยนุ ซิ่วรู้เรื่องน้ีเดด็ ขาด เพียงแต่...จะตอ้ งบอกฮูหยนิ ผเู้ ฒ่าหรือไม่ขอรบั ?” ซางซู่เอ๋อกลอกตาใส่ “จะรายงานทาไม? สีหยนุ ซ่ิวกาลงั จะแต่งงานอยแู่ ลว้ แต่วา่ ท่ีเจา้ บ่าวกลบั ไปเอาใจนางคณิกานนั่ ตอ่ ให้ บอกไปแลว้ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒ่าจะรับไดร้ ึ!”

เร่ืองกลายเป็ นเช่นน้ีไดอ้ ยา่ งไร? การจะไปสืบหาความจริงถึงจวนเจา้ เมืองกใ็ ช่วา่ จะทาไดง้ ่ายๆ หากไปถามตรงๆ ก็อาจจะเกิดความบาดหมางระหวา่ งสอง ตระกลู วา่ เพยี งแค่ข่าวลือที่ลอยมาตามลม กท็ าใหต้ ระกลู สีถึงกบั ตีโพยตีพายเสียแลว้ แต่หากน่ิงเฉยปล่อยใหเ้ ป็นเช่นน้ีตอ่ ภายภาคหนา้ หยนุ ซ่ิวจะมีสิทธ์ิพดู อะไรไดอ้ ีก สุดทา้ ยแลว้ หากนางตอ้ งอยทู่ ี่จวนเจา้ เมืองโดยไร้อานาจ ตระกลู สีกค็ งไมพ่ น้ ตอ้ งอบั อายขายหนา้ ถา้ ถึงข้นั น้นั จริงๆ คนในตระกลู คงตอ้ งเอาผา้ คลุมหนา้ ออกจากบา้ นเป็ นแน่ เม่ือคิดทบทวนอยคู่ รู่ใหญ่ ฮูหยนิ หา้ จึงเอ่ยปากกบั กยุ้ หนิงวา่ “เจา้ บอกวา่ คุณชายหลจู ะซ้ือร้านน้นั ดว้ ยราคาเท่าไรนะ?” พอ่ บา้ นกยุ้ นึกทบทวน ก่อนจะยกนิ้วแลว้ ตอบวา่ “สองพนั ตาลึงขอรับ” ซางซู่เอ๋อตบโตะ๊ พดู ดว้ ยความโมโห “ถา้ อยา่ งน้นั ขา้ ใหส้ ามพนั ตาลึง แลใ้ หป้ ่ าวประกาศวา่ ตระกลู สีซ้ือร้านน้นั เป็นของขวญั แต่งงานใหค้ ุณหนูส่ี” กยุ้ หนิงไม่เขา้ ใจ ถามนายหญิงวา่ “ท่านจะซ้ือร้านเก่าๆ นนั่ ในราคาสามพนั ตาลึงเลยหรือขอรับ? ขอเวลาบ่าวสกั สองสามวนั บ่าวจะทาใหท้ ่านไดร้ ้านน้นั โดยไม่ตอ้ งจ่ายเงินแมแ้ ต่อีแปะเดียว” “ไม่!” นางตอบกลบั ดว้ ยแววตาเคร่งขรึม พดู ดว้ ยเสียงเยน็ ชา “ตอ้ งซ้ือในราคาสามพนั ตาลึงเท่าน้นั ขา้ อยากป่ าวประกาศให้ ทุกคนรู้วา่ ขา้ ซ้ือร้านหลงั น้ีในราคาสามพนั ตาลึง เพอ่ื เป็ นของขวญั แต่งงานใหค้ ุณหนูส่ี” ประการแรกกเ็ พอ่ื ประกาศความร่ารวยใหค้ นตระกลู หลไู ดร้ ู้ และไมก่ ลา้ ดูถูกคนตระกลู สีอีก ประการที่สอง จะไดเ้ ป็ นการตอกหนา้ คุณชายมกั มาก ใหร้ ู้วา่ ของขวญั ท่ีเขาอยากซ้ือใหห้ ญิงคณิกากลายมาเป็ นของขวญั แตง่ งานของวา่ ที่เจา้ สาวของตน ขา้ อยากรู้เหมือนกนั วา่ เขาจะทาอยา่ งไรเมื่อตอ้ งอยตู่ อ่ หนา้ ภรรยาและชูร้ ัก! . เยน็ วนั น้นั หลงั จากท่ีสีหยนุ จือนวดขาใหส้ ามี หญิงสาวก็ประคองเขามาเดินเลน่ ภายในบริเวณบา้ น มือนางประคองอยทู่ ่ีเอวของเขา ส่วนชายหนุ่มก็โอบแขนอยกู่ บั ไหล่ของนางทาใหร้ ่างของท้งั สองแนบชิดกนั ตอนน้ีปู้ถานกาลงั พยายามเดินโดยไม่ใชไ้ มค้ ้ายนั โดยมีสีหยนุ จือคอยประกบขา้ งกาย นางเล่าเรื่องที่เกิดข้ึนที่ร้านเม่ือกลางวนั ใหเ้ ขาฟัง ปู้ถานฟังอยา่ งต้งั ใจแตก่ ไ็ ม่ไดพ้ ดู อะไรมาก ทาเพยี งเสนอความคิดเห็นบา้ ง ในบางคร้ัง เนื่องจากบริเวณบา้ นไม่ไดก้ วา้ งมากนกั สองสามีภรรยาเดินพดู คุยกนั ไมน่ านกค็ รบรอบแลว้ จึงเดินกลบั ไปท่ีหอ้ ง เม่ือเขา้ มาในหอ้ งนอน สีหยนุ จือตกั น้ามาใหส้ ามีลา้ งหนา้ จากน้นั กพ็ ยงุ เขาไปพกั ผอ่ นบนเตียง หลงั จดั ท่าทางใหเ้ ขาไดน้ อน สบายแลว้ นางก็นงั่ ลงเยบ็ ผา้ ที่ขา้ งเตียง ชายหนุ่มอา่ นหนงั สือไปไดไ้ มก่ ่ีหนา้ กห็ นั มามองภรรยา เขาไมเ่ คยจินตนาการถึงชีวติ ที่สงบสุขเช่นน้ีมาก่อนจึงอดที่จะยมิ้ ออกมาไมไ่ ด้ เป็ นจงั หวะเดียวกนั กบั ที่สีหยนุ จือเงยหนา้ มาเจอสามีกาลงั ยมิ้ อยา่ งมีความสุข นางจึงยมิ้ ออกมาแลว้ ถามเขาวา่ “ใตเ้ ทา้ เมื่อก่อนท่านเป็ นอยา่ งไรหรือเจา้ คะ?”

“...” ปู้ถานน่ิงคิดถึงเร่ืองราวท่ีผา่ นมา พอเห็นสองตากลมโตท่ีกาลงั จบั จอ้ งดว้ ยอาการต่ืนเตน้ และรอคอยคาตอบอยา่ งใจจดใจจ่อ เขากเ็ ริ่มเลา่ “ตอนขา้ เป็ นเดก็ ไดเ้ รียนหนงั สือและฝึ กวรยทุ ธกบั ผอู้ าววโุ สในตระกลู พอโตเป็ นหนุ่มกใ็ ชช้ ีวติ อยทู่ ่ามกลางสงครามท้งั ยากลาบากและแร้นแคน้ เมื่อเป็ นผใู้ หญ่กไ็ ดเ้ ขา้ มาคุมกองทพั ผา่ นความเป็ นความตายมาหลายสนามรบจนไดร้ ับรางวลั เกียรติยศนบั ไมถ่ ว้ น...” หญิงสาวฟังเขาเลา่ เร่ืองที่ผา่ นมากค็ ิดภาพตาม คนท่ีเคยมีชีวติ สูงส่งอยเู่ หนือคนท้งั กองทพั ในวนั น้ีกลบั ตกต่าถึงเพียงน้ี และ บงั เอิญมาตกลงตรงหนา้ นางพอดี เรื่องของพรหมลขิ ิตช่างยากจะหาเหตผุ ลมาอธิบาย ขณะท่ีหญงิ สาวกาลงั ใจลอยอยนู่ ้นั เขาก็ถามกลบั บา้ ง “เจา้ ล่ะ? เล่าเรื่องตอนท่ียงั เป็นเดก็ ใหข้ า้ ฟังบา้ งสิ” จู่ๆ สีหยนุ จือท่ีกาลงั ถือเขม็ อยกู่ ็สะดุง้ เลก็ นอ้ ย นางรู้สึกเจ็บที่นิ้ว เมือ่ กม้ มองกเ็ ห็นเลือดเมด็ โตผดุ ออกมา หญิงสาวนิ่งเงียบไป เหมอ่ มองหยดเลือดน่ิงอยอู่ ยา่ งน้นั พอปู้ถานเห็นเขา้ กร็ ีบวางหนงั สือ ดึงนิ้วที่ถกู เขม็ ตาข้ึนมาดูดโดยไม่ลงั เล สมั ผสั อนุ้ ร้อนของเขาดึงสติของนางกลบั มา พอรู้ตวั อีกทีก็อายจนหนา้ แดง นางอยากจะดึงมือออกแตก่ ลบั ถูกเขาจบั ไวแ้ น่น เมื่อเห็นอีกฝ่ ายมองมาดว้ ยสีหนา้ จริงจงั นางกเ็ ร่ิมเลา่ ชา้ ๆ “ท่านแม่ของขา้ ตายอยา่ งเป็นปริศนาต้งั แตข่ า้ ยงั เด็ก ก่อนหนา้ น้นั ขา้ มีท้งั บิดาและมารดาอยขู่ า้ งกาย แลว้ ยงั มีนอ้ งชายอีกหน่ึง คนชื่อ ‘หยนุ หราน’ พวกเรามีชีวติ ในวยั เดก็ ท่ีแสนจะสุขสบาย แตห่ ลงั จากท่ีท่านแมเ่ สียชีวติ ท่านพอ่ ก็ติดเหลา้ และไม่ยอม กลบั บา้ น จากน้นั ...ขา้ กจ็ าตอ้ งใชช้ ีวติ เพียงลาพงั จนถึงตอนน้ี” ปู้ถานน่ิงฟังที่นางเล่าเงียบๆ ความทรงจาเหลา่ น้นั คงไปสะกิดแผลในใจหญิงสาว สีหยนุ จือตาแดงระเรื่อ กม้ หนา้ ราวกบั ทา อะไรผดิ เขาเห็นท่าทางของนางก็สงสารจบั ใจจึงกม้ ตวั ลงไปจุมพติ เพอ่ื ปลอบประโลม บรรยากาศโดยรอบเงียบสงดั ทาใหเ้ สียงท่ีตา่ งฝ่ ายตา่ งสมั ผสั กนั ดูดด่ืมดงั ชดั เจนข้ึน ปู้ถานช้ีไปท่ีมวยผมของหญิงสาวเป็ นเชิง บอกใหน้ างปลดมวยผมออก เสน้ ผมราวไหมสีดาขลบั แผส่ ยายลงบนบ่า เพ่ิมความมีชีวติ ชีวาใหส้ ตรีตรงหนา้ ท้งั ยงั เชิญชวนใหล้ มุ่ หลง ชายหนุ่มบรรจงจูบ นางอยา่ งทะนุถนอม ปลายลิ้นซอกซอนสมั ผสั ความหวานอยา่ งซุกซนจนร่างหญิงสาวสน่ั เทาไร้เร่ียวแรง เขาอา้ แขนโอบนาง ไวใ้ นออ้ มกอดอยา่ งแนบแน่น สีหยนุ จือพยายามผลกั เขาออกเลก็ นอ้ ย ถามอยา่ งกงั วล “ใตเ้ ทา้ แผลของท่าน...” ชายหนุ่มพดู ดว้ ยเสียงทุม้ ต่าแกมแหบพร่า “ช่างเถอะ...ขา้ ไม่เป็ นไรหรอก” “...” นางยงั ไม่ไดพ้ ดู อะไรอีก ร่างแขง็ แกร่งก็ทาบทบั ลงบนตวั เขาจู่โจมอยา่ งรวดเร็วจนนางไม่ทนั ไดต้ ้งั รับ หญิงสาวกลวั วา่ อีก ฝ่ ายจะเจ็บแผลจึงปล่อยใหเ้ ขาทาตามใจพร้อมกบั ตอบสนองอยา่ งเร่าร้อน จนกระทงั่ ชายหนุ่มไดป้ ลดปลอ่ ยความปรารถนา ของบุรุษเพศ เขากห็ อบหายใจอยา่ งหนกั บนตวั หญิงสาว

สีหยนุ จือเองกแ็ ทบจะหายใจไม่ทนั นางไลป่ ลายนิ้วเบาๆ ไปบนแผน่ หลงั กายา เมื่อรู้สึกวา่ ร่างท่ีเร่าร้อนบนตวั แขง็ เกร็งข้ึน นางกร็ ีบหุบขาท้งั สองขา้ ง คิดจะลงจากเตียงไปชาระลา้ ง แตเ่ มื่อพลิกตวั กถ็ ูกดึงกลบั มาอยใู่ ตร้ ่างชายหนุ่มอีกคร้ัง เขาจบั ให้ นางนอนคว่าหนา้ และเริ่มขยบั เขย้อื นกายแกร่งซ้าแลว้ ซ้าเล่า ผา่ นไปครู่ใหญ่กวา่ อีกฝ่ ายจะยอมปล่อยใหน้ างไดพ้ กั ผอ่ น --------------------------------------------------------

เป็ นเมยี แม่ทพั ... ไม่ง่าย! ตอนท่ี 24 สัญญาซื้อขาย เช้าวนั ต่อมา สีหยนุ จือตน่ื มาพร้อมอาการปวดเมื่อยไปท้งั ตวั จึงเขา้ ไปท่ีร้านสายกวา่ ทุกวนั วนั น้ีนางต้งั ใจยมื ตวั จา้ วอ้ีและหานเฟิ งไปท่ีร้านดว้ ย เพราะช่วงน้ีมกั จะมีเรื่องยงุ่ ๆ เขา้ หาใหต้ อ้ งจดั การไดท้ ุกวนั นางจึงมีลาง สงั หรณ์วา่ วนั น้ีก็คงจะมเี ขา้ มาอีกแน่ๆ เม่ือนางและองครักษท์ ้งั สองของสามีมาถึงปากซอย จางถิงที่นง่ั รออยหู่ นา้ ร้านมองมาเห็นนางก็รีบวงิ่ มาหาอยา่ งรวดเร็ว ก่อน จะเอ่ยทกั แลว้ บอกอยา่ งร้อนรน “โอโ้ ห! มาจนไดน้ ะแม่นาง เกิดเร่ืองใหญแ่ ลว้ ...เกิดเรื่องใหญ่แลว้ !” หญิงสาวถกู จางถิงดึงแขนก่ึงวง่ิ ก่ึงเดินเขา้ ไปในร้าน เมื่อเห็นผคู้ นที่แออดั อยดู่ า้ นใน จา้ วอ้ีและหานเฟิ งก็ถึงกบั ตกใจจนทา อะไรไม่ถกู สีหยนุ จือเองกแ็ ปลกใจกบั ภาพท่ีเห็นตรงหนา้ แต่ยงั คงมีสีหนา้ เรียบเฉย พอ่ บา้ นกยุ้ นง่ั รอดว้ ยสีหนา้ ฉายชดั วา่ ไม่พอใจ เม่ือเห็นสีหยนุ จือเดินเขา้ มา เขากห็ มดความอดทน ผดุ ลุกข้ึนยนื จอ้ งไปท่ีนาง แลว้ พดู วา่ “เป็ นเจา้ ของแทๆ้ แตก่ ลบั มาถึงร้านสายเอาป่ านน้ี” สีหยนุ จือไมไ่ ดส้ นใจอีกฝ่ าย เดินเลยเขาไปหลงั โตะ๊ บญั ชีราวกบั มองไม่เห็น “ฮึ!” แต่ก่อนในสายตาของกยุ้ หนิง นางก็เป็ นแคห่ ญิงอ่อนแอคนหน่ึงที่พอเจอหนา้ ใครกเ็ อาแตย่ มิ้ เพราะกลวั วา่ ตนจะโดนหาเร่ือง และถกู รังแก แต่สีหยนุ จือในวนั น้ีกลบั ใหค้ วามรู้สึกที่ต่างออกไป เขาจอ้ งมองนางอยา่ งพจิ ารณาพลางเดินไปหยดุ หนา้ โตะ๊ บญั ชี สีหยนุ จือจึงเงยหนา้ ข้ึนแลว้ เอย่ ทกั ราวกบั เพง่ิ จะเห็น “พอ่ บา้ นกยุ้ พกั น้ีดูท่านขยนั มาที่นี่เหลือเกิน” กยุ้ หนิงคอ้ มตวั นอ้ ยๆ แลว้ เอย่ วา่ “ทาไมรึ หรือคุณหนูใหญ่ไม่อยากใหข้ า้ มาที่ร้านน้ี?” สีหยนุ จือเห็นเขาพดู จายยี วนก็ไมไ่ ดโ้ กรธแต่อยา่ งใด นางสูดลมหายใจลึก นง่ั กมุ มือบนโตะ๊ บญั ชี แลว้ พดู ดว้ ยน้าเสียงจริงจงั “ไม่วา่ ขา้ จะยนิ ดีใหท้ ่านมาท่ีน่ีหรือวา่ ไม่ยนิ ดีกค็ งไมม่ ีประโยชน์ เพราะขา้ ขายร้านน้ีใหค้ นอื่นไปแลว้ ” กยุ้ หนิงไดย้ นิ นางพดู เช่นน้นั ก็ยมิ้ ออก แสร้งถามวา่ “ขายใหใ้ ครรึ? คุณชายตระกลู หลใู ช่หรือไม่?” สีหยนุ จือหนา้ เปล่ียนสี กยุ้ หนิงเห็นอยา่ งน้นั ยงิ่ ไดใ้ จกล่าวต่อวา่ “คุณหนูใหญ่ไมน่ ่าตดั สินใจเช่นน้นั เลยขอรับ หากมีเรื่องดีๆ ทาไมไม่นึกถึงคนในตระกลู ก่อนล่ะขอรับ?” เขาพดู พลางลว้ งเขา้ ไปในแขนเส้ือแลว้ หยบิ ตว๋ั แลกเงินออกมาสะบดั แลว้ บอกวา่

“ไมว่ า่ ท่านจะขายใหใ้ ครกต็ อ้ งเอากลบั มาใหไ้ ด้ ฮูหยนิ หา้ สง่ั ไวว้ า่ ...คุณหนูใหญ่อตุ ส่าห์เปิ ดกิจการท้งั ที นางกค็ วรจะ สนบั สนุน จริงไหมขอรับ?” สีหยนุ จือมองตวั๋ แลกเงินในมือเขา แสร้งถามกลบั “พอ่ บา้ นกยุ้ พดู อยา่ งน้ี...ท่านรู้หรือไมว่ า่ คุณชายใหร้ าคาเท่าไร?” กยุ้ หนิงสบถในลาคอ “สองพนั ตาลึงไม่ใช่รึ? นี่เป็ นตว๋ั แลกเงินท้งั หมดสามพนั ตาลึง เห็นอยา่ งน้ีแลว้ ท่านจะขายหรือไม่?” สีหยนุ จือมองดว้ ยสายตาไม่อยากเชื่อ กยุ้ หนิงวางตวั๋ แลกเงินลงบนโตะ๊ บญั ชี ตว๋ั ใบละหา้ ร้อยตาลึง ท้งั หมดหกใบทาเอานาง ใจเตน้ คบั อก แตย่ งั คงมีสีหนา้ ปกติไม่แสดงอาการใดๆ ออกมา จากน้นั ก็ยนื่ มือไปรับตวั๋ แลกเงินท้งั หมดแลว้ สงั่ การอยา่ ง รวดเร็ว “จางถิง เอาพกู่ นั กบั หมึกมาใหข้ า้ หน่อย ขา้ จะใหพ้ อ่ บา้ นกยุ้ ประทบั ตราในโฉนด” สีหยนุ จือเขียนสญั ญาอยา่ งคลอ่ งแคล่วราวกบั ซอ้ มมาอยา่ งดี ดา้ นบนเขียนท่ีอยขู่ องร้าน ชื่อเจา้ ของร้าน ช่ือผซู้ ้ือ และราคาซ้ือขาย นางเขียนลงไปบนสญั ญาท้งั หมด ทา้ ยสญั ญายงั มีประทบั ลายนิ้วมือของท้งั สองไวอ้ ีกดว้ ย นางเรียกจา้ วอ้ีมารับโฉนดส่งใหก้ ยุ้ หนิงดู อีกฝ่ ายอา่ นเพยี งผา่ นๆ ก่อนจะประทบั ลายนิ้วมือลงบนสญั ญา การซ้ือขายกเ็ ป็ นอนั เสร็จสมบูรณ์ สีหยนุ จือเกบ็ เงินสามพนั ตาลึงใส่ไวใ้ นสาบเส้ือ เตรียมจะส่งมอบโฉนดร้านใหก้ บั กยุ้ หนิง แตก่ ่อนจะยนื่ ใหน้ างพดู กบั เขา ดว้ ยน้าเสียงออ่ นนอ้ มวา่ “อาหารท่ีข้ึนช่ือของร้านน้ีกค็ ือไกย่ า่ ง ขา้ จะใหพ้ อ่ ครัวบอกสูตรไก่ยา่ งใหก้ บั ท่านแลว้ กนั ” กยุ้ หนิงส่งโฉนดร้านใหก้ บั ผชู้ ่วยท่ียนื อยดู่ า้ นหลงั พลางลกุ ข้ึนเดินสารวจร้านรอบหน่ึง สีหยนุ จือรู้สึกถึงความไมช่ อบมาพากล จึงส่งสายตาเป็ นสญั ญาณใหจ้ า้ วอ้ีและหานเฟิ งเตรียมการป้องกนั ไว้ กยุ้ หนิงพดู ดว้ ยความพอใจวา่ “ในเมื่อซ้ือขายกนั เสร็จแลว้ ขา้ ก็ขอตวั กลบั ก่อน” สีหยนุ จือถอยหลงั หน่ึงกา้ ว ผายมือใหก้ ยุ้ หนิงและพดู ดว้ ยเสียงนุ่มนวล “ขอใหพ้ อ่ บา้ นกยุ้ เดินทางโดยสวสั ดิภาพ วนั น้ีขา้ จะ เก็บของใหเ้ รียบร้อย พรุ่งน้ีจะยา้ ยของที่จาเป็ นออกท้งั หมด” กยุ้ หนิงเดินเนิบนาบเขา้ มาหยดุ ตรงหนา้ สีหยนุ จือ องครักษท์ ้งั สองกลวั วา่ เขาจะมีเจตนาไมด่ ีจึงขยบั มาขวางหนา้ ไมใ่ หเ้ ขาเขา้ ใกลน้ ายหญิง แตส่ ีหยนุ จือส่งสญั ญาณมือใหท้ ้งั สองเป็ นเชิงบอกใหร้ อก่อน ทางฝ่ ายกยุ้ หนิงจึงพดู ข้ึนวา่ “ไมต่ อ้ งเก็บของหรอก ของทุกอยา่ งในร้านน้ีก็วางไวท้ ี่เดิม ตอนบ่ายขา้ จะเลือกพอ่ ครัวจากตึกซิ่ งเซียงมาอยทู่ ่ีนี่หน่ึงคน ก็แค่ยา่ งไก่ไม่ใช่รึ? ขา้ ไม่เคยรู้มาก่อน...วา่ ขายแคไ่ ก่ยา่ งจะมีรายไดเ้ ป็ นรอ้ ยๆ ตาลึงตอ่ วนั คุณหนู ใหญ่ยอมขายร้านในราคาสามพนั ตาลึง ต่อไปอาจจะเสียดายเอานะขอรับ” สีหยนุ จือยมิ้ อยา่ งเยน็ ชา “พอ่ บา้ นกยุ้ รู้รายไดข้ องร้านขา้ ไดอ้ ยา่ งไร?” กยุ้ หนิงยมิ้ อยา่ งมีเลศนยั ส่ายหวั และพดู ดว้ ยความลาพองใจ “เอาเถอะ ขา้ มีวธิ ีของขา้ กแ็ ลว้ กนั วา่ แต่คุณหนูใหญ่...จ่ายมาเถอะ ขอรับ!” พดู เสร็จ กยุ้ หนิงกย็ น่ื มือขา้ งหน่ึงมาหาสีหยนุ จือ นางไมเ่ ขา้ ใจความหมายที่กยุ้ หนิงพดู จึงถามวา่ “พอ่ บา้ นกยุ้ หมายความวา่ อยา่ งไร?”

กยุ้ หนิงกระแอม แสดงท่าทางเจา้ เล่ห์ออกมาอยา่ งไมป่ ิ ดบงั อีกต่อไป “ไม่เขา้ ใจหรือขอรับ? ดี ถา้ อยา่ งน้นั ขา้ จะอธิบายใหฟ้ ัง คุณหนูใหญ่คงไมค่ ิดวา่ ท่านจะไดเ้ งินกอ้ นน้ีจริงๆ ใช่หรือไม่? เงิน ต้งั สามพนั ตาลึง มากพอใหค้ รอบครัวชาวบา้ นอยกู่ ินอยา่ งสุขสบายไปท้งั ชีวติ ท่านคิดวา่ ตวั เองมีสิทธ์ิอะไรถึงจะไดเ้ งินกอ้ น น้ี?” สีหยนุ จือมองเขาดว้ ยสีหนา้ จริงจงั ตอบกลบั ไปวา่ “ก็สิทธ์ิของสญั ญาฉบบั น้นั ไง?” กยุ้ หนิงหวั เราะเสียงดงั “สญั ญาฉบบั ไหนรึ? ฮา่ ๆๆๆ สญั ญาขา้ เขียนแลว้ และจ่ายเงินแลว้ แตท่ ่านดูแลไม่ดีก็เลยถูกพวกสาร เลวขโมยไป เช่นน้ีแลว้ จะกล่าวโทษใครได?้ ” พดู จบกยุ้ หนิงก็โบกมือ ชายร่างกายาสิบกวา่ คนพงุ่ มาดา้ นหนา้ ทนั ที แตล่ ะคนกาหมดั แน่น เตรียมพร้อมจะจู่โจมมาท่ีสีหยุ นจือ หญิงสาวตกใจจนใบหนา้ ซีดเผอื ด คิดวา่ คนเหลา่ น้นั ตอ้ งพงุ่ มาท่ีตวั นางแน่ๆ จึงหลบั ตาเตรียมรับชะตากรรม นางหลบั ตายนื น่ิงอยคู่ รู่หน่ึงแต่กย็ งั ไม่มีอะไรเกิดข้ึนจึงทาใจกลา้ หร่ีตามอง เห็นหานเฟิ งและจา้ วอ้ีกาลงั สวนหมดั โตก้ ลบั ชายร่างกายาพวกน้นั อยา่ งรวดเร็วและคลอ่ งแคล่ว จนบรรดาล่ิวลอ้ สิบกวา่ คนท่ีกาลงั จะรุมทาร้ายนางตอ้ งเลือดตกยางออก พา่ ยแพอ้ ยา่ งราบคาบ กยุ้ หนิงถกู หมดั ซดั ใส่หนา้ จนตอ้ งเอามือกมุ หนา้ ร้องอยา่ งเจบ็ ปวด พลางช้ีไปท่ีหานเฟิ งและจา้ วอ้ีดว้ ยมือสน่ั เทา ข่อู ยา่ งกลา้ ๆ กลวั ๆ “พวกแก...พวกแกเป็ นใคร กลา้ ดียงั ไงมายงุ่ เร่ืองของคนอ่ืน ขา้ จะสงั่ คนมาสบั พวกแกใหเ้ ป็ นชิ้นๆ เลยคอยดู!” หานเฟิ งสบถออกมา “เฮอะ ใครใชใ้ หส้ วะพวกน้ีมาทาร้ายฮหู ยนิ ของพวกขา้ ก่อน ยงั จะมีหนา้ มาถามอีกวา่ ขา้ เป็ นใคร? จะสบั ขา้ เป็นชิ้นๆ ง้นั รึ? ถา้ แน่จริงกเ็ ขา้ มา ขา้ กร็ ออยเู่ หมือนกนั !” จา้ วอ้ีอดรนทนไม่ไหว กาหมดั แน่น “มวั รออะไรอยู่ ถา้ ไม่เขา้ มาก็ดูขา้ สบั พวกเจา้ ก่อนแลว้ กนั !” พดู จบก็พงุ่ ตวั ไปขา้ งหนา้ เหลา่ ล่ิวลอ้ และกยุ้ หนิงตา่ งพากนั หนีเตลดิ เปิ ดเปิ ง วงิ่ ไปก็พลางด่าไปพลาง และบอกวา่ จะกลบั มา แกแ้ คน้ ใหไ้ ด้ สีหยนุ จือวงิ่ ตามออกไปแลว้ ตะโกนตามหลงั “พอ่ บา้ นกยุ้ ตกลงตามน้ี พรุ่งน้ีพวกขา้ จะยา้ ยออก” กยุ้ หนิงไม่แมแ้ ตจ่ ะหนั กลบั มาฟัง เขาวง่ิ หนีอยา่ งไม่คดิ ชีวติ ไดย้ นิ ท่ีนางพดู หรือไมก่ ไ็ มร่ ู้ หญิงสาวหนั กลบั มาพร้อมรอยยมิ้ เห็นหานเฟิ งและจา้ วอ้ีกาลงั มองนางดว้ ยสายตาเหลือเชื่อ จา้ วอ้ีเป็ นฝ่ ายพดู ข้ึนก่อนวา่ “ฮูหยนิ ท่านบอกขายร้านน้ีต้งั แตเ่ มื่อไรกนั แลว้ ยงั ขายต้งั ...สามพนั ตาลึง เหลือเชื่อจริงๆ” สีหยนุ จือเพยี งแตย่ มิ้ โดยไม่ไดต้ อบอะไร นางหยบิ ตว๋ั แลกเงินออกมาจากสาบเส้ือ เดินเขา้ มาในร้าน แลว้ ตะโกนวา่ “จางถิง พวกน้นั ไปหมดแลว้ เจา้ ออกมาเถอะ” เร่ืองความข้ีขลาดของเขา นางเองก็พอจะรู้อยบู่ า้ ง ดงั น้นั หากเกิดเร่ืองอะไรข้ึนคงสงั่ ใหเ้ ขาพงุ่ เขา้ ไปเผชิญหนา้ ไมไ่ ดเ้ ดด็ ขาด เพราะสิ่งแรกท่ีเขาจะทาคือวง่ิ หาที่หลบราวกบั หนูตวั หน่ึง .

เมื่อสีหยนุ จือส่งเสียงเรียก จางถิงกเ็ ดนิ ออกมาจากห้องครัว เขามีเหง่ือผดุ พราวเตม็ ใบหนา้ ราวกบั ทางานหนกั จนเหนด็ เหนื่อย และถูกเสียงเรียกรบกวนทาใหไ้ มส่ บอารมณ์ “เจา้ ทาอะไร? ไหนบอกจะไมข่ ายร้านไมใ่ ช่รึ? เพง่ิ พดู กนั ไมก่ ่ีวนั น้ีเอง เจา้ จะมากลบั คาไดอ้ ยา่ งไร?” เขายอ่ มไมเ่ ห็นดว้ ยอยแู่ ลว้ ในเมื่อนางบอกเองวา่ หากร้านน้ียงั เปิ ดอยเู่ ขาจะมีรายไดจ้ ากกาไรของร้านในแต่ละวนั แต่หากร้าน ถูกปิ ดไป เขากต็ อ้ งกลบั ไปตกงานอีกคร้ัง! สีหยนุ จือส่งยมิ้ ให้ พลางยน่ื ตวั๋ แลกเงินใหใ้ บหน่ึงแลว้ บอกวา่ “น่ีคือเงินหา้ ร้อยตาลึง ถือเป็ นคา่ ชดเชยใหเ้ จา้ แลว้ กนั พอหรือไม่?” จางถิงดีใจจนเน้ือเตน้ พยกั หนา้ ซ้าแลว้ ซ้าเล่า “พอๆๆ ยง่ิ กวา่ พอเสียอีก เถา้ แก่เน้ียช่างมีเมตตาเหลือเกิน ขา้ จางถิงมองคนไม่ ผดิ จริงๆ ฮ่าๆๆๆ” “...” เขากล่าวสรรเสริญเยนิ ยอไม่หยดุ ปาก ทาเอาสีหยนุ จือทาตวั ไม่ถูก หากจางถิงไม่ไปเป็นนกั เล่านิทานก็น่าเสียดายพรสวรรค์ ดา้ นการพดู ท่ีหาตวั จบั ยากของเขาจริงๆ ----------------------------------------------------------

เป็ นเมยี แม่ทพั ... ไม่ง่าย! ตอนท่ี 25 แมวขเี้ ซา หญงิ สาวไม่ได้สนใจคาขอบคณุ ฟ้าดนิ และบรรพบุรุษของจางถิงอกี นางเพียงเดินเขา้ ไปในครัว เพราะในเม่ือเงินกไ็ ดม้ าแลว้ สญั ญาซ้ือขายกป็ ระทบั ตราเรียบร้อย นางจะมวั โอเ้ ออ้ ยทู่ ่ีนี่นานไม่ได้ พอมองดูขา้ วของเคร่ืองใชใ้ นหอ้ งครัวก็ไม่มีอะไรน่าเกบ็ กลบั ไป หวั น้าแกงที่เถา้ แก่หลิวทิ้งไว้ นางกเ็ อาไปทาน้าแกงตม้ แกะ ใหอ้ าจารยเ์ หยยี นจนเหลือเพียงคร่ึงเดียว นางจึงไม่คิดจะนากลบั ไป แต่ต้งั ใจมอบใหจ้ างถิงเกบ็ ไวก้ ินหรือไมก่ น็ าไปใชห้ าก จะเปิ ดร้านเป็ นของตวั เอง จางถิงยง่ิ ซ้ึงใจจนแทบกล้นั น้าตาไวไ้ ม่อยู่ คุกเขา่ กอดขานางไวแ้ น่นไม่ยอมปลอ่ ย สองเดือนกวา่ ท่ีเปิ ดร้าน นางทุ่มเทแรงกายแรงใจไปไม่นอ้ ย เม่ือถงึ เวลาตอ้ งจากไปจริงๆ ก็อดใจหายไมไ่ ด้ จา้ วอ้ีปื นข้ึนไป ถอดป้ายร้านลงมา “ฮหู ยนิ ขอรับ ตระกลู สีคงไมอ่ ยากไดป้ ้ายน้ีแน่ๆ พวกเราเอาป้ายน้ีกลบั บา้ นไปดว้ ย เก็บไวเ้ ป็ นที่ระลึกกด็ ีเหมือนกนั นะขอรับ” สีหยนุ จือยมิ้ ใหเ้ ขา ท้งั สามมุ่งหนา้ กลบั บา้ นโดยมีป้ายร้านติดมือไปดว้ ย . ระหว่างกนิ ข้าวมื้อเยน็ สีหยนุ จือเลา่ เรื่องที่นางขายร้านใหท้ ุกคนฟัง ลุงเยย่ี นนบั ถือและช่ืนชมในไหวพริบของนาง ส่วนทา่ นป่ ูก็เอ่ยชมไม่ขาดปาก เม่ือกินขา้ วเสร็จ สีหยนุ จือก็ประคองสามีไปหาท่านป่ ทู ี่หอ้ ง ท่านป่ ูกาลงั เลน่ หมากรุกกบั ลุงเยยี่ น เม่ือเห็นท้งั สองเดินเขา้ มา ลงุ เยย่ี นกล็ ุกข้ึนแลว้ เชิญใหป้ ู้ถานนง่ั “เชิญคุณชายเถิดขอรับ นายท่านบอกใหข้ า้ เล่นหมากลอ้ มดว้ ย แตฝ่ ี มือขา้ ดอ้ ยนกั เทียบกนั ไมไ่ ดจ้ ริงๆ” สีหยนุ จือและลุงเยย่ี นช่วยกนั ประคองปู้ถานนงั่ ลงตรงขา้ มท่านป่ ู ชายหนุ่มส่งไมค้ ้ายนั ใหส้ ีหยนุ จือพิงไวด้ า้ นขา้ งแลว้ หยบิ หมากสีดาข้ึนมาหน่ึงตวั ท่านป่ ูแสร้งทาสีหนา้ ไม่รู้ไม่ช้ี หร่ีตามองแลว้ ถามหลานชาย “ดีข้ึนบา้ งหรือยงั ละ่ ?” ปู้ถานวางหมากลงบนกระดานท่ีมีหมากสีขาวสีดาวางอยปู่ ระปราย ตอบเสียงเรียบเฉย “ใกลแ้ ลว้ ขอรับ” ปู้เฉิงจงครุ่นคิดอยคู่ รู่หน่ึง ก่อนจะวางหมากลงบนมุมหน่ึงของกระดาน แลว้ พดู อยา่ งสบายอารมณ์ “ขา้ หมายถึงเร่ืองในใจเจา้ ตา่ งหากเล่า” ปู้ถานเหลือบมองหมากของท่านป่ ู เวลาน้นั เองสีหยนุ จือนาน้าชาเขา้ มาในหอ้ งพอดี นางกาลงั จะส่งถว้ ยน้าชาใหท้ ่านป่ ู กลบั ถูกปู้ถานร้ังเอาไวแ้ ลว้ รับถว้ ยมาจากมือนาง ส่งไปตรงหนา้ ชายชรา แลว้ จึงช้ีไปท่ีเกา้ อ้ีวา่ งขา้ งๆ ใหน้ างนง่ั ลง

สีหยนุ จือนง่ั ลงแลว้ กม้ หนา้ งุดเพราะรู้สึกกระดากอาย นางบอกกบั เขาวา่ อยากปรนนิบตั ิท่านป่ ูก่อนแต่กลบั ถกู ปู้ถานกดตวั ไว้ ไม่ใหล้ กุ ข้ึน ปู้เฉิงจงเห็นอยา่ งน้นั กน็ ึกขา ต้งั ใจพดู หยอกหลายชายวา่ “ตอนน้นั ขา้ กบ็ อกวา่ แลว้ วา่ หยนุ จือเป็ นคนดี จนมาวนั น้ีนางกเ็ ป็น ดงั คาที่ขา้ วา่ จริงๆ เจา้ หลานคนน้ี...ตอ่ ใหอ้ ยากจะหนีกห็ นีไมพ่ น้ หรอก ทีแรกไม่รู้จะด้ืออะไรนกั หนา?” เมื่อเห็นหลานชายยงั นิ่งไม่ยอมพดู อะไร ชายชราก็แสร้งเมินหนา้ หนั ไปอมยมิ้ พลางขยบิ ตาใหส้ ีหยนุ จือ “จริงหรือไม่ หลานสะใภ”้ สีหยนุ จือยมิ้ อยา่ งเขินอาย หนั ไปมองคนท่ีแกลง้ ทาเป็ นไมร่ ู้ไมช่ ้ีอยา่ งปู้ถาน แลว้ พยกั หนา้ นอ้ ยๆ แทนคาตอบ “ถา้ เป็ นขา้ ขา้ จะจดจ่อกบั หมากกระดานน้ีวา่ จะเดินหมากต่อไปอยา่ งไร แมท่ พั ของขา้ กาลงั จะตีเมืองท่านแตกอยแู่ ลว้ แต่ท่าน กลบั เอาแต่หลงสตรี บา้ นเมืองกว็ อดวายหมดสิขอรบั ท่านป่ ู” หลานชายพดู กบั คนเป็นป่ ูดว้ ยสีหนา้ เรียบเฉย ใครจะคิดวา่ ท่านป่ ูกลบั เหลือบตามองเพียงครู่เดียวกว็ างหมากตวั หน่ึงบนกระดาน จดั การลอ้ มหมากของปู้ถานไดส้ าเร็จ “ปากดีอยา่ งน้ี ดูท่าอาการจะหนกั ละ่ สิ แคก่ ลหมากลวงตาของเจา้ จะมาสูฝ้ ี มือตาแก่อยา่ งขา้ ไดอ้ ยา่ งไร? ขา้ วางหมากรับมือ แมท่ พั ฝ่ ายเจา้ ไวแ้ ลว้ ดูสิวา่ เจา้ จะทาอยา่ งไรต่อ” ชายชราไม่ยอมแพง้ ่ายๆ ขิงแก่ยอ่ มมีรสร้อนแรงกวา่ ท้งั สองสลบั กนั วางหมาก ไม่นานปู้ถานกเ็ ร่ิมจู่โจมอีกคร้ัง “หากฝ่ ายตรงขา้ มรับมือได้ ขา้ ก็เปล่ียนกลยทุ ธ จะไปยากอะไร?” “...” บุรุษต่างวยั จดจ่ออยกู่ บั หมากสีขาวสีดาบนกระดาน ต่างคนตา่ งกห็ ากลยทุ ธมาประชนั กนั อยา่ งไมม่ ีใครยอมใคร ถึงสีหยนุ จือ จะเลน่ หมากลอ้ มไมเ่ ป็น แต่ก็ยงั ดกู ลยทุ ธการวางหมากบนกระดานดว้ ยความสนใจ ปู้เฉิงจงไม่ไดเ้ ล่นหมากลอ้ มสนุกอยา่ งน้ีมานานแลว้ จึงไมย่ อมใหห้ ลานชายกลบั สกั ที จนกระทงั่ สีหยนุ จือแอบปิ ดปากหาว ปู้ ถานจึงรีบจบหมากกระดานสุดทา้ ย ไมส่ นใจท่านป่ ูท่ีพยายามร้ังเขาไว้ และพาภรรยากลบั หอ้ งไป เม่ือท้งั สองกลบั ไปแลว้ ปู้เฉิงจงกแ็ อบบ่นอยา่ งนอ้ ยใจ “ตอนแรกกบ็ อกไม่อยากแต่งงาน ทีตอนน้ีหลงเมียอยา่ งกบั อะไรดี โชคดีท่ีหลานสะใภข้ า้ เป็ นคนดี” ลงุ เยยี่ นท่ีกาลงั เตรียมที่นอนให้ พอไดย้ นิ ที่นายท่านบน่ จึงพดู วา่ “โชคดีท่ีฮหู ยนิ เป็นคนดีนะขอรบั ไมอ่ ยา่ งน้นั คนมีไหวพริบปฏิภาณขนาดน้ีคงน่ากลวั ไม่นอ้ ย” ปู้เฉิงจงไม่ไดถ้ ือสา เขาแสร้งโมโหและพดู ปกป้องนางวา่ “น่ากลวั อะไรกนั ? ท่ีผา่ นมาฮหู ยนิ ของตระกลู ปู้แต่ละคนก็ไม่เห็นมีใครเก่ง ถึงไดพ้ ลาดท่าใหค้ นอนื่ ง่ายๆ หากชุนหลานเมีย ขา้ กบั ซ่ิวฉินมารดาปู้ถานเก่งไดส้ กั คร่ึงของหลานสะใภค้ นน้ี ตระกลู เราคงไม่ตอ้ งตกต่าถึงข้นั น้ี” เมื่อพดู ถึงฮูหยนิ ท่ีออ่ นโยนท้งั สองคน ลุงเยยี่ นก็อดถอนหายใจไมไ่ ด้

“เรื่องก็ผา่ นมาแลว้ หากคุณชายกลบั มาเดินไดเ้ ป็นปกติ ตระกลู ป้ขู องเราก็ยงั มีโอกาสกอบกชู้ ื่อเสียงได้ กลศึกของคุณชายช่าง แยบยลนกั ไมใ่ ช่วา่ ขา้ แกลง้ ประจบนะขอรับ แตท่ ว่ั ท้งั แควน้ เซียวไม่มีใครเทียบเท่าคุณชายไดเ้ ลย” “เฮอ้ ...ไปอาบน้านอนดีกวา่ ” ตวั เขาเองก็อยากใหต้ ระกลู ปู้กลบั มาตระหง่านดงั เดิม แตก่ ไ็ มอ่ ยากกลบั ไปสนามรบที่ดูดกลืนเลือดเน้ือของผคู้ นอีกคร้ัง อนั ที่ จริงการมีชีวติ ที่เรียบง่ายอยา่ งทุกวนั น้ีก็ดีอยแู่ ลว้ ตวั เขาเองก็แก่ข้ึนทุกวนั ออกรบมาแลว้ ท้งั ชีวติ มาถึงตอนน้ีจึงไดเ้ ขา้ ใจ...ใน ชวั่ ชีวติ ของคนคนหน่ึงตอ้ งการเพยี งความเรียบง่ายและเงียบสงบเท่าน้นั . หลงั จากขายร้านไปแล้วสีหยุนจือกไ็ ม่มคี วามจาเป็ นต้องไปทน่ี ั่นอกี นางจึงมีเวลาปรนนิบตั ิสามีมากข้นึ ไดด้ ูแลเขาต้งั แต่เริ่มตน่ื นอนลา้ งหนา้ เปล่ียนเส้ือผา้ และพาเขาเดินรอบบริเวณบา้ น ไม่วา่ จะเป็ นเร่ืองเลก็ หรือเร่ืองใหญ่ อะไรก็ตามท่ีเกี่ยวกบั เขาไดถ้ กู จดั เตรียมไวใ้ หพ้ รักพร้อม นางทาส่ิงตา่ งๆ ดว้ ยความ ละเอียดละออ หญิงสาวเร่ิมประหม่าเพราะถูกกระเซา้ นางเกรงจะโดนคาครหาวา่ กระทาไม่เหมาะสม บางคร้ังจึงเดินห่างจากเขาเลก็ นอ้ ย แต่ทุกคร้ังท่ีเดินออกห่าง เขาก็จะเดินตามมาจบั มือและดึงตวั นางใหก้ ลบั มาอยขู่ า้ งกายโดยไมส่ นใจสายตาคนรอบขา้ ง บ่ายวนั น้ี อากาศปลอดโปร่ง ท่านป่ ูเรียกจา้ วอ้ีและหานเฟิ งไปพบ ส่วนสีหยนุ จือกาลงั สระผมใหป้ ู้ถานอยหู่ นา้ บา้ น ชายหนุ่มหร่ีตาลง นอนเอนหลงั กบั พนกั เกา้ อ้ีโดยมีสีหยนุ จือนง่ั แปรงผมท่ีเปี ยกน้าใหอ้ ยา่ งสบายอารมณ์ เขาน่ิงเงียบไปนาน จนนางคิดวา่ อีกฝ่ ายคงหลบั ไปแลว้ แตจ่ ู่ๆ ชายหนุ่มก็พดู ข้นึ วา่ “ท่านป่ ูบอกวา่ ท่านไดม้ อบหยกคูใ่ หเ้ จา้ แลว้ ?” สีหยนุ จือไดย้ นิ ก็ชะงกั มือเลก็ นอ้ ย ก่อนจะพยกั หนา้ แลว้ บอกวา่ “ใหแ้ ลว้ เจา้ คะ่ ” “ใหต้ ้งั แตเ่ มื่อไรกนั ?” ชายหนุ่มยงั คงหลบั ตา แลว้ พดู ดว้ ยน้าเสียงราบเรียบจนนางเดาไมอ่ อกวา่ เขากาลงั รู้สึกอยา่ งไร หญิงสาวเริ่มกงั วลเลก็ นอ้ ย หวั ใจเตน้ ไมเ่ ป็ นจงั หวะ ไมร่ ู้วา่ ท่ีเขาถามน้นั มีเจตนาอะไรจึงตอบตามความจริง “หลงั วนั แต่งงานสองสามวนั เจา้ คะ่ ” เขายงั คงนอนนิ่งอยคู่ รู่หน่ึง ก่อนจะลืมตาข้ึนมองนาง ดวงตาคู่คมฉายแววดุดนั เลก็ นอ้ ย “แลว้ ทาไมไมใ่ ส่? ยงั โกรธขา้ อยรู่ ึ?” สีหยนุ จือส่ายหนา้ เบาๆ มองชายหนุ่มตรงหนา้ ภายใตแ้ สงแดดราไรท่ีส่องลงมา กลา้ มเน้ือแขง็ แกร่งแสดงถึงพลกาลงั ที่กลา้ แขง็ ทุกท่วงท่าเผยใหเ้ ห็นความสง่างาม ราวกบั ตอ้ งการจะอวดความหา้ วหาญใหป้ รากฏแก่สายตาสาวชาวบา้ นอยา่ งนางจน ตอ้ งเอ่ยอยา่ งเจียมตวั “ขา้ อยากรอใหใ้ ตเ้ ทา้ ยอมรับขา้ จากใจจริงเสียก่อน ในเม่ือเป็ นหยกคูจ่ ะใหข้ า้ ใส่เพียงลาพงั ไดอ้ ยา่ งไร คนอื่นจะหวั เราะเยาะ เอาได้ จริงไหมเจา้ คะ?” ปู้ถานเห็นรอยยมิ้ ขดั เขินของนางกน็ อนหลบั ตาดงั เดิม

“ถา้ อยา่ งน้นั ...พรุ่งน้ีก็เอามาใส่เถอะ” สีหยนุ จือพยกั หนา้ ยมิ้ กวา้ งดว้ ยความดีใจ “เจา้ คะ่ ใตเ้ ทา้ ” . เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจนถึงตอนบ่าย สีหยนุ จือจึงไดร้ ู้วา่ เขาชอบท่ีจะใหน้ างหวผี มให้ เพราะเขานอนหลบั ตาพริ้มดว้ ยท่วงท่าสบายอารมณ์ ราวกบั แมวสายพนั ธุ์ดี ที่ฮหู ยนิ สี่เล้ียงไว้ แมม้ นั จะวางมาดดว้ ยท่าทางหยงิ่ ยโส แตเ่ ม่ือถูกลบู ขนก็ยอมสยบร้องเม้ียวๆ อยา่ งวา่ ง่าย พอนึกถึงภาพน้นั สีหยนุ จือกอ็ ดขาออกมาไม่ได้ ปู้ถานส่งเสียง “หืม?” อยา่ งสงสยั นางลงั เลอยคู่ รู่หน่ึง ก่อนจะรวบรวมความกลา้ บอกออกไป “ขา้ รู้สึกวา่ ท่านเหมือนแมวตวั หน่ึงที่ดูสูงส่งแต่ก็มกั จะข้ีเซา” “...” ปู้ถานลืมตา หนั ไปมองหญิงสาวที่ยมิ้ ราวกบั ดอกไมเ้ บง่ บาน แววตาเปลง่ ประกายสดใส พลางนึกไปวา่ ...ช่างเถอะ เห็นแก่ ความน่ารักของนาง คร้ังน้ีเขาจะไมเ่ อาเรื่องแลว้ กนั แต่ก็อดไมไ่ ดท้ ่ีจะยน่ื มือไปดา้ นหลงั เกา้ อ้ีแลว้ บีบกน้ ท่ีเขาเคยลบู คลา หลายต่อหลายคร้ังใตผ้ า้ ห่ม หญิงสาวร้องดว้ ยความตกใจ หนั มองซา้ ยขวาอยา่ งลุกลน กลวั วา่ จะมีใครมาเห็นเขา้ ส่วนปู้ถานพอเห็นสีหนา้ เขนิ อายของ ภรรยากย็ มิ้ ออกมาอยา่ งพอใจ สีหยนุ จืออายจนหนา้ แดงก่าพลางเอามือปิ ดกน้ ของตนเอง โชคยงั ดีท่ีไม่มีใครเห็น ไม่อยา่ งน้นั นางคงถกู หวั เราะเยาะแน่ พอ เห็นเขายมิ้ อยา่ งชอบอกชอบใจ หญิงสาวกร็ ู้วา่ ตวั เองโดนแกลง้ เขา้ แลว้ จึงตีที่ไหลเ่ ขาเบาๆ แตก่ ลบั ถูกชายหนุ่มควา้ มือไว้ แน่นไม่ยอมปล่อย

ตอนที 26 พนื ทวี ่างพนั ฉิง ระหวา่ งทีสามีภรรยากาํ ลงั หยอกลอ้ กนั ไปมา ครูห่ นงึ ก็มี เสียงดงั มาจากดา้ นนอก “ขออภยั ขอรบั ทีนีใชบ่ า้ นของทา่ นแมท่ พั ปหู้ รอื ไมข่ อ รบั ?” สีหยนุ จือและปถู้ านหยดุ หยอกลอ้ และมองตากนั อยา่ ง แปลกใจ หญิงสาวรบี เกบ็ ของและถามกลบั “นนั ใครร?ึ ” 1

ผทู้ ีอยนู่ อกประตบู า้ นไดย้ นิ เสียงผหู้ ญิงตอบกลบั มาก็องึ ไป กอ่ นจะเอย่ ตอ่ วา่ “ออ้ ... ทา่ นคงเป็นปฮู้ หู ยนิ ใชห่ รอื ไม?่ ขา้ คือผดู้ แู ลสสุ าน จากคา่ ยทหารชือหวงั ชง ขา้ มีเรอื งอยากจะขอพบแมท่ พั ปู้ รบกวนฮหู ยินเปิดประตใู หข้ า้ เขา้ ไปไดไ้ หมขอรบั ?” สีหยนุ จือหนั ไปมองสามีและเหน็ วา่ อีกฝ่ายแตง่ ตวั เรยี บ รอ้ ยแลว้ เขาพยกั หนา้ ใหเ้ ป็นเชิงอนญุ าต นางจงึ เชด็ มือ กบั ผา้ แหง้ แลว้ เดินไปปลดกลอนประตู ผมู้ าเยือนเป็นชายวยั กลางคนไวห้ นวดเคราและสวมเสอื 2

ทีมีตวั อกั ษร ‘兵’[1] ปักอยดู่ า้ นหนา้ ผมถกู รวบไว้ ดา้ นหลงั อยา่ งหลวมๆ สองแกม้ แดงกาํ ดวงตาเลอื นลอย ในมือถือปลอ้ งยาสบู และถงุ ใสย่ าสบู ทีมีลกู เตา๋ สองลกู หอ้ ยอยู่ พอนางเปิดประตเู ขากเ็ ดนิ ยมิ เขา้ มาทนั ที จา้ วอีและหานเฟิงทีอยหู่ ลงั บา้ นไดย้ ินเสียงเปิดประตกู ็ รบี เดินมาดู เมือเหน็ วา่ ผมู้ าเยือนเป็นใคร ทงั สองก็สบตา กนั แลว้ เดนิ ไปกนั หนา้ สหี ยนุ จือไว้ พดู กบั ชายผนู้ นั ดว้ ย นาํ เสยี งหนกั แนน่ “หวงั ชง ทาํ ไมไมอ่ ยดู่ แู ลคา่ ยใหด้ ี มาทีนีทาํ ไมกนั ?” นาํ เสยี งของจา้ วอีแสดงความไมพ่ อใจอยา่ งชดั เจน แต่ 3

หวงั ชงไมส่ นใจกลบั เดนิ ตรงมาหาฮหู ยินของบา้ นแลว้ คอ้ มตวั คารวะกอ่ นจะเงยหนา้ มอง สีหยนุ จือรูส้ กึ ไมด่ ีที ถกู มองอยา่ งนนั จงึ เดนิ ไปยืนอยขู่ า้ งปถู้ าน แตจ่ ่ๆู หวงั ชง กค็ กุ เข่าลง บอกกบั นางวา่ “ฮหู ยิน ชว่ ยพวกขา้ ดว้ ย พีนอ้ งทหารของขา้ ไมไ่ ดก้ ินขา้ ว มาหลายวนั หวิ จนไสก้ ิวแลว้ ขอรบั ” จา้ วอีและหานเฟิงไดย้ ินหวงั ชงพดู อยา่ งนนั กส็ ดู หายใจ เขา้ ลกึ กลอกตาไปมาอยา่ งเอือมระอา แสดงออกอยา่ ง ชดั เจนวา่ ไมเ่ ชือในสงิ ทีเขาพดู จา้ วอีทนไมไ่ ดย้ กมือขนึ ชี หนา้ แลว้ ดา่ ทอ 4

“เจา้ สารเลว! เจา้ พดู เพอ้ เจอ้ อะไรตอ่ หนา้ ฮหู ยิน? เมือไม่ กีวนั เพิงสง่ ขา้ วสารไปใหพ้ วกเจา้ ถงึ สบิ กระสอบ แลว้ ยงั มีหนา้ มาบอกวา่ ไมไ่ ดก้ ินขา้ วงนั รึ ไมม่ ีความละอายบา้ งรึ ไง? ไสหวั ไป!” หวงั ชงแมจ้ ะถกู ดา่ แตก่ ็ไมม่ ีปฏิกิรยิ าใดๆ ยงั คงจอ้ งมอง สหี ยนุ จืออยอู่ ยา่ งนนั อีกทงั ยงั ดงึ ดนั พดู ตอ่ “ฮหู ยนิ พวก ขา้ มาดแู ลสสุ านพรอ้ มกบั ทา่ นแมท่ พั ปู้ ทหารในคา่ ยที ดแู ลพืนทีรวมแลว้ ราวหา้ รอ้ ยกวา่ นาย ลว้ แตเ่ ป็นชาย กาํ ยาํ ลาํ สนั ทงั นนั ขา้ วสารเพียงสบิ กระสอบ...จะไปพอ กินไดอ้ ยา่ งไรละ่ ขอรบั ” สีหยนุ จือครุน่ คดิ อยคู่ รูห่ นงึ จงึ ยมิ ออกมา “ถา้ อยา่ งนนั ทา่ นหวงั คดิ จะทาํ อยา่ งไรตอ่ ไปร?ึ ” 5

เมือไดย้ ินอยา่ งนนั หวงั ชงกเ็ รมิ ไดใ้ จเพราะเหน็ วา่ ฮหู ยนิ เรมิ คลอ้ ยตามคาํ พดู ของเขา และดว้ ยความทีกลวั วา่ นาง จะเปลียนใจเสยี กอ่ น จงึ รบี พดู เสรมิ “ไดย้ ินมาวา่ ฮหู ยิน เปิดรา้ นอาหารกิจการรุง่ เรอื ง ทาํ เงินไดไ้ มน่ อ้ ย พวกขา้ ชืนชมฮหู ยินดงั วีรสตรผี เู้ กง่ กาจ เชน่ นนั แลว้ ฮหู ยินจะ กรุณาสงเคราะหพ์ วกขา้ สกั หน่อยไดห้ รอื ไม?่ ” จา้ วอีไดย้ นิ หวงั ชงพดู อยา่ งนนั ก็อยากจะโตก้ ลบั แตก่ ลบั ถกู ฮหู ยนิ รงั เอาไว้ นางตอบหวงั ชงดว้ ยนาํ เสียงออ่ นโยน “นนั เป็นเพียงขา่ ว ลือเทา่ นนั ขา้ เปิดรา้ นอาหารก็จรงิ แตเ่ ปิดไดเ้ พียงสอง เดือน กิจการกลบั ซบเซาเหลอื เกิน เพราะอยา่ งนีขา้ ถงึ 6

ตอ้ งขายตอ่ ใหค้ นอืน แลว้ คนทีมารบั ชว่ งตอ่ จากขา้ ก็คือ ตระกลู สซี งึ เป็นตระกลู เดมิ ของขา้ เช่นนีแลว้ ขา้ จะมีเงิน ไดอ้ ยา่ งไร?” สีหยนุ จือพดู อยา่ งคลอ่ งแคลว่ และดมู ีเหตมุ ีผล แมแ้ ตค่ น ทีพยายามลองใจนางกอ่ นหนา้ นียงั เชืออยา่ งไมม่ ีขอ้ สงสยั เขามีสีหนา้ ลาํ บากใจขนึ มาทนั ที กลบั ไดย้ ินสหี ยุ นจือเอย่ ตอ่ วา่ “แตว่ า่ ...ตระกลู ปกู้ ็พอจะมีเงินเหลืออยบู่ า้ งเลก็ นอ้ ย” สี หยนุ จือหยบิ เหรยี ญหา้ ตาํ ลงึ ออกมาจากสาบเสอื สอง เหรยี ญ วางลงบนมือของหวงั ชงทียืนมารออยกู่ ่อนแลว้ 7

หวงั ชงแววตาเป็นประกาย แลบลนิ เลียปากตนเอง พลางกลา่ วขอบคณุ ฮหู ยนิ ซาํ แลว้ ซาํ เลา่ ก่อนจะเดินออก จากบา้ นไป เมือหวงั ชงไปแลว้ จา้ วอีก็พดู เสียงดงั ขนึ อยา่ งอดไมไ่ ด้ “ฮหู ยิน ทา่ นใหเ้ งินคนอยา่ งนนั ทาํ ไมกนั แลว้ ยงั ใหไ้ ปตงั สบิ ตาํ ลงึ ทา่ นรูห้ รอื ไมว่ า่ เขาเป็น...” เขายงั ไมท่ นั พดู จบ สีหยนุ จือกพ็ ดู ขนึ ก่อน “นกั พนนั ขา้ รู”้ จา้ วอีนิงองึ ไปทนั ที หนั ไปสบตากบั หานเฟิง หานเฟิงจงึ กา้ วมาขา้ งหนา้ ถามดว้ ยความแปลกใจ “ฮหู ยนิ ทา่ นรู้ 8

ไดอ้ ยา่ งไรวา่ เขาเป็นนกั พนนั ละ่ ขอรบั ?” สหี ยนุ จือสา่ ยหนา้ พลางพดู วา่ “หนา้ เขาเหมือนคนเพิง สรา่ งเมา ตาแดงกาํ ทา่ ทางการเดินดลู อยๆ ในมือมีถงุ ใส่ ยาสบู หอ้ ยลกู เตา๋ อยสู่ องลกู แสดงวา่ เขาตอ้ งเป็นนกั พนนั พอสรา่ งเมา เรอื งแรกทีนกึ ไดแ้ ละทาํ ในวนั นีคือการ เดนิ มาขอเงินทีบา้ นตระกลู ปู้ นนั แสดงวา่ เมือวานเขาคง เลน่ พนนั จนหมดเนือหมดตวั วนั นีจงึ อยากแกม้ ือ” “...” ชายหนมุ่ ฟังตามทีฮหู ยนิ วเิ คราะหอ์ ยา่ งถว้ นถี หากใคร ไมร่ ูก้ ค็ งคิดวา่ ฮหู ยินเคยรูจ้ กั กบั หวงั ชงมาก่อน ไมอ่ ยา่ ง 9

นนั ถา้ ดเู พียงหนา้ ตาและทา่ ทางจะสามารถคาดเดาได้ อยา่ งแมน่ ยาํ ขนาดนีเชียวหรอื ? คาํ พดู ของฮหู ยนิ ทาํ ใหจ้ า้ วอีถงึ กบั นิงองึ ไปครูห่ นงึ จาก นนั ก็ถามอีกวา่ “ในเมือฮหู ยินรูอ้ ยา่ งนี ทาํ ไมถงึ ยงั ใหเ้ งิน เขาอยลู่ ะ่ ขอรบั ?” สีหยนุ จือเพียงแตย่ มิ โดยไมต่ อบอะไร หนั มาสบตากบั สามีอยา่ งรูก้ นั เขายมิ ใหน้ างแลว้ พากนั เดนิ กลบั ไปทีหอ้ ง หนงั สือ ทงิ คนทงั คไู่ วเ้ บืองหลงั จา้ วอีและหานเฟิงม องหนา้ กนั ไปมาอยา่ งงนุ งง “เจา้ รูส้ กึ ไหมวา่ ตงั แตฮ่ หู ยินเขา้ มาอยใู่ นบา้ น พวกเรา 10

ด.ู ..โง่ไปทนั ทีเลย?” “...” . คาํ วนั นนั สหี ยนุ จือนวดขาใหป้ ถู้ านอยบู่ นเตียง นางรูส้ กึ วา่ ช่วงนีขาของเขาเรมิ มีแรงขนึ มาบา้ งแลว้ ก็ แอบดีใจ เงยหนา้ มองเขาแลว้ ลองถามวา่ “ใตเ้ ทา้ ขา้ มีเรอื งอยากจะปรกึ ษาทา่ นหนอ่ ยเจา้ คะ่ ” 11

ปถู้ านยงั คงจดจ่อกบั การอา่ นหนงั สอื ไมไ่ ดเ้ งยหนา้ มอง เพียงสง่ เสียง “อืม” ตอบกลบั มา เมือสหี ยนุ จือรูว้ า่ เขากาํ ลงั ฟังอยู่ มือกห็ ยดุ นวด นางนงั ตวั ตรง พดู ตอ่ วา่ “ขา้ เหน็ วา่ บรเิ วณเชิงเขามีพืนที วา่ งกวา่ พนั ฉิง[2] หากปลอ่ ยไวอ้ ยา่ งนนั กน็ า่ เสียดายแย”่ สหี ยนุ จือพดู จบกร็ อฟังวา่ เขาจะพดู อะไรหรอื ไม่ แตป่ ู้ ถานก็ยงั ตงั ใจอา่ นหนงั สืออยเู่ ชน่ เดมิ ผา่ นไปครูใ่ หญ่เขาก็วางหนงั สอื ลง เงยหนา้ มองหญิงสาว ชีนิวไปทีขาเป็นเชิงบอกวา่ ใหน้ วดขาใหเ้ ขาตอ่ นางจงึ รบี 12

ยกมือขนึ นวดพลางคดิ ไปวา่ เขาคงไมอ่ ยากคยุ เรอื งนี ดว้ ยจงึ ไมไ่ ดพ้ ดู อะไรอีก แตจ่ ่ๆู สามีของนางกพ็ ดู ขนึ วา่ “ทาํ ไมไมพ่ ดู ตอ่ ละ่ ? ทีวา่ งเป็นพนั ฉิงแลว้ อยา่ งไรร?ึ ” สหี ยนุ จือมองหนา้ เขาก่อนจะพดู ตอ่ วา่ “ปลอ่ ยวา่ งไว้ อยา่ งนนั ก็เปลา่ ประโยชนน์ ะ่ สเิ จา้ คะ หากเอามาทาํ นา เราก็จะมีขา้ วกินไปตลอดปี ถา้ ขา้ วเหลอื กย็ งั ขายได้ เรา กจ็ ะมีรายไดเ้ พิมอีกทางนะเจา้ คะ” “...” เสียงภายในหอ้ งเงียบลง ชายหนมุ่ เงียบไปครูห่ นงึ จงึ ได้ 13

ตอบนางวา่ “อืม ขา้ ใหเ้ จา้ ตดั สนิ ใจ ถา้ อยากจะหาชาวบา้ นทีทาํ นา เป็นมาชว่ ยก็ได้ เจา้ ลองวางแผนดแู ลว้ กนั ” สหี ยนุ จือมองเขาดว้ ยดวงตาเป็นประกาย “ใตเ้ ทา้ ทา่ น เหน็ ดว้ ยร?ึ ” ชายหนมุ่ ไมไ่ ดเ้ อย่ ตอบเพียงแตพ่ ยกั หนา้ อยหู่ ลงั หนงั สือ หญิงสาวดีใจจนยิมไมห่ บุ ทงั บีบ ทงั นวดขาเขาอยา่ งตงั อกตงั ใจ จากนนั ไมน่ านเขาก็ปิดหนงั สอื แลว้ วางลงขา้ งหมอน ดงึ 14

มือของสหี ยนุ จือมากมุ ไว้ พดู ดว้ ยเสยี งแหบพรา่ “ดกึ แลว้ นอนกนั เถอะ” พดู จบกด็ งึ ตวั ภรรยาเขา้ มาแนบกายแลว้ ทาบทบั ลงบน ตวั นมุ่ นิม ไมส่ นใจทา่ ทางเอียงอายของอีกฝ่าย เขา เคลอื นไหวบนรา่ งบางอยา่ งเรา่ รอ้ น จโู่ จมนางอยา่ งชาํ ชองและโหยหา รา่ งเลก็ ทีถกู กดทบั สมั ผสั ไดถ้ งึ ความรอ้ น จากบรุ ุษบนกาย นางรูส้ กึ ราวกบั ถกู ไฟแผดเผารา่ งให้ หลอมละลายไปกบั เขา เป็นอีกคืนทีอบอวลไปดว้ ยกลนิ อายแหง่ แรงปรารถนาทีหอมหวาน . 15

เชา้ วนั รุง่ ขนึ สีหยนุ จือเรมิ งานทีตงั ใจไวท้ นั ที เพราะเมือไดร้ บั อนญุ าตจากปถู้ านแลว้ นางก็ไมอ่ ยากรอ ชา้ อีก หญิงสาวเดินทางไปทีหมบู่ า้ นแหง่ หนงึ ซงึ อยใู่ นพืนทีใกล้ เคียงกบั ภเู ขาลี ชาวบา้ นในหมบู่ า้ นนีมีอาชีพทาํ การ เกษตรเป็นสว่ นใหญ่ กินอยกู่ บั ธรรมชาติ เรยี กไดว้ า่ มี เสบียงมากพอจนเหลอื กินเหลือใช้ เพียงแตไ่ มถ่ งึ กบั ราํ รวยนกั สหี ยนุ จือไปหาผใู้ หญ่บา้ นดว้ ยตนเองและบอกถงึ จดุ 16

ประสงคก์ ารมาของตน หลงั จากนนั ผใู้ หญ่บา้ นจงึ ตะโกนบอกลกู บา้ นวา่ ฮหู ยนิ อยากจะหาคนไปทาํ งาน ดว้ ย ชายฉกรรจห์ ลายคนเสนอตวั ไปชว่ ยงานนี นางจงึ เลือก คนทีมีหนว่ ยกา้ นดีมาช่วยงานหา้ คน เพือใหพ้ วกเขาไปดู ทีดินและประเมินวา่ ตอ้ งเรมิ จากการทาํ อะไรกอ่ นหลงั และในแตล่ ะขนั ตอนตอ้ งใชค้ นมากเทา่ ไรจงึ จะสามารถ ทาํ ไดส้ าํ เรจ็ ในหมบู่ า้ นมีชายอาวโุ สทีชาวบา้ นเรยี กกนั วา่ ลงุ ฝู เขาใช้ ชีวิตอยตู่ วั คนเดียวไรซ้ งึ ลกู เมีย และถงึ จะอายมุ าก พละ กาํ ลงั กส็ คู้ นหน่มุ ไมไ่ ด้ แตก่ ลบั ไดร้ บั การยกยอ่ งจากชาว บา้ นใหเ้ ป็นผรู้ อบรู้ หากบา้ นไหนมีปัญหาทีหาทางออก 17

ไมไ่ ด้ เพียงไปหาลงุ ฝไู มเ่ กินสองวนั ก็จะไดห้ นทางแกไ้ ข ดีๆ กลบั มา แมว้ า่ สหี ยนุ จือจะเคยปลกู ผกั เลก็ ๆ นอ้ ยๆ แตเ่ รอื งการ ทาํ เกษตรอยา่ งจรงิ จงั แบบนียงั นบั วา่ ดอ้ ยประสบการณ์ อยมู่ าก นางจงึ ฝากความหวงั ทงั หมดไวท้ ีลงุ ฝใู หเ้ ป็นผู้ ชว่ ยวางแผนงานทงั หมด ชาวบา้ นตา่ งก็ยืนมือเขา้ มาชว่ ยเหลอื อยา่ งจรงิ ใจ แมจ้ ะ ไมร่ ูว้ า่ หลงั จากทีฮหู ยินทา่ นนีวางแผนงานเสรจ็ แลว้ จะ จา้ งพวกเขาใหท้ าํ งานตอ่ หรอื ไม่ แตท่ กุ คนก็ทาํ งานใน ความรบั ผิดชอบของตนอยา่ งเตม็ ที 18

------------------------------------------------------------- [1] บงิ แปลว่า ทหาร [2] ฉิง เป็ นหน่วยของทดี นิ ของจนี 1,000 ฉิง = 100 หมู่ , 1 หมู่ = 0.417 ไร่ 19

ตอนที 27 ลงโทษ หลงั จากนนั สองวนั ลงุ ฝกู ็มารายงานกบั สีหยนุ จือ พวกเขาคิดวา่ หากจะทาํ การเกษตรบนพืนทีวา่ งกวา่ พนั ฉิงรอบๆ ตระกลู ปใู้ หเ้ สรจ็ ในคราวเดียวคงตอ้ งใชแ้ รง งานกวา่ หลายรอ้ ยคนและคา่ จา้ งตอ่ คนในตอนนีอยทู่ ีหา้ อีแปะตอ่ วนั หากจา้ งแรงงานสามรอ้ ยคน วนั หนงึ จะตอ้ ง จา่ ยคา่ แรงถงึ สบิ หา้ ตาํ ลงึ และตอ้ งทาํ อยา่ งนีกวา่ ครงึ เดือนจงึ จะเรมิ เหน็ ผล ทงั หมดทีวา่ มานียงั ไมร่ วมถงึ ตน้ ทนุ ในการเพาะปลกู อีกทงั นาํ และตน้ กลา้ ทีจะใชท้ าํ การ เกษตรอีกดว้ ย 1

เมือสหี ยนุ จือลองคาํ นวณดู เงินทีนางมีคงไมม่ ากพอจะ ลงทนุ ทาํ ทงั หมดทีวา่ มานี แตใ่ นเมือคิดจะทาํ แลว้ ก็คง ตอ้ งประหยดั คา่ ใชจ้ า่ ยจากทางอืน ทวา่ นางยงั ไมร่ ูด้ ว้ ย ซาํ วา่ ผลผลติ ทีไดจ้ ะเป็นอยา่ งไร จะขายไดห้ รอื ไม่ สงิ เหลา่ นียงั คงเป็นเรอื งทีนางตอ้ งแบกรบั ความเสยี งอยู่ มากทีเดียว คืนวนั นนั หลงั จากทีสหี ยนุ จือแจงรายจ่ายตา่ งๆ ใหป้ ู้ ถานฟัง ทงั คกู่ ็เหน็ ตรงกนั วา่ ควรจะพกั เรอื งนีเอาไวก้ ่อน . 2

เมือถงึ ตน้ เดือนสี อาการบาดเจบ็ ของปถู้ านดีขนึ มากจน สามารถเปิดผา้ พนั แผลออกได้ วนั นีทอ้ งฟา้ ปลอดโปรง่ แจ่มใส สีหยนุ จือและปถู้ านออก มานงั ทีเกา้ อีเอนนอกบา้ น หญิงสาวยกขาสามีมาวางบนตกั ตน คอ่ ยๆ ใชก้ รรไกร ตดั ผา้ พนั แผลออกทีละนอ้ ยอยา่ งระมดั ระวงั จนกระทงั ผา้ พนั แผลหลดุ ออกเผยใหเ้ หน็ เทา้ เปลือยเปลา่ ทีมีรอย แผลเป็นหลงเหลอื อยู่ ดเู หมือนรอยแผลนนั จะกวา้ งกวา่ เดมิ เลก็ นอ้ ย ชายหน่มุ คอ่ ยๆ ดงึ ขากลบั กอ่ นวางเทา้ ลงบนพืนแลว้ ทาํ 3

ทา่ จะลกุ ขนึ สหี ยนุ จือรบี ลกุ ขนึ ตงั ใจจะไปชว่ ยประคอง เขาแตก่ ลบั ถกู ชายหนมุ่ หา้ มไว้ นางหยดุ ชะงกั ไปทนั ที และมองมาอยา่ งเป็นกงั วลขณะทีขยบั ตวั ไปยืนอยขู่ า้ งๆ แทน เพราะหากเขาลม้ ลงนางจะไดร้ บั ไดท้ นั ปถู้ านเดนิ ไปไดส้ องกา้ วกห็ ยดุ นิง เขาลองขยบั ขอ้ เทา้ แลว้ เดินตอ่ จา้ วอีกบั หานเฟิงยืนมองอยดู่ า้ นขา้ งอยา่ งใจ จดใจจอ่ สว่ นสหี ยนุ จือพยายามสงั เกตทา่ ทางการเดนิ ของเขาจงึ เหน็ วา่ ขาขา้ งทีบาดเจบ็ ไมไ่ ดเ้ ดินกะเผลก อยา่ งเคย ถงึ จะยงั เดินไดไ้ มเ่ รว็ นกั แตท่ กุ ยา่ งกา้ วกลบั มนั คง หลงั จากปถู้ านไดร้ บั การรกั ษาจากอาจารยเ์ หยียน เขาก็ กลบั มาเดนิ ไดต้ ามปกตริ าวกบั ปาฏิหารยิ ์ 4

ในคืนนนั เมือทา่ นป่รู ูว้ า่ หลานชายหายดีแลว้ ก็ดีใจมาก ดืมเหลา้ ฉลองคนเดียวจนหมดไห ไมส่ นใจคาํ หา้ มปราม ของลงุ เยียนและหลานสะใภ้ สดุ ทา้ ยก็หลบั คาโต๊ะจน ตอ้ งใหค้ นหามแลว้ พากลบั ไปนอน สว่ นตวั ปถู้ านเองกลบั ไมไ่ ดย้ นิ ดีหรอื แสดงความดีใจใดๆ ออกมา ราวกบั รูว้ า่ ถงึ อยา่ งไรขาขา้ งนีก็ตอ้ งหายเป็น ปกติอยแู่ ลว้ ชายหนมุ่ จงึ ยงั คงนิงเฉยราวกบั ขาทีหายดี ไมใ่ ชข่ าของตน เมือกินขา้ วมือเยน็ เสรจ็ ปถู้ านเดินไปทีหอ้ งหนงั สือทนั ที เขานงั เขียนหนงั สอื ไดค้ รูห่ นงึ กก็ ลบั มานอนอา่ นหนงั สอื 5

ตอ่ บนเตียงขา้ งๆ ภรรยา สดุ ทา้ ยก็เป็นไปตามคาด หลงั จากทีอา่ นไปไดไ้ มน่ านทงั สองกล็ งเอยกนั หวานชืนและสขุ สมไมต่ า่ งกบั คืนก่อนๆ เมือไฟอนั เรา่ รอ้ นดบั ลงแลว้ หญิงสาวกน็ อนซบบนแผง อกเปลอื ยเปลา่ ของชายหน่มุ นางหลบั ตาพรมิ ฟังเสยี ง หวั ใจทีเตน้ เป็นจงั หวะอยอู่ ยา่ งนนั เขาลบู ไลไ้ ปตามแผน่ หลงั ขาวนวลราวหยกเนือดี ชา่ งให้ สมั ผสั นมุ่ เนียนจนยากจะละมือจาก เขารูว้ า่ นางยงั ไม่ หลบั จงึ พดู ขนึ วา่ 6

“อีกสองวนั ขา้ ตอ้ งไปทาํ ธรุ ะ” สหี ยนุ จือไดย้ นิ ก็ลืมตาแลว้ ยกหวั ขนึ เลก็ นอ้ ย ดวงตาดาํ ขลบั มีหยดนาํ รนื ขนึ มาทนั ที ภรรยาเขาในตอนนีดสู ดใสกวา่ แตก่ อ่ นมาก สองแกม้ มีสี ชมพรู ะเรอื และไมไ่ ดซ้ บู ผอมเหมือนตอนทีแตง่ งานใหมๆ่ ดวงตากลมโตฉาํ นาํ จอ้ งมองมาทีเขา ดวงตาคนู่ ีไมไ่ ดด้ ู น่าเวทนาเหมือนเมือก่อนอีกแลว้ กลบั นา่ รกั น่าเอน็ ดจู น เขาอดไมไ่ ดท้ ีจะยืนมือไปลบู ใบหนา้ ของนางอยา่ งออ่ น โยน “ใตเ้ ทา้ จะไปไหนหรอื เจา้ คะ? แลว้ จะไปนานไหม?” 7

เมือเหน็ ภรรยามีสหี นา้ กงั วลราวกบั จะบอกวา่ ‘ทา่ นไป แลว้ ไมร่ ูจ้ ะกลบั มาหรอื ไม’่ เขาก็ยิมออกมา ชายหนมุ่ ชอ้ นมือกบั ทา้ ยทอยของนางแลว้ ประทบั จบู ลงบนรมิ ฝีปากบางอยนู่ านจนหญิงสาวเรมิ หายใจหอบจงึ ยอม ถอนจบู นนั ออก เขายกนิวขนึ ลบู เบาๆ บนเรยี วปากที บวมขนึ เลก็ นอ้ ย “ขา้ จะไปหนานหนิง อยา่ งชา้ ไมเ่ กินเดือนหนา้ กก็ ลบั ” เมือไดร้ บั คาํ ตอบชดั เจนทงั สถานทีและเวลาสีหยนุ จือกม็ ี สหี นา้ ดีขนึ บา้ ง แตแ่ ววตายงั คงกงั วลอยไู่ มน่ อ้ ย ชาย หน่มุ โอบรา่ งบางไวใ้ นออ้ มกอดเพือปลอบประโลม จบู ที ขา้ งใบหขู องนางเป็นระยะ กลอ่ มอยา่ งนีอยพู่ กั ใหญ่จน 8

นางหลบั ไปในออ้ มกอด ใบหนา้ ในยามหลบั ทาํ ใหเ้ ขารูส้ กึ วา่ ไมม่ ีสตรใี ดในโลกจะ งดงามเทียบเทา่ นางไดอ้ ีกแลว้ กอ่ นหนา้ เขาเคยไดย้ นิ คนอืนพดู วา่ ‘เมือสามีจากบา้ นไป ไกลจะตอ้ งแอบหวนั วา่ ภรรยาจะนอกใจหรอื ไม’่ แมจ้ ะรู้ ดีวา่ นางไมม่ ีทางทาํ อยา่ งนนั แตเ่ พียงแคค่ ิดเขาก็แทบ ทนไมไ่ ด้ นีเขาคงตอ้ งป่วยหนกั ไปแลว้ อยา่ งแน่นอน และ ครงั นีคงยากจะหายาใดมารกั ษาได้ ชายหน่มุ ยงิ คิดก็ยงิ วนุ่ วายใจ เขาหนั ไปมองใบหนา้ แสน หวานของภรรยา...หากนางมีงานทีตอ้ งทาํ ประจาํ อยา่ ง 9

เป็นเรอื งเป็นราว เขากค็ งไมต่ อ้ งหว่ งนางขนาดนีใชห่ รอื ไม?่ . ทศิ ตะวนั ออกเฉียงใตข้ องภเู ขาลี เป็นทีตงั ของคา่ ยทหารซงึ มีทหารประจาํ การอยหู่ า้ รอ้ ย นาย พวกเขาทาํ หนา้ ทีดแู ลพืนทีครงึ หนงึ ของสสุ าน จกั รพรรดิ ทหารทงั หา้ รอ้ ยนายทีโดนเนรเทศมาอยเู่ มืองลวั หยาง พรอ้ มกบั แมท่ พั ปู้ ตอนนีไรค้ นคอยบงั คบั บญั ชาและควบ 10

คมุ ตา่ งคนตา่ งอยอู่ ยา่ งกระจดั กระจายไรร้ ะเบียบ และ ไมเ่ ครง่ ครดั ในกฎทหารเหมือนเมือก่อน อีกทงั ยงั สง่ เสยี ง พดู คยุ กนั ใหว้ นุ่ วาย เมือจา้ วอีและหานเฟิงเดินเขา้ ไปในคา่ ยกร็ ูท้ นั ทีวา่ วนั นี ตอ้ งมีเรอื งสนกุ ใหด้ อู ยา่ งแน่นอน ทงั คตู่ า่ งมองหนา้ กนั แลว้ หยบิ แตรเขาสตั วข์ นึ มาเป่า เพือเรยี กทหารมารวมตวั กนั ทีหนา้ คา่ ย หลงั จากเสยี งแตรดงั ขนึ ทงั คา่ ยก็เงียบไปครูห่ นงึ จากนนั กม็ ีเสยี งพดู คยุ เซง็ แซด่ งั ขนึ อีกครงั หนาํ ซาํ ยงั ดงั กวา่ ตอน แรกเสยี ดว้ ย 11