เป็นเมียแม่ทัพ...ไม่ง่าย เล่ม1

มาวนั นีกลายเป็นวา่ เรอื งทีพยายามปิดบงั ถกู คนนาํ ไป ป่าวประกาศอยา่ งครกึ โครม แน่นอนวา่ คนตระกลู หลู ยอ่ มไมพ่ อใจเป็นอยา่ งมาก และคนจากตระกลู สีทีเขา้ ออกจวนเจา้ เมืองเป็นประจาํ กม็ ีเพียงฮหู ยนิ สี ในเมือเรอื งนีถกู แพรง่ พรายออกไป ฮหู ยินผเู้ ฒา่ ตระกู ลหลจู งึ เรยี กฮหู ยนิ สตี ระกลู สีมาพบเป็นการสว่ นตวั เพราะหากเรอื งนีลว่ งรูไ้ ปถงึ หคู นภายนอก นนั หมาย ความวา่ อาจจะออกจากปากฮหู ยนิ สกี ็เป็นได้ ตระกลู หลคู ิดวา่ ฮหู ยินสคี งตอ้ งการปกปอ้ งชือเสยี งของ ลกู สาว จงึ เปิดฉากรุกก่อนและตระกลู หลกู ็ไมพ่ น้ ตอ้ ง เป็นฝ่ายตงั รบั ซงึ หากเป็นเช่นนนั แน่นอนวา่ เพือรกั ษา หนา้ ตน คนในตระกลู หลกู ็จาํ ตอ้ งดแู ลสตรที ีกาํ ลงั ตงั 2

ครรภผ์ สู้ ืบทอดตระกลู ของตนเป็นอยา่ งดี โจวซือไมอ่ าจอธิบายขอ้ ขอ้ งใจเหลา่ นีไดอ้ ยา่ งชดั เจน ดงั นนั ไมว่ า่ นางจะพดู อะไรคนในตระกลู หลกู ็ไมไ่ วว้ างใจอีก ตอ่ ไป พวกเขาจงึ ไมอ่ นญุ าตใหน้ างเขา้ ออกจวนเจา้ เมือง ไดต้ ามอาํ เภอใจอีก และไลฮ่ หู ยินสอี อกจากจวนแทบจะ ทนั ที โจวซืออดึ อดั และคบั แคน้ ใจอยา่ งทีสดุ พยายามทบทวน เรอื งราวตา่ งๆ และคิดไดว้ า่ มีเพียงสองคนเทา่ นนั ทีรูเ้ รอื ง นีนนั กค็ ือ ‘สหี ยนุ จือ’ และ ‘ซางซเู่ ออ๋ ’ ในสายตาโจวซือ สหี ยนุ จือกแ็ คส่ าวใชค้ นหนงึ เทา่ นนั ถงึ 3

นางจะรูเ้ รอื งก็คงเป็นเพียงบางสว่ น และนีเป็นเหตผุ ลที นางไมโ่ ดนตามรงั ควานอีก เพราะโจวซือมนั ใจวา่ ไมม่ ี ทางทีสหี ยนุ จือจะคาดเดาเรอื งราวออกทงั หมด หรอื ถงึ นางจะรูเ้ รอื งทงั หมดจรงิ ก็คงไมม่ ีทางป่าวประกาศไดเ้ รว็ เพียงนี เมือคิดเช่นนีก็เหลือคนรา้ ยแคค่ นเดียวเทา่ นนั ซางซเู่ ออ๋ ! คนผนู้ ีขม่ ขเู่ อาเงินไปแลว้ กย็ งั ไมพ่ อ ยงั คิดจะแทงขา้ ง หลงั ขา้ อีก ชา่ งเลวทรามตาํ ชา้ จรงิ ! วนั ตอ่ มาโจวซือจงึ รบี ไปทีบา้ นตระกลู หลอู ีกครงั และเปิด เผยความรา้ ยกาจของซางซเู่ ออ๋ ใหฮ้ หู ยินผเู้ ฒา่ ตระกู 4

ลหลไู ดฟ้ ัง พอฮหู ยินผเู้ ฒา่ รูเ้ รอื งยอ่ มโกรธเป็นฟื นเป็นไฟ . หลายวนั มานีสีหยนุ จืออารมณด์ ีเป็นพเิ ศษ กิจการทีรา้ นหนานเป่ยกข็ ายดิบขายดีเป็นเทนาํ เททา่ สนิ คา้ ใหมๆ่ ทีนางนาํ มาแทบไมพ่ อขาย พวกผา้ ปักทีสง่ ไปขายทีทา่ เรอื กไ็ ดร้ บั การตอบรบั ดีมาก จงึ มีพอ่ คา้ หลายคนไปจองสนิ คา้ ถงึ หนา้ รา้ นหนานเป่ย ในขณะ เดียวกนั กข็ นสนิ คา้ ดีๆ บนเรอื มาใหร้ า้ นของสหี ยนุ จือได้ เลือกกอ่ นเสมอ 5

วนั นีนางตงั ใจจะกินขา้ วเทียงทีหอ้ งปักผา้ บรรยากาศบน โต๊ะอาหารเป็นไปอยา่ งอบอนุ่ อาสะใภห้ ลานและแมน่ าง เชียนเอาใจใสน่ างเป็นพิเศษ ทงั คีบอาหาร เติมนาํ แกง ทกุ คนใหก้ ารดแู ลนางเป็นอยา่ งดี เดิมทีอาสะใภช้ อบกิน นอ่ งไกก่ ก็ ลบั คีบนอ่ งไกใ่ หน้ างกอ่ น หญิงสาวมองถว้ ยทีมีกบั ขา้ วใสจ่ นพนู กถ็ งึ กบั ยมิ ไมอ่ อก บอกดว้ ยเสียงออ้ มแอม้ “พอแลว้ เจา้ คะ่ ขา้ กินไมไ่ หว แลว้ ” อาสะใภจ้ งึ บอกกบั นางวา่ “ตอ้ งกินมากๆ หน่อย เจา้ ผอมขนาดนีแลว้ ยงั ตอ้ งทาํ งานหนกั อีก” 6

แมน่ างเชียนทีกาํ ลงั ถือถว้ ยขา้ ว พดู เสรมิ วา่ “จรงิ ดว้ ย เจา้ เหนือยเพือพวกเรามากทีเดียว หากไมใ่ ช่เพราะเจา้ ป่านนีกไ็ มร่ ูว้ า่ พวกเราจะไปทาํ อะไรอยทู่ ีไหน” เมือไดย้ นิ คาํ เยนิ ยอและขอบคณุ ตอ่ หนา้ แบบนี หญิง สาวกอ็ ดทีจะเขินไมไ่ ดจ้ งึ พยกั หนา้ แลว้ บอกอยา่ งอายๆ “ขา้ เพียงหวงั วา่ พวกทา่ นจะไมถ่ ือโทษหรอื โกรธทีขา้ เคย หลอกพวกทา่ นเมือครงั นนั ” “ไมห่ รอก เจา้ ดีกบั พวกเราขนาดนี ถา้ โกรธเจา้ ก็เทา่ กบั ไมร่ ูจ้ กั บญุ คณุ คนน่ะสิ ตอนนีพอมาคิดถงึ เรอื งเมือก่อน ขา้ ถงึ ไดร้ ูว้ า่ พวกเรามีชีวติ เหมือนอยใู่ นโคลนตม หากไม่ 7

ไดเ้ จา้ ทีชว่ ยดงึ ออกมา ป่านนีก็คงยงั จมโคลนอยเู่ ป็นแน่” ตงั แตอ่ าสะใภห้ ลานมาทาํ งานทีหอ้ งปักผา้ ก็เหมือน เปลยี นเป็นคนละคน จากทีเคยโมโหรา้ ย หงดุ หงิดง่าย ชอบทาํ หนา้ ปันปึงจนไมม่ ีใครกลา้ เขา้ ใกล้ ตอนนี สามารถเขา้ กบั คนอืนๆ ไดเ้ ป็นอยา่ งดี เมือรูอ้ ยา่ งนีสีหยุ นจือจงึ ยมิ ออกมาอยา่ งพงึ พอใจ หลงั จากกินขา้ วเสรจ็ สีหยนุ จือกก็ ลบั ไปทาํ งานตอ่ ยงั มี สนิ คา้ อีกกองพะเนินทีรอใหน้ างไปตรวจสอบ ทงั กระดาษจากเมืองใต้ เครอื งดนตรจี ากเมืองเหนือ และ ของอืนๆ อีกมากมาย 8

กวา่ สหี ยนุ จือจะตรวจสอบรายการของทกุ อยา่ งเสรจ็ ก็ เป็นเวลาคาํ นางเพิงนกึ ขนึ ไดว้ า่ วนั นีสามีบอกใหก้ ลบั บา้ นเรว็ หน่อย กอ่ นกลบั นางแวะไปซือไกแ่ ละปลาอยา่ ง ละตวั พรอ้ มกบั สรุ าอยา่ งดีหนงึ ไหไปใหท้ า่ นป่ดู ว้ ย ระหวา่ งทางกลบั บา้ นนางพบกบั ขบวนรถขนของเหมือน จะยา้ ยมาจากตา่ งถิน ผคู้ นเดนิ แบกขา้ วของเรยี งกนั มา ไมข่ าดสาย อีกทงั ยงั มีรถมา้ ไมต่ าํ กวา่ สามสบิ คนั แลว้ ยงั มีมา้ ลกั ษณะดีนาํ ขบวนมา้ ลากจงู มาอีกตา่ งหาก สว่ น ทา้ ยขบวนมีบา่ วรบั ใชร้ าวยีสบิ ถงึ สามสบิ คนเดินตามมา ดทู า่ วา่ คนตระกลู นีคงไมใ่ ชช่ าวบา้ นธรรมดา หญิงสาว จงึ หยดุ ยืนขา้ งทางรอขบวนเหลา่ นนั ผา่ นไปใหห้ มดก่อน แลว้ คอ่ ยเดินตอ่ โดยไมไ่ ดห้ นั ไปสนใจขบวนขนของนนั อีก 9

. เมือสีหยนุ จือกลบั มาถงึ บา้ นกเ็ หน็ ปถู้ านกน็ งั เขียน จดหมายอยใู่ นหอ้ งหนงั สอื เขาเปลียนมาใสเ่ สอื ผา้ แบบสบายสาํ หรบั อยบู่ า้ นแลว้ ชายหนมุ่ กาํ ลงั นงั อยทู่ ีโต๊ะหนงั สือดว้ ยทา่ ทางสง่า ใบ หนา้ หลอ่ เหลาคมคายมีเหงือเมด็ เลก็ ผดุ พราวราวกบั เพิง กลบั มาไมน่ าน แมแ้ ตเ่ สอื คลมุ ยงั ถกู ถอดและวางไว้ อยา่ งลวกๆ บนชนั หนงั สอื นางตม้ ชาลกู เหมยอนุ่ ๆ เขา้ มาในหอ้ ง เขาจิบไปอกึ หนงึ แตม่ ือยงั คงเขียนหนงั สอื ตอ่ เหมือนกาํ ลงั ทาํ เรอื งเรง่ ดว่ น 10

บางอยา่ ง พอเหน็ อยา่ งนีนางก็ไมอ่ ยากรบกวนจงึ เก็บ ถว้ ยชาและเสือคลมุ ของเขาแลว้ เดนิ ออกไป สหี ยนุ จือใหป้ า้ หลวิ นาํ ไกไ่ ปตนุ๋ และเอาปลาไปทาํ ปลา นาํ แดง สว่ นตนเองกล็ งมือทาํ อาหารอีกสามอยา่ ง จาก นนั ก็จดั เตรยี มโต๊ะอาหาร นางเพิงจดั โต๊ะเสรจ็ ก็ไดย้ นิ เสยี งเคาะประตหู นา้ บา้ นจงึ สงั ใหห้ รูอีออกไปดู สาวใชก้ งึ วิงกงึ เดนิ ไปทีประตพู ลางตะโกนถามออกไป “นนั ใครร?ึ ” เสียงจากขา้ งนอกตอบกลบั มา “ขออภยั ดว้ ย ทีนีใชบ่ า้ น ของทา่ นแมท่ พั ปถู้ านหรอื ไม?่ ” หรูอีเปิดประตบู า้ นออกพบกบั ชายหน่มุ รูปรา่ งหนา้ ตา 11

สงา่ งาม เขาเดินเขา้ มาขา้ งในและยงั มีผตู้ ดิ ตามมาดว้ ย สองคน ดเู หมือนจะเป็นผคู้ มุ้ กนั คณุ ชายทา่ นนนั สะบดั พดั เบาๆ แลว้ พดู กบั หรูอีวา่ “แมน่ าง...ทีนีคือบา้ นของแมท่ พั ปใู้ ช่หรอื ไม?่ ” หรูอีไมเ่ คยพบชายหนมุ่ รูปงามและพดู จาสภุ าพเชน่ นี ก่อนหนา้ นางรูส้ กึ วา่ คณุ ชายปเู้ ป็นบรุ ุษทีงามสงา่ ทวา่ น่าเกรงขามอยา่ งทีสดุ มาวนั นีนางไดพ้ บคณุ ชายอีกคน ทีหลอ่ เหลาไมแ่ พก้ นั แตท่ ีสาํ คญั คือเขาเรยี กนางอยา่ ง สภุ าพวา่ ...แมน่ าง หญิงสาวหนา้ แดงกาํ ดว้ ยความเขินอาย พยกั หนา้ สอง 12

สามครงั แลว้ บอกวา่ “เจา้ คะ่ คณุ ชายคือ...” “ขา้ มีนามวา่ ‘เซียวลวั ’ แมน่ างช่วยไปรายงานทา่ นแมท่ พั ใหด้ ว้ ย” หญิงสาวหนา้ แดงยงิ กวา่ เดิม รบี วิงไปรายงานคณุ ชาย ในหอ้ งหนงั สอื ปถู้ านกาํ ลงั ออกมาจากหอ้ งหนงั สอื พอดี เมือไดฟ้ ังทีหรูอี มาบอก หนา้ กเ็ ปลยี นสที นั ที เขาหนั ไปมองนายผเู้ ฒา่ ของบา้ นทีมีสหี นา้ ไมต่ า่ งกนั แลว้ เดนิ ไปทีประตู เมือเซียวลวั เหน็ ปถู้ านเดินออกมากแ็ สดงทา่ ทางดีใจจน 13

ออกนอกหนา้ รบี เดินเขา้ มาหา “พีชาย ไมเ่ จอกนั นานสบายดีหรอื ไม?่ ” ปถู้ านขมวดคิวแน่นเหมือนกาํ ลงั พยายามควบคมุ อารมณ์ พอเหน็ เจา้ บา้ นทาํ สีหนา้ อยา่ งนนั ชายผมู้ า เยืยนถงึ กบั ยมิ เจือน แตก่ ย็ งั ถือวิสาสะเดินเขา้ มาสาํ รวจ ดา้ นในราวกบั เป็นบา้ นของตนเอง เมือเหน็ วา่ คนในบา้ นกาํ ลงั เตรยี มจะกินขา้ ว เขาก็เขา้ ไป รว่ มวงดว้ ยอยา่ งไมเ่ กรงใจ “อา้ ว... พวกทา่ นกาํ ลงั จะกินขา้ วรึ พอดีเลยขา้ ก็ยงั ไมไ่ ด้ 14

กินอะไร มาๆ งนั กินดว้ ยกนั เสยี เลย” นายผเู้ ฒา่ ของบา้ นทีนงั อยกู่ ่อน พอเหน็ เซียวลวั จะนงั ลง ก็เตรยี มทีจะลกุ ขนึ แตก่ ลบั ถกู เขากดใหน้ งั ดงั เดิมแลว้ พดู ดว้ ยรอยยมิ วา่ “ทา่ นแมท่ พั โปรดนงั ลงเถิด อยา่ ทาํ เหมือนไมอ่ ยากตอ้ นรบั ขา้ เลย” ปถู้ านเดนิ ตามเขา้ มาดว้ ยสีหนา้ เยน็ ชา สง่ สายตาเป็น เชิงบอกใหท้ า่ นป่ใู จเยน็ จากนนั ก็นงั ลงเตรยี มจะกินขา้ ว ทาํ ทา่ ทางเหมือนไมม่ ีอะไรเกิดขนึ แตจ่ า้ วอีกบั หานเฟิงก ลบั ไมก่ ลา้ นงั รว่ มโต๊ะดว้ ยอยา่ งเคย ทงั สองถือถว้ ยของ ตนออกไปกินขา้ วกบั พวกบา่ วรบั ใชใ้ นหอ้ งครวั 15

เซียวลวั ทาํ เป็นไมส่ นใจคนในบา้ นทีกาํ ลงั มองมา เขา เหน็ เกา้ อีวา่ งอยแู่ ละมีถว้ ยขา้ วพรอ้ มตะเกียบวางเตรยี ม ไวก้ ็นงั ลงแลว้ เรมิ กินอาหารบนโต๊ะ เขาคีบหลสู นุ่ [1] เขา้ ปาก พยกั หนา้ พลางบอกวา่ “อมึ ... อรอ่ ยจรงิ ๆ” สหี ยนุ จือเดนิ ถือชามไก่ตนุ๋ ออกมาจากหอ้ งครวั เมือเหน็ วา่ ทีโต๊ะอาหารมีคนแปลกหนา้ มานงั เพิมอีกคนพลนั นกึ ถงึ เสียงเคาะประตทู ีดงั เมือครู่ คนผนู้ ีเป็นแขกทีมาเยือนอยา่ งนนั ร?ึ 16

นางวางชามไกต่ นุ๋ ลงบนโต๊ะก็เหน็ แขกทีกาํ ลงั กินขา้ วสง่ ยมิ มาให้ ขณะทีหญิงสาวกาํ ลงั จะนงั ลงก็เหน็ ชายผนู้ นั มองมาแลว้ พดู ขนึ วา่ “โอโ้ ห พีปู้ ทา่ นนีชา่ งโชคดีจรงิ ๆ สาวรบั ใชใ้ นบา้ นแตล่ ะ คนสวยๆ ทงั นนั ไมเ่ ลวๆ” ----------------------------------------------------------------- [1] หน่อไม้ฝรัง 17

ตอนที 45 คาํ สังปิ ดร้าน แขกหน่มุ ทีมาวางตะเกียบลง สง่ ยมิ อยา่ งมีเสนห่ ใ์ หน้ าง พลางกวกั มือเรยี กแลว้ พดู ขนึ วา่ “ขา้ เพิงจะมาถงึ เมืองลวั หยาง หากมีสาวใชส้ กั คนทีดู ฉลาดและคลอ่ งแคลว่ อยา่ งเจา้ ไวป้ รนนิบตั ิคงเป็นเรอื งดี ไมน่ อ้ ย เจา้ อยากไปอยกู่ บั ขา้ หรอื ไม?่ ” “...” สีหยนุ จือเหน็ ปถู้ านและทา่ นป่สู ีหนา้ เปลยี นไปแตไ่ มไ่ ด้ 1

พดู อะไร ในใจนางรูส้ กึ วา่ แขกคนนีวาจาสามหาวซาํ ยงั ไรม้ ารยาท แตใ่ นเมือเขาเป็นแขกนางกไ็ มค่ วรแสดงอาการโกรธ จงึ ตอบกลบั ไปวา่ “หากสามีของขา้ ยนิ ยอม จะใหข้ า้ จะไป ชว่ ยคณุ ชายซกั ผา้ หรอื ทาํ กบั ขา้ วก็ไดเ้ จา้ คะ่ ” เซียวลวั ไดย้ นิ ดงั นนั มือกช็ ะงกั คา้ ง ถามกบั นางวา่ “เจา้ ... มีสามีแลว้ ร?ึ แตก่ ็ไมเ่ ป็นไรหรอก งนั เจา้ กลบั ไปถามสามี ของเจา้ วา่ เขาจะยอมหรอื ไม”่ พดู เสรจ็ เซียวลวั กท็ าํ ทา่ ราวกบั กาํ ลงั ครุน่ คดิ เรอื งทีบอก ไป เพียงครูเ่ ดียวกห็ ยบิ ถว้ ยกบั ตะเกียบขนึ มา เตรยี มจะ 2

คีบอาหารทีอยตู่ รงหนา้ ปถู้ าน แตก่ ลบั ถกู มือหนงึ รงั ไว้ “ขา้ เป็นสามีของนาง เจา้ อยากใหน้ างทาํ อะไรบอกขา้ ก็ พอ” “...” บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเงียบลงทนั ที เซียวลวั เบิกตาโต จอ้ งปถู้ านอยา่ งไมอ่ ยากเชือ เขารูส้ กึ มนึ งงกบั สงิ ทีไดย้ ิน พอตงั สตไิ ดก้ ็รบี กลบเกลอื นดว้ ยการกม้ หนา้ กม้ ตากิน ขา้ วราวกบั เมือครูไ่ มม่ ีอะไรเกิดขนึ ทงั ยงั เชือเชิญทกุ คนที นงั รว่ มโต๊ะอาหารวา่ 3

“กินๆๆ กินขา้ วกนั เถอะ ดสู .ิ ..อาหารจะเยน็ ชืดหมดแลว้ ” “...” . คาํ วนั นนั เมือสองสามีภรรยาอยบู่ นเตียง สีหยนุ จือจงึ ถามถงึ เรอื ง คณุ ชายเซียว พอนางพดู เรอื งนีขนึ มาปถู้ านก็มีสีหนา้ ไม่ พอใจ เขากอดนางไวแ้ ลว้ บอกกบั นางวา่ “เขาไมใ่ ช่คนดี ตอ่ ไปเจา้ ตอ้ งอยใู่ หห้ า่ งๆ เขา้ ไว้ ไมต่ อ้ ง 4

ไปสนใจเขาอีก” หญิงสาวขดตวั อยใู่ นออ้ มอกของสามีอยา่ งสบายใจ นาง เรมิ รูส้ กึ งว่ งงนุ จงึ ไมไ่ ดต้ อบ แตป่ ถู้ านกลบั ตีทีหลงั เบาๆ เป็นเชิงปลกุ แลว้ ถามวา่ “ไดย้ นิ หรอื ไม?่ ” หญิงสาวสง่ เสยี ง “อืม” ในลาํ คอแทนคาํ ตอบแลว้ ซกุ ตวั แนบชิดกวา่ เดิม ออดออ้ นเหมือนแมวนอ้ ยทีขดกายเพือ ซกุ หาไออนุ่ ในออ้ มกอดของเขา ทา่ ทางนา่ รกั ของนางทาํ ใหเ้ ขารูส้ กึ เอน็ ดจู นอดไมไ่ ดท้ ีจะยิมออกมา 5

ภรรยาของเขางดงามขนึ ทกุ วนั ก่อนหนา้ นีทีเคยผา่ ย ผอมและออ่ นแอกวา่ ผหู้ ญิงทวั ไป หนา้ ตาก็ซบู ซีดไม่ เหมาะแมแ้ ตจ่ ะเป็นเมียรองในบา้ น มาตอนนีนางกลบั ดู เปลง่ ปลงั ถงึ รา่ งกายจะยงั ผอมบางอยบู่ า้ งแตห่ นา้ ตาก็มี นาํ มีนวลผอ่ งใสกวา่ แตก่ ่อนมาก ความรูส้ กึ บางอยา่ งผดุ ขนึ ในใจชายหนมุ่ พาใหห้ วั ใจเตน้ แรง เขาประทบั รอยจบู ลงบนหนา้ ผากภรรยา โอบกอด นางใหแ้ น่นขนึ แลว้ หลบั ไป . เชา้ วนั ตอ่ มา 6

สีหยนุ จือไปทีรา้ นแตเ่ ชา้ ไดย้ นิ สาวใชใ้ นรา้ นพดู คยุ กนั ถงึ เรอื งหนงึ สาวใชค้ นแรกพดู วา่ “ขา้ ไปดมู าแลว้ โรงเตียมเตอ๋ หยุ นถกู ทบุ ทาํ ลายจนไมเ่ หลือซาก แมแ้ ตเ่ ถา้ แกร่ า้ นยงั ถกู จบั เขา้ คกุ ” สาวใชอ้ ีกคนรบี ถามตอ่ “ถงึ ขนาดตดิ คกุ เลยร?ึ เขาทาํ ความผดิ อะไร ไมก่ ีวนั กอ่ นขา้ ยงั เหน็ เขาดีๆ อยเู่ ลยมิใช่ ร?ึ ” “ใครจะไปรูเ้ ลา่ โรงเตียมเตอ๋ หยนุ เป็นสมบตั ิของตระกลู 7

สี และตระกลู สกี บั จวนเจา้ เมืองก็เกียวดองกนั อยู่ ตาม จรงิ ก็ไมค่ วรเกิดเรอื งอยา่ งนีขนึ ” “เอ๊ะ! แตข่ า้ ไดย้ นิ มาวา่ ...เรอื งนีทา่ นเจา้ เมืองเป็นคนสงั การเองเลยนะ ไมใ่ ช่แคโ่ รงเตียมเตอ๋ หยนุ ยงั มีรา้ นเซียง ถานและรา้ นอเู่ ยว่ คนดแู ลทงั สองรา้ นนีกถ็ กู จบั ดว้ ย เหมือนกนั ” “...” เมือเดก็ ในรา้ นเหน็ สหี ยนุ จือเดินเขา้ มาจงึ เงียบเสียงทนั ที ตา่ งก็กลา่ วทกั ทายเถา้ แกเ้ นียแลว้ รบี แยกยา้ ยกนั ไปทาํ งาน 8

สหี ยนุ จือเดินไปทีโต๊ะบญั ชี แววตาของนางเป็นประกาย อยา่ งประหลาด คนอืนอาจจะไมร่ ูแ้ ตน่ างรูเ้ รอื งนีเป็น อยา่ งดี โรงเตียมเตอ๋ หยนุ รา้ นเซียงถาน และรา้ นอเู่ ย วล่ ว้ นเป็นสมบตั ิของตระกลู สี อีกทงั ยงั เป็นสถานทีทีทาํ รายไดใ้ หก้ บั ครอบครวั ของทา่ นอาหา้ มากทีสดุ ดทู า่ วา่ คนทีจวนเจา้ เมืองจะเชือคาํ พดู ของฮหู ยนิ สจี รงิ ๆ จงึ รบี แสดงอาํ นาจมาข่มข่ซู างซเู่ ออ๋ แบบนี แตม่ ีอยเู่ รอื งหนงึ ทีฮหู ยินสคี าดไมถ่ งึ นนั คือผหู้ ญิงอยา่ ง ซางซเู่ ออ๋ ไมเ่ คยสนใจสงิ ใด ขนาดคนทีทาํ ดีดว้ ยนางยงั เมินเฉยไมใ่ หค้ วามสาํ คญั แตห่ ากทาํ ไมด่ ีกบั นางเมือไร นางตอ้ งหาทางแกแ้ คน้ ใหส้ าสมเป็นแน่ 9

เชน่ นนั แลว้ การข่มข่ใู นครงั นียงิ เป็นการบีบบงั คบั ซางซู่ เออ๋ ใหร้ อ้ นรนมากกวา่ เดมิ และนางคงตอ้ งหาทางตอบ โตก้ ลบั โดยไมส่ นใจอะไรทงั สนิ เป็นแน่ พอถงึ ตอนนนั ตนก็แคน่ งั ดเู สือสองตวั กดั กนั เพราะไมว่ า่ อยา่ งไรเรอื งนีกไ็ มส่ ง่ ผลกระทบตอ่ ตวั นางและรา้ นของ นาง เทา่ กบั ยงิ ธนดู อกเดียวไดน้ กสองตวั เมือก่อนสหี ยนุ จือเคยไดร้ บั แรงกดดนั จากคนในบา้ น ตระกลู สมี ามากมาย ทงั เรอื งทีมารดาของนางตายอยา่ ง มีเงือนงาํ นอ้ งชายหายสาบสญู อยา่ งไรร้ อ่ งรอย ภาพ การตายอยา่ งอนาถของมารดายงั คงติดอยใู่ นใจไมล่ มื เลือน แตน่ างกท็ าํ ไดเ้ พียงเกบ็ ความทกุ ขท์ รมานแลว้ เปลยี นเป็นพลงั เพือรอคอยเวลาทีจะแกแ้ คน้ 10

และเวลาแหง่ การแกแ้ คน้ มาถงึ แลว้ เรอื งทีเกิดขนึ ในวนั นี เป็นเพียงการเรมิ ตน้ เทา่ นนั . สหี ยนุ จือซือขนมและผลไมห้ วานมาจากรา้ นหยนุ เสียง เพือนาํ ไปฝากบรรดาอาสะใภแ้ ละคนอืนๆ ทีหอ้ งปักผา้ ในเมือพวกนางตงั ใจทาํ งานกนั เตม็ ที บางวนั ถงึ กบั ปักผา้ จนหามรุง่ หามคาํ เช่นนนั แลว้ ตนเองกค็ วรจะดแู ลพวก นางใหไ้ ดอ้ ยดู่ ีกินดีอยา่ งถว้ นหนา้ เช่นกนั 11

ขณะทีกาํ ลงั เดนิ กลบั กเ็ หน็ จางถิงเดนิ ฝ่าฝงู ชนมาหา อยา่ งรบี รอ้ น เขาพดู กบั นางดว้ ยเสยี งเหนือยหอบ “หาตวั เจอจนได”้ พอเหน็ เขามีทา่ ทางรอ้ นรนอยา่ งนนั หญิงสาวจงึ ถามวา่ “เกิดอะไรขนึ ร?ึ ” “มีคนจากตา่ งถินจะมาขอเช่าคฤหาสนต์ ีช่ยุ น่ะสิ พวก เขาไปหาขา้ ถงึ โรงเตียมเตอ๋ เยว่ แตข่ า้ เคยไดย้ นิ เจา้ บอกวา่ ไมอ่ ยากใหใ้ ครเชา่ ทีนนั แตเ่ ขาใหร้ าคาสงู มาก จรงิ ๆ ขา้ กเ็ ลยตอ้ งมาถามเจา้ ก่อน” 12

สีหยนุ จือเดินมาหยดุ อยขู่ า้ งๆ จางถิง ถามดว้ ยความ สงสยั “เขาใหร้ าคาเทา่ ไร?” จางถิงทาํ มือใหด้ แู ลว้ ตอบวา่ “สองหมืนตาํ ลงึ ขอเชา่ ครงึ ปี” “...” ราคานีสงู กวา่ ทีนางคดิ ไวม้ าก จงึ ถามยาํ อีกครงั วา่ “สอง หมืนตาํ ลงึ เช่าเพียงครงึ ปีอยา่ งนนั ร?ึ ” “ก็ใชน่ ่ะสิ คณุ ชายคนนนั ดทู า่ วา่ จะเป็นคนมีเงิน เขายงั 13

บอกอีกวา่ โรงเตียมทีเขาพกั อยถู่ กู ทางการสงั ปิด กะทนั หนั เขาจงึ พาทกุ คนในบา้ นมารออยหู่ นา้ คฤหาสน์ ตีช่ยุ ” แมจ้ างถิงจะดเู หมือนเป็นคนไมเ่ อาไหน แตเ่ ขากป็ ฏิบตั ิ ตอ่ ผอู้ ืนดว้ ยความจรงิ ใจเสมอ และเมือลงมือทาํ อะไรก็ มกั จะทมุ่ เทใหก้ บั สงิ นนั อยา่ งเตม็ กาํ ลงั “ทาํ ไมยงั นิงอยเู่ ลา่ พวกเขารอคาํ ตอบจากเจา้ อยนู่ ะ” จางถิงเหน็ สีหยนุ จือยงั ครุน่ คดิ อยกู่ เ็ รง่ ใหน้ างตดั สนิ ใจ ไวๆ หญิงสาวยกั ไหลพ่ ลางตอบวา่ “กด็ ีเหมือนกนั อีกฝ่ายให้ 14

ราคาสงู ขนาดนี หากตอบวา่ ไมใ่ หเ้ ช่าขา้ ก็โงน่ ่ะส”ิ พอไดค้ าํ ตอบจากนางเรยี บรอ้ ย เขาก็หนั หลงั กลบั แลว้ เดินจากไปทนั ที จางถิงนกึ ในใจวา่ นีตวั เองกลายเป็นคน คอยประสานงานประจาํ ตวั ของสีหยนุ จือไปแลว้ หรอื เพราะไมว่ า่ ไดย้ ินเรอื งอะไรกต็ อ้ งมารายงานนางเป็นคน แรก กระทงั เรอื งของตวั เองทีหาทางออกไมไ่ ดก้ จ็ ะ ปรกึ ษานางเช่นกนั ใครจะคิดวา่ คฤหาสนต์ ีช่ยุ ทีเพิงซือมาไดไ้ มน่ านจะทาํ กาํ ไรไดม้ ากถงึ เพียงนี สองหมืนตาํ ลงึ เชา่ เพียงครงึ ปี ถงึ คฤหาสนต์ ีชยุ่ จะงดงามมาก แตร่ าคานีกส็ งู จนน่า ประหลาดใจ 15

แมน้ างจะเคยคดิ วา่ อยากขายคฤหาสนน์ ีหรอื ไมก่ อ็ าจจะ เปิดใหเ้ ช่า แตร่ าคาทีคณุ ชายทา่ นนนั เสนอมาก็ยงั สงู กวา่ ทีคดิ ไวม้ ากทีเดียว . คาํ วนั นนั จางถิงเดินถือสญั ญาเช่ากบั เงินสองหมืนตาํ ลงึ มาหานาง ทีรา้ นหนานเป่ยดว้ ยความภาคภมู ิใจ เขาวางของ ทกุ อยา่ งลงบนโต๊ะตรงหนา้ สหี ยนุ จือ ก่อนจะยืนมือหยบิ กานาํ ชามารนิ ใสถ่ ว้ ยแลว้ ยกขนึ ดืม 16

นางไมค่ ดิ จะถือสาทา่ ทีเป็นกนั เองของเขา ทาํ เพียงหยิบ สญั ญาเช่าไปวางไวด้ า้ นขา้ งแลว้ หยิบตวั เงินใบละพนั ตาํ ลงึ ยีสบิ ใบออกมา นางดตู ราประทบั บนตวั เงินจงึ รูว้ า่ เป็นตวั เงินทีมาจากเมืองหลวง ทีแทผ้ ทู้ ีมาเชา่ คฤหาสนต์ ี ชยุ่ ก็เป็นคนจากเมืองหลวง มิน่าเลา่ ถงึ ใหร้ าคาสงู ขนาด นี เพือเป็นการตอบแทนนาํ ใจของจางถิงทีเป็นธรุ ะให้ นาง จงึ ขอรอ้ งแกมบงั คบั ใหอ้ ีกฝ่ายรบั เงินหา้ พนั ตาํ ลงึ ไว้ และ บอกวา่ เขาก็มีสว่ นในเงินนีเชน่ กนั เดมิ ทีจางถิงกไ็ มไ่ ดช้ ว่ ยนางเพราะตอ้ งการเงินเป็นคา่ ตอบแทนอยแู่ ลว้ จงึ คิดจะปฏิเสธ แตเ่ งินหา้ พนั ตาํ ลงึ ที 17

วางอยตู่ รงหนา้ กช็ า่ งยวั ใจเหลือเกิน สดุ ทา้ ยกไ็ มอ่ าจ ตา้ นทานความตอ้ งการในใจ เกบ็ เงินนนั เขา้ กระเป๋ าแลว้ ถามสหี ยนุ จือใหแ้ น่ใจวา่ นางจะไมค่ ดิ เปลยี นใจทีหลงั ใช่ หรอื ไม?่ เมือไดร้ บั คาํ ยืนยนั จากหญิงสาว เขาก็เกบ็ เงิน แลว้ เดินจากไปอยา่ งสบายใจ . เมือสหี ยนุ จือกลบั มาถงึ บา้ นกเ็ หน็ คณุ ชายเซียว คนทีมา รว่ มวงกินขา้ วดว้ ยกนั เมือวานอีกครงั ทวา่ วนั นีปถู้ านไมอ่ ยบู่ า้ น ทา่ นป่จู งึ ถกู คณุ ชายทา่ นนนั ตือจนตอ้ งนงั เลน่ หมากลอ้ มกบั เขาอยใู่ นหอ้ งรบั รองแขก 18

เมือเหน็ สีหยนุ จือเดินมา ทา่ นป่กู ็รบี กวกั มือเรยี กแลว้ มองหนา้ นางอยา่ งดีใจ ราวกบั เหน็ วีรสตรที ีเขา้ มาช่วย ชีวิตไวไ้ ดท้ นั พอดี “หลานสะใภข้ องขา้ เจา้ มานีเรว็ มาเลน่ หมากลอ้ มเป็น เพือนคณุ ชายเซียวหน่อย” 19

ตอนที 46 ผู้เช่าคฤหาสนต์ ชี ุ่ย นางมองปราดเดียวก็รูว้ า่ ตอนนีทา่ นป่กู าํ ลงั อารมณ์ คกุ รุน่ เตม็ ที แตเ่ พราะตอ้ งอดกลนั เอาไวส้ ีหนา้ จงึ ดเู หยเกผิดปกติ แท้ จรงิ แลว้ ทา่ นป่คู งตอ้ งการความชว่ ยเหลอื จากนาง มากกวา่ คงไมไ่ ดอ้ ยากใหม้ าเลน่ หมากลอ้ มดว้ ยจรงิ ๆ สี หยนุ จือจงึ ตอบอยา่ งถอ่ มตน “ทา่ นป่เู จา้ คะ ขา้ เลน่ หมากลอ้ มไมเ่ ป็น แตน่ าํ แกงเหด็ หู หนขู าวทีปา้ หลวิ ตม้ ไวเ้ สรจ็ เรยี บรอ้ ยแลว้ เดียวขา้ ไปตกั 1

มาใหน้ ะเจา้ คะ” ปเู้ ฉิงจงกาํ ลงั หาขอ้ อา้ งอยพู่ อดี ทา่ ทางจงึ ดกู ระฉบั กระเฉงขนึ มาทนั ที เขาพดู ดว้ ยนาํ เสียงตืนเตน้ อยา่ งออก นอกหนา้ “ขา้ ชอบทีสดุ กน็ าํ แกงเหด็ หหู นขู าวนีแหละ เอามาๆ ตกั มาใหข้ า้ สองถว้ ย” พดู จบก็หนั ไปมองเซียวลวั ยมิ ใหอ้ ีก ฝ่ายเลก็ นอ้ ยแลว้ บอกวา่ “คณุ ชายเซียว พวกเราหยดุ พกั กินนาํ แกงกนั สกั หนอ่ ยดี ไหม รอใหป้ ถู้ านกลบั มาแลว้ คอ่ ยใหเ้ ขาเลน่ หมากรุกเป็น เพือนทา่ นใหห้ นาํ ใจไปเลย” 2

“...” สหี ยนุ จือกาํ ลงั จะกา้ วออกจากประตู พอไดย้ ินทา่ นป่เู อย่ เชน่ นนั ก็สา่ ยหนา้ เรอื งทีทา่ นป่ไู มอ่ ยากทาํ กใ็ ชว่ า่ ปู้ ถานอยากจะทาํ เช่นกนั ไมร่ ูว้ า่ หากสามีนางกลบั มาเขา จะวา่ อยา่ งไร ขณะทีนางกาํ ลงั ตกั นาํ แกง รา่ งสงู ใหญ่ก็เดนิ เขา้ มาอยา่ ง องอาจ ทวา่ ดรู บี รอ้ นจนเหน็ ไดช้ ดั คาดวา่ ทา่ นป่คู งใหค้ น ไปตามตวั ปถู้ านกลบั มาจากคา่ ย สีหยนุ จือเดนิ ไปตอ้ น รบั เขาทีหนา้ ประตู ในขณะทีมือของนางยงั ถือถว้ ยนาํ แกงสองถว้ ย 3

ชายหน่มุ มองภรรยา กอ่ นจะเหลอื บมองไปยงั หอ้ งรบั รอง แขกแลว้ ก็เขา้ ใจเรอื งราวทงั หมดทนั ที เขารบั ถว้ ยนาํ แกง ใบหนงึ จากมือนางมาถือ แลว้ เดินตรงไปยงั หอ้ งรบั รอง แขก เซียวลวั เหน็ ปถู้ านเดินเขา้ มาพรอ้ มถว้ ยนาํ แกงในมือก็ เขา้ ใจวา่ อีกฝ่ายตงั ใจยกมาใหต้ นจงึ แสดงทีทา่ ดีใจจน ออกนอกหนา้ เขายืนมือออกไปรบั แตป่ ถู้ านชกั มือกลบั แลว้ ยกถว้ ยขนึ ซดนาํ แกงหอมหวานไปหนงึ อกึ จากนนั ก็ ทาํ หนา้ ราวกบั ไดด้ ืมนาํ แกงเลศิ รส ก่อนจะเดนิ ไปนงั บน เกา้ อีรอสหี ยนุ จือนาํ ชอ้ นมาให้ เซียวลวั ดงึ มือกลบั ทวา่ ไมม่ ีวีแวววา่ จะโกรธปถู้ านแต่ 4

อยา่ งใด กลบั พดู ดว้ ยทา่ ทางสบายอกสบายใจ “จรงิ สิ ในเมือพีปไู้ มย่ อมใหข้ า้ อาศยั ในบา้ นทา่ น ขา้ จงึ ไป เช่าคฤหาสนแ์ หง่ หนงึ ในเมือง บรรยากาศโดยรอบงด งามและเงียบสงบ เพียงแตไ่ มไ่ ดเ้ หน็ หนา้ พีปู้ ขา้ คงเหงา มาก” “...” สีหยนุ จือกาํ ลงั จะเดนิ ไปตกั นาํ แกงมาเพมิ อีกถว้ ย บงั เอญิ ไดย้ นิ เซียวลวั พดู นางจงึ ชะงกั ฝีเทา้ เช่าคฤหาสนร์ ?ึ 5

เขาคงไมใ่ ช่คนจากเมืองหลวงทีมาเชา่ คฤหาสนต์ ีช่ยุ ของ นางใช่ไหม? ในเมือเป็นอยา่ งนีจะกลายเป็นวา่ นางปลอ่ ยเชา่ ในราคา สงู ไปหรอื ไม?่ เพราะแมป้ ถู้ านจะดรู าํ คาญเขาอยบู่ า้ งแต่ กย็ งั ไมถ่ งึ กบั ออกปากไลต่ รงๆ เช่นนนั แลว้ คณุ ชายทา่ นนี อาจจะเป็นเพือนกบั สามีของนางกเ็ ป็นได้ สีหยนุ จือไดแ้ ตเ่ ก็บความกงั วลนีไวใ้ นใจ . 6

จนกระทงั หลงั กินมือเยน็ เสรจ็ เซียวลวั ทีรูส้ กึ เบือหน่ายกบั ทา่ ทางเยน็ ชาของปถู้ านเตม็ ที จงึ ขอตวั กลบั ไปตงั แตห่ วั คาํ สหี ยนุ จือนงั ปักผา้ รอปถู้ านอยใู่ นหอ้ ง ผา่ นไปครูใ่ หญ่ เมือเหน็ เขายงั ไมเ่ ขา้ มาสกั ที นางจงึ เก็บดา้ ยลงกลอ่ ง ตามเดิมแลว้ เดินไปหาเขาทีหอ้ งหนงั สือ สงิ ทีนางนกึ ไมถ่ งึ ก็คือหลงั จากทีเลา่ ใหเ้ ขาฟัง เขากลบั พดู ตรงขา้ มกบั สงิ ทีนางคิด “ใหเ้ ชา่ ถกู เกินไปแลว้ !” 7

สหี นา้ ทีพดู ดจู รงิ จงั ไมม่ ีการลอ้ เลน่ แมแ้ ตน่ อ้ ย ในเมือ กลายเป็นแบบนีนางยิงทาํ ตวั ไมถ่ กู จงึ ไดแ้ ตท่ าํ หนา้ งนุ งง ถามสามีไปวา่ “ใตเ้ ทา้ เจา้ คะ ขา้ ซือคฤหาสนน์ นั มาไมเ่ กินสามหมืน ตาํ ลงึ คณุ ชายเซียวเช่าแคค่ รงึ ปีแตใ่ หค้ า่ เชา่ ถงึ สองหมืน ตาํ ลงึ ราคาขนาดนีไมถ่ ือวา่ ถกู หรอกนะเจา้ คะ” ปถู้ านเงยหนา้ มองสีหยนุ จือ พดู ขนึ อีกวา่ “ครงั หนา้ ถา้ เขายงั ไปหาเจา้ อีกก็ใหค้ ดิ ราคาของแพงกวา่ เดมิ สบิ เทา่ แลว้ บอกวา่ ขา้ เป็นคนสงั ” 8

“...” นางไดแ้ ตค่ ดิ วา่ ...จะไมข่ อปรกึ ษาเขาเรอื งการทาํ การคา้ ขายอีกเดด็ ขาด เพราะคงเหมือนเวลาทีเป็ดคยุ กบั ไก่ ตอ่ ใหท้ าํ อยา่ งไรก็คยุ กนั ไมร่ ูเ้ รอื ง ขอเพียงเขาไมต่ าํ หนินาง ในเรอื งทีใหค้ ณุ ชายเซียวเช่าคฤหาสนใ์ นราคานนั กพ็ อ แลว้ . เชา้ วนั ตอ่ มา หลงั จากกินขา้ วเชา้ สีหยนุ จือไมไ่ ดอ้ อกไปทีรา้ นหนานเป่ 9

ยอยา่ งเคย แตก่ ลบั มาเดินตามลาํ พงั บนถนนจงองิ นางเดนิ มองถนนทีกวา้ งขนาดรถมา้ วิงเรยี งไดส้ ามคนั แลว้ มองรา้ นคา้ ตา่ งๆ ทีเรยี งรายอยสู่ องฟากพลางคิดวา่ หากนางสามารถเปิดรา้ นบนถนนแหง่ นีได้ กิจการคงจะ รุง่ เรอื งและกอบโกยเงินไดไ้ มน่ อ้ ย กิจการของตระกลู สบี นถนนจงองิ มีทงั หมดสบิ สามรา้ น รา้ นทีถกู ทางการสงั ปิดไปเมือไมน่ านมานีมีทงั หมดสาม รา้ นและตงั อยบู่ นถนนสายนีเช่นกนั โรงเตียมเตอ๋ หยนุ เป็นโรงเตียมทีใหญ่โตโออ่ า่ ทีสดุ ใน เมืองลวั หยาง รา้ นเซียงถานเป็นรา้ นทีซางซเู่ ออ๋ ชืนชอบที 10

สดุ เพราะนางชอบกินอาหารหหู นานจงึ สงั ใหเ้ ปิดรา้ น อาหารแหง่ นีขนึ มา สว่ นอเู่ ยวเ่ ป็นโรงนาํ ชา เนืองจาก ทา่ นอาหา้ เป็นคนหลงใหลในวรรณกรรม ทงั ตระกลู สี นอกจากบดิ าของนางแลว้ กย็ งั มีทา่ นอาหา้ ‘สีชิง’ ทีไดช้ ือ วา่ เป็นผมู้ ีการศกึ ษา เขามกั จะใชเ้ วลาวา่ งนงั สนทนา เกียวกบั งานวรรณกรรมและบทกลอนกบั สหายของตน อยเู่ สมอ เมือพวกเขาตงั โรงนาํ ชาแหง่ นีขนึ มาจงึ สามารถ ดงึ ดดู แขกเขา้ มาใชบ้ รกิ ารไดไ้ มน่ อ้ ย สีหยนุ จือเพียงตอ้ งการมาเหน็ ดว้ ยตาตนเองวา่ ทงั สาม รา้ นปิดทาํ การแลว้ จรงิ ๆ ทีหนา้ รา้ นมีกระดาษสีเหลอื งที เขียนขอ้ ความเดียวกนั ตดิ ประกาศไวว้ า่ ‘เจา้ ของรา้ นมีธุระ ปิดทาํ การสบิ วนั ’ 11

นางยืนอยทู่ า่ มกลางผคู้ นทีมองกระดาษสเี หลืองแผน่ นนั พลางยกยิมทีมมุ ปาก มือทงั สองขา้ งซกุ อยใู่ นแขนเสือ ขณะทีเดนิ ผา่ นฝงู ชนบนถนนทีหลงั ไหลราวกบั สายนาํ แสงอาทิตยย์ ามเชา้ สอ่ งกระทบใบหนา้ นวลยงิ ทาํ ใหน้ าง ดอู อ่ นกวา่ วยั ทวา่ ใบหนา้ นีกลบั ฉายชดั ใหเ้ หน็ ความ ทระนงในศกั ดศิ รี ไมห่ วนั เกรงตอ่ อนั ตรายหรอื ความเจบ็ ปวดใดๆ หญิงสาวดสู ขุ มุ เยือกเยน็ ราวกบั มีวญิ ญาณดวง ใหมม่ าสวมทบั รา่ งเดิม ความมนั ใจทีฉายชดั จากตวั นาง ดงึ ดดู ความสนใจจากคนรอบขา้ งเป็นอยา่ งมาก เมือครงั ทีนางอยบู่ า้ นตระกลู สี อยา่ วา่ แตเ่ รอื งแตง่ หนา้ แตง่ ตวั เลย แมแ้ ตก่ ารพดู เสยี งดงั กเ็ ทา่ กบั เป็นการหา เรอื งใสต่ วั หญิงสาวจงึ เรยี นรูท้ ีจะสาํ รวมกิรยิ าวาจาและ 12

พยายามอดทนอดกลนั สีหยนุ จือรูด้ ีวา่ คนตระกลู สอี ยาก จะเหน็ นางเป็นอยา่ งไร ดงั นนั นางจงึ แสดงออกตามที พวกเขาคดิ ไว้ อยา่ งเชน่ นางรูว้ า่ การปลอ่ ยผมจะ ปลอดภยั กวา่ การรวบผมสงู หากสวมเสอื ผา้ หยาบๆ จะ ทาํ ใหค้ นในบา้ นสบายใจมากกวา่ การใสผ่ า้ ฝา้ ยอยา่ งดี คนตระกลู สรี ูต้ วั ดีวา่ ทาํ เรอื งแยๆ่ กบั นางไวม้ าก ดงั นนั หากนางพยายามจะแกแ้ คน้ แมเ้ พียงเลก็ นอ้ ย ถา้ พวก เขารูก้ ็อาจจะลงมือฆา่ นางไดอ้ ยา่ งเลือดเยน็ นางเคยคิดวา่ หากจะตอ้ งถกู พวกเขาเหยียบยาํ ไปตลอด ชีวิต ตอ่ ใหน้ างตอ้ งใชพ้ ละกาํ ลงั ทงั หมดหรอื ใชเ้ วลาทงั ชีวติ นางกต็ อ้ งหาทางหลดุ พน้ จากนรกขมุ นนั ใหไ้ ด้ แม้ จะตอ้ งออกมาเผชิญกบั ชีวิตทีลาํ บากยงิ กวา่ กจ็ ะไมข่ อ 13

ศิโรราบใหก้ บั คนพวกนนั เพราะนางรูด้ ีวา่ การกม้ หวั ยอม รบั ความพา่ ยแพเ้ ทา่ กบั บิดา มารดาและนอ้ งชายกต็ อ้ ง ยอมรบั ผลกรรมนนั เชน่ กนั ดงั นนั เพือพวกเขา...นาง ตอ้ งอดทนและมีชีวิตอยตู่ อ่ ไป ในชว่ งเวลาทีมืดมนทีสดุ หญิงสาวเคยอธิษฐานขอให้ สามารถยอ้ นเวลากลบั ไปเพือหยดุ โศกนาฏกรรมทีเกิด ขนึ หรอื ไมก่ ห็ ยดุ เวลาไวเ้ พียงเทา่ นนั เพือใหน้ างไดม้ ี โอกาสเติบโตอยา่ งเขม้ แขง็ ทวา่ คาํ อธิษฐานไมเ่ ป็นผล ขณะทีนางกาํ ลงั สนิ หวงั อยา่ งทีสดุ โชคชะตากบ็ นั ดาลให้ 14

นางไดเ้ จอกบั สามี บรุ ุษซงึ ใหเ้ กียรติและมอบอิสระแก่ นางอยา่ งไมม่ ีทีสนิ สดุ โชคดีเหลอื เกินทีไดแ้ ตง่ งานกบั เขา ชายผงู้ ามสง่า ดดุ นั และน่าเกรงขาม นามวา่ ‘ปถู้ าน’ เขาคือความอบอนุ่ และสถานทีทีปลอดภยั ทีสดุ ของนาง เป็นดงั สายฝนทีหลงั มารดชีวติ อนั แหง้ แลง้ และสนิ หวงั ของผหู้ ญิงคนหนงึ เขาเคยพดู วา่ ไมอ่ ยากใหน้ างตอ้ งรบั รู้ เรอื งเลวรา้ ยพวกนนั แตส่ งิ ทีเขาไมร่ ูก้ ็คือ...เรอื งทีเลว รา้ ยกวา่ นีนางกเ็ คยเจอมาแลว้ บนโลกนีไมม่ ีเรอื งเลวรา้ ย หรอื เรอื งสกปรกใดๆ ทีจะทาํ รา้ ยนางไดอ้ ีก เช่นนนั แลว้ สงิ ทีนางจะทาํ ในวนั นีกค็ ือการตีแผใ่ หโ้ ลกได้ รบั รู้ ใหค้ วามเลวรา้ ยของพวกเขาปรากฏตอ่ หนา้ ฝงู ชน 15