เป็นเมียแม่ทัพ...ไม่ง่าย เล่ม1

นางไมไ่ ดม้ ีความงามเหนือกวา่ หญิงใดแตก่ ลบั มีจิตใจ แขง็ แกรง่ อยา่ งทีหาไมไ่ ดใ้ นสตรที วั ไป ผหู้ ญิงเชน่ นีควร จะมีชีวติ ทีดีทีสดุ ในเมือนางยกใหเ้ ขาเป็นเจา้ ชีวติ เป็นทีพงึ หนงึ เดียว แลว้ เขาจะมวั ทาํ ตวั ไรค้ า่ ใหน้ างทนรบั ความลาํ บากเพียง ลาํ พงั ไดอ้ ยา่ งไร ความรูส้ กึ ประหลาดคอ่ ยๆ ผดุ ขนึ ในใจของปถู้ านทีละ นอ้ ย เหมือนนาํ ทีคอ่ ยๆ กดั เซาะจิตใจทีแขง็ แกรง่ ราวกบั หินผาโดยทีผเู้ ป็นภรรยาไมไ่ ดร้ บั รูเ้ ลย ตอนนีในใจของสีหยนุ จือรบั รูเ้ พียงวา่ สามีของตนแปลก 18

ไป ไมว่ า่ การพดู จาหรอื การกระทาํ กล็ ว้ นแปลกไป ถา้ เขาเป็นอยา่ งนีตงั แตต่ อนแรกทีแตง่ งานกนั หรอื พดู เยนิ ยอกนั ทกุ วนั มาก่อน นางก็คงไมแ่ ปลกใจเพราะคงคิดวา่ เขาอยากใหต้ นยอมมีลกู เพือสบื ทอดตระกลู ปู้ แตค่ ืนนี เขากลบั ไมท่ าํ อะไรทงั นนั เพียงหนั หนา้ มากอดนางแลว้ หลบั ไป ในเมือเป็นเช่นนีแลว้ จะใหน้ างเขา้ ใจวา่ อยา่ ง ไร? จิตใจบรุ ุษยากแทห้ ยงั ถงึ แมแ้ ตผ่ ทู้ ีเจอคนมาหลาก หลายประเภทอยา่ งนางก็ยงั เดาใจเขาไมอ่ อก 19

ตอนที 12 ไก่ย่างรสเลศิ ตอนนีสีหยนุ จือไมม่ ีเวลาสงสยั หรอื หาสาเหตขุ องการ เปลยี นไปของสามี เพราะในเมือนางซือรา้ นมาจากเถา้ แกห่ ลวิ แลว้ ก็ไมอ่ าจ นิงดดู าย อีกทงั ทาํ เลในตรอกฮวนสกี ไ็ มค่ อ่ ยดีนกั ถา้ จะ เปิดรา้ นขายของก็คงไมเ่ หมาะ แตถ่ า้ เปิดรา้ นขายอาหาร ทีนางพอจะมีความถนดั อยบู่ า้ งกค็ งจะพอขายได้ ก่อนเถา้ แก่หลวิ จะไปไดท้ าํ ความสะอาดโต๊ะและเกา้ อีไว้ ใหเ้ ป็นอยา่ งดี ทงั ยงั ทิงเครอื งปรุงไวใ้ หน้ างอีกเป็น จาํ นวนมาก เขาบอกวา่ หากอยากกินนาํ แกงตม้ แกะของ 1

ทางรา้ นใหน้ าํ เครอื งปรุงเหลา่ นีมาทาํ นางกลา่ วขอบคณุ เถา้ แกด่ ว้ ยความซาบซงึ ใจและรบั เครอื งปรุงเหลา่ นนั ไว้ สีหยนุ จือรูว้ า่ ฝีมือทาํ อาหารของนางยงั ไมเ่ ขา้ ขนั แตร่ า้ น อาหารจะขาดคนทาํ อาหารฝีมือดีไมไ่ ด้ พอ่ ครวั แมค่ รวั ฝีมือดีก็ถกู โรงเตียมใหญ่ๆ ซือตวั ไปจนหมด ลาํ พงั นาง ตอนนีคงจะเป็นเรอื งยากทีจะเชิญคนเหลา่ นนั มา เมือ ทบทวนแลว้ สหี ยนุ จือจงึ นกึ ถงึ คนผหู้ นงึ คนผนู้ ีมกั จะนอนตากแดดทีสะพานอยเู่ สมอ เขามีชือวา่ ‘จางถิง’ เขาชอบโออ้ วดวา่ เมือกอ่ นตนทาํ อาหารเก่ง เพียงไรและมกั บอกใครตอ่ ใครวา่ เคยเป็นพอ่ ครวั ในวงั หลวง แตด่ นั มีเรอื งกบั ขนุ นางใหญ่จงึ ถกู ไลอ่ อกมา คาํ พดู ของชายจรจดั บนสะพานยอ่ มไมม่ ีใครเชือ แตส่ หี ยุ 2

นจือรูว้ า่ เขาพดู ความจรงิ เพราะครงั หนงึ ในฤดหู นาว นางพาคนงานจากรา้ น ตระกลู สไี ปขนสนิ คา้ ระหวา่ งทางกลบั เขา้ เมืองมีหมิ ะตก หนกั ปิดเสน้ ทางการขนของ สนิ คา้ ทีขนมาจงึ ไดร้ บั ความ เสียหาย นางกบั พวกคนงานจงึ หลบพกั อยทู่ ีวดั รา้ งแหง่ หนงึ ในชว่ งเวลานนั เองทีนางไดพ้ บกบั จางถิง ก่อนหนา้ จะพบกนั เขาไดข้ โมยไก่มาสองตวั และกาํ ลงั ก่อไฟยา่ งอยใู่ นวดั รา้ งแหง่ นนั ไกย่ า่ งสง่ กลนิ หอมยวั นาํ ลาย เมือสีหยนุ จือและคนอืนๆ มาถงึ พรอ้ มกบั ความ หิว เขาทีกาํ ลงั มองถงุ เหลา้ ทีแขวนอยขู่ า้ งตวั มา้ ไดเ้ สนอ จะขอแลกไกก่ บั เหลา้ ถงุ นนั สีหยนุ จือจงึ ตอบตกลง 3

นางแบง่ ไกต่ วั นนั ใหท้ กุ คนกิน พวกคนงานตา่ งก็บอกวา่ ช่างเป็นไก่ทีเลศิ รส อรอ่ ยอยา่ งทีไมเ่ คยไดล้ มิ ลองจากที ไหนมาก่อน นางจงึ คดิ วา่ เขานีแหละทีน่าจะเหมาะสมทีสดุ สหี ยนุ จือหาตวั จางถิงจนพบ ในขณะทีอีกฝ่ายกาํ ลงั นงั เอนหลงั พงิ สะพาน นางรบี บอกจดุ ประสงคใ์ นการมาหา ใหเ้ ขาลองพจิ ารณา หลงั จากทีฟังสีหยนุ จือยืนขอ้ เสนอ จางถิงยงั คงนงั หนั หลงั ใหแ้ ลว้ กระดกเหลา้ ไปอีกหนงึ อกึ สหี นา้ เขาแดงกาํ ดว้ ยฤทธิสรุ า ยมิ อยา่ งคนมนึ เมา พลางบอกวา่ 4

“ถา้ รา้ นใดไดข้ า้ เป็นพอ่ ครวั รา้ นนนั กจ็ ะทาํ เงินมหาศาล ดงั นนั เจา้ ตอ้ งแบง่ กาํ ไรใหข้ า้ เจ็ดสว่ นเจา้ สามสว่ น เจา้ จะวา่ อยา่ งไร?” “...” มินา่ เลา่ เขาถงึ ไดเ้ ป็นพอ่ ครวั ฝีมือดีคนเดียวทียงั ไมม่ ีใคร จา้ งจนทกุ วนั นี เพราะคงไมม่ ีเจา้ ของรา้ นคนไหนทีจะ ยอมแบง่ กาํ ไรใหล้ กู จา้ ง ยงิ ไมต่ อ้ งพดู ถงึ สว่ นแบง่ เจ็ด สว่ นสามสว่ นนีอีก จางถิงกาํ ลงั ใชข้ อ้ เสนอบา้ ๆ นี ปฏิเสธนาง เงือนไขทีเขาตงั ขนึ ไมม่ ีใครยอมรบั ได้ หากคนทีพดู ประโยคนีเป็น ‘พอ่ ครวั ตวั จรงิ ’ ก็วา่ ไปอยา่ ง 5

แตน่ ีกลบั เป็นคาํ พดู ของขีเมาจรจดั บนสะพานเทา่ นนั สีหยนุ จือฟังดว้ ยใบหนา้ เรยี บเฉย เพียงครูเ่ ดียวกย็ มิ เลก็ นอ้ ยแลว้ พยกั หนา้ “ได้ ถา้ อยา่ งนนั กต็ กลงตามนี อีกสามวนั เจา้ ไปหาขา้ ที ตรอกฮวนสี ขา้ จะเขียนตวั แลกเงินให้ กาํ ไรในรา้ น เจา้ ไดเ้ จ็ดสว่ น ขา้ เอาแคส่ ามสว่ น” “...” คราวนีกลบั เป็นฝ่ายจางถิงทีเบกิ ตาโพลง จนกระทงั สี หยนุ จือเดนิ จากไป เขาจงึ กม้ หนา้ มองเงาตวั เองในนาํ ภาพทีเหน็ ชา่ งดไู รช้ ีวิตชีวาราวกบั หนทู ีวิงผา่ นถนนไป 6

วนั ๆ หลายปีมานีไมเ่ คยมีใครยกยอ่ งหรอื เหน็ เขาในสายตา ทกุ คนไมเ่ ชือในสงิ ทีเขาโออ้ วด คิดเพียงวา่ เป็นคาํ พดู ของคนขีเมาเทา่ นนั จางถิงยมิ เยาะตวั เอง ทวา่ หนวด เคราทีรกรุงรงั ปกปิดรอยยมิ นนั เสียมิดชิด เมือสหี ยนุ จือกลบั มาทีรา้ น จา้ วอีและหานเฟิงกใ็ ชก้ ระดาษขาวมาติดผนงั รา้ นทงั สี ดา้ นเรยี บรอ้ ยแลว้ ทาํ ใหร้ า้ นดสู ะอาดและใหมย่ งิ กวา่ เดมิ นางบอกใหท้ งั สองหยดุ พกั ก่อน 7

เนืองจากชว่ งนีงานยงุ่ ตอนเทียงสหี ยนุ จือจงึ ผดั กบั ขา้ ว สองอยา่ งไวใ้ หค้ นทีบา้ นกิน และจะกลบั ไปทาํ อาหารมือ ใหญ่ในตอนเยน็ ขณะทีนางกาํ ลงั เกบ็ อปุ กรณ์ พลนั ไดย้ ินเสยี งแหบแหง้ ตะโกนเรยี กจากดา้ นนอก “คณุ หนใู หญ่เจา้ คะ คณุ หนใู หญ่” สหี ยนุ จือหนั มองตามเสยี ง เหน็ ชยุ่ ยาทีเนือตวั มอมแมม หนา้ ตาเตม็ ไปดว้ ยรอยฟกชาํ ดาํ เขียว ยืนเรยี กนางอยู่ หนา้ รา้ น สหี ยนุ จือรบี วางของในมือ วิงไปประคองอดีต สาวใชท้ ีเดินโซซดั โซเซเขา้ มา 8

หญิงสาวแทบไมอ่ ยากเชือสายตาตวั เอง รบี ซกั ถาม “ช่ยุ ยา เกิดอะไรขนึ ใครรงั แกเจา้ ถงึ เพียงนี” “คณุ หนใู หญ่ ตงั แตท่ า่ นออกมาจากตระกลู ฮหู ยนิ หา้ ก็ สบื รูว้ า่ ขา้ เป็นคนปลอ่ ยข่าวลือเรอื งทา่ นจงึ จบั ขา้ ไปขงั ไมใ่ หก้ ินขา้ วกินนาํ แลว้ ยงั สงั โบยขา้ อีก ขา้ พยายามจน หนีออกมาได้ คณุ หนใู หญ่หากทา่ นพอจะมีลทู่ างแลว้ ได้ โปรดชว่ ยขา้ ดว้ ยเถอะ ถา้ ตอ้ งกลบั ไปทีนนั อีกขา้ คงถกู พวกนนั ตีตายแนๆ่ เจา้ คะ่ ” ช่ยุ ยากอดขาสีหยนุ จือแนน่ นาํ ตาไหลพรากไมห่ ยดุ รอ้ งไหค้ ราํ ครวญปานจะขาดใจ 9

สหี ยนุ จือสงสารช่ยุ ยาจบั ใจ รบี ประคองอีกฝ่ายใหล้ กุ ขนึ พรอ้ มกบั เช็ดนาํ ตาใหเ้ บาๆ จากนนั ก็พาเขา้ ไปในรา้ น “เจา้ รูไ้ ดอ้ ยา่ งไรวา่ ขา้ อยทู่ ีนี?” ชยุ่ ยาเอย่ เสยี งสะอกึ สะอืน “ขา้ ไดย้ ินพวกทีทบุ ตีขา้ พดู กนั วา่ คณุ หนใู หญ่อกตญั ไู ปมีชีวติ ใหมเ่ พียงลาํ พงั ไม่ ไดส้ นใจวา่ ขา้ จะเป็นตายรา้ ยดีอยา่ งไร แตข่ า้ ไมเ่ ชือสงิ ที พวกนนั พดู คณุ หนใู หญ่ไมม่ ีทางทีจะไมห่ ว่ งความเป็น อยขู่ องขา้ จรงิ ไหมเจา้ คะ?” สีหยนุ จือเหน็ นางกาํ ลงั จะปลอ่ ยโฮ จงึ รบี ปลอบ “ขา้ ยอ่ มตอ้ งหว่ งเจา้ อยแู่ ลว้ ” 10

จา้ วอีทีเงียหฟู ังอยตู่ ลอดอดไมไ่ หวสบถออกมา “ตระกลู สีทาํ เกินไปจรงิ ๆ แตก่ ่อนกไ็ มเ่ คยเหน็ ฮหู ยนิ เป็นคณุ หนู ของบา้ น ตอนนีถงึ ขนั จะเอาชีวิตบา่ วไพรใ่ นบา้ นอีก ชา่ ง ใจดาํ อาํ มหิตจรงิ ๆ” ตอนทีเขากบั ลงุ เยียนไปรบั นายหญิงทีบา้ นก็รูท้ นั ทีวา่ นางตอ้ งลาํ บากเพียงใด มาตอนนียงั ไดย้ ินชยุ่ ยาพดู อยา่ งนีอีกจงึ ยงิ รูส้ กึ โกรธเป็นฟื นเป็นไฟ สีหยนุ จือถอนหายใจ บอกกบั ชยุ่ ยาวา่ “ในเมือเจา้ กลบั ไปทีบา้ นตระกลู สไี มไ่ ดแ้ ลว้ ถา้ อยา่ งนนั 11

เจา้ ...” นางอยากจะชวนชยุ่ ยาไปอยทู่ ีบา้ นดว้ ยกนั แตน่ กึ ขนึ ได้ วา่ ทีนนั เป็นบา้ นสามี หากจๆู่ นางพาหญิงสาวคนหนงึ กลบั บา้ นโดยไมบ่ อกกลา่ วกค็ งไมเ่ หมาะสม แตใ่ นเมือ ชยุ่ ยา่ ซมซานมาหา นางจะไมช่ ่วยเหลอื อีกฝ่ายไดอ้ ยา่ ง ไร เมือคดิ ไดอ้ ยา่ งนีนางจงึ บอกช่ยุ ยาดว้ ยเสยี งทีออ่ นลง “เจา้ ทาํ งานกบั ตระกลู สีไดค้ า่ จา้ งเป็นเดือน พวกเขาให้ เจา้ เดือนละยีสบิ อีแปะ ขา้ จะใหเ้ จา้ เดือนละสสี บิ อีแปะ ทาํ งานทีรา้ นของขา้ ช่วยขา้ ยกอาหารกบั รบั รองลกู คา้ เจา้ ทาํ ไดห้ รอื ไม?่ ” ชยุ่ ยากม้ หนา้ รอ้ งไห้ ทา่ ทางดนู ่าเวทนา “ชยุ่ ยาจะทาํ 12

ตามคาํ สงั ของคณุ หนู คณุ หนอู ยากใหช้ ยุ่ ยาทาํ อะไร ชยุ่ ยาก็จะทาํ เจา้ คะ่ ” สหี ยนุ จือยิมแลว้ ลบู หวั สาวนอ้ ยเพือปลอบ จากนนั นางก็ สงั ใหห้ านเฟิงไปซือยาทาแผลจากรา้ นยาขา้ งๆ สว่ นนาง เขา้ ไปในครวั เพือตม้ นาํ รอ้ น จากนนั ก็มาลา้ งแผลและ ทายาใหช้ ยุ่ ยาอยา่ งออ่ นโยน “ฮหู ยินขอรบั หากทา่ นจะใหแ้ มน่ างคนนนั กลบั ไปอยทู่ ี บา้ นดว้ ย เดียวขา้ กบั จา้ วอีนอนเบียดหอ้ งเดียวกนั แลว้ แบง่ หอ้ งหนงึ ใหน้ างอยกู่ ไ็ ดข้ อรบั ” หานเฟิงเหน็ ฮหู ยนิ กาํ ลงั เป็นกงั วลวา่ คืนนีช่ยุ ยาจะไมม่ ีทีนอน จงึ เสนอทีจะ แบง่ หอ้ งใหส้ าวใชไ้ ดพ้ กั สกั คืน 13

“เออ่ ...” สหี ยนุ จือมองหานเฟิงและจา้ วอี จากนนั จงึ หนั มามอง ช่ยุ ยา ในขณะทีกาํ ลงั คดิ วา่ จะทาํ อยา่ งไร ชยุ่ ยากลบั เป็นฝ่ายพดู ขนึ ก่อน “คณุ หนไู มต่ อ้ งลาํ บากหรอกเจา้ คะ่ ขา้ นอนทีรา้ นนีสกั คืนกอ่ นก็ได”้ ชยุ่ ยากน็ ่าสงสารแตน่ างเองกจ็ นปัญญาจรงิ ๆ คิดไปคิด มาจงึ ตดั สนิ ใจหยบิ เงินออกมาหนงึ ตาํ ลงึ สง่ ใหช้ ่ยุ ยา แลว้ บอกวา่ “ทีบา้ นคอ่ นขา้ งเลก็ ขา้ กลวั วา่ จะไมม่ ีทีใหเ้ จา้ นอน คืน นีเจา้ ไปนอนทีโรงเตียมฝังตรงขา้ มก่อนแลว้ กนั ทีนนั สะดวกสบายกวา่ แลว้ พรุง่ นีขา้ คอ่ ยพาเจา้ ไปหาทีอยู่ 14

ใหมด่ ีหรอื ไม?่ ” ชยุ่ ยามองเงินหนงึ ตาํ ลงึ ในมือแลว้ นิงไปครูใ่ หญ่ กอ่ นจะ พยกั หนา้ แลว้ บอกวา่ “ขา้ จะทาํ ตามทีคณุ หนใู หญ่บอก เจา้ คะ่ ” ระหวา่ งทางกลบั บา้ น จา้ วอีอดถามนายหญิงไมไ่ ด้ “ฮหู ยิน ทาํ ไมถงึ ไมใ่ หช้ ยุ่ ยากลบั บา้ นดว้ ยกนั ละ่ ขอรบั ขา้ กบั หานเฟิงตา่ งกย็ ินดี ไมไ่ ดฝ้ ืนใจจรงิ ๆ นะขอรบั ” สีหยนุ จือยิมนอ้ ยๆ “ชยุ่ ยาเป็นผหู้ ญิงตวั คนเดียว หาก 15

ใหม้ าพกั ทีนี ขา้ เกรงวา่ จะไมเ่ หมาะสม” จา้ วอีเหมือนอยากพดู อะไรอีก แตก่ ลบั ถกู หานเฟิงแทรก ขนึ วา่ “พอแลว้ ๆ เจา้ จะถามอะไรนกั หนา ในเมือฮหู ยิน ตดั สนิ ใจไปแลว้ ก็แสดงวา่ นางตอ้ งมีเหตผุ ล” สหี ยนุ จือยิมใหห้ านเฟิงแลว้ ไมไ่ ดพ้ ดู อะไรอีก จา้ วอีเหน็ อยา่ งนนั จงึ ไมก่ ลา้ ถามตอ่ เชน่ กนั เมือกลบั มาถงึ บา้ น สีหยนุ จือรบี เขา้ ครวั ทาํ อาหาร มือกลางวนั นางทาํ กบั ขา้ วไวเ้ พียงสองอยา่ ง เยน็ นีจงึ ซือเนือมาหนงึ จินเพือทาํ 16

หมผู ดั นาํ แดง และซือไก่มาหนงึ ตวั ทาํ เป็นนาํ แกงไก่ แลว้ ยงั มีกบั ขา้ วแบบผดั อีกสองอยา่ ง สดุ ทา้ ยนางยงั ตม้ เหลา้ ใหท้ า่ นป่กู บั ลงุ เยียนดว้ ย ทกุ คนตา่ งชืนชมฝีมือทาํ อาหารของนาง บอกวา่ นางมี ฝีมือลาํ เลศิ สมแลว้ ทีเปิดรา้ นขายอาหาร สีหยนุ จือจงึ ถือโอกาสบอกกบั ทกุ คนวา่ นางไดเ้ ชิญพอ่ ครวั มีฝีมืออีก คนมาทาํ งานทีรา้ นดว้ ย ทา่ นป่ยู งิ เอย่ ชมนางไมข่ าดปาก 17

เป็ นเมยี แม่ทพั ... ไม่ง่าย! ตอนท่ี 13 แปลก สีหยนุ จือรู้สึกเขนิ จนทาตวั ไม่ถูก จงึ ลุกขนึ้ เกบ็ ถ้วยและตะเกยี บเตรียมจะไปล้างทคี่ รัว แตจ่ า้ วอ้ีกบั หานเฟิ งมารับไปจากมือนางเสียก่อน นางจึงเดินตามพวกเขาเขา้ ไปในครัวเพื่อไปหน่ั ผกั แทน หานเฟิ งเป็ นคนหิ้วน้า ส่วนจา้ วอ้ีมีหนา้ ที่ลา้ ง ท้งั สองช่วยกนั อยา่ งขนั แขง็ ก่อนที่หน่ึงในน้นั จะหนั มาถามหญิงสาววา่ “ฮูหยนิ ท่านหนั่ ผกั ที่จะใชท้ ากบั ขา้ ววนั พรุ่งน้ีไวต้ ้งั แตค่ ืนน้ีเลยหรือขอรับ?” สีหยนุ จือยมิ้ พลางส่ายหวั “ไม่ใช่ ขา้ จะเตรียมม้ือเยน็ ใหใ้ ตเ้ ทา้ ต่างหากเลา่ ” หานเฟิ งกบั จา้ วอ้ีมองตากนั แลว้ ยมิ้ กริ่ม แกลง้ พดู หยอกนาง “ฮหู ยนิ ดูแลคุณชายดีจริงๆ นะขอรับ” สีหยนุ จือยมิ้ แลว้ เหมือนจะนึกบางอยา่ งไดจ้ ึงถามวา่ “พวกเจา้ รู้ไหมวา่ ใตเ้ ทา้ ไปทาอะไรขา้ งนอกถึงไดก้ ลบั ดึกด่ืนทุกวนั เลย?” คาพดู ของนางทาใหห้ านเฟิ งและจา้ วอ้ีถึงกบั ชะงกั ท้งั สองมองหนา้ กนั แลว้ คิดวา่ ไมม่ ีความจาเป็นตอ้ งปิ ดบงั เรื่องน้ีอีกต่อไป จึงบอกกบั นายหญิงวา่ “ต้งั แต่คุณชายยา้ ยมาอยทู่ ่ีลวั่ หยาง เขาก็ดูซึมลงไป คาดวา่ สงครามคร้ังน้นั คงกลายเป็ นปมในใจของเขา ตอนน้นั ทหารคน สนิทที่เขาไวใ้ จทรยศไปเขา้ พวกแควน้ ฉี ซ้ายงั สงั่ ใหค้ นมาลอบทารา้ ยคุณชายจนไดร้ ับบาดเจบ็ สาหสั นบั แตน่ ้นั คุณชายกป็ ิ ด ก้นั ตวั เอง ไมค่ ุยกบั ใครและไมเ่ ช่ือใจใครอีก จึงชอบที่จะไปอยเู่ พียงลาพงั ในป่ าขอรับ” หานเฟิ งพดู จบ จา้ วอ้ีก็เสริมอีกวา่ “อนั ท่ีจริงขา้ กบั หานเฟิ งเคยแอบตามข้ึนไปดบู นเขา เห็นคุณชายเอาแต่นงั่ เหมอ่ อยบู่ น ตน้ ไม้ ไมท่ าอะไรท้งั น้นั เขาทาเพยี งนงั่ มองทอ้ งฟ้า ขา้ กไ็ มร่ ู้เหมือนกนั วา่ คุณชายมองเห็นอะไรบนน้นั หรือจะมองดูนกที่บิน ไปมา ช่างน่า...” จา้ วอ้ีไดโ้ อกาสกพ็ ดู เสียยาวยดื ทวา่ เขายงั ไม่ทนั พดู จบก็เห็นหานเฟิ งมีสีหนา้ และท่าทางแปลกๆ ส่วนหานเฟิ งเองกพ็ ยายาม ขยบิ ตาใหจ้ า้ วอ้ีจนอีกฝ่ ายเริ่มแปลกใจ จึงถามหานเฟิ งดว้ ยน้าเสียงจริงจงั “หานเฟิ ง เจา้ เป็ นอะไรไป? หนงั ตากระตกุ รึไง?” แลว้ เหมือนกบั เพิง่ เขา้ ใจจึงรีบเอ่ยตอ่ วา่ “ขา้ ยงั พดู ไม่จบเลย ขา้ กาลงั จะ บอกวา่ ...คุณชายคงกาลงั คิดถึงอนาคตวา่ ตระกลู เราจะดาเนินตอ่ ไปอยา่ งไรแน่ๆ เพราะคุณชายดูมีสมาธิมากทีเดียว พวกเรา อยบู่ า้ นจะตอ้ งไมเ่ พ่มิ ภาระใหเ้ ขา เจา้ เขา้ ใจไหม?” พอพดู จบจา้ วอ้ีก็หนั หลงั กลบั สบสายตากบั ท่านแมท่ พั ที่มายนื อยดู่ า้ นหลงั ต้งั แตเ่ ม่ือไรก็ไม่รู้ เขายมิ้ แหยเป็นการกลบเกล่ือน “คะ... คุณชาย...วนั น้ีกลบั มาเร็วนะขอรับ กินขา้ วหรือยงั ขอรับ? ฮหู ยนิ กาลงั หน่ั ผกั ขา้ ...” ท่านแม่ทพั มองเขาดว้ ยแววตาคมกริบ จา้ วอ้ีรีบหุบปากทนั ที ไม่กลา้ พดู อะไรต่อ ปู้ถานเดินมาขา้ งเตาแลว้ หยดุ ตรงหนา้ สีหยนุ จือ จากน้นั ก็สงั่ นางอยา่ งที่ไมเ่ คยทามาก่อน “ขา้ ไมช่ อบข้ึนฉ่าย ทาอยา่ งอื่นมาแลว้ กนั ขา้ จะอยทู่ ี่หอ้ งหนงั สือ” “...”

หลงั พดู จบ เขาก็เดินออกจากหอ้ งครัว ทิ้งความตะลึงงนั ไวใ้ หท้ ุกคนในหอ้ ง จา้ วอ้ีและหานเฟิ งมที ่าทางราวกบั เพ่งิ พบกบั สตั ว์ ประหลาด คุณชายของพวกเขาเอย่ ปากขอเอง แลว้ ยงั บอกความชอบของตนกบั ฮหู ยนิ อีก... ถึงสีหยนุ จือจะประหลาดใจ แตก่ ไ็ ม่ไดม้ ากมายเท่ากบั องครักษท์ ้งั สอง นางมองตามหลงั สามีท่ีเดินห่างออกไป ผา่ นไปครู่ หน่ึงจึงไดส้ ติกลบั มา รีบวางข้ึนฉ่ายลงแลว้ เลือกวตั ถดุ ิบอื่นมาทาอาหาร นางหยบิ ซีหงซื่อ[1]หน่ึงลกู ถู่โตว้ [2]หน่ึงหวั และซื่อจ่ือเจียว[3]คร่ึงเมด็ มาหนั่ เป็ นชิ้นๆ แลว้ นาไปผดั กบั น้ามนั ในกระทะ ไม่ นานก็เสร็จสิ้นอาหารจานแรก ก่อนหนา้ น้ีนางเก็บหมผู ดั น้าแดงไวใ้ หเ้ ขาหน่ึงถว้ ย จึงทาน้าแกงไก่เพมิ่ อีกหน่ึงอยา่ ง เมื่อจดั สารับเรียบร้อย สีหยนุ จือกถ็ อดผา้ กนั เป้ื อนออกแลว้ ยกถาดอาหารไปที่หอ้ งหนงั สือดว้ ยตนเอง ขณะท่ีนางเปิ ดประตหู อ้ ง ปู้ถานกาลงั ปรับไฟในตะเกียง พอเห็นนางเดินเขา้ มา เขากล็ ะมือจากตะเกียงจากน้นั ก็เดินไปนงั่ ท่ี หนา้ โตะ๊ กลม ระหวา่ งที่รอหญิงสาวจดั โตะ๊ อาหาร เขาก็มองนางจดั ของทีละอยา่ งดว้ ยสายตาอบอุ่นจนหวั ใจสีหยนุ จือเตน้ ไม่เป็นจงั หวะ ไม่ กลา้ แมแ้ ต่จะเงยหนา้ มองสามี นางกม้ หนา้ หลบสายตาพลางบอกกบั เขาวา่ “ใตเ้ ทา้ กินขา้ วก่อนนะเจา้ คะ ขา้ จะไปหอ้ งครัว...” นางต้งั ใจไวว้ า่ ระหวา่ งที่สามีกินขา้ ว ตวั เองจะไปหน่ั ผกั สาหรับทากบั ขา้ ววนั พรุ่งน้ีในครัว แต่หญิงสาวยงั พดู ไมท่ นั จบก็ถกู เขาพดู แทรกข้ึนมาก่อน “นง่ั ลงกินขา้ วเป็ นเพื่อนขา้ ก่อน” สีหยนุ จือตะลึงงนั ถือถาดในมือนิ่ง พอไดส้ ติก็เดินไปท่ีโตะ๊ ต้งั ใจจะนงั่ เกา้ อ้ีที่อยตู่ รงกนั ขา้ มกบั เขา แต่เมื่อเห็นปู้ถานช้ีไปยงั เกา้ อ้ีตวั ที่อยตู่ ิดกนั นางจึงเดินไปนง่ั ขา้ งสามี จากน้นั เขากเ็ ริ่มกิน หญิงสาวไม่เขา้ ใจเจตนาของอีกฝ่ ายจึงไดแ้ ตน่ ง่ั นิ่งราวกบั ถูกหมดุ ตอกตรึง พอเห็นเขากินอ่ิม นางก็เตรียมเกบ็ จานและ ตะเกียบ ทวา่ พอยน่ื มือออกไปกลบั ถูกเขาจบั มือที่ถือตะเกียบไวแ้ ลว้ จอ้ งมองดว้ ยสายตาที่ยากจะคาดเดา ทาใหส้ ีหยนุ จือรู้สึก เกร็งมากกวา่ เดิม ไม่รู้วา่ ตนทาอะไรผิดไปหรือไม่ หรือจะทาใหใ้ ตเ้ ทา้ ไมพ่ อใจเขา้ แลว้ ... ขณะที่นางกาลงั กงั วลใจก็ไดย้ นิ เขาพดู ข้ึนวา่ “ซีหงซื่อและถ่โู ตว้ อร่อยมาก แตซ่ ื่อจ่ือเจียวคราวหนา้ ไม่ตอ้ งใส่แลว้ นะ” “...” สีหยนุ จือแทบจะลมจบั เขาจบั มือนางไวเ้ พอ่ื บอกเร่ืองน้ีเองหรือ หญิงสาวหนั กลบั ไปมองจาน ท้งั ซีหงซื่อและถู่โตว้ ถูกกินจน เกล้ียง มีเพียงซื่อจ่ือเจียวที่ยงั เหลอื อยู่ ที่แทส้ ามีของนางก็พถิ ีพถิ นั กบั เรื่องกินไมน่ อ้ ยเลย “เจา้ ค่ะ ขา้ จะจาไว”้ นางตอบรับอยา่ งวา่ ง่าย สีหยนุ จือเกบ็ ถว้ ยจานแลว้ ออกจากหอ้ ง ก่อนจะออกมาปู้ถานบอกกบั นางวา่ อยากดื่มชา หญิงสาวจึงรีบไปตม้ น้าในครัว กวา่ น้าจะร้อนและชงชาเสร็จกใ็ ชเ้ วลาพอสมควร นางจึงคิดวา่ คืนน้ีสามีคงจะอา่ นหนงั สืออยจู่ นดึกก็เลยใส่ใบชาเพ่มิ ใหอ้ ีก เลก็ นอ้ ย แตเ่ มื่อยกชาไปที่หอ้ งหนงั สือกลบั ไม่พบเขา สีหยนุ จือจึงกา้ วไปตามทางเดินเลก็ แคบตรงไปยงั หอ้ งนอน

นางมองจากดา้ นนอก เห็นปู้ถานยนื หนั หลงั อยหู่ นา้ ฉากก้นั พอนางเปิ ดประตูเขา้ ไป เขาก็หนั กลบั มากวกั มือเรียกใหเ้ ขา้ ไปหา สีหยนุ จือจึงวางกาน้าชาลงบนโตะ๊ แลว้ เดินไปหาสามี ปู้ถานอา้ แขนท้งั สองขา้ งออก แลว้ ยนื น่ิงอยอู่ ยา่ งน้นั โดยไมพ่ ดู อะไร สีหยนุ จือถึงกบั ชะงกั เขาอยากจะใหน้ างช่วยถอดเส้ือใหอ้ ยา่ งน้นั รึ? แลว้ เขามายนื อยหู่ นา้ ฉากก้นั ต้งั นานทาไมกนั ? หรือเขา ต้งั ใจยนื อยตู่ รงน้นั เพือ่ รอนางเขา้ มาแลว้ เรียกใหช้ ่วยถอดเส้ือ... เขาตอ้ งการอะไรกนั แน่? สีหยนุ จือกาลงั ยนื งงกบั การแสดงออกของสามี แต่สุดทา้ ยนางก็ไดแ้ ตเ่ ก็บความสงสยั ไวใ้ นใจ ไมก่ ลา้ ถาม ขอเพียงนางทาตาม คาสงั่ เมื่อเขาพดู อยา่ งไรกท็ าอยา่ งน้นั นางจะไดไ้ มเ่ ผลอทาอะไรผดิ ท่ีอาจจะทาใหเ้ ขาไม่พอใจ “ใตเ้ ทา้ ด่ืมชาก่อนนะเจา้ คะ ขา้ ทางานในครัวเสร็จจะหิ้วน้ามาใหท้ า่ นลา้ งหนา้ ” นางพดู จบก็หนั หลงั เตรียมจะเดินกลบั ไปท่ีครัว แต่จู่ๆ ก็ถูกกระชากโดยไมท่ นั ต้งั ตวั ดว้ ยความตกใจนางจึงหนั ไปควา้ ตวั ชาย หนุ่มเพราะอยใู่ กลม้ ือท่ีสุด จงั หวะน้นั เองก็มีแรงฉุดร้ังตวั นางอีกคร้ัง เพียงครู่เดียวสีหยนุ จือก็ถกู กดใหน้ อนหงายบนท่ีนอน ดวงตาคมเขม้ ลึกล้าของปู้ถานกาลงั จบั จอ้ งใบหนา้ ตกใจของนาง ในแววตาซ่อนความอบอนุ่ และออ่ นหวานไวม้ ากมาย เขา เอย่ ดว้ ยสีหนา้ จริงจงั “ตอนแรกขา้ อยากจะอุม้ เจา้ ข้ึนเตียงแตข่ าขา้ ยงั เจบ็ อยู่ ขา้ ทาเจา้ เจบ็ ตรงไหนหรือเปล่า?” สีหยนุ จือส่ายหนา้ ท้งั ท่ียงั ตะลึงงนั นางยนื่ มือไปองั หนา้ ผากสามี เขามองการกระทาของนางอยา่ งสงสยั จนหญิงสาวพดู ข้ึน เบาๆ วา่ “ใตเ้ ทา้ ...ท่านโดนมนตร์สะกดหรือเปล่าเจา้ คะ?” ปู้ถานรู้วา่ นางคงอายท่ีเขาทาเช่นน้ี แตค่ ิดไม่ถึงวา่ นางจะสงสยั วา่ เขาโดนมนตร์สะกด ชายหนุ่มผละจากนางอยา่ งหมด อารมณ์ จดั การกบั เส้ือผา้ ตวั เองดว้ ยสีหนา้ ไม่พอใจ สายตาท่ีมองนางเปล่ียนเป็ นเยน็ ชา ทาเอาสีหยนุ จือตกใจจนตอ้ งลกุ ข้ึนมา นงั่ ท่ีขอบเตียง มองเขาอยา่ งไม่รู้ความผดิ ของตวั เอง นางไดย้ นิ เขาทาเสียง “ฮึ” ในลาคอ แลว้ เดินจากไปดว้ ยความขนุ่ เคอื งใจ แตเ่ ม่ือเขาหนั กลบั มา สีหยนุ จือก็เหมือนจะไดย้ นิ ประโยคหน่ึงท่ีทาใหใ้ จเตน้ แรงอยา่ งไมเ่ ป็ นจงั หวะอีกคร้ัง “หึ ช่างไมร่ ู้อะไรเลย เจา้ รออยนู่ ่ีก่อน เดี๋ยวขา้ ไปตกั น้ามาให”้ “...” สีหยนุ จือกลืนน้าลายลงคอ พอเจออาการเช่นน้ีของสามี นางยง่ิ มนั่ ใจวา่ เขาตอ้ งโดนมนตร์แน่ๆ เช้าวนั รุ่งขึน้ หลงั จากกินอาหารเชา้ เสร็จ ปู้ถานเรียกหานเฟิ งใหเ้ ขา้ ไปคุยในหอ้ งทางาน ผา่ นไปครู่หน่ึงหานเฟิ งก็กลบั มาช่วยงานนาง เหมือนเดิม วนั น้ีสีหยนุ จือกบั จา้ วอ้ีนงั่ เกวยี นเขา้ ไปในเมือง นางเอามือเทา้ คางเหมอ่ มองทิวทศั น์ระหวา่ งทาง แต่กลบั เห็นเพยี งใบหนา้ สง่างามของปู้ถานลอยอยเู่ ตม็ ไปหมด

จา้ วอ้ีเห็นนางนงั่ เหมือนคนเหมอ่ ลอยอยา่ งน้นั จู่ๆ เขากพ็ ดู ข้ึนวา่ “ฮูหยนิ ขอรับ คุณชายของพวกเราดูเหมือนเป็นคนเยน็ ชา แตใ่ จจริงแลว้ เป็นคนอบอนุ่ นะขอรับ ขา้ กบั หานเฟิ งมาอยกู่ บั คุณชายต้งั แตอ่ ายสุ ิบเอด็ ยงั ไม่เคยเห็นคุณชายตกั น้าลา้ งหนา้ ใหผ้ หู้ ญิงคนไหน คราวน้ีฮูหยนิ คงจะไดส้ บายไปท้งั ชีวติ แลว้ ละ่ ขอรับ” “ฮึ...” สีหยนุ จือรู้วา่ จา้ วอ้ีกาลงั หยอกนางจึงคอ้ นใส่ไปทีหน่ึง แลว้ หนั หลงั ใหไ้ ม่สนใจเขาอีก แตเ่ มื่อคิดถึงคาพดู ของจา้ วอ้ี นางกลบั รู้สึกอนุ่ ใจข้ึนมาอยา่ งประหลาด เพราะหากเป็ นเม่ือก่อน นางคงหวงั เพยี งใหต้ นเอง สามารถอยใู่ นตระกลู ปู้ไดโ้ ดยไมเ่ กิดปัญหาใดๆ พอมาตอนน้ี นางกลบั มีความคาดหวงั อยา่ งอืน่ ผดุ ข้นึ ในใจโดยไม่รู้ตวั คาวา่ ‘สามี’ สาหรับนางแลว้ ไม่ใช่คาธรรมดาอีกตอ่ ไป แต่เป็ นคาจากดั ความของบุรุษนามวา่ ‘ปู้ถาน’ ไม่วา่ คนอ่ืนจะพดู ถึง สามีนางอยา่ งไร แต่นางแน่ใจวา่ คาเรียกน้ีจะไมม่ ีวนั เปล่ียนแปลงแน่นอน นางจะไมย่ อมใหใ้ ครมาสนั่ คลอนชีวติ คูข่ องตน ดว้ ยเช่นกนั --------------------------------------------- [1] มะเขือเทศ [2] มนั ฝรั่ง [3] พริกหยวก

เป็ นเมยี แม่ทพั ... ไม่ง่าย! ตอนท่ี 14 ร้านซิงหลวั ชุ่ยยามารออยู่ทหี่ น้าร้านต้งั แต่เช้า เม่ือเห็นสีหยนุ จือมาถึง นางกร็ ีบเข้าไปรับหน้าทนั ที “คุณหนูใหญ่ ขา้ มารอท่ีนี่ต้งั แต่ฟ้ายงั ไมส่ างเลยเจา้ คะ่ งานในร้านขา้ ทาไดห้ มด เชิญคุณหนูใหญส่ งั่ มาไดเ้ ลยเจา้ ค่ะ” อดีตสาว ใชพ้ ดู กบั นายหญิงดว้ ยความกระตือรือร้น เปล่ียนจากคนเม่ือวานท่ีเอาแตร่ ้องไหฟ้ มู ฟายราวกบั เป็นคนละคน สีหยนุ จือเห็นอีกฝ่ ายดูมีความต้งั ใจจริง จึงเริ่มดว้ ยการใหแ้ ยกประเภทจานชามในครัวใหเ้ ป็ นระเบียบ และสงั่ ใหจ้ า้ วอ้ีออกไป เอาป้ายร้านท่ีตนสง่ั ทาไวเ้ มื่อหลายวนั ก่อน ส่วนตวั เองนงั่ ลงเขียนรายการอาหารท่ีจะทาขายในร้าน ส่วนมากเป็ นรายการท่ีนางจามาจากตอนท่ีทางานในโรงเต๊ียมของ ตระกลู สี นางยงั ไม่แน่ใจวา่ จางถงิ จะทาตามรายการไดม้ ากนอ้ ยแค่ไหนจึงเขียนชื่อรายการอาหารธรรมดาๆ ใส่ลงไปดว้ ย จา้ วอ้ีนาป้ายกลบั มาท่ีร้านโดยใส่รถเขน็ ไมท้ ่ีใชท้ าป้ายเป็ นไมท้ ี่ถูกท่ีสุดในตลาด ทาสีพ้นื ไมด้ ว้ ยสีดาเขียนตวั หนงั สือสีแดงที่ ช่วยใหอ้ กั ษรบนป้ายโดดเด่นข้ึนมา สีหยนุ จือยนื ประคองบนั ไดใหจ้ า้ วอ้ีปื นข้ึนไปติดป้าย เพยี งครู่เดียวร้านท่ีดูไร้ชีวติ ชีวาก่อนหนา้ น้ีก็มีสีสนั ข้ึนในทนั ที ยงิ่ เมื่อ ติดม่านหนา้ ร้านขนาบป้ายท้งั สองขา้ ง กย็ ง่ิ ทาใหด้ ูเหมือนร้านอาหารมากข้ึน บนป้ายเขียนไวว้ า่ ‘ซิงหลวั ’ เป็นชื่อร้านใหมข่ องนาง ที่สีหยนุ จือเลือกช่ือน้ีเพราะต้งั ใจจะใหช้ ่ือคลา้ ยกบั โรงเต๊ียมใหญใ่ น เมืองท่ีช่ือ ‘ซินเฟิงยว่ น’ เพยี งเท่าน้นั ในขณะท่ีนางกาลงั แหงนหนา้ มองป้ายร้าน กม็ ีเสียงหน่ึงดงั มาจากดา้ นขา้ ง “โธ่เอย๊ ! ขา้ กน็ ึกวา่ ร้านจะใหญโ่ ตมโหฬาร ท่ีแทก้ ็เลก็ เท่าแมวดิ้นตาย” สีหยนุ จือหนั ไปตามเสียง เมื่อเห็นวา่ เป็ นใครก็ยมิ้ ใหท้ นั ที “เจา้ บอกขา้ วา่ ขอเวลาคิดสามวนั ไม่ใช่รึ? ทาไมวนั น้ีพอ่ ครัวจางจึงมาถึงน่ีไดเ้ ลา่ ?” จางถิงขมวดคิว้ แน่นพลางพดู กลบเกลื่อน “กาไรขา้ เจด็ ส่วนเจา้ สามส่วน ขา้ ก็ตอ้ งมาสารวจสกั หน่อย หอ้ งครัวอยตู่ รงไหน พา ขา้ ไปดูสิ” แมจ้ างถิงจะพดู อยา่ งน้นั แต่สีหยนุ จือก็ไม่ไดถ้ ือสาหรือวา่ อะไร แตก่ ลบั เป็นจา้ วอ้ีท่ีหูผ่งึ ดว้ ยความสงสยั อยากจะถามวา่ ‘ขา้ เจด็ ส่วนเจา้ สามส่วน…’ หมายความวา่ อยา่ งไร? แต่ยงั ไม่ทนั ไดถ้ ามกถ็ ูกนายหญิงกวกั มือเรียกเพ่อื บอกวา่ “จา้ วอ้ี คนผนู้ ้ีเป็ น พอ่ ครัวที่จะมาทาอาหารใหร้ ้านเรา เจา้ พาเขาเขา้ ไปดูหอ้ งครัวหน่อย หากมีส่ิงใดที่ตอ้ งการเพมิ่ เติมเจา้ กค็ อ่ ยมาบอกขา้ ” จา้ วอ้ีรับคาเตรียมจะพาพอ่ ครัวเขา้ ไปดา้ นใน แตอ่ ีกฝ่ ายยงั ไมย่ อมเดิมตาม กลบั กอดอกพดู อยา่ งโอหงั “ต่อไปอยา่ เรียกขา้ วา่ พอ่ ครัวอีก เจด็ ส่วนเป็ นของขา้ สามส่วนเป็ นของเจา้ อยา่ งนอ้ ยตอ้ งใหข้ า้ ไดเ้ ป็นเจา้ ของร่วมดว้ ย หากไม่ ยอมขา้ ก็ไมท่ า” จางถิงพดู ดว้ ยน้าเสียงหยง่ิ ยโส ยงิ่ ทาใหจ้ า้ วอ้ีคนั ปากอยากโตก้ ลบั แต่ติดท่ีฮูหยนิ ยนื อยดู่ ว้ ยเขาเลยไม่กลา้ ววู่ ามจึงไดแ้ ตย่ นื มอง ทีแรกคิดวา่ นายหญงิ คงตอ้ งโกรธเป็ นฟื นเป็ นไฟ แตน่ างกลบั ยมิ้ แลว้ พดู เออออกบั จางถิง

“ขา้ พดู ผิดไป รีบพาเถา้ แก่ไปดูหอ้ งครัวเร็ว” “เจา้ ! เชอะ!” จางถิงขมวดคิว้ เหมอื นอยากจะโตก้ ลบั คาของนาง แตก่ ลบั ถูกรอยยมิ้ ของสีหยนุ จือหยดุ เอาไว้ เขาสะบดั ตวั แลว้ เดินออกไปจากร้านดว้ ยความโกรธ สีหยนุ จือยงั คงยนื น่ิงอยทู่ ี่เดิม เพยี งแตพ่ ดู ตามหลงั วา่ “เงินท่ีเจา้ ติดพนนั ไวจ้ ะครบกาหนดพรุ่งน้ีแลว้ หา้ สิบตาลึงแลกกบั การตดั มือท้งั สองขา้ งของเจา้ กน็ ่าจะพอ ในเม่ือเจา้ ไม่อยาก ทางานที่ร้านขา้ กไ็ มเ่ ป็นไร ขา้ กแ็ ค่หาพอ่ ครัวคนใหม่” “...” จางถิงชะงกั ฝีเทา้ สีหยนุ จือตีสีหนา้ เรียบเฉย ไม่พดู อะไรอีก นางเกบ็ มือไวใ้ ตว้ งแขนเส้ือเดินเขา้ ไปในร้าน สกั พกั กเ็ ห็นจางถิง เดินตามมา จ้าวอพี้ าพ่อครัวคนใหม่เดนิ สารวจห้องครัวรอบหนงึ่ เขาไมไ่ ดเ้ สนออะไรเพิ่มเติมเกินจริง ขอเพยี งมีดที่ถนดั มือสกั เลม่ และตะหลิวอนั ใหม่ สีหยนุ จือจึงไปจดั หามาให้ จากน้นั ก็ ลองใหจ้ างถิงทาอาหารง่ายๆ ไม่กี่อยา่ งใหช้ ิม จากอาหารธรรมดากลายเป็ นอาหารรสเลิศ จา้ วอ้ีถึงขนาดวง่ิ ออกไปซ้ือขา้ วสุก กลบั มาหมอ้ หน่ึงแลว้ นงั่ กินอยา่ งเอร็ดอร่อย พลางบ่นเสียดายที่หานเฟิ งไมไ่ ดต้ ามมาดว้ ย สีหยนุ จือชิมไปเลก็ นอ้ ย แลว้ หนั ไปถามชายที่มีหนวดเครารุงรังอยา่ งจางถิงวา่ “เจา้ ถนดั ทากบั ขา้ วอะไรบา้ ง?” เดิมจางถงิ เป็นคนชอบคุยโวอยแู่ ลว้ เพยี งแตท่ ุกคร้ังท่ีพดู ไมม่ ีใครยอมฟัง มาวนั น้ีในเม่ือมีคนถาม เขาก็ไดโ้ อกาสคุยโออ้ วด ออกมาสารพดั “น่ึง ตม้ ทอด ยา่ ง อบ ผดั ขา้ ทาไดห้ มด สมยั ที่ขา้ อยใู่ นวงั หลวง ขา้ คนเดียวทาอาหารใหห้ า้ ตาหนกั ในคราวเดียว บรรดา เจา้ นายในวงั ไมม่ ีใครบอกวา่ ไม่อร่อย...” สีหยนุ จือไมร่ อใหเ้ ขาพดู จบกถ็ ามแทรกข้ึนวา่ “ไก่ยา่ ง เป็ ดยา่ ง ทาไดไ้ หม?” จางถิงน่ิงไป “ไดส้ ิ ทาไมขา้ จะทาไม่ได้ ขา้ เป็ นถงึ พอ่ ครัวของหา้ ตาหนกั เชียวนะ ขา้ ...” “ดีเลย ถา้ อยา่ งน้นั พรุ่งน้ีเร่ิมงานได้ สิบวนั แรกเจา้ ยา่ งไก่สิบหา้ ตวั สิบวนั จากน้นั ยา่ งไก่สิบตวั และสิบวนั สุดทา้ ยยา่ งไก่แคห่ า้ ตวั ส่วนอาหารอยา่ งอื่นกข็ อเป็นกบั ขา้ วธรรมดา ลกู คา้ สงั่ อะไรเจา้ กผ็ ดั ตามท่ีสง่ั ทาตามน้ีไดห้ รือไม?่ ” “...” คนที่ถูกขดั จงั หวะหลายคร้ังอยา่ งจางถิงเริ่มอดึ อดั ใจ แตก่ อ็ ดถามเรื่องท่ีสงสยั ไม่ได้ “แม่นาง ขา้ ก็ไม่อยากจะขดั แตย่ งั ไม่ทนั เปิ ดร้าน เจา้ กเ็ ตรียมจะพกั มือแลว้ รึ? คิดจะทาการคา้ ตอ้ งยงิ่ ทาใหเ้ ติบโตข้ึนไปเรื่อยๆ สิ” สีหยนุ จือเพียงแตย่ มิ้ แลว้ ตอบวา่ “เจา้ ทาตามที่ขา้ บอกก็พอ”

“...” สีหยนุ จือใหจ้ างถิงอาศยั อยทู่ ี่ร้าน และยงั มอบเงินตา่ งหากอีกหา้ ร้อยอีแปะเพ่อื ใหเ้ ขาไปจา้ งพวกวณิพกตามตรอกซอกซอยให้ ป่ าวประกาศเร่ืองร้านของนาง จางถิงเป็ นคนเร่ร่อนอยใู่ นเมืองน้ีมาหลายปี ยอ่ มรู้จกั คนกลมุ่ น้ีดีพอสมควร จึงไม่ใช่เร่ืองยากสาหรับเขาในการหาคนกระจาย ข่าว ยามเซิน สีหยนุ จือเพง่ิ กลบั มาถึงบา้ นจึงเร่งมือทาอาหารเยน็ อยา่ งรีบร้อน ส่วนจา้ วอ้ีที่กินม้ือกลางวนั มาเตม็ อ่ิมกม็ าช่วยนายหญิง ทากบั ขา้ วอยใู่ นครัว นางใชเ้ วลาเพียงไม่นานก็ทากบั ขา้ วไดถ้ ึงส่ีอยา่ ง มีผดั เฉียจ่ือ[1] ผดั เตา้ หู้ ลูกชิ้นเน้ือ ถโู่ ตว้ น้าแดง พร้อมดว้ ยน้าแกงใส่ไข่ ในขณะที่นางกาลงั จดั วางถว้ ยและตะเกียบใหก้ บั คนในบา้ น จา้ วอ้ีกเ็ ดินไปทางดา้ นหลงั เพ่ือเชิญนายท่านกบั เรียกลุงเยย่ี นมา กินขา้ ว ส่วนหานเฟิ งออกไปขา้ งนอกตามคาสง่ั คุณชาย ไม่มีใครในบา้ นรู้วา่ คุณชายสงั่ ใหเ้ ขาไปทาอะไร แตจ่ นป่ านน้ีเขาก็ยงั ไม่กลบั สีหยนุ จือจึงเอาจานที่จดั ไวใ้ หห้ านเฟิ งไปเก็บ คิดไวว้ า่ จะรอตอนท่ีนางทาอาหารใหส้ ามีแลว้ ค่อยแบ่งส่วนหน่ึงใหห้ านเฟิ ง ดว้ ย แต่คาดไมถ่ ึงวา่ เมื่อนางหนั หลงั กลบั มากช็ นกบั แผงอกแกร่งของใครคนหน่ึงเขา้ อยา่ งจงั ในขณะที่นางกาลงั เจบ็ ท้งั จมกู และหวั อยนู่ ้นั ก็ไดย้ นิ เสียงหวั เราะดงั ข้ึน สีหยนุ จือถอยห่างตามสญั ชาตญาณทนั ที แตเ่ พราะ ขยบั ตวั เร็วเกินไป ขอ้ พบั ขาจึงไปกระแทกกบั เกา้ อ้ีที่อยดู่ า้ นหลงั จนตวั นางลม้ ลงนง่ั บนเกา้ อ้ี จงั หวะน้นั เองก็มีมือแขง็ แกร่งมา โอบตวั หญิงสาวไวไ้ ม่ใหห้ งายหลงั กล่ินกายท่ีคุน้ เคยลอยมากระทบจมูก สีหยนุ จือเงยหนา้ มอง สบเขา้ กบั ดวงตาคมเขม้ หญิงสาวหนา้ แดงก่าดว้ ยความเขนิ อาย พดู ตะกกุ ตะกกั ไปวา่ “ตะ...ใตเ้ ทา้ เองหรือเจา้ คะ” “อืม” ปู้ถานตอบนางดว้ ยน้าเสียงเยน็ ชา ท่านแม่ทพั นงั่ กนิ อาหารเยน็ ท่ามกลางสายตาประหลาดใจของคนในบ้าน ส่วนสีหยนุ จือท่ีเพิ่งหายจากอาการตกใจกาลงั อายจนทาตวั ไมถ่ กู เพราะนางรู้สึกวา่ ท่านป่ ู ลุงเยยี่ นและจา้ วอ้ีเอาแตม่ องนาง กบั สามีไปมาดว้ ยสายตามีเลศนยั จนนางแทบจะมุดโตะ๊ หนี หลงั กินขา้ วเสร็จ สามีนางกเ็ ดินกลบั หอ้ ง ส่วนตวั นางยงั อยใู่ นครัวเพอื่ ปอกผลไมท้ ่ีซ้ือกลบั มาจากตลาดต้งั แตเ่ ม่ือกลางวนั หญิงสาวจดั ผลไมใ้ ส่จานก่อนจะนาไปใหท้ ่านป่ ูบางส่วน แลว้ ปอกอีกส่วนนาไปท่ีหอ้ งใหส้ ามี เม่ือสีหยนุ จือเดินมาถึงหอ้ งกเ็ ห็นเขาเปลี่ยนชดุ เพ่อื เตรียมจะนอนแลว้ อีกฝ่ ายกาลงั เดินออกมาจากหลงั ฉากก้นั ร่างสูงใหญ่ แขง็ แกร่งอยา่ งนกั รบคอ่ ยๆ กา้ วมาหานาง ถึงจะปราศจากรอยยมิ้ บนใบหนา้ แตก่ ลบั ยงิ่ เพม่ิ ความเป็ นตวั ตนของเขาใหโ้ ดด เด่นมากข้ึน บุรุษรูปงามที่ชวนใหห้ ลงใหลแต่ทรงอานาจเกินกวา่ จะกลา้ เขา้ ใกล้ เมื่อเห็นสีหยนุ จือน่ิงงนั ไป ปู้ถานจึงเป็ นฝ่ ายเดินมาหานาง มือขา้ งหน่ึงรับจานผลไมม้ าจากมือหญิงสาว ส่วนอีกขา้ งเกบ็ ปอย ผมที่ระใบหนา้ นวลไปทดั หูให้

ท้งั ที่เขายงั ไมไ่ ดพ้ ดู อะไร แตก่ ลบั ทาใหส้ ีหยนุ จือรู้สึกราวกบั หูอ้ือไปชวั่ ขณะ ท้งั หนา้ และหูแดงก่า กม้ หนา้ นอ้ ยๆ เพื่อหลบ นิ้วของเขาแลว้ ออกจากหอ้ งไปอยา่ งรีบร้อน หญิงสาวหลบไปสงบสติอารมณ์อยใู่ นหอ้ งครัวพกั หน่ึง หลงั อาการใจเตน้ แรง เมื่อครู่เบาบางลงจึงคอ่ ยกลา้ กลบั มาท่ีหอ้ งนอน ---------------------------------------------------- [1] มะเขือยาว

เป็ นเมยี แม่ทพั ... ไม่ง่าย! ตอนที่ 15 วนั เปิ ดร้าน เมื่อนางกลบั มากพ็ บว่าแสงไฟจากตะเกยี งในห้องดบั ไปแล้ว แสดงวา่ สามีของนางคงนอนแลว้ เช่นกนั สีหยนุ จือจึงค่อยๆ เดินคลาทางไปที่เตียงอยา่ งระวงั อาศยั เพียงแสงของดวงจนั ทร์ท่ี ลอดผา่ นเขา้ มา นางพยายามขยบั ตวั เขา้ ไปที่วา่ งดา้ นในเตียงโดยไม่ใหโ้ ดนตวั คนที่กาลงั หลบั แต่กลบั ไม่เป็ นดง่ั ใจ เพราะเทา้ ของนางดนั ไป โดนตวั เขาเขา้ หญงิ สาวจึงรีบชกั เทา้ กลบั ทาใหเ้ สียการทรงตวั ลม้ ทบั ลงบนร่างของคนท่ีหลบั อยกู่ ่อนบนเตียงจนตวั เองตอ้ ง เจ็บซ้าท้งั หนา้ ท้งั จมูก ท่ามกลางความมืดและความเงียบในหอ้ ง เม่ือสีหยนุ จือรู้ตวั วา่ กาลงั นอนทบั ใครคนหน่ึงอยกู่ ็รีบลงจากตวั ของเขาดว้ ยท่าทาง ลนลานแต่กไ็ ม่ทนั เสียแลว้ เพราะมือใหญ่สองขา้ งยกข้ึนโอบกอดเอวบางไวแ้ น่น ตวั ของนางแนบชิดกบั แผงอกแกร่งของคนที่อยดู่ า้ นล่างจนไม่เหลือช่องวา่ ง หญิงสาวพยายามดิ้นและผลกั ตวั ออก แกะมือเขา ที่โอบแน่นอยทู่ ี่เอวเพื่อดนั ตวั เองไปดา้ นขา้ ง ชายหนุ่มรู้ตวั วา่ หญิงสาวในออ้ มกอดกาลงั ขวญั เสีย เขายมิ้ ที่มุมปาก ต้งั ใจคลายมือออกเพ่ือใหก้ ระต่ายต่ืนตูมตวั น้นั ไดห้ ลบ ไปนอนดา้ นขา้ งสมใจ จากน้นั เขากพ็ ลิกตวั ทบั ร่างของนางแทน ท้งั สองกลบั มาอยใู่ นท่าเดิมเพยี งแตเ่ ปลี่ยนตาแหน่งกนั เท่าน้นั ท่ามกลางแสงจนั ทร์ผอ่ ง ดวงตาดาขลบั แฝงดว้ ยความตระหนกตกใจ และแววตาคูน่ ้ีไดต้ ราตรึงอยใู่ นใจของเขา มีเพียง ใบหนา้ ซีดเผอื ดของนางที่ทาใหเ้ ขาอดใจหายไม่ได้ ลมหายใจอ่อนๆ ของหญิงสาวรินรดบนผิวหนา้ จนชายหนุ่มรู้สึกถึงความร้อนผา่ วที่เกิดข้ึนในกาย พลงั แห่งบุรุษเพศพลนั พล่งุ พลา่ นจนไมอ่ าจควบคุม ในขณะท่ีอีกฝ่ ายยงั ไมท่ นั ต้งั ตวั ชายหนุ่มกป็ ระทบั รอยจูบลงบนริมฝี ปากท่ียวั่ ยวนจิตใจเขาตลอดหลายวนั ที่ผา่ นมา เรียวปาก บางแมจ้ ะไมอ่ วบอิ่มแตก่ ลบั หวานละมนุ พอไดล้ องลิม้ ชิมรสก็ยากที่จะถอนตวั เขาคอ่ ยๆ ขบทีละนิดละเลียดชิมความหวาน น้นั ราวกบั กลวั วา่ จะไม่ไดล้ ิม้ รสหวานอยา่ งเตม็ ท่ี หญิงสาวท่ีกาลงั โดนจู่โจมอยา่ งออ่ นหวานพลนั รู้สึกวาบหวามกบั ความแปลกใหม่น้ี บุรุษท่ีอยบู่ นกายแมจ้ ะมีความสมั พนั ธ์ ใกลช้ ิดกนั มาก่อน แต่ท่ีผา่ นมาเขาก็ไมเ่ คยทะนุถนอมนางขนาดน้ี แต่ตอนน้ีสามีกาลงั ...จูบนาง เขากินยาผิดมาหรือไร? ดว้ ยความตกใจหญิงสาวจึงพยายามผลกั เขาออก แต่มือที่แขง็ แกร่งกวา่ กดขอ้ มือท้งั สองขา้ งของนางแนบกบั ลาตวั และเริ่ม เคลื่อนไหวอยา่ งเร่าร้อน นางยงั จาความสมั พนั ธ์ในคืนวนั แต่งงานได้ คร้ังน้นั ทาใหน้ างรู้สึกอ่อนเพลียไร้เรี่ยวแรงก็จริง แต่คร้ังน้ีกลบั แตกตา่ ง ทุกๆ การเคล่ือนไหวของเขาทาใหน้ างรู้สึกซาบซ่านอยา่ งบอกไมถ่ กู แมจ้ ะเป็ นฝ่ ายรบั แต่กเ็ หนื่อยออ่ นจนแทบจะหมดแรง

ชายหนุ่มรุกเร้าดว้ ยความเสน่หา ยง่ิ ไดแ้ นบชิดมากเท่าไรก็ยง่ิ หา้ มใจตวั เองไมอ่ ยู่ หลายคร้ังท่ีเขาเร่งเร้าจนนางแทบจะหมดสติ ดว้ ยความออ่ นเพลีย แต่ทุกคร้ังก็ถกู เขาปลกุ เร้าใหต้ ่ืนและเรียกร้องมากข้ึนอีกราวกบั เสือผหู้ ิวโหย ความกระหายในตวั นางยงิ่ เพ่ิมมากข้ึนจนเขาแทบจะกลืนกินทุกส่วนในตวั นาง ผา่ นไปนานเท่าไรไมร่ ู้จนกระทง่ั เขาหยดุ การเคล่ือนไหว หอบหายใจหนกั อยา่ งสุขสม จึงยอมปลอ่ ยใหน้ างเป็ นอิสระ และ แลว้ หญิงสาวก็หลบั ไปอยา่ งอ่อนแรง . การเปิ ดร้านวนั แรกเป็ นไปอย่างเรียบง่าย บรรยากาศในร้านไมไ่ ดค้ ึกคกั มากมายนกั มีลกู คา้ เขา้ ออกบา้ งแตก่ ไ็ ม่มาก ประกอบกบั ผคู้ นท่ีเดินผา่ นไปมาในซอยน้ีเดิมทีก็ นอ้ ยอยแู่ ลว้ ดงั น้นั ร้านเลก็ ๆ ที่เพงิ่ เปิ ดใหมอ่ ยา่ งร้านชิงหลวั จึงไมไ่ ดเ้ ป็นจดุ สนใจสกั เท่าไร สีหยนุ จือกาลงั นง่ั คิดบญั ชีอยหู่ ลงั โตะ๊ ท้งั ร้านอบอวลไปดว้ ยกลิ่นหอมของอาหาร ฝี มือการทาอาหารของจางถิงไมธ่ รรมดา จริงๆ สามารถทาใหอ้ าหารส่งกลิ่นหอมชวนกินเป็ นที่สุด พอ่ ครัวจางถิงท่ีตอนน้ีโกนหนวดโกนเคราเรียบร้อยกาลงั เดินออกมาจากหอ้ งครัว รูปร่างของเขาไมส่ ูงใหญ่ ใบหนา้ ท่ีเคย ซ่อนอยใู่ ตห้ นวดเครายาวเฟิ้มเป็ นชายหนา้ ตาธรรมดาๆ คนหน่ึง ตาต่ี จมกู แบน ริมฝี ปากหนา หากเขาปะปนอยใู่ นฝงู ชนคง กลมกลืนจนยากจะหาตวั พบ จางถิงถอดผา้ กนั เป้ื อนวางลงบนโตะ๊ พดู ดว้ ยน้าเสียงไม่พอใจ “นี่แมน่ าง ไก่ยา่ งกใ็ กลจ้ ะเสร็จแลว้ ถา้ ไม่มีคนมาซ้ือจะทาอยา่ งไรเล่า?” สีหยนุ จือยงั คงดีดลกู คิดไปมา กระทงั่ นางคานวณเสร็จจึงพดู อยา่ งใจดีวา่ “ถา้ ไมม่ ีใครมาซ้ือ ขา้ ยกใหเ้ จา้ ท้งั หมดเลย” “...” จางถิงมองหญิงสาวอยคู่ รู่หน่ึง ก่อนจะสวมผา้ กนั เป้ื อนเดินกลบั ไปท่ีครัว แต่ยงั ไมท่ นั เขา้ ครัวกเ็ ห็นจา้ วอ้ีวง่ิ กลบั มาดว้ ย ท่าทางเหนื่อยออ่ น ลมหายใจหอบถ่ี พอหยบิ ถว้ ยน้าชาท่ีวางอยบู่ นโตะ๊ ไดก้ ็ยกข้ึนด่ืมรวดเดียวหมด สีหยนุ จือเห็นอยา่ งน้นั จึง พดู เตือนเขา “ชา้ ๆ หน่อย” เมื่อจา้ วอ้ีดื่มน้าชาแลว้ จึงโบกมือพลางเลา่ วา่ “ตอนน้ีขา่ วเรื่องพอ่ ครัวในวงั มาท่ีลวั่ หยางถกู ปล่อยออกไปแลว้ ขอรับ แต่ขา้ ก็ ยงั ไมเ่ ขา้ ใจ ขา่ วลือที่ท่านใหข้ า้ ไปป่ าวประกาศดูเหมือนไมไ่ ดป้ ระโยชน์เท่าไร พวกเขาไมไ่ ดพ้ ดู ถึงร้านเราเลยแมแ้ ต่นอ้ ย” สีหยนุ จือยมิ้ นอ้ ยๆ “ปลอ่ ยขา่ วใหเ้ รียบร้อยก็พอแลว้ ร้านอาหารใหญๆ่ ในลว่ั หยางมีอยมู่ าก ต่อใหเ้ จา้ พดู ช่ือร้านเรา ชาวบา้ น กอ็ าจจะไม่รู้วา่ อยตู่ รงไหน” จา้ วอ้ีมองใบหนา้ ที่ปราศจากเคราของจางถงิ ใบหนา้ แสนธรรมดาน้ียงิ่ ดูก็ยง่ิ ไม่น่าเชื่อถือเขา้ ไปใหญ่ จางถิงเองก็ไม่ไดไ้ วห้ นา้ เขา ถลึงตาใส่จา้ วอ้ีแลว้ สะบดั ผา้ กนั เป้ื อนเดินเขา้ ครัวไป จางถงิ ย่างไก่อยู่สองวนั กย็ งั ไม่มลี กู ค้ามาซื้อ จนกระทง่ั หานเฟิ งกลบั มา

สีหยนุ จือบอกใหช้ ุ่ยยารินน้าใหห้ านเฟิ งท่ีกาลงั ยกไก่ท้งั ตวั ข้ึนกดั อยา่ งหิวโหย ดูเหมือนวา่ สองสามวนั ที่ออกไปนอกเมือง เขาคงจะอดอยากปากแหง้ เหลือเกิน ยงั ไมท่ นั ไดก้ ลบั ไปรายงานคุณชายก็ตรงมาหาอาหารที่ร้านกินทนั ที จา้ วอ้ีนงั่ มองอีกฝ่ ายกินอยา่ งเอร็ดอร่อยดว้ ยสายตาหมนั่ ไสอ้ ยขู่ า้ งๆ ถา้ ไม่ใช่เพราะเขามีเร่ืองอยากจะถามก็คงไม่ยอมนง่ั อยกู่ บั เจา้ ตะกละนี่เดด็ ขาด “เป็ นอยา่ งไร คนที่คุณชายใหไ้ ปหา เจา้ พบหรือไม่?” จา้ วอ้ีถามอยา่ งร้อนใจ หานเฟิ งกินไก่อยเู่ ตม็ ปาก ตอบกลบั ดว้ ยเสียงอูอ้ ้ี ฟังไมร่ ู้เร่ือง แมจ้ ะจบั ใจความไม่ไดแ้ ต่จา้ วอ้ีกย็ งั อยากถามอีก ทวา่ ยงั ไม่ทนั ไดถ้ ามต่อก็เห็นหานเฟิ งที่กลืนไก่คาสุดทา้ ยลงคอ หนั ไปพดู กบั นายหญิงวา่ “ฮหู ยนิ ขอรับ ขา้ ตอ้ งรีบกลบั ไปรายงานคุณชายก่อน ไก่ที่ร้าน...อร่อยเหลือเกินขอรบั ” “ออ้ ดีแลว้ ค่อยๆ ไปล่ะ” สีหยนุ จือเดินออกมาจากโตะ๊ เก็บเงิน มองตามหลงั หานเฟิ งที่เดินจากไปแลว้ อดถามจา้ วอ้ีไม่ได้ “คุณชายใหห้ านเฟิ งไปตาม หาใครรึ?” จา้ วอ้ียมิ้ อยา่ งมีเลศนยั “แหะๆ คนประหลาดคนหน่ึงขอรบั ” พดู จบเขาก็เดินเขา้ ไปในหอ้ งครัว สอดส่องหาของกิน ฝี มือทาอาหารของจางถงิ ดกี ว่าทที่ ุกคนคดิ ไว้มาก ถึงจะเปิ ดร้านไดไ้ ม่ก่ีวนั และยงั มลี ูกคา้ ไมม่ ากเท่าไร แตฝ่ ี มือเขาก็เป็ นท่ียอมรับของคนท้งั ร้าน เพราะห่างหายจากการอวด ฝี มือมานาน ความคิดสร้างสรรคใ์ นการทาอาหารใหมๆ่ จึงพร่ังพรูออกมาไม่ขาดสาย คนในร้านมกั จะเห็นเขานาวตั ถดุ ิบราคา ถูก มาทาเป็ นอาหารที่ดูมีราคาไดอ้ ยา่ งยอดเยย่ี ม “น่ีมนั อะไรกนั ทาไมกล่ินแรงเหลือเกิน” จางถิงเดินสวมผา้ กนั เป้ื อนวางท่าเป็นพอ่ ครัวเตม็ ยศเดินออกมาจากหอ้ งครัว ในมือ เขาอุม้ ไหเก่าๆ ออกมาดว้ ย จากน้นั กด็ มกลิ่นส่ิงที่อยดู่ า้ นในอีกคร้ัง แลว้ เดินมาหยดุ อยตู่ รงหนา้ โตะ๊ บญั ชี ถามสีหยนุ จือวา่ “ขา้ เจอเจา้ สิ่งน้ีที่หลงั ครัว เป็นของใครรึ?” สีหยนุ จือเหลือบมองแลว้ เอ่ยเสียงเรียบ “ออ้ ...เป็ นของท่ีเถา้ แก่หลิวเจา้ ของร้านคนก่อนใหข้ า้ ไว้ น่าจะเป็ นเครื่องปรุงที่เอาไว้ ทาน้าแกงตม้ แกะกระมงั ” จางถิงใชช้ อ้ นคนของเหลวในไหแลว้ บอกกบั สีหยนุ จืออยา่ งผเู้ ช่ียวชาญ “จากประสบการณ์ของขา้ น่ีน่าจะเป็ นเคร่ืองปรุงน้าแกงท่ีหมกั มากวา่ สามปี ” สีหยนุ จือถึงกบั น่ิงอ้ึง วางกระดาษท่ีกาลงั คานวณบญั ชีร้านตรงหนา้ ถามเขาดว้ ยความสงสยั “เจา้ หมายความวา่ อยา่ งไร?” จางถิงเห็นวา่ นางยงั ไม่เขา้ ใจท่ีตนกาลงั บอกก็ร้อนใจ “การทาอาหารตอ้ งใส่ใจเรื่องความสดใหม่ แตห่ วั น้าแกงตอ้ งหมกั เป็ น สิบยสี่ ิบปี ถึงจะไดร้ สชาติ เจา้ มคี วามสมั พนั ธอ์ ยา่ งไรกบั เถา้ แก่คนก่อน ทาไมเขาถึงยอมมอบหวั น้าแกงสูตรตารับตกทอด ใหก้ บั เจา้ ?”

“...” สีหยนุ จือเบิกตาโพลงมองจางถิงอยนู่ าน พลางนึกถึงที่เถา้ แก่หลิวพดู จึงบอกกบั เขาวา่ “เถา้ แก่หลิวบอกวา่ ตอ่ ไปหากขา้ อยากกินน้าแกงตม้ แกะก็ใหเ้ อาส่ิงน้ีไปตม้ ได.้ ..” “บา้ ไปแลว้ !” จางถิงโมโห “ถา้ เจา้ เอาหวั น้าแกงน้ีไปตม้ จริงๆ เทา่ กบั เขาฆ่าตวั ตายชดั ๆ นี่มนั เป็ นการละเมิดกฎของตระกลู เชียวนะ” จา้ วอ้ีและสีหยนุ จือตกตะลึง ก่อนท่ีหญิงสาวจะเอ่ยวา่ “ไม่รุนแรงขนาดน้นั กระมงั ” แต่จางถิงกลบั ทาท่าราวกบั เจอเร่ืองที่ไม่อาจรับไดม้ ากท่ีสุดในชีวติ เขาสบถออกมาอยา่ งไมพ่ อใจ “เหอะ! รุนแรงกวา่ น้ียงั มีอีกหรือ คนนอกวงการอยา่ งพวกเจา้ จะไปรู้อะไร!” จา้ วอ้ีเป็ นคนอารมณ์ร้อน พอเห็นอีกฝ่ ายพดู จาแบบไม่เกรงใจก็เอย่ ทา้ ทาย “ถา้ แน่จริงเจา้ กต็ ม้ มาสกั หมอ้ สิ เอาแตพ่ ดู จะมี ประโยชน์อะไร” “...” จางถิงถลึงตาใส่เขา เดินกระทืบเทา้ กลบั เขา้ ไปในครัวอยา่ งโกรธจดั จา้ วอ้ีเห็นท่าทางฮึดฮดั ของอีกฝ่ ายกอ็ ดพดู ยว่ั เยา้ ตอ่ ไม่ได้ ทาเอาทุกคนที่นงั่ อยหู่ วั เราะพร้อมกนั “เจา้ ไมไ่ ดอ้ อกมาจากวงั ดว้ ย ตาแหน่ง...ขนั ทีใช่ไหม?” “...”

เป็ นเมยี แม่ทพั ... ไม่ง่าย! ตอนที่ 16 กแ็ ค่...เสียดาย เยน็ วนั น้ัน สีหยุนจือนาไก่ย่างกลบั มาจากร้านสองตวั นางสบั เป็นชิ้นแลว้ จดั ใส่จาน จากน้นั กท็ ากบั ขา้ วอีกสองอยา่ ง พร้อมกบั ตม้ น้าแกงเตา้ หูส้ าหรับม้ือเยน็ ของครอบครัว หลงั ม้ือเยน็ หญิงสาวปอกผลไมถ้ ือไปหอ้ งหนงั สือเหมือนเช่นเคย เห็นหานเฟิ งกาลงั คุยกบั สามีนางอยกู่ ่อนแลว้ แตจ่ ู่ๆ หาน เฟิ งกล็ งไปคุกเขา่ ท่ีพ้นื ขอรับโทษกบั เจา้ นาย “คุณชาย ขา้ ผิดไปแลว้ ท่านลงโทษขา้ เถอะ” ปู้ถานมองอีกฝ่ ายดว้ ยสีหนา้ เรียบเฉย ไมไ่ ดบ้ อกใหล้ กุ ข้นึ แตเ่ ดินผา่ นตวั เขาไปรับสีหยนุ จือท่ีกาลงั เดินเขา้ มา สีหยนุ จืองุนงงกบั ภาพที่เห็น จึงถามวา่ “มีอะไรกนั หรือเจา้ คะ?” สามีนางส่ายหนา้ แลว้ เอย่ กบั หานเฟิ งโดยไม่แมแ้ ตจ่ ะหนั ไปมอง “เจา้ กลบั ไปก่อน พรุ่งน้ีคอ่ ยวา่ กนั ” หานเฟิ งพยกั หนา้ อยา่ งหนกั แน่น ก่อนจะทาความเคารพแลว้ เดินออกไป สีหยนุ จือคิดถึงคาพดู ของจา้ วอ้ีเมื่อตอนกลางวนั กอ็ ดสงสยั ไม่ได้ “คนที่ท่านใหห้ านเฟิ งไปตามหา ไมอ่ ยแู่ ลว้ หรือเจา้ คะ?” ดวงตาคมเขม้ เป็ นประกายของปู้ถานจอ้ งสีหยนุ จือน่ิง เขาไม่อยากปิ ดบงั นาง จึงพยกั หนา้ พลางตอบ “ใช่ ตอนแรกเจอเบาะแส ของเขาแลว้ แตด่ นั มาเกิดเร่ืองเสียก่อน” สีหยนุ จือพยกั หนา้ อยา่ งเขา้ ใจ ในเม่ือเขาเล่าเพียงเท่าน้ี นางกไ็ ม่ไดถ้ ามตอ่ เดินไปวางจานผลไมใ้ ห้ ท้งั สองคุยกนั ไปพลางกิน ผลไมไ้ ปพลาง หญิงสาวถูกชายหนุ่มดึงตวั ไปนงั่ บนตกั เขากระซิบบางอยา่ งขา้ งหูจนนางหนา้ แดงระเรื่อดว้ ยความอาย สุดทา้ ยตอ้ งเอาตวั รอดโดยการขอไปทาธุระในครัว ก่อนท่ีสามีนางจะอดใจไมไ่ หว แมว้ า่ สีหยนุ จือจะเขินอายแตใ่ นใจกลบั พองโต เมื่อก่อนนางตอ้ งทนอยกู่ บั ความโดดเด่ียว ตอ้ งกินขา้ วคนเดียว ใชช้ ีวติ คน เดียว แตล่ ะวนั ยงั ตอ้ งพบเจอกบั สายตาดูถูกเหยยี ดหยามจากคนในบา้ นตระกลู สี แรงกดดนั ท่ีหนกั อ้งึ น้ีราวกบั มีภเู ขาท้งั ลูกมา ทบั อยบู่ นอกจนนางแทบหายใจไม่ออก ต่างกบั ตระกลู ป้ทู ี่แมไ้ มใ่ ช่ตระกลู ท่ีร่ารวย แตก่ ลบั เป็ นบา้ นที่อบอนุ่ ความเกลียดชงั ของสามีท่ีมีตอ่ นางในวนั แรก มาถึงวนั น้ี ท่ีเขาค่อยๆ ยอมรับในตวั นาง เพียงเท่าน้ีก็ถือเป็ นความเมตตาอยา่ งท่ีสุดแลว้ นางไมไ่ ดต้ อ้ งการใหส้ ามีมอบความร่ารวย หรูหราใดๆ ให้ และไมต่ อ้ งรักนางไปมากกวา่ น้ี ขอเพยี งไดใ้ ชช้ ีวติ ร่วมกนั อยา่ งน้ีตลอดไป ตอ่ ใหต้ อ้ งลาบากเพยี งใดนางก็ ยนิ ดี . สิบเอด็ วนั นบั ต้งั แต่เปิ ดร้าน จางถิงทาตามคาสงั่ สีหยนุ จือทุกคา ไก่ที่เคยยา่ งวนั ละสิบหา้ ตวั ลดเหลือเพียงวนั ละสิบตวั กล่ินเพิ่งจะโชยออกไปนอกร้านกม็ ี คนเดินตามเขา้ มาดา้ นในแลว้ ชายคนหน่ึงยนื มองซา้ ยมองขวาอยหู่ นา้ ร้าน สีหยนุ จือจึงเดินเขา้ ไปตอ้ นรับพร้อมกบั ถามดว้ ยรอยยมิ้ วา่

“มีอะไรใหข้ า้ ช่วยหรือไมเ่ จา้ คะ?” ชายหนุ่มคนน้นั เห็นสีหยนุ จือเดินออกมาจากโตะ๊ บญั ชีกร็ ู้วา่ นางคงเป็ นเจา้ ของร้าน จึงตอบมาวา่ “เถา้ แก่เน้ีย นายท่านของขา้ อยากกินไก่ยา่ ง บอกวา่ ไดก้ ล่ินหอมมาจากร้านน้ี จึงบอกใหข้ า้ มาซ้ือไก่ยา่ งสองตวั ขอรับ” จางถิงรู้ดีวา่ สตรีท่ีช่ือสีหยนุ จือผนู้ ้ี แมภ้ ายนอกจะดูบอบบางอ่อนโยนราวกบั ลูกแกะตวั นอ้ ยๆ แตภ่ ายในใจแขง็ แกร่งเป็นที่สุด ยามใดควรถอยนางกถ็ อย แตย่ ามใดที่ตอ้ งเดินหนา้ นางจะไมย่ อมถอยแมเ้ พยี งคร่ึงกา้ ว “น่าเสียดายจริงๆ วนั น้ีครอบครัวใตเ้ ทา้ หวงั ท่ีอยทู่ างเหนือของเมืองจดั งานแตง่ จึงสงั่ ไก่ยา่ งจากขา้ ไปแปดสิบตวั บอกวา่ จะ เอาไวเ้ ล้ียงแขกที่มาจากเมืองหลวง ไก่ที่ยา่ งเสร็จแลว้ จึงถูกส่งไปที่นนั่ ท้งั หมด หากเจา้ นายของเจา้ อยากกิน เกรงวา่ จะตอ้ งมา วนั หลงั แลว้ ล่ะ” “...” ลกู คา้ คนน้นั ออกจากร้านไปดว้ ยความเสียดาย จางถิงเดินถือตะหลิวออกมาจากครัวดว้ ยความโมโห ช้ีหนา้ สีหยนุ จือแลว้ บอกวา่ “เจา้ เสียสติไปแลว้ รึ! ใตเ้ ทา้ หวงั ที่ไหนกนั เรารอมาสิบกวา่ วนั ในท่ีสุดกม็ ีลูกคา้ เขา้ ร้าน แตเ่ จา้ กลบั ไลเ่ ขาไป มีใครคา้ ขาย อยา่ งน้ีกนั บา้ ง ฮึ! มนั น่าโมโหจริงๆ” สีหยนุ จือไม่ไดถ้ ือโทษท่ีอีกฝ่ ายตอ่ วา่ ทาเพยี งยมิ้ ใหเ้ ขา แตจ่ างถิงกลบั รู้สึกเหมือนมีพลงั ลอ่ งหนบางอยา่ งมาบีบคอ ทาใหเ้ ขาตอ้ งกลืนคาพดู ที่เตรียมจะพร่ังพรูออกมาลงทอ้ ง จากน้นั กเ็ สลบู จมกู เพอ่ื หลบตา ก่อนจะพดู ดว้ ยเสียงที่อ่อนลง “ขา้ กแ็ ค.่ ..เสียดาย” เมื่อเห็นวา่ สีหยนุ จือไมไ่ ดต้ อบอะไร ยงั คงมองเขานิ่งอยอู่ ยา่ งน้นั สุดทา้ ยเขากร็ ู้วา่ ถึงพดู ไปก็ไมเ่ ป็ นผล เพราะอยา่ งไรนางก็ ไม่ตอบอยดู่ ี จึงไดแ้ ต่สูดลมหายใจลึกอยา่ งพยายามสะกดกล้นั อารมณ์ และบอกเพียงวา่ “ขา้ จะไปตม้ เน้ือแกะก่อน” พอ่ ครัวจางเดินคอตกกลบั หอ้ งครวั รอยยมิ้ และแววตาของหญิงสาวท่ีจอ้ งมองมาทาใหเ้ ขาขนหวั ลุกโดยไมม่ ีสาเหตุ ไมร่ ู้วา่ จริงๆ แลว้ นางคิดอะไรอยกู่ นั แน่ สตรีนางน้ีคือนิยามของคาวา่ ‘เขม็ ในปุยนุ่น’ อยา่ งแทจ้ ริง เมื่อจางถิงเดินกลบั เขา้ ไปในครัว สีหยนุ จือกก็ ลบั ไปนงั่ ท่ีโตะ๊ บญั ชีดงั เดิมพลางครุ่นคิด ตามจริงแลว้ ทุกส่ิงที่นางทายอ่ มมี เหตผุ ลเสมอ ร้านที่เพง่ิ เปิ ดใหม่ก็เหมือนคนที่เพง่ิ มาอยใู่ หม่ หากไมม่ ีขา่ วลือแพร่สะพดั ออกไป แลว้ จะมีใครใหค้ วามสนใจ การทาอาหาร ต่างจากการใชช้ ีวติ คนเราขอเพียงกินอ่ิมนอนหลบั ก็พอ แตก่ ารทาอาหารหากจาเจเกินไปยอ่ มไมเ่ ป็นที่น่าสนใจ โดยเฉพาะ ร้านท่ีต้งั อยใู่ นซอยเลก็ ๆ เงียบเชียบแห่งน้ี เช่นเดียวกบั น้าแกงของเถา้ แก่หลวิ เน้ือแกะของเขาตม้ สุกกาลงั ดี ไมแ่ ขง็ และไม่เละจนเกินไป อีกท้งั มีรสชาติเป็ นเลศิ เพียงแต่ คนส่วนใหญ่คิดวา่ เน้ือแกะมกั จะมีกลิ่นสาป และไม่มีจุดเด่นท่ีทาใหผ้ คู้ นประทบั ใจจนตอ้ งบอกตอ่ ดงั น้นั เถา้ แก่หลิวจึงยงั ไม่ ประสบความสาเร็จในการเปิ ดร้าน

ในเม่ือนางเป็นเจา้ ของร้านน้ีแลว้ จะมวั ทาการคา้ แบบเดิมตอ่ ไปคงไม่ได้ ถา้ ไก่แคต่ วั เดียวใครก็ซ้ือได้ ตอ่ ไปก็คงไม่มีใครเกบ็ เรื่องไก่ที่เคยกินไปพดู อีก และถา้ วนั น้ีกินไปแลว้ พรุ่งน้ีก็อาจจะไม่อยาก กินอีกกเ็ ป็ นได้ ดงั น้นั หากคนขายไมเ่ ขา้ มาควบคุม บรรยากาศการซ้ือขายก็คงจะจืดชืดเป็นแน่ หากวนั น้ีมาซ้ือแตไ่ มม่ ีขาย กจ็ ะสร้างความรู้สึกบางอยา่ งในใจลกู คา้ ส่วนวนั หนา้ ถา้ ไดก้ ินไก่แต่ไม่มีอะไรพิเศษ สุดทา้ ย ลกู คา้ ก็จะลืมไดง้ ่ายๆ เช่นกนั ดงั น้นั นางตอ้ งทาใหไ้ ก่ท่ีเขา้ ปากสร้างความประทบั ใจใหก้ บั คนที่ไดก้ ิน ซ่ึงเป็ นการแสดงให้ เห็นวา่ ส่ิงที่นางขายใหก้ บั ลูกคา้ ไมใ่ ช่เพียงไก่ยา่ งธรรมดาเท่าน้นั . ชุ่ยยาหิว้ ตะกร้าไม้ไผ่สองใบเดนิ เข้ามาในร้าน เด็กสาวกระแทกตะกร้าท้งั สองลงบนโตะ๊ อยา่ งแรง แลว้ โบกมือเพอ่ื พดั ใบหนา้ สีหยนุ จือท่ีนงั่ มองอยตู่ ้งั แต่นางเดินเขา้ มาจึง เขา้ ไปดูวา่ อีกฝ่ ายซ้ืออะไรกลบั มาบา้ ง เมื่อเห็นของในตะกร้ากร็ ู้วา่ ชุ่ยยาซ้ือของตามรายการมาไดเ้ พียงหน่ึงในสามเท่าน้นั ถึงจะดเู หมือนของในตะกร้ามีมากมายจน แทบจะลน้ แตก่ ็เป็ นเพียงผกั เบาๆ เท่าน้นั ทวา่ นางกลบั ทาท่าทางราวกบั อ่อนเพลียเตม็ ที ชุ่ยยาลว้ งมือลงไปในตะกร้าหยบิ ลูกแพรออกมาสองลูก ลกู หน่ึงส่งใหส้ ีหยนุ จือ อีกลกู นามาถูท่ีแขนเส้ือสองสามคร้ังแลว้ กดั เขา้ ปาก พลางพดู วา่ “ขา้ เดินซ้ือผกั จนเหนื่อยเลยเจา้ คะ่ ตอนท่ีเดินไปเจอลูกแพรสดใหมน่ ่ากิน จึงซ้ือกลบั มาแคส่ องลูก คุณหนูรีบกินก่อน อยา่ ให้ ใครเห็นนะเจา้ คะ” สีหยนุ จือยมิ้ นอ้ ยๆ วางลูกแพรในมือลง “เจา้ กินเถอะ ขา้ ยงั ไม่อยากกิน ถา้ กินเสร็จแลว้ ค่อยไปซ้ือของที่เหลือ ถา้ ถือกลบั มาไม่ ไหวกเ็ ช่ารถเขน็ กลบั มาแลว้ กนั ” เด็กสาวที่กาลงั กินลูกแพร ไดย้ นิ สีหยนุ จือพดู อยา่ งน้นั กก็ ลอกตาพลางถอนใจ นางมว้ นแขนเส้ือข้ึนแลว้ หยบิ ลูกแพรที่ใหส้ ี หยนุ จือกลบั มา ก่อนจะเดินออกไปจากร้านอยา่ งไม่คอ่ ยพอใจ ขณะที่สีหยนุ จือกาลงั จะหนั หลงั กลบั พลนั ไดย้ นิ เสียงกระด่ิงดงั แวว่ มา นางหนั มองไปตามเสียง เห็นชายผหู้ น่ึงสวมชุดท่ีเยบ็ ปะดว้ ยผา้ สีต่างๆ เดินผา่ นมา่ นประตเู ขา้ มา ผา้ แตล่ ะชิ้นท่ีปะติดกนั บนเส้ือของเขามีกระด่ิงลกั ษณะแปลกๆ หลากหลาย รูปแบบติดอยู่ กระดิ่งเหลา่ น้นั สนั่ และส่งเสียงตามจงั หวะการเดินของเจา้ ของ ทาใหเ้ ป็ นที่สะดดุ ตาของผพู้ บเห็น ที่เอวเขายงั แขวนถงุ ผา้ ใบใหญ่ ส่วนในมือกาเชือกไวแ้ น่น ดว้ ยความสงสยั วา่ เขาจูงอะไรมาดว้ ย นางจึงอดเดินเขา้ ไปดูไม่ได้ ภาพท่ีเห็นทาใหห้ ญิงสาวถึงกบั ตอ้ งตกใจกบั ‘ของ’ ท่ีถกู เขาผกู เชือกลากมา... นน่ั คือ...คนสองคนง้นั รึ! คนท้งั สองเน้ือตวั มอมแมม สกปรกจนดูไม่ได้ ตามตวั มีรอยฟกช้าและถูกมดั ดว้ ยเชือกไวแ้ น่น ชายประหลาดผนู้ ้นั ลากคนท้งั สองราวกบั ลากสุนขั แลว้ พาเขา้ มาในร้านของนาง สีหยนุ จือถึงกบั ผงะถอยหลงั ไปหน่ึงกา้ ว “แม่นางอยา่ กลวั ไปเลย ขา้ มดั พวกเขาเอาไวแ้ ลว้ ท่ีน่ีเป็ นบา้ นของเถา้ แก่หลิวใช่หรือไม่?” ชายที่มีกระดิ่งเตม็ ตวั ปัดผมท่ีรก รุงรังบนหนา้ ออก แต่ใบหนา้ ที่เผยออกมากย็ งั น่ากลวั ไม่นอ้ ย

เมื่อเขาเดินเขา้ มาใกลก้ ็ทาใหน้ างตอ้ งตกใจอีกรอบ เพราะสิ่งที่ติดอยทู่ ว่ั ตวั เขาท่ีนางเขา้ ใจวา่ เป็ นกระดิ่งในตอนแรก อนั ที่จริง เป็ นหวั กะโหลกสีดาท่ีมีรูปร่างแตกตา่ งกนั ไป ไม่รู้วา่ เขาทาอยา่ งไรจึงทาใหห้ วั กะโหลกเหล่าน้นั มีเสียงได้ “แมน่ าง?” ชายคนน้นั เห็นนางไมพ่ ดู อะไร จึงพดู เสริม “ขา้ มากินน้าแกงตม้ แกะ” คาถามของเขาทาใหน้ างไดส้ ติ สีหยนุ จือพยายามขม่ ความกลวั ในใจ ตอบกลบั ไปวา่ “ออ้ ...เถา้ แก่หลิวยา้ ยออกไปแลว้ ” ---------------------------------------------

เป็ นเมยี แม่ทพั ... ไม่ง่าย! ตอนที่ 17 ชายประหลาด “อะไรนะ!” เขาพดู เสียงดงั ลนั่ จนหลงั คาร้านเลก็ ๆ แทบจะสนั่ ไหว ขนาดจางถิงยงั เดินออกมาจากหอ้ งครัวดว้ ยความสงสยั แตเ่ มื่อเห็นคน หนา้ ตาท่าทางประหลาดยนื อยใู่ นร้านกร็ ้องเสียงหลงแลว้ รีบวง่ิ ไปหลบในครัวตามเดิม “ขา้ อุตส่าห์ขา้ มน้าขา้ มทะเลเดินทางมากวา่ พนั ล้ีก็เพ่อื มากินน้าแกงฝี มือเขา เขาจะไปไหนไดอ้ ยา่ งไร? ทาเช่นน้ีไดอ้ ยา่ งไร กนั !” สีหยนุ จือเห็นวา่ ชายประหลาดเริ่มคลุม้ คลงั่ กค็ ิดจะพดู กล่อมใหเ้ ขาใจเยน็ แตอ่ ีกฝ่ ายกลบั ปัดผมท่ีปรกหนา้ ออก เดินวนไปทว่ั ร้านพลางสูดดมตามจุดตา่ งๆ ราวกบั สุนขั ลา่ เน้ือ เม่ือดมจนแน่ใจ เขากส็ ่งเชือกท้งั สองเสน้ ใหก้ บั สีหยนุ จือ ส่วนตวั เองเดิน ตามกล่ินน้นั เขา้ ไปในครัว สีหยนุ จือมึนงงกบั เร่ืองท่ีเกิดข้ึนจนลืมความกลวั เมื่อครู่ไปเสียสนิท นางมองไล่ไปตามเชือกสองเสน้ ในมือ จนสบเขา้ กบั สายตาสิ้นหวงั ของคนท้งั สองท่ีถกู ผกู ไว้ ชายหนุ่มและหญิงสาวตรงหนา้ ดูออ่ นเพลียราวกบั คนไรเ้ รี่ยวแรง ฝ่ ายหญิงนอนฟบุ อยกู่ บั พ้นื ส่วนฝ่ ายชายคลานไปเบ้ือง หนา้ นาง จบั เทา้ ของหญิงสาวแลว้ เอ่ยดว้ ยเสียงแผว่ เบาจนแทบจะฟังไม่เป็ นภาษา สีหยนุ จือเห็นเขาช้ีไปท่ีถว้ ยน้าชาบนโตะ๊ ริมฝีปากขยบั เลก็ นอ้ ยเหมือนกาลงั พดู อะไรบางอยา่ ง แต่เสียงน้นั เบาเกินกวา่ ที่นาง จะไดย้ นิ จึงลองถามออกไป “เจา้ อยากจะดื่มน้ารึ?” “อืม...” เขาตอบกลบั อยา่ งแผว่ เบา สีหยนุ จือรินน้าชาใส่ถว้ ย ค่อยๆ ส่งใหเ้ ขาอยา่ งลงั เล อีกฝ่ ายรีบยน่ื มือมาแยง่ ถว้ ยน้าชาไปอยา่ งรวดเร็วราวกบั สตั วท์ ี่อดอยาก และหิวโหยมานาน สองมือสนั่ เทากาลงั ยกถว้ ยชาข้ึนด่ืม ทนั ใดน้นั แสห้ ลากสีก็ฟาดลงมาระหวา่ งตวั สีหยนุ จือและชายผหู้ ิวโหย จนถว้ ยน้าชาในมือเขาแตกกระจาย น้าในถว้ ยสาด กระเซ็นไปทวั่ พ้ืน ชายประหลาดกาลงั เดินออกมาจากหอ้ งครัว มือขา้ งหน่ึงถือหมอ้ ท่ีมีควนั ลอยข้ึนจางๆ มืออีกขา้ งถือแสท้ ี่เพ่งิ ฟาดลงไปเมื่อครู่ เขาวางหมอ้ ลงบนโตะ๊ บญั ชีแลว้ สะบดั แสล้ งบนร่างชายท่ีถกู มดั หลายคร้ังอยา่ งไมเ่ กรงสายตาใคร ชายผนู้ ้นั เจบ็ ปวดจนตอ้ ง คลานหนี ส่วนหญงิ สาวที่ฟบุ อยบู่ นพ้ืนเมื่อครู่กลบั ฝื นคลานไปหา แลว้ เอาตวั ไปบงั ใหช้ ายหนุ่มท่ีถกู แสฟ้ าดอยา่ งโหดเห้ียม สีหยนุ จือจึงเพ่งิ เขา้ ใจวา่ ทาไมหญงิ ผนู้ ้นั จึงดบู าดเจบ็ สาหสั กวา่ ชายหนุ่มมาก เสียงร้องโอดครวญของท้งั สองทาใหน้ างรู้สึกสะเทือนใจ หากตอนน้ีจา้ วอ้ีและหานเฟิ งอยกู่ ็คงพอช่วยอะไรไดบ้ า้ ง แตว่ นั น้ี ช่างบงั เอิญท่ีท้งั สองไมไ่ ดเ้ ขา้ มาท่ีร้าน นางจึงตอ้ งเผชิญหนา้ กบั เร่ืองน้ีเพียงลาพงั เมื่อเหลือบไปเห็นหมอ้ ท่ียงั มีควนั ลอยข้ึนจางๆ นางกค็ ิดบางอยา่ งได้ จึงตะโกนข้นึ วา่ “ท่านยงั จะเอาน้าแกงตม้ แกะอยไู่ หมเจา้ คะ?”

เมื่อไดย้ นิ คาวา่ ‘น้าแกงตม้ แกะ’ ความสนใจท้งั หมดของชายประหลาดก็มุง่ มาที่นางทนั ที เขาเกบ็ แสใ้ นมือ เดินไปหยดุ ตรงหนา้ สีหยนุ จือ พยกั หนา้ ซ้าๆ แลว้ พดู วา่ “เอาๆ ขา้ ตอ้ งเอาอยแู่ ลว้ ขา้ อตุ สาห์บากบน่ั มาถึงที่น่ีก็เพื่อกินน้าแกงน่ี ถา้ ไม่ใช่เพราะกล่ินหอมหวนของมนั ขา้ คงโดนแมน่ าง หลอกไปแลว้ ” เขายน่ื หนา้ ไปดมกล่ินน้า สีหนา้ มีความสุขราวกบั ไดใ้ นส่ิงท่ีรอคอยมานาน แมส้ ีหยนุ จือจะยงั หวาดกลวั แต่กพ็ ยายามทาใจดีสูเ้ สือ แบมือของตนตรงหนา้ เขาแลว้ บอกวา่ “ถา้ จะกินก็จ่ายเงินมาเจา้ คะ่ ” ชายประหลาดจึงหยดุ อาการน้าลายสอ หนั ไปพยกั หนา้ กบั สีหยนุ จือ “ออ้ ... ใช่ๆๆ ตอ้ งจ่ายเงิน ขา้ มีเงิน” พดู จบเขากล็ ว้ งมือเขา้ ไปในแขนเส้ือแลว้ หยบิ ถงุ ผา้ ออกมาใบหน่ึง บนถุงปักลวดลายดอกไมไ้ วอ้ ยา่ งงดงาม ช่างขดั กบั บุคลิก ของเขายงิ่ นกั นางเดาวา่ ถงุ ผา้ ใส่เงินใบน้ีตอ้ งเป็นของคนอน่ื แน่ๆ หญิงสาวแอบมองคนท้งั สองท่ีกาลงั ร่าไหอ้ ยทู่ ี่พ้นื แลว้ รวบรวมความกลา้ บอกกบั ชายประหลาด “ท้งั หมดหา้ ร้อยอีแปะเจา้ ค่ะ” พอพดู ไปแลว้ นางกย็ นื นิ่งอยา่ งหวาดหวนั่ “ออ้ ...” ชายผนู้ ้นั พยกั หนา้ แลว้ แทบจะเงยหนา้ ข้ึนทนั ที “อะไรนะ! หา้ ร้อยอีแปะรึ?” ชายประหลาดเอามือกมุ หวั เดินกลบั ไปกลบั มาอยหู่ นา้ โตะ๊ บญั ชี ช้ีไปที่หมอ้ น้าแกงแลว้ พดู อยา่ งไมอ่ ยากจะเชื่อ “น้าแกงหมอ้ เดียวเจา้ ขายหา้ ร้อยอีแปะเชียวรึ ร้านเถา้ แก่หลิวขายของราคาหนา้ เลือดอยา่ งน้ีต้งั แตเ่ ม่ือไรกนั ?” สีหยนุ จือยงั คงฝื นยนื น่ิง บอกกบั อีกฝ่ ายวา่ “น่ีไมใ่ ช่น้าแกงตม้ แกะของร้านเถา้ แก่หลิว เถา้ แก่ร้านคนใหม่แซ่ปู้ และนี่คือน้า แกงเน้ือแกะของร้านตระกลู ปู้ ขา้ ใหร้ าคาน้ีเพราะเห็นวา่ ท่านรู้จกั กบั เถา้ แก่หลิวมาก่อนหรอกนะ” ชายประหลาดมือไมส้ น่ั ดว้ ยความโกรธ เขาโมโหจนหนา้ แดง ยนื น่ิงอยา่ งพดู อะไรไมอ่ อก สีหยนุ จือเห็นสีหนา้ และท่าทางของอีกฝ่ ายกร็ วบรวมความกลา้ อีกคร้ัง แลว้ กล่าวออกมาดว้ ยเสียงท่ีดงั ข้ึน “ตกลงท่านจะซ้ือหรือไม?่ ” ชายประหลาดเอามือกมุ หวั พลางกระทืบเทา้ ช้ีหนา้ ด่านางอยา่ งมีโทสะ “เจา้ มนั แม่คา้ หนา้ เลือดชดั ๆ น้าแกงหมอ้ เดียวขายต้งั หา้ ร้อยอีแปะ เจา้ คิดวา่ ขา้ เป็ นคนบา้ หรือเจา้ บา้ ไปแลว้ กนั แน่?” สีหยนุ จือยงั ตีสีหนา้ เรียบเฉย ซ้ายงั โตก้ ลบั ดว้ ยเสียงท่ีดงั ไมน่ อ้ ยกวา่ เขา “ท่านหาวา่ ขา้ หนา้ เลือด ต่อใหข้ า้ ขายน้าแกงหา้ ร้อยอีแปะหรือหา้ พนั อีแปะ แลว้ ขา้ ไดบ้ งั คบั ท่านซ้ือง้นั รึ? น่ีเป็ นอาหารใน ร้านขา้ และขา้ กเ็ ป็นเจา้ ของร้าน หากท่านไมม่ ีเงินจ่าย ขา้ ก็ไม่ขาย ต่อใหท้ ่านไปฟ้องศาลท่ีไหน ขา้ กย็ นื ยนั จะขายราคาน้ี!” “...” เสียงในร้านเงียบไปชว่ั ขณะ นางไม่เคยพดู ดว้ ยเสียงท่ีดงั ขนาดน้ีมาก่อน เมื่อพดู จบจึงรู้สึกวา่ หูท้งั สองขา้ งร้อนผา่ ว จางถิ งแอบแหวกมา่ นมองมาจากในครัว เมื่อเห็นกิริยาน้นั ของสีหยนุ จือก็นิ่งอ้ึงไปเชน่ กนั ชายประหลาดผนู้ ้นั หนา้ แดงก่ายงิ่ กวา่ เดิม ถลึงตาใส่นางอยา่ งเดือดจดั แตก่ ็ไมไ่ ดเ้ ถียงอะไรอีก สีหยนุ จือเห็นดงั น้นั กแ็ อบโลง่ ใจ หนั กลบั ไปยกหมอ้ น้าแกงแลว้ ยนื่ ไปตรงหนา้ ชายประหลาดผนู้ ้นั ก่อนบอกดว้ ยน้าเสียง เรียบเฉย

“หรือมีอีกวธิ ี...ตอนน้ีร้านของขา้ กาลงั ขาดคน บ่าวท้งั สองของท่านดูแลว้ หน่วยกา้ นไม่เลว ขา้ อยากไดม้ าช่วยทางานในร้าน ถา้ ยอมแลกพวกเขากบั น้าแกงหมอ้ น้ี ตอ่ ไปหากท่านอยากกินอีกเม่อื ไรก็เขา้ มากินไดท้ ุกเมื่อ ขา้ จะไมค่ ิดเงินท่านอีก อยา่ งน้ีดี ไหมเจา้ คะ?” “...” ชายประหลาดจอ้ งสีหยนุ จือดว้ ยแววตาครุ่นคิดอยคู่ รู่หน่ึง ทาเอานางใจเตน้ ไม่เป็ นจงั หวะ กระทง่ั ผา่ นไปครู่ใหญ่ เขาจึง กระทืบเทา้ อยา่ งแรงจนกระเบ้ืองที่พ้ืนแตกไปหลายแผน่ ก่อนจะหนั ไปหยบิ เชือกแลว้ เดินออกจากร้านไปโดยไมห่ นั กลบั มา มองอีก จางถิงเห็นชายประหลาดเดินออกไปแลว้ จึงกลา้ โผล่หนา้ ออกมาจากหอ้ งครัว เขาตกใจกบั เร่ืองเมื่อครู่จนเข่าอ่อนถึงกบั ตอ้ ง จบั โตะ๊ เพือ่ พยงุ ร่างเอาไวพ้ ลางยกนิ้วโป้งใหก้ บั สีหยนุ จือ นบั ถือในความกลา้ หาญของนาง จากน้ีเขาจะไม่สงสยั วธิ ีขายไก่ ของนางอีก สตรีผนู้ ้ีขายไก่ยา่ งที่ไหนกนั นางกาลงั ขายชีวติ อยตู่ า่ งหาก! ท่านแม่ทพั กลบั มาในตอนคา่ สีหยนุ จือทากบั ขา้ วเตรียมไวใ้ หเ้ ขาสามอยา่ งกบั เหลา้ ตม้ หน่ึงไห จากน้นั ก็นงั่ รอเขาอยทู่ ี่หอ้ ง เม่ือชายหนุ่มเปิ ดประตูเขา้ มาก็ เห็นนางนงั่ อยใู่ ตแ้ สงไฟ มือหน่ึงเทา้ คาง สายตาหลุบลงเลก็ นอ้ ยราวกบั กาลงั ครุ่นคิดบางอยา่ ง ในสายตาชายหนุ่มยามน้ี กิริยา ท่าทางของนางช่างงดงามเกินบรรยาย ทนั ทีที่ไดย้ นิ เสียงประตูเปิ ด สีหยนุ จือจึงไดส้ ติ รีบเดินเขา้ มาเตรียมปรนนิบตั ิสามี ปู้ถานลบู แกม้ นางอยา่ งแผว่ เบา สองสามวนั ท่ีผา่ นมาเขาชอบท่ีจะสมั ผสั ใบหนา้ เนียนนุ่มของนาง ผิวหญิงสาวเนียนละเอียด ราวกบั ผวิ ของเด็กนอ้ ย ยง่ิ ไดแ้ ตะตอ้ งก็ยงิ่ หลงใหล สีหยนุ จือรินเหลา้ ใหส้ ามีพลางเลา่ เร่ืองที่เกิดข้ึนเม่ือกลางวนั ใหเ้ ขาฟัง ชายหนุ่มถือจอกสุราไวใ้ นมอื ขณะฟังเรื่องราวท้งั หมด พลางครุ่นคิดตามเหตุการณ์ท่ีนางเลา่ จนกระทง่ั หญิงสาวคีบเฉียจ่ือใส่ถว้ ยให้ เขาจึงไดห้ ลดุ จากภวงั คค์ วามคดิ ของตน วนั น้ีสีหยนุ จือทาผดั เฉียจ่ือ ไขต่ ๋นุ เห็ดหอม กงุ้ ผดั เตา้ หู้ และน้าแกงไป๋ ช่าย[1] นางเร่ิมรู้วา่ สามีชอบหรือไมช่ อบกินอะไร ดู เหมือนอาหารที่เขาชอบมากท่ีสุดกค็ ือเฉียจ่ือ นางพยายามจดจาความชอบของเขา เมื่อรู้อยา่ งน้ีผเู้ ป็นสามีกอ็ ดชื่นใจไม่ได้ พอ เห็นภรรยานงั่ ยมิ้ อยขู่ า้ งๆ เขาจึงยน่ื จอกสุราไปตรงหนา้ แลว้ ป้อนใหน้ างดื่มไปอึกหน่ึง เมื่อเหลา้ เขา้ ปากพลนั รู้สึกถึงความร้อนผา่ วที่ไหลลงไปตามลาคอ นางไอออกมาเลก็ นอ้ ย ชายหนุ่มยมิ้ อยา่ งเอน็ ดูและป้อนกงุ้ ใหอ้ ีกคา ไมร่ ู้เป็ นเพราะฤทธ์ิสุราหรือเพราะอาการไอเมื่อครู่ ใบหนา้ ของสีหยนุ จือจึงแดงระเร่ือยงิ่ ข้ึน ดูน่ารักและน่าเอน็ ดูยงิ่ นกั ชายหนุ่มยมิ้ กร่ิม รินเหลา้ ใหน้ างเพิ่มอีก หญิงสาวมีท่าทีลงั เลเลก็ นอ้ ยก่อนจะด่ืมเขา้ ไปอีกอึก หลงั จากน้นั ไมน่ าน แสงเทียนพลนั สะทอ้ นเงาร่างของท้งั สองที่กอดเก่ียวกนั และกนั ไวข้ ณะหลอมรวมเป็ นหน่ึง มีเพียงเสียง ครวญครางแผว่ เบาท่ามกลางแสงสลวั ในยามค่าคืน --------------------------------------------- [1] ผกั กาดขาว

เป็ นเมยี แม่ทพั ... ไม่ง่าย! ตอนที่ 18 ไม่ชอบมาพากล สีหยุนจือหลบั ไปอย่างเหนื่อยอ่อน ส่วนแม่ทพั ปู้กลบั ลุกข้ึนมานง่ั มองใบหนา้ ภรรยาท่ีแมใ้ นยามหลบั ยงั ขมวดคิว้ นอ้ ยๆ พอเห็นอยา่ งน้ีก็อดยมิ้ อยา่ งเอน็ ดูไมไ่ ด้ นางคงจะเหนื่อยมากจริงๆ เมื่อครู่เขาพยายามควบคุมตวั เองแลว้ แต่เมื่อไดส้ มั ผสั เรือนร่างของนาง พลงั ของบุรุษเพศในกายก็ ลุกโชนจนไมอ่ าจควบคุมไดอ้ ีก ชายหนุ่มยน่ื มือไปลูบคิ้วท่ีขมวดอยใู่ หค้ ลายออก และห่มผา้ ใหน้ างก่อนที่จะลงจากเตียง ปู้ถานอ้ึงกบั การกระทาของตนเองอยคู่ รู่หน่ึง ท่ีผา่ นมาเขาไมเ่ คยรู้สึกถึงความอ่อนโยนและไมเ่ คยคิดวา่ ตวั เองจะโอนอ่อนกบั ใครไดอ้ ยา่ งน้ี ตอนท่ีแมท่ พั ปู้เดินออกมาจากหอ้ ง กเ็ ห็นหานเฟิงและจา้ วอ้ียนื รออยกู่ ่อนแลว้ เขาเดินตรงไปหาองครักษท์ ้งั สอง ท้งั คูก่ ็คุกเขา่ กบั พ้นื แลว้ รายงานทนั ที “ท่านแม่ทพั ...พบตวั แลว้ ขอรับ ตอนน้ีอยใู่ นวดั ร้างทางเหนือ และมเี ชลยท่ีจูงมาดว้ ยอีกสองคนขอรับ” ท่านแมท่ พั พยกั หนา้ กวกั มือเรียกหานเฟิ ง อีกฝ่ ายลกุ ข้ึนเดินไปหาตามคาสง่ั แลว้ โนม้ ตวั เขา้ ใกล้ หลงั ท่านแม่ทพั พดู บางอยา่ ง ขา้ งหู สีหนา้ ของเขาพลนั ต่ืนตระหนกในทนั ที “ท่านแม่ทพั ท่านบอกวา่ ...ไปท่ีร้านของฮูหยนิ เพ่อื ...จะดีหรือขอรับ?” พอเห็นสายตาจริงจงั ของท่านแมท่ พั หานเฟิ งก็รีบโคง้ คานบั พร้อมกบั เรียกจา้ วอ้ีออกไปปฏิบตั ิตามคาสงั่ . สีหยนุ จือต่ืนขนึ้ มาตามลาพงั บนเตยี งเหมือนทุกคร้ัง หากจะวา่ ไปนางเร่ิมชินกบั การตนื่ ต้งั แตฟ่ ้ายงั ไม่สางของสามี มีเพยี งบางคร้งั ท่ีนึกสงสยั วา่ เขาเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน ท้งั ท่ี ใชพ้ ลงั ไปมากมายตลอดท้งั คืน แต่ก็ยงั มีแรงเหลือเฟื อท่ีจะตื่นมาทาเรื่องตา่ งๆ โดยที่ไม่เหน็ดเหน่ือยและเม่ือยลา้ หญิงสาวลกุ ข้ึนจากเตียงเพ่ือเตรียมอาหารใหท้ ุกคนในบา้ น จึงไดร้ ู้วา่ วนั น้ีองครักษท์ ้งั สองของสามีไม่อยู่ นางจึงเกบ็ อาหาร เชา้ ใส่ไวใ้ นหมอ้ จากน้นั กเ็ ตรียมตวั ไปร้านอาหาร . ต้งั แต่จางถงิ มาอาศัยอยู่ทรี่ ้าน เขากท็ างานอย่างขยนั ขนั แขง็ ต่ืนมาเปิ ดร้านแต่เช้าทุกวนั สีหยนุ จือเดินเขา้ ไปในร้านเห็นวา่ ยงั ไมม่ ีใครมา พลนั ไดย้ นิ เสียงบางอยา่ งแวว่ มาจากหอ้ งครัวจึงแหวกผา้ ม่านแลว้ มองเขา้ ไป นางเห็นจางถิงกาลงั ถอนขนไก่อยู่ เมื่อมองจากดา้ นหลงั เขาดูบอบบางและออ่ นโยน พอเห็นอยา่ งน้ีนางจึงไมร่ ู้สึกแปลกใจท่ี จา้ วอ้ีจะถามเขาวา่ ออกมาจากวงั ดว้ ยตาแหน่งขนั ทีใช่ไหม

เดิมทีนางก็ไมใ่ ช่คนที่ชอบกา้ วก่ายเรื่องของคนอื่นอยแู่ ลว้ จึงปิ ดมา่ นลงและเดินไปนง่ั ที่ประจาหลงั โตะ๊ บญั ชี ใครจะคิดวา่ วนั น้ียงั ไม่ทนั จดั เตรียมร้านกม็ ีลกู คา้ เดินเขา้ มาเสียแลว้ เขาคือบ่าวรับใชท้ ี่มาซ้ือไก่เมื่อวานนนั่ เอง สีหยนุ จือยงั ไมไ่ ดเ้ อย่ ปาก ถาม เขากพ็ ดู ข้ึนมาก่อน “เถา้ แก่เน้ีย ขนุ นางที่ทางเหนือของเมืองจดั งานแตง่ เสร็จหรือยงั ขอรับ? นายท่านของขา้ ไดก้ ล่ินไก่ยา่ งจากร้านของท่านทุก วนั จนอยากลิม้ รสใจจะขาด สง่ั ขา้ วา่ วนั น้ีตอ้ งซ้ือกลบั ไปใหไ้ ด”้ “เอ่อ...” สีหยนุ จือครุ่นคิด พลางกลอกตาไปมาเหมือนลาบากใจอยา่ งมาก “อนั ที่จริง...แมง้ านแต่งของขนุ นางท่านน้นั จะเสร็จ สิ้นแลว้ แต่...หลงั จบงานพอ่ ครัวของท่ีร้านเหน่ือยมากจึงขอลาพกั สกั สองสามวนั ” ชายผนู้ ้นั ไดย้ นิ ก็รู้สึกประหลาดใจ “หา! พวกท่านเปิ ดร้านขายอาหาร ยงั ตอ้ งมีวนั หยดุ ดว้ ยรึ? พอ่ ครัวของท่านดูไม่ธรรมดา เลยจริงๆ” สีหยนุ จือพยกั หนา้ ยนื ยนั “ที่เจา้ พดู ถกู ตอ้ งแลว้ พอ่ ครัวท่านน้ีไมใ่ ช่พอ่ ครัวธรรมดา ขา้ บอกความลบั ใหก้ บั เจา้ กไ็ ด้ พอ่ ครัว ท่ีนี่เป็ นคนจากในวงั เมื่อก่อนเขาจะรับใชเ้ ฉพาะคนใหญ่คนโตเท่าน้นั ขา้ ก็เลยไม่กลา้ ทาอะไรใหเ้ ขาเคืองใจ” “พอ่ ครัวจากในวงั เลยหรือขอรับ?” คาพดู ของสีหยนุ จือดึงดูดความสนใจของชายผนู้ ้ีไมน่ อ้ ย “ใช่ หลงั จากที่เขาออกจากวงั ก็มาทางานอยทู่ ่ีร้านของขา้ หากขา้ ใชง้ านหนกั เกินไปจนเขาโกรธแลว้ ไมย่ อมมาทางานอีก ขา้ จะยงั เปิ ดร้านตอ่ ไปไดอ้ ยา่ งไร เจา้ วา่ จริงไหม?” “...” ชายผนู้ ้นั มีสีหนา้ ลาบากใจ “แต่วา่ เจา้ นายขา้ ...” สีหยนุ จือถอนหายใจ เดินออกมาจากหลงั โตะ๊ บญั ชี พลางบอกวา่ “เอาเถอะๆ ขา้ เองกค็ นทามาคา้ ขาย เห็นเจา้ ลาบากใจขนาด น้ีขา้ ก็ไมส่ บายใจ เดี๋ยวจะลองเขา้ ไปถามพอ่ ครัวใหก้ ่อนแลว้ กนั ” “...” ผา่ นไปครู่หน่ึงสีหยนุ จือก็เดินออกมาจากหอ้ งครัวดว้ ยสีหนา้ ไม่ดีนกั ตอบอยา่ งไม่เตม็ เสียงวา่ พอ่ ครัวรับปากจะยา่ งไก่ให้ สองตวั เพยี งเท่าน้ีอีกฝ่ ายก็แสดงสีหนา้ ยนิ ดี แลว้ บอกวา่ จะกลบั มาเอาในตอนบ่าย จากน้นั กเ็ ดินออกจากร้านไปดว้ ยความดีใจ จางถิงวางไก่ลงบนเตายา่ งพลางเชด็ มือกบั ผา้ กนั เป้ื อน แลว้ เดินออกจากหอ้ งครัวมาที่หนา้ โตะ๊ บญั ชี พดู กบั สีหยนุ จือวา่ “เพ่ือนขา้ บอกวา่ ชาวบา้ นตา่ งพากนั โจษขานเรื่องพอ่ ครัวท่ีมาจากวงั หลวง แต่ไมไ่ ดพ้ ดู ถึงช่ือร้านเราเลยแมแ้ ต่นอ้ ย ขา้ จางถิง อตุ ส่าห์พยายามมาตลอดหลายวนั ในที่สุดก็ขายไก่ยา่ งออกสกั ที! เท่ียงน้ีคงตอ้ งดื่มฉลองสกั หน่อย” สีหยนุ จือรู้วา่ เขาไมค่ อ่ ยพอใจและรู้ดีวา่ ที่อีกฝ่ ายพดู เพอื่ ประชดนาง แต่หญิงสาวกไ็ มไ่ ดโ้ กรธหรือถือสา เพียงพยกั หนา้ และ ตอบกลบั “ได้ ถา้ อยา่ งน้นั ก็ด่ืมกนั สกั สองจอก” จางถิงสบถอยา่ งไม่พอใจ ตะโกนเสียงดงั แกมวางอานาจ “ชุ่ยยา ไปซ้ือเหลา้ มาหน่อย ชุ่ยยา!” แต่กลบั ไม่มีเสียงตอบรับ เขาพดู กบั สีหยนุ จืออยา่ งเหลืออด “นางยงั ไม่มาอีกรึ! น่ีมนั เวลาใดแลว้ นางคิดวา่ ตวั เองเป็ นลกู คา้ รึไง!”

สีหยนุ จือมองแสงแดดท่ีส่องมาถึงหนา้ ร้าน แลว้ บอกเขาพร้อมรอยยมิ้ “นางคงมีธุระบางอยา่ งกระมงั เจา้ ไปทางานของเจา้ เถอะ รออีกสกั พกั ขา้ จะออกไปซ้ือเหลา้ มาใหเ้ จา้ เอง” จางถิงยงั คงโวยวายไมห่ ยดุ ผา่ นไปพกั หน่ึงจึงเดินบ่นพึมพากลบั เขา้ หอ้ งครัว เวลาน้นั เอง ชุ่ยยาก็เดินหาวเขา้ มาในร้าน เดก็ สาวกล่าวทกั ทายสีหยนุ จือแลว้ เดินเลยไปรินน้าชามานง่ั ดื่มอยกู่ ลางร้าน สีหยนุ จือเห็นท่าท่างของชุ่ยยา จึงถามวา่ “บา้ นเช่าของซอ้ หวงั อยไู่ มส่ บายรึ?” ต้งั แตช่ ุ่ยยามาขอที่พ่ึงพงิ สีหยนุ จือกใ็ หเ้ งินนางไปหาที่พกั ใกลๆ้ ร้านเพ่อื จะไดเ้ ดินทางสะดวก นางไดห้ อ้ งเช่าซ่ึงเป็ นของซอ้ หวงั ที่ขายผกั อยใู่ นตลาด ท่ีพกั น้นั อยหู่ ่างจากร้านเพียงไม่ก่ีจ้งั จึงไมค่ วรมาสายอยา่ งน้ีทุกวนั ชุ่ยยาไดย้ นิ สีหยนุ จือถามกก็ ลอกตาเลก็ นอ้ ย ตอบมาวา่ “ก็ไมไ่ ดแ้ ยเ่ สียทีเดียวเจา้ คะ่ แตห่ อ้ งเช่าของซอ้ หวงั ทรุดโทรมมาก หอ้ งนอนของบ่าวท่ีตระกลู สียงั ดีเสียกวา่ และยงั มีหลานของซอ้ หวงั ท่ีเพงิ่ คลอดส่งเสียงร้องไหง้ อแงท้งั คืน ขา้ จะนอนหลบั สนิทไดอ้ ยา่ งไรกนั ” สีหยนุ จือชะงกั มือที่กาลงั ดีดลกู คดิ เงยหนา้ มองชุ่ยยาอลว้ ถามวา่ “หลายคืนท่ีผา่ นมาเจา้ ถกู หลานของซอ้ หวงั รบกวนจนนอน ไมห่ ลบั รึ?” ชุ่ยยาพยกั หนา้ อยา่ งจริงจงั “ใช่แลว้ เจา้ คะ่ พอตกค่าเด็กนอ้ ยกเ็ อาแตร่ ้องไหไ้ ม่หยดุ เลยเจา้ ค่ะ” “...” ไดย้ นิ ชุ่ยยาตอบอยา่ งน้นั สีหยนุ จือจึงไม่ถามอะไรอีก นางกม้ หนา้ ดีดลูกคิดเพ่อื คิดบญั ชีต่อ กลบั เป็ นชุ่ยยาท่ีเดินไปหยบิ ผา้ ขาวมาเชด็ โตะ๊ อยา่ งไม่ค่อยพอใจ . เยน็ วนั น้นั สีหยนุ จือกลบั มาถึงบา้ นก็สง่ั ใหอ้ งครักษค์ นหน่ึงของสามีแอบไปสืบเรื่องท่ีบา้ นซอ้ หวงั จึงไดร้ ู้ความจริงวา่ ชุ่ยยาโกหก เพราะลูกสะใภข้ องซอ้ หวงั ไดพ้ าเด็กนอ้ ยกลบั บา้ นเกิดเพือ่ ไปหายายต้งั แต่คร่ึงเดือนก่อน เช่นน้นั แลว้ ชุ่ยยาจะถูกเสียงร้องไห้ ของหลานซอ้ หวงั รบกวนจนนอนไม่หลบั ไดอ้ ยา่ งไร หากไม่ใช่ปัญหาเรื่องหอ้ งพกั กค็ งเป็ นปัญหาของชุ่ยยาเอง และเป็ นไปไดอ้ ยา่ งยงิ่ วา่ เด็กสาวอาจจะไมไ่ ดพ้ กั ท่ีบา้ นซอ้ หวงั เสีย ดว้ ยซ้า ทนั ทีท่ีสีหยนุ จือเดินเขา้ ไปในบา้ นกร็ ู้สึกวา่ วนั น้ีบา้ นเงียบผดิ ปกติ นางสงสยั วา่ ทุกคนหายไปไหนจนกระทงั่ เห็นคนในบา้ น กาลงั มุงดูบางอยา่ งจึงเดินเขา้ ไปดูบา้ ง หานเฟิ งเห็นนางเป็ นคนแรกก็รีบหลบทางใหแ้ ลว้ ทกั ทายอยา่ งนอบนอ้ ม “ฮหู ยนิ กลบั มาแลว้ หรือขอรับ?” สีหยนุ จือเดินเขา้ มาคารวะท่านป่ กู ่อน แลว้ หนั ไปตอบหานเฟิง “อืม กาลงั ดูอะไรกนั อยรู่ ึ?” นางเดินไปหยดุ อยตู่ รงตาแหน่งท่ีหานเฟิ งเปิ ดทางให้ ภาพตรงหนา้ ทาใหต้ อ้ งผงะดว้ ยความตกใจ คนสองคนที่เน้ือตวั มอมแมมนอนหายใจรวยรินอยใู่ นคอกมา้ ท้งั ร่างเตม็ ไปดว้ ยรอยฟกช้า นางจาพวกเขาไดแ้ มน่ ยา ท้งั สองคือชายหญิงที่ถูกลาก เขา้ ไปในร้านของนางเมื่อวาน แลว้ ตอนน้ีมาอยทู่ ่ีน่ีไดอ้ ยา่ งไร?

“พวกเขาคือ...” สีหยนุ จือถามอยา่ งสงสยั จา้ วอ้ีตอบกลบั อยา่ งรวดเร็ว “กต็ อ้ งเป็นศตั รูอยแู่ ลว้ ขอรับ ต่อใหก้ ลายเป็ นเถา้ ถา่ นขา้ ก็จาพวกมนั ได้ ฮหู ยนิ ไมต่ อ้ งนึกสงสาร หรอกขอรบั เพราะมนั น่ีแหละ คุณชายของพวกเราจึงแพส้ งคราม ทาใหพ้ ี่นอ้ งร่วมทพั ตอ้ งตายเป็ นจานวนมาก แลว้ ยงั ทาให้ คุณชายตอ้ งบาดเจ็บสาหสั อีกดว้ ย” “...” สีหยนุ จือพอจะเขา้ ใจท่ีจา้ วอ้ีพดู ทวา่ คนท่ีเกิดและเติบโตในชนบทที่ห่างไกลสงครามอยา่ งนางยงั ไม่อาจเขา้ ใจความรู้สึก โกรธแคน้ ศตั รูของบา้ นเมืองไดอ้ ยา่ งลึกซ้ึง แต่เม่ือเห็นสีหนา้ แคน้ เคืองของจา้ วอ้ี นางกร็ ู้ทนั ทีวา่ พวกเขาตอ้ งเกลียดชงั คนผนู้ ้ี มาก หญิงสาวพลนั นึกถึงคาพดู ของหานเฟิ งที่เคยเลา่ วา่ คนสนิทท่ีท่านแมท่ พั ไวใ้ จที่สุด สุดทา้ ยกลบั ทรยศบา้ นเมืองไปเขา้ กบั ฝ่ าย ศตั รู เป็ นเหตุใหก้ องทพั ตอ้ งพา่ ยสงคราม อีกท้งั ท่านแมท่ พั ยงั เจบ็ หนกั ที่ขา คนสนิทคนน้นั คือชายเน้ือตวั มอมแมมท่ีอยู่ ตรงหนา้ นางง้นั รึ? ขณะท่ีสีหยนุ จือกาลงั นึกสงสยั ก็ไดย้ นิ เสียงประตเู ปิ ดออก ทุกคนจึงหนั ไปมอง เห็นชายแปลกหนา้ คนหน่ึงกาลงั เดินออกมา จากหอ้ งหนงั สือของแมท่ พั ปู้ ชายคนน้นั สวมเส้ือหลากสี เขาเดินตรงมาพลางกวกั มือเรียกหานเฟิ งใหเ้ ขา้ ไปหา หานเฟิ งรีบ เดินไปตามที่อีกฝ่ ายเรียกทนั ที ---------------------------------------------

เป็ นเมยี แม่ทพั ... ไม่ง่าย! ตอนที่ 19 มแี ต่เพมิ่ ...ไม่มลี ด เมื่อชายประหลาดเดนิ มาถงึ คอกม้า ท่านผเู้ ฒ่าปู้กย็ กมือข้ึนคารวะแต่อีกฝ่ ายไม่คารวะตอบ สายตากลบั จบั จอ้ งมาที่สีหยนุ จือแลว้ ช้ีหนา้ นาง ก่อนถามดว้ ยเสียงดงั ฟังชดั “เถา้ แก่เน้ียหนา้ เลือดผนู้ ้ีมาอยทู่ ่ีบา้ นท่านไดอ้ ยา่ งไร?” ท่านผเู้ ฒ่าปู้ฟังจากน้าเสียงกร็ ู้วา่ เขาตอ้ งมีเรื่องไมพ่ อใจสีหยนุ จืออยแู่ น่ๆ จึงรีบพดู แกว้ า่ “นางเป็ นหลานสะใภข้ องขา้ เอง อาจารยเ์ หยยี นรู้จกั นางรึ?” ผทู้ ่ีท่านป่ ูเรียกวา่ ‘อาจารยเ์ หยยี น’ ตอบกลบั อยา่ งโมโห “ขา้ ตอ้ งรู้จกั อยแู่ ลว้ ! หากขา้ ไม่เคารพกฎหมายบา้ นเมืองคงถล่มร้าน นางพงั ไปแลว้ !” ปู้เฉิงจงรู้นิสยั ของท่านผนู้ ้ีดีและยงั เช่ือในตวั หลานสะใภ้ จึงหนั มาถามเร่ืองราวจากนาง สีหยนุ จือเลา่ เร่ืองท่ีเกิดข้ึนในร้านใหท้ ่านป่ ูฟังวา่ นางทนไมไ่ ดท้ ่ีเห็นเขารังแกคนต่อหนา้ นางจึงทาอยา่ งน้นั กบั เขา เมื่อเขา้ ใจเร่ืองราวท้งั หมด ท่านป่ ูก็คิดหาคาพดู ที่จะแกต้ ่างใหห้ ลานสะใภ้ แต่ยงั ไมท่ นั พดู อะไรชายในชุดหลากสีก็ช้ีไปที่สี หยนุ จือแลว้ พดู วา่ “ตอ่ ใหเ้ จา้ มาพดู แกต้ วั ตอนน้ีขา้ ก็ไม่สน ตอนแรกขา้ ก็ไมไ่ ดค้ ิดจะมารักษาปู้ถานอยแู่ ลว้ ยง่ิ พอรู้อยา่ งน้ีก็ยงิ่ ไมม่ ีความจาเป็ น ใดๆ อีก ขา้ จะกลบั แลว้ ไม่ตอ้ งส่ง ลาก่อน!” เขาพดู จบแลว้ ก็เดินเขา้ ไปในคอกมา้ เตรียมจะพาคนท้งั สองกลบั ไปดว้ ย แต่กลบั ถกู ลุงเยยี่ นและจา้ วอ้ีขวางทางเอาไว้ สีหยุ นจือยงั คงไมเ่ ขา้ ใจเหตกุ ารณ์ท่ีเกิดข้ึนจึงไมท่ นั ไดฟ้ ังท่ีชายประหลาดพดู แต่มีประโยคหน่ึงท่ีนางไดย้ นิ อยา่ งชดั เจนจึงเขา้ ไป ร่วมหา้ มอาจารยเ์ หยยี นดว้ ยอีกแรง นางยนื อยตู่ อ่ หนา้ อีกฝ่ าย ถามเสียงจริงจงั “ท่านมีวธิ ีรักษาขาของสามีขา้ อยา่ งน้นั หรือเจา้ คะ?” อาจารยเ์ หยยี นสบถออกมาเบาๆ หนั หนา้ หนีไมต่ อบคาถาม สีหยนุ จือเห็นเขาแสดงท่าทางไม่พอใจจึงพยายามนอบนอ้ มมาก ข้ึน พดู เสียงออ้ นวอน “ท่านอาจารยเ์ หยยี นผยู้ งิ่ ใหญ่ ใหอ้ ภยั ขา้ นอ้ ยที่เคยลว่ งเกินดว้ ยเถอะ ความผดิ ท่ีขา้ เคยทากบั ท่านก่อน หนา้ น้ี ขอเพยี งท่านอาจารยย์ อมรักษาสามีของขา้ ใหห้ ายดี ขา้ นอ้ ยสีหยนุ จือจะยอมร้ือร้านของขา้ เพอ่ื เป็ นการไถ่โทษเลยเจา้ คะ่ ” นางกลา่ วดว้ ยน้าเสียงอ่อนโยน ทวา่ ท่าทางท่ีพดู กลบั หนกั แน่นและจริงจงั บ่งบอกวา่ ไมใ่ ช่การพดู เพียงลมปาก จา้ วอ้ีและลุงเยย่ี นยนื อยดู่ า้ นขา้ งฮหู ยนิ ท้งั คู่รู้ถึงความต้งั ใจจริงของนางในการทาร้านอาหารน้ีดีวา่ นางรักและใหค้ วามสาคญั กบั ร้านมากขนาดไหน มาตอนน้ีนางกลบั ยอมใหอ้ าจารยเ์ หยยี นร้ือไดง้ ่ายๆ เพียงขอใหเ้ ขาช่วยรักษาท่านแมท่ พั ท้งั ที่ยงั ไมร่ ู้ แน่ชดั วา่ จะสามารถรักษาไดห้ รือไม่ดว้ ยซ้า . สีหยุนจือเพง่ิ รู้จากจ้าวอวี้ ่าอาจารย์เหยยี นเป็ นคนหนานเจยี ง

เขามีความรู้ดา้ นการใชแ้ มลงพษิ ในการรักษา อาการของท่านแมท่ พั เกิดจากเสน้ เอน็ ที่เทา้ ขาด หากใชว้ ธิ ีรักษาแบบทว่ั ไปยอ่ ม ไมม่ ีทางรักษาได้ ดงั น้นั ก่อนหนา้ ท่านแม่ทพั จึงบอกใหห้ านเฟิ งไปตามหาอาจารยเ์ หยยี น แตเ่ พราะเขามีนิสยั แปลกประหลาด พอไดฟ้ ัง จุดประสงคก์ ารมาของหานเฟิ ง เขาก็หนีไปทนั ที ทีแรกจา้ วอ้ีและหานเฟิ งคิดวา่ เขาคงหนีไปซ่อนตวั อยนู่ อกเมือง แตค่ ิดไมถ่ ึงวา่ อีกฝ่ ายจะเปล่ียนใจ กลบั มาตามหาตระกลู ปู้ถึง เมืองลวั่ หยาง ปู้ถานและอาจารยเ์ หยยี นเคยมีความสมั พนั ธ์ที่ดีต่อกนั มาก่อน เม่ือเขารับปากแลว้ วา่ จะรักษาให้ ถึงไมค่ ่อยเตม็ ใจแตเ่ ขาก็ทา ตามคาพดู เสมอ ดงั น้นั เพราะความเขา้ ใจผดิ ของนางจึงเกือบทาใหเ้ สียเรื่อง สีหยนุ จือกลวั เหลือเกินวา่ ชายผนู้ ้นั จะไม่รักษา สามีนาง จึงกล่าวเช่นน้นั ออกไปโดยไม่ลงั เล อาจารยเ์ หยยี นมองสีหยนุ จืออยคู่ รู่หน่ึงแลว้ ช้ีไปท่ีประตู ก่อนจะพดู อยา่ งไมเ่ กรงใจ “ดี ง้นั เจา้ ก็รีบไป เพราะถา้ ก่อนฟ้าสางยงั ถอดป้ายร้านมาเผาต่อหนา้ ขา้ ไม่ได้ ขา้ จะกลบั หนานเจียงแลว้ ปล่อยใหส้ ามีของเจา้ เดินขากะเผลกไปชวั่ ชีวติ ” “...” สีหยนุ จือไมพ่ ดู อะไรแมแ้ ต่คาเดียว ทาเพียงหนั หลงั เตรียมจะเดินออกจากบา้ น แต่ยงั ไม่ทนั ไดไ้ ปก็ไดย้ นิ เสียงเยน็ ชาของสามี ดงั ออกมาจากหอ้ งหนงั สือ “หากอาจารยเ์ หยยี นไม่อยากรักษาขา้ ก็เชิญท่านกลบั ไปหนานเจียงเถอะ” อาจารยเ์ หยยี นไดย้ นิ ท่ีท่านแมท่ พั ปู้พดู ถึงกบั นิ่งอ้ึงไปครู่หน่ึง แต่ก็ไมไ่ ดแ้ สดงความขนุ่ เคืองออกมามากนกั เขาลูบจมกู เลก็ นอ้ ยอยา่ งอารมณ์เสีย พดู กบั สีหยนุ จือเหมือนไม่ค่อยเตม็ ใจ “เอาล่ะๆ เจา้ ไปเตรียมโถยาไว้ หลายวนั จากน้ียาที่ใชร้ ักษาเขา เจา้ ตอ้ งเป็นคนตม้ ” สีหยนุ จือรีบพยกั หนา้ รับทนั ที นางยมิ้ กวา้ งดว้ ยความยนิ ดีท่ีไดร้ ับหนา้ ท่ีตม้ ยาใหส้ ามี อาจารยเ์ หยยี นเห็นนางแสดงท่าทางดี อกดีใจอยา่ งน้นั กอ็ ดขดั หูขดั ตาไมไ่ ด้ เขาขยบั เขา้ ไปใกลพ้ ลางกระซิบเจรจาตอ่ รอง “เจา้ ตอ้ งตม้ น้าแกงแกะใหข้ า้ วนั ละสิบกงจิน[1] หากขาดไปแมเ้ พียงหน่ึงกงจิน ขา้ กจ็ ะทาใหป้ ู้ถานเจ็บมากกวา่ เท่าหน่ึง เหมือนกนั เจา้ เขา้ ใจไหม?” สีหยนุ จือยมิ้ ใหเ้ ขาแลว้ ตอบวา่ “เจา้ คะ่ มีแตเ่ พิ่ม ไม่มีลดเจา้ คะ่ ” “เชอะ!” อาจารยเ์ หยยี นสะบดั แขนเส้ือเตรียมจะออกไป แตเ่ หมือนเพิง่ นึกบางอยา่ งไดจ้ ึงหนั มาสงั่ สีหยนุ จืออีกคร้ัง “แลว้ สองคนท่ีอยใู่ นคอกมา้ นน่ั ถา้ เจา้ กลา้ ใหพ้ วกมนั กินอะไรอีก ขา้ กจ็ ะไม่ปลอ่ ยเจา้ ไวเ้ หมือนกนั ไดย้ นิ ไหม?” เม่ือพดู จบ เขากเ็ ดินจากไป “...” สีหยนุ จือช้ีไปท่ีคนท้งั สองซ่ึงนอนขดตวั อยขู่ า้ งกนั แลว้ ถามจา้ วอ้ีวา่ “เจา้ รู้ไหม...ทาไมอาจารยจ์ ึงตอ้ งโหดร้ายกบั พวกเขา ขนาดน้นั ดว้ ย?”

จา้ วอ้ีรอใหน้ ายท่านและลุงเยยี่ นเดินจากไปจึงคอ่ ยอธิบายใหฮ้ หู ยนิ ฟัง “เป็ นเพราะภรรยาและลูกสาวของอาจารยเ์ หยยี นถกู คนจากแควน้ ฉีฆ่าตายขอรับ แมว้ า่ ส่ิงท่ีอาจารยท์ าจะเรียกไดว้ า่ ผดิ กฎหมายบา้ นเมือง แตก่ ็ไม่ตา่ งอะไรกบั ดาบที่ยอ่ มมีสองคม คนจากแควน้ ฉีช่างโหดร้ายยงิ่ นกั หลงั จากคุณชายของพวกเราพา่ ยแพส้ งคราม อาจารยก์ แ็ ทรกตวั อยใู่ นแควน้ ฉีจนจบั หนอน บ่อนไสห้ ลานตงออกมาได”้ เม่ือไดฟ้ ังนางจึงเขา้ ใจเหตผุ ลของเขา แต่กอ็ ดเหลือบมองหลานตงไมไ่ ด้ . เมื่ออาจารย์เหยยี นเริ่มทาการรักษาท่านแม่ทพั กไ็ ม่อนุญาตให้ใครเข้าไปในห้องเดด็ ขาด คนที่เหลือมีหนา้ ท่ีรอรับคาสง่ั จากเขาเท่าน้นั ท้งั ใหเ้ ตรียมยาและอปุ กรณ์ต่างๆ ท่ีจาเป็ นต่อการรักษา แตผ่ ทู้ ่ีลาบากจริงๆ กลบั เป็ นสีหยนุ จือ ตอนน้ีหญิงสาวเขา้ ใจแลว้ วา่ ทาไมอาจารยเ์ หยยี นจึงสง่ั ใหน้ างเป็นคนตม้ ยาเท่าน้นั เพราะยาท่ีใชร้ ักษาสามีตอ้ งตม้ ใหมท่ ุกๆ คร่ึงชว่ั ยามและตอ้ งตม้ จากสองถว้ ยใหเ้ หลือเพยี งหน่ึงถว้ ย สลบั ผลดั เปลี่ยนอยา่ งน้ีมิไดข้ าด ตลอดหกวนั เจ็ดคืนท่ีผา่ นมา สีหยนุ จือจึงทาไดเ้ พยี งงีบหลบั อยขู่ า้ งโถยา เพราะตอ้ งลุกข้ึนเปลี่ยนยา เปล่ียนน้าอยเู่ สมอ จนกระทงั่ หานเฟิ งกบั จา้ วอ้ีทนดตู ่อไปไม่ไหวจึงคิดจะเขา้ มาช่วย แตก่ ลบั ถกู ท้งั อาจารยเ์ หยยี นและฮูหยนิ หา้ มไวพ้ ร้อมๆ กนั อาจารยเ์ หยยี นหา้ มเพราะต้งั ใจจะแกลง้ ใหส้ ีหยนุ จือลาบาก ส่วนตวั นางกอ็ ยากเป็ นผตู้ ม้ ยาใหส้ ามีดว้ ยตนเอง นางตม้ ยาอยา่ งต่อเน่ืองทุกวนั ไมไ่ ดข้ าดตามท่ีอาจารยเ์ หยยี นสงั่ ส่วนงานท่ีร้านระหวา่ งน้ีก็ใหจ้ างถิงเป็ นผดู้ ูแลท้งั หมด โชคดี ที่จางถิงเป็ นคนรูง้ านสามารถทาตามที่สีหยนุ จือบอกไดเ้ ป็ นอยา่ งดี งานในร้านจึงดาเนินไปอยา่ งราบร่ืน พอครบวนั ที่เจ็ด อาจารยเ์ หยยี นก็ออกมาจากหอ้ งของแมท่ พั ปู้ เขาบอกวา่ ไดท้ าการรักษาไปส่วนหน่ึงแลว้ ที่เหลือตอ้ งรอดู การฟ้ื นตวั ของร่างกายท่านแมท่ พั ตอนที่สีหยนุ จือเดินเขา้ ไปในหอ้ ง นางเห็นปู้ถานนงั่ เอนหลงั พงิ กบั หวั เตียงดว้ ยใบหนา้ ซีดเผือด ท้งั ที่ผา่ นการรักษาไปเพียง ไม่กี่วนั แตส่ ามีของนางกลบั ดูผอมลงอยา่ งเห็นไดช้ ดั นางลบู ใบหนา้ ของสามีพลางมองเขาดว้ ยแววตาโศกเศร้าและเป็ น กงั วล ชายหนุ่มท่ีกาลงั อิดโรยมองมาท่ีภรรยา ก่อนจะส่ายหวั เบาๆ แลว้ บอกวา่ “ขา้ ไมเ่ ป็ นไร” อาจารยเ์ หยยี นเดินมาหยดุ ขา้ งเตียงดว้ ยท่าทางหยง่ิ ยโส เขาเหลือบมองสีหยนุ จือ พอเห็นรูปร่างของนางบอบบางไม่ตา่ งกบั ภรรยาของตน กอ็ ดคิดถึงภรรยาและลกู ท่ีถกู ทหารแควน้ ฉีฆ่าตายไมไ่ ด้ ทาใหเ้ ขานึกบางอยา่ งออกจึงบอกกบั ปู้ถานวา่ “ออ้ ...ขา้ จบั เจา้ หนอนบ่อนไสค้ นน้นั ไดแ้ ลว้ จบั ไดใ้ นตาหนกั ใหญโ่ ตเสียดว้ ย น่าจะเป็ นรางวลั ที่มนั ไดจ้ ากการทรยศเจา้ เจา้ สารเลวน่ีมนั ร้ายจริงๆ” ปู้ถานเหมือนอยากจะคุยอะไรกบั สีหยนุ จือ แตพ่ อไดย้ นิ คาพดู ของอาจารยเ์ หยยี น เขาก็หลบุ ตาลงกลบั ไปน่ิงอยา่ งเดิม สีหยุ นจือเห็นดงั น้นั จึงพดู ดว้ ยน้าเสียงออ่ นนอ้ ม “พวกท่านมีธุระตอ้ งคุยกนั ถา้ อยา่ งน้นั ขา้ ขอตวั ก่อนนะเจา้ คะ”

ถึงในใจนางจะอยากอยดู่ ูอาการของสามี แตก่ ร็ ู้วา่ อีกฝ่ ายใหค้ วามสาคญั กบั เร่ืองการจบั หลานตงคนทรยศน้นั มาก นางจึง คารวะอาจารยเ์ หยยี นแลว้ เดินออกจากหอ้ งไป หลานตงถกู องครักษท์ ้งั สองพาเดินก่ึงลากจูงมาทางหอ้ งพกั ผา่ นหนา้ สีหยนุ จือท่ีออกมาพอดี เมื่อพวกเขาเขา้ ไปในหอ้ งแลว้ ก็ ปิ ดประตูสนิท สีหยนุ จือเดินกลบั ไปที่ครัวเพ่ือจดั การกบั ยาที่ตม้ ไว้ พอเขา้ มากเ็ ห็นลุงเยยี่ นกาลงั ง่วนกบั การเกบ็ กวาดจึงรีบเขา้ ไปช่วย แต่ ลุงเยยี่ นกลบั ปฏิเสธบอกวา่ หลายวนั มาน้ีนางเหน่ือยมากแลว้ จึงไมย่ อมใหน้ างแตะตอ้ งงานในครัวอีกแลว้ บอกวา่ ตนจะเป็ น คนทาเองท้งั หมด อนั ท่ีจริงนางก็รู้สึกอ่อนเพลียอยไู่ มน่ อ้ ย ในหูเหมือนมเี สียงบางอยา่ งอ้ืออึงตลอดเวลา หวั กห็ นกั ราวกบั มีอะไรมากดทบั ไว้ สี หยนุ จือนงั่ ลงเทน้าชาใส่ถว้ ยด่ืมไปอึกหน่ึง จากน้นั กพ็ ลนั นึกข้ึนได้ หากหลานตงถูกพาตวั ไปท่ีหอ้ ง ถา้ อยา่ งน้นั ที่คอกมา้ กย็ งั เหลือสตรีอีกนางหน่ึง ไมร่ ู้วา่ สตรีผนู้ ้นั มีความสมั พนั ธอ์ ยา่ งไรกบั หลานตง คร้ังก่อนที่อาจารยเ์ หยยี นใชแ้ สเ้ ฆี่ยนหลานตงกลางร้านซิงหลวั สตรีผู้ น้นั ก็เอาตวั เขา้ มาขวางจนตวั เองตอ้ งพลอยรับแสไ้ ปดว้ ยแต่กย็ งั ไม่ยอมหลบ --------------------------------------------- [1] กิโลกรัม

เป็ นเมยี แม่ทพั ... ไม่ง่าย! ตอนที่ 20 แมลงพษิ เมื่อคดิ ดงั นี้ สีหยุนจือจงึ ถือถ้วยนา้ ชาตรงไปทค่ี อกม้า นางเปิ ดประตูคอกมา้ ดว้ ยอาการง่วงงุนเลก็ นอ้ ยแลว้ เดินไปนง่ั ขา้ งๆ หญิงสาวผนู้ ้นั พอสตรีที่นอนหมดแรงบนพ้ืนคอกมา้ รู้วา่ มีคนเขา้ มาใกลจ้ ึงค่อยๆ ลืมตามอง นางพยายามจะลกุ ข้ึนแตร่ ่างกายกลบั ไมม่ ี เร่ียวแรง สีหยนุ จือเห็นอยา่ งน้นั จึงวางถว้ ยน้าชาลงดา้ นขา้ ง ประคองตวั อีกฝ่ ายใหพ้ ิงกบั ตวั ของนาง แลว้ ยกถว้ ยน้าชาใหจ้ ิบ เม่ือน้าไหล ลงคอไปอึกแรกหญิงผนู้ ้นั กด็ ่ืมน้าชาที่เหลืออยา่ งรวดเร็ว สีหยนุ จือมองถว้ ยที่วา่ งเปล่า แลว้ มองแววตาออ้ นวอนของอีกฝ่ าย ก่อนถามวา่ “อยากดื่มอีกรึ?” หญิงสาวที่ท่าทางอิดโรยและไร้กาลงั เพียงพยกั หนา้ เบาๆ สีหยนุ จือจึงวางหญิงผนู้ ้นั ลงแลว้ เดินกลบั ไปท่ีหอ้ งครัว ระหวา่ งที่เดินนางไดย้ นิ เสียงทะเลาะกนั ดงั มาจากหอ้ งของสามีแตก่ ไ็ ม่ไดห้ ยดุ ฟัง หญิงสาวรีบเขา้ ไปในครัว รินน้าชาอีกถว้ ย แลว้ กลบั ไปท่ีคอกมา้ เพอื่ ใหห้ ญิงสาวผนู้ ้นั ด่ืมอีก หลงั จากอีกฝ่ ายไดด้ ่ืมน้าสีหนา้ กด็ ูดีข้ึนทนั ตา สีหยนุ จือประคองร่างท่ียงั คงไร้เร่ียวแรงใหพ้ งิ กบั กาแพง อีกฝ่ ายมองมาที่สีหยุ นจือ ริมฝีปากขยบั เลก็ นอ้ ย พดู อยา่ งแผว่ เบา “ขอบคุณนะ” สีหยนุ จือส่ายหนา้ แลว้ ลุกเดินออกจากคอกมา้ หญิงสาวที่นง่ั พงิ กาแพงมองตามหลงั สีหยนุ จือดว้ ยดวงตาเป็ นประกาย ทนั ทีที่เดินออกจากคอกมา้ สีหยนุ จือกเ็ ร่ิมรู้สึกหนา้ มืด ต้งั ใจวา่ จะเดินไปนง่ั พกั ท่ีหอ้ งหนงั สือสกั ครู่ แต่นางยงั เดินไม่ถึงกฝ็ ื น ตอ่ ไปไม่ไหว ทุกอยา่ งตรงหนา้ พลนั ดบั วบู แลว้ ลม้ ลงทนั ที . สีหยุนจือทไ่ี ม่ได้พกั ผ่อนตดิ ต่อกนั หลายคืน อกี ท้งั ยงั มคี วามกงั วลในใจทาให้เป็ นลมล้มลงไป พอนางลืมตาข้ึนอีกคร้ังกเ็ ห็นใบหนา้ สง่างามของปู้ถานอยตู่ รงหนา้ ดวงตาคมเขม้ คู่น้นั ฉายแววห่วงใยทาใหน้ างยมิ้ ออก ดวงตะวนั สาดแสงเขา้ มาในหอ้ ง ส่องไปทวั่ ทุกซอกทุกมมุ ราวกบั ในหอ้ งถูกทาดว้ ยสีทองอร่ามสะทอ้ นดวงตาใหพ้ ร่ามวั ชายหนุ่มมองรอยยมิ้ จริงใจของนางดว้ ยความหลงใหล เขาไมเ่ คยรู้มาก่อนวา่ สตรีที่รูปร่างภายนอกแสนจะธรรมดาเช่นนาง จะมีรอยยมิ้ ที่น่ารักไดเ้ พยี งน้ี ชายหนุ่มนิ่งงนั ไม่อยากแมแ้ ตจ่ ะเคล่ือนไหว ตอ้ งการมองรอยยมิ้ น้นั และประทบั ไวใ้ นใจเพียง คนเดียว “ขาของท่าน...” สีหยนุ จือพดู ดว้ ยน้าเสียงแหบแหง้ ปู้ถานยนื่ มือไปปิ ดปากนางไว้ พลางส่ายหนา้ เป็ นการบอกวา่ ไมอ่ ยากให้ พดู อะไรมากในตอนน้ี จากน้นั กเ็ ป็ นฝ่ ายบอกกบั นางแทน “อาจารยเ์ หยยี นฝังแมลงพิษลงในขอ้ เทา้ ของขา้ ขอเพยี งมีอาหารบารุงใหแ้ มลงเติบโตและคอ่ ยๆ สมานเสน้ เอน็ ไมเ่ กินสาม เดือน ขาของขา้ ก็จะหายเป็ นปกติ”

บนเทา้ ของปู้ถานมีผา้ พนั แผลพนั ไวอ้ ยา่ งแน่นหนาทาใหม้ องไม่เห็น นางจึงไมเ่ ขา้ ใจวธิ ีการรักษาที่เขาอธิบายเม่ือครู่ หญิง สาวลกุ ข้ึนนงั่ บนเตียง มองหนา้ สามีพลางถามวา่ “อาจารยเ์ หยยี นเป็ น...ศิษยพ์ ่ขี องท่านหรือเจา้ คะ?” เน่ืองจากนิสยั ของท้งั สองแตกต่างกนั อยา่ งสิ้นเชิง แต่หากเทียบอายกุ นั แลว้ อาจารยเ์ หยยี นก็น่าจะตอ้ งเป็นศิษยพ์ ่ีกระมงั ปู้ถานมองดวงตาไร้เดียงสาของนางแลว้ รู้สึกขบขนั เขายน่ื มือไปลูบหวั นางอยา่ งอ่อนโยน แลว้ ตอบวา่ “ใครบอกวา่ อายุ มากกวา่ จะตอ้ งเป็ นศิษยพ์ ีก่ นั ? เขาเขา้ สานกั หลงั ขา้ และยงั เรียนวชิ ากบั อาจารยข์ องขา้ ” “...” สีหยนุ จือไมค่ ่อยเขา้ ใจเร่ืองพวกน้ีเท่าไรนกั แต่มีเร่ืองหน่ึงที่ยงั ติดคา้ งในใจ “ถา้ อยา่ งน้นั ก็หมายความวา่ ...ตอ่ ใหข้ า้ ทาให้ อาจารยเ์ หยยี นไมพ่ อใจ เขากย็ งั คงรักษาท่านอยดู่ ี ใช่ไหมเจา้ คะ?” ถา้ ง้นั การท่ีนางยอมพดู เช่นน้นั ออกไปเพราะกลวั วา่ สามีจะไม่ไดร้ ับการรักษา ก็เป็ นเร่ืองท่ีนางคิดมากไปเองท้งั สิ้น ปู้ถานยมิ้ เลก็ นอ้ ย เขารู้วา่ หลายวนั มาน้ีนางเหนื่อยลา้ เพยี งใด เพราะมีจา้ วอ้ีคอยพดู ใหฟ้ ังซ้าแลว้ ซ้าเลา่ อยหู่ ลายรอบ แลว้ ทาไม เขาจะไม่รู้เจตนาและความจริงใจของนาง “ก่อนจะกลบั ศิษยน์ อ้ งมีเร่ืองฝากใหข้ า้ บอกเจา้ ...” ชายหนุ่มต้งั ใจเงียบไปครู่หน่ึง สีหยนุ กดั ริมฝีปาก สีหนา้ เร่ิมวติ กแต่กฝ็ ื นสงบน่ิงรอฟังคาพดู จากเขา ในใจกย็ งั คาดหวงั วา่ ชายประหลาดคนน้นั คงจะไม่ได้ พดู ถึงนางในทางที่ไมด่ ีกระมงั ? เมื่อเห็นวา่ หญิงสาวมีท่าทางกงั วล เขาจึงยมิ้ ออกมาแลว้ บอกวา่ “ศิษยน์ อ้ งบอกวา่ ...เจา้ เป็นคนดีมาก ทุกวนั น้ีจะหาสตรีที่ อ่อนโยนและกลา้ หาญ ซ้ายงั กลา้ ทากลา้ รับอยา่ งเจา้ ไมไ่ ดอ้ ีกแลว้ ” “...” สีหยนุ จือนิ่งอ้ึงไป นางคิดวา่ อีกฝ่ ายคงจะพดู ในส่ิงที่ตนเคยทาไมด่ ีกบั เขา ทวา่ ผลลพั ธ์กลบั ตรงกนั ขา้ ม จู่ๆ นางก็นึกบางอยา่ ง ข้ึนจึงไดร้ ีบถามวา่ “ออ้ แลว้ สองคนน้นั ละ่ เจา้ คะ?” “เจา้ หมายถึงหลานตงกบั เถี่ยโหรวน่ะรึ?” ปู้ถานพดู พลางขยบั ตวั มานง่ั พิงหวั เตียง สีหยนุ จือพยกั หนา้ “ใช่เจา้ คะ สองคนน้นั ถูกศิษยน์ อ้ งของท่านทารุณจนบอบช้าไปหมด ดูน่าสงสารเหลือเกิน” ปู้ถานหนั มามองนางครู่หน่ึง ก่อนจะบอกวา่ “พวกเขาถกู อาจารยพ์ าตวั ไปแลว้ แตศ่ ิษยน์ อ้ งเกลียดคนแควน้ ฉีเขา้ กระดูกดาคง จะไม่ไวช้ ีวติ พวกเขาแน่ ปล่อยใหเ้ รื่องน้ีเป็ นไปตามชะตากรรมเถิด” “...” ในเม่ือเขาพดู ดว้ ยน้าเสียงหนกั แน่นอยา่ งน้นั นางจึงเอนตวั พิงออ้ มอกของสามีเงียบๆ และไมพ่ ดู อะไรอีก . ส่ิงทสี่ ีหยนุ จือคาดไม่ถึงอกี อย่างกค็ ือ ถึงนางจะไมไ่ ดม้ าที่ร้านสิบกวา่ วนั แตจ่ างถิงกส็ ามารถดูแลจดั การร้านไดอ้ ยา่ งดีเยย่ี ม ซ้ายงั มีลกู คา้ เขา้ มานง่ั กินขา้ วท่ีร้านอยู่ ตลอด

เมื่อนางเดินเขา้ มาในร้านก็เห็นจางถิงเดินถือจานอาหารออกมาจากครัวแลว้ วางลงบนโตะ๊ ของลกู คา้ พอเขาเห็นนางกต็ ะโกน ทกั อยา่ งดีใจ “โอโ้ ห แม่นางของขา้ ในที่สุดเจา้ กม็ าจนได้ เร็วๆ มาช่วยขา้ หน่อย ขา้ ยงุ่ จนมือเทา้ พนั กนั หมดแลว้ โตะ๊ น้นั กบั โตะ๊ ที่อยตู่ ิด ประตกู ินเสร็จแลว้ เจา้ ไปคิดเงินหน่อย” รายการอาหารในร้าน สีหยนุ จือเป็ นคนคดิ และต้งั ราคาเองท้งั หมด นางจึงรู้ราคาเป็ นอยา่ งดี ขณะที่กาลงั เกบ็ เงินก็ตะโกนถาม จางถิง “ชุ่ยยาล่ะ? นางหายไปไหนรึ?” จางถิงชะงกั ฝีเทา้ ขมวดคิว้ แลว้ ตอบวา่ “ชุ่ยยาน่ะรึ...นางมาสายกลบั เร็ว ป่ านน้ีไม่รูน้ างไปตายที่ไหนแลว้ ” “...” . กจิ การในร้านดขี นึ้ ทุกวนั อาหารที่จางถิงเป็นคนทาไม่วา่ จะเป็ นอะไรก็จะมคี นซ้ือกลบั ไปเสมอ โดยเฉพาะไก่ยา่ งของเขา ผคู้ นตา่ งพากนั ร่าลือถึง รสชาติอร่อยเลิศรสจนเกินจริง คนที่ซ้ือทนั กร็ ่าลือถึงรสชาติ คนท่ีซ้ือไม่ทนั กร็ ่าลือถึงชื่อเสียงจนของไมพ่ อขาย แมจ้ างถิงจะลงมือยา่ งไก่ท้งั วนั วนั ละสองถึงสามเตากจ็ ะไดไ้ ก่ยา่ งประมาณแปดสิบตวั ตอ่ วนั เท่าน้นั ไก่ยา่ งขายในราคาตวั ละ ยส่ี ิบอีแปะ แมร้ าคาจะแพงกวา่ ร้านอื่นๆ อยพู่ อสมควร แต่ลกู คา้ ท่ีต้งั ใจมาซ้ือมีแตจ่ ะเพ่มิ เงินให้ ไมม่ ีใครตอ่ รองราคาแมแ้ ต่ คนเดียว สีหยนุ จือออกไปซ้ือของขา้ งนอก ตอนที่นางกลบั เขา้ มาอีกทีก็หลงั ม้ือกลางวนั ผา่ นไปแลว้ พอเขา้ มาก็เห็นชุ่ยยากาลงั นงั่ แทะ เมลด็ ทานตะวนั อยหู่ ลงั โตะ๊ บญั ชีแลว้ แอบมองรายการในสมุดบญั ชี แมจ้ ะเห็นอยา่ งน้นั แตน่ างก็ไมว่ า่ อะไร ถือตะกร้าลูก เหมยมาวางบนโตะ๊ พดู กบั ชุ่ยยาอยา่ งอ่อนโยน “ชุ่ยยา มากินลูกเหมยเร็วกาลงั สดเชียว” เด็กสาวท่ีนง่ั อยหู่ ลงั โตะ๊ บญั ชีสะดุง้ เลก็ นอ้ ยแลว้ รีบปิ ดสมดุ ทนั ที นางโยนเมลด็ ทานตะวนั ในมอื ทิ้งก่อนจะเดินออกมาจาก หลงั โตะ๊ บญั ชี พดู กบั สีหยนุ จือวา่ “คุณหนูใหญร่ ู้ใจขา้ จริงๆ ชุ่ยยาชอบกินลกู เหมยท่ีสุดเลยเจา้ คะ่ ” พดู จบก็รีบเดินมารับตะกร้าจากสีหยนุ จือไปนงั่ กินลูกเหมย ท่ีโตะ๊ สีหยนุ จือหยบิ ผา้ ชุบน้ามาเชด็ โตะ๊ ในขณะท่ีชุ่ยยากาลงั กินอยา่ งเอร็ดอร่อย แตจ่ ู่ๆ เด็กสาวกล็ กุ ข้ึนเดินมาหานาง พดู ท้งั ๆ ที่ ปากยงั เค้ียวลกู เหมยอยวู่ า่ “คุณหนูใหญ่ ขา้ มีเร่ืองอยากจะคุยกบั ท่านเจา้ ค่ะ พอดีช่วงน้ีป้าของขา้ เขา้ มาในเมือง ขา้ จึงอยากซ้ือของใหท้ ่านป้าสกั หน่อย แตว่ า่ เงินท่ีมีตดิ ตวั ขา้ กใ็ ชห้ มดไปแลว้ ...เม่ือครู่ขา้ เห็นในบญั ชี ร้านเรามีรายไดไ้ มน่ อ้ ย หากขา้ จะขอยมื เงินท่านสกั หน่อยจะ ไดห้ รือไมเ่ จา้ คะ?” สีหยนุ จือหลบุ ตาต่า ถามดว้ ยสีหนา้ เรียบเฉย “ตอ้ งการยมื เท่าไรรึ?”

ชุ่ยยากลอกตาไปมา จากน้นั ก็แบมือ ยนื่ ไปตรงหนา้ สีหยนุ จือ “หา้ ตาลึงไดห้ รือไม่เจา้ คะ?” สีหยนุ จือยมิ้ พลางช่วยจดั ผมหนา้ มา้ ใหอ้ ีกฝ่ าย พยกั หนา้ และบอกวา่ “ไดส้ ิ ไปหยบิ ท่ีโตะ๊ เถอะ” ชุ่ยยาวางตะกร้าลงพลางเดินไปหลงั โตะ๊ บญั ชีอยา่ งมีความสุข นางเดินเขา้ ไปหยบิ เงินในกล่องเหลก็ ใตโ้ ตะ๊ บญั ชีอยา่ ง คล่องแคลว่ หนั มาพยกั หนา้ และกล่าวขอบคุณสีหยนุ จือก่อนจะเดินถือเงินและตะกร้าลกู เหมยออกจากร้านไป จางถิงเดินออกมาจากครัวเห็นภาพน้นั เขา้ พอดี จึงสบถออกมาและพดู กบั สีหยนุ จือวา่ “ฮึ เพราะเจา้ นน่ั แหละที่ดีกบั นางจน เสียคน ขา้ ไม่เคยเห็นเถา้ แก่คนไหนยอมใหล้ ูกนอ้ งเปิ ดกล่องเงินและหยบิ เอาเอง เจา้ น่ะใจดีเกินไปแลว้ ” สีหยนุ จือเพยี งแต่ยมิ้ ไม่ไดก้ ล่าวอะไร นาผา้ ไปชุบน้าในกะละมงั ที่วางอยบู่ นพ้ืนแลว้ เชด็ โตะ๊ ตอ่ ทาราวกบั ไมไ่ ดย้ นิ ท่ีจางถิ งพดู ---------------------------------------------