เป็นเมียแม่ทัพ...ไม่ง่าย เล่ม1

ไมน่ านกม็ ีทหารทยอยวิงออกมาเขา้ แถว หานเฟิงจดชือทหารทีมาเขา้ แถวทีละคนไวบ้ นกระดาษ สว่ นจา้ วอียงั คงยืนเป่าแตรไมห่ ยดุ ทงั สองจดั แถวโดยใหท้ หารทีวิงมาถงึ เขา้ แถวกอ่ น บรรยากาศโดยรอบวนุ่ วายอยคู่ รูใ่ หญ่ สดุ ทา้ ยก็ไดแ้ ถว ทหารทียืนเรยี งตอ่ กนั บิดๆ เบียวๆ กวา่ สบิ แถว แตล่ ะ แถวมีทหารอยสู่ บิ กวา่ นาย จา้ วอียงั คงเป่าแตรตอ่ อีกพกั หนงึ เมือเหน็ วา่ คงไมม่ ีใครออกมาแลว้ จงึ หยดุ เป่า หานเฟิงวางกระดาษลง เดินไปหยดุ อยดู่ า้ นหนา้ ทหาร เหลา่ นนั แลว้ ตะโกนวา่ 12

“นบั จาํ นวน” บรรดาพลทหารตา่ งรูด้ ีวา่ จา้ วอีและหานเฟิงเป็นใคร จงึ มองตากนั แลว้ ทาํ หนา้ เลกิ ลกั ทหารทียืนอยหู่ นา้ สดุ ใน แถวแรกตะโกนขนึ กอ่ น “หนงึ ” จากนนั ก็มีเสียงทหารคนอืนๆ นบั ตอ่ ๆ กนั มา เมือนบั จาํ นวนเสรจ็ ทหารทงั คา่ ยทีเดมิ ทีมีอยหู่ า้ รอ้ ย นาย ตอนนีกลบั นบั ไดเ้ พียงสามรอ้ ยยีสบิ แปดนายเทา่ นนั หานเฟิงแสดงทา่ ทางไมพ่ อใจกบั ผลลพั ธท์ ีได้ สว่ น จา้ วอีเดินไปยกเกา้ อีไมม้ าวางใหก้ บั ทา่ นแมท่ พั 13

แมท่ พั ปเู้ ดนิ มานงั ลงบนเกา้ อีเบืองหนา้ ทหารเหลา่ นนั สายตากวาดมองแถวทหารดว้ ยสหี นา้ เรยี บเฉย หานเฟิงตะโกนถามขนึ วา่ “ทหารทีเหลือหายไปไหน!” เขาเองก็นบั เป็นนายทหารขนั สามทีผา่ นศกึ มามากมาย เมือโกรธนาํ เสยี งทีเอย่ จงึ เกรยี วกราด ทา่ ทางทงั นา่ กลวั และนา่ เกรงขาม “ทะ...ทีเหลือ ยะ...อยใู่ นเมืองทงั หมดขอรบั ” ทหารทียืน อยหู่ วั แถวตอบดว้ ยเสยี งสนั เทา 14

หานเฟิงขมวดคิว ถามตอ่ วา่ “ผบู้ งั คบั บญั ชาไปไหน?” พลทหารทงั กองตา่ งเงียบกรบิ ... ผา่ นไปครูห่ นงึ ทหารคนเดมิ จงึ รวบรวมความกลา้ แลว้ ตอบวา่ “เมือวานทีจวนเจา้ เมืองมีเลยี งฉลองงานแตง่ ขอ รบั หวั หนา้ คา่ ยทงั เจด็ จงึ พาลกู นอ้ งคนสนิทไปรว่ มงาน ดว้ ย พวกเขาคงจะดืมกนั มากไปหน่อย จนป่านนีกเ็ ลย ยงั ไมก่ ลบั มาขอรบั ” ขณะทีพดู ทกุ คนกไ็ ดย้ ินเสียงโหวกเหวกโวยวายของคน เมาดงั ใกลเ้ ขา้ มา ผทู้ ีเดนิ นาํ หนา้ ก็คือหวงั ชง คนทีเคยไป ขอเงินถงึ บา้ นตระกลู ปู้ เขาเป็นหวั หนา้ คา่ ยแตก่ ลบั 15

ตะโกนเสียงดงั ราวกบั นกั เลงหวั ไม้ หวงั ชงยงั ไมร่ ูถ้ งึ สถานการณใ์ นคา่ ย จงึ เดนิ นาํ เขา้ มา ก่อนเพียงลาํ พงั เขายงั คงพราํ เพอ้ ถงึ เหลา้ ชนั ดี อาหาร รสเลศิ และสาวงามในจวนไมข่ าดปาก ผา่ นไปครูห่ นงึ เขาถงึ เรมิ รูส้ กึ วา่ บรรยากาศในคา่ ยไม่ เหมือนเดิม เขาหรตี ามองไปขา้ งหนา้ พอเหน็ ภาพชดั เจน ก็ถงึ กบั เข่าออ่ น “ทา่ น...ทา่ นแมท่ พั ป.ู้ ..” ทา่ นแมท่ พั มองหวงั ชงดว้ ยสายตาเยน็ ชา ทาํ ใหค้ นถกู 16

มองถงึ กบั ทรุดตวั ลงนงั กบั พืนทนั ที แมท่ พั ปถู้ ามหานเฟิงดว้ ยนาํ เสยี งเรยี บเฉย “จดชือนาย ทหารหนงึ รอ้ ยคนแรกไวแ้ ลว้ ใช่ไหม?” “จดแลว้ ขอรบั ยืนอยใู่ นเจด็ แถวแรกทงั หมด” หานเฟิงรบี สง่ กระดาษในมือใหท้ า่ นแมท่ พั เพียงแมท่ พั ปยู้ กมือขนึ หานเฟิงกเ็ ขา้ ใจความหมายไดท้ นั ที จงึ หนั ไปสงั การ “ทหารหนงึ รอ้ ยคนแรกทีออกมา ทา่ นแมท่ พั อภยั ใหไ้ ม่ ตอ้ งรบั โทษ สว่ นทหารทีออกมาทีหลงั ทงั หมดใหน้ อนลง กบั พืน ตอ้ งโทษโบยคนละสามสบิ ครงั ใครไมพ่ อใจ... กา้ วออกมา!” 17

คาํ สงั ลงโทษของหานเฟิงถือเป็นคาํ สงั เดด็ ขาดจากแม่ ทพั จงึ ไมม่ ีทหารคนไหนกลา้ ขดั ขืน พวกเขาไดแ้ ตม่ องตา กนั แลว้ ปฏิบตั ิตาม สว่ นทหารในเจด็ แถวแรกแอบยิมใน ใจแลว้ รบี ไปหยิบไมม้ าถือไวเ้ พือรอรบั คาํ สงั 18

ตอนที 28 ภารกจิ เมือหานเฟิงยกมือขนึ ทงั คา่ ยก็เตม็ ไปดว้ ยเสยี งรอ้ งของ เหลา่ ทหารทีตอ้ งโทษ แตล่ ะนายออ้ นวอนขอใหย้ กโทษ ให้ ทา่ นแมท่ พั ยงั คงมีสีหนา้ เรยี บนิงราวกบั ไมไ่ ดย้ ินเสยี ง โอดโอยทีดงั ระงม ในมือถือถว้ ยนาํ ชาทีจา้ วอีเพิงจะยืน มาให้ แลว้ ยกขนึ จิบเหมือนไมม่ ีอะไรเกิดขนึ การโบยสามสบิ ครงั ใชเ้ วลาเพียงครูเ่ ดียวกโ็ บยไดค้ รบ การลงโทษเช่นนีหากจะวา่ หนกั ...แตก่ ย็ งั ไมถ่ งึ กบั เสีย 1

ชีวิต หรอื หากจะวา่ เบา...กส็ ามารถทาํ ใหท้ หารทีเคยฝึก รา่ งกายอยเู่ ป็นประจาํ ตอ้ งนอนซมไปหลายวนั ทีเดียว ทหารกลมุ่ ทีไปคา้ งคืนขา้ งนอกกบั หวงั ชงตา่ งขวญั หนีดี ฝ่อ ใครจะคาดวา่ แคไ่ ปดืมฉลองในงานแตง่ เมือกลบั มา ทีคา่ ยจะเจอกบั สถานการณแ์ บบนี จงึ พากนั คดิ วา่ เมือ กอ่ นปถู้ านกเ็ ป็นแคแ่ มท่ พั ตกยาก ทาํ ไมวนั นีจงึ ลกุ ขนึ มา สงั การอยา่ งบา้ คลงั เช่นนีได?้ “รายงานทา่ นแมท่ พั ตอนนีโบยครบแลว้ สว่ นทหารกลมุ่ นนั จะเอาอยา่ งไรดีขอรบั ?” เมือหานเฟิงถามถงึ พวกทหารทีเมากลบั มา หวงั ชงก็รบี 2

ลกุ ขนึ แลว้ คอ้ มตวั ลง เมือทา่ นแมท่ พั พดู จบ เขาก็ถงึ กบั ทรุดลงกบั พืนอีกครงั “แขวนประจานไวห้ า้ วนั ” หานเฟิงรบั คาํ สงั “ขอรบั ขา้ จะนาํ ราวทีสงู ทีสดุ มาแขวน พวกเขาตามคาํ สงั ” “...” หวงั ชงตกใจจนออ่ นแรง ไมม่ ีแมแ้ ตก่ าํ ลงั จะออ้ น วอนขอใหย้ กโทษให้ ดว้ ยตวั เขาเองเป็นผใู้ ตบ้ งั คบั บญั ชาของทา่ นแมท่ พั คนนี มานานพอควร ยอ่ มรูด้ ีวา่ แมท่ พั ปเู้ ป็นคนพดู คาํ ไหนคาํ 3

นนั อาํ นาจในมือของตนก่อนหนา้ จงึ ไมม่ ีประโยชนอ์ ีกตอ่ ไป เพราะเมือทา่ นแมท่ พั สงั การแลว้ เขาก็จาํ เป็นตอ้ งรบั โทษอยา่ งมิอาจฝ่าฝืน ทวา่ ตงั แตย่ า้ ยมาอยเู่ มืองลวั หยาง นบั เป็นครงั แรกทีแม่ ทพั ปสู้ งั ลงโทษทหารรุนแรงขนาดนี พวกเขารูด้ ีวา่ การลงโทษดว้ ยการแขวนเป็นการลงโทษที ทรมานทีสดุ เพราะทหารทีถกู ลงโทษจะถกู แขวนบนยอด ไมไ้ ผส่ งู และถกู ทงิ ใหแ้ สงแดดแผดเผาอยอู่ ยา่ งนนั หา้ วนั สดุ ทา้ ยจะรอดชีวติ ลงมาไดห้ รอื ไมก่ ็ขนึ อยกู่ บั ความอด ทนของแตล่ ะคน พวกเขาไมค่ ดิ วา่ ความผิดของตนจะ เป็นเหตใุ หต้ อ้ งเสยี งชีวติ ถงึ เพียงนี จงึ คิดจะขดั ขืนคาํ สงั 4

ทหารรา่ งสงู ใหญ่นายหนงึ เดนิ ออกมาจากกลมุ่ ทหารที ตอ้ งโทษแขวน เขาชีหนา้ แมท่ พั ปู้ แลว้ พดู อยา่ งอาจหาญ วา่ “แมท่ พั ขีแพเ้ ช่นเจา้ มีสทิ ธิอะไรมาสงั ลงโทษพวกขา้ ใคร ใหอ้ าํ นาจร?ึ ” แมเ้ ขาจะรูว้ า่ เมือกอ่ นแมท่ พั คนนีมีอาํ นาจมากเพียงใด แตต่ อนนีก็เป็นแคแ่ มท่ พั แพส้ งครามทีเดินขากะเผลก ซาํ ยงั ถกู เนรเทศใหม้ าอยบู่ า้ นนอก เขาจงึ กลา้ พดู อยา่ งไม่ กลวั ตายและพรอ้ มจะขดั ขืนคาํ สงั ของปถู้ าน 5

เมือชายคนนนั พดู จบ ทหารคนอืนๆ กส็ ง่ เสียงสนบั สนนุ ไมเ่ วน้ แมแ้ ตค่ นทีถกู โบยไปแลว้ กย็ งั พดู แยง้ ขนึ มาเชน่ กนั จา้ วอีและหานเฟิงสบตากนั เดนิ ถอยไปอยดู่ า้ นหลงั เจา้ นาย “ใครไมย่ ินยอมใหก้ า้ วออกมา ขา้ ก็อยากจะเหน็ เหมือน กนั วา่ แมท่ พั ขีแพเ้ ชน่ ขา้ ยงั มีอาํ นาจสงั การอยไู่ หม?” “...” ผา่ นไปครงึ ชวั ยาม ปถู้ านจงึ พาจา้ วอีและหานเฟิงเดนิ ออกมาจากคา่ ย 6

ทางทิศเหนือของคา่ ยมีไมไ้ ผส่ งู ตงั อยสู่ บิ กวา่ ลาํ แตล่ ะ ลาํ แขวนทหารทีใบหนา้ เตม็ ไปดว้ ยรอยฟกชาํ แมแ้ ตพ่ อ่ แมข่ องเขาถา้ มาเหน็ ตอนนีกอ็ าจจะจาํ ลกู ชายของตนไม่ ได้ แตล่ ะคนถกู แขวนอยบู่ นยอดไมไ้ ผ่ รา่ งสา่ ยเอนไปมา ราวกบั ระฆงั ทีตอ้ งลม . หลงั จากนนั สบิ วนั แมท่ พั ปแู้ ละองครกั ษท์ งั สองกอ็ อก เดินทางไปยงั หนานหนิง พอคลอ้ ยหลงั สามีไดไ้ มน่ าน สหี ยนุ จือยงั ไมท่ นั ไดม้ ีเวลา 7

คดิ ถงึ เขา ก็มีทหารผลดั เปลยี นกนั มาเคาะประตเู รยี กฮหู ยินทีหนา้ บา้ น ผทู้ ีมาลว้ นแตเ่ ป็นทหารทีดแู ลสสุ านจกั รพรรดิ พวกเขา บอกกบั นางวา่ ทีคา่ ยไมม่ ีอะไรทาํ จงึ ลงจากเขาเพือมา ถามวา่ มีอะไรใหช้ ่วยหรอื ไม่ สีหยนุ จือรูส้ กึ แปลกใจไมน่ อ้ ย และพวกทหารทีมาตา่ งก็ มีทา่ ทีเกๆ้ กงั ๆ เวลาทีพดู กบั นาง ยงิ คิดก็ยิงไมเ่ ขา้ ใจ เหตผุ ลแตก่ ็ไมอ่ ยากถามอะไรใหม้ ากความ จงึ บอกใหล้ งุ เยียนไปซือเนือและเหลา้ เพือทาํ อาหารเลยี งสกั มือกอ่ นที พวกเขาจะกลบั ไปทีคา่ ย ทีแรกคิดวา่ หลงั จากกินเสรจ็ พวกเขากจ็ ะกลบั ขนึ เขาแลว้ เรอื งคงจบเพียงเทา่ นี 8

นางไมค่ าดคดิ วา่ พอวนั ตอ่ มาจะมีทหารมาทีบา้ นอีก และพากนั มามากกวา่ วนั แรกเป็นเทา่ ตวั แตล่ ะคนตา่ งก็ ขอใหฮ้ หู ยนิ มอบหมายงานใหท้ าํ แลว้ ขอใหน้ างเลยี ง อาหารพวกเขาสกั มือ แมส้ ีหยนุ จือจะรูส้ กึ อดึ อดั ใจอยบู่ า้ งแตก่ ็ยงั เตรยี มการ ตอ้ นรบั ทหารทงั หมดตามสมควร นางอาศยั จงั หวะทีทกุ คนกาํ ลงั กินขา้ วเรยี กทหารคนหนงึ มาถามจงึ ไดค้ วามวา่ “ฮหู ยิน ขา้ ชือหวงั เทาขอรบั กอ่ นจะไปแมท่ พั ...เออ่ ...สงั กาํ ชบั พวกเราใหม้ าหาฮหู ยนิ ขอรบั ” 9

“...” สามีของนางเป็นคนสงั อยา่ งนนั ร?ึ แมจ้ ะไดฟ้ ังที หวงั เทาบอก แตน่ างก็ยงั ไมเ่ ขา้ ใจอยดู่ ี ทหารอีกคนกาํ ลงั เคียวอาหารอยเู่ ตม็ ปาก เดินเขา้ มาหา นางแลว้ บอกวา่ “ฮหู ยิน ทา่ นมีงานอะไรเรยี กใชพ้ วกเรา ไดเ้ ลยขอรบั ทา่ นดแู ลพวกเราดีขนาดนี พวกเรายนิ ดี ช่วยงานฮหู ยินอยา่ งเตม็ กาํ ลงั เลยขอรบั ” ทหารคนนนั พดู เสยี งดงั จนทหารทีนงั กินขา้ วอยอู่ ีกสาม โต๊ะไดย้ นิ ตา่ งพากนั ชืนชมฮหู ยนิ ไมข่ าดปาก “ใชแ่ ลว้ ขอรบั ฮหู ยินใจดีกบั พวกเราเหลือเกิน พวกเราไม่ ไดก้ ินเนือกินของดีๆ อยา่ งนีมานานมากแลว้ ” 10

ทหารอีกคนพดู เสรมิ “ฮหู ยิน ใหพ้ วกเราทาํ งานเถอะขอ รบั พวกเราจะไดม้ ีของอรอ่ ยๆ กินกนั ทกุ วนั ” “...” เมือเหน็ พวกเขาแสดงทา่ ทางกระตือรอื รน้ สีหยนุ จือก็พดู อยา่ งลาํ บากใจ “แตว่ า่ ...ขา้ ไมม่ ีอะไรใหพ้ วกเจา้ ทาํ ...ออ้ เดียวก่อน...” นางเพิงจะนกึ บางอยา่ งออกจงึ เอย่ ถามหวงั เทา “พวก เจา้ มีกนั กีคน? มีเพียงเทา่ นีร?ึ ” 11

หวงั เทากดั เนือคาํ ใหญ่เขา้ ปากแลว้ สา่ ยหวั “ไมข่ อรบั คา่ ยของเรามีทหารเกือบหา้ รอ้ ยคน แตท่ ีพอจะทาํ งานได้ ตอนนีมีอยรู่ อ้ ยกวา่ คน ตอ่ ไปก็อาจจะมีมามากขนึ เรอื ยๆ ขอรบั ” สหี ยนุ จือกดั รมิ ฝีปากลา่ งพลางครุน่ คดิ “พวกเจา้ ...อยาก มาช่วยงานขา้ ร?ึ งานอะไรก็ไดใ้ ช่หรอื ไม?่ ” หวงั เทากาํ ลงั กินอยา่ งตงั อกตงั ใจ ทหารอีกคนจงึ แยง่ ตอบ “ใช่ขอรบั ฮหู ยนิ ขอแคม่ ีเนือใหก้ ินทกุ วนั ตอ่ ให้ ตอ้ งไปขดุ สว้ มพวกเรากย็ อม” คาํ พดู ของเขาทาํ ใหท้ กุ คนหวั เราะ นางเองยงั อดยมิ ออก 12

มาไมไ่ ด้ เมือเหน็ ทา่ ทางแบบนีของพวกเขากเ็ ขา้ ใจได้ ทนั ทีวา่ สามีของนางคงตอ้ งการหาคนมาช่วยนางทาํ งานนนั เอง เมือคดิ ไดอ้ ยา่ งนนั หญิงสาวกแ็ อบเกอ้ เขิน ในใจ สหี ยนุ จือไมร่ ูเ้ จตนาลกึ ๆ ของสามีวา่ ทาํ ไมตอ้ งสง่ ทหาร มามากมายขนาดนี นางรูเ้ พียงวา่ ...เมือมีทหารมาช่วย ทาํ งานก็ช่วยลดคา่ ใชจ้ ่ายเรอื งคา่ แรงไปไดม้ าก นางจะ ไดน้ าํ เงินสว่ นนีไปใชจ้ า่ ยเรอื งอืนแทน ทีคิดเช่นนีไมใ่ ช่ เพราะขีงกหรอื ไมอ่ ยากจ่ายคา่ จา้ ง เพียงแตง่ านนีเป็น งานใหญ่และเงินในมือก็มีจาํ กดั นางจงึ จาํ เป็นตอ้ งใช้ จ่ายอยา่ งระมดั ระวงั . 13

บา่ ยวนั นนั สีหยนุ จือบอกใหล้ งุ เยียนไปเชิญลงุ ฝแู ละชายหน่มุ ในหมู่ บา้ นทีหน่วยกา้ นดีมาชว่ ยจดั เตรยี มงาน เมือดรู ายการ เครอื งมือทีจะตอ้ งใชเ้ รยี บรอ้ ยก็ใหล้ งุ เยียนพาทหารกลมุ่ หนงึ ไปซือของในตลาด จากนนั กแ็ บง่ ทหารอีกจาํ นวน หนงึ ไปเตรยี มทาํ งานทนั ที ตอนนีเพิงตน้ เดือนสี ลงุ ฝบู อกวา่ ถา้ ลงมือทาํ ชว่ งนีและ งานเสรจ็ ไดเ้ รว็ กย็ งั พอทีจะลงตน้ กลา้ ทนั ความรูเ้ รอื งการเกษตรของนางจะวา่ ไปแลว้ กแ็ คพ่ อทาํ 14

ไดเ้ ทา่ นนั นางกเ็ ลยไมอ่ ยากเขา้ ไปกา้ วกา่ ยการทาํ งาน ของลงุ ฝกู บั ลงุ เยียน จงึ มอบหมายใหพ้ วกเขาเป็นผดู้ แู ล งานทงั หมด โดยเรอื งการเพาะปลกู ใหเ้ ป็นหนา้ ทีของลงุ ฝู สว่ นลงุ เยียนเป็นผดู้ แู ลและช่วยอาํ นวยความสะดวกในเรอื ง ตา่ งๆ ทีจาํ เป็น สว่ นตวั นางตอนนีกาํ ลงั จดั เรยี งฟื นอยทู่ ี บา้ น โดยมีทหารจาํ นวนหนงึ มาเป็นลกู มือชว่ ยเตรยี ม อาหาร เตรยี มเหลา้ เนือ และขา้ วใหค้ นทีทาํ งานไดก้ ิน กนั อยา่ งอิมหนาํ ในทกุ มือ จากเดิมทีมีทหารมาช่วยทาํ งานเพียงรอ้ ยกวา่ คน ผา่ นไป สบิ กวา่ วนั ตอนนีเพิมมารวมๆ แลว้ เกือบสามรอ้ ยคน 15

ดงั นนั ทีดินทีเคยวา่ งเปลา่ รอบๆ บรเิ วณบา้ นตระกลู ปจู้ งึ ถกู ลอ้ มไปดว้ ยคนั นาอยา่ งรวดเรว็ หากเรมิ ปลกู ขา้ วได้ เมือไร พืนทีตรงนีกจ็ ะกลายเป็นทงุ่ ขา้ วเขียวขจี ถา้ มอง จากทีไกลๆ คงเป็นทิวทศั นท์ ีงดงามยงิ นกั ในแตล่ ะวนั นอกจากสหี ยนุ จือจะเตรยี มเหลา้ และขา้ ว ปลาอาหารใหพ้ วกเขาแลว้ นางยงั ใหพ้ วกทหารแบง่ เป็น กลมุ่ ยอ่ ยสบิ กลมุ่ และจะมีรางวลั ใหก้ บั กลมุ่ ทีขยนั ทาํ งานในวนั นนั อาจจะเป็นเหลา้ เพิมหรอื เงินรางวลั เลก็ นอ้ ย แมจ้ ะไมม่ ากแตก่ ็ทาํ ใหท้ หารในแตล่ ะกลมุ่ กระตือ รอื รน้ ทีจะทาํ งานมากขนึ พอนานวนั เขา้ ขา้ วของรางวลั กไ็ มใ่ ชส่ งิ ทีพวกเขาอยาก 16

ไดอ้ ีกตอ่ ไป แตก่ ลบั เป็นการทีจะไดร้ บั การขานชือเพือ เป็นเกียรติจากการขยนั ทาํ งาน เพราะพวกเขาไมไ่ ดร้ บั การชืนชมและยอมรบั จากผอู้ ืนมานานแลว้ . หลงั จากอาหารมือกลางวนั ของทกุ คน สีหยนุ จือก็มาจดั เกบ็ ขา้ วของอยา่ งเคย ในขณะทีกาํ ลงั เก็บอยนู่ นั กเ็ หน็ หวงั เทาวิงมาจากทงุ่ นา ขวางหนา้ ทหารผหู้ นงึ ทีเพิงกินอิมและเตรยี มจะเดนิ จาก ไป 17

ทงั สองยือยดุ กนั อยนู่ านแตห่ วงั เทาก็ไมส่ ามารถรงั ทหาร ผนู้ นั ไวไ้ ด้ เขากมุ หมดั แน่นชกลงบนตน้ ไมด้ ว้ ยความ โมโห สหี ยนุ จือเหน็ อยา่ งนนั จงึ เช็ดมือกบั ผา้ กนั เปือนแลว้ เดิน เขา้ ไปถาม 18

ตอนที 29 หญิงทังเก้า “เกิดอะไรขนึ ร?ึ ” เมือไดย้ นิ ฮหู ยินถาม หวงั เทากร็ บี ปรบั ทา่ ทีเป็นสาํ รวม แลว้ เดินมาหยดุ ตรงหนา้ นาง ก่อนเลา่ เรอื งราวเหมือน เดก็ ทีฟอ้ งผใู้ หญ่ “ฮหู ยนิ กลมุ่ ของขา้ มีคนไมย่ อมทาํ งาน ขอรบั ” กลมุ่ ทหารทีนางมอบหมายใหห้ วงั เทาเป็นหวั หนา้ ตงั แต่ เรมิ ทาํ งานพวกเขากท็ าํ ดว้ ยความขยนั ขนั แข็งมาตลอด จงึ ทาํ ใหก้ ลมุ่ ของหวงั เทาไดร้ บั รางวลั อยหู่ ลายครงั แต่ 1

จากภาพทีนางเหน็ เมือครูก่ พ็ อจะเดาเรอื งราวได้ จงึ พดู ปลอบใจเขาวา่ “ช่างเถอะ ทหารผนู้ นั อาจจะเหนือย ปลอ่ ยเขาไปเถอะ” แตห่ วงั เทากลบั พดู ดว้ ยความโมโหมากกวา่ เดิม “ไมใ่ ช่ อยา่ งนนั ขอรบั ฮหู ยิน เขาเหน็ หวงั ชงไดท้ าํ งานกบั นาย ทา่ นทีจวนเจา้ เมือง เขากเ็ ลยอยากไปทาํ งานบา้ ง คน แบบนีอยใู่ นคา่ ยก็มีแตจ่ ะทาํ ใหแ้ ตกแยก ทา่ นแมท่ พั น่า จะสงั แขวนพวกมนั ทงั หมด” “...” 2

สหี ยนุ จือไดย้ นิ ดงั นนั ก็ไมไ่ ดร้ ูส้ กึ โกรธแตอ่ ยา่ งใด กลบั รูส้ กึ เสียดายมากกวา่ “ถา้ อยา่ งนนั กช็ ่างเถอะ หากเขา อยากไปทาํ งานทีจวนเจา้ เมืองก็ปลอ่ ยเขาไป ถา้ เขามี ทางไปทีดีกวา่ กไ็ มม่ ีอะไรทีจะตอ้ งตาํ หนิ เจา้ กลบั ไปทาํ งานเถอะ” หวงั เทาพยกั หนา้ เดนิ บน่ งมึ งาํ กลบั ไป หลงั จากทีหวงั เทาไปแลว้ นางกค็ ดิ เรอื งคนทีเขาพดู ถงึ ‘หวงั ชง’ คือคนทีเคยมาขอเงินทีบา้ นตระกลู ปไู้ มใ่ ช่ร?ึ ครงั นนั ทีไดพ้ บกนั เขาหนา้ แดงกาํ ดว้ ยฤทธิสรุ าและติด การพนนั จนกลายเป็นผีพนนั เขาคนนนั ไปอยจู่ วนเจา้ เมืองแลว้ ...พอรูอ้ ยา่ งนีนางก็แอบเบาใจขนึ มาก 3

งานยงั คงดาํ เนินไปอยา่ งราบรนื โดยมีลงุ ฝแู ละลงุ เยียน เป็นผดู้ แู ลทงั หมด พวกเขาคยุ กนั ราวกบั เป็นเพือนทีสนิท สนมมานาน อีกทงั ยงั ทาํ งานรว่ มกนั ไดเ้ ป็นอยา่ งดี และ ดว้ ยความรว่ มมือรว่ มใจของทงั สอง พืนทีนาวา่ งเปลา่ ก็ ถกู ไถเสรจ็ ในเวลาอนั สนั และพรอ้ มสาํ หรบั การลงตน้ กลา้ แลว้ สีหยนุ จือยงั คงจดั การเรอื งอาหารการกินของทหารทีมา ทาํ งานในทกุ ๆ วนั ตอ่ ใหต้ อ้ งจ่ายเงินมากกวา่ เดมิ นางก็ ไมเ่ กียงเพือใหท้ กุ คนไดก้ ินอิม บรรดาอาซอ้ ในหมบู่ า้ น เมือมีเวลาวา่ งก็จะผลดั เปลยี นกนั มาชว่ ยนางจดั เตรยี ม อาหาร ทาํ ใหเ้ บาแรงไปไดม้ าก 4

. เพียงพรบิ ตาเวลาก็ผา่ นไปครงึ เดือนแลว้ ในชว่ งบา่ ยเมือมีเวลาวา่ งจากงาน สหี ยนุ จือจะมานงั เยบ็ รองเทา้ ใหก้ บั ปถู้ าน พลางมองไปยงั ประตบู า้ นดว้ ย สายตารอคอยอยา่ งมีความหวงั เมือก่อนเคยไดย้ ินบทกลอนวา่ ไว้ ‘ภรรยาคอยทา่ รอสามี กลบั มาบา้ น’ ตอนนนั นางรูส้ กึ วา่ ภรรยาเหลา่ นนั คงเพอ้ ไปแลว้ เพราะไมว่ า่ สามีจะอยหู่ รอื ไม่ ชีวิตก็ตอ้ งดาํ เนิน ตอ่ ไปไมใ่ ช่ร?ึ แตใ่ นวนั นีเมือนางตอ้ งเป็นเหมือนภรรยา ในบทกลอนนนั จงึ ไดร้ ูว้ า่ ความรูส้ กึ คิดถงึ ทีฝังลกึ เขา้ ไป 5

ในกระดกู สะกดอยใู่ นทกุ ลมหายใจ สรา้ งความทรมาน ไมน่ อ้ ยเลยทีเดียว ขณะทีนางกาํ ลงั แทงเขม็ เขา้ ไปในรองเทา้ พลนั ไดย้ ิน เสียงลอ้ รถบดกบั หินบนถนน ก็นกึ ดีใจไปวา่ ความคิดถงึ ของนางอาจจะสือไปถงึ ใจของสามี เขาจงึ กลบั บา้ นกอ่ น กาํ หนดเวลาทีบอกไว้ นางรบี ชะเงอ้ มองไปทางถนนก็ เหน็ เพียงรถมา้ ทีทงั เก่าทงั เลก็ กาํ ลงั ตรงมา รถมา้ คนั นีมีขนาดเลก็ ทีสดุ เทา่ ทีนางเคยเหน็ ขนาดของ ตวั รถสามารถบรรทกุ คนไดเ้ พียงหนงึ หรอื สองคนเทา่ นนั ลอ้ รถมา้ ก็เบียวเลก็ นอ้ ย เมือขบั บนถนนลกู รงั กก็ ระแทก ขนึ ลงโคลงเคลงไปมาอยา่ งเหน็ ไดช้ ดั 6

รอบๆ ตวั รถถกู คลมุ ดว้ ยผา้ สีฟา้ บนหลงั คามงุ ดว้ ยผา้ กาํ มะหยีสแี ดงทีถกู ซกั จนซีด ดภู ายนอกทวั ทงั รถเหมือน ผา่ นการใชง้ านมานานทงั เก่าและทรุดโทรม คนขบั รถมา้ ทีผอมซบู กาํ ลงั บงั คบั มา้ ทีผอมแหง้ ไมต่ า่ งกนั ใหเ้ คลอื น ตวั ไปขา้ งหนา้ อยา่ งยากลาํ บาก นนั รถมา้ ของใคร? ทาํ ไมขบั มาถงึ ทีนีได?้ บรเิ วณเชิงเขา นีมีเพียงบา้ นตระกลู ปอู้ ยหู่ ลงั เดียว หรอื วา่ รถมา้ คนั นีจะ มงุ่ ตรงมาทีบา้ นตระกลู ปงู้ นั ร?ึ สหี ยนุ จือวางอปุ กรณแ์ ละรองเทา้ ในมือลง ขณะทีกาํ ลงั ลกุ ขนึ ยืนรถมา้ ก็จอดทีหนา้ บา้ นพอดี 7

คนขบั รถมา้ ทีดผู อมแหง้ คนนนั พดู กบั นางดว้ ยสาํ เนียง ทอ้ งถิน “ขอถามหน่อยเถิด นีเป็นบา้ นตระกลู ปใู้ ช่หรอื ไม?่ ” สหี ยนุ จือเดนิ เขา้ ไปตอ้ นรบั แลว้ พยกั หนา้ “นีคือบา้ นตระ กลู ปู้ ทา่ นมาหาใครร?ึ ” ชายคนนนั โบกมือปฏิเสธ “ขา้ ไมใ่ ชแ่ ขกหรอกแมน่ าง ขา้ เพียงมาสง่ คนเทา่ นนั ขอบคณุ เจา้ มาก... ถงึ แลว้ ! ทงั หมดหา้ ตาํ ลงึ ” 8

ขณะทีนางกาํ ลงั มองดว้ ยความสงสยั กไ็ ดย้ ินเสยี งคยุ กนั ดงั มาจากในรถมา้ เหมือนมีผหู้ ญิงสกั เจ็ดแปดคนกาํ ลงั แยง่ กนั พดู ไมห่ ยดุ ปาก ดงั ระงมราวกบั เป็ดกาํ ลงั แยง่ กนั กินอาหาร เมือสายโยงรถลากถกู ปลดออก สงิ ทีออกมาจากรถเป็น อยา่ งแรกไมใ่ ช่หวั คน แตเ่ ป็นบนั ทา้ ยใหญ่ๆ ของสตรนี าง หนงึ ในเครอื งแตง่ กายหรูหราอยา่ งสาวชาวเมือง นาง คอ่ ยๆ ขยบั กน้ เตรยี มลงมาจากรถ “โอย้ … เบียดเหลือเกิน ตอ้ งนงั รถมา้ ทงั เลก็ ทงั แคบมา ตลอดทางแบบนี ขา้ นกึ วา่ จะตอ้ งอาเจียนอาหารทีกิน เขา้ ไปออกมาทงั หมดเสยี แลว้ ” 9

“รูท้ งั รูว้ า่ เบียดแตก่ บ็ น่ อยนู่ นั แหละ แทนทีจะรบี ขยบั ออก ใหข้ า้ ไดล้ งไปบา้ ง” “จรงิ ดว้ ย ออกไป…ออกไปไดแ้ ลว้ ” “โอ๊ย! จะเบียดกนั ไปถงึ ไหน หอ่ ผา้ ขา้ เสยี หายหมดแลว้ ในหอ่ ผา้ นีมีสมบตั ทิ ีไทโ่ ฮ่วพระราชทานใหข้ า้ ดว้ ย ถา้ เกิด พงั ขนึ มาพวกเจา้ จะรบั ผิดชอบไหวไหม?” “สมบตั อิ ะไรกนั หอ่ ผา้ ใครมีสมบตั ?ิ ถา้ หว่ งนกั ทาํ ไม ตอนนงั ในรถมา้ ถงึ ไมย่ กทีนงั เจา้ ใหห้ อ่ ผา้ นนั ไปเลยเลา่ ” 10

“...” สีหยนุ จือไดฟ้ ังแลว้ รูส้ กึ ตกใจไมน่ อ้ ย บนรถมา้ มีคนทงั หมดกีคนกนั แน่ จนกระทงั สตรบี นั ทา้ ยใหญ่คนนนั หาถงุ ผา้ ของนางบนรถ เจอ จงึ หนั หนา้ มาเปิดผา้ มา่ นออกแลว้ ลงจากรถมา้ เป็น คนแรก และเพราะสตรนี างนนั เปิดผา้ มา่ นแรงไปหนอ่ ย ผา้ มา่ นทีเกา่ อยแู่ ลว้ ก็เลยหลดุ ลงมากองทีพืน ภาพในรถมา้ ตรงหนา้ ตอนนีเป็นภาพทีคกึ คกั ทีสดุ เทา่ ทีสี หยนุ จือเคยเหน็ มาในชีวติ พืนทีบนรถมา้ ไมว่ า่ จะบน ลา่ ง ซา้ ย ขวา ตา่ งมีคนแออดั อยเู่ ตม็ คนั รถ เบียดกนั หนา้ 11

แดงหแู ดง ผมเผา้ รุงรงั ไปหมด หญิงรา่ งทว้ มผนู้ นั ลงมายืนทีพืน ตรงมมุ ปากเลอะชาดที ทาไว้ เครอื งสาํ อางทีแตง่ แตม้ ใบหนา้ กด็ ซู ีดจาง ทงั ยงั เลอะเทอะราวกบั นกั แสดงบทตวั ตลก จากนนั คนทีเหลอื กค็ อ่ ยๆ ทยอยลงจากรถมา้ รวมทงั หมดเกา้ คนดว้ ยกนั สภาพของแตล่ ะคนราวกบั เพิงผา่ น สมรภมู ิรบมา ในขณะทีสหี ยนุ จือกาํ ลงั ประหลาดใจวา่ พวกนางเบียด กนั มาในรถมา้ คนั นีไดอ้ ยา่ งไร สตรที งั หมดกม็ ายืนเรยี ง หนา้ กระดานอยตู่ อ่ หนา้ นาง โดยมีหญิงรา่ งทว้ มคนนนั 12

ยืนอยหู่ วั แถว สตรรี า่ งทว้ มกระแอมเลก็ นอ้ ยแลว้ ทงั หมด กต็ ะโกนขนึ วา่ “นายทา่ นผเู้ ฒา่ พวกขา้ หลานสะใภแ้ ละหลานสาวมาขอ พงึ บารมี ขอทา่ นโปรดเมตตารบั พวกเราไวด้ ว้ ย” “...” แมจ้ ะฟังดวู นุ่ วายสกั หนอ่ ยแตเ่ สียงทีตะโกนออกมา อยา่ งพรอ้ มเพรยี งนนั ทาํ ใหส้ หี ยนุ จือถงึ กบั ตกใจจนพดู ไมอ่ อก แลว้ นีนางจะทาํ อยา่ งไรตอ่ ไปดี . 13

ทา่ นป่นู งั นิง ในมือมีถว้ ยนาํ ชา สีหนา้ บง่ บอกถงึ ความ เบือหน่ายและพรอ้ มจะเดือดดาลไดท้ กุ เมือ ในบา้ นเตม็ ไปดว้ ยความวนุ่ วาย สตรที ีเพิงมาถงึ ทงั เกา้ คนพากนั สาํ รวจไปรอบๆ ไมเ่ วน้ แมแ้ ตห่ ลงั บา้ นหรอื หอ้ ง นอนกเ็ ขา้ ไปดจู นทวั สหี ยนุ จือชงนาํ ชามาเพิมใหอ้ ีกกา พวกนางบางคนทียงั ไมไ่ ดก้ ินนาํ ชากพ็ งุ่ เขา้ มาหาเหมือนฝงู ผงึ จนสีหยนุ จือเอง ยงั ตกใจ มีเพียงหญิงรา่ งทว้ มทีคอ่ นขา้ งสงวนทา่ ที มือ ขา้ งหนงึ ถือถว้ ยนาํ ชาไวใ้ นมือแลว้ กม้ ดมกลนิ หอมของ ชากอ่ นแตย่ งั ไมไ่ ดด้ ืม สว่ นมืออีกขา้ งวางทาบไวบ้ นหนา้ ทอ้ งของตน อีกฝ่ายกวาดสายตามองสีหยนุ จือตงั แตห่ วั 14

จรดเทา้ แลว้ พดู ขนึ วา่ “เจา้ คือหลานสะใภใ้ หญ่ร?ึ ” สหี ยนุ จือมองไปทางทา่ นป่ ู เมือเหน็ ทา่ นป่ยู งั คงนงั ดว้ ย ทา่ ทางเบือหนา่ ยอยเู่ ชน่ เดิม นางกไ็ มค่ ดิ จะขอใหช้ ว่ ย แนะนาํ หญิงเหลา่ นีใหต้ นรูจ้ กั จงึ เพียงคอ้ มกายทาํ ความ เคารพแลว้ ตอบวา่ “เจา้ คะ่ ” หญิงรา่ งทว้ มพยกั หนา้ รบั รู้ สว่ นหญิงคนอืนทีอยโู่ ดยรอบ พอไดย้ นิ ทีสหี ยนุ จือตอบกเ็ งียบเสียงทีกาํ ลงั วิพากษ์ 15

วิจารณส์ ภาพบา้ นทนั ที พากนั พงุ่ ตรงมาหาหญิงรา่ ง ทว้ มก่อนจะชีนิวไปทีสหี ยนุ จือ แลว้ พดู กนั ไปตา่ งๆ นานา “อะไรกนั ? นางเป็นเมียของปถู้ านรึ หนา้ ตาธรรมดา เหลอื เกิน” “จรงิ ดว้ ย หนา้ ตากง็ นั ๆ รูปรา่ งกผ็ อมบางเหลือเกิน แม้ แตก่ น้ นางกย็ งั เลก็ อีกดว้ ย” “ใชๆ่ ๆ ดเู สอื ผา้ ทีนางใสส่ ิ เนือผา้ หยาบกรา้ น ผา้ ทาํ พืน รองเทา้ ยงั ดหู ยาบไมเ่ ทา่ นีเลย” “ตายแลว้ เจา้ ดปู ินปักผมบนหวั นางชา่ งเชยสนิ ดี ใน 16

เมืองหลวงไมม่ ีใครใชก้ นั แลว้ ” “...” สตรแี ตล่ ะนางแยง่ กนั พดู ฟังแลว้ ชวนใหป้ วดหวั ดเู หมือน พวกนางจะระบายความไมพ่ อใจในบา้ นหลงั นีลงกบั สี หยนุ จือทงั หมด เพราะไมร่ ูส้ ถานะทีแทจ้ รงิ ของหญิงสาวเหลา่ นีวา่ เกียว ขอ้ งกบั ตระกลู ปอู้ ยา่ งไร แตก่ ด็ เู หมือนวา่ จะมีความ สมั พนั ธก์ นั แน่นอน ดงั นนั หากนางจะพดู อะไรมากก็คง ไมด่ ี อีกอยา่ งพวกนางก็ถือวา่ เป็นแขกและสงิ ทีวจิ ารณก์ ็ เป็นเรอื งจรงิ ไมไ่ ดพ้ ดู เกินเลยหรอื แฝงเจตนารา้ ยแต่ 17

อยา่ งใด สีหยนุ จือจงึ เลอื กทีจะนิงเงียบ ยอมใหพ้ วกนาง ติชมจนกวา่ จะพอใจ เสยี งจอแจทีดงั ไมห่ ยดุ ทาํ ใหท้ า่ นผเู้ ฒา่ ของบา้ นหมด ความอดทน เขากระแทกถว้ ยนาํ ชาลงกบั โต๊ะอยา่ งแรง ตะคอกเสยี งดงั “หบุ ปาก!” 18

ตอนที 30 ยดึ ห้อง ทนั ทีทีเสียงของทา่ นป่ดู งั ขนึ เสียงอืนๆ ในหอ้ งกเ็ งียบลง ทนั ควนั สตรกี ลมุ่ นนั รบี สงบปากสงบคาํ ไมม่ ีใครกลา้ สง่ เสยี งออก มาอีก ทา่ นป่ยู ืนขนึ แลว้ พดู วา่ “พวกเจา้ อยใู่ นเมืองก็ดีอยแู่ ลว้ จะแหม่ าถงึ ทีนีทาํ ไม?” สตรเี หลา่ นนั มองหนา้ กนั สดุ ทา้ ยไมร่ ูใ้ ครดนั หญิงรา่ ง ทว้ มคนเดมิ ออกมาขา้ งหนา้ ใหน้ างตอ้ งเผชิญหนา้ กบั 1

อารมณท์ ีกาํ ลงั คกุ รุน่ ของชายชรา ในเมือเลยี งไมไ่ ดน้ าง จงึ พรงั พรูคาํ พดู ตา่ งๆ นานาออกมา “ทา่ นลงุ ...หากพวกเราอยใู่ นเมืองหลวงได้ จะเดิน ทางอยา่ งยากลาํ บากมาถงึ บา้ นทีแมแ้ ตน่ กยงั ไมอ่ ยาก มาขีไดอ้ ยา่ งไร นนั กเ็ พราะพวกเราอยไู่ มไ่ ดน้ ่ะสเิ จา้ คะ” คนทีถกู เรยี กวา่ ทา่ นลงุ จอ้ งกลบั ดว้ ยสายตาเยน็ ชา สตรี ทงั หมดกลวั จนกม้ หนา้ งดุ ไดย้ ินเพียงเสยี งหญิงรา่ งทว้ ม พดู ตอ่ วา่ “แตไ่ หนแตไ่ รพวกเราก็อาศยั บารมีตระกลู ปู้ มาตอนนี ทกุ อยา่ งพงั ทลายจนไมม่ ีทีใหพ้ งึ พงิ แลว้ พวกขา้ จะอยทู่ ี 2

นนั ตอ่ ไปไดอ้ ยา่ งไร” “จรงิ เจา้ คะ่ ทา่ นลงุ สามีของพวกเราก็ตายจากไปใน สนามรบ ตอนนีพวกเราไมม่ ีทีพงึ อีกแลว้ หากไมม่ าพงึ บารมีทา่ น จะไปพงึ ใครไดอ้ ีกเลา่ ?” คนทีพดู คือหญิงสาว ทีผอมทีสดุ ในกลมุ่ หนงึ ในคนทีรว่ มวิจารณเ์ สอื ผา้ ของสี หยนุ จือเมือครู่ “ใชแ่ ลว้ เจา้ คะ่ ทา่ นป่ ู ทา่ นจะทิงพวกเราไมไ่ ดน้ ะเจา้ คะ พอ่ ขา้ ก็ตายในสนามรบ ตงั แตเ่ ดก็ ขา้ กเ็ หน็ ทา่ นเป็นป่ ู แทๆ้ ทา่ นป่จู ะไลข่ า้ ไปไมไ่ ดน้ ะเจา้ คะ” หญิงสาวอายไุ ม่ เกินสามสบิ ปีพดู ตอ่ เอย่ เรยี กทา่ นป่ไู มห่ ยดุ ปาก 3

“...” ปเู้ ฉิงจงฟังทีพวกนางพดู จนเหนือยทีจะตอ่ ปากตอ่ คาํ ดว้ ย เขาไดแ้ ตถ่ อนใจแลว้ ชีไปยงั บรรดาผหู้ ญิงทีนงั อยู่ โดยรอบแลว้ พดู อยา่ งระอาออกมาในทีสดุ “พวกเจา้ ก็เหน็ แลว้ วา่ ตระกลู ปใู้ นเวลานีไมเ่ หมือนเมือ กอ่ น แลว้ ขา้ จะเอาอะไรมาเลยี งดพู วกเจา้ ไดอ้ ีก?” เมือหญิงสาวเหลา่ นนั ไดย้ ินคาํ พดู ของนายทา่ นผเู้ ฒา่ ก็ มองหนา้ กนั ไปมา สดุ ทา้ ยไมร่ ูใ้ ครเป็นคนเรมิ กอ่ น สตรี ทงั หมดทรุดตวั นงั ลงกบั พืน ครูเ่ ดียวหอ้ งรบั แขกก็เตม็ ไป ดว้ ยเสียงรอ้ งไหร้ ะงม หากมองมาจากขา้ งนอกคงคิดวา่ 4

มีโศกนาฏกรรมเกิดขนึ ทีนีแนๆ่ ปเู้ ฉิงจงไดย้ นิ เสียงรอ้ งไหท้ ีดงั ตอ่ เนืองไมห่ ยดุ กโ็ มโหจน หวั แทบระเบดิ เขาเอามือกมุ ขมบั พดู ขนึ วา่ “พอๆๆ ขา้ ไมย่ งุ่ ดว้ ยแลว้ จะทาํ อะไรก็ตามแตพ่ วกเจา้ แลว้ กนั ” เมือพดู จบ เขาก็เดนิ กมุ หวั เดินไปทางหลงั บา้ น สีหยนุ จือนงั มองเหตกุ ารณอ์ ยทู่ างดา้ นหลงั สตรเี หลา่ นนั เหน็ พวกนางคอ่ ยๆ ยืนขนึ ดว้ ยความดีใจ บนใบหนา้ ปราศจากรอยนาํ ตา สหี ยนุ จือจงึ รูไ้ ดท้ นั ทีวา่ ทา่ นป่ไู ด้ 5

ผลกั ภาระทงั หมดมาใหน้ างจดั การเสียแลว้ นางจงึ จาํ เป็นตอ้ งยืนขนึ รบั มือกบั สถานการณท์ ีเกิดขนึ อยา่ ง กะทนั หนั ตรงหนา้ สตรที งั เกา้ นางนีเกียวดองกบั ตระกลู ปู้ สงิ หนงึ ทีพวกนาง มีเหมือนกนั คือ สามีทีแตง่ งานดว้ ยไปทาํ ศกึ สงครามรว่ ม กบั ตระกลู ปแู้ ลว้ ตายในหนา้ ทีทงั หมด ดงั นนั ไมว่ า่ อยา่ ง ไรตระกลู ปกู้ ็ควรจะเลยี งดพู วกนางตอ่ แตใ่ ครจะไปคดิ วา่ ตระกลู ปจู้ ะถกู เนรเทศมาอยนู่ อกเมืองเช่นนี ทาํ ให้ พวกนางไรท้ ีพงึ พิงจงึ ตอ้ งเดนิ ทางรอนแรมมาจนถงึ เมือง ลวั หยาง ระหวา่ งการเดินทาง ชว่ งทียงั ไมล่ าํ บากมากนกั ดว้ ย ความทีไมร่ ะมดั ระวงั ในการใชจ้ ่าย พวกนางก็ใชเ้ งินจน 6

เกือบหมดตวั จงึ ตอ้ งจ่ายเงินหนงึ ตาํ ลงึ เพือจา้ งรถมา้ สี คนั แตเ่ พราะระยะทางยาวไกลจนเหนือยลา้ ทงั มา้ ทงั คน เมือตอ้ งผา่ นเสน้ ทางทรุ กนั ดานบนภเู ขา รถมา้ ทีนงั มาก็ พงั ไปถงึ สามคนั พวกนางจงึ ถกู ทงิ ไวก้ ลางทางเพราะ เหลอื รถมา้ เพียงคนั เดียว คนขบั รถมา้ เองก็จนปัญญาที จะพาพวกนางไปตอ่ เมือมองซา้ ยมองขวาก็ไมเ่ หน็ แมแ้ ตบ่ า้ นเรอื นหรอื รา้ นคา้ พวกนางจงึ ตอ้ งรบี รงั คนขบั รถมา้ คนนนั ไว้ แลว้ ใหร้ าคา สงู ถงึ หา้ ตาํ ลงึ เพือพาพวกนางมาสง่ ทีบา้ นตระกลู ปทู้ ีอยู่ ภเู ขาลีในเมืองลวั หยาง ทงั หมดคือทีมาของภาพทีสีหยนุ จือเหน็ ในตอนบา่ ย 7