เป็นเมียแม่ทัพ...ไม่ง่าย เล่ม1

ตอนที 9 เถา้ แก่รา้ นขายเนือแกะ เมือไปถงึ รา้ นกวา่ งจิน นางก็แจง้ ความประสงคก์ บั เสยี ว เออ้ เสยี วเออ้ รบี ไปบอกเจา้ ของรา้ นและพอ่ ครวั ทนั ที เพียง ครูเ่ ดียวก็ออกมาเรยี กนางใหไ้ ปทีหลงั รา้ นเพือขอดสู นิ คา้ เดิมทีเถา้ แก่โรงเตียมกบั สีหยนุ จือก็รูจ้ กั กนั อยแู่ ลว้ เขา จงึ ตกลงรบั ซือของทีนางนาํ มาขาย แลว้ ยงั บอกดว้ ยวา่ 151

หากมีสนิ คา้ เชน่ นีอีกกย็ ินดีรบั ซือทงั หมด สหี ยนุ จือยิมอยา่ งยินดี กลา่ วขอบคณุ เถา้ แกร่ า้ น นางบอกใหห้ านเฟิงรบั เงินไว้ จากนนั คนทงั สองก็เดนิ กลบั ไปทางถนนสายหลกั ทีมีผคู้ นเดินกนั ขวกั ไขว่ หานเฟิงยงั คงไมอ่ ยากเชือเรอื งทีเกิดขนึ เมือครู่ เพราะ ครงั หนงึ เขากบั จา้ วอีเคยเอาของป่าพวกนีมาวางขาย แตร่ ออยตู่ ลอดทงั เชา้ กย็ งั ขายไมไ่ ด้ อยา่ วา่ แตค่ นจะมา ซือเลย แคค่ นเขา้ มาถามก็ยงั ไมม่ ีดว้ ยซาํ ช่างผิดกนั กบั ฮหู ยนิ นางแคค่ ยุ กบั เถา้ แก่เพียงไมก่ ีคาํ ก็ขายของไดท้ งั หมด 152

เขาลองประมาณนาํ หนกั ถงุ เงินในมือ คาดวา่ ในถงุ น่า จะมีเงินมากกวา่ สบิ แปดตาํ ลงึ ซงึ เป็นจาํ นวนมากสดุ เทา่ ทีเคยเหน็ ตงั แตอ่ อกมาจากเมืองหลวง เขาจงึ รูส้ กึ ตืน ตะลงึ กบั เรอื งนีมาก “ฮหู ยินขอรบั หากขา้ กบั จา้ วอีขนึ เขาไปเกบ็ ของป่าทกุ วนั พวกเราจะขายไดเ้ งินมากอยา่ งนีทกุ วนั ใชไ่ หมขอ รบั ?” หานเฟิงสง่ ถงุ เงินใหน้ ายหญิง แตย่ งั จอ้ ง มองอยา่ งไมค่ ลาดสายตา พอเหน็ ทา่ ทางของหานเฟิง นางก็อดขาํ ไมไ่ ด้ หญิงสาว สา่ ยหนา้ พลางบอกวา่ “หากผา่ นชว่ งนีไปอากาศกจ็ ะ อบอนุ่ ขนึ คนขายของป่าก็ยอ่ มจะมากขนึ ดว้ ย ใช่วา่ จะ 153

ขายดีไดอ้ ยา่ งวนั นีทกุ ครงั หรอกนะ” สีหนา้ ของเขาเปลยี นเป็นผิดหวงั เลก็ นอ้ ย กอ่ นจะพยกั หนา้ อยา่ งเขา้ ใจ “ออ้ ... เป็นอยา่ งนีนีเอง ขา้ คดิ วา่ จะ ขายไดต้ ลอดเสียอีก” “...” สหี ยนุ จือทาํ เพียงยมิ ให้ ไมไ่ ดต้ อบอะไรเขาอีก ทงั สองเดนิ ในตลาดอยคู่ รูห่ นงึ สีหยนุ จือหนั มาบอกหานเฟิงวา่ “เจา้ ไปทีรา้ นขายขา้ ว สาร ซือขา้ วสารกบั แปง้ มาอยา่ งละถงุ จากนนั คอ่ ยไป ซือผกั กบั เนือ เทียงนีเราจะทาํ เกียวกินกนั ” 154

พอไดย้ นิ ชือของกินหานเฟิงกย็ มิ รา่ รบี ไปซือของตามที นายหญิงสงั ทนั ที ระหวา่ งทางสีหยนุ จือเหลอื บเหน็ คนจาํ นวนมากยืน มงุ อยใู่ นตรอกฮวนสี พอมองเขา้ ไปพลนั เหน็ ใบหนา้ ทีคนุ้ เคย... พอ่ คา้ จางจากรา้ นผา้ ไหมของตระกลู สีกบั สาวใชใ้ นบา้ น ชือกยุ้ หนิงกาํ ลงั ทะเลาะกบั เถา้ แก่หลวิ ซงึ เป็นเจา้ ของ รา้ นขายเนือแกะเก่าแกใ่ นตรอกฮวนสี เถา้ แก่หลวิ ผลกั พอ่ คา้ จางและกยุ้ หนิงออกจากรา้ นดว้ ยทา่ ทางโกรธจดั พรอ้ มกบั ตะโกนไลใ่ หพ้ วกเขาไสหวั ไป 155

ผทู้ ีถกู ไลต่ ะโกนดา่ ทอเถา้ แก่รา้ นไมข่ าดปาก สดุ ทา้ ยก็ ตอ้ งออกจากตรอกฮวนสแี ลว้ มงุ่ หนา้ ไปตลาดทางเหนือ แทน ถา้ เป็นเมือก่อน ในชว่ งหนา้ หนาวนางมกั จะมากินนาํ แกงตม้ แกะรอ้ นๆ ทีรา้ นนีจงึ ไดร้ ูจ้ กั กบั เถา้ แก่หลวิ นาง และชายผนู้ ีถือเป็นมติ รทีดีตอ่ กนั เสมอมา เมือเหน็ ทา่ ทางโวยวายของเถา้ แก่กอปรกบั สีหนา้ ทีเดือด จดั นางกเ็ กิดความสงสยั หญิงสาวหนั ไปบอกใหห้ าน เฟิงไปรอทีปากตรอกกอ่ น สว่ นนางเดนิ เขา้ ไปในตรอก ฮวนสเี พือทกั ทายเถา้ แกห่ ลวิ และถามไถเ่ รอื งราวทีเกิด ขนึ 156

เมือฟังเรอื งราวจากเถา้ แก่หลวิ ซงึ ไดค้ วามมาวา่ เสยี ว หลวิ ลกู สาวเพียงคนเดียวของเถา้ แกไ่ ดแ้ ตง่ งานออกไป เมือสามปีก่อน ครงั นนั สหี ยนุ จือยงั ไดไ้ ปรว่ มงานเลยี ง ฉลองแตง่ งานของลกู สาวเถา้ แก่ดว้ ย ในตอนแรกบา้ นสามีกด็ แู ลเสยี วหลวิ เป็นอยา่ งดี แตผ่ า่ น ไปสามปีเสยี วหลวิ กย็ งั ไมต่ งั ครรภ์ ตระกลู ของสามีจงึ รอ้ นใจ คิดจะหาเมียรองใหก้ บั สามีของนาง เสยี วหลวิ เสยี ใจอยา่ งหนกั จงึ เขียนจดหมายมาหาบิดาของตน พอเถา้ แก่หลวิ ไดร้ บั จดหมายทีเตม็ ไปดว้ ยคราบนาํ ตา ของลกู สาว มีหรอื ทีผเู้ ป็นพอ่ จะทนได้ ดว้ ยความเป็น หว่ งเขาจงึ คิดจะขายรา้ นเกา่ แก่นีเพือไปอยกู่ บั ลกู สาวที กนั เซา 157

รา้ นเนือแกะของเถา้ แก่หลวิ เปิดในตรอกฮวนสมี า นานกวา่ สบิ ปี ดว้ ยสตู รอาหารตน้ ตาํ รบั ทีสืบทอดกนั มา ในตระกลู หลวิ ทาํ ใหร้ า้ นนีมีชือเสยี งอยา่ งมากในเมืองลวั หยาง จงึ มีผคู้ นมากมายคอยจอ้ งจะขโมยสตู รของ ตระกลู เขา เมือเป็นเชน่ นีเถา้ แกห่ ลวิ กย็ งิ รอ้ นใจ เพราะเมือขา่ วขาย รา้ นแพรก่ ระจายออกไป ก็มีแตพ่ วกนายหนา้ ทีมาตดิ ตอ่ เพือกดราคา ซาํ ยงั ขอใหเ้ ถา้ แกบ่ อกสตู รตน้ ตาํ รบั ทีตก ทอดในตระกลู ใหอ้ ีก ในบรรดาคนเหลา่ นีกร็ วมถงึ สอง คนทีนางเหน็ เมือครูด่ ว้ ย ถา้ เป็นคนอืน เถา้ แกห่ ลวิ คงไมโ่ กรธขนาดนี แตน่ นั 158

เพราะกยุ้ หนิงเคยมาขอเรยี นสตู รลบั กบั เถา้ แกแ่ ตเ่ ขา ปฏิเสธ นางจงึ สงั ใหค้ นแอบใสย่ าถ่ายลงในนาํ แกงตม้ แกะทีทาํ เสรจ็ แลว้ หวงั จะใหร้ า้ นของเขาตอ้ งเสียชือ เสยี ง แตโ่ ชคยงั ดีทีเถา้ แก่รูต้ วั เสยี ก่อนวา่ นาํ แกงทีทาํ ผดิ ปกตจิ งึ ไมไ่ ดน้ าํ ออกขาย นบั แตน่ นั มาเขาจงึ โกรธและเก ลียดกยุ้ หนิงมาก คนของตระกลู สีมาวนั นีเพือกดราคาคา่ รา้ น เทา่ นนั ยงั ไม่ พอ อีกฝ่ายยงั จะใหเ้ ขาสอนสตู รลบั ของตระกลู ทาํ ให้ เถา้ แก่หลวิ ถงึ กบั บนั ดาลโทสะ ตะโกนใสห่ นา้ คนทงั สอง วา่ จะไมย่ อมขายรา้ นนีใหเ้ ดด็ ขาด สีหยนุ จือไดฟ้ ังเรอื งราวทงั หมดก็ปลอบใจเถา้ แก่หลวิ จน เขาเรมิ ใจเยน็ ลง 159

เถา้ แกห่ ลวิ รบั รูม้ าตลอดวา่ คณุ หนใู หญ่ตระกลู สีเป็นคน นิสยั ดี แตน่ างกลบั ตอ้ งลาํ บากตรากตราํ ทาํ งานหนกั ชา่ งน่าสงสารยงิ นกั ดงั นนั กอ่ นหนา้ นีหากมีอะไรทีพอจะ ชว่ ยเหลอื ได้ เขาก็เตม็ ใจทาํ อยา่ งสดุ ความสามารถ สว่ นสหี ยนุ จือเองก็อยากจะชว่ ยเถา้ แก่หลวิ แตเ่ วลานี นางยงั มีกาํ ลงั ไมพ่ อ ไหนจะตอ้ งหว่ งปากทอ้ งของคนใน บา้ นอีก จงึ ทาํ ไดเ้ พียงใหก้ าํ ลงั ใจเถา้ แกห่ ลวิ ก่อนจะเดิน ออกจากตรอกฮวนสไี ป สหี ยนุ จือเดินไปตามถนน มงุ่ หนา้ ไปตลาดทางเหนือเพือ ซือแปง้ ขา้ วเจา้ ซือเนือและผกั เพมิ ถงึ นางจะไมเ่ คยทาํ การเกษตรแตก่ ็พอรูว้ ิธีปลกู อยบู่ า้ ง ตอนทีอยบู่ า้ น 160

ตระกลู สี นางแทบไมม่ ีจะกินจงึ คิดอยากจะปลกู ผกั ไว้ กินเอง ถงึ จะลาํ บากอยบู่ า้ งแตก่ ็ดีกวา่ อดตาย แตต่ ดิ ปัญหาทีวา่ ในสวนบา้ นตระกลู สปี ลกู ดอกไมเ้ ตม็ ไปหมด จงึ ไมม่ ีพืนทีเหลือใหน้ างปลกู ผกั มาถงึ ตอนนี นางแตง่ เขา้ บา้ นตระกลู ปทู้ ีตงั อยบู่ รเิ วณ เชิงเขา หากเดนิ ขนึ ภเู ขาไปจะเจอสสุ านจกั รพรรดิ ถงึ บา้ นตระกลู ปจู้ ะมีอาณาบรเิ วณไมก่ วา้ งนกั แตพ่ ืนที รอบนอกยงั วา่ งอีกมาก ดงั นนั หากนางคดิ จะปลกู ผกั ก็ คงไมใ่ ช่ปัญหา เมือกลบั ถงึ บา้ น สหี ยนุ จือบอกใหจ้ า้ วอีและหานเฟิงนาํ ขา้ วของทีซือมาไป 161

เกบ็ ไวใ้ นครวั สว่ นนางเรมิ ปอกและหนั ผกั เพือเตรยี มทาํ อาหาร หานเฟิงยงั ไมห่ ายตืนเตน้ กบั สงิ ทีไดร้ บั รูจ้ งึ รบี ลากจา้ วอี ออกไปซบุ ซิบดา้ นนอกครวั เขาเลา่ เรอื งทีไปตลาดวนั นี พลางเอย่ ชมฮหู ยินไมข่ าดปากวา่ นางชา่ งคา้ ขายเกง่ เหลือเกิน และตามมาดว้ ยคาํ เยนิ ยออืนๆ อีกมากมาย เทา่ ทีเขาจะคิดออก และคาํ พดู เหลา่ นีกล็ อยมาเขา้ หสู ี หยนุ จือเชน่ กนั หลายปีทีผา่ นมานางเคยชินกบั การถกู ผคู้ นเยน็ ชาใส่ ไม่ เคยชินกบั การทีมีคนมายกยอ่ งชืนชมขนาดนี หญิงสาว เรมิ รูส้ กึ อายจงึ เรยี กหานเฟิงใหม้ าชว่ ยงานเพือทีเขาจะ ไดส้ งบคาํ ลงบา้ ง 162

กลนิ หอมของอาหารกลางวนั ทาํ ใหบ้ รุ ุษตระกลู ปตู้ อ้ ง ประหลาดใจอีกครงั เกียวในหมอ้ ตม้ ยงั ไมท่ นั ยกลงจาก เตาก็สง่ กลนิ หอมจนคนนงั รอพากนั นาํ ลายสอ พวกเขา จบั จอ้ งหมอ้ ตม้ เกียวไมว่ างตา เมือสหี ยนุ จือเรมิ ตกั เกียว ชามแรก จา้ วอีแทบจะกระโดดโลดเตน้ ดว้ ยความดีใจ เขารบี เขา้ มารบั ชามจากมือนาง จากนนั ก็วางลงบนโต๊ะ ก่อนจะกินอยา่ งรวดเรว็ สีหยนุ จือมองพวกเขากินกนั อยา่ งเอรด็ อรอ่ ย แลว้ ออก ไปยืนทีหนา้ ประตู เหน็ ประตหู อ้ งหนงั สอื ยงั ปิดสนิทก็ ถามออกมา “พวกทา่ นรูห้ รอื ไมว่ า่ ใตเ้ ทา้ ไปไหน แลว้ จะกลบั มาเมือ 163

ไรเจา้ คะ?” สายป่านนีแลว้ หากเขายงั ไมก่ ลบั มาอีก นางคงตอ้ งแอบแบง่ อาหารมือกลางวนั ไวใ้ หเ้ ขากอ่ น ทา่ นป่ทู ีกาํ ลงั กินเกียวเตม็ ปากอยา่ งเอรด็ อรอ่ ย ตอบ เสยี งออู้ ี “เจา้ ไมต่ อ้ งไปสนใจถานเออ๋ หรอก เขาคงไปยงิ นกบนตน้ ไมส้ กั ตน้ กระมงั ” “ยงิ นกหรอื เจา้ คะ?” สหี ยนุ จือถาม สีหนา้ งนุ งง ในขณะทีทกุ คนกาํ ลงั แยง่ กนั กินเกียว หานเฟิงคนซือก็ ยอมวางตะเกียบแลว้ หนั มาอธิบายใหฟ้ ัง “ยิงนกก็คือไปเทียวเลน่ นนั แหละขอรบั วา่ แต.่ ..เกียวนี 164

ยงั มีอีกไหม?” “...” สีหยนุ จือนิงไปครูห่ นงึ แลว้ พยกั หนา้ “มีสิ เดียว ขา้ ไปตกั เพมิ ให”้ ลงุ เยียนเอาตะเกียบเคาะหวั จา้ วอีและหานเฟิง สง่ เสียง ดพุ วกจอมตะกละ “พวกเจา้ สองคนกลา้ ใชฮ้ หู ยินรไึ ง ยงั ไมร่ บี เขา้ ไปช่วยอีก” จา้ วอีและหานเฟิงจอ้ งมองเกียวทีเหลืออยคู่ รงึ ชามอยา่ ง เสยี ดาย แตพ่ อหนั มาเจอกบั สายตาเฉียบคมของลงุ เยียนก็จาํ ตอ้ งวางตะเกียบลงอยา่ งไมค่ อ่ ยเตม็ ใจ จาก นนั เดินตามกนั เขา้ ไปในครวั พลางตะโกนบอก “ฮหู ยิน 165

พวกเรามาชว่ ยแลว้ ขอรบั ” เมือเหน็ ทงั สองเดนิ เขา้ ครวั ไปแลว้ ทา่ นป่กู บั ลงุ เยียนก็ มองตากนั แลว้ ยมิ กรมิ ทา่ นป่พู ดู กบั ลงุ เยียนดว้ ยเสียง ทมุ้ ตาํ “ทาํ ไดด้ ีมาก เจา้ สองคนนนั มนั กินเก่งเหลอื เกิน” ลงุ เยียนหวั เราะ คีบเกียวแปง้ บางไสแ้ น่นใสใ่ นชามของผู้ เป็นนาย 166

ตอนที 10 รอ้ ยหา้ สบิ ตาํ ลงึ ยามคาํ คืนบรรยากาศเงียบสงดั เมือมีเสียงเคลอื นไหวหนา้ ประตหู อ้ ง ก็ทาํ ใหค้ นทีกาํ ลงั นงั ฟบุ หนา้ อยกู่ บั โต๊ะสะดงุ้ ตืนขนึ มาอยา่ งสะลมึ สะลอื 167

ปถู้ านเดินเขา้ มาในหอ้ งดว้ ยสีหนา้ เรยี บเฉย เสอื ผา้ ที เปียกชืนไปดว้ ยหยาดนาํ คา้ งแนบกบั รา่ งกาํ ยาํ เผยให้ เหน็ กลา้ มเนือแขง็ แกรง่ “ใตเ้ ทา้ กลบั มาแลว้ หรอื เจา้ คะ?” สีหยนุ จือรบี เดนิ เขา้ ไปรบั แตเ่ ขากลบั พยกั หนา้ ใหอ้ ยา่ งเยน็ ชา แลว้ เดนิ ผา่ น ตวั นางไปยืนขา้ งโต๊ะ สีหยนุ จือเหน็ เขานิงเฉยไมย่ อมตอบก็ไมถ่ ามอีก นาง หยบิ เสอื คลมุ มาสวมแลว้ เดินออกจากหอ้ งไป ปถู้ านไมร่ ู้ วา่ นางออกไปไหนและไมส่ นใจทีจะถาม ทาํ เพียงเดินไป เปลยี นเสือผา้ หลงั ฉากกนั เมือเปลยี นเสือเสรจ็ กเ็ หน็ สหี ยนุ จือถือชามทีมีอาหาร 168

รอ้ นๆ เดนิ เขา้ มา ถงึ อากาศจะเยน็ แตก่ ไ็ มไ่ ดท้ าํ ให้ อาหารในชามเยน็ แมแ้ ตน่ อ้ ย นางยิมใหเ้ ขาแลว้ พดู วา่ “ใตเ้ ทา้ ยงั ไมไ่ ดก้ ินอะไรมาใช่ ไหมเจา้ คะ นีเป็นเกียวทีขา้ ทาํ วนั นี ลงุ เยียนบอกวา่ ทา่ น ไมช่ อบกินกยุ้ ชา่ ย ขา้ จงึ ทาํ ไสผ้ กั โขมใหแ้ ทนเจา้ คะ่ ” เขาไมต่ อบ กลบั มองไปทีชามเกียว เหน็ เกียวไสแ้ นน่ ๆ หลายชินอยใู่ นนาํ แกงรอ้ นจนเหน็ ควนั ลอยขนึ มาบางเบา หนา้ ตาดนู ่ากิน นางวางชามลงบนโต๊ะ แลว้ เชือเชิญใหเ้ ขาลองชิม 169

ถงึ ชายหนมุ่ จะรูส้ กึ ขดั หขู ดั ตากบั กิรยิ าของนางอยบู่ า้ ง แตจ่ ะวา่ ไปแลว้ รอยยมิ ของนางกไ็ มไ่ ดน้ ่าราํ คาญอยา่ งที คิดไว้ หากลองพิจารณาอยา่ งจรงิ จงั ปถู้ านกย็ งั สงสยั วา่ นางทาํ ผดิ อะไรตอ่ เขางนั หรอื ? เพราะตงั แตท่ ีถกู เนรเทศมาเฝา้ สสุ านอยทู่ ีลวั หยาง จน กระทงั ตอนนีทีเขาแตง่ งานกบั นาง นางกย็ งั ไมไ่ ดท้ าํ ความผิดอะไร เพียงแตท่ าํ ไปตามทีสมควรเทา่ นนั ถา้ อยา่ งนนั ทาํ ไมเขาตอ้ งพดู หรอื มองนางดว้ ยความเยน็ ชาดว้ ยเลา่ ? ปถู้ านเดินมาทีโต๊ะ สีหยนุ จือรบี เลอื นเกา้ อีใหเ้ ขา อยา่ งกระตือรอื รน้ แลว้ รบี หยบิ ตะเกียบวางพรอ้ มใหท้ ี 170

ขา้ งชาม กระทงั เมือเขานงั ลงและเรมิ กิน นางก็ทาํ ทา่ เหมือนนกึ บางอยา่ งได้ “จรงิ ส.ิ ..ใตเ้ ทา้ ชอบกินเกียวกบั ซีอิวหรอื วา่ จิกโฉ่วเจา้ คะ?” ปถู้ านกินเกียวไปเพียงคาํ เดียวก็รูส้ กึ ถงึ ความกลมกลอ่ ม ละมนุ ลนิ ยงิ เหน็ นางรอคาํ ตอบจากเขาราวกบั สนุ ขั ทีรอ เจา้ นาย ในใจก็นกึ สงสารอยา่ งบอกไมถ่ กู จงึ ตอบไปวา่ “จิกโฉ่ว” เมือพดู จบเขาแทบจะอยากกดั ลนิ ตวั เองทิง แตพ่ อเหน็ 171

ทา่ ทางรบี รอ้ นออกไปจากหอ้ งของนางกจ็ าํ ตอ้ งกลืน ความโมโหลงทอ้ งไป สหี ยนุ จือรบี นาํ จิกโฉ่วมาให้ ในมือยงั ถือขนมมาเพิมอีก จาน นางยิมนอ้ ยๆ พลางกลา่ วดว้ ยนาํ เสียงออ่ นโยน “วนั นีขา้ ทาํ เกียวนอ้ ยไปหน่อย เก็บไวไ้ ดเ้ พียงชามเดียว เทา่ นนั เผือใตเ้ ทา้ ยงั ไมอ่ ิม ขา้ เลยนาํ ของหวานมาให้ เจา้ คะ่ ” เมือเหน็ ปถู้ านมองขนมในจาน นางจงึ รบี อธิบาย “ของ หวานนีเป็นขนมทีขา้ ทาํ เมือบา่ ยนีเอง ยงั สดใหมอ่ ยเู่ ลย เจา้ คะ่ ” อนั ทีจรงิ วนั นีนางเตรยี มไสเ้ กียวและแปง้ ไวม้ ากเป็น 172

พเิ ศษ เพราะนางเรมิ รูว้ า่ ผชู้ ายบา้ นนีกินจแุ คไ่ หน แตส่ ดุ ทา้ ยกย็ งั ไมพ่ อ โชคดีทีนางแอบแบง่ เกียวไวห้ นงึ ชาม และดว้ ยกลวั วา่ สามีจะกินไมอ่ ิมจงึ อาศยั ตอนทีคนใน บา้ นหลบั กนั แลว้ แอบไปทีครวั เพือทาํ ของหวานเพิม ปถู้ านรูซ้ งึ ถงึ ความหิวของคนบา้ นนีดี เพราะนบั ตงั แต่ ยา้ ยมาอยลู่ วั หยาง ในแตล่ ะวนั ก็หากินกนั ตามมีตาม เกิดเพราะไมม่ ีใครทาํ กบั ขา้ วเป็นสกั คน ไมต่ า่ งอะไรกบั ตอนอยสู่ นามรบทีแตล่ ะวนั ตอ้ งกินของเดมิ ซาํ ๆ วนั นีกิน ผกั พรุง่ นีกินเหด็ มะรนื กินเป็ดป่าไก่ป่ายา่ ง กินไปกิน มากเ็ รมิ เบือหน่าย ดงั นนั การมีสหี ยนุ จืออยใู่ นบา้ นทาํ ใหพ้ วกเขามีโอกาสได้ กินอาหารอยา่ งทีคนทวั ไปกินกนั เมือเป็นเช่นนีแลว้ ใคร 173

จะหกั หา้ มใจไหว วนั นีปถู้ านยงั ไมไ่ ดก้ ินอะไรมาทงั วนั ยอ่ มตอ้ งหิวเป็น ธรรมดา จงึ ใหน้ างนาํ เกียวทีทาํ ในวนั นียกไปใหเ้ ขาที หอ้ งหนงั สือ เขากินเกียวจนหมดชาม สหี ยนุ จือคดิ วา่ เขาคงยงั ไมอ่ ิม จงึ รนิ นาํ และเลอื นของหวานทีหนา้ ตาไมค่ อ่ ยนา่ กิน เทา่ ไรไปใหต้ รงหนา้ ปถู้ านมีทา่ ทีลงั เลเลก็ นอ้ ย แตส่ ดุ ทา้ ยก็ยอมกินตามคาํ ชวน สีหยนุ จือดอู อกวา่ ตอนนีสามีของตนกาํ ลงั อารมณด์ ี จงึ อยากใชโ้ อกาสนีปรกึ ษาเรอื งทีนางคิดมาตลอดทงั บา่ ย แตก่ ็กลวั วา่ หากพดู ออกไปแลว้ จะทาํ ใหอ้ ีกฝ่ายไมพ่ อใจ 174

จงึ ไมร่ ูว้ า่ ควรจะเรมิ เลา่ จากตรงไหนกอ่ น เพราะอนั ทีจรงิ เรอื งเชน่ นีฮหู ยินอยา่ งนางไมส่ มควรเขา้ ไปยงุ่ ปถู้ านรูส้ กึ ขดั ตากบั ทา่ ทีของนางทีเหมือนอยากจะพดู แต่ กไ็ มพ่ ดู ตามปกติชายหนมุ่ ก็ไมใ่ ชค่ นชอบพดู ออ้ มคอ้ ม จงึ เอย่ ออกมาตามตรง “มีเรอื งอะไรกร็ บี พดู มา” สหี ยนุ จือลงั เลอยคู่ รูห่ นงึ กอ่ นจะรวบรวมความกลา้ มอง ผเู้ ป็นสามีและพดู อยา่ งชดั ถอ้ ยชดั คาํ “ใตเ้ ทา้ วนั นีลงุ เยียนเอาสมดุ บญั ชีและเงินทีเหลอื ของ 175

บา้ นมาใหข้ า้ ลงุ เยียนบอกกบั ขา้ วา่ จากนีไปทา่ นป่จู ะให้ ขา้ เป็นคนดแู ลบญั ชีของบา้ น และทา่ นป่ยู งั บอกอีกวา่ ให้ ขา้ เป็นคนดแู ลเรอื งในบา้ นทงั หมด แตห่ ากเงินของบา้ น เราเหลอื เทา่ นี ตอ่ ไปคงไดก้ ินของป่าจนหมดเขาแนๆ่ ขา้ กเ็ ลย...อยากจะซือรา้ นสกั หนงึ แหง่ ไวข้ ายอาหาร ทา่ น วา่ ดีหรอื ไมเ่ จา้ คะ” ปถู้ านนิงเงียบไป ไมไ่ ดต้ อบนางในทนั ที แตเ่ มือเหน็ แวว ตาจรงิ จงั ของสตรตี รงหนา้ ชวั แวบหนงึ ทีเขารูส้ กึ หวนั ไหวในใจอยา่ งบอกไมถ่ กู กอ่ นจะชกั สายตากลบั บอก ดว้ ยนาํ เสยี งเยน็ ชา “เจา้ ตดั สนิ ใจเองแลว้ กนั ” 176

แมว้ า่ คาํ ตอบจะไมไ่ ดบ้ ง่ บอกวา่ สนบั สนนุ แตเ่ ขากไ็ มไ่ ด้ ปฏิเสธนางเช่นกนั สหี ยนุ จงึ ยมิ อยา่ งดีใจ เมือเหน็ วา่ สามีกินอาหารเสรจ็ แลว้ นางจงึ รบี เขา้ มาเก็บ ชามแลว้ เดนิ ไปทางครวั โดยไมร่ ูต้ วั วา่ มีสายตาคหู่ นงึ กาํ ลงั จบั จอ้ งตามหลงั เป็นทา่ นแมท่ พั ปทู้ ีไมเ่ คยรูม้ า กอ่ นวา่ การพดู คยุ กบั สตรตี อ้ งมีความละเอียดออ่ นนนั เอง ตงั แตฮ่ ่องเตม้ ีราชโองการสงั ใหเ้ ขาออกจากเมืองหลวง มาเฝา้ สสุ านทีเมืองลวั หยาง เพียงไมน่ านสมบตั ิของตระ กลู ปกู้ ถ็ กู คนในตระกลู กอบโกยจนหมด เหลือไวเ้ พียง ขา้ วของทีขายไมไ่ ด้ ดงั นนั ทาํ ไมเขาจะไมร่ ูว้ า่ ตระกลู ปไู้ ม่ มีเงินเกบ็ อีกแลว้ และทีนางพดู เชน่ นนั ก็เพราะอยากจะ 177

รกั ษาหนา้ เขา ชายหนมุ่ นกึ ถงึ คาํ ทีทา่ นป่พู ดู ก่อนแตง่ งานวา่ หากแตง่ งานกบั ผหู้ ญิงคนนี นางจะไมม่ ีวนั ทาํ ใหเ้ ขาผดิ หวงั แต่ หากเขาไมย่ อมแตง่ ...ทา่ นป่กู ็จะขอตายตอ่ หนา้ เมือสหี ยนุ จือลา้ งชามเสรจ็ ก็หวิ ถงั ใสน่ าํ อนุ่ มาใหป้ ถู้ าน ลา้ งหนา้ ลา้ งตา สว่ นตวั นางเองพอถอดเสอื คลมุ ออกก็ ขนึ ไปนอนบนเตียง ขยบั ตวั เขา้ ดา้ นในอยา่ งระมดั ระวงั เพือไมใ่ หโ้ ดนตวั เขา ผา่ นไปครูห่ นงึ หญิงสาวก็รูส้ กึ ไดว้ า่ บรรยากาศของคืนนี ตา่ งไปจากเดิม ไมใ่ ชเ่ พราะปถู้ านไมไ่ ดม้ ีความสมั พนั ธ์ กบั นางเหมือนเมือสองคืนกอ่ น แตเ่ พราะนางบงั เอิญหนั 178

มาเจอกบั สายตาของเขาทีกาํ ลงั จอ้ งมองอยู่ ในแววตา นนั เตม็ ไปดว้ ยความสงสยั ทวา่ ทนั ทีทีนางหนั มาเขาก็ พลกิ ตวั ไปอีกทาง สหี ยนุ จือไมเ่ ขา้ ใจในการกระทาํ ของสามี แตก่ ็ไมไ่ ดพ้ ดู หรอื ซกั ถามอะไร ในใจไพลน่ กึ ไปถงึ ตอนทีเจอเถา้ แก่ หลวิ ในตรอกฮวนสี นบั แตน่ นั นางก็ครุน่ คดิ มาตลอดวา่ สตรที ีตอ้ งแตง่ ออกไป อยตู่ า่ งบา้ นตา่ งเมือง ไรค้ นคนุ้ เคยใกลช้ ิดใหพ้ งึ พิง คน เป็นพอ่ กย็ อ่ มตอ้ งหว่ งลกู สาวเป็นธรรมดา ไมว่ า่ ใครกค็ ง อยากจะไดอ้ ยกู่ นั พรอ้ มหนา้ ทงั ครอบครวั เถา้ แก่หลวิ ถงึ ไดต้ ดั สนิ ใจขายรา้ น นนั เพราะรูว้ า่ หากนานวนั เขา้ ก็อาจ จะโดนกดราคาได้ 179

นางไมอ่ ยากเหน็ คนดีๆ อยา่ งเถา้ แกห่ ลวิ ตอ้ งยา้ ยไปจาก ลวั หยางโดยทีมีความรูส้ กึ ติดคา้ งในใจ เชา้ วนั รุง่ ขนึ สหี ยนุ จือเรยี กหานเฟิงใหเ้ ขา้ ไปในเมืองพรอ้ มกบั นาง เหน็ เถา้ แกห่ ลวิ เอาแตน่ งั ถอนหายใจอยทู่ ีบนั ไดหนิ ออ่ น หนา้ รา้ น รา้ นนีตงั อยใู่ นตรอกทีมีผคู้ นสญั จรไปมาไมม่ าก ประกอบกบั ทีเถา้ แกห่ ลวิ ไมม่ ีกะจิตกะใจจะทาํ อะไร ใน รา้ นตอนนีจงึ แทบไมม่ ีอะไรตงั ขาย 180

สีหยนุ จือเดินเขา้ ไปหาเขาแลว้ เอย่ เสียงนมุ่ นวล “เถา้ แก่ หลวิ ทา่ นยงั ทาํ นาํ แกงตม้ แกะอยหู่ รอื ไม?่ ขา้ ขอซือนาํ แกงสกั สองถว้ ยส”ิ เถา้ แกห่ ลวิ เงยหนา้ มอง พอเหน็ วา่ เป็นสหี ยนุ จือก็ยมิ แหง้ ๆ แลว้ บอกวา่ “ขา้ ไมไ่ ดท้ าํ นาํ แกงมาหลายวนั แลว้ แมน่ างรอสกั ครู่ เดียวขา้ จะไปตม้ มาให”้ เถา้ แกห่ ลวิ เดนิ กม้ หนา้ ไปทางหอ้ งครวั แตก่ ลบั ถกู สีหยุ นจือเรยี กเอาไว้ นางดงึ มือเขาใหไ้ ปนงั ทีโต๊ะตรงมมุ หอ้ ง แลว้ ยืนกลอ่ งไมส้ ีดาํ ให้ เถา้ แก่หลวิ มองอยา่ งงนุ งง ไม่ เขา้ ใจการกระทาํ ของนาง 181

สีหยนุ จือสง่ ยมิ ให้ แลว้ บอกวา่ “ทา่ นจะขายรา้ นนีไมใ่ ช่ ร?ึ ขายใหข้ า้ ไดไ้ หมเจา้ คะ?” เถา้ แก่หลวิ ไมค่ ิดวา่ สีหยนุ จือจะพดู จรงิ จงึ นิงไปครูห่ นงึ เมือไดส้ ติกต็ อบกลบั “แมน่ าง รา้ นนีแมจ้ ะเกา่ แตถ่ า้ ไม่ จาํ เป็นขา้ ก็ไมไ่ ดอ้ ยากจะขาย ถงึ เราจะมีไมตรที ีดีตอ่ กนั และขา้ เองกร็ ะลกึ ถงึ ความดีของแมน่ างเสมอ แตอ่ ยา่ ได้ มาลอ้ เลน่ กบั ขา้ แบบนีเลย” เมือพดู จบ เถา้ แกห่ ลวิ ก็ลกุ ขนึ เตรยี มจะเดนิ ผละไป ทวา่ สหี ยนุ จือกลบั เอย่ ตอ่ ดว้ ยสีหนา้ จรงิ จงั “คณุ ชายหวงั ที ปากตรอกจะซือรา้ นนี เขาใหร้ าคาแปดสบิ ตาํ ลงึ ใชห่ รอื ไม?่ ” 182

เถา้ แกห่ ลวิ ไดย้ นิ ชือคณุ ชายหวงั กช็ ะงกั ฝีเทา้ มองสหี ยุ นจือดว้ ยสีหนา้ สงสยั เมือเหน็ นางทาํ หนา้ จรงิ จงั ไมไ่ ดม้ ี ทีทา่ วา่ จะลอ้ เลน่ มือทงั สองของเถา้ แก่จงึ กาํ แน่นอยใู่ น แขนเสอื ขณะตอบดว้ ยเสียงจรงิ จงั เช่นกนั “แปดสบิ ตาํ ลงึ ไมข่ าดแมแ้ ตอ่ ีแปะเดียว” สีหยนุ จือเหน็ ทา่ ทางของเถา้ แก่หลวิ ก็เอย่ ดว้ ยเสยี งหนกั แน่นกลบั ไป “ขา้ ใหห้ นงึ รอ้ ยหา้ สบิ ตาํ ลงึ ” 183

ตอนที 11 เจ้าชวี ติ เถา้ แกห่ ลวิ ถงึ กบั นิงองึ ดวงตาเบกิ โพลงมองสีหยนุ จือ อยา่ งไมอ่ ยากจะเชือ นางจงึ ยืนยนั ดว้ ยการดนั กลอ่ งดาํ ตรงหนา้ ไปใหเ้ ขารบั ไว้ “ทา่ นจะวา่ อยา่ งไร? หนงึ รอ้ ยหา้ สบิ ตาํ ลงึ ทา่ นจะขาย ใหข้ า้ ไหมเจา้ คะ?” “ขายส!ิ ” เถา้ แก่หลวิ รบี รบั คาํ เสียงดงั จนคนทีผา่ นไป มาหนา้ รา้ นหนั มามอง แตก่ อ็ ดถามอีกครงั ไมไ่ ด้ คราวนี นาํ เสยี งทีใชท้ มุ้ ตาํ ลงกวา่ เดิม “แมน่ างพดู จรงิ ร?ึ ” 1

สีหยนุ จือพยกั หนา้ “เงินขา้ กเ็ อามาแลว้ จะลอ้ เลน่ ได้ อยา่ งไรเลา่ เจา้ คะ” “...” แววตาทีหมน่ หมองของเถา้ แก่หลวิ พลนั สดใสขนึ มาทนั ที รมิ ฝีปากสนั เหมือนอยากจะพดู บางอยา่ ง แตก่ ลบั พดู ไม่ ออก สดุ ทา้ ยก็เอย่ เสยี งตะกกุ ตะกกั ออกมา “อยา่ งนนั ...สตู ร...สตู รตน้ ตาํ รบั ...” สหี ยนุ จือสา่ ยหนา้ “ขา้ ไมต่ อ้ งการสตู รของตระกลู ทา่ น 2

หรอก ทา่ นทิงพวกโต๊ะเกา้ อี และหมอ้ ไหจานชามในครวั ไวใ้ หข้ า้ กพ็ อ ถา้ ทา่ นยอมขายก็ไปเอาโฉนดมาเถิดเราจะ ไดท้ าํ สญั ญากนั ทา่ นตกลงตามนีไหมเจา้ คะ?” “...” เถา้ แก่หลวิ ทีอยใู่ นอาการตะลงึ ถกู หานเฟิงสะกิดเขา้ ก็ สะดงุ้ แลว้ คืนสติ เขาประคองกลอ่ งเงินเขา้ ไปดา้ นใน พลางตะโกนบอกภรรยา “ฮหู ยนิ รบี ออกมาเรว็ พวกเรามีเงินไปหาลกู สาวแลว้ ” พอเถา้ แกห่ ลวิ เขา้ ไปในหอ้ งเพือไปหยบิ โฉนดกบั นบั เงิน 3

ในกลอ่ ง หานเฟิงกห็ นั มามองฮหู ยินของตน เหน็ นางยงั คงมีสีหนา้ เรยี บเฉยกอ็ ดไมไ่ ดท้ ีจะถาม “ฮหู ยิน ในเมือรา้ นนีมีคนจะซือแคแ่ ปดสบิ ตาํ ลงึ แลว้ ทาํ ไมทา่ นตอ้ งใหพ้ วกเขาตงั หนงึ รอ้ ยหา้ สบิ ตาํ ลงึ ดว้ ยละ่ ขอรบั ?” สหี ยนุ จือยิมออกมา ลกุ จากเกา้ อีเดินไปทีบนั ไดหนิ หนา้ รา้ นแลว้ บอกกบั เขาวา่ “ขา้ คดิ วา่ รา้ นนีควรจะราคาหนงึ รอ้ ยหา้ สบิ ตาํ ลงึ ” เมือเหน็ วา่ หานเฟิงยงั ไมเ่ ขา้ ใจ นางก็ชีไปทางทศิ ตะวนั 4

ออกแลว้ อธิบาย “ถนนจงองิ ทีอยทู่ างทศิ ตะวนั ออกกาํ ลงั ซอ่ มแซม ตรอก ฮวนสแี มจ้ ะไมไ่ ดอ้ ยบู่ นถนนสายหลกั แตก่ ม็ ีทางแยก ออกไปถนนสายอืนๆ ทา้ ยตรอกมีทางแยกไปไดท้ งั ทิศ เหนือและทิศใต้ ดา้ นขา้ งเป็นรมิ แมน่ าํ และมีสะพานขา้ ม ไปอีกฟาก หากถนนจงอิงซอ่ มเสรจ็ เมือไร ตรอกฮวนสกี ็ จะเป็นเสน้ ทางเชือมสาํ คญั ระหวา่ งทศิ ตา่ งๆ พอถงึ ตอน นนั ทีนีกจ็ ะไมใ่ ชต่ รอกรา้ ง แตจ่ ะเป็นทาํ เลทองเหมาะแก่ การคา้ ขายขนึ มาทนั ที” แมห้ านเฟิงจะฟังแลว้ เขา้ ใจเพียงครงึ เดียวแตก่ ็พอรูว้ า่ ฮหู ยินหมายถงึ อะไร ทวา่ เขากย็ งั คิดวา่ นางไมน่ า่ จะคา้ ขายเป็นจงึ บอกวา่ “ตอ่ ใหร้ า้ นคา้ ในซอยนีเกิดคา้ ขายดี 5

ขนึ มา แตเ่ งินตงั เจด็ สบิ ตาํ ลงึ กเ็ พียงพอสาํ หรบั ใหช้ าว บา้ นธรรมดาใชถ้ งึ ครงึ ปีเลยนะขอรบั ถงึ จะเพิมโต๊ะ เกา้ อี กบั จานชามเก่าๆ กไ็ มน่ า่ จะไดร้ าคาสงู ขนาดนี” สหี ยนุ จือมองหานเฟิงดว้ ยสหี นา้ จรงิ จงั บอกกบั เขาวา่ “เถา้ แกห่ ลวิ เป็นคนจรงิ ใจ ลกู สาวของเขาแตง่ งานไปอยู่ ทีกนั เซาแลว้ เกิดเรอื ง เถา้ แกก่ บั ภรรยาก็เลยอยากไปอยู่ ดแู ลลกู สาวทีนนั อยา่ งนอ้ ยพวกเขาก็ควรตอ้ งมีเงิน จาํ นวนหนงึ ตดิ ตวั ไปดว้ ย หากขา้ ไมเ่ อาโต๊ะและเกา้ อี พวกนี แลว้ จะใหพ้ วกเขาจา้ งรถขนไปงนั หรอื ?” จากคาํ อธิบายของฮหู ยนิ หานเฟิงกพ็ อจะเดาไดว้ า่ ฮหู ยินใหค้ วามสาํ คญั กบั ผคู้ นมากขนาดไหน เขาไมเ่ คยเหน็ สตรที ีมีความมงุ่ มนั และมีนาํ ใจอยา่ งฮหู ยนิ มากอ่ น 6

บรรดาสตรที ีเขาเคยเหน็ ลว้ นเป็นหญิงงามเพียงหนา้ ตา รกั ความสะดวกสบาย ไมร่ ูจ้ กั ความลาํ บากและหงดุ หงิด งา่ ย แตฮ่ หู ยนิ คนนีถงึ ดจู ากภายนอกจะไมใ่ ช่สตรที ีงามลม่ เมือง อีกทงั รูปรา่ งยงั ผอมบาง แมแ้ ตก่ าํ ไลหยกทีใสย่ งั หลวม ถงึ อยา่ งนนั นางกลบั แกรง่ ราวกบั บรุ ุษ หนาํ ซาํ ความคิดและการวิเคราะหก์ ็แมน่ ยาํ ทาํ ใหผ้ ทู้ ีรูจ้ กั อดชืน ชมและนบั ถือในตวั นางไมไ่ ด้ หลงั ทาํ สญั ญาและประทบั ตราเรยี บรอ้ ยแลว้ เถา้ แก่หลวิ กใ็ หโ้ ฉนดกบั สหี ยนุ จือและบอกวา่ พรุง่ นีเขาจะยา้ ยออก จากเมืองลวั หยาง จงึ ใหน้ างนบั โต๊ะเกา้ อี และจานชาม เอาไว้ แตห่ ญิงสาวกลบั สา่ ยหนา้ ยมิ ๆ กอ่ นจะพาหานเฟิ 7

งออกจากตรอกฮวนสไี ป ทา่ นแมท่ พั ปกู้ ลบั มาถงึ บา้ นในตอนคาํ เขาเหน็ ในหอ้ งยงั มีแสงเทียนอยจู่ งึ เดนิ ไปหยดุ ยืนขา้ ง ประตู มองผา่ นกระดาษบางๆ ทีขงึ หนา้ ตา่ ง เหน็ สีหยุ นจือนงั อยดู่ า้ นหลงั โต๊ะเขียนหนงั สือ แสงเทียน สอ่ งกระทบใบหนา้ ผอมเรยี วทาํ ใหผ้ ิวพรรณยามตอ้ งแสง ดผู อ่ งใส เขานิงมองอยา่ งตะลงึ งนั ทีแท.้ ..สหี นา้ นาง เวลาจรงิ จงั ก็เป็นอยา่ งนีนีเอง เมือมีเสยี งเปิดประตเู ขา้ มาในหอ้ ง สหี ยนุ จือจงึ เงยหนา้ มอง พอเหน็ วา่ เป็นเขากร็ บี ลกุ ขนึ เตรยี มเขา้ ไปปรนนิบตั ิ แตช่ ายหนมุ่ กลบั ยกมือหา้ มเป็นการบอกวา่ ไมต่ อ้ งเดนิ 8

มา หญิงสาวจงึ หยดุ ยืนอยขู่ า้ งโต๊ะเขียนหนงั สือมองสามี เดนิ เขา้ มาในหอ้ ง ทา่ นแมท่ พั มองกองกระดาษบนโต๊ะเขียนหนงั สือ สีหยุ นจือเหน็ อีกฝ่ายมองมาก็ไมไ่ ดม้ ีทีทา่ จะปิดบงั ซาํ ยงั เลา่ ใหฟ้ ังดว้ ยนาํ เสยี งจรงิ จงั “วนั นีขา้ ซือรา้ นคา้ แหง่ หนงึ ที ตรอกฮวนสเี จา้ คะ่ เจา้ ของคนเกา่ จะยา้ ยออกวนั พรุง่ นี ขา้ กาํ ลงั คาํ นวณรายจา่ ยทีตอ้ งใชก้ อ่ นเปิดรา้ น” เขาพยกั หนา้ หยิบแผน่ กระดาษขนึ มาดกู ่อนจะวางลง นบั เป็นครงั แรกทีเขาสบตากบั นาง แมน้ าํ เสียงทีใชจ้ ะ เยน็ ชาเชน่ เดิม 9

“เงินพอหรอื ?” สีหยนุ จือนิงองึ ไปเลก็ นอ้ ย แลว้ พยกั หนา้ ตอบ “พอเจา้ คะ่ ทีบา้ นยงั พอมีเงินเหลืออย”ู่ “...” ปถู้ านมองนางดว้ ยสีหนา้ เครง่ ขรมึ ครูห่ นงึ ก่อน จะละสายตาแลว้ หนั หลงั กลบั บอกเพียงวา่ “ดกึ มาก แลว้ รบี พกั ผอ่ นเถอะ” “เจา้ คะ่ ” หลงั จากตอบรบั นางกไ็ มพ่ ดู อะไรอีก วางมือ จากบญั ชีทียงั คาํ นวณไมเ่ สรจ็ รบี เดินออกจากโต๊ะ หนงั สอื ไปเอานาํ อนุ่ มาใหส้ ามี 10

ระหวา่ งทีนางกาํ ลงั ลา้ งเทา้ ให้ ปถู้ านก็มองเสน้ ผมทีหลดุ ลยุ่ ลงมาปรกใบหนา้ เลก็ ๆ แลว้ อดไมไ่ ดท้ ีจะยืนมือไปลบู ใบหนา้ นวล เมือสมั ผสั กบั แกม้ ทีเยน็ เยียบราวกบั หยก เขากเ็ อย่ วา่ “อยา่ ไดโ้ ทษขา้ ทีทาํ กบั เจา้ เมือคืนกอ่ นเลยนะ” “อะไรนะเจา้ คะ?” สหี ยนุ จือชะงกั มือทีกาํ ลงั ลา้ งเทา้ ให้ สามี เงยหนา้ ขนึ สบกบั ดวงตาคมเขม้ หวั ใจพลนั เตน้ แรง เพราะรูว้ า่ เขาหมายถงึ คืนทีทงั สองมีความสมั พนั ธล์ กึ ซงึ ตอ่ กนั นางหลบสายตาดว้ ยความเขินอาย สา่ ยหวั พลางบอกวา่ 11

“ขา้ ไมโ่ ทษทา่ นหรอกเจา้ คะ่ ” ปถู้ านทาํ เพียงลบู ใบหนา้ นางโดยไมไ่ ดพ้ ดู อะไร แตก่ ลบั ทาํ ใหน้ างรูส้ กึ ประหมา่ กบั ทา่ ทีออ่ นโยนของเขา หญิง สาวจงึ พดู ขนึ อีกวา่ “แตล่ ะคนยอ่ มมีหนา้ ทีและความชอบตา่ งกนั ทา่ นป่ใู ห้ เราทงั สองแตง่ งานกนั กเ็ พราะอยากใหพ้ วกเรารบี แผก่ ิง กา้ นใหก้ บั ตระกลู ปู้ นีคือหนา้ ทีของหลานชายและหลาน สะใภ้ แตข่ า้ คิดวา่ เรอื งอยา่ งนีปลอ่ ยใหเ้ ป็นไปตาม ธรรมชาตดิ ีกวา่ ดงั นนั ใตเ้ ทา้ ไมจ่ าํ เป็นตอ้ ง...ฝืนใจตวั เองทกุ ครงั กไ็ ดเ้ จา้ คะ่ ” 12

สหี ยนุ จือพดู จบกต็ งั ทา่ จะลกุ ขนึ ไปหยบิ ผา้ ขนหนมู าเช็ด เทา้ ใหเ้ ขา แตก่ ลบั ถกู มือแข็งแกรง่ ดงึ นางเขา้ ไปในออ้ ม กอดอยา่ งไมท่ นั ตงั ตวั นีเป็นครงั แรกทีปถู้ านกอดนางอยา่ งนี ชายหนมุ่ รูส้ กึ วา่ รา่ งทีอยใู่ นออ้ มกอดบอบบางเสยี จนเขาแทบปวดใจ ใบ หนา้ ของนางทีอยใู่ กลๆ้ แมจ้ ะไมไ่ ดง้ ดงามทีสดุ แตแ่ วว ตาคนู่ นั กลบั ตราตรงึ เขา้ ไปในใจของเขาโดยไมร่ ูต้ วั ดวง ตาดาํ ขลบั แฝงไวด้ ว้ ยความเศรา้ ราวกบั คนทีผา่ นความ ทกุ ขม์ ามาก รมิ ฝีปากเลก็ บางอยหู่ า่ งจากใบหนา้ เขา เพียงแคค่ ืบ ใกลเ้ สียจนสมั ผสั ไดถ้ งึ ลมหายใจของกนั และกนั นีเป็นครงั แรกทีเขารูส้ กึ อยากประทบั รอยจบู ลง บนรมิ ฝีปากของสตรี 13

เขาถามสหี ยนุ จือดว้ ยเสียงแหบแหง้ ราวกบั กระซิบ “แลว้ เจา้ ละ่ ? รูส้ กึ ฝืนใจหรอื เปลา่ ?” ตวั นางแข็งเกรง็ อยใู่ นออ้ มกอดของเขา ขอ้ ศอกทงั สอง วางอยบู่ นไหลแ่ ขง็ แกรง่ เมือไดย้ ินเขาถามอยา่ งนนั นาง กก็ ม้ หวั แลว้ สา่ ยหนา้ ชา้ ๆ ไมก่ ลา้ มองหนา้ เขาอีก “เงยหนา้ แลว้ ตอบขา้ ส”ิ ปถู้ านเหน็ หญิงสาวหลบหนา้ ก็ ไมย่ อมแพ้ ยงั เคน้ คาํ ตอบจากนาง สีหยนุ จือรูส้ กึ วา่ วนั นีสามีของตนแปลกไป เหมือนอยาก จะแกลง้ ใหน้ างลาํ บากใจ แตใ่ นเมือเขาถาม นางกต็ อ้ ง 14

ตอบ หญิงสาวสดู ลมหายใจลกึ แลว้ บอกไปวา่ “ไมฝ่ ืน ใจหรอกเจา้ คะ่ ในเมือขา้ เป็นภรรยาของทา่ นยอ่ มตอ้ ง เคารพการตดั สนิ ใจของสามี” เมือสหี ยนุ จือพดู จบก็พยายามจะดนั ตวั เองออกจากออ้ ม กอดของเขา แตก่ ลบั ถกู ปถู้ านกอดไวแ้ น่นกวา่ เดมิ แลว้ ถามคาํ ถามใหมอ่ ีก “เจา้ พดู จรงิ ร?ึ ” สีหยนุ จือมองเขาอยา่ งจนปัญญา พยกั หนา้ ซาํ ๆ เมือ เหน็ วา่ เขายงั คงคลางแคลงใจ จงึ อธิบายเสรมิ 15

“จรงิ สเิ จา้ คะ ตงั แตว่ นั ทีขา้ เขา้ มาอยใู่ นตระกลู ปู้ สามีก็ ถือวา่ เป็นเจา้ ชีวิต คือทีพงึ หนงึ เดียวของภรรยา เป็นผทู้ ี ขา้ จะฝากชีวิตและรว่ มผา่ นรอ้ นผา่ นหนาวไปดว้ ยกนั มี สขุ รว่ มสขุ มีทกุ ขร์ ว่ มทกุ ข์ ไมแ่ ยกจาก” “...” ปถู้ านมองสายตาแนว่ แน่ของสหี ยนุ จือแลว้ นิงองึ ไป ทวา่ สีหนา้ ยงั คงเรยี บเฉยจนอา่ นอารมณไ์ มอ่ อก ผา่ นไปครู่ หนงึ จงึ พดู ขนึ วา่ “แมว้ า่ ขา้ จะเป็นคนไรป้ ระโยชน.์ ..” 16

เมือเขาพดู จบกป็ ลอ่ ยนางออกจากออ้ มกอดแลว้ ยกขา ขา้ งทีบาดเจบ็ ขนึ มา ใบหนา้ และแววตาชา่ งดเู ยย้ หยนั สีหยนุ จือมองเทา้ ของเขาแลว้ ลบู อยา่ งเบามือ พดู กบั เขา ดว้ ยนาํ เสียงจรงิ จงั กวา่ เดิม “เพียงแคเ่ ทา้ ขา้ งนีบาดเจบ็ ไมไ่ ดแ้ ปลวา่ ทา่ นเป็นคนไร้ ประโยชน์ และในสายตาของขา้ นีคือเกียรติยศ ขา้ ไม่ เคยไปเมืองหลวง ไมเ่ คยรว่ มศกึ สงคราม แตข่ า้ รูด้ ีวา่ ... นีคือเกียรติยศทีตอ้ งแลกมาดว้ ยเลอื ดเนือนบั ครงั ไมถ่ ว้ น ซงึ ทาํ ใหเ้ ราไดม้ ีแผน่ ดินทีสงบสขุ และรม่ เยน็ ในวนั นี” ปถู้ านมองนางนิงอยนู่ าน สีหยนุ จือเหน็ เขาไมพ่ ดู อะไร ตอ่ จงึ คกุ เข่าลง คลีชายกางเกงของปถู้ านออกแลว้ ใสถ่ งุ เทา้ คใู่ หมใ่ หเ้ ขา จากนนั ก็หวิ ถงั นาํ ออกนอกประตไู ป 17