เป็นเมียแม่ทัพ...ไม่ง่าย เล่ม1

ใหพ้ วกเขาตายดว้ ยนาํ มือตวั เอง! . หลงั จากโรงเตียมเตอ๋ หยนุ ถกู สงั ปิดไดห้ กวนั กม็ ีขา่ วเสีย หายถกู ป่าวประกาศไปทวั ทกุ มมุ ถนน วา่ กนั วา่ ลกู ในทอ้ งของฮหู ยินสีหยนุ ซิวไมใ่ ชล่ กู ของคณุ ชายหลู แตเ่ ป็นลกู ทีเกิดจากชายชขู้ องนาง เมือข่าวลอื ถกู ปลอ่ ยออกไปกม็ ีผคู้ นใหค้ วามสนใจเป็น อนั มาก ฝ่ายทีควรจะออกมาแสดงความเดือดเนือรอ้ นใจ 16

มากทีสดุ อยา่ งตระกลู หลกู ลบั นิงเฉยราวกบั เรอื งนีไมใ่ ช่ เรอื งของตน เขา้ วนั ทีเกา้ โรงเตียมเตอ๋ หยนุ และรา้ นเซียงถานกก็ ลบั มาเปิดทาํ การตามปกติอีกครงั ซงึ กเ็ ป็นไปตามทีสหี ยุ นจือไดค้ าดการณไ์ วแ้ ตแ่ รก ซางซเู่ ออ๋ ไมเ่ พียงไมย่ อมถอยแตก่ ลบั โตต้ อบตระกลู หลู อยา่ งสาสม นางปลอ่ ยขา่ วใหผ้ คู้ นรูว้ า่ ครรภข์ องหลฮู หู ยนิ หรอื คณุ หนสู ีหยนุ ซิวมีมลทนิ และแนน่ อนวา่ นางรู้ เบืองลกึ เบืองหลงั ของเรอื งนีจงึ ไมม่ ีความเกรงกลวั ตอ่ อะไรทงั สนิ 17

ตอนที 47 อาหารเยน็ มอื ใหญ่ การโตก้ ลบั ของซางซเู ออ๋ ในครงั นีเทา่ กบั เป็นการเปิดเผย ความชวั รา้ ยของตวั นางเองใหค้ นอืนไดเ้ หน็ ตระกลู หลนู บั วา่ เป็นตระกลู ทีมีผนู้ บั หนา้ ถือตาในเมือง ลวั หยาง ซางซเู่ ออ๋ ทาํ เชน่ นีเทา่ กบั เป็นการประกาศ สงครามกบั ตระกลู หลอู ยา่ งเป็นทางการ และเป็นการบีบ บงั คบั ใหต้ ระกลู หลยู อมกม้ หวั ใหน้ าง เสอื สองตวั กดั กนั สดุ ทา้ ยผลลพั ธจ์ ะเป็นอยา่ งไร ถงึ ตอน นีสีหยนุ จือกม็ ิไดส้ นใจอีกตอ่ ไป นางเพียงแตร่ อเวลาที 1

เหมาะสมกพ็ อ . สนิ คา้ ในรา้ นหนานเป่ยมีหลากหลายมากกวา่ เดิม เพราะสีหยนุ จือนาํ เครอื งประดบั ประเภทไข่มกุ มาวาง ขายเพมิ จากสนิ คา้ ทีมีอยู่ ซงึ นางไดไ้ ข่มกุ ทีไมส่ มบรู ณม์ า จากชาวประมงทีเลยี งหอยมกุ แมไ้ ขม่ กุ ทีไดจ้ ะมีขนาดไมส่ มาํ เสมอกนั มีดีบา้ งไมด่ ีบา้ ง ปะปนกนั ไป แตเ่ มือเทียบกบั ไขม่ กุ ทีสมบรู ณง์ ดงาม แลว้ กลบั มีราคาถกู กวา่ เป็นเทา่ ตวั นางจงึ สงั ใหค้ นไปซือ 2

มาและใหช้ ่างฝีมือดีนาํ ไขม่ กุ เหลา่ นนั มาทาํ เครอื ง ประดบั ถงึ จะตอ้ งใชไ้ ข่มกุ มากกวา่ เดิมแตก่ ็ไมไ่ ดท้ าํ ให้ ตน้ ทนุ เพิมแตอ่ ยา่ งใด หนาํ ซาํ ยงั ช่วยลดตน้ ทนุ ไดม้ ากที เดียว กอ่ นหนา้ นีนางเคยตดิ ตามพอ่ คา้ ของตระกลู สีไปคา้ ขาย กบั ชาวประมงจงึ รูว้ า่ ชาวบา้ นเหลา่ นนั เลยี งหอยมกุ เป็น งานหลกั มกุ ทีถกู เลียงมาหลายปีจะมีขนาดใหญ่ กลม เรยี บและแวววาว พวกเขาจะเลือกขายมกุ พวกนีใหก้ บั รา้ นขายเครอื งประดบั ก่อนเพราะไดร้ าคาดีกวา่ พอคดั ไขม่ กุ ดีๆ ออกไปขายแลว้ ก็จะเหลอื ไข่มกุ เมด็ เลก็ ทีรูปรา่ ง ไมส่ มบรู ณ์ ในเมือไขม่ กุ มีขนาดเลก็ กเ็ ลยไมม่ ีใครสนใจ จะซือ พวกเขาจงึ จาํ ตอ้ งขายในราคาถกู ใหก้ บั รา้ นปรุง ยาเพือนาํ ไปบดเป็นผงไข่มกุ 3

สีหยนุ จือรบั ซือไขม่ กุ ทีเหลือจากการคดั ทงั หมด ชาว ประมงชงั ไขม่ กุ นาํ หนกั หนงึ จินขายใหน้ างในราคาแปด ตาํ ลงึ หากเป็นรา้ นอืนอาจจะนาํ มาเป็นจีฝังมกุ เมด็ เดียวแลว้ วางขาย แตน่ างสงั ใหช้ า่ งฝีมือนาํ ไปเกลาใหเ้ รยี บแลว้ นาํ มาประดบั ตวั เรอื นเป็นเครอื งประดบั ชินละสองถงึ สาม เมด็ ไข่มกุ เมด็ เลก็ ๆ อาจจะไมต่ อ้ งตาลกู คา้ จากตระกลู ใหญ่แตก่ ลบั ถกู ใจหญิงสาวทงั หลาย เพราะถงึ ไข่มกุ จะ เมด็ ไมใ่ หญ่แตพ่ อนาํ มาเกลาใหเ้ รยี บเนียนก็งดงามไม่ แพก้ นั ทงั ยงั ราคาถกู กวา่ รา้ นขายเครอื งประดบั มกุ อืนๆ อยมู่ าก ดงั นนั ลกู คา้ ประจาํ ในรา้ นของนางจงึ ชอบทีจะ เลือกซือกลบั ไปดว้ ย 4

เครอื งประดบั มกุ ทีสงั ทาํ ขนึ ตอ่ ชินตน้ ทนุ มากสดุ ไมเ่ กิน สามสบิ อีแปะ แตส่ ามารถขายไดใ้ นราคายีสบิ ถงึ สามสบิ ตาํ ลงึ นนั หมายความวา่ เครอื งประดบั ตอ่ ชินทาํ กาํ ไรได้ หลายเทา่ ตวั . ชว่ งนีแมน่ างทงั หลายในหอ้ งปักผา้ ตา่ งก็ทาํ งานจนหาม รุง่ หามคาํ เพือสง่ สนิ คา้ ทงั หมดใหท้ นั ขายทีทา่ เรอื สหี ยนุ จือเหน็ วา่ ทกุ คนเหน็ดเหนือยกนั มากจงึ แจกองั เปา ใหค้ นละรอ้ ยตาํ ลงึ พวกนางรบั ไปอยา่ งตืนเตน้ ดีใจพา 5

กนั ลมื ความเหน็ดเหนือยจนหมดสนิ แลว้ ชวนกนั ไปเดนิ เทียวในตลาดช่วงบา่ ย บรรดาสาวๆ จงึ มาชวนเถา้ แก่ เนียไปดว้ ย แตส่ ีหยนุ จือเพิงนกึ ขนึ ไดว้ า่ วนั นีตอ้ งจดั การ รายจา่ ยทีรา้ นหนานเป่ยใหเ้ สรจ็ เรยี บรอ้ ยจงึ ตอบปฏิเสธ ตอนใกลเ้ ทียงจา้ วอีก็วงิ เขา้ มาหานางในรา้ นแลว้ บอกวา่ เยน็ นีทา่ นแมท่ พั สงั ใหเ้ ตรยี มเหลา้ และอาหารไวเ้ ป็น พิเศษเพราะจะชวนทหารทีคา่ ยมารว่ มกินขา้ วดว้ ยกนั แลว้ ยงั รายงานเพิมอีกวา่ “ฮหู ยนิ ช่วงนีคณุ ชายจดั การกบั ทหารทีคา่ ยจนราบคาบ จากทหารสามสรี อ้ ยนายตอนนีกลบั ลดเหลอื แปดสบิ นายในพรบิ ตา” 6

สีหยนุ จือไมเ่ ขา้ ใจจงึ ถามวา่ “แลว้ คนอืนๆ เลา่ ?” จา้ วอีดืมนาํ อยหู่ นา้ โต๊ะบญั ชี ไดย้ นิ ฮหู ยินถามดงั นนั จงึ ตอบวา่ “ก็ใหเ้ งินชดเชยกอ้ นหนงึ แลว้ ไลก่ ลบั บา้ นไปแลว้ นะ่ สขิ อรบั ” เมือเหน็ สีหยนุ จือไมพ่ ดู อะไร จา้ วอีจงึ พดู เสรมิ อีกวา่ “คณุ ชายยงั บอกวา่ ทหารขีขลาดพวกนีเลยี งไวก้ เ็ สีย เปลา่ ” สีหยนุ จือไมเ่ ขา้ ใจเรอื งพวกนีเทา่ ไรนกั นางเพียงยมิ แลว้ 7

บอกจา้ วอีวา่ “เอาละ่ ขา้ เขา้ ใจแลว้ เจา้ กลบั ไปก่อนเถอะ เดียวเยน็ นีขา้ จะเตรยี มอาหารและเหลา้ ไวใ้ ห”้ จากนนั จา้ วอีกก็ ลบั ไปทีคา่ ยทหารดงั เดมิ สหี ยนุ จือมอง ตามหลงั อีกฝ่ายไป ในใจอดกงั วลไมไ่ ดว้ า่ สามีของนาง กาํ ลงั ทาํ อะไรเกินกาํ ลงั หรอื ไม่ แลว้ อยา่ งนีจะทาํ ใหท้ หาร บางคนไมพ่ อใจหรอื ปลา่ ? . ในตอนเยน็ เนืองจากสหี ยนุ จือตอ้ งจดั เตรยี มอาหารและเหลา้ ใหก้ บั 8

คนรว่ มรอ้ ยคน นางจงึ คิดวา่ หากอาศยั เพียงแรงของตน กบั ปา้ หลวิ ช่วยกนั ทาํ กบั ขา้ วกค็ งไดไ้ มก่ ีอยา่ ง นางจงึ ไป ทีโรงเตียมเตอ๋ เยวพ่ รอ้ มกบั ลกู จา้ งรา้ นหนานเป่ย เพือ บอกจางถงใหส้ งั พอ่ ครวั ทีนนั ช่วยทาํ อาหารชนั เลศิ มา สบิ อยา่ ง อยา่ งละแปดชดุ เพราะช่วงนีทหารถกู ฝึกหนกั ก็ คงจะเหนด็ เหนือยกนั มาก มือนีนางจงึ อยากใหพ้ วกเขา ไดก้ ินอยา่ งอิมหนาํ สาํ ราญ ขณะทีพอ่ ครวั กาํ ลงั จดั เตรยี มอาหาร นางก็ไปตลาดเพือ หาซือผลไมต้ ามฤดกู าลทีสดใหมพ่ รอ้ มกบั ขนมและของ หวานตา่ งๆ เตรยี มไวใ้ หพ้ วกทหารนาํ กลบั ไปกินทีคา่ ย เมือเดินตลาดจนทวั แลว้ สีหยนุ จือกไ็ ปทีโรงเตียมเตอ๋ เย วอ่ ีกครงั เพือนาํ อาหารทีพอ่ ครวั ทาํ เสรจ็ กลบั บา้ น 9

เมือถงึ บา้ นนางเรยี กใหป้ า้ หลวิ และสาวใชท้ งั สองนาํ กบั ขา้ วจดั ใสถ่ ว้ ยชามแลว้ นาํ ผลไมไ้ ปลา้ งใหส้ ะอาด สว่ น ขนมและของหวานใหจ้ ดั เป็นชดุ ๆ ขณะทีพวกนางจดั โต๊ะอาหารใกลจ้ ะเสรจ็ หญิงสาวก็ไดย้ ินเสยี งฝีเทา้ กา้ ว อยา่ งสมาํ เสมอดงั มาจากนอกบา้ น เมือฟังก็รูท้ นั ทีวา่ เป็นเสียงฝีเทา้ ของเหลา่ ทหารทีถกู ฝึกวนิ ยั มาอยา่ งเครง่ ครดั สีหยนุ จือเชด็ มือกบั ผา้ สะอาดแลว้ เดินออกมาจากหอ้ ง ครวั เหน็ แมท่ พั หนมุ่ กระโดดลงมาจากหลงั มา้ ดว้ ยทว่ ง ทา่ สงา่ งาม ชดุ ทีนางช่วยเขาใสเ่ มือเชา้ ขาดเป็นรอยที แขนเสอื เผยใหเ้ หน็ เสน้ เอน็ บนกลา้ มเนือแขนกาํ ยาํ สง่ เสรมิ ความเป็นบรุ ุษชาตนิ กั รบใหแ้ ข็งแกรง่ ยงิ ขนึ 10

ในสายตาของนาง แมท่ พั หน่มุ ทีกาํ ลงั ถือแสม้ า้ อยใู่ นมือ ตอนนีช่างเปียมไปดว้ ยพลงั อาํ นาจมากกวา่ ชายใดทีนาง เคยพบ ช่างชวนใหห้ ลงใหลในความองอาจและหา้ ว หาญ สีหยนุ จือรบั แสม้ า้ มาจากมือของปถู้ าน จากนนั เขากโ็ บก มือแลว้ เรยี กคนขา้ งหลงั ดว้ ยนาํ เสยี งทมุ้ ตาํ “เขา้ มาขา้ งในกอ่ น” ในบา้ นจดั เตรยี มอาหารไวพ้ รอ้ มทงั หมดแปดโต๊ะ โต๊ะ อาหารเหลา่ นีเป็นโต๊ะทีพวกทหารเคยประกอบทิงเอาไว้ ใหก้ ่อนหนา้ ตอนนีกเ็ ลยมีโอกาสไดน้ าํ มาใชป้ ระโยชน์ 11

อีกครงั สหี ยนุ จือจาํ ตอ้ งยอมรบั วา่ ครงั กอ่ นทีนางเจอพวกเขา ทหารเหลา่ นียงั คงทาํ ตวั ตามสบาย แตต่ อนนีกลบั กลาย เป็นทหารทีถือวินยั อยา่ งเครง่ ครดั และปฏิบตั ิตนดว้ ยทา่ ทางสาํ รวมอยใู่ นระเบียบวนิ ยั ของทหารตลอดเวลา เพียงพรบิ ตาทกุ คนก็นงั ประจาํ ทีของตนเรยี บรอ้ ย ไมม่ ี เสยี งพดู คยุ หรอื หวั เราะเฮฮาเหมือนแตก่ ่อน ปถู้ านมองมาทีนาง หญิงสาวกเ็ ขา้ ใจความหมายของเขา ไดท้ นั ที จงึ รบี เดนิ ตามชายหน่มุ เขา้ ไปในบา้ นพรอ้ มกบั หิวถงั นาํ ไปเช็ดเนือเช็ดตวั ใหเ้ ขา 12

ชายหนมุ่ นงั อยบู่ นเกา้ อียาว ถอดเสอื ออกเผยใหเ้ หน็ แผง อกกาํ ยาํ แมว้ า่ นางจะเคยเหน็ อกของเขามานบั ครงั ไม่ ถว้ นแตก่ ็ยงั อดหนา้ แดงไมไ่ ด้ หญิงสาวยืนมือไปเชด็ หนา้ อกใหเ้ ขาดว้ ยมือทีสนั เทา ไมก่ ลา้ แมแ้ ตจ่ ะเงยหนา้ สบตา เขาเหน็ นางหนา้ แดงดว้ ยความอายก็รูส้ กึ อยากแกลง้ ขนึ มา จากทีอมยมิ เลก็ นอ้ ยกเ็ ปลียนสหี นา้ มาเป็นเครง่ ขรมึ จงใจแอน่ แผงอกกวา้ งใสน่ างแลว้ พดู วา่ “เช็ดอีกรอบ” “...” 13

สีหยนุ จือเงยหนา้ มองอีกฝ่าย เหน็ เขาแอบอมยมิ แลว้ กลบั มาทาํ สีหนา้ เครง่ ขรมึ อีกครงั ก็รูว้ า่ ตนกาํ ลงั โดน หยอกเลน่ เสียแลว้ หญิงสาวจงึ สดู ลมหายใจเขา้ ลกึ สะกดความเขินอายเอาไว้ ก่อนจะจอ้ งแผงอกเปลือย เปลา่ แลว้ เช็ดทาํ ความสะอาดใหอ้ ีกครงั ดว้ ยสหี นา้ เรยี บ เฉย เดิมทีเขาคิดวา่ นางจะตอ้ งอายมากกวา่ เดมิ แตก่ ลบั ได้ ผลตรงกนั ขา้ ม อาการนิงเฉยของภรรยาทาํ ใหเ้ ขาแสดงสี หนา้ ขดั ใจออกมาแตไ่ มไ่ ดพ้ ดู วา่ อะไร สีหยนุ จือเหน็ เขา ทาํ หนา้ อยา่ งนนั ก็แสรง้ กระแอมแลว้ พดู ขนึ วา่ “ใตเ้ ทา้ นาํ เยน็ เกินไปหรอื เปลา่ เจา้ คะ?” 14

“...” ชายหนมุ่ ฉีกยมิ กวา้ ง อา้ แขนกอดเอวบางแลว้ ซกุ หนา้ กบั อกนมุ่ สดู กลนิ กายหอมออ่ นๆ พลางเลอื นมือลงไปบีบ เบาๆ ทีแกม้ กน้ นมุ่ ๆ ของนาง แลว้ พดู ดว้ ยเสยี งทมุ้ ตาํ วา่ “คืนนีคอ่ ยคิดบญั ชีกแ็ ลว้ กนั ” ในทีสดุ เขาก็ทาํ ใหน้ างเขินอายไดอ้ ีกครงั ชายหนมุ่ จงึ ลกุ ขนึ ยืนดว้ ยสีหนา้ สบายอารมณ์ หยบิ เสอื คลมุ มาสวมเอง แลว้ เดินนาํ ออกไปยงั หอ้ งรบั รองแขก 15

. เมือสีหยนุ จือกลบั มาทีโต๊ะอาหารก็ตอ้ งประหลาดใจ อีกรอบ จากทหารทีเคยทาํ ตวั ตามสบายไรร้ ะเบียบ ผา่ นไปชวั ระยะเวลาสนั ๆ มาถงึ ตอนนีแมก้ ระทงั ตอนกินขา้ วก็ยงั รกั ษาระเบียบวนิ ยั อยา่ งเครง่ ครดั จนนางไมอ่ ยากจะเชือ สายตาตวั เอง พวกเขากินขา้ วอยา่ งตงั อกตงั ใจราวกบั จะกินชอ้ นกบั จานเขา้ ไปดว้ ย แตก่ ลบั ไมม่ ีใครพดู คยุ เสยี งดงั ไมม่ ีใคร เดนิ ไปเดนิ มาหรอื พดู คยุ กนั ระหวา่ งกินขา้ วอยา่ งเคย 16

หลงั จากกินขา้ วเสรจ็ ทหารทงั แปดสบิ นายก็กลา่ วขอบ คณุ ฮหู ยินอยา่ งพรอ้ มเพรยี ง ทาํ ใหเ้ กิดเสียงดงั กระหมึ ไป ทงั บา้ น ตามมาดว้ ยเสียงฝีเทา้ ทีเดินกลบั คา่ ยเป็นจงั หวะ สมาํ เสมอเหมือนทหารทีกาํ ลงั จะออกรบ ช่างเป็นกอง ทหารทีน่าเกรงขามยิงนกั สหี ยนุ จือเตรยี มขนมและของหวานใหพ้ วกเขาเอากลบั ไปทีคา่ ย ตอนแรกพวกเขาทาํ ทา่ จะไมย่ อมรบั เอาไว้ พลางสง่ สายตาเป็นเชิงถามไปยงั แมท่ พั ปู้ เมือเหน็ แม่ ทพั พยกั หนา้ เป็นเชิงอนญุ าต พวกเขาจงึ กลา้ รบั ของจาก ฮหู ยิน 17

ตอนที 48 ขอบคุณทชี ่วยสังสอน ภายในหอ้ ง ขณะทีสีหยนุ จือกาํ ลงั เปลยี นเสอื ผา้ อยหู่ ลงั ฉากกนั นาง กเ็ อย่ ถามสามีดว้ ยความสงสยั “ใตเ้ ทา้ เจา้ คะ ทาํ ไมทหารพวกนนั จงึ เปลยี นไปไดถ้ งึ เพียงนี?” ปถู้ านนอนเหยียดยาวอา่ นหนงั สืออยบู่ นทีนอนนมุ่ ๆ เมือ ไดย้ นิ นางถามก็ตอบเสียงเรยี บในลาํ คอ 1

“ออ้ พวกเขาเป็นอยา่ งนีไมด่ ีร?ึ ” หญิงสาวเดนิ ออกมาจากหลงั ฉากกนั ในชดุ ผา้ พลวิ สฟี า้ ดา้ นหนา้ ปักลายดอกโบตนั สีชมพทู ีกาํ ลงั เบง่ บานอยา่ ง งดงาม มีหมผู่ ีเสอื เลก็ ๆ บนิ หอ้ มลอ้ มจนดเู หมือนจรงิ ชดุ นีเป็นชดุ ทีอาสะใภต้ งั ใจปักใหน้ างเมือไมก่ ีวนั กอ่ น ถงึ จะ ใสเ่ ป็นชดุ อยบู่ า้ นธรรมดาได้ แตเ่ นือผา้ คอ่ นขา้ งบางอีก ทงั สีสนั ก็ฉดู ฉาด นางก็เลยไมก่ ลา้ ใสอ่ อกไปขา้ งนอก ได้ แตเ่ อามาใสเ่ ฉพาะเวลานอนเทา่ นนั “ไมใ่ ช่วา่ ไมด่ ีเจา้ คะ่ ...” สีหยนุ จือปลอ่ ยผมสยายยาวลง มาคลมุ แผน่ หลงั แลว้ กม้ หนา้ ลงผกู สายเชือกทีเอว พดู 2

ตอ่ วา่ “แคพ่ วกเขาดตู า่ งจากเมือกอ่ นเหลอื เกินเจา้ คะ่ ” ชายหน่มุ เงยหนา้ ขนึ มองแลว้ ก็ไมอ่ าจละสายตาจากนาง ไดอ้ ีก เขาจอ้ งมองสตรตี รงหนา้ ทีราวกบั เป็นคนละคน จากเมือกอ่ น สีหยนุ จือในชดุ สฟี า้ ปักลายสชี มพู เมือรวม กบั เนือผา้ บางพลวิ ไหวยงิ ทาํ ใหผ้ ิวขาวนวลดผู ดุ ผอ่ ง มากกวา่ เดิม เสน้ ผมราวไหมเนือดีทีเคยรวบไวถ้ กู ปลอ่ ย ลงมาคลมุ แผน่ หลงั รา่ งเลก็ เอวบางแมจ้ ะถกู คลมุ ดว้ ย เสอื ตวั โครง่ กย็ งั ไมอ่ าจบดบงั ความงามของนางได้ และ ยงิ ทาํ ใหด้ มู ีเสน่หเ์ ยา้ ยวนใจอยา่ งมาก สายตาของนางหลบุ ลงตอนผกู เชือกทีเอว เหน็ แพขนตา งอนยาวทีชว่ ยขบั เนน้ ดวงตาดาํ ขลบั ใหเ้ ป็นประกายสง่ ใหใ้ บหนา้ ยงิ ดงู ดงาม การเคลอื นไหวของหญิงสาวดู 3

ออ่ นโยนมีชีวิตชีวายิงกวา่ หมมู่ วลผีเสอื บนอาภรณท์ ีสวม ใส่ ภรรยาของเขาเปลยี นไปเป็นสตรที ีงดงามตงั แตเ่ มือ ใด หรอื ความงามเหลา่ นีซอ่ นอยใู่ นตวั นางตงั แตแ่ รก แลว้ ? “ทหารแบบนีจงึ จะเหมาะกบั ตวั อกั ษร 兵บนหนา้ อก ของเขา” ปถู้ านปิดหนงั สือแลว้ วางไวข้ า้ งกาย จอ้ งมองนางดว้ ย แววตาหลงใหล เมือสหี ยนุ จือผกู เชือกเสรจ็ แลว้ เงยหนา้ ขนึ กส็ บกบั สาย ตาออ่ นโยนของชายหน่มุ ทีกาํ ลงั มองมา หยิงสาวรบี กม้ 4

ลงมองเสือผา้ ของตนทนั ทีพลางคดิ วา่ ชดุ นีจะไมย่ วั ยวน ไปหน่อยร?ึ ชายหนมุ่ กวกั มือเรยี กภรรยาใหเ้ ขา้ ไปหา เมือรูส้ กึ วา่ ไม่ ทนั ใจกล็ กุ ขนึ แลว้ ดงึ นางเขา้ มาในออ้ มกอด “บอกขา้ มาเดียวนี เจา้ ตงั ใจใสช่ ดุ นียวั ยวนขา้ ใช่หรอื ไม?่ ” สีหยนุ จือรบี ปฏิเสธ “เปลา่ นะเจา้ คะ” เขายิมทีมมุ ปากแลว้ บอกวา่ “ถา้ อยา่ งนนั ขา้ ก็คง ตอ้ งบอกเจา้ วา่ เจา้ ทาํ สาํ เรจ็ แลว้ ปีศาจนอ้ ย” 5

“...” หญิงสาวถอนหายใจอยา่ งยอมจาํ นนเพราะรูอ้ ยแู่ กใ่ จวา่ เมือสามีของนางเกิดมีอารมณข์ นึ มาแลว้ ไมว่ า่ จะ ทดั ทานอยา่ งไรก็ไมฟ่ ังทงั นนั มีแตจ่ ะพดู เขา้ ขา้ งตวั เองอยา่ งมนั อกมนั ใจ ถงึ นางอยากจะบอกเขาวา่ การคิด เขา้ ขา้ งตนเองฝ่ายเดียวอยา่ งทีทาํ อยนู่ ีไมถ่ กู ตอ้ ง แตพ่ อ ไดย้ นิ เสียงของสามีทีพดู อยา่ งออ่ นโยนขนาดนนั นางก็ ไมก่ ลา้ ทีจะขดั ใจเขา ผา้ มา่ นถกู ปลดลง หญิงสาวรา่ งบอบบางถกู รา่ งทีหนกั องึ ของชายหนมุ่ ทาบทบั ไว้ รา่ งแกรง่ กดทบั ลงบนตวั จน นางแทบหายใจไมอ่ อก แตก่ ็ไดม้ อบออ้ มกอดทีอบอนุ่ 6

และปลอดภยั พรอ้ มกบั จมุ พิตทีหอมหวานใหก้ บั นางเชน่ เดียวกนั ความเยา้ ยวนคอ่ ยๆ ก่อตวั ขนึ จนกลายเป็น ความเรา่ รอ้ นทีแผดเผาในกายสาวอยา่ งไมร่ ูจ้ กั จบสนิ ชายหนมุ่ ถอนจมุ พิตจากนางเพียงชวั ครู่ ไมล่ มื ทีจะพดู วา่ “ขา้ อยากจะบอกเจา้ อยเู่ หมือนกนั เชือกนีไมต่ อ้ งผกู หรอก...เพราะอีกครูห่ นงึ กต็ อ้ งแกอ้ อกอยดู่ ี” “...” . 7

สองสามวนั มานี สีหยนุ จือใชช้ ีวิตอยา่ งเงียบสงบ ไมม่ ี เรอื งราวชวนใหป้ วดหวั หลงั จากจดั การงานในรา้ นเรยี บรอ้ ย นางก็กลบั บา้ นไป ศกึ ษาตาํ ราอาหารของจางถิง เนืองจากอาหารทีสามี ของนางชอบกินมีไมม่ ากแตส่ งิ ทีเขาไมช่ อบกลบั มีมาก มายหลายอยา่ ง ดงั นนั ทกุ ครงั ทีเขากลบั มากินขา้ วทีบา้ นก็ไดแ้ ตน่ งั มอง กบั ขา้ วไมก่ ีอยา่ งตรงหนา้ สว่ นนางเองกท็ าํ เป็นแต่ อาหารพืนเมืองธรรมดา เมือเป็นเช่นนนั พอนานวนั เขา้ สามีของนางอาจจะรูส้ กึ เบืออาหารได้ สีหยนุ จือจงึ นาํ เรอื งนีไปปรกึ ษากบั จางถิง อีกฝ่ายกใ็ จดียกตาํ ราอาหาร ใหเ้ ลม่ หนงึ เพือทีนางจะไดเ้ อาไปศกึ ษาดว้ ยตนเอง 8

ขณะทีหญิงสาวกาํ ลงั นงั อา่ นตาํ ราอาหารอยใู่ นหอ้ งปัก ผา้ หรูอีกบั หรูเยวก่ ว็ งิ หนา้ ตาตืนเขา้ มาในหอ้ งราวกบั เพิง กินแมลงวนั หวั เขียวเขา้ ไป “ฮ.ู ..ฮหู ยิน เกิดเรอื งแลว้ เจา้ คะ่ ” หรูอีเป็นสาวใชร้ ูปรา่ ง ทว้ ม เวลามีเรอื งเรง่ ดว่ นนางมกั จะพดู ติดอา่ ง พอหรูเย วเ่ หน็ วา่ นางพดู ตดิ ๆ ขดั ๆ กร็ บี พดู เสรมิ ขนึ มา “นายทา่ น ผเู้ ฒา่ ตระกลู หลมู าหาทีหนา้ บา้ นเจา้ คะ่ ” “แลว้ ...แลว้ ยงั ขนของกาํ นลั มามากมายเลยเจา้ คะ่ จะทาํ อยา่ งไรดี...จะทาํ อยา่ งไร งานนีตอ้ งมีเรอื งแน่ๆ เลยเจา้ คะ่ ” 9

หรูอีกระวนกระวายราวกบั ยายแก่ แตค่ าํ พดู ของนางก็ เรยี กความสนใจของสีหยนุ จือไดเ้ ป็นอยา่ งดี สีหยนุ จือปิดตาํ ราแลว้ ลกุ ออกจากทีนงั นางขมวดคิว พลางถามขนึ วา่ “นายทา่ นผเู้ ฒา่ ตระกลู หลทู ีพวกเจา้ พดู ถงึ ก็คือ ‘เจา้ เมืองหลซู วิ ’ อยา่ งนนั ร?ึ ” ทา่ นผเู้ ฒา่ ตระกลู หลอู ายรุ าวหกสบิ คงเพราะใชช้ ีวติ อยา่ งเครง่ เครยี ดสผี มจงึ เปลยี นเป็นสีดอกเลาทงั ศีรษะ เขามีรูปรา่ งไมส่ งู มากนกั หลงั คอ่ มเลก็ นอ้ ยแตย่ งั ดู 10

ภมู ิฐาน พงุ กลมโตกลบั ทาํ ใหเ้ ขาดรู าํ รวยสมฐานะ เขามาในวนั นีเพราะตอ้ งการพบแมท่ พั ปู้ แตเ่ มือมาถงึ กลบั พบวา่ อีกฝ่ายไมอ่ ยจู่ งึ บอกใหส้ าวใชไ้ ปแจง้ เรอื งนี กบั ปฮู้ หู ยนิ แทน ในฐานะฮหู ยนิ ของบา้ น สีหยนุ จือจงึ จาํ ตอ้ งออกมาตอ้ น รบั อีกฝ่ายแทนสามี เมือเจา้ เมืองหลเู หน็ สหี ยนุ จือเดินมา เขากม็ องนางนิงๆ อยคู่ รูห่ นงึ กอ่ นจะยิมอยา่ งยนิ ดี ถงึ เขาจะเป็นเจา้ เมือง แตก่ ็ไมไ่ ดม้ ีทา่ ทางทะนงตวั เจา้ เมืองหลปู ระสานมือเพือ แสดงความเคารพสหี ยนุ จือกอ่ น นางเองกย็ อบกาย 11

คารวะเขาเช่นกนั “คารวะทา่ นเจา้ เมืองเจา้ คะ่ ” เจา้ เมืองหลสู ง่ ยมิ ให้ “ฮหู ยนิ ไมต่ อ้ งมากพธิ ีหรอก” ในฐานะเจา้ บา้ นสหี ยนุ จือจงึ เชิญใหเ้ จา้ เมืองหลนู งั ลงที เกา้ อีรบั รองแขก สว่ นนางหนั ไปสงั หรูอีกบั หรูเยวใ่ หไ้ ปยก นาํ ชามารบั รอง เมือสงั เสรจ็ นางจงึ นงั ลงทีเกา้ อีฝังตรง ขา้ มแลว้ บอกกบั เขาวา่ “ช่วงนีสามีของขา้ จะอยแู่ ตท่ ีคา่ ยทหาร หากใตเ้ ทา้ มีธุระ กบั ทา่ นแมท่ พั ก็สามารถบอกกบั ขา้ ได้ ขา้ จะนาํ ความไป 12

บอกทา่ นแมท่ พั ให”้ นางพดู กบั เขาดว้ ยถอ้ ยคาํ สภุ าพแตใ่ นใจกาํ ลงั หยงั เชิงผู้ มาเยือน ในเมือเขามาถงึ หนา้ บา้ นและพบวา่ เจา้ บา้ นไม่ อยู่ เขากอ็ าจจะรูอ้ ยแู่ กใ่ จวา่ แมท่ พั ปไู้ ปไหนแตก่ ลบั ไมไ่ ด้ จากไปในทนั ที แตใ่ หส้ าวใชม้ าบอกนางวา่ ตนมาขอพบ สดุ ทา้ ยนางกต็ อ้ งออกมาตอ้ นรบั นนั หมายความวา่ เขา อาจจะไมไ่ ดม้ ีธุระเป็นพเิ ศษ เจา้ เมืองหลโู บกมือใหผ้ ตู้ ดิ ตามสองคนยกหีบสองใบมา วางไวบ้ นโต๊ะระหวา่ งเขากบั นาง จากนนั กเ็ ปิดหีบทงั สอง แลว้ พดู วา่ 13

“ขา้ ไมอ่ าจรบกวนฮหู ยนิ ขนาดนนั นีเป็นนาํ ใจเลก็ ๆ นอ้ ยๆ จากขา้ ฮหู ยินโปรดรบั ไว”้ สหี ยนุ จือมองดขู องดา้ นใน หีบใบหนงึ บรรจทุ องคาํ แทง่ สอ่ งแสงแวววาว สว่ นอีกใบขา้ งในเป็นโสม เขากวางออ่ น และสมนุ ไพรทีมีราคาแพง “ไดย้ นิ มาวา่ แมท่ พั ปรู้ กั ษาอาการบาดเจบ็ จนหายเป็น ปกติ ขา้ เองก็พลอยยินดีไปดว้ ย อยากจะหาโอกาสมาขอ พบหลายครงั แตด่ ว้ ยมีธุระหลายอยา่ งทีตอ้ งจดั การทาํ ใหก้ อ่ นหนา้ นีไมส่ ามารถมาเยียมเยียนได้ แตว่ า่ เมือสอง สามวนั กอ่ นลกู ชายไมเ่ อาไหนของขา้ บงั เอิญไปพบกบั แมท่ พั ปู้ และไดท้ า่ นแมท่ พั สงั สอน พอกลบั ถงึ บา้ นก็รูจ้ กั สงบเสงียมขนึ ขา้ ก็เลยอยากจะถือโอกาสนีมาขอบคณุ 14

แมท่ พั ทีชว่ ยสงั สอนลกู ชายแทนขา้ เจา้ เดก็ ไมร่ กั ดีถกู ตามใจจนเคยตวั โดนสงั สอนดว้ ยไมแ้ ข็งสกั ทีก็ดีเหมือน กนั ” ขณะทีทงั สองกาํ ลงั สนทนากนั นนั หรูอีและหรูเยวก่ ็ยก นาํ ชาเขา้ มาในหอ้ ง สีหยนุ จือรบั ถว้ ยนาํ ชามายืนใหเ้ จา้ เมืองหลู จากนนั กเ็ ชิญเขาดืมชาแลว้ พดู ขนึ วา่ “ออ้ เรอื งคณุ ชายหลนู นั เอง ทา่ นแมท่ พั กพ็ อจะเลา่ ใหข้ า้ ฟังอยบู่ า้ ง สามีของขา้ เป็นคนคิดเรว็ ทาํ เรว็ จงึ ลงไมล้ งมือ กบั คณุ ชายหลหู นกั ไปหน่อย ขอใตเ้ ทา้ อยา่ ไดก้ ลา่ วเชน่ นนั สว่ นของเหลา่ นีขา้ คงรบั ไวไ้ มไ่ ด้ เชิญทา่ นนาํ กลบั ไป เถิด” 15

เจา้ เมืองหลฉู ีกยมิ กวา้ งมากกวา่ เดิม แตห่ ญิงสาวกลบั สงั เกตเหน็ มือทีกมุ กนั อยขู่ องเขาสนั เทาดว้ ยความโกรธ จงึ รูไ้ ดท้ นั ทีวา่ ชายผนู้ ีปากปราศรยั นาํ ใจเชือดคอ สหี ยนุ จือรูด้ ีวา่ การทีเขาสามารถปกครองจวนเจา้ เมือง มาไดจ้ นถงึ ทกุ วนั นียอ่ มตอ้ งไมธ่ รรมดา การควบคมุ อารมณย์ อ่ มเป็นหนงึ ในวธิ ีทีเขาฝึกฝนจนชาํ ชอง เจา้ เมืองหลยู กถว้ ยชาขนึ จิบเพือกลบเกลอื นสหี นา้ ของ ตน เมือเหน็ เขาดืมชา นางจงึ ไดล้ ะสายตาออกมาแลว้ ยก ถว้ ยนาํ ชาของตนขนึ พลางพดู วา่ 16

“ออ้ จรงิ สิ วนั ก่อนสหี ยนุ ซิวตามขา้ ใหไ้ ปพบทีจวน แตด่ ู ทา่ ทางนางจะอารมณแ์ ปรปรวนอยสู่ กั หนอ่ ย ไมท่ ราบวา่ ตอนนีนางดีขนึ หรอื ยงั เจา้ คะ” สหี ยนุ จือเบียงประเดน็ มาคยุ เรอื งของสหี ยนุ ซิว ทาํ ใหส้ ี หนา้ อีกฝ่ายเปลยี นไปทนั ทีเหมือนทีนางคาดการไว้ ทวา่ เพียงแวบเดียวสหี นา้ เขาก็กลบั เป็นปกติดงั เดิมอีกฝ่าย ตงั สตไิ ดอ้ ยา่ งรวดเรว็ จนนางแทบมองไมอ่ อก 17

ตอนที 49 ครรภน์ ีมพี ริ ุธ หลซู ิวเพียงแคย่ มิ แลว้ ตอบสหี ยนุ จือวา่ “สีหยนุ ซิวกาํ ลงั ตงั ครรภ์ อารมณก์ เ็ ลยแปรปรวนง่ายจน ทาํ รา้ ยฮหู ยินเขา้ ขา้ ตอ้ งขออภยั แทนนางดว้ ย” นางวางถว้ ยนาํ ชาลง พดู ดว้ ยรอยยมิ “ขา้ กบั หยนุ ซิวเป็น ลกู พีลกู นอ้ งกนั ถงึ จะไมส่ นิทสนมสกั เทา่ ไรแตก่ ็ถือวา่ เป็นพีนอ้ ง ถงึ นางจะทาํ ไมด่ ีตอ่ ขา้ แตใ่ นฐานะพีสาว ขา้ จะถือโทษโกรธนางไดอ้ ยา่ งไรกนั วา่ แตต่ อ่ ไปใตเ้ ทา้ หลู จะใหน้ างอยทู่ ีจวนในตาํ แหน่งอะไรหรอื เจา้ คะ” 1

สหี ยนุ จือพดู ดว้ ยสีหนา้ ทา่ ทางปกติ แตห่ ลซู วิ กลบั มีสี หนา้ เครง่ เครยี ดอยา่ งฉบั พลนั เขายกนาํ ชาขนึ ดืมเพือ กลบเกลือนอารมณแ์ ลว้ พดู อยา่ งไมเ่ ตม็ เสียงวา่ “ฮหู ยนิ พดู เชน่ นีหมายความวา่ อยา่ งไร?” มือของเขาทีกาํ ลงั ถือถว้ ยชาเรมิ สนั เทาจนทาํ ใหน้ าํ ชา กระเซน็ ออกมาจากถว้ ย สีหยนุ จือเรยี กใหห้ รูอีมาเชด็ ทาํ ความสะอาด แลว้ ตอบ วา่ 2

“ไมม่ ีอะไรหรอกเจา้ คะ่ เพียงแตเ่ มือวนั ก่อนขา้ กลบั บา้ น ไปคารวะอาสะใภห้ า้ จงึ ไดส้ นทนากนั เกียวกบั เรอื งนอ้ ง หยนุ ซิว อนั ทีจรงิ ตอนแรกทีขา้ รูเ้ รอื งนีกร็ อ้ นใจแทนอา สะใภส้ อี ยเู่ หมือนกนั แตพ่ อคดิ ไปคิดมา ในเมือเรอื งก็ เกิดขนึ แลว้ นนั คงเป็นชะตากรรมของนอ้ งหยนุ ซิวเอง ไม่ อาจโทษใครได้ ตอ่ ใหท้ ะเลาะกนั กม็ ีแตจ่ ะทาํ ใหเ้ รอื ง บานปลายจนกลายเป็นเรอื งใหญ่ รงั แตจ่ ะทาํ ใหท้ งั สอง ตระกลู เสอื มเสียชือเสยี งเปลา่ ๆ ขา้ จงึ อยากจะบอกใหอ้ า สะใภส้ ที าํ ใจยอมรบั แตค่ ดิ ไมถ่ งึ วา่ เรอื งนีจะถกู ลือไปทวั เสยี แลว้ ขา้ จงึ อยากถามความเหน็ จากใตเ้ ทา้ แทนนอ้ ง หยนุ ซิว” “...” 3

หลซู ิวยงั คงไมพ่ ดู อะไร ใบหนา้ แดงกาํ ดว้ ยความโกรธ มือทีถือถว้ ยนาํ ชาสนั เทามากกวา่ เดมิ สหี ยนุ จือเหน็ อยา่ งนนั ก็แอบยมิ เยาะ แตส่ หี นา้ ยงั คงแสดงออกราวกบั วา่ เป็นหว่ งนอ้ งสาวจรงิ ๆ “ฮหู ยินพดู มีเหตผุ ล ขา้ ไดฟ้ ังกซ็ าบซงึ ใจอยา่ งยิง ขอให้ ฮหู ยนิ วางใจ เรอื งของสีหยนุ ซิวขา้ ...ขา้ จะเป็นคนตดั สนิ ใจเอง เช่นนนั ...จะไมข่ อพดู ออ้ มคอ้ ม เดก็ ในทอ้ งของสี หยนุ ซิวเป็นเชือสายของตระกลู หลจู รงิ ดงั นนั ขา้ ยอ่ มไม่ ปลอ่ ยใหน้ างอยอู่ ยา่ งลาํ บากแน่นอน เพียงแตข่ า้ อยาก ถามอะไรทา่ นสกั หน่อย เรอื งนีทา่ นรูม้ าจากปากฮหู ยนิ หา้ อยา่ งนนั ร”ึ สหี ยนุ จือถอนหายใจยาว พยกั หนา้ แลว้ ตอบวา่ “เจา้ คะ่ 4

ขา้ รูเ้ รอื งนีจากอาสะใภห้ า้ ใตเ้ ทา้ หลอู ยา่ ไดห้ าวา่ ขา้ กา้ ว กา่ ยเรอื งของคนอืน แตไ่ มว่ า่ อยา่ งไรขา้ และนอ้ งหยนุ ซิว ก็มิอาจตดั สมั พนั ธฉ์ นั พีนอ้ งได้ เราเป็นผหู้ ญิงเหมือนกนั ถงึ อยา่ งไรกต็ อ้ งยอมจาํ นนตอ่ โชคชะตา แตก่ ไ็ มอ่ าจทาํ ใหต้ นเองตอ้ งเสอื มเสียชือเสียงไดเ้ ชน่ กนั แลว้ นียงั ทาํ ให้ ทงั สองตระกลู ตอ้ งบาดหมางอีก ตอ่ ไปในภายภาคหนา้ นางคงจะมีความเป็นอยทู่ ีลาํ บากกวา่ เดมิ ” “...” หลซู ิวไดแ้ ตพ่ ยกั หนา้ เป็นการตอบจากนนั จงึ ขอตวั กลบั นางมองเหน็ เมด็ เหงือผดุ พราวทีไรผมของเขากแ็ อบยมิ ในใจ แตภ่ ายนอกยงั คงแสดงทา่ ทางนอบนอ้ มและทาํ หนา้ ทีของเจา้ บา้ นสง่ แขกกลบั จนเรยี บรอ้ ย 5

ขณะทีมองตามรถมา้ ทีจากไปอยา่ งรบี รอ้ นของหลซู วิ หญิงสาวก็ยมิ มมุ ปากก่อนจะหนั หลงั เดนิ กลบั เขา้ ไปใน หอ้ ง พอหนั กลบั มาจงึ เหน็ สาวใชท้ งั สองยืนกลนื นาํ ลาย อยหู่ นา้ หีบสองใบนนั หรูเยวเ่ อามือลบู ปากแลว้ พดู กบั สี หยนุ จือวา่ “ฮหู ยนิ เจา้ คะ เราจะทาํ อยา่ งไรกบั ของพวกนีดีเจา้ คะ?” สหี ยนุ จือนิงคดิ อยคู่ รูห่ นงึ จงึ บอกวา่ “วางไวอ้ ยา่ งนีก่อน แลว้ กนั รอใหท้ า่ นแมท่ พั กลบั มาแลว้ เราคอ่ ยบอกเขา ใน เมือเราปฏิเสธแลว้ แตเ่ จา้ ตวั ไมเ่ อากลบั ไปก็ไมอ่ าจจะ บงั คบั เขาได”้ 6

“เจา้ คะ่ ” . เยน็ วนั นนั เมือปถู้ านกลบั มาถงึ บา้ นก็เหน็ หีบสองใบวางอยทู่ ีหอ้ ง โถง สีหยนุ จือจงึ เลา่ เรอื งทีเกิดขนึ ใหฟ้ ังพรอ้ มกบั ถามเขา วา่ ควรเก็บของเหลา่ นีไวห้ รอื ไม่ ในเมือนางตอบปฏิเสธ ไปแลว้ แตอ่ ีกฝ่ายกไ็ มน่ าํ กลบั ไป นางกจ็ าํ ตอ้ งรบั ไว้ แต่ หากสามีไมต่ อ้ งการรบั ของเหลา่ นี นางกจ็ ะไปบอกใหอ้ ีก ฝ่ายมาเอาของทงั หมดกลบั คืนไป 7

ปถู้ านกลบั บอกวา่ “แลว้ แตเ่ จา้ เถอะ ตอ่ ไปภายภาคหนา้ คงจะมีเรอื งเช่นนีอีกมาก ขา้ ครา้ นจะจดั การ...ใหเ้ จา้ ตดั สนิ ใจกแ็ ลว้ กนั ” สหี ยนุ จือยืนนวดไหลใ่ หเ้ ขาอยดู่ า้ นหลงั “หากขา้ รบั ของ ไวแ้ ลว้ ตอ่ ไปถา้ คนพวกนนั ใหท้ า่ นทาํ ธรุ ะใหเ้ ขาเลา่ ...” “ทาํ ธุระใหร้ ”ึ ปถู้ านหวั เราะกบั คาํ ถามของนางแลว้ ยอ้ น ถามไปวา่ “พวกเขาจะกลา้ ขนาดนนั เลยร?ึ ” “...” 8

พอนางนกึ ถงึ สีหนา้ และทา่ ทางของหลซู ิวเมือกลางวนั ก็ เลกิ กงั วลเรอื งทีเขามอบของใหท้ นั ที จงึ ไมถ่ ามอะไรสามี อีก . เชา้ วนั ตอ่ มา สหี ยนุ จือใชเ้ วลานงั อา่ นตาํ ราอาหารอยคู่ อ่ นวนั จน กระทงั ถงึ ตอนบา่ ยจงึ ไดเ้ ขา้ ไปทีรา้ น ไมค่ าดคิดวา่ เมือไป ถงึ รา้ นจะมีลกู คา้ คนหนงึ นงั รออยกู่ อ่ นแลว้ สีหยนุ ชนุ แตง่ กายดว้ ยอาภรณช์ นั เลศิ นงั ตวั ตรงดว้ ยทา่ 9

ทางสง่าสมฐานะของฮหู ยินผดู้ แู ลบา้ น นางกาํ ลงั ดเู ครอื ง ประดบั ทีลกู จา้ งในรา้ นนาํ มาให้ พอเหน็ สหี ยนุ จือเดินเขา้ มา นางกย็ ิมหวานแลว้ กลา่ วทกั ทายดว้ ยสหี นา้ เอาอก เอาใจราวกบั เป็นคนละคนกบั ทีสหี ยนุ จือเคยรูจ้ กั “พีหญิงใหญ่ ในทีสดุ ทา่ นก็มาเสียที เป็นถงึ เจา้ ของรา้ น แตม่ าเอาป่านนีเลยนะเจา้ คะ” เดิมสีหยนุ ชนุ ก็หนา้ ตางดงามอยแู่ ลว้ ยงิ เวลานางพดู ดว้ ยถอ้ ยคาํ หวานหยู งิ เพิมเสน่หใ์ หม้ ากขนึ กวา่ เดิม สหี ยนุ จือเดนิ ตรงเขา้ ไปหา พลางถามวา่ “เจา้ มาไดอ้ ยา่ ง ไรกนั ?” 10

ในเมืออีกฝ่ายกลา่ วทกั ทายก่อน สหี ยนุ จือก็ไมม่ ีเหตผุ ลที จะตอ้ งทาํ หมางเมนิ ใส่ หากอีกฝ่ายตอ้ งการทาํ ตวั เส แสรง้ มา ตนก็จะเสแสรง้ กลบั ไปเชน่ กนั “พีหญิงใหญ่ยงั จะถามขา้ อีก ทา่ นมีกิจการใหญ่โตถงึ เพียงนี ทาํ ไมไมบ่ อกใหน้ อ้ งๆ รูบ้ า้ งละ่ เจา้ คะ หรอื วา่ กลวั วา่ พวกนอ้ งๆ จะมาขอนนั ขอนีใช่ไหม ช่างน่านอ้ ยใจเสีย จรงิ ” “เจา้ กพ็ ดู เกินไป รา้ นนีกแ็ คร่ า้ นเลก็ ๆ เทา่ นนั เทียบไมไ่ ด้ กบั ทรพั ยส์ มบตั มิ ากมายของพวกเจา้ หรอก” 11

สีหยนุ จือฝืนยมิ อยา่ งไมเ่ ป็นธรรมชาตินกั นางไมถ่ นดั ปัน หนา้ เสแสรง้ กลา่ ววาจาเช่นนี เมือกอ่ นนางเคยแตถ่ กู เยน็ ชาใส่ แตน่ นั กลบั ทาํ ใหร้ ูส้ กึ ดีกวา่ ทาํ แบบนีเสยี อีก การ ตอ้ งปันหนา้ แสดงทา่ ทางสนิทสนมและทกั ทายอยา่ งเป็น กนั เอง ช่างฝืนใจตวั เองยิงนกั “ดสู ิ พีหญิงใหญ่กท็ าํ เป็นนอ้ ยเนือตาํ ใจไปได้ พวกเรากพ็ ี นอ้ งกนั ทงั นนั มิใช่ร”ึ สหี ยนุ ชนุ เสแสรง้ แสดงทา่ ทีออ่ นหวานเอาอกเอาใจคน อืนแบบนีจนเคยชิน เพียงแตค่ รงั นีเปลยี นมากระทาํ กบั คนทีตนไมเ่ คยคดิ จะทาํ ดีดว้ ยอยา่ งสีหยนุ จือ แตน่ นั ก็ไม่ ใช่เรอื งยากสาํ หรบั นาง 12

สหี ยนุ จือแทบจะทนฝืนตอ่ ไปไมไ่ หว โชคดีทีสหี ยนุ ชนุ เปลยี นเรอื งสนทนาเสยี กอ่ น อีกฝ่ายเรมิ พดู เขา้ ประเดน็ วา่ “ออ้ ...ใชส่ ิ พีหญิงใหญ่รูเ้ รอื งของนอ้ งหยนุ ซิวหรอื ยงั เจา้ คะ?” สีหยนุ จือตอบกลบั ดว้ ยสีหนา้ เรยี บเฉย “เรอื งนอ้ งหยนุ ซิว กาํ ลงั ตงั ครรภน์ ะ่ ร?ึ ขา้ รูแ้ ลว้ ละ่ …เป็นเรอื งน่ายินดีจรงิ ๆ” สหี ยนุ ชนุ ไดย้ ินกย็ กผา้ เชด็ หนา้ ขนึ มาปิดปากพลาง อมยมิ ดว้ ยทา่ ทางมีลบั ลมคมใน จากนนั กด็ งึ มือสีหยุ 13

นจือไปทีมมุ หอ้ ง แอบกระซิบทีขา้ งหวู า่ “พีหญิงใหญ่ไมร่ ูอ้ ะไร ครรภน์ ีของสหี ยนุ จือไมน่ า่ ยนิ ดี หรอกเจา้ คะ่ ทา่ นรูไ้ หมวา่ ลกู ในทอ้ งของนางเป็นลกู ใคร?” สีหยนุ จือทาํ เป็นไมร่ ูเ้ รอื ง สา่ ยหนา้ แลว้ พดู ขนึ วา่ “ไมใ่ ช่ ลกู ของคณุ ชายหลรู ?ึ ” สีหยนุ ซนุ สา่ ยหนา้ “กไ็ มใ่ ช่นะ่ สเิ จา้ คะ เป็นลกู ของบดิ า สามีของนางตา่ งหากเลา่ ไดย้ ินมาวา่ ในคืนแตง่ งานนอ้ ง หยนุ ซิวถกู ใตเ้ ทา้ หลทู ีดืมจนเมามายขืนใจ คณุ ชายหลู ยงั ไมเ่ คยแตะตอ้ งตวั นางสกั ครงั แลว้ จะทาํ นางทอ้ งได้ 14