เป็นเมียแม่ทัพ...ไม่ง่าย เล่ม1

“งานฝีมือของพวกนางลว้ นแตเ่ รยี นมาจากอาจารยฝ์ ีมือ ดีในเมืองหลวง ปกตพิ วกนางก็ชอบตชิ มงานของคนอืน ไปทวั เจา้ ไมต่ อ้ งไปใสใ่ จหรอก ไมว่ า่ เจา้ จะปักออกมา เป็นรูปอะไร ขา้ ก็ใสไ่ ดท้ งั นนั ” สหี ยนุ จือเงยหนา้ มองปถู้ าน แมว้ า่ ดวงตาของเขาจะยงั จอ้ งทีหนงั สอื แตเ่ ขากลบั เคาะนิวมือบนผา้ หม่ เบาๆ เป็น ครงั คราว นางจงึ รูว้ า่ เขาตงั ใจจะปลอบ หญิงสาวจงึ ยมิ ออกมาแลว้ บอกวา่ “ทา่ นพดู จรงิ หรอื เจา้ คะทีบอกวา่ ...ไมว่ า่ ขา้ จะปักออกมา เป็นรูปอะไร ทา่ นกจ็ ะใส?่ ” 4

เมือไดย้ นิ นางพดู อยา่ งนนั ปถู้ านกเ็ งยหนา้ ขนึ พอเจอกบั แววตาซกุ ซนของนาง เขากน็ ิงงนั ไปครูห่ นงึ เพราะในใจ ยงั นกึ แปลกใจทีตวั เองพดู คาํ หวานๆ อยา่ งนนั ออกมา เขาจงึ ไมป่ ฏิเสธ ซาํ ยงั พยกั หนา้ แลว้ พดู ยืนยนั กบั นางวา่ “ใช่ ปักเป็นรูปอะไรก็ได้ ขอแคเ่ จา้ เป็นคนปักใหก้ พ็ อ” หญิงสาวเขินจนหนา้ แดง แอบอมยิมกบั ตวั เอง เพียงครู่ หนงึ กพ็ ดู ขนึ วา่ “ไดเ้ จา้ คะ่ ถา้ อยา่ งนนั ขา้ จะปักรูปเตา่ นอ้ ยตวั หนงึ เอ...หรอื วา่ ปักเป็นรูปตวั บงุ้ ดีเจา้ คะ?” “...” 5

เมือชายหน่มุ ถกู ภรรยาของตนพดู เยา้ แหยด่ ว้ ยสหี นา้ อยา่ งนนั ก็เปลยี นเป็นมองหนา้ หญิงสาวอยา่ งมีเลศนยั เขาวางหนงั สอื ลงแลว้ เกบ็ ดา้ ยจากมือของนางนาํ ไปวาง ไวด้ า้ นในสดุ ของเตียง ก่อนจะยิมเจา้ เลห่ เ์ ลก็ นอ้ ยพลาง ถามวา่ “เจา้ อยากรูใ้ ชห่ รอื ไม?่ ” สีหยนุ จือถกู เขามองดว้ ยสายตาอยา่ งนนั ก็เรมิ เสียว สนั หลงั หากตอนนีนางไมร่ ูว้ า่ ปถู้ านกาํ ลงั คดิ อะไรก็คง ไปบวชเป็นผทู้ รงศีลไดแ้ ลว้ หญิงสาวพยกั หนา้ พรอ้ มกบั ตอบกลบั ไปวา่ 6

“เจา้ คะ่ ...” ปถู้ านดงึ ตวั นางทีนงั ในทา่ พิงหมอนลงมานอนราบบน เตียง แลว้ คอ่ มอยเู่ หนือรา่ ง “ถา้ อยา่ งนนั ขา้ จะบอกเจา้ ที ใตผ้ า้ หม่ นีแลว้ กนั ” สหี ยนุ จือรูส้ กึ เหมือนจๆู่ ภาพตรงหนา้ กด็ บั วบู ไป สามี ของนางเป็นคนพดู จรงิ ทาํ จรงิ เขาดงึ ผา้ หม่ ขนึ คลมุ ทงั ตวั เขาและนางจนปิดบงั แสงจากภายนอกทงั หมด เมือชาย หน่มุ เรมิ เคลือนไหวภายในผา้ หม่ สีหยนุ จือก็รอ้ งขนึ ดว้ ย ความตกใจ 7

“วา้ ย... ไมเ่ อาแลว้ เจา้ คะ่ ขา้ ไมอ่ ยากรูแ้ ลว้ ...” “...” หลงั จากเสยี งนนั ขาดช่วงไปก็กลายเป็นเสยี งครางเบาๆ ของหญิงสาวทีตอบรบั ทกุ การเคลอื นไหวของชายหนมุ่ อยา่ งเรา่ รอ้ น แนน่ อนวา่ ...คืนนีใครบางคนคงไมป่ ลอ่ ย โอกาสในการลงโทษใหผ้ า่ นไปงา่ ยๆ แน่ . สามวนั ตอ่ มา ตระกลู ปเู้ ตรยี มตวั ไปรว่ มงานเปิดโรงเตียม ใหมข่ องจางถิง 8

เมือจางถิงพลกิ ผนั ตวั เองมาเป็นเถา้ แก่แลว้ ชีวติ ของเขา ก็เปลยี นไปอยา่ งสนิ เชิง เมือเหน็ สีหยนุ จือเดินเขา้ มาใน งานก็รบี เดนิ ไปตอ้ นรบั พรอ้ มกบั ทกั ทายออกมาก่อน “โอโ้ ห เถา้ แก่เนียทาํ ไมมาเอาป่านนีเลา่ ” หลงั จากพดู จบ สายตาก็หนั ไปเจอกบั ใบหนา้ หลอ่ เหลาและรูปรา่ งสง่า งามของปถู้ าน จงึ คอ้ มกายคารวะ พดู ดว้ ยแววตาเป็น ประกาย “ทา่ นนีคงเป็นคณุ ชายปแู้ นเ่ ลย ในทีสดุ ก็ไดเ้ จอ กนั เสียทีนะขอรบั ” ปถู้ านประสานมือคารวะกลบั จๆู่ จางถิงก็หนั ไปปรบมือ สามครงั แลว้ กวกั มือเรยี กลกู นอ้ งในรา้ น “มาๆๆ มารูจ้ กั 9

กบั เถา้ แก่เนียหน่อย” “...” สหี ยนุ จือมองเสยี วเออ้ สบิ กวา่ คน และยงั มีคนทีวางมือ ออกมาจากครวั อีกสามคนซงึ ตอนนีกาํ ลงั ยืนหอ้ มลอ้ ม นางอยู่ จางถิงชีไปทีสหี ยนุ จือแลว้ บอกวา่ “ดใู หด้ ีนะ นีคือเถา้ แก่ เนียทีขา้ เคยพดู ถงึ บอ่ ยๆ อยา่ งไรเลา่ ” “คารวะเถา้ แกเ่ นีย” 10

ทกุ คนแสดงความเคารพสีหยนุ จืออยา่ งพรอ้ มเพรยี ง ทาํ เอาหญิงสาวสะดงุ้ ตกใจ นางขมวดควิ แลว้ กระซบิ ถาม จางถิงวา่ “เจา้ ทาํ อะไรของเจา้ นะ่ ?” จางถิงกระซบิ ตอบกลบั มา “ขา้ --จางถิงไมใ่ ช่คนลมื บญุ คณุ คน เมือกอ่ นเจา้ ดีกบั ขา้ อยา่ งไร หากขา้ ไมร่ ูจ้ กั ตอบ แทนจะกลา้ สหู้ นา้ เจา้ ไดร้ ”ึ “...” สหี ยนุ จือฟังแลว้ ก็ยงั ไมเ่ ขา้ ใจทีเขาพดู จงึ ถามอีกวา่ “เจา้ จะตอบแทนขา้ อยา่ งไร?” 11

จางถิงบอกใหบ้ รรดาลกู นอ้ งพาคนตระกลู ปขู้ นึ ไปทีหอ้ ง รบั รองแขกสาํ คญั ทีชนั บน สว่ นเขาดงึ มือนางมาคยุ ที ดา้ นขา้ ง ทาํ นิวมือใหน้ างดแู ลว้ บอกวา่ “แตก่ อ่ นขา้ เจ็ด สว่ นเจา้ สามสว่ น ตอนนีเราก็แบง่ กนั แบบเดิม ขา้ เจด็ เจา้ สาม แตเ่ จา้ ไมต่ อ้ งทาํ อะไรทงั นนั นงั รอเงินแตล่ ะเดือน จากขา้ กพ็ อ” สหี ยนุ จือมองจางถิงอยา่ งนิงองึ พดู อะไรไมอ่ อก แตก่ ลบั เหน็ เขายมิ อยา่ งสบายใจ พรอ้ มกบั ยืดตวั ตรง พดู อีกวา่ “แนอ่ ยแู่ ลว้ ถา้ เจา้ ยงั อยากจะเปิดรา้ นอาหารอีกกถ็ ือซะ วา่ เมือครูข่ า้ ไมไ่ ดพ้ ดู อะไรก็แลว้ กนั กลยทุ ธของขา้ ทกุ วนั นีก็ไดม้ าจากเจา้ ทงั นนั เรอื งวางแผนขา้ คงสเู้ จา้ ไมไ่ ด้ จรงิ ๆ เพราะเจา้ เป็นหนงึ ในเรอื งนนั อยแู่ ลว้ นี” 12

พอไดฟ้ ังจางถิงพดู หญิงสาวจงึ ไดเ้ ขา้ ใจวา่ ทีแทเ้ ขาก็ กลวั วา่ นางจะเปิดรา้ นอาหารแขง่ กบั เขานีเอง มนิ า่ เลา่ ถงึ ไดใ้ จดีขนาดนี สีหยนุ จือสา่ ยหนา้ แลว้ ปฏิเสธอยา่ ง ชดั เจนเพือใหเ้ ขาสบายใจวา่ นางจะไมท่ าํ อยา่ งนนั แน่ๆ “ขา้ ไมค่ ิดจะเปิดรา้ นอาหารอีกแลว้ เพราะถา้ ไมม่ ีพอ่ ครวั ฝีมือดี ตอ่ ใหท้ าํ การคา้ ดีแคไ่ หนก็คงสไู้ มไ่ ด้ แตเ่ จา้ จะ ชว่ ยถามใหข้ า้ ไดไ้ หมวา่ ทีถนนเซียงหลวั มีรา้ นวา่ งทาํ เลดี หรอื ไม่ ขา้ อยากเปิดรา้ นขายของ” “ถนนเซียงหลวั งนั ร?ึ ของทีขายในซอยนนั สว่ นมากก็จะ เป็นเครอื งประทินโฉมและมีแตข่ องใชข้ องผหู้ ญิงทงั นนั 13

เจา้ จะขายอะไรร?ึ ” นางไมไ่ ดต้ อบคาํ ถามของจางถิงแตก่ ลบั ยมิ อยา่ งมีเลศ นยั ก่อนจะเดินไปยงั หอ้ งรบั รองแขกดา้ นบน . สหี ยนุ จือถือตะกรา้ ใสด่ า้ ยเดินออกมาจากหอ้ ง นางอยากจะนาํ ดอกไมท้ ีปักใหมไ่ ปใหพ้ วกอาซอ้ ดสู กั หนอ่ ย แตก่ ลบั เหน็ ปา้ หลวิ บน่ งมึ งาํ ออกมาจากหอ้ งของ พวกนาง 14

เมือเหน็ สหี ยนุ จือปา้ หลวิ ก็รบี กลบั มาอยใู่ นทา่ สาํ รวม และยืนอยา่ งสภุ าพอยดู่ า้ นขา้ ง แตส่ ีหนา้ ยงั มองออกวา่ กาํ ลงั โมโห สีหยนุ จือจงึ ถามวา่ “ปา้ หลวิ มีอะไรร?ึ ” แมป้ า้ หลวิ จะเพิงมาอยไู่ มน่ าน แตน่ างกร็ ูว้ า่ ฮหู ยนิ เป็น คนใจดีมีเหตผุ ลและรบั ฟังผอู้ ืนอยา่ งใจเยน็ นางจงึ คดิ วา่ หากฟอ้ งเรอื งนีแลว้ ฮหู ยินคงไมเ่ อาเรอื งเอาราวกบั นาง จงึ พดู อยา่ งตรงไปตรงมา “ขา้ กาํ ลงั จะเขา้ ไปเอาเสอื ผา้ ของพวกนางมาซกั เจา้ คะ่ แตด่ นั ไปจบั เสอื ใหมข่ องฮหู ยินหลานเขา้ ก็เลยถกู ดา่ 15

และไลต่ ะเพดิ ออกมานีแหละเจา้ คะ่ ” สหี ยนุ จือถามยาํ กบั ปา้ หลวิ “เสอื ใหมข่ องฮหู ยินหลาน ร?ึ ” อาสะใภใ้ ชเ้ งินของตวั เองหมดไปตงั นานแลว้ ไมใ่ ชร่ ?ึ จะ เอาเงินจากทีไหนไปซือเสอื ใหมก่ นั ? ขณะทีนางกาํ ลงั นกึ แปลกใจอยนู่ นั ปา้ หลวิ กพ็ ดู ขนึ อีกวา่ “เจา้ คะ่ ไดย้ ินวา่ ไมก่ ีวนั กอ่ นฮหู ยนิ หลานยืมเงินแมน่ าง เชียนแลว้ ก็ใหป้ ินปักผมทีนางไมค่ อ่ ยไดใ้ ชเ้ ป็นของจาํ นาํ จากนนั ก็นาํ เงินทีไดไ้ ปซือเสอื ใหมม่ าจากตลาด แตไ่ มว่ า่ ของจะแพงแคไ่ หนก็เป็นแคเ่ สอื ไมใ่ ช่หรอื เจา้ คะ ขา้ ก็แค่ 16

จบั ไมไ่ ดห้ ยิบมาใสส่ กั หนอ่ ย ทาํ ไมจะตอ้ งดา่ กนั จนไม่ เป็นผเู้ ป็นคนขนาดนีดว้ ย?” “...” สหี ยนุ จือฟังปา้ หลวิ เลา่ กพ็ อจะเขา้ ใจเรอื งราวครา่ วๆ นางพดู ปลอบแลว้ บอกใหป้ า้ หลวิ กลบั ไปทาํ งานตอ่ และ อยา่ ไดค้ ิดมาก สว่ นตนเองถือเสอื เขา้ ไปในหอ้ งของพวก นาง หญิงสาวรูว้ า่ อาสะใภค้ งตอ้ งกาํ ลงั โมโหอยแู่ นๆ่ จงึ ตงั ใจ จะเขา้ มาขอโทษแทนปา้ หลวิ และจะขอเรยี นวธิ ีปักผา้ จากแมน่ างเชียน 17

เดมิ ทีแมน่ างเชียนก็ดถู กู ฝีมือของนางอยแู่ ลว้ แตส่ ีหยุ นจือกไ็ มน่ กึ โกรธ ทวา่ ยงิ นางถามก็ยงิ กลายเป็นการยวั โมโหอีกฝ่ายโดยไมร่ ูต้ วั แมน่ างเชียนแสดงสีหนา้ ไมพ่ อ ใจ แตจ่ ะใหป้ ฏิเสธตรงๆ ก็จะดไู มด่ ี จงึ แนะนาํ สหี ยนุ จือ ไปอยา่ งราํ คาญ เพือทีนางจะไดร้ บี ๆ ออกไปจากหอ้ ง ของพวกตนเสยี ที แตส่ ีหยนุ จือกลบั ยืนยมิ ราวกบั ไมร่ ูส้ กึ รู้ สาอะไรเสียอยา่ งนนั แตห่ ลงั จากทีสหี ยนุ จือออกไปแลว้ อีกฝ่ายกย็ งั เอานาง มานินทาตา่ งๆ นานา หาวา่ นางโงท่ งั ยงั น่าราํ คาญ ซาํ ยงั ตอ่ วา่ ไมห่ ยดุ ปากดว้ ยเสียงทีดงั ขนึ เรอื ยๆ จนสาวใชท้ งั สองมาไดย้ ินจงึ แอบเอาคาํ เหลา่ นีไปฟอ้ งฮหู ยนิ 18

เมือไดฟ้ ังทีสาวใชบ้ อก สหี ยนุ จือกลบั ยมิ แตก่ ็ไมไ่ ดพ้ ดู อะไร เพราะนางไมค่ ดิ จะสนใจคาํ พดู พวกนนั อยแู่ ลว้ 19

ตอนที 34 รางวัลตอบแทน วนั ตอ่ มา สหี ยนุ จือบอกใหส้ าวใชไ้ ปเชิญแมน่ างเชียนมา สอนงานปักใหน้ างทีหอ้ ง แมน่ างเชียนมาตามคาํ เชิญดว้ ยสีหนา้ และทา่ ทางที บง่ บอกชดั เจนวา่ ราํ คาญเหลอื ทน แตล่ ะถอ้ ยคาํ ทีพดู กบั สหี ยนุ จือบอกถงึ ความเยอ่ หยิงและทะนงตน สหี ยนุ จือบอกกบั อีกฝ่ายวา่ “เพือเป็นการขอบคณุ ทีสอง วนั มานีทา่ นอตุ สา่ หม์ าสอนขา้ ปักผา้ ขา้ ขอมอบผา้ ไหมสี ฟา้ นาํ ทะเลเนือดีใหเ้ ป็นการตอบแทน ผา้ ไหมพบั นีนา่ จะ 1

พอใหต้ ดั เสอื ไดส้ กั สองตวั ทา่ นมีรูปรา่ งทีงดงามเหมาะ กบั ผา้ ผืนนีมาก สมควรแลว้ ทีขา้ จะมอบของเลก็ ๆ นอ้ ยๆ นีให”้ เมือไดฟ้ ังสหี ยนุ จือพดู แบบนี แมน่ างเชียนก็เปลียนสี หนา้ ทนั ที ไมไ่ ดแ้ สดงทา่ ทางไมพ่ อใจหรอื พดู วา่ นอ้ ง สะใภอ้ ีก แมน่ างเชียนถือผา้ ไหมกลบั หอ้ งดว้ ยหนา้ ตาชืนมืน ตงั ใจ จะเอาไปอวดคนอืนๆ พรอ้ มกบั บอกวา่ นอ้ งสะใภช้ ืนชม ในความงามของนาง ดเู หมือนวา่ นางจะเรมิ พดู เขา้ ขา้ งสี หยนุ จือขนึ มาบา้ งแลว้ 2

แมน่ างคนอืนๆ แสรง้ ทาํ เป็นไมส่ นใจ แตใ่ นใจกลบั นกึ อจิ ฉาและอยากไดผ้ า้ ไหมอยา่ งนนั บา้ ง . วนั นีสหี ยนุ จือเจอปัญหาในการปักผา้ อีกครงั นางจงึ ใหส้ าวใชไ้ ปตามแมน่ างเชียนมาสอนทีหอ้ ง แตแ่ ม่ นางเชียนนาํ ผา้ ออกไปตดั ทีตลาด สาวใชจ้ งึ ตอ้ งเรยี กแม่ นางทา่ นอืนทีปักผา้ เป็นใหไ้ ปช่วยสอนฮหู ยินแทน แมน่ างหนิงเดนิ เขา้ ไปในหอ้ งดว้ ยแววตาคาดหวงั พดู คยุ กบั สหี ยนุ จืออยา่ งอารมณด์ ี 3

หลงั จากทีสหี ยนุ จือถามนางเรอื งงานปักเรยี บรอ้ ยแลว้ ก่อนกลบั ก็ไดม้ อบปินทองรูปดอกเหมยใหเ้ ป็นการขอบ คณุ แมน่ างหนิงถือปินปักผมกลบั หอ้ ง ทกุ คนในหอ้ งตา่ ง มองหนา้ กนั ไปมา ครงั ทีแลว้ แมน่ างเชียนก็ไดร้ บั ผา้ ไหมเนือดีมาผืนใหญ่ มลู คา่ ของผา้ อยา่ งนอ้ ยๆ ไมต่ าํ กวา่ สองตาํ ลงึ มาครงั นี ยงั มอบปินปักผมฝีมือประณีตงดงามใหก้ บั แมน่ างหนิง อีก ราคาของปินกค็ งไมต่ าํ กวา่ หา้ ตาํ ลงึ แน่นอน พวกนาง ตา่ งกค็ ิดในใจวา่ สะใภต้ ระกลู ปคู้ นนีชา่ งใจกวา้ งจรงิ ๆ เมือแมน่ างเชียนกลบั มาจากตดั เสือ แลว้ เหน็ แมน่ างหนิง มีปินปักผมอนั ใหมจ่ งึ ถามทีมาทีไป พอนางรูเ้ รอื งก็โกรธ 4

เป็นฟื นเป็นไฟ แลว้ ตอ่ วา่ อีกฝ่าย “เจา้ ทาํ อยา่ งนีไมถ่ กู ตอ้ ง จะมาแยง่ ของทีเดมิ ทีควรจะเป็นของขา้ ไดอ้ ยา่ งไร” แมน่ างหนิงไดฟ้ ังคาํ กลา่ วหากโ็ กรธจดั ตอกกลบั ไปวา่ “นีเป็นของทีนอ้ งสะใภม้ อบใหข้ า้ เองกบั มือ เช่นนนั แลว้ จะเป็นของเจา้ ไดอ้ ยา่ งไร?” ทงั สองปะทะคารมกนั อยคู่ รูห่ นงึ หลงั จากนนั ทงั วนั กไ็ ม่ พดู กนั อีกแมแ้ ตค่ าํ เดียว บรรดาแมน่ างคนอืนๆ ตา่ งตงั หนา้ ตงั ตารอวา่ เมือไรสหี ยนุ จือจะเชิญใหต้ นไปสอนงาน ทีหอ้ งบา้ ง คนทีปักผา้ เป็นก็ไปเสนอตวั วา่ ตนมีฝีมือ ถา้ นางตอ้ งการ 5

ความชว่ ยเหลือก็บอกไดท้ กุ เมือ สว่ นคนทีปักผา้ ไมเ่ ป็นก็ เขา้ ไปประจบประแจงทาํ ดีกบั นางสารพดั เผือวา่ บางที อาจจะไดข้ องติดไมต้ ิดมือกลบั มาบา้ ง . ผา่ นไปครงึ เดือน แมน่ างเชียนก็ไปรบั เสอื ทีตดั เสรจ็ แลว้ กลบั มา พวกนางบางคนทียงั ไมเ่ คยไดร้ บั ของกาํ นลั จากการไป ช่วยงานสหี ยนุ จือตา่ งก็เกบ็ ความอิจฉาไวใ้ นใจ เมือเหน็ แมน่ างเชียนใสเ่ สอื ตวั ใหมเ่ ดนิ อวดโฉมไปมาในหอ้ งกย็ งิ 6

เกิดความหมนั ไส้ จนกระทงั พวกนางสดุ จะทนกบั ความ โออ้ วดนี จงั หวะนนั เองกม็ ีคาํ เชิญมาจากหอ้ งใหญ่วา่ สหี ยนุ จือ ชวนพวกนางไปเดินเลน่ ทีตลาดในเมืองลวั หยาง คาํ ชวน นีทาํ ใหแ้ มน่ างทงั หลายดีใจจนแทบระงบั กิรยิ าไมอ่ ยู่ เพราะแตล่ ะนางตา่ งกเ็ ชือวา่ สีหยนุ จือตอ้ งมีเงิน ในเมือ เชิญไปเดนิ ตลาดดว้ ยทงั ที ยอ่ มไมป่ ลอ่ ยใหพ้ วกนาง ตอ้ งกลบั บา้ นมือเปลา่ แน่ๆ ดงั นนั ยงั ไมท่ นั ไดอ้ อกจากบา้ น พวกนางกพ็ ากนั คิด รายการของทีอยากไดแ้ ลว้ 7

สีหยนุ จือเตรยี มรถมา้ ไวส้ ามคนั พาสตรที งั เกา้ นางและ สาวใชอ้ ีกสองคนเดนิ ทางเขา้ เมือง รถมา้ วิงไปตามทางจนถงึ ถนนเซียงหลวั บนถนนเสน้ นีมี ทงั เครอื งสาํ อาง เสอื ผา้ เครอื งประดบั และของใชข้ อง ผหู้ ญิงวางขายอยเู่ ป็นจาํ นวนมาก เมือเดนิ เขา้ ไปกลนิ หอมของเครอื งประทินผวิ กอ็ บอวลไปหมด บรรยากาศ ในตลาดก็คกึ คกั แมน่ างทงั หลายเดนิ คยุ กนั เสยี งดงั ไม่ หยดุ ปากอยดู่ า้ นหลงั สหี ยนุ จือ ชวนกนั ชีนนั ชีนีราวกลบั ฝงู นกทีเพิงถกู ปลอ่ ยออกจากรงั พอเหน็ สีหยนุ จือเดนิ เขา้ ไปในรา้ นเครอื งประดบั รา้ นหนงึ แมน่ างทงั หลายตา่ งกม็ องหนา้ กนั ไปมาอยา่ งตืนเตน้ พลางสาํ รวจของในรา้ นดว้ ยแววตาเป็นประกาย 8

สหี ยนุ จือเลือกตา่ งหไู ข่มกุ ออกมาคหู่ นงึ เป็นมกุ เมด็ กลม โตเมือลงวางบนผา้ สีดาํ ยงิ เพิมความสวยงามโดดเดน่ ให้ กบั ตา่ งหคู นู่ นั ความงามของมนั ดแู ลว้ ไมใ่ ช่เครอื ง ประดบั ธรรมดาแน่นอน เถา้ แกร่ า้ นหยบิ คนั ฉ่องทองแดงออกมาให้ สาวใชใ้ นรา้ น ก็รบี ออกมาชว่ ยนางสวมตา่ งหู เมือหญิงสาวใสต่ า่ งหมู กุ คนู่ ีก็ดมู ีสงา่ ราศีขนึ มาทนั ที สหี ยนุ จือมองกระจกดว้ ย ความพงึ พอใจแลว้ ถามขนึ วา่ “ตา่ งหมู กุ คนู่ ีสวยจรงิ ๆ ราคาเทา่ ไรร?ึ ” 9

เถา้ แก่ทาํ มือบอกราคากบั สหี ยนุ จือ พรอ้ มกบั กลา่ วชม “ฮหู ยินสายตาเฉียบคมมากขอรบั นีเป็นไขม่ กุ ทะเลทีพอ่ คา้ ชาวเปอรเ์ ซียเพงิ จะเอามาขายใหข้ า้ เป็นไขม่ กุ ทีหา ยากมากเลยขอรบั หากฮหู ยนิ อยากไดจ้ รงิ ๆ ขา้ ก็ยินดีให้ ราคาพิเศษเพียงแปดตาํ ลงึ เทา่ นนั ขอรบั ” สีหยนุ จือไดย้ นิ ราคาทีเถา้ แก่บอกแตก่ ็ไมไ่ ดพ้ ดู อะไร สาว ใชส้ องคนของนางตา่ งพากนั ชมฮหู ยินไมข่ าดปาก สีหยุ นจือมองอยคู่ รูห่ นงึ กอ่ นจะยิมแลว้ ลกุ ขนึ เพือดสู นิ คา้ อยา่ งอืนในรา้ น นอกจากตา่ งหมู กุ แลว้ นางยงั ลองกาํ ไล หยกคหู่ นงึ สรอ้ ยขอ้ มือหนิ อีกเสน้ สดุ ทา้ ยยงั เลอื กแหวน ขนาดกะทดั รดั มาอีกสองวง เถา้ แก่ไมร่ ูว้ า่ นางอยากซืออะไรกนั แน่ แตก่ ็เดนิ ตามและ 10

คอยบรกิ ารไมห่ า่ ง หลงั จากทีนางเลอื กของมาจาํ นวนหนงึ ก็ถามกบั เถา้ แก่ วา่ “ทงั หมดเทา่ ไร?” ทีแรกเถา้ แก่คดิ วา่ นางคงจะซือเพียงตา่ งหมู กุ คนู่ นั คดิ ไม่ ถงึ วา่ นางจะซือเครอื งประดบั ทงั หมดทีหยบิ มาลอง สีหยุ นจือจงึ กลายเป็นลกู คา้ ชนั ดีของรา้ นทนั ที เถา้ แกย่ งิ ดแู ล และใหบ้ รกิ ารเป็นอยา่ งดี เมือคิดเงินเสรจ็ แลว้ จงึ บอกราคากบั นาง 11

“ฮหู ยินขอรบั ทงั หมดนีราคายีสบิ เอด็ ตาํ ลงึ กบั แปดอี แปะ ฮหู ยนิ จะรบั ทงั หมดเลยไหม? ขา้ จะไดใ้ สห่ อ่ ใหท้ า่ น เลยขอรบั ?” สีหยนุ จือหยบิ ทองแทง่ สบิ ตาํ ลงึ ออกมาสองกอ้ นวางลง บนโต๊ะ แลว้ บอกวา่ “ยีสบิ ตาํ ลงึ หอ่ ใหข้ า้ ทงั หมดนีเลย” เถา้ แกเ่ หน็ ทองแทง่ เหลอื งอรา่ มวางอยบู่ นโต๊ะ ทา่ ทางที อกึ อกั และลงั เลใจเมือครูก่ ็หายเป็นปลดิ ทงิ เขาไมไ่ ดต้ อ่ รองขอราคาเพิมจากนางอีก รบี เรยี กสาวใชใ้ นรา้ นมารบั เครอื งประดบั ของนางไปหอ่ ทงั หมด บรรดาแมน่ างทีมาเดนิ ตลาดกบั สหี ยนุ จือตา่ งดีใจวา่ ครงั 12

นีพวกนางคงมาไมเ่ สียเปลา่ พากนั เดนิ ไปมาในรา้ น ถาม ราคาของชินนนั ชินนีกบั คนขายราวกบั วา่ จะซือทงั หมด สีหยนุ จือกวกั มือเรยี กสาวใชท้ งั สอง หรูอีและหรูเย วร่ บี มาหาตามคาํ เรยี กทนั ที นางยืนแหวนวงเลก็ สองวงที ซือเมือครูใ่ หท้ งั สองแลว้ บอกวา่ “พวกเจา้ ทาํ งานหนกั กนั ทกุ วนั เจา้ ของบา้ นอยา่ งขา้ ก็ไมม่ ีอะไรจะให้ มีเพียงของ เลก็ ๆ นอ้ ยๆ พวกนี เจา้ สองคนอยา่ ไดร้ งั เกียจและรบั ไว้ เถอะนะ” สาวใชท้ งั สองลว้ นมาจากครอบครวั ทียากจน เครอื ง ประดบั เพียงชินเดียวทีมีกค็ ือปินปักผมไมท้ ีใชอ้ ยเู่ ทา่ นนั พวกเพชรนิลจินดาทงั หลายยงิ ไมต่ อ้ งนกึ ฝันวา่ จะไดม้ ีไว้ ครอบครองอยา่ งคนอืน ไมค่ ดิ วา่ มาทาํ งานเพียงไมน่ าน 13

เจา้ ของบา้ นก็มอบแหวนใหจ้ งึ นกึ ประหลาดใจอยไู่ มน่ อ้ ย แตก่ ร็ บี คกุ เขา่ คารวะฮหู ยนิ แลว้ รบั แหวนมาสวมดว้ ย ความดีใจ อาสะใภห้ ลานเหน็ อยา่ งนนั กท็ นไมไ่ หวอีกตอ่ ไป จงึ ตงั ใจ จะเดินไปพดู ประจบหลานสะใภส้ กั หนอ่ ย จากนนั กค็ อ่ ย บอกกบั นางวา่ เมือครูท่ ีเดนิ ดขู องในรา้ นตนถกู ใจปินปัก ผมหยกอนั นนั แนน่ อนวา่ ดว้ ยความทีตนเองเป็นญาติ ผใู้ หญ่ สีหยนุ จือทีเป็นหลานสะใภย้ อ่ มจะตอ้ งออกเงิน ซือใหแ้ น่ๆ ทนั ทีทีอาสะใภเ้ ดนิ มาหยดุ อยตู่ รงหนา้ สหี ยนุ จือ หญิง สาวกลบั ยืนขนึ แลว้ หนั ไปบอกกบั ทกุ คนทีมาดว้ ย 14

“ของทีนีไมเ่ หมือนของทีเมืองหลวง คงจะไมม่ ีชินไหนที ถกู ใจพวกทา่ นหรอก ขา้ เพียงอยากพามาเดนิ เลน่ แกเ้ บือ เทา่ นนั ตอนนีขา้ ซือของเสรจ็ แลว้ พวกเราเดนิ ไปดผู า้ กนั ตอ่ เถอะเจา้ คะ่ ” “...” สหี ยนุ จือพดู จบกเ็ ดินออกจากรา้ นเครอื งประดบั ทนั ที เหลือเพียงแมน่ างทงั หลายทีมองหนา้ กนั ไปมาแลว้ ไดแ้ ต่ เกบ็ ความข่นุ เคืองไวใ้ นใจ แยจ่ รงิ ! คงเป็นเพราะตอนแรกพวกนางคยุ โวโออ้ วดไว้ 15

มาก รา้ นเครอื งประดบั ทีเมืองหลวงกบั ทีลวั หยางจะตา่ ง กนั สกั เทา่ ไรเชียว? มาถงึ ตอนนีพวกนางไมเ่ กียงหรอกวา่ เครอื งประดบั นนั จะซือมาจากทีไหน สตรที งั เกา้ เดนิ ตลาดเป็นเพือนสหี ยนุ จือตลอดทงั วนั หญิงสาวเองกซ็ ือขา้ วของไปมากมาย ทงั ของกิน ของใช้ เสอื ผา้ และยงั ซือเผือใหค้ นครอบครวั ตระกลู ปทู้ ีอยทู่ ี บา้ นทกุ คน ทงั หมดลว้ นเป็นของดีราคาแพงแตไ่ มเ่ หน็ จะ ถามหรอื ซือใหพ้ วกนางเลย สดุ ทา้ ยอาสะใภห้ ลานจงึ อดรนทนไมไ่ หวดงึ ปินปักผมรูป เฟิงหวง[1]ออกมาจากหวั แลว้ นาํ ไปแลกกบั ชาดทาปาก สองตลบั ถงึ นางจะลงทนุ ทาํ ขนาดนี แตส่ ีหยนุ จือกย็ งั ทาํ เป็นไมเ่ หน็ ปลอ่ ยใหน้ างแลกของโดยไมพ่ ดู อะไร 16

สตรแี ตล่ ะนางอดึ อดั แทบขาดใจแตย่ งั คงรกั ษาหนา้ โดย ไมย่ อมเอย่ ปากขอใหส้ หี ยนุ จือซือของให้ เพราะมีแมน่ าง เชียนและแมน่ างหนิงเป็นแบบอยา่ ง ทงั สองเคยใหค้ วาม ช่วยเหลอื กบั สหี ยนุ จือจงึ ไดร้ บั ของรางวลั ตอบแทน หาก พวกนางทีเหลอื เขา้ ไปขอของจากอีกฝ่ายตรงๆ ก็เทา่ กบั พวกนางมีความสามารถไมเ่ ทา่ แมน่ างเชียนและแมน่ าง หนิง ถงึ พวกนางจะมาจากทีเดียวกนั แตก่ ไ็ มม่ ีใครยอมใคร ถา้ จะใหเ้ อย่ ปากขอจากคนอืนก่อนพวกนางกไ็ มอ่ าจทาํ ได้ แตท่ ีนา่ โมโหทีสดุ ก็คือ...ทาํ ไมสีหยนุ จือถงึ ไมค่ ดิ จะให้ ของพวกนางเหมือนกบั ทีใหแ้ มน่ างเชียนและแมน่ างหนิง บา้ ง แตล่ ะนางตา่ งกเ็ กบ็ งาํ ความอดึ อดั ใจนีไวแ้ ลว้ พากนั 17

กลบั บา้ นดว้ ยความผดิ หวงั --------------------------------------------------- [1] 凤钗นกฟี นิกสใ์ นวรรณคดขี องจนี 18

ตอนที 35 โจมตจี ุดอ่อน เมือปถู้ านกลบั มาก็พบวา่ ภายในบา้ นวนั นีเงียบกวา่ ปกติ ไมม่ ีเสยี งเซง็ แซเ่ หมือนเคย พอเปิดประตเู ขา้ ไปในหอ้ งกพ็ บสหี ยนุ จือกาํ ลงั นงั เก็บ เครอื งประดบั ทีวางกองอยเู่ ตม็ โต๊ะ ทนั ทีทีนางเหน็ สามีเดนิ เขา้ มาก็ยมิ หวานให้ ชายหนมุ่ เหน็ แลว้ อดทีจะหยอกนางไมไ่ ด้ จงึ ใชม้ ือหนีบแกม้ เบาๆ ไปสองที กอ่ นจะนงั ลงขา้ งๆ พลางปลดผา้ คาดเอวแลว้ ถามวา่ 1

“เจา้ เตรยี มจะเอาไปขายร?ึ ” สีหยนุ จือไดย้ ินเขาลอ้ อยา่ งนนั ก็แสรง้ คอ้ นใสแ่ ลว้ บอกวา่ “ใตเ้ ทา้ ทา่ นลอ้ ขา้ เลน่ อีกแลว้ ขา้ เพียงแตเ่ อาของมา เทียบกนั ทา่ นดสู .ิ ..” สีหยนุ จือพดู พลางหยิบมกุ ขนึ มาสองเมด็ แลว้ ยืนใหป้ ู้ ถานดู พดู ตอ่ อีกวา่ “นีเป็นไข่มกุ ทีอยใู่ นถงุ ผา้ ทีทา่ นมอบ ใหข้ า้ สว่ นนีเป็นไข่มกุ ทีขา้ เพิงไปซือมาวนั นีราคาแปด ตาํ ลงึ ไมว่ า่ จะดจู ากสีหรอื ขนาดของมกุ หรอื แมก้ ระทงั ความประณีตของงาน ไมว่ า่ จะเทียบอยา่ งไรไข่มกุ ทีทา่ น ใหก้ ็ดมู ีราคาสงู กวา่ มาก หากนาํ ไปขายคงไดร้ าคาไมต่ าํ 2

กวา่ สองรอ้ ยตาํ ลงึ ” ปถู้ านนงั ฟังพลางยกถว้ ยชาขนึ ดืม เมือเหน็ นางอธิบาย อยา่ งตงั อกตงั ใจก็พดู ขนึ มาวา่ “ไขม่ กุ นีเป็นของราชวงศ์ เจา้ แน่ใจหรอื วา่ จะไดร้ าคาแค่ สองรอ้ ยตาํ ลงึ ?” เมือสีหยนุ จือไดย้ นิ คาํ วา่ ‘ราชวงศ’์ ก็นิงองึ ดว้ ยความ ประหลาดใจ แตเ่ มือนกึ ถงึ ทา่ ทางของเขากอ่ นหนา้ นี นางจงึ เขา้ ใจแลว้ รบี หยิบลกู คดิ ทีวางอยดู่ า้ นขา้ งออกมา คาํ นวณอยา่ งคลอ่ งแคลว่ 3

“ถา้ มาจากราชวงศจ์ รงิ ๆ กต็ อ้ งไมใ่ ชแ่ คส่ องรอ้ ยตาํ ลงึ แนๆ่ ” ปถู้ านหวั เราะ ดีดหนา้ ผากนางไปทีหนงึ “ของประดบั บารมีเลก็ ๆ นอ้ ยๆ เทา่ นนั เอง” “จะเป็นของประดบั บารมีไดอ้ ยา่ งไรกนั ? ดจู ากงานฝีมือ แลว้ ราคาน่าจะราวๆ สองรอ้ ยตาํ ลงึ แตห่ ากพดู ถงึ ทีมา และเรอื งราวของของชินนีก็ตอ้ งไดร้ าคาไมต่ าํ กวา่ สอง พนั ตาํ ลงึ แน่นอน ยงิ ถา้ เจอคนทีรูจ้ กั และดขู องพวกนี ออกกจ็ ะกลายเป็นของทีประเมินราคาไมไ่ ดเ้ ลยนะเจา้ คะ” 4

“...” ปถู้ านไมร่ ูว้ า่ ผหู้ ญิงคนนีวนั ๆ เอาแตค่ ดิ เรอื งอะไรอยู่ ถงึ ไดน้ าํ รายละเอียดทีเป็นนามธรรมมาตีคา่ เป็นราคาได้ อยา่ งสมเหตสุ มผลเช่นนี เขามองดไู ขม่ กุ ทีนางซือกลบั มาพลนั นกึ บางอยา่ งขนึ ได้ จงึ ถามวา่ “จรงิ สิ วนั นีเจา้ พาอาสะใภก้ บั พีนอ้ งคนอืนๆ ไปเดิน ตลาดมาร?ึ แลว้ ไดซ้ ืออะไรใหพ้ วกนางไหม?” สหี ยนุ จือละสายตาจากไข่มกุ หนั มามองปถู้ านพลาง สา่ ยหวั 5

ชายหน่มุ รูส้ กึ ประหลาดใจกบั คาํ ตอบของภรรยา เพราะ นนั ดไู มเ่ หมือนการกระทาํ ของนางทีมกั จะใชว้ ธิ ีทีรวบรดั ในการเอาชนะใจคนอืน หญิงสาววางเครอื งประดบั ในมือ พดู กบั สามีดว้ ยสหี นา้ จรงิ จงั “ขา้ คิดวา่ เราไมค่ วรจะใหป้ ลากบั พวกนาง แตค่ วรสอน ใหร้ ูจ้ กั ตกปลาดว้ ยตวั เอง เพราะพวกนางจะเอาแตพ่ งึ พาคนอืนอยา่ งนีไปตลอดชีวิตไมไ่ ดจ้ รงิ ไหมเจา้ คะ?” “เจา้ คิดจะทาํ อยา่ งไร?” ป่ถู านถามกลบั 6

เขาเองกค็ ิดถงึ ปัญหานีอยเู่ ช่นกนั ยามตระกลู ปมู้ ีพรอ้ ม ทกุ อยา่ งก็สามารถอมุ้ ชพู วกนางใหอ้ ยไู่ ดอ้ ยา่ งสบายโดย ไมค่ ิดวา่ ผหู้ ญิงเหลา่ นีจะสรา้ งปัญหาใดๆ มาวนั นีตระกลู ปไู้ มไ่ ดร้ ุง่ เรอื งอยา่ งแตก่ ่อน พวกนางที เคยอยอู่ ยา่ งสขุ สบายไมต่ อ้ งทกุ ขร์ อ้ น ถา้ จะใหไ้ ปใชช้ ีวติ เพียงลาํ พงั ก็คงไปไหนไมร่ อด หรอื หากปลอ่ ยใหเ้ ป็น อยา่ งนีตอ่ ไปคงไมไ่ ดก้ ารแน่ เมือเหน็ ภรรยามีสหี นา้ ทา่ ทางมนั ใจอยา่ งนนั เขากร็ ูส้ กึ ประหลาดใจและอดสงสยั ไมไ่ ด้ นางจะใชว้ ธิ ีอะไรในการ ‘สอนจบั ปลา’ กนั เลา่ 7

สีหยนุ จือบอกวธิ ีทีตนคิดไดก้ บั ปถู้ าน เมือเขาฟังแลว้ ก็ เหน็ ดีดว้ ย เพียงแตย่ งั เป็นหว่ งอยเู่ รอื งหนงึ “วธิ ีของเจา้ นบั วา่ ดีมาก แตพ่ วกนางใชช้ ีวิตหรูหรา ฟ่ มุ เฟื อยจนเคยชิน อาจจะไมย่ อมทาํ อยา่ งทีเจา้ คิดก็ได”้ สหี ยนุ จือกม้ หนา้ กม้ ตาเก็บเครอื งประดบั อยา่ งระมดั ระวงั และพดู ดว้ ยรอยยมิ “เมือความปรารถนาของมนษุ ย์ มีพลงั มากกวา่ สงิ ของทีครอบครอง กย็ อ่ มทาํ ไดท้ กุ อยา่ ง นนั แหละเจา้ คะ่ ” เขาฟังนางพดู อยา่ งนนั ก็เขา้ ใจทนั ที มนิ ่าละ่ ...วนั นีบา้ น ถงึ เงียบเชียบผดิ ปกติ ภรรยาของเขาน่าจะเรมิ แผนการ 8

ไปแลว้ และดทู า่ จะเป็นไปตามแผนทีวางไว้ แตเ่ ขากย็ งั อดหว่ งไมไ่ ด้ “คนมากขนาดนี เจา้ จะคมุ ไหวร?ึ ” หญิงสาวยมิ ใหเ้ ขาแลว้ สา่ ยหวั เบาๆ “คนยงิ มากยงิ ควบ คมุ งา่ ยไมใ่ ช่หรอื เจา้ คะ?” ปถู้ านยมิ ตอบออกมาทนั ที “โจมตีจดุ ออ่ น” สหี ยนุ จือพยกั หนา้ ขยบิ ตาใหส้ ามี “พอคนมากกจ็ ะเกิด การแข่งขนั เมือแขง่ ขนั กจ็ ะเกิดการเปรยี บเทียบ หาก โดนเปรยี บเทียบก็จะเกิดความอจิ ฉา เมือรูส้ กึ อจิ ฉากจ็ ะ 9

พบจดุ ออ่ น...” ปถู้ านเหน็ นางมีทา่ ทีผอ่ นคลายไรก้ งั วลกน็ กึ ชืนชมอยใู่ น ใจ เขาไมค่ ดิ วา่ ผหู้ ญิงคนหนงึ ทีไมเ่ คยทาํ สงครามมา กอ่ น ไมร่ ูจ้ กั การวางกลศกึ แตก่ ลบั วางแผนไดถ้ งึ เพียงนี แมแ้ ตอ่ าจารยท์ ีมากความรูบ้ างทา่ นอาจจะไมร่ ูจ้ กั หลกั การนีเสียดว้ ยซาํ กลยทุ ธช์ นะศกึ แบบนีมีแตร่ ะดบั ฮอ่ งเต้ เทา่ นนั ทีรู้ แตผ่ หู้ ญิงตวั เลก็ ๆ อยา่ งนางกลบั คิดเรอื งนี ออก หากเขาไมไ่ ดย้ ินดว้ ยตนเองกค็ งยากทีจะเชือ ภรรยาของเขามกั จะมีเรอื งทีทาํ ใหเ้ ขารูส้ กึ ประหลาดใจ ในสตปิ ัญญาของนางเสมอ ราวกบั ของลาํ คา่ ทีมี คณุ สมบตั ิมากมายไมส่ นิ สดุ เขารูส้ กึ วา่ ตวั เองรกั และ หลงใหลในตวั นางมากขนึ จนยากจะถอนตวั 10

. สีหยนุ จือเช่าหอ้ งไวส้ องหอ้ งบนถนนเซียงหลวั เพือเปิด รา้ นขายของ หอ้ งหนงึ ปิดประตไู วอ้ ยา่ งมดิ ชิด อีกหอ้ งประดบั ตกแตง่ เป็นรา้ นไวเ้ รยี บรอ้ ยและพรอ้ มทีจะเปิดทาํ การ นางเรมิ จากการขายของตา่ งถิน โดยอาศยั ประสบการณ์ จากทีเคยทาํ งานในรา้ นคา้ ตระกลู สี ในเรอื งการประเมนิ ราคาสนิ คา้ ทีหายาก 11

ตลาดทางเมืองเหนือ ในแตล่ ะเดือนจะมีพอ่ คา้ ชาวเปอร์ เซียนาํ สนิ คา้ มาขายหลายครงั บางครงั พวกเขาก็เดิน ทางขา้ มผา่ นทะเลทรายหรอื ไมก่ ม็ าทางเรอื ซงึ ตอ้ งใช้ เวลาหลายเดือนกวา่ จะมาถงึ ทีนี เพือนาํ ของหายากจาก ประเทศตา่ งๆ มาขาย สนิ คา้ บางอยา่ งกส็ ามารถซือขาย ไดด้ ว้ ยเงิน แตข่ องบางอยา่ งตอ้ งนาํ สงิ ของไปแลก เปลยี นมา สหี ยนุ จือพอจะมีเถา้ แกท่ ีรูจ้ กั อยบู่ า้ ง และพวกเขายนิ ดีที จะขายถา้ ไดร้ าคาทีตรงไปตรงมาและจรงิ ใจ นนั หมาย ความวา่ หากมีเงินจ่ายแลว้ จะเอาสนิ คา้ ทงั ลาํ กย็ อ่ มได้ แนน่ อนวา่ นางไมไ่ ดม้ ีเงินมากพอทีจะซือสนิ คา้ เหมาลาํ แตห่ ญิงสาวแคอ่ ยากจะซือเครอื งประดบั แปลกๆ หรอื ไม่ ก็ผา้ แพรหลากสีจากพอ่ คา้ เหลา่ นีเทา่ นนั 12

หญิงสาวตงั ชือรา้ นของตวั เองวา่ ‘รา้ นหนานเป่ย’ เพือสอื ความหมายวา่ รา้ นนีขายสนิ คา้ ทีมาจากตา่ งถิน เนืองจากสีหยนุ จือเกง่ เรอื งทาํ การคา้ และมีสายตาเฉียบ คมในการเลอื กของ ดงั นนั รา้ นของนางจงึ มีรายไดเ้ ขา้ มา มากมาย อนั ทีจรงิ นางคดิ อยากจะเปิดรา้ นแบบนีมาตงั นานแลว้ เดมิ ทีนางช่วยตระกลู สที าํ การคา้ มาหลายปี แตไ่ มเ่ คย เหน็ ใครกวา้ นซือของหายากจากตา่ งแดนไวข้ ายตอ่ ถงึ บรรดาฮหู ยนิ ในเมืองหลวงสว่ นใหญ่จะไมส่ ามารถออก มาเดนิ ตลาดไดบ้ อ่ ยนกั แตส่ าํ หรบั เมืองลวั หยางนนั ตา่ ง ออกไป ทกุ คนรูด้ ีวา่ ถนนเซียงหลวั เป็นแหลง่ ขายขา้ วของ 13

และเครอื งใชส้ าํ หรบั สตรโี ดยเฉพาะ ดงั นนั รา้ นหนานเป่ย จงึ ช่วยใหพ้ วกนางสะดวกสบายมากยิงขนึ บรรดาหญิงสาวทีเคยมาเยียมชมรา้ น เมือเจอของแปลก ใหมก่ ็เลา่ ขานกนั ปากตอ่ ปาก อีกทงั ยงั ใสส่ ีตีไข่ใหใ้ หญ่ โตเกินจรงิ แมแ้ ตค่ ณุ หนตู ระกลู ใหญ่ทีไดย้ ินชือเสียงเรยี ง นามของรา้ นนี กถ็ งึ กบั นงั เกียวจากบา้ นมาทีรา้ นของนาง เพือเลอื กซือของทีชอบกลบั ไปไมน่ อ้ ย สีหยนุ จือใหค้ นมากนั หอ้ งพเิ ศษไวส้ ามหอ้ งทีชนั บนของ รา้ น เพือใหบ้ รรดาคณุ หนทู ีตอ้ งการความเป็นสว่ นตวั สามารถเลอื กของและเลือกชมไดอ้ ยา่ งสะดวกสบาย ทาํ ใหร้ า้ นนียงิ ไดร้ บั การตอบรบั จากคณุ หนทู งั หลายเป็น อยา่ งดี 14

เพียงไมน่ านรา้ นหนานเป่ยก็เป็นรา้ นทีไดร้ บั ความนิยม เป็นอนั ดบั หนงึ บนถนนเซียงหลวั สหี ยนุ จือสรา้ งรายได้ เขา้ รา้ นเป็นกอบเป็นกาํ ทกุ เยน็ นางจะนงั นบั เงินทีหอ้ ง รบั แขกอยา่ งเปิดเผย วนั นีในขณะทีนางกาํ ลงั นบั เงินอยู่ ก็เหน็ อาสะใภห้ ลานกบั พีสะใภส้ องคนเดินเขา้ มาหา เงียบๆ สหี ยนุ จือวางลกู คิดและพกู่ นั ในมือลงบนโต๊ะ ถามพวก นางดว้ ยรอยยมิ “อาสะใภ้ ทา่ นพี มีธรุ ะอะไรหรอื เจา้ คะ?” อาสะใภห้ ลานถกู พีๆ ทงั สองผลกั ออกมาขา้ งหนา้ นาง ยืนกมุ มืออมู ๆ ไวด้ ว้ ยกนั หนา้ แดงเลก็ นอ้ ยก่อนจะรวบ 15

รวมความกลา้ พดู กบั หลานสะใภ้ “เออ่ ...คือพวกเรามีเครอื งประดบั ทีเกบ็ ไวอ้ ยบู่ า้ ง รา้ น ของเจา้ จะชว่ ยรบั ของของพวกเราไปขายแลว้ ใหไ้ ดร้ าคา ดีๆ หน่อยจะไดไ้ หม?” สีหยนุ จือมองพวกนางแลว้ พดู ดว้ ยนาํ เสยี งเยน็ ชา “รา้ น หนานเป่ยไมร่ บั ของเก่าเจา้ คะ่ ” อาสะใภห้ ลานทาํ ทา่ เกๆ้ กงั ๆ เตรยี มจะหนั หลงั จากไป กลบั ไดย้ ินสีหยนุ จือทีกาํ ลงั ดีดลกู คิดพดู ขนึ มาวา่ “แตถ่ า้ เป็นพวกผา้ ปักลายมกั จะขายดีนะเจา้ คะ” 16