เป็นเมียแม่ทัพ...ไม่ง่าย เล่ม1

แทๆ้ วนั นีกย็ งั มาซาํ เตมิ ขา้ อีก ไป...ออกไปใหห้ มด!” เมือประตหู อ้ งถกู เปิด สตรนี างหนงึ รอ้ งไหส้ ะอกึ สะอืน กา้ วออกมาจากหอ้ ง ฮหู ยนิ สนี าํ ตานองหนา้ ราวกบั สะเทือนใจอยา่ งหนกั หลงั จากนางกา้ วขา้ มประตอู อก มากห็ นั กลบั ไปพดู กบั คนในหอ้ งเพียงไมก่ ีคาํ ดว้ ยนาํ เสยี งแผว่ เบา แมแ้ ตส่ หี ยนุ จือเองทียืนอยดู่ า้ นหนา้ ยงั ไม่ ไดย้ ิน เมือฮหู ยินสพี ดู จบก็เตรยี มจะกลบั นางเดินลงบนั ไดผา่ น ทางเดนิ เลก็ ๆ สายตาพลนั เหลือบเหน็ สีหยนุ จือยืนอยู่ ตรงนนั พอดี นางถงึ กบั นิงองึ ไปครูห่ นงึ รบี เช็ดนาํ ตาที อาบแกม้ พลางเก็บอารมณไ์ วภ้ ายใตส้ หี นา้ นิงเฉย 14

สีหยนุ จือทาํ ความเคารพอยา่ งนอบนอ้ ม ชิงบอกกอ่ น โดยไมร่ อใหอ้ ีกฝ่ายถาม “นอ้ งหยนุ ซิวซือเครอื งประดบั ทีรา้ นของขา้ ไวห้ ลายชดุ วนั นีขา้ จงึ นาํ มาสง่ ดว้ ยตนเอง อาสะใภม้ าเยียมนอ้ งหยุ นซิวหรอื เจา้ คะ?” ฮหู ยนิ สหี นั หนา้ หลบรบี ซบั นาํ ตา ไมม่ ีทางทีนางจะยอม ใหน้ งั เดก็ ตาํ ตอ้ ยคนนีไดเ้ หน็ ความเศรา้ โศกของตนเดด็ ขาด จงึ ฝืนสหี นา้ ใหเ้ ป็นปกติหนั มาพยกั หนา้ แลว้ พดู ดว้ ย นาํ เสยี งเยน็ ชา 15

“ใชน่ ะ่ ส.ิ ..ชว่ งนีหยนุ ซิวสขุ ภาพไมค่ อ่ ยดี ขา้ ยอ่ มตอ้ งมา ดเู ป็นธรรมดา เจา้ มาแลว้ ก็ดี...ในเมือนางเรยี กใหม้ าพบ กอ็ ยา่ ทาํ ใหน้ างโกรธละ่ เขา้ ใจไหม?” แมฮ้ หู ยนิ สจี ะพดู อยา่ งนี แตส่ หี ยนุ จือก็ยงั รูส้ กึ วา่ คาํ พดู ของอีกฝ่ายเหมือนเตม็ ไปดว้ ยความหมดหวงั นางจงึ ยอ่ ตวั คารวะ ตอบรบั เพียงวา่ “เจา้ คะ่ ” หลงั จากทีฮหู ยินสกี ลบั ไปแลว้ สาวรบั ใชท้ ีพานางมาก็ เขา้ ไปรายงานคนในหอ้ ง 16

สีหยนุ จือยืนรออยใู่ นสวนครูใ่ หญ่ก็เหน็ โหรวเออ๋ เดินออก มาจากหอ้ งดว้ ยสหี นา้ ไมส่ บอารมณ์ กอ่ นจะเรยี กนางให้ เขา้ ไปขา้ งใน สหี ยนุ ซิวนงั หนา้ แดงกาํ อยหู่ นา้ โต๊ะเครอื งแปง้ หนา้ ตา เหมือนคนเพิงหยดุ รอ้ งไหไ้ ดไ้ มน่ าน แมว้ า่ เครอื งหนา้ ที แตง่ ไวจ้ ะยงั ดงู ดงามแตก่ ไ็ มส่ ามารถปกปิดความทกุ ข์ ระทมทีเกิดขนึ ก่อนหนา้ นีได้ สหี ยนุ จือเดินมาหยดุ อยเู่ บืองหลงั นอ้ งสาว หยนุ ซิว เหลอื บสายตาไปทางบา่ วรบั ใชห้ ญิงเป็นเชิงบอกใหถ้ อย ไป แลว้ จงึ เรยี กใหน้ างเขา้ มาใกล้ 17

สีหยนุ จือเดนิ เขา้ มาตามคาํ เรยี กพลางช่วยจดั แตง่ ทรง ผมใหแ้ ลว้ เอย่ ถามอยา่ งเป็นหว่ ง “เมือครูข่ า้ เจอฮหู ยนิ สี นางบอกวา่ เจา้ ไมส่ บาย?” สีหยนุ ซิวมองตวั เองในกระจกดว้ ยแววตาเหมอ่ ลอยไม่ ยอมพดู ยอมจา สีหยนุ จือเงยหนา้ มองคนในกระจกแวบหนงึ แลว้ หยิบปิน ปักผมรูปใบหลวิ ออกมาก่อนจะคอ่ ยๆ ปักบนผมใหท้ ีละ อนั ดว้ ยสีหนา้ เป็นปกติ ราวกบั ไมเ่ หน็ เงาสะทอ้ นของคน ทีมีหนา้ ตาโศกเศรา้ ในคนั ฉ่อง จากนนั ก็พดู ตอ่ วา่ 18

“เมือวานขา้ บงั เอญิ เจอกบั โหรวเออ๋ นางก็บอกวา่ เจา้ ไม่ คอ่ ยสบาย ช่วงนีอากาศเปลยี นตอ้ งดแู ลสขุ ภาพของตวั เองใหด้ ี” หลงั จากสีหยนุ จือพดู จบ สหี ยนุ ซิวกห็ นั ขวบั มาจอ้ งหนา้ นางทนั ที โชคยงั ดีทีนางหลบทนั ไมอ่ ยา่ งนนั ปินแหลม คมทีปักอยบู่ นหวั ของหยนุ ซิวคงจะบาดหนา้ จนไดเ้ ลอื ด แน่ 19

ตอนที 39 ลองเชงิ “เจา้ ไปรูอ้ ะไรมาใช่ไหม?” สหี ยนุ ซิวนงั นิงไมไ่ หวติงราวกบั ทอ่ นไม้ พดู ดว้ ยนาํ เสยี ง เยน็ เยียบ สายตาทีจบั จอ้ งอีกฝ่ายฉายแววอาํ มหิตจนนา่ กลวั สีหยนุ จือมองสบตานอ้ งสาวแลว้ ถามกลบั ดว้ ยนาํ เสยี ง เรยี บเฉย “รูเ้ รอื งอะไร? เจา้ บอกใหข้ า้ มาสง่ ของใหไ้ มใ่ ช่ ร?ึ ปินปักผมนีก็ของเจา้ ...” 1

นางอธิบายพลางยืนปินปักผมให้ สหี ยนุ ซิวรบั ปินไป พิจารณาครูห่ นงึ หลงั จากนนั กเ็ ดินใจลอยไปยงั หอ้ งโถง ถงึ รวิ ผา้ มา่ นจะเกียวปินบนหวั แตน่ างก็ยงั เดนิ ตอ่ ไป อยา่ งเลอื ยลอย ทนั ใดนนั สีหยนุ จือทีเดนิ ตามหลงั มากห็ ยดุ ชะงกั เพราะ จๆู่ คนทีเดินนาํ หนา้ กห็ นั กลบั มาเงือปินปักผมขนึ หมาย จะแทงลงบนรา่ งนาง ดว้ ยความตกใจสีหยนุ จือจงึ ยกมือ ขนึ บงั ทาํ ใหป้ ลายปินทีแหลมคมบาดลงบนแขนเป็นทาง ยาว “เจา้ ตอ้ งรูแ้ ลว้ แนๆ่ ก็เลยตงั ใจมาเยาะเยย้ ขา้ ใช่ไหม? กลา้ ดีอยา่ งไร? ตอนอยบู่ า้ นตระกลู สเี จา้ มนั ก็แคห่ มาหวั เนา่ ถงึ ตอนนีมีสทิ ธิอะไรมาหวั เราะเยาะขา้ !” 2

สีหยนุ ซิวทา่ ทางเปลียนไปเป็นคนละคนราวกบั คนบา้ นางวิงไลพ่ ลางตะคอกใสส่ ีหยนุ จือเหมือนตงั ใจจะ ระบายความอดั อนั ตนั ใจทงั หมดทีมีใสอ่ ีกฝ่าย “เจา้ มนั ก็แคค่ นชนั ตาํ ถงึ ขา้ จะทาํ คนอืนไมไ่ ดแ้ ตก่ บั เจา้ ไมใ่ ช่! มาหาขา้ เดียวนี! เขา้ มาออ้ นวอน คกุ เข่าลงตอ่ หนา้ ขา้ ออ้ นวอนขา้ ส!ิ ไมอ่ ยา่ งนนั ขา้ จะสงั พวกบา่ วไพร่ ใหไ้ ปเผาบา้ นเจา้ เดียวนีแหละ เผามนั ใหม้ อดไหมว้ อด วายไปเลย ฮ่าๆๆๆ” “...” 3

สหี ยนุ จือไมเ่ ขา้ ใจวา่ ทาํ ไมสหี ยนุ ซิวถงึ เปลยี นไปมาก ขนาดนี นางจงึ ไดแ้ ตซ่ อ่ นตวั จนกระทงั สหี ยนุ ซิวไมไ่ ดว้ ิง ตามนางอีก แตก่ ลบั ยืนหวั เราะอยา่ งบา้ คลงั อยอู่ ยา่ งนนั เมือเหน็ นายหญิงหยดุ วงิ โหรวเออ๋ ก็รบี เขา้ ไปกอดปลอบ พดู ทงั นาํ ตา “คณุ หนเู จา้ คะ อยา่ ทาํ อยา่ งนีอีกเลยนะเจา้ คะ” สหี ยนุ ซิวกม้ ลงมองโหรวเออ๋ พลนั แสยะยิมออกมา แลว้ เงือปินปักผมแทงลงบนหลงั ของบา่ วรบั ใชห้ ญิงอยา่ งแรง “กลา้ ดีอยา่ งไร! เจา้ มนั ก็แคบ่ า่ วไพรใ่ นเรอื น ขา้ อตุ สา่ ห์ 4

เลยี งดใู หอ้ ยดู่ ีกินดี สดุ ทา้ ยกลบั คดิ คดทรยศขา้ งนั ร?ึ ขา้ จะแทงเจา้ ใหต้ าย แทงเจา้ ใหต้ ายเดียวนีเลย!” สหี ยนุ ซิวใชป้ ินปักผมแทงลงบนตวั โหรวเออ๋ อีกหลายครงั จนเลือดสีแดงสดไหลนองพืน จากนนั ก็ผลกั ตวั อีกฝ่าย ลงพืนแลว้ ตบตีอยา่ งน่าอเนจอนาถ สีหยนุ จือมองออกไปดา้ นนอกเหน็ บา่ วรบั ใชย้ ืนอยู่ สบิ กวา่ คน แตท่ งั หมดทาํ ราวกบั ไมร่ ูไ้ มเ่ หน็ เรอื งทีเกิดขนึ ภายในหอ้ งโถง ไมม่ ีใครเขา้ มาหยดุ ความบา้ คลงั ของสี หยนุ ซิวและทาํ ราวกบั วา่ ไมไ่ ดย้ ินเสยี งกรดี รอ้ งอยา่ ง ทรมานของโหรวเออ๋ 5

เป็นนางเองทีทนไมไ่ หวอีกตอ่ ไป จาํ ตอ้ งเดนิ เขา้ ไปรงั มือ ของสีหยนุ ซิวไวแ้ ลว้ ตะคอกใสห่ ญิงสาวทีกาํ ลงั บา้ คลงั “หยนุ ซิว พอไดแ้ ลว้ ...ขืนเจา้ ตีนางอีก นางคงไดต้ ายตรง นีแน่ๆ เลกิ ตีนางไดแ้ ลว้ !” สีหยนุ จือคดิ ไมถ่ งึ จรงิ ๆ วา่ เรอื งจะบานปลายมาถงึ ขนั นี ตอนแรกนางคิดเพียงวา่ สีหยนุ ซิวคงอยากใหต้ นมาสง่ ของเพือถามลองเชิงวา่ รูเ้ รอื งยาทีโหรวเออ๋ ซือหรอื ไม่ แต่ ไมค่ าดคดิ วา่ จะถงึ กบั เลือดตกยางออกถงึ เพียงนี นางใชแ้ รงทงั หมดทีมีเขา้ ไปชว่ ยพยงุ รา่ งของบา่ วรบั ใช้ หญิงทีนอนกองอยกู่ บั พืนแลว้ พากนั ออกมาจากหอ้ งโถง 6

จนกระทงั ทงั สองมายืนอยนู่ อกเรอื นในสภาพบอบชาํ เตม็ ที แตส่ ีหยนุ ซิวก็ยงั วิงตามออกมาจนบา่ วรบั ใช้ สบิ กวา่ คนทียืนนิงอยใู่ นทีแรกตอ้ งรบี พงุ่ ตวั เขา้ มากนั ฮหู ยินของตนเอาไว้ โหรวเออ๋ ยกมือกมุ หนา้ อกของตน พยายามเคน้ นาํ เสียงออกมาแลว้ บอกกบั สีหยนุ จือวา่ “ขอบคณุ คณุ หนู ใหญ่ทีช่วยขา้ ไว้ วนั นีขอใหท้ า่ นกลบั ไปก่อน สว่ นของ ของทา่ นทีอยทู่ ีนี ไวข้ า้ จะเก็บเอาไปคืนใหน้ ะเจา้ คะ” สหี ยนุ จือพยกั หนา้ อยา่ งเขา้ ใจ เพราะไมว่ า่ อยา่ งไรทีนีก็ คือจวนเจา้ เมือง นางเองจงึ ไมค่ วรอยทู่ ีนีนานโดยเฉพาะ เวลานีสมควรจะออกไปใหเ้ รว็ ทีสดุ 7

. สหี ยนุ จือไมไ่ ดต้ รงกลบั บา้ นทนั ที นางเขา้ มาทีรา้ นเพือสงั งานกบั ลกู นอ้ ง หลงั จากสงั งาน เสรจ็ จงึ คอ่ ยกลบั ไปทีบา้ นเพือจดั การกบั แผลของตน ตงั แตก่ ลบั มาจากหนานหนิง ปถู้ านและองครกั ษท์ งั สอง ของเขากไ็ ปคา่ ยทหารทีอยอู่ ีกฟากของสสุ านเป็นประจาํ สว่ นทา่ นป่มู กั จะพกั ผอ่ นอยทู่ ีเรอื นของตนดา้ นหลงั บา้ น สว่ นอาซอ้ ทงั หลายกย็ า้ ยเขา้ ไปอยทู่ ีพกั ใหมใ่ นเมืองทีจดั เตรยี มไวใ้ หช้ า่ งปักผา้ ของทางรา้ นตงั นานแลว้ หรูอีและ 8

หรูเยวก่ อ็ อกไปตลาดกบั ปา้ หลวิ เมือนางกลบั มาจงึ พบวา่ ทงั บา้ นเงียบสนิท เรอื นดา้ น หนา้ ตอนนีเหลือนางเพียงคนเดียว สีหยนุ จือนงั ลงบนเกา้ อียาวในสวน ถลกแขนเสอื ขนึ เพือ ดแู ผลของตน รอยแผลไมไ่ ดล้ กึ มากนกั เป็นเพียงรอยถลอกเหมือนโดน กิงไมข้ ว่ นจนเป็นทางยาว น่าจะสมานไดใ้ นเรว็ วนั เพียง แตร่ อยเลอื ดทีติดบนเสือทาํ ใหด้ นู า่ กลวั ซงึ แทจ้ รงิ แลว้ รอยเลือดเหลา่ นีลว้ นเป็นเลือดของโหรวเออ๋ ทงั หมด 9

ในขณะทีนางกาํ ลงั ตกั นาํ จากบอ่ ขนึ มาเพือลา้ งเลือด ออก จา้ วอีกก็ ลบั มาพอดี สหี ยนุ จือยงั ไมท่ นั ไดถ้ ามวา่ เขากลบั มาทาํ อะไรก็เหน็ อีกฝ่ายมองนางอยา่ งตะลงึ งนั จากนนั ทงั สองยงั ไมท่ นั ไดพ้ ดู จากนั เขากร็ บี ควบมา้ กลบั ออกไปดว้ ยความตกใจ สหี ยนุ จือหิวถงั นาํ วิงตามเพือจะเรยี กอีกฝ่ายไวแ้ ตก่ ไ็ ม่ ทนั เสียแลว้ นางมองตามหลงั จา้ วอีทีเรง่ ฝีเทา้ มา้ หา่ งออกไปเรอื ยๆ พลนั รูส้ กึ สงั หรณใ์ จไมด่ ีบางอยา่ ง จากนนั ไมน่ านเมือนางลา้ งแผลเสรจ็ จงึ ไปเปลยี นเสือผา้ ทีหอ้ ง ทวา่ ยงั ไมท่ นั ไดผ้ กู เสือตวั นอก ปถู้ านกเ็ ขา้ มาใน หอ้ งดว้ ยสหี นา้ เครง่ ขรมึ เดนิ ตรงเขา้ มาหมายจะถอดเสอื ผา้ ของนางออก 10

สีหยนุ จือพยายามขดั ขืน รบี ดงึ ปกเสอื ของตนไวแ้ น่น พลางพดู วา่ “ใตเ้ ทา้ ทา่ นคิดจะทาํ อะไร? นีมนั ...ตอนกลางวนั นะเจา้ คะ?” นางคิดวา่ ปถู้ านกลบั มาเพือจะทาํ เรอื งอยา่ งนนั กบั ตนจงึ หนา้ แดงกาํ ดว้ ยความอาย แตช่ ายหน่มุ กลบั มองมาดว้ ย แววตาถมงึ ทงึ จนสหี ยนุ จือจาํ ตอ้ งยอม เวลาทีสามีของ นางมองดว้ ยสีหนา้ นิงเฉยไมพ่ ดู อะไร แววตากด็ เู หมือน คนกาํ ลงั ซอ่ นบางอยา่ งไว้ ทาํ ใหค้ นโดนจอ้ งราวกบั มีคม ดาบจอ่ อยทู่ ีคอ หากขยบั เพียงนิด ปลายดาบนนั กพ็ รอ้ ม 11

จะบนั คอและรา่ งใหข้ าดสะบนั เป็นสองทอ่ น “ถอดออก!” “แตว่ า่ แตว่ า่ ...” หญิงสาวคอ่ ยๆ เดินถอยหลงั จนไปชนกบั ขอบเตียงแลว้ ลม้ นงั ลงบนเตียง ชายหน่มุ ไมพ่ ดู ไมจ่ าเขา้ ไปประชิดตวั นางทนั ที จากนนั กป็ ลดผา้ มา่ นลงมาปิดหนา้ เตียงเอาไว้ แลว้ ถอดเสอื ผา้ ของสหี ยนุ จือออกทงั ตวั เขาสาํ รวจทวั รา่ งบอบบางตรงหนา้ แลว้ จอ้ งไปยงั แผลทีแขนของนาง กอ่ นถามเสยี งเขม้ 12

“นีอะไร?” สหี ยนุ จือมองแขนตวั เองจงึ เขา้ ใจความหมายของเขาใน ทนั ใด เมือครูค่ งเพราะจา้ วอีบงั เอญิ กลบั บา้ นมาเหน็ นาง ในสภาพทีเสอื ผา้ เตม็ ไปดว้ ยเลอื ดกเ็ ลยคิดวา่ นางไดร้ บั บาดเจ็บสาหสั เขาก็เลยกลบั ไปรายงานเจา้ นาย ปถู้ าน จงึ รบี กลบั มาดใู หร้ ูว้ า่ เกิดอะไรขนึ กบั นางกนั แน่ เมือเขา้ ใจอยา่ งนีแลว้ สีหยนุ จือกห็ วั เราะ นางดงึ แขนกลบั มาแลว้ หาผา้ มาปิดหนา้ อกพลางพดู กบั สามีวา่ “ขา้ ไมร่ ะวงั กเ็ ลยถกู ปินปักผมขว่ นเทา่ นนั เอง ไมไ่ ดเ้ ป็น อะไรมากสกั หน่อย” 13

ชายหนมุ่ ยงั คงนิงเฉยไมพ่ ดู อะไร มองสาํ รวจสหี ยนุ จือ จนทวั ตวั เมือเหน็ นางไมม่ ีรอยฟกชาํ และไมม่ ีรอยแผล อืนๆ บนรา่ งกายจงึ ยอมวางใจในทีสดุ เขาควา้ แขนของนางมาเลียทีแผลเบาๆ โดยไมล่ งั เล สมั ผสั จากลนิ อนุ่ ๆ ทาํ ใหส้ ีหยนุ จือหนา้ แดงดว้ ยความ เขินอาย พอเหน็ นางจอ้ งเขาดว้ ยสายตาตืนตะลงึ ชายหนมุ่ จงึ อธิบายดว้ ยสีหนา้ จรงิ จงั “นาํ ลายสามารถรกั ษาแผลได้ พวกสตั วป์ ่าก็ใชว้ ธิ ีนี 14

รกั ษาแผลของตวั เอง” “...” สหี ยนุ จือยิมจนตาหยี มองเขาแลว้ ถามวา่ “ถา้ อยา่ งนนั ทา่ นหมายความวา่ ขา้ เป็นสตั วป์ ่า หรอื ทา่ น เป็นสตั วป์ ่ากนั ละ่ เจา้ คะ?” “...” ปถู้ านขมวดคิว รูส้ กึ ไมส่ บอารมณข์ นึ มาทนั ที เขารงั มือ ของสหี ยนุ จือทีกาํ ลงั จะผกู เสือแลว้ กดตวั นางลงแนบกบั 15

เตียง พดู ดว้ ยเสยี งหงดุ หงิดวา่ “ใครใชใ้ หเ้ จา้ มองยวั ขา้ ?” สีหยนุ จือทาํ หนา้ ไมถ่ กู “ใตเ้ ทา้ ขา้ เปลา่ นะ” ปถู้ านมองนางดว้ ยสายตาเจา้ เลห่ ์ “ไมก่ .็ ..สายตาไร้ เดียงสาของเจา้ แบบนีนีแหละ ทีกาํ ลงั ยวั ขา้ !” “...” สีหยนุ จืออดยิมกบั สหี นา้ ของเขาตอนนีไมไ่ ด้ พลาง ปฏิเสธเสยี งน่มุ นวล “ขา้ เปลา่ มองแบบนนั จรงิ ๆ นะเจา้ คะ” 16

ชายหน่มุ มองหญิงสาวทีกาํ ลงั ยมิ อยา่ งอารมณด์ ีใตร้ า่ ง ของเขา พลนั รูส้ กึ วา่ นางเหมือนแกะนอ้ ยทีเดนิ ลอยหนา้ ลอยตาตอ่ หนา้ เสือทีกาํ ลงั หิวโซ เมือเป็นอยา่ งนนั แกะตวั นีกด็ ทู า่ จะหาทางรอดไดย้ าก มือใหญ่ขา้ งหนงึ กดมือทีขดั ขืนของนางไว้ สว่ นอีกมือก็ จบั อยทู่ ีเขา่ ของนาง สีหยนุ จือเขา้ ใจเจตนาของเขาใน ทนั ที แทจ้ รงิ แลว้ ...เขาแคแ่ สรง้ พดู กลบเกลือนไปอยา่ ง นนั แตก่ ็ยงั ปกปิดความปรารถนาทีกาํ ลงั ลกุ โชนในแวว ตาไมม่ ิด หญิงสาวพยายามจะขยบั ตวั หนี เอย่ ทว้ งวา่ “เมือคืนทา่ นก็ทาํ ใหข้ า้ แทบไมไ่ ดน้ อนทงั คืน? จนตอนนี ขา้ ยงั ไมห่ ายปวดเอวเลยนะเจา้ คะ” ไมว่ า่ นางจะพดู อยา่ งไรก็ดจู ะไมเ่ ป็นผล เขากลบั ยงิ กดแรงขนึ อีก 17

แลว้ กระซิบขา้ งหนู างอยา่ งแผว่ เบา “ขา้ กาํ ลงั จะสอนเจา้ วา่ หา้ มสง่ สายตายวั ยวนใหก้ บั ผชู้ ายทีแรงมากกวา่ เจา้ เขา้ ใจไหม?” “...” หญิงสาวออ่ นใจกบั คาํ อธิบายเขา้ ขา้ งตวั เองของเขา คาํ พดู ยวั เยา้ เมือครูถ่ กู แทนทีดว้ ยความเรา่ รอ้ นราวกบั เปลว ไฟ เบืองหลงั ผา้ มา่ นทีพลวิ ไหวอบอวลไปดว้ ยกลนิ หอม หวานของความสขุ และความปรารถนาในกายชายหน่มุ ทีพลงุ่ พลา่ นไมร่ ูจ้ บ 18

ตอนที 40 สบื ความ เป็นอีกคืนทีสหี ยนุ จือหลบั ไปดว้ ยความเหนือยลา้ ขณะทีนางกาํ ลงั นอนหลบั ลกึ สามีของนางกล็ กุ ขนึ จาก เตียงแลว้ เดินออกไปจากหอ้ งนอนพลางปิดประตตู าม หลงั อยา่ งเบามือ เมือเขาออกมาจากหอ้ ง จา้ วอีและหานเฟิงก็เดินมาหยดุ อยตู่ รงหนา้ แลว้ กระซบิ ขา้ งหเู จา้ นาย เขาขมวดควิ แนน่ เอย่ ดว้ ยนาํ เสียงทมุ้ ตาํ 1

“สืบตอ่ ไป” หานเฟิงรูส้ กึ ประหลาดใจ “หากยงั สืบเรอื งนีตอ่ ไปอีก คง ตอ้ งสืบสาวไปถงึ จวนเจา้ เมืองเลยนะขอรบั ” “สืบ!” เขาตดั สนิ ใจอยา่ งแนว่ แน่แลว้ จงึ ไมส่ นใจวา่ เรอื งสืบจะ เป็นเรอื งของตระกลู ใดหรอื จะขา้ มเขตใคร ในเมือภรรยา ของเขาไดร้ บั บาดเจ็บ นนั ถือวา่ เป็นเรอื งทีใหญ่ทีสดุ สาํ หรบั ปถู้ าน หานเฟิงและจา้ วอีมองสบตากนั ทงั สองรูด้ ีวา่ ตอ้ งมีฝ่าย 2

ใดฝ่ายหนงึ ทีตอ้ งเดือดรอ้ นแน่นอน ทงั สองรบั คาํ สงั แลว้ รบี ออกไป . วนั ถดั มาสหี ยนุ จือก็เขา้ ไปทีรา้ นตามปกติ พอเสยี วฟางซงึ บา่ วรบั ใชห้ ญิงในรา้ นหนานเป่ยเหน็ เจา้ นายก็รบี เดนิ มาหา แลว้ รายงานวา่ เมือเชา้ มีคนจากจวน เจา้ เมืองมาหาและเรยี กนางไปพบ เมือนกึ ถงึ เรอื งทีสีหยนุ ซิวอาละวาดอยา่ งคลมุ้ คลงั เมือ วานนี สีหยนุ จือรูด้ ีวา่ หากนางไปทีจวนเจา้ เมืองอีกครงั 3

คงจะเกิดเหตกุ ารณเ์ ดิมซาํ อีกแน่ๆ นางไมร่ ูว้ า่ สีหยนุ ซิวไดร้ บั ความลาํ บากหรอื อดึ อดั ใจเรอื ง ใดกนั แนถ่ งึ กราดเกรยี วใสผ่ คู้ นเพียงนี อนั ทีจรงิ หยนุ ซิวก็ เพิงจะแตง่ เขา้ จวนเจา้ เมืองไดไ้ มน่ าน ยงั ไมท่ นั ไดร้ บั การ แตง่ ตงั ใหเ้ ป็นผดู้ แู ลตระกลู ก็ทาํ เรอื งบา้ คลงั เชน่ นีเสยี แลว้ หญิงสาวรูด้ ีวา่ เป็นเพราะสหี ยนุ ซิวไมก่ ลา้ ลงไมล้ งมือกบั คนในตระกลู หลู จงึ นกึ ถงึ พีสาวอยา่ งสีหยนุ จือ...ผทู้ ีไมม่ ี อาํ นาจพอจะขดั ขืนและไรท้ ีพงึ เสยี วฟางยงั คงยืนรอคาํ ตอบ สีหยนุ จือทาํ เพียงพยกั หนา้ 4

แลว้ บอกวา่ “ขา้ รูแ้ ลว้ ตอ่ ไปไมต่ อ้ งสนใจพวกเขาอีกและใหบ้ อกทกุ คนในรา้ นวา่ ...ถา้ ขา้ ไมอ่ ยหู่ ากมีคนจากจวนเจา้ เมืองมา เรยี กใครไปกห็ า้ มไปเดด็ ขาด เขา้ ใจไหม?” สีหยนุ จือรูแ้ กใ่ จวา่ นอ้ งสาวของตนกาํ ลงั ตอ้ งการที ระบายอารมณ์ ซงึ หากนางไมย่ อมไป หยนุ ซิวคงตอ้ งสง่ ลกู นอ้ งมาลวงคนของนางใหต้ กหลมุ พรางเป็นแน่ ซงึ นางจะไมป่ ลอ่ ยใหเ้ ป็นอยา่ งนนั เดด็ ขาด ไมว่ า่ สหี ยนุ ซิวจะเป็นอะไร นนั เป็นเรอื งภายในครอบครวั ของหยนุ ซิวเอง นางไมอ่ ยากเอาตวั เขา้ ไปเกียวขอ้ งกบั 5

เรอื งนีอีก . ‘จางถิงคนจรงิ ’ คาํ ทีเขาใชเ้ อย่ ถงึ ตนเองเสมอ เดือนนีเขามอบกาํ ไรสามในสบิ สว่ นทีไดจ้ ากการเปิดรา้ น อาหารใหส้ หี ยนุ จือ ทวา่ นางปฏิเสธทีจะรบั เงิน จางถิงจงึ พดู ตอ่ หนา้ ธารกาํ นลั วา่ ...หากนางไมร่ บั เงินกอ้ นนีตอ่ ไป ก็ไมต่ อ้ งมาเป็นเพือนกนั อีก สดุ ทา้ ยสีหยนุ จือจงึ จาํ ตอ้ ง รบั เงินกอ้ นนนั อยา่ งจนปัญญา จากนนั กบ็ อกกบั จากถงึ วา่ นางจะเกบ็ เงินกอ้ นนีไว้ หากตอ่ ไปเขาตอ้ งการทนุ เพิม ก็ใหม้ าบอก 6

จางถิงเดนิ บน่ พมึ พาํ วา่ นางแช่งเขา แลว้ ออกจากรา้ น หนานเป่ยเพือกลบั รา้ นของตน สีหยนุ จือมองถงุ เงินใบใหญ่ทีวางอยบู่ นโต๊ะ เมือคะเนดู แลว้ ไมน่ ่าจะนอ้ ยกวา่ สองรอ้ ยตาํ ลงึ กาํ ไรสามสว่ นยงั ได้ มากถงึ เพียงนี ดทู า่ วา่ กิจการของจางถิงคงจะไปไดด้ ี มาก หญิงสาวยมิ และอดยนิ ดีกบั เขาไมไ่ ด้ สีหยนุ จือกาํ ลงั จะไปตรวจงานทีหอ้ งปักผา้ ทวา่ ขณะที เดินออกจากประตกู ม็ ีคนเรยี กนางไว้ พอหนั ไปมองก็เหน็ สตรรี ูปโฉมงดงามนางหนงึ ยืนอยหู่ นา้ รถมา้ ทีหรูหราและ กาํ ลงั มองมายงั นาง สตรผี นู้ นั คือฮหู ยนิ สบี า้ นตระกลู สี 7

อีกฝ่ายมีแซเ่ ดิมวา่ โจว เป็นมารดาแทๆ้ ของสีหยนุ ซิว จ่ๆู สหี ยนุ จือกใ็ จเตน้ แรง รูส้ กึ สงั หรณใ์ จวา่ จะตอ้ งมีเรอื ง ไมด่ ีเกิดขนึ แตไ่ มว่ า่ นางคิดจะหลบหลกี อยา่ งไร สดุ ทา้ ย กค็ งหนีไมพ่ น้ อยดู่ ี หญิงสาวจงึ เลือกเผชิญหนา้ กบั ปัญหาเสยี ตงั แตต่ อนนี สีหยนุ จือเชิญฮหู ยนิ สขี นึ ไปทีชนั บนของรา้ นแลว้ สงั ให้ คนยกนาํ ชามารบั รองแขก หญิงสาวนงั ตรงขา้ มโจวซือทีกาํ ลงั นงั นิงดว้ ยสหี นา้ เรยี บ เฉย ทา่ ทางอีกฝ่ายเหมือนไมม่ ีกะจิตกะใจจะดืมนาํ ชา นางรูว้ า่ ผมู้ าเยือนไมไ่ ดม้ ีเจตนาจะมาเยียมหรอื มาดืมนาํ 8

ชาดว้ ยจงึ ไดก้ ลา่ วทกั ทายแลว้ สนทนากบั ฝ่ายตรงขา้ ม เหมือนเวลาทีรบั รองลกู คา้ คนหนงึ “รา้ นนีเป็นของเจา้ ร?ึ ” โจวซือถามเพราะเมือครูไ่ ดย้ ินเดก็ รบั ใชใ้ นรา้ นเรยี กนางวา่ เถา้ แก่เนีย หญิงสาวไมไ่ ดม้ ีเจตนาทีจะปิดบงั อยแู่ ลว้ จงึ พยกั หนา้ ก่อนตอบวา่ “เจา้ คะ่ ” โจวซือยิมหยนั ทีมมุ ปาก “ฮ!ึ อยา่ งนีกระมงั ทีเขาวา่ ‘โชค ชะตาหรอื จะสมู้ านะตน’ แตก่ อ่ นเจา้ อยตู่ ระกลู สตี กอบั 9

เพียงใด มาตอนนีสยายปีกโบยบินบนทอ้ งฟา้ ซะแลว้ คดิ ไมถ่ งึ จรงิ ๆ” สีหยนุ จือยงั คงนิงเงียบ โจวซือเหน็ นางไมโ่ ตต้ อบจงึ เอย่ ตอ่ วา่ “หยนุ ซิวเรยี กเจา้ ไปพบทีจวนเจา้ เมือง ทาํ ไมเจา้ ไมไ่ ป” แววตาฮหู ยินสฉี ายโทสะออกมาอยา่ งไมป่ ิดบงั หญิงสาวเองก็ไมอ่ ยากออ้ มคอ้ มอีกตอ่ ไป จงึ ตอบกลบั อยา่ งไมเ่ กรงใจ “ในเมือไปแลว้ ตอ้ งกลายเป็นทีระบายอารมณใ์ หน้ างทบุ ตี ถา้ อยา่ งนนั ขา้ จะไปทาํ ไมกนั ” 10

อีกฝ่ายไดย้ ินนางพดู เชน่ นนั สีหนา้ กเ็ ปลยี นทนั ที ทา่ ทาง เยอ่ หยิงและงามสงา่ ดงั ทีเคยเป็นไมห่ ลงเหลืออีกตอ่ ไป โจวซือปัดถว้ ยนาํ ชาลม้ ลงบนโต๊ะอยา่ งแรงแลว้ พดู ดว้ ย นาํ เสียงเยน็ ชา “นางเป็นนอ้ งสาวของเจา้ เจา้ จะไปใหน้ างตบตีสกั สอง สามทีจะเป็นไรไป? หรอื ทีเจา้ ปฏิเสธพราะอยากจะเหน็ นางเจบ็ ปวดและทกุ ขใ์ จงนั ส?ิ ฮ!ึ คนอยา่ งเจา้ มีสทิ ธิ อะไรมาทาํ ใหน้ างตอ้ งเสียใจ เจา้ มนั ก็แคห่ ลานทีสรา้ งแต่ ความอปั ยศใหก้ บั ตระกลู ถา้ ไมใ่ ช่เพราะพวกเราเมตตา ป่านนีเจา้ กค็ งตายไปตงั นานแลว้ ถงึ ตอนนีกลา้ ดีอยา่ งไร จงึ ไดม้ ีชีวิตทีดีกวา่ ลกู สาวของขา้ !” สีหยนุ จือนิงฟังทีฮหู ยินสตี อ่ วา่ จนจบ แตก่ ลบั ไมไ่ ดแ้ สดง 11

ทา่ ทีโมโห นางเพียงยมิ แลว้ ถามกลบั วา่ “ฮหู ยินสหี มาย ความวา่ อยากใหข้ า้ ไปหาหยนุ ซิวเพือใหน้ างตบตีแก้ ราํ คาญอยา่ งนนั หรอื เจา้ คะ?” บรรยากาศในหอ้ งเงียบสงดั เตม็ ไปดว้ ยความอดึ อดั ได้ ยินกระทงั เสยี งนาํ ชาทีหกบนโต๊ะหยดลงพืน โจวซือสดู ลมหายใจเขา้ ลกึ พยายามระงบั อารมณโ์ กรธ เกรยี วในใจ แลว้ เอย่ ตอ่ รอง “เสนอราคามา ขา้ จะจา่ ยให้ พอใจรยึ งั ?” สหี ยนุ จือทาํ ทา่ ผายมือเพือสง่ แขก 12

ฮหู ยินสยี ืนขนึ ดว้ ยความโมโห “สีหยนุ จือ! เจา้ มีสทิ ธิ อะไรมาลองดีกบั ขา้ ? อยา่ คิดวา่ ขา้ ไมก่ ลา้ ทาํ อะไรเจา้ ! หากหยนุ ซิวเรยี กแลว้ เจา้ คดิ ขดั ขืนไมไ่ ปหานาง วนั รุง่ ขนึ ขา้ จะเผารา้ นนีใหว้ อดวายไมใ่ หเ้ หลือแมแ้ ตซ่ าก ถา้ กลา้ ดีกล็ องด!ู ” สีหยนุ จือยงั คงยืนนิงไมส่ นใจตอ่ คาํ ขู่ ก่อนจะไปฮหู ยินสี ยงั หนั กลบั มามองนางดว้ ยสายตาอาฆาตมาดรา้ ย “อยา่ มารอ้ งเสยี ใจทีหลงั ก็แลว้ กนั ” “...” 13

นางจนปัญญากบั แมล่ กู คนู่ ีจรงิ ๆ คาํ พดู ดถู กู เหยียดยาม ทีออกมาจากปากของคนทงั สองไมห่ ลงเหลือความเป็น ผดู้ ี ซาํ ยงั น่าละอายยงิ นกั . ในคืนนนั โจวซือไมร่ อใหส้ ีหยนุ จือมีโอกาสไดเ้ ตรยี มปอ้ งกนั ก็สง่ ชายฉกรรจก์ ลมุ่ หนงึ มาโตก้ ลบั การกระทาํ สามหาวของ นางทนั ที 14

ชายรา่ งใหญ่กลมุ่ หนงึ เดินหวิ ถงั ทีมีเลือดสนุ ขั อยเู่ ตม็ ถงั สาดเขา้ ใสก่ าํ แพงหนา้ รา้ นหนานเป่ยอยา่ งอกุ อาจ บา่ ว รบั ใชห้ ญิงในรา้ นรบี เขา้ ไปหา้ มแตก่ ลบั ถกู ทาํ รา้ ยตบตี กลบั มา แววตาของชายฉกรรจเ์ หลา่ นนั มองสอดสอ่ งเขา้ ไปใน รา้ นเหมือนจะหาใครบางคน โชคยงั ดีทีจา้ วอีกบั หางเฟิง มาทนั เวลา พวกเขาใสห่ มดั ไมย่ งั ไลต่ ะเพิดคนพวกนนั ไป จนหมด ชว่ ยใหส้ ีหยนุ จือรอดพน้ จากการถกู จบั ตวั ใน ครงั นี หญิงสาวตกใจจนแทบขวญั หาย จอ้ งมองเลอื ดแดงฉาน ทีเลอะเตม็ ผนงั หนา้ รา้ น ภายในรา้ นขา้ วของกระจดั กระจายเตม็ ไปหมด ในใจพลนั คกุ รุน่ ไปดว้ ยโทสะ จอ้ ง 15

เขมง็ ไปขา้ งหนา้ ดว้ ยแววตาเดด็ เดียว นางแคอ่ ยากจะ กม้ หนา้ กม้ ตาทาํ มาหากินแตพ่ วกเขาก็ไมว่ ายหาเรอื ง นางอยา่ งนนั ร?ึ ในเมือเป็นอยา่ งนี อยา่ หาวา่ นางไมเ่ กรงใจก็แลว้ กนั . เสยี งกรดี รอ้ งของสีหยนุ ซิว ดงั แวว่ มาจากเรอื นดา้ นหลงั ของจวนเจา้ เมือง “ไปจบั มนั มา! ไปจบั มาเดียวนี ขา้ จะเอามีดกรดี ลงบน หนา้ มนั ดสู วิ า่ ยงั จะลอยหนา้ ลอยตาปฏิเสธขา้ ไดอ้ ีกไหม 16

ใหม้ นั ไดล้ มิ รสชาติความเจ็บปวดเสียบา้ ง!” โจวซือมองบตุ รสาวทีกาํ ลงั คลมุ้ คลงั และมีทีทา่ วา่ จะ หนกั ขนึ ทกุ วนั แลว้ อดทีจะกงั วลใจไมไ่ ด้ กลวั วา่ หากพดู อะไรออกไปก็อาจจะกระทบกระเทือนจิตใจนางเขา้ อีก จงึ ไดแ้ ตป่ ลอบวา่ “ขา้ สง่ คนไปจบั นางใหแ้ ลว้ เจา้ อยา่ โมโหเลย ตอ้ งระวงั รกั ษาสขุ ภาพของตวั เองใหม้ ากๆ นะ” นอกจากจะไมฟ่ ังทีมารดาพดู แลว้ สหี ยนุ ซิวกลบั ทบุ หนา้ ทอ้ งของตน แสดงอารมณเ์ กรยี วกราดรุนแรงมากขนึ 17

“นางสารเลว! มนั มีสทิ ธิอะไรมามีชีวติ ทีดีกวา่ ขา้ แตไ่ หน แตไ่ รมนั ไมม่ ีอะไรเทียบขา้ ไดแ้ มแ้ ตน่ อ้ ย แลว้ ทาํ ไมตอ้ ง เป็นขา้ ทีตอ้ งรบั เคราะหก์ รรมเหลา่ นีดว้ ย?” “โถ...ลกู แม่ เจา้ อยา่ รอ้ นใจไป อีกไมน่ านคนของเราก็จะ จบั ตวั นางมาใหเ้ จา้ ถงึ ตอนนนั เจา้ อยากจะเอามีดกรดี หนา้ หรอื จะใชว้ ธิ ีใดทรมานนางกส็ ดุ แตเ่ จา้ เพราะไมว่ า่ อยา่ งไรนางก็เป็นแคน่ งั ไพรส่ ารเลว ตอ่ ใหโ้ ดนตีตายกค็ ง ไมม่ ีใครสนใจ” พอไดฟ้ ังทีมารดาพดู สหี ยนุ ซิวก็มีสหี นา้ ดีขนึ โจวซือเหน็ ลกู สาวอยใู่ นสภาพอยา่ งนีก็อดปวดใจไมไ่ ด้ โทสะทีมีตอ่ สหี ยนุ จือยิงเพิมมากขนึ เป็นทวีคณู พลางคดิ วา่ นางไพร่ สารเลวคนนนั คดิ วา่ ตวั เองแตง่ งานออกไปแลว้ จงึ ทาํ 18

ปีกกลา้ ขาแข็งไมย่ อมกม้ หวั ใหก้ บั ลกู สาวขา้ หนาํ ซาํ ยงั เหิมเกรมิ กลา้ ขดั คาํ สงั คงหมายจะใหห้ ยนุ ซิวกม้ หวั ให้ ขา้ จะตอ้ งทาํ ใหน้ างมาสยบแทบเทา้ หยนุ ซิวใหไ้ ด้ จะไม่ ยอมใหน้ างดถู กู เหยียดหยามเราสองแมล่ กู ไดอ้ ีก 19

ตอนที 41 ถอื ว่าหายกัน สองวนั หลงั จากนนั จางถิงเดนิ เขา้ มาในหอ้ งรบั รองของรา้ นหนานเป่ยดว้ ย อาการเหนือยหอบ บอกกบั สีหยนุ จือทีกาํ ลงั เดินไปเดิน มาในหอ้ งวา่ “ไดค้ วามมาแลว้ ทางทิศตะวนั ออกของเมืองมีป่ากลว้ ย ในทีนนั มีซอ่ งโสเภณีอยแู่ หง่ หนงึ คณุ ชายหลเู อาแต่ หมกมนุ่ อยกู่ บั นางคณิกาทีนนั ทกุ คืน ไมไ่ ดก้ ลบั บา้ น มากวา่ ครงึ เดือนแลว้ ” 1

จางถิงรูจ้ กั คนมาก การใหเ้ ขาเป็นคนไปสบื ขา่ วจงึ ได้ ความคืบหนา้ มาอยา่ งรวดเรว็ สหี ยนุ จือพยกั หนา้ แลว้ พดู วา่ “บา้ นตระกลู สีเลา่ ? คนจากบา้ นตระกลู สีไปบา้ น ตระกลู หลบู อ่ ยขนึ หรอื ไม?่ ” “แน่นอนสิ จะไมบ่ อ่ ยขนึ ไดอ้ ยา่ งไร? ฮหู ยินสเี ขา้ ออก บา้ นนนั วนั ละสหี า้ ครงั เหน็ จะได้ พอออกมาแตล่ ะครงั ก็ รอ้ งไหส้ ะอกึ สะอืนเลยทีเดียว เหมือนวา่ จะมีเรอื ง ทะเลาะกบั ลกู สาวทีอยใู่ นจวนเจา้ เมืองอยา่ งนนั แหละ” สหี ยนุ จือไดฟ้ ังทีจางถิงพดู ก็พอจะคาดเดาเรอื งราวได้ เรอื งแรกทีนางมนั ใจคือสีหยนุ ซิวกาํ ลงั ตงั ครรภอ์ ยแู่ น่ นอน แตพ่ ฤตกิ รรมของสามีนางทาํ ใหเ้ ดาวา่ ลกู ในทอ้ ง 2

ตอ้ งไมใ่ ชล่ กู ของเขาแน่ๆ อาจจะเป็นลกู ทีเกิดจากชาย คนอืนในชว่ งทีสีหยนุ ซิวแตง่ งานใหมๆ่ ทวา่ ชายคนนนั เป็นใครกนั ? แตอ่ ยา่ งนอ้ ยคนบา้ นตระกลู สหี รอื ฮหู ยินสกี ็ ตอ้ งรูเ้ รอื งนีแน่ ดงั นนั ฮหู ยินสจี งึ ไปพบลกู สาวทีจวนเจา้ เมืองทกุ วนั หากสงิ ทีนางคาดเดาทงั หมดเป็นเรอื งจรงิ ก็พอจะปะตดิ ปะตอ่ เรอื งราวทงั หมดไดไ้ มย่ าก ตระกลู สแี ละตระกลู หลู เป็นตระกลู ทีราํ รวย มีชือเสยี งมากในเมืองลวั หยาง หาก เจา้ สาวทีเพิงแตง่ งานหมาดๆ มีขา่ วเสยี หายออกไป ทงั สองตระกลู กต็ อ้ งพยายามปกปิดเรอื งนีไวใ้ หม้ ดิ สาํ หรบั บา้ นตระกลู หลู แมต้ อ้ งกระอกั กระอว่ นใจเพียงไร แตก่ ค็ งไมย่ อมปลอ่ ยใหข้ ่าวนีรวั ไหลออกไปเดด็ ขาด 3

สว่ นบา้ นตระกลู สคี งยงิ รอ้ นใจกวา่ มาก ในเมือหลานสาว ของตระกลู ทาํ เรอื งทีผดิ ขนบธรรมเนียม คบชสู้ ชู่ าย นาํ พาความเสอื มเสียมาสวู่ งศต์ ระกลู เป็นอยา่ งยิง ในเมือเรอื งเป็นอยา่ งนี สีหยนุ จือจงึ คิดวา่ แมน้ างจะนิง เฉย ลาํ พงั เรอื งราวใหญ่โตขนาดนีก็เป็นปัญหามากพอที จะทาํ ใหต้ ระกลู สีตอ้ งอบั อายขายหนา้ หากคนพวกนนั ไมม่ าหาเรอื งตนขนาดนี นางคงไมค่ ดิ จะลงมือแกแ้ คน้ มาตอนนีถงึ อยา่ งไรนางกต็ อ้ งตอบโตไ้ ปบา้ ง สีหยนุ จือครุน่ คิดอยคู่ รูห่ นงึ กอ่ นจะพดู กบั จางถิงทียงั ยืน รออยดู่ า้ นขา้ ง 4

“เจา้ พอจะหาคนทีเป็นปากเป็นเสยี งในตระกลู หลใู หข้ า้ ไดห้ รอื ไม?่ ” จางถิงคดิ อยคู่ รูห่ นงึ จงึ ตอบวา่ “ไมเ่ หน็ จะยาก” บา่ วรบั ใชใ้ นตระกลู หลมู ีไมน่ อ้ ยกวา่ รอ้ ยคน ในบรรดา บา่ วรบั ใชร้ อ้ ยกวา่ คนกแ็ คห่ าหนงึ คนทียอมรบั เงินและทาํ งานใหซ้ งึ เป็นเรอื งทีทาํ ไดไ้ มย่ าก จางถิงเชืออยา่ งนนั สว่ นเรอื งทีจะใหบ้ า่ วคนนนั ทาํ อยา่ งไรหรอื ทาํ อะไรตอ่ ไป นนั เขาก็ไมอ่ ยากถามใหม้ ากความเพราะเรอื งนีไมเ่ กียว อะไรกบั ตน อีกทงั เขากบั เปา้ หมายของนางไมไ่ ดม้ ีความ เกียวขอ้ งกนั เขาเพียงช่วยเหลือนางในฐานะเพือนคน 5

หนงึ เทา่ นนั เลยไมร่ ูจ้ ะถามใหว้ นุ่ วายทาํ ไม สีหยนุ จือรูว้ า่ จางถิงกาํ ลงั คดิ อะไร นางทอดสายตาไป เบืองหนา้ พลางครุน่ คดิ อยา่ งหนกั แลว้ คอ่ ยพดู ดว้ ยนาํ เสยี งเรยี บเฉย “นอ้ งหยนุ ซิวกาํ ลงั จะเป็นแมค่ น อารมณย์ อ่ มแปรปรวน ถา้ อยา่ งนนั พวกเราก็สง่ ยาบาํ รุงครรภไ์ ปใหน้ างดแู ล สขุ ภาพสกั หน่อย” จากนนั นางก็กระซิบทีขา้ งหจู างถิง เขาพยกั หนา้ แลว้ ออกจากหอ้ งไปจดั การให้ 6

สีหยนุ จือเดนิ ไปเดนิ มาในหอ้ งรบั รอง สองมือซกุ อยใู่ น แขนเสอื ครุน่ คดิ เรอื งราวตา่ งๆ สีหยนุ ซิวคงไมอ่ ยากคลอดเดก็ ทีเป็นความอบั ยศอดสคู น นีออกมา จงึ สงั ใหโ้ หรวเออ๋ ไปซือยาขบั เลอื ด และแน่ นอนวา่ หยนุ ซิวคงทาํ ไมส่ าํ เรจ็ กเ็ ลยกระวนกระวายใจจน คลมุ้ คลงั ในเมือเป็นอยา่ งนี นางจะทาํ ทกุ วถิ ีทางไมใ่ หส้ ีหยนุ ซิวสม ปรารถนา . 7