เป็นเมียแม่ทัพ...ไม่ง่าย เล่ม1

เมือรูส้ าเหตอุ ยา่ งนีแลว้ สหี ยนุ จือจงึ ไมไ่ ดไ้ ลใ่ หพ้ วกนาง ไปนอนนอกบา้ น แตห่ ากจะใหน้ อนในบา้ น นางก็ตอ้ งจดั เตรยี มทีนอนใหส้ าํ หรบั ทกุ คน บา้ นตระกลู ปแู้ ตเ่ ดมิ ก็มี หอ้ งอยไู่ มก่ ีหอ้ ง แตจ่ ะใหไ้ ปนอนทีอืนกด็ จู ะไมส่ ะดวก เมือคดิ ทบทวนไปมา สดุ ทา้ ยสีหยนุ จือจงึ ยอมสละหอ้ ง นอนของตนใหห้ ญิงเหลา่ นนั แมว้ า่ นอนรวมกนั ในหอ้ ง เดียวจะอดึ อดั อยบู่ า้ ง แตห่ อ้ งนอนของนางและปถู้ านก็ เป็นหอ้ งทีใหญ่ทีสดุ ในบา้ นนี ในสถานการณท์ ีไมม่ ีทาง เลือกมากนกั นีดจู ะเป็นตวั เลอื กทีดีทีสดุ แลว้ หลงั จากตดั สนิ ใจแลว้ สหี ยนุ จือก็เรยี กทหารมาสองนาย ใหเ้ ขา้ ไปในเมืองกบั นาง พรอ้ มกบั เข็นรถเข็นไปดว้ ยสอง 8

คนั เพือไปซือผา้ หม่ และของใชท้ ีจาํ เป็น เมือผา่ นรา้ นขาย ของนางแวะซือลกู เหมย นาํ ตาลกอ้ น และขนมหวาน ตา่ งๆ ผหู้ ญิงตา่ งก็ชอบกินของหวานกนั ทงั นนั พวกนาง เดินทางมาตงั ไกลยอ่ มตอ้ งเหนือยลา้ เป็นธรรมดา เมือสหี ยนุ จือกลบั มาถงึ บา้ น กร็ บี ไปจดั เตรยี มทีนอนให้ พวกนางทนั ที เดมิ ทีในหอ้ งมีเพียงเตียงเดียว นอนไดม้ ากสดุ กแ็ คส่ อง คน นางจงึ ปทู ีนอนลงบนพืนหนงึ ที ปหู นา้ ฉากกนั อีกหนงึ ที และพืนทีแคบทางซา้ นของหอ้ งอีกหนงึ ที เพียงเทา่ นนั ในหอ้ งก็มีฟกู นอนถงึ สที ีดว้ ยกนั ซงึ เพียงพอตอ่ จาํ นวน คนทงั เกา้ คน 9

นางนาํ ผา้ นวมกองพะเนินลงมาจากรถเข็น เดือนนี อากาศไมห่ นาวเทา่ ไรแตก่ ย็ งั ไมถ่ งึ กบั รอ้ น หญิงสาวจงึ วางผา้ หม่ ไวบ้ นฟกู ดา้ นลา่ งสามผืนและบนเตียงใหญ่อีก หนงึ ผืนเพือใชห้ ม่ นอน ตอนทีนางจะเดนิ ออกจากหอ้ งกเ็ หน็ ขนมและของหวาน ทีซือมาพรอ่ งไปพอสมควรแลว้ สตรที งั เกา้ ตา่ งยืนบา้ งนงั บา้ งคยุ กนั ไมห่ ยดุ ปาก เมือเหน็ สีหยนุ จือจดั เตรยี มทีนอนใหเ้ สรจ็ แลว้ ก็ไมไ่ ดก้ ลา่ วขอบ คณุ แตอ่ ยา่ งใด กลบั ทยอยเดนิ เขา้ ไปในหอ้ งทีจดั ไว้ 10

ช่วงเยน็ ของวนั นนั สหี ยนุ จือทาํ อาหารใหพ้ วกทหารกิน เช่นเคยโดยมีบรรดาอาซอ้ จากในหมบู่ า้ นมาชว่ ยทาํ กบั ขา้ ว เมือทหารทกุ คนกินขา้ วเสรจ็ นางและลงุ เยียนกย็ ก อาหารไปทีหอ้ งนอน ในหอ้ งกาํ ลงั วนุ่ วายกนั ใหญ่ แตล่ ะคนตา่ งเปิดถงุ ผา้ สมั ภาระของตนพลางพดู คยุ กนั วา่ พรุง่ นีจะใสช่ ดุ อะไร ตดิ ดอกไมด้ อกไหน สวยหรอื ไมส่ วย โดยไมไ่ ดส้ นใจ อาหารมือเยน็ แมแ้ ตน่ อ้ ย สหี ยนุ จือรูว้ า่ ตอนนีพวกนางคงยงั ไมห่ ิว เพราะไดก้ ินของ หวานรองทอ้ งกนั ไปแลว้ นางจงึ บอกใหล้ งุ เยียนวาง อาหารไวบ้ นโต๊ะกลมในหอ้ งแลว้ พากนั ออกไป 11

เพราะหญิงสาวยกหอ้ งนอนของตนใหแ้ ขก จงึ ตอ้ งไป นอนในหอ้ งรบั รองแขกเลก็ ๆ แทน นางคดิ วา่ ตอนนีก็ จดั การเช่นนีกอ่ นแลว้ กนั รอใหส้ ามีกลบั มาแลว้ คอ่ ยคิด หาวธิ ีอืน ทวา่ กวา่ จะผา่ นพน้ ไปแตล่ ะวนั นางแทบจะนบั นิวรอให้ เขากลบั มาเรว็ ๆ . จากนนั สตรที งั เกา้ กอ็ ยแู่ ตใ่ นหอ้ งไมย่ อมออกมา 12

พวกนางบอกวา่ หญิงสงู ศกั ดคิ วรอยแู่ ตใ่ นบา้ น ไม่ สมควรออกมาแสดงตวั บอ่ ยนกั พวกนางจงึ พากนั เกบ็ เนือเก็บตวั เลน่ ไพน่ กกระจอกบา้ ง ปักดอกไมบ้ า้ ง แตก่ ็ ยงั ออกมาขา้ งนอกเป็นครงั คราวเพือขออะไรเขา้ ไปกิน และอดไมไ่ ดท้ ีจะพดู จาเหนบ็ แนมสหี ยนุ จือ ทวา่ หญิง สาวกไ็ มไ่ ดโ้ กรธหรอื ถือโทษแตอ่ ยา่ งใด เพราะอยา่ งนอ้ ย ผหู้ ญิงพวกนีก็ไมไ่ ดส้ รา้ งความวนุ่ วายใหต้ นมากนกั สว่ นเรอื งทีพวกนางชอบวจิ ารณ์ สหี ยนุ จือกไ็ มไ่ ดเ้ ก็บมา คดิ อยแู่ ลว้ พวกนางมกั จะบอกวา่ สะใภใ้ หญ่หนา้ ตาแสน ธรรมดาซงึ เป็นเรอื งทีนางเองกไ็ มเ่ คยคิดจะปฏิเสธ ทงั ยงั บอกวา่ นางผอมแหง้ ดทู า่ จะมีลกู ยากและทีพดู กเ็ พราะ เป็นหว่ งการสืบสกลุ ของตระกลู ปู้ บา้ งก็วา่ นางไมเ่ หมาะ สมกบั หลานชายคนเดียวของตระกลู เพียงเพราะวา่ นาง 13

ไมไ่ ดม้ าจากตระกลู ทีมีชือเสยี ง สหี ยนุ จือทาํ เพียงยมิ รบั คาํ วจิ ารณเ์ หลา่ นนั เพราะไมว่ า่ จะเหมาะสมหรอื ไม่ อยา่ งไรนางกไ็ ดช้ ือวา่ เป็นเป็น ภรรยาของปถู้ านและคนของตระกลู ปู้ ถงึ จะมาวพิ ากษ์ วจิ ารณต์ อนนีก็ไมม่ ีประโยชน์ จงึ ไมค่ คู่ วรทีนางจะตอ้ ง ตอ่ ปากตอ่ คาํ สหี ยนุ จือหาพืนทีเหมาะๆ ระหวา่ งหอ้ งครวั กบั หลงั บา้ น จากนนั กซ็ ืออปุ กรณต์ า่ งๆ ในการก่อสรา้ งมาใหพ้ วก ทหารชว่ ยสรา้ งหอ้ งขนึ มาหอ้ งหนงึ เมือเสรจ็ เรยี บรอ้ ยก็ จดั เตรยี มของใชท้ ีจาํ เป็นไวใ้ ห้ จากนนั กบ็ อกใหส้ ตรที งั เกา้ คนยา้ ยเขา้ ไป แตใ่ ครจะคาดวา่ พวกนางจะปฏิเสธ ทงั ยงั บอกวา่ ตงั แตม่ าถงึ บา้ นนีพวกนางก็อาศยั อยแู่ ตใ่ น 14

หอ้ งนอนนีมาตลอด จะใหไ้ ปอยทู่ ีอืนพวกนางคงไมค่ นุ้ ชินสกั เทา่ ไร พอไดฟ้ ังอยา่ งนีสีหยนุ จือก็จนปัญญาแตก่ ็ ไมอ่ ยากไลต่ รงๆ จงึ จาํ ตอ้ งยอมใหพ้ วกนางทาํ ตามใจไป กอ่ น . ยา่ งเขา้ เดือนหา้ สีหยนุ จือเฝา้ นบั วนั นบั คืนรอปถู้ านอยา่ งใจจดใจจ่อ ในที สดุ ความหวงั ของนางกเ็ ป็นผล เมือรูว้ า่ เขากาํ ลงั เดนิ ทางกลบั และใกลจ้ ะถงึ บา้ นแลว้ นางยงั ไมท่ นั ไดว้ าง ทพั พีทีถืออยใู่ นมือกร็ บี วิงออกจากหอ้ งครวั เพือไปรอรบั 15

เขาทีหนา้ บา้ น ชายหนมุ่ ทีกาํ ลงั ควบมา้ ตรงมาดว้ ยทว่ งทา่ สงา่ งาม ใบ หนา้ หลอ่ เหลาคมคาย ดวงตาคมเขม้ รมิ ฝีปากทีปอด สนิทใหค้ วามรูส้ กึ เยือกเยน็ และสขุ มุ แตเ่ มือสายตาเฉียบ คมคนู่ นั มองเหน็ สีหยนุ จือทีวิงมารออยหู่ นา้ บา้ นกพ็ ลนั ฉายแววออ่ นโยนอยา่ งทีใครเหน็ เป็นตอ้ งหลงใหล ชายหน่มุ สงา่ งามขนาดนนั หากไมใ่ ช่ปถู้ านของนาง แลว้ จะเป็นใครไปได?้ 16

ตอนที 31 คดิ ถงึ ปถู้ านกระโดดลงมาจากหลงั มา้ ดว้ ยทา่ ทางเหนือยลา้ แตเ่ มือไดพ้ บหนา้ หญิงสาวทีเฝา้ คดิ ถงึ มาตลอด ความ เหนือยลา้ ทงั หมดก็หายไปในทนั ที เขายงั ไมท่ นั ไดว้ างแส้ มา้ ในมือกส็ ง่ สายตาไปหาหญิงสาวทียืนรออยกู่ อ่ น แลว้ อา้ สองแขนออกพลางยิมอยา่ งออ่ นโยน สหี ยนุ จือวิงไป หาเขาดว้ ยความดีใจ แตย่ งั ไมท่ นั วิงถงึ ออ้ มกอด นางกลบั ชะงกั ฝีเทา้ เสยี ก่อน สองแกม้ แดงระเรอื ดว้ ย ความอาย ปถู้ านจงึ ยมิ ออกมาแลว้ เป็นฝ่ายเดนิ เขา้ ไปดงึ นางเขา้ มาไวใ้ นออ้ มกอดอยา่ งชืนใจ 1

ทงั คแู่ สดงความรกั กนั ทา่ มกลางสายตาคนโดยรอบ คน อืนทีเหน็ ภาพนีกถ็ งึ กบั นิงองึ ไป เพราะฝ่ายหญิงยงั คงถือ ทพั พีในมือ สว่ นฝ่ายชายกย็ งั ถือแสม้ า้ ไวไ้ มป่ ลอ่ ย... ปถู้ านกอดนางแน่นขนึ เรอื ยๆ ราวกบั จะบีบรดั ใหส้ ตรที ี ตนเฝา้ คิดถงึ หลอมรวมเป็นหนงึ เดียวกบั เขา จมกู สดู กลนิ กายหอมทีคนุ้ เคย ทาํ ใหช้ ายหน่มุ รูส้ กึ สงบและ อนุ่ ใจ ปถู้ านเป็นคนทีคดิ อยา่ งไรก็ทาํ อยา่ งนนั จงึ ไมไ่ ดส้ นใจ เสยี งรอ้ งดว้ ยความตกใจของนาง จ่ๆู เขากอ็ มุ้ หญิงสาว ขนึ สหี ยนุ จือตกใจจนตอ้ งควา้ คออีกฝ่ายไวแ้ น่น ชาย หนมุ่ ทงิ แสม้ า้ ในมือลงพืน อมุ้ ภรรยาแลว้ ตรงไปทีหอ้ ง 2

นอนทนั ทีโดยไมส่ นใจสายตาใคร หญิงสาวทีถกู อมุ้ อยา่ งไมท่ นั ตงั ตวั สองแกม้ แดงระเรอื ดว้ ยความอาย ไดแ้ ตก่ ม้ หนา้ งดุ ไมก่ ลา้ สบตาคนรอบขา้ ง ทีกาํ ลงั มองมา แตเ่ มือปถู้ านเดินมาถงึ หนา้ หอ้ ง นางจงึ ไดส้ ตพิ ดู รงั เขาอยา่ งรอ้ นรน “ใตเ้ ทา้ เดียว...” ปถู้ านคดิ วา่ สหี ยนุ จือคงจะหา้ มดว้ ยความอาย ดงั นนั ก่อนจะเขา้ ไปในหอ้ ง เขาจงึ หยดุ เดินแลว้ จมุ พติ ลงบนรมิ ฝีปากนางอยา่ งเรา่ รอ้ นเพือไมใ่ หม้ ีโอกาสไดป้ ฏิเสธอีก จมุ พติ ทีลมุ่ ลกึ ปลกุ เรา้ พลงั ของบรุ ุษในกายใหพ้ ลงุ่ พลา่ น 3

ชายหน่มุ ใชเ้ ทา้ ขา้ งหนงึ ดนั ประตหู อ้ งใหเ้ ปิดออก แลว้ อมุ้ นางเดินเขา้ ไปดา้ นใน จากนนั ... จากนนั ...ทงั หอ้ งกเ็ งียบเสียงลง บรรดาสตรที ีกาํ ลงั เลน่ ไพน่ กกระจอก บา้ งก็แตง่ หนา้ บา้ งก็กาํ ลงั ปักผา้ อยตู่ า่ งชะงกั งนั ทนั ทีทีเหน็ ปถู้ านอมุ้ สี หยนุ จือเดินเขา้ มา สหี ยนุ จือผลกั อกเขาใหอ้ อกหา่ งเลก็ นอ้ ย ก่อนกระซบิ บอกวา่ 4

“ใตเ้ ทา้ ขา้ ลืมบอกทา่ นไปวา่ ปา้ สะใภ้ อาสะใภ้ นา้ สะใภ้ และพีสาวนอ้ งสาวของทา่ นมาขออาศยั อยดู่ ว้ ย ขา้ จงึ ให้ พวกนางอยทู่ ีหอ้ งของเราไปกอ่ นชวั คราวเจา้ คะ่ ” “...” สีหยนุ จือไดแ้ ตม่ องหนา้ สามี ไมร่ ูจ้ ะพดู อะไรตอ่ เหน็ ชาย หนมุ่ กลอกตาไปมา กอ่ นจะปลอ่ ยนางลงจากออ้ มแขน ตอนนีแมน่ างทงั หลายเพงิ ไดส้ ติ หญิงรา่ งทว้ มหลบสาย ตาเขา เดินเขา้ ไปหาสหี ยนุ จือและปถู้ านทงั ทีในมือยงั ถือ ไพน่ กกระจอก นางยิมใหช้ ายหนมุ่ แลว้ เตรยี มพดู อยา่ ง 5

ประจบประแจง “ถาน...” “ออกไปเดียวนี!” หญิงรา่ งทว้ มเพิงจะพดู ไดเ้ พียงคาํ เดียว ปถู้ านก็โกรธจน หนา้ ดาํ หนา้ แดง นาํ เสยี งทีเอย่ เยน็ ชาจนเสียดแทงเขา้ ไป ในใจ เขาไมใ่ หเ้ วลาอีกฝ่ายไดค้ ิดหรอื ตงั ตวั ก็ดงึ ใหอ้ อก ไปจากหอ้ ง แมน่ างเชียนญาติผพู้ ีทียืนดอู ยขู่ า้ งๆ เหน็ อาสะใภย้ งั ไม่ ทนั ไดพ้ ดู อะไรกถ็ กู ไลอ่ อกไปเสียแลว้ จงึ เรมิ ทนไม่ 6

ไหวอยากจะเขา้ ไปหา้ ม “ชา้ กอ่ นปถู้ าน...” “ออกไป!” เขาตะโกนไลอ่ ยา่ งไมไ่ วห้ นา้ ทวั ทงั รา่ งพลงุ่ พลา่ นดว้ ย ความโกรธ ทาํ เอาพวกนางขวญั หนีดีฝ่อ ไมม่ ีใครกลา้ เอาเรอื งความสมั พนั ธม์ ากลา่ วอา้ งอีก รบี เกบ็ สมั ภาระ ของตวั เองใสใ่ นหอ่ ผา้ แลว้ วิงออกจากหอ้ งไปโดยเรว็ สีหยนุ จืออยากจะรงั พวกนางไวแ้ ตก่ ลบั ถกู ปถู้ านถลงึ ตา ใส่ จงึ ไดแ้ ตน่ ิงเงียบ ไมก่ ลา้ พดู อะไรอีก ไดแ้ ตก่ ม้ หนา้ กม้ 7

ตาเก็บผา้ หม่ ในหอ้ งแลว้ กงึ เดินกงึ วิงออกจากหอ้ งไปเช่น กนั กิรยิ าของนางทาํ ใหเ้ ขาอดโมโหไมไ่ ด้ คนอืนกลวั เขาแลว้ วิงหนีกไ็ มใ่ ชเ่ รอื งแปลก แตน่ างยงั กลา้ วิงหนีเขาไดอ้ ีก นี นางอยกู่ บั เขามานานขนาดนีไมไ่ ดเ้ รยี นรูอ้ ะไรเลยหรอื ไง? เพราะสหี ยนุ จือยกหอ้ งนอนของเขาใหห้ ญิงสาวพวกนนั โดยทีไมไ่ ดข้ ออนญุ าตเขาก่อน ทาํ ใหน้ างรูส้ กึ เสยี ว สนั หลงั อยา่ งประหลาด ทีแรกก็ตงั ใจวา่ จะใหผ้ หู้ ญิงพวก นนั ยา้ ยไปอยทู่ ีหอ้ งใหมก่ อ่ นทีเขาจะกลบั มา จงึ สงั ให้ ทหารสบิ กวา่ คนรบี สรา้ งหอ้ งใหเ้ สรจ็ โดยเรว็ แตส่ ดุ ทา้ ย พวกนางก็ไมย่ อมยา้ ยจงึ เกิดเรอื งในวนั นีขนึ จนได้ 8

สดุ ทา้ ยสีหยนุ จือก็จดั เตรยี มทีพกั ใหพ้ วกนางเป็นหอ้ ง ใหมถ่ งึ สองหอ้ ง เนือทีรวมกนั ยอ่ มกวา้ งกวา่ หอ้ งนอน ของนางแนน่ อน อีกทงั ภายในหอ้ งก็ไดป้ ทู ีนอนเตรยี มไว้ ใหเ้ รยี บรอ้ ยแลว้ ถงึ พวกนางจะดไู มพ่ อใจแตก่ ไ็ มม่ ีใคร กลา้ ขดั อีก ตอนนีพืนทีวา่ งสว่ นใหญ่รอบบา้ นถกู ไถเป็นคนั นา พวก ทหารทีมาทาํ งานกลบั ไปทีคา่ ยดงั เดิมแลว้ จงึ เหลอื ทหารไมถ่ งึ สสี บิ นายทียงั ชว่ ยงาน ดงั นนั คนทีอยกู่ ินขา้ ว เยน็ จงึ ไมไ่ ดม้ ากมายเชน่ เดมิ นางกเ็ ลยเตรยี มอาหารแค่ ใหเ้ พียงพอกบั ทหารทีเหลอื หลงั กินเสรจ็ พวกเขากก็ ลบั ไปทีคา่ ย 9

จากนนั สหี ยนุ จือจงึ กลบั เขา้ ครวั เพือทาํ กบั ขา้ ว เยน็ นีนาง เตรยี มทาํ ผดั เฉียจือกบั กระเทียม ผดั ถโู่ ตว้ กบั เนือววั และ ไกผ่ ดั เปรยี วหวาน เพราะอาหารทีปถู้ านชอบกินมีไมก่ ี ชนิด กบั ขา้ วทีทาํ ในแตล่ ะวนั จงึ ซาํ ๆ กนั สว่ นสตรที งั เกา้ นางไดจ้ ดั โต๊ะอาหารแยกไวใ้ หต้ า่ งหาก หลงั จากปถู้ านกลบั มาทา่ นป่กู ไ็ มไ่ ดห้ ลบอยแู่ ตใ่ น หอ้ งอยา่ งเคย กลบั ออกมากินขา้ วกบั ทกุ คนเป็นปกติ สหี ยนุ จือยกนาํ แกงถว้ ยสดุ ทา้ ยมาวางบนโต๊ะ ขณะที กาํ ลงั จะกินขา้ วกไ็ ดย้ ินเสยี งหญิงรา่ งทว้ มจากโต๊ะขา้ งๆ เรยี กพรอ้ มกบั ยืนถว้ ยเปลา่ มาใหแ้ ลว้ พดู ดว้ ยเสียงไมด่ งั นกั 10

“เอาขา้ วมาอีกถว้ ย” สหี ยนุ จือรบี ลกุ ขนึ แตย่ งั ไมท่ นั ไดไ้ ปตกั ขา้ วก็ไดย้ นิ เสียงกระแทกตะเกียบลงบนโต๊ะ อาสะใภส้ ะดงุ้ โหยง ดว้ ยความตกใจ รบี ยืนขนึ แลว้ พดู กบั สีหยนุ จือวา่ “ออ้ ๆๆ ไมต่ อ้ งๆ เดียวขา้ ไปตกั เอง ไมล่ าํ บากเจา้ หรอก” สีหยนุ จือกลบั มานงั ตามเดมิ ดว้ ยความแปลกใจ พอหนั หนา้ ไปกเ็ หน็ ปถู้ านกาํ ลงั นงั นิง ดวงตาสีเขม้ ฉายแววขนุ่ เคืองจนนางยงั อดกลวั ไมไ่ ด้ หญิงสาวจงึ กม้ หนา้ กม้ ตา กินขา้ วโดยไมพ่ ดู อะไรอีก 11

. คืนนนั ในหอ้ งนอนใหญ่ มีเสียงครางเบาๆ ผา่ นมา่ นหนา้ ตา่ งทีกาํ ลงั พลวิ ไหวไป มา บนเตียงรา่ งของชายหญิงคหู่ นงึ กาํ ลงั สอดประสานกนั อยา่ งเรา่ รอ้ น ทงั หอ้ งอบอวลไปดว้ ยความหอมหวาน สหี ยนุ จือโอบกอดแผน่ หลงั กาํ ยาํ ของเขาไวแ้ น่น เคลอื น ไหวตามแรงรุกของชายหนมุ่ เหงือเมด็ โตผดุ พราวบน 12

หนา้ ผาก นางหรตี าและหายใจหอบราวกบั ปลาทีขาดนาํ มาเป็นเวลานาน เสยี งครางกระเสา่ ปนสะอืนนอ้ ยๆ ดงั ออกมาเป็นครงั คราว “ไม่ ไมไ่ หวแลว้ ขา้ ไมไ่ หวแลว้ จรงิ ๆ” นางกระซิบทีขา้ งหู ของชายหน่มุ เขาไมเ่ พียงแตไ่ มย่ อมเบาแรงลง เสียงกระเสา่ ของนางยงิ ปลกุ พลงั บรุ ุษในตวั ใหล้ กุ โชนจนยากจะควบคมุ เขายิงจู่ โจมนางอยา่ งเรง่ เรา้ มากกวา่ เดิม เรอื นรา่ งทีเขาสมั ผสั ยงั คงน่มุ เนียนไมเ่ ปลยี น และดู เหมือนจะมีนาํ มีนวลกวา่ ตอนทีเขาออกจากบา้ นเสีย 13

ดว้ ยซาํ ชายหน่มุ กดแขนทงั สองขา้ งของนาง หมายจะลงโทษ หญิงสาวทีไมเ่ ชือฟัง เขาขยบั กายรุกหนกั ขนึ เรอื ยๆ จนสี หยนุ จือไมม่ ีเรยี วแรงทีจะสง่ เสยี งใดๆ ออกมาอีก รา่ ง เปลือยเปลา่ หมดแรงจะตา้ นทาน หญิงสาวถกู พลกิ ตวั ไป มาอยหู่ ลายครงั จนจาํ ไมไ่ ดแ้ ลว้ วา่ เขากอดรดั นาง แน่นอยา่ งสขุ สมไปแลว้ กีครงั สีหยนุ จือรอ้ งจนเสยี งแหบแหง้ สามีของนางกย็ งั ไมย่ อม ปลอ่ ยง่ายๆ ราวกบั วา่ เขาตอ้ งการจะกลนื กินรา่ งกายนี ทงั หมดเพือชดเชยเวลาหนงึ เดือนทีจากไป 14

ผา่ นไปนานเทา่ ไรไมร่ ู้ หญิงสาวเหนือยจนไมอ่ ยากแมแ้ ต่ จะขยบั นิว ในทีสดุ ชายหน่มุ กล็ กุ ขนึ เขาลงจากเตียงไป ตกั นาํ อนุ่ มาเช็ดเนือเชด็ ตวั ใหน้ างดว้ ยตนเอง สหี ยนุ จือนอนซบอกปถู้ านเหมือนแมวนอ้ ยขีออ้ นตวั หนงึ ออ้ มกอดของเขาใหค้ วามรูส้ กึ ทงั อบอนุ่ และปลอดภยั นางแนบใบหนา้ บนรา่ งแกรง่ พลางถไู ถไปมาอยา่ งผอ่ น คลาย จนกระทงั เขาถามขนึ วา่ “ชว่ งทีขา้ ไมอ่ ยู่ เจา้ คิดถงึ ขา้ หรอื ไม?่ ” คาํ ถามของเขาทาํ ใหน้ างใจเตน้ แรง จงึ พยกั หนา้ เบาๆ แทนคาํ ตอบ 15

นิวของชายหน่มุ ลบู ไลแ้ ผน่ หลงั ของนางอยา่ งเบามือ ทาํ ใหห้ ญิงสาวรูส้ กึ สบายจนแทบจะหลบั ไปตรงนนั แตก่ ลบั มีคาํ ถามหนงึ ผดุ ขนึ ในความคดิ นางจงึ เงยหนา้ สบตากบั เขา “แลว้ ทา่ นละ่ เจา้ คะ?” เสน้ ผมดาํ ขลบั ของนางแผส่ ยายบนทีนอน ทา่ ทางออด ออ้ นเหมือนแมวนอ้ ยขีเซา แตแ่ ววตากลบั เป็นประกาย รอคอยคาํ ตอบอยา่ งใจจดใจจ่อ เขาเหน็ แววตาอยา่ งนนั ของภรรยากอ็ ดไมไ่ ดท้ ีจะลบู หวั นางเบาๆ อยา่ งทะนุ ถนอมแลว้ พดู ดว้ ยนาํ เสยี งหยอกเยา้ 16

“ขา้ รงั แกเจา้ จนรา่ งแทบจะแตกสลาย จนขา้ แทบจะตาย ในสนามรบ เช่นนีแลว้ เจา้ ยงั สงสยั อยอู่ ีกหรอื ?” “...” สหี ยนุ จือไมร่ ูม้ าก่อนวา่ บรุ ุษทีดเู ยน็ ชาจะใชถ้ อ้ ยคาํ หยอกลอ้ และขีเลน่ ไดถ้ งึ เพียงนี เมือคดิ ถงึ ความเรา่ รอ้ น เมือครู่ นางก็อดหนา้ แดงดว้ ยความเขินอายไมไ่ ด้ เขา ถามนางขนึ อีกวา่ “จๆู่ รายจ่ายทีบา้ นกเ็ พิมขนึ มากมาย เจา้ คงกงั วลอยไู่ ม่ นอ้ ยสนิ ะ?” 17

สีหยนุ จือโอบเอวของปถู้ าน สา่ ยหนา้ ชา้ ๆ “ไมก่ งั วล หรอกเจา้ คะ่ เรอื งทาํ นาก็มีลงุ เยียนกบั ลงุ ฝเู ป็นคนดแู ล ขา้ รบั ผดิ ชอบเฉพาะเรอื งอาหารการกิน สว่ นรายจ่ายยงั พอรบั มือไหวอยู่ ใตเ้ ทา้ ไมต่ อ้ งเป็นกงั วลหรอกเจา้ คะ่ ” ไดย้ ินนางเอย่ เช่นนนั ชายหน่มุ จงึ ไมไ่ ดพ้ ดู อะไรอีก แต่ จๆู่ เขากเ็ ลอื นมือไปทีกน้ หญิงสาวพลางลบู คลาํ แลว้ บีบ เลก็ นอ้ ย ก่อนจะตีไปสองครงั อยา่ งเบามือเพือใหน้ างลกุ ขนึ ดว้ ยความเหนือยลา้ เหลือเกิน สีหยนุ จือจงึ ไดแ้ ตน่ อนนิง บนรา่ งเขาไมย่ อมลกุ ปถู้ านดงึ มือของนางออกแลว้ หา หมอนน่มุ ๆ สองใบมารองหวั ใหแ้ ทน สว่ นตวั เขากเ็ ดนิ ลง 18

จากเตียงไปใสเ่ สอื ผา้ หลงั ฉากกนั 19

ตอนที 32 ของฝากจากหนานหนิง เมือเดินออกมาจากหลงั ฉากกนั เขากห็ ยิบหอ่ ผา้ หนงึ หอ่ ออกมาดว้ ย ชายหน่มุ ยืนหอ่ ผา้ นนั ใหส้ ีหยนุ จือแลว้ พดู ดว้ ยนาํ เสยี งเรยี บนิง “ขา้ ใหเ้ จา้ ” สีหยนุ จือมองหอ่ ผา้ ในมือเขาดว้ ยความสงสยั หญิงสาว ยนั ตวั ลกุ ขนึ นงั แลว้ รบั หอ่ ผา้ มาจากอีกฝ่าย “นีคืออะไรหรอื เจา้ คะ?” 1

หญิงสาวเอย่ ถามแตเ่ ขาไมต่ อบ นางจงึ วางหอ่ ผา้ ลงบน ตกั ของตนแลว้ เปิดออก ทนั ทีทีเหน็ ของในหอ่ ผา้ เพียง แวบเดียว นางถงึ กบั นิงองึ ไปทนั ที ของในหอ่ ผา้ ลว้ นแตเ่ ป็นเครอื งประดบั ทีมีคา่ นางเคย เรยี นรูเ้ รอื งของมีคา่ เหลา่ นีมาจากรา้ นคา้ ของตระกลู สีอยู่ บา้ ง เพียงแคม่ องกร็ ูว้ า่ ของพวกนีคือเครอื งประดบั โบราณทียากจะประเมินคา่ ไดแ้ ละเป็นของแทท้ งั หมด มี ทงั มรกตทีแกะสลกั อยา่ งงดงาม หยกนาํ ดีและไข่มกุ เมด็ โต หญิงสาวตะลงึ งนั อยนู่ าน จงึ ไดถ้ ามออกมาอยา่ งแผว่ 2

เบา “ใตเ้ ทา้ ทา่ นไมไ่ ดไ้ ปปลน้ ใครทีหนานหนิงใชไ่ หมเจา้ คะ?” “...” ปถู้ านขมวดคิว ดีดหนา้ ผากนางไปทีหนงึ แลว้ ขนึ ไปนอน บนเตียงอีกครงั สีหยนุ จือยงั คงใจเตน้ แรง เพราะนางไมร่ ูท้ ีมาของของ พวกนีแลว้ จะกลา้ รบั ไวไ้ ดอ้ ยา่ งไร 3

เมือเหน็ ภรรยามีสีหนา้ คิดมาก เขาก็จาํ ตอ้ งบอกตาม ความจรงิ พรอ้ มกบั ถามกลบั ไปวา่ “เจา้ คงไมค่ ดิ วา่ ...ตระกลู ปทู้ าํ ศกึ สงครามมาหลายสบิ ปี มาวนั นีจะไมม่ ีสมบตั เิ หลืออยเู่ ลยอยา่ งนนั ใชไ่ หม?” “...” เมือไดย้ นิ ปถู้ านถามเช่นนนั สีหยนุ จือก็ยงิ ตกตะลงึ มากกวา่ เดิม . 4

หลงั จากทีปถู้ านกลบั มาจากหนานหนิง สีหยนุ จือรูส้ กึ วา่ เขาแปลกไปเหมือนเป็นคนละคนและ มกั จะใหข้ องมีคา่ กบั นางบอ่ ยๆ ก่อนหนา้ นีเขากใ็ หห้ อ่ ผา้ ทีดา้ นในมีเครอื งประดบั มีคา่ มากมายมาหนงึ หอ่ วนั ตอ่ มากไ็ มร่ ูไ้ ปเอาดอกไมจ้ าก ไหนมาใหจ้ นเตม็ หอ้ งไปหมด พอตอนบา่ ย เขาสงั ใหจ้ า้ วอีไปพาบา่ วรบั ใชม้ าสคี น เขา จดั บา่ วรบั ใชค้ นหนงึ ไวใ้ หท้ า่ นป่เู รยี กใชง้ าน สว่ นหญิงรบั ใชท้ ีอายมุ ากหน่อยชือปา้ หลวิ ใหม้ าดแู ลบา้ น และมีสาว ใชอ้ ีกสองคนทีไดร้ บั มอบหมายใหเ้ ป็นสาวใชค้ อยช่วย 5

งานสีหยนุ จือ นางรูส้ กึ ซาบซงึ ใจอยา่ งบอกไมถ่ กู แตเ่ มือในบา้ นมีคน เพิมขนึ มาถงึ สคี นในคราวเดียวก็ยากทีปรบั ตวั ใหค้ นุ้ ชิน อีกอยา่ งพืนทีในบา้ นเดิมทีกไ็ มไ่ ดก้ วา้ งมากนกั ตอนนี จา้ วอีและหานเฟิงจงึ ตอ้ งยา้ ยไปนอนหอ้ งเดียวกนั และ ยกอีกหอ้ งใหป้ า้ หลวิ และสาวใชส้ องคนพกั อยดู่ ว้ ยกนั สว่ นบา่ วรบั ใชช้ ายใหไ้ ปอยใู่ นหอ้ งรบั รองแขกเลก็ ๆ ที วา่ งอยู่ เมือทงั หมดตอ้ งมาอยรู่ วมกนั บา้ นหลงั เลก็ จงึ แออดั ขนึ ในทนั ที ตอนเยน็ วนั นนั นางไดล้ องปรกึ ษาเรอื งนีกบั ปถู้ าน แตท่ ี 6

นางไมค่ าดคดิ คือวนั ตอ่ มาอีกฝ่ายจะยืนแผนการตอ่ เติม บา้ นทีเขาออกแบบและเขียนไวบ้ นกระดาษอยา่ งเรยี บ รอ้ ยสง่ มาใหแ้ ลว้ ถามนางวา่ มีอะไรอยากจะเสรมิ อีกหรอื ไม่ ตามปกตสิ ีหยนุ จือก็ไมใ่ ช่คนเรอื งมากเรอื งทีอยทู่ ีกิน แต่ เมือเหน็ ผงั บา้ นหลงั ใหญ่ทีเขาวาดให้ นบั จากซา้ ยไปขวา มีหอ้ งทงั หมดสามสบิ สองหอ้ ง ยงั ไมร่ วมถงึ สวนดอกไม้ และสระนาํ หนา้ บา้ นนนั อีก หากจะสรา้ งบา้ นตามนีจรงิ ๆ ถา้ ไมม่ ีเงินเป็นหมืนๆ ตาํ ลงึ ก็คงทาํ ไมไ่ ด้ สหี ยนุ จือสา่ ยหนา้ นอ้ ยๆ อยา่ งจนปัญญา ถงึ ครงั นีอาจ จะถกู เขาถลงึ ตาใส่ แตน่ างก็จาํ เป็นตอ้ งแยง้ วา่ บา้ นเรา ยงั ไมม่ ีความจาํ เป็นตอ้ งสรา้ งหอ้ งมากมายขนาดนนั 7

และนางก็ไดค้ ดิ วางแผนจดั การเรอื งนีไวบ้ า้ งแลว้ หลงั จากทาํ นามาหลายเดือน ทกุ อยา่ งกเ็ รมิ เป็นรูปเป็น รา่ งมากขนึ ลงุ เยียนกบั ลงุ ฝยู งั บอกอีกวา่ ไมม่ ีอะไรทีนา่ เป็นหว่ ง นางจงึ พอมีเวลามาคดิ เรอื งสพั เพเหระภายใน บา้ น สดุ ทา้ ยหญิงสาวจงึ ยืนยนั กบั เขาวา่ นางจะสรา้ งบา้ น ใหมข่ นึ หนงึ หลงั และตอ่ เตมิ หอ้ งภายในเพียงหา้ หรอื หก หอ้ งเทา่ นนั โดยสรา้ งบนพืนทีวา่ งขา้ งๆ หอ้ งนอนหลกั แลว้ แยกเป็นหลงั เดียวจากบา้ นหลงั อืนๆ แตใ่ หอ้ ยใู่ น บรเิ วณเดียวกนั และบา้ นใหมน่ ีจะใหม้ ีหอ้ งนอนหนงึ หอ้ ง หอ้ งของลกู ๆ อีกสองหอ้ ง หอ้ งหนงั สือหนงึ หอ้ ง และหอ้ ง ทาํ งานเยบ็ ปักอีกหนงึ หอ้ ง 8

บา้ นหลงั นีตงั อยไู่ มห่ า่ งจากบา้ นเดมิ ของทา่ นป่ทู ีอยดู่ า้ น หลงั มากนกั แตม่ ีกาํ แพงแยกเป็นสดั เป็นสว่ นชดั เจน เวลาสรา้ งจงึ ไมจ่ าํ เป็นตอ้ งทบุ กาํ แพง และไมเ่ ป็นการ รบกวนการพกั ผอ่ นของทา่ นป่ ู ตอนนีงานบา้ นสว่ นใหญ่มีปา้ หลวิ และสาวใชอ้ ีกสองคน คอยดแู ล สีหยนุ จือจงึ ดแู ลเฉพาะเรอื งทาํ อาหารใหค้ นใน บา้ นเทา่ นนั ซงึ ทาํ ใหน้ างมีเวลาวา่ งมากกวา่ เดิม . เมือหลายวนั กอ่ น นางไดเ้ ยบ็ เสอื คลมุ ใหก้ บั สามีหนงึ ตวั 9

วนั นีพอมีเวลาวา่ งจงึ มานงั นอกบา้ นเพือปักรูปดอก กลว้ ยไมท้ ีมมุ เสือใหเ้ ขา ขณะทีกาํ ลงั ปักจนใกลจ้ ะเสรจ็ พีสะใภท้ า่ นหนงึ บงั เอญิ เดินผา่ นมาจงึ เขา้ มาดวู า่ นาง กาํ ลงั ทาํ อะไร แมน่ างเชียนยืนดอู ยขู่ า้ งหลงั สหี ยนุ จือครูห่ นงึ จากนนั ก็ สง่ เสียง “ห”ึ ในลาํ คอพลางสา่ ยหนา้ หญิงสาวหนั ไปมอง ตามเสยี ง แลว้ ถามพีสะใภด้ ว้ ยความสงสยั “ทาํ ไมหรอื เจา้ คะ ขา้ ปักผิดร?ึ ” แมน่ างเชียนกม้ ตวั มาหยบิ เสอื ในมือของสหี ยนุ จือไปดู 10

แลว้ พดู อยา่ งเหยียดหยาม “เจา้ พยายามปักดอกไมน้ ีมา หลายวนั แลว้ ละ่ ส?ิ ” หญิงสาวพยกั หนา้ “ใชเ่ จา้ คะ่ นา่ จะราวๆ หา้ หรอื หกวนั ไดแ้ ลว้ ฝีมือขา้ ไมค่ อ่ ยดี ปักก็ชา้ ขายหนา้ ทา่ นพีหลือ เกิน” แมน่ างเชียนถอนหายใจทีหนงึ โยนเสอื ตวั นนั คืนใหส้ หี ยุ นจือ พดู อยา่ งไมร่ กั ษานาํ ใจ “ฝีมือมีเทา่ นีรึ ดอกไมก้ ด็ ไู ม่ เป็นรูปเป็นรา่ ง ไมม่ ีชีวิตชีวา สีกเ็ ชย ไมร่ ูม้ ารดาของเจา้ สอนมาอยา่ งไร?” “...” เมือพดู ถงึ มารดา สหี ยนุ จือก็ไดแ้ ตย่ มิ เจือนแลว้ กม้ 11

หนา้ ไมพ่ ดู อะไรอีก อาสะใภห้ ลานเดนิ ออกมาตามหาแมน่ างเชียนเหมือนจะ มีธรุ ะบางอยา่ ง แมน่ างเชียนมีสหี นา้ ดีใจราวกบั เจอคนที จะรว่ มวิจารณเ์ รอื งของสีหยนุ จือดว้ ยแลว้ จงึ รบี กวกั มือ เรยี กอีกฝ่าย จากนนั ก็ดงึ เสอื จากมือของสหี ยนุ จือไปยืน ใหด้ แู ลว้ พดู วา่ “ทา่ นรบี มาดนู ีสเิ จา้ คะ ฝีมือการปักดอกไมข้ องนอ้ ง สะใภข้ า้ ดเู หมือนดอกไมท้ ีงอกบนกองหญา้ ไหม?” หญิงสงู วยั กวา่ เดินเขา้ มารบั ไปดอู ยา่ งพนิ ิจพิเคราะหค์ รู่ หนงึ แลว้ พดู ขนึ วา่ “นีมนั อะไรกนั ? จะวา่ ดอกไมก้ ็ไมใ่ ช่ 12

จะวา่ เป็นตน้ หญา้ ก็ไมเ่ หมือน ฝีมือมีเพียงเทา่ นีไมร่ ูว้ า่ หลานชายขา้ จะใสเ่ สอื ตวั นีลงไดอ้ ยา่ งไร” “...” พดู เสรจ็ กส็ ง่ เสอื คืนใหส้ หี ยนุ จือ สว่ นแมน่ างเชียนไดย้ นิ อาสะใภพ้ ดู อยา่ งนนั ก็แอบปิดปากยมิ เยาะอยา่ งพอใจ ซาํ ยงั แกลง้ ปลอบนางวา่ “นอ้ งสะใภ้ เจา้ อยา่ ไดถ้ ือสา แตก่ อ่ นทีทา่ นอาจะแตง่ งาน อาสะใภเ้ ป็นถงึ ผเู้ ชียวชาญงานปักผา้ อนั ดบั ตน้ ๆ ของเมืองหลวง รสนิยมก็เลยสงู ไปหน่อย” 13

สีหยนุ จือเพียงแตย่ มิ โดยไมพ่ ดู อะไร กม้ หนา้ กม้ ตาเก็บ เข็มกบั ดา้ ย จากนนั กเ็ หน็ วา่ อาสะใภไ้ มไ่ ดส้ นใจนางแลว้ แตห่ นั ไปดงึ มือพีสะใภพ้ าเขา้ ไปในหอ้ งเหมือนมีเรอื งที อยากคยุ กนั แตไ่ มอ่ ยากใหใ้ ครรู้ นางไดย้ ินเพียงคาํ วา่ ‘ยืม’ ‘คืน’ ดงั แวว่ มาเบาๆ . ตน้ เดือนหา้ สหี ยนุ จือไดร้ บั เทียบเชิญฉบบั หนงึ เนือความดา้ นใน เขียนวา่ 14

‘โรงเตียมทีใหญ่ทีสดุ ในเมืองจะเปิดในอีกสามวนั ขา้ ง หนา้ เถา้ แก่รา้ นตงั ใจเชิญนายทา่ นผเู้ ฒา่ คณุ ชายปแู้ ละ ฮหู ยนิ เขา้ เมืองเพือไปรว่ มงาน’ สหี ยนุ จือมองหาชือผสู้ ง่ พอพบกบั ชือทีคนุ้ เคยบนเทียบ เชิญ ‘จางถิง’ นางจงึ เขา้ ใจไดท้ นั ที หญิงสาวเก็บเทียบเชิญไวแ้ ตไ่ มไ่ ดต้ อบตกลงกบั คนทีนาํ มามอบใหใ้ นทนั ที เพราะจางถิงไมไ่ ดเ้ ชิญนางเพียงคน เดียว แตเ่ ชิญครอบครวั ตระกลู ปทู้ กุ คน นางจงึ ไมอ่ าจ ตดั สนิ ใจไดเ้ พียงลาํ พงั 15

ระหวา่ งทีกินอาหารเยน็ รว่ มกนั สีหยนุ จือจงึ พดู เรอื งนีขนึ ผชู้ ายทีนงั รว่ มโต๊ะอาหารตา่ งนิงฟังทีนางบอก ทา่ นป่ทู ี กาํ ลงั คีบอาหารเขา้ ปาก ถามนางวา่ “หลานสะใภ้ เจา้ บอกวา่ มีคนเชิญบา้ นเราไปกิน ขา้ วอยา่ งนนั ร?ึ ” สหี ยนุ จือเหน็ วา่ ทา่ นป่มู ีสีหนา้ เปลยี นไปจงึ วางตะเกียบ ลง พยกั หนา้ นอ้ ยๆ แลว้ ตอบอยา่ งมีมารยาท “ใชเ่ จา้ คะ่ แตถ่ า้ ทา่ นป่ไู มอ่ ยากไป...” “ทาํ ไมจะไมอ่ ยากไป!” ทา่ นป่รู บี พดู สวนขนึ มา ใชม้ ือตบ 16

โต๊ะแลว้ ยืนขนึ จากนนั ก็พดู ดว้ ยนาํ เสยี งตืนเตน้ “มีคนเชิญเราไปกินขา้ วทงั ที เป็นเรอื งน่ายินดีขนาดนีขา้ จะไมไ่ ปไดอ้ ยา่ งไร ตงั แตอ่ อกจากเมืองหลวงมากย็ งั ไม่ เคยไดร้ บั คาํ เชิญ ไปส.ิ ..ไมว่ า่ อยา่ งไรกต็ อ้ งไปใหไ้ ด!้ ” ทา่ ทางจรงิ จงั ของทา่ นป่ทู าํ ใหค้ นทงั โต๊ะเงียบไปครูห่ นงึ สายตาทีมองมาราวกบั จะบอกวา่ ‘ไมเ่ หน็ ตอ้ งตืนเตน้ ขนาดนีเลย’ ผา่ นไปครูห่ นงึ เหมือนทา่ นป่จู ะรูต้ วั วา่ ตนเองดตู ืนเตน้ มากเกินไปจงึ กระแอมเลก็ นอ้ ย เปลยี นมาพดู อยา่ งเป็น การเป็นงาน 17

“ขา้ หมายความวา่ ...ในเมือเขาอตุ สา่ หเ์ ชิญมาแลว้ ตระกู ลปขู้ องเราก็ควรจะตอบรบั คาํ เชิญ จะใหเ้ จา้ ภาพเสีย หนา้ ไดอ้ ยา่ งไร” คนทีเหลอื มองหนา้ กนั ไปมาราวกบั จะบอกวา่ ‘ถงึ จะพดู อยา่ งนนั กป็ ิดอารมณด์ ีใจไมม่ ิดอยดู่ ี’ สหี ยนุ จือเหน็ ทา่ นป่หู รตี า ตงั ทา่ ราวกบั วา่ จะระเบิด อารมณอ์ อกมาเสยี เดียวนี นางจงึ รบี พดู ขนึ วา่ “ใช่เจา้ คะ่ ขอตระกลู ปจู้ งเจรญิ ” 18

ทา่ นป่จู งึ ยอมนงั ลงอยา่ งพอใจ กม้ หนา้ กม้ ตากินขา้ วตอ่ 19

ตอนที 33 ข้าไม่อยากรู้แล้วเจ้าค่ะ เมือในบา้ นมีบา่ วรบั ใชแ้ ลว้ นางก็ไมต่ อ้ งคอยเกบ็ ลา้ ง จานชามอยา่ งเคย จงึ มีเวลากลบั มาทีหอ้ งเรว็ กวา่ เดมิ หญิงสาวถือเสอื ทีตงั ใจทาํ ใหส้ ามีแตก่ ลบั ถกู อาสะใภ้ และแมน่ างเชียนดถู กู ฝีมือการปักขนึ มาดู จากนนั กห็ นั ซา้ ยมองขวา เมือไมเ่ หน็ ใครนางจงึ นงั เลาะดา้ ยทีเยบ็ ไป แลว้ ออก ขณะทีนางกาํ ลงั แกง้ านปัก ปถู้ านก็เขา้ มาในหอ้ ง เหน็ สี หนา้ ของนางทีกาํ ลงั มองผา้ ในมืออยา่ งจนปัญญาเขา้ พอ 1

ดี และทนั ทีทีนางเหน็ เขาก็ลกุ ขนึ เดินไปหาพรอ้ มรอยยมิ ปถู้ านอยากจะดงึ หญิงสาวเขา้ มากอดแลว้ จมุ พิตนางสกั หน่อย แตอ่ ีกฝ่ายกลบั หลบไดท้ นั ทวา่ เขากไ็ มไ่ ดถ้ ือสา การกระทาํ แบบนนั ของนาง ชายหน่มุ กางแขนทงั สองขา้ งออก เมือสีหยนุ จือเหน็ ทา่ ทางอยา่ งนนั ของสามีก็รูไ้ ดท้ นั ที จงึ เขา้ ไปเปลยี นเสือ นอกใหเ้ ขาอยา่ งคลอ่ งแคลว่ ขณะทีกาํ ลงั จะเดนิ ไปหยบิ เสอื ตวั ใหมใ่ นตเู้ สอื ผา้ นางก็ เหน็ เขาชีไปยงั เสอื ทีตนกาํ ลงั แกล้ ายปักคา้ งไว้ แลว้ ถาม วา่ 2

“เยบ็ เสรจ็ แลว้ ไมใ่ ช่ร?ึ ” สีหยนุ จือเดินไปหยบิ เสอื ตวั ใหมอ่ อกมาจากตู้ บอกกบั ชายหนมุ่ ดว้ ยรอยยมิ “ยงั ไมเ่ สรจ็ เจา้ คะ่ ขา้ อยากปัก ดอกไมไ้ วท้ ีมมุ เสือ จะไดต้ า่ งจากเสอื ตวั อืนๆ ของทา่ น” ปถู้ านเหน็ นางพดู ดว้ ยทา่ ทางเขินอายจงึ ไมไ่ ดถ้ ามอะไร อีก เขาขนึ ไปนอนอา่ นหนงั สือบนเตียงโดยมีสีหยนุ จือนงั ปักผา้ อยขู่ า้ งๆ บรรยากาศภายในหอ้ งจงึ เงียบสนิท ไมม่ ี ใครพดู อะไร จนกระทงั ปถู้ านละสายตาจากหนงั สอื และ เหลอื บมองหญิงสาวขา้ งกาย เหน็ นางจอ้ งลายดอกไมท้ ี กาํ ลงั ปักดว้ ยสายตาเศรา้ สรอ้ ยจงึ พดู ขนึ วา่ 3