(ผม)จีบหมอ

By Tartus

(ผม)จีบหมอ By Tartus

(กอน)จบี หมอ 0 อกี สิบหา นาท…ี ตึก ตึก ตกึ เสียงฝเ ทา ดังขึ้นทา มกลางสนามบนิ ที่มีผคู นพลกุ พลาน รองเทา แตะราคาถกู หลดุ ออกตามแรงวง่ิ ที่เร็วขึน้ เขาหนั กลบั ไปมองรองเทา ของ ตวั เองกอ นจะคดิ ในใจวา เออเด๋ยี วคอ ยกลับมาเกบ็ สิง่ ตรงหนา ทาํ ใหเ ขา เลอื กท่จี ะทาํ แบบนนั้ สัญญาณเตือนขน้ึ เครอ่ื งดงั ขนึ้ อกี คร้งั ทําใหห ัวใจที่ เตน ผิดจังหวะเตน แรงขน้ึ อีกเทาตวั ตอ งทันสวิ ะ… เขาหยดุ ลงหนา ทางเขาเกทพรอมกบั หญงิ สาวคนหนึ่งทีก่ ดดู โทรศัพทม อื ถือทกุ ๆหา วนิ าที ทนั ทที ี่เธอเหน็ เขาขาทง้ั สองขา งกร็ ีบว่ิงเขา มาหาอยางอัตโนมัติ นํ้าตาท่เี ออลน รนิ ไหลออกมาไมข าดสายราวกบั สง่ั ได เสยี งหอบหายใจทาํ ใหเธอรูวา คนตรงหนา รบี มามากแคไ หน มือหนาคอ ยๆ เอ้ือมมือเช็ดน้าํ ตาผหู ญิงตรงหนากอ นจะระบายยม้ิ “เกือบไมท นั ” “อือ้ ” เธอตอบรบั สัน้ ๆกอ นจะกุมมือของอกี ฝา ยเอาไว เวลา เรงรดั ทาํ ใหเธอตอ งรบี พดู กับเขากอนท่ีเธอจะขน้ึ เครอ่ื งไมท นั “หยุดรอ งไหไ ดแ ลว ไปเรียนตอ นะ” By Tartus

“ฉนั คดิ ถงึ นายน”ิ มอื เรยี วคอ ยๆปาดนํา้ ตากอ นจะพดู ตอ “คิด วา นายจะไมมาซะแลว” “บา หรอ ยงั ไงก็ตอ งมาอยแู ลว” เขาพูดพรอมกบั กม ลงมอง รองเทา ของตวั เองที่เหลอื เพยี งขางเดยี ว อีกขางหลนที่ไหนวะ… “ไมม เี วลาแลว แพรตอ งไปแลว” เธอพูดเสียงส่ัน มอื เรียวกุม มือคนตรงหนา ไวแนน ราวกลบั มนั เปน คร้งั สุดทา ย ใช… ครง้ั สุดทา ย “ไปเถอะ” เขาสดู ลมหายใจเขา ลึกๆเพราะระยะทางทเ่ี ขาวง่ิ มา ไมใกลและเขาไมรูตัวดวยซาํ้ วา จะออกจากสนามบนิ นอ้ี ยา งไร “มาเพราะ คดิ วา เธอตอ งรอ” “ตอ งรออยแู ลว…แฟนทั้งคนนะ” เธอพูดพรอ มกับยืน่ กลอ ง เลก็ ๆที่ถอื ไวใ นมอื ใหคนตรงหนา “แพรทําไวใหบ ุน เผอ่ื คดิ ถงึ แพร” “ไมเห็นตองทาํ เลย” เขาดันมอื กลับ “ไปเรียนไมไ ดไ ปถาวรซะ หนอย” “แตแ พรทาํ …” “ไมเอา แพรเกบ็ ไวเถอะ” “แต…” “เอากไ็ ด สบายใจกวาใชไ หม” เขารบั ของจากแฟนสาวอยา ง จํายอมแมว า จะไมไดน กึ ดใี จกับของทเ่ี ธอตัง้ ใจทําให By Tartus

“บนุ …แพรตอ งไปแลวนะ” เธอเรยี กชอื่ คนรกั เสยี งสน่ั น้ําตาที่ หยดุ ไหลเร่ิมคลอทด่ี วงตาทั้งสองขางอกี ครัง้ ไมอ ยากไป…อยากอยูต รงน้ี “อืม โชคดนี ะ” “สญั ญานะวา จะไมเปล่ยี นไป” มอื เรียวบบี มอื คนตรงหนา แนน แคส ี่ป… “เปลี่ยนไปแนน อน” เขาตอบกลบั มาทันควัน “เธอมคี นใหมไ ด เลย” “บุน…นไ่ี มใชเวลาท่นี ายจะมาพดู เลนนะ” “เปลา ไมไดพูดเลน ” สหี นา ที่ไมบ งบอกอารมณท าํ เอาหญิงสาว ถงึ กบั เดาทางไมออก “ทรี่ ีบมาเพราะมีเรอ่ื งสาํ คัญจะบอก” “วา มาสิ” เธอกดดเู วลาในโทรศัพทอ ีกคร้ัง ขอแคอ กี สองนาทเี ทานนั้ … “เราเลิกกนั เถอะ” “อะ…อะไรนะ” เธอถามอยางไมเชือ่ หู เขาบา ไปแลว “ไมตองถามซ้าํ หรอก เรารูวา เธอไดย นิ ชดั แลว วา เราจะมาบอก เลิก” เขาทาํ หนา เหมือนเรอ่ื งทีพ่ ูดมาเปนเรอ่ื งธรรมดาทพ่ี ดู ออกมางา ยๆ By Tartus

แพรมองคนตรงหนาอยา งไมเขา ใจ มคี ําถามมากมายท่เี ขา อยากจะถามคนรักเพียงแตเ วลาเรม่ิ บบี ทําใหเ ธอไมสามารถทจี่ ะถามอะไร ตอได “คงมีคําถามสนิ ะ” เขาพดู อยางรูทนั “อมื ” “สรปุ งายๆเธอจะไดไมตกเครอ่ื ง คอื สีป่ น เ้ี รารตู วั เองวา เปลีย่ นไปแนน อน เขามหาลยั ใหมอ ะไรๆมันก็ตองเปล่ียน” ถงึ จะรวู าคาํ พดู เหลานี้จะทาํ ใหอ กี ฝายรสู กึ แยแตน่นั กเ็ ปนทางที่ ชดั เจนกบั เขาและเธอมากท่ีสุด “เธอเองก็ไปเจอสงั คมใหม การทเ่ี ราจะใหสัญญากนั วา จะไม เปลย่ี นไปหรือรอจนกวา เธอจะกลับมา บอกเลยเราทาํ ไมไ ด” เขาสรุปให เธอฟงเสร็จสรรพ “บนุ …ทผ่ี า นมามนั คืออะไร” แมร ะยะเวลาท่เี ขาและเธอคบกนั เปนเพียงเวลาสัน้ ๆแตนน่ั กท็ าํ ใหเ ธอรูสึกรักผูชายตรงหนา รักแมวาเขาแทบจะไมเ คยทาํ อะไรใหเธอเลย “มนั ก็คอื ความรูส กึ ดีๆแหละแพร เราไมใ ชพระเอกในนยิ ายวะท่ี จะบอกวา เราจะไมเปลย่ี นไปเราจะเหมอื นเดิม เรามชี วี ติ จิตใจ รอขนาด นนั้ ไมไ หวหรอก” “บุนพูดแบบนี้ไดยังไง” นว้ิ เรียวกําหมดั เขา หากนั อยา งไมร ตู ัว “แพรรกั บุน มากนะ” By Tartus

“รูวา รกั แตส ่ปี นีอ้ ยาทรมานตัวเองโดยการคดิ ถึงเราเลยเพราะ เรารวู า มันแยกวา การทีเ่ ราเลิกกนั ” “งายกวา งั้นหรอ…” “แบบน้ีดที ่สี ุดแลว แพร” “บนุ พูดงา ยเนอะ” “เอานา เจ็บไมก ่ีวนั เดี๋ยวแพรกห็ าย อกี อยางฝรง่ั หลอ กวาเรา ต้ังเยอะไมเห็นตอ งเศรา นาน ใชชวี ติ ใหค มุ …” เพยี๊ ะ!!! มอื เรียวสะบดั ลงบนแกมซายอยา งแรง แรงเหวยี่ งท่ีมอื ทําใหค น ตรงหนา ถงึ กับเงยี บไปพกั หน่ึง เขาหนั มามองหนาเธอชา ๆพรอ มความรูสกึ เจบ็ ท่แี กม ซา ย ชา เสียงเตือนครั้งสุดทา ยดงั ขน้ึ เขาคอ ยๆหลบั ตาลงชา ๆ ผอนลม หายใจหนักๆ ดวงตาคมกริบมองคนตรงหนาอกี ครัง้ เขาไมโ กรธทเี่ ธอทํา แบบน้ี กลบั ดซี ะอีกที่ทกุ อยา งมันจะไดจ บแบบไมตองมีอะไรตดิ ใจกันอีก “มีคนใหมไ ดเลย…เพราะเราก็จะมีเหมือนกัน” “…” “โชคดี ต้ังใจเรียนละ” . By Tartus

คณุ มีหน่ึงการแจงเตอื น เสยี งแจง เตอื นจากคอมพวิ เตอรเครื่องใหญด งั ขึน้ ดงึ สมาธขิ อง คนท่ีกําลังจดจอ อยกู บั หนงั สอื การต นู บุนละสายตาจากหนงั สือทเ่ี ปดอา น แลวหนั ไปสนใจกับหนา จอคอมพวิ เตอรที่มีเสยี งแจง เตือนพรอ มกับ หนาตางเล็กๆเดง ขน้ึ มา เกือบสองช่ัวโมงแลว ทเี่ ขาเปดคอมทิง้ ไวโดยท่ี ไมไดทาํ อะไรกับมันนอกจากเปดไวใ หเสียงเพลงคลอไปกบั บรรยากาศการ อานหนงั สือการตูนในชว งปด เทอมใหญ Thanthup titrirat ไดโพสตร ปู ภาพใหม จากตาที่เรม่ิ จะปดลงทุกทกี ลบั สวางขน้ึ อีกครัง้ เพราะช่ือของคน ตรงหนา มอื รบี เล่อื นเมาสเ ขาไปดูในแจงเตอื นท่ตี ง้ั คาไวใ หเ ขาเปนคน พิเศษ บนุ สามารถตดิ ตามทกุ อยางท่เี ขาอพั เดทไดโ ดยไมมีทางพลาด เรอื่ งราวตางๆท่เี กดิ ข้นึ กบั เขา เขา…คนทบ่ี นุ เชือ่ วาเปนรักแรกพบ 1 นาทีทแี่ ลว By Tartus

Thanthup titrirat : อานหนงั สอื วา ยากแลว อา นใจเธอนัน้ ยากกวา “แคปชนั่ อะไรวะ” รอยย้มิ บางๆหลุดออกมาพรอมเสยี งหวั เราะ มือคอ ยๆเล่อื นดูคอมเมนทท ่ีข้นึ มาไวประหนึง่ วา คนๆนเี้ ปน เนต็ ไอดอล Kinnnn : โอโหไอห มอ เด๋ียวน้ีมึงเส่ยี วขนึ้ นะเพอื่ นนน PPong : ไอค ินมนั แกลง มึง กเู ปลา ฟอ ง แตก เู หน็ *แนบรปู ทค่ี นิ ถือโทรศัพทของเจา ตวั เอาไวแ ลว ย้ิมคิกคกั * Nannie : วา วว คณุ หมอฐานทพั หลอ จงั เลยคะ ขนาดหลบั ยงั หลอ เลย อกี สองสามคอมเมน ทที่ออกไปทางเดก็ มอตน กรด๊ี คนหลอ ขอ อานขา มๆไปแลวกัน อานไปกไ็ มไ ดเ กิดประโยชนก ับตัวเทา ไหร Save as… รปู ภาพของผชู ายคนหนึ่งที่ฟุบหลบั คาหนังสอื เลม หนาทเี่ ขา อา นมาไดเ กอื บคร่งึ กบั ภาพเบื้องหลงั ทาํ ใหบุนเดาไมยากวา ตอนนีเ้ จา ตัว เขาอยูท ่ไี หน By Tartus

เวลาน้ียงั อยทู หี่ อสมุดอยอู กี หรอ…คณุ หมอ มนษุ ยล องหน ถกู ใจรปู ภาพของ Thanthup titrirat ไมรูวาเม่ือไหรหวั ใจของเขาคนนเ้ี ริม่ เตน แรงขน้ึ เรอื่ ยๆเม่ือมอง ภาพตรงหนา แมว าในความเปน จรงิ เขาเองจะไมเ คยเจอคนๆนี้เลยสกั ครั้ง มาถงึ ตรงนค้ี งมองวาเขาเปนโรคจิต ไมแ ปลกท่หี ลายๆคนละคิดแบบ น้ันมีเพียงแตต วั เขาเองท่รี วู าสง่ิ ทเ่ี กดิ ข้ึนมนั ไมไดม าจากภาวะการบง พรอ ง ทางสมอง แตวา…มนั เปน … รักแรกพบ ยอนกลบั ไปเมื่อ 1 ปกอน ‘บุน’ ผชู ายธรรมดาคนหนง่ึ ในรวั้ โรงเรยี นท่ีมแี ตเด็กหวั กะทิอยู รวมกันและเขาก็เหมือนกบั เดก็ นอกคอกที่ไมเคยไดเ ศษเสย้ี วความฉลาด จากผูคนรอบขาง กระดาษแผนสีขาวสะอาดที่อาจารยแจกใหเขยี นช่ือ สถาบันท่ีอยากจะศกึ ษาตอ ในระดบั มหาวทิ ยาลยั ยังคงวา งเปลา ไมม ี รอ งรอยของการขดี เขยี นอะไรลงไป อยากเรียนอะไร…เขายังไมรูเลย By Tartus

“เปนอะไรวะไอส”ี่ เพอ่ื นสนิทเรยี กชือ่ ท่ีมีแตพวกเขาสี่คนที่รู กันเอง “วา งเปลา ” เขาตอบพรอ มกบั ชกู ระดาษท่ีขาวสะอาดกวา ใบหนาของเพอื่ นตวั เองไปตรงหนา เพอ่ื นสนทิ ท้ังสามคน “ละไมไมเขยี นวะ” ‘หนง่ึ ’ เพอื่ นทเี่ ปรียบเสมือนหัวสมองของกลุมเอยขึ้น มอื กระตกุ ขาแวน เล็กนอ ยกอนจะมองบนุ ดวยความเปนหว งหรือสมเพชเจา ตวั กย็ งั แยกไมอ อก แมว า จะคบกนั มานานแลวแตหน่งึ เองกไ็ มร ูว า จริงๆ แลวไอสเี่ พ่อื นของเขาอยากจะเรยี นอะไรกันแน “ถา คิดไดกูกเ็ ขยี นไปนานแลว ” “ไปจิตวทิ ยากับกูไหม” ‘สอง’ เพอื่ นท่ีแทบจะเอาหลักการของจิตวทิ ยาทกุ อยางมาใช ในการดําเนนิ ชวี ิตประจําวัน ทุกครงั้ ทีม่ ปี ญหาเขาเปรียบเสมอื นพอ่ี อยพ่ี ฉอดที่จะคอยบรรเทาทุกขใหแ กเพอ่ื นๆถงึ แมหนาตามนั จะเหมือนกับพงึ่ ออกจากคุกมากต็ าม “หนากดู ใู หค ําปรึกษาคนไดว างน้ั ” เขาถอนหายใจ “ชา งมนั เถอะ คะแนนถงึ อนั ไหนกเ็ ลอื กไป” “อนาคตมึงนะไอส ัด” มอื ท่เี ปอ นไปดว ยดินสอตบหัวเพ่ือน ตัวเองเสียงดัง By Tartus

‘สาม’ เพ่อื นท่ที มุ เทท้งั กายและใจใหก ับการวาดรูป เปน คนท่มี ี จดุ ยืนทีช่ ดั เจนมาตงั้ แตข้นึ มธั ยมปลายและก็เปนคนเดยี วในกลุม ทไ่ี มตอ ง คดิ มากเรื่องมหาลยั เพราะผลงานท่ผี า นมาทําใหส ามารถเขาเรียนไดใน รอบรบั ตรง “ตบซะความรกู ูสะเทือนเลย” เขามองเพ่อื นทง้ั สามคนทีด่ จู ะเครียดเรอ่ื งการเลือกคณะเรยี น ของเขามากกวา ของตัวพวกมนั เอง ไมใชว า เขาไมค ิดแตเ ขาคิดมาหลาย วันตดิ แตก ็ไมไ ดคาํ ตอบสักทีวา สง่ิ ท่ตี อ งการจริงๆของเขาคอื อะไร หนงึ่ สอง สาม สี่ คือชื่อท่พี วกเขาใชเ รียกกันแทนช่อื จรงิ ๆโดย ทไ่ี มมีเหตผุ ลวา เรยี กทําไม ถงึ ชว งแรกๆจะฟงดแู ปลกๆแตพ อหลังๆมันก็ กลายเปนช่อื ทสี่ องของพวกเขาท่ีใชเ รยี กกนั แทนช่ือจริงๆ “เด๋ียวกค็ งคดิ ไดเ องแหละ” ในเมอ่ื ยังคดิ ไมอ อกกป็ ลอ ยใหม นั วา งตอ ไป อกี ไมน านเขาก็คงจะรวู า จรงิ ๆแลว เขาอยากจะเรียนอะไรกนั แน “เออยังไงก็รีบคิด” สองตบบา เพือ่ นดวยความเปนหว ง “ไป เถอะ คาบอาจารยสมรถาสายเจแกสวดยาวแน กขู เี้ กียจฟง” “เออไปด”ิ คาบท่หี าของวันเร่มิ ตนขน้ึ กบั นํ้าเสยี งของอาจารยท ีช่ วนนอน ทกุ ๆหา นาที อยากจะถามคนจัดตารางเรียนวา เอาวชิ าพระพุทธศาสนามา ไวต อนบายไดอยางไร เกือบคร่ึงหอ งแทบจะเขาเฝา พระอินทรเ พราะ นํา้ เสยี งท่ยี านยง่ิ กวาเทปรนุ เกา By Tartus

“กนู อนนะ เลกิ ละบอกดวย” สองที่นง่ั อยขู า งๆสะกดิ บอก ไมรอ ใหเ พอื่ นตอบรบั เขากฟ็ บุ หนา ลงไปกบั โตะทนั ที “เออ” บุนรับคําส้นั ๆกอนจะหนั ไปมองเพื่อนอีกสองคนท่ีการ กระทาํ ตางกนั โดยสิน้ เชงิ หน่งึ แทบจะจดทกุ คาํ พดู ท่อี าจารยสอน ถามนั วาดรปู เปน การตูนไดมนั คงวาดทกุ ทา ทางของอาจารยไ วหมด สว นสามก็กมหนา วาด รปู เรื่อยเปอ ยเหมือนทุกครงั้ เวลาท่มี ันเบื่อเนอ้ื หาที่ตอ งเรยี น ใชส …ิ มึงมที เี่ รียนแลว นิ รอบท่ีสามของวนั เหน็ จะไดท ีเ่ ขาถอนหายใจทงิ้ ไปกบั ความคดิ ที่ ว่งิ แลนอยูใ นหัว มอื ขา งหนงึ่ เลือ่ นดอู ะไรไปเรอื่ ยเปอ ยหนาเฟสบุค ของ ตวั เอง อยา งนอ ยมนั ก็นา เบอื่ นอ ยกวาการฟง เสยี อาจารย นว้ิ ของเขาเล่ือนไปเร่อื ยๆไมไ ดห ยดุ สนใจอะไรเปนพเิ ศษ หลาย คนท่อี พั โหลดรูปภาพพรอมช่ือของตัวเองท่ีติดรบั ตรงของมหาลัยตา งๆ เห็นแลว ก็อดอจิ ฉาไมไดแ ตส ่งิ ทที่ ําไดก็แคกดถกู ใจและแสดงความยนิ ดีกับ เขา เฮอ… เพือ่ นแนะนํา By Tartus

เขาหยดุ ตรงแถบทมี่ ีใบหนาที่คนุ เคยของเพอื่ นสมยั เดก็ มอื เล่ือนไปดรู ายช่ือเผอื่ ไดเจอกบั เพอ่ื นเกา ท่หี างหายกันไปนาน น่กี ร็ นุ นอ งท่ียายไปอกี โรงเรียน นกี่ เ็ พ่อื นสมยั อนบุ าล นก่ี แ็ ฟนเกา… เออ …คนสดุ ทายไมแ อดคงจะดีกวา เกอื บสามนาทีท่เี ขาจดจออยกู ับแถบรายช่อื ตรงหนา รายชือ่ ถูก เล่ือนขน้ึ ไปเรื่อยๆจนหยุดอยูท ช่ี ่ือของคนๆหนึง่ กบั รปู ภาพที่ดึงความสนใจ ของเขาไปมากพอสมควร ผชู ายคนหน่งึ สวมเสอ้ื กราวด ใบหนาทไี่ มบ ง บอกอารมณ ความรูสกึ แตก ลับทําใหเ ขาเหมือนตกอยใู นภวงั ค เบอื้ งหลงั เปน เพื่อนอกี สองคนท่ีเบลอหนาไวเห็นเพยี งแตการแตงกายทีเ่ หมอื นกบั คนขา งหนา ไม มีผิด เหมอื นเวลาหยดุ หมุน… ตึกตกั ตึกตัก หวั ใจของบนุ เตน แรงขน้ึ มาอยางไรส าเหตุ เหมอื นรางกายไร การควบคุม นว้ิ มอื กดเขา ไปดรู ปู โปรไฟลท ่มี ีคนกดไลคเกอื บหา รอยพรอม กบั คอ ยๆเล่อื นดูภาพเขาไปเรอื่ ยๆ แมเขาจะไมไดอ ัพเดทอะไรในเฟสบุค ของเขาแตบ นุ กลบั รสู ึกสนใจเขาอยางไมม ีเหตุผล น่มี นั เร่อื งบา อะไรกนั วะ… By Tartus

“ทําอะไร” เสยี งหนง่ึ ดงั ข้ึนทาํ เอาคนทีก่ ําลงั เลอื่ นดูรปู ภาพไป เรอ่ื ยๆถงึ กบั สะดุงสดุ ตวั โทรศัพทม อื ถือตกลงกบั พื้นพรอมกบั อาจารยท่ี เดินมาหยดุ อยขู า งๆเขา “เปลาครับ” เขาตอบกลับไปพรอ มๆกับสะกิดสองใหต น่ื “อยา เลน โทรศพั ทเวลาเรียน ถา เห็นอกี ครูจะยดึ ” อาจารยท้งิ ทายไวแคนนั้ กอ นจะเดินกลบั ไปสอนเนือ้ หาหนาหองตอ “เช่ยี ” เขาอุทานออกมาเบาๆกอ นจะหยิบโทรศัพทมือถอื ของ ตัวเองขน้ึ มา เครือ่ งดบั … “โถเวย !!!” จูๆกอ็ ทุ านออกมาอยางไมรูสาเหตุ เขาถอนหายใจ อกี คร้ังกอนจะรบี กดเปดเครอ่ื ง ในใจหวงั ใหทุกอยา งยงั คงเหมือนเดมิ ไมมที าง… แอพเฟสบคุ เปด ขน้ึ พรอ มกบั ขาวสารหนา แรกของเขาแทนทจี่ ะ เปนชอื่ ของคุณหมอท่ีเขาพ่งึ ไลด รู ูปเมอื่ ครู เขาอยากจะทงึ้ หัวตัวเองดวย ความหงุดหงิดแตท าํ ไดแคเ ล่ือนหาแถบเพ่ือนแนะนํา หายไปไหนวะ หายไปไหน!!!!! “เปน อะไรมงึ ทาํ หนาทําตาอยางกบั มีใครเปน อะไร” สองท่ตี น่ื ขน้ึ มาเพราะถกู ปลกุ หนั มามองหนาเพอ่ื นตวั เองอยา งไมเ ขา ใจ “ไมม ีอะไร” By Tartus

กไู มเ ปนไร กโู อเค… โอเคกเ็ หยี้ ละ…หายไปไหนวะ!!!! By Tartus

(กอน)จบี หมอ 1 เสยี งออดหมดเวลาดงั ขึ้นเมอื่ เข็มสน้ั ชี้เลขสี่ คนทห่ี มกมนุ อยกู บั หนา จอโทรศพั ทร บี เดง ตวั ขน้ึ ทนั ทที ี่ไดย ินเสียงทาํ เอาคนอนื่ ๆที่กาํ ลงั เกบ็ ของอยูหันมามองดว ยความสงสยั เปน อะไรของมนั วะ “เชี่ย แบตหมด!!!” เสียงสบถดงั ขึ้นพรอมกับทา ทางทห่ี งดุ หงดิ มากกวา ชวงบา ย อกี นิดเดียวจะหาเจอแลว แทๆ… “เปน อะไรของมึงวะไอส ”ี่ สามทีน่ งั่ อยูขา งหนา หนั มาถามดว ย ความสงสัย ปกติไอส ีไ่ มไดเ ปนคนข้หี งุดหงดิ งา ยขนาดนี้ เหมอื นมอี ะไรบางอยา ง “เปลา …ไมม ีอะไร” น้าํ เสียงทพ่ี ยายามปกปด ความจรงิ ของบนุ ทําใหเพือ่ นท้งั สามไดแตมองหนากันเองแลว แกลงทาํ เปน ไมส นใจทง้ั ๆท่ี เจาตัวดูมีพิรธุ จนทกุ คนดอู อก “เออวนั น้ไี ปหาไรกินกันปะ ตน เดอื นพอด”ี หน่งึ เอย ปากชวน มอื ขางหน่งึ ยกกระเปา ขน้ึ มาสะพาย มืออีกขางเอ้ือมไปตบบา ไอส ่ที ี่ทํา หนา บอกบุญไมร ับ By Tartus

“วนั น้กี ไู มวา ง” บนุ ทกี่ มมองหนาจอโทรศพั ทต วั เองตอบ กลับมาทนั ที “กูตองไปหา…เอย ไปคดิ วาจะเรยี นอะไร” เขาแกลง ทาํ สี หนาเครงเครียดใหเ พอ่ื นๆไมจบั พริ ธุ ทีเ่ ขาพยายามปกปด จะใหพวกมนั รไู มไดเ ดด็ ขาด “ออ หรอ จรงิ จงั ขนาดนน้ั เลยหรอ” สองที่สังเกตเพื่อนมาพัก ใหญถึงกบั ถามดวยน้ําเสยี งกวน “จะไปคดิ หรือไปทาํ อะไรกนั แนไอส ”ี่ “เรื่องของกู” บอกไปพวกมนั ไดล อ ยนั ลูกบวชแนๆ “เออก็แลวแต กาํ ลงั จะใหย มื สายชาจ” สองเหน็ ทา ทางนา แกลง ของเพื่อนตวั เองก็ทาํ ทหี ยบิ สายชาจโทรศัพทข้ึนมาแกวง ลอยหนา ลอยตาคนท่ีจิตใจไมอ ยกู บั เนอ้ื กบั ตวั ยงั ไงวันนเี้ ขากต็ อ งหาหมอคนนนั้ ใหเ จอ…แคนจี้ ติ ใจของเขาก็ วาวุนมากเกนิ ไปแลว “เอามา” บุนรบี พงุ ตวั ไปทสี่ ายชาจแตสองรีบชกั มอื กลับแลว ยกั คว้ิ กวน “ไอส อง กไู มเลน เอามายืมกอน” “กูก็ไมไดเลน แคอ ยากรูว า ทําไมตอ งรอ นรนขนาดน”ี้ “ก…ู กลวั ทบ่ี านติดตอ ไมได” “ถา จะโกหกชว ยโกหกใหเนยี นกวา นห้ี นอ ยไดไหมวะ” สอง หวั เราะออกมา “ก…ู ” By Tartus

“ถา จะโกหกอีกกจู ะเก็บสาย” เขาขูอ อกมาเพราะตอ งการแกลง คนทท่ี าํ หนาอยางกบั ไมไ ดถายมาหลายวัน ไมบ อ ยนกั ทีจ่ ะเห็นเพอื่ นของ ตวั เองเปนแบบนี้ “ไมตอ งไปถามมนั หรอกไอส อง มันไมอยากบอกกป็ ลอ ยมันไป” สามเดนิ มาตบบาบนุ สองที “แตรไู วนะไอส่ี พวกกูไมเ คยปดบงั อะไรมึง” เกอื บจะดีละครับ!!!! “ไมส บายใจกไ็ มตองพดู พวกกูไมสําคัญอะไรทจี่ ะตอ งรหู รอก” หน่งึ พูดเสริม ฉึก! ถา จะขนาดนีพ้ วกมงึ ก็เอามีดมาแทงกเู ถอะ “เออๆๆๆ กูบอกแลว” เขาพูดอยางจาํ ยอม ตองบอกจริงๆหรอวะ “ถาคิดจะโกหกอกี ก็เลิกคดิ ซะ มงึ โกหกไมเนียนยิ่งกวาเด็ก อนบุ าลสองอกี รูไ วซะ” สองพดู ดกั ทางไวกอนที่เพอ่ื นของเขาจะสารภาพ ออกมา ถา จะใหพูดงายๆก็คอื ทกั ษะการโกหกของไอสีอ่ ยใู นระดับศนู ย ไปจนถงึ ติดลบ เวลาทมี่ ันเรม่ิ โกหกเหงอื่ จะเริม่ ออก น้ําเสยี งจะเริ่มเปลยี่ น ดวงตาจะเร่ิมหลุกหลิกไมอยกู ับทแี่ ละทีส่ าํ คัญ ไอส ่จี ะโกหกอะไรทไ่ี กล ความจรงิ เสมอ By Tartus

“กหู าคนๆหนง่ึ อย”ู บุนยอมพูดออกมาเพราะรูวา โกหกไปทุก คนกค็ งจบั ไดอ ยูดี “ไมร ทู าํ ไมตอ งหา แตก ูไมห าไมได” “…” “มันคาใจแปลกๆ” และอาจจะมากกวาคาใจ…เพราะหวั ใจมนั เตนแรงทุกครงั้ ท่ี คดิ ถงึ ใบหนาไดรปู ของเขา “ใครวะ” สามถามออกมาพรอมกบั มองหนาบนุ ทีแ่ ทบจะไมม ี สติหลงเหลอื อยูแลว เปน เอามากจรงิ ๆ “ไมร วู ะ…ไมรูจักมากอน” เขาเอนหลงั พิงกบั เกาอ้ีไม ดวงตา ทอดมองออกไปนอกหนาตาง “รูแคว า กตู อ งหาเขาใหเ จอ” “แลว ถากูหาเจอมึงจะใหอ ะไร” หน่งึ พูดดวยนาํ้ เสยี งม่นั ใจ เขา กระตุกขาแวน กอนจะมองมาทางเพือ่ นของเขาที่กาํ โทรศพั ทแ นน “ไมตอ งหาใหก หู รอก กูอยากหาดว ยตวั กเู อง” “เอางน้ั หรอ” “มงึ แคบ อกวิธีเขาไปในหนาเพ่อื นแนะนาํ ใหกูก็พอแลว” นอกนนั้ กจู ัดการเอง นาฬิกาบอกเวลาตีหนง่ึ ครงึ่ เสียงแปนพิมพยังคงดงั ข้นึ ไมข าด ชว ง ใบหนาทีจ่ ดจอ อยกู บั หนาจอคอมพวิ เตอรเกือบสีช่ ว่ั โมงหลงั จากกลับ By Tartus

มาถึงบานยังคงไมล ะสายตากับส่ิงตรงหนา แวน ตาทส่ี ะทอนภาพหนา แรก ของเฟสบคุ กับชือ่ ทเี่ ขาสุมพิมพไปเกือบๆรอ ยช่ือ ทาํ ไมยงั ไมเจอวะ!!! ไอหน่งึ นะไอห นึ่ง ตอนแรกกบ็ อกจะชว ยดิบดแี ตพ อเขาบอกวา จะจัดการเองมันกเ็ ลยสรุปเสรจ็ สรรพวา ‘ถามึงจะจดั การเองนนั่ หมายถึงมึงตองทาํ ทุกอยา งดว ยตวั เอง… โชคดีเพ่ือน’ แมง เอย ไมน า ทําเทเลยก!ู “อยูไหนวะ” น้ําเสยี งทด่ี มู ุงมนั่ มากกวาการเรียนดงั ข้นึ พรอม กบั นว้ิ ท่ียังคงรัวไปเร่อื ยๆ หนา จอการคน หาตา งๆเดง ขนึ้ มาไมต าํ่ กวา สบิ หนา ตง้ั แตทบ่ี ุนก ลับมาเขากต็ รงดง่ิ มานั่งจอ งหนา คอมพิวเตอรเ พอื่ สะสางสงิ่ ท่ียังคางคาอยู ในใจ ยังไงเขาก็ตอ งเจอใหได ไมเ จอก็ไมน อนวะ! มนั ไมมีจริงหรอกคําวาพรมลขิ ติ หรอื คาํ วาถาเราจะเจอมนั กต็ อ ง เจอ ถา ไมหามันจะเจอไดย ังไงวะ คดิ แลวกห็ ุดหงิด ถาตอนนั้นไมต กใจจน ทาํ โทรศพั ทตกคงไมต อ งมาน่ังวนุ ขนาดนี้ ทาํ ไปกค็ ิดไปวาทาํ ไมเขาตองมานงั่ ทาํ อะไรแบบน้ี By Tartus

เออทําไปทําไมวะ “โวย ยยยยยยย!!!!!” ตึงตึงตงึ มือหนกั ๆทบุ แปน พิมพอ ยา งหมดความอดทน ทําไมหายากหา เยน็ แบบน้วี ะท้งั ๆทตี่ อนบายกไ็ มไดย งุ ยากอะไรขนาดน้ี โทรศัพททช่ี าจแบตจนเตม็ สวางข้นึ เพราะแจงเตือนไลนกลมุ หอ ง การบานตางๆที่เพื่อนๆชวยกันตอบในตอนนไ้ี มไ ดมีความสาํ คญั อะไร กบั เขามากมาย มอื ขางที่วา งอยูหยิบโทรศพั ทข น้ึ มากดเขา ไปในเฟสบุค ของตวั เองกอนจะเลื่อนไปเรอ่ื ยๆอยา งไรจดุ หมาย ทําไมไมเจอวะ ทําไม ทาํ ไมไม… เจอ!!!! “เหย ยย!!” เพ่อื นแนะนาํ มือของบุน สัน่ ขึ้นมาอยางไรส าเหตุ เสยี งหัวใจเตนดังขน้ึ ทามกลางหอ งทปี่ กคลุมไปดว ยความเงียบ นว้ิ โปงคอยๆกดเลอื่ นดูรายชอ่ื เรียงคน ผานไปทลี ะชื่อชาๆ By Tartus

ขอใหเ จอ ตึกตกั ตึกตกั “…!!!!!” Thanthup titrirat “วะฮวู ววววว ฮาๆๆๆๆ” เสยี งหวั เราะมาพรอ มกับความดใี จ ไมร ู อะไรทท่ี ําใหเ ขาลุกขนึ้ กระโดดโลดเตน ไปท่ัวหอ งอยางกับประกาศผลเขา ศึกษาตอ ระดับมหาวิทยาลัย “เจอแลว โวย ยยยยยยย ฮาๆ” สีช่ ่ัวโมงทเ่ี สยี ไปไมศ นู ยเปลา ครัง้ นีจ้ ะไมซ า้ํ รอยเดมิ เหมอื นตอน บาย เขารีบกดคํารองขอเปน เพื่อนทันทีกอนจะแคปหนา จอไวกนั หาไมเ จอ ไมม ีทางทีจ่ ะกลับมานัง่ หาอยางกับคนบาเหมือนวนั นี้อกี แลว พอเจออีกคร้งั มนั กย็ ิง่ ชัดเจนมากกวาเดมิ ทําไมหวั ใจ เตนแรงจนแทบจะหลุดออกมา… ตือดึ้ง~ By Tartus

เสียงแจงเตอื นจากแชทเฟสบคุ เรยี กสติของคนทนี่ งั่ ยอนคดิ ถงึ อดตี ใหกลบั มาสปู จ จุบันอกี ครง้ั กลอ งแชทสเี หลย่ี มมุมขวาปรากฏชอ่ื ของ คนทเ่ี ขาไมคนุ เคย Cangcacoa : สวสั ดีบนุ พี่โกโก จําพไ่ี ดไหม “โกโก…” บนุ ทวนชอื่ ของคนในแชทกอ นทค่ี วามทรงจาํ เกาๆจะ ไหลเขา มาในหัวอยา งกบั รอคอยใหร อ้ื ฟน มนั พีโ่ กโกห รอื ฉายาท่เี พ่ือนๆในหองตง้ั ใหว า เจา แมข ีแ้ ย คนท่เี วลา รอ งไหท ที าํ เพอ่ื นเดอื ดรอนกันท้ังหอ ง คนท่รี อ งไหงา ยย่งิ กวาหวั เราะ โกโก…ความทรงจาํ เร่ิมปะตดิ ปะตอ อกี ครง้ั ภาพเลก็ ๆของผหู ญงิ รา งอวบ ในชุดนกั ศกึ ษาของมหาลยั ชอ่ื ดังทาํ ใหเ ขาเรมิ่ มน่ั ใจวา คนที่ทกั มาคือใคร มนุษยลองหน : จาํ ไดสิ พี่โกโกห อง 6/1 ใชไ หม รูสกึ วา หนงั สือตรงการตูนหนาไมสําคัญข้นึ มาทันทที ไี่ ดเริม่ พูดคยุ กบั รุนพ่ีทเี่ รยี นจบไปสองปแ ลว พี่โกโกเ ลา เรอ่ื งราวความเปนไป หลังจากทพ่ี วกเขาขาดการตดิ ตอกนั ไปต้งั แตชวงมอตน แตถงึ อยา งนั้นบนุ ก็มักจะเห็นเรื่องราวตางๆที่เกิดขนึ้ เกยี่ วกับพ่โี กโกบนหนา เฟสบุค เปน ครงั้ คราว By Tartus

Cangcacoa : ดใี จจังเลยทบ่ี ุน ยงั จาํ พี่ได ตอนนี้รอแอดมิชช่ัน ใชไหม มนษุ ยล องหน : ใชค รับ กําลงั จะเขามหาลัยแลว Cangcacoa : ไวเหมือนกนั เนอะ พี่ยังรสู กึ เหมอื นพ่ึงเรียนจบ จากโรงเรยี นมาเอง มนุษยลองหน : แลว พโี่ กเปน ยงั ไงบาง Cangcacoa : พเ่ี รียนพยาบาล มนุษยล องหน : โห ตองเปน พยาบาลทีใ่ จดีมากแนๆ เขาใชเวลาเกอื บครึ่งชวั่ โมงคุยกับพโี่ กโก พดู คุยเรื่องราวของรุน พ่ีอกี หลายคนทีข่ าดการติดตอ ไป รวมไปถึงเพือ่ นสนิทของบุนทหี่ ายหนา หายตาไปนาน ก็ไดพ่โี กโกที่เปนคนเอาเฟสบคุ ของเพอื่ นมาใหเ ขา ชว งมธั ยมตน บนุ เคยสนทิ กบั พีโ่ กโกอ ยูช ว งหนงึ่ กอ นทจี่ ะเร่ิม หางออกมาตอนใกลจ ะเรยี นจบมอสาม พอกลับไปคดิ ดูแลว คดิ ถงึ วัยเด็ก ชะมัด วยั ทอ่ี ยากจะทาํ อะไรกไ็ ดไ มต องมานัง่ คดิ อะไรเยอะแยะใหปวดหวั มนษุ ยล องหน : กําลังพิมพ… By Tartus

ตาของเขาใกลจะปด ลงทกุ ทีหลังจากทคี่ ุยกนั มานานพอสมควร ถงึ เวลาทจ่ี ะตองหยุดไวเ ทานก้ี อ นทเี่ ขาจะไมไ ดบอกลาอีกฝง กลัวจะหลบั คาคอมเหมอื นทกุ วนั ท่ผี า นมา Cangcacoa : บุนเราขอถามอะไรหนอยดิ น่ันไง…พอเขาจะไปตอ งมคี าํ ถามแบบน้มี ากระตนุ ตอมทกุ ที เชอ่ื วาคนเกือบรอ ยละเกาสิบเปนเหมือนกนั คือ คําวา ถามอะไรหนอยดิ เปน คาํ พูดงายๆท่ีใชพลงั งานไมเยอะในการเปลง เสียงออกมาหรอื พิมพแ ลวกด สง แตม นั เปนคาํ ทท่ี ําใหผ ูรับและผูฟง รูสกึ อยากรูแมจะปวดขี้อยกู ต็ าม Cangcacoa : พ่อี ยากรวู าสองเขาเปน คนยังไงหรอ? มนษุ ยล องหน : ไอส องเพอ่ื นผมหรอ? Cangcacoa : ใชจ ะ มนุษยล องหน : ออ … ตาท่แี ทบจะปดกลบั มาสวา งอีกครั้ง เขาเรม่ิ พดู คยุ กบั เธอเรอ่ื ง ของไอส องเพื่อนสนิทในกลมุ และสดุ ทา ยกไ็ ดขอ สรุปวา พโ่ี กโกกบั ไอสอง กาํ ลังคุยกนั อยู ซ่ึงมันก็ไมแปลกอะไรเพราะท้งั คกู เ็ คยไดเ จอกนั สมยั เรียน By Tartus

มาบา ง แตท าํ ไมเขาไมเ คยรูเรื่องนเ้ี ลยวะ ไหนมันบอกวาไมเคยมคี วามลบั ตอ กันไง Cangcacoa : ขอบคณุ มากนะบนุ มนุษยลองหน : ไมเปนไรครับ มีอะไรกถ็ ามผมได Cangcacoa : ขอบคณุ นะ พี่ไมกวนแลว มนษุ ยล องหน : ไดง น้ั … ยังไมท ันท่จี ะกดสงไปความคิดบางอยา งกแ็ ลน ขึ้นมาในหวั ประหนงึ่ กระแสไฟฟาลัดวงจร บนุ รบี กดเขาไปในเฟสบุคของพีโ่ กโกกอ น จะหาเพื่อนทีม่ ีรว มกนั Cangcacoa เปน เพอ่ื นกับ Thanthup titrirat ชดั เจน!!!! มนษุ ยล องหน : เหยพโ่ี กเดยี๋ วๆๆๆๆๆ เงยี บ… By Tartus

มนุษยลองหน : เหยพเ่ี ด๋ียว อยาพง่ึ ไป ตอบผมกอน มีเรอ่ื งดวน มนษุ ยล องหน : ผมมีเรื่องดว นจริงๆนะ มนษุ ยลองหน : พี่ตอบผมกอนนนนน Cangcacoa : วาไง? ขอโทษพ่ีไปเขาหองนาํ้ มา มนุษยลองหน : พร่ี จู ักรนุ พี่คนนรี้ เึ ปลา *แนบลงิ้ เฟสบคุ * Cangcacoa : ออ ฐานทพั รจู กั ดิ มีอะไรรเึ ปลา มนุษยลองหน : รูจ ักจริงดิ มือของเขาสัน่ อยา งไรการควบคมุ รางกายเริ่มรูส ึกรอ นวูบวาบ มือเย็นและชา ใบหนาเรม่ิ รูสกึ ถงึ ความรอ นท่ีแผซา นไปทวั่ ใบหนา โลกกลมเกนิ ไปแลว… มนุษยล องหน : คอื เพื่อนผมมันแอบชอบมานานแลว Cangcacoa : ใครหรอ? มนุษยล องหน : บอกไมได มันข้อี าย ไมใชเพ่ือนที่ชอบ…เขาน่แี หละชอบ มนษุ ยลองหน : เขาเปน คนยงั ไง By Tartus

Cangcacoa : เอาจรงิ ๆคาํ ถามน้ีตอบยากแฮะ จากท่ีพเ่ี คยเจอ เขาเปนคนเงียบๆนะ น่งิ มากกกก ตวั จริงสูงมากอยางกบั เสาไฟฟา หลอ มากดว ยนะ >////< นอ ยๆหนอยพ่ีโก… มนุษยลองหน : แลวเขามีแฟนรึเปลา แฟนเปนผูห ญงิ หรอื ผูชาย Cangcacoa : ถามแปลกๆแฮะ 555555 แตเทา ท่รี มู าไมเคย เห็นวา เขามีแฟนนะ ปกติเจอทไี รก็เอาแตอานหนังสอื ตลอด มนษุ ยล องหน : เขาไมค อยสนใจอยางอน่ื หรอ เชนพวกเฟสบคุ ทวิตเตอร Cangcacoa : อืม…ปกติฐานทพั ไมค อยสนใจโลกโซเซยี ล เทาไหรนะ มนุษยลองหน : แลว ผม…*ลบ* มนุษยลองหน : แลว เพอ่ื นผมจะติดตอเขาไดท างไหน Cangcacoa : เบอรโทรศัพทไหม? มนุษยลองหน : บา หรอ ไมเอา ถงึ มีกไ็ มกลา โทรไป By Tartus

Cangcacoa : อาว มนุษยล องหน : ขอไลนไดไหม? ฝากพไ่ี ปขอไลนแลวบอกเขาวา เพอ่ื นอยากคยุ ดว ย ถาเขาไมใหกไ็ มเปนไร แตถา เขาใหก็เอา Cangcacoa : รายมาซะยาวขนาดนใ้ี ครจะไมทําใหล ะ งนั้ รอ แปปนะ มนษุ ยลองหน : ตอนนเ้ี ลยหรอ Cangcacoa : อม้ื แตไ มรูเจา ตัวจะตอบไหมนะ ตึกตัก ตึกตัก หัวใจเจา กรรมดนั เตน ผดิ จงั หวะเม่ือเหน็ วา กาํ ลงั จะมีอะไร เกดิ ขน้ึ ในอีกไมก ่นี าทขี า งหนา ภาวนาใหคาํ ตอบทไี่ ดรับเปน ส่งิ ทเ่ี ขาหวงั ไวดว ยเถิด หนึ่งปทผี่ านมาเขาปลอยเวลาใหลว งเลยไปนานเกนิ ไปแลว ถึงเวลาทเี่ ขาตอ งทาํ อะไรสกั อยา ง กอนท่ีทกุ อยา งจะสายไป… Cangcacoa : *สงรูปภาพ* By Tartus

หลังจากทเี่ งยี บหายไปเกอื บหนงึ่ ชวั่ โมง เขาพยายามถางตา ตวั เองไวไมใหปด ลงเพ่ือหวงั แคเ สียงเตอื นจากแชทเฟสบุค พอเหน็ วาเปน แจงเตอื นของพโี่ กโก มอื กส็ นั่ ระรวั ขนึ้ มาทนั ที บนุ คลกิ เขา ไปดูรูปภาพที่ อกี ฝายสง ใหอยา งตื่นเตน ภาพแชทสนทนาสนั้ ๆปรากฏข้ึนพรอ มกับชื่อ เฟสบุค ทเ่ี จาตัวจาํ ไดข ึ้นใจ เขาจริงๆ Cangcacoa : ฐานทัพๆ คือพอดนี องเราเขาฝากมาขอไลน Thanthup titrirat : ไมคอยเลน Cangcacoa : แลว ใหไ ดปา ว? Thanthup titrirat : อมื Thanthup titrirat : thanthuptitri Cangcacoa : ขอบคุณมากกกกก Thanthuptitri!!!! Thanthuptitri!!!!! Thanthuptitri!!!!!!! “เยสสสสสส” เสยี งแหง ความดีใจดังทวั่ ทั้งหอ ง มือที่สนั่ ระรัวรบี พิมพก ลบั ไปขอบคุณอกี ฝายยกใหญ By Tartus

ทําไมไมทกั มาใหเร็วกวา นส้ี ักครง่ึ ปวะพ่ี ทําไมไอส องกบั พโ่ี กไ ม คยุ กันเรว็ กวา นสี้ ักครง่ึ ปไมก ป็ ห นึง่ ทาํ ไมเขาไมเคยคิดถึงเรือ่ งพวกน้ี ทาํ ไมถงึ ปลอยเวลาใหล วงเลยมานานถึงหนง่ึ ป ไดแ ตถามวา ทําไม ไมร อใหเสียเวลาไปมากกวานี้ น้วิ รีบกดตัวอกั ษรลงในชอ ง คนหาไอดไี ลนต ามท่ีเขาสงช่ือมาให หวั ใจเตน แรงจนแทบจะหลุดออกมา จากอก ไมเ คยคิดมากอนวาเขาจะตกลงใหง า ยดายขนาดนี้ ทําไมพึง่ คดิ ไดวะไอบนุ เอย ยยย!!!! ต๊ิง~ ยงั ไมทนั ท่จี ะพมิ พตวั อกั ษรครบชอ่ื ของกลุม เพอ่ื นสนทิ กเ็ ดง ข้นึ มาพรอมกบั ขอความที่เขาเผลอกดเขาไปอา น กลุมทม่ี ีสมาชิกเพียงแค สี่คนกับชือ่ กลมุ ท่ีดขู ดั ตาทกุ คนท่ีไดเหน็ มากที่สุด F4 เมอื งไทย 3 : วนั นเี้ ปน วันอับโชค ไมค วรพบปะเจอะเจอทาํ ความรจู กั กบั ผคู นแปลกหนา ทา นใดที่กาํ ลังจะสารภาพรกั ควรหลกี เลยี่ งวนั น้ี ขอ ความลกู โซปา ววะ… วนั อับโชคอยางนน้ั หรอ By Tartus

เขามองหนา จอโทรศัพทท เี่ หลืออกี สองตวั อักษรกจ็ ะครบตามท่ี เจา ตัวใหม ากอนจะกดลบท้ิงทงั้ หมดแลว ปดโทรศพั ทล ง ไมไดเปนคนถอื เรือ่ งโชคลาง ไมเ ชอื่ เลยดวยซ้าํ แตท ักไปวนั พรุงน้ีก็ไมเสยี หาย… By Tartus

จีบหมอคร้งั ท่ีหนงึ่ หลงรักคนยนื ขางซายตรงทเี่ กานาฬิกา… เสยี งเพลงดังกอ งไปทว่ั หางทีม่ ผี คู นพลุกพลาน บนุ คอยๆหัน หนาไปตามเสยี งเพลงทีบ่ รรเลงไปเรอ่ื ยๆอยางเพลนิ หู ซาย…เกา นาฬิกา… ไอห น่งึ เออ…ไมควรจะมาทําตอนทพ่ี วกมนั เสนอหนาอยตู รงน้ี “ไอคณุ สามเม่ือไหรจะมาวะ” สองพูดไปกดโทรศพั ทไ ป เวลา เดินหนา ไปเรือ่ ยๆ วันสําคญั ในชีวติ ของพวกเขาท้ังสามคนไมรวมสามท่ี ผานจดุ นี้ไปแลว วันประกาศผลแอดมิชช่ัน “มึงจะรีบอะไรวะ มนั ประกาศตง้ั หกโมงเย็น นย่ี ังสิบโมงเชาอยู เลย” หนง่ึ ท่เี งยี บฟงอยพู กั นงึ เอยขนึ้ พรอมกบั ปรายตามองคนขีบ้ น “กตู ่นื เตนนีว่ ะ ใชปะไอส”่ี “ฮะ…อะไรวะ เออใชๆ ” คนทพ่ี ะวงกบั หนาจอโทรศพั ทอยู สะดงุ สุดตวั เมือ่ โดนเรียกชื่อ มอื ทีก่ าํ โทรศพั ทแ นน รบี เอาซอนไวข า งหลงั กลัวเพอ่ื นเห็นวาตวั เองกาํ ลงั กงั วลกับรายช่ือตรงหนา กูจะทักไปยงั ไงดวี ะ… By Tartus

สวัสดคี รบั อยากรจู กั ครับ อันนี้ดจู โู จมมากไปหนอย… สวัสดีครบั ผมแอบติดตามพีม่ านานแลว โรคจิตสดุ ๆ… น่ใี ครครบั พอดีเหน็ แอดมา หนา ดานเรียกพอ แอดเขาไปกอ นแทๆ บนุ อยากจะวง่ิ ออกไปตะโกนดังๆเพือ่ ระบายอารมณแตสง่ิ ทเ่ี ขา ทําไดต อนน้คี อื ย้ิมใหเพื่อนทเี่ ริ่มจะทําตัวเปนนักสืบโคนนั เปน รอบทล่ี า น ตั้งแตคบกันมา เขาจะบอกเร่ืองพวกน้ีไมไ ด พวกมนั รแู ควาเขาเคยบอกวา ชอบคนๆหนง่ึ แตไ มร วู า เขาชอบมานานเปนปขนาดน้ี ย่งิ คนท่ชี อบเปนผชู าย…ย่ิงบอกไมได “มีอะไรจะบอกพวกกไู หมส่ี” มือหนกั ๆของหน่ึงที่วางลงบนบา ทําใหเ ขารูส กึ เสยี วสันหลงั วาบ รังสที แี่ ผซานมาทําใหเขารูสึกเหมอื นโดน กดดันทางออ ม “มอี ะไร…คนอยางก…ู จะมีอะไร” เสียงสูง ไมม ีพิรุธเลยไอบ นุ By Tartus

“กูถามอีกคร้งั ” แววตาทเี่ ตม็ ไปดว ยสายตาจับผดิ ทาํ ใหค นท่ถี ูก ตอนจนมมุ เสมองไปอีกฝงอยางหามไมได ไอส าม… มาทันเวลาพอดเี ลยนะมึง “มอี ะไรกันวะ” คําถามแรกที่เจอหนากันของสามทาํ เอาคนทถี่ ูก จอ งมองไมว างตาถึงกับย่งิ กดดัน การที่โกหกพวกมนั ท้งั สามคนกเ็ หมือน เดก็ อนบุ าลสามโกหกวาไมไดฉ รี่ ดท่นี อน “ไอส ่ีมีความลับ” ตกึ ! “ความลบั อะไรวะ” มอื หนกั ของสามวางลงบนบาทันทที ่ีไดยนิ คาํ บอกเลาจากหนง่ึ กูตองแพพ วกมงึ อีกแลว ใชไ หม “กูเปลา …” “ไอสี!่ !!” เสยี งเรียกที่พรอ มเพรียงราวกับนดั กนั ไวทาํ เอาคนที่ ถกู เรียกถงึ กบั กลืนนํ้าลายเฮอื กใหญ ถาตอนน้เี ปรียบเสมือนลานประลอง เขากเ็ หมอื นกบั มนษุ ยท โี่ บกผา แดงสูกับกระทงิ “กู…” “…” มองตาก็รูใ จ… By Tartus

“กกู าํ ลังจะทกั ไปจบี คนๆหนงึ่ ” เขาพดู ออกมาอยางจํายอม เสียงถอนหายใจแหง ความกดดนั ถกู พน ออกมากอ นจะมองหนาเพอื่ นที่ ลอมเขาอยทู ง้ั สามคน “ใครวะ” หนึ่งถามตอ “ไมบ อกไดป ะวะ” “ทาํ ไม” “คอื กู…” “เราไมเคยมคี วามลับตอกัน แตถ า มึงอยากมีกกู เ็ ขาใจเพื่อน” สองตดั พอพรอมกับตบบา คนตรงหนา สองทีแลว ทาํ ทา จะเดนิ ออกไป “หมอ” “อะไรนะ” ทง้ั สามประสานเสียง “กจู บี หมอ” สดุ ทา ยก็ตอ งบอกออกไปอยดู ี “พอใจพวกมึงรยึ งั กจู ีบหมอโวยยยยย” เขาพูดกรอกหเู พื่อนเสยี งดงั พรอมกับมองหนา เพือ่ น รายคน แตล ะคนทําหนา แตกตางกันออกไป ไอหน่งึ ยงั ไมแสดงสีหนา อะไรมากอาจจะเพราะกาํ ลังอึง้ ในความหวงั สูงของเขา ไอสองทาํ หนา เหมอื นไมเ ชอ่ื หตู ัวเอง ไอสามพยักหนา เขา ใจทงั้ ๆท่ใี นใจกเ็ ตรียมหา ผา เช็ดหนา มาใหบนุ เออกหู วงั สูง…กูรู By Tartus

“ไหนๆกไ็ หนๆ กถู ามอะไรหนอ ย” ในเมือ่ ถกู ตอ นจนรทู กุ อยา งก็ ขอปรึกษาเลยก็แลวกนั นอกจากเพือ่ นสามคนเขาก็ไมรจู ะไปปรกึ ษาใคร แลว “วามา” สองยดื อกเตรยี มพรอ มเหมือนจะลมื จุดประสงคจ รงิ ๆ ไปวา วนั น้ีมารอทําอะไรกนั “กจู ะทกั เขาไปวาไง” “งา ยๆเพื่อน ทักไปเลยวาชอบ…ผหู ญิงเขาชอบผชู ายตรงๆ” สองตอบออกมาอยา งมั่นใจ แตคนทก่ี ชู อบเขาเปนผชู าย… “แตเ ด๋ยี ว มงึ ไมไดคบกบั แพรอยหู รอวะ” สามที่ยืนฟง อยพู กั ใหญห นั มาถามอยา งไมรู “หรอื วา มงึ …” “เลกิ แลว ขอโทษทไ่ี มไดบอก” “วา ไงนะ” สามพดู ออกมาอยางไมเ ช่ือหูตัวเอง “เร่ืองใหญแ บบ นี้มึงไมไ ดบอกพวกกคู อื อะไรวะ” อาจจะดูเหมือนเปน เรอื่ งทัว่ ไปแต สําหรบั พวกเขาท้งั สคี่ นมนั ไมท่ัวไป มีอะไรตองบอก เกดิ อะไรขน้ึ ตองเลา ทนั ที “กูคิดวามนั ไมสาํ คัญอะไร” คนทกี่ ําลังกังวลเรอื่ งอีกคนพดู ออกมาหนาตาย นํ้าเสียงไมบง บอกความรสู ึก “อกี อยา งเราจากกนั ดวยด”ี แคโดนตบเอง By Tartus

“ไอสเ่ี อยยยย” แขนยาวๆของเพ่อื นทง้ั สามคนดึงคนตรงหนา เขามากอดปลอบเหมือนเจาตัวเปน เดก็ ปอสี่ ทุกคนคงคิดวาเขารสู ึกแย แตเปลาเลย ยงั ไงเขากไ็ มคดิ จะคบแพรนานอยูแลว …ตัวจริงของเขาคอื คนน้ี คนที่เขากาํ ลงั จะทกั “กไู มไดรสู ึกอะไร กลบั มาเรื่องทักตอ เถอะ” เขารีบดึงใหกลบั มา เรื่องเดมิ กอนจะหนั ไปมองหน่ึงที่มีความรมู ากทสี่ ดุ “คงไมทักวะ ถากูจะจบี ใครสักคนกูคงไปเจอเขาเลย ลงทนุ หนอ ยสวิ ะ” เจอ… ไมก ลา วะ “แลว มึงคิดวา ไง” เขาหันไปถามความเหน็ จากสาม ความหวงั สุดทา ย “กคู งจะทักไปชวนคยุ ธรรมดา คอ ยๆเปน คอยๆไป” คอยๆเปนคอ ยๆไป… “เหย ! ขอบคณุ วะ ” บนุ ดงึ สามทย่ี นื ขา งๆมากอดแนน “กูจะ ลองทาํ วธิ มี งึ ดูนะ” เขาพูดดวยหัวใจทเี่ ริ่มพองโต จรงิ อยู เขาควรจะคอยๆเปน คอยๆไป By Tartus

“เด๋ียวกไู ปทกั เขากอ น จะกินรานไหนไปกอ นเลย เดยี๋ วโทรหา” บนุ พูดดว ยทา ทีรีบรอ นกอ นจะวงิ่ ออกมาจากจุดทยี่ นื อยู “ไปไหนวะมงึ ” “ไปทักหมอ” น้าํ เสยี งรา เรงิ ตอบกลบั มาผิดกบั ตอนทพ่ี ูดถึงชอื่ ของแฟนเกา “แลว จะไปทักถงึ ไหนวะ” สองพึมพําอยูก ับตัวเองแลว สา ยหัว เลก็ นอ ยกอนจะหนั ไปชวนเพ่อื นอีกสองคนทีเ่ หลือไปหารา นนัง่ สงิ สถติ วนั น้ีอยจู นประกาศผลละวะ!! บนุ ท่ีวง่ิ ขึน้ มาจนถงึ ชั้นดาดฟา ของหา งรีบพุง ตรงออกไปตรง ลานที่ผูคนชอบข้ึนมาชมววิ บรรยากาศดานนอก ลมเย็นๆพดั เขาประทบ ใบหนา ทย่ี มิ้ แกม ปรอิ ยา งกบั คนบา พ่งึ ไดออกจากโรงพยาบาลศรธี ญั ญา เขาเอาโทรศัพทมอื ถือไวใ นมือทัง้ สองขา งกอ นจะพนมมือขน้ึ แลวหนั ไป ทางพระอาทติ ย “คณุ พระอาทิตยครับ ชว ยดลบนั ดาลใหผ มมแี ตแสงสวางเจอ หนทางในการจีบหมอฐานทพั ดวยนะครับ สาธุ สาธุ สาธุ” เขาพูดดวย นํ้าเสยี งจรงิ จงั กอนจะพนมมอื ยกขึน้ เหนอื หวั ชว ยใหผ มไมมอี ุปสรรคอะไรดว ยนะครบั แมว า คนรอบขา งจะมองดวยสายตาแปลกประหลาดแตน่นั ก็ ไมไดท ําใหเ ขารูส ึกสะทกสะทานอะไรในเม่ือคนพวกนไี้ มไดม ีผลตอ ชวี ติ By Tartus

ของเขา คนในโทรศัพทตางหากทม่ี ีผลกบั ชีวิตของเขาตง้ั แตหนง่ึ ปท่แี ลว จนถึงวนั นี้ เขาท่ีทําใหบนุ รวู าจดุ มุงหมายทแี่ ทจริงคอื อะไรและบุนจะไม ปลอ ยเวลาใหผ า นไปมากกวา น้ี Thanthuptitri ตวั อกั ษรแตละตัวถกู คนทถี่ ืออยบู รรจงพิมพล งไปดว ยหวั ใจทเ่ี ตน รวั มอื สน่ั ๆกดท่คี น หาพรอ มกับบุคคลทีป่ รากฏขึ้นทําใหห วั ใจเขาเตน แรง กวาเดิม ภาพของผูช ายในชุดกราวดท่คี นุ เคยกับเพ่ือนอกี สองคนท่กี อด คอเขาอยทู ําใหบ นุ มั่นใจวา ไมผดิ คนแนนอน น้วิ เคลอ่ื นไปทปี่ ุมสเี ขียนดวย ความส่นั เทา เสยี งหัวใจดังพอๆกบั เสยี งเพลงที่ดงั ออกมาจากขา งใน ขอใหผา นไปไดด วยดี เขากลั้นใจกดปุมสีเขียวดว ยหวั ใจทเี่ ตน ผิวจงั หวะไปหลายหอ ง กอ นทีจ่ ะรีบกดแชทของหมอทนั ทอี ยางกบั กลวั วาอีกฝายจะหายไป คอ ยๆเปน คอ ยๆไป… อยารบี รอน… B : สวัสดีครับ By Tartus

B : *สต๊กิ เกอรห มสี ีน้ําตาลกระโปรงฟาเตน อยรู มิ ทะเล* ตึกตัก ตกึ ตัก ผมขอใหพีเ่ หน็ …แลวตอบผม ติ๊ง! เสียงแจง เตือนดงั ข้นึ ทา มกลางความเงยี บในหอ งนอนของ นกั ศกึ ษาแพทยทีก่ าํ ลังครํ่าเครง กบั การอานหนงั สือเตรียมเปด เทอม เมอ่ื เสยี งโทรศพั ทไ มไดเ ปน ของคนที่นัง่ ใกลท ่สี ุดนนั่ ก็หมายความวาเปน ของ อีกคนท่อี ยูในหอง “ฐานทัพ มคี นทักมา” “…” ไมมีเสียงใดๆตอบกลับมามีเพยี งสายตานิ่งๆของคนทเ่ี งย หนา ขน้ึ มาจากหนังสอื ปกหนาพรอมกับพยักหนา นิดๆแลว สนใจหนงั สอื ตรงหนา ตอ “เอา ไมตอบหรอวะ” ‘ปกปอง’ เจา ของหอ งหนั มาถามเพ่ือนของตัวเองดว ยความ สงสัย เขาเปน เพื่อนสนิทของหมอฐานทัพทน่ี สิ ยั แตกตางกนั ราวฟากบั เหว ถา ถามถงึ หนาตาก็พอสสู ีกันแตถ าเร่ืองเรยี นตอ งยกใหหมอฐานทพั เปนที่ หน่งึ ของกลมุ By Tartus

“ไมวาง” คุณหมอตอบกลบั มาทันทเี หมอื นรูว า เพอ่ื นกําลงั จะ ถามอะไรตอ “แตเ ขา…” “อานหนงั สือ” สายตาเย็นชาจอ งมองไปทเี่ พอ่ื นสนทิ ทาํ เอา ปองไมกลา พูดอะไรตอเพียงแคพยักหนา เขา ใจแลวหนั กลับหยบิ โทรศัพท โยนไปขางๆเพอ่ื นของเขา วางแลว คอ ยตอบ “เดยี๋ วกลู งไปรบั ไอคนิ กอน” ปอ งลุกจากเกา อีท้ ่ีนั่งมานานกวา สองช่ัวโมง เขารูสกึ ปวดเนอ้ื ปวดตัวไปหมดอยางกับนั่งมาทั้งวนั ขี้เกียจอาน…แตก ็ตอ งอาน “อมื ” ฐานทพั ตอบกลบั สน้ั ๆพรอมกบั เสียงประตทู ปี่ ดลง เขาถอดแวน ตาท่ีใสอยอู อกกอนจะหลับตาทงั้ สองขา งลง อาน หนังสอื นานๆมนั ทาํ ใหตาเริม่ เบลอมองอะไรไมชัด พักกอนดกี วา รอให พวกน้ันกลับมาแลวคอ ยอานตอ คนทเ่ี ร่ิมเพลยี ไมตา งจากเพือ่ นที่พ่งึ ออกไปคอยๆลมตัวลงนอนราบกับเตยี งแตด ันนอนทบั โทรศพั ทต ัวเอง เขา หยิบโทรศพั ทออกมากอนจะวางไวขางตวั ใครทกั มา โทรศัพทท ี่แทบไมไ ดใชประโยชนใ นแตล ะวนั ปรากฏชื่อของคน ท่เี ขาไมค ุนเคยพรอ มกับคาํ ทักทายปกติท่ีเขามกั จะเจอบอ ยจนนึกอยากจะ By Tartus

ลบแอปพลเิ คชน่ั ออกไป ถาไมตดิ วาตองตดิ ตอ กบั เพือ่ นเขาคงลบออกไป ทันที B : สวัสดคี รบั B : *สติก๊ เกอรห มสี นี ้าํ ตาลกระโปรงฟา เตนอยรู มิ ทะเล* คนทอ่ี านขอความขมวดคว้ิ งง รูปที่ปรากฏเปน รปู หมาสขี าว นอนทาํ หนา ตานา รกั ๆกับช่ือแคตวั อกั ษรเดียวและม่ันใจวาไมใชคนทเ่ี ขา รจู ักแนนอนแตใ นเมอื่ กดอา นไปแลว เขากค็ วรทจี่ ะตอบกลบั ตามมารยาท Thanthup : ครับ แอปพลเิ คชนั่ ปดลงพรอมกบั เขาท่ีคอ ยๆหลับตาลงชาๆ ความ ออนลา จากการอานหนงั สอื ติดตอกันทัง้ ทค่ี วรจะชนิ แตเ ขากลบั ไมชินเลย สักคร้ัง อยากจะนอนโงๆอยูในหองกท็ าํ ไดแคคิด ในชวี ติ จรงิ ทาํ ไมไ ดเ ลยสักวัน By Tartus

“เหย !!!!” เสยี งของบนุ ดังขน้ึ ทา มกลางรานอาหารทมี่ ผี คู นอยู เตม็ ราน เพ่ือนทงั้ สามคนหันมามองเปน ตาเดียวกบั พฤตกิ รรมทไ่ี มปกติ ของส่ี เปน อะไรของมนั อกี วะ… “เขาตอบกแู ลว เขาตอบก”ู พดู ไปหัวใจกเ็ ตน เร็วอยางกบั ว่งิ ส่ี คูณรอย เขารสู กึ รอ นผา วที่หนา ทั้งๆทคี่ าํ ตอบโคตรจะสน้ั และตดั สนทนา อยางไรเ ย่ือใย ไมเ ปน ไร…เขาคงไมรูจะตอบวา อะไร “ไหนเอามาดู” สามทําทาจะดึงโทรศพั ทจากส่ีแตด ูเหมอื นเขา จะชา กวา เพ่อื นไปนิดเดียว “ไมใหด ู” ส่รี บี เกบ็ โทรศัพทล งกางเกงกอนจะพูดตอ “กูหวง” เออ…หวงจรงิ ๆ “อะไรของมงึ วะ” สามบนแตก็ไมไ ดถามอะไรตอ “แลว มึงจะตอบกลับไปวา ไง” หนงึ่ ทีน่ ง่ั ขางๆสามถาม “เออนา ” บนุ ย้มิ แกมปริ ทา ทางของเขาทาํ ใหเ พ่ือนท้งั สามคน หนั มามองหนากนั ดวยสายตาประหลาดใจ นานแคไหนแลว ทไ่ี มเหน็ เพ่ือน ของเขาดูมคี วามสขุ มากขนาดน้ี “ขอใหจ บี ติด” สองตบบาเพื่อนสนิท “กูเอาใจชวย” “เออ…ขอบใจวะ” ตอ งตดิ สิ คนอยางเขาถาจบี ใครสกั คนแลว ไมมีทางพลาด By Tartus

ม้งั … B : ผมชื่อบุนครบั B : นองพี่โกโก ตอบไปแบบนีจ้ ะดรี เึ ปลาวะ… แตอยา งนอยทางฝง นูนกจ็ ะไดร วู าเขาคอื ใคร “ยิ้มนอ ยยม้ิ ใหญอยางกบั มีทเี่ รยี นแลว ” พอเหน็ ทา ทางนา หมั่นไสข องส่กี ็อดทจ่ี ะแขวะไมได สองเบปากไปทางคนขา งๆทไ่ี มไดร สู กึ รู สาอะไรเลย “ตดิ อันดบั ไหนกูก็เรยี นหมด” เพราะเลือกมหาลัยเดยี วทงั้ สอี่ นั ดับ มหาลยั ทห่ี มออยู วันนเี้ ปนวันท่สี ําคัญและเปน วันทน่ี าฬิกาเดินชา กวาปกติ เขา พง่ึ รวู าการรออะไรสกั อยา งมันทรมานมากมายขนาดน้ี โทรศพั ทท ่ถี ือไว ตลอดไมย อมใหหา งตวั ไมม อี ะไรเดง ขึ้นมาทั้งๆทีเ่ ขากดดหู นาจอทกุ ๆหา นาที สงสยั หมอยงุ อยู ไมเ ปนไร…รอได By Tartus

17.45 น. ตึกตกั ตึกตกั … “เหยมึงผลออกแลว วะ” นา้ํ เสยี งที่เต็มไปดว ยความตื่นเตน ของ หนึ่งดงั ขึ้นพรอมกบั โทรศพั ทในมอื ทเี่ ปดทวิตเตอรต ามตดิ ทกุ วินาที “จรงิ อะ!” สองเดง ตวั ขนึ้ เตม็ แรง สหี นาทห่ี วน่ั วิตกไมแ พก นั มองหนา หน่งึ กอ นจะพยกั หนา “กพู รอมแลว ” คนทีจ่ อ งแตโทรศัพทร ออกี ฝง ตอบกลบั ถึงกับละสายตาจากสง่ิ ตรงหนาหนั ไปมองเพอื่ นดว ยความรูส กึ ท่ีไมต างกัน แมวาตอนแรกจะไมได ต่นื เตนอะไรมากแตพอถึงเวลาเขา จรงิ ๆหัวใจมนั เตน แรงจนแทบจะหลดุ ออกมา “กูขอดคู นสดุ ทาย” บนุ วางโทรศัพทตัวเองลงกอนจะรบี ขยับ เขาไปใกลส องทเี่ ปด โนต บคุ ของตวั เองท่เี ตรียมมาพรอ มเพอื่ การน้ี หัวใจของทั้งสามคนเตนแรงข้นึ เรอ่ื ยๆ มือเยน็ เฉยี บ สีหนา ของ แตละคนดไู มส ดู นี กั สามเองกไ็ มตา งจากเพ่ือนๆ ถงึ จะตดิ แลว แตเขาก็หวงั ใหทุกคนตดิ ในคณะทอี่ ยากเรยี นและอยากใหต ดิ มหาวิทยาลัยเดียวกนั หมด หวงั ใหเ ปน แบบนั้น “พรอ มไหมวะ” สองหนั ไปถามอกี สองคนทน่ี ่ังอยขู างๆเขา By Tartus

ตอนน้บี นุ และหนงึ่ นงั่ ติดขนาบขา งของสองจนแทบจะรวมเปน รางเดียวกนั สามรบี เดินออ มมายืนอยูข า งหลงั สองคอยใหก ําลงั ใจเพอ่ื นๆ ตดิ ไปดว ยกันนะพวกมงึ ตกึ ตกั ตึกตัก… “มงึ กอนเลยไอหนงึ่ ” โนต บุค ถูกยกหนั ไปทางคนทโ่ี ดนเรยี กชือ่ หนง่ึ ดตู น่ื เตนไมแ พก ันถงึ แมวาคะแนนของเขาจะเกนิ จากคะแนนต่ําสุดมา มากก็ตาม “อืม..” เขารับคาํ ส้นั ๆกอ นจะกรอกเลขประจาํ ตัวลงไป มอื ของ เขาส่นั จนแทบท่ีจะบงั คบั ทศิ ทางเมา สไมถ กู คลกิ๊ ! เพยี งเสย้ี วนาทที ีก่ ดลงไปหนา จอปรากฏรายช่ือของเขาพรอม อนั ดบั หนง่ึ ท่ีขน้ึ วาผา นการคัดเลอื ก หนึ่งดึงคนขา งๆมากอดเต็มแรงพรอม กบั นํา้ ตาท่ีไหลออกมาทนั ที “กทู าํ ไดแลว มึง ทําไดแลว” เขาย้ําคําพดู เดมิ กับสองท่ีดีใจกบั เพอื่ นและหวน่ั ใจกบั ตัวเอง หน่งึ …คณะสัตวแพทยศาสตร “ทุกอยา งจะโอเค” บนุ วางมอื ลงบนบา สองชา ๆ เขามั่นใจวา สองตองทาํ ได ถึงแมว าสองจะเลอื กจติ วิทยาทง้ั สีอ่ นั ดบั แตเขาก็หวงั กบั อันดับแรกไวม ากทีส่ ดุ อยากจะอยูกบั พวกมึง…เหมอื นเดิม By Tartus

“กูเชอ่ื วามึงทําได” สามพูดเสริมพรอ มกับวางมอื ลงบนบาอีก ขา ง มงึ ตอ งผานไปไดดว ยดี “อมื กขู อใหเ ปน อยา งนนั้ ” คลิก๊ ! “เชย่ี ยยยย!!!!” เขาเดงตวั ข้ึนทันทีทร่ี ายชือ่ ปรากฏขึ้นบน หนา จอ สอง…คณะจิตวทิ ยา “เชี่ย แมง เช่ยี ยยยยย” เขายังคงอึง้ กบั สง่ิ ทเ่ี กิดขึ้นอยางรวดเร็ว ตรงหนา มอื สน่ั ๆเออื้ มไปกุมมือบนุ ท่ีดูเครยี ดทส่ี ดุ ในหมเู พอ่ื นตอนน้ี หน่งึ และสองตดิ อันดับหนงึ่ ท้ังค…ู เขาหวงั เพียงใหสี่ตดิ อนั ดบั หนงึ่ ไปดวยกนั แมคะแนนของบุนจะติดลบอยหู ลายรอยกต็ าม “เหย อยาทาํ หนาแบบนนั้ ดิวะ” คนท่ยี งั ไมร ูผลหนั ไปยิม้ ให เพือ่ น แมจ ะบอกไปอยางนนั้ แตต วั เขาเองก็อดทจี่ ะเครยี ดไมได อะไรจะเกิดมนั ก็ตอ งเกิดแหละวะ!!!! “ไมวา กูจะตดิ อันดับไหนพวกมงึ กค็ วรดีใจ…เพราะกเู ลอื กมหา ลยั เดยี วกนั กบั พวกมึงทั้งสี่อนั ดบั ” เขารา ยยาวกอนจะยม้ิ ใหเ พ่ือนสนทิ ทงั้ สามคน By Tartus

อยากเจอหมออาจจะเปน เรอื่ งใหญ… แตอยากอยูกับพวกมงึ เปน เร่ืองใหญก วา เขาคอ ยๆพิมพต วั เลขลงไปในกลอ งสีขาวเล็กๆดวยหวั ใจที่เตน เรว็ ข้นึ เรอื่ ยๆ หวังเพยี งแคไ มหลุดถึงอนั ดับส่ีเขากพ็ อใจแลว ตึกตัก…ตกึ ตกั คลก๊ิ ! “…!!!!!!” ไมม ีเสียงใดๆหลุดออกมาจากปากของเขา ภาพ ตรงหนาบอกทกุ อยางไดเปน อยา งดี เพื่อนของเขาเองกเ็ งียบกันไปตามๆ กัน ไมเ คยมีใครรวู า สี่เลือกคณะอะไรลงไปบา ง เขา…ตดิ อนั ดับสาม “เกษตรศาสตร… ” บนุ พูดออกมาอยางไมเตม็ เสียงเทาไหรน กั คณะทเ่ี ขาเคยบอกตวั เองไวต ลอดวา ไมม ที างที่จะเรยี น คณะท่ี เขาพยายามผลกั ไสมาตลอดทง้ั ชีวิต ไมใ ชว า เขาไมชอบแตเ พราะเขาไม อยากเดินตามรอยธุรกิจของครอบครวั จนถึงวันทเี่ ขาไดเห็นวาท่บี านเกดิ ปญหาข้นึ มากมาย แมวาพอ กับแมจ ะไมเ คยบงั คบั แตเขาก็อยากทําเพ่ือให พอแมดีใจที่จะมคี นมาสานตอ ธรุ กิจ ลงไวเ พราะคดิ วา ไมนาจะติดแนๆ By Tartus