บุปผารัตติกาลแห่งฉางอัน 1-601-1316

ดงั หมิ ะ งดงามไรท้ ีตอิ ยา่ งไมต่ อ้ งสงสยั ยงิ หาไดย้ ากก็ คือความขาวกระจ่างสบายตา แตน่ า่ เสียดายใบหนา้ ของนางขาวเกินไป สีเลอื ดฝาดยงั ไมเ่ ปลง่ ปลงั มากพอ นบั ตงั แตพ่ บนางครงั แรก ลนิ เซียวก็คาดเดามาตลอดวา่ นางจะมีโรคภยั ติดตวั มาแตก่ าํ เนิดหรอื ไม่ แตน่ า่ เสียดายทีไมเ่ คยมีโอกาสสอบถาม เขาสมั ผสั ไดอ้ ยา่ ง เลือนรางวา่ เรอื งนีอาจเกียวขอ้ งกบั การเป็นนกั พรตของ นางอยา่ งแยกกนั ไมอ่ อก คนทงั สองเดินเขา้ มาใกลก้ นั มากขนึ เรอื ยๆ ลนิ เซียวเอย่ ถามขนึ “อาเหยา มีเรอื งอะไรอยา่ งนนั หรอื ” ฉวีชินเหยาคารวะลนิ เซียวอยา่ งจรงิ จงั ก่อนจะเอย่ ถาม 700

ดว้ ยความละอายใจอยเู่ ลก็ นอ้ ย “รบกวนซือจือแลว้ แต่ วา่ ซือจือยงั จาํ แมน่ างทีนงั ขา้ งกายคารวะสรุ าทา่ นในหอ ตงไหลวนั นนั ไดห้ รอื ไม”่ ตอนแรกลนิ เซียวนิงองึ ไป จากนนั กเ็ กิดความรูส้ กึ อดึ อดั อยบู่ า้ ง ทีแทน้ างมองเหน็ แลว้ อยา่ งทีคดิ ไว้ องค์ รชั ทายาทกบั พีเจ็ดเวลาดืมสรุ าจะขาดสาวงามนงั เคียง ขา้ งไมไ่ ด้ วนั นนั ก็ไมม่ ีขอ้ ยกเวน้ เชน่ กนั เขาจาํ ไดว้ า่ มอง เหน็ เงารา่ งคนุ้ ตาอยา่ งเลือนรางนอกประตู เดมิ ทีคดิ วา่ เป็นภาพลวงตา ไมเ่ คยคดิ วา่ จะเป็นนางเขา้ จรงิ ๆ เขาอดหงดุ หงิดขนึ มาไมไ่ ด้ นางจะมองเขาเป็นคนเสเพล เจา้ สาํ ราญเพราะเรอื งนีหรอื ไมน่ ะ 701

หลงั จากนิงเงียบไปครูห่ นงึ เขาก็เอย่ ตอบ “จาํ ไดว้ า่ ตอน นนั มีคนเชน่ นีอยู่ แตว่ า่ ไมไ่ ดส้ นใจสกั เทา่ ใด” นีเป็นความจรงิ เขาไมช่ มชอบทอ่ งยา่ นเรงิ รมยม์ าแต่ ไหนแตไ่ ร ไมเ่ คยสนใจไยดีสตรฉี อเลาะหวา่ นเสนห่ ์ แลว้ จะไปสนใจหญิงบาํ เรอทีนงั ดืมสรุ าดว้ ยเป็นพเิ ศษ ดว้ ยเหตใุ ดกนั “ออ้ ” ฉวีชินเหยาแสดงสหี นา้ ผดิ หวงั ออกมาเลก็ นอ้ ย “สตรนี างนนั เสยี ชีวิตทีใกลผ้ งิ คงั ฟางเมือวานนี มารดา เลยี งของนางยืนกรานวา่ สหายรว่ มสาํ นกั ของพีชายขา้ เป็นคนรา้ ย ตอนนีพีชายทา่ นนนั ถกู สง่ ตวั ไปทีคกุ ศาล ตา้ หลแี ลว้ ” 702

ลนิ เซียวตกตะลงึ “มีเรอื งเช่นนีดว้ ยหรอื ” ฉวีชินเหยาพยกั หนา้ “นา่ แปลกตรงทีตอนเสียชีวติ สตรี นางนนั ถกู ควกั ดวงตาออกไปทงั สองขา้ ง แตก่ ลบั ไมม่ ี แรงอาฆาตสกั เศษเสยี ว ขา้ รูส้ กึ อยตู่ ลอดวา่ เรอื งนีน่า สงสยั ” นางเงยหนา้ มองลนิ เซียว ไตรต่ รองประเดียวหนงึ แลว้ เอย่ ขอรอ้ งดว้ ยทา่ ทีลงั เล “จงึ จะขอใหซ้ ือจือชว่ ย เหลอื พาขา้ กบั อาจารยไ์ ปตรวจสอบศพของนางไดห้ รอื ไม”่ นางไมค่ นุ้ ชินกบั การเอย่ ปากขอรอ้ งใครนกั นาํ เสียงขณะ เอือนเอย่ จงึ ออ่ นลงสามสว่ นโดยไมร่ ูต้ วั นีไมใ่ ชเ่ รอื งยากลาํ บากอะไร ยงิ ไปกวา่ นนั นีเป็นครงั แรก 703

ทีนางมาขอใหเ้ ขาช่วย ลนิ เซียวจงึ พยกั หนา้ และเอย่ รบั ปากในทนั ที “พวกเจา้ จะเขา้ ไปดเู มือใด ขา้ จะไปเตรยี ม การให”้ ฉวีชินเหยานิงองึ ไปเลก็ นอ้ ย แมก้ ระทงั ควิ ยงั ไมข่ มวดสกั นิดก็รบั ปากอยา่ งง่ายดายเชน่ นีเลยหรอื นางระงบั ความตืนเตน้ เอาไวไ้ ดย้ ากเยน็ กลา่ วขอบคณุ ตดิ กนั หลายครงั “ขอบคณุ ซือจือมากเจา้ คะ่ ถา้ อยา่ ง นนั ก็รบกวนซือจือแลว้ ” ลนิ เซียวไมค่ อ่ ยอยากไดย้ นิ คาํ วา่ ‘ขอบคณุ ’ สองคาํ นี จากปากของนางเทา่ ไร เขานิงเงียบไปสกั พกั ถงึ เอย่ ขนึ อีกวา่ “ขา้ จะไปเตรยี มการเดียวนี เอาไวท้ กุ อยา่ งพรอ้ ม 704

แลว้ คอ่ ยนาํ พวกเจา้ ไป วา่ แตพ่ วกเจา้ จะรอฟังขา่ วทีใด” “เดียวขา้ จะกลบั ไปรบั อาจารยท์ ีอารามชิงอวิน ประมาณหนงึ ชวั ยามคงจะกลบั เขา้ เมืองมา ถงึ ตอนนนั จะตรงไปรอฟังขา่ วจากซือจือทีนอกคกุ ศาลตา้ หลแี ลว้ กนั ” หวงั อีคนุ ไมไ่ ดโ้ ดนคมุ ขงั ในคกุ ศาลตา้ หลแี ตอ่ ยา่ งใด แต่ วา่ ถกู กกั ตวั เอาไวท้ ีสาํ นกั ตรวจการชวั คราว ตอนนีเขาเป็นบณั ฑติ ฮ่ยุ หยวน* แลว้ เป็นศษิ ยข์ อง 705

โอรสสวรรค์ ขอเพียงยงั ไมต่ ดั สนิ โทษหนงึ วนั ก็ไม่ สามารถนาํ ตวั ไปขงั รวมกบั นกั โทษทวั ไปได้ สกลุ หวงั รบั ราชการเป็นขนุ นางมาทกุ รุน่ ไดช้ ือวา่ ประพฤตติ นสจุ รติ และมีคณุ ธรรมสงู สง่ บดิ าของคณุ ชายหวงั ปัจจบุ นั รบั ตาํ แหน่งเสนาบดีกรมอากร ขนุ นาง มากฝีมือทีเป็นเสาหลกั คาํ จนุ ราชสาํ นกั หลงั จากฉวีจือ อวีกบั เฝิงป๋ ออวีไปสง่ จดหมายทีจวนสกลุ หวงั แลว้ แมว้ า่ ทา่ นเสนาบดีหวงั จะตกใจระคนโกรธเกรยี ว แตก่ ็ไม่ สามารถออกคาํ สงั ใหค้ นปลอ่ ยบตุ รชายออกมาอยา่ ง เปิดเผยได้ เพือไมใ่ หต้ กเป็นทีตฉิ ินนินทาของผอู้ ืน พอคิดทบทวนดแู ลว้ ก็เปลยี นไปสงั คนใหก้ กั ตวั บตุ รชาย เอาไวท้ ีสาํ นกั ตรวจการ คอยดแู ลเอาใจใสเ่ รอื งอาหาร 706

การกินอยา่ งดี สตรนี างนนั เอย่ วาจาคลอ่ งแคลว่ ลนื ไหล ยืนยนั หนกั แนน่ วา่ หวงั อีคนุ สงั หารบตุ รสาวบญุ ธรรมของนาง เนือง จากราชวงศป์ ัจจบุ นั ยกยอ่ งหลกั ‘บทลงโทษกาํ หนดโดย คาํ ใหก้ าร’ ตอ่ ใหน้ างไมส่ ามารถหาหลกั ฐานออกมา มากกวา่ นี ขนุ นางในสาํ นกั ตรวจการก็จาํ ตอ้ งเปิดศาลไต่ สวนตามขนั ตอน เรมิ จากใหผ้ ตู้ อ้ งสงสยั แกต้ า่ งใหต้ นเอง หวงั อีคนุ เติบโตอยา่ งราบรนื ไรอ้ ปุ สรรคมาโดยตลอด นี เป็นครงั แรกทีเผชิญกบั การถกู ใสร่ า้ ยและหมดหนทางแก้ ตา่ ง เพียงแคค่ ืนเดียวใบหนา้ สตั ยซ์ ือไรเ้ ลห่ เ์ หลยี มจงึ ซีด 707

เซียวไปไมน่ อ้ ย เขาทบทวนความทรงจาํ แลว้ เลา่ วา่ “เมือวานขา้ กบั สหายรว่ มสาํ นกั กลมุ่ หนงึ จากหอเจาเจาออกไปดืมสรุ า ผา่ นรา้ นสรุ าแหง่ หนงึ ชือหอเวย่ หราน หลงั จากเขา้ ไปสงั สรุ ากบั แกลม้ เรยี บรอ้ ยขา้ กล็ กุ ขนึ ออกไปสขุ า ใครจะรูว้ า่ หอสรุ าแมจ้ ะมองดกู วา้ งขวาง หอ้ งสขุ ากลบั สรา้ งอยชู่ นั สอง พอทาํ ธุระสว่ นตวั เสรจ็ แลว้ ขา้ ก็พบเถา้ แกเ่ นียที ระเบียงทางเดิน นางบอกแคว่ า่ ตอ้ งการพาขา้ กลบั ไปที หอ้ งพเิ ศษเอง และนาํ ทางขา้ เขา้ ไปในหอ้ งทีปิดสนิทหอ้ ง หนงึ ตอนนนั ทอ้ งฟา้ เรมิ มืดสลวั เลก็ นอ้ ย แตช่ นั สองกลบั ไมไ่ ดจ้ ดุ โคมไฟ ขา้ ยงั ไมท่ นั จะแยกแยะทศิ ทาง จๆู่ กโ็ ดนเถา้ แก่เนียผลกั เขา้ ไปในหอ้ งโดยไมร่ ูส้ าเหตุ อีกทงั ยงั ลงกลอนประตดู ว้ ย ขา้ รบี เคาะประตรู อ้ งใหค้ น 708

ช่วย ผา่ นไปสกั พกั ใหญ่ในทีสดุ ประตกู ็เปิดออก เถา้ แก่ เนียกลบั นาํ พวกเดก็ รบั ใชใ้ นรา้ นเขา้ มาขวางทางขา้ ไมใ่ ห้ ออกไปทีใด เอาแตต่ ะโกนวา่ ขา้ ฆา่ คนตาย ขา้ ถงึ สงั เกต เหน็ วา่ ในหอ้ งมีสตรนี างหนงึ นอนอยดู่ ว้ ย” เขาเงยหนา้ ขนึ ดว้ ยความโมโหเตม็ เปียม “ใตเ้ ทา้ ผตู้ รวจ การ ขา้ ไมเ่ คยรูจ้ กั กบั สตรนี างนนั มากอ่ น ขนาดนางชือ แซอ่ ะไรก็ยงั ไมร่ ูส้ กั นิด แลว้ อยดู่ ีๆ จะไปวางแผนทาํ รา้ ย นางดว้ ยเหตใุ ด เหน็ ชดั วา่ เถา้ แกเ่ นียนางนนั ทาํ รา้ ยคน อยกู่ อ่ นแลว้ มีเจตนาคิดจะโยนความผิดมาใหข้ า้ !” บดิ าของเขาหวงั เวย่ ถิงนงั ฟังอยหู่ ลงั มา่ น เกือบโกรธจดั จนตายเพราะบตุ รชาย เสยี แรงทีราํ เรยี นหนงั สือมาตงั หลายปีเชน่ นี แมก้ ระทงั ความระแวดระวงั คนกไ็ มม่ ี ถงึ 709

ไดโ้ ดนหญิงชาวบา้ นรา้ นตลาดวางแผนใหร้ า้ ยง่ายดาย เชน่ นี ตอ่ มาก็เป็นฉวีจืออวีกบั เฝิงป๋ ออวีเขา้ มาเป็นพยานใน ศาล ทงั สองเป็นคนหน่มุ มีสงา่ ราศีโดดเดน่ เหนือคน ธรรมดา ยามเอย่ ปากเจรจาก็คลอ่ งแคลว่ ฉะฉาน เพียง แคไ่ มก่ ีประโยคกบ็ รรยายสถานการณใ์ นวนั ดงั กลา่ วให้ ปรากฏชดั เจนอีกครงั พิสจู นว์ า่ หวงั อีคนุ มาถงึ หอสรุ า พรอ้ มกบั พวกตน แมก้ ระทงั เวลาก่อคดียงั ไมม่ ี แลว้ มี หรอื จะสงั หารใครได้ ทวา่ ดา้ นเถา้ แกเ่ นียชือเหวนิ เหนียงกลบั ใหก้ ารตรงขา้ ม กบั พวกเขาโดยสนิ เชิง 710

“คณุ ชายหวงั รูจ้ กั กบั เหยา่ เหนียงของพวกเรามานาน แลว้ เจา้ คะ่ ลมุ่ หลงในความงามของเหยา่ เหนียงอยา่ ง มาก เคยตามรบเรา้ พวั พนั นางอยหู่ ลายครงั เหยา่ เหนียงไดแ้ ตโ่ กรธเคืองไมก่ ลา้ เอย่ ปาก ทกุ ครงั ทีพบคณุ ชายหวงั จะพยายามหลบเลยี งเสมอ แตส่ ดุ ทา้ ยกห็ ลบไม่ พน้ ตอ้ งอดทนหาทางปฏิเสธเขาไป และในวนั นนั เหยา่ เหนียงตืนเชา้ มากร็ ูส้ กึ ไมค่ อ่ ยสบายตวั เหน็ วา่ ฟา้ ยงั ไม่ สวา่ งเทา่ ใด รูส้ กึ เกียจครา้ นไมอ่ ยากจะกลบั ไปทีเรอื น หลงั จงึ นอนพกั ผอ่ นอยบู่ นหอ จนถงึ ชว่ งพลบคาํ คณุ ชาย หวงั พาสหายมาดืมสรุ า ไดย้ ินวา่ เหยา่ เหนียงนอนพกั อยู่ ทีชนั สองกอ็ าศยั ขอ้ อา้ งวา่ เขา้ สขุ าไปหานาง ขา้ บงั เอิญ ไดย้ ินเสยี งคนคลอเคลยี กนั ดงั มาจากในหอ้ ง แตก่ ก็ ลวั อาํ นาจของคณุ ชายหวงั ทาํ ไดแ้ คย่ ืนเฝา้ อยนู่ อกประตู จากนนั ก็ไดย้ นิ เสียงผิดปกติเขา้ กลวั วา่ จะเกิดเรอื งกบั เหยา่ เหนียง ขา้ ถงึ ไดร้ วบรวมความกลา้ สงั นาํ ถีบประตู 711

เขา้ ไปขา้ งใน ใครจะคดิ วา่ ทนั ทีทีเขา้ ไปกลบั เหน็ ...” ระหวา่ งนางเลา่ เรอื งราว ขอบตากแ็ ดงกาํ รอ้ งไหส้ ะอกึ สะอืนขนึ มา “เหน็ เหยา่ เหนียงของขา้ นอนหมดลม หายใจอยบู่ นพืนไปแลว้ ใตเ้ ทา้ ทกุ ทา่ น เหยา่ เหนียงเตบิ โตอยขู่ า้ งกายขา้ มาตงั แตเ่ ดก็ เฉลยี วฉลาดรูค้ วามมา ตลอด ทกุ วนั นีก็เติบโตงดงามราวบปุ ผา ยงั ไมท่ นั ได้ แตง่ งานกลบั ตอ้ งมาตายอยา่ งนา่ เวทนาเชน่ นี พวกทา่ น ตอ้ งทวงความเป็นธรรมใหน้ างดว้ ยนะเจา้ คะ!” หวงั อีคนุ ตกตะลงึ อา้ ปากคา้ ง บนโลกมีคนหนา้ หนาไร้ ยางอายถงึ เพียงนีไดอ้ ยา่ งไร เขาลมื ความโกรธเกรยี วไป ชวั ขณะ อกึ อกั อยนู่ านสองนานถงึ ชีหนา้ เหวินเหนียง อยา่ งโกรธจดั จนเนือตวั สนั สะทา้ น “เจา้ ...เจา้ ...เหตใุ ด 712

เจา้ ถงึ ...” เหวนิ เหนียงไมส่ นใจมองหวงั อีคนุ เพียงใชผ้ า้ เช็ดหนา้ ปิดตาไว้ รอ้ งไหค้ ราํ ครวญจนหวั ไหลส่ นั ไหวเกินจรงิ ไป มาก ฉวีจืออวีกบั เฝิงป๋ ออวีทียืนฟังอยขู่ า้ งหนงึ เหลือบมองเห วนิ เหนียงดว้ ยความกลดั กลมุ้ คาํ ใหก้ ารทีเตม็ ไปดว้ ย ชอ่ งโหวม่ ากมายเชน่ นี ถา้ หากมีการตรวจสอบสถานที เกิดเหตเุ พิมเตมิ สกั หน่อยกจ็ ะเปิดโปงคาํ โกหกของนาง ไดท้ นั ที นางคงจะไมโ่ งเ่ ขลาถงึ ปานนี จนยกหินมาทบั เทา้ ตนเองกระมงั หวงั เวย่ ถิงทีนงั ฟังอยหู่ ลงั มา่ นกลบั คดิ ลกึ ซงึ กวา่ คนหน่มุ 713

แซเ่ ฝิงและแซฉ่ วีไปอีกชนั เขาคลกุ คลีอยใู่ นแวดวงขนุ นางมาหลายปี แมจ้ ะมีพวกพอ้ งมากมาย แตศ่ ตั รูในที ลบั ก็มีอยไู่ มน่ อ้ ย การยดั เยียดขอ้ หาเพือใสค่ วามกนั ชดั เจนถงึ เพียงนี ฝ่ายตรงขา้ มมีวตั ถปุ ระสงคอ์ ะไรกนั หรอื แสรง้ ทาํ เป็นวางแผนรา้ ยกบั บตุ รชาย แตค่ วามจรงิ พงุ่ เปา้ หมายมาทีเขา พอคดิ เช่นนีแลว้ สหี นา้ ของเขาก็ตงึ เครยี ดลงไปอีกหลายสว่ น ตอนนีเองมีสตรสี งู วยั เดินเหนิ เชืองชา้ เขา้ มาในศาล นาง ทาํ ความเคารพหวั หนา้ สาํ นกั ตรวจการดว้ ยความคนุ้ เคย กอ่ นจะกม้ หนา้ ลงรายงานวา่ “ขา้ นอ้ ยตรวจสอบแนช่ ดั แลว้ เหยา่ เหนียงยงั มีรา่ งกายบรสิ ทุ ธิอยเู่ จา้ คะ่ ” พวกฉวีจืออวีกบั เฝิงป๋ ออวียงั ออ่ นประสบการณใ์ นเรอื ง 714

ทางโลก พอไดย้ นิ คาํ พดู เช่นนีแลว้ ตา่ งรูส้ กึ อดึ อดั ทาํ ตวั ไมถ่ กู ดา้ นเหวนิ เหนียงทา่ ทางคลา้ ยจะตืนตระหนกถงึ ขีดสดุ นางเงยหนา้ ขนึ มาทนั ควนั อทุ านเสียงหลงวา่ “ไมม่ ี ทาง!” เอย่ ออกไปถงึ รูต้ วั วา่ พลงั ปาก จงึ รบี เอามือปิด ปากไวแ้ ลว้ กม้ หนา้ ลงตามเดมิ สตรสี งู วยั ไมแ่ ยแสสนใจ ยงั คงยืนคอยใตเ้ ทา้ ผตู้ รวจการ ตอบกลบั มา หวั หนา้ สาํ นกั ตรวจการพยกั หนา้ รบั รู้ สงั ใหส้ ตรสี งู วยั กลบั ออกไปได้ 715

จากนนั กเ็ รยี กนกั ชนั สตู รมาขนึ ศาล สอบถามวา่ “ชนั สตู รศพเรยี บรอ้ ยแลว้ สตรนี างนนั ตายเพราะเหตุ ใด” นกั ชนั สตู รเอย่ รายงาน “เรยี นใตเ้ ทา้ ถกู คนรดั คอจน ขาดอากาศหายใจตายเจา้ คะ่ ” “บนตวั ศพยงั มีบาดแผลอืนหรอื ไม”่ “มี” นกั ชนั สตู รลงั เลชวั ครู่ “ดวงตาสองขา้ งของศพถกู คนควกั ออกไปก่อนตายเจา้ คะ่ ” 716

ทนั ทีทีประโยคนีดงั ขนึ คนทงั ศาลตา่ งตกใจกนั ถว้ นหนา้ เดิมทีพวกเขานกึ วา่ ดวงตาของเหยา่ เหนียงถกู ควกั ออก หลงั จากตายไปแลว้ ไมค่ าดคดิ วา่ จะถกู ควกั ออกไปตอน ทียงั มีชีวติ อย!ู่ ชา่ งโหดเหียมกระหายเลอื ดเสยี นีกระไร เพียงคิดถงึ กร็ ูส้ กึ หวาดกลวั จนตวั สนั งนั งก เหวินเหนียงไดย้ นิ แลว้ กร็ อ้ งไหส้ ะอกึ สะอืนขนึ มาอีก “เจา้ มีหลกั ฐานอะไร” หวั หนา้ สาํ นกั ตรวจการถามนกั ชนั สตู รอยา่ งตกตะลงึ “ในอดีตขา้ นอ้ ยเคยชนั สตู รศพทีโดนควกั ดวงตาหลงั จากตายไปแลว้ มาก่อน ถา้ หากโดนควกั ดวงตาหลงั จาก ตายไป เลอื ดทีไหลเวียนในรา่ งกายของศพจะแข็งตวั 717

แลว้ เวลาควกั ดวงตาจะไมเ่ สยี เลือดมากนกั บรเิ วณใบ หนา้ ของศพมกั จะสะอาด แตศ่ พทีถกู สง่ มาเมือวาน แม้ วา่ จะมีคนจงใจเช็ดทาํ ความสะอาดใบหนา้ แลว้ แตต่ รง จอนผมกลบั เปรอะเปือนรอยเลอื ดแหง้ กรงั ใบหนา้ กด็ ู แหง้ เหียวผดิ ปกติ เหน็ ไดช้ ดั วา่ ก่อนตายเสียเลอื ดไปมาก ฉะนนั ขา้ นอ้ ยจงึ วนิ ิจฉยั วา่ เป็นการควกั ดวงตาก่อนตาย เจา้ คะ่ ” หวั หนา้ สาํ นกั ตรวจการลบู เคราครุน่ คิดแลว้ หนั ไปถาม เจา้ หนา้ ทีซงึ ไปตรวจสอบในทีเกิดเหตวุ นั นนั “ตอนที พวกเจา้ ไปตรวจสอบศพทีหอเวย่ หราน ขา้ งศพพบคราบ เลอื ดจาํ นวนมากหรอื ไม”่ “เรยี นใตเ้ ทา้ ขา้ งศพรวมถงึ ภายในหอ้ งไมม่ ีคราบเลอื ด 718

เลยขอรบั ” ฉวีจืออวีกบั เฝิงป๋ ออวีไดย้ ินดงั นนั กล็ อบถอนหายใจดว้ ย ความโลง่ อก เรอื งราวมาถงึ ขนั นี ความจรงิ ถกู เปิด เผยกระจ่างชดั แลว้ ลองดซู วิ า่ สตรนี างนนั จะแกต้ วั นาํ ข่นุ ๆ อยา่ งไรไดอ้ ีก เป็นดงั คาดการณ์ หวั หนา้ สาํ นกั ตรวจการมองเหวิ นเหนียงดว้ ยสายตาเครง่ ขรมึ “เมือครูเ่ จา้ บอกวา่ หลงั จากหวงั อีคนุ เขา้ หอ้ งไป เจา้ ก็เฝา้ อยนู่ อกประตโู ดย ตลอด หลงั จากเหยา่ เหนียงถกู ฆา่ เจา้ ก็เป็นคนแรกที เขา้ ไปในหอ้ ง?” เหวนิ เหนียงกลอกตาหลกุ หลกิ ไปมา แลว้ ยืดลาํ คอตงั 719

ตรงเอย่ ตอบอยา่ งหนกั แนน่ วา่ “ใช่เจา้ คะ่ ! ขา้ นอ้ ยจบั หวงั อีคนุ ไดใ้ นทีเกิดเหต”ุ หวั หนา้ สาํ นกั ตรวจการสวนกลบั ดว้ ยนาํ เสยี งเฉียบขาด “ในเมือกอ่ นตายเหยา่ เหนียงเสียเลือดไปมาก สว่ นเจา้ ก็ ไมป่ ลอ่ ยใหห้ วงั อีคนุ มีเวลาเกบ็ กวาดรอ่ งรอยในทีเกิด เหตุ แลว้ เพราะเหตใุ ดภายในหอ้ งและเสอื ผา้ ของหวงั อีคุ นถงึ ไมเ่ ปือนคราบเลือดเลยสกั นิดเดียว” เหวนิ เหนียงตะลงึ งนั อยกู่ บั ที นางเป็นหญิงชาวบา้ นรา้ น ตลาดคนหนงึ ปกตแิ ตล่ ะวนั มีความสขุ กบั การหาวธิ ีให้ เงินทองงอกเงย แมก้ ระทงั อกั ษรยงั ไมร่ ูจ้ กั สกั ตวั จะไป เขา้ ใจเรอื งราวเหลา่ นีไดอ้ ยา่ งไร 720

พอเหน็ วา่ เหวนิ เหนียงไมต่ อบคาํ โทสะของหวั หนา้ สาํ นกั ตรวจการยงิ เพิมเป็นเทา่ ทวี “เหน็ ชดั วา่ เหยา่ เหนียงถกู ฆา่ ตายนานแลว้ เจา้ ซอ่ นศพเอาไวใ้ นหอ้ ง จง ใจโยนความผิดใหห้ วงั อีคนุ ! ตอนนีหลกั ฐานอยตู่ รงหนา้ แลว้ เจา้ ยงั กลา้ พดู จาเลอะเทอะเลอื นลอยอีกรึ เจา้ หนา้ ที! มาคมุ ตวั สตรเี จา้ เลห่ น์ างนีไปเสยี !” สถานการณพ์ ลกิ ผนั ในชวั พรบิ ตา เหวนิ เหนียงเหน็ เจา้ หนา้ ทีเดนิ เขา้ มาใกลด้ ว้ ยทา่ ทีขงึ ขงั ดดุ นั เตรยี มพรอ้ มจะ จบั นางมดั ไว้ กร็ บี กลบั คาํ ใหก้ ารอยา่ งรอ้ นรน “ใช่แลว้ ขา้ นอ้ ยจาํ ผดิ ไปเอง ตอนทีขา้ นอ้ ยพบวา่ มีบางอยา่ งผิด ปกติ ประตหู อ้ งก็เปิดอยแู่ ลว้ คณุ ชายหวงั ไมอ่ ยใู่ นหอ้ ง ภายหลงั เขาเดนิ ไปแลว้ ยอ้ นกลบั มาถงึ ไดถ้ กู ขา้ จบั ตวั ไว้ ได!้ ” 721

ก็แคเ่ รอื งเหลวไหลทงั เพ หวงั เวย่ ถิงครา้ นจะสนใจสภาพ อนั อปั ลกั ษณข์ องสตรนี างนี เขาลกุ ขนึ อยา่ งไมส่ นใจไยดี กระซิบสงั การผตู้ ดิ ตามขา้ งกายแลว้ สาวเทา้ เดนิ จากไป ผตู้ ดิ ตามของเขากไ็ ปถา่ ยทอดคาํ สงั กบั หวั หนา้ สาํ นกั ตรวจการอีกทอดหนงึ หวงั อีคนุ ตอ้ งทนทรมานมาหนงึ คืนเตม็ เมือเดินออกจาก คกุ ของสาํ นกั ตรวจการ รูส้ กึ เพียงวา่ รา่ งกายและจิตใจ ราวกบั ถกู ชาํ ระลา้ งสะอาดเอียม ภาพทีปรากฏในสาย ตาลว้ นน่ามองไปหมด ทอ้ งฟา้ เป็นสคี รามสดใส กอ้ น เมฆสขี าวสะอาดเป็นพิเศษ แมก้ ระทงั ตน้ ไมใ้ บหญา้ ขา้ ง 722

ทางกเ็ ขียวขจีกวา่ ในวนั วาน เขาไมร่ ูเ้ รอื งแมแ้ ตน่ อ้ ยวา่ บดิ ากม็ าทีนีดว้ ย พอเหลียวซา้ ยแลขวารอบหนงึ ก็เหน็ ฉวี จืออวีกบั เฝิงป๋ ออวียืนกวกั มือเรยี กอยตู่ รงหนา้ รถมา้ รบี กา้ วยาวๆ เดินเขา้ ไปหา “เหวินหยว่ น! จีโจว!” เมือทงั สามคนพบหนา้ กนั ตา่ งรูส้ กึ วา่ เหมือนอยใู่ นอีก โลกหนงึ มากไ็ มป่ าน วนั มะรนื นีก็จะถงึ การสอบเตียนซือ* เป็นช่วงเวลาที ตอ้ งเตรยี มตวั เตรยี มใจใหพ้ รอ้ มสาํ หรบั การสอบ ใครจะ คาดคิดวา่ ระหวา่ งทางจะเกิดเรอื งโกลาหลวนุ่ วายเช่นนี บรุ ุษทงั สามรูใ้ จกนั เป็นอยา่ งดี วางเรอื งของสตรนี างนนั 723

เอาไวช้ วั คราว แยกยา้ ยกนั กลบั บา้ นไปพกั ผอ่ น รอให้ การสอบเตียนซือผา่ นพน้ ไปกอ่ นคอ่ ยวา่ กนั ขณะกาํ ลงั จะกา้ วขนึ รถมา้ จ่ๆู ฉวีจืออวีก็รูส้ กึ เหมือนมี ลมพดั มาถกู ชายเสอื คลมุ พอเขาหนั หนา้ ไปมองถงึ พบ วา่ รถมา้ ของอารามชิงอวินมาจอดอยดู่ า้ นขา้ งตงั แตเ่ มือ ใดกไ็ มร่ ู้ ฉวีจืออวีเป็นคนมีไหวพรบิ ปฏิภาณมาแตไ่ หนแตไ่ ร ตระหนกั ไดโ้ ดยพลนั วา่ นอ้ งสาวมาทีนีแลว้ ไมอ่ ยากให้ สหายรว่ มสาํ นกั รูว้ า่ นอ้ งสาวมีสถานะเป็นนกั พรต จงึ จง ใจดงึ สหายทงั สองออกไปเงียบๆ เขาเอย่ ขออภยั กบั เฝิงป๋ ออวีและหวงั อีคนุ อา้ งวา่ เพิงนกึ 724

ขนึ ไดว้ า่ ตอ้ งไปเยียมเยียนญาติคนหนงึ ในละแวกใกล้ เคียงนี ไมอ่ าจกลบั ไปพรอ้ มกบั พวกเขาได้ รอใหส้ หายแซเ่ ฝิงและสหายแซห่ วงั จากไปแลว้ ฉวีจืออวี เดนิ มาทีหนา้ รถมา้ แลว้ เลกิ ผา้ มา่ นขนึ ถงึ พบวา่ ไมไ่ ดม้ ีแค่ นอ้ งสาว แมแ้ ตช่ ิงซวีจือกบั อาหานกอ็ ยดู่ ว้ ย เขารบี คารวะชิงซวีจือและเอย่ ทกั ทายอาหาน “พีชาย สหายของทา่ นถกู ปลอ่ ยตวั ออกมาแลว้ หรอื ” ฉวี ชินเหยาดงึ พีชายขนึ มานงั ขา้ งกนั ภายในรถมา้ กวา้ ง ขวางทีเดียว สามารถรองรบั คนไดป้ ระมาณเจด็ คนอยา่ ง สบายๆ 725

ฉวีจืออวีพยกั หนา้ อยา่ งออ่ นลา้ เลก็ นอ้ ย กอ่ นจะเลา่ เหตกุ ารณท์ ีเกิดขนึ ใหพ้ วกฉวีชินเหยาสามคนฟัง “เหตใุ ดสตรนี างนนั ตอ้ งสรา้ งเรอื งโกหกทีตาํ ทรามและโง่ งมเช่นนีดว้ ย” ฉวีชินเหยา ชิงซวีจือ และอาหานหนั มา สบตากนั ถา้ หากมีเจตนาคดิ ยดั เยียดความผดิ ใสร่ า้ ยผู้ อืน อยา่ งไรก็ตอ้ งมีการวางแผนและเตรยี มการอยา่ ง ละเอียดรอบคอบสกั หนอ่ ย ผา่ นการไตรต่ รองถว้ นถีมา แลว้ ทกุ ดา้ นถงึ จะถกู “นางจะเป็นคนรา้ ยเสยี เองหรอื ไม”่ ฉวีชินเหยาถามขนึ ฉวีจืออวีขมวดคิวพลางตอบวา่ “ตอนนียงั พิสจู นไ์ มไ่ ด้ 726

แตว่ า่ นางมีสว่ นเกียวขอ้ งอยา่ งแนน่ อน เมือครู่ หวั หนา้ สาํ นกั ตรวจการมีคาํ สงั ลงมาแลว้ วา่ จะยา้ ยนางไปทีคกุ ศาลตา้ หลแี ลว้ ไตส่ วนอยา่ งละเอียดอีกครงั ” พอเขากลา่ วจบก็มองฉวีชินเหยาดว้ ยสหี นา้ สงสยั “แลว้ เหตใุ ดพวกเจา้ ถงึ มาอยทู่ ีนีละ่ ” ชิงซวีจือกาํ ลงั จะเอย่ ตอบ ฉวีชินเหยาแอบสง่ สาย ตาบอกความนยั ใหเ้ ขากอ่ นจะตอบเองวา่ “มีคนไหว้ วานพวกเราใหไ้ ปขบั ไลว่ ิญญาณรา้ ยในคฤหาสนห์ ลงั หนงึ ใกลๆ้ แถวนี แลว้ บงั เอิญผา่ นมาทีนีพอดี” ไมร่ ูว้ า่ เพราะเหตใุ ดนางถงึ ไมอ่ ยากใหพ้ ีชายรูว้ า่ ตนเอง กาํ ลงั สบื เรอื งสาเหตกุ ารตายของเหยา่ เหนียง และยิงไม่ 727

อยากใหเ้ ขารูว้ า่ นางยงั ไปขอใหห้ ลนั ออ๋ งซือจือชว่ ยเหลือ ดว้ ย นางกลวั วา่ พีชายจะซกั ถามตอ่ ไปอีก จงึ รบี กลา่ ววา่ “พี ชาย ทา่ นไมไ่ ดก้ ลบั บา้ นหนงึ วนั หนงึ คืนแลว้ ทา่ นพอ่ ทา่ นแมค่ งจะรอจนรอ้ นใจแลว้ จวนสกลุ ฉวีอยไู่ มไ่ กล จากทีนี เดียวพวกเราจะไปสง่ พีชายเองแลว้ กนั ” ฉวีจืออวีจอ้ งหนา้ ฉวีชินเหยานิงๆ ยงั อยากจะซกั ไซใ้ ห้ ละเอียด แตก่ พ็ ะวา้ พะวงั เพราะเหน็ ชิงซวีจือกบั อา หานอยดู่ ว้ ย จงึ ตอ้ งปลอ่ ยเรอื งนีไปกอ่ น 728

ลนิ เซียวมอบหมายงานในมือใหก้ บั ผใู้ ตบ้ งั คบั บญั ชา เสรจ็ เรยี บรอ้ ย ขณะกาํ ลงั จะออกจากวงั ไปหาฉวีชิน เหยาตามนดั หมาย ไมค่ าดคดิ วา่ ลกู่ งกงขนั ทีขา้ งพระ วรกายฮอ่ งเตจ้ ะมาถ่ายทอดรบั สงั วา่ วงั ตา้ หมงิ กงเพิงมี แขกจากแดนไกลมาเยือนหลายคน ฮ่องเตท้ รงรอ้ น พระทยั อยากเชิญใหซ้ ือจือรบี ไปนบั ญาตอิ ยเู่ ลย แขกจากแดนไกล? ลนิ เซียวไมร่ ูส้ กึ สนใจสกั นิด ฉวีชินเหยายงั รอเขาอยนู่ อก ศาลตา้ หลี ตอนนีเขาอยากจะออกจากวงั แลว้ แตว่ า่ ฮอ่ งเตเ้ รยี กเขา้ เฝา้ จะไมไ่ ปกไ็ มไ่ ดอ้ ีก เขาลงั เลอยู่ ชวั ครูจ่ งึ เรยี กผใู้ ตบ้ งั คบั บญั ชาตาํ แหนง่ รองแมท่ พั คน 729

หนงึ เขา้ มาใกล้ กระซิบสงั การขา้ งหไู ปหลายคาํ เมือมาถงึ วงั ตา้ หมิงกง ภายในตาํ หนกั มีผคู้ นอยมู่ าก มายจรงิ เสยี ดว้ ย องคร์ ชั ทายาทรวมถงึ ลกู หลานเชือพระ วงศค์ นอืนๆ อยกู่ นั พรอ้ มหนา้ พรอ้ มตา เสียงหวั เราะ รนื เรงิ ดงั ไปทวั ทาํ ใหบ้ รรยากาศครกึ ครนื อยา่ งยิง สงิ ทีอยู่ เหนือความคาดหมายของเขามากทีสดุ กค็ ือแมก้ ระทงั คู่ สามีภรรยาหลกู วั กงและสามพีนอ้ งสกลุ เจียงก็มาดว้ ย เขาสง่ สายตาใหเ้ จียงซานหลางทีเพิงจะฟื นอาการป่วย หนกั อยา่ งเรว็ ๆ ไมท่ นั สงั เกตใบหนา้ ทีไมค่ นุ้ เคยใน ตาํ หนกั อยา่ งละเอียดถีถว้ น กก็ า้ วไปขา้ งหนา้ ถวาย บงั คมฮ่องเต้ 730

ฮ่องเตท้ รงแยม้ พระโอษฐ์อยา่ งอบอนุ่ เป็นกนั เอง กวกั พระหตั ถเ์ รยี กลนิ เซียว “เหวยจินเอย๋ ผา่ นมาตงั หลายปี แลว้ เจา้ ลองดซู วิ า่ ยงั จดจาํ ไดห้ รอื ไมว่ า่ คนเหลา่ นีคือ ใคร” ตอนนีลนิ เซียวถงึ หนั มามองหนา้ คนในตาํ หนกั อยา่ งจรงิ จงั เขาเหน็ บรุ ุษสตรเี ดก็ คนชรารวมกนั ประมาณยีสบิ กวา่ คน แตล่ ะคนมีทว่ งทีกิรยิ าโดดเดน่ เหนือคนธรรมดา มองตรงมาทางเขาดว้ ยรอยยมิ กวา้ งเตม็ ใบหนา้ สายตาของเขาจดจอ้ งใบหนา้ ของสตรนี างหนงึ ดว้ ย ความสบั สน เสอื ผา้ อาภรณข์ องนางงดงามหรูหรา และ จอนผมทงั สองขา้ งสะทอ้ นใหเ้ หน็ วา่ ชีวติ ผา่ นความยาก ลาํ บากมาไมน่ อ้ ย เขาตะลงึ งนั ไปครูห่ นงึ แลว้ เอย่ ทกั ดว้ ย 731

ความประหลาดใจแกมยนิ ดี “อาหญิงเจ็ด!” พลางกา้ ว ไปขา้ งหนา้ อีกสองสามกา้ วและโอบกอดนางไว้ ขอบตาของสตรนี างนนั พลนั แดงกาํ ประคองใบหนา้ ของ ลนิ เซียว เอย่ ดว้ ยนาํ เสยี งสะอืน “สงู ขนึ แลว้ เตบิ โตขนึ มาก หนา้ ตายงั หลอ่ เหลาถงึ เพียงนี อาเกือบจาํ เจา้ ไมไ่ ด้ แลว้ ” ลนิ เซียวรูส้ กึ วา่ มีคาํ พดู มากมายอยากจะเอือนเอย่ นิง เงียบไปพกั ใหญ่ ถอ้ ยคาํ นบั พนั นบั หมืนกลายเป็น ประโยคเดียว “หลานกค็ ดิ ถงึ และเป็นหว่ งพวกทา่ น มาก” สตรวี ยั กลางคนหยบิ ผา้ เช็ดหนา้ ขนึ มาซบั นาํ ตา นาํ ลนิ 732

เซียวเดินไปขา้ งหลงั นางพลางเอย่ ยมิ ๆ วา่ “นีคืออาเขย เจ็ดของเจา้ แก่เฒา่ ลงไปมากทีเดียว ยงั พอจาํ ไดห้ รอื ไม่ นีคือหลนั เออ๋ ร์ รูปรา่ งสงู ไลเ่ ลยี กบั เจา้ แลว้ สว่ นนีคือตี เออ๋ ร์ ตอนออกจากฉางอนั อายแุ คห่ า้ ขวบ ตอนนีกโ็ ต เป็นหน่มุ แลว้ ” ลนิ เซียวกา้ วไปคารวะและเอย่ ทกั ทายพวกเขาทีละคน “อาเขย พีหลนั นอ้ งตี” ทา่ นอาเขยซยา่ หงเซิงดแู ก่ชราลงไปมาก แมว้ า่ ใบหนา้ จะประดบั รอยยมิ แตเ่ ผยความโรยราและระทมทกุ ข์ ยากจะอาํ พราง เวลาพดู จาไหลห่ อ่ ทรุดลงเลก็ นอ้ ยราว กบั หมดเรยี วแรงเพราะแบกภาระอนั หนกั องึ แมก้ ระทงั แผน่ หลงั ทีเคยเหยียดตรงองอาจกวา่ ใครกม็ ีรอ่ งรอยคอ่ ม 733

ลงไปกวา่ เดิมหลายสว่ น ซยา่ หลนั กบั บิดาซยา่ หงเซิงราวกบั แกะสลกั ออกมาจาก พิมพเ์ ดียวกนั รูปรา่ งหนา้ ตาหลอ่ เหลาสงู สงา่ กิรยิ าสขุ มุ เยือกเยน็ นอ้ งชายซยา่ ตีกลบั มีหนา้ ตาคลา้ ยคลงึ กบั มารดา มากกวา่ ควิ และดวงตาหลอ่ เหลาโดดเดน่ ยงั ไมเ่ อย่ วาจาใดก็เผยรอยยมิ ออกมาก่อน กิรยิ าแลดเู ปิดเผยมี ชีวติ ชีวา พอมองไปถงึ คนสดุ ทา้ ยกเ็ หน็ เดก็ สาวดวงหนา้ กระจา่ ง สดใส มีกลนิ อายบรสิ ทุ ธิสงู สง่ กิรยิ ากช็ า่ งสง่างาม ทกุ กระเบียดนิว ทาํ ใหภ้ าพตรงหนา้ สวา่ งเจิดจา้ ในชวั 734

พรบิ ตา สาวงามพรมิ เพราไมร่ อใหส้ ตรวี ยั กลางคนเอย่ แนะนาํ ก็ เดินมาหยดุ ตรงหนา้ ลนิ เซียว ยอบกายคารวะอยา่ งออ่ น ชอ้ ย เมม้ ปากแลว้ เอย่ วา่ “พีสบิ เอด็ ” ลนิ เซียวชะงกั ไปชวั ครู่ อมยมิ แลว้ พยกั หนา้ ตอบ “นอ้ ง เหยียน” สตรที ีลนิ เซียวเรยี กขานวา่ เป็น ‘อาหญิงเจด็ ’ กค็ ือพระ ธิดาองคท์ ีเจด็ ของอดีตฮอ่ งเต้ ในขณะเดียวกนั ก็เป็นพระ 735

ขนิษฐาองคท์ ีเจ็ดของฮ่องเตอ้ งคป์ ัจจบุ นั ...องคห์ ญิง เตอ๋ หรง องคห์ ญิงเตอ๋ หรงมิไดม้ ีพระมารดาองคเ์ ดียวกนั กบั ฮอ่ งเต้ พระมารดาของนางคืออวีเฟยซงึ ตอนนนั เป็น ชายาทีไดร้ บั ความโปรดปรานยงิ กวา่ ผใู้ ดในตาํ หนกั ใน องคห์ ญิงเตอ๋ หรงยงั มีพระเชษฐารว่ มพระมารดาอีกหนงึ พระองคค์ ือองคช์ ายสี ภายหลงั อดีตฮอ่ งเตท้ รงแตง่ ตงั เป็นอวินออ๋ ง สว่ นพระธิดามีนามวา่ เตอ๋ หรง อวินออ๋ งมีรูปโฉมหลอ่ เหลาหาใดเปรยี บมาแตก่ าํ เนิด อีก ทงั พระมารดากไ็ ดร้ บั ความโปรดปรานจากฮ่องเตอ้ ยา่ ง ลน้ เหลือ อดีตฮ่องเตก้ ็ไมท่ รงปิดบงั ความชืนชมและ ความลาํ เอียงรกั ใครท่ ีมีตอ่ เขาเลย 736

เมือเติบโตมาทา่ มกลางคาํ สรรเสรญิ เยินยอตงั แตเ่ ดก็ อวินออ๋ งจงึ มีนิสยั ทาํ อะไรตามอาํ เภอใจอยา่ งเลยี งไมไ่ ด้ เวลาสนทนาพดู คยุ มีการแสดงเจตนาปอ้ งปรามกดข่มพี นอ้ งคนอืน นานวนั เขา้ ทาํ ใหอ้ งคช์ ายองคอ์ ืนเกิดความ รษิ ยาขนึ มาในใจ เตอ๋ หรงกลบั แตกตา่ งจากพระเชษฐาโดยสนิ เชิง นางเป็น สตรนี ่มุ นวลออ่ นโยน ไมเ่ อนเอียงเขา้ ขา้ งฝ่ายใด รูจ้ กั การคบหาสมาคมผคู้ น ในบรรดาพีนอ้ งนางเป็นทีถกู ชะตากบั ผอู้ ืนมากทีสดุ ไมว่ า่ ใครก็รูส้ กึ ชืนชอบนางจาก ใจจรงิ กนั แทบทงั นนั ตอ่ มาเจิงซือแตง่ งานกบั หลนั ออ๋ ง กลายเป็นพีสะใภห้ ก 737

ของเตอ๋ หรง สตรที งั สองเพิงพบหนา้ ก็เหมือนรูจ้ กั กนั มา เนินนาน นบั จากนนั ก็ไปมาหาสกู่ นั เป็นนิจ ฉะนนั ลนิ เซียวจงึ ไดพ้ บหนา้ ทา่ นอาหญิงเจ็ดผอู้ อ่ นโยน ใจดีในวงั บอ่ ยครงั มาตงั แตเ่ ลก็ มารดากม็ กั จะพาเขาไป ทีจวนเหวยกวั กงของสามีทา่ นอาเตอ๋ หรง ความสมั พนั ธ์ ของทงั สองครอบครวั สนิทสนมกลมเกลียวเป็นพเิ ศษ หลงั จากอดีตฮอ่ งเตส้ นิ พระชนม์ องคช์ ายสามทีเงียบ ขรมึ เกบ็ เนือเกบ็ ตวั กลบั กา้ วขนึ ครองบลั ลงั กอ์ ยา่ งเหนือ ความคาดหมาย เป็นทีฮือฮาไปทวั ทงั ราชสาํ นกั รอจน กระทงั ทกุ อยา่ งสงบนิงมนั คง ฮ่องเตก้ ล็ งมือคดิ บญั ชีกบั ผทู้ ีอยฝู่ ่ายตรงขา้ มกบั พระองคอ์ ยา่ งถีถว้ นคอ่ ยเป็นคอ่ ย ไป 738

เปา้ หมายแรกทีจดั การกค็ ืออวนิ ออ๋ งทีพระองคเ์ กลยี ดชงั มานาน เรมิ จากกลา่ วหาขนึ มาลอยๆ วา่ อวนิ ออ๋ ง ปกครองคนไมเ่ ขม้ งวด สง่ เสรมิ ใหท้ า้ ยบา่ วไพรท่ าํ รา้ ย ชาวบา้ น ดว้ ยเหตนุ ีจงึ ลดบรรดาศกั ดเิ ขาเป็นจวินออ๋ ง* จากนนั กถ็ ือโอกาสหาเรอื งใสค่ วามไมเ่ ลกิ รา ประณาม วา่ อีกฝ่ายกระทาํ การทจุ รติ ยกั ยอกเงินในทอ้ งพระคลงั หลวง มีราชโองการใหน้ าํ คนในวงั อวินออ๋ งทงั นายบา่ ว เนรเทศไปไกลถงึ ซีเป่ย** ระหวา่ งเดินทางไกลไปรบั โทษ อวินออ๋ งกล็ ม้ ป่วยดว้ ย โรคประหลาดอยา่ งไมท่ ราบสาเหตุ อาการหนกั หมดหน ทางเยียวยาและจบชีวติ ลงกลางทาง 739

พอไดย้ ินข่าวการเสยี ชีวติ ของพีชาย เตอ๋ หรงกร็ อ้ งไห้ ดว้ ยความเจ็บปวดตลอดหนงึ คืนเตม็ ทงั เศรา้ เสยี ใจกบั การตายของพีชาย อีกทงั กลวั วา่ ฮอ่ งเตจ้ ะกรวิ มาถงึ นาง และสงั ลงโทษจวนเหวยกวั กงไปดว้ ย เคราะหด์ ีทีฮ่องเตท้ รงเหน็ แกเ่ ตอ๋ หรงทีปกตริ ูอ้ ะไรควรไม่ ควร ใหค้ วามเคารพพระองคเ์ ป็นอยา่ งดีมาโดยตลอด จงึ ใหส้ ามีของนางซยา่ หงเซิงซงึ เป็นเหวยกวั กงซือจือใน ตอนนนั โยกยา้ ยไปไกลเพือรบั ตาํ แหน่งผวู้ า่ การมณฑลสู่ มีรบั สงั ใหอ้ อกจากฉางอนั ทงั ครอบครวั ไมม่ ีราชโองการ ไมต่ อ้ งกลบั มาเมืองหลวง แมว้ า่ จะเป็นการลดตาํ แหน่งลง แตน่ บั วา่ รกั ษาชีวิตของ คนทงั ครอบครวั เอาไวไ้ ดท้ งั หมด เตอ๋ หรงไมก่ ลา้ คดิ ถงึ 740

เรอื งอืนอีกแลว้ รบี เรง่ เกบ็ ขา้ วของตามสามีในชว่ งกลาง ดกึ แลว้ นาํ บตุ รชายหญิงออกเดินทางมงุ่ หนา้ ไปมณฑล สู่ การไปครงั นีพรบิ ตาเดียวยาวนานสบิ เอด็ ปี หลายวนั ก่อนหนา้ ระหวา่ งฮ่องเตป้ รกึ ษาหารอื กบั เหลา่ ขนุ นางเรอื งการเปิดสาํ นกั ศกึ ษาอวนิ อินใหมอ่ ีกครงั บงั เอญิ ทอดพระเนตรวา่ ในรายชือของลกู ศษิ ยท์ ีเขา้ เรยี น สาํ นกั ศกึ ษาอวนิ อินปีนนั มีชือของเตอ๋ หรงอยู่ ถงึ ไดท้ รง ระลกึ ขนึ ไดด้ ว้ ยความตกพระทยั วา่ นางไปจากฉางอนั นานหลายปีถงึ เพียงนีแลว้ คนเราเมือลว่ งเขา้ สวู่ ยั กลางคน จะเปลียนเป็นนิงเฉย 741

และใจกวา้ งกวา่ เดิมมาก เรอื งทีเคยจดจาํ ฝังใจในอดีตก็ รูส้ กึ วา่ ไมค่ คู่ วรใหเ้ อย่ ถงึ อีกแลว้ คืนนนั จงึ มีราชโองการ ลงมาใหค้ ืนบรรดาศกั ดกิ วั กงคืนแกซ่ ยา่ หงเซิง เรยี ก ครอบครวั ของเตอ๋ หรงทกุ คนกลบั ฉางอนั กาลเวลาฝากรอ่ งรอยเอาไวบ้ นใบหนา้ เตอ๋ หรงอยา่ งชดั เจน เตอ๋ หรงไมใ่ ชส่ ตรผี งู้ ดงามออ่ นเยาวใ์ นความทรงจาํ ของลนิ เซียวอีกแลว้ สว่ นซยา่ หงเซิงก็ไมใ่ ช่คณุ ชายผสู้ ง่า ผา่ เผยเชน่ บณั ฑิตผทู้ รงภมู อิ ีกแลว้ แมก้ ระทงั สามพีนอ้ ง สกลุ ซยา่ ทีเคยเลน่ สนกุ ดว้ ยกนั เสมอในวยั เดก็ กต็ า่ งไป จากคนทีอยใู่ นความทรงจาํ ของลนิ เซียว เมือคารวะตอบซยา่ เหยียนแลว้ สามพีนอ้ งสกลุ ซยา่ ก็ เขา้ มาหอ้ มลอ้ มพดู คยุ กบั ลนิ เซียวอยา่ งเป็นกนั เอง 742

พอเหน็ วา่ พวกเดก็ ๆ ไมม่ ีทา่ ทีหา่ งเหนิ ตอ่ กนั สกั นิด เตอ๋ หรงกร็ ูส้ กึ ปลาบปลืมใจขนึ มาอยา่ งบอกไมถ่ กู ดงึ ตวั ลนิ เซียวเขา้ มาใกล้ มือลบู ใบหนา้ และใชส้ ายตามอง สาํ รวจอยา่ งละเอียด ขณะความรูส้ กึ สะเทือนอารมณก์ าํ ลงั พรงั พรู จๆู่ นอก ตาํ หนกั กม็ ีเสยี งขนั ทีรายงานวา่ คสู่ ามีภรรยาหลนั ออ๋ งมา ถงึ แลว้ เตอ๋ หรงรบี เงยหนา้ ขนึ โดยพลนั มองไปกเ็ หน็ พีหกจงู มือ สตรวี ยั แรกแยม้ นางหนงึ เขา้ มาในตาํ หนกั พรอ้ มกนั สตรี นางนนั อายไุ มเ่ กินสบิ เจด็ สบิ แปดปี ในออ้ มแขนกอดเดก็ นอ้ ยผวิ ขาวจาํ มาํ เอาไว้ เดนิ เยืองกรายตามหลนั ออ๋ ง 743

นางแอบครุน่ คดิ เงียบๆ วา่ นีคงเป็นพระชายาทีพีหกแตง่ เขา้ มาภายหลงั แลว้ หนา้ ตาดมู ีเคา้ ความงามอยหู่ ลาย สว่ น กิรยิ าก็ยงั นบั วา่ งามเพียบพรอ้ มอยู่ แตว่ า่ สายตา ยามเหลียวมองรอบขา้ งยงั ขาดความเยือกเยน็ นา่ เกรง ขามอยหู่ ลายสว่ น เมือเทียบกบั มารดาของเหวยจินแลว้ ยงั หา่ งชนั กนั อีกไกล พอคิดถงึ คนผนู้ นั ทีจากโลกนีไปแลว้ หวั ใจเตอ๋ หรงกอ็ ด เศรา้ สลดลงไมไ่ ด้ นางลอบถอนหายใจเงียบๆ แลว้ ฝืน เคน้ รอยยมิ ออกมา ก่อนจะกา้ วเขา้ ไปทกั ทายวา่ “พี หก” “เตอ๋ หรง!” หลนั ออ๋ งรูส้ กึ ตืนตนั ใจเหลอื จะกลา่ ว กา้ ว 744

เขา้ ไปสวมกอดนอ้ งสาวเอาไว้ ขอบตาแดงกาํ มอง สาํ รวจนาง ผา่ นไปครูใ่ หญ่ก็หนั ไปอีกทาง ตบไหลซ่ ยา่ หงเซิงซาํ ๆ โดยไรค้ าํ ทกั ทาย หางตามีหยาดนาํ ตาอยู่ จางๆ ทกุ สงิ ลว้ นสนิ สดุ ลงในความเงียบงนั เมืออยเู่ บืองพระ พกั ตรเ์ สดจ็ พี ตอ่ ใหม้ ีความรูส้ กึ สะเทือนใจมากมาย เพียงใด สดุ ทา้ ยกท็ าํ ไดแ้ คเ่ ปลยี นมนั เป็นการทอดถอน ใจยาวๆ เทา่ นนั ชยุ ซือรูส้ กึ ขนุ่ เคืองกบั การจงใจมองขา้ มของเตอ๋ หรงเมือ ครูอ่ ยบู่ า้ ง เมือมีสายตาหลายคจู่ บั จอ้ งมองมายิงไมก่ ลา้ โผลห่ นา้ ออกไป จาํ ตอ้ งหลบุ สายตาลงอยา่ งเฉยชา เกบ็ ซอ่ นความเยย้ หยนั ในดวงตาไปจนหมด 745

ภาพเหลา่ นีลว้ นตกอยใู่ นสายตาของลนิ เซียว ความเยน็ เยียบในดวงตาเขม้ ขน้ ขนึ หลายสว่ น ครงั ก่อนเรอื งของจู ฉีเออ๋ ร์ บิดาระเบดิ โทสะครงั ใหญ่ในวงั นอกจากจะสง่ จดหมายไปตาํ หนิชยุ หยว่ นกวงอยา่ งรุนแรงแลว้ ยงั สงั กกั บรเิ วณชยุ ซือ หา้ มไมใ่ หน้ างอบรมเลียงดลู นิ หมนิ อีก ชยุ หยว่ นกวงเรง่ เดินทางขา้ มคืนจากโยวโจวมาถงึ ฉาง อนั ขออภยั เป็นการใหญ่ กลา่ วไปตามตรงวา่ วนั นนั เขา กบั นอ้ งสาวเลอะเลอื นมองคนไมอ่ อกถงึ ไดเ้ กิดความผิด พลาดครงั ใหญ่ วนั หนา้ จะไมม่ ีทางเกิดเรอื งเหลวไหล เชน่ นีขนึ อีก ขอรอ้ งใหห้ ลนั ออ๋ งเหน็ แกท่ ีหมนิ หลางยงั เดก็ นกั ยกโทษใหช้ ยุ ซือสกั ครงั 746

แมว้ า่ ปกตบิ ดิ าจะเป็นคนหเู บา แตค่ ราวนีกลบั ใจแข็งลง โทษชยุ ซืออยา่ งจรงิ จงั ไมว่ า่ ชยุ หยว่ นกวงจะวงิ วอน อยา่ งไร หมนิ หลางจะรอ้ งไหโ้ ยเยเพียงใดกย็ งั สง่ ชยุ ซือ ไปอยเู่ รอื นเป่ยหยว่ น แลว้ เรยี กตวั หมวั มวั ทีมี ประสบการณเ์ ชียวชาญจากในวงั หลวงมาดแู ลลนิ หมนิ วนั นีครอบครวั ของอาหญิงกลบั มาฉางอนั บิดาคงจะ เหน็ แก่หนา้ ตามากกวา่ ถงึ ไดป้ ลอ่ ยตวั ชยุ ซือและพาเขา้ วงั หลวงมาดว้ ยกนั ชยุ ซือสงั เกตเหน็ วา่ ลนิ เซียวกาํ ลงั มองนาง จงึ รบี กม้ หนา้ ลงกลอ่ มหมินหลางทีอยใู่ นออ้ มแขนเหมือนไมม่ ีอะไรเกิด ขนึ ครูเ่ ดียวหมนิ หลางก็ยืนแขนออกไปหาหลนั ออ๋ ง รอ้ ง เรยี กดว้ ยเสยี งออู้ ีไมช่ ดั เจนวา่ “ทา่ นพอ่ ” หลนั ออ๋ งจงึ 747

นกึ ถงึ ชยุ ซือแมล่ กู ขนึ มาได้ รบี อมุ้ หมนิ หลางออกจาก ออ้ มแขนของชยุ ซือ กอ่ นจะพาพวกนางไปทาํ ความรูจ้ กั กบั ครอบครวั ของเตอ๋ หรง พอเหน็ วา่ ในตาํ หนกั มีบรรยากาศสขุ สนั ตก์ ลมเกลียว ฮอ่ งเตก้ ็ทรงพอพระทยั เป็นอยา่ งยิง ตรสั วา่ วนั นีหาได้ ยากทีจะอยกู่ นั พรอ้ มหนา้ พรอ้ มตา คืนนีไมส่ มู้ าจดั งาน เลยี งทีรมิ ทะเลสาบไทเ่ ยียเพือตอ้ นรบั ครอบครวั ของ เตอ๋ หรงทีเหน็ดเหนือยจากการเดินทาง ทกุ คนตา่ งตอบรบั ดว้ ยความยนิ ดี ลนิ เซียวอดปรายตามองทอ้ งฟา้ นอกตาํ หนกั อยา่ งรวด เรว็ ไมไ่ ด้ แววตาแสดงความลาํ บากใจอยหู่ ลายสว่ น 748

กวา่ ครอบครวั อาหญิงจะเดนิ ทางกลบั ฉางอนั มาไมใ่ ช่ เรอื งงา่ ย เป็นช่วงทีครอบครวั จะตอ้ งอยรู่ ว่ มกนั พรอ้ ม หนา้ พรอ้ มตา ถา้ หากตอนนีเขาออกไปกอ่ นโดยไมล่ าจะ อธิบายทีหลงั อยา่ งไรก็ฟังไมข่ นึ แลว้ แตว่ า่ ฉวีชินเหยายงั รอเขาอยนู่ อกคกุ ศาลตา้ หลี ทีนนั เตรยี มการเอาไวพ้ รอ้ มหมดแลว้ ถา้ หากผิดนดั โดยไม่ ทราบสาเหตุ ไมร่ ูว้ า่ นบั จากนีนางจะมองวา่ เขาเป็นคน เชือถือไมไ่ ดห้ รอื ไม่ ขณะลงั เลไมอ่ าจตดั สนิ ใจ ซยา่ ตีกล็ ากเขาออกไปนอก ตาํ หนกั “พีสบิ เอด็ ทกุ คนไปทีทะเลสาบไทเ่ ยียแลว้ พวกเราไปกนั เถอะ” 749