บุปผารัตติกาลแห่งฉางอัน 1-601-1316

ชิงซวีจือลบู เคราแลว้ พยกั หนา้ “เรอื งมาถงึ ขนั นี พวก เราคงตอ้ งใชว้ ธิ ีทีโง่เขลาทีสดุ เพือตามหาปีศาจตนนนั แลว้ ” “วธิ ีทีโงเ่ ขลาทีสดุ ?” ฉวีชินเหยาตกตะลงึ ชิงซวีจือมองหนา้ ฉวีชินเหยาและอาหาน “พวกเจา้ สอง คนเอาหมู าใกลๆ้ ” ฉวีชินเหยากบั อาหานกินอาหารกลางวนั ทีอารามชิงอวิน 1300

ถงึ คอ่ ยกลบั จวนสกลุ ฉวี พอยา่ งเทา้ เขา้ ประตมู า ฉวีเฉินซือก็ยืนเทียบเชิญฉบบั หนงึ ใหน้ าง “เมือเชา้ หลงั จากพวกเจา้ ออกไปแลว้ จวนจิงไหโ่ หวก็สง่ เทียบเชิญนีมาให้ บอกวา่ วนั พรุง่ นีคณุ หนฉู ินจะจดั งาน เลยี งวนั เกิดทีจวน เชิญเจา้ ไปรว่ มสงั สรรคด์ ว้ ย” ฉวีชินเหยาชะงกั ไปเลก็ นอ้ ย นางรบั เทียบมาอา่ นดกู ็เหน็ ชือจวนจิงไหโ่ หวบนเทียบดงั คาด บนนนั มีอกั ษรสอง แถวเขียนดว้ ยลายมือออ่ นชอ้ ยงดงาม เหน็ ไดช้ ดั วา่ ฉิน หยวนคงเขียนดว้ ยตนเอง 1301

ในเมืออีกฝ่ายมีใจอยากจะคบหาสนิทสนม ฉวีชินเหยา ยอ่ มไมม่ ีทางปฏิเสธนาํ ใจไมตรนี ี รบี สงั บา่ วไพรใ่ หน้ าํ กระดาษกบั พกู่ นั มา เขียนตอบรบั คาํ เชิญอยา่ งตงั ใจ ฉวีเฉินซือเหน็ ดงั นนั กย็ มิ แยม้ พลางลบู ผมของบตุ รสาว “ถงึ เวลาไปมาหาสกู่ บั กลุ สตรที ีเพียบพรอ้ มจากตระกลู ใหญ่บา้ งแลว้ จะไดเ้ รยี นรูค้ วามออ่ นโยนสงบเสงียมมา จากพวกนาง ลดทอนความกระดา้ งในตวั เจา้ ไปบา้ ง” ฉวีชินเหยาเหลม่ องมารดา “มีแมค่ นใดพดู ถงึ บตุ รสาวตวั เองเช่นนีเหมือนทา่ น ขา้ จะมีความกระดา้ ง ไดอ้ ยา่ งไร” 1302

ฉวีเฉินซือเหน็ บตุ รสาวเรมิ ไมส่ บอารมณ์ กย็ มิ กวา้ งแลว้ โอบกอดนางเอาไว้ “ไมก่ ระดา้ ง ไมก่ ระดา้ งเลย อา เหยาคนนีเป็นแกว้ ตาดวงใจของแม่ ไมม่ ีตรงทีใดทีแมไ่ ม่ ชอบเลย” จากนนั ระหวา่ งทีสองแมล่ กู กาํ ลงั ปรกึ ษาหารอื วา่ จะ เตรยี มของขวญั อะไรใหฉ้ ินหยวน จ่ๆู บา่ วไพรก่ ็มาราย งานวา่ เฝิงฮหู ยนิ กบั เฝิงชเู ยวียมาถงึ แลว้ นีเป็นครงั แรกทีแมล่ กู คนู่ นั มาเยียมเยียนถงึ จวน ฉวีเฉิน ซือกบั ฉวีชินเหยาแมจ้ ะรูส้ กึ ประหลาดใจ แตก่ ใ็ หบ้ า่ ว ไพรร่ บี ไปเชิญพวกนางเขา้ มาทนั ที วนั นีเฝิงฮหู ยนิ เกลา้ ผมทรงหยวนเป่า บนศีรษะไรเ้ ครอื ง 1303

ประดบั ตกแตง่ เสอื ผา้ ทีสวมใสก่ ็กลางเก่ากลางใหม่ ทวา่ มองดแู ลว้ เรยี บรอ้ ยสะอาดสะอา้ น เฝิงชเู ยวียกลบั สวมเสอื ตวั สนั แขนแคบสแี ดงดอกทอ้ ใหม่ เอียมคกู่ บั กระโปรงยาวลากพืนสีฟา้ นาํ ทะเล ทงั สองสี ลว้ นเป็นสีสนั ฉดู ฉาดอยา่ งทีสดุ กลบั นาํ มาประโคมจบั คู่ อยรู่ วมกนั ได้ โชคดีทีนางมีผิวขาวผอ่ งรูปโฉมงดงามและ ยงั อยใู่ นวยั แรกแยม้ พอดบิ พอดี ทาํ ใหน้ อกจากจะไมด่ ู แปลกประหลาดแลว้ กลบั ยงั สะทอ้ นความงามแปลก ใหมอ่ ีกรูปแบบหนงึ เฝิงฮหู ยินกเ็ ป็นเช่นคนซือตรงทวั หลา้ ทีรกั ษาธรรมเนียม มารยาทอยา่ งเครง่ ครดั วิธีแสดงความสนิทสนมช่าง เรยี บงา่ ยตรงไปตรงมา หลงั จากคารวะฉวีเฉินซือแลว้ 1304

นางกน็ าํ ของหายากจากภเู ขาในทอ้ งถินเมืองหยวนโจว หลายอยา่ งออกมาพลางเอย่ ดว้ ยนาํ เสยี งน่มุ นวล “ของพวกนีเพือนบา้ นละแวกใกลเ้ คียงนาํ มาใหก้ อ่ นเดิน ทางมาฉางอนั มองดเู ป็นของพืนๆ ทวั ไปแตม่ ีสรรพคณุ บาํ รุงรา่ งกายดีเยียม ขอฉวีฮหู ยนิ กบั คณุ หนอู ยา่ ได้ รงั เกียจ” คาํ พดู หลายประโยคยงั คงติดขดั แตใ่ ชค้ าํ ถกู ตอ้ งเหมาะ สมทีเดียว เหมือนมีใครตงั ใจสอนมาอยา่ งดี ปกตแิ ลว้ ฉวีเฉินซือชืนชอบการเตรยี มอาหารใหค้ นใน ครอบครวั ทีสดุ วตั ถดุ ิบทาํ อาหารสดใหมเ่ ช่นนีไมใ่ ชเ่ รยี ก รอ้ งแลว้ จะไดม้ าโดยง่าย ไดย้ นิ ดงั นนั กด็ ีใจจนหบุ ยมิ ไม่ 1305

ลง รบี รบั ของฝากจากภเู ขาตะกรา้ นนั มาดว้ ยตนเอง พลางเอย่ วา่ “เฝิงฮหู ยนิ ทา่ นเกรงใจเกินไปแลว้ นีเป็น ของดีทีเงินก็ซือไมไ่ ดท้ งั นนั พวกเราจะขอบคณุ ยงั ไมท่ นั เลยดว้ ยซาํ จะรงั เกียจไดอ้ ยา่ งไร” เฝิงชเู ยวียเมม้ ปากยมิ “ก่อนจะมาขา้ กบั ทา่ นแมย่ งั ไมร่ ู้ วา่ ควรจะเตรยี มของขวญั เยียมคารวะอยา่ งไรดี ยงั ดีทีพี ชายมีไหวพรบิ ดีเลศิ รูว้ า่ ของขวญั เช่นไรจะถกู ใจทา่ นปา้ กบั อาเหยา” ฉวีเฉินซือพยกั หนา้ แลว้ ถอนหายใจ “ป๋ ออวี เดก็ คนนี อายยุ งั ไมม่ าก แตท่ าํ อะไรรอบคอบถกู กาลเทศะ อีกทงั ยงั มีใบหนา้ หลอ่ เหลาหาตวั จบั ยาก ทาํ ใหผ้ คู้ นรกั ใครช่ ืน ชมไดด้ ีจรงิ ๆ” 1306

คาํ พดู ยงั กลา่ วไมท่ นั จบดี ในสมองก็มีความคิดหนงึ ผดุ ขนึ มา ดวงตาพลนั สวา่ งวาบ หนั หนา้ ขวบั ไปทางฉวีชิน เหยา ฉวีชินเหยาสมั ผสั ไดถ้ งึ สายตาแปลกประหลาดของ มารดา ขณะนางกาํ ลงั จะมองตอบดว้ ยความสงสยั เฝิง ชเู ยวียกล็ กุ ขนึ เดนิ มานงั ขา้ งฉวีชินเหยาพลางมองสาํ รวจ ขา้ วของบนโต๊ะ “อาเหยา เจา้ กจ็ ะใหข้ องขวญั ผอู้ ืนเหมือนกนั หรอื ” ฉวีชินเหยาแสดงสหี นา้ ปวดเศียรเวียนเกลา้ ขนึ มาทนั ใด “สหายคนหนงึ ในสาํ นกั ศกึ ษาจดั งานเลยี งวนั เกิด เชิญ 1307

ขา้ ไปรว่ มงานเลยี งดว้ ย ขา้ กบั ทา่ นแมก่ าํ ลงั กลมุ้ ใจ ไมร่ ู้ วา่ จะมอบของขวญั อะไรใหด้ ีน่ะส”ิ เฝิงชเู ยวียไดย้ ินดงั นนั กช็ ะงกั ไปเลก็ นอ้ ย นางเขยิบเบียด ฉวีชินเหยา แตแ่ สรง้ ทาํ เป็นวา่ ไมส่ นใจอะไรมากนกั “ออ้ ถา้ หากเป็นวนั เกิดของขา้ คงอยากใหผ้ อู้ ืนมอบเสอื ผา้ กบั เครอื งประดบั เป็นของขวญั มากทีสดุ คิดวา่ เดก็ สาวทวั ไปก็คงไมต่ า่ งกนั กระมงั ” วา่ แลว้ ก็หยิบกลอ่ งผา้ แพรใบหนงึ จากกองขา้ วของบน โต๊ะ ผลกั ไปตรงหนา้ ฉวีชินเหยา “ขา้ วา่ กาํ ไลวงนีดดู ี มากเลยนะ” ฉวีเฉินซือทีนงั อยขู่ า้ งกนั สา่ ยหนา้ “กาํ ไลวงนีธรรมดา 1308

เกินไป สตรชี นั สงู ในตระกลู ทา่ นโหวอยา่ งคณุ หนฉู ินไม่ น่าจะถกู ใจหรอก” เฝิงชเู ยวียดวงตาทอประกายโชตชิ ่วง เอย่ ถามดว้ ยความ อจิ ฉาวา่ “ทีแทเ้ จา้ จะไปทีจวนจิงไหโ่ หวหรอื นี” พอเหน็ สหี นา้ ของนางแลว้ ฉวีชินเหยากเ็ กิดลางสงั หรณ์ ไมด่ ีขนึ มาทนั ใด เป็นดงั คาด เฝิงชเู ยวียเขยา่ แขนฉวีชินเหยาพลางเอย่ ถามอยา่ งประจบประแจง “อาเหยา ขา้ ยงั ไมเ่ คยไป จวนทีพกั ของชนชนั สงู ระดบั ทา่ นโหวมากอ่ นเลยนะ จะ พาขา้ ไปดว้ ยไดห้ รอื ไม่ ขา้ จะไดต้ ามเจา้ ไปเปิดหเู ปิดตา 1309

บา้ ง” ฉวีเฉินซือตกตะลงึ เฝิงชเู ยวียมองผวิ เผนิ น่าเอน็ ดู ไมค่ ดิ วา่ จะชอบทาํ อะไรผิดไปจากกฎเกณฑอ์ ยเู่ รอื ย ถา้ หาก เป็นงานของญาติสนิทบา้ นใกลเ้ รอื นเคียงก็แลว้ ไปเถอะ งานเลยี งทีสง่ เทียบเชิญระดบั นีจะพาแขกไปรว่ มงาน ตามอาํ เภอใจไดอ้ ยา่ งไร ฉวีชินเหยาเอย่ ตอบดว้ ยความลาํ บากใจ “อาเยวีย ไม่ ใชว่ า่ ขา้ ไมย่ อมพาเจา้ ไปดว้ ยนะ แตว่ า่ คณุ หนฉู ินจวนจิง ไหโ่ หวคนนีนบั วา่ ไมไ่ ดค้ บหาสนิทสนมกบั ขา้ ถา้ หากขา้ ไมบ่ อกกลา่ วลว่ งหนา้ แตพ่ าคนไปดว้ ยโดยพลการ เกรง วา่ จะเสียมารยาท” 1310

เฝิงชเู ยวียใบหนา้ เป็นสีแดงกาํ เอย่ ตอบอยา่ งผิดหวงั วา่ “ในเมือเจา้ ลาํ บากใจ ถา้ อยา่ งนนั ก็ช่างเถอะ” เฝิงฮหู ยนิ เรมิ จะทนไมไ่ หว พออา้ ปากเหมือนอยากจะ ตาํ หนิบตุ รสาวกอ็ กึ อกั อยนู่ านสองนาน แตเ่ คน้ คาํ พดู ที ไรพ้ ลงั ออกมาไดแ้ คค่ าํ หนงึ “ชเู ยวีย...” บรรยากาศชะงกั คา้ งน่าอดึ อดั ไปชวั ขณะ ผา่ นไปพกั ใหญ่ ฉวีเฉินซือฝืนยมิ แลว้ เอย่ แกไ้ ข สถานการณ์ “ชเู ยวียอายยุ งั นอ้ ย เพิงมาถงึ ฉางอนั อยากจะออกไปเทียวชมอะไรบา้ งกไ็ มผ่ ิดหรอก” 1311

เฝิงชเู ยวียทาํ ปากยน่ ยู่ “นนั นะ่ สเิ จา้ คะ ขา้ ก็ไมไ่ ดก้ ่อ เรอื งวนุ่ วาย อาเหยา ไมอ่ ยา่ งนนั เจา้ กเ็ ขียนจดหมายให้ คณุ หนฉู ินสกั ฉบบั ลองถามนางดวู า่ จะยอมใหเ้ จา้ พาสหายไปรว่ มงานดว้ ยไดห้ รอื ไม่ ไมแ่ นว่ า่ คณุ หนฉู ิน อาจจะตอบตกลงกเ็ ป็นได”้ ฉวีเฉินซือไมค่ ิดวา่ เฝิงชเู ยวียจะมีไหวพรบิ ถือโอกาสผลกั เรอื ตามนาํ เชน่ นีกค็ งแกไ้ ขสถานการณก์ ลบั มาไมไ่ ด้ แลว้ จงึ ปิดปากสนิทไมเ่ อย่ อะไรออกมาอีก เฝิงชเู ยวียกลบั ถือวา่ ฉวีเฉินซืออนญุ าตไปโดยปรยิ าย รบเรา้ ใหฉ้ วีชินเหยาเขียนจดหมาย ฉวีชินเหยาเหน็ สีหนา้ เปียมดว้ ยความคาดหวงั ของเฝิงชู 1312

เยวียแลว้ ขอ้ สงสยั กอ่ นหนา้ นีก็ยงิ ชดั เจนขนึ ลงั เลอยชู่ วั ครู่ เหน็ เฝิงฮหู ยินไมเ่ อย่ ปากหา้ มปรามจงึ จาํ ตอ้ งเอย่ วา่ “ขา้ จะลองถามด”ู แตน่ างกลบั เขียนในจดหมายอยา่ งชดั เจนวา่ เฝิงชเู ยวียก็ คือเดก็ สาวทีเขา้ มาคารวะทา่ นโหวทีหอเพียวเซียงวนั นนั โยนอาํ นาจการตดั สนิ ใจไปใหฉ้ ินหยวน ใครจะคาดคดิ วา่ ฉินหยวนจะตอบกลบั มาอยา่ งรวดเรว็ มหิ นาํ ซาํ ยงั บอกวา่ ทีฉวีชินเหยายอมพาสหายไปรว่ ม งานดว้ ย นางรูส้ กึ ยินดีเป็นอยา่ งยิง ขอใหฉ้ วีชินเหยาไม่ ตอ้ งกงั วล พอถงึ วนั ตอ่ มา เฝิงชเู ยวียก็มารอฉวีชินเหยาทีจวนสกลุ 1313

ฉวีแตเ่ ชา้ ตลอดเสน้ ทางไปจวนจิงไหโ่ หว เฝิงชเู ยวียดีใจจนเกบ็ อาการไมอ่ ยู่ เอาแตด่ งึ แขนฉวีชินเหยาสอบถามความ โปรดปรานของฉินหยวนอยา่ งละเอียด รบเรา้ พวั พนั ไม่ เลกิ รา สง่ เสยี งเจือยแจว้ หนวกหเู หลอื เกิน หวดุ หวิดจะ ทาํ ลายความอดทนของฉวีชินเหยาลงแลว้ กวา่ จะมาถงึ จวนจิงไหโ่ หวไดไ้ มง่ า่ ยเลย หนา้ ประตจู วน มีรถมา้ จอดอยหู่ ลายคนั คณุ ชายหน่มุ นอ้ ยหลายคนยืน อยหู่ นา้ บนั ได สวมเสือผา้ อาภรณง์ ดงามหรูหรา เหน็ ได้ ชดั วา่ มารว่ มงานเลยี งแนน่ อน มีคนผหู้ นงึ ในนนั สวมชดุ แพรคอกลมสนี าํ เงินอมมว่ ง บน 1314

ศีรษะคาดแถบผา้ ประดบั หยกสีดาํ บรเิ วณขมบั เสน้ ผม เรยี บกรบิ เหมือนใชม้ ีดปาดกไ็ มป่ าน อากปั กิรยิ าสงา่ งาม มีราศีคณุ ชายผสู้ งู ศกั ดิ เมือฉวีชินเหยากา้ วลงจากรถมา้ คนผนู้ นั หนั หนา้ มามอง โดยไมไ่ ดต้ งั ใจ ทนั ใดนนั ก็เผยรอยยิมกวา้ งออกมาแลว้ เอย่ เรยี กนาง “คณุ หนฉู วี” (ตดิ ตามตอ่ ในเล่มถดั ไป) 1315