จนแทบไมไ่ ดย้ นิ คนในศาลาไมม่ ีใครไดย้ นิ แตฉ่ วีชินเหยาหตู าวอ่ งไวกวา่ คนธรรมดา มองไปทางคนทีสง่ เสยี งนนั กเ็ หน็ เดก็ สาว สวมชดุ สีมว่ ง แตง่ เนือแตง่ ตวั หรูหราฟ่ ฟู ่ ายงิ นกั ปินมกุ หยกบนศีรษะช่างสะดดุ สายตายงิ กวา่ ปินของซยา่ เหยี ยนทีเป็นเจา้ ของงานเสียอีก ใบหนา้ นางใหญ่ประมาณ ฝ่ามือ จมกู และดวงตาจิมลมิ พรมิ เพรา ผิวขาวสะอาด มองดแู ลว้ ถือวา่ งดงามพอตวั นางนงั ขา้ งเดก็ สาวผนู้ นั ทีทา่ นหญิงเรยี กขานวา่ คงั ผงิ พวกนางสองคนกม้ หนา้ กระซบิ กระซาบพลางเหลอื บ มองฉวีชินเหยาดว้ ยแววตาเหยียดหยามอยบู่ อ่ ยครงั 850
ฉวีชินเหยาแสรง้ ทาํ เป็นมองไมเ่ หน็ นงั อยา่ งสขุ มุ ไม่ สะทกสะทา้ น รบั ถว้ ยชาทีบา่ วไพรส่ ง่ มายกขนึ จิบ “เจา้ ไมต่ อ้ งเรยี กขา้ วา่ ทา่ นหญิงแลว้ วนั หนา้ พวกเราจะ เป็นสหายรว่ มสาํ นกั เจา้ เรยี กขา้ วา่ อาเหยียนเถอะ” รอย ยมิ ทา่ นหญิงอบอนุ่ ดงั ฤดใู บไมผ้ ลิ เปียมดว้ ยมิตรไมตรี มากกวา่ ทีฉวีชินเหยาคาดการณไ์ ว้ ตอนนีเองเดก็ สาวสวมชดุ สีมว่ งจ่ๆู ก็ลกุ ขนึ กลา่ วขออภยั กบั ซยา่ เหยียน “อาเหยียน ขา้ ขอตวั สกั ครู่ เดียวกลบั มา” ซยา่ เหยียนเขา้ ใจวา่ นางตอ้ งการไปหอ้ งสขุ า จงึ รบี สงั 851
กาํ ชบั สาวใชข้ า้ งกาย “ดแู ลคณุ หนเู ฉินใหด้ ี” จากนนั คณุ หนเู ฉินจงึ ตดิ ตามสาวใชค้ นนนั เดินออกนอก ศาลาไป ซยา่ เหยียนหนั มาถามฉวีชินเหยาอีกวา่ “ขา้ เกิดปีเกิง เฉิน* แลว้ เจา้ ละ่ ” ขณะฉวีชินเหยากาํ ลงั จะเอย่ ตอบ คณุ หนเู ฉินเดนิ ผา่ น ดา้ นหลงั ของนางพอดี สง่ สายตาใหค้ งั ผิงอยา่ งไรส้ มุ้ เสยี ง จากนนั แสรง้ ชนแขนของฉวีชินเหยาอยา่ งแนบ เนียน ฉวีชินเหยาแขนแกวง่ เสียหลกั โดยไมท่ นั ตงั ตวั นาํ ชารอ้ นลวกในมือใกลจ้ ะหกรดกระโปรงตนเองอยรู่ อมรอ่ 852
ฉวีชินเหยารบี เอียงถว้ ยนาํ ชาไปอีกทาง เบียงไมใ่ หห้ ลดุ มือหกในทศิ ทางเดมิ จากนนั เอียวตวั ฉบั พลนั แทบไมม่ ี ใครทนั สงั เกต การเคลอื นไหวตอ่ เนืองรวดเรว็ ปานสาย ฟา้ กอ่ นจะไดย้ นิ เสยี งกรดี รอ้ งจากดา้ นหลงั “วา้ ย! ใคร สาดนาํ ชาใสข่ า้ !” ทกุ คนพากนั หนั หนา้ ไปตามเสยี งก็เหน็ เสอื ผา้ ของคณุ หนู เฉินผนู้ นั เปียกชืนไปแถบหนงึ ยงั มีไอรอ้ นลอยกรุน่ ขนึ มา อยา่ งชดั เจน มองแลว้ มีสภาพนา่ เวทนาไมน่ อ้ ย “เจา้ ! จะตอ้ งเป็นฝีมือเจา้ แน!่ ” คงั ผิงดวงตาเบิกกวา้ ง อยา่ งตกตะลงึ นางลกุ พรวดขนึ มาอยา่ งรวดเรว็ ชีหนา้ ตะโกนใสฉ่ วีชินเหยาทนั ที 853
ฉวีชินเหยามีสีหนา้ ราบเรยี บอยา่ งคนไรค้ วามผิด ผอู้ ืน ยงิ มองหนา้ กนั ไปมาทาํ อะไรไมถ่ กู เมือครูน่ ีฉวีชินเหยา ไมไ่ ดข้ ยบั เขยือนเลยสกั นิด นางจะเป็นคนสาดนาํ ชาได้ อยา่ งไร “เยียมๆๆ ฝีมือยอดเยียม!” ทา่ มกลางความเงียบสงบ จๆู่ ก็มีเสยี งคนปรบมือดงั ขนึ มา พอทกุ คนหนั ไปมอง กเ็ หน็ วา่ นอกศาลาไมร่ ูม้ ีคณุ ชาย หน่มุ นอ้ ยหลายคนมายืนอยตู่ งั แตเ่ มือใด หนงึ ในนนั ดวง ตาทอประกายมีชีวิตชีวา มองตรงมาทีฉวีชินเหยาดว้ ยสี หนา้ คลา้ ยยมิ คลา้ ยไมย่ มิ 854
ฉวีชินเหยารูส้ กึ หวั ใจเตน้ โครมคราม ลกุ ขนึ อยา่ งชา้ ๆ มองไปดว้ ยทา่ ทีระแวดระวงั คณุ ชายผนู้ นั มองสาํ รวจฉวีชินเหยาดว้ ยความสนใจ ดวง ตาฉายแววพินิจพเิ คราะห์ ระหวา่ งทีฉวีชินเหยานกึ วา่ เขาจะเปิดโปงการกลนั แกลง้ ของนาง บรุ ุษผนู้ นั กลบั เปลยี นประเดน็ ไปอยา่ ง กะทนั หนั มองขา้ งกายพลางเอย่ วา่ “เฉินซือหนอเฉิน ซือ ไมค่ ดิ วา่ วนั นีฝีมือเจา้ จะรา้ ยกาจนกั ขา้ คงตอ้ งมอง เจา้ ใหมแ่ ลว้ จรงิ ๆ” เพิงจะสนิ คาํ พดู ของเขา บรุ ุษรูปรา่ งสงู ใหญ่ผหู้ นงึ ก็เดิน ออกมาจากดา้ นหลงั หวั เราะเฮฮาเสยี งดงั “คณุ ชาย 855
รองซยา่ ออมมือแลว้ ” ทกุ คนในศาลาเขา้ ใจกระจ่างโดยพลนั ทีแทเ้ มือครูค่ ณุ ชายรองซยา่ กลา่ วถงึ คณุ ชายเฉิน ซยา่ เหยียนยมิ กวา้ งแลว้ ลกุ ขนึ ทกั ทาย “พีรอง คณุ ชาย เฉิน คณุ ชายข่ง” ในกลมุ่ ผมู้ าใหมท่ งั สามคน คนหนงึ กค็ ือซยา่ ตี คณุ ชาย รองแหง่ จวนเหวยกวั กง พีรองของซยา่ เหยียน ไดย้ นิ ซยา่ เหยียนเอย่ เรยี ก ซยา่ ตีก็ยมิ ขานรบั สาวเทา้ ยาวเดินมาทางหนา้ ศาลา 856
สองคนทีเหลือหยดุ ยืนนิงไมข่ ยบั ไปทีใด คนหนงึ คือคณุ ชายสขี องครอบครวั หนิงหยว่ นโหว หรอื ก็คือผทู้ ีซยา่ ตี เรยี กวา่ เฉินซือ สว่ นอีกคนหนงึ นนั เป็นบตุ รชายคนเลก็ ของครอบครวั ทา่ นราชเลขา มีชือวา่ ข่งเหวยเตอ๋ เดก็ สาวสวมชดุ สมี ว่ งกระทืบเทา้ มองหนา้ เฉินซือ “พี ชาย! ทา่ นดชู ดุ ของขา้ สเิ จา้ คะ อยดู่ ีๆ กโ็ ดนสาดนาํ ชา จนเป็นเชน่ นีไปแลว้ เป็นฝีมือนางกลนั แกลง้ แนน่ อน” นางวา่ แลว้ หนั มาชีหนา้ ฉวีชินเหยาดว้ ยความแคน้ เคือง คงั ผิงก็รบี พยกั หนา้ สนบั สนนุ “ใช่ๆๆ เป็นนางนนั ละ่ ขา้ 857
เหน็ ชดั กบั ตาเลย” เฉินซือลอบขมวดควิ ครุน่ คดิ เมือครูเ่ ขาอยดู่ า้ นหลงั ซยา่ ตี เหน็ สถานการณใ์ นศาลาไมช่ ดั เจน แตเ่ ขาคิดวา่ นีเป็น แคก่ ารทะเลาะเบาะแวง้ ของสตรี อีกอยา่ งดเู หมือนคณุ ชายรองซยา่ มีเจตนาจะเปิดโปงเรอื งนี ถา้ หากพวกเขาพี นอ้ งยงั คิดเอาเรอื งไมล่ ดละ คงเลยี งไมไ่ ดท้ ีจะโดนมอง วา่ เป็นพวกใจแคบคิดเลก็ คิดนอ้ ย จงึ สง่ สายตาตกั เตือน นอ้ งสาว หวงั ใหน้ างยอมยตุ เิ รอื งราวเพียงเทา่ นี ใครจะคาดคิดวา่ คณุ ชายขง่ ผมู้ ีรูปรา่ งอวบอว้ นขา้ งกาย เขาไดย้ นิ เดก็ สาวชดุ สีมว่ งกลา่ วเช่นนี ก็สะบดั แขนเสอื พบึ และตะโกนหนนุ หลงั ออกมาวา่ “อาฉี เจา้ ไมต่ อ้ ง เสียใจไปนะ ขา้ อยากจะดซู ิวา่ ตกลงใครกนั บงั อาจถงึ 858
เพียงนี กลา้ ทาํ ใหเ้ จา้ ตอ้ งเจบ็ ชาํ นาํ ใจ!” เขาวา่ พลางมองตรงไปทางฉวีชินเหยา สายตาทงั เยน็ ชา ทงั คมกรบิ ราวกบั วา่ จอ้ งฉวีชินเหยาเขมง็ ใหท้ ะลเุ ป็น โพรงกระนนั ฉวีชินเหยาเลกิ ควิ ขนึ เลก็ นอ้ ย โอ!้ ผชู้ ว่ ยโผลม่ าแลว้ ทงั ยงั เป็นถงึ ผชู้ ่วย ‘ตวั ใหญ่’ ปานนีเสยี ดว้ ย แตไ่ มร่ ูว้ า่ คณุ ชายขง่ ผนู้ ีตงั ใจจะใชว้ ิธีการ ใดออกหนา้ แทนคณุ หนเู ฉินกนั คณุ หนเู ฉินเหลือบมองคณุ ชายข่งดว้ ยสายตารงั เกียจ 859
เดิมทีนางอยากจะกลา่ ววา่ ‘เกียวอะไรกบั เจา้ ดว้ ย’ ความคิดพลนั แปรเปลยี น เหตใุ ดไมล่ องใหเ้ จา้ อว้ นขง่ สรา้ งความลาํ บากใจใหค้ ณุ หนฉู วีนนั ดเู ลา่ วา่ แลว้ นางก็ หยิบผา้ เชด็ หนา้ ขนึ มาซบั หางตา กลา่ วดว้ ยความนอ้ ย ใจเหลือแสน “เมือครูข่ า้ เดนิ ผา่ นดา้ นหลงั คณุ หนฉู วี ตอนแรกก็ไมม่ ี อะไร จๆู่ ไมร่ ูว้ า่ มีนาํ ชารอ้ นสาดมาจากทีใด ทาํ ใหช้ ดุ ของขา้ เปียกไปครงึ หนงึ ตอนนนั คนทีนงั อยกู่ ม็ ีแคค่ ณุ หนฉู วีทีอยใู่ กลข้ า้ ทีสดุ คงั ผิงเองก็เหน็ กบั ตาวา่ นางเป็น คนทาํ แตว่ า่ ตอนนีคณุ หนฉู วีกลบั ไมย่ อมรบั วา่ เป็นฝีมือ ตวั เอง” หาไดย้ ากนกั ทีคณุ หนเู ฉินผงู้ ดงามหยาดเยมิ จะยอมพดู 860
กบั เขามากถงึ เพียงนี คณุ ชายข่งรูส้ กึ ปลาบปลืมยินดี แรงอารมณย์ งิ เพิมพนู เตม็ ที จงึ เดนิ เขา้ ไปในศาลาดว้ ย ทา่ ทีเกรยี วกราดดดุ นั “นีไมใ่ ช่เรอื งง่ายๆ หรอกหรอื ลองดวู า่ ถว้ ยนาํ ชาของใครวา่ งเปลา่ หรอื เตม็ ปรมิ ก็หมด เรอื งแลว้ ” เพราะวา่ รบี รอ้ นอยากจะเสรมิ ภาพลกั ษณน์ า่ ประทบั ใจทีคณุ หนเู ฉินมีตอ่ เขา คณุ ชายขง่ ไมท่ นั สงั เกต เหน็ วา่ คณุ ชายรองซยา่ ขมวดควิ อยู่ ยงิ ไมต่ อ้ งเอย่ ถงึ เฉิน ซือทีพยายามสง่ สายตามาใหเ้ ขาเลย “นาํ ชาถกู สาดออกไปแลว้ อยา่ งไรถว้ ยกไ็ มน่ า่ จะมีนาํ เตม็ ปรมิ อยกู่ ระมงั พวกเราทกุ คนลองดสู ิ ตกลงใครกนั แนส่ าดนาํ ชาใสอ่ าฉี!” เขาเดนิ ปรมี าถงึ ตรงหนา้ ฉวีชิน เหยา ยกถว้ ยชาของนางขนึ มาอยา่ งรวดเรว็ ตอ่ หนา้ ทกุ คน เนืองจากใชแ้ รงมากเกินไป ไมร่ ะวงั จนโดนนาํ ชา 861
รอ้ นเตม็ ปรมิ ถว้ ยหกลวกมือ เสยี ง “โอ๊ย!” ดงั ขนึ โหนกแกม้ เนือแน่นบนใบหนา้ ดรุ า้ ยก็สนั ระรกิ ดว้ ยความ เจ็บปวด “ลวกขา้ แลว้ ลวกขา้ หมดแลว้ !” เขาวางถว้ ยชาลงบน โต๊ะอยา่ งรอ้ นรน แลว้ พน่ ลมหายใจใสม่ ือทีโดนลวกจน แดงกาํ เป็นการใหญ่ ฉวีชินเหยาเหน็ แลว้ รูส้ กึ เจบ็ แทน จงึ กลา่ วแสดงความ เหน็ ใจวา่ “คณุ ชายทา่ นนี ทา่ นไมเ่ ป็นไรนะเจา้ คะ” คณุ ชายขง่ ทงั เจบ็ ทงั อาย ถว้ ยชาตรงหนา้ คณุ หนฉู วียงั เตม็ อยชู่ ดั ๆ เขากลา่ วปรกั ปราํ คนยงั ไมเ่ ทา่ ไร แตย่ งั ตอ้ ง มาเสียหนา้ ครงั ใหญ่ใหค้ ณุ หนเู ฉินเหน็ อีก เขาแทบอยาก 862
จะมดุ ลงดนิ ไปใหร้ ูแ้ ลว้ รูร้ อด ขณะทีไมร่ ูว้ า่ จะแกไ้ ขสถานการณอ์ ยา่ งไร ทนั ใดนนั ก็ เหลอื บไปเหน็ ถว้ ยชาใบหนงึ บนโต๊ะวา่ งเปลา่ ก็ไมส่ นใจ มองใหช้ ดั วา่ เป็นของใคร ชีไปทีถว้ ยใบนนั โดยไมท่ นั คดิ พลางตะโกนเสยี งดงั วา่ “ถว้ ยใบนีวา่ งเปลา่ !” ทกุ คนมองตามทีนิวของเขาชีไปแลว้ ก็เลกิ ควิ แปลกใจกนั ถว้ นหนา้ ผทู้ ีนงั อยตู่ รงหนา้ ถว้ ยชาทีวา่ งเปลา่ คือเดก็ ทีมี ใบหนา้ โกรธขงึ บงั เอญิ เหลือเกินวา่ เป็นคงั ผิง คณุ ชายรองซยา่ ลอบหวั เราะขบขนั สายตาทีมองฉวีชิน เหยายงิ สะทอ้ นความหมายลกึ ซงึ กวา่ เดมิ 863
คณุ ชายข่งราํ รอ้ งวา่ ทา่ จะไมด่ ีแลว้ องคห์ ญิงผนู้ ีใชค่ นที เขาจะตอแยดว้ ยไดห้ รอื ถา้ หากนางโมโหเดือดดาลขนึ มา ไมแ่ นว่ า่ อาจจะถลม่ จวนสกลุ ขง่ ราบคาบ จงึ ไม่ สนใจจะออกหนา้ ใหน้ างในดวงใจแลว้ รบี เอย่ ปากกลบั คาํ อยา่ งลนลาน “เออ่ ...วิธีนีไมเ่ หมาะ ขา้ คิดเหลวไหล เลอะเทอะไปเอง แมน่ างทีนงั ในศาลาทกุ ทา่ นลว้ นเป็น คณุ หนจู ากตระกลู ขนุ นางใหญ่ทีมีการอบรมบม่ เพาะ คณุ ธรรม ไมม่ ีทางทาํ เรอื งเชน่ นีไดแ้ น่ บางทีเมือครูอ่ าจ มีบา่ วไพรค่ นใดไมท่ นั ระวงั ทาํ นาํ ชาหกใสอ่ าฉี กลวั วา่ จะ โดนลงโทษถงึ ไดไ้ มก่ ลา้ ยอมรบั ความผิด ประเดียวสอบ สวนบา่ วไพรท่ ีอยใู่ นศาลาไมก่ ีคนนี ความจรงิ กก็ ระจา่ ง แลว้ ” 864
คาํ พดู ประโยคเดียวก็โยนความผดิ ไปใหบ้ า่ วไพรข่ องจวน เหวยกวั กงไดอ้ ีก คณุ ชายเฉินลอบถอนหายใจโลง่ อก ไม่ อาจทนเหน็ ‘วา่ ทีนอ้ งเขย’ ขายหนา้ ตอ่ ไปได้ เงยหนา้ มองนอ้ งสาวทียงั ยืนนิงในศาลาแลว้ เอย่ วา่ “ลมยามคาํ หนาวเยน็ ไมน่ อ้ ย ถา้ ยงั ไมเ่ ปลยี นชดุ อีกคงจะเป็นหวดั แน่” ซยา่ เหยียนก็รบี ลกุ ขนึ แกไ้ ขสถานการณ์ สงั กาํ ชบั สาวใช้ ขา้ งกาย “รบี พาคณุ หนเู ฉินไปเปลยี นชดุ ทีหอ้ งขา้ นอ้ ง อวีฉี พวกเราสองคนขนาดตวั ไลเ่ ลยี กนั หอ้ งขา้ มีเสอื ผา้ ชดุ ใหมห่ ลายชดุ พอดี ถา้ หากเจา้ ไมร่ งั เกียจก็เลอื กชดุ ที ถกู ใจสกั ชดุ เปลียนไดเ้ ลย” เฉินอวีฉีมองคณุ ชายขง่ ดว้ ยความแคน้ ใจทีไมอ่ าจหลอม 865
เหลก็ เป็นเหลก็ กลา้ ผา่ นไปชวั ครูถ่ งึ ไดก้ ลา่ วขอบคณุ ซยา่ เหยียน แลว้ เดนิ ตามสาวใชไ้ ปเปลยี นชดุ คงั ผงิ เมือเสยี ผชู้ ว่ ยของตนเองไปกร็ ูส้ กึ เบือหน่ายขนึ มา นงั ลงทีเดิมดว้ ยอารมณโ์ กรธจดั พลางแอบสง่ สญั ญาณ เตือนฉวีชินเหยาโดยไรเ้ สยี งวา่ ‘คอยดไู ปเถอะ!’ หางตาฉวีชินเหยายงั ครา้ นจะเหลือบแลอีกฝ่าย นางลกุ ขนึ คารวะซยา่ เหยียนและเอย่ ยมิ ๆ วา่ “ทา่ นหญิง ขา้ ขอตวั สกั ครู่ เดียวมา” ซยา่ เหยียนเขา้ ใจความหมาย รบี สงั กาํ ชบั สาวใชค้ นหนงึ “อีกสกั ครูง่ านเลยี งกจ็ ะเรมิ แลว้ คณุ หนฉู วีจดั การธรุ ะ เรยี บรอ้ ย เจา้ กพ็ าคณุ หนฉู วีไปทีหอ้ งโถงบปุ ผาโดยตรง 866
เลย” จากนนั ยงั หนั มาจบั มือฉวีชินเหยาไวพ้ ลางกระซิบ บอกวา่ “เมือครูท่ าํ ใหเ้ จา้ ตอ้ งลาํ บากใจแลว้ องคห์ ญิง คงั ผิงกบั คณุ หนเู ฉินชอบกลนั แกลง้ คนมาแตไ่ หนแตไ่ ร ไมม่ ีเจตนารา้ ย เจา้ อยา่ ไดเ้ ก็บไปใสใ่ จ” ฉวีชินเหยาเอย่ ยมิ ๆ “ทา่ นหญิงคิดมากไปแลว้ ขา้ ไม่ เก็บมาใสใ่ จหรอก” นางกลา่ วขออภยั แลว้ เดินตามสาว ใชอ้ อกไปนอกศาลา เมือเดนิ ออกมาจากหอ้ งสขุ า สาวใชต้ วั นอ้ ยทีกอ่ นหนา้ นี ยืนรออยตู่ รงระเบียงทางเดนิ กลบั หายไปแลว้ ฉวีชิน เหยาเดินลงจากบนั ได เหลียวซา้ ยแลขวามองหาจนทวั ก็ 867
ยงั ตามหาสาวใชค้ นนนั ไมพ่ บ ฉวีชินเหยารูส้ กึ กลดั กลมุ้ อยพู่ กั ใหญ่ โชคดีทีนางมีความ สามารถจดจาํ เสน้ ทางไดแ้ มน่ ยาํ ทาํ ใหไ้ มถ่ งึ กบั หลงทาง ไป นางจงึ เดนิ วนกลบั ไปตามเสน้ ทางเดิม ขณะทีนางเดนิ มาถงึ ระเบียงทางเดินเสน้ หนงึ พลนั ไดย้ นิ เสียงหวั เราะน่มุ นวลแผว่ เบาของสตรลี อยมาไมไ่ กลเป็น ระยะ พรอ้ มกบั เสยี งพดู คยุ ของบรุ ุษแทรกมาอยา่ งเลอื น ราง ฉวีชินเหยาชะงกั ฝีเทา้ ไปทนั ที เก็บเสียงกลนั ลมหายใจ มองไปตรงหวั มมุ กม็ องเหน็ วา่ บนทางเดินมีหนงึ บรุ ุษหนงึ สตรยี ืนอยู่ เนืองจากทอ้ งฟา้ มืดสลวั เกินไปทาํ ใหม้ อง 868
เหน็ หนา้ ตาของคนทงั สองไมช่ ดั มองเหน็ เพียงแคใ่ บหู ของสตรนี างนนั หอ้ ยตา่ งหทู รงหยาดฝนเปลง่ ประกาย แวววาว แกวง่ ไปมาตามจงั หวะการเคลือนไหวของนาง ฉวีชินเหยาเหน็ คนทงั สองมีทา่ ทีใกลช้ ิดสนิทสนมก็ ตระหนกั ไดว้ า่ คงเป็นครู่ กั แอบนดั พบกนั ขณะทีลงั เลอยู่ วา่ จะรอใหพ้ วกเขาสองคนจากไปกอ่ นคอ่ ยเดนิ ไปดีหรอื ไม่ ดา้ นหลงั กลบั มีพลงั ฝ่ามือจ่โู จมเขา้ ใสอ่ ยา่ งเงียบงนั ฉวีชินเหยาสะดงุ้ ตกใจและรบี คอ้ มกายหลบฝ่ามือนี ถือ โอกาสงอขอ้ ศอกขวากระแทกสวนกลบั คนดา้ นหลงั อยา่ งดดุ นั คนผนู้ นั มีวชิ าตวั เบาลาํ เลศิ หลบเลียงจงั หวะสวนกลบั นี อยา่ งงา่ ยดายพลางหวั เราะเสียงแผว่ เบา 869
“คณุ หนฉู วีเกบ็ งาํ ซอ่ นประกายอยา่ งทีคิดไวจ้ รงิ ๆ” ฉวีชินเหยาไดย้ ินเสียงคนุ้ หเู ช่นนี พอหนั กลบั ไปก็เหน็ ผู้ มาสวมชดุ คลมุ ยาวสีฟา้ ออ่ น ทา่ ทางเปิดเผยไมย่ ดึ ถือ กฎเกณฑ์ สง่ รอยยมิ มากอ่ นเอย่ วาจา เป็นซยา่ ตีอยา่ งที คดิ ไว้ ฉวีชินเหยาเผยสีหนา้ ระแวดระวงั นาํ เสียงราบเรยี บเอย่ ขนึ “คณุ ชายรองซยา่ ?” หางตาเหลือบมองตรงระเบียง ทางเดนิ ก็ตอ้ งตกตะลงึ ทีพบวา่ สองคนนนั ทีแอบนดั พบ กนั เมือครูไ่ มร่ ูว้ า่ หายตวั ไปตงั แตเ่ มือใด ซยา่ ตีเอย่ ยมิ ๆ “เมือครูต่ อนอยใู่ นสวน กระบวนทา่ ‘ลกั 870
ขือเปลยี นเสา’*ของคณุ หนฉู วีช่วยเปิดหเู ปิดตาใหโ้ ดย แท้ ไมท่ ราบวา่ คณุ หนฉู วีเป็นศิษยข์ องอาจารยท์ า่ นใด กนั อายยุ งั นอ้ ยกร็ าํ เรยี นจนมีฝีมือดีปานนี” ฉวีชินเหยาแสรง้ ทาํ เป็นโงเ่ ขลาไมร่ ูค้ วาม “คณุ ชายรอง ซยา่ พดู จาแปลกพกิ ลยงิ อะไรคือลกั ขือเปลยี นเสา อะไร คือฝีมือดี ขา้ ไมเ่ หน็ จะเขา้ ใจเลย เวลาลว่ งเลยมานาน แลว้ เกรงวา่ ดา้ นหนา้ งานเลยี งคงจะเรมิ แลว้ คณุ ชาย รองซยา่ รบี ไปตอ้ นรบั แขกทีหอ้ งโถงบปุ ผาดีกวา่ กระมงั ” นางคอ้ มกายคารวะเลก็ นอ้ ยแลว้ หนั หลงั เดนิ จากไป เพิงจะเดนิ ไปไดส้ องกา้ วรา่ งของซยา่ ตีกพ็ ลวิ ไหวมาขวาง ทางนางไว้ เขาเอย่ กลวั หวั เราะวา่ “เหตใุ ดคณุ หนฉู วี ตอ้ งลาํ บากใชค้ าํ พดู มาปันหวั ขา้ ดว้ ย เมือครูเ่ จา้ ออก 871
สองกระบวนทา่ เพือรบั มือขา้ เทา่ นีก็ไมใ่ ช่สงิ ทีกลุ สตรใี น หอ้ งหอทวั ไปจะเทียบเคียงไดแ้ ลว้ ขา้ ไมไ่ ดม้ ีเจตนารา้ ย เพียงแคอ่ ยากรูเ้ ทา่ นนั ” ชวั พรบิ ตาคนทงั สองกข็ ยบั เขา้ มาใกลก้ นั ฉวีชินเหยาเงย หนา้ ขนึ ก็มองเหน็ แววตาแฝงประกายหยอกเยา้ ของซยา่ ตี นางโกรธขงึ แตก่ ลบั ยมิ ออกมา “ขา้ เรยี นวชิ าปอ้ งกนั ตวั มาไมก่ ีกระบวนทา่ เอาไวร้ บั มือกบั พวกคนตาํ ชา้ ไร้ ยางอายเทา่ นนั เมือครูค่ ณุ ชายรองซยา่ โชคดีไดเ้ หน็ ไป สองกระบวนทา่ แลว้ ทาํ ไมหรอื อยากจะลองดอู ีกใช่หรอื ไม”่ ซยา่ ตีมองเหน็ ดวงตาใสกระจ่างของฉวีชินเหยาแปร เปลยี นเป็นเกรยี วกราดวาววบั ใบหนา้ ขาวหมดจดเรมิ 872
ซบั สแี ดงระเรอื ชนั หนงึ ก็อดหวั เราะในใจไมไ่ ด้ ตอ้ งเมือ ครูน่ ีถงึ จะเป็นนิสยั ทีแทจ้ รงิ ของนาง สว่ นทา่ ทีสงบนิง สาํ รวมกิรยิ าตอนทีอยใู่ นสวนดอกไมเ้ ป็นสงิ ทีนางเสแสรง้ แกลง้ ทาํ ทงั สนิ เขายิงเกิดความคดิ อยากกลนั แกลง้ ฉวีชินเหยา ยงิ ขยบั เขา้ ใกลน้ างมากกวา่ เดมิ คอ้ มกายลงกระซิบบอกนางวา่ “คณุ หนฉู วียงั มีไมต้ ายเดด็ อะไร ไมส่ งู้ ดั ออกมาให.้ ..” เขายงั กลา่ วไมท่ นั จบ ฉวีชินเหยาก็เหวียงหมดั เขา้ กลาง หนา้ ผากเขาอยา่ งฉบั พลนั หมดั นีฉวีชินเหยาใชพ้ ละ กาํ ลงั เตม็ ที ความรวดเรว็ ยงั นา่ ตกใจ ซยา่ ตีสีหนา้ แปร เปลยี นเลก็ นอ้ ย รบี ปรบั ลมปราณกระโดดหนีไปดา้ น หลงั จงึ หลบกระบวนทา่ นีไดอ้ ยา่ งฉิวเฉียด 873
พอเขายืนไดม้ นั คงดีแลว้ กส็ ง่ ยมิ ยวั เยา้ ฉวีชินเหยาตอ่ “คณุ หนฉู วีควรทาํ เชน่ นีตงั นานแลว้ ในเมือมีสดุ ยอด วิชาอยกู่ บั ตวั ไยตอ้ งลาํ บากเก็บงาํ เอาไวด้ ว้ ยเลา่ ” ฉวีชินเหยายงิ โกรธเคืองเป็นเทา่ ทวี เตรยี มจะกา้ วออก ไปอีกครงั ทนั ใดนนั กม็ ีคนตะโกนหา้ มไว้ “หยดุ มือ!” ฉวีชินเหยากบั ซยา่ ตีหยดุ มือพรอ้ มกนั หนั ไปมองทางผู้ มาใหม่ 874
คนผนู้ นั เดมิ ทียืนอยกู่ ลางลานกวา้ ง เมือกา้ วขนึ บนั ได เดนิ มาหยดุ อยใู่ ตโ้ คมระเบียงทางเดนิ ซยา่ ตีเหน็ หนา้ ตา ของอีกฝ่ายอยา่ งกระจ่างชดั ก็เอย่ ดว้ ยความตกใจ “พี สามเจียง?” ฉวีชินเหยาไดย้ นิ แลว้ ชะงกั คา้ งไปเลก็ นอ้ ย เบิกตากวา้ ง ไลม่ องผมู้ าใหมจ่ ากศีรษะจรดปลายเทา้ ทาํ เช่นไรกไ็ ม่ อาจเชือมโยงบรุ ุษทีซบู ผอมหมน่ หมองตรงหนา้ กบั เจียง ซานหลางทีหลอ่ เหลาโดดเดน่ ในวนั นนั ไดเ้ ลย เหตใุ ดช่วงเวลาอนั สนั เพียงหนงึ เดือน คณุ ชายเจียงถงึ ผอมลงไดถ้ งึ เพียงนี เมือนกึ ยอ้ นไปถงึ อาเมียวทีตายในออ้ มกอดของเขาวนั 875
นนั ฉวีชินเหยากเ็ ขา้ ใจโดยพลนั นบั แตโ่ บราณมาไรร้ กั เป็นเวรกรรม มีรกั เป็นทกุ ขร์ ะทม ดจู ากสภาพคณุ ชาย เจียงในเวลานีเกรงวา่ คงยงั ไมอ่ าจปลอ่ ยวางแมน่ างอา เมียวผนู้ นั บาดแผลรกั ยากจะสมาน มินา่ เลา่ ช่วงเวลา อนั สนั เขาถงึ ไดผ้ า่ ยผอมไปมากถงึ เพียงนี “นกั พรตหยวนเจิน ไมพ่ บกนั นานสบายดีหรอื ไม”่ จนกระทงั เจียงซานหลางเอย่ เรยี กนาง ฉวีชินเหยาถงึ พลนั ไดส้ ตกิ ลบั คืนมา นางลอบถอนหายใจอยา่ งเงียบๆ พยกั หนา้ ตอบรบั พลางเอย่ “คณุ ชายสามเจียง” ซยา่ ตีทียืนอยดู่ า้ นขา้ งอทุ านดว้ ยความตกตะลงึ “นกั พรต? นางเป็นนกั พรต?” ปากเอย่ ถามเจียงซานหลา 876
ง ดวงตากลบั มองประเมินฉวีชินเหยาจากศีรษะจรด ปลายเทา้ ดว้ ยสีหนา้ ไมอ่ ยากจะเชือ เจียงซานหลางมองซยา่ ตีดว้ ยแววตาเครง่ ขรมึ “คณุ หนู ฉวีเป็นศษิ ยน์ อกสาํ นกั ของอารามชิงอวิน เคยชว่ ยบา้ น ขา้ กาํ จดั สงิ ชวั รา้ ย เป็นคนยดึ มนั คณุ ธรรมอยา่ งทีสดุ เหตใุ ดอยดู่ ีๆ เจา้ ถงึ มาลงไมล้ งมือกบั นางได”้ ซยา่ ตีตะลงึ งนั ไปชวั ครูก่ อ่ นจะสง่ ยมิ ใหอ้ ยา่ งรอ้ นรน “เขา้ ใจผิด เขา้ ใจผดิ กนั ทงั นนั คณุ หนฉู วี ขา้ ไมร่ ูว้ า่ เจา้ เป็นสหายของพีสาม เมือครูล่ ว่ งเกินแลว้ ” แมว้ า่ จะเอย่ ออกมาเช่นนี แตส่ ีหนา้ กลบั ไมม่ ีความละอายใจเลยสกั นิดเดียว 877
ฉวีชินเหยาตอบรบั คาํ หนงึ ดว้ ยสหี นา้ เฉยชาพลางกลา่ ว กบั เจียงซานหลางวา่ “คณุ ชายสาม ตอนนีเกรงวา่ ดา้ น หนา้ งานเลยี งคงจะเรมิ แลว้ ทา่ นช่วยนาํ ทางขา้ ไปหอ้ ง โถงบปุ ผาจะไดห้ รอื ไม”่ เจียงซานหลางเพิงสงั เกตเหน็ วา่ ขา้ งกายฉวีชินเหยาไมม่ ี สาวใชเ้ ลยสกั คน จงึ อทุ านดว้ ยความประหลาดใจ “เหตุ ใดจงึ ไมม่ ีคนคอยรบั ใชข้ า้ งกาย” เขาหนั ไปปรายตามอง ซยา่ ตีแวบหนงึ พรบิ ตานนั กเ็ ขา้ ใจกระจ่างแจง้ จงึ จอ้ ง มองซยา่ ตีดว้ ยสายตาตาํ หนิแลว้ เดินนาํ ฉวีชินเหยาลง จากระเบียงทางเดิน “คณุ หนฉู วี เชิญตามขา้ มา” ซยา่ ตีกระแอมกระไอแหง้ ๆ ดว้ ยความเกอ้ เขิน เมือครู่ เพือหาโอกาสเขา้ ใกลฉ้ วีชินเหยา เขาจงใจแยกตวั สาวใช้ 878
ตวั นอ้ ยนางนนั ออกไป แลว้ ตอนนีจะหา ‘คนคอยรบั ใช’้ มาจากทีใดได้ พอเหน็ เจียงซานหลางกบั ฉวีชินเหยาเดิน นาํ ไปขา้ งหนา้ แลว้ เขากร็ บี กา้ วตามไปอยา่ งรวดเรว็ เอย่ พมึ พาํ ดว้ ยความลาํ บากใจ “กใ็ ชน่ ะ่ สิ เวลาไมค่ อยทา่ แลว้ ป่านนีพวกทา่ นแมค่ งรอจนรอ้ นใจแย”่ คนทงั สามเดินมาถงึ หอ้ งโถงบปุ ผา แตง่ านเลยี งไมไ่ ดจ้ ดั ในหอ้ งโถง กลบั มาจดั อยกู่ ลางแจง้ ในสวนดอกไมข้ นาด เลก็ นอกหอ้ งโถง โต๊ะอาหารจดั วางเรยี งกนั เป็นแถวยาวเหยียด สามารถ รองรบั คนไดม้ ากกวา่ รอ้ ย ฝังซา้ ยเป็นของบรุ ุษ ฝังขวา เป็นของสตรี โดยทีโต๊ะทงั สองฝังหนั หนา้ เขา้ หากนั 879
งานเลยี งเรมิ ขนึ แลว้ ทกุ คนในงานดืมสรุ ากนั อยา่ ง สาํ ราญใจ แตง่ กายงดงามหรูหรา บรรยากาศสนกุ สนานครนื เครงยงิ นกั ฉวีชินเหยากวาดสายตามองไปรอบทิศครูห่ นงึ กย็ งั มอง หาพีชายไมเ่ จอ จาํ ตอ้ งปลอ่ ยใหเ้ จียงซานหลางเดินนาํ ไปหยดุ ตรงหนา้ ซยา่ เหยียน เจียงซานหลางกลา่ วกบั ซยา่ เหยียนเพียงวา่ ฉวีชินเหยา เดนิ หลงทางในสวนดอกไม้ เขากบั ซยา่ ตีบงั เอิญไปพบ เขา้ พอดี จงึ พาคณุ หนฉู วีมาสง่ ถงึ ที ซยา่ เหยียนเผยสีหนา้ โลง่ ใจพลางเอย่ วา่ “กาํ ลงั จะสง่ คนไปตามหาเจา้ อยเู่ ลย” 880
นางเดนิ นาํ ฉวีชินเหยามายงั ทีนงั ตาํ แหน่งหนงึ กระซิบ แนะนาํ คนทีนงั ขา้ งซา้ ยขวาวา่ “ทา่ นนีคือคณุ หนจู วนจิง ไหโ่ หวนามวา่ ฉินหยวน” ฉวีชินเหยาทอดสายตามองไปก็เหน็ เดก็ สาวผิว ขาวสะอาดงดงามคนหนงึ อายปุ ระมาณสบิ สามสบิ สปี ี เวลาสบตาผอู้ ืนดขู ลาดกลวั เลก็ นอ้ ย ทา่ ทางบอบบางไร้ เดียงสากวา่ กลุ สตรใี นหอ้ งหอทวั ไป ฉวีชินเหยาพยกั หนา้ รบั รูพ้ ลางสง่ ยมิ ทกั ทาย “คณุ หนู ฉิน” ฉินหยวนรบี ลกุ ขนึ คารวะตอบ เอย่ ดว้ ยนาํ เสยี งอกึ อกั อยู่ 881
บา้ ง “คณุ ...คณุ หนฉู วี” ซยา่ เหยียนยงั แนะนาํ ใหฉ้ วีชินเหยารูจ้ กั เดก็ สาวทีนงั ทาง ขวาของนาง “ทา่ นนีคือคณุ หนจู วนเสนาบดีหวงั แหง่ กรมอากรนามวา่ หวงั องิ หนิง” หวงั อิงหนิงดวงตาออ่ นโยนมีเสน่ห์ กิรยิ าสงบนิงดจุ สาย นาํ ฉวีชินเหยารูส้ กึ ถกู ชะตาตงั แตเ่ หน็ หนา้ ครงั แรก จงึ อมยมิ นอ้ ยๆ แลว้ เอย่ ทกั ทาย “คณุ หนหู วงั ” ซยา่ เหยียนแนะนาํ ตวั คนทงั สามเรยี บรอ้ ย กห็ นั กลบั ไป เอย่ ทกั ทายแขกคนอืนตอ่ 882
ฉวีชินเหยานงั ตรงกลางระหวา่ งพวกนางสองคน ทนั ทีที เหน็ อาหารรสเลศิ มากมายเตม็ โต๊ะ ทอ้ งกร็ อ้ งโครกคราก เป็นระยะ นางไมค่ ดิ จะเกรงใจใครแลว้ กม้ หนา้ กม้ ตา กินอาหารทนั ที ฉินหยวนเบิกตากวา้ ง ดเู หมือนจะไมเ่ คยเหน็ กิรยิ าทา่ ทางเปิดเผยถงึ เพียงนีมาก่อน ดา้ นหวงั อิงหนิงกลบั แยม้ ยมิ บางๆ ชว่ ยคีบเนือกวางยา่ ง สองชินใหฉ้ วีชินเหยาพลางเอย่ ขนึ วา่ “คงหิวละ่ สิ เนือ กวางจานนียา่ งไดด้ ีทีเดียว เจา้ ลองชิมด”ู นางปฏิบตั ติ อ่ ผอู้ ืนอยา่ งเป็นธรรมชาตไิ มม่ ีความขดั เขิน ฉวีชินเหยาชะงกั ไปเลก็ นอ้ ย กอ่ นจะสง่ ยมิ ใหห้ วงั องิ หนิง 883
แลว้ กะพรบิ ตาปรบิ ๆ * เหยียวกระดาษ หรอื จือยวน ในสมยั ก่อนวสั ดทุ ีใชท้ าํ วา่ วคือผา้ ไหมหรอื กระดาษ นาํ มาทาํ เป็นวา่ วรูปรา่ ง คลา้ ยนกเหยียว เมือปลอ่ ยวา่ วลอยขนึ ทอ้ งฟา้ เหมือนกบั เหยียวโผบินอยใู่ นอากาศ 884
* กอดบาทพระเมือจวนตวั มาจากสาํ นวน ‘ยามปกติ ไมจ่ ดุ ธูปไหว้ ยามจวนตวั ไซรค้ อ่ ยกอดบาทพระ’ หมาย ถงึ ไมเ่ ตรยี มตวั ใหพ้ รอ้ ม เมือเรอื งมาถงึ ตวั แลว้ ถงึ เพิงจะ มาคดิ หาหนทางแกไ้ ข ** จว้ งหยวน (จอหงวน) คาํ เรยี กขานบณั ฑิตผสู้ อบ เตียนซือไดเ้ ป็นอนั ดบั หนงึ *ดอกซงิ คือดอกแอปปรคิ อต * นบั แตส่ มยั โบราณมา ชาวจีนมีฐานคดิ ในการนบั วนั เวลาเรยี กวา่ กา้ นสวรรคก์ ิงพภิ พ (เทียนกานตีจือ) โดย 885
กา้ นสวรรคท์ งั สบิ เรยี งตามลาํ ดบั คือ 1. จยา่ 2. อี 3. ปิง 4. ติง 5. อู้ 6. จี 7. เกิง 8. ซิน 9. เหรนิ 10. กยุ่ และกิงพภิ พทงั สบิ สองซงึ ชาวจีนใชเ้ ป็นคาํ เรยี กโมง ยามดว้ ยไดแ้ ก่ 1. จือ 2. โฉ่ว 3. อิน 4. เหมา่ 5. เฉิน 6. ซือ 7. อู่ 8. เวย่ 9. เซิน 10. โหยว่ 11. ซวี 12. ไฮ่ เมือนาํ กา้ นสวรรคม์ าจบั คกู่ บั กิงพิภพก็จะ เป็นคาํ เรยี กปี * ลกั ขือเปลยี นเสา หมายถงึ การใชก้ ลอบุ ายสบั เปลยี น โยกยา้ ยเอาของปลอมไปหลอกลวงเพือหาประโยชนห์ รอื ทาํ ลายลา้ งอีกฝ่าย บปุ ผารตั ตกิ าลแหง่ ฉางอนั 886
ตอนที 15 : บทที 7.3 พอถงึ เวลางานเลยี งเลกิ รา กลมุ่ บา่ วไพรก่ ็เดนิ นาํ พวกฉวี ชินเหยาเขา้ ไปในเรอื นดา้ นใน บอกวา่ เป็นคาํ สงั ของทา่ น หญิง ชว่ งคาํ จะมีการจดั งานประชนั กวี ขอเชิญคณุ ชาย และคณุ หนทู กุ ทา่ นแสดงความสามารถ พวกฉวีชินเหยาเดินมาถงึ ศาลาทีเคยนงั ดืมนาํ ชากอ่ น หนา้ นี มองไปไกลๆ ก็เหน็ ซยา่ เหยียนแหงนหนา้ พดู คยุ กบั ชายหนมุ่ คนหนงึ คนผนู้ นั สวมชดุ คลมุ ยาวสีฟา้ กระจ่าง รูปรา่ งสงู ใหญ่ผงึ ผาย เมือยืนอยภู่ ายใตแ้ สง สะทอ้ นจากโคมไฟในสวน ดงึ ดดู สายตาผคู้ นไดม้ ากเป็น พเิ ศษ ซยา่ เหยียนสายตาจดจอ่ เรยี วควิ หางตาเตม็ ไปดว้ ยรอย 887
ยมิ งาม มองดแู ลว้ สหี นา้ คลา้ ยจะน่มุ นวลกวา่ ทีเคยเหน็ หลายสว่ น คนผนู้ นั กลบั ดเู หมือนจิตใจไมอ่ ยกู่ บั เนือกบั ตวั มองออก ไปตรงทางเขา้ สวนดอกไมอ้ ยหู่ ลายครงั พอฉวีชินเหยา เหน็ หนา้ ตาบรุ ุษผนู้ นั ชดั เจนกอ็ ดแปลกใจเลก็ นอ้ ยไมไ่ ด้ คนผนู้ นั ก็คือลนิ เซียว ทนั ทีทีลนิ เซียวมองเหน็ ฉวีชินเหยา ใบหนา้ กเ็ ผยรอยยมิ ออกมาเลก็ นอ้ ยโดยไมร่ ูต้ วั เขากลา่ วอะไรบางอยา่ งกบั ซยา่ เหยียน แลว้ เดินตรงมาหาฉวีชินเหยาทนั ที พอมาหยดุ อยตู่ รงหนา้ ฉวีชินเหยา สีหนา้ ลนิ เซียวกลบั มาราบเรยี บตามเดมิ เขากวาดสายตามองหวงั องิ หนิง 888
และฉินหยวนทียืนอยขู่ า้ งฉวีชินเหยาแลว้ เอย่ ขนึ วา่ “คณุ หนฉู วี เมือครูข่ า้ พบพีชายเจา้ ทีนอกสวนดอกไม้ เขากาํ ลงั เดินหาเจา้ ไปทวั คิดวา่ อาจจะมีเรอื งดว่ นอะไร เขายืนอยทู่ างนนั จะใหข้ า้ เป็นคนนาํ ทางไปหรอื ไม”่ ฉวีชินเหยามองลนิ เซียวดว้ ยสหี นา้ สงสยั นางลงั เลอยไู่ ม่ นานกพ็ ยกั หนา้ “ไดเ้ ลยเจา้ คะ่ รบกวนซือจือนาํ ทาง ดว้ ย” ระหวา่ งทีเอย่ ตอบนางกก็ วาดสายตามองหวงั อิงหนิงกบั ฉินหยวนอยา่ งเรว็ ๆ ไปดว้ ย เหน็ หวงั องิ หนิงหนั หนา้ ไป ดา้ นขา้ งเลก็ นอ้ ย สายตาไมร่ ูว้ า่ จบั จอ้ งไปทีมมุ ใดในสวน ดอกไม้ สหี นา้ แลดเู ลอื นลอยไมย่ นิ ดียนิ รา้ ย สว่ นฉิน หยวนกลบั หนา้ แดงระเรอื ดว้ ยความเขินอาย กม้ หนา้ ลง 889
ตาํ จนคางเกือบชิดหนา้ อก ลนิ เซียวไมป่ ลอ่ ยใหฉ้ วีชินเหยาตอ้ งเสยี เวลาคดิ มากกห็ นั หลงั เดนิ ออกไปนอกสวนดอกไม้ ฉวีชินเหยาจาํ ตอ้ งกลา่ วขอตวั กบั คณุ หนหู วงั และคณุ หนฉู ินอยา่ งรบี รอ้ น แลว้ เดินตามหลงั ลนิ เซียวไป เมือเดินออกจากสวนดอกไมเ้ รอื ยมาจนถงึ มมุ ทีเงียบ สงดั ฉวีชินเหยากเ็ หลยี วซา้ ยแลขวาไปทวั มีเงารา่ งของ พีชายทีใดกนั “ซือจือ หรอื วา่ คดีทีศาลตา้ หลจี ะมีเบาะแสเพิมเติมแลว้ หรอื ” ฉวีชินเหยาไมเ่ คยสงสยั ในตวั อีกฝ่าย นางเอย่ ปาก ถามสงิ ทีคิดโดยตรง 890
ในความคดิ ของลนิ เซียวมีเรอื งคดีทีศาลตา้ หลที ีใดกนั เขากลา่ วเขา้ ประเดน็ หลกั โดยตรงเชน่ กนั “กอ่ นเขา้ งาน เลยี งซยา่ ตีรงั แกเจา้ ใช่หรอื ไม”่ ถา้ หากไมใ่ ชเ่ พราะพบหนา้ เจียงซานหลางในงาน เขาคง ไมร่ ูเ้ ลยวา่ คืนนีฉวีชินเหยาก็มาทีจวนเหวยกวั กงดว้ ย และยิงไมม่ ีทางรูว้ า่ นางถกู ซยา่ ตีตามตอแย ฉวีชินเหยามีสีหนา้ อมึ ครมึ ลง ก่อนจะเอย่ ตอบดว้ ยนาํ เสียงราบเรยี บ “เสียดายขา้ อตุ สา่ หน์ กึ วา่ จวนเหวยกวั กงมีชือเสยี งเลอื งลือมานาน คณุ ชายคณุ หนขู องจวนนี จะตอ้ งไดร้ บั การอบรมมาอยา่ งดี ไมค่ ิดวา่ คณุ ชายซยา่ ทา่ นนนั กลบั มีนิสยั มทุ ะลไุ รย้ างอาย เขาถกู ขา้ สงั สอนไป 891
แลว้ ยกหนงึ วนั หนา้ คงไมก่ ลา้ มาตอแยขา้ อีกแลว้ ” แมว้ า่ จะรบั รูต้ น้ สายปลายเหตขุ องเรอื งมาพอสมควร แต่ พอไดฟ้ ังความจรงิ จากปากของฉวีชินเหยาดว้ ยตนเอง ลนิ เซียวยงั อดหงดุ หงิดไมไ่ ด้ เขานิงเงียบไปพกั ใหญ่ ถงึ กดเสยี งลงตาํ เอย่ วา่ “เจา้ วางใจได้ วนั หนา้ ไมม่ ีทางเกิด เรอื งแบบนีขนึ อีกแน่” ฉวีชินเหยาไดฟ้ ังคาํ เอย่ รบั รองทีใกลเ้ คียงกบั คาํ มนั สญั ญาเชน่ นี นางรูส้ กึ ตกตะลงึ ไปอยา่ งหา้ มไมอ่ ยู่ จ่ๆู เสยี งของโลกภายนอกคลา้ ยโดนกระแสพลงั บางอยา่ ง ตดั ขาดไปโดยสนิ เชิง โสตประสาทของนางเงียบสนิทใน ชวั พรบิ ตา 892
ลนิ เซียวเหน็ ฉวีชินเหยามีสหี นา้ ตกตะลงึ กร็ ูส้ กึ วา่ ใบหนา้ เหอ่ รอ้ นขนึ มาวบู หนงึ แตว่ า่ คาํ พดู ทีอยากจะเอย่ ออกไป ไยตอ้ งปิดบงั อาํ พรางตอ่ ไปดว้ ย ถือโอกาสทาํ ตามความ ตอ้ งการของหวั ใจตนเองไปเสีย อาศยั แสงจากโคมไฟ พนิ ิจพจิ ารณาฉวีชินเหยาอยา่ งละเอียด เขาเหน็ นางประโคมแตง่ กายเตม็ ยศนอ้ ยครงั โดยเฉพาะ สขี าวอมชมพดู งั ดอกซงิ ทีน่มุ นวลออ่ นโยนเชน่ นี เตม็ ไป ดว้ ยความสดชืนจนไมอ่ าจละสายตาอยา่ งบอกไมถ่ กู รูปแบบกระโปรงทีนางสวมกาํ ลงั เป็นทีนิยมในหมสู่ ตรี ตอนนี กระโปรงหรูฉวนิ ยกสงู รดั ชว่ งอก เผยใหเ้ หน็ เพียง กระดกู ไหปลารา้ ประณีตไดส้ ดั สว่ น เนือผา้ ของกระโปรง แนบลไู่ ปกบั เรอื นรา่ ง มองเหน็ สว่ นโคง้ เวา้ ของทรวงอก เดก็ สาวทีนนู ออกมาอยา่ งเลอื นราง 893
ในศีรษะของลนิ เซียวราวกบั มีเสียงสะเทือนเลอื นลนั เขา รบี ถอนสายตาออกมาอยา่ งรวดเรว็ ราชวงศป์ ัจจบุ นั มี ธรรมเนียมเปิดกวา้ ง สตรมี ากมายมีความภาคภมู ิใจที ไดเ้ ปิดเผยสดั สว่ นชว่ งทรวงอก โดยเฉพาะสตรใี นรวั ใน วงั ทีผา่ นมาเขาเคยพบการเปิดเผยเยา้ ยวนใจหลาก หลายรูปแบบมาไมน่ อ้ ย ทวา่ กลบั ไมเ่ คยมีใครทีทงั ออ่ น เยาวไ์ รเ้ ดียงสาและชวนใหค้ รุน่ คดิ ไปไกลไดเ้ หมือนฉวีชิน เหยา ฉวีชินเหยายงั รูส้ กึ ลาํ บากใจกบั คาํ พดู กอ่ นหนา้ นีของลนิ เซียว จงึ ไมท่ นั สงั เกตเหน็ แววตาของเขาทีจาบจว้ งกวา่ ปกตอิ ยา่ งชดั เจน ตอนนีคนหนงึ จิตใจฟงุ้ ซา่ น อีกคน คาดเดาบางอยา่ งอยเู่ งียบๆ ทงั สองตา่ งจมอยใู่ นความ 894
เงียบงนั ชวั คราว ขณะทีไมร่ ูว้ า่ จะคลีคลายความกระอกั กระอว่ นอยา่ งไร จๆู่ กม็ ีเสยี งฝีเทา้ ดงั มาเป็นระยะ ก่อนจะมีคนสง่ เสียง ตะโกนเรยี กมาทางนีวา่ “พีสบิ เอด็ ! พีสบิ เอด็ ทา่ นอยทู่ ี ใดกนั !” ลนิ เซียวไดย้ นิ เสยี งนีเขา้ กเ็ ผยสีหนา้ ปวดเศียรเวียนเกลา้ ทนั ใด เขาเหลียวมองไปรอบกายแลว้ ก็ควา้ แขนฉวีชิน เหยา ดงึ นางไปหลบอยหู่ ลงั พมุ่ ดอกไมข้ า้ งหลงั อยา่ ง วอ่ งไว พมุ่ ดอกไมน้ นั มีความสงู เทา่ ตวั คน ใบสเี ขียวก็ขนึ ดกรกครมึ สามารถอาํ พรางรา่ งคนทงั สองไดพ้ อดิบพอดี ฉวีชินเหยาเบกิ ตากวา้ งอยา่ งตกตะลงึ ลนิ เซียวรบี ยกมือ 895
สง่ สญั ญาณใหน้ างเงียบเสียงไว้ ฉวีชินเหยาจาํ ตอ้ งซอ่ น ตวั อยหู่ ลงั พมุ่ ดอกไมอ้ ยา่ งเชือฟัง แลว้ ก็อยากรูด้ ว้ ยวา่ ตกลงเป็นใครกนั ทีทาํ ใหล้ นิ เซียวหวาดกลวั เชน่ นี ฉวีชินเหยาเก็บเสยี งกลนั ลมหายใจ มองลอดออกไป ตามช่องวา่ งของพมุ่ ดอกไมก้ ็เหน็ เดก็ สาวคนหนงึ วิงมา แตไ่ กล “เอ๊ะ?” เดก็ สาวคนนนั ขยบั เขา้ มาใกลม้ ากขนึ กอ่ นจะ สง่ เสยี งอทุ านและสอดสา่ ยสายตาไปรอบทิศ “หรอื พี สบิ เอด็ จะไมอ่ ยทู่ ีนีกนั นะ” เป็นองคห์ ญิงคงั ผิงทีชอบวางอาํ นาจบาตรใหญ่นนั เอง 896
ผา่ นไปไมน่ านดา้ นหลงั นางก็มีเดก็ สาวอีกคนเดนิ เยือง ยา่ งตามมา นางมีสีหนา้ ฉงนสงสยั ไมต่ า่ งกนั แตไ่ มพ่ ดู จาเจือยแจว้ เหมือนคงั ผงิ เพียงแคข่ มวดคิวและมองไป รอบๆ เทา่ นนั “อาเหยียน เหตใุ ดเจา้ ก็ตามมาดว้ ยละ่ เจา้ บอกไมใ่ ช่ หรอื วา่ ยงั มีธรุ ะ ใหข้ า้ มาหาพีสบิ เอด็ คนเดียว” เมือเหน็ วา่ ซยา่ เหยียนตามหลงั นางมา คงั ผงิ จงึ เอย่ ถามดว้ ย ความประหลาดใจ ใบหนา้ ซยา่ เหยียนปรากฏความอดึ อดั ใจวาบผา่ น นาง เอย่ ตอบเสยี งแผว่ เบาวา่ “ขา้ เป็นหว่ งเจา้ กลวั วา่ มาคน เดียวจะหลงทางกเ็ ลยตอ้ งตามเจา้ มาดว้ ย เป็นอยา่ งไร 897
บา้ ง เหน็ พีสบิ เอด็ แลว้ หรอื ไม”่ “ยงั ไมเ่ หน็ เลย อาจจะไมอ่ ยทู่ ีนี พวกเราไปหาทีอืนกนั เถอะ” “ไมถ่ กู สิ เมือครูข่ า้ มองเหน็ พีสบิ เอด็ เดนิ มาทางนีชดั ๆ” ในใจซยา่ เหยียนเตม็ ไปดว้ ยความสบั สน ยงั ไมค่ ดิ จะลม้ เลกิ ความตงั ใจ ฉวีชินเหยาเลกิ ควิ ขนึ เลก็ นอ้ ย คณุ หนซู ยา่ ผนู้ ีไมธ่ รรมดา เลย เหน็ ไดช้ ดั วา่ นางอยากมาหา ‘พีสบิ เอด็ ’ อะไรนนั เอง ทวา่ กลบั ยยุ งใหผ้ อู้ ืนออกหนา้ แทนนาง สว่ นองค์ หญิงคงั ผงิ ผนู้ นั ก็ชา่ งน่าประหลาด มีรูปลกั ษณภ์ ายนอก งดงามเสยี เปลา่ กลบั ใสซือไรเ้ ลห่ เ์ หลยี ม ถกู ผอู้ ืนหลอก 898
ใชแ้ ลว้ ยงั ไมร่ ูส้ กึ ตวั ... เอ๊ะ! เดียวก่อนนะ ‘พีสบิ เอด็ ’ ทีพวกนางเอย่ ถงึ นนั คง ไมใ่ ชล่ นิ เซียวกระมงั ฉวีชินเหยาคดิ พลางหนั หนา้ ไปมองลนิ เซียว กลบั พบวา่ เขากาํ ลงั มองซยา่ เหยียนดว้ ยสหี นา้ ใครค่ รวญอะไร บางอยา่ ง กวา่ จะรอใหส้ องคนนนั จากไปไมใ่ ช่เรอื งงา่ ย ฉวีชินเหยา กาํ ลงั จะเอย่ ปากพดู บงั เอญิ กม้ หนา้ ลงมองเหน็ ลนิ เซียว ยงั กมุ มือนางเอาไว้ ใบหนา้ พลนั แดงกาํ ขนึ มา รบี สะบดั มือออกในทนั ที 899
Search
Read the Text Version
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
- 19
- 20
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
- 37
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
- 78
- 79
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
- 90
- 91
- 92
- 93
- 94
- 95
- 96
- 97
- 98
- 99
- 100
- 101
- 102
- 103
- 104
- 105
- 106
- 107
- 108
- 109
- 110
- 111
- 112
- 113
- 114
- 115
- 116
- 117
- 118
- 119
- 120
- 121
- 122
- 123
- 124
- 125
- 126
- 127
- 128
- 129
- 130
- 131
- 132
- 133
- 134
- 135
- 136
- 137
- 138
- 139
- 140
- 141
- 142
- 143
- 144
- 145
- 146
- 147
- 148
- 149
- 150
- 151
- 152
- 153
- 154
- 155
- 156
- 157
- 158
- 159
- 160
- 161
- 162
- 163
- 164
- 165
- 166
- 167
- 168
- 169
- 170
- 171
- 172
- 173
- 174
- 175
- 176
- 177
- 178
- 179
- 180
- 181
- 182
- 183
- 184
- 185
- 186
- 187
- 188
- 189
- 190
- 191
- 192
- 193
- 194
- 195
- 196
- 197
- 198
- 199
- 200
- 201
- 202
- 203
- 204
- 205
- 206
- 207
- 208
- 209
- 210
- 211
- 212
- 213
- 214
- 215
- 216
- 217
- 218
- 219
- 220
- 221
- 222
- 223
- 224
- 225
- 226
- 227
- 228
- 229
- 230
- 231
- 232
- 233
- 234
- 235
- 236
- 237
- 238
- 239
- 240
- 241
- 242
- 243
- 244
- 245
- 246
- 247
- 248
- 249
- 250
- 251
- 252
- 253
- 254
- 255
- 256
- 257
- 258
- 259
- 260
- 261
- 262
- 263
- 264
- 265
- 266
- 267
- 268
- 269
- 270
- 271
- 272
- 273
- 274
- 275
- 276
- 277
- 278
- 279
- 280
- 281
- 282
- 283
- 284
- 285
- 286
- 287
- 288
- 289
- 290
- 291
- 292
- 293
- 294
- 295
- 296
- 297
- 298
- 299
- 300
- 301
- 302
- 303
- 304
- 305
- 306
- 307
- 308
- 309
- 310
- 311
- 312
- 313
- 314
- 315
- 316
- 317
- 318
- 319
- 320
- 321
- 322
- 323
- 324
- 325
- 326
- 327
- 328
- 329
- 330
- 331
- 332
- 333
- 334
- 335
- 336
- 337
- 338
- 339
- 340
- 341
- 342
- 343
- 344
- 345
- 346
- 347
- 348
- 349
- 350
- 351
- 352
- 353
- 354
- 355
- 356
- 357
- 358
- 359
- 360
- 361
- 362
- 363
- 364
- 365
- 366
- 367
- 368
- 369
- 370
- 371
- 372
- 373
- 374
- 375
- 376
- 377
- 378
- 379
- 380
- 381
- 382
- 383
- 384
- 385
- 386
- 387
- 388
- 389
- 390
- 391
- 392
- 393
- 394
- 395
- 396
- 397
- 398
- 399
- 400
- 401
- 402
- 403
- 404
- 405
- 406
- 407
- 408
- 409
- 410
- 411
- 412
- 413
- 414
- 415
- 416
- 417
- 418
- 419
- 420
- 421
- 422
- 423
- 424
- 425
- 426
- 427
- 428
- 429
- 430
- 431
- 432
- 433
- 434
- 435
- 436
- 437
- 438
- 439
- 440
- 441
- 442
- 443
- 444
- 445
- 446
- 447
- 448
- 449
- 450
- 451
- 452
- 453
- 454
- 455
- 456
- 457
- 458
- 459
- 460
- 461
- 462
- 463
- 464
- 465
- 466
- 467
- 468
- 469
- 470
- 471
- 472
- 473
- 474
- 475
- 476
- 477
- 478
- 479
- 480
- 481
- 482
- 483
- 484
- 485
- 486
- 487
- 488
- 489
- 490
- 491
- 492
- 493
- 494
- 495
- 496
- 497
- 498
- 499
- 500
- 501
- 502
- 503
- 504
- 505
- 506
- 507
- 508
- 509
- 510
- 511
- 512
- 513
- 514
- 515
- 516
- 517
- 518
- 519
- 520
- 521
- 522
- 523
- 524
- 525
- 526
- 527
- 528
- 529
- 530
- 531
- 532
- 533
- 534
- 535
- 536
- 537
- 538
- 539
- 540
- 541
- 542
- 543
- 544
- 545
- 546
- 547
- 548
- 549
- 550
- 551
- 552
- 553
- 554
- 555
- 556
- 557
- 558
- 559
- 560
- 561
- 562
- 563
- 564
- 565
- 566
- 567
- 568
- 569
- 570
- 571
- 572
- 573
- 574
- 575
- 576
- 577
- 578
- 579
- 580
- 581
- 582
- 583
- 584
- 585
- 586
- 587
- 588
- 589
- 590
- 591
- 592
- 593
- 594
- 595
- 596
- 597
- 598
- 599
- 600
- 601
- 602
- 603
- 604
- 605
- 606
- 607
- 608
- 609
- 610
- 611
- 612
- 613
- 614
- 615
- 616
- 617
- 618
- 619
- 620
- 621
- 622
- 623
- 624
- 625
- 626
- 627
- 628
- 629
- 630
- 631
- 632
- 633
- 634
- 635
- 636
- 637
- 638
- 639
- 640
- 641
- 642
- 643
- 644
- 645
- 646
- 647
- 648
- 649
- 650
- 651
- 652
- 653
- 654
- 655
- 656
- 657
- 658
- 659
- 660
- 661
- 662
- 663
- 664
- 665
- 666
- 667
- 668
- 669
- 670
- 671
- 672
- 673
- 674
- 675
- 676
- 677
- 678
- 679
- 680
- 681
- 682
- 683
- 684
- 685
- 686
- 687
- 688
- 689
- 690
- 691
- 692
- 693
- 694
- 695
- 696
- 697
- 698
- 699
- 700
- 701
- 702
- 703
- 704
- 705
- 706
- 707
- 708
- 709
- 710
- 711
- 712
- 713
- 714
- 715
- 716
- 1 - 50
- 51 - 100
- 101 - 150
- 151 - 200
- 201 - 250
- 251 - 300
- 301 - 350
- 351 - 400
- 401 - 450
- 451 - 500
- 501 - 550
- 551 - 600
- 601 - 650
- 651 - 700
- 701 - 716
Pages: