บุปผารัตติกาลแห่งฉางอัน 1-601-1316

เฝิงป๋ ออวีทีกาํ ลงั ดืมนาํ ชาชะงกั งนั ทนั ใด ฉวีชินเหยาหยงั เชิงถามอีกวา่ “หวั หนา้ หลวิ ตอ้ งการให้ สามหน่วยงานรว่ มสบื สวนคดี เป็นเพราะวา่ กอ่ นหนา้ นี ผิงคงั ฟางเคยเกิดคดีทีคลา้ ยคลงึ กนั มาแลว้ ?” เฝิงป๋ ออวีมองหนา้ ฉวีชินเหยาอยา่ งตกตะลงึ แตย่ งั คง ลงั เลวา่ จะตอบอยา่ งไรดี ฉวีชินเหยาสงั เกตเหน็ สหี นา้ เฝิงป๋ ออวี มีหรอื จะอดทน ตอ่ ไปได้ นางลกุ ขนึ จากหลงั โต๊ะเขียนหนงั สือ รบี เดนิ มา หยดุ ตรงหนา้ เฝิงป๋ ออวี “หรอื วา่ สตรที ีตายครงั นีก็ถกู คน 950

รา้ ยควกั อวยั วะบนใบหนา้ ดว้ ย” เฝิงป๋ ออวีสนั สะทา้ นขนึ มาทนั ใด ลกุ พรวดขนึ มองฉวีชิน เหยาไมว่ างตา “เจา้ รูไ้ ดอ้ ยา่ งไร” ฉวีชินเหยาหนา้ เปลยี นสีไปทนั ที หลดุ อทุ านมาวา่ “เสยี อวยั วะบนใบหนา้ ไปจรงิ รึ ครงั นีโดนควกั ดวงตา หรอื วา่ โดนควา้ นลาํ คอ” ไมร่ อใหเ้ ฝิงป๋ ออวีเอย่ ตอบ นางกเ็ ดนิ ยาํ กลบั ไปมาใน หอ้ งหลายรอบ กลา่ วอยา่ งแคน้ เคืองวา่ “ใครกนั ชา่ งสติ ฟันเฟื อนไดถ้ งึ เพียงนี ใชว้ ิธีโหดเหียมอาํ มหิตทาํ รา้ ยคน ซาํ แลว้ ซาํ เลา่ !” 951

เฝิงป๋ ออวีมองฉวีชินเหยาดว้ ยความฉงนสงสยั ผา่ นไป พกั ใหญ่ก็ยอมแพจ้ นได้ อธิบายดว้ ยนาํ เสียงเครง่ ขรมึ วา่ “ผตู้ ายถกู เฉือนจมกู ออกไปหมด ไมอ่ าจแยกแยะใบ หนา้ ดงั เดมิ ไดเ้ ลย พวกเราเรง่ สอบถามเรอื นรอ้ งราํ ในผงิ คงั ฟางสบิ กวา่ แหง่ ขา้ มวนั ขา้ มคืน ถงึ ยืนยนั ฐานะของผู้ ตายไดแ้ น่ชดั ” ในหว้ งความคดิ ของฉวีชินเหยาพลนั มีแสงสขี าวสวา่ ง วาบ เรมิ จากลาํ คอ ตามดว้ ยดวงตา จากนนั ถงึ เป็นจมกู ประสาทสมั ผสั ทีใชร้ บั รส ฟังเสยี ง มองเหน็ ดมกลนิ มี แลว้ สามจากสอี ยา่ ง...นางยิงคิดยงิ ตืนตระหนก ลกุ ขนึ วิงออกไปขา้ งนอกอยา่ งรบี รอ้ น “ขา้ ตอ้ งไปอารามชิงอ วินแลว้ ” 952

ฉวีจืออวีถามดว้ ยความตกใจ “เหตใุ ดเจา้ ตอ้ งรบี รอ้ นถงึ เพียงนีดว้ ย จะไปทาํ อะไรทีอารามชิงอวิน” “ขา้ มีเรอื งสาํ คญั ตอ้ งถามอาจารย์ พีเฝิง เดียวขา้ จะไป รบั อาจารยก์ ลบั มาแลว้ ไปหาทา่ นทีศาลตา้ หลนี ะเจา้ คะ” ฉวีชินเหยาตะโกนตอบมาแตไ่ กล ฉางหรงกาํ ลงั พดู คยุ กบั เวย่ ปอดว้ ยความเบือหน่ายเหลอื ทน กห็ นั มองไปทางฉวีชินเหยาทีแตง่ ชดุ นกั พรตออก จากจวนสกลุ ฉวีอยา่ งไมต่ งั ใจ ทนั ใดนนั กม็ ีทา่ ทีตืนตวั 953

ขนึ มา “ไป” จากนนั เขากบั เวย่ ปอกต็ ิดตามฉวีชินเหยาไปอยา่ ง ไรส้ มุ้ เสียง วนั หนงึ เมือประมาณครงึ เดือนก่อน หลงั ซือจือกลบั มา จากจวนเหวยกวั กงกเ็ รยี กเขากบั เวย่ ปอไปเขา้ พบ สงั กาํ ชบั วา่ นบั ตงั แตน่ ีไปใหต้ ิดตามแมน่ างนกั พรตนอ้ ย คอยคมุ้ ครองนางอยา่ งลบั ๆ ‘แมน่ างนกั พรต? ใหพ้ วกเราไปคมุ้ ครองนาง?’ ฉางหรงทงั ตกตะลงึ และรูส้ กึ อปั ยศอดสอู ยา่ งทีสดุ เขา 954

กบั พวกเวย่ ปอเป็นองครกั ษท์ ีวงั หลนั ออ๋ งเลยี งดแู ละ ฝึกฝนมานานหลายปี ทีผา่ นมาจงรกั ภกั ดีกบั ซือจือเพียง คนเดียวเทา่ นนั หลายปีมานีพวกเขากบั ซือจือตา่ งเคย รว่ มเป็นรว่ มตาย ความยากลาํ บากอะไรไมเ่ คยพบเจอ บา้ ง ขอเพียงซือจือสงั มาคาํ เดียว จะขนึ ขนุ เขาดาบลยุ ทะเลเพลงิ กไ็ มป่ ฏิเสธ แตเ่ ขาคิดไมถ่ งึ เลยวา่ จะมีวนั ทีซือ จือสงั ใหพ้ วกเขาไปคมุ้ ครองคนนอกเชน่ นี ‘แมน่ างนกั พรตก็มีฝีมือพอตวั อยแู่ ลว้ จาํ เป็นตอ้ งให้ พวกเราไปคมุ้ ครองนางดว้ ยหรอื ’ ฉางหรงพยายามตอ่ รองดว้ ยเหตผุ ล ‘อีกอยา่ งช่วงนีวงั ตา้ ไหก่ บั เฉิงซานไป เมืองอิงชวนจดั การเรอื งรา้ นคา้ ทีพระชายาทิงเอาไว้ เดมิ ทีกาํ ลงั คนกห็ ายไปตงั สองแลว้ ถา้ หากโยกยา้ ยไป คมุ้ ครองแมน่ างนกั พรตอีก นีไมเ่ ทา่ กบั วา่ ขา้ งกายซือจือ 955

จะมีองครกั ษล์ บั หายไปครงึ หนงึ เลยหรอื ’ ลนิ เซียวขมวดคิว ‘เหตใุ ดเจา้ ถงึ จจู้ ีขีบน่ นกั ’ ฉางหรงจะโตเ้ ถียงตอ่ ‘แตว่ า่ ...’ ‘ใหพ้ วกเจา้ ไปก็ไปเสีย จาํ เอาไวใ้ หด้ ี ไมว่ า่ ใครสรา้ ง ความลาํ บากใจใหน้ าง พวกเจา้ ลงมือไปกอ่ นไดเ้ ลย ไม่ ตอ้ งกงั วลเรอื งฐานะของฝ่ายตรงขา้ ม’ ลนิ เซียวสงั กาํ ชบั ‘คณุ หนฉู วีเป็นคนมีสญั ชาตญาณเฉียบคม พวกเจา้ อยา่ ปลอ่ ยใหน้ างจบั ไดล้ ะ่ ’ ภายหลงั เวินกเู ดนิ เขา้ มาในเรอื นเหน็ ฉางหรงมีสีหนา้ ไมด่ ี 956

ก็รูส้ กึ ไมส่ บายใจจนตอ้ งดงึ บตุ รชายมาถาม ‘เกิดอะไรขนึ ’ ฉางหรงหนั ไปมองทางหอ้ งหนงั สอื อยา่ งโกรธเคือง ตอบ ดว้ ยนาํ เสยี งบน่ งมึ งาํ ‘ซือจือสติเลอะเลอื นไปแลว้ ’ กอ่ น จะเลา่ เรอื งนกั พรตหญิงตงั แตต่ น้ จนจบใหม้ ารดาฟัง ตอนแรกเวินกรู ูส้ กึ ตกใจ เผลอคดิ เหมอ่ ลอยไปไกล แต่ จๆู่ ก็มีสีหนา้ แชม่ ชืนยนิ ดี ‘เดก็ โง่ ซือจือเรมิ เขา้ ใจเรอื งนี สกั ที นีเป็นเรอื งดีจะตายไป คณุ หนฉู วีกเ็ ป็นคนทีเขา ชอบดว้ ย รอใหเ้ ขาออกทกุ ขแ์ ลว้ ไปขอมาเป็นอนภุ รรยา กส็ นิ เรอื ง’ 957

‘เป็นอนภุ รรยา?’ ฉางหรงรูส้ กึ ราวกบั ปวดแปลบทีฟัน จนตอ้ งรอ้ งออกมาเบาๆ เกรงวา่ นกั พรตหญิงผนู้ นั คงไม่ ยอมเป็นอนภุ รรยาของใครแน่ ‘ใช่แลว้ ฐานะของคณุ หนฉู วีกเ็ ทา่ นี ตอ่ ใหแ้ ตง่ เขา้ วงั มา ก่อนก็ไมม่ ีทางเกินหนา้ ไปกวา่ ชายาของซือจือในวนั หนา้ ไดห้ รอก’ เวินกเู ผยรอยยมิ ลกึ ลบั มีเลศนยั ช่วงนีองค์ หญิงเตอ๋ หรงพาทา่ นหญิงอีซมู าพบทา่ นออ๋ งเป็นประจาํ เจตนาแอบแฝงขบคดิ เลก็ นอ้ ยกเ็ ขา้ ใจกระจา่ งแลว้ ทา่ น หญิงผนู้ นั เหน็ แวววา่ มีรูปโฉมงดงามมาแตเ่ ลก็ มาวนั นี ช่างงามลาํ เลศิ ราวกบั เซียนสาวในภาพวาด ชา่ งเหมาะ สมคคู่ วรกบั ซือจืออยา่ งทีสดุ มีชายาซือจือทีมีฐานะสงู ศกั ดเิ ชน่ นีขม่ เอาไว้ ตอ่ ใหว้ นั ขา้ งหนา้ ซือจือจะโปรด 958

ปรานคณุ หนฉู วีมากแลว้ จะทาํ อะไรได้ คดิ วา่ นางไมม่ ี ทางสรา้ งความปันป่วนวนุ่ วายไดห้ รอก เวนิ กยู งิ คดิ ยงิ มนั ใจ ดวงตาจอ้ งมองฉางหรง แตภ่ ายใน ใจกลบั คิดคาํ นวณวนั เวลาอยเู่ งียบๆ พระชายาจากโลก นีไปในเดือนหา้ เมือสามปีก่อน อีกประมาณสองเดือนซือ จือกจ็ ะออกทกุ ขไ์ ดแ้ ลว้ ในเมือเดก็ คนนีเรมิ เปิดหเู ปิดตา เรอื งความสมั พนั ธช์ ายหญิง ไมส่ ใู้ หเ้ ขารบั ทิงเฟิงกบั เสา่ เสวียเป็นเมียบา่ วไปก่อน เลยี งไมใ่ หว้ นั หนา้ เมือ ชายาของซือจือกบั คณุ หนฉู วีแตง่ เขา้ วงั มาแลว้ แม้ กระทงั คนปรนนิบตั ิรบั ใชย้ งั ไมม่ ี นางอมยิมกรุม้ กรมิ พลางเดินเขา้ ไปในหอ้ ง 959

‘ทงิ เฟิง เสา่ เสวีย เอ๊ะ เดก็ สองคนนีหายไปทีใดแลว้ ’ ฉางหรงถกู มารดาทงิ ใหย้ ืนสบั สนงนุ งงอยทู่ ีเดมิ ผา่ นไป เนินนานก็ยงั ดงึ สติกลบั คืนมาไมไ่ ด้ “อะไรนะ! จะใหอ้ าจารยไ์ ปทีศาลตา้ หลกี บั เจา้ อีก แลว้ ?” ชิงซวีจือตกใจจนสาํ ลกั นาํ ชา รบี รอ้ นวางถว้ ยทีถือในมือ ลง 960

ฉวีชินเหยาเดินปรเี ขา้ ไปชว่ ยทบุ หลงั ใหอ้ าจารย์ ยมิ ประจบแลว้ เอย่ วา่ “เมือครูข่ า้ กอ็ ธิบายกบั ทา่ นไปแลว้ ไมใ่ ชห่ รอื คดีนีนบั วนั จะแปลกพิสดารมากขนึ ทกุ ที มองอยา่ งไรก็ไมใ่ ชฝ่ ีมือคนธรรมดาทวั ไป ทา่ นกไ็ ปกบั ขา้ อีกสกั ครงั เถอะ ไมแ่ น่วา่ ครงั นีอาจจะพบเบาะแสเพิม เตมิ กไ็ ดน้ ะเจา้ คะ” “ครงั ก่อนพวกเราเสยี เวลาเปลา่ อยใู่ นศาลตา้ หลที งั คืน เจา้ ลืมไปหมดแลว้ หรอื ” ชิงซวีจือแคน่ เสยี งขนึ จมกู “อีก อยา่ งศาลตา้ หลเี ป็นสถานทีเช่นไร ใช่วา่ พวกเราบอกจะ เขา้ ไปกเ็ ขา้ ไปไดห้ รอื ไมเ่ ลา่ ” เขานกึ อะไรขนึ มาได้ จ่ๆู กม็ องหนา้ ฉวีชินเหยาดว้ ยแวว ตาคมกรบิ “หรอื วา่ ครงั นีเจา้ ยงั คดิ จะไปขอใหห้ ลนั ออ๋ ง 961

ซือจือช่วยเหลอื อีก” แววตาของอาจารยด์ งั เปลวเทียนทีลกุ โชนยามคาํ คืน คลา้ ยวา่ มองทะลถุ งึ กน้ บงึ หวั ใจคน ฉวีชินเหยาเกิด ความหวนั เกรงโดยไมม่ ีเหตผุ ล รบี เอย่ ปากแกต้ า่ งวา่ “ไมไ่ ดจ้ ะขอใหเ้ ขาชว่ ย ครงั นีเป็นสหายรว่ มสาํ นกั คน หนงึ ของพีชาย เขารบั ตาํ แหนง่ เสมียนศาลอยใู่ นศาล ตา้ หลี คดีนีตอ้ งผา่ นมือเขาพอดี ขา้ คดิ วา่ บางทีเขาอาจ จะช่วยพาพวกเราเขา้ ไปดศู พได”้ “แคข่ นุ นางตวั เลก็ ๆ ตาํ แหน่งเสมียนศาลในศาลตา้ หลี จะใชว้ ิธีการใดพาคนนอกเขา้ ไปดศู พในคดีสาํ คญั ถงึ เพียงนีได”้ ชิงซวีจือกลา่ วอยา่ งไมเ่ หน็ ดว้ ย “ไมใ่ ช่วา่ ใคร จะมีความสามารถไปเชิญตวั หวั หนา้ ศาลตา้ หลมี าได้ 962

หรอกนะ” ฉวีชินเหยารูส้ กึ หมดกาํ ลงั ใจไปไมน่ อ้ ย พีเฝิงเพิงจะเรมิ ตน้ เสน้ ทางการเป็นขนุ นาง ตาํ แหนง่ ตอ้ ยตาํ คาํ พดู ไร้ นาํ หนกั จะผลีผลามไปขอความชว่ ยเหลือจากเขากเ็ ป็น เรอื งไมเ่ หมาะสมจรงิ ๆ แตต่ อนนีลนิ เซียวกท็ าํ งานอยใู่ น วงั หลวง ปกติงานราชการก็ยงุ่ รดั ตวั อยแู่ ลว้ ถา้ หากยงั รบกวนเขาใหม้ าเหนือยดว้ ยทงั คืนโดยไมไ่ ดพ้ กั ผอ่ น เหมือนครงั กอ่ น นางกร็ ูส้ กึ ไมส่ บายใจอีก คดิ ทบทวนดู แลว้ นางก็ตดั สนิ ใจจะทาํ หนา้ หนาไปขอความช่วยเหลือ จากพีเฝิง “ไมล่ องดแู ลว้ จะรูไ้ ดอ้ ยา่ งไรวา่ ทาํ ไดห้ รอื ไมไ่ ด.้ ..” ฉวี ชินเหยาบน่ พมึ พาํ “ตอนนีมีสตรตี ายไปสามคนแลว้ ถา้ 963

หากเป็นวญิ ญาณรา้ ยก่อกรรมทาํ เข็ญ ไมใ่ ช่วา่ วนั หนา้ จะตอ้ งมีคนโดนทาํ รา้ ยอีกหรอื อีกอยา่ งทา่ นอยา่ ลมื สิ ครงั กอ่ นหวั หนา้ ศาลตา้ หลเี คยเจอพวกเราแลว้ ไมแ่ นว่ า่ ครงั นีอาจจะยอมใหพ้ วกเราตรวจสอบศพก็ได”้ ชิงซวีจือมีสีหนา้ ไมพ่ อใจเทา่ ไร กระแอมกระไอหนกั ๆ สองครงั เสียเวลาออ้ มไปออ้ มมา สดุ ทา้ ยกย็ งั ไมแ่ คลว้ ตอ้ งพงึ บารมีของหลนั ออ๋ งซือจืออยดู่ ี ดเู หมือนฉวีชินเหยาจะเหน็ รอ่ งรอยความหวนั ไหวของ อาจารย์ จงึ เอย่ ยาํ วา่ “จาํ ไดว้ า่ มีครงั หนงึ ทา่ นเคยพดู ถงึ ‘คมั ภีรป์ ีศาจ’ กบั พวกเรา เคยอธิบายเรอื งปีศาจทีควกั อวยั วะทงั หา้ บนใบหนา้ เอาไวเ้ ป็นพิเศษดว้ ย...ศษิ ยพ์ ี ตอนนนั อาจารยว์ า่ อยา่ งไรนะเจา้ คะ” 964

อาหานรอ้ งอทุ านออกมาเหมือนเพิงตืนจากฝัน กอ่ นจะ นงั ตวั ตรงคดิ ใครค่ รวญแลว้ ตอบวา่ “อาจารยเ์ ลา่ วา่ ราชวงศก์ อ่ นเคยมีปีศาจตนหนงึ หาทางช่วยสหายทีตาย ไปใหฟ้ ื นคืนชีพ เทียวควกั อวยั วะบนใบหนา้ ผคู้ นไปทวั เพือนาํ มาก่อรา่ งสรา้ งทวารทงั เจด็ * ขนึ ใหม่ จะวา่ ไป แลว้ มีความคลา้ ยคลงึ กบั คดีเหลา่ นีหลายสว่ นทีเดียว” ชิงซวีจือไตรต่ รองอยเู่ งียบๆ “แตใ่ นศาลตา้ หลคี ืนนนั พวกเราก็ใชค้ นั ฉ่องไรข้ อบเขตตรวจสอบดแู ลว้ บนรา่ งผู้ ตายทงั สองคนไมม่ ีกลนิ อายปีศาจอยเู่ ลย...” “เรอื งไมค่ าดคิดเกิดขนึ ไดเ้ สมอ ครงั กอ่ นไมพ่ บเบาะแส อะไรสกั อยา่ ง แตบ่ างทีครงั นีอาจจะมองอะไรออกก็ได้ 965

อาจารย์ ทา่ นลองคดิ ดสู เิ จา้ คะ ถา้ หากเป็นเพราะพวก เรามองขา้ มปีศาจตนใดไป สตรเี หลา่ นีมิตอ้ งตายอยา่ ง ไมเ่ ป็นธรรมหรอื ” นบั ตงั แตเ่ ฝิงป๋ ออวีไดร้ บั มอบหมายใหท้ าํ หนา้ ทีเสมียน ศาลแหง่ ศาลตา้ หลี ก็ยา้ ยออกจากหอเจาเจามาอาศยั เช่าบา้ นทีเรยี บง่ายและโกโรโกโสไมไ่ กลจากศาลตา้ หลี ผทู้ ีเช่าอยดู่ ว้ ยกนั เป็นคนบา้ นเกิดเดียวกบั เฝิงป๋ ออวี คน ผนู้ นั ตอนนีรบั ตาํ แหนง่ อยใู่ นสาํ นกั ราชบณั ฑติ คนทงั สองแบง่ กนั จา่ ยคา่ เช่า แยกกนั พกั อาศยั คนละฝัง เฝิงป๋ ออวีอาศยั อยทู่ ีหอ้ งทงั สามของฝังตะวนั ตก 966

เมือฉวีชินเหยากบั พีชายและอาจารยม์ าพบเฝิงป๋ ออวีนนั เขากาํ ลงั นงั ยองรดนาํ อยหู่ นา้ แปลงดอกไมใ้ นลานกวา้ ง เรอื นพกั อาศยั ขนาดเลก็ ถกู ตกแตง่ ใหม้ ีบรรยากาศเงียบ สงบนา่ รนื รมยย์ งิ มองไมเ่ หน็ ความเก่าซอมซอ่ เลยแมแ้ ต่ นอ้ ย พอเหน็ พวกฉวีชินเหยาเดินเขา้ มา เฝิงป๋ ออวีกร็ บี เชิญ พวกเขาเขา้ ไปในหอ้ ง ทงั สองฝ่ายนงั ลงเรยี บรอ้ ยแลว้ ฉวี จืออวีก็แนะนาํ ชิงซวีจือกบั อาหานใหเ้ ฝิงป๋ ออวีรูจ้ กั เฝิงป๋ ออวีเขา้ ใจกระจ่างแจง้ ทนั ใด มนิ า่ เลา่ ฉวีชินเหยา อายยุ งั นอ้ ยเชน่ นีก็เตม็ ไปดว้ ยความสามารถแปลก พิสดาร ทีแทล้ ว้ นไดม้ าจากนกั พรตหนวดผมขาวโพลน ทา่ นนี 967

ฉวีชินเหยาอธิบายถงึ เจตนาทีมาเยือนเพียงไมก่ ีคาํ เอย่ ดว้ ยนาํ เสยี งจรงิ ใจวา่ “พีเฝิง เพราะขา้ กร็ ูส้ กึ วา่ สอง สามคดีนีมีจดุ ทีน่าสงสยั หลายสว่ น ถงึ อยากลองสบื หา สาเหตดุ ู ถา้ หากทาํ ใหท้ า่ นรูส้ กึ ลาํ บากใจ ไมจ่ าํ เป็นตอ้ ง คิดมากเลย พดู ออกมาโดยตรงก็พอแลว้ ” เฝิงป๋ ออวีขมวดคิวไตรต่ รองอยชู่ วั ครู่ กต็ อบอยา่ งตรงไป ตรงมาวา่ “นอ้ งอาเหยา ขอบอกตามตรง สองสามคดีนี เพราะสะเทือนไปถงึ กรมอาญาแลว้ ศพของผตู้ ายแตล่ ะ คดีมีคนคอยเฝา้ โดยเฉพาะ นอกจากทา่ นหวั หนา้ หลวิ จะ อนญุ าต ไมว่ า่ ใครก็ไมอ่ าจเขา้ ใกลห้ อ้ งเก็บศพไดท้ งั นนั ตอนนีขา้ ก็เป็นแคเ่ สมียนศาลตาํ แหน่งเลก็ ๆ ในศาลตา้ ห ลี อยากจะปิดฟา้ ขา้ มทะเล** พาคนเขา้ ไปดศู พ ไมใ่ ช่ 968

เรอื งง่ายเลยจรงิ ๆ” ฉวีชินเหยานิงงนั ไปเลก็ นอ้ ย ก่อนจะรบี เอย่ ตอบดว้ ยสี หนา้ ยมิ แยม้ “ในเมือเป็นเช่นนี พีเฝิงก็ไมจ่ าํ เป็นตอ้ งคดิ มาก ดแู ลว้ ทางการก็ใหค้ วามสาํ คญั กบั คดีนี คงจะคลี คลายคดีไดใ้ นไมช่ า้ พวกเราก็แคท่ าํ อะไรมากเกินความ จาํ เป็น” แมก้ ลา่ วเช่นนนั แตส่ ดุ ทา้ ยเพราะอายยุ งั นอ้ ย จงึ เผยสหี นา้ ทอ้ แทใ้ จออกมา เพราะกลวั วา่ จะมีใคร สงั เกตเหน็ นางจงึ ถือโอกาสมองสาํ รวจภายในหอ้ งเพือ กลบเกลอื นความในใจ เฝิงป๋ ออวีมองเหน็ ชดั เจนทกุ อยา่ ง รูส้ กึ วา่ ในปากมีรสขม ฝาดเลก็ นอ้ ย เขาเคน้ สมองขบคิดอยพู่ กั หนงึ และลอง ถามหยงั เชิงนางวา่ “แมว้ า่ ขา้ จะเขา้ ใกลศ้ พไมไ่ ด้ แตว่ า่ 969

เสอื ผา้ และเครอื งประดบั ติดตวั ผตู้ ายตอนนีจะถกู เกบ็ แยกไวอ้ ีกทีหนงึ บงั เอิญวา่ ขา้ มีหนา้ ทีจดั การดแู ลพอดี ไมร่ ูว้ า่ เสอื ผา้ และเครอื งประดบั พวกนีจะชว่ ยใหพ้ วกเจา้ ตรวจสอบกลนิ อายปีศาจไดห้ รอื ไม”่ ฉวีชินเหยารูส้ กึ ยนิ ดีอยา่ งยิง นางพยกั หนา้ รบั ติดกนั หลายครงั “แนน่ อนวา่ ยอ่ มมีประโยชน์ เพราะปกติผทู้ ี ถกู ปีศาจทาํ รา้ ย เสอื ผา้ และสงิ ของติดตวั จะแปดเปือน กลนิ อายปีศาจไปดว้ ย เพียงแคใ่ ชค้ นั ฉ่องไรข้ อบเขต ตรวจดกู ็ใชไ้ ดแ้ ลว้ ” เฝิงป๋ ออวีมีสีหนา้ ปลอดโปรง่ โลง่ ใจขนึ ทนั ที เขาเอย่ ยมิ ๆ วา่ “ถา้ อยา่ งนนั กด็ ี ชว่ งกลางวนั หตู ามากมาย เกรงวา่ จะเผยพริ ุธ รอใหช้ ่วงกลางคืนคนบางตา ขา้ จะนาํ เสอื 970

ผา้ และเครอื งประดบั ของผตู้ ายมาใหพ้ วกเจา้ ด”ู นอกประตชู ิงเซียว ลนิ เซียวขมวดคิวแน่นขณะฟัง รายงานจากฉางหรง “พอคณุ หนฉู วีออกจากจวนกไ็ ปทีอารามชิงอวิน อยใู่ น อารามประมาณหนงึ ชวั ยามกก็ ลบั มา แลว้ มงุ่ หนา้ ไปที บา้ นหลงั หนงึ นอกศาลตา้ หลกี บั นกั พรตชิงซวีจือและคณุ ชายฉวี บา้ นหลงั นนั เป็นทีพกั ของสหายรว่ มสาํ นกั ของ คณุ ชายฉวี ขา้ แอบมองจากขา้ งนอกแวบหนงึ ปรากฏวา่ เป็นคณุ ชายเฝิงทีเคยพบหนา้ ในหอตงไหลเมือครงั ก่อน” 971

ความจรงิ ซือจือไมไ่ ดข้ อใหเ้ ขารายงานความเคลือนไหว ของนกั พรตหญิงผนู้ นั อยา่ งละเอียดไมม่ ีตกหลน่ แตว่ า่ เขาไดร้ บั การฝึกฝนมานานหลายปีจนหยงั ลกึ ลงไปใน กระดกู จงึ ใชว้ ธิ ีการเดียวกนั นีกบั เรอื งของฉวีชินเหยา โดยไมร่ ูต้ วั ลนิ เซียวมีทา่ ทีคดิ ใครค่ รวญอยพู่ กั หนงึ กเ็ ขา้ ใจเหตแุ ละ ผลอยา่ งชดั เจน เฝิงป๋ ออวีผนู้ นั ปกติสนิทสนมคนุ้ เคยกบั ฉวีจืออวีดีอยแู่ ลว้ ระยะนียงั ไปมาหาสจู่ วนสกลุ ฉวีบอ่ ย ครงั อีกทงั ตอนนีกร็ บั ตาํ แหนง่ เสมียนศาลขนุ นางขนั หา้ ในศาลตา้ หลี ฉวีชินเหยาพาชิงซวีจือไปพบเขาคงเป็น เพราะคดีในศาลตา้ หลเี มือครงั ก่อนแน่ ลองคิดทบทวนดกู ร็ ูส้ กึ วา่ ไมถ่ กู ตอ้ ง ถา้ หากตอ้ งการ 972

สอบถามความคืบหนา้ แคไ่ ปพบแลว้ พดู คยุ ไมก่ ีคาํ ก็ได้ จาํ เป็นดว้ ยหรอื ทีจะตอ้ งพาอาจารยไ์ ปดว้ ย นอกจากนี เพราะเหตใุ ดนางถงึ ยอมไปหาเฝิงป๋ ออวี แตก่ ลบั ไมย่ อม มาขอใหเ้ ขาช่วยเหลอื เขาคิดอยา่ งกลดั กลมุ้ สหี นา้ ดไู ม่ ดีเทา่ ไรนกั ฉางหรงมองเหน็ ทา่ ทีและสีหนา้ ทงั หมดนีอยใู่ นสายตา เขากลา่ วอยา่ งจนใจวา่ “ซือจือ คณุ ชายเฝิงไปทีศาล ตา้ หลแี ลว้ สว่ นคณุ หนฉู วีกบั นกั พรตชิงซวีจือกต็ ามไป รออยนู่ อกศาลตา้ หลี ดจู ากรูปการณ์ พวกเขาคงจะเขา้ ไปในศาลตา้ หลตี อนกลางคืนเหมือนครงั ก่อน จะใหข้ า้ ไปพดู คยุ กบั หวั หนา้ หลวิ ลว่ งหนา้ หรอื ไมข่ อรบั ” “ไมต่ อ้ ง” ลนิ เซียวตอบเรยี บๆ นางมีความคดิ เป็นของ 973

ตนเองถงึ เพียงนนั ถา้ หากเขายืนมือเขา้ แทรกโดยทีนาง ไมไ่ ดร้ อ้ งขอ ไมแ่ นว่ า่ อาจทาํ ใหน้ างรูส้ กึ ตอ่ ตา้ นกไ็ ด้ รอ ใหน้ างยอมมาขอความช่วยเหลือจากเขาเองกอ่ นคอ่ ยวา่ กนั “พวกเจา้ จบั ตาดตู อ่ ไปอีก อยา่ ใหน้ างไดร้ บั บาดเจบ็ ถา้ หากมีอะไรไมช่ อบมาพากล เจา้ ตดั สนิ ใจรบั มือไดเ้ ลย” เพียงชวั พรบิ ตากล็ ว่ งมาถงึ ยามกลางดกึ รถมา้ ของ อารามชิงอวินจอดนิงอยใู่ นตรอกแคบขา้ งศาลตา้ หลี ชิง ซวีจือหลบั ตานงั ทาํ สมาธิ ฉวีชินเหยานงั อยขู่ า้ งอาหาน พดู คยุ สพั เพเหระไปเรอื ยเปือย สว่ นขา้ งนอกรถมา้ นนั 974

เงียบสงดั ไรส้ มุ้ เสียง จ่ๆู ก็มีเสียงฝีเทา้ รบี รอ้ นประเดียวเรว็ ประเดียวชา้ ดงั ขนึ เสยี งนนั พงุ่ ตรงมาทางรถมา้ ฉวีชินเหยาลกุ พรวดขนึ มา กดเสยี งลงตาํ เอย่ วา่ “มา แลว้ ” ผมู้ ากค็ ือเฝิงป๋ ออวีจรงิ ดงั คาด เขาเดินมาถงึ หนา้ รถมา้ สอดสา่ ยสายตามองทวั ทิศ ถงึ ไดเ้ ลกิ ผา้ มา่ นกา้ วเขา้ ไป ในรถมา้ ไมร่ ูว้ า่ เป็นเพราะความตืนเตน้ หรอื วา่ รบี รอ้ นเกินไป 975

เฝิงป๋ ออวีหายใจหอบเลก็ นอ้ ย เขาหยบิ หอ่ ผา้ หอ่ หนงึ ออกมาจากในอกเสือ สง่ ใหฉ้ วีชินเหยาแลว้ เอย่ วา่ “นี คือเครอื งประดบั ศีรษะของผตู้ ายเมือคืนวาน” ฉวีชินเหยารูด้ ีวา่ เครอื งประดบั เหลา่ นีสาํ คญั เพียงใด หลงั จากตรวจสอบตอ้ งนาํ ไปคืนทีเดมิ โดยเรว็ ทีสดุ นาง รบั ของจากมือเฝิงป๋ ออวี พยกั หนา้ แลว้ เอย่ วา่ “พวกเรา จะลองใชค้ าถาอาคมเดียวนี” นางเปิดหอ่ ผา้ ออก เหน็ ปินมกุ คหู่ นงึ ฮวาเตียน* ชินหนงึ ซงึ ไมน่ บั วา่ เป็นเครอื ง ประดบั ลาํ คา่ รา้ นขายเครอื งประดบั ใดก็พบเหน็ ได้ แต่ วา่ ตา่ งหคู นู่ นั เป็นมกุ แกว้ สีขาวแกะสลกั เป็นรูปทรงคลา้ ย หยาดนาํ ฝน หนา้ ตาดแู ปลกใหมย่ งิ นกั ฉวีชินเหยาทนไมไ่ หวจนตอ้ งนาํ มาวางในมือพินิจดอู ยา่ ง 976

ละเอียด ยงิ เพง่ มองยิงรูส้ กึ คนุ้ ตา เฝิงป๋ ออวีเหลือบมองแวบหนงึ กเ็ อย่ ชมวา่ “ตา่ งหคู นู่ ี ช่างน่าทงึ เสียจรงิ มองจากทีไกลๆ แลว้ เป็นหยาดนาํ ฝน ทีเลียนแบบไดเ้ หมือนจรงิ ถา้ หากใสต่ า่ งหคู นู่ ี ไมแ่ น่วา่ ยงิ เสรมิ ใหม้ ีเสนห่ ์ มองเทา่ ไรก็ไมเ่ บือ นบั วา่ ชา่ งฝีมือที ทาํ เครอื งประดบั มีความคดิ สรา้ งสรรคเ์ ป็นเอกลกั ษณ์ มากทีเดียว” ฉวีชินเหยารูส้ กึ เหมือนในสมองมีเสียงโครมดงั สนนั จน หลดุ อทุ านออกมาวา่ “ขา้ เคยเหน็ ตา่ งหคู นู่ ี! ครงั กอ่ น ในงานเลยี งยามคาํ ทีจวนเหวยกวั กง ขา้ บงั เอิญเหน็ บรุ ุษ สตรคี หู่ นงึ แอบนดั พบกนั ทีระเบียงทางเดินดา้ นหลงั สตรี นางนนั ใสต่ า่ งหคู นู่ ี เพราะขา้ รูส้ กึ วา่ มนั แปลกใหมช่ วน 977

มองถงึ ไดจ้ อ้ งมองอยนู่ าน นา่ เสยี ดายทอ้ งฟา้ มืดสลวั เกินไป ก็เลยมองเหน็ หนา้ ตาทงั สองคนไมช่ ดั ” เฝิงป๋ ออวีมีสหี นา้ เครยี ดเขมง็ “มองดอู ยา่ งละเอียดแน่ แลว้ หรอื ” ฉวีชินเหยาไตรต่ รองชวั ครูก่ ็พยกั หนา้ รบั “ตา่ งหเู ช่นนีใช่ จะพบเหน็ ไดบ้ อ่ ย ขา้ ไมน่ ่าจะจาํ ผดิ เพียงแตไ่ มร่ ูว้ า่ ตา่ ง หคู นู่ ีเป็นของรา้ นเครอื งประดบั รา้ นใด ตกลงวา่ มีแคค่ นู่ ี คเู่ ดียว หรอื วา่ สามารถหาซือไดท้ วั ไปกนั นะ พีเฝิง พวก ทา่ นไมล่ องนาํ ตา่ งหคู นู่ ีไปสอบถามรา้ นขายเครอื ง ประดบั ในเมืองดู ถา้ หากมีแคค่ เู่ ดียว สตรที ีขา้ เหน็ ในคืน นนั ก็คือผตู้ ายอยา่ งไมต่ อ้ งสงสยั ” 978

“ไมต่ อ้ งยงุ่ ยากถงึ เพียงนนั ” เฝิงป๋ ออวีครุน่ คิดก่อนจะ เลา่ วา่ “สตรที ีตายเมือคืนวานเป็นนางราํ จากเรอื นเสยี ว จง้ ซาน สถานทีเชน่ จวนเหวยกวั กงถา้ หากไมไ่ ดร้ บั เชิญก็ ไมอ่ าจเขา้ ไปเองได้ แคต่ อ้ งสบื หาวา่ ในคืนนนั จวนเหวย กวั กงไดเ้ ชิญนางราํ เรอื นเสยี วจง้ ซานไปแสดงหรอื ไม่ เทา่ นีกร็ ูเ้ รอื งแลว้ ” เขากลา่ วแลว้ กเ็ งยหนา้ มองฉวีชินเหยา “อาเหยา เจา้ พอนกึ ออกหรอื ไมว่ า่ บรุ ุษผนู้ นั มีรูปรา่ งหนา้ ตาเป็นเช่น ไร” ฉวีชินเหยาเอียงศีรษะขบคดิ สดุ ความสามารถ “จาํ ได้ แคว่ า่ เขารูปรา่ งสงู ใหญ่ นาํ เสยี งทมุ้ ตาํ มาก เนือผา้ ของ ชดุ ทีสวมใสก่ ด็ มู ีราคา แตน่ ่าเสียดายเหน็ สผี า้ ไมช่ ดั เลย” 979

เฝิงป๋ ออวีพยกั หนา้ “ใช่แลว้ แขกทีจวนเหวยกวั กงเชิญ มาในคืนนนั เกือบทงั หมดเป็นคนทีมีหนา้ มีตาในฉางอนั จากคาํ บรรยายของเจา้ ก็นา่ จะเป็นคณุ ชายตระกลู ขนุ นางสกั คน แตจ่ นใจทีคืนนนั แขกทีมารว่ มงานมีมากเกิน ไป จะหาคนผนู้ นั จากแขกจาํ นวนนบั รอ้ ยเกรงวา่ คงทาํ ไดย้ ากยงิ ” ชิงซวีจือทีนงั อยขู่ า้ งๆ เอย่ แทรกขนึ มาวา่ “อีกทงั ตอ่ ให้ หาคนผนู้ นั พบแลว้ กไ็ มแ่ น่วา่ เขาจะเป็นคนรา้ ย ไมต่ อ้ ง เอย่ ถงึ วา่ งานเลยี งจวนเหวยกวั กงผา่ นไปนานกวา่ ครงึ เดือนแลว้ ผตู้ ายก็เพงิ เคราะหร์ า้ ยเมือคืนวานนีเอง ดู จากฐานะของผตู้ ายทีเป็นแคส่ ตรยี า่ นเรงิ รมย์ ไปมาหาสู่ กบั ผคู้ นมากหนา้ หลายตา บรุ ุษผนู้ นั ไมแ่ น่วา่ อาจเป็นแค่ 980

แขกประจาํ คนหนงึ ของนาง” ฉวีชินเหยาถอนหายใจอยา่ งหดหยู่ งิ นางพยกั หนา้ เอย่ “ก็จรงิ อย”ู่ เฝิงป๋ ออวีเหน็ เชน่ นนั กก็ ลา่ วปลอบใจนาง “ไมว่ า่ จะพดู อยา่ งไร จากทีเจา้ เลา่ มากไ็ มใ่ ชว่ า่ จะไมน่ ่าสงสยั วนั พรุง่ นีขา้ จะนาํ ตา่ งหคู นู่ ีไปลองสบื หาเบาะแสดู ไมแ่ นอ่ าจพบ เจออะไรทีคาดไมถ่ งึ ก็ได”้ ยามนีคงทาํ ไดเ้ พียงเทา่ นี เวลาก็ลว่ งเลยมามากแลว้ ไม่ ควรจะยืดเยือตอ่ ไปอีก ฉวีชินเหยานาํ ตา่ งหวู างลงในหอ่ ผา้ ประคองหอ่ ผา้ วางลงบนพืนรถมา้ อยา่ งระมดั ระวงั 981

ก่อนจะเชิญอาจารยร์ า่ ยคาถาอาคม เนืองจากภายในรถมา้ คอ่ นขา้ งคบั แคบ ชิงซวีจือจงึ สงั ให้ อาหานประคองคนั ฉ่องไรข้ อบเขตเอาไวก้ ลางฝ่ามือ แลว้ โบกสะบดั แสข้ นจามรเี รมิ ทอ่ งคาถา ชวั พรบิ ตานนั คนั ฉ่องไรข้ อบเขตกส็ อ่ งสวา่ งจนเหน็ ราย ละเอียดเครอื งประดบั ในหอ่ ผา้ กระจา่ งชดั น่าเสยี ดายที ผลลพั ธเ์ หมือนกบั การตรวจสอบศพผตู้ ายสองคนนนั ไม่ วา่ ชิงซวีจือจะสาํ แดงอิทธิฤทธิอยา่ งไร ในคนั ฉ่องไรข้ อบ เขตกย็ งั ไมส่ ะทอ้ นรอ่ งรอยปีศาจรา้ ยแผลงฤทธิสกั นิด เดียว ในทีสดุ ฉวีชินเหยากเ็ ลกิ ลม้ ความตงั ใจ “หรอื จะไมใ่ ช่ 982

ฝีมือปีศาจกบั วญิ ญาณรา้ ยจรงิ ๆ แลว้ เพราะอะไรคน รา้ ยตอ้ งลงมือโหดเหียมอาํ มหิตปานนี ถงึ กบั ควกั อวยั วะ บนใบหนา้ ครงั แลว้ ครงั เลา่ ” ชิงซวีจือปรบั ลมหายใจเป็นปกติ นงั ลงตามเดิมแลว้ เอย่ วา่ “บนโลกใบนีมีคนชวั รา้ ยเลวทรามมากมายนกั จะ ทาํ รา้ ยหรอื ฆา่ แกงผอู้ ืนจะตอ้ งมีเหตผุ ลอะไรซบั ซอ้ นถงึ เพียงนนั บางทีอาจเพราะความสาํ ราญ บางทีอาจ เพราะเมาสรุ าขาดสติ อยา่ งไรเสยี ในสายตาผสู้ งู ศกั ดิ ทรงอาํ นาจ ชีวิตสตรฐี านะตาํ ตอ้ ยพวกนีลว้ นไรค้ า่ ไร้ ความหมาย” เฝิงป๋ ออวีรบั หอ่ ผา้ ทีฉวีชินเหยาสง่ คืนกลบั มา เขามอง นางแลว้ กลา่ ว “คืนนีใชว่ า่ จะไมไ่ ดอ้ ะไรเลย อยา่ งนอ้ ยก็ 983

ไดเ้ บาะแสเพิมมาสองเรอื งแลว้ เรอื งแรกคือรายชือแขก ของจวนเหวยกวั กง เรอื งทีสองก็คือตา่ งหขู องผตู้ าย พรุง่ นีขา้ จะเรมิ จากสองเบาะแสนี สบื หารายละเอียดลงลกึ ตอ่ ไป” * ซอหฉู ิน หรอื หฉู ิน เครอื งดนตรปี ระเภทเครอื งสี ลกั ษณะเป็นซอสองสาย สองคนั ทวน กะโหลกซอเป็น 984

หกเหลยี มหรอื แปดเหลยี ม * ก่ฉู ิน แปลวา่ พิณโบราณ เป็นเครอื งดนตรซี งึ มีประวตั ิ ยาวนานกวา่ สามพนั ปีและมีฐานะเป็นทียกยอ่ งสงู สดุ ปกตมิ ีเจด็ สาย ** ขลยุ่ ตี หรอื ตีจือ คือขลยุ่ ผวิ ชนิดหนงึ ของจีน *** สอี าชา (ซือหม)ู่ มาจากคมั ภีรก์ วี (ซือจิง) ซงึ เป็นคมั ภีรร์ วบรวมบทกวีทีเก่าแก่ทีสดุ ของจีน 985

* ทวารทงั เจด็ หมายถงึ หู 2 ตา 2 จมกู 2 และปาก 1 ** ปิดฟา้ ขา้ มทะเล หมายถงึ ใชก้ ลอบุ ายตบตาสารพดั เพือลกั ลอบกระทาํ การบางอยา่ ง *ฮวาเตียน เครอื งประดบั ตดั จากกระดาษ เกลด็ ปลา หรอื ทองเปลว ยอ้ มสแี ดง เขียว เหลือง นิยมทาํ รูปดอกไมข้ นาดเลก็ ติดหนา้ ผากสตรี บปุ ผารตั ตกิ าลแหง่ ฉางอนั ตอนที 17 : บทที 8.2 986

เมือสง่ เฝิงป๋ ออวีจากไปแลว้ ชิงซวีจือเหน็ ฉวีชินเหยายงั มองออกไปนอกหนา้ ตา่ งดว้ ยสหี นา้ ขมวดควิ ครุน่ คดิ ก็ อดถอนหายใจหนกั หนว่ งไมไ่ ด้ “วนุ่ วายพอแลว้ หรอื ยงั ผตู้ ายทงั สามไมใ่ ชฝ่ ีมือของ ปีศาจหรอื วิญญาณรา้ ย นบั วา่ อาจารยช์ ว่ ยไขความจรงิ กระจา่ งแลว้ กระมงั เวลาลว่ งมาดกึ ดืนป่านนี อาจารย์ เหนือยสายตวั แทบขาด วนั หนา้ จะไมว่ นุ่ วายกบั เจา้ ดว้ ย แลว้ ” ฉวีชินเหยาพมึ พาํ แผว่ เบา “ยงั มีศพผตู้ ายอีกหนงึ ศพยงั ไมไ่ ดต้ รวจสอบชดั ๆ เลย” 987

ชิงซวีจือยงั ฟังไมร่ ูเ้ รอื ง ถามเสยี งดงั วา่ “เจา้ วา่ อะไรนะ” อาหานกลบั ไดย้ ินชดั เจนทกุ คาํ เขาเอย่ ถามดว้ ยความ แปลกใจวา่ “ยงั มีศพใครไมไ่ ดต้ รวจสอบอีกหรอื ” “เหวนิ เหนียงทีผกู คอตายในหอ้ งขงั นะ่ ส”ิ ฉวีชินเหยา เหมอ่ มองออกไปนอกหนา้ ตา่ ง เอย่ ตอบโดยไมห่ นั กลบั มา แตอ่ ยากจะไปตรวจสอบศพของเหวนิ เหนียงใชเ่ รอื งงา่ ย ดายทีใดกนั จะไปขอรอ้ งใหล้ นิ เซียวช่วยอีก หรอื วา่ จะ ไปสรา้ งความลาํ บากใจใหเ้ ฝิงป๋ ออวี ไมว่ า่ จะเป็นวธิ ีใด ฉวีชินเหยาลว้ นไมอ่ ยากทาํ ทงั สนิ และนางก็ยงั คดิ วิธีที สามไมอ่ อกสกั นิด จงึ จาํ ตอ้ งพกั เรอื งนีเอาไวช้ วั คราว 988

ก่อน หลงั จากวนั นนั ฉวีชินเหยาก็ตงั ใจเรยี นกบั อาจารยผ์ เู้ ฒา่ ฟ่ ไู ปพลางตงั ตารอเฝิงป๋ ออวีนาํ ความคืบหนา้ ลา่ สดุ ของ คดีมาเลา่ ใหน้ างฟังไปพลาง ทวา่ เฝิงป๋ ออวีเหมือนหาย ตวั ไปในอากาศกไ็ มป่ าน เขาไมเ่ คยโผลห่ นา้ มาทีจวน สกลุ ฉวีอีกเลย บางครงั เป็นฉวีจืออวีทีนาํ ขา่ วคราวกลบั มา บอกเพียงวา่ ช่วงนีเฝิงป๋ ออวีงานยงุ่ จนเกือบจะไมไ่ ด้ กินไมไ่ ดน้ อนอยแู่ ลว้ จะมีเวลาวา่ งมาสนใจเรอื งอืนได้ อยา่ งไร ทงั ยงั พยายามเกลยี กลอ่ มใหฉ้ วีชินเหยาเลกิ สนใจคดีทีศาลตา้ หลนี นั สว่ นฉวีชินเหยาแมว้ า่ จะรูส้ กึ หดหทู่ อ้ แทใ้ จ แตว่ า่ นางก็จนปัญญาจะทาํ อะไรได้ จาํ ตอ้ งตงั ใจศกึ ษาเลา่ เรยี นไปวนั ๆ เพือปลอบใจตนเอง 989

เป็นเชน่ นีเรอื ยมาจนผา่ นไปอีกหลายวนั จ่ๆู หวงั องิ หนิง กม็ ีเทียบเชิญมาใหฉ้ วีชินเหยา ชกั ชวนนางออกไปเดิน เลน่ รบั ฤดใู บไมผ้ ล*ิ ฉวีชินเหยาทนอดึ อดั อยทู่ ีบา้ นมา นาน ไมใ่ ชเ่ รอื งงา่ ยเลยกวา่ จะมีโอกาสออกไปเดินเลน่ ผอ่ นคลาย นางตืนเตน้ ยินดีจนไมม่ ีสมาธิจะเรยี นหนงั สือ แลว้ จงึ ขอลาหยดุ กบั อาจารยผ์ เู้ ฒา่ ฟ่ คู รงึ วนั จากนนั ก็ กลบั ไปทีหอ้ งเขียนตอบรบั เทียบเชิญของหวงั องิ หนิง ทนั ที ในเทียบเชิญของคณุ หนหู วงั เขียนวา่ ชวนไปเดินเลน่ ทีวดั ตา้ อินซงึ ตงั อยทู่ างตะวนั ตกของเมือง และยงั เขียนเพมิ เติมวา่ วนั นนั จะมีคณุ หนทู ีรูจ้ กั กนั ในงานเลยี งจวนเหวย กวั กงรว่ มเดนิ ทางไปดว้ ย 990

พอถงึ วนั ทีนดั หมาย ฉวีชินเหยาตืนขนึ มาแตง่ เนือแตง่ ตวั แตเ่ ชา้ ตรู่ บอกลาฉวีเฉินซือเรยี บรอ้ ยแลว้ กพ็ าไฉ่ ผิงออกจากจวน หนงึ นายหนงึ บา่ วนงั รถมา้ มงุ่ หนา้ ไปวดั ตา้ อิน ฉวีชินเหยาเลอื มใสศรทั ธาวดั ตา้ อินมานาน ทราบวา่ วดั แหง่ นีก่อตงั ขนึ ในปีเดียวกบั อารามชิงอวิน ทา่ นเจา้ อาวาสผดู้ แู ลวดั หยวนเจวียปีนีเพิงลว่ งพน้ วยั สนิ กงั ขา** ดเู หมือนเมือครงั ยงั หน่มุ คงมีความเกียวขอ้ ง กบั อาจารยม์ ากอ่ น แตน่ า่ เสยี ดายอาจารยป์ ิดปากแน่น สนิท ทกุ ครงั ทีฉวีชินเหยาพยายามจะสืบเรอื งในอดีต ของคนทงั สอง ถา้ อาจารยไ์ มห่ ลบเลยี งไมเ่ อย่ ถงึ กจ็ ะ โมโหเกรยี วกราด ผา่ นไปนานวนั เขา้ ฉวีชินเหยาก็ไมก่ ลา้ เอย่ ถามอะไรอีก 991

อาศยั วิธีจดั การดแู ลอยา่ งชาญฉลาดของเจา้ อาวาส หยวนเจวีย ทาํ ใหว้ นั นีวดั ตา้ อินเป็นวดั พทุ ธทีมีผเู้ ลอื มใส ศรทั ธามากทีสดุ ในฉางอนั นอกจากจะเป็นวดั ทีคอยจดั พธิ ีสกั การบชู าในวงั หลวงเป็นประจาํ แลว้ ยงั รบั จดั พิธี อธิษฐานขอพรเรอื งทวั ไปจากสตรชี นั สงู ในเมืองฉางอนั เกือบทงั หมดดว้ ย อยา่ งเชน่ เรอื งวาสนาคคู่ รองของคณุ หนทู งั หลายทียงั ไมถ่ งึ วยั ออกเรอื น เรอื งทายาทสบื สกลุ ของสตรที ีเพิงแตง่ งาน เรอื งหนทางเอาใจสามีของสตรที ี ถกู ละเลยไปนาน หรอื แมแ้ ตค่ วามลบั น่าละอายทีไมอ่ าจ เปิดเผยกบั ผใู้ ดในคฤหาสนห์ ลงั ใหญ่ เรอื งราวทาํ นองนี มีมากมายจนเอย่ ไมห่ มด ฉะนนั ชว่ งฤดใู บไมผ้ ลขิ องทกุ ปี จงึ มีคณุ หนจู ากตระกลู 992

ชนชนั สงู มากมายรวมกลมุ่ กนั มาเดนิ เลน่ ทีวดั ตา้ อิน ช่วง เวลาทีเหลอื จากการชืนชมความงามของฤดใู บไมผ้ ลกิ ็ ถือโอกาสอธิษฐานขอพรตอ่ หนา้ องคพ์ ระโพธิสตั วท์ ีวา่ กนั วา่ ศกั ดสิ ทิ ธิยงิ นกั ดงั เช่นทีเดก็ สาวทวั ไปนิยมทาํ กนั เมือพวกฉวีชินเหยานายบา่ วเดนิ ทางมาถงึ วดั ตา้ อิน บงั เอิญวา่ ตรงหนา้ ประตมู ีสตรแี ตง่ กายงามหรูกา้ วลง จากรถมา้ หลายนาง ทนั ทีทีเหน็ ฉวีชินเหยากม็ ีคนเอย่ เรยี ก “คณุ หนฉู วี” นาํ เสยี งใสกระจ่างดจุ ธารนาํ แรไ่ หล รนิ เมือเสียงนนั ดงั สะทอ้ นในโสตประสาท ชา่ งไพเราะ จบั ใจเสียเหลอื เกิน ฉวีชินเหยาเงยหนา้ ขนึ มองก็เหน็ เดก็ สาวรูปโฉมประณีต พรมิ เพรากาํ ลงั เดนิ เคียงขา้ งมากบั สตรวี ยั กลางคนผหู้ นงึ 993

นางสง่ รอยยมิ จางๆ มาใหฉ้ วีชินเหยา นียอ่ มไมใ่ ช่ใคร อืน เป็นคณุ หนซู ยา่ แหง่ จวนเหวยกวั กงนนั เอง สตรสี งู ศกั ดขิ า้ งกายคณุ หนซู ยา่ ฉวีชินเหยาเคยพบ หนา้ ทีจวนเหวยกวั กงเมือครงั กอ่ น นางมีกลนิ อายสงู สง่ อาบไลท้ วั รา่ ง อากปั กิรยิ างามสงา่ เยือกเยน็ สงั เกต ความมีสง่าราศีก็เหน็ ไดช้ ดั วา่ สตรที วั ไปไมอ่ าจเทียบ เคียงไดเ้ ลย ฉวีชินเหยารบี กา้ วเขา้ ไปคารวะพวกนาง “ถวายพระพร องคห์ ญิง คารวะทา่ นหญิงเจา้ คะ่ ” แมใ้ บหนา้ ขององคห์ ญิงเตอ๋ หรงจะยมิ แยม้ แตร่ อยยมิ นนั เหินหา่ งราวอยบู่ นปลายเมฆ ปรากฏเพียงบนใบหนา้ 994

แตก่ ลบั ไมเ่ ผือแผล่ กึ ลงไปถงึ ดวงตา มองประเมินฉวีชิน เหยาดว้ ยสายตาเรยี บเฉย ก่อนจะสงั ใหฉ้ วีชินเหยาลกุ ขนึ “คณุ หนฉู วีก็คงมาตามคาํ เชิญของคณุ หนหู วงั สนิ ะ” ซยา่ เหยียนยมิ แยม้ พลางเอย่ ถามฉวีชินเหยา “พอดีทา่ น แมก่ บั ทา่ นปา้ สะใภข้ องขา้ ก็มาจดุ ธูปไหวพ้ ระทีวดั เชน่ กนั ขา้ กเ็ ลยติดตามพวกนางมาดว้ ย” เพิงจะสนิ เสยี งของนางก็มีสตรสี งู ศกั ดกิ า้ วลงมาจากรถ มา้ อีกคนั สตรนี างนนั ดอู อ่ นเยาวก์ วา่ องคห์ ญิงเตอ๋ หรง มากนกั นางอายเุ พียงสบิ แปดสบิ เกา้ ปี การแตง่ กายกลบั งดงามพถิ ีพิถนั ยงิ กวา่ มารดาของซยา่ เหยี ยนเสยี อีก 995

ฉวีชินเหยาจดจาํ นางไดท้ นั ที รบี กม้ ศีรษะงดุ ซอ่ นใบหนา้ ของตนเอง หวั ใจเตน้ โครมครามไปหมด ใครจะคดิ วา่ จะ ไดพ้ บพระชายาหลนั ออ๋ งทีนี ครงั ก่อนนางช่วยลนิ เซียวจดั การจบั จฉู ีเออ๋ รท์ ีวงั หลนั ออ๋ ง เขาถือโอกาสเปิดโปงแผนการชวั รา้ ยของพระชายาผนู้ ีไป ดว้ ย ดจู ากสีหนา้ ทา่ ทางทีทงั ตกใจและเดือดดาลของ ทา่ นออ๋ งในตอนนนั หลงั จากจบเรอื งแลว้ คงจะลงโทษ พระชายาไปไมน่ อ้ ยเป็นแน่ จากความเขา้ ใจทีฉวีชินเหยามีตอ่ นาง ถา้ หากนางจาํ ตน เองไมไ่ ดก้ ็แลว้ ไปเถิด เมือใดทีจาํ ไดต้ อ้ งโดนดดุ า่ ยก ใหญ่แน่ 996

ตลอดหลายปีมานีฉวีชินเหยาพยายามปิดบงั ฐานะนกั พรตอยา่ งตงั ใจและไมต่ งั ใจ นอกเสียจากเกิดเหตสุ ดุ วสิ ยั จรงิ ๆ นางไมอ่ ยากเปิดเผยทกุ อยา่ งตอ่ หนา้ ธารกาํ นลั เชน่ นนั เลย และไมอ่ ยากตกเป็นเปา้ สายตา เพราะวา่ แตกตา่ งจากผอู้ ืน ยงิ ไปกวา่ นนั ฐานะของอีก ฝ่ายกบั นางยงั แตกตา่ งกนั เป็นพเิ ศษ ถา้ หากอีกฝ่ายคิด จะสรา้ งความลาํ บากใจใหแ้ ลว้ นางกไ็ มม่ ีกาํ ลงั จะมาตอ่ ตา้ นได้ ไยตอ้ งลาํ บากหาเรอื งเดือดรอ้ นมาใสต่ วั ดว้ ยเลา่ นางจงึ กม้ ศีรษะลงตาํ กวา่ เดมิ กดใหต้ าํ กวา่ ปกตพิ รอ้ ม ยอบกายคารวะชยุ ซือ “คารวะพระชายา” ไฉ่ผงิ ทียืนขา้ งกายแอบรูส้ กึ ประหลาดใจ เมือครูน่ ีคณุ หนู 997

ของนางยงั เป็นปกตดิ ีอยเู่ ลย เหตใุ ดจๆู่ เปลยี นมาพะวา้ พะวงั ขลาดกลวั ไปได้ ชยุ ซือกลบั ชอบใจนกั ทีฉวีชินเหยาแสดงทา่ ทีขลาดกลวั และออ่ นแอตอ่ หนา้ นาง ใบหนา้ จงึ มีรอยยมิ แตง่ แตม้ นาํ เสียงทีเอย่ ออกมากน็ ่มุ นวล “อืม นบั วา่ รูก้ ฎเกณฑ์ อยบู่ า้ ง แลว้ ชืออะไร เป็นลกู หลานสกลุ ใดกนั ” ฉวีชินเหยาแอบรอ้ งทกุ ขอ์ ยใู่ นใจ เดมิ ทีคิดอาศยั การ คารวะกลบเกลือนผา่ นไป ใครจะรูว้ า่ กลบั ดงึ ความสนใจ ของพระชายาผนู้ ี นางไมม่ ีทางเลือกอืนแลว้ จาํ ตอ้ งฝืน ใจตอบไปวา่ “เรยี นพระชายา ขา้ นอ้ ยเป็นบตุ รสาวของ ไทส่ อื ลงิ ฉวีเอนิ เจ๋อเจา้ คะ่ ” 998

ตอนนีซยา่ เหยียนกม็ องออกแลว้ วา่ มีบางอยา่ งไมถ่ กู ตอ้ ง นบั ตงั แตน่ างพบหนา้ คณุ หนฉู วีครงั แรกก็เหน็ วา่ อีกฝ่าย เป็นคนรา่ เรงิ เปิดเผยมาโดยตลอด มีหรอื จะเคยเหน็ ยาม ทีขลาดกลวั เชน่ นี ชยุ ซือพยกั หนา้ รบั รู้ เดนิ เขา้ มาใกลฉ้ วีชินเหยามากขนึ พลางเอย่ ยมิ ๆ “เงยหนา้ ใหข้ า้ ดหู น่อยส”ิ หลหี มวั มวั ทีอยขู่ า้ งกายนางก็แยม้ ยมิ เอย่ “ไมต่ อ้ งกลวั พระชายาออ่ นโยนใจดีทีสดุ แลว้ ” สมองของฉวีชินเหยาขบคดิ เรว็ รี ขณะไตรต่ รองวา่ จะใช้ วิธีการใดเบียงเบนความสนใจของพระชายาหลนั ออ๋ งดี ก็มีเสียงฝีเทา้ มา้ ดงั กบุ กบั ๆ มาแตไ่ กล พงุ่ ตรงมาทาง 999