ประตวู ดั แหง่ นี ทกุ คนหนั หนา้ ไปมองกเ็ หน็ องคห์ ญิงคงั ผิงขีมา้ สแี ดง เพลงิ ตวั หนงึ มาหยดุ อยแู่ ถวหนา้ สดุ พรอ้ มดว้ ยบา่ วไพร่ สวมชดุ ชาวหกู ลมุ่ หนงึ ติดตามมา รอ้ งตะโกนใหห้ ลีก ทางและคอยหอ้ มลอ้ มปิดขบวน เพียงชวั พรบิ ตากม็ าถงึ ตรงหนา้ พวกฉวีชินเหยาแลว้ คงั ผงิ กระโดดลงจากหลงั มา้ อยา่ งคลอ่ งแคลว่ ก่อนจะสง่ สายบงั เหียนใหบ้ า่ วไพรแ่ ละหนั ไปสง่ ยมิ ใหซ้ ยา่ เหยี ยนกบั องคห์ ญิงเตอ๋ หรงพลางเอย่ วา่ “เกือบจะสายแลว้ พวกเราเขา้ ไปขา้ งในกนั เถอะ” โดยไมค่ ิดจะเหลยี วแลชยุ ซือสกั แวบหนงึ เลย 1000
สหี นา้ ของชยุ ซือยาํ แยล่ งไปเลก็ นอ้ ย องคห์ ญิงเตอ๋ หรง เหน็ ชดั เจนกบั ตา นางถอนหายใจแผว่ เบา โอบรา่ งคงั ผงิ เขา้ หาเพือช่วยเช็ดเหงือให้ “ชอบทาํ อะไรหนุ หนั พลนั แลน่ อยเู่ รอื ย แมว้ า่ วนั นีจะอากาศดี แตไ่ อเยน็ เปลยี น เป็นอากาศยงั มีความชืนอยบู่ า้ ง ขีมา้ มาจนเหงือออกทงั ตวั ถงึ เพียงนีกลบั ไปจะตอ้ งเป็นหวดั แน่ ประเดียวใหพ้ วก นางชว่ ยเจา้ เปลยี นชดุ เถอะ” กลา่ วจบนางก็หนั ไปยมิ กบั ชยุ ซือ “เดก็ ๆ ก็เป็นเสยี เชน่ นี ไมร่ ูจ้ กั ดแู ลตวั เอง เมือวานขา้ เหน็ หมนิ หลางดแู ข็งแรง สมบรู ณด์ ี ขาวจาํ มาํ กวา่ ทีเหน็ คราวก่อนมากนกั คิดวา่ คนเป็นแมอ่ ยา่ งเจา้ คงจะทมุ่ เทไมน่ อ้ ยเลย” ความหมาย ทีแฝงอยใู่ นคาํ พดู คือการเตือนสติชยุ ซือวา่ มีฐานะเป็นผู้ 1001
อาวโุ ส ไมค่ วรจะถือสาเดก็ ทียงั ไมร่ ูค้ วามคนหนงึ ชยุ ซือจาํ ตอ้ งผอ่ นคลายสีหนา้ ลงอยา่ งช่วยไมไ่ ด้ นาํ เสยี งน่มุ นวลเอย่ วา่ “เมือชว่ งแรกเกิดหมนิ หลางยงั ลม้ ป่วยอยบู่ อ่ ยครงั ช่วงครงึ ปีมานีก็เปลียนแมน่ มไปสอง คนแลว้ รา่ งกายจงึ นบั วา่ แข็งแรงขนึ มากเจา้ คะ่ ” ระหวา่ งทีพวกนางพดู คยุ ก็พากนั เดนิ เขา้ ไปในวดั ดว้ ย ฉวีชินเหยาหลดุ พน้ จากวกิ ฤตในทนั ใด นางลอบถอน หายใจโลง่ อกอยเู่ งียบๆ รูส้ กึ เป็นครงั แรกวา่ องคห์ ญิงคงั ผงิ ก็ไมไ่ ดน้ า่ รงั เกียจถงึ เพียงนนั 1002
เดินไปไดร้ ะยะหนงึ เตอ๋ หรงก็บอกกบั ซยา่ เหยียนและคงั ผงิ วา่ “เดก็ ๆ อยา่ งพวกเจา้ กไ็ ปรวมอยดู่ ว้ ยกนั เถอะ พวกเราจะไมต่ ามไปสรา้ งความราํ คาญใจแลว้ พวกเจา้ ไปเดินเลน่ กนั ใหส้ นกุ ขา้ กบั ทา่ นปา้ สะใภข้ องเจา้ จะไป จดุ ธูปไหวพ้ ระทีตาํ หนกั ใหญ่” พวกซยา่ เหยียนยมิ รบั คาํ แลว้ พากนั เดนิ ไปหาหวงั อิง หนิง หวงั องิ หนิงกบั คณุ หนอู ีกหลายคนทีมาถงึ ก่อนกาํ ลงั ฟัง ธรรมอยใู่ นหอ้ งสมาธิ เมือพวกฉวีชินเหยามาถงึ กม็ อง เหน็ หอ้ งสมาธิทีใหญ่โตกวา้ งขวางมีบรรยากาศเงียบ สงบ มีเสยี งทอ่ งสรรเสรญิ พระคมั ภีรเ์ นิบชา้ ดงั มาจาก บรุ ุษวยั กลางคนผหู้ นงึ อยเู่ ป็นระยะ นาํ เสยี งของเขาทมุ้ 1003
กงั วานหนกั แน่น ไมห่ วนั ไหวไปกบั สงิ เรา้ ใดๆ ชว่ ยปลอบ ประโลมจิตใจคนไดอ้ ยา่ งประหลาด เมือฉวีชินเหยากา้ วเขา้ ไปในหอ้ งสมาธิกม็ องเหน็ ภิกษุวยั กลางคนนงั อยตู่ รงกลางในตาํ แหน่งประธาน สหี นา้ สงบ นิงดจุ สายนาํ ขณะเอย่ เทศนาสงั สอนดวงตาหลบุ ลงตาํ หนวดเคราไมก่ ระดิกเลยสกั เสน้ ทีแทเ้ ขากค็ ือทา่ นเจา้ อาวาสหยวนเจวีย ฉวีชินเหยาอด ชอ้ นสายตามองสาํ รวจอยา่ งละเอียดไมไ่ ด้ คงเป็นเพราะ หลายปีมานีใชช้ ีวติ อยดู่ ีกินดี หยวนเจวียมองดแู ลว้ ยงั หน่มุ แนน่ กวา่ อาจารยห์ ลายเทา่ รูปลกั ษณภ์ ายนอก เกือบเรยี กไดว้ า่ ทรงภมู ิลมุ่ ลกึ ดไู มเ่ หมือนผอู้ อกบวชเลย กลบั เหมือนบณั ฑติ ทีมีวชิ าความรูอ้ ดั แน่นเตม็ ทอ้ ง 1004
มากกวา่ เสียงเทศนาธรรมเงียบลงกะทนั หนั พวกหวงั อิงหนิงที กาํ ลงั ฟังจนเคลบิ เคลมิ อดแปลกใจไมไ่ ด้ เจา้ อาวาส หยวนเจวียไมเ่ คยถกู รบกวนจากสรรพสงิ รอบขา้ ง ทกุ ครงั ทีเทศนาธรรมจะตอ้ งดาํ เนินไปอยา่ งตอ่ เนืองจนจบ ไมเ่ คยตอ้ งหยดุ ชะงกั กลางคนั มากอ่ น เมือเงยหนา้ มองดว้ ยความไมส่ บายใจ ก็เหน็ วา่ เจา้ อาวาสหยวนเจวียจอ้ งมองฉวีชินเหยาทีเพิงเดินเขา้ มา ดว้ ยแววตาเครง่ ขรมึ สหี นา้ ซบั ซอ้ นคลมุ เครอื อยา่ งทีสดุ แตกตา่ งจากสหี นา้ เยือกเยน็ ไมย่ นิ ดียินรา้ ยเมือครูร่ าวกบั เป็นคนละคน 1005
แตว่ า่ ก็เป็นเวลาเพียงชวั อดึ ใจเทา่ นนั สีหนา้ หยวนเจวีย ก็กลบั มาเป็นปกติ เกบ็ มว้ นพระคมั ภีรเ์ รยี บรอ้ ยและ กลา่ วกบั พวกหวงั องิ หนิงวา่ “วนั นีก็เทศนาถงึ ตรงนีเถิด สกี าทงั หลายเชิญตามสบาย” กลา่ วจบแลว้ กล็ กุ ขนึ ยก สองมือขนึ ประนมคารวะคณุ หนทู งั หลายทีมาฟังการ เทศนาธรรม ก่อนจะสะบดั ชดุ จีวรเดินเยืองยา่ งออกไป ขา้ งนอก ขณะทีเดนิ ผา่ นฉวีชินเหยา หยวนเจวียพลนั ชะงกั ฝีเทา้ แตก่ ็ไมไ่ ดห้ นั มองฉวีชินเหยา เพียงแคเ่ งยหนา้ เหมอ่ มอง ทอ้ งฟา้ สีครามกระจ่างสดใสขา้ งนอก เวลาผา่ นไปสกั พกั ใหญ่ เขากถ็ อนหายใจคลา้ ยมีความ นยั ลกึ ซงึ แอบแฝง แลว้ กา้ วเทา้ เดนิ จากไป 1006
ทกุ คนหนั มาสบตากนั โดยพรอ้ มเพรยี ง คงั ผิงมองฉวีชินเหยาดว้ ยสีหนา้ มงุ่ รา้ ย “คนอยา่ งเจา้ ไป ทีใดก็มีแตค่ นเหมน็ ขีหนา้ ดสู ิ พอเจา้ เขา้ มาทา่ นเจา้ อาวาสก็ไมเ่ ทศนาธรรมตอ่ แลว้ ” ฉวีชินเหยามองคาํ พดู ของคงั ผิงเป็นดงั เสียงผายลม ทวา่ กย็ งั อดรูส้ กึ อดึ อดั ขนึ มาไมไ่ ด้ หวงั องิ หนิงเขา้ มาแกไ้ ขสถานการณ์ “การเทศนาธรรม สว่ นของวนั นีจบพอดี องคห์ ญิงคงั ผงิ ทา่ นหญิงอีซู คณุ หนฉู วี พวกเจา้ สามคนมาชา้ ไป ถา้ หากไมไ่ ดอ้ ยตู่ อ่ หนา้ องคพ์ ระโพธิสตั ว์ จะตอ้ งปรบั สรุ าพวกเจา้ คนละหลาย 1007
จอกแลว้ ” ซยา่ เหยียนยมิ หวาน “คณุ หนหู วงั กลา่ วออกมาเชน่ นีก็ นบั วา่ ผิดแลว้ ” เฉินอวีฉีก็เขา้ มารว่ มสนกุ ดว้ ย “ไมถ่ กู สิ ตอ่ หนา้ องค์ พระโพธิสตั ว์ ไมใ่ ช่แค่ ‘พดู ’ กบั ‘ทาํ ’ แคเ่ ผลอคิดกไ็ ม่ สมควรแลว้ ” คงั ผิงยืนอยขู่ า้ งๆ ฟังพวกนางตอบโตห้ ลกั ธรรมดว้ ย ความสบั สนงนุ งง จงึ บน่ ดว้ ยความราํ คาญวา่ “น่าเบือที สดุ ไมร่ ูว้ า่ ในวดั มีดอกทอ้ บานอยหู่ รอื ไม่ พวกเราอยา่ มวั เสียเวลาพดู คยุ ไรส้ าระอยทู่ ีนีเลย ไปชมดอกไมก้ นั ดี 1008
กวา่ ” จากนนั กม็ ีเณรนอ้ ยเชิญพวกหวงั องิ หนิงไปทีป่าดอกทอ้ ภายในวดั ฉวีชินเหยาเดนิ รงั ทา้ ยพวกนางหลายคน ผา่ นไปครูห่ นงึ ขา้ งกายกม็ ีนาํ เสียงทีดขู ลาดกลวั ดงั ขนึ วา่ “คณุ หนฉู วี” ฉวีชินเหยาหนั หนา้ ไปมองกเ็ หน็ คณุ หนฉู ินหรอื ฉินหยวน ทีนงั ขา้ งนางในงานเลยี งคืนนนั ผทู้ ีแมก้ ระทงั เวลาพดู ยงั ไมก่ ลา้ สง่ เสยี งดงั นางพยกั หนา้ พลางเอย่ ตอบรบั “คณุ หนฉู ิน” 1009
ฉินหยวนสง่ ยมิ ใหก้ บั ความเป็นมิตรของฉวีชินเหยา คน ทงั สองเดนิ เคียงขา้ งกนั ไป ประเดียวหนงึ ฉินหยวน เหมือนจะรวบรวมความกลา้ ได้ “อีกไมน่ านทีบา้ นขา้ จะ จดั งานเลยี งและเชิญสหายหลายคนมารว่ มงาน ถงึ ตอน นนั รบกวนคณุ หนฉู วีมารว่ มเป็นเกียรตใิ นงานดว้ ย” กลา่ วจบใบหนา้ นางก็แดงกาํ เหมือนจะมีเลือดหยดออก มาได้ มือทีกาํ ผา้ เชด็ หนา้ เอาไวก้ าํ ลงั สนั นอ้ ยๆ ฉวีชินเหยายมิ ออกมาแลว้ กมุ มือนางเอาไว้ กลา่ วให้ กาํ ลงั ใจนางพรอ้ มรอยยมิ เบกิ บาน “ไดส้ ิ ขา้ จะไมท่ าํ ให้ เจา้ ผดิ หวงั ถงึ วนั งานขา้ ตอ้ งไปแน่นอน” ฉินหยวนเหมือนยกภเู ขาออกจากอกอยา่ งเหน็ ไดช้ ดั กอ่ นจะเผยรอยยมิ ขวยเขินออกมา 1010
ทิวทศั นด์ อกทอ้ ในเขตวดั ตา้ อินเป็นหนงึ ในแผน่ ดิน ทกุ ครงั เมือฤดใู บไมผ้ ลหิ วนคืน ตน้ ทอ้ นบั รอ้ ยในวดั จะ พรอ้ มใจกนั ผลดิ อกบานสะพรงั มองจากทีไกลๆ แลว้ ราวกบั มีหมเู่ มฆสีชมพแู ผป่ กคลมุ หนาทบึ เหมือนความ จรงิ ซอ้ นทบั ความฝัน ช่างงดงามตระการตาเหลอื เกิน เมือไปถงึ ทีนนั องคห์ ญิงเตอ๋ หรงกบั พระชายาหลนั ออ๋ งกลบั นงั อยบู่ นตงั ยาวใตต้ น้ ไมช้ มดอกทอ้ อยแู่ ลว้ พอ เหน็ พวกซยา่ เหยียนเดนิ เขา้ มา เตอ๋ หรงก็สง่ ยมิ ใหแ้ ต่ ไกล “ขออภยั ดว้ ยจรงิ ๆ ขา้ แขนขาออ่ นแรงงา่ ยนกั เดนิ เลน่ ไดไ้ มน่ านก็อยากจะนงั พกั ไมไ่ ดต้ งั ใจจะมาขดั ขวาง 1011
ความสาํ ราญของพวกเจา้ เดก็ สาวอยา่ งพวกเจา้ คงไม่ ราํ คาญขา้ หรอกนะ” ซยา่ เหยียนเขา้ ไปออดออ้ นทนั ที “ทา่ นแมไ่ มร่ กั ษาคาํ พดู เลย ทา่ นมานงั อยทู่ ีนี พวกเราทีเป็นผนู้ อ้ ยไมก่ ลา้ บอกเลา่ ความในใจกนั แลว้ ” เดินเขา้ ไปโอบกอดมารดา แอบอิงอยใู่ นออ้ มอกของนางไมไ่ ปทีใด เตอ๋ หรงประคองใบหนา้ บตุ รสาวดว้ ยความรกั ใคร่ “โต เป็นสาวถงึ เพียงนีแลว้ อยตู่ อ่ หนา้ แมย่ งั ทาํ ตวั เหมือน เดก็ อยอู่ ีก ปีหนา้ จะแตง่ งานไดอ้ ยา่ งไร หืม?” พอไดย้ ินคาํ นี ทกุ คนตา่ งยิมดว้ ยความเขา้ ใจโดยไมป่ ริ ปาก ดจู ากรูปการณ์ เรอื งมงคลของทา่ นหญิงอีซคู งมี 1012
เคา้ ลางแน่ชดั แลว้ เพียงแตไ่ มร่ ูว้ า่ คณุ ชายบา้ นใดจะโชค ดีปานนี ไดโ้ อบกอดสตรที ีเพียบพรอ้ มทงั รูปโฉมและ ความสามารถกลบั ไป พระชายาหลนั ออ๋ งมีสหี นา้ แข็งคา้ งไปเลก็ นอ้ ย ดวงตามี ประกายดรุ า้ ยวาบผา่ นโดยไมท่ นั ระวงั แลว้ นางก็อาศยั จงั หวะกม้ หนา้ ลงกลบเกลือนมนั ไป ฉวีชินเหยาเหน็ ทกุ อยา่ งอยใู่ นสายตา อดประหลาดใจไม่ ไดว้ า่ เพราะเหตใุ ดพระชายาหลนั ออ๋ งถงึ จงเกลยี ดจงชงั ซยา่ เหยียนเสียมากมาย หรอื พวกนางทงั สองคนมีเรอื ง บาดหมางอะไร พอลองคิดดกู ็รูส้ กึ วา่ นา่ เบือหนา่ ย ความสมั พนั ธร์ ะหวา่ งชนชนั สงู ตระกลู ขนุ นางใหญ่มี ประกายดาบเงากระบี* ใหเ้ หน็ อยรู่ าํ ไป หาใชส่ งิ ทีคน 1013
นอกอยา่ งนางจะขบคิดไดก้ ระจ่าง คณุ หนหู ลายคนทยอยเขา้ มาถวายพระพรองคห์ ญิง เตอ๋ หรงและคารวะพระชายาหลนั ออ๋ ง ฉวีชินเหยายงั คง ยืนรงั อยดู่ า้ นหลงั สดุ หลงั จากคารวะสตรสี งู ศกั ดทิ งั สองอยา่ งระมดั ระวงั กก็ ลวั วา่ พระชายาหลนั ออ๋ งจะแอบ สงั เกตนางอยา่ งละเอียดอีกครงั โชคดีทีดเู หมือนอีกฝ่าย จะจิตใจเหมอ่ ลอย สีหนา้ แลดเู กียจครา้ น ไมม่ ีอารมณ์ จะเสวนากบั พวกฉวีชินเหยาแตอ่ ยา่ งใด เณรนอ้ ยหลายรูปยกนาํ ชามาให้ สตรที งั หลายนงั ดืมชา ชมดอกไม้ ทวิ ทศั นร์ นื รมยผ์ คู้ นงดงาม ดอกทอ้ ช่วยขบั เนน้ 1014
บรรยากาศใหโ้ ดดเดน่ เพิมความสนุ ทรยี ด์ งั บทกวีและ ภาพวาดอยหู่ ลายสว่ น ขณะกาํ ลงั จะเอย่ วาจา เสยี งลมพดั ผา่ นใบหขู องฉวีชิน เหยาก็หยดุ ชะงกั ลงกะทนั หนั ขนลกุ ชนั ทวั รา่ งดว้ ยความ หวาดระแวง กระดงิ เตือนภยั ในใจนางสนั ระรวั เสยี งดงั ลนั นางรบี ลกุ พรวดขนึ ตะโกนออกมาวา่ “นนั ใครกนั !” เตอ๋ หรงเงยหนา้ มองอยา่ งตกตะลงึ “เกิดอะไรขนึ หรอื ” เพิงจะสนิ เสยี งของนาง กม็ ีบรุ ุษสวมชดุ สดี าํ หลายคน เดนิ ออกมาจากสว่ นลกึ ของป่าดอกทอ้ อยา่ งชา้ ๆ แตล่ ะ คนมีผา้ ปิดบงั ใบหนา้ มือกาํ อาวธุ สอ่ งแสงวาววบั เดนิ 1015
ตรงเขา้ มาหาพวกฉวีชินเหยา ทกุ คนตา่ งตืนตระหนก ไมอ่ าจเรยี กสตกิ ลบั คืนมาไดพ้ กั ใหญ่ เฉินอวีฉีฝืนยมิ แลว้ เอย่ ขนึ วา่ “นี...นีมนั เรอื งอะไรกนั ” เตอ๋ หรงหนา้ เปลยี นสี รบี ควา้ ตวั ซยา่ เหยียนวงิ หนีออกไป ขา้ งนอก ตะโกนอยา่ งรอ้ นรน “มีมือสงั หาร!” คนทีเหลอื ถงึ ไดม้ ีอาการตอบสนอง พวกนางตา่ งตกใจ หนา้ ซีดเผือด สง่ เสยี งกรดี รอ้ งแลว้ วิงหนีกระเจิงไปคนละ ทาง 1016
นา่ เสียดายองครกั ษท์ ีองคห์ ญิงเตอ๋ หรงพามาดว้ ยยืนเฝา้ อยหู่ นา้ ประตใู หญ่ของวดั มือสงั หารกลมุ่ นีกระโดดขา้ ม กาํ แพงหลงั แนวป่าทอ้ เขา้ มา ไมต่ อ้ งเอย่ ถงึ วา่ ไมม่ ีใครได้ ยินเสียงรอ้ งขอความช่วยเหลอื เพราะตอ่ ใหไ้ ดย้ นิ แลว้ ก็ ไมอ่ าจมาช่วยในทนั ทีได้ ฉินหยวนรา่ งกายออ่ นแอ เพียงชวั พรบิ ตาก็อยรู่ งั ทา้ ย นางอยากรอ้ งไหแ้ ตไ่ รน้ าํ ตา เรง่ ฝีเทา้ วิงหนีอยา่ งสดุ ชีวติ กลบั สะดดุ กระโปรงตนเองดว้ ยความแตกตืนลนลานจน ลม้ ลงกระแทกพืนอยา่ งแรง เสียงฝีเทา้ ของมือสงั หารดา้ นหลงั ไลต่ ามมาติดๆ ชวั อดึ ใจเดียวกห็ วิ รา่ งนางขนึ ง่ายดายเหมือนลกู ไกต่ วั หนงึ ใบ 1017
หนา้ ของนางซีดเทาคลา้ ยขีเถา้ ปิดเปลอื กตาแน่นสนิท สองมือกวดั แกวง่ สะเปะสะปะ ปากก็รอ้ งตะโกน “ทา่ น พอ่ ! ทา่ นพอ่ ชว่ ยขา้ ดว้ ย!” มีเงารา่ งหนงึ พงุ่ ทะยานมาจากดา้ นขา้ ง ยืนเทา้ เตะแขน บรุ ุษทีควา้ คอเสอื ดา้ นหลงั ของฉินหยวนเอาไว้ นางรบี หนั ขวบั กลบั ไปมอง ใบหนา้ เลก็ ๆ ผอ่ นคลายลง รอ้ ง สะอืนแลว้ เอย่ วา่ “คณุ หนฉู วี!” ฉวีชินเหยาพยายามหลบหลีกดาบทีมือสงั หารฟาดฟัน มา สนิ เปลืองเรยี วแรงตะโกนสงั ฉินหยวนไปดว้ ยวา่ “รบี หนี!” ระหวา่ งทีเอย่ ปากกแ็ สรง้ เผยชอ่ งโหว่ ลอ่ หลอกใหค้ น 1018
รา้ ยโนม้ กายมาขา้ งหนา้ เคน้ พละกาํ ลงั ในรา่ งออกมาทงั หมด หนงึ หมดั ชกเขา้ ทีจดุ ไทห่ ยาง* ของมือสงั หาร อยา่ งหนกั หนว่ ง ทาํ ใหเ้ ขาลม้ หมดสตไิ ป นางกไ็ มร่ อชา้ ฉดุ ฉินหยวนทีลม้ อยกู่ บั พืนอยา่ งหอ่ เหียว ขนึ มาแลว้ รบี ชกั เทา้ วิงหนี ฝ่ายตรงขา้ มมีจาํ นวนมากกวา่ เดมิ ทีฉวีชินเหยาก็ไมค่ ิด จะสอู้ ยแู่ ลว้ แคป่ กปอ้ งตนเองไวไ้ ดก้ ไ็ มใ่ ชเ่ รอื งงา่ ย มือสงั หารบางคนสงั เกตเหน็ ความเคลอื นไหวทางนี กลบั มีทา่ ทีลงั เลชวั ครูก่ อ่ นจะผละจากไปโดยไมเ่ หลียวแล รบี วิงตามพวกเตอ๋ หรงสองแมล่ กู ตอ่ ไป 1019
ฉวีชินเหยาตอ้ งพาฉินหยวนไปดว้ ย ทาํ ใหค้ วามเรว็ ลด นอ้ ยลงไป เพิงจะวิงพน้ แนวป่าทอ้ ก็ไดย้ ินเสียงกรดี รอ้ ง แหลมสงู ดงั มาจากขา้ งหนา้ “ปลอ่ ยขา้ นะ!” มือสงั หารสองคนจบั ตวั ซยา่ เหยียนเอาไว้ หนงึ ในนนั จบั รา่ งนางพาดบา่ สว่ นอีกคนคอยประคองอยขู่ า้ งหลงั พงุ่ ทะยานจากไปตามเสน้ ทางเลก็ ทีทอดตวั ยาวเขา้ ไปในป่า “แยแ่ ลว้ ! พวกมนั หนีไปแลว้ !” คงั ผิงทงั ตกใจทงั โมโห กระทืบเทา้ ตะโกนลนั วา่ “รบี มาทางนีเรว็ เขา้ ! เสวียหนู หงหน!ู พวกเจา้ ไปตายอยทู่ ีใดกนั หมด!” 1020
ทีแทเ้ ปา้ หมายของพวกมนั ก็คือซยา่ เหยียน! ฉวีชินเหยาตกตะลงึ รบี ปลอ่ ยมือของฉินหยวน สดู ลม หายใจเขา้ ลกึ ๆ แลว้ พงุ่ ทะยานไลต่ ามมือสงั หารสองคน ไปทนั ที เมือไลต่ ามมาทนั ฝีมือของคนทงั สองกลบั หา่ งชนั กวา่ มือสงั หารคนก่อนหนา้ นีอยมู่ าก หลงั ประมือไมก่ ี กระบวนทา่ พวกมนั ก็รวมพลงั ซดั ฝ่ามือออกมาพรอ้ มกนั มีฝ่ามือหนงึ กระแทกหวั ไหลข่ องฉวีชินเหยาจนรา่ งของ นางกระเดน็ ออกไปกวา่ ครงึ จงั ฉวีชินเหยารูส้ กึ วา่ เลอื ดลมในอกปันป่วนตียอ้ นกลบั ดนิ รนอยคู่ รูห่ นงึ จงึ สะกดกลนั ความเจ็บปวดบรเิ วณหวั 1021
ไหลไ่ ด้ ฝืนออกแรงลกุ ขนึ ยืนไลต่ ามไปขา้ งหนา้ “ข่มเหงรงั แกคนออ่ นแอนบั เป็นอะไรได้ ถา้ แนจ่ รงิ พวก เจา้ ก็มาประลองกบั ขา้ กอ่ นแลว้ คอ่ ยไปสิ เอาแตห่ ลบ เลยี งไมค่ ดิ สู้ ช่างหนา้ ไมอ่ าย!” ฉวีชินเหยารูด้ ีวา่ ตนเอง คงรบั มือพวกมนั ไมไ่ หวแน่ จงึ ใชว้ าจายวั ยพุ วกมนั เสยี เลย เพือหาทางถ่วงเวลารอใหอ้ งครกั ษท์ ีเฝา้ อยหู่ นา้ ประตวู ดั มาชว่ ยทนั มือสงั หารเหลา่ นนั กลบั ทาํ เป็นไมไ่ ดย้ ิน แบกรา่ งซยา่ เหยี ยนวงิ ไปถงึ กาํ แพงวดั อยา่ งรวดเรว็ ขณะกาํ ลงั จะ กระโดดขา้ มไปอีกฟากหนงึ กลบั มีบรุ ุษหน่มุ ปรากฏกาย ขนึ อยา่ งเงียบงนั มองไมเ่ หน็ วา่ พวกเขาใชก้ ระบวนทา่ เช่นไร มือสงั หารทงั สองแคน่ เสียงขนึ จมกู คาํ หนงึ กอ่ น 1022
รา่ งกายจะออ่ นยวบลม้ ลงไป ฉวีชินเหยารูส้ กึ วา่ กลมุ่ คนทีมาใหมค่ นุ้ หนา้ คนุ้ ตายงิ จอ้ งมองแยกแยะไมน่ านกน็ กึ ออก พวกเขาไมใ่ ช่ องครกั ษข์ า้ งกายลนิ เซียวหรอกหรอื องครกั ษเ์ หลา่ นีลว้ นเป็นยอดฝีมือทีหาตวั จบั ยาก ใหร้ บั มือกบั คนถอ่ ยทีไรช้ ือชนั ถือวา่ มีกาํ ลงั เหลือเฟื ออยา่ งเหน็ ไดช้ ดั ในทีสดุ ฉวีชินเหยากเ็ หมือนยกภเู ขาออกจากอก ทรุดตวั ลงนงั กบั พืนอยา่ งหมดเรยี วแรง หอบหายใจอยู่ ครูห่ นงึ กห็ นั หนา้ ไปมองสาํ รวจบาดแผลตรงหวั ไหล่ รบั รู้ ไดว้ า่ ช่วงหวั ไหลก่ บั หนา้ อกปวดรา้ วอยา่ งรุนแรง ไมร่ ูว้ า่ บาดเจ็บลกึ ถงึ กระดกู หรอื ไม่ 1023
พวกฉางหรงจบั ดาบกวดั แกวง่ รวดเรว็ ฉบั ไว ตอ่ สพู้ วั พนั กบั มือสงั หารกลมุ่ หนงึ นานครงึ กา้ นธปู ก็ควบคมุ พวกมนั เอาไวไ้ ดท้ ีละคน เพือปอ้ งกนั พวกมนั กดั ลนิ ฆา่ ตวั ตาย จงึ ทยอยหกั ขากรรไกรพวกมนั จนครบแลว้ มดั รา่ งเอาไว้ แนน่ จนดนิ ไมห่ ลดุ รอใหค้ ณุ ชายมาสงั ลงโทษดว้ ยตน เอง เตอ๋ หรงรบี วิงมาหาซยา่ เหยียน โอบรา่ งนางเขา้ สอู่ อ้ ม กอดแลว้ รอ้ งไหค้ ราํ ครวญ “ลกู แม่ เจา้ อยา่ ทาํ ใหแ้ ม่ ตกใจสิ เป็นเจา้ คนชวั ชา้ สารเลวจากทีใดกนั ถงึ ไดใ้ ชว้ ธิ ี การตาํ ทรามเช่นนีกบั พวกเรา!” ซยา่ เหยียนเพียงแคร่ ูส้ กึ เสียขวญั เมือครูต่ อนรว่ งจากบา่ ของมือสงั หาร นางไดร้ บั บาดเจ็บภายนอกเลก็ นอ้ ย ไม่ 1024
ไดเ้ ป็นอะไรรา้ ยแรง เงยหนา้ มองมารดาดว้ ยความออ่ น เพลียพลางเอย่ ขนึ วา่ “ทา่ นแม่ ขา้ ไมเ่ ป็นไรเจา้ คะ่ ” พวกหวงั องิ หนิงทีรอดพน้ อนั ตรายมาไดอ้ ยา่ งหวดุ หวิด รูส้ กึ วา่ ทกุ สงิ ทีเกิดขนึ ราวกบั หา่ งไกลกนั คนละโลก นอก จากความโชคดีอยา่ งคาดไมถ่ งึ แลว้ ยงั มีความหวาด ผวาตามมาดว้ ย อดยกแขนเสือปิดหนา้ ราํ ไหไ้ มไ่ ด้ ตอนนีดา้ นนอกป่าทอ้ มีเสียงฝีเทา้ รบี รอ้ นลอยมาระลอก หนงึ พอเหน็ ภาพเหตกุ ารณต์ รงหนา้ ชดั เจน ผมู้ าก็ ประกาศนามพทุ ธองค์ “อมิตาภพทุ ธ ลว่ งเกินแลว้ ขอ อภยั ขออภยั ! เกิดเรอื งอะไรขนึ กนั แน่” เป็นเจา้ อาวาส หยวนเจวียนาํ คนเรง่ มาถงึ ทีเกิดเหตจุ นได้ 1025
“เกิดเรอื งอะไรขนึ นะ่ หรอื ” คงั ผงิ กา้ วออกมาขา้ งหนา้ จนกระทงั เงยหนา้ มองอีกฝ่ายตรงๆ “วดั ใหญ่โตของ พวกทา่ นมีโจรบกุ เขา้ มายงั ไมร่ ูเ้ รอื งอีก ยงั มีหนา้ มาถาม พวกเราวา่ เกิดเรอื งอะไรขนึ ” หยวนเจวียหลบุ ตาลงตาํ ยกสองมือขนึ ประนม “เรอื งใน วนั นีอยเู่ หนือความคาดหมายของอาตมา แตไ่ มค่ ิดปัด ความรบั ผิดชอบใหผ้ ใู้ ด ทีผา่ นมาวดั ตา้ อินมีการปอ้ งกนั เขม้ งวด ประตหู นา้ และประตหู ลงั จะตอ้ งมีองครกั ษค์ อย เฝา้ คนนอกไมอ่ าจเขา้ มาไดโ้ ดยงา่ ย องคห์ ญิงจะบอก ใหอ้ าตมาทราบไดห้ รอื ไมว่ า่ มือสงั หารเหลา่ นีลกั ลอบเขา้ มาทางประตใู ดกนั แน่” “ห!ึ ก็ปีนกาํ แพงดา้ นหลงั ป่าทอ้ แหง่ นีเขา้ มาน่ะส”ิ คงั 1026
ผงิ ชีไปทางกาํ แพงดา้ นนนั ดว้ ยความโกรธเคือง “เอาละ่ ๆ เลกิ เอาแตก่ ลา่ วโทษทา่ นเจา้ อาวาสไดแ้ ลว้ วนั นีทกุ คนกต็ กใจกนั ไปไมน่ อ้ ย ไมส่ เู้ รง่ แจง้ ใหแ้ ตล่ ะ จวนมารบั คณุ หนทู งั หลายกลบั ไปดีกวา่ เรอื งทีเหลอื ก็ มอบใหท้ างการดแู ล” พระชายาหลนั ออ๋ งทีนิงเงียบมา นานเอย่ แทรกขนึ สีหนา้ ของนางกย็ าํ แยย่ งิ นกั ดเู หมือน ยงั มีความหวาดผวาหลงเหลอื อยู่ “ซือจือ!” จๆู่ ฉางหรงทีอยดู่ า้ นหลงั ฉวีชินเหยาก็ตะโกน เสยี งดงั ฉวีชินเหยาเงยหนา้ ขนึ มองก็เหน็ มีคนหลายคนเดนิ ออก มาจากป่าทอ้ อยไู่ กลๆ นอกจากลนิ เซียวแลว้ ยงั มีบรุ ุษวยั 1027
กลางคนสวมอาภรณห์ รูหราคนหนงึ ทนั ทีทีฉินหยวนเหน็ หนา้ บรุ ุษผนู้ นั กร็ าํ ไหอ้ อกมา “ทา่ น พอ่ ...” ทีแทน้ ีคือจิงไหโ่ หว พอจิงไหโ่ หวมองเหน็ ฉินหยวนกก็ า้ วยาวๆ เดินตรงมาหา บตุ รสาว นาํ เสียงแหบแหง้ เอย่ วา่ “พอ่ มาแลว้ ไมต่ อ้ ง กลวั ” พลางโอบรา่ งฉินหยวนเขา้ สอู่ อ้ มกอด ลบู ศีรษะ ปลอบโยนอยพู่ กั หนงึ รอใหฉ้ ินหยวนสงบสติอารมณล์ ง บา้ งแลว้ สายตาเยน็ เยียบเหลอื บมองมือสงั หารหลาย คนนนั ลนิ เซียวมองไปทางฉวีชินเหยา กวาดสายตาสาํ รวจ นางอยา่ งรวดเรว็ รอบหนงึ เหน็ นางเอามือกมุ หวั ไหลเ่ อา 1028
ไว้ ดเู หมือนจะไดร้ บั บาดเจ็บ สหี นา้ ชะงกั งนั ไปอยา่ ง หา้ มไมอ่ ยู่ เขาเดนิ ปรไี ปถงึ กลมุ่ มือสงั หาร ใชก้ ระบีเชย ปลายคางของมือสงั หารคนหนงึ ขนึ มา จนกระทงั เหน็ ใบหนา้ มือสงั หารชดั เจนแลว้ แววตาของ ลนิ เซียวเปลยี นเป็นเยน็ ชาโดยพลนั หนั ไปถามฉางหรง วา่ “คนตายหมดแลว้ ยงั มดั เอาไวท้ าํ ไม” ฉางหรงตกใจหนา้ ถอดสี กม้ ลงตรวจสอบมือสงั หารที โดนมดั ไวอ้ ยา่ งวอ่ งไว ก็พบแตล่ ะคนมีสหี นา้ ซีด ดจุ กระดาษเงินกระดาษทองดงั คาด สภาพนีน่าจะหมด ลมหายใจไปนานแลว้ “พวกมนั จะตอ้ งกินยาพษิ ไปแตแ่ รก!” ฉางหรงหลดุ 1029
อทุ านออกมา ฉวีชินเหยาแอบสะดงุ้ อยใู่ นใจ รูส้ กึ ไดว้ า่ คนบงการเบือง หลงั คดิ คาํ นวณรอบคอบยิง ไมว่ า่ ภารกิจจะสาํ เรจ็ หรอื ไม่ คนเหลา่ นีกต็ อ้ งตายสถานเดียว “คน้ ใหท้ วั และละเอียดทีสดุ อยา่ ปลอ่ ยใหอ้ ะไรหลดุ รอด ไปอีก” ลนิ เซียวเดินมาทางฉวีชินเหยาโดยไมไ่ ดต้ งั ใจ หยดุ ยืนตรงหนา้ นางชวั ครู่ นาํ เสียงนิงขรมึ เอย่ ถาม “มี ใครไดร้ บั บาดเจ็บบา้ ง” ฉวีชินเหยากม้ ศีรษะอยเู่ ลก็ นอ้ ย จงึ มองเหน็ แคช่ ายชดุ สี นาํ เงินสกุ สวา่ งปักลวดลายกิเลนอยหู่ า่ งจากตนเองไมถ่ งึ ครงึ ฉือ แตเ่ วลานีนางรูส้ กึ ปวดแปลบในอกอยตู่ ลอด 1030
รา่ งกายกอ็ อ่ นลา้ เตม็ ที จงึ ไมม่ ีเรยี วแรงจะเอย่ ตอบไป ลนิ เซียวเงียบไปชวั ขณะ สายตาทอดมองมือขา้ งนนั ของ ฉวีชินเหยาทีกมุ หวั ไหลไ่ ว้ พอจะนงั ยองลงตรวจดอู าการ บาดเจบ็ ให้ องคห์ ญิงเตอ๋ หรงกลบั รอ้ งอทุ านดว้ ยความ ตกใจขนึ มา “อาเหยียน! อาเหยียน! เหวยจิน รบี มาดอู าเหยียนเรว็ เขา้ !” ฉวีชินเหยาไดย้ นิ เสียงก็เงยหนา้ ขนึ จงึ เหน็ วา่ ซยา่ เหยี ยนนอนตวั ออ่ นยวบอยใู่ นออ้ มกอดของเตอ๋ หรง สีหนา้ ของนางซีดขาว ลมหายใจรวยรนิ ปลอ่ ยใหม้ ารดา ตะเบง็ เสียงรอ้ งไหอ้ ยอู่ ยา่ งนนั ดวงตาทงั สองยงั คงปิด 1031
สนิท ไมม่ ีอาการตอบสนองใดๆ ลนิ เซียวจาํ ตอ้ งลกุ ขนึ อยา่ งช่วยไมไ่ ด้ เขาเดนิ มาหยดุ ตรงหนา้ เตอ๋ หรงพลางเอย่ ถาม “เมือครูอ่ าเหยียนบาด เจบ็ หรอื ” นาํ ตาเตอ๋ หรงเออ่ ลน้ พน้ ขอบตา “เหวยจิน ตกลงใครกนั ทีเลวทรามตาํ ชา้ ปานนี จงใจวางแผนทาํ รา้ ยอาเหยี ยนได้ ถา้ หากเกิดเหตไุ มค่ าดฝันกบั อาเหยียน อากค็ ง อยตู่ อ่ ไปไมไ่ ดแ้ ลว้ ” นางกระชากแขนเสือเหวยจินพลาง รอ้ งไหค้ ราํ ครวญ รอ้ งเสยี จนลนิ เซียวบือใบพ้ ดู อะไรไม่ ออกไปชวั ขณะ ทางพระชายาหลนั ออ๋ งเมือเหน็ สถานการณเ์ ชน่ นี สีหนา้ 1032
กลบั เปลยี นไปจนยาํ แยด่ ไู มไ่ ด้ ผา่ นไปพกั ใหญ่ ลนิ เซียวก็เอย่ กลอ่ มอยา่ งน่มุ นวล “อา หญิง เรอื งเรง่ ดว่ นตอนนีคือตอ้ งรบี เชิญหมอหลวงมา ตรวจอาการอาเหยียนกอ่ น” วา่ แลว้ เขาก็หนั ไปสงั การพวกฉางหรง “พวกเจา้ รบี ไป ยกเกียวหามมาหลายหลงั นาํ คณุ หนทู ีไดร้ บั บาดเจบ็ สง่ กลบั จวนโดยเรว็ ทีสดุ อยา่ ไดช้ กั ชา้ จนเสยี เวลาตรวจ รกั ษา” พวกฉางหรงนอ้ มรบั คาํ สงั แลว้ รบี ไปเตรยี มการทนั ที 1033
ไมน่ านก็มีคนยกเกียวหามหลงั หนงึ ออกมาก่อน วางลง ขา้ งกายซยา่ เหยียนทีสลบไสลไมไ่ ดส้ ติ เตอ๋ หรงรบี สงั ใหส้ าวใชข้ า้ งกายยกรา่ งซยา่ เหยียนขนึ เกียวคนละไมค้ นละมือ แตจ่ นใจทีไมใ่ ชแ่ ขนรว่ งลงมาก็ เป็นขาลนื ไถล ทาํ เช่นไรกย็ กรา่ งของซยา่ เหยียนไมข่ นึ เตอ๋ หรงรอ้ นรนจนใบหนา้ ซีดขาว หนั ไปรอ้ งไหบ้ อกลนิ เซียววา่ “เหวยจิน รบี มาช่วยเรว็ เขา้ ” ลนิ เซียวกาํ ลงั จิตใจจดจ่ออยกู่ บั ความเคลอื นไหวของฉวี ชินเหยา พอเหน็ เหตกุ ารณเ์ ป็นดงั นีกล็ อบขมวดควิ แลว้ สงั การใหพ้ วกฉางหรงไปหาตวั บา่ วหญิงแข็งแรงมาสกั หลายคน 1034
แตว่ า่ เตอ๋ หรงเหน็ ลนิ เซียวลงั เลไมย่ อมเขา้ ใกลซ้ ยา่ เหยี ยน นางก็ยงิ ตะเบง็ เสยี งรอ้ งไหจ้ นแหบแหง้ กระทืบเทา้ เอย่ เรยี ก “เหวยจิน!” โชคดีทีฉางหรงหาตวั บา่ วหญิงทีทาํ งานหนกั หลายคนมา ไดท้ นั เวลา บา่ วหญิงเหลา่ นีมีพละกาํ ลงั ไมธ่ รรมดา ยก รา่ งซยา่ เหยียนขนึ มาไดเ้ บาหววิ เหมือนอมุ้ ลกู ไกแ่ ลว้ วาง ลงบนเกียวหามอยา่ งคลอ่ งแคลว่ เมือบา่ วหญิงยกเกียวหามขนึ มา ฉวีชินเหยาเหลือบเหน็ มือใตแ้ ขนเสอื ของซยา่ เหยียนดเู หมือนจะกาํ หมดั แน่น ฉวีชินเหยานกึ วา่ นางตาลาย แตพ่ อเพง่ มองใหช้ ดั เจนก็ เหน็ มือทีกาํ หมดั แนน่ ของซยา่ เหยียนคลายลง ยงั คงอยู่ ในสภาพออ่ นแอไรเ้ รยี วแรง 1035
* เดินเลน่ รบั ฤดใู บไมผ้ ลิ หรอื ทา่ ชิง แปลตรงตวั วา่ เหยียบลงสพู่ ืนสีเขียว เป็นหนงึ ในกิจกรรมประจาํ เทศ กาลชิงหมงิ (เช็งเมง้ ) เนืองจากเทศกาลนีอยใู่ นช่วงฤดู ใบไมผ้ ลิ ตน้ หญา้ เรมิ งอกเป็นสีเขียว จงึ ถือวา่ เป็นการ ออกไปเทียวชมธรรมชาติ ** วยั สนิ กงั ขา หมายถงึ อายสุ สี บิ ปี มีวฒุ ิภาวะมาก 1036
พอจะแยกแยะถกู ผิดไดอ้ ยา่ งชดั เจนแลว้ * ประกายดาบเงากระบี หมายถงึ การตอ่ สทู้ ีดเุ ดือดหรอื บรรยากาศทีอดั แนน่ ดว้ ยจิตสงั หาร * จดุ ไทห่ ยาง คือจดุ ชีพจรบรเิ วณขมบั บปุ ผารตั ตกิ าลแหง่ ฉางอนั ตอนที 18 : บทที 9.1 ในทีสดุ เตอ๋ หรงกไ็ ดเ้ หน็ รา่ งบตุ รสาวถกู ยกวางบนเกียว หามเสยี ที สหี นา้ ของนางผอ่ นคลายลง ขณะกาํ ลงั จะ เรง่ บา่ วหญิงใหร้ บี ยกเกียวออกจากวดั ตา้ อิน กม็ ีขนั ทีใบ หนา้ ขาวสะอาดไรห้ นวดเครารบี รอ้ นเดนิ มาจากนอกป่า 1037
หลายคน เตอ๋ หรงเงยหนา้ มองกจ็ าํ ไดท้ นั ใดวา่ ขนั ทีทีเดนิ นาํ หนา้ มาก็คือหมีกงกง ซงึ คอยรบั ใชอ้ ยขู่ า้ งพระวรกาย ฮ่องเต้ สีหนา้ ของหมีกงกงแตกตืนลนลานยงิ นกั หลงั จากเดิน เขา้ เขตป่าก็มองหาเงารา่ งของคงั ผิง ตอ่ มาเหน็ วา่ คงั ผงิ ยืนอยอู่ ยา่ งปลอดภยั ดีขา้ งพวกเตอ๋ หรง ดเู หมือนวา่ ไม่ ไดร้ บั บาดเจบ็ แตอ่ ยา่ งใด กถ็ อนหายใจโลง่ อกยกใหญ่ หมีกงกงหนั มาคารวะพวกเตอ๋ หรง แลว้ หนั ไปกลา่ วกบั ลนิ เซียวโดยตรงวา่ “ซือจือ ฝ่าบาททรงทราบเรอื งทีเกิด ขนึ ในวดั เมือครูแ่ ลว้ พระองคก์ รวิ และตกพระทยั เป็น อยา่ งยิง มีพระบญั ชาใหร้ องแมท่ พั จางนาํ ทหารรกั ษา พระองคฝ์ ่ายเหนือจาํ นวนสองรอ้ ยนายเรง่ มงุ่ หนา้ มา 1038
อารกั ขาองคห์ ญิงทงั สอง ตอนนีทหารทกุ นายมารออยู่ นอกประตวู ดั แลว้ ฝ่าบาทยงั มีรบั สงั ฝากมาบอกซือจือ ดว้ ยวา่ ซือจือจะตอ้ งเป็นผอู้ ารกั ขาองคห์ ญิงสองพระองค์ กลบั ไปดว้ ยตวั เอง” ลนิ เซียวหลบุ ตาลงตาํ ก่อนจะพยกั หนา้ ตอบรบั เตอ๋ หรงไดย้ นิ คาํ นีก็เอย่ เรง่ รดั ดว้ ยนาํ เสียงรอ้ นใจ “เหวย จิน อาเหยียนดทู า่ จะไมด่ ีแลว้ จรงิ ๆ อยา่ มวั เสียเวลาอีก เลย” คงั ผงิ ก็ตะโกนเสียงดงั ลนั “พีสบิ เอด็ !” 1039
ลนิ เซียวไมม่ ีทา่ ทีลงั เลอีก เขาหนั ไปสง่ สายตาใหฉ้ างหรง อยา่ งแนบเนียน จากนนั กเ็ ดนิ ไปอยขู่ า้ งกายเตอ๋ หรง นาํ บา่ วหญิงทีแบกเกียวหามเอาไวแ้ ลว้ ไปสง่ พวกเตอ๋ หรง กลบั จวนดว้ ยตนเอง ฉางหรงเขา้ ใจความหมายนนั จงึ หนั มามองฉวีชินเหยา แวบหนงึ เขาหยดุ ยืนอยทู่ ีเดมิ กบั พวกเวย่ ปอ ไมไ่ ดต้ าม ลนิ เซียวออกไปดว้ ย ผา่ นไปไมน่ านกม็ ีทหารจากจวนเจา้ เมืองฉางอนั มาถงึ มดั รา่ งคนกลมุ่ หนงึ ในวดั เอาไวแ้ ลว้ ตรวจคน้ วดั ตา้ อินที ใหญ่โตแหง่ นีทกุ ซอกทกุ มมุ โดยละเอียดรอบหนงึ เจา้ อาวาสหยวนเจวีย แมจ้ ะมีประคาํ ‘พระเถระ 1040
ศกั ดสิ ทิ ธิ’ ทีฮ่องเตพ้ ระราชทานใหค้ มุ้ กาย แตเ่ นืองจาก เหตกุ ารณใ์ นวนั นีเกียวพนั ถงึ เชือพระวงศร์ ะดบั องคห์ ญิง และทา่ นหญิง จงึ ถกู ทหารควบคมุ ตวั เตรยี มนาํ ไปขงั คกุ ทีวา่ การเมืองฉางอนั พรอ้ มกบั พระรูปอืนในวดั ดว้ ย จวนเสนาบดีหวงั จวนหนิงหยว่ นโหว จวนราชเลขา จวนจินกวั กงกท็ ยอยสง่ คนมารบั คนของจวนตนเองกลบั ไมข่ าดสาย ผทู้ ีมาสว่ นใหญ่แลว้ จะเป็นบดิ ากบั พีชายคน โตของคณุ หนทู งั หลาย เมือเหน็ สถานการณต์ รงหนา้ ไม่ มีใครไมร่ ูส้ กึ อกสนั ขวญั แขวน บางคนกน่ ดา่ ผบู้ งการ เบืองหลงั วา่ ลงมืออยา่ งโหดเหียม บางคนก็โอบกอดบตุ ร สาวตนเองทอดถอนใจ บางคนกพ็ าลไปโกรธพระในวดั ถงึ ขนาดมีบางคนเอย่ ปากวา่ จะเผาวดั ตา้ อินใหร้ าบเดียว นีเลย 1041
พวกคณุ หนอู ยา่ งหวงั องิ หนิงแมส้ ว่ นใหญ่จะมีความรูต้ ิด ตวั มากมาย แตว่ า่ เพิงเคยเผชิญหนา้ เหตกุ ารณห์ วดุ หวิด เฉียดคมดาบคมกระบีสมจรงิ เช่นในวนั นีครงั แรก ทนั ทีที เหน็ หนา้ บิดากบั พีชายก็พลนั รูส้ กึ วา่ ความหวาดหวนั ตี ตืนขนึ มาแน่นอก อดปลอ่ ยโฮเสียงดงั ออกมาไมไ่ ด้ ทาํ ใหเ้ สียงรอ้ งไหส้ ะอกึ สะอืนดงั ระงมไปทวั ป่าทอ้ กวา่ คนกลมุ่ ใหญ่จะตรวจดสู ภาพศพของคนรา้ ย ซกั ถาม เจา้ อาวาสหยวนเจวียเสรจ็ สนิ และแยกยา้ ยนาํ บตุ รสาว นอ้ งสาวออกจากป่าทอ้ เวลาก็ผา่ นไปมากกวา่ ครงึ ชวั ยามแลว้ เพียงพรบิ ตาเดียวตรงนีก็เหลือแคฉ่ วีชินเหยากบั พวก 1042
ฉางหรง รวมถงึ ไฉ่ผงิ ทียงั หวาดผวาไมห่ าย ฉวีชินเหยากมุ หวั ไหลล่ กุ ขนึ ยืนดว้ ยความลาํ บาก ไม่ สนใจปัดกระโปรงทีสกปรกเปรอะเปือน ก่อนจะเอย่ เรยี ก ไฉ่ผงิ “ไมต่ อ้ งรอ้ งไห้ พวกเรากไ็ ปกนั เถอะ” ไฉ่ผิงเหมือนสะดงุ้ ตืนจากฝัน รบี เขา้ มาพยงุ ฉวีชินเหยา พลางกลา่ วดว้ ยนาํ เสียงสะอืน “คณุ หนู ทา่ นไดร้ บั บาดเจ็บ ยงั จะเดินไหวอีกหรอื ให้ ขา้ เรยี กหลตู่ า้ มาชว่ ยดีหรอื ไมเ่ จา้ คะ” 1043
วนั นีตอนฉวีชินเหยาออกจากบา้ นก็พาแคไ่ ฉ่ผงิ กบั คนขบั รถมา้ อยา่ งหลตู่ า้ มาดว้ ยเทา่ นนั ไมไ่ ดเ้ รยี กบา่ วไพรห่ อ้ ม ลอ้ มติดตามมา จงึ ไมส่ ามารถแบง่ คนไปแจง้ บดิ ากบั พี ชายใหท้ ราบได้ พอไดย้ นิ ไฉ่ผงิ กลา่ วเชน่ นีก็ไดแ้ ตฝ่ ืนยมิ แลว้ สา่ ยหนา้ ปฏิเสธ “บาดเจบ็ ทีหวั ไหล่ ไมไ่ ดเ้ จบ็ ทีขาเสยี หนอ่ ย จะเดินไม่ ไหวไดอ้ ยา่ งไร อยา่ ทาํ ตวั ไมม่ ีเหตผุ ลเลย พวกเรากลบั ไปก่อนคอ่ ยวา่ กนั ” นายบา่ วสองคนคอ่ ยๆ เดินไปตามทางออกนอกป่า จ่ๆู ฉางหรงทีอยดู่ า้ นหลงั ก็เอย่ เรยี กขนึ 1044
“คณุ หนฉู วีโปรดหยดุ ก่อน” ฉวีชินเหยาหนั กลบั ไปมองดว้ ยความแปลกใจ ฉางหรง กา้ วยาวๆ เดนิ เขา้ มาหา “สหายของขา้ หลายคนไปเตรยี มเกียวหามมาแลว้ แม้ วา่ คณุ หนฉู วีจะบาดเจบ็ ทีหวั ไหล่ แตเ่ วลาเดินกลบั ยาก จะหลีกเลียงไมใ่ หโ้ คลงเคลงได้ ถา้ หากสะเทือนไปถงึ เสน้ เอน็ และกระดกู คงไมด่ ีแน่ ใหพ้ วกเราไปสง่ ทา่ นออก จากวดั เถอะ” ยามเอย่ ปากสหี นา้ ฉางหรงไมแ่ สดงอารมณค์ วามรูส้ กึ ใด แตน่ าํ เสยี งยงั นบั วา่ มีความเกรงใจอยบู่ า้ ง 1045
เขายงั กลา่ วไมท่ นั จบความ พวกเวย่ ปอกย็ กเกียวหาม มาจากทีใดหลงั หนงึ ไมท่ ราบ วางลงตรงหนา้ ฉวีชินเหยา อยา่ งเงียบงนั และเอย่ เชิญนางขนึ ไปนงั ไฉ่ผิงตกตะลงึ อา้ ปากคา้ ง ฉวีชินเหยาเคยพบปะพวก ฉางหรงอยหู่ ลายครงั มากอ่ นแลว้ รูด้ ีวา่ พวกเขาทาํ อะไร รอบคอบมีระเบียบแบบแผนเสมอ ไมว่ า่ ความสามารถ รบั มือสถานการณห์ รอื ประสทิ ธิภาพในการทาํ งาน ลว้ น เหนือชนั กวา่ คนธรรมดาทวั ไปมากนกั เตรยี มพรอ้ มได้ ถงึ เพียงนีในเวลาอนั สนั ไมใ่ ชเ่ รอื งนา่ ประหลาดใจแต่ อยา่ งใด ฉวีชินเหยากระแอมกระไอแผว่ เบาดว้ ยความอดึ อดั ขดั 1046
เขิน ความจรงิ นางรูส้ กึ เจบ็ รา้ วทีหวั ไหลม่ ากๆ หากจะ แสรง้ วา่ อาการไมห่ นกั หนาตอ่ ไปก็ไมม่ ีประโยชนอ์ ะไรกบั ตนเองอยา่ งเหน็ ไดช้ ดั คดิ ใครค่ รวญครูห่ นงึ กเ็ อย่ ขอบ คณุ พวกฉางหรง และจบั มือไฉ่ผงิ พยงุ รา่ งตนเองขนึ เกียว พวกเวย่ ปอยกเกียวขนึ แลว้ เดนิ ออกไปอยา่ งมนั คง ฉวี ชินเหยาทีนงั อยบู่ นเกียวรูส้ กึ คลา้ ยวา่ เดินอยบู่ นพืนราบ ไมร่ บั รูถ้ งึ แรงสนั สะเทือนเลยแมแ้ ตน่ อ้ ย กร็ ูส้ กึ หวนั เกรง กาํ ลงั ภายในลกึ ลาํ เกินจะหยงั ของพวกเวย่ ปอเพิมขนึ หลายสว่ น เมือมาถงึ หนา้ ประตวู ดั ฉางหรงก็สงั ใหห้ ลตู่ า้ ลงจากรถ มา้ เพราะตงั ใจจะคมุ สายบงั เหียนสง่ ฉวีชินเหยากลบั บา้ นดว้ ยตนเอง 1047
ฉวีชินเหยาเหน็ ดงั นนั ก็รบี เอย่ ปากหา้ มไว้ “องครกั ษฉ์ าง อาการบาดเจบ็ ของขา้ ไมร่ า้ ยแรงนกั ไมจ่ าํ เป็นตอ้ ง รบกวนถงึ เพียงนนั หรอก พวกเราเดนิ ทางกลบั จวนเอง ได”้ ฉางหรงจงึ เอย่ วา่ “พวกเราแคท่ าํ งานตามคาํ สงั ของซือ จือ คณุ หนฉู วีอยา่ ปฏิเสธอีกเลย” “ไมจ่ าํ เป็นจรงิ ๆ” ฉวีชินเหยาปฏิเสธอยา่ งสภุ าพครงั แลว้ ครงั เลา่ ถา้ จ่ๆู หากบดิ ามารดาเหน็ วา่ คนขบั รถมา้ เปลยี นเป็นบรุ ุษหน่มุ ออ่ นเยาวแ์ ปลกหนา้ จะไมส่ งสยั อะไรสถิ งึ จะแปลก 1048
ฉางหรงเหน็ ฉวีชินเหยายืนกรานปฏิเสธอยา่ งแนว่ แน่ จาํ ตอ้ งปลอ่ ยเลยตามเลย รอใหร้ ถมา้ จวนสกลุ ฉวีเคลอื น ตวั ออกไปไกลแลว้ เขากบั พวกเวย่ ปอจงึ แอบตามหลงั รว่ มทางไปกบั นางอยา่ งไรส้ มุ้ เสยี ง ฉวีเฉินซือยงั ไมไ่ ดร้ บั ข่าวคราวใดๆ เกียวกบั เหตกุ ารณท์ ี เกิดขนึ ในวดั ตา้ อิน เนืองจากวนั นีอากาศอบอนุ่ สดชืน อยา่ งหาไดย้ าก นางจงึ มานงั พดู คยุ และทาํ งานเยบ็ ปัก กบั บา่ วไพรห่ ญิงในสวนดอกไมเ้ ลก็ ๆ หนา้ หอ้ งโถงบปุ ผา ทนั ทีทีเหน็ ฉวีชินเหยาจบั มือไฉ่ผงิ ประคองตวั เดนิ เขา้ มา ดว้ ยใบหนา้ ซีดขาว ฉวีเฉินซือกต็ กใจจนหนา้ เปลยี นสี 1049
Search
Read the Text Version
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
- 19
- 20
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
- 37
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
- 78
- 79
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
- 90
- 91
- 92
- 93
- 94
- 95
- 96
- 97
- 98
- 99
- 100
- 101
- 102
- 103
- 104
- 105
- 106
- 107
- 108
- 109
- 110
- 111
- 112
- 113
- 114
- 115
- 116
- 117
- 118
- 119
- 120
- 121
- 122
- 123
- 124
- 125
- 126
- 127
- 128
- 129
- 130
- 131
- 132
- 133
- 134
- 135
- 136
- 137
- 138
- 139
- 140
- 141
- 142
- 143
- 144
- 145
- 146
- 147
- 148
- 149
- 150
- 151
- 152
- 153
- 154
- 155
- 156
- 157
- 158
- 159
- 160
- 161
- 162
- 163
- 164
- 165
- 166
- 167
- 168
- 169
- 170
- 171
- 172
- 173
- 174
- 175
- 176
- 177
- 178
- 179
- 180
- 181
- 182
- 183
- 184
- 185
- 186
- 187
- 188
- 189
- 190
- 191
- 192
- 193
- 194
- 195
- 196
- 197
- 198
- 199
- 200
- 201
- 202
- 203
- 204
- 205
- 206
- 207
- 208
- 209
- 210
- 211
- 212
- 213
- 214
- 215
- 216
- 217
- 218
- 219
- 220
- 221
- 222
- 223
- 224
- 225
- 226
- 227
- 228
- 229
- 230
- 231
- 232
- 233
- 234
- 235
- 236
- 237
- 238
- 239
- 240
- 241
- 242
- 243
- 244
- 245
- 246
- 247
- 248
- 249
- 250
- 251
- 252
- 253
- 254
- 255
- 256
- 257
- 258
- 259
- 260
- 261
- 262
- 263
- 264
- 265
- 266
- 267
- 268
- 269
- 270
- 271
- 272
- 273
- 274
- 275
- 276
- 277
- 278
- 279
- 280
- 281
- 282
- 283
- 284
- 285
- 286
- 287
- 288
- 289
- 290
- 291
- 292
- 293
- 294
- 295
- 296
- 297
- 298
- 299
- 300
- 301
- 302
- 303
- 304
- 305
- 306
- 307
- 308
- 309
- 310
- 311
- 312
- 313
- 314
- 315
- 316
- 317
- 318
- 319
- 320
- 321
- 322
- 323
- 324
- 325
- 326
- 327
- 328
- 329
- 330
- 331
- 332
- 333
- 334
- 335
- 336
- 337
- 338
- 339
- 340
- 341
- 342
- 343
- 344
- 345
- 346
- 347
- 348
- 349
- 350
- 351
- 352
- 353
- 354
- 355
- 356
- 357
- 358
- 359
- 360
- 361
- 362
- 363
- 364
- 365
- 366
- 367
- 368
- 369
- 370
- 371
- 372
- 373
- 374
- 375
- 376
- 377
- 378
- 379
- 380
- 381
- 382
- 383
- 384
- 385
- 386
- 387
- 388
- 389
- 390
- 391
- 392
- 393
- 394
- 395
- 396
- 397
- 398
- 399
- 400
- 401
- 402
- 403
- 404
- 405
- 406
- 407
- 408
- 409
- 410
- 411
- 412
- 413
- 414
- 415
- 416
- 417
- 418
- 419
- 420
- 421
- 422
- 423
- 424
- 425
- 426
- 427
- 428
- 429
- 430
- 431
- 432
- 433
- 434
- 435
- 436
- 437
- 438
- 439
- 440
- 441
- 442
- 443
- 444
- 445
- 446
- 447
- 448
- 449
- 450
- 451
- 452
- 453
- 454
- 455
- 456
- 457
- 458
- 459
- 460
- 461
- 462
- 463
- 464
- 465
- 466
- 467
- 468
- 469
- 470
- 471
- 472
- 473
- 474
- 475
- 476
- 477
- 478
- 479
- 480
- 481
- 482
- 483
- 484
- 485
- 486
- 487
- 488
- 489
- 490
- 491
- 492
- 493
- 494
- 495
- 496
- 497
- 498
- 499
- 500
- 501
- 502
- 503
- 504
- 505
- 506
- 507
- 508
- 509
- 510
- 511
- 512
- 513
- 514
- 515
- 516
- 517
- 518
- 519
- 520
- 521
- 522
- 523
- 524
- 525
- 526
- 527
- 528
- 529
- 530
- 531
- 532
- 533
- 534
- 535
- 536
- 537
- 538
- 539
- 540
- 541
- 542
- 543
- 544
- 545
- 546
- 547
- 548
- 549
- 550
- 551
- 552
- 553
- 554
- 555
- 556
- 557
- 558
- 559
- 560
- 561
- 562
- 563
- 564
- 565
- 566
- 567
- 568
- 569
- 570
- 571
- 572
- 573
- 574
- 575
- 576
- 577
- 578
- 579
- 580
- 581
- 582
- 583
- 584
- 585
- 586
- 587
- 588
- 589
- 590
- 591
- 592
- 593
- 594
- 595
- 596
- 597
- 598
- 599
- 600
- 601
- 602
- 603
- 604
- 605
- 606
- 607
- 608
- 609
- 610
- 611
- 612
- 613
- 614
- 615
- 616
- 617
- 618
- 619
- 620
- 621
- 622
- 623
- 624
- 625
- 626
- 627
- 628
- 629
- 630
- 631
- 632
- 633
- 634
- 635
- 636
- 637
- 638
- 639
- 640
- 641
- 642
- 643
- 644
- 645
- 646
- 647
- 648
- 649
- 650
- 651
- 652
- 653
- 654
- 655
- 656
- 657
- 658
- 659
- 660
- 661
- 662
- 663
- 664
- 665
- 666
- 667
- 668
- 669
- 670
- 671
- 672
- 673
- 674
- 675
- 676
- 677
- 678
- 679
- 680
- 681
- 682
- 683
- 684
- 685
- 686
- 687
- 688
- 689
- 690
- 691
- 692
- 693
- 694
- 695
- 696
- 697
- 698
- 699
- 700
- 701
- 702
- 703
- 704
- 705
- 706
- 707
- 708
- 709
- 710
- 711
- 712
- 713
- 714
- 715
- 716
- 1 - 50
- 51 - 100
- 101 - 150
- 151 - 200
- 201 - 250
- 251 - 300
- 301 - 350
- 351 - 400
- 401 - 450
- 451 - 500
- 501 - 550
- 551 - 600
- 601 - 650
- 651 - 700
- 701 - 716
Pages: