บุปผารัตติกาลแห่งฉางอัน 1-601-1316

รบี เขา้ มาไถถ่ ามดว้ ยความรอ้ นรน “นีมนั เกิดอะไรขนึ ! บาดเจ็บตรงทีใดมา!” นบั ตงั แตบ่ ตุ รสาวติดตามเรยี นวิชากบั นกั พรตชิงซวีจือก็ ไมเ่ คยบาดเจ็บไดแ้ ผลเชน่ นีมาหลายปีแลว้ “คณุ หนไู ดร้ บั บาดเจบ็ เจา้ คะ่ ” ไฉ่ผิงรอ้ งไหห้ นา้ ตาเหยเก เลา่ เรอื งทีเกิดขนึ ในวดั ตา้ อินวนั นีออกมา ฉวีเฉินซือตกตะลงึ จนอา้ ปากคา้ ง “กลางวนั แสกๆ เกิด เรอื งเชน่ นีไดอ้ ยา่ งไร คนพวกนีไมเ่ หน็ กฎหมายบา้ น เมืองอยใู่ นสายตาแลว้ หรอื ” นางพยายามขม่ กลนั ความ ตกใจระคนโกรธเกรยี ว ตะโกนเรยี กบา่ วไพรใ่ หไ้ ปเชิญ ทา่ นหมอมาหลายครงั รวมทงั ใหบ้ า่ วไพรร่ บี สง่ จดหมาย 1050

แจง้ ฉวีเอนิ เจ๋อกบั ฉวีจืออวีดว้ ย หลงั จากกลบั ถงึ หอ้ งนอนแลว้ ฉวีชินเหยากป็ ลอ่ ยให้ มารดานาํ บา่ วไพรจ่ ดั การทกุ อยา่ งวนุ่ วายตามประสา นางเอนศีรษะคิดทบทวนเรอื งราวในวนั นีอยา่ งละเอียด รอบคอบ แตน่ า่ เสยี ดายคิดอยคู่ รูห่ นงึ ความเจ็บปวด จากหวั ไหลก่ เ็ ขา้ มารบกวนความคิด จาํ ตอ้ งโวยวายถาม ฉวีเฉินซือดว้ ยนาํ เสยี งตดิ จะออดออ้ นวา่ “ทา่ นแม่ เหตุ ใดทา่ นหมอยงั ไมม่ าอีกละ่ เจา้ คะ” “มาแลว้ เจา้ คะ่ มาแลว้ !” เยียลวีตา้ เหนียงคนสนิทขา้ ง กายฉวีเฉินซือนาํ ชายชราสวมชดุ ขนุ นางเดนิ เขา้ มา คนผู้ นีเป็นหมอหลวงผมเผา้ หนวดเคราขาวโพลน 1051

ฉวีชินเหยากบั ฉวีเฉินซือหนั มาสบตากนั ฐานะระดบั สกลุ ฉวีไมม่ ีทางเชิญหมอหลวงจากในวงั มาได้ ยงิ ไป กวา่ นนั พจิ ารณาจากชดุ ขนุ นางของหมอหลวงทา่ นนีแลว้ เป็นไปไดว้ า่ ยงั เป็นอนั โสว่ * ดว้ ย “นีมนั เรอื งอะไรกนั ” ฉวีเฉินซือแสดงสีหนา้ งนุ งง “ทา่ นนีคือหมอหลวงอวีจากสาํ นกั หมอหลวง” เยียลวีตา้ เหนียงกลา่ วดว้ ยความรูส้ กึ เป็นเกียรติอยา่ งยิง “กลา่ ว วา่ รบั คาํ สงั จากองคห์ ญิงเตอ๋ หรงใหม้ าตรวจอาการคณุ หนขู องพวกเราโดยเฉพาะเจา้ คะ่ ” หมอหลวงอวี?! 1052

ฉวีเฉินซือนิงองึ ไปทนั ใด นางเคน้ สมองขบคดิ อยา่ งสดุ กาํ ลงั ผา่ นไปประเดียวหนงึ ดวงตาพลนั สวา่ งวาบ นี...ไมใ่ ช่อวีรวั สยุ่ ทีเชียวชาญการรกั ษาอาการบาดเจบ็ ทีกระดกู อีกทงั เคยตอ่ กระดกู ใหอ้ ดีตฮอ่ งเตส้ าํ เรจ็ มา แลว้ หรอกหรอื ฉวีเฉินซือดีใจจนไมร่ ูว้ า่ จะพดู อยา่ งไรดี รบี ลกุ ขนึ มาคา รวะอวีรวั สยุ่ เตม็ พธิ ีการ เอย่ ทกั ทายดว้ ยรอยยมิ นอบนอ้ มวา่ “ลาํ บากใหอ้ งคห์ ญิงตอ้ งเป็นหว่ งแลว้ ได้ ยนิ ชือเสียงของหมอหลวงอวีมานาน เชิญเขา้ มาเลยเจา้ คะ่ เชิญๆ” วา่ แลว้ นางกห็ นั ไปสง่ สายตาบอกเยียลวีตา้ เหนียง ใหน้ างรบี ไปเตรยี มเงินตอบแทนเลก็ นอ้ ยมา 1053

เมือคาํ นงึ ถงึ วา่ อวีรวั สยุ่ อายลุ ว่ งเลยไปกวา่ เจด็ สบิ ปีแลว้ บตุ รสาวไมจ่ าํ เป็นตอ้ งหลบเลยี งอะไร เพียงแคน่ าํ ผา้ ผืน หนงึ มาคลมุ ปิดหนา้ ฉวีชินเหยาเอาไว้ ถงึ คอ่ ยเปิดเผย บาดแผลใหท้ า่ นหมอหลวงอวีตรวจดู อวีรวั สยุ่ บอกตามตรงวา่ ไมจ่ าํ เป็น เขาสมั ผสั บรเิ วณทีฉวี ชินเหยาไดร้ บั บาดเจบ็ ผา่ นเสอื สงั ใหฉ้ วีชินเหยาลอง เคลอื นไหวอยหู่ ลายทา่ ทางก่อนจะเอย่ วา่ “โชคดีทีปกติ คณุ หนเู ป็นคนรา่ งกายแขง็ แรง กระดกู ไมไ่ ดร้ บั ความเสยี หาย บาดเจบ็ แคผ่ ิวหนงั ภายนอก รวมถงึ บาดเจ็บภาย ในอีกเลก็ นอ้ ย ไมใ่ ช่เรอื งน่าเป็นหว่ ง พกั ฟื นไมก่ ีวนั กจ็ ะ หายดีเป็นปกต”ิ 1054

อวีรวั สยุ่ วิชาแพทยล์ าํ เลศิ น่าอศั จรรย์ ในเมือเขากลา่ ว ออกมาเช่นนี คดิ วา่ ฉวีชินเหยาคงไมม่ ีอะไรนา่ เป็นหว่ ง แลว้ จรงิ ๆ ฉวีเฉินซือจงึ วางใจลง รบี ปันสีหนา้ ยมิ แยม้ เอย่ ขอบคณุ ไปอีกหลายคาํ อวีรวั สยุ่ นาํ กระปกุ ขนาดเลก็ ออกจากแขนเสอื กลา่ วกบั ฉวีเฉินซือวา่ “นาํ ยานีทาบรเิ วณบาดแผลทกุ วนั อยา่ ได้ ขาดชว่ ง ไมเ่ กินครงึ เดือน อาการบาดเจ็บก็จะหายดีไป กวา่ ครงึ แลว้ ” ฉวีเฉินซือประคองตลบั กระเบืองดว้ ยมือทงั สองอยา่ ง ระมดั ระวงั แลว้ สงั ใหเ้ ยียลวีตา้ เหนียงมอบสนิ นาํ ใจตอบ แทนให้ ยมิ บางพลางเอย่ วา่ “คา่ ตอบแทนสว่ นนีเป็น นาํ ใจเลก็ นอ้ ยเจา้ คะ่ ” 1055

อวีรวั สยุ่ โบกมือปฏิเสธโดยตรง “ขา้ กไ็ ดร้ บั การไหวว้ าน มา ถา้ หากไมใ่ ชซ่ ือ...” ทนั ทีทีคาํ พดู หลดุ จากปาก เขา กต็ ระหนกั ไดว้ า่ พลงั เผลอไป จงึ รบี แกค้ าํ เอย่ วา่ “ถา้ หากองคห์ ญิงไมส่ งั กาํ ชบั ดว้ ยความใสใ่ จ ขา้ กค็ งไมอ่ าจ เรง่ มาถงึ จวนทนั เวลา อาการบาดเจ็บของคณุ หนไู มไ่ ด้ หนกั หนา แตน่ า่ เป็นหว่ งทีสดุ วา่ จะเรอื รงั พวกเจา้ รบี ทายาใหค้ ณุ หนู อยา่ มวั แตร่ รี ออยเู่ ลย” กลา่ วจบเขาก็ หนั ไปประสานมือใหฉ้ วีเฉินซือ “เช่นนนั ขอตวั กอ่ น” ฉวีเฉินซือรงั คนเอาไวไ้ มไ่ ด้ จาํ ตอ้ งใหบ้ า่ วไพรส่ ง่ อวีรวั สุ่ ยออกจากจวนไปแตโ่ ดยดี สว่ นนางกลบั มานงั ขา้ งเตียง ฉวีชินเหยาเพือช่วยทายา 1056

ฉวีชินเหยาหยิบตลบั กระเบืองเคลอื บสขี าวลวดลาย หรูหรางดงามขนึ มา เพง่ พินิจดดู ว้ ยแววตาใสกระจา่ ง ผา่ นไปเนินนานก็ถอนหายใจออกมาแผว่ เบาแลว้ วางไว้ ขา้ งๆ หลบั ตาลงโดยไมส่ นใจเหลือบมองอีก ในจวนเหวยกวั กง ผคู้ นกาํ ลงั โกลาหลวนุ่ วายยกใหญ่ หมอหลวงจากในวงั ผลดั เปลยี นกนั มากลมุ่ แลว้ กลมุ่ เลา่ ซยา่ เหยียนกลบั ไมม่ ีทีทา่ วา่ จะไดส้ ตติ ืนขนึ มา ซยา่ หงเซิงกบั องคห์ ญิงเตอ๋ หรงรอ้ นใจดงั ไฟลน แม้ กระทงั ฮอ่ งเตก้ บั อีเฟยทรงทราบขา่ วแลว้ ยงั สง่ คน 1057

มาสอบถามอยเู่ ป็นระยะ สว่ นออู๋ อ๋ งถงึ ขนาดออกจากวงั มาเยียมเยียนดว้ ยตนเอง คงั ผงิ ยงั ไมย่ อมอยเู่ ฉยๆ กระชากคอเสอื หมอหลวงคน หนงึ โวยวายเสียงดงั วา่ “พวกเจา้ ผลดั กนั ตรวจอาการ มานานถงึ เพียงนีแลว้ เหตใุ ดอาเหยียนถงึ ยงั ไมฟ่ ื นขนึ มาอีก พวกเจา้ นีมนั โงเ่ งา่ โงเ่ ง่าสนิ ดี!” ออู๋ อ๋ งตะคอกใสน่ างอยา่ งหงดุ หงิดเหลอื ทน “ในเวลา เชน่ นีเหตใุ ดเจา้ ยงั เอาแตก่ อ่ เรอื งยงุ่ ไปอยทู่ างโนน้ เลย ไป!” นีเป็นครงั แรกทีคงั ผิงโดนพีชายตาํ หนิดว้ ยวาจาเกรยี ว กราดดดุ นั เช่นนี นางอดนิงองึ อยกู่ บั ทีไมไ่ ด้ ผา่ นไปครู่ 1058

หนงึ กเ็ บป้ าก เดินมาหาลนิ เซียวทียืนเหมอ่ ลอยมองออก ไปนอกหนา้ ตา่ ง เขยา่ แขนของเขาแลว้ เอย่ วา่ “พีสบิ เอด็ พีเจ็ดดขุ า้ ” ความคดิ ของลนิ เซียวไมร่ ูว้ า่ ลอ่ งลอยไปอยทู่ ีใดนานแลว้ ไมร่ บั รูส้ งิ ทีคงั ผงิ กลา่ วกบั ตนเองเลยสกั นิด คงั ผิงรูส้ กึ เบือหนา่ ยยิงนกั เอามือเทา้ คางมองออกไป นอกหนา้ ตา่ ง “ตกลงอาเหยียนเป็นอะไรกนั แน่ หมอ หลวงตงั หลายคนมาตรวจก็ยงั หาสาเหตไุ มไ่ ด้ เอ?๋ พีสบิ เอด็ ทา่ นวา่ อาเหยียนใชไ่ ดร้ บั บาดเจบ็ ภายในหรอื ไม”่ คาํ พดู นีดเู หมือนจะกระทบใจลนิ เซียวเขา้ เขาถอนสาย ตากลบั มา ไมเ่ อย่ ตอบแตก่ ลบั ยอ้ นถามวา่ “ตอนนียาม 1059

ใดแลว้ ” คงั ผิงตอบดว้ ยสหี นา้ เลอื นลอย “ใกลจ้ ะถงึ ยามเวย่ * แลว้ พีสบิ เอด็ วนั นีเกิดเรอื งตงั มากมาย ขา้ ยงั กิน อาหารกลางวนั ไมท่ นั อิมดว้ ยซาํ หวิ จะตายอยแู่ ลว้ ” ลนิ เซียวจิตใจไมอ่ ยกู่ บั เนือกบั ตวั เอย่ ตอบอยา่ งขอไปที วา่ “กใ็ หบ้ า่ วไพรไ่ ปหาอะไรใหเ้ จา้ กินส”ิ สายตายงั คง เหมอ่ มองออกไปนอกหนา้ ตา่ ง ตอนนีเองมีบา่ วไพรเ่ ขา้ มารายงาน “ซือจือ องครกั ษ์ ประจาํ ตวั ของทา่ นรอพบอยดู่ า้ นนอกขอรบั ” 1060

ลนิ เซียวดวงตาสวา่ งวาบขนึ มา หมนุ ตวั เดนิ ออกไปขา้ ง นอก พอไปถงึ ระเบียงทางเดินกเ็ หน็ พวกฉางหรงรออยู่ ดงั คาด ทนั ทีทีฉางหรงเหน็ ลนิ เซียวกก็ า้ วเขา้ ไปใกล้ กดเสยี งลง ตาํ เอย่ รายงาน พอฟังรายงานจากฉางหรงจบ ลนิ เซียวกร็ ูส้ กึ โลง่ อกขนึ มาเลก็ นอ้ ยก่อนจะสงั กาํ ชบั วา่ “ทกุ อยา่ งยงั เหมือนก่อน หนา้ นี จบั ตาดไู วใ้ หด้ ี อยา่ ใหเ้ กิดขอ้ ผิดพลาดอีก” ฉางหรงรบั คาํ สงั แลว้ เดนิ จากไป 1061

เมือลนิ เซียวเดินกลบั เขา้ ไปในหอ้ ง สหี นา้ ก็ผอ่ นคลายลง กวา่ เมือครูม่ าก คงั ผิงอดสงสยั ขนึ มาไมไ่ ด้ เขา้ ไปคลอ้ ง แขนลนิ เซียวตงั ใจจะถามตน้ สายปลายเหตุ กม็ ีเสยี ง ซกั ไซข้ ององคห์ ญิงเตอ๋ หรงดงั มาจากในหอ้ ง “อวีรวั สยุ่ ละ่ เพราะอะไรเขาทีมีฐานะเป็นถงึ อนั โสว่ วนั นีกลบั ไมเ่ หน็ แมแ้ ตเ่ งา” ขา้ งในคลา้ ยจะมีคนพยายามตอบอยา่ งประจบเอาใจ “อวีอนั โสว่ ไมก่ ีวนั นีขอลาหยดุ เมือครูข่ า้ นอ้ ยใหค้ นไป เชิญแลว้ บงั เอิญวา่ อวีอนั โสว่ ออกจากบา้ นไปตรวจ อาการคนไข้ ตอนนีสง่ คนไปเชิญอีกรอบแลว้ ขอรบั ” “เป็นหมอคนหนงึ ในสาํ นกั หมอหลวง สมควรรอรบั คาํ 1062

สงั อยตู่ ลอดเวลา เขาชา่ งดีนกั เชียว บงั อาจไปตรวจ รกั ษาผอู้ ืนโดยพลการ ใครใชใ้ หเ้ ขาขวญั กลา้ ถงึ เพียงนี” เตอ๋ หรงทงั รอ้ นใจทงั โกรธเคือง สงั ใหบ้ า่ วไพรร่ บี ไปตา มอวีรวั สยุ่ มา อยา่ ไดช้ กั ชา้ สกั ชวั ขณะเดียว ออู๋ อ๋ งก็มีสหี นา้ ไมด่ ีเทา่ ไรนกั เสียงทมุ้ ตาํ สงั กาํ ชบั บา่ ว ไพรว่ า่ “ไปสืบดดู ว้ ยวา่ อวีรวั สยุ่ ไปตรวจรกั ษาใคร” ลนิ เซียวรงั ตวั บา่ วไพรค่ นนนั เอาไว้ แลว้ เอย่ ขนึ ทนั ที “ไม่ ตอ้ งแลว้ อวีรวั สยุ่ ไปตรวจรกั ษาสหายของขา้ คนหนงึ อีกเดียวกค็ งเรง่ เดนิ ทางมาถงึ ทีนี” ออู๋ อ๋ งตกตะลงึ ไปเลก็ นอ้ ย 1063

เตอ๋ หรงทีอยขู่ า้ งในไดย้ ินคาํ ตอบของลนิ เซียว โทสะที คกุ รุน่ พลนั สลายเป็นความจาํ ใจในพรบิ ตา เอย่ เรยี กลนิ เซียวใหเ้ ขา้ ไปหา จบั มือเขาพลางทอดถอนใจ “เป็น สหายเช่นไรกนั ถงึ ทาํ ใหเ้ จา้ ใสใ่ จเพียงนี อาเหยียนตอนนี อาการไมด่ ีเลย เจา้ รบี ไปบอกอวีรวั สยุ่ วา่ อยา่ ไดเ้ สยี เวลา ใหเ้ ขารบี มาตรวจอาการอาเหยียนโดยเรว็ ทีสดุ ” ลนิ เซียวเอย่ ปลอบโยน “หมอหลวงอวีกาํ ลงั เรง่ เดนิ ทาง มาแลว้ คาดวา่ อีกประเดียวคงจะถงึ ” ระหวา่ งทีเอย่ ปลอบก็เหลอื บมองไปทีเตียงนอน ไมร่ ูว้ า่ เป็นภาพลวง ตาหรอื ไม่ แตร่ บั รูไ้ ดว้ า่ สีหนา้ ของซยา่ เหยียนดเู หมือนจะ แยก่ วา่ เมือสกั ครูห่ ลายสว่ น 1064

ซยา่ ตีเองกเ็ อย่ ปากขนั อาสาขนึ “บา้ นของอวีรวั สยุ่ อยทู่ ี ใด ขา้ จะไปเชิญเขาดว้ ยตวั เอง” ทนั ใดนนั ก็มีบา่ วไพรร่ ายงานอยดู่ า้ นนอกดว้ ยนาํ เสยี ง ยินดี “หมอหลวงอวีมาแลว้ เจา้ คะ่ !” ทกุ คนตา่ งมีสหี นา้ โลง่ อก หมอหลวงอวีกา้ วเขา้ มาในหอ้ งอยา่ งไมร่ บี รอ้ นเทา่ ใด เรมิ จากเหลยี วมองประเมินสภาพภายในหอ้ ง แลว้ คารวะทา่ นราชบตุ รเขยกบั องคห์ ญิงเตอ๋ หรงและคนอืนๆ ถงึ ไดก้ า้ วเขา้ ไปตรวจชีพจรใหซ้ ยา่ เหยียน 1065

ผา่ นไปพกั ใหญ่ อวีรวั สยุ่ ลองเปิดเปลอื กตาซยา่ เหยียนดู เขานิงเงียบไปครูห่ นงึ ก็ลกุ ขนึ เอย่ “ทา่ นหญิงตอ้ งเผชิญกบั เหตกุ ารณต์ ืนตระหนกเสียขวญั จิตใจออ่ นแอ สติไมอ่ ยกู่ บั ตวั ถงึ ไดห้ ลบั ลกึ ไมย่ อมตืน ขนึ มาเชน่ นี ขา้ นอ้ ยจะสงั ยาใหท้ า่ นหญิง ลองดืมเทียบ แรกดกู อ่ น” วา่ แลว้ เขากม็ องซยา่ เหยียนแวบหนงึ ดว้ ยสีหนา้ ครุน่ คิด กอ่ นจะลกุ ขนึ แลว้ ออกไปเขียนใบสงั ยานอกหอ้ ง เมือดืมยารสชาตเิ ขม้ ขน้ ชามหนงึ ลงไป ในทีสดุ ซยา่ เหยี 1066

ยนก็คอ่ ยๆ ไดส้ ติขนึ มา พอมองเหน็ เตอ๋ หรงและคนอืนๆ หอ้ มลอ้ มรอบเตียงดว้ ยแววตาวติ กรอ้ นรนกเ็ อย่ ขนึ ดว้ ย นาํ เสียงออ่ นระโหย “ทา่ นพอ่ ทา่ นแม”่ เตอ๋ หรงดีใจจนนาํ ตาไหลรนิ โอบกอดซยา่ เหยียนเอาไว้ “ตืนมาก็ดี ตืนมาก็ดีแลว้ ” จากนนั นางรบี เรยี กอวีรวั สยุ่ เขา้ มาตรวจอาการอีกครา หลงั จากอวีรวั สยุ่ ตรวจดแู ลว้ กบ็ อกวา่ ใหซ้ ยา่ เหยียนพกั ผอ่ นอยา่ งสงบ ไมก่ ีวนั นีอยา่ ปลอ่ ยใหน้ างเจอเหตกุ ารณ์ ซาํ รอยเดิมอีก ก็ไมม่ ีอะไรน่าเป็นหว่ งแลว้ 1067

คงั ผงิ เหน็ วา่ ซยา่ เหยียนปลอดภยั ดีก็รูส้ กึ ตืนเตน้ ดีใจเป็น ลน้ พน้ จนนิสยั ชอบเอะอะโวยวายเป็นเดก็ ๆ กลบั มาอีก ครงั พดู คยุ กบั พวกซยา่ ตีไปเรอื ย เลา่ เหตกุ ารณน์ า่ หวาดเสยี วทีเกิดขนึ ในวดั ตา้ อินวนั นีขนึ มา “...พรบิ ตาเดียวก็มีคนโผลม่ าเยอะแยะเลย แตล่ ะคน ถือดาบเอาไวเ้ ลม่ หนงึ ขา้ เขา้ ไปประมือกบั พวกมนั ไม่ นานกล็ ม้ ลงไปคนหนงึ แตน่ ่าเสยี ดายพวกมนั มีคนมาก เกินไป เสวียหนกู บั หงหนคู นของขา้ กไ็ มอ่ ยขู่ า้ งกาย สดุ ทา้ ยขา้ รบั มือไมไ่ หว ไมอ่ ยา่ งนนั จะปลอ่ ยใหพ้ วกมนั จบั ตวั อาเหยียนไดห้ รอื ” นางอธิบายอยา่ งชดั เจนสมจรงิ ขา้ มสว่ นทีเกียวขอ้ งกบั ฉวีชินเหยาไป ไมเ่ อย่ ถงึ สกั คาํ โดยสนิ เชิง 1068

ลนิ เซียวทงั โมโหทงั ขบขนั แตไ่ มค่ ดิ เอย่ แกไ้ ขใหถ้ กู ตอ้ ง ปลอ่ ยใหน้ างปันแตง่ เรอื งราวยืดยาวออกไปไมส่ นิ สดุ “นอกจากอาเหยียนแลว้ โจรรา้ ยพวกนียงั จบั ตวั คณุ หนู คนอืนอีกหรอื ไม”่ ออู๋ อ๋ งไมไ่ ดไ้ ปเหน็ ทีเกิดเหตดุ ว้ ยตนเอง รวมถงึ ยงั ไมท่ นั ทาํ ความเขา้ ใจตน้ สายปลายเหตขุ อง เรอื งทงั หมด เวลานีเมือฟังคงั ผิงเลา่ เหตกุ ารณก์ ็อดรูส้ กึ ประหลาดใจขนึ มาไมไ่ ด้ “ไมเ่ ลย” เตอ๋ หรงเลา่ ดว้ ยความหวาดผวา “เปา้ หมาย ของพวกมนั เป็นอาเหยียนคนเดียวมาตงั แตแ่ รก จาํ ไดว้ า่ ตอนนนั คณุ หนจู วนจิงไหโ่ หวยงั ลม้ ลงกบั พืน พวกมนั กลบั ทิงเหยือทีอยใู่ กลม้ ือมาเลอื กเหยือทีอยไู่ กลกวา่ พอ 1069

จบั ตวั อาเหยียนไดก้ ็จะกระโดดขา้ มกาํ แพงหนีไป ขอบ คณุ ฟา้ ดินทีองครกั ษข์ องเหวยจินมาถงึ ทนั เวลา พวกมนั จงึ ทาํ ไมส่ าํ เรจ็ ตามแผน” พอเลา่ มาถงึ ตรงนี เตอ๋ หรงเหมือนจะนกึ อะไรบางอยา่ ง ขนึ มาได้ “คณุ หนฉู วีจวนไทส่ อื ลงิ คนนนั ไมร่ ูว้ า่ เป็น อยา่ งไรบา้ งแลว้ ตอ้ งขอบคณุ นางทีชว่ ยถ่วงเวลาพวก โจรเอาไว้ ไมอ่ ยา่ งนนั อาเหยียนจะตอ้ งตกอยใู่ นสภาพ ใดกย็ งั ไมร่ ูเ้ ลย” “คณุ หนฉู วี?!” ซยา่ ตีอทุ านอยา่ งตกตะลงึ “วนั นีคณุ หนฉู วีกไ็ ปดว้ ยอยา่ งนนั หรอื ” ลนิ เซียวไดย้ นิ คาํ นีกบั หู สายตากม็ องขวบั ไปทางซยา่ ตี 1070

รวดเรว็ ปานสายฟา้ คงั ผิงเบป้ ากดว้ ยความดแู คลน ขณะกาํ ลงั จะเอย่ ปาก พดู บางอยา่ ง ซยา่ เหยียนทีนอนซมอยบู่ นเตียงกเ็ อาผา้ เช็ดหนา้ ปิดปาก สง่ เสยี งไอโขลกอยา่ งรุนแรง “ทา่ นแม่ ขา้ ยงั รูส้ กึ อดึ อดั เหลือเกินเจา้ คะ่ ” กวา่ จะ หายใจเป็นปกติไดไ้ มใ่ ชเ่ รอื งง่าย ซยา่ เหยียนดงึ แขนเสอื มารดาเบาๆ ดว้ ยความออ่ นเพลีย คนทงั หลายในหอ้ งเหน็ ดงั นนั ยงั จะมีใครจาํ เรอื งของ คณุ หนฉู วีไดอ้ ีกเลา่ รบี สงั บา่ วไพรเ่ ป็นเสียงเดียวกนั วา่ ใหไ้ ปตามอวีรวั สยุ่ มาอีกหน 1071

คืนนีลนิ เซียวไมต่ อ้ งเขา้ เวร หลงั ออกจากจวนเหวยกวั กง แลว้ กม็ งุ่ หนา้ กลบั วงั หลนั ออ๋ ง ในเรอื นซือหรูเวินกเู ตรยี มทกุ อยา่ งไวพ้ รอ้ มสรรพ ทนั ทีที เหน็ ลนิ เซียวกลบั มากเ็ อย่ ถามอยา่ งกระตือรอื รน้ “ทา่ นหญิงไมเ่ ป็นอะไรมากกระมงั ” วนั นีชยุ ซือกลบั ถงึ วงั ก็ทาํ เรอื งเสียใหญ่โต พวกหลหี มวั มวั ตอ้ งไปเชิญหมอหลวง ตอ้ งซือยาตามใบสงั ทาํ ใหท้ กุ 1072

คนในวงั หลนั ออ๋ งตอ้ งวนุ่ วายไปหมด แมเ้ วินกไู มอ่ ยาก รบั รูก้ ค็ งยากแลว้ ลนิ เซียวรบั นาํ ชาจากมือเวนิ กู เอย่ ตอบอยา่ งกระชบั ได้ ใจความ “ตอนนีฟื นแลว้ ” เวนิ กพู ยกั หนา้ อยา่ งสบายใจ ซือจือคงเป็นหว่ งทา่ นหญิง มากถงึ ไดอ้ ยทู่ ีจวนเหวยกวั กงจนคาํ มืดป่านนีคอ่ ยกลบั มา เหน็ ไดช้ ดั วา่ ในใจคงใหค้ วามสาํ คญั กบั ทา่ นหญิงไม่ นอ้ ย ดทู า่ ฉางหรงเจา้ ลกู คนนีคงจะเขา้ ใจผิดไป คณุ หนู ฉวีคณุ หนชู วีอะไรกนั ไหนเลยจะเทียบเคียงทา่ นหญิงที งดงามดจุ เทพเซียนไดเ้ ลา่ เวนิ กคู ดิ พลางเหลือบมองนอกผา้ มา่ นโดยไมต่ งั ใจ ใบ 1073

หนา้ ปรากฏรอยยมิ มีเลศนยั ลกึ ลบั ทงิ เฟิงกบั เสา่ เสวีย ยงั รอฟังคาํ สงั อยใู่ นหอ้ งขา้ ง ครงั กอ่ นเคยเกรนิ กบั พวก นางเรอื งการเป็นสาวใชห้ อ้ งขา้ งของซือจือไปแลว้ พวก นางตอบรบั อยา่ งขวยเขิน ไมต่ อ้ งบอกเลยวา่ เตม็ อกเตม็ ใจเพียงใด หลายวนั มานีเวินกจู งึ ทมุ่ เทอบรมสงั สอนพวกนางไปหลายเรอื งแลว้ คืนนีเป็นโอกาสหาได้ ยากนกั ทีซือจือจะกลบั มานอนคา้ งทีวงั ประเดียวตอ้ งให้ พวกนางมาปรนนิบตั ิซือจือ ในสมองของลนิ เซียวคิดจดจอ่ อยวู่ า่ จะสบื เรอื งวดั ตา้ อิน ใหก้ ระจ่างทกุ แง่มมุ ไดอ้ ยา่ งไร มีหรอื จะจบั สงั เกตสหี นา้ ทา่ ทางเลก็ ๆ นอ้ ยๆ ของเวนิ กไู ด้ พอดืมนาํ ชาเรยี บรอ้ ย แลว้ ก็เขา้ หอ้ งสขุ าไปลา้ งหนา้ บว้ นปาก 1074

จนกระทงั เขาเดนิ ออกจากหอ้ งสขุ าพรอ้ มเรอื งราวหนกั องึ ในใจ เงยหนา้ ขนึ มาก็มองเหน็ วา่ หนา้ เตียงมีสตรสี อง นางยืนอยดู่ ว้ ยทา่ ทีขวยเขิน พวกนางสวมกระโปรงหรูฉวนิ รดั ทรวงอกแคช่ ินเดียว เหมือนกนั ไมม่ ีผดิ เพียน เปิดเปลือยช่วงไหลแ่ ละเนินอก ขาวผดุ ผาดสะอาดตา ใบหนา้ เป็นสแี ดงเปลง่ ปลงั แวว ตาเขินอายแตแ่ ฝงดว้ ยความออ่ นหวานเปียมเสน่ห์ “ทิงเฟิง? เสา่ เสวีย?” ตอนแรกลนิ เซียวรูส้ กึ ตกใจ แตก่ ็ สงบเยือกเยน็ ลงไดอ้ ยา่ งรวดเรว็ ขม่ กลนั โทสะพลางเอย่ ถามวา่ “ผใู้ ดใชใ้ หพ้ วกเจา้ เขา้ มา” พวกนางสองคนกา้ วออกมายอบกายคารวะลนิ เซียวโดย 1075

พรอ้ มเพรยี งพลางเอย่ ตอบดว้ ยนาํ เสยี งน่มุ นวล “พวกบา่ วรบั คาํ สงั จากเวนิ หมวั มวั ใหม้ าปรนนิบตั ซิ ือจือ เจา้ คะ่ ” ลนิ เซียวพดู อะไรไมอ่ อก เขาควรจะคิดไดต้ งั แตแ่ รกแลว้ ถา้ หากไมม่ ีคาํ อนญุ าตจากเวินกู สาวใชท้ งั สองคงไม่ กลา้ เขา้ มาโดยไมไ่ ดร้ บั เชิญ เฮอ้ ...แมน่ มคนนีของเขาดี ไปเสยี ทกุ เรอื ง เวน้ แตว่ า่ เหมือนกบั ฉางหรงตรงทีชอบ ตดั สนิ ใจทาํ อะไรโดยพลการ ระหวา่ งทีเขาคิดเชน่ นีกก็ ลา่ วกบั ทงิ เฟิงและเสา่ เสวียดว้ ย นาํ เสยี งเยน็ ชา 1076

“ขา้ ไมต่ อ้ งการใหพ้ วกเจา้ มาปรนนิบตั ิ ออกไป! ให้ เวนิ หมวั มวั มาพบขา้ ขา้ มีเรอื งจะถามนาง” ทงิ เฟิงกบั เสา่ เสวียหนั มาสบตากนั อยา่ งตกตะลงึ ใบ หนา้ รอ้ นผา่ วคลา้ ยจะลกุ เป็นไฟกระนนั ซือจือถงึ กบั ไม่ ยอมใหพ้ วกนางปรนนิบตั ิ นีกาํ ลงั ดแู คลนความงามของ พวกนางหรอื ไร ลนิ เซียวเหน็ พวกนางยงั มวั อืดอาดยืดยาดไมย่ อมออกไป สหี นา้ พลนั เครง่ ขรมึ ลง ก่อนจะตวาดเสียงดงั วา่ “ไมไ่ ด้ ยินทีขา้ พดู หรอื !” สตรที งั สองนางสะดงุ้ ตกใจจนตวั สนั รบี คารวะขอ 1077

ตวั อยา่ งลนลานแลว้ ถอยออกไปจากหอ้ ง ไมน่ านเวนิ กกู เ็ ดนิ เขา้ มาดว้ ยสีหนา้ ฉงนสงสยั นาํ เสยี ง นมุ่ นวลเอย่ วา่ “เป็นเพราะทิงเฟิง เสา่ เสวียปรนนิบตั ิไม่ ถกู ใจใชห่ รอื ไม่ ซือจืออยา่ โกรธไปเลย เดียวแมน่ มจะ อบรมสงั สอนพวกนางเอง” ลนิ เซียวขมวดคิวแลว้ เอย่ วา่ “แมน่ ม เรอื งทีเกิดขนึ วนั นี แคค่ รงั เดียวก็เกินพอ วนั หนา้ หา้ มทาํ อะไรโดยพลการ อยา่ งวนั นีอีก” เวนิ กแู ทบไมเ่ คยเหน็ ลนิ เซียวเผยสหี นา้ เครง่ ขรมึ ดดุ นั ตอ่ หนา้ ทวา่ นางกลบั ไมร่ ูส้ กึ หวาดกลวั แตอ่ ยา่ งใด เพียง คิดใครค่ รวญแลว้ เอย่ วา่ “ซือจือไมถ่ กู ใจรูปโฉมของทิง 1078

เฟิงและเสา่ เสวียหรอื ” หากวา่ กนั ตามหลกั แลว้ รูปโฉมของพวกนางทงั สองถือวา่ คดั เลือกมาจากหนงึ ในรอ้ ย โดยเฉพาะเสา่ เสวียทีผิว พรรณทงั ขาวผอ่ งและชมุ่ ชืนยงิ ราวกบั วา่ จะคนั นาํ ออก มาไดก้ ไ็ มป่ าน เรอื นรา่ งกย็ งิ อวบอิมสมสว่ น บรุ ุษใดเหน็ แลว้ จะไมช่ อบใจบา้ งเลา่ ลนิ เซียวเหน็ เวนิ กยู งั ไมเ่ ขา้ ใจความหมายของตน นาํ เสียงก็ยงิ เนน้ หนกั ขนึ “แมน่ ม ทา่ นฟังใหด้ ี ขา้ ไมช่ อบ เรอื งเช่นนี โดยเฉพาะไมช่ อบใหค้ นขา้ งกายคดิ ไปเองวา่ ทาํ ถกู ตอ้ ง เขา้ มายมุ่ ยา่ มกบั ความโปรดปรานของขา้ ตามอาํ เภอใจ แมแ้ ตท่ า่ นกไ็ มไ่ ด้ เขา้ ใจหรอื ไม”่ 1079

ความสนใจของเวนิ กกู ลบั จดจอ่ อยทู่ ีคาํ พดู ประโยคหนา้ ของลนิ เซียว ‘ไมช่ อบเรอื งเชน่ นี’ นางสบั สนมนึ งง นบั ตงั แตซ่ ือจืออายสุ ามขวบ อดีตฮ่องเตก้ ท็ รงแตง่ ตงั ยอด ฝีมือสงู สง่ หลายทา่ นมาฝึกสอนวิทยายทุ ธให้ เตบิ โต อยา่ งสวสั ดภิ าพราบเรยี บมาตลอด แมก้ ระทงั ตอ้ งลม เป็นหวดั หรอื ไอเจ็บคอกเ็ กิดขนึ นอ้ ยครงั รา่ งกายแข็งแรง สมบรู ณอ์ ยา่ งเหน็ ไดช้ ดั หรอื จะเป็นโรครา้ ยทีไมอ่ าจเปิด เผยกบั ผใู้ ดได้ ลนิ เซียวเหน็ เวนิ กแู สดงสีหนา้ สนิ หวงั กเ็ ขา้ ใจวา่ นางคดิ เลยเถิดไปไกลแลว้ รูส้ กึ กลดั กลมุ้ ขนึ มาโดยพลนั เอย่ ดว้ ยนาํ เสียงหงดุ หงิดราํ คาญ “สรุปวา่ ตอ่ ไปถา้ ทา่ นกลา้ ยดั เยียดคนมาใหข้ า้ สง่ เดช สง่ มาคนหนงึ ขา้ ก็จะ ขายออกไปคนหนงึ ” 1080

เวนิ กไู ดย้ นิ ดงั นีกข็ บคดิ จนเขา้ ใจความหมายบางอยา่ ง นางนงั ลงตรงขอบเตียง อมยมิ พลางเงยหนา้ มองลนิ เซียว “ซือจือช่างเป็นคนหน่มุ ทีซือสตั ยจ์ รงิ ใจนกั ตอนนี มีใครอยใู่ นใจแลว้ ก็ไมเ่ หลยี วแลสตรธี รรมดาสามญั อีก ก็ดี วนั หนา้ เมือทา่ นหญิงเขา้ มาอยใู่ นวงั พวกทา่ นสอง คนจะไมม่ ีผใู้ ดมารบกวน ใชช้ ีวติ คผู่ กู พนั เพียงหนงึ เดียว อยา่ งนีดีทีสดุ แลว้ ” ลนิ เซียวขมวดคิวแน่น “ทา่ นหญิง? ทา่ นหญิงอะไรกนั ” เวนิ กตู กใจหนา้ เปลยี นสี “ทา่ นหญิงอีซอู ยา่ งไรเลา่ ทา่ น ออ๋ งกบั องคห์ ญิงเตอ๋ หรงไมไ่ ดม้ ีเจตนาเชน่ นีหรอกหรอื ” 1081

ลนิ เซียวลกุ พรวดทนั ใด “ทา่ นอยา่ พดู จาเหลวไหล ไม่ เคยมีเรอื งเช่นนนั เลย” เวินกมู องเหน็ สีหนา้ ลนิ เซียวมีความตกตะลงึ ความ ราํ คาญ สงิ เดียวทีขาดหายไปคือความยนิ ดี จงึ เขา้ ใจ กระจา่ งชดั ทนั ใด นาํ เสียงผอ่ นคลายลงกวา่ เดมิ “หรอื คณุ ชายยงั คิดถงึ คณุ หนสู กลุ ฉวีผนู้ นั ” ลนิ เซียวตะลงึ งนั ใบหนา้ แดงกาํ ลามไปถงึ ลาํ คอ ลอบ สบถดา่ ฉางหรงในใจ กอ่ นจะนิงเงียบไปครูห่ นงึ แลว้ จงึ ตอบอยา่ งเปิดเผยวา่ “ใช่แลว้ ทา่ นพดู ถกู นอกจากคณุ หนฉู วี ขา้ ก็ไมส่ นใจใครทงั นนั แมน่ ม ขา้ เหนือยมาก แลว้ คาํ พดู กอ็ ธิบายชดั เจนถงึ เพียงนี ทา่ นกลบั หอ้ งไป เถอะ ขา้ จะนอนแลว้ ” 1082

กลา่ วจบเขาก็ถอดรองเทา้ แสดงเจตนาชดั เจน เอนกาย นอนบนเตียงลาํ ตวั เหยียดตรง หลบั ตาลงแลว้ ไมส่ นใจ เวินกอู ีก ผา่ นไปพกั ใหญ่กวา่ เวินกจู ะไดส้ ติจากความตกตะลงึ ดู จากรูปการณซ์ ือจือคงตงั ใจจะแตง่ คณุ หนฉู วีผนู้ นั เขา้ วงั จรงิ ๆ เสยี แลว้ แตว่ า่ ...จะตอบทางฝังทา่ นหญิงอยา่ งไร ไหนจะฮ่องเตก้ บั ทา่ นออ๋ งอีกเลา่ ชาตกิ าํ เนิดของคณุ หนู ฉวีเป็นเชน่ นี อยา่ งไรฮอ่ งเตก้ บั ทา่ นออ๋ งก็ไมม่ ีทางตอบ ตกลงแน่ นางครุน่ คิดจนเหมอ่ ลอยชวั ขณะดว้ ยความกงั วลใจ พอ เหน็ ลมหายใจลนิ เซียวเรยี บนิงสมาํ เสมอ เหน็ ไดช้ ดั วา่ 1083

หลบั สนิทไปแลว้ ก็ไมอ่ าจทาํ อะไรเขาไดอ้ ีก จาํ ตอ้ งคลผี า้ แพรผืนใหญ่หม่ ตวั ให้ แลว้ เดินออกไปอยา่ งเงียบเชียบ ทนั ทีทีเวนิ กอู อกจากหอ้ งไป ลนิ เซียวก็ลมื ตาขนึ มองมงุ้ ครอบเตียง แสงสวา่ งน่มุ นวลจากตะเกียงเขาแพะ* สาดสอ่ งมาที ผา้ มา่ น ภาพเบืองหนา้ คอ่ ยๆ ปรากฏเงารา่ งสตรสี วม กระโปรงหรูฉวินคนหนงึ ใบหนา้ งดงามเปลง่ ปลงั ดวง ตาใสกระจ่าง ลาํ คอขาวผดุ ผาดหมดจด เมือมองลกึ ลง ไปกจ็ ะเหน็ สว่ นโคง้ เวา้ นา่ ดงึ ดดู ใจของสตรวี ยั แรก แยม้ ... ลนิ เซียวเผลอไผลฟงุ้ ซา่ นไปเรอื ย ลมหายใจเรมิ สะดดุ 1084

ติดขดั ไปทีละนิด รา่ งกายกร็ อ้ นรุม่ ขนึ มา เขารบี พลกิ ตวั ขม่ ตาหลบั ใหส้ นิท พยายามขบั ไลค่ วามคิดชวั รา้ ยดงั สตั วป์ ่าออกไปจากใจ ยาทาของอวีรวั สยุ่ เหน็ ผลชะงดั นกั เพิงจะทาไปเพียงแค่ ครงึ กา้ นธปู เทา่ นนั ความรูส้ กึ ปวดแสบปวดรอ้ นตรงหวั ไหลฉ่ วีชินเหยากบ็ รรเทาเบาบางลงไปมาก ฉวีเฉินซือรูส้ กึ ดีใจอยา่ งยิง กลา่ ววา่ อวีรวั สยุ่ เป็นหมอ อนั ดบั หนงึ แหง่ ยคุ รบี สงั คนไปตม้ ยาใหฉ้ วีชินเหยาดืม ตามใบสงั ยาทีเขาทงิ ไว้ 1085

หลงั จากดืมยาตอ่ เนืองสองเทียบ รา่ งกายของฉวีชิน เหยากด็ ีขนึ มาทนั ตาเหน็ เพียงแตร่ ูส้ กึ ออ่ นเพลีย นอนกอดผา้ หม่ ดว้ ยอาการง่วงเหงาหาวนอน ฉวีเฉินซือเหน็ ดงั นนั ก็บอกใหพ้ วกเยียลวีตา้ เหนียงออก จากหอ้ งไปอยา่ งเงียบเชียบทีสดุ ฉวีชินเหยาจะไดพ้ กั ผอ่ นเตม็ ที ใครจะคาดคิดวา่ นอนหลบั ไปถงึ กลางดกึ ฉวีชินเหยาก็ หนาวจนสะดงุ้ ตืนขนึ มา เนือตวั สนั สะทา้ นนอนขดอยใู่ น ผา้ หม่ ครุน่ คิดดว้ ยความสบั สนวา่ ใกลจ้ ะเขา้ ฤดรู อ้ นแลว้ เหตใุ ดอากาศถงึ หนาวเยน็ เพียงนี ไอเยน็ ทวีความน่าขนลกุ ขนึ ทกุ ขณะ เวลานีผา้ หม่ ทีเคย 1086

คิดวา่ หนาเทอะทะกลบั บางเฉียบดจุ กระดาษ ฉวีชิน เหยาหนาวสะทา้ นจนฟันกระทบกนั ดงั กกึ ๆ ไมร่ ูส้ กึ ง่วง งนุ อีกแลว้ นางกอดผา้ หม่ เอาไวแ้ ลว้ ลกุ ขนึ ยืน อยากจะ เรยี กไฉ่ผิงนาํ ผา้ หม่ มาใหน้ างเพิม นางเพิงจะเลกิ มา่ นเตียง ก็มีบางสงิ เรยี บลนื เยน็ เยียบปัด ผา่ นใบหนา้ ไปอยา่ งไมท่ นั ตงั ตวั แลว้ เคลอื นทีมงุ่ หนา้ ไป ทางประตหู อ้ ง ฉวีชินเหยารูส้ กึ ขนลกุ ชนั ขนึ มาทนั ที เอนหลบไปดา้ น หลงั อยา่ งวอ่ งไว หลบเลยี งการสมั ผสั จบั ตอ้ งจากสงิ นนั ก่อนจะกระโดดพรวดลกุ ขนึ มา ตะคอกถามวา่ “นนั ใคร กนั !” 1087

ไมค่ าดคิดวา่ เคลอื นไหวแรงเกินไป จนสะเทือนไปถงึ อาการบาดเจ็บทีหวั ไหล่ ฉวีชินเหยารูส้ กึ เจบ็ จนใบหนา้ ซีดขาว แตพ่ อเหน็ วา่ เงาดาํ สายนนั กาํ ลงั จะหนีไป ก็ไม่ สนใจความเจ็บปวดของตวั เอง ชกั เทา้ ไลต่ ามออกไป ขา้ งนอก เงารา่ งนนั เคลอื นไหวรวดเรว็ ปานเหนิ บนิ เวลาเพียงแค่ ชวั พรบิ ตากท็ ะยานมาถงึ หนา้ ประตู เรน้ กายหายไปทา่ ม กลางความมืดมดิ จนกระทงั ฉวีชินเหยาประคองหวั ไหลว่ ิงตามมาถงึ ลาน เรอื น ก็มองเหน็ เพียงแสงจนั ทรส์ อ่ งสวา่ งราวกบั มีนาํ คา้ งแข็งสเี งินเกาะพราวบนพืนดนิ ไหนเลยจะมีเงารา่ ง ปรศิ นานนั อีก 1088

ฉวีชินเหยายืนหอบหายใจอยทู่ ีระเบียงทางเดนิ ยงั สงสยั อยใู่ นใจไมห่ าย เมือครูต่ อนเลกิ ผา้ มา่ นขนึ แมว้ า่ ในหอ้ ง จะมืดสนิทและสงิ นนั ก็เคลือนไหวรวดเรว็ แตน่ างยงั มอง สบดวงตาสดี าํ ขลบั คนู่ นั โดยไมไ่ ดต้ งั ใจ ดวงตามีความ เยน็ ชาและความเคียดแคน้ ฉายชดั ราวกบั แสงสลวั จาก ขมุ นรก ไมม่ ีประกายแหง่ ชีวติ สกั เศษเสยี ว ไมม่ ีทางเป็น ดวงตาของมนษุ ยแ์ น่! ทวา่ นบั ตงั แตน่ างมีกระดงิ กลืนวิญญาณคมุ้ ครอง กไ็ ม่ เคยมีผีตนใดกลา้ อยใู่ กลน้ างในรศั มีหนงึ จงั เหน็ ไดช้ ดั วา่ เมือครูภ่ ตู ผีตนนนั มีพลงั ตบะลกึ ลาํ ไมม่ ีทางเป็นภตู ผี ปีศาจทวั ไปแน่ 1089

ดา้ นหลงั มีเสียงฝีเทา้ สบั สนอลหมา่ นลอยมา ไฉ่ผิง ไฉ่โย ว กบั สาวใชอ้ ีกหลายคนสวมเสอื คลมุ และวิงเขา้ มาหา นางอยา่ งรอ้ นรนกระวนกระวาย “เป็นอะไรเจา้ คะคณุ หนู เกิดเรอื งอะไรขนึ ใชห่ รอื ไม”่ พวกไฉ่ผงิ อายยุ งั นอ้ ยอีกทงั ยงั มีนิสยั ขีกลวั ไยตอ้ งให้ พวกนางมาแบกรบั ความตระหนกตกใจไปดว้ ย ฉวีชิน เหยาจงึ สา่ ยหนา้ พลางเอย่ วา่ “ไมม่ ีอะไร ขา้ แคฝ่ ันรา้ ย” นางหนั หลงั เดนิ กลบั เขา้ หอ้ งไป เรอื งทีเกิดขนึ ผิดปกติ อยา่ งชดั เจน วนั พรุง่ นีไมว่ า่ อยา่ งไรก็ตอ้ งเชิญอาจารย์ มาทีบา้ นสกั ครงั 1090

* อนั โสว่ เป็นคาํ เรยี กผทู้ ีสอบไดเ้ ป็นอนั ดบั หนงึ ของการ สอบขนุ นางระดบั อาํ เภอหรอื จงั หวดั (การสอบถงซือ) * ยามเวย่ คือช่วงเวลา 13.00 น. ถงึ 15.00 น. *โคมเขาแพะ หมายถงึ โคมทีทาํ จากเขาแพะนาํ ไปดดั แปลง คณุ สมบตั ิเดน่ คือกงึ โปรง่ แสง ใหแ้ สงสวา่ งไดเ้ ป็น อยา่ งดี ขณะเดียวกนั กป็ อ้ งกนั การติดไฟไดอ้ ยา่ งดีเยียม เนืองจากกรรมวิธีการทาํ ซบั ซอ้ นและมีราคาสงู สมยั 1091

โบราณจงึ มีใชใ้ นวงั และกลมุ่ ชนชนั สงู เทา่ นนั บปุ ผารตั ติกาลแหง่ ฉางอนั ตอนที 19 : บทที 9.2 หลงั จากเหน็ดเหนือยกบั เหตกุ ารณท์ ีเจอเมือคืนวาน วนั ตอ่ มาฉวีชินเหยาเรมิ จบั ไข้ อาการเดมิ ยงั ไมท่ นั หาย โรค ใหมก่ ็เขา้ มาแทรกอีก ครงั นีแมก้ ระทงั ลงจากเตียงก็ไม่ ไหวแลว้ นีนบั เป็นการลม้ ป่วยครงั แรกในรอบหลายปีมานีของนาง คสู่ ามีภรรยาสกลุ ฉวีรอ้ นใจดงั ไฟลน รบี เชิญทา่ นหมอที รูจ้ กั คนุ้ เคยกนั ดีมาตรวจอาการใหฉ้ วีชินเหยา ดา้ นฉวีจือ อวีกข็ อลาหยดุ ทีสาํ นกั ราชบณั ฑิตแลว้ มาอยบู่ า้ นเป็น เพือนฉวีชินเหยาดว้ ย 1092

ขณะทีคนทงั บา้ นกาํ ลงั ยงุ่ อยนู่ นั จๆู่ ก็มีบา่ วไพรม่ าราย งานวา่ จิงไหโ่ หวมาเยือน สองพอ่ ลกู สกลุ ฉวีหนั มาสบตากนั จวนสกลุ ฉวีของพวก เขาแทบไมเ่ คยไปมาหาสกู่ บั ชนชนั สงู ทีมีบรรดาศกั ดเิ ชน่ นี จิงไหโ่ หวฉินเจิงยงิ ขนึ ชือวา่ ไมน่ ิยมคบคา้ สมาคมกบั ผู้ ใด เกิดเรอื งอะไรขนึ กนั แน่ ถงึ ทาํ ใหท้ า่ นโหวผมู้ ีใบหนา้ เยน็ ชามาเยือนดว้ ยตนเอง ฉวีชินเหยากลบั คาดเดาไดว้ า่ คงเพราะนางยืนมือเขา้ ช่วยเหลอื ฉินหยวนในวดั ตา้ อินเมือวาน จิงไหโ่ หวคงเดิน ทางมาขอบคณุ แทนบตุ รสาว 1093

สองพอ่ ลกู สกลุ ฉวีมาถงึ หอ้ งโถงดา้ นหนา้ ก็เหน็ ฉินเจิง กาํ ลงั สงั ใหผ้ ตู้ ดิ ตามยกของขวญั เขา้ มาดงั คาด ใน บรรดาของขวญั ทงั หลายนนั สว่ นใหญ่เป็นผา้ ไหมแพร พรรณ ของบาํ รุงรา่ งกายเชน่ เขากวางออ่ นและรงั นก ฉวีเอนิ เจ๋อกดข่มความสงสยั ทีอดั แน่นอยภู่ ายในเอาไว้ พาฉวีจืออวีเขา้ ไปคารวะดว้ ยสีหนา้ ยมิ แยม้ “ขา้ นอ้ ยเสียมารยาทแลว้ ไมท่ ราบวา่ ทา่ นโหวจะมา เยือนกะทนั หนั จงึ ไมไ่ ดอ้ อกไปตอ้ นรบั ใหด้ ี ขอทา่ นโหว โปรดอยา่ ไดถ้ ือสา” ฉินเจิงปลอ่ ยใหฉ้ วีจืออวีเดินนาํ เขา้ มายงั ทีนงั แสดงทา่ ที วา่ มีเรอื งตอ้ งการจะพดู คยุ กบั สองพอ่ ลกู สกลุ ฉวีเป็นการ 1094

สว่ นตวั เมือบา่ วไพรจ่ วนสกลุ ฉวีถอยออกไปแลว้ ถงึ เอย่ ยมิ ๆ วา่ “วนั นีเดินทางมาเยือนเพราะตงั ใจจะมาขอบ คณุ บตุ รสาวของทา่ นโดยเฉพาะ ในเหตกุ ารณท์ ีวดั ตา้ อินเมือวาน ถา้ หากไมไ่ ดบ้ ตุ รสาวทา่ นยืนมือชว่ ยเหลอื ทนั เวลา บตุ รสาวขา้ คงโดนพวกโจรนนั ทาํ รา้ ยบาดเจบ็ เป็นแน่ พอกลบั ถงึ บา้ นบตุ รสาวขา้ ก็เลา่ ตน้ สายปลาย เหตขุ องเรอื งทงั หมดใหฟ้ ังแลว้ ขา้ ถงึ ไดร้ ูว้ า่ บตุ รสาวของ ทา่ นมีนาํ ใจและกลา้ หาญเพียงใด” ทีแทก้ ็เกิดเรอื งเชน่ นีขนึ นีเอง ใบหนา้ ของฉวีเอินเจอ๋ เตม็ ไปดว้ ยความภาคภมู ิใจใน ฐานะผเู้ ป็นบดิ า ยกมือลบู เคราแลว้ เอย่ วา่ “ชมเกินไป แลว้ ๆ” 1095

“หลงั ฟังบตุ รสาวเลา่ เรอื งเมือวานนี ขา้ จงึ ใหค้ นไปเชิญ หมอทีเชียวชาญการรกั ษาบาดแผลภายนอกมาตรวจ อาการบตุ รสาวทา่ น ใครจะคดิ วา่ พอถงึ จวนก็รูเ้ รอื งที องคห์ ญิงเตอ๋ หรงเชิญหมออนั ดบั หนงึ อยา่ งอวีรวั สยุ่ มา ตรวจก่อนแลว้ ขา้ คดิ วา่ วิชาแพทยข์ องอวีรวั สยุ่ มีชือ เสยี งโดง่ ดงั ไปทวั หลา้ มีเขามาตรวจรกั ษา ไมม่ ีอะไรนา่ เป็นหว่ งแน่ถงึ ไดล้ ม้ เลกิ ความคดิ ไป เดมิ ทีวนั นีบตุ รสาว ขา้ ควรจะตามมาขอบคณุ พรอ้ มกนั ดว้ ย แตว่ า่ หลงั จาก นางเจอเรอื งนา่ ตกใจเมือวานรา่ งกายกไ็ มค่ อ่ ยสบาย เทา่ ไร เลยใหพ้ อ่ อยา่ งขา้ มาแทนนางแลว้ ตอนนีบตุ ร สาวของทา่ นอาการดีขนึ แลว้ หรอื ไม”่ ฉินเจิงถามดว้ ย ความหว่ งใย 1096

ฉวีเอินเจอ๋ ตอบดว้ ยความกงั วลอยหู่ ลายสว่ น “บาดแผล ภายนอกไมม่ ีอะไรแลว้ แตว่ า่ เมือคืนบตุ รสาวขา้ โดนลม เยน็ เขา้ ทาํ ใหว้ นั นีมีไขต้ วั รอ้ น ไมร่ ูส้ กึ อยากอาหาร เทา่ ใด วนั นีดแู ลว้ สีหนา้ แยก่ วา่ เมือวานพอสมควร” ฉินเจิงชะงกั งนั ไปเลก็ นอ้ ยกอ่ นจะเอย่ วา่ “จวนขา้ มีหมอ อาวโุ สคนหนงึ ประจาํ อยใู่ นจวนมานาน บตุ รสาวขา้ รา่ ง กายออ่ นแอเจ็บป่วยง่ายมาแตเ่ ลก็ โชคดีทีทา่ นหมอ เอาใจใสด่ แู ลอยา่ งดี หลายปีมานีแขง็ แรงขนึ มากแลว้ ถา้ หากฉวีไทส่ อื ไมว่ า่ อะไร ประเดียวขา้ จะใหท้ า่ นหมอ มาตรวจบตุ รสาวทา่ นดีหรอื ไม”่ ใบสงั ยาทีอวีรวั สยุ่ เขียนไวเ้ มือวานเนน้ การรกั ษาบาด แผลภายนอกของฉวีชินเหยา แตต่ อนนีนางกลบั ป่วย 1097

เป็นไขห้ วดั แมฉ้ วีเอินเจ๋ออยากจะเชิญอวีรวั สยุ่ มาตรวจ บตุ รสาวอีกครงั แตก่ จ็ นใจทียศขนุ นางของตนเองไมส่ งู พอ ไมก่ ลา้ ทาํ อะไรเกินฐานะตามอาํ เภอใจ ตอ้ งเขา้ ใจ วา่ องคห์ ญิงสงั ใหอ้ วีรวั สยุ่ มาตรวจอาการถงึ สกลุ ฉวีเป็น เรอื งหนงึ แตเ่ ขาไปเชิญอนั โสว่ แหง่ สาํ นกั หมอหลวงเป็น การสว่ นตวั เป็นอีกเรอื งหนงึ เลย เวลานีจิงไหโ่ หวกลบั แนะนาํ ผมู้ ีความรูว้ ิชาแพทยส์ งู สง่ ในจวนใหฉ้ วีชินเหยา เอง ฉวีเอินเจอ๋ ไมม่ ีทางปฏิเสธความหวงั ดีนีเดด็ ขาด เขารบี ลกุ ขนึ กลา่ วขอบคณุ ฉินเจิงจงึ สงั ใหบ้ า่ วไพรท่ ีตดิ ตามมาไปเชิญทา่ นหมอ อาวโุ สมาทีจวนสกลุ ฉวี ทงั สองฝ่ายพดู คยุ กนั อีกสกั ครู่ หนงึ ฉินเจิงกข็ อตวั ลากลบั ก่อน 1098

ผา่ นไปไมน่ านจวนสกลุ ฉินก็สง่ หมออาวโุ สทา่ นหนงึ มา ตรวจอาการฉวีชินเหยา หลงั จากกินยาตามใบสงั เทียบ หนงึ ไขข้ องนางก็ลดลงไมน่ อ้ ย เรมิ มีสติแจม่ ใสขนึ กวา่ เดิม จิตใจคนสกลุ ฉวีทีเครง่ เครยี ดมาตลอดผอ่ นคลาย ลงแลว้ ยามบา่ ยฉวีเฉินซือปอ้ นยาใหฉ้ วีชินเหยาพลางเลา่ เรอื ง สพั เพเหระใหฟ้ ังไปดว้ ย “จะวา่ ไปแลว้ จิงไหโ่ หวผนู้ ีเป็นคนทียดึ มนั ในรกั โดยแท้ ตอนนนั ในบรรดาคณุ ชายผสู้ งู ศกั ดแิ หง่ เมืองฉางอนั ทา่ นโหวนอ้ ยสกลุ ฉินเป็นคนทีคณุ สมบตั โิ ดดเดน่ ทีสดุ มี อยปู่ ีหนงึ เขาเดนิ ทางกลบั ฉางอนั หลงั จากกรธี าทพั ออกรบ ขา้ กบั พีสาวนอ้ งสาวขา้ งบา้ นหลายคนยงั ไปชม 1099