บุปผารัตติกาลแห่งฉางอัน 1-601-1316

ซยา่ เหยียนหวั เราะคิกคกั พลางมองหนา้ ลนิ เซียว “ไมร่ ู้ วา่ เมือครูพ่ ีสบิ เอด็ คิดอะไรอยู่ เสดจ็ พีรชั ทายาท เรยี ก ทา่ นตงั หลายครงั กลบั ไมไ่ ดย้ ิน” ลนิ เซียวเงยหนา้ ขนึ กเ็ หน็ องคร์ ชั ทายาทยมิ แลว้ สา่ ยหนา้ เดนิ ผา่ นขา้ งกายเขาไปจรงิ ดงั วา่ พรอ้ มดว้ ยคงั ผงิ ทีไม่ กลวั ฟา้ ไมก่ ลวั ดนิ ตามไปตดิ ๆ คงั ผงิ หนั มาทาํ หนา้ ทะเลน้ ใสล่ นิ เซียว ตะโกนเสียงดงั อยา่ งไมร่ ูก้ าลเทศะวา่ “ตอนนีพีสบิ เอด็ มีนางในดวงใจ เรยี บรอ้ ย ในสายตาเขาไมม่ ีพวกเราพีนอ้ งมาตงั นาน แลว้ ละ่ !” วา่ แลว้ ก็วิงฉิวออกไปนอกตาํ หนกั ทนั ทีทีคาํ พดู นีหลดุ ออกมา พวกหลนั ออ๋ งก็ชะงกั ฝีเทา้ 750

ดว้ ยสหี นา้ ตกตะลงึ พากนั หนั มามองลนิ เซียว ฮ่องเตก้ ็ทรงพระสรวลและตรสั ถามอยา่ งประหลาดใจวา่ “ฮา่ ๆ เหวยจิน ทีคงั ผงิ วา่ มาเป็นเรอื งจรงิ หรอื เจา้ มีนาง ในดวงใจแลว้ ? เป็นเดก็ สาวจากบา้ นใดกนั ” ลนิ เซียวโมโหเดือดดาลอยใู่ นใจ แตว่ า่ ไมอ่ าจแสดงออก มาได้ สีหนา้ เผยอารมณใ์ หค้ นรอบขา้ งจบั ตน้ ชนปลาย ไมถ่ กู “คงั ผิงพดู จาเหลวไหลอีกแลว้ กระหมอ่ มมีนาง ในดวงใจตงั แตเ่ มือไรกนั เหตใุ ดตวั กระหมอ่ มเองยงั ไมร่ ู้ เรอื งเลยพะ่ ยะ่ คะ่ ” ทกุ คนเหน็ เขากลา่ วอยา่ งเปิดเผยตรงไปตรงมา ดไู ม่ เหมือนเสแสรง้ แกลง้ ทาํ หลงั จากนิงเงียบครูห่ นงึ ก็ 751

หวั เราะออกมา โดยเฉพาะเตอ๋ หรงทีมีสหี นา้ โลง่ อกอยา่ ง เหน็ ไดช้ ดั “ไมม่ ีกด็ ีแลว้ ไมม่ ีกด็ ีแลว้ ถา้ เกิดวา่ ถกู ชะตา บตุ รสาวบา้ นใดเขา้ จรงิ เจา้ หา้ มปิดบงั อาเดด็ ขาดเลย นะ!” ลนิ เซียวรบี ยมิ แลว้ พยกั หนา้ ตอบรบั ทกุ คนเดินออกไปนอกตาํ หนกั อยา่ งครนื เครงดงั เดมิ ไม่ มีใครทนั สงั เกตเหน็ วา่ เมือครูน่ ีจๆู่ สีหนา้ ของชยุ ซือกซ็ ีด ขาว แตต่ อนนีกลบั มาผอ่ นคลายเป็นปกติแลว้ 752

* ฮ่ยุ หยวน เป็นคาํ เรยี กผทู้ ีสอบฮ่ยุ ซือไดเ้ ป็นอนั ดบั หนงึ * การสอบเตียนซือ คือการสอบหนา้ พระทีนงั ซงึ เป็น การสอบระดบั สงู สดุ ในการสอบขนุ นางจีนในสมยั โบราณ ผทู้ ีสอบไดเ้ ป็นบณั ฑติ เอกสามขนั เรยี งตาม ลาํ ดบั คะแนน เรยี กวา่ จว้ งหยวน (จอหงวน) ปังเหยียน และทนั ฮวา 753

* จวินออ๋ ง เป็นตาํ แหนง่ เชือพระวงศช์ ายลาํ ดบั ทีสอง รองจากออ๋ ง โดยมากฮ่องเตจ้ ะแตง่ ตงั แก่บตุ รชายของ ออ๋ ง สมาชิกราชวงศ์ ขนุ นางตา่ งแซท่ ีมีความชอบ หรอื เจา้ ครองแควน้ บรวิ าร ** ซีเป่ย คือดนิ แดนทางภาคตะวนั ตกเฉียงเหนือของ จีน บปุ ผารตั ตกิ าลแหง่ ฉางอนั ตอนที 13 : บทที 7.1 ทอ้ งฟา้ เรมิ มืดสนิทลงอยา่ งรวดเรว็ ทวา่ ลนิ เซียวกลบั ยงั ไมป่ รากฏตวั เสียที จนฉวีชินเหยารูส้ กึ รอ้ นใจขนึ มาเลก็ นอ้ ย นางเลกิ ผา้ มา่ นกวาดสายตามองออกไปขา้ ง 754

นอกอยหู่ ลายครงั ใบหนา้ ของชิงซวีจือแขง็ เกรง็ จนแทบจะปริ หลงั จากฉวี ชินเหยาเลกิ ผา้ มา่ นมองขา้ งนอกเป็นรอบทีรอ้ ย ในทีสดุ เขาก็แคน่ เสียงขนึ จมกู แรงๆ อยา่ งหมดความอดทน “ถา้ หากเขามาจรงิ เดียวพวกเราก็รูเ้ องนนั ละ่ ไมจ่ าํ เป็น ตอ้ งโผลห่ นา้ มองขา้ งนอกเป็นรอ้ ยรอบเช่นนี อยนู่ ิงๆ ไป สกั พกั เถอะ!” ฉวีชินเหยาแลบลนิ หนา้ ทะเลน้ ก่อนจะกลบั มานงั ทีเดิม อยา่ งสงบเสงียม 755

ชิงซวีจือบน่ จกุ จิกดว้ ยความหงดุ หงิดตอ่ วา่ “ยงั หน่มุ ยงั แน่นกลบั พดู จาเชือถือไมไ่ ดถ้ งึ เพียงนี ไมม่ าก็แลว้ ไป เถอะ เหตใุ ดตอ้ งใหพ้ วกเราลาํ บากเสียเวลารอตงั หนงึ ชวั ยามกวา่ ดว้ ย” ฉวีชินเหยารบี สง่ ยมิ ประจบเอาใจ “เขาก็สง่ คนมาแจง้ ก่อนแลว้ ไมใ่ ช่หรอื วา่ มีเรอื งดว่ นตอ้ งทาํ อาจจะมาถงึ ชา้ สกั หน่อย ไมไ่ ดบ้ อกใหพ้ วกเราตอ้ งรอเขาไมไ่ ปทีใดนะ เจา้ คะ” คาํ พดู นีไมร่ ูว้ า่ ไปสะกิดโดนกลไกอะไรของชิงซวีจือเขา้ คาํ พดู มากมายของทา่ นผเู้ ฒา่ ถงึ หลงั ไหลออกมาในพรบิ ตา 756

“บรุ ุษดาํ รงตนอยใู่ นโลกหลา้ คาํ วา่ สจั จะสาํ คญั ยิงกวา่ ชีวติ พวกเจา้ ดอู าจารยส์ ิ มีครงั ใดทีลนั วาจาแลว้ ไมล่ ง มือทาํ บา้ ง มีครงั ใดบา้ งทีไมจ่ ดั การงานทีไดร้ บั มอบ หมายใหเ้ รยี บรอ้ ย ดอู ยา่ งเรอื งประหลาดทีจวนของเจีย ตสู้ อื * เมืองหลโู จวเป็นตวั อยา่ งส.ิ ..” เขาพราํ บน่ ไป เรอื ยโดยไมม่ ีทีทา่ วา่ จะยอมหยดุ ฉวีชินเหยาลอบเบป้ าก ตาเฒา่ อยา่ งทา่ นทาํ งานตามทีผอู้ ืนมอบหมายแลว้ มี ครงั ใดบา้ งเลา่ ทีทา่ นไมร่ บั เงิน พอคิดเช่นนีแลว้ จ่ๆู ฉวีชินเหยากร็ ูส้ กึ สบั สนในใจขนึ มา 757

ความจรงิ แลว้ หลายปีมานีอาจารยก์ ห็ าเงินไดไ้ มน่ อ้ ย ไม่ รูว้ า่ เอาไปใชจ้ า่ ยกบั อะไรหมด แมแ้ ตอ่ ารามชิงอวิน ชาํ รุดทรุดโทรมกย็ งั ไมเ่ คยตดั ใจบรู ณะซอ่ มแซม กระทงั งานประจาํ ปีอยา่ งทีอารามเตา๋ ทวั ไปจดั ขนึ ทกุ ปีอาจารย์ กค็ รา้ นจะจดั การ คิดเลก็ คิดนอ้ ยไปเสียทกุ เรอื ง ไมเ่ หลือ แบบอยา่ งของอารามเตา๋ ชือเสียงโดง่ ดงั อยา่ งในอดีตเลย สกั นิด ในฐานะทีเป็นผอู้ อกบวชเหมือนกนั เจา้ อาวาสหยวนเจ วียแหง่ วดั ตา้ อินกลบั มีสง่าราศีกวา่ ทา่ นอาจารยม์ ากนกั ทกุ หา้ ปีจะบรู ณะซอ่ มแซมวดั ใหมค่ รงั หนงึ จดั งานสวด มนตอ์ ยเู่ ป็นประจาํ อีกทงั ยงั เขา้ ออกวงั หลวง สาน สมั พนั ธก์ บั ผมู้ ีอาํ นาจสงู สง่ อยใู่ นเมืองฉางอนั จนเรยี ก 758

ไดว้ า่ กา้ วหนา้ รุง่ โรจน์ วา่ กนั ตามตรงแลว้ นีตา่ งหากที เรยี กวา่ หนทางสคู่ วามมงั คงั ราํ รวย แตว่ า่ อาจารยข์ อง นางพอมีโอกาสไดร้ ูจ้ กั กบั ขนุ นางใหญ่หรอื ผสู้ งู ศกั ดสิ กั คน ทา่ นผเู้ ฒา่ กลบั ทาํ งานรบั เงินเสรจ็ แลว้ ชกั เทา้ วิงหนี ไมร่ ูจ้ กั หาทางสนิทสนมใกลช้ ิด ยงิ ไมต่ อ้ งเอย่ ถงึ การฉวย โอกาสเชิดชอู ารามชิงอวินเลย ทาํ ใหต้ ลอดหลายปีมานี อารามชิงอวินยงั เป็นแคอ่ ารามเตา๋ เลก็ ๆ ความเจรญิ ของ อารามอยรู่ งั ทา้ ยหา่ งจากวดั ตา้ อินทีสรา้ งขนึ ในปีเดียว กนั ไกลลบิ แลว้ ตกลงวา่ อาจารยเ์ ป็นคนหนา้ เงินหรอื ไมก่ นั แนน่ ะ ฉวีชินเหยาลอบมองสาํ รวจชิงซวีจือดว้ ยสายตาสืบเสาะ คน้ หา 759

จ่ๆู มีลมแรงพดั กรูเขา้ มาจากนอกรถมา้ จนชายผา้ มา่ น สะบดั หอบไอความชืนเยน็ ชมุ่ ฉาํ มาดว้ ยระลอกหนงึ อา หานวางขนมแปง้ ทอดทีกาํ ลงั กินอยู่ เงยหนา้ ขนึ แลว้ เอย่ อยา่ งประหลาดใจ “หือ? ฝนตกแลว้ ” ฉวีชินเหยาเลกิ ผา้ มา่ นมองออกไปอีกคราก็เหน็ วา่ เป็น เชน่ นนั จรงิ ๆ ทอ้ งฟา้ เป็นสเี ทาดาํ ขมกุ ขมวั ละอองฝน ลอ่ งลอยราวกบั ปยุ ขาวของเมลด็ ตน้ หลวิ โปรยปรายลง มาไมข่ าดสาย หยดลงสมั ผสั ใบหนา้ เพียงแผว่ เบาแลว้ ปลวิ หายไป ช่างสมกบั คาํ วา่ ‘มา่ นฝนพราํ ๆ’ สคี าํ นีเสีย จรงิ แตน่ า่ เสียดายภาพทวิ ทศั นท์ ีงดงามคงอยไู่ ดไ้ มน่ านนกั 760

ฝนตกลงมาหนกั กวา่ เดมิ อยา่ งรวดเรว็ ทนั ใดนนั ทอ้ งฟา้ คลา้ ยถกู ฉีกกระชากเป็นรูโหว่ ละอองฝนรวมกนั เป็น สายฝนเทกระหนาํ ลงมาดงั ซๆู่ ชวั พรบิ ตาเดียวแผน่ ฟา้ และผืนดนิ ก็เหลอื เพียงภาพสขี าวหมน่ มวั นีเป็นฝนแรกหลงั เขา้ สชู่ ่วงฤดใู บไมผ้ ลิ แตก่ ลบั มาถงึ อยา่ งกะทนั หนั ปานนี ฉวีชินเหยาปลอ่ ยมือจากผา้ มา่ น รถมา้ แทบไมท่ นั นางสะบดั แขนทีมีหยดนาํ ฝนเกาะ พราวพลางเอย่ ขนึ อยา่ งหดหู่ “พวกเราไมต่ อ้ งรอแลว้ ฝนตกหนกั ถงึ เพียงนี ซือจือคง ไมม่ าแลว้ ละ่ เจา้ คะ่ ” “ห!ึ สมควรเป็นเชน่ นีนานแลว้ เสยี เวลารอเปลา่ มาครงึ 761

คอ่ นคืน” ชิงซวีจือขยบั แขง้ ขยบั ขาทีแขง็ เกรง็ เพราะนงั อยกู่ บั ทีมานาน หนั ไปสงั คนขบั รถมา้ ดว้ ยนาํ เสยี งโกรธ จดั “กลบั อารามชิงอวิน!” ทวา่ เมือรถมา้ กาํ ลงั จะเคลอื นตวั อาหานพลนั หนั หนา้ ไป ดา้ นขา้ งพลางกดเสยี งลงตาํ เอย่ วา่ “ฟังสิ เสียงฝีเทา้ มา้ !” ประสาทสมั ผสั ทงั หา้ ของอาหานเฉียบคมยงิ กวา่ ฉวีชินเหยาและชิงซวีจือ มกั จะรบั รูค้ วามเคลอื นไหวผิด ปกตทิ ีพวกเขาสองคนไมอ่ าจรบั รูไ้ ด้ ฉวีชินเหยารบี รวบรวมสมาธิตงั ใจฟัง ในสายฝนกระหนาํ ก็สามารถแยกเสียงฝีเทา้ มา้ ทีผสมปนเปอยไู่ ดจ้ รงิ ๆ เสียงฝีเทา้ มา้ ขยบั เขา้ มาใกลท้ กุ ขณะ หอ้ ตะบงึ ตรงมายงั ทศิ ทางนี นางรบี เปิดหนา้ ตา่ งรถมา้ พยายามเพง่ มอง 762

ผา่ นสายฝนออกไปกม็ องเหน็ รา่ งหนงึ ควบมา้ พงุ่ ทะยาน มากลางมา่ นฝนอยา่ งเลือนราง ความเรว็ ทีเรง่ ถงึ ขีดสดุ ทาํ ใหม้ าถงึ หนา้ รถมา้ ในเวลาไมน่ าน ฉวีชินเหยามีสหี นา้ ยนิ ดี นางกวกั มือเรยี กพรอ้ มเอย่ วา่ “ซือจือ! ทางนี” กอ่ นจะเลกิ ผา้ มา่ นตรงทางเขา้ รถมา้ ทาํ ทา่ ทีเชิญเขาขนึ มา ทนั ทีทีลนิ เซียวเขา้ มาในรถมา้ ก็มีไอฝนเยน็ ฉาํ ติดมาดว้ ย เสอื ผา้ ทีสวมใสบ่ นรา่ งรวมถงึ ถงุ เทา้ รองเทา้ ไมม่ ีชินใดที ไมเ่ ปียกชมุ่ โชก พอแกป้ มเชือกผกู เสอื คลมุ ออก ยงั มีหยาดฝนไหลลงมา ตามจอนผมสดี าํ สนิทของเขาเป็นสาย ขบั เนน้ ผิวขาว 763

หมดจดดงั หยก ใบหนา้ หลอ่ เหลางดงามราวกบั ภาพ วาด เขาเชด็ หยาดนาํ ฝนทีเกาะทวั ใบหนา้ มองหนา้ ฉวีชิน เหยาดว้ ยความรูส้ กึ ผิด “ขออภยั ขา้ มาสายแลว้ ” ระหวา่ งทีเอย่ คาํ ขออภยั โคมไฟสอ่ งแสงสลวั ในรถมา้ สะทอ้ นภาพเงาจมกู โดง่ สวยของเขา นยั นต์ าสีดาํ ขลบั เหมือนเคลือบเงามีประกายลกึ ซงึ กวา่ ยามปกตอิ ยา่ ง ชดั เจน เป็นครงั แรกทีฉวีชินเหยาตระหนกั วา่ บรุ ุษตรง หนา้ หลอ่ เหลาชวนมองปานนี จนนางลืมเอย่ ตอบคาํ ไป ชวั ขณะ ฉวีชินเหยานิงองึ อยคู่ รูห่ นงึ จงึ เอย่ ขนึ วา่ “พวกเรา 764

สมควรขออภยั มากกวา่ รบกวนซือจือแลว้ จรงิ ๆ” นางวา่ พลางรูส้ กึ ประหลาดใจ เหตใุ ดอยดู่ ีๆ ใบหนา้ ตนเองก็ รอ้ นลวกขนึ มาได้ ลนิ เซียวหนั ไปกลา่ วขออภยั กบั ชิงซวีจืออีกครงั ชิงซวีจือพยกั หนา้ รบั แลว้ ลกุ ขนึ คารวะตอบ กอ่ นจะเอย่ อยา่ งเครง่ ขรมึ “ซือจือเป็นคนหนกั แน่นรกั ษาสญั ญา ทาํ ใหข้ า้ ตอ้ งมอง ทา่ นใหมแ่ ลว้ ” ราวกบั ลมื ไปโดยสนิ เชิงวา่ เมือครูต่ นเอง วา่ กลา่ วตาํ หนิอีกฝ่ายเอาไวอ้ ยา่ งไรบา้ ง 765

ฉวีชินเหยามองเสอื ผา้ ทีเปียกปอนของลนิ เซียวดว้ ยสี หนา้ เป็นกงั วล “ซือจือ เสอื ผา้ ของทา่ นเปียกหมดแลว้ ปลอ่ ยไวเ้ ช่นนี กลวั วา่ ทา่ นจะเป็นหวดั ไปหาทีเปลยี นเสอื ผา้ กอ่ นดีกวา่ หรอื ไมเ่ จา้ คะ” ดวงตาลนิ เซียวปรากฏรอยยิมจางๆ พยกั หนา้ แลว้ เอย่ วา่ “หลวิ จนั หวั หนา้ ศาลตา้ หลยี งั รอพวกเราอยขู่ า้ งใน เขา คงจะมีเสอื ผา้ พอใหเ้ ปลยี นได้ พวกเราเขา้ ไปขา้ งในกอ่ น คอ่ ยวา่ กนั ” จากนนั พอพวกเขาเดนิ เขา้ ไปในศาลตา้ หลี ก็เหน็ ขนุ นาง หลายคนยืนรออยภู่ ายในศาล หนงึ ในนนั มีบรุ ุษวยั กลาง 766

คนใบหนา้ ซบู ผอมนงั ตวั เหยียดตรงอยหู่ ลงั โต๊ะทาํ งาน กาํ ลงั พลกิ อา่ นหนงั สือราชการใตแ้ สงโคมไฟ เมือเขาเหน็ วา่ ลนิ เซียวเดินเขา้ มา ก็รบี ลกุ ขนึ กา้ วยาวๆ เดินมาหาพลางเอย่ ถามดว้ ยความแปลกใจ “เหตใุ ดถงึ เปียกโชกเช่นนีขอรบั ” ก่อนจะเดินเขา้ มาใกล้ อีกแลว้ เอย่ วา่ “ในหอ้ งพกั ของขา้ ยงั พอมีเสอื ผา้ สะอาดๆ อยบู่ า้ ง ถา้ หากทา่ นไมร่ งั เกียจกไ็ ปเปลยี นให้ เรยี บรอ้ ยกอ่ นเป็นอยา่ งไร ไมอ่ ยา่ งนนั เกรงวา่ ทา่ นจะ ตอ้ งจบั ไขเ้ ป็นแน่” ลนิ เซียวเรยี กเขาพลางเอย่ ยมิ ๆ “ทา่ นหลวิ ขา้ กาํ ลงั จะ 767

ขอยืมเสือผา้ จากทา่ นอยพู่ อดี” บรุ ุษวยั กลางคนผมู้ ีอากปั กิรยิ าสงา่ ผา่ เผยทา่ นนีก็คือ หลวิ จนั หวั หนา้ ศาลตา้ หลี หนงึ ในเกา้ เสนาบดี* ของ ราชวงศป์ ัจจบุ นั เขาไดย้ ินลนิ เซียวกลา่ วเชน่ นีกร็ บี เดนิ นาํ อีกฝ่ายไปเปลียนเสอื ผา้ ทีดา้ นหลงั ศาลไตส่ วน ฉวีชินเหยาเพิงเขา้ มาในหน่วยงานทางการระดบั สงู ถงึ เพียงนีเป็นครงั แรก นางอดเหลียวมองสาํ รวจรอบกาย ไมไ่ ด้ ภายในศาลมีการตกแตง่ อยา่ งเครง่ ขรมึ ความน่า เกรงขามปกคลมุ ไปทวั ทกุ มมุ แตน่ า่ เสียดายแสงโคมไฟ มืดสลวั เกินไป สีสนั กเ็ ขม้ อมึ ครมึ ยงิ นกั มีความน่า สะพรงึ กลวั แผก่ ระจายออกมาโดยไมท่ ราบสาเหตุ นาง แอบเปิดเนตรสวรรคม์ องตรงไปยงั มมุ อบั กเ็ หน็ วิญญาณ 768

หลายดวงลอ่ งลอยไปมาดงั คาด วนเวียนอยรู่ อบกายขนุ นางในทีนีไมย่ อมไปทีใด พอวญิ ญาณพวกนนั รูต้ วั วา่ ฉวี ชินเหยามองเหน็ พวกมนั ก็หายลบั ไปในความมืดมิด ทนั ที ชิงซวีจือนงั สงบนิงราวกบั พระเถระชนั สงู ทาํ เหมือนกบั วา่ ไมร่ บั รูส้ งิ ใด อาหานกลบั มองเหน็ ภาพเหตกุ ารณเ์ มือ ครูน่ ีชดั เจน รูด้ ีวา่ ไมจ่ าํ เป็นตอ้ งสนใจวิญญาณเรร่ อ่ น เหลา่ นีใหม้ าก จงึ ไดแ้ ตเ่ ผยรอยยมิ ซือๆ พลางกะพรบิ ตา ใหฉ้ วีชินเหยา ไมน่ านลนิ เซียวกเ็ ปลียนชดุ ลาํ ลองสีแดงชาดเดนิ ออกมา ฉวีชินเหยาแทบไมเ่ คยเหน็ เขาสวมเสอื ผา้ ทีมีสสี นั แสดง ความมงั คงั ราํ รวยเชน่ นี นอกจากจะไมเ่ หน็ ความ 769

ธรรมดาดาษดืน กลบั แฝงความสขุ มุ และความโดดเดน่ เฉพาะตวั อยหู่ ลายสว่ น ระหวา่ งทางทีเดนิ นาํ พวกลนิ เซียวไปทีหอ้ งเกบ็ ศพ หลวิ จนั ก็เอย่ ขนึ “หลงั จากทีทา่ นคยุ กบั ขา้ เมือเชา้ ขา้ กส็ ง่ คนไปนาํ บนั ทกึ เกียวกบั พวกนางมาอา่ น สตรที ีโดนควา้ นลาํ คอชือเซวี ยหลีเออ๋ ร์ เป็นหญิงรอ้ งราํ ดาวเดน่ ของเรอื นชนุ องิ อายุ ประมาณสบิ หกปี สบิ วนั กอ่ นมีผพู้ บวา่ เสียชีวิตอยทู่ ี ตรอกชิวหลนิ ขา้ งผิงคงั ฟาง ภายหลงั คกุ ทีวา่ การเมือง ฉางอนั สง่ ตอ่ มาทีขา้ สตรนี างนีไมม่ ีคนในครอบครวั ถกู ขายเขา้ เรอื นชนุ องิ ตงั แตเ่ ลก็ อีกทงั ลงนามในสญั ญา แบบไมม่ ีการไถต่ วั ดว้ ย วนั นนั คนทีมาบนั ทกึ คาํ ใหก้ ารก็ 770

คือเถา้ แก่เนียชือไป๋ หมงิ จกู บั พีสาวนอ้ งสาวของเซวี ยหลีเออ๋ รก์ ลมุ่ หนงึ จากคาํ สารภาพของพวกนาง หนงึ เดือนทีแลว้ กอ่ นจะ เกิดเรอื ง เซวียหลีเออ๋ รเ์ คยหาขอ้ อา้ งขอออกไปขา้ ง นอกอยบู่ อ่ ยๆ ไปครงั หนงึ กเ็ นินนานครงึ คอ่ นวนั ดวง อาทิตยต์ กดินถงึ จะกลบั มา ตอนแรกเถา้ แก่เนียกไ็ มค่ ิด วา่ มีสงิ ใดไมเ่ หมาะสม ภายหลงั เรมิ เกิดความสงสยั ขนึ ที ละนิดจงึ สง่ คนสะกดรอยตามเซวียหลีเออ๋ ร์ แตท่ กุ ครงั เมือตามไปถงึ กลางทางก็มีเหตบุ งั เอญิ ใหค้ ลาดกนั ตลอด โชคดีทีผา่ นไปไมน่ านเซวียหลีเออ๋ รก์ ็จะกลบั เรอื นชนุ องิ เอง ไมเ่ คยทาํ ใหก้ ารแสดงศลิ ปะยามคาํ คืนตอ้ งลา่ ชา้ เถา้ แกเ่ นียจงึ จาํ ตอ้ งปลอ่ ยเลยตามเลยไปชวั คราว พีสาว นอ้ งสาวรว่ มหอ้ งของเซวียหลีเออ๋ รบ์ อกเป็นเสยี งเดียวกนั 771

วา่ พฤตกิ รรมของนางก่อนเกิดเรอื งกไ็ มม่ ีอะไรผดิ แปลก ไป ยงั หวั เราะพดู คยุ กบั พวกนางตามปกติ ไมเ่ หมือนคน มีปมในใจยากจะคลีคลาย สว่ นสตรอี ีกนางทีโดนควกั ดวงตาไปชือหลนิ เหยา่ เหนียง ศพถกู พบเมือวานทีหอเวย่ หราน ภายหลงั คกุ ของสาํ นกั ตรวจการสง่ มาทีหน่วยงานของขา้ นางเองกถ็ กู ขายให้ เหวินเหนียงเถา้ แกเ่ นียหอเวย่ หรานตงั แตเ่ ลก็ เหมือนกนั แตจ่ ากทีเหวนิ เหนียงใหก้ าร หลนิ เหยา่ เหนียงยงั ไมเ่ คย รบั แขกอยา่ งจรงิ จงั ปกติจะเรยี นรูฝ้ ึกฝนการขบั รอ้ งบท เพลง เพราะวา่ นางมีรูปโฉมงดงามหยาดเยมิ บางครงั จงึ ถกู รา้ นสรุ ารา้ นอืนทมุ่ เงินเชือเชิญไปนงั ดืมสรุ ากบั แขก” 772

พอฉวีชินเหยาฟังถงึ ตรงนีกแ็ อบพยกั หนา้ มินา่ เลา่ วนั นนั ถงึ ไดพ้ บหลนิ เหยา่ เหนียงผนู้ ีทีหอตงไหล หลวิ จนั กลา่ วตอ่ “เหวินเหนียงบอกวา่ กอ่ นทีหลนิ เหยา่ เหนียงจะเกิดเรอื ง นางไมเ่ คยพบไมเ่ คยรูจ้ กั กบั คนแปลก หนา้ ทีใด แลว้ กแ็ ทบไมเ่ คยออกไปเดนิ เตรด็ เตรข่ า้ งนอก ไมม่ ีอะไรนา่ สงสยั เลย แตว่ า่ กอ่ นหนา้ นีเหวนิ เหนียงเคย ใหก้ ารเทจ็ ทีสาํ นกั ตรวจการ ใสค่ วามบตุ รชายเสนาบดี หวงั แหง่ กรมอากรวา่ เป็นคนรา้ ย ตอนนีถกู คมุ ขงั ในคกุ วนั พรุง่ นีจะเปิดศาลไตส่ วน ดงั นนั คาํ ใหก้ ารของนาง กอ่ นหนา้ นีจงึ ไมม่ ีนาํ หนกั พอใหน้ าํ มาพิจารณาดว้ ย” ลนิ เซียวพยกั หนา้ คิดใครค่ รวญแลว้ เอย่ ถาม “สตรสี อง 773

นางถกู สงั หารไลเ่ ลยี กนั และยงั เป็นสตรที ีมีฐานะตาํ ตอ้ ยจากผงิ คงั ฟางทงั คู่ มีหลกั ฐานยืนยนั หรอื ไมว่ า่ พวก นางถกู สงั หารโดยคนรา้ ยคนเดียวกนั ” “เรอื งนี...” หลวิ จนั นิงเงียบไปชวั ครู่ “คงตอ้ งรอหลงั จากไตส่ วนเหวินเหนียงวนั พรุง่ นี คอ่ ยนาํ มาพจิ ารณา อยา่ งรดั กมุ อีกครงั ” ระหวา่ งสนทนาทกุ คนกเ็ ดนิ มาถงึ หนา้ หอ้ งเกบ็ ศพ เจา้ หนา้ ทีเฝา้ ประตหู ลายคนเดินเขา้ มาแสดงคารวะ กอ่ นจะ รบี นาํ พวกเขาเดนิ เขา้ ไปขา้ งใน เมือเดนิ เขา้ ไปก็พบวา่ หอ้ งเก็บศพขนาดใหญ่มีพืนที โลง่ กวา้ ง ตรงกลางหอ้ งมีศพสองศพคลมุ ดว้ ยผา้ ขาว 774

นอนนิงสนิทอยู่ คิดวา่ เจา้ หนา้ ทีคงไดร้ บั คาํ สงั จากหลวิ จนั จงึ ตงั ใจนาํ ศพสตรที งั สองออกมาวางแยกตา่ งหากไว้ ชิงซวีจือเรมิ สาํ รวจจากศพของเซวียหลีเออ๋ ร์ เมือเลกิ ผา้ คลมุ ศพสขี าวออก กลนิ เหมน็ เนา่ จางๆ กโ็ ชย มาปะทะใบหนา้ เหน็ ไดช้ ดั วา่ ศพอยใู่ นสภาพเนา่ เปือย ไปแลว้ อวยั วะทงั หา้ บนใบหนา้ ของสตรนี างนียงั สมบรู ณแ์ บบ แตว่ า่ ใบหนา้ บวมฉแุ ละเป็นสคี ลาํ อมเทา รมิ ฝีปากกเ็ ป็นสเี ทาซีด ไมอ่ าจแยกแยะเคา้ โครงหนา้ ดงั เดิมไดแ้ ลว้ โดยเฉพาะบาดแผลขนาดใหญ่บรเิ วณลาํ คอ ทีลกึ ลงไปจนถงึ กระดกู หวดุ หวดิ จะทาํ ใหค้ อของนาง ขาดเป็นสองสว่ น 775

ชิงซวีจือลบู เคราครุน่ คิดอยเู่ งียบๆ เนินนาน ก่อนจะหนั ไปตรวจดสู ภาพศพของหลนิ เหยา่ เหนียง หลนิ เหยา่ เหนียงเพงิ เสยี ชีวติ ไดไ้ มน่ านจงึ ยงั ไมม่ ีกลนิ เหมน็ โชยออกมานกั แตว่ า่ ตรงขมบั มีเสน้ ผมหลดุ ลยุ่ ยงุ่ เหยงิ สีหนา้ ก็ซีดขาวราวกบั กระดาษ บรเิ วณเบา้ ตาเป็น บาดแผลฉกรรจ์ มองแลว้ น่าสยดสยองยงิ กวา่ เซวี ยหลีเออ๋ รส์ ามสว่ น ฉวีชินเหยาเดนิ มาอยขู่ า้ งกายชิงซวีจือ เอย่ ดว้ ยนาํ เสยี ง แผว่ เบาวา่ “อาจารย์ ทา่ นเหน็ แลว้ ใช่หรอื ไม่ รอบกาย สตรสี องนางนีไมม่ ีแรงอาฆาตเลยแมแ้ ตน่ อ้ ย ถา้ หากบน รา่ งไมม่ ีบาดแผลน่ากลวั สองแหง่ นนั ใครกค็ าดคดิ ไมถ่ งึ วา่ พวกนางทงั คจู่ ะถกู ฆาตกรรมอยา่ งโหดเหียม” 776

ชิงซวีจือยงั นิงเงียบไมเ่ อย่ ตอบ เขานิงคิดทบทวนครูห่ นงึ กอ่ นจะเอย่ สงั ฉวีชินเหยา “ไปนาํ คนั ฉ่องไรข้ อบเขตของอาจารยม์ า” ฉวีชินเหยาพยกั หนา้ รบั แลว้ วิงไปหาอาหาน เขยง่ เทา้ หยิบหอ่ ผา้ ขนาดใหญ่บนหลงั ของเขาลงมา คนทงั สอง ทรุดตวั ลงนงั ยองๆ ช่วยกนั หยิบคนั ฉ่องไรข้ อบเขตออก มาจากหอ่ ผา้ ลนิ เซียวเหน็ พวกเขามีทา่ ทีสนิทสนมแนบแนน่ ไรช้ ่องวา่ ง เชน่ นี สีหนา้ ก็ชะงกั คา้ งไปโดยพลนั เรมิ จบั จอ้ งประเมนิ อาหานอยา่ งจรงิ จงั ขนึ มา พอเหน็ อีกฝ่ายมีรูปรา่ งสงู 777

ใหญ่ หนา้ ตาไมน่ บั วา่ หลอ่ เหลาองอาจ แตว่ า่ สีหนา้ และ อากปั กิรยิ าลว้ นแสดงถงึ ความไรเ้ ดียงสาออ่ น ประสบการณ์ แทนทีจะกลา่ ววา่ เขามีเจตนาใกลช้ ิดฉวี ชินเหยา ไมส่ กู้ ลา่ ววา่ ยงั ไมต่ ระหนกั ถงึ ความแตกตา่ ง ระหวา่ งบรุ ุษกบั สตรขี องเขาและฉวีชินเหยาจะเหมาะสม กวา่ ทาํ ใหใ้ ครทีตอ้ งการจะตาํ หนิเขาอยา่ งรุนแรงกไ็ มร่ ู้ วา่ จะเรมิ จากทีใด เมือสมั ผสั ไดว้ า่ ลนิ เซียวกาํ ลงั มองสาํ รวจตนเองอยู่ อา หานจงึ หนั หนา้ กลบั มามอง ก่อนจะแสยะยิมเหน็ ฟันขาว ไรพ้ ษิ ภยั ใหอ้ ีกฝ่าย สหี นา้ ของลนิ เซียวผอ่ นคลายลงโดย ไมร่ ูต้ วั สง่ ยมิ บางๆ ตอบกลบั ไป ดา้ นฉวีชินเหยาไมไ่ ดร้ บั รูถ้ งึ คลนื ใตน้ าํ ทีก่อตวั ขนึ 778

ระหวา่ งลนิ เซียวกบั อาหานเมือครูน่ ีเลยแมแ้ ตน่ อ้ ย นาง กม้ หนา้ หาคนั ฉ่องไรข้ อบเขตอยา่ งตงั ใจ จากนนั ประคองไปหยดุ อยขู่ า้ งกายอาจารยอ์ ยา่ งระมดั ระวงั ชิงซวีจือหยบิ กระดาษยนั ตส์ องแผน่ ออกจากอกเสอื แปะลงบนหนา้ ผากศพสตรที งั สองนาง สงั ใหฉ้ วีชินเหยา ประคองคนั ฉ่องไรข้ อบเขตเอาไวใ้ หด้ ี พอสะบดั แสข้ น จามรกี ต็ ะโกนเสียงดงั กงั วานวา่ “จงตืน!” ทนั ใดนนั คนั ฉ่องไรข้ อบเขตก็เปลง่ แสงเจิดจา้ บาดตา คอ่ ยๆ ลอยสงู ขนึ ไปในอากาศราวกบั ดวงจนั ทรส์ กุ สกาวกลางทอ้ งฟา้ ทาํ ใหห้ อ้ งเก็บศพซงึ เดมิ ทีมืดสลวั พลนั สวา่ งไสวดจุ กลางวนั 779

กอ่ นหนา้ นีลนิ เซียวเคยเหน็ ชิงซวีจือกบั ฉวีชินเหยาใช้ คาถาอาคมมาแลว้ จงึ มองเรอื งแปลกประหลาดนีดว้ ย ความเคยชิน แตส่ ีหนา้ หลวิ จนั กลบั แสดงความตืนตกใจ ยงิ “นี...นีมนั ?” ลนิ เซียวรบี เขา้ ไปอธิบายใหเ้ ขาฟังอยหู่ ลายประโยค เขา ถงึ รูส้ กึ สบายใจขนึ รศั มีของคนั ฉ่องไรข้ อบเขตปกคลมุ ทวั รา่ งศพทงั สอง รอบขา้ งมีพลงั บางอยา่ งเคลอื นไหวอยเู่ ลือนราง 780

ฉวีชินเหยาจอ้ งศพสตรตี รงหนา้ ดว้ ยความตงึ เครยี ด ไม่ กลา้ แมก้ ระทงั หายใจแรง แตแ่ ลว้ นางกต็ อ้ งผิดหวงั เพราะหลงั จากผา่ นไปครงึ กา้ นธูป ยนั ตท์ ีแปะบนหนา้ ผากของศพกลบั ไมม่ ีความเปลยี นแปลงเลยสกั นิดเดียว นางอดเงยหนา้ มองคนั ฉ่องไรข้ อบเขตไมไ่ ด้ กลางกระจก บานนนั ยงั คงเปลง่ แสงสวา่ งไสวดงั เดมิ ไมป่ รากฏสงิ ผิด ปกตอิ ยา่ งทีคาดการณไ์ ว้ ชิงซวีจือสา่ ยหนา้ พลางสะบดั แสข้ นจามรี นาํ คนั ฉ่องไร้ ขอบเขตกลบั มา ไตรต่ รองบางอยา่ งชวั ครูก่ ่อนจะเงย หนา้ มองลนิ เซียวกบั หลวิ จนั “ถา้ หากขา้ คาดเดาไมผ่ ิด การตายของพวกนางสองคนไมใ่ ชฝ่ ีมือของวิญญาณ รา้ ย” 781

หลงั จากไดเ้ หน็ ชิงซวีจือสาํ แดงวชิ าอาคมแลว้ สีหนา้ ของ หลวิ จนั กเ็ ปลยี นแปลงไปเลก็ นอ้ ย พอไดย้ นิ อีกฝ่ายเอย่ เช่นนนั ก็ขบคดิ ใครค่ รวญ เขาลบู เคราแลว้ พยกั หนา้ “แมว้ า่ สภาพศพของพวกนางจะนา่ สยดสยอง แตแ่ หลง่ ทาํ มาหากินของพวกนางอยา่ งผงิ คงั ฟาง เดิมทีกข็ นึ ชือ วา่ เป็นแหลง่ ซอ่ งสมุ ของคนทกุ ประเภทในฉางอนั อยแู่ ลว้ คนทีผา่ นเขา้ ออกจะพวกสามลทั ธิเกา้ อาชีพก็มีทงั นนั จงึ ไมอ่ าจรบั รองไดว้ า่ จะไมม่ ีพวกชวั ชา้ สามานยแ์ ฝงตวั อยู่ ในเมือเป็นดงั ทีทา่ นนกั พรตกลา่ วมาวา่ เรอื งนีไมใ่ ช่ฝีมือ ของวิญญาณรา้ ย คงเป็นฝีมือคนอยา่ งไมต่ อ้ งสงสยั จะ หาคนทีอยเู่ บืองหลงั คดีนีออกมา เกรงวา่ จะตอ้ งเรมิ จาก ผงิ คงั ฟางแลว้ ” 782

ยามนนั เองจๆู่ ก็มีเสียงเคาะประตหู อ้ งเกบ็ ศพดว้ ยความ รอ้ นรนดงั ขนึ “ใตเ้ ทา้ ! ใตเ้ ทา้ ขอรบั ! ในหอ้ งขงั เกิดเรอื งใหญ่แลว้ !” ทกุ คนตา่ งสะดงุ้ ตกใจกนั ถว้ นหนา้ หลวิ จนั สะบดั ชายชดุ คลมุ รบี กา้ วยาวๆ เดนิ ออกไปขา้ งนอกทนั ที ยามคาํ คืนมืดสนิทจนมองไมเ่ หน็ นิวมือทงั หา้ มีเสยี งฟา้ รอ้ งลอยมาแผว่ เบา ฝนยงั คงเทกระหนาํ ลงมาไมห่ ยดุ พอเปิดประตอู อก กระแสลมหนาวยะเยือกหอบเอาสาย ฝนกรูเขา้ ปะทะรา่ ง ทาํ ใหร้ า่ งกายสนั สะทา้ นไปหมด 783

เจา้ หนา้ ทีศาลโดนสายฝนเปียกปอนไปครงึ ตวั สีหนา้ ยาํ แยถ่ งึ ขีดสดุ พอเหน็ พวกหลวิ จนั เดินออกมาแลว้ ก็ คอ้ มกายลงกลา่ วตอ่ วา่ “ใตเ้ ทา้ ! ในหอ้ งขงั มีนกั โทษคน หนงึ ผกู คอตายขอรบั !” หลวิ จนั มีสหี นา้ ตืนตระหนก เอย่ ถามอยา่ งตอ่ เนืองไม่ หยดุ วา่ “เกิดเรอื งเชน่ นีไดอ้ ยา่ งไร เป็นนกั โทษหญิงคน ใด รองหวั หนา้ หลเี ลา่ ไดแ้ จง้ ใหเ้ ขารูแ้ ลว้ หรอื ยงั ตอนนี เขาอยทู่ ีใดกนั ” เขากลา่ วพลางมงุ่ หนา้ ไปทางคกุ นกั โทษ หญิงดว้ ยความรอ้ นใจ เจา้ หนา้ ทีศาลเรง่ ฝีเทา้ ตามมาตดิ ๆ “เพิงรายงานรองหวั หนา้ หลไี ป ตอนนีเขาก็รบี ไปทีคกุ แลว้ ขอรบั ผตู้ ายเป็น นกั โทษทีถกู สง่ ตวั มาจากทีคมุ ขงั ของสาํ นกั ตรวจการเมือ 784

รุง่ เชา้ วนั นี พรุง่ นีเชา้ กจ็ ะเปิดศาลไตส่ วนแลว้ ไดย้ นิ ผู้ คมุ เซียวบอกวา่ นางชือเหวินเหนียง” เมือสนิ เสียงของเขา หลวิ จนั ชะงกั ฝีเทา้ อยา่ งกะทนั หนั รบี หนั ขวบั กลบั ไปมองพวกฉวีชินเหยาทีตกตะลงึ ไมแ่ พ้ กนั หลดุ อทุ านออกมาวา่ “เป็นนางร!ึ ” ปกติแลว้ นกั โทษทีถกู คมุ ขงั อยใู่ นศาลตา้ หลี ก่อนเขา้ คกุ จะมีเจา้ หนา้ ทีตรวจคน้ รา่ งกายอยา่ งเขม้ งวด ของมีคม ชนิดใดกห็ า้ มพกติดตวั เขา้ ไป เครอื งประดบั จากเงินทอง ของนกั โทษหญิงก็ไมม่ ีขอ้ ยกเวน้ 785

เหวนิ เหนียงใชผ้ า้ เชด็ หนา้ ทีผกู เอวอยแู่ ขวนคอตาย ตอนทีผคู้ มุ ไปพบนางนนั นางนงั คกุ เขา่ กม้ ศีรษะอยตู่ รง หนา้ ตา่ งเตีย รา่ งกายขดเกรง็ เหมือนกงุ้ ตวั หนงึ คลา้ ยวา่ กาํ ลงั อธิษฐานขอพรแตก่ ค็ ลา้ ยรอ้ งขอความเมตตา อวยั วะบนใบหนา้ บดิ เบียวผดิ รูปไปทกุ สว่ น ดวงตา เหลือกขาวชดั เจนคนู่ นั เบกิ ถลนออกมานอกเบา้ ตา ราว กบั ก่อนตายพบเหน็ สงิ ทีนา่ กลวั ถงึ ขีดสดุ หลวิ จนั สงั การใหผ้ ใู้ ตบ้ งั คบั บญั ชาตรวจสอบในคกุ นอก คกุ อยา่ งละเอียดตลอดทงั คืน ในทีสดุ ก็ยืนยนั ไดว้ า่ หอ้ ง ขงั ของเหวินเหนียงไมม่ ีรอ่ งรอยคนนอกบกุ รุกเขา้ ไป หลงั จากนกั ชนั สตู รชนั สตู รศพแลว้ กไ็ ดข้ อ้ สรุปวา่ ‘เหวิ นเหนียงแขวนคอตาย’ อยา่ งไมต่ อ้ งสงสยั 786

จนกระทงั ยามฟา้ สาง หลวิ จนั จาํ ใจตงั ขอ้ สนั นิษฐาน ออกมาไดว้ า่ ‘ฆา่ ตวั ตายหลบหนีความผดิ ’ จากนนั สงั ใหเ้ กบ็ รา่ งของเหวนิ เหนียงไวใ้ นหอ้ งเกบ็ ศพชวั คราว พวกลนิ เซียวเดินออกมาจากศาลตา้ หลี สหี นา้ เตม็ ไป ดว้ ยความอิดโรย ฉวีชินเหยาเหน็ วา่ อีกประเดียวลนิ เซียวจะตอ้ งรบี เขา้ วงั หลวงรายงานตวั ยามเหมา่ กร็ ูส้ กึ เกรงใจไมน่ อ้ ย “เมือคืนรบกวนซือจือมากแลว้ น่าเสียดายสดุ ทา้ ยกเ็ สีย เวลาเปลา่ พวกเราชว่ ยอะไรไมไ่ ดเ้ ลยเจา้ คะ่ ” พอคดิ วา่ พวกเขาสองคนตอ่ ไปไมร่ ูจ้ ะไดพ้ บหนา้ กนั อีก 787

เมือใด ลนิ เซียวแทบอยากจะหาเหตผุ ลอะไรก็ไดม้ าถ่วง เวลาอยกู่ บั ฉวีชินเหยานานใหก้ วา่ นีอีกนิด แตน่ า่ เสยี ดายทีขา้ งๆ ยงั มีชิงซวีจือกบั อาหาน ทอ้ งฟา้ สวา่ งจา้ มากขนึ ทกุ ขณะแลว้ จาํ ตอ้ งเอย่ วา่ “สาเหตกุ ารตาย ของเหวินเหนียงยงั มีหลายจดุ ทีน่าสงสยั เกรงวา่ เรอื งนี คงไมง่ า่ ยดายปานนนั ขา้ จะติดตามความคืบหนา้ ของ คดีนี ถา้ หากมีอะไรผดิ ปกติจะรบี ตดิ ตอ่ กบั พวกเจา้ ทนั ที” คิดไปคิดมาเขาก็ตดั สนิ ใจมองขา้ มความละอาย ใชค้ วามอยากรูอ้ ยากเหน็ ของฉวีชินเหยาใหเ้ ป็น ประโยชน์ เพือสรา้ งโอกาสใหพ้ วกเขาไดพ้ บหนา้ กนั ครงั ตอ่ ไป ฉวีชินเหยาไดย้ นิ ดงั นนั กพ็ ยกั หนา้ อยา่ งจรงิ จงั ดงั คาด นางเอย่ วา่ “ซือจือมีความคิดเหมือนกบั ขา้ ถา้ หากมี 788

เรอื งใดทีพวกเราช่วยได้ ซือจือรบี มาบอกพวกเราไดเ้ ลย” ในเมือเรอื งนีไมใ่ ชฝ่ ีมือวญิ ญาณรา้ ย อาจารยค์ งไมย่ อม ยืนมือเขา้ มายงุ่ อีกแน่นอน ถา้ หากลนิ เซียวยอมติดตาม ความคืบหนา้ เรอื งนีก็นบั วา่ ดีอยา่ งยิงเลยทีเดียว ชิงซวีจือยืนมองลนิ เซียวอยทู่ างหนงึ ดวงตาแสดงความ เขา้ ใจกระจา่ งแจง้ อยา่ งชา้ ๆ บรุ ุษผนู้ ีมีฐานะสงู สง่ เป็น ถงึ หลนั ออ๋ งซือจือ ตอนนียงั เป็นผบู้ ญั ชาการหน่วยอวี หลนิ ในวงั หลวง ปกติมีเรอื งนอกวงั ในวงั ใหเ้ ขาตอ้ ง จดั การดแู ลนบั ไมถ่ ว้ น เขาจะมีเวลามาสนใจการตาย ของสตรตี าํ ตอ้ ยสามนางดว้ ยหรอื ห!ึ นีเขากาํ ลงั หลอกลอ่ หาทางใกลช้ ิดลกู ศิษยใ์ สซือของ 789

ขา้ ชดั ๆ เลย เจ็บใจนกั ทีอาเหยาอายนุ อ้ ยเกินไป ไมเ่ คย มีความคดิ ระแวดระวงั เลห่ เ์ หลยี มของชายหน่มุ เหลา่ นี ยงิ ไปกวา่ นนั บรุ ุษตรงหนา้ ก็เพียบพรอ้ มทงั อาํ นาจ วาสนา รูปโฉมหลอ่ เหลาสง่างาม ไมแ่ น่วา่ อาจมีสกั วนั ที อาเหยาตกหลมุ พรางของเขาเขา้ พอคดิ เช่นนีแลว้ ในหว้ งความคดิ ชิงซวีจือพลนั ปรากฏ ภาพใบหนา้ งดงามเฉิดฉายดงั ดอกพดุ ตานเมือหลายปี กอ่ น หวั ใจรูส้ กึ เจบ็ แปลบขนึ มา ไมไ่ ดก้ ารแลว้ ลกู หลาน ผดู้ ีมีตระกลู ชาํ นาญการใชค้ ารมคมคายสรา้ งความ ประทบั ใจ ความจรงิ แลว้ แตล่ ะคนเป็นพวกเชา้ รบั ใช้ แควน้ ฉินเยน็ รบั ใชแ้ ควน้ ฉ่*ู * ทงั สนิ นอ้ ยนกั ทีจะพบผู้ มีใจรกั มนั คง จะปลอ่ ยใหฉ้ วีชินเหยาซาํ รอยโศก นาฏกรรมของเดก็ สาวผโู้ งเ่ ขลาในปีนนั ไมไ่ ดเ้ ดด็ ขาด 790

เขาแคน่ เสียงขนึ จมกู อยา่ งเยน็ ชา ไมค่ ดิ จะเอย่ คาํ อาํ ลา กบั ลนิ เซียวกด็ งึ ตวั ฉวีชินเหยาเดนิ ไปทางรถมา้ ของ อารามชิงอวินทนั ที “เรอื งของทางการไมจ่ าํ เป็นตอ้ งใหเ้ ดก็ อยา่ งเจา้ สอดมือ เขา้ ไปยงุ่ ! ถา้ หากยงั ไมก่ ลบั บา้ น กลวั วา่ ทา่ นพอ่ ทา่ น แมค่ งจาํ เจา้ ไมไ่ ดแ้ ลว้ ! ปีหนา้ เจา้ กถ็ งึ วยั ปักปินแลว้ ตอ่ ไปกอ็ ยแู่ ตใ่ นบา้ นอยา่ งสงบเสงียม ออกไปเพน่ พา่ นขา้ ง นอกสง่ เดชใหน้ อ้ ยๆ ลงหนอ่ ย!” ฉวีชินเหยารูส้ กึ งนุ งงกบั โทสะของอาจารยท์ ีมาอยา่ ง กะทนั หนั 791

“นีทา่ นเป็นอะไรไป ขา้ จะออกไปเพน่ พา่ นสง่ เดชทีใดอีก เลา่ โอ๊ย! อาจารย์ เบาๆ หนอ่ ยสเิ จา้ คะ ทา่ นดงึ จน แขนขา้ เจ็บแลว้ นะ ใหข้ า้ เดนิ เองกไ็ ด”้ แมว้ า่ จะโดนดงึ ตวั ไปถงึ ขา้ งรถมา้ แลว้ ทา่ มกลางความ สบั สนนนั ฉวีชินเหยายงั หนั มาสง่ ยมิ ใหล้ นิ เซียว “ซือจือ ขอบคณุ ทา่ นมาก พวกเราตอ้ งขอตวั ก่อนเจา้ คะ่ ” ลนิ เซียวลอบขมวดควิ เลก็ นอ้ ย มองดรู ถมา้ ของอารามชิ งอวินวิงฝ่นุ ตลบจากไปอยา่ งรวดเรว็ ตอ่ หนา้ ตอ่ ตา ผา่ น ไปเนินนานถงึ ไดถ้ อนสายตากลบั มาอยา่ งกลดั กลมุ้ กอ่ นจะขนึ หลงั มา้ มงุ่ หนา้ ไปทางวงั หลวง 792

หลงั จากการวา่ ราชกิจยามเชา้ เสรจ็ สนิ ฮอ่ งเตก้ เ็ รยี กอู๋ สงิ จือกบั โมเ่ ฉิงมาหารอื เรอื งสาํ นกั ศกึ ษาอวินอิน ทอด พระเนตรรายชือลกู ศษิ ยท์ ีจะเขา้ เรยี นในสาํ นกั ศกึ ษา รอบหนงึ กเ็ ตมิ ชือของซยา่ เหยียนลงไป “ในปีนนั นอ้ งหญิงเจ็ดก็เคยเขา้ เรยี นในสาํ นกั ศกึ ษา อวินอิน ตอนนีอาเหยียนกอ็ ายสุ บิ สสี บิ หา้ พอดี อีกทงั ยงั ไมห่ มนั หมายกบั ผใู้ ด เหมาะสมทีจะเขา้ เรยี นทีนี ไดย้ ิน วา่ อาเหยียนมีพรสวรรคเ์ รอื งบทกวีมาแตเ่ ลก็ โดง่ ดงั เป็น ทีรูจ้ กั ในมณฑลสู่ ถงึ ตอนนนั จะไดส้ รา้ งชือเสยี งแทนเชือ พระวงศห์ ญิงตอ่ หนา้ ทา่ นอาจารยผ์ ทู้ รงเกียรตทิ งั หลาย ดว้ ย” 793

เมือฮ่องเตส้ ลายปมในพระทยั ทีมีตอ่ เตอ๋ หรงได้ กท็ รง อยากจะชดเชยความอยตุ ธิ รรมทีพวกนางเคยไดร้ บั ใน อดีตทงั หมดเทา่ ทีจะเป็นไปได้ วนั นีระหวา่ งวา่ ราชกิจ ยามเชา้ นอกจากจะทรงคืนบรรดาศกั ดเิ หวยกวั กงใหก้ บั ซยา่ หงเซิงแลว้ ยงั พระราชทานทีดินศกั ดินาและทรพั ย์ สมบตั ิมากมาย ของสะสมลาํ คา่ หายากยงิ นบั ไมถ่ ว้ น ขนุ นางทวั ราชสาํ นกั ตระหนกั ไดอ้ ยา่ งรวดเรว็ วา่ ยามนี จวนเหวยกวั กงกลบั มารุง่ เรอื งดงั เช่นในวนั วานแลว้ เสียงแสดงความยนิ ดีดงั ขนึ เป็นระลอก เกรงวา่ อีกไม่ นานนีธรณีประตจู วนคงจะโดนเหยียบยาํ จนทรุดแน่ ฮอ่ งเตท้ รงเติมชือของซยา่ เหยียนลงไป จากนนั พระองค์ ราวกบั นกึ อะไรขนึ มาได้ จงึ กวาดสายพระเนตรมองราย 794

ชือจากบนลงลา่ งอีกรอบ “เหตใุ ดไมเ่ หน็ ชือของคงั ผิงเลา่ ” อสู๋ งิ จือกบั โมเ่ ฉิงสบสายตาอยา่ งรวดเรว็ เมือสองวนั ก่อนอีเฟยเพงิ สง่ คนมาแจง้ ความประสงคก์ บั พวกเขา พระชายากลา่ ววา่ ราํ คาญทีองคห์ ญิงคงั ผิงเอะอะ โวยวายไมย่ อมเขา้ เรยี น รบกวนพวกเขาช่วยลบรายชือ ของคงั ผงิ ออกไป สว่ นทางฮ่องเตพ้ ระนางจะไปรบั มือเอง พวกเขาถงึ ไดล้ บชือนางมารนอ้ ยออกไป หรอื วา่ อีเฟยยงั ไมไ่ ดต้ กลงกบั ฮ่องเตใ้ หเ้ รยี บรอ้ ย คนทงั สองรบี กลา่ วขออภยั โทษ กอ่ นจะกราบทลู วา่ อาจ เพราะไมท่ นั ระวงั จงึ ตกหลน่ ไป 795

“พวกเจา้ ไมต่ อ้ งมาแสรง้ โง่เขลาตอ่ หนา้ เรา” พระ สรุ เสียงของฝ่าบาทสงู ขนึ อยา่ งกะหนั ทนั “เป็นเพราะคงั ผงิ ไมย่ อมไปเรยี นใชห่ รอื ไม”่ คนทงั สองมีหรอื จะกลา้ ตอบตามความจรงิ “เดก็ ดีๆ กต็ ามใจเสียจนเป็นเชน่ นีไปแลว้ เสดจ็ แมข่ อง นางยงั ปลอ่ ยใหก้ ่อเรอื งเหลวไหลเช่นนีอีก! พวกเจา้ รบี ใสช่ ือคงั ผิงใหเ้ ราเดียวนี ถา่ ยทอดคาํ สงั เราออกไป คงั ผงิ เป็นคนแรกทีจะตอ้ งเขา้ เรยี นในสาํ นกั ศกึ ษา ใครกไ็ ม่ ตอ้ งมาขอรอ้ งเราทงั นนั !” ฮ่องเตท้ รงลกุ ขนึ เดนิ ยาํ ไปมา “เดือนหนา้ สาํ นกั ศกึ ษาก็จะเปิดเรยี นแลว้ ตงั แตว่ นั พรุง่ นีเป็นตน้ ไป คงั ผงิ จะตอ้ งตืนแตเ่ ชา้ มาคดั อกั ษรตามคาํ 796

สงั เรา!” * เจียตสู้ อื ในทีนีเป็นคาํ เรยี กตาํ แหน่งขา้ หลวงตรวจ การฝ่ายทหารในเขตพืนทีเมืองระดบั โจว หรอื เขตพืนที พเิ ศษทางฝังชายแดน * เกา้ เสนาบดี (จิวชิง) คือเกา้ ตาํ แหนง่ ขนุ นางผรู้ บั ผิด ชอบเกา้ หนว่ ยงานสาํ คญั ในระบบราชการกลาง มีชือ 797

เรยี กตาํ แหนง่ แตกตา่ งกนั ไปตามแตล่ ะหน่วยงาน ** เชา้ รบั ใชแ้ ควน้ ฉินเยน็ รบั ใชแ้ ควน้ ฉู่ เป็นคาํ อปุ มา หมายถงึ จิตใจไมม่ นั คงแนน่ อน มีทีมาจากยคุ จนั กวั แควน้ ฉินกบั แควน้ ฉ่ซู งึ เป็นแควน้ ใหญ่เป็นปฏิปักษต์ อ่ กนั เจา้ ผคู้ รองแควน้ เลก็ ตา่ งๆ เดียวกโ็ นม้ เอียงไปทางแควน้ ฉิน เดียวก็โนม้ เอียงไปทางแควน้ ฉู่ เอาแนเ่ อานอนไมไ่ ด้ เพือผลประโยชนแ์ ละความอยรู่ อดของตน บปุ ผารตั ติกาลแหง่ ฉางอนั ตอนที 14 : บทที 7.2 หลงั จากลนิ เซียวมอบหมายงานกบั ผใู้ ตบ้ งั คบั บญั ชา เสรจ็ สนิ ก็กลบั ไปทีหอ้ งพกั สงั ใหค้ นเตรยี มนาํ รอ้ น 798

สาํ หรบั อาบนาํ หอ้ งพกั ในวงั หลวงยอ่ มเทียบกบั เรอื นซือหรูของเขาไมไ่ ด้ อยแู่ ลว้ โดยเฉพาะการไมม่ ีเวนิ กกู บั ฉางหรงอยขู่ า้ งกาย ความเคยชินหลายอยา่ งทีเลยี งไดก้ ็เลยี งไป แตว่ า่ เขารกั ความสะอาดมาแตไ่ หนแตไ่ ร วนั ใดไมไ่ ดอ้ าบนาํ จะรูส้ กึ ไมส่ บายไปทงั ตวั ลนิ เซียวเพิงจะอาบนาํ เสรจ็ เรยี บรอ้ ย ขณะกาํ ลงั จะสวม เสอื ผา้ นอกประตหู อ้ งพกั กม็ ีเสียงดงั ราวกบั ลกู ววั กาํ ลงั กระแทกประตู “พีสบิ เอด็ ! พีสบิ เอด็ ! ทา่ นทาํ อะไรอยขู่ า้ งในนะ่ รบี 799