บุปผารัตติกาลแห่งฉางอัน 1-601-1316

ดคู วามคกึ คกั ทีถนนใหญ่ ในขบวนมีแมท่ พั นายกองตงั มากมายปานนนั แตน่ บั วา่ ทา่ นโหวนอ้ ยมีรูปโฉมและ กิรยิ าสง่างามเหนือธรรมดา เรยี กไดว้ า่ ราวกบั หลดุ ออก มาจากภาพวาด ตอ่ มาเขาแตง่ งานกบั บตุ รสาวของ เวยหยว่ นป๋ อ พีสาวนอ้ งสาวหลายคนนนั ยงั เสยี ใจเพราะ เรอื งนีอยพู่ กั ใหญ่เชียวละ่ ” ฉวีชินเหยาเลกิ ควิ ขนึ ไมค่ ิดวา่ ฉินโหวผนู้ ีนอกจากรกั บตุ รสาวยิงกวา่ สงิ ใดแลว้ ยงั เคยเป็นบรุ ุษในฝัน ของ สตรที วั ฉางอนั ดว้ ย ฉวีเฉินซือถอนหายใจเฮือกหนงึ กอ่ นแลว้ จงึ เอย่ ตอ่ วา่ “ไดย้ ินวา่ เขากบั ฮหู ยินเป็นครู่ กั ทีเตบิ โตมาดว้ ยกนั ความรกั ความผกู พนั แนน่ แฟน้ หลงั จากแตง่ งานกนั แลว้ 1100

ทา่ นโหวรกั และถนอมนางดงั สมบตั ลิ าํ คา่ พานางเดิน ทางทอ่ งเทียวหาความสาํ ราญอยบู่ อ่ ยครงั ผคู้ นทีเคย พบเหน็ ตา่ งบอกเป็นเสียงเดียวกนั วา่ พวกเขาคือครู่ กั เทพ เซียน เฮอ้ ...แตน่ ่าเสียดายทีเรอื งราวทีงดงามมกั ไมย่ ืน ยาว ใครจะคดิ วา่ ฮหู ยนิ ผนู้ นั เป็นคนมีวาสนานอ้ ย...” ฉวีชินเหยากาํ ลงั ฟังจนเคลบิ เคลมิ จงึ เอย่ ถามวา่ “เกิด อะไรขนึ หรอื ” ฉวีเฉินซือถอนหายใจอีกครงั “ขา้ กไ็ ดย้ ินคนเลา่ ลอื กนั วา่ ปีนนั ฮหู ยินทา่ นโหวกาํ ลงั ตงั ครรภ์ สว่ นจิงไหโ่ หวรบั ราชโองการกรธี าทพั ออกรบ เมือเขากลบั มาถงึ ฉางอนั ฮหู ยนิ ของเขากเ็ สียชีวติ เพราะคลอดบตุ รยากไปแลว้ เหลือไวเ้ พียงบตุ รสาวคนหนงึ ทา่ นโหวไมไ่ ดพ้ บหนา้ ฮหู 1101

ยินเป็นครงั สดุ ทา้ ยดว้ ยซาํ ไป” เวลานีฉวีจืออวีเพิงจะเดินเขา้ มา ไดย้ นิ เรอื งเลา่ ของ มารดา ตอนแรกยงั ขมวดคิว แตพ่ อคิดวา่ อีกไมน่ านฉวี ชินเหยาก็ตอ้ งเขา้ เรยี นในสาํ นกั ศกึ ษาอวนิ อิน ไมอ่ าจ หลกี เลยี งการคบหาคณุ หนจู ากตระกลู ชนชนั สงู เหลา่ นี ได้ รบั รูเ้ บืองหลงั ของจวนแตล่ ะแหง่ ไวล้ ว่ งหนา้ อยา่ งไร ก็มีแตข่ อ้ ดีไมม่ ีขอ้ เสยี แน่ จงึ ยมิ บางๆ แลว้ สา่ ยหนา้ เลกิ ชายชดุ ขนึ แลว้ นงั ลงขา้ งหนงึ กอ่ นจะจิบชาและนงั ฟังไปพรอ้ มกนั ดว้ ย “เพียงเทา่ นีกแ็ ลว้ ไปเถอะ หลงั จากฮหู ยินทา่ นโหวตาย จากไป เดิมทีนกึ วา่ ตอ่ ใหพ้ วกเขาสองสามีภรรยารกั ใคร่ ผกู พนั ลกึ ซงึ เพียงใด ทา่ นโหวคงเศรา้ โศกเสียใจไมเ่ กิน 1102

สามปีหา้ ปีกป็ ลอ่ ยวางไดแ้ ลว้ แตใ่ ครจะคาดคิดวา่ หลาย ปีนีทา่ นโหวจะทะนถุ นอมแตเ่ ดก็ นอ้ ยทีอดีตฮหู ยินคลอด มาดงั แกว้ ตาดวงใจ เฝา้ ฟมู ฟักเลยี งดบู ตุ รสาวเป็นอยา่ ง ดี ไมเ่ คยแตง่ งานกบั สตรนี างใดอีกเลย” ฉวีเฉินซือเลา่ จบก็รูส้ กึ สะทอ้ นใจเป็นยงิ นกั “คสู่ ามี ภรรยาในโลกหลา้ นีไมอ่ าจครอบครองสงิ ดีงามไปไดท้ งั หมด มีประโยคหนงึ กลา่ วไวว้ า่ อะไรนะ...เสียดายรกั ลกึ ซงึ กลบั ไมย่ ืนยาวร.ึ ..บนโลกนีไหนเลยจะมีคนทีวาสนา สมบรู ณพ์ รอ้ มปานนนั ” ขณะกาํ ลงั เลา่ เรอื งอยนู่ นั บา่ วไพรก่ ม็ ารายงานวา่ นกั พรตชิงซวีจือมาถงึ แลว้ 1103

ฉวีชินเหยากลวั วา่ อาจารยจ์ ะเลยี งไมย่ อมเขา้ มาหอ้ ง ดา้ นใน จงึ ดนิ รนจะลกุ จากเตียงนอนใหไ้ ด้ ฉวีเฉินซือไมอ่ าจขดั ขวางบตุ รสาว จาํ ตอ้ งหาเสือคลมุ กนั ลมทีหนาอบอนุ่ ใหฉ้ วีชินเหยาอีกตวั หนงึ ถงึ จะยอมปลอ่ ย ใหน้ างออกไปทีหอ้ งดา้ นนอก อาหานกต็ ดิ ตามอาจารยม์ าดว้ ย อาจารยแ์ ละลกู ศิษย์ สองคนนีนงั ดืมชาอยบู่ นเกา้ อี พอเหน็ ฉวีชินเหยาเดินเขา้ มา ดวงตาทีเจิดจา้ ดจุ คบ เพลงิ ของชิงซวีจือกม็ องสาํ รวจฉวีชินเหยาอยา่ งรวดเรว็ พอเหน็ วา่ ลกู ศษิ ยค์ นนีไมไ่ ดเ้ ป็นอะไรมาก ใบหนา้ ซงึ เดิมทีดาํ คลาํ เหมือนกน้ หมอ้ ในทีสดุ กผ็ อ่ นคลายลงบา้ ง 1104

อาหานกลบั กา้ วเดนิ ฉบั ๆ ตรงเขา้ มาหาฉวีชินเหยา ถาม ดว้ ยความรอ้ นใจวา่ “อาเหยา! ตกลงเกิดอะไรขนึ กนั แน่ เหตใุ ดอยดู่ ีๆ กไ็ ดร้ บั บาดเจ็บละ่ ” ความกระวน กระวายใจเออ่ ลน้ ออกมาทางคาํ พดู เพิงจะถามจบถงึ ไดม้ องเหน็ ฉวีเฉินซือกบั ฉวีจืออวีทียืน อยดู่ า้ นขา้ ง พลนั รบี คารวะฉวีเฉินซือดว้ ยทา่ ทางเงอะงะ ใบหนา้ เปลยี นเป็นสีแดงกาํ ในใจฉวีชินเหยามีกระแสความอบอนุ่ ไหลผา่ นชา้ ๆ หนั ไปยมิ ใหอ้ าหานพลางเอย่ วา่ “ไมเ่ ป็นไร ไดร้ บั บาดเจบ็ แคภ่ ายนอกเทา่ นนั ศิษยพ์ ี ทา่ นดสู ิ ตอนนีขา้ ไมไ่ ด้ สบายดีอยหู่ รอื ” 1105

อาหานเป็นคนใสซือบรสิ ทุ ธิและตรงไปตรงมาเสมอ ฟัง คาํ พดู นีของฉวีชินเหยาแลว้ กจ็ ดจอ้ งนางอยเู่ ป็นนาน เหน็ วา่ ศษิ ยน์ อ้ งไมเ่ หมือนคนทีไดร้ บั บาดเจบ็ จรงิ ดงั วา่ ควิ ทีขมวดกนั อยกู่ ็คลายลง “ไมเ่ ป็นอะไรกด็ ีแลว้ เจา้ ไม่ รูห้ รอก หลงั จากอาจารยก์ บั ขา้ ไดย้ นิ ข่าวนีแลว้ เป็นหว่ ง เจา้ เพียงใด! ตอนทีออกจากอาราม อาจารยย์ งั สวม รองเทา้ สลบั ขา้ งดว้ ยซาํ ...” “อาหาน!” ชิงซวีจือตะคอกเสยี งดงั อาหานตะลงึ งนั ไปทนั ใด เหน็ อาจารยม์ ีสีหนา้ เขียวคลาํ ก็สบั สนงนุ งงไมเ่ ขา้ ใจวา่ เกิดอะไรขนึ ไมร่ ูว้ า่ ตนเองพดู อะไรผดิ ตรงทีใดอีก 1106

ฉวีเฉินซือไดย้ ินแลว้ กลบั มีสีหนา้ ยมิ แยม้ แจ่มใส นาง ชอบนิสยั ใสซือเชน่ นีของอาหานเป็นทีสดุ แลว้ ก็รูด้ ีวา่ อาจารยแ์ ละลกู ศษิ ยส์ องคนนีรกั ใครเ่ อน็ ดฉู วีชินเหยา ดว้ ยใจจรงิ ไมม่ ีความรูส้ กึ เสแสรง้ เจือปนอยสู่ กั นิด ในใจ มีแตค่ วามซาบซงึ ตืนตนั พอเหน็ วา่ อาหานยงั ยืนนิงอยทู่ ีเดมิ ดว้ ยสหี นา้ งนุ งง นาง จงึ ไปดงึ ตวั อาหานกลบั มานงั หยบิ ผลไมบ้ นโต๊ะสง่ ใหอ้ า หานกบั มือ แลว้ สงั ไฉ่ผงิ ใหร้ บี ไปชงชาขนขาวเขม็ เงินที นกั พรตชิงซวีจือโปรดปรานทีสดุ มาดว้ ย ฉวีจืออวีสงั ใหบ้ า่ วไพรถ่ อยออกไปจนหมด ถงึ ไดเ้ อย่ ปากบอกชิงซวีจือวา่ “เพราะเรอื งทีเกิดขนึ เมือวาน 1107

พวั พนั ถงึ ชือเสยี งขององคห์ ญิงและทา่ นหญิงหลายคน ฝ่าบาทมีพระบญั ชาลงมาใหป้ ิดเงียบเรอื งนี นอกจาก คนทีอยใู่ นทีเกิดเหตวุ นั นนั แลว้ ไมว่ า่ ใครก็หา้ มนาํ เรอื งนี ไปวพิ ากษว์ ิจารณก์ นั สว่ นตวั ทาํ ใหว้ นั นีในราชสาํ นกั แทบไมม่ ีคนรูเ้ รอื งทีเกิดในวดั ตา้ อิน” ชิงซวีจือพยกั หนา้ รบั รู้ เดิมทีก็สมควรเป็นเชน่ นีอยแู่ ลว้ ชาวบา้ นรา้ นตลาดชอบปันแตง่ เรอื งราวโดยไรห้ ลกั ฐาน โดยเฉพาะการซบุ ซบิ นินทาเรอื งสว่ นตวั ของเชือพระวงศ์ หญิงผสู้ งู ศกั ดิ ถา้ หากเรอื งเชน่ นีเผยแพรอ่ อกไป สดุ ทา้ ยไมร่ ูว้ า่ จะถกู เลา่ ปากตอ่ ปากไปจนกลายเป็นบท ละครเช่นไรไปแลว้ เขาเป็นคนทีถือหางปกปอ้ งคนของตนเอง เรอื งนีไมเ่ กียว 1108

ขอ้ งกบั อาเหยาก็แลว้ ไปเถิด ในเมือพวั พนั ถงึ ชือเสยี ง ของลกู ศษิ ย์ ยอ่ มคาดหวงั วา่ ใหค้ นยงิ รูน้ อ้ ยยงิ ดี “โจรกลมุ่ นนั มีเบืองหลงั เชน่ ไร ในเมือเป็นการเดินทาง เทียวเลน่ ของเชือพระวงศห์ ญิงหลายคน ขา้ งกายจะขาด องครกั ษว์ งั หลวงติดตามอารกั ขาไปไมไ่ ด้ วดั ตา้ อินก็หา ใช่วดั เลก็ ๆ กลางภเู ขากนั ดาร โจรกลมุ่ นนั จะบกุ รุกเขา้ ไปในวดั ไดอ้ ยา่ งไรกนั ” ชิงซวีจือเอย่ ถงึ ขอ้ สงสยั ในใจ ออกมา ฉวีจืออวีขมวดคิว “จากสถานการณเ์ มือวานแลว้ ดู เหมือนเปา้ หมายของพวกโจรจะเป็นทา่ นหญิงอีซคู น เดียวมาตงั แตแ่ รก อาเหยาเพียงแคเ่ คราะหร์ า้ ยโดนลกู หลงไปดว้ ย แตว่ นั นีขา้ ขบคิดอยา่ งละเอียดแลว้ รูส้ กึ วา่ 1109

เรอื งนีมีขอ้ พริ ุธหลายอยา่ ง ทา่ นหญิงอีซยู งั ไมท่ นั พน้ วยั ปักปิน ทงั ยงั เพิงมาถงึ ฉางอนั ไมน่ าน คิดดแู ลว้ ไมน่ ่า เป็นศตั รูกบั ใคร เพราะอะไรถงึ มีคนวางแผนมงุ่ ทาํ รา้ ย นางถงึ เพียงนี” ฉวีเฉินซือเอย่ ขดั จงั หวะ “ลกู แม่ เจา้ อายยุ งั นอ้ ย ประสบการณไ์ มม่ ากพอ ไหนเลยจะเขา้ ใจความโสมมที ซอ่ นอยไู่ ด้ ไดย้ นิ วา่ ทา่ นหญิงอีซอู ายยุ งั นอ้ ยกม็ ีรูปโฉม งดงามหยาดเยมิ เป็นหญิงงามทีหาไดย้ ากยงิ ไมแ่ น่วา่ อาจมีพวกเติงถจู ือ* มกั มากบา้ ตณั หา ยลโฉมหญิงงาม แลว้ เกิดความคิดเลวทราม ถงึ ไดบ้ งั อาจกระทาํ การขวญั กลา้ เทียมฟา้ เช่นนี โชคดีทีคนชวั พวกนนั ทาํ ไมส่ าํ เรจ็ ดงั หวงั ไมอ่ ยา่ งนนั เดก็ สาวทีงามพรอ้ มคนหนงึ คงตอ้ งแปด เปือนไปทงั อยา่ งนีแลว้ ” 1110

ชิงซวีจือไมร่ ูว้ า่ คดิ ถงึ เรอื งใดขนึ มาได้ เขาแคน่ เสียงขนึ จมกู เสยี งดงั ชดั เจนพลางเอย่ วา่ “ขา้ วา่ เรอื งนีแปดหรอื เกา้ ในสบิ สว่ นจะตอ้ งเกียวขอ้ งกบั เจา้ ลาเฒา่ หวั โลน้ * หยวนเจวียแน่นอน วดั ตา้ อินมีราชวงศค์ อยอปุ ถมั ภม์ า ตงั หลายปี มีเงินทองซอ่ มบาํ รุงทงั ในวดั นอกวดั มากมาย แลว้ เพราะเหตใุ ดแมก้ ระทงั โจรยงั ปอ้ งกนั ไมไ่ ด้ ไมแ่ นว่ า่ เขาอาจจะรว่ มมือกบั โจรพวกนนั แลว้ คอ่ ยแสรง้ เปลยี น ขา้ งมาเป็นโจรรอ้ งจบั โจร” ฉวีชินเหยาลอบกลอกตาดว้ ยความราํ คาญ คาํ พดู ของ อาจารยม์ ีความแคน้ สว่ นตวั ปะปนจนแยกไมอ่ อก ทา่ นไตซ้ ือหยวนเจวียทมุ่ เทจิตใจดแู ลวดั ตา้ อินมาหลาย 1111

ปี กวา่ จะสานสมั พนั ธก์ บั ราชวงศไ์ ดไ้ มใ่ ช่เรอื งง่าย จะ ยอมทาํ เพือผลประโยชนเ์ ลก็ นอ้ ยแลว้ ไปทาํ รา้ ยเชือพระ วงศค์ นหนงึ เชียวหรอื เมือใดความจรงิ ถกู เปิดเผย ไม่ เทา่ กบั วา่ ยกหินทบั เทา้ ตวั เอง* หรอื ไร ฉวีจืออวีกค็ ดิ ถงึ ขอ้ นีไดเ้ ชน่ กนั แตว่ า่ เขาเป็นคนสขุ มุ เยือกเยน็ มาแตไ่ หนแตไ่ ร ไมค่ ิดจะโตแ้ ยง้ ใหใ้ ครตอ้ งเสยี หนา้ เพียงเผยรอยยมิ บางๆ ยกถว้ ยชาขนึ กม้ หนา้ พนิ ิจ ลมิ รสชา ระหวา่ งทีพดู คยุ กนั กล็ ว่ งเลยมาถงึ เวลากินอาหาร ฉวี เฉินซือเพียรรงั ตวั ชิงซวีจือกบั ลกู ศิษยใ์ หอ้ ยรู่ ว่ มกิน อาหารเยน็ ดว้ ย ตอนแรกชิงซวีจือคิดจะปฏิเสธ แตพ่ อ เหน็ ฉวีชินเหยาสง่ สายตามาใหก้ ล็ งั เลอยชู่ วั ครู่ ก่อนจะ 1112

เปลยี นมาตอบตกลงอยตู่ อ่ ฉวีเฉินซือปลาบปลมื ยนิ ดี รบี ไปหอ้ งครวั จดั การอาหาร มงั สวิรตั ดิ ว้ ยตนเอง ฉวีจืออวียงั มีงานราชการของสาํ นกั ราชบณั ฑติ ตอ้ ง จดั การ พอเหน็ วา่ ยามนีฉวีชินเหยาอาการดีขนึ กวา่ เมือ เชา้ มากกก็ ลา่ วขออภยั กบั ชิงซวีจือ แลว้ เดนิ กลบั ไปที หอ้ งหนงั สือ ฉวีชินเหยาเหน็ วา่ ในทีสดุ หอ้ งนีกเ็ หลอื แคพ่ วกนาง อาจารยล์ กู ศิษยส์ ามคน จงึ เลา่ เรอื งทีเกิดขนึ เมือคืนให้ ชิงซวีจือกบั ศษิ ยพ์ ีฟังโดยไมต่ กหลน่ สกั คาํ เดียว 1113

“มีเรอื งเชน่ นีดว้ ยหรอื ” ชิงซวีจือทงั ตกใจและโมโห ฉวีชินเหยาพยกั หนา้ “ตงั แตข่ า้ ตดิ ตามเรยี นวชิ ากบั อาจารยม์ า แทบไมเ่ คยมีภตู ผีปีศาจกลา้ เขา้ ใกล้ อยา่ ง เมือคืนทีผีตนนนั กลา้ บกุ เขา้ มาถงึ ในหอ้ งนอน ศิษยเ์ พิง เคยเจอเป็นครงั แรก คดิ วา่ ถา้ หากไมม่ ีกระดงิ กลืน วญิ ญาณคมุ้ ครอง ผีตนนนั คงไมท่ าํ แคแ่ อบมองผา่ นผา้ มา่ นง่ายดายเชน่ นีหรอก คงลงมือทาํ รา้ ยขา้ ไปแลว้ ” อาหานตกตะลงึ อา้ ปากคา้ ง “ผีตนใดใจกลา้ ถงึ เพียงนี แตว่ า่ อาเหยา เจา้ ไมต่ อ้ งกลวั นะ มีอาจารยก์ บั ศิษยพ์ ีอยู่ ดว้ ย ไมม่ ีทางปลอ่ ยใหผ้ ีพวกนนั ทาํ รา้ ยเจา้ ไดแ้ น่” 1114

ฉวีชินเหยาสา่ ยหนา้ “ขา้ ไมก่ ลวั หรอก แคแ่ ปลกใจวา่ ผี ตนนีมาจากทีใด เพราะอะไรอยดู่ ีๆ ถงึ ไดม้ าหาขา้ ” ชิงซวีจือครุน่ คิดดว้ ยสีหนา้ ตงึ เครยี ด “เมือคืนผีตนนีทาํ ไมส่ าํ เรจ็ มีหรอื จะยอมรามือโดยง่าย ไมแ่ นว่ า่ คืนนีมนั จะโผลม่ าอีก” อาหานตืนตกใจ ถามอยา่ งรอ้ นรนวา่ “แลว้ ...แลว้ จะ ทาํ อยา่ งไรดี ตอนนีอาเหยายงั บาดเจ็บอยู่ ถา้ เกิดโดนผี นนั ทาํ รา้ ยอีก จะทาํ อยา่ งไรดีเลา่ ” ชิงซวีจือขมวดควิ ไตรต่ รองอยคู่ รูห่ นงึ ก็ตดั สนิ ใจ บางอยา่ งได้ จงึ หนั หนา้ มองฉวีชินเหยาแลว้ เอย่ วา่ “อา เหยา คืนนีขา้ กบั อาหานจะไมก่ ลบั อารามชิงอวิน พวก 1115

เราจะมาเฝา้ ตอรอกระตา่ ย* อยใู่ นจวนของเจา้ ถา้ ผีนนั โผลม่ าจรงิ มีอาจารยอ์ ยตู่ รงนีทงั คน กอ็ ยากจะรูเ้ หมือน กนั วา่ ผีตนใดกนั รา้ ยกาจปานนี!” ฉางหรงรูส้ กึ วา่ ชว่ งฤดกู าลทีสดชืนแจม่ ใสทีสดุ ของเมือง ฉางอนั กค็ ือช่วงปลายฤดใู บไมผ้ ลิ อากาศไมเ่ ปียกชืน หนาวเยน็ อยา่ งช่วงตน้ ฤดใู บไมผ้ ลิ และไมร่ อ้ นอบ อา้ วอยา่ งช่วงตน้ ฤดรู อ้ น สายลมโชยพดั ผา่ นรา่ งทงั เยน็ สบายและนมุ่ นวล ดวงอาทิตยก์ ไ็ มเ่ จิดจา้ บาดตาเช่นนนั ถา้ หากเลอื กไดล้ ะ่ ก็ เขาอยากใหส้ ฤี ดกู าลตลอดหนงึ ปี ของเมืองฉางอนั เป็นดงั เช่นชว่ งปลายฤดใู บไมผ้ ลิ 1116

แตน่ ่าเสียดายคาํ คืนนีเขาไรอ้ ารมณจ์ ะดืมดาํ กบั ความ สนุ ทรยี ด์ งั กลา่ ว ตงั แตเ่ ชา้ ตรูม่ าเขาเดินทางไปกลบั ระหวา่ งจวนสกลุ ฉวีกบั วงั หลวงเจด็ แปดรอบแลว้ ทกุ ครงั ทีจวนสกลุ ฉวีมีความเคลือนไหวอะไร เขาตอ้ งรบี วิง ไปรายงานซือจือในวงั หลวง หลงั จากตอ้ งวิงวนุ่ มาตลอดทงั วนั แมว้ า่ เขาจะยงั หน่มุ แนน่ แขง็ แรง กเ็ หน็ดเหนือยจนรา่ งกายออ่ นระโหยโรย แรงไดเ้ หมือนกนั เมือถงึ ยามพลบคาํ อาจารยก์ บั ศษิ ยพ์ ีของแมน่ างนกั พรตนอ้ ยก็เรง่ เดินทางมาถงึ ดว้ ยสหี นา้ รอ้ นรน หลงั จาก เขา้ ไปในจวนแลว้ กไ็ มก่ ลบั ออกมาอีก ดจู ากรูปการณ์ คาดวา่ คืนนีคงจะพกั คา้ งแรมอยใู่ นจวนสกลุ ฉวี 1117

ฉางหรงรูส้ กึ ลงั เลตดั สนิ ใจไมถ่ กู วา่ เรอื งนีสมควรจะไป รายงานซือจือหรอื ไม่ ลว่ งเขา้ สชู่ ่วงคาํ มืดดกึ ดืนไปทกุ ขณะ คนในจวนสกลุ ฉวี คงนอนหลบั พกั ผอ่ นกนั หมดแลว้ บรรยากาศภายใน และภายนอกจวนเงียบสงดั ไรส้ มุ้ เสียง ฉางหรงจดจอ้ งมองดอู ยสู่ กั พกั ไมเ่ หน็ วา่ จวนสกลุ ฉวีจะ มีความเคลอื นไหวผิดปกติอะไร คดิ ทบทวนแลว้ ก็ตดั สนิ ใจวา่ จะรอดสู ถานการณเ์ งียบๆ ไปก่อน ถา้ หากมีเรอื ง อะไรเกิดขนึ จรงิ คอ่ ยเขา้ วงั รายงานซือจือก็ยงั ไมส่ าย พอคิดไดด้ งั นีฉางหรงก็ยืดตวั บิดขีเกียจรอบหนงึ อา้ ปาก 1118

หาวหวอดแลว้ กลา่ วกบั เวย่ ปอ “คืนนีคงไมม่ ีเรอื งอะไรแลว้ อีกเดียวพวกเรามาเปลยี น กะผลดั กนั ไปพกั ผอ่ นบา้ ง เอาแตอ่ ดหลบั อดนอนเช่นนี ตอ่ ใหร้ า่ งกายทาํ จากเหลก็ กลา้ กร็ บั ไมไ่ หวหรอก” เวย่ ปอมีใบหนา้ ผวิ พรรณดาํ คลาํ โดยกาํ เนิด ปกตกิ ม็ ี นิสยั ขีเลน่ ช่างเยา้ แหย่ เขา้ กนั ไดด้ ีอยา่ งยิงกบั ฉางหรง พอไดย้ ินสหายวา่ ดงั นนั กห็ นั ไปทางจวนสกลุ ฉวีพลางเบ้ ปากเอย่ วา่ “ซือจือช่างเอาใจใสค่ ณุ หนฉู วีคนนีเสียจรงิ เมือวานทา่ นหญิงอีซกู ็ไดร้ บั บาดเจ็บ ไมเ่ หน็ ซือจือจะ เป็นหว่ งเป็นใยปานนีเลย เฮอ้ ...ไมร่ ูว้ า่ ซือจือคิดอะไรอยู่ กนั แน่ ปลอ่ ยคคู่ รองทีดีงามอยา่ งทา่ นหญิงไปไมเ่ หลียว แล แตก่ ลบั มาชอบพอแมน่ างนกั พรตนอ้ ยคนหนงึ ช่าง 1119

เหมือนทิงดอกโบตนั ไปเดด็ ดอกบวั อยา่ งไรอยา่ งนนั ” ฉางหรงไมเ่ อย่ ตอบคาํ ความคดิ สบั สนยงุ่ เหยิงอยหู่ ลาย สว่ น ถา้ หากเอย่ ถงึ พรสวรรคแ์ ละชาตกิ าํ เนิด แมน่ างนกั พรตยอ่ มไมอ่ าจเทียบกบั ทา่ นหญิงอีซไู ด้ แตจ่ ากการเฝา้ มองอยา่ งเงียบๆ ตลอดหลายวนั มานี ทกุ การกระทาํ ของนางทาํ ใหเ้ ขาตอ้ งมองดว้ ยสายตาทีเปลยี นไป อยา่ ง เช่นเหตกุ ารณใ์ นวดั ตา้ อินเมือวาน เมือเผชิญหนา้ กบั โจร ผรู้ า้ ย ดว้ ยฝีมือของนางสามารถถอยหนีไดอ้ ยา่ ง ปลอดภยั แตน่ างกลบั รงั อยถู่ ว่ งเวลาโจรพวกนนั จนตน เองโดนอีกฝ่ายทาํ รา้ ยบาดเจ็บ... เขาเกาศีรษะแกรกๆ อยา่ งกลดั กลมุ้ ในใจเกิดความรูส้ กึ ไมส่ บอารมณอ์ ยา่ งทีไมเ่ คยเป็นมากอ่ น ซือจืออา่ น 1120

ตาํ รามามากมาย เขา้ ใจอะไรลกึ ซงึ ยงิ กวา่ ยกตวั อยา่ ง คาํ พดู ของทา่ นราชครูหลวิ ทีกลา่ วชืนชมซือจือวา่ มี ‘ความคิดลกึ ซงึ กวา้ งไกล’ พจิ ารณาจากสายตาทีซือจือ มองผอู้ ืนตลอดมานนั คนทีเขายอมรบั มีไมม่ ากนกั พอคดิ เชน่ นีแลว้ ฉางหรงอดรูส้ กึ หมดอาลยั ตายอยากไม่ ได้ นีเขาทาํ ตวั อวดฉลาดมาตลอดเลยใชห่ รอื ไม่ ปัญหาขอ้ นีไมอ่ าจแกไ้ ขไดช้ วั ขณะ ฉางหรงคิดทบทวนดู แลว้ ก็ตดั สนิ ใจพกั เรอื งนีไปกอ่ น ลกุ ขนึ อยา่ งฉบั พลนั “ใกลจ้ ะถงึ ยามจือ* แลว้ ขา้ จะไปงีบหลบั ในรถมา้ สกั ครู่ มีเรอื งอะไรคอ่ ยเรยี กขา้ แลว้ กนั ” 1121

เวย่ ปอเอย่ รบั คาํ “ไปเถอะ พวกเราสองคนกท็ นเหนือย อีกแคค่ ืนนี พอคืนพรุง่ นีกม็ ีหวงั เลยี งกบั หลวี ช์ ินไหวมา ผลดั เปลียนแลว้ ” ฉางหรงพยกั หนา้ กอ่ นจะหนั กายเดนิ กลบั ไปทีรถมา้ รถมา้ จอดนิงอยหู่ นา้ ปากทางตรอกคบั แคบแหง่ หนงึ ดา้ นหลงั รถมา้ เป็นตรอกทีมืดสนิทไรจ้ ดุ สนิ สดุ ฉางหรง เหลอื บมองไปในตรอกโดยไมไ่ ดต้ งั ใจ ทนั ใดนนั ก็มอง เหน็ เงารา่ งคนวบู ผา่ นไปอยา่ งรวดเรว็ ใบหนา้ เขาพลนั เครง่ ขรมึ ลง ชกั ดาบขา้ งเอวออกมา 1122

อยา่ งวอ่ งไว กลนั ลมหายใจขณะเดนิ เขา้ ไปในตรอก ทางฝ่ายเวย่ ปอก็สงั เกตเหน็ ความผดิ ปกติ รบี จดุ แทง่ ไฟ เดินตามฉางหรงมาพลางกดเสียงลงตาํ เอย่ ถามวา่ “เกิดอะไรขนึ ” แทง่ ไฟทาํ ใหภ้ าพตรงหนา้ คนทงั สองสวา่ งไสว ในตรอก แหง่ นนั วา่ งเปลา่ ไรผ้ คู้ น ไมต่ อ้ งเอย่ ถงึ เงาคนเลย แมแ้ ต่ เงาผีสกั ตนก็ไมเ่ หน็ ในใจฉางหรงมีขอ้ สงสยั ผดุ ขนึ มามากมาย เขารบั แทง่ ไฟ จากมือเวย่ ปอแลว้ ยกสอ่ งไปทวั บรเิ วณ จนกระทงั ตรวจ คน้ ในตรอกครบทกุ ซอกทกุ มมุ แลว้ ถงึ ไดล้ ดดาบลงเก็บ เขา้ ฝักดงั เดมิ กลา่ วกบั เวย่ ปอวา่ “ไมม่ ีอะไร เมือครูข่ า้ 1123

คงตาฝาดเอง” จากนนั คนทงั สองกเ็ ดนิ ออกจากตรอก เดินไปไดค้ รูเ่ ดียว พวกเขาก็รูส้ กึ ประหลาดใจ เหตใุ ด ตรอกแหง่ นีดเู หมือนจะลกึ ยงิ กวา่ ตอนเดินเขา้ มามากที เดียว ทงั ทีระยะทางเพียงแคไ่ มก่ ีรอ้ ยกา้ ว กลบั เดนิ เทา่ ไรก็ไมถ่ งึ ปากทางเสียที ขณะทีหวั ใจกาํ ลงั เตน้ รวั เหมือนตีกลอง ขา้ งใบหฉู างหรง ก็มีสายลมหนาวยะเยือกบาดกระดกู พดั ผา่ นระลอกหนงึ สายลมนนั ทงั คมกรบิ และชดั เจนยงิ ยามพดั ผา่ นหรู าว กบั โดนคมดาบกรดี กไ็ มป่ าน หวดุ หวิดจะเฉือนเนือได้ แผลแลว้ 1124

“ซีด...” ฉางหรงรูส้ กึ ปวดแปลบ เขาจบั ดา้ มดาบ เตรยี มพรอ้ มและหนั กลบั ไปตะคอกถามดว้ ยดวงตาถมงึ ทงึ “ผใู้ ดกนั บงั อาจกลา้ เลน่ พเิ รนทรแ์ กลง้ หลอกผีตอ่ หนา้ ขา้ !” ทวา่ สงิ ทีเขามองเหน็ กลบั มีเพียงความเงียบสงดั นอก จากเสยี งกิงไมไ้ หวดงั เป็นครงั คราวก็ไมม่ ีสงิ ผดิ ปกติอืน ใดอีกเลย ราวกบั วา่ ทกุ อยา่ งเมือครูน่ ีเป็นแคภ่ าพหลอน ของเขาเทา่ นนั เขาหนั ขวบั กลบั ไปหาเวย่ ปอก็มองเหน็ อีกฝ่ายมีสหี นา้ ยาํ แยถ่ งึ ขีดสดุ เหมือนมองเหน็ สงิ ทีนา่ สยดสยองหาใด เปรยี บ 1125

หวั ใจเขาสนั สะทา้ นขนึ มา กดเสยี งลงตาํ เอย่ ถามวา่ “เจา้ เหน็ อะไรเขา้ แลว้ ” เวย่ ปอเหลียวมองรอบทิศอยา่ งหวาดหวนั เอย่ เลา่ ดว้ ย ใบหนา้ ซีดขาว “เมือครูร่ ะหวา่ งทีพวกเรากาํ ลงั เดนิ มงุ่ หนา้ มาทางปากตรอก ขา้ บงั เอิญเหลือบมองไปทางเจา้ พอดี จๆู่ ขา้ ก็เหน็ วา่ ดา้ นหลงั เจา้ มีสตรผี มยาวเดนิ ตาม มา...” แมว้ า่ ฉางหรงจะเป็นคนขวญั กลา้ เทียมฟา้ มาตลอด แต่ พอไดย้ ินประโยคนีของเวย่ ปอกต็ กใจหนา้ เปลยี นสอี ยา่ ง หา้ มไมอ่ ยู่ 1126

เวย่ ปอกลืนนาํ ลายหลายอกึ แลว้ เลา่ ตอ่ “ขา้ ตกใจสะดงุ้ โหยง สงสยั วา่ ตวั เองจะมองผิดไป กเ็ ลยสอ่ งแทง่ ไฟไป ทางเจา้ ดใู หแ้ นใ่ จ ครงั นีขา้ เหน็ ชดั เจนเตม็ ตากวา่ เดิม นนั คือสตรนี างหนงึ จรงิ แทแ้ น่นอน พอนางรูต้ วั วา่ ขา้ เหน็ นาง กย็ งั หนั มาสง่ ยมิ น่าสะพรงึ กลวั ใหด้ ว้ ย แตส่ งิ ทีนา่ กลวั ทีสดุ ก็คือนางแทบจะเอนตวั แนบกบั แผน่ หลงั เจา้ ดว้ ยกาํ ลงั ภายในทีเจา้ ฝึกฝนมา กลบั ไมร่ ูส้ กึ ตวั เลยสกั นิด ขา้ กเ็ ลยเขา้ ใจวา่ สตรนี างนีจะตอ้ ง...จะตอ้ ง...” ไมใ่ ชค่ น! แผน่ หลงั ฉางหรงเกิดไอเยน็ สะทา้ นขนึ มา “ขา้ รอ้ นใจแทบแย่ กาํ ลงั คดิ วา่ จะจดั การเจา้ สงิ ชวั รา้ ยนี 1127

อยา่ งไร ทวา่ จๆู่ สตรนี างนนั ก็กลายเป็นกลมุ่ เงาเลอื น รางสีดาํ ลอยผา่ นเจา้ มงุ่ หนา้ ไปทีปากตรอก...” จากนนั ฉางหรงกช็ กั ดาบออกมาพรอ้ มสบถดา่ ดงั ลนั “อยดู่ ีๆ กเ็ จอผีเสยี ได!้ ” ผา่ นไปพกั ใหญ่ฉางหรงถงึ เคน้ คาํ พดู ออกมาประโยคหนงึ แมใ้ จยงั หวาดผวา “นีเป็น ครงั แรกทีเจอเรอื งแปลกพสิ ดารเชน่ นี เจา้ มองเหน็ เงา นนั หายไปทางใด” เวย่ ปอคิดทบทวนดู จๆู่ ก็แสดงสีหนา้ ตกใจขนึ มา “เงา นนั ลอยไปถงึ หนา้ ประตจู วนสกลุ ฉวี ขา้ ตาพรา่ เลอื นแวบ เดียว เงานนั ก็หายไปแลว้ ” 1128

พอไปอยหู่ นา้ ประตจู วนสกลุ ฉวีก็หายไปแลว้ หรอื ... คนทงั สองนิงเงียบไป ก่อนจะเงยหนา้ ขนึ มาพรอ้ มกนั “แยแ่ ลว้ ...คณุ หนฉู วีมีอนั ตราย!” ฉวีชินเหยาอาศยั อยใู่ นเรอื นฝังตะวนั ออกของจวนสกลุ ฉวี อยหู่ า่ งจากเรอื นซิวจีทีฉวีจืออวีอาศยั อยพู่ อสมควร ตรงกลางมีสวนดอกไมข้ นาดเลก็ กนั ขวางเอาไว้ นบั วา่ เป็นบรเิ วณทีเงียบสงบทีสดุ ในจวนสกลุ ฉวี 1129

ดา้ นในและดา้ นนอกหอ้ งของเรอื นแหง่ นีมืดสนิทเป็น แถบ ไฉ่ผิง ไฉ่โยว รวมถงึ บา่ วหญิงสงู วยั หลายคนตา่ ง นอนหลบั พกั ผอ่ นกนั ไปนานแลว้ เพราะเมือชว่ งอาหาร เยน็ ชิงซวีจือสงั ใหอ้ าหานเลน่ ตกุ ติกกบั อาหารของพวก นางเลก็ นอ้ ย ยามนีทกุ คนจงึ หลบั สนิทฝันหวาน เกรงวา่ ตอ่ ใหฟ้ า้ ถลม่ ลงมาก็ไมร่ ูส้ กึ ตวั ตืน สามีภรรยาสกลุ ฉวีและฉวีจืออวีเกบ็ ตวั อยใู่ นเรอื นพกั ของตนเอง แมฉ้ วีชินเหยาจะอธิบายกบั พวกเขาเอาไว้ แตแ่ รกวา่ ยามคาํ คืนไมว่ า่ ไดย้ นิ เสยี งความเคลือนไหว อะไรก็หา้ มออกมา แตพ่ วกเขาเป็นหว่ งความปลอดภยั ของฉวีชินเหยา ตอนนีจงึ ตา่ งกาํ ลงั ตงั ใจฟังความเคลอื น ไหวดา้ นนอก จะนอนหลบั ลงไดอ้ ยา่ งไรกนั 1130

ชิงซวีจือมนั ใจวา่ คืนนีผีตนนนั จะตอ้ งโผลม่ าอีกแน่ จงึ เตรยี มตวั พรอ้ มกบั ฉวีชินเหยาและอาหานแตเ่ นินๆ ทนั ที ทีถงึ ยามโฉ่ว* เขากบั อาหานก็มาเฝา้ อยนู่ อกเรอื นของ ฉวีชินเหยาคนละฝัง อาหานนงั อยทู่ ีตาํ แหน่งเกิน สว่ นชิงซวีจือนงั อยทู่ ีตาํ แห น่งซวิน** อาจารยแ์ ละศษิ ยค์ นู่ ีมีกาํ แพงกวา้ งประมาณ หนงึ จงั ขวางกนั ระหวา่ งกนั ไว้ พวกเขารวบรวมสมาธิรอ ใหผ้ ีตนนนั โผลม่ า “อาจารย.์ ..” นาํ เสยี งสนั สะทา้ นดงั ขนึ เสยี งทีจงใจกด ลงตาํ ของอาหานดงั มาจากอีกฟากของกาํ แพง “ทา่ น กินอาหารเยน็ ไปไมก่ ีคาํ ผา่ นไปเกือบครงึ คืนแลว้ จะกิน ของวา่ งหน่อยหรอื ไมข่ อรบั ” 1131

“ถา้ เกิดเจา้ หิวแลว้ กก็ ินเองเถอะ อาจารยไ์ มห่ ิว” ชิงซวี จือตอบกลบั ดว้ ยนาํ เสียงงมึ งาํ แมแ้ ตเ่ ปลือกตากค็ รา้ น จะยกขนึ อาหานนิงเงียบไปพกั หนงึ ก็เอย่ ขนึ อีกวา่ “อาจารย์ พวก เราเอาแตเ่ ฝา้ อยเู่ ช่นนีกไ็ มช่ ว่ ยอะไรขนึ มา ถา้ เกิดคืนนีผี ตนนนั ไมม่ า พวกเราไมใ่ ช่เสียเวลาเปลา่ หรอกหรอื และ หากผีตนนนั รอใหพ้ วกเรากลบั อารามชิงอวินกอ่ นถงึ คอ่ ย มาหาอาเหยาเลา่ จะทาํ อยา่ งไร” ชิงซวีจือรูส้ กึ วา่ คืนนีอาหานพดู มากเป็นพเิ ศษ อยากจะ ตาํ หนิเขาสกั หลายคาํ แตห่ าไดย้ ากนกั ทีเจา้ เดก็ สมอง ทมึ ทือจะพดู จามีเหตมุ ีผลเชน่ นี เพราะความประหลาด 1132

ใจมากกวา่ ปกตนิ ีเองจงึ เกิดความรูส้ กึ สบายใจไปพรอ้ ม กนั ดว้ ย “ถา้ หากวนั นีมนั ไมม่ า พวกเรากจ็ ะรอคืนพรุง่ นี ถา้ หากคืนพรุง่ นียงั ไมม่ าอีก พวกเรากจ็ ะรอคืนวนั มะรนื นี ทีสดุ แลว้ ตอ้ งรูใ้ หไ้ ดว้ า่ ผีตนนีมีทีมาเช่นไร อยดู่ ีไมว่ า่ ดี โผลม่ าหาอาเหยาเชน่ นี จะตอ้ งมีแผนการชวั รา้ ยอะไร แน่ ถา้ หากไมค่ ดิ หาวิธีกาํ จดั อาจจะชกั นาํ เหตเุ ภทภยั บางอยา่ งมาก็ได”้ จากนนั เขาก็จมอยใู่ นความเงียบงนั อีกครงั “อาจารย์ ทา่ นพดู อยบู่ อ่ ยๆ วา่ สรรพสงิ ในใตห้ ลา้ นีมี บางอยา่ งทีเกิดมาเพือขม่ กนั ของสงิ หนงึ กดขม่ อีกสงิ หนงึ ดอู ยา่ งของวิเศษคกู่ ายอาเหยาชินนนั ตอ่ ใหม้ นั มี จิตวญิ ญาณ ตอ่ ใหม้ นั รา้ ยกาจเพียงใดกเ็ ป็นแคข่ อง 1133

วเิ ศษประจาํ สาํ นกั เตา๋ ชินหนงึ สดุ ทา้ ยคงมีสงิ ชวั รา้ ย อะไรทีมนั ข่มไมไ่ ดก้ ระมงั ” เสียงของอาหานฟังแลว้ เหนือยลา้ ชดั เจนในยามคาํ คืนที เงียบสนิทไรส้ มุ้ เสียงนี ประหนงึ วา่ รา่ งกายกาํ ลงั แบก บางสงิ หนกั องึ นบั พนั ชงั คาํ พดู ทีเอือนเอย่ ออกมา เหมือนฝืนเคน้ ออกมาจากคอทีละคาํ นาํ เสยี งและความ สงู ตาํ ของเสียงเปลยี นไปจากเดมิ ชิงซวีจือลกุ ขนึ โดยไมแ่ สดงทา่ ทีอะไรออกมา “นอกจาก อาจารยจ์ ะเคยสอนเจา้ วา่ สงิ ใดกดข่มสงิ ใดได้ ยงั สอน เจา้ ดว้ ยวา่ อะไรคือการรูจ้ กั ขอ้ บกพรอ่ งของตวั เอง ถา้ หากมีสงิ ชวั รา้ ยอาศยั เพียงอบุ ายตาํ ชา้ ไมก่ ีอยา่ งก็นกึ วา่ วางอาํ นาจบาตรใหญ่โดยไรค้ วามหวนั เกรงไดแ้ ลว้ นนั 1134

ตา่ งหากทีเรยี กวา่ ไมร่ ูจ้ กั ประมาณตน” ระหวา่ งทีเอย่ วาจาชิงซวีจือกเ็ ดินออ้ มกาํ แพงมา เมือ ชอ้ นสายตาขนึ มองพลนั เหน็ อาหานนงั พงิ กาํ แพง รา่ ง กายครงึ หนงึ อยใู่ ตแ้ สงจนั ทร์ อีกครงึ หนงึ อยใู่ นมมุ มืดมิด ใบหนา้ บวมชาํ เป็นสีมว่ ง เนือตวั สนั สะทา้ นไมย่ อมหยดุ คลา้ ยกาํ ลงั ตอ่ สกู้ บั พลงั จากภายนอกอยา่ งสดุ กาํ ลงั สายตาของชิงซวีจือเลอื นมองขนึ ไปดา้ นบน กเ็ หน็ วา่ บน หวั ไหลข่ องอาหานมีสตรรี ูปรา่ งเพรยี วบางยืนเขยง่ ปลาย เทา้ อยู่ สตรนี างนนั มีเสน้ ผมสดี าํ สนิทอยา่ งประหลาด แลดพู ลวิ ไหวไรน้ าํ หนกั แตก่ ลบั มีแรงกดทบั จนอาหาน หายใจไมอ่ อกแลว้ 1135

แมจ้ ะคาดเดาไดว้ า่ อาหานมีบางอยา่ งผิดปกติ แตพ่ อมา เหน็ ภาพตรงหนา้ ชิงซวีจือก็อดโกรธแคน้ จนหนวดผมชี ชนั ไมไ่ ด้ เขาลอบชิงชงั ตนเองทีประมาทศตั รู แมก้ ระทงั ผีสาวตนนีเขา้ จวนมาตงั แตเ่ มือไรยงั ไมร่ ูเ้ ลย ชิงซวีจือสะบดั แสข้ นจามรี หลงั จากนนั ก็ขยบั เขา้ ไปใกล้ และเอย่ ตะคอกเสียงดงั วา่ “เจา้ ผีรา้ ย รบั ความตายไป เสยี เถิด!” ผีสาวไดย้ นิ เสียงความเคลือนไหวกไ็ มห่ นั หนา้ กลบั มา รบี กลายรา่ งเป็นเงาดาํ ลอยเขา้ ไปในเรอื นทนั ที พละกาํ ลงั มหาศาลทีกดทบั รา่ งอาหานสลายไปในพรบิ ตา เรยี วแรงทีมีคลา้ ยโดนสบู ออกไปจนแหง้ เหือด มี 1136

เสียงโครมดงั ขนึ รา่ งของอาหานทรุดตวั ลม้ ลงกบั พืน อา้ ปากหอบหายใจเฮือกใหญ่ ชิงซวีจือไมท่ นั ไดต้ รวจดสู ภาพของอาหาน พอเหน็ ผีสาว รบั มือยากกวา่ ทีคาดการณไ์ วม้ ากนกั กร็ บี หยบิ เชือกสี เทาเกลยี งเกลาจากขา้ งเอวเสน้ หนงึ ไลต่ ามผีสาวตนนนั เขา้ เรอื นไปอยา่ งกระชนั ชิด ฉวีชินเหยาไดย้ นิ เสยี งเอะอะจากนอกเรอื นกร็ บี ลกุ พรวด ลงจากเตียงอยา่ งรวดเรว็ แมก้ ระทงั ความเจบ็ ปวดทีไหล่ กไ็ มส่ นใจ นางเปิดประตหู อ้ งแลว้ วิงออกไปทนั ที เพิงจะมาถงึ ระเบียงทางเดิน เบืองหนา้ ก็มีกลมุ่ เงาดาํ พงุ่ เขา้ ใส่ มนั แผก่ ลนิ อายหนาวยะเยือกจบั ใจ ทาํ ใหร้ า่ ง 1137

กายฉวีชินเหยาสนั สะทา้ น “เจา้ สงิ โสมม! จะไมย่ อมเลกิ รางา่ ยๆ สนิ ะ” พอคดิ ถงึ วา่ ผีรา้ ยตนนีตามพวั พนั นางครงั แลว้ ครงั เลา่ ในใจฉวีชิน เหยาก็มีไฟโทสะลกุ พบึ อยา่ งหา้ มไมอ่ ยู่ นางควา้ กระดิง กลนื วิญญาณทีหอ้ ยคอออกมาอยา่ งดดุ นั เตรยี มจะ ปลดปลอ่ ยมงั กรไฟทงั สามออกมา ผใู้ ดจะคาดคดิ วา่ จ่ๆู เงาดาํ นนั จะเปลง่ เสียงหวั เราะแหบ ตาํ คลมุ เครอื ออกมา ตามดว้ ยสองมือขาวซีดทีผอมแหง้ จนหนงั หมุ้ กระดกู ยืนออกมาจากกลมุ่ เงา ไมร่ อใหฉ้ วีชิน เหยาลงมือก็ยืนเขา้ มาบีบคอนางอยา่ งแมน่ ยาํ ฉวีชินเหยาทงั ตกใจทงั ขบขนั ยงิ เจา้ ผีตนนีชา่ งโงเ่ ขลา 1138

โดยแท้ ภตู ผีปีศาจทวั ไปพอเหน็ กระดงิ กลนื วญิ ญาณ แลว้ ตา่ งก็หลบหนีกนั แทบไมท่ นั ผีตนนีกลบั เขา้ มารนหา ทีตาย ช่างเถิด ในเมือมนั เขา้ มารนหาทีตายเองเช่นนี นางจะสงั กระดงิ กลนื วิญญาณกกั ขงั มนั ไว้ ใหม้ นั ไดล้ มิ รสชาตไิ ฟนรกแผดเผารา่ ง ทวา่ ชวั ขณะตอ่ มาฉวีชินเหยาก็เขา้ ใจวา่ ฝ่ายทีโงเ่ ขลาไม่ รูค้ วามคือนางเอง เดมิ ทีนกึ วา่ จะปลดปลอ่ ยมงั กรไฟ ออกมาโดยงา่ ย ใครจะคิดวา่ มือของผีตนนนั จะเยน็ เยียบ พละกาํ ลงั มหาศาลเหลอื เชือ ลาํ คอของนางถกู บีบแน่น ไมต่ อ้ งเอย่ ถงึ การรา่ ยคาถาปลดปลอ่ ยมงั กรไฟ เลย แมแ้ ตแ่ ขนกย็ กไมข่ นึ แลว้ ผีสาวดเู หมือนจะฮกึ เหิมลาํ พองตนมากทีเดียว มนั ขยบั 1139

รา่ งเขา้ ไปใกลฉ้ วีชินเหยาอยา่ งชา้ ๆ ดวงตาสีดาํ สนิทคู่ นนั จอ้ งเขมง็ ทีฉวีชินเหยาอยา่ งเยน็ ชา ฉวีชินเหยารูส้ กึ วา่ ตนเองช่างไมไ่ ดค้ วามเอาเสยี เลย นี เป็นครงั แรกทีนางโดนผีรา้ ยควบคมุ จนไมอ่ าจขยบั เขยือน ทวา่ แมไ้ มอ่ าจเปลง่ เสยี งใดออกมา ดวงตากลบั กลอกหลกุ หลกิ ไปมาไมห่ ยดุ ไมร่ ูว้ า่ อาจารยก์ บั ศิษยพ์ ี ไปอยทู่ ีใด ตอนนีลมหายใจในช่องอกหมดไปทีละนิด รา่ งกายไรเ้ รยี วแรง แขนขาทงั สขี า้ งออ่ นปวกเปียก ขืน เป็นเชน่ นีตอ่ ไปจะตอ้ งโดนผีสาวบีบคอจนขาดใจตาย จรงิ ๆ แน่ ใบหนา้ ของผีสาวเลอื นเขา้ มาใกลก้ วา่ เมือครูเ่ ลก็ นอ้ ย เคา้ โครงใบหนา้ ทีเดิมทีเลือนรางดเู หมือนมีเมฆหมอก 1140

บดบงั ตอนนีกลบั มองเหน็ ชดั เจนตรงหนา้ ฉวีชินเหยา นางมองสบดวงตาปราศจากคลนื อารมณข์ องผีสาว เกิด ความรูส้ กึ แปลกประหลาดขนึ มาโดยพลนั เพราะเหตใุ ด ถงึ คนุ้ วา่ ดวงตาคนู่ ีคลา้ ยเคยเหน็ ทีใดมาก่อน ชิงซวีจือเดนิ เขา้ เรอื นมาพบสถานการณเ์ ช่นนีเขา้ กโ็ กรธ จดั จนเกือบหงายหลงั ลม้ ตงึ ลกู ศิษยท์ งั สองคนทีโชครา้ ย ผลดั กนั พา่ ยแพไ้ มเ่ ป็นทา่ ฝ่ายตรงขา้ มเป็นแคผ่ ีสาวไร้ ชือเสียงเรยี งนาม ถา้ หากเรอื งนีเผยแพรอ่ อกไป อาราม ชิงอวินของเขายงั จะมีความน่าเกรงขามหลงเหลอื อยอู่ ีก หรอื พอสะกดกลนั โทสะทีอดั แน่นเตม็ ทอ้ งได้ ชิงซวีจือก็ออก แรงสะบดั เชือกในมือ 1141

เชือกทีไมม่ ีอะไรสะดดุ ตาเสน้ นีเมืออยใู่ นมือชิงซวีจือก็ ราวกบั มีชีวิต พงุ่ ออกไปอยา่ งฉบั ไวหาใดเปรยี บ ตรงเขา้ รดั ลาํ คอผีสาวอยา่ งรวดเรว็ หลงั จากผีสาวตนนนั โดนเชือกรดั และดงึ รงั จนหงายหลงั ลม้ ไป ก็เปลง่ เสียงแปลกประหลาดคลา้ ยกบั เสยี งนกรอ้ ง มือทีบีบคอฉวีชินเหยาเอาไวก้ ค็ ลายออกทนั ที จากนนั มนั ก็พลกิ สถานการณอ์ ยา่ งวอ่ งไว ไมร่ อใหเ้ ชือก ของชิงซวีจือรดั แน่นก็กลายรา่ งเป็นกลมุ่ เงาสีดาํ ในพรบิ ตา ดนิ รนจนหลดุ ออกจากเชือกเสน้ นนั มาไดแ้ ลว้ เหาะ หนีออกไปนอกเรอื นของฉวีชินเหยาอีกครงั 1142

“คดิ หนีร!ึ ” ชิงซวีจือตะคอกดว้ ยนาํ เสียงดดุ นั สะบดั ชายชดุ นกั พรตเรง่ ไลต่ ามผีสาวตนนนั ไปดจุ เงาตามตวั และหายตวั ไปอีกฟากหนงึ ของกาํ แพงพรอ้ มกนั ฉวีชินเหยายืนหอบหายใจอยกู่ บั ทีนานสองนาน แขนขา ถงึ จะขยบั เขยือนไดอ้ ีกครงั รา่ งกายราวกบั เพิงหายจาก อาการป่วยหนกั ไมเ่ หลอื เรยี วแรงแมแ้ ตน่ ิดเดียว นาง กลวั วา่ จะเกิดเรอื งไมค่ าดฝันขนึ กบั อาจารย์ ไมร่ อให้ พลงั ปราณแทใ้ นรา่ งกายฟื นฟกู ลบั มาก็รบี ลากสงั ขารที ออ่ นลา้ ออกไปนอกเรอื น อาหานทีอยนู่ อกกาํ แพงเรอื นโดนผีสาวควบคมุ เอาไว้ นานกวา่ จงึ สญู เสียพลงั ปราณแทไ้ ปมากกวา่ ฉวีชิน เหยา จนกระทงั ตอนนีเพิงจะพยงุ กาํ แพงลกุ ขนึ มาได้ 1143

พอเหน็ ฉวีชินเหยาออกมาเขาก็ฝืนยกแขนตนเองขนึ ชี ไปขา้ งหนา้ อยา่ งออ่ นแรงเตม็ ที เพือบอกใหฉ้ วีชินเหยารู้ วา่ อาจารยม์ งุ่ หนา้ ไปตามทศิ ทางนนั แลว้ ฉวีชินเหยาเหลียวมองสภาพของศิษยพ์ ีแวบหนงึ ก็คาด เดาไดว้ า่ เขาคงพลาดทา่ ใหผ้ ีสาวตนนนั เช่นกนั ทางหนงึ รูส้ กึ ตืนตระหนกอยใู่ นใจ ทางหนงึ หยิบยาลกู กลอนซาน หยางในถงุ เงินขา้ งเอวออกมาสองเมด็ ใหศ้ ษิ ยพ์ ีกบั ตน เองกินคนละเมด็ จากนนั ศิษยพ์ ีศษิ ยน์ อ้ งคนู่ ีกห็ ยดุ อยทู่ ี เดมิ เพือปรบั ลมหายใจทีปันป่วนใหเ้ ป็นปกติ แลว้ เรง่ รุด ไปทางเดียวกบั ทีอาจารยม์ งุ่ หนา้ ไป เพิงจะไลต่ ามมาถงึ หนา้ ประตจู วนสกลุ ฉวี กไ็ ดย้ ินเสียง ตะโกนดา่ ทอของอาจารยล์ อยมาอยไู่ มไ่ กล ฉวีชินเหยา 1144

ทาํ จิตใจใหส้ งบนิงลง อาจารยย์ งั อยใู่ นจวน อีกทงั ฟัง จากนาํ เสยี งแลว้ ยงั มีกาํ ลงั วงั ชาอยเู่ ตม็ เปียม เหน็ ไดช้ ดั วา่ ไมไ่ ดพ้ ลาดทา่ ใหผ้ ีสาวตนนนั แตว่ า่ นางยงั ไมท่ นั ถอนหายใจโลง่ อก กม็ ีเสยี งบรุ ุษรอ้ ง อทุ านดว้ ยความตกใจดงั มาอีกระลอก เสยี งนนั สะทอ้ น ความหวาดกลวั ออกมาชดั เจนยงิ พรอ้ มกบั ลมหายใจที เหมือนเป็นเฮือกสดุ ทา้ ย ฉวีชินเหยากบั ศษิ ยพ์ ีหนั มาสบ ตากนั ทนั ใด หวั ใจเตน้ โครมครามอยา่ งบา้ คลงั ขนึ มา เหตกุ ารณใ์ นคาํ คืนนีลว่ งเลยไปไกลเกินกวา่ ทีนางจะ คาดคิด ตอนนีนางกบั ศษิ ยพ์ ีก็สญู เสยี พลงั เพราะ ประมาทศตั รู ถา้ หากแมแ้ ตอ่ าจารยก์ ็ยงั เป็นอะไรไปละ่ ก.็ .. 1145

นางไมก่ ลา้ คิดตอ่ ไปอีก กดั ฟันอดทนประคองรา่ งทีบาด เจ็บ เรง่ ฝีเทา้ วิงไปตามเสียงนนั อาหานวิงไดเ้ รว็ ยงิ กวา่ นาง สีหนา้ ดยู าํ แยผ่ ดิ ปกติ นาํ เสียงมีความตืนกลวั ฉายชดั “อาจารย.์ ..” คนทงั สองวิงไปไมไ่ กลเทา่ ไร กม็ องเหน็ วา่ หนา้ กระบะ ดอกไมต้ รงกาํ แพงฝังตะวนั ออกมีคนนอนนิงไมไ่ หวตงิ อยู่ สองคน ดา้ นขา้ งมีนกั พรตคนหนงึ นงั ยองอยู่ สวมชดุ นกั พรตสีเทาดาํ ไมใ่ ช่ชิงซวีจือแลว้ จะเป็นใคร สว่ นผีสาวตนนนั หายลบั ไปไมเ่ หน็ เงานานแลว้ 1146

พอเหน็ อาจารยป์ ลอดภยั สบายดี ฉวีชินเหยากบั อาหาน กส็ บายใจขนึ มาก วิงเขา้ ไปหาอาจารยพ์ รอ้ มกนั “อาจารย์ ทา่ นไมเ่ ป็นอะไรใชห่ รอื ไม”่ ชิงซวีจือโบกมือตอบสง่ ๆ ข่มกลนั โทสะแลว้ เอย่ วา่ “อาจารยไ์ มเ่ ป็นอะไร แตเ่ มือครูน่ ีตอนผีสาวตนนนั หลบ หนีออกไป คณุ ชายนอ้ ยสองคนนีกาํ ลงั ปีนกาํ แพงเขา้ มา พอดี โดนกลนิ อายชวั รา้ ยทีแผอ่ อกมาจากผีสาวตนนนั กระแทกสามวิญญาณเจด็ จิต* จนหมดสตไิ ป ผีสาวตน นนั มีพลงั ชวั รา้ ยเขม้ ขน้ ดจู ากสีหนา้ ของคณุ ชายสองคน นีเกรงวา่ อาการไมค่ อ่ ยดีแลว้ ” ฉวีชินเหยาไดย้ นิ ดงั นนั ก็กม้ ลงไปมองคนทงั สองทีสลบ 1147

ไสลไมไ่ ดส้ ตอิ ยบู่ นพืนดนิ จนกระทงั เหน็ ใบหนา้ ของพวก เขาชดั เจน กอ่ นจะอทุ านออกมาดว้ ยความตกใจ “องครกั ษฉ์ าง!” ลนิ เซียวทาํ งานยงุ่ จนยามจือถงึ ไดก้ ลบั หอ้ งไปพกั ผอ่ น วนั นีหลงั จากวา่ ราชกิจตอนเชา้ เสดจ็ ลงุ เรยี กขนุ นาง สาํ คญั หลายคนเขา้ เฝา้ มีพระบญั ชาใหส้ บื สวนเรอื งวดั ตา้ อินอยา่ งลบั ๆ 1148

องคห์ ญิงทงั สองไดร้ บั ความตืนตระหนก รวมถงึ ทา่ น หญิงอีซเู กือบจะโดนจบั ตวั ไป โจรรา้ ยไมก่ ีคนนนั พษิ กาํ เรบิ จนตายในทีเกิดเหตุ แตล่ ะเรอื งราวทีเกิดขนึ ลว้ น เป็นการตบหนา้ ราชวงศฉ์ าดใหญ่ทงั สนิ ! นีไมใ่ ช่คดีลกั พาตวั ธรรมดาทวั ไป แตเ่ ป็นคดีใหญ่ทีเกียว พนั ถงึ เกียรตขิ องราชวงศด์ ว้ ย ถา้ หากไมเ่ หน็ แกช่ ือเสียง ของคณุ หนทู งั หลายแลว้ ละ่ ก็ เกรงวา่ ฮ่องเตค้ งจะรอ้ ง ทกุ ขก์ ลา่ วโทษในศาล เปิดฉากนองเลอื ดคละคลงุ้ ไป นานแลว้ ภายในวนั เดียวนนั วดั ตา้ อินถกู สงั ปิด เจา้ เมืองฉางอนั ถกู ปลดออกจากตาํ แหน่ง แมก้ ระทงั ผบู้ ญั ชาการเขต และแมท่ พั ทีรบั ผดิ ชอบการปอ้ งกนั เมืองหลวงโดยตรงก็ 1149