บุปผารัตติกาลแห่งฉางอัน 1-601-1316

ถกู ฮอ่ งเตเ้ รยี กมาเขา้ เฝา้ ในวงั ทรงตาํ หนิกลา่ วโทษ อยา่ งรุนแรง สดุ ทา้ ยฮอ่ งเตม้ ีพระบญั ชาใหล้ นิ เซียวเขา้ มาดแู ลเรอื งนี กาํ ชบั วา่ ภายในสามเดือนตอ้ งลากตวั ผอู้ ยเู่ บืองหลงั ออก มาใหไ้ ด้ จะตอ้ งมีคาํ ตอบใหอ้ าหญิงเจ็ดและนอ้ งสาวอีก สองคนของเขา นอกจากนียงั ทรงแตง่ ตงั เจียงซานหลา งทีปัจจบุ นั ดาํ รงตาํ แหนง่ แมท่ พั กยุ เตอ๋ ใหเ้ ขา้ มาชว่ ยลนิ เซียวสบื คดีนี ทีสดุ แลว้ ฮ่องเตท้ รงไมย่ อมใหค้ นนอกเขา้ มาจดั การเรอื ง นีอยดู่ ี ลนิ เซียวงานยงุ่ ไมว่ า่ งเวน้ มาตลอดทงั วนั กวา่ จะไดก้ ลบั 1150

หอ้ งพกั ประจาํ ตวั ไมใ่ ชเ่ รอื งง่าย หลงั จากลา้ งหนา้ บว้ น ปากอยา่ งลวกๆ ก็เขา้ นอนดว้ ยความออ่ นเพลีย ขณะทีหลบั ตาไปไดไ้ มน่ านกม็ ีคนมาเคาะประตอู ยดู่ า้ น นอก เสียงเคาะไมด่ งั เทา่ ไรนกั แตก่ ลบั มาอยา่ งไมค่ าด คดิ เชน่ นี ลนิ เซียวเป็นคนตืนตวั อยตู่ ลอดมาแตไ่ หนแตไ่ ร เขาจงึ ไดส้ ติจากอาการหลบั ลกึ อยา่ งรวดเรว็ เอย่ ถาม ดว้ ยความระแวดระวงั วา่ “มีเรอื งอะไร” “ซือจือ นอกวงั มีคนถือปา้ ยพกของทา่ นมาขอพบขอรบั ” ผทู้ ีมาคือสวีเซนิ หมิงบตุ รชายคนเลก็ ของอนั ลกู่ ง เนือง จากมีวิทยายทุ ธโดดเดน่ เมือปีกอ่ นไดร้ บั เลือกจาก ฮ่องเตใ้ หเ้ ขา้ หนว่ ยอวีหลนิ ปัจจบุ นั ดาํ รงตาํ แหน่งรองผู้ บญั ชาการ 1151

คืนนีลนิ เซียวถกู ฮอ่ งเตเ้ รยี กตวั ไปหารอื เรอื งวดั ตา้ อินอ ยา่ งลบั ๆ จงึ มีบรุ ุษผนู้ ีมารบั หนา้ ทีวางกาํ ลงั ปอ้ งกนั แทน ลนิ เซียวชวั คราว ลนิ เซียวเรง่ สวมเสอื ผา้ อยา่ งวอ่ งไว แลว้ ลกุ จากเตียงมา เปิดประตหู อ้ ง สวีเซนิ หมงิ เหน็ วา่ ลนิ เซียวดวงตาใสกระจา่ งเยือกเยน็ ไมห่ ลงเหลือความข่นุ มวั อยา่ งคนเพิงตืนจากอาการหลบั ลกึ ก็อดรูส้ กึ นบั ถือขนึ มาไมไ่ ด้ เขายืนปา้ ยหยกในมือสง่ ใหล้ นิ เซียวแลว้ เอย่ วา่ “องครกั ษห์ นา้ ประตวู งั บอกวา่ ผู้ มาเป็นนกั พรตหนา้ ตาออ่ นเยาวค์ นหนงึ ดจู ากสีหนา้ แลว้ คลา้ ยมีเรอื งเรง่ ดว่ น” 1152

ในใจลนิ เซียวรูส้ กึ ตงึ เครยี ดขนึ มาทนั ใด เขารบั ปา้ ยหยก มาดดู ว้ ยความรอ้ นใจ เป็นปา้ ยหยกทีเขามอบใหฉ้ วีชิน เหยาไปก่อนหนา้ นีดงั คาด หรอื วา่ จะเกิดเรอื งอะไรขนึ กบั อาเหยา เขารบี สาวเทา้ เดินออกไปขา้ งนอก “ขา้ จะไปดทู ีประตู วงั ” อาหานมองเหน็ แมท่ พั หนมุ่ สวมชดุ เกราะของหน่วยอวี 1153

หลนิ เดินมาทางตนเองแตไ่ กล ตอนแรกยงั มองไมอ่ อกวา่ คนทีมาคือลนิ เซียว เมืออีกฝ่ายเดนิ เขา้ มาใกลก้ ร็ ูส้ กึ โลง่ อก เดนิ ออกไปรบั หนา้ แลว้ เอย่ ทกั ทาย “ซือจือ” “ศิษยพ์ ีอาหาน เกิดเรอื งอะไรขนึ อยา่ งนนั หรอื ” ลนิ เซียว เอย่ เรยี กศษิ ยพ์ ีตามฉวีชินเหยาโดยไมร่ ูต้ วั โชคดีทีตอนนีคนทงั สอง มีคนหนงึ จิตใจวา้ วนุ่ รอ้ นรน คนหนงึ สมองทมึ ทือตรงไปตรงมา ตา่ งไมม่ ีใครทนั ตระ หนกั วา่ คาํ เรยี กขานนีมีอะไรไมเ่ หมาะสม 1154

อาหานยอ้ นคดิ ถงึ เหตกุ ารณท์ ีเกิดขนึ เมือไมน่ านนีแลว้ เลา่ ออกมาวา่ “สองคืนมานีมีผีรา้ ยตนหนงึ มาระรานอา เหยา ขา้ กบั อาจารยม์ าชว่ ยจดั การทีบา้ นของนาง ผีตน นนั หนีไปได้ พอดีวา่ องครกั ษส์ องคนของซือจือปีน กาํ แพงเขา้ มา โดนกลนิ อายชวั รา้ ยพงุ่ ปะทะเขา้ อยา่ งจงั ตอนนีสลบไสลไมไ่ ดส้ ติ อาเหยาจงึ ใหข้ า้ นาํ ปา้ ยหยกมา หาซือจือทีวงั หลวง” ลนิ เซียวจบั ใจความสว่ นสาํ คญั จากคาํ พดู ของอา หานอยา่ งรวดเรว็ สหี นา้ แปรเปลยี นโดยพลนั รบั สาย บงั เหียนมา้ จากผตู้ ดิ ตามอยา่ งคลอ่ งแคลว่ แลว้ พลกิ กาย ขนึ หลงั มา้ “ตอนนีพวกเขาอยทู่ ีใด อาเหยาบาดเจ็บหรอื ไม”่ 1155

*เตงิ ถจู ือ เป็นคาํ เรยี กเปรยี บเปรยคนเจา้ ชู้ ในสมยั โบราณมีขนุ นางแควน้ ฉ่นู ามวา่ เตงิ ถจู ือ เขาอิจฉาซง่ อวี ราชเลขาของฉ่ไู หวออ๋ งทีเป็นบรุ ุษรูปงามและมีปัญญา จงึ กลา่ วหาวา่ ซง่ อวีเป็นคนเจา้ ชู้ ซง่ อวีจงึ วา่ ตนมีสาว งามขา้ งบา้ นมาเสนอไมตรที กุ วนั ยงั ไมส่ นใจ แตเ่ ตงิ ถจู ือ มีภรรยาขีรวิ และดรุ า้ ยกลบั มีบตุ รกบั นางถงึ หา้ คน ใคร กนั แน่ทีเจา้ ชมู้ กั มาก นบั แตน่ นั มาผคู้ นจงึ เรยี กคนเจา้ ชู้ วา่ เติงถจู ือ 1156

*ลาหวั โลน้ เป็นคาํ ดา่ หรอื ลอ้ เลยี นพระภิกษุ * ยกหนิ ทบั เทา้ ตวั เอง หมายถงึ คดิ จะทาํ รา้ ยผอู้ ืน แต่ ผลรา้ ยนนั กลบั ยอ้ นมาหาตวั เอง * เฝา้ ตอรอกระตา่ ย เป็นสาํ นวน หมายถงึ นงั รอใหโ้ ชค ลาภหรอื โอกาสลอยมาหา มีตาํ นานเลา่ วา่ ในสมยั จนั กวั มีชาวนาเหน็ กระตา่ ยตวั หนงึ วิงมาชนตอไมต้ าย เขาจงึ ไมไ่ ปทาํ นา นงั รอใหก้ ระตา่ ยวิงมาชนตอไมต้ ายอีก * ยามจือ คือชว่ งเวลา 23.00 น. ถงึ 01.00 น. 1157

* ยามโฉ่ว คือช่วงเวลา 01.00 น. ถงึ 03.00 น. ** ตาํ แหนง่ เกินกบั ตาํ แหน่งซวิน หมายถงึ ทิศตะวนั ออกเฉียงเหนือกบั ทศิ ตะวนั ออกเฉียงใต้ ตามหลกั โหราศาสตรจ์ ีน * ตามคติของลทั ธิเตา๋ เชือวา่ ในตวั มนษุ ยป์ ระกอบดว้ ย สามวญิ ญาณกบั เจ็ดจิต โดยวิญญาณทงั สาม ไดแ้ ก่ วญิ ญาณฟา้ วิญญาณดนิ วิญญาณชีวิต เมือตายลง วญิ ญาณทงั สามจะแยกกลบั สสู่ วรรค์ ดาํ สนู่ รก และวน เวียนในสสุ าน จะมารวมกนั ใหมเ่ มือกลบั มาเกิด สว่ นจิต ทงั เจ็ด หมายถงึ อารมณค์ วามรูส้ กึ เจด็ จาํ พวก คือยินดี โกรธ เศรา้ กลวั รกั เกลยี ด ใคร่ เมือรา่ งดบั สญู จิตทงั เจ็ดจงึ มลายหายไป หรอื อาจตดิ ตามวญิ ญาณไปดว้ ย 1158

บปุ ผารตั ตกิ าลแหง่ ฉางอนั ตอนที 20 : บทที 10.1 ก่อนอาหานจะจากมา เขาช่วยชิงซวีจือยกรา่ งของฉาง หรงกบั เวย่ ปอมาวางในรถมา้ ของอารามชิงอวิน ซงึ จอด อยนู่ อกจวนสกลุ ฉวี เชน่ นีแลว้ ตอ่ ใหค้ นในสกลุ ฉวีไดย้ นิ เสยี งแลว้ ออกมาตรวจดู กจ็ ะไมเ่ กิดความเขา้ ใจผิดโดย ไมจ่ าํ เป็น ยาลกู กลอนชาํ ระจิตถกู ปอ้ นใหฉ้ างหรงกบั เวย่ ปอไปนาน แลว้ สีหนา้ คนทงั สองดดู ีขนึ มาเลก็ นอ้ ย แตว่ า่ ตกลงแลว้ พวกเขาจะตืนขนึ มาเมือใดนนั แมก้ ระทงั ชิงซวีจือก็ยงั ไม่ แนใ่ จ 1159

“เมือครูน่ ีสงิ นนั คลา้ ยผีแตไ่ มใ่ ช่ผี คลา้ ยปีศาจแตไ่ มใ่ ช่ ปีศาจ ตอนโผลม่ ากม็ าอยา่ งไรส้ มุ้ เสยี ง แมแ้ ตอ่ าจารยก์ ็ เกือบถกู มนั หลอกตบตาไปดว้ ย อีกอยา่ งอาหานคือรา่ ง เปียมพลงั หยางบรสิ ทุ ธิยากจะพานพบในรอบรอ้ ยปี ประสาทสมั ผสั ทงั หา้ เฉียบคมเป็นพเิ ศษ พวกภตู ผีปีศาจ ทวั ไปไมอ่ าจเขา้ ใกลเ้ ขาได้ ผีตนนนั นอกจากจะกดขม่ เขาสาํ เรจ็ ยงั ควบคมุ จิตใจเขาไดด้ ว้ ย อาจารยร์ ูส้ กึ ไม่ อยากจะเชือเลยจรงิ ๆ” คืนนีในบรรดาคนทงั หา้ ทีปะทะกบั ผีสาวตนนนั ซงึ หนา้ นอกจากชิงซวีจือแลว้ คนอืนลว้ นพลาดทา่ เสยี ทีใหก้ บั ผี สาวกนั หมด ฉางหรงกบั เวย่ ปอไมร่ ูจ้ กั คาถาอาคม สว่ น ฉวีชินเหยายงั บาดเจ็บอยู่ จะพลาดทา่ ก็แลว้ ไปเถิด แต่ 1160

เพราะเหตใุ ดอาหานทีเตรยี มปอ้ งกนั ตวั มาแตเ่ นินๆ กลบั ไมอ่ าจรอดพน้ แผนรา้ ยของผีสาวตนนนั ฉวีชินเหยาขมวดคิวเป็นปมแน่น เอียงศีรษะคดิ ทบทวน ถงึ รูปรา่ งหนา้ ตาของผีสาว คน้ หาภาพของคนทีเคยรูจ้ กั มาก่อนในหว้ งความคดิ อยา่ งละเอียด แตก่ ็หาคนทีมี หนา้ ตาคลา้ ยคลงึ กบั ผีสาวไมพ่ บ ทีผา่ นมาความทรงจาํ ของนางดีใชไ้ ดเ้ ลยทีเดียว ไมเ่ คยจดจาํ ใบหนา้ ของคนที ไมร่ ูจ้ กั กนั ผิดพลาดมากอ่ น ตกลงวา่ เคยเหน็ ผีสาวตนนนั ทีใดกนั แนน่ ะ นางนงั ครุน่ คิดอยนู่ าน พอเงยหนา้ ขนึ มากพ็ บวา่ อาจารย์ กาํ ลงั มองมาดว้ ยแววตาเครง่ ขรมึ แววตานนั สะทอ้ นการ สืบเสาะและไตรต่ รองอยา่ งเขม้ ขน้ นางรูส้ กึ งนุ งงขนึ มา 1161

เลก็ นอ้ ยจงึ เอย่ ถามวา่ “อาจารยเ์ ป็นอะไรหรอื เจา้ คะ” ชิงซวีจือนกึ วา่ ฉวีชินเหยารูแ้ ก่ใจดีแตแ่ สรง้ เลอะเลือน ไฟ โทสะในใจจงึ คอ่ ยๆ ลกุ โชนขนึ มา ชีไปทีคนทงั สองบน พืนดิน “ขา้ ขอถามเจา้ ในเมือพวกเขาสองคนเป็น องครกั ษป์ ระจาํ ตวั หลนั ออ๋ งซือจือ แลว้ เพราะอะไรดกึ ดืนคอ่ นคืนถงึ มาปรากฏตวั ทีจวนสกลุ ฉวีได”้ ฉวีชินเหยาอยากหวั เราะออกมาอยา่ งหา้ มไมอ่ ยู่ อาจารยข์ องนางรูส้ กึ ตวั ชา้ ไปหนอ่ ยแลว้ กระมงั ชว่ ยนาง ยกรา่ งของพวกฉางหรงออกจากจวน อีกทงั ยงั สงั ใหอ้ า หานไปสง่ ขา่ วบอกลนิ เซียวทีอยใู่ นวงั ตอนนีเพิงจะนกึ ขนึ ไดว้ า่ อยากถามประโยคนีหรอื 1162

นางเอย่ ตอบอยา่ งตรงไปตรงมา “ขา้ ไมร่ ูเ้ รอื งเลย” ชิงซวีจือเหน็ ฉวีชินเหยาตอบดว้ ยนาํ เสยี งหนกั แนน่ ชดั เจน กส็ งสยั วา่ ตนเองคงคิดเลยเถิดไปแลว้ จงึ เอย่ ถามดว้ ยความระแวงวา่ “หลนั ออ๋ งซือจือไมไ่ ดส้ ง่ พวก เขามาหรอกหรอื ” ฉวีชินเหยาปรายตามองเขาแวบหนงึ “อาจารย์ สองวนั มานีขา้ พกั รกั ษาตวั อยใู่ นบา้ นตลอด ถา้ หากไมใ่ ช่เพราะ ผีรา้ ยตนนนั ตามระราน กค็ งไมต่ อ้ งเชิญทา่ นเดินทางมา ไกลจากอารามชิงอวิน เรอื งในคืนนีทา่ นกม็ ีสว่ นรว่ ม ตงั แตต่ น้ จนจบ ทา่ นคิดวา่ มีเรอื งอะไรทีขา้ รูแ้ ลว้ ทา่ นไมร่ ู้ บา้ งหรอื ไมเ่ ลา่ ” 1163

ชิงซวีจือรูส้ กึ สาํ ลกั ขนึ มาทนั ใด ขณะกาํ ลงั จะพดู ตอ่ จๆู่ กม็ ีเสียงฝีเทา้ มา้ ดงั สะทอ้ นกอ้ งถนนสายใหญ่ คนกลมุ่ หนงึ เคลือนตวั เขา้ มาใกลห้ นา้ ประตจู วนสกลุ ฉวี ชิงซวีจือเลกิ ผา้ มา่ นรถมา้ ขนึ มองไปปราดเดียวกเ็ หน็ ลนิ เซียว เขาสวมชดุ ขนุ นางฝ่ายบ๊ขู นั สาม ทว่ งทีกิรยิ าโดด เดน่ กวา่ ใคร รูปโฉมหลอ่ เหลาสง่างาม แมว้ า่ อยภู่ ายใต้ ความมืดมดิ ยามคาํ คืนก็ยากจะอาํ พรางความองอาจ ผา่ เผยของเขา อดถอนหายใจออกมาไมไ่ ด้ บรุ ุษสกลุ นี แตล่ ะคนรูปรา่ งหนา้ ตาหลอ่ เหลากนั ทงั นนั ยงั ไมต่ อ้ ง เอย่ ถงึ ชาติกาํ เนิด เพียงแคร่ ูปโฉมก็ถือวา่ เป็นหนงึ ใน หมืนแลว้ แลว้ ก็หายากนกั ทีฉวีชินเหยาไมโ่ ดนสงิ นีลอ่ ลวง ยงั 1164

รกั ษาจิตใจของตนเองเอาไวไ้ ด้ นอกจากอาหานแลว้ ดา้ นหลงั ลนิ เซียวยงั มีองครกั ษว์ งั หลนั ออ๋ งตดิ ตามมาหลายคน เมือมาถงึ หนา้ รถมา้ ลนิ เซียวก็พลกิ กายกระโดดลงมา คารวะชิงซวีจือแลว้ เอย่ ขนึ “คารวะทา่ นนกั พรต ตอนนีองครกั ษท์ งั สองของขา้ อยทู่ ี ใด คณุ หนฉู วีปลอดภยั ดีหรอื ไม”่ ชิงซวีจือหรตี าลง คนผนู้ ีภายนอกออ่ นนอ้ มถอ่ มตนเก็บ งาํ ความคิด แตว่ า่ โดยเนือแทก้ ย็ งั มีพฤติกรรมอยา่ งทีผู้ เคยชินกบั อาํ นาจมานานมกั จะมีกนั องครกั ษป์ ระจาํ ตวั ของเขาบกุ รุกเขา้ บา้ นเรอื นชาวบา้ นยามดกึ ดืน นอกจาก 1165

เขาจะไมม่ ีความละอายใจสกั เศษเสยี วแลว้ ทนั ทีทีมาถงึ กเ็ อย่ ถามสถานการณข์ องฉวีชินเหยาอยา่ งโจ่งแจง้ อีก ทงั ยงั ทาํ ตอ่ หนา้ ตนเองผมู้ ีฐานะเป็นอาจารยด์ ว้ ย ชา่ ง มนั ใจกบั ความไดเ้ ปรยี บจากความแตกตา่ งของทงั สอง สกลุ เสียจรงิ สกลุ ฉวีจาํ ตอ้ งปลอ่ ยใหเ้ ขาทาํ อะไรตาม อาํ เภอใจหรอื ไร “ตอนนีพวกเขาอยใู่ นรถมา้ รกั ษาชีวติ เอาไวไ้ ดแ้ ลว้ สว่ นจะตืนขนึ มาเมือไรคงตอ้ งดเู อาวา่ พวกเขาแตล่ ะคนมี โชคเพียงใด” ชิงซวีจือตอบโดยไมแ่ สดงทา่ ทีใด กอ่ นจะ เอย่ ถาม “ขา้ มีเรอื งหนงึ ทียงั ไมก่ ระจา่ ง คืนนีพวกเรา อาจารยศ์ ิษยส์ ามคนกาํ ลงั จดั การสงิ ชวั รา้ ยในจวน ไม่ ทราบวา่ องครกั ษท์ งั สองของซือจือ เหตใุ ดอยดู่ ีไมว่ า่ ดีถงึ ปีนกาํ แพงเขา้ มาได”้ 1166

พอไดย้ นิ วา่ พวกฉางหรงไมม่ ีอะไรตอ้ งเป็นหว่ งไปชวั คราว ลนิ เซียวกว็ างใจ พอไดย้ ินชิงซวีจือถามดว้ ยนาํ เสียงระแวงสงสยั เขาก็เอย่ ตอบโดยหนา้ ไมแ่ ดงเรอื ใจไม่ เตน้ รวั วา่ “ช่วงนีวงั หลนั ออ๋ งมีของสาํ คญั ชินหนงึ หายไป มีชาวบา้ นลอื กนั วา่ ยามคาํ คืนเคยเหน็ โจรยอ่ งเบา ปรากฏตวั ในละแวกนี ขา้ จงึ สง่ องครกั ษว์ งั หลนั ออ๋ ง หลายคนมาออกลาดตระเวน ไดแ้ ตห่ วงั วา่ จะจบั กมุ โจร ไดโ้ ดยเรว็ คดิ วา่ คนของขา้ คงทาํ เพือติดตามรอ่ งรอยโจร ยอ่ งเบา ถงึ ไดบ้ กุ รุกเขา้ จวนสกลุ ฉวีโดยไมท่ นั ระวงั กระทาํ การววู่ ามไปสกั หนอ่ ย แตไ่ มม่ ีเจตนารา้ ย ขอทา่ น นกั พรตอยา่ ไดถ้ ือสา” ชิงซวีจือฟังนาํ เสียงแลว้ เหน็ วา่ มีความจรงิ ใจจนเกือบ 1167

สงสยั วา่ ตนเองตาํ หนิลนิ เซียวดว้ ยความเขา้ ใจผิด แต่ เขาไมม่ ีทางเชือเดด็ ขาดวา่ บนโลกจะมีเรอื งบงั เอญิ ถงึ เพียงนีดว้ ย เพราะเหตใุ ดทกุ ครงั ทีฉวีชินเหยาเกิดเรอื ง ก็ มกั จะเหน็ เงารา่ งของซือจือผนู้ ีอยขู่ า้ งกายเสมอ “ซือจือ” ฉวีชินเหยาเพิงจะลงจากรถมา้ เหน็ ชิงซวีจือมีสี หนา้ บดู บงึ ก็รูส้ กึ จนปัญญาจะทาํ อะไรได้ จาํ ตอ้ งกลา่ ว กบั ลนิ เซียวดว้ ยความเกรงใจวา่ “เมือครูอ่ งครกั ษฉ์ าง และองครกั ษเ์ วย่ กินยาลกู กลอนไปแลว้ แมว้ า่ ยงั ไมฟ่ ื น คืนสติ แตส่ หี นา้ กลบั ดีกวา่ เดมิ มาก ขา้ ยงั มียาลกู กลอน ซานหยางเสรมิ พลงั ปราณแทส้ องเมด็ รอพวกเขาตืนขนึ มาใหก้ ินยาตวั นีกไ็ มม่ ีอะไรน่าเป็นหว่ งแลว้ ” ระหวา่ งทีเลา่ นีนางกใ็ ชแ้ ขนขา้ งทีไมไ่ ดร้ บั บาดเจบ็ หยบิ 1168

ขวดยาจากถงุ ผา้ ขา้ งเอว เทยาสง่ ใหล้ นิ เซียว ลนิ เซียวจบั จอ้ งความเคลอื นไหวของนางโดยไมล่ ะสาย ตา แมว้ า่ เหน็ นางทาํ เหมือนไมเ่ ป็นอะไร แตว่ า่ แขนซา้ ย เคลือนไหวเชืองชา้ เหน็ ไดช้ ดั วา่ ยงั ไมห่ ายสนิทดี ปลาย คางก็เรยี วแหลมขนึ มาก ช่วงเวลาสนั ๆ เพียงสองวนั ดู เหมือนจะซบู ผอมลงไปไมน่ อ้ ยเลยทีเดียว ในใจเขาเกิดความอดึ อดั คบั ขอ้ ง ถามเสียงแผว่ เบาวา่ “เจา้ ดีขนึ มากแลว้ ใช่หรอื ไม”่ ฉวีชินเหยาพยกั หนา้ ยมิ รบั “ขา้ ดีขนึ มากแลว้ ขอบคณุ ซือจือทีหว่ งใย” วา่ แลว้ ก็หนั หลงั กลบั ไปเพือจะเลกิ ผา้ มา่ นรถมา้ เชิญพวกลนิ เซียวมายกรา่ งของฉางหรงกบั 1169

เวย่ ปอ ทนั ใดนนั ลนิ เซียวก็เหน็ รอยนิวมือเขียวชาํ หลายรอยบน ลาํ คอขาวผอ่ งดงั หมิ ะของนาง จงึ อดตกใจขนึ มาไมไ่ ด้ “คอเจา้ เป็นอะไร” เขาพดู พลางกา้ วออกไปอีกหลายกา้ ว ควา้ ไหลฉ่ วีชินเหยาไวพ้ รอ้ มกม้ ศีรษะเพง่ มองอยา่ ง ละเอียด ชิงซวีจือเหน็ ดงั นนั ก็โมโหเดือดดาลทนั ใด “ซือจือโปรด สาํ รวมกิรยิ าดว้ ย!” ฉวีชินเหยาถอยหลงั ไปหลายกา้ วติดกนั มองลนิ เซียว ดว้ ยสหี นา้ ตกตะลงึ 1170

ลนิ เซียวนิงองึ อยทู่ ีเดมิ เสียใจอยา่ งสดุ ซงึ ทีพลงั เผลอเสยี กิรยิ า เขายอ้ นนกึ ถงึ เมือครงั ก่อนทีจวนเหวยกวั กง สี หนา้ ของนางยามเอย่ ถงึ ซยา่ ตีทีทาํ ตวั เจา้ ชไู้ มร่ ูก้ าลเทศะ นนั แสดงความรงั เกียจเดียดฉนั ทป์ านนนั ดทู า่ นางคงจะ ชิงชงั เรอื งเชน่ นีอยา่ งมากทีเดียว มาวนั นีเขาลืมตวั ไปชวั ขณะ ลาํ เสน้ ลว่ งเกินนาง ไมร่ ูว้ า่ จะทาํ ใหน้ างมองเขา เป็นพวกเตงิ ถจู ือหรอื ไม่ “ซือจือ...” จ่ๆู มา่ นรถมา้ กถ็ กู เลกิ ขนึ ฉางหรงโผลห่ นา้ ออกมาจากขา้ งใน แววตายงั คงเซืองซมึ ทา่ ทางยงั คง เลอื นลอยสบั สนอยา่ งมาก ฉวีชินเหยาเหน็ ลนิ เซียวมีสีหนา้ หดหเู่ ศรา้ หมอง ไมร่ บั รู้ 1171

คาํ พดู ของฉางหรงเลยแมแ้ ตน่ อ้ ย ถงึ ไดต้ ระหนกั วา่ อาจารยก์ บั นางอาจใชอ้ ารมณม์ ากเกินไป จงึ กลา่ วโทษ ความหวงั ดีของอีกฝ่ายดว้ ยความเขา้ ใจผดิ ทาํ ใหผ้ อู้ ืน หาทางออกจากความอดึ อดั นีไมไ่ ด้ จงึ รบี อาศยั คาํ พดู ของฉางหรงกหู้ นา้ ใหล้ นิ เซียว เอย่ ยมิ ๆ วา่ “ตืนขนึ มาก็ ดี ตืนขนึ มาก็ดีแลว้ ” ลนิ เซียวรูส้ กึ โลง่ อกขนึ มาบา้ ง ตอนนีเวย่ ปอก็เดนิ ตามฉางหรงลงจากรถมา้ มาดว้ ย กาํ ลงั วงั ชาของคนทงั สองยงั ไมฟ่ ื นฟกู ลบั มา เวลากา้ ว เดนิ เหมือนฝ่าเทา้ เหยียบยาํ ลงไปบนปยุ นนุ่ กไ็ มป่ าน ลนิ เซียวจบั ตาดอู ยู่ เขาคดิ ถงึ คาํ พดู ของฉวีชินเหยาขนึ 1172

มาได้ จงึ นาํ ยาลกู กลอนซานหยางสง่ ใหฉ้ างหรงกบั เวย่ ปอ “รบี กินเขา้ ไปเถอะ” หลงั ฉางหรงกินยาเขา้ ไปแลว้ ยงั เอย่ ดว้ ยความหวาดผวา วา่ “คืนนีผีสาวตนนนั น่ากลวั ยงิ นกั ” แลว้ เลา่ เหตกุ ารณ์ กอ่ นหนา้ นีใหล้ นิ เซียวฟังอยา่ งละเอียดตงั แตต่ น้ จนจบ แนน่ อนวา่ ขา้ มเรอื งทีลนิ เซียวสง่ พวกเขามาคมุ้ ครองฉวี ชินเหยาไป บอกแตเ่ พียงวา่ พวกเขาเดินผา่ นมาทางนี บงั เอิญเจอผีสาวตนนนั พอดี ลนิ เซียวขมวดคิวเขา้ หากนั แนน่ มองฉวีชินเหยาดว้ ย ความกงั วลใจวา่ “เพราะอะไรอยดู่ ีๆ ผีสาวตนนนั ถงึ มาระรานเจา้ ชว่ งทีผา่ นมานีเจา้ เคยไปทีใดทีไมส่ มควร ไปหรอื ไม”่ 1173

ฉวีชินเหยาสา่ ยหนา้ “นบั ตงั แตก่ ลบั มาจากวดั ตา้ อิน ขา้ กไ็ มเ่ คยยา่ งเทา้ ออกจากบา้ น ไมร่ ูจ้ รงิ ๆ วา่ ผีสาวตนนี มีทีมาอยา่ งไร” ชิงซวีจือหนั หลงั เดนิ กลบั เขา้ จวน “ทกุ เรอื งราวมีผลได้ ยอ่ มมีเหตุ ผีสาวตนนนั ไมม่ ีทางเขา้ มาระรานเจา้ โดยไร้ สาเหตแุ น่ ในตวั เจา้ อาจจะมีสงิ ทีนางตอ้ งการ แตว่ า่ ตอนนีพวกเรายงั ไมเ่ ขา้ ใจวา่ นางตอ้ งการอะไรกนั แน่ ชว่ งหลายวนั จากนีอาจารยก์ บั ศิษยพ์ ีจะเฝา้ เจา้ ไมห่ า่ ง สกั กา้ ว สรุปกค็ ือตอ้ งกาํ จดั ผีสาวตนนีใหไ้ ดก้ ่อน พวก เราถงึ คอ่ ยกลบั อารามชิงอวิน” ลนิ เซียวไดย้ ินคาํ นีหวั ใจจงึ สงบลงได้ ทวา่ พอเหน็ ฉวีชิน 1174

เหยาจะกา้ วเทา้ ตามอาจารยก์ ลบั เขา้ ไปขา้ งใน รา่ งกาย เขาพลนั วบู ไหว เคลอื นมาขวางหนา้ นางทนั ที “คณุ หนฉู วีโปรดรอกอ่ น ขา้ มีเรอื งอยากจะพดู กบั เจา้ ” ฉวีชินเหยาจาํ ตอ้ งหยดุ ฝีเทา้ นางเงยหนา้ มองลนิ เซียว ลนิ เซียวรูปรา่ งสงู ใหญ่ เมือคนทงั สองยืนหนั หนา้ เขา้ หา กนั ฉวีชินเหยาสงู ถงึ แคป่ ลายคางของเขาเทา่ นนั เนืองจากมีเมฆบางบดบงั ดวงจนั ทรเ์ อาไว้ ทอ้ งฟา้ ยาม คาํ คืนจงึ มืดสลวั ใบหนา้ เกินครงึ ของลนิ เซียวถกู อาํ พราง และขบั เนน้ บางสว่ นภายใตแ้ สงสลวั นี ฉวีชินเหยามองสี 1175

หนา้ ของเขาไมช่ ดั เจนไปชวั ขณะ รูส้ กึ เพียงวา่ ดวงตา ของเขาเป็นประกายเจิดจา้ กวา่ ปกติ เมือดวงตาคนู่ นั มองมาทีนางแลว้ ก็ราวกบั เกิดภาพลวงตาชวนใหร้ อ้ นรุม่ อยา่ งไรเ้ หตผุ ล ความรูส้ กึ ทีไมค่ นุ้ เคยนีทาํ ใหน้ างกระวนกระวายใจ นาง เอียงศีรษะเลก็ นอ้ ยเพือหลบสายตาของลนิ เซียว กระแอมกระไอใหค้ อโลง่ และแสรง้ เอย่ ดว้ ยทา่ ทีสงบนิง วา่ “ซือจือเชิญพดู มาไดเ้ ลย” ไหนเลยจะรูว้ า่ ทนั ทีทีชิงซวีจือเหน็ ภาพนี เทา้ ขวาทีเพิง จะเหยียบยา่ งเขา้ ประตจู วนสกลุ ฉวีกช็ กั กลบั มาโดยพลนั หมนุ กายเดินลงจากบนั ไดปรมี าทีฉวีชินเหยา 1176

“มวั ชกั ชา้ ยืดยาดอะไรอยู่ รบี ตามอาจารยก์ ลบั เขา้ จวน!” ฉวีชินเหยาถกู อาจารยก์ ระชากจนเซถลาไปทางหนงึ แม้ วา่ สภาพภายนอกจะดทู ลุ กั ทเุ ล แตว่ า่ ภายในกลบั โลง่ เหมือนยกภเู ขาออกจากอก ไมท่ นั ไดส้ งั เกตสหี นา้ ลนิ เซียวกผ็ ลกั เรอื ตามนาํ ปลอ่ ยใหอ้ าจารยพ์ าเขา้ ประตจู วน ไป ลนิ เซียวไมไ่ ดเ้ หน็ หนา้ ฉวีชินเหยามาหลายวนั เดิมที อยากจะอาศยั โอกาสนีมองนางใหน้ านขนึ อีก พดู คยุ สกั สองสามประโยค ใครจะรูว้ า่ กลบั โดนชิงซวีจือขดั จงั หวะ ทาํ ลายแผนการเสียได้ เขายืนนิงอยทู่ ีเดิมเนินนานดว้ ย ความผิดหวงั จนกระทงั เงารา่ งของฉวีชินเหยาหายลบั 1177

ไปหลงั ประตู เขาถงึ ไดก้ ระโดดขนึ มา้ ดว้ ยสหี นา้ บงึ ตงึ กอ่ นจะควบมา้ ไปจากจวนสกลุ ฉวีอยา่ งกลดั กลมุ้ พวกฉางหรงกบั เวย่ ปอตามหลงั ลนิ เซียวไปโดยไมก่ ลา้ หายใจแรง หนั มาสบตาดว้ ยความเขา้ ใจกนั อยเู่ งียบๆ บอ่ ยครงั ก่อนหนา้ นีพวกเขามกั รูส้ กึ วา่ จวนสกลุ ฉวีไร้ สงา่ ราศีเกินไป คณุ หนฉู วีมีหลายสงิ ไมค่ คู่ วรกบั ซือจือ แตม่ าวนั นีดแู ลว้ ยงั ไมแ่ น่เลยวา่ ใครจะไมส่ นใจใครกนั แน่ ผา่ นมาอีกหลายวนั ผีสาวกไ็ มป่ รากฏตวั ขนึ อีก อาการ บาดเจบ็ ทีหวั ไหลข่ องฉวีชินเหยากลบั ดีวนั ดีคืน 1178

ชิงซวีจือทิงงานในอารามชิงอวินเพือมาคมุ้ ครองดแู ลฉวี ชินเหยา รงั อยใู่ นจวนสกลุ ฉวีนานกวา่ ครงึ เดือน ตอนนีเหน็ ฉวีชินเหยาอาการดีขนึ ชดั เจน ผีสาวกไ็ มม่ า เยียมเยือนถงึ จวนอีก จงึ ตดั สนิ ใจปลอ่ ยใหอ้ าหานอยู่ ดแู ลฉวีชินเหยาทีจวนสกลุ ฉวีตอ่ สว่ นตนเองกลบั ไป จดั การเรอื งราวภายในอารามชิงอวินกอ่ น ระหวา่ งนีหวงั องิ หนิงสง่ เทียบมาขอพบฉวีชินเหยาอยู่ หลายครงั ฉวีชินเหยาชอบใจทีนางเป็นคนสภุ าพเรยี บ รอ้ ยจิตใจดีงาม หวงั อิงหนิงกช็ ืนชมความจรงิ ใจและ ความมีนาํ ใจของฉวีชินเหยา หลงั จากนนั คนทงั สองกไ็ ป มาหาสกู่ นั เป็นประจาํ อีกทงั จิงไหโ่ หวยงั ใหค้ นสง่ ตวั ยา ลาํ คา่ หายากมาเพิมอีกชดุ ขณะเดียวกนั ยงั สงั ใหห้ มอ 1179

อาวโุ สทา่ นนนั มาจวนสกลุ ฉวีจบั ชีพจรใหฉ้ วีชินเหยาวนั เวน้ วนั แตท่ ีน่าประหลาดใจคือเฝิงป๋ ออวีไมป่ รากฏตวั ใหเ้ หน็ อีก เลย ฉวีชินเหยาตอ้ งอยแู่ ตใ่ นจวนอยา่ งตอ่ เนืองมาสกั ระยะ หนงึ แลว้ กวา่ หวั ไหลท่ ีบาดเจ็บจะหายดีไมใ่ ช่เรอื งงา่ ย จงึ อยากจะออกไปเดินยืดเสน้ ยืดสายนอกจวนบา้ ง ฉวี เฉินซือขดั ใจบตุ รสาวไมไ่ ด้ ประจวบเหมาะวา่ วนั นีจะ ตอ้ งออกไปซือหาของบาํ รุงและเครอื งประทนิ โฉม จงึ พา ฉวีชินเหยากบั อาหานออกมาดว้ ยกนั เมือมาถงึ รา้ นอวนิ หรงทีขายเครอื งประทนิ โฉม ฉวีชิน 1180

เหยาเพงิ กา้ วลงจากรถมา้ กไ็ ดย้ นิ คนเอย่ เรยี ก “นอ้ งอา เหยา” ฉวีชินเหยาหนั ขวบั ไปมอง ก่อนจะคลยี มิ ออกมาแลว้ ทกั ทายกลบั “พีเฝิง” เฝิงป๋ ออวีดาํ คลาํ และซบู ผอมลงกวา่ หลายวนั กอ่ นพอ สมควร แตว่ า่ สีหนา้ กลบั สดชืนกระปรกี ระเปรา่ เขาเดนิ มาถงึ หนา้ รถมา้ จวนสกลุ ฉวี และหนั ไปคารวะฉวีเฉินซือ กอ่ น 1181

“หลายวนั นีทา่ นแมก่ บั นอ้ งสาวเดนิ ทางมาถงึ ฉางอนั หลานมวั แตย่ งุ่ เรอื งทา่ นแมแ่ ละนอ้ งสาว ไมไ่ ดไ้ ปคารวะ ทา่ นปา้ ทีจวนนานแลว้ ทา่ นลงุ ทา่ นปา้ นอ้ งอาเหยา สบายดีหรอื ไมข่ อรบั ” ตอนนีฉวีชินเหยาเพิงสงั เกตเหน็ ดา้ นหลงั เฝิงป๋ ออวีหา่ ง ไปไมไ่ กลนนั มีแมล่ กู แตง่ กายดว้ ยเสอื ผา้ สะอาดเรยี บ งา่ ยยืนอยู่ กาํ ลงั มองตรงมาทางนีดว้ ยสีหนา้ ยมิ แยม้ แมล่ กู คนู่ นั ควิ และดวงตาคลา้ ยกบั เฝิงป๋ ออวีอยหู่ ลาย สว่ น โดยเฉพาะเดก็ สาวทีแอบอิงอยขู่ า้ งกายผเู้ ป็น มารดาแทบจะเรยี กไดว้ า่ แกะออกมาจากพิมพเ์ ดียวกบั เฝิงป๋ ออวี เดนิ ไปตามทอ้ งถนน ใครก็มองออกวา่ คนทงั สองเป็นพีนอ้ งกนั 1182

ฉวีเฉินซือยิมไมห่ บุ “สบายดีๆ” แลว้ ชีไปทางแมล่ กู คนู่ นั พลางเอย่ ถามเฝิงป๋ ออวี “ทางนนั คือเฝิงฮหู ยนิ กบั คณุ หนเู ฝิงกระมงั ” เฝิงป๋ ออวีเอย่ ตอบรบั วา่ ใชพ่ ลางยิมบางๆ กอ่ นจะนาํ มารดากบั นอ้ งสาวมาแนะนาํ ใหแ้ มล่ กู สกลุ ฉวีรูจ้ กั ดเู หมือนเฝิงฮหู ยนิ จะไมถ่ นดั การเขา้ สงั คมเทา่ ไร เวลา พดู จาอกึ อกั ขดั เขิน ทา่ ทางกเ็ งอะงะงมุ่ งา่ มไปหมด ทวา่ คณุ หนเู ฝิงกลบั รา่ เรงิ เปิดเผยกวา่ มารดามากนกั เวลา ยมิ ออกมาจะมีลกั ยมิ บมุ๋ ลกึ ทีแกม้ ทงั สองขา้ ง เอย่ เรยี ก ฉวีเฉินซืออยา่ งออ่ นหวานวา่ “ทา่ นปา้ ฉวี” จากนนั จบั มือฉวีชินเหยาพลางเอย่ แนะนาํ ตนเองวา่ “ขา้ ชือชเู ยวีย 1183

นะ” กอ่ นหนา้ นีฉวีชินเหยาเคยไดย้ ินพีชายเอย่ วา่ บดิ าของ เฝิงป๋ ออวีดว่ นจากไปเรว็ ในครอบครวั เหลือเพียงมารดา ทีเป็นหมา้ ยและนอ้ งสาวคนหนงึ ตอนนนั หลงั บดิ าจาก ไปกเ็ หลือสมบตั ิเอาไวไ้ มม่ าก เฝิงป๋ ออวีอายยุ งั นอ้ ยก็ ตอ้ งรบั ภาระดแู ลทงั ครอบครวั นอกจากจะดแู ลมรดกที บิดาเหลือไวใ้ หอ้ ยา่ งเรยี บรอ้ ยเหมาะสมแลว้ ยงั สามารถ เขา้ สอบระดบั ทอ้ งถินผา่ นเรอื ยมาจนถงึ ฉางอนั จะวา่ ไป แลว้ ไมใ่ ชเ่ รอื งงา่ ยเลย พอเหน็ วา่ เฝิงชเู ยวียทกั ทายนางอยา่ งสดใสกระตือรอื รน้ ฉวีชินเหยากต็ อบรบั ดว้ ยความยนิ ดีอยา่ งยิง 1184

“ขา้ ชือชินเหยา” ลองนบั อายดุ แู ลว้ พวกนางสองคนเกิด ปีเดียวกนั เฝิงชเู ยวียอายมุ ากกวา่ ฉวีชินเหยาสองเดือน เทา่ นนั เมือพดู คยุ กนั ถงึ ไดร้ ูว้ า่ หลายวนั มานีรา้ นคา้ กบั ทีดนิ ใน ภมู ิลาํ เนาเดิมซงึ เฝิงป๋ ออวีฝากคนช่วยขายไดข้ อ้ สรุปแลว้ เฝิงฮหู ยินกบั บตุ รสาวนาํ เงินทีไดจ้ ากการขายทีดินเดิน ทางมาขอพงึ พาเฝิงป๋ ออวีทีฉางอนั วนั หนา้ กจ็ ะลงหลกั ปักฐานอยทู่ ีฉางอนั แลว้ สองวนั มานีกาํ ลงั มองหาบา้ นที เหมาะสมอยู่ “เช่นนีกเ็ ยียมไปเลย” ฉวีเฉินซือยิมกวา้ งแลว้ กลา่ วกบั เฝิงฮหู ยนิ “ป๋ ออวีประสบความสาํ เรจ็ ตงั แตอ่ ายยุ งั นอ้ ย ฝ่าบาททรงแตง่ ตงั ใหร้ บั ตาํ แหน่งทีศาลตา้ หลี ถา้ หา 1185

คฤหาสนใ์ นฉางอนั ไดส้ กั หลงั ใหพ้ วกทา่ นแมล่ กู พกั อาศยั ไดเ้ รยี บรอ้ ย ครอบครวั จะไดไ้ มต่ อ้ งแยกกนั อยคู่ น ละที คอยพะวา้ พะวงั ถงึ กนั ” “นนั น่ะส”ิ เฝิงฮหู ยนิ พยกั หนา้ รบั ตดิ ๆ กนั ไมอ่ าจพดู อะไรทีสอดคลอ้ งตามสถานการณไ์ ปมากกวา่ นีไดแ้ ลว้ ทาํ ไดเ้ พียงเอย่ ตอบรบั ฉวีเฉินซืออยา่ งเคอะเขิน เฝิงป๋ ออวีทียืนอยขู่ า้ งๆ ช่วยมารดาแกไ้ ขสถานการณ์ อยา่ งแนบเนียน คาํ พดู เลก็ นอ้ ยไมก่ ีคาํ กค็ ลีคลายความ น่าอดึ อดั ในการพดู จาของมารดาได้ ในเมือทงั สองครอบครวั มาพบหนา้ กนั แลว้ ฉวีเฉินซือก็ ตงั ใจจะสานสมั พนั ธก์ บั เฝิงฮหู ยนิ จงึ เสนอวา่ จะมองหา 1186

รา้ นอาหารรสชาติไมเ่ ลวสกั แหง่ แถวนี และขอเชิญสอง แมล่ กู สกลุ เฝิงทีเพิงมาถงึ ลมิ ลองอาหารเลศิ รสแบบดงั เดมิ ของฉางอนั ฉวีชินเหยาตอบรบั ดว้ ยความดีใจ นางไมไ่ ดฟ้ ังความคืบ หนา้ ของหลายคดีทีผิงคงั ฟางมานานแลว้ กาํ ลงั กลดั กลมุ้ วา่ ไมม่ ีโอกาสสบื ขา่ วจากเฝิงป๋ ออวีอยเู่ ลย บงั เอิญวา่ ละแวกใกลเ้ คียงกบั รา้ นอวนิ หรงมีหอเพียวเซี ยงทีทาํ หา่ นยา่ งและเป็ดยา่ งไดร้ สชาตดิ ีทีเดียว เฝิงป๋ อ อวีเคยมากินอาหารทีนีหลายครงั รูส้ กึ ประทบั ใจไมน่ อ้ ย เลย จงึ ยมิ รบั แลว้ เอย่ เชิญสองแมล่ กู สกลุ ฉวีไปกิน อาหารทีหอเพียวเซียง 1187

หลงั เดนิ เขา้ ไปในรา้ นแลว้ เฝิงป๋ ออวีขบคดิ ชวั ครูก่ ส็ งั อาหารเรยี บรอ้ ย ก่อนจะหนั มาถามฉวีชินเหยาวา่ “ไม่ ไดเ้ หน็ หนา้ เจา้ เสียหลายวนั ชว่ งนีอยใู่ นจวนเรยี น หนงั สือกบั อาจารยผ์ เู้ ฒา่ ทา่ นนนั ไปเทา่ ใดแลว้ ” เรอื งทีเกิดขนึ ในวดั ตา้ อินวนั นนั ฮ่องเตม้ ีพระบญั ชาให้ เก็บเงียบ ไมม่ ีข่าวลอื เลด็ ลอดออกมาเลยสกั นิดเดียว เหน็ ไดช้ ดั วา่ เฝิงป๋ ออวียงั ไมท่ ราบเรอื งทีฉวีชินเหยาไดร้ บั บาดเจบ็ ฉวีชินเหยากบั มารดาลอบสง่ สายตาใหก้ นั วา่ ไมค่ ิดเปิด เผยเรอื งนี นางไดแ้ ตย่ มิ แลว้ ตอบวา่ “หลายวนั มานี ทา่ นอาจารยฟ์ ่ ลู ม้ ป่วย สว่ นใหญ่สงั ใหข้ า้ ทบทวนบท เรยี นเดิมดว้ ยตวั เอง สว่ นขลยุ่ ตีกลบั พกั เอาไวไ้ มไ่ ดเ้ รยี น 1188

มาสกั ระยะแลว้ ” ดวงตาเฝิงป๋ ออวีเผยความกงั วลทีซอ่ นอยู่ “เชน่ นีจะดีได้ อยา่ งไร เดือนหนา้ เจา้ ก็ตอ้ งไปเรยี นหนงั สือทีสาํ นกั ศกึ ษาอวนิ อินแลว้ เรอื งบทเรยี นจะรบั มือไดห้ รอื ” นาํ เสียงของเขาเปียมดว้ ยความหว่ งใย ฉวีชินเหยายงั ไมท่ นั ไดเ้ อย่ ตอบ เฝิงชเู ยวียทีนงั ขา้ งกนั ก็ ถามขนึ ดว้ ยความอยากรู้ “อาเหยา เจา้ จะตอ้ งไปเรยี น ทีสาํ นกั ศกึ ษาแลว้ หรอื ขา้ เคยฟังพีชายเลา่ มานานแลว้ วา่ ฉางอนั มีสาํ นกั ศกึ ษาสาํ หรบั สตรดี ว้ ย นีเจา้ จะตอ้ งไป เรยี นทีสาํ นกั ศกึ ษาอวินอินใชห่ รอื ไม”่ 1189

ฉวีชินเหยาพยกั หนา้ “ใชแ่ ลว้ ” ดเู หมือนเฝิงชเู ยวียจะรูส้ กึ อจิ ฉาอยา่ งยิง “ในสาํ นกั ศกึ ษาสอนอะไรบา้ งหรอื ดีดพิณ เลน่ หมากลอ้ ม คดั อกั ษร วาดภาพ โคลงกลอนหรอื ” ฉวีชินเหยาคดิ ไมถ่ งึ วา่ เฝิงชเู ยวียจะสนใจสาํ นกั ศกึ ษา อวินอินถงึ เพียงนี นางนิงองึ ไปแลว้ เอย่ ยมิ ๆ วา่ “สาํ นกั ศกึ ษาแหง่ นีปิดตวั มานานยีสบิ กวา่ ปีแลว้ ไมน่ านนีเพิง จะเปิดรบั ลกู ศษิ ยเ์ ขา้ เรยี นอีกครงั ขา้ ก็เลยไมร่ ูเ้ รอื ง ระเบียบขอ้ บงั คบั ในสาํ นกั ศกึ ษาเหมือนกนั บางทีอาจ จะเป็นเหมือนทีเจา้ บอก สอนวิชาพวกดีดพิณ เลน่ หมากลอ้ ม คดั อกั ษร และวาดภาพกระมงั ” 1190

เฝิงชเู ยวียเหมอ่ ลอยอยชู่ วั ครูก่ ็หนั ไปมองเฝิงป๋ ออวี ดงึ แขนของเขาแลว้ กลา่ วดว้ ยนาํ เสียงออดออ้ น “พีชาย ขา้ ก็อยากไปเรยี นทีสาํ นกั ศกึ ษาบา้ ง” เฝิงป๋ ออวีเผยสีหนา้ ลาํ บากใจ อดทนอธิบายกบั เฝิงชเู ย วียวา่ “สาํ นกั ศกึ ษาอวนิ อินเป็นของราชวงศ์ ลกู ศิษยท์ ี รบั สมคั รตอ้ งเป็นบตุ รสาวของขนุ นางขนั สามขนึ ไป...” ความหมายทีแฝงอยกู่ ค็ ือพีชายของเจา้ ลาํ ดบั ขนั ยงั สงู ไม่ พอ เฝิงชเู ยวียผดิ หวงั จนยากจะเกบ็ งาํ ความรูส้ กึ ผา่ นไปพกั หนงึ ก็คอ่ ยๆ ถอนหายใจออกมา สองมือเทา้ คางพลาง ราํ พนั วา่ “เฮอ้ ...ฉางอนั ดีกด็ ีอยหู่ รอก แตว่ า่ กฎเกณฑ์ มากมาย บีบบงั คบั ผคู้ นไปทกุ เรอื ง เป็นอสิ ระสหู้ ยวน 1191

โจวของพวกเราไมไ่ ดเ้ ลย” ฉวีชินเหยารูส้ กึ วา่ นางมีนิสยั ตรงไปตรงมาน่าเอน็ ดู จงึ หลดุ หวั เราะพรดื ออกมา ขณะกาํ ลงั หาหวั ขอ้ สนทนา เบียงประเดน็ กม็ ีคนเดนิ ลงมาจากชนั บนหลายคน พอ คนพวกนนั มองเหน็ ฉวีชินเหยาก็อทุ านดว้ ยความแปลก ใจ กอ่ นจะสง่ เสียงเรยี กนาง “คณุ หนฉู วี” นาํ เสยี งนนั น่มุ นิมแผว่ เบา แฝงดว้ ยความ ขลาดกลวั เลก็ นอ้ ย ฉวีชินเหยาไดย้ นิ เสยี งกห็ นั ไปมองพลางลกุ ขนึ ทกั ทาย “คณุ หนฉู ิน” 1192

ฉินหยวนยงั มีทา่ ทางบอบบางไมอ่ าจตอ้ งลมเหมือนเดิม แตส่ หี นา้ กลบั ดดู ีกวา่ เมือครงั กอ่ นทีวดั ตา้ อินมากแลว้ นางสวมกระโปรงหรูฉวนิ สเี ขียวมรกต มีเสอื คลมุ ขนสตั ว์ สีเดียวกนั สวมทบั อีกชนั รูปรา่ งงดงามสะโอดสะอง ขา้ ง กายมีสาวใชแ้ ละบา่ วไพรก่ ลมุ่ ใหญ่หอ้ มลอ้ ม สองแมล่ กู สกลุ เฝิงดเู หมือนไมเ่ คยเหน็ ขบวนผตู้ ดิ ตาม เวลาออกเทียวเลน่ ของคณุ หนตู ระกลู ใหญ่เชน่ นี จงึ ลกุ ขนึ ตามฉวีชินเหยาอยา่ งรอ้ นรนทาํ อะไรไมถ่ กู โดย เฉพาะเฝิงฮหู ยนิ ทีไมร่ ูจ้ ะวางมือไมไ้ วต้ รงทีใดดี เฝิงป๋ ออวีลอบถอนหายใจ ดงึ มารดาใหน้ งั ลงตามเดิม กระซิบปลอบโยนสองสามประโยค สหี นา้ ของเฝิงฮหู ยิน 1193

ถงึ ดดู ีขนึ ฉินหยวนมองเหน็ พวกเฝิงป๋ ออวีทีนงั อยขู่ า้ งฉวีชินเหยา กล็ งั เลอยชู่ วั ครูก่ ่อนจะเดนิ เขา้ มาหาฉวีชินเหยา กลา่ ว กบั นางดว้ ยสีหนา้ แดงเรอื วา่ “เรอื งครงั ก่อนเดิมทีขา้ ควร จะไปขอบคณุ เจา้ ทีจวนดว้ ยตวั เอง แตว่ า่ พอขา้ กลบั ถงึ จวนกล็ ม้ ป่วย สองวนั มานีเพิงไดอ้ อกมา...” ขณะพดู นางก็ลอบมองพวกเฝิงป๋ ออวีอยา่ งกงั วล กดเสยี งลงตาํ กวา่ เดมิ “เจา้ ดีขนึ บา้ งแลว้ ใชห่ รอื ไม”่ ในใจฉวีชินเหยาเกิดความรูส้ กึ แปลกประหลาดขนึ มาวบู หนงึ เพราะเหตใุ ดไมพ่ บหนา้ กนั ครงึ เดือน ทกั ษะการ ปฏิบตั ิตวั ของคณุ หนฉู ินถงึ คลอ่ งแคลว่ ขนึ เพียงนี 1194

ยอ้ นคดิ ถงึ ทีมารดาเคยเลา่ วา่ พอฉินหยวนเกิดมากส็ ญู เสยี มารดา แมจ้ ะเติบโตมาทา่ มกลางกองเงินกองทอง แตว่ า่ ชาติกาํ เนิดเรยี กไดว้ า่ นา่ เหน็ ใจ จงึ เกิดความรูส้ กึ สงสารขนึ มา นางกดขม่ ความสงสยั เอาไวช้ วั คราว กระซิบตอบกลบั วา่ “ขา้ ดีขนึ มากแลว้ ขอบคณุ ทา่ นพอ่ ของเจา้ ดว้ ยทีสง่ ทา่ นหมอมาตรวจอาการขา้ จะวา่ ไป แลว้ ขา้ ยงั ไมไ่ ดข้ อบคณุ พวกเจา้ อยา่ งเป็นทางการเลย นะ” สายตาเหลือบมองดา้ นหลงั นาง “ทา่ นพอ่ ของเจา้ ไมไ่ ด้ มาเป็นเพือนหรอื ” ฉินหยวนพยกั หนา้ “มาดว้ ยกนั วนั นีทา่ นพอ่ ของขา้ หยดุ พกั พอดี เหน็ ขา้ ไมไ่ ดอ้ อกนอกจวนหลายวนั แลว้ ก็ 1195

เลยพาขา้ ออกมาเทียวเลน่ ผอ่ นคลาย” เพิงจะสนิ เสยี งของนาง จ่ๆู บา่ วไพรด่ า้ นหลงั กก็ ลา่ ว คารวะดงั เป็นทอดๆ “ทา่ นโหว” บรุ ุษสวมเสอื แพรเดินมาจากดา้ นหลงั เคา้ โครงใบหนา้ คมชดั ไดส้ ดั สว่ น สงา่ งามโดดเดน่ เหนือผใู้ ด แมว้ า่ จะ ลว่ งเลยวยั ตงั ตวั * มาแลว้ แตท่ กุ อากปั กิรยิ าสะทอ้ น กลนิ อายสงู ศกั ดแิ ละสภุ าพเยือกเยน็ ทนั ทีทีเดินเขา้ มาก็ ดงึ ดดู สายตาคนในรา้ นเอาไวท้ งั หมด เฝิงชเู ยวียจอ้ งมองบรุ ุษผนู้ นั อยา่ งเผลอไผล ดวงตาไม่ เหลียวมองไปทางอืนอีกเลย 1196

ฉวีเฉินซือทีอยดู่ า้ นหลงั ฉวีชินเหยากอ็ ทุ านดว้ ยความ ตกใจเบาๆ “ทา่ นโหวสกลุ ฉิน!” ฉวีชินเหยาไดย้ ินชดั เจน คิดถงึ ทีมารดาเคยเลา่ วา่ ใน อดีตฉินเจิงเป็นถงึ บรุ ุษงามทีสตรใี นฉางอนั ตา่ งหลงใหล ไดป้ ลมื ครงั ก่อนในวดั ตา้ อินเหลือบมองอยา่ งเรว็ ๆ แวบ หนงึ ไมท่ นั ไดพ้ ินิจดหู นา้ ตาของเขาโดยละเอียด วนั นีได้ มาเหน็ เตม็ ตา ชา่ งสมคาํ เลา่ ลือโดยแท้ ฉินหยวนกมุ มือฉวีชินเหยาจงู มาหยดุ ตรงหนา้ บิดา เอย่ เสยี งแผว่ เบาวา่ “ทา่ นพอ่ นางก็คือคณุ หนฉู วีเจา้ คะ่ ” ดว้ ยความพะวงทีพวกเฝิงป๋ ออวีอยไู่ มไ่ กลกนั เสยี งจงึ เบากวา่ ปกติมากนกั 1197

ฉินเจิงมีความรูส้ กึ ชืนชมฉวีชินเหยาอยแู่ ตเ่ ดิม จงึ พยกั หนา้ ใหน้ างพลางเอย่ “อาการบาดเจบ็ ของคณุ หนฉู วี หายดีแลว้ หรอื ” “หายดีแลว้ เจา้ คะ่ ” ฉวีชินเหยารบี คารวะตอบฉินเจิง “จะวา่ ไปแลว้ ยงั ไมไ่ ดข้ อบคณุ ทา่ นโหวทีสง่ หมอประจาํ จวนมาตรวจอาการของขา้ อีกทงั ยงั สง่ ตวั ยาของบาํ รุง มาใหม้ ากมาย รบกวนทา่ นโหวตอ้ งเป็นกงั วลแลว้ ” “สมควรอยแู่ ลว้ ” ฉินเจิงเผยแววตาแน่วแน่ “ไมค่ ิดวา่ คณุ หนฉู วีอายยุ งั นอ้ ยกม็ ีนาํ ใจและกลา้ หาญถงึ เพียงนี ทาํ ใหข้ า้ ผแู้ ซฉ่ ินตอ้ งมองเจา้ ใหมแ่ ลว้ จรงิ ๆ ครงั กอ่ นไปที จวนเจอพีชายของเจา้ ยงั ไมท่ นั ถงึ วยั สวมหมวกกลบั 1198

สาํ รวมระวงั กิรยิ า สขุ มุ หนกั แน่นดงั ขนุ เขา เทา่ นีก็เหน็ ไดช้ ดั วา่ ครอบครวั ยดึ มนั ในความซือสตั ยส์ จุ รติ ถงึ อบรม เลยี งดบู ตุ รชายและบตุ รสาวออกมาไดย้ อดเยียมเกิน ใคร” ฉวีเฉินซือไดย้ นิ เช่นนีกย็ มิ แยม้ จนแทบหบุ ปากไมล่ ง “ขอบคณุ ทา่ นโหวทีชืนชมเจา้ คะ่ ” แตว่ า่ ภายในกลบั รูส้ กึ สะทอ้ นใจเหลือเกิน ในอดีตเมือไมน่ านมานีเอง สาํ หรบั พวกนางแลว้ ฉินเจิงเป็นดงั ดวงจนั ทรส์ กุ สกาวบน ฟากฟา้ ทาํ ไดเ้ พียงเงยหนา้ ชมดอู ยไู่ กลๆ ไมเ่ คยคิดฝัน วา่ ชีวิตนีจะมีวนั ทีไดร้ บั คาํ ชืนชมจากเขาดว้ ย เฝิงชเู ยวียเหน็ ดงั นนั ก็ขยบั มายืนขา้ งกายฉวีชินเหยา เงียบๆ เลียนแบบทา่ ทางของนาง ยอบกายคารวะฉิน 1199