บุปผารัตติกาลแห่งฉางอัน 1-601-1316

ลนิ เซียวยงิ รูส้ กึ กระอกั กระอว่ นมากไปกวา่ เดมิ อยากจะ หาอะไรเอย่ แกต้ า่ งกร็ ูส้ กึ วา่ มีพริ ุธเกินไปอีก จงึ ทาํ หนา้ หนาไปเสียเลย “คงั ผงิ นิสยั มทุ ะลุ ขา้ กลวั วา่ นางเหน็ เจา้ กบั ขา้ อยดู่ ว้ ย กนั จะเทียวป่าวประกาศไปทวั ทาํ ใหช้ ือเสียงของเจา้ ตอ้ งมวั หมอง” เขาเอย่ ไปเช่นนี แตก่ ลบั ไมเ่ อย่ ถงึ วา่ ตนเองเสียมารยาท สกั คาํ ฉวีชินเหยากระแอมเสียงแผว่ เบาดว้ ยความเกอ้ เขิน นาง นิงเงียบไปครูห่ นงึ กน็ กึ อะไรขนึ มาได้ จงึ เขยง่ ปลายเทา้ 900

มองขา้ มพมุ่ ดอกไม้ “เวลาลว่ งเลยมานาน งานประชนั กวีในสวนคงจะเรมิ ขนึ แลว้ ถา้ หากซือจือไมม่ ีเรอื งอะไร แลว้ ขา้ คงตอ้ งขอตวั กอ่ น” กลา่ วจบนางกส็ ง่ ยมิ ใหล้ นิ เซียว ก่อนจะหนั หลงั เดินออ้ มพมุ่ ดอกไมอ้ อกไปขา้ งนอก ลนิ เซียวเดินตามหลงั ฉวีชินเหยาไปสองกา้ วโดยไมร่ ูต้ วั เขายงั อยากหาขอ้ อา้ งพดู คยุ กบั นางอีกสกั สองสาม ประโยค แตค่ ดิ ขนึ มาไดว้ า่ บรเิ วณนีมีคนเดินผา่ นไปมา ตลอด ถา้ หากมีใครมองเหน็ พวกเขาสองคนเดินออกไป พรอ้ มกนั เกรงวา่ จะสรา้ งความยงุ่ ยากใหฉ้ วีชินเหยาโดย ไมจ่ าํ เป็นจงึ ตอ้ งปลอ่ ยผา่ นไป ฉวีชินเหยารบี รอ้ นเดนิ มาถงึ เสน้ ทางเลก็ หนา้ สวนดอกไม้ บงั เอิญพบกบั ฉวีจืออวีและเฝิงป๋ ออวีทีเดินเขา้ มาในสวน 901

พรอ้ มกนั ขา้ งกายคนทงั สองยงั มีชายหนมุ่ ใบหนา้ ทรง เหลยี มรมิ ฝีปากกวา้ ง น่าจะเป็นคณุ ชายหวงั ทีโดนใส่ ความวา่ เป็นคนรา้ ยทีผงิ คงั ฟางเมือครงั ก่อน “พีชาย พีเฝิง” ฉวีชินเหยาชะงกั ฝีเทา้ เอย่ ทกั ทายพีชาย กบั เฝิงป๋ ออวี ฉวีจืออวีสงั เกตเหน็ ฉวีชินเหยามีทา่ ทางเหมอ่ ลอยเลก็ นอ้ ย จงึ มองไปทางดา้ นหลงั นางดว้ ยความสงสยั “เหตุ ใดเจา้ ถงึ เดนิ มาจากทางนนั ” “ในสวนทีจดั งานมีคนเยอะจนรูส้ กึ อดึ อดั ขา้ ก็เลยออก มาเดนิ เลน่ ขา้ งนอก” ฉวีชินเหยาเกือบลมื ไปวา่ พีชายรบั มือยากยงิ นางรบี ทาํ จิตใจใหก้ ระปรกี ระเปรา่ ก่อนจะ 902

เอย่ ตอบไปอยา่ งระมดั ระวงั ทกุ ครงั ทีเฝิงป๋ ออวีพบหนา้ นอ้ งสาวคนนีของฉวีจืออวีจะ รูส้ กึ อารมณด์ ีเป็นพเิ ศษ เหน็ วา่ คืนนีนางเกลา้ มวยผม ทรงหว่ งคกู่ ลมดกิ หนา้ ตาน่ารกั ขาวผอ่ งเนียนเกลยี งดงั หยก ชวั ขณะหนงึ เขาอดใจไมอ่ ยู่ เอย่ ทกั ยมิ ๆ วา่ “นอ้ ง อาเหยา เมือครูพ่ ีชายมองหาเจา้ ทวั ทงั งาน นา่ เสยี ดายมี คนมากเกินไปจงึ หาไมเ่ จอ มีอาหารหลายอยา่ งในงาน เป็นของทีเจา้ ชอบทีสดุ พอดีเลย เจา้ ไดก้ ินบา้ งแลว้ หรอื ไม่ เนือกวางยา่ งจานนนั รสชาตอิ รอ่ ยลาํ จรงิ เชียว” พออีกฝ่ายเอย่ ถงึ เรอื งกิน อารมณซ์ บั ซอ้ นทีวนเวียนอยู่ ในใจฉวีชินเหยาเหมือนจะจางหายไปไมน่ อ้ ย นางพยกั หนา้ อยา่ งจรงิ จงั “เนือยงั นบั วา่ น่มุ ชมุ่ ฉาํ แตว่ า่ พอ 903

เทียบกบั เนือกวางยา่ งรา้ นฟ่ ชู นุ แลว้ กาํ ลงั ไฟถือวา่ ยงั ขาดไปอีกหน่อย” “โอ้ เนือกวางยา่ งรา้ นฟ่ ชู นุ ยอดเยียมปานนนั เลยหรอื ครงั หนา้ ถา้ มีโอกาสตอ้ งไปเปิดหเู ปิดตาบา้ งแลว้ ” เฝิงป๋ อ อวีมาถงึ ฉางอนั ไมน่ าน มีสถานทีหลายแหง่ ยงั ไมเ่ คยไป พอไดย้ นิ ฉวีชินเหยากลา่ วเชน่ นีจงึ เกิดความสนใจอยู่ หลายสว่ น แตไ่ หนแตไ่ รหวงั อีคนุ มีนิสยั คลอ้ ยตามผอู้ ืน ยืนอยขู่ า้ งๆ ก็หาโอกาสกลา่ วแทรกขนึ วา่ “แน่นอนอยแู่ ลว้ แตน่ อก จากเนือกวางยา่ งรา้ นฟ่ ชู นุ สงิ ทีนา่ สนใจยงิ กวา่ นนั ก็คือ ขนมขา้ วเหนียวถวั บด* นนั ตา่ งหากเลา่ ทีเรยี กวา่ ของหา ยากในแผน่ ดนิ ” 904

“ใช่ๆๆ” ฉวีชินเหยาปรบมือพลางหวั เราะ “ทกุ ครงั ทีไป รา้ นฟ่ ชู นุ จะตอ้ งสงั ขนมขา้ วเหนียวถวั บด แตน่ า่ เสยี ดาย ทีเถา้ แกจ่ ะงดทาํ ทกุ วนั ทีสาม หา้ และเจด็ ไมใ่ ช่วา่ จะได้ กินทกุ ครงั ทีไป” คนทงั สามผลดั กนั พดู คนละคาํ จนเกิดเป็นบทสนทนา ยาวๆ ขนึ มา ฉวีจืออวียืนอยขู่ า้ งๆ ลบู คางดว้ ยความสงสยั เพราะเหตุ ใดประเดียวเดียวหวั ขอ้ สนทนาจงึ เปลยี นไปเป็นเรอื ง อาหารเลืองชือในฉางอนั ได้ ซยา่ เหยียนกบั คงั ผงิ กาํ ลงั เดินออกไปขา้ งนอก สวนทาง 905

กบั ฉวีชินเหยาและพวกฉวีจืออวีทีเดินเขา้ มา รบี มองไป ทางดา้ นหลงั ฉวีชินเหยาอยา่ งแนบเนียน พอไมเ่ หน็ ลนิ เซียว สหี นา้ กผ็ อ่ นคลายลงทนั ใด คงั ผิงกลบั เบกิ ตากวา้ งมองไปทางเฝิงป๋ ออวี “เจา้ ... เจา้ ...เจา้ มาไดอ้ ยา่ งไร” รอยยมิ ของเฝิงป๋ ออวีเลือนหายไป เอย่ ดว้ ยนาํ เสยี งราบ เรยี บ “องคห์ ญิงกลา่ วเชน่ นีก็ประหลาดนกั ทางจวน เหวยกวั กงสง่ เทียบไปเชิญขา้ มาน่ะส”ิ ซยา่ เหยียนเหน็ สีหนา้ ของคงั ผงิ มีความเขินอายอยหู่ ลาย สว่ น แลดไู มเ่ ป็นธรรมชาติตา่ งจากปกตอิ ยา่ งมากกอ็ ด มองสาํ รวจเฝิงป๋ ออวีเตม็ สองตาดว้ ยความแปลกใจไมไ่ ด้ 906

จงึ เหน็ วา่ เขาแมจ้ ะแตง่ กายเรยี บงา่ ย แตก่ ลบั มีรูปโฉม โดดเดน่ ดจุ หยกชนั ดี กิรยิ าทา่ ทางมีสงา่ ราศี เป็นบรุ ุษ งามทีหาไดย้ ากคนหนงึ พลนั เขา้ ใจในพรบิ ตาวา่ อะไร เป็นอะไร ตอนนีประจวบเหมาะวา่ ซยา่ หลนั กบั ซยา่ ตีสองพีนอ้ ง เดนิ เขา้ มาในสวนพอดี พอมองเหน็ พวกฉวีจืออวี ซยา่ หลนั กย็ มิ ทกั ทาย “ไมใ่ ช่เรอื งงา่ ยทียอดบณั ฑติ ทงั สาม จะอยพู่ รอ้ มหนา้ กนั อีกสกั พกั การประชนั กวีคงจะคกึ คกั น่าดู รบี เขา้ ไปในสวนเถอะ” พวกฉวีจืออวียมิ รบั พลางประสานมือคารวะซยา่ หลนั กลา่ วแสดงความถ่อมตนอยหู่ ลายคาํ 907

สายตาซยา่ ตีกลอกมองไปทางฉวีชินเหยาโดยไมม่ ีใคร ทนั สงั เกต พอเหน็ นางสีหนา้ เยน็ ชาปานนาํ คา้ งแข็ง ไม่ เหลยี วมองมาทางเขาสกั นิด จงึ อดลบู จมกู ดว้ ยความ เกอ้ เขินไมไ่ ด้ กอ่ นจะยิมบางๆ แลว้ เดนิ นาํ คนทงั หลาย เขา้ ไปในสวน ในสวนทีจดั งานบรรยากาศคกึ คกั อยา่ งยิง ซยา่ เหยียนชา่ งมีความคิดแปลกใหมไ่ มเ่ หมือนใคร สงั การใหบ้ า่ วไพรย่ กเกา้ อีออกมาตงั ในสวนเรยี งกนั เป็น สองแถวอยกู่ อ่ นแลว้ ตรงหนา้ ของทกุ คนจะมีโต๊ะตวั เลก็ ลายดอกเหมยวางอยู่ บนโต๊ะจะมีอาหารวา่ งกบั เมลด็ 908

แตง นอกจากนนั ยงั มีสรุ าชนั เลศิ หนงึ กากบั จอกสรุ าให้ แขกแตล่ ะคนสามารถรนิ สรุ าดืมเองได้ คณุ ชายคณุ หนู ทงั หลายตา่ งเดนิ ไปหาทีนงั ของตนเอง ไมม่ ีการแบง่ แยก ความใกลช้ ิดสนิทสนม และสะดวกกบั การสานสมั พนั ธ์ ระหวา่ งทงั สองฝ่ายใหร้ ูจ้ กั คนุ้ เคยกนั มากยงิ ขนึ ขณะนีมีแขกจาํ นวนไมน่ อ้ ยไดบ้ า่ วไพรเ่ ดนิ นาํ เขา้ มายงั ที นงั แลว้ ตรงกลางมีคนผหู้ นงึ ยืนอยู่ กาํ ลงั ทอ่ งอะไร บางอยา่ งดว้ ยนาํ เสียงขนึ ลงมีจงั หวะจะโคน เรยี กเสียง หวั เราะแผว่ เบาจากบรรดาคณุ หนอู ยเู่ ป็นระยะ ฉวีชินเหยาเพง่ มองดใู หด้ ีแลว้ กเ็ หน็ วา่ คนผนู้ นั มีรูปรา่ ง อว้ นฉแุ ละไมส่ งู นกั รา่ งกายทีอดุ มไปดว้ ยเนือสว่ นเกิน สนั กระเพือมไปตามการเคลือนไหวไมห่ ยดุ หยอ่ น ไมใ่ ช่ 909

ใครอืน เป็นคณุ ชายขง่ ทีโดนนาํ ชารอ้ นลวกมือในศาลา นนั เอง ใบหนา้ ใหญ่อวบอิมมีหยาดเหงือวาววบั ไหลเยมิ มือถือ กระดาษสีขาวราวหิมะเอาไวแ้ ผน่ หนงึ ยืนอกผายไหลผ่ งึ ทอ่ งวา่ “ขอถามจนั ทรส์ กุ สกาวอยหู่ นใด มีเพียงจวน เหวยกวั กงมืดสลวั โบตนั เสาเยา่ * ลว้ นไรส้ ีสนั เพราะมี คนงามโดดเดน่ เหนือใคร” เมือทอ่ งบทกวีจบแลว้ เขาก็หนั ไปคอ้ มกายคารวะคณุ หนเู ฉินทีโดนสาดนาํ ชาจนชดุ เปียกก่อนหนา้ นี กลา่ วขนึ วา่ “บทกวีแตง่ ขนึ อยา่ งฉกุ ละหกุ มอบใหค้ นงามในดวง ใจขา้ ขอเชิญทกุ ทา่ นรว่ มชีแนะ” 910

เฉินอวีฉีมีสหี นา้ เขียวคลาํ คนทีเหลอื ลว้ นกลนั หวั เราะ มี คนผหู้ นงึ เป็นตน้ เสยี งชืนชม “ยอดเยียมๆ คณุ ชายรองข่งสมคาํ เลา่ ลอื โดยแท้ แตง่ บทกวีไพเราะออกมาได้ ทาํ ใหข้ า้ ตอ้ งมองทา่ นใหมแ่ ลว้ จรงิ ๆ” “ชมเกินไปแลว้ ๆ ขา้ นอ้ ยเรอื งอืนลว้ นธรรมดาสามญั มี เพียงเรอื งการแตง่ บทกวีทียงั นบั วา่ มีความมนั ใจอยบู่ า้ ง” ข่งเหวยเตอ๋ ยอมรบั โดยไมร่ ูส้ กึ อะไร ฟังไมอ่ อกเลยแมแ้ ต่ นอ้ ยวา่ อีกฝ่ายมีเจตนาเสยี ดสีลอ้ เลียน ซยา่ ตีกลนั หวั เราะขณะเดนิ นาํ พวกฉวีจืออวีไปยงั ทีนงั หนั ไปกลา่ วกบั ข่งเหวยเตอ๋ วา่ “พีขง่ ทางนีมีผมู้ าก 911

ความสามารถเชน่ ทา่ นหลายคน ทา่ นหนงึ คือจว้ งหยวน คนใหม่ คณุ ชายฉวีจืออวี ทา่ นหนงึ คือปังเหยียน คณุ ชายเฝิงป๋ ออวี อีกทา่ นคือบตุ รชายทา่ นเสนาบดีหวงั คณุ ชายหวงั อีคนุ คิดวา่ ทา่ นคงจะรูจ้ กั แลว้ คาํ คืนนีเป็น โอกาสทีหาไดย้ าก พวกทา่ นหลายคนเป็นยอดฝีมือ จะ ไดป้ ระชนั ความสามารถกนั สกั หนอ่ ย” ขง่ เหวยเตอ๋ ปรายตามองพวกฉวีจืออวีดว้ ยทา่ ทีหยงิ ยโส กอ่ นจะประสานมือคารวะอยา่ งไมใ่ สใ่ จ “มกิ ลา้ ๆ การ แตง่ บทกวีเดิมทีเป็นความงดงามอยเู่ หนือชือเสยี งลาภ ยศ ถา้ หากตอ้ งมาฝืนประชนั ขนั แขง่ เพือสนองความ อยากเอาชนะของผอู้ ืน จะเป็นการลดทอนความสงู สง่ ของบทกวีไป ทีผา่ นมาขา้ ไมเ่ คยสนใจชือเสียงจอม ปลอมพวกนี คาํ คืนนียอ่ มไมย่ กเวน้ เช่นกนั ” 912

ซยา่ ตีเอย่ ยมิ ๆ “คณุ ชายข่งความคดิ เหน็ สงู สง่ คืนนีแม้ จะกลา่ ววา่ อาศยั บทกวีสานสมั พนั ธ์ แตก่ ารแตง่ บทกวี เป็นเรอื งรอง ตอ้ งสนกุ สนานครนื เครงใหเ้ ตม็ ทีสถิ งึ จะ ถกู ” ยามนนั เองมีคนเผยรอยยิมเจา้ เลห่ ์ แสรง้ กลา่ วยวั ยวุ า่ “คณุ ชายข่งคงไมใ่ ชว่ า่ เหน็ ยอดบณั ฑิตสามคนมาถงึ แลว้ กลวั จะพา่ ยแพเ้ สยี หนา้ ยบั เยนิ จนไมก่ ลา้ ประชนั หรอกกระมงั ” “เหลวไหลแลว้ ” ข่งเหวยเตอ๋ สวนกลบั ดว้ ยความโมโห เกินจะระงบั “ขา้ ไมเ่ คยกลวั พา่ ยแพก้ ารประชนั กวี ขา้ เพียงแคไ่ มค่ ิดสนใจเทา่ นนั ” 913

คนทงั หลายในทีนีพากนั หวั เราะครนื ทางฝังฉวีชินเหยาเพิงจะหาทีนงั ลงได้ กม็ ีคนลกุ ออกมา เรยี กหวงั อีคนุ เอาไว้ “พีชาย” ฉวีชินเหยาหนั ขวบั ไปมองก็เหน็ หวงั อิงหนิงจงึ อดตก ตะลงึ เลก็ นอ้ ยไมไ่ ด้ นางมองดใู บหนา้ กวา้ งทรงเหลยี ม ผิวคลาํ เขม้ ของหวงั อีคนุ แลว้ กห็ นั มองใบหนา้ รูปไข่ ขาวสะอาดหมดจดดงั หมิ ะของหวงั อิงหนิง พลนั รูส้ กึ วา่ น่าเหลอื เชือยิง ทีแทไ้ มใ่ ช่วา่ พีชายนอ้ งสาวทกุ คจู่ ะหนา้ ตาเหมือนกนั อยา่ งนางกบั พีชาย “นอ้ งส”ี หวงั อีคนุ รบี ลกุ ขนึ แลว้ แนะนาํ ทกุ คนใหร้ ูจ้ กั “นี 914

คือสหายรว่ มสาํ นกั สองคนของพี คณุ ชายฉวี ฉวีจืออวี คณุ ชายเฝิง เฝิงป๋ ออวี ทา่ นนีคือคณุ หนฉู วีเป็นนอ้ งสาว ของคณุ ชายฉวี” หวงั องิ หนิงคารวะฉวีจืออวีกบั เฝิงป๋ ออวี แลว้ มาจบั มือ ฉวีชินเหยาไวพ้ รอ้ มสง่ ยมิ ออ่ นหวาน “ก่อนหนา้ นีขา้ เคย พบกบั คณุ หนฉู วีในงานเลยี งแลว้ เจา้ คะ่ ” คนทงั หา้ จงึ ไปหาทีนงั ในมมุ หนงึ ดว้ ยกนั ดา้ นขา้ งจ่ๆู กม็ ีคนแอบกระซบิ พดู คยุ กนั “เอ?๋ องคร์ ชั ทายาทกบั ออู๋ อ๋ งก็เสดจ็ มาดว้ ยหรอื นี คืนนี 915

จวนเหวยกวั กงช่างคกึ คกั น่าดชู มเสยี จรงิ ” พอพวกฉวีชินเหยาหนั ไปมอง กเ็ หน็ คนกลมุ่ หนงึ เดนิ หอ้ มลอ้ มบรุ ุษหลอ่ เหลาสวมเสือผา้ อาภรณห์ รูหราสอง คนเขา้ มา ฉวีชินเหยาจาํ ไดว้ า่ สองคนนนั ก็คือคณุ ชายสองคนทีนงั ดืมสรุ ากบั ลนิ เซียวทีหอตงไหลครงั กอ่ น คนทีอาวโุ สกวา่ คดิ วา่ คงเป็นองคร์ ชั ทายาท เขามีใบหนา้ ออ่ นโยนละมนุ ละไม มีกลนิ อายหยิงทะนงของบณั ฑิต สว่ นอีกคนทีออ่ นเยาวก์ วา่ คงจะเป็นออู๋ อ๋ ง เขามีรูปรา่ ง สงู โปรง่ ใบหนา้ หลอ่ เหลาคมคาย ทวา่ สหี นา้ กลบั แฝง ความโอหงั ถือดีเอาไวไ้ มน่ อ้ ย กาํ ลงั หนั หนา้ ไปพดู คยุ กบั 916

ซยา่ เหยียน ไมน่ านนกั คงั ผิงกบั ลนิ เซียวกเ็ ดินเขา้ มา ลนิ เซียวมีรูป รา่ งสงู ขายาว เวลากา้ วเดนิ รวดเรว็ ฉบั ไว คงั ผิงเกือบ ตอ้ งวิงเหยาะๆ ถงึ จะตามเขาทนั นางโดนหมางเมนิ จน หงดุ หงิด ยืนกระทืบเทา้ อยทู่ ีเดมิ ดว้ ยความโมโห ก่อน จะตะโกนเรยี กเสียงดงั วา่ “พีสบิ เอด็ !” ลนิ เซียวถงึ ไดห้ ยดุ ยืนอยกู่ บั ที สหี นา้ แสดงความจนใจ อยา่ งชดั เจน คนทงั กลมุ่ เดนิ มาขา้ งหนา้ ผลดั กนั คอ้ มกายคารวะตาม พิธีการ 917

พอคารวะทกั ทายเรยี บรอ้ ยแลว้ ซยา่ เหยียนก็พาแขก สาํ คญั สองสามคนมานงั ทีเกา้ อีวา่ งตรงตาํ แหนง่ ประธาน พลางเอย่ ยมิ ๆ วา่ “คืนนีในจวนของพวกเราไมม่ ีการ แบง่ แยกฐานะสงู สง่ ตาํ ตอ้ ย ไมต่ อ้ งพดู ถงึ คงั ผงิ กบั พีสบิ เอด็ แมแ้ ตเ่ สดจ็ พีรชั ทายาทก็ยงั มานงั อยกู่ บั พวกเรา อีก สกั ครูพ่ อตีกลองแลว้ สง่ ดอกไมไ้ ปหยดุ ทีใคร กจ็ ะถกู ลง โทษใหแ้ ตง่ บทกวีเหมือนกนั ” องคร์ ชั ทายาทรูส้ กึ สนใจอยา่ งยิงจงึ เอย่ วา่ “สมควรเป็น เช่นนี แตว่ า่ ขา้ ไมม่ ีพรสวรรคโ์ ดดเดน่ เรอื งการแตง่ บทกวี ถา้ หากแตง่ ไมไ่ ด้ จะปรบั ดืมสรุ าแทนไดห้ รอื ไม”่ “สรุ ากต็ อ้ งปรบั เสดจ็ พีรชั ทายาทเป่าขลยุ่ ไดไ้ พเราะนกั 918

คงตอ้ งปรบั ใหท้ า่ นเป่าเพลง ‘ดอกเหมยนาํ ทาง’ ถงึ จะ ดี” ซยา่ เหยียนใชท้ า่ ทีพดู ฉอเลาะพรอ้ มรอยยมิ ออ่ น หวานนมุ่ นวลสะกดใจคน ออู๋ อ๋ งมองนางโดยไมย่ อมละสายตาพลางเอย่ ยมิ ๆ วา่ “ทีแทค้ ืนนีคืองานเลียงหงเหมนิ * หรอื แลว้ นีจะทาํ เชน่ ไรดี พีเจด็ ทงั แตง่ บทกวีไมไ่ ด้ ทงั เลน่ ดนตรไี มเ่ ป็นอีก ประเดียวคงไดข้ ายหนา้ แย”่ “ฝีมือวาดภาพของพีเจ็ดโดดเดน่ ปานนนั ถา้ หากวาด ภาพเหมือนทีงานเลยี งนี จะไมใ่ ช่เรอื งดีอีกเรอื งหรอื เจา้ คะ” ซยา่ เหยียนแยม้ ยมิ บาง 919

คนทีเหลอื หวั เราะพดู คยุ แลว้ นงั ลง ทกุ คนทีอยใู่ นสวนแหง่ นีลว้ นอยใู่ นวยั หน่มุ สาวทีรกั ความ สนกุ ครนื เครง ตอ่ ใหม้ ีนิสยั เงียบขรมึ ชอบเก็บตวั ก็จะซมึ ซบั บรรยากาศรอบขา้ งไปดว้ ย แลว้ จะเปลยี นเป็นคน รา่ เรงิ มีชีวติ ชีวาขนึ มาบา้ งเหมือนกนั ชวั ขณะนนั ในสวน มีเสยี งหวั เราะพดู คยุ ดงั จอ้ กแจก้ ไมห่ ยดุ ฉวีชินเหยาดมกลนิ หอมของสรุ าบนโต๊ะลายดอกเหม ย รูส้ กึ นาํ ลายสออยากดืมขนึ มา จงึ แอบรนิ ใหต้ นเอง หนงึ จอก ยกขนึ จิบเลก็ นอ้ ย สมั ผสั ไดว้ า่ กลนิ หอมกรุน่ อบอวลลอ่ ลวงใจคนไดม้ ากกวา่ สรุ าทีเคยดืมมาเสียอีก นางยิมตาหยีแลว้ พมึ พาํ แผว่ เบา “สรุ าดีๆ” 920

เฝิงป๋ ออวีมองเหน็ ชดั เจนในสายตา ใบหนา้ ปรากฏรอย ยมิ เอน็ ดขู นึ มาโดยไมร่ ูต้ วั ฉวีจืออวีขมวดคิวเอย่ เตือนฉวีชินเหยา “ดืมใหน้ อ้ ย หนอ่ ย วนั พรุง่ นีตืนมากบ็ น่ วา่ ปวดหวั อีก” “รูแ้ ลว้ ขา้ รูแ้ ลว้ ” ฉวีชินเหยาหนั ไปขยบิ ตาใหห้ วงั อิง หนิง “พีชายขา้ คนนีอะไรกด็ ีไปหมด เสียแตช่ อบดแู ล เขม้ งวดกวดขนั มีบางครงั บน่ จกุ จิกยงิ กวา่ ทา่ นแมข่ า้ ดว้ ยซาํ ขา้ สงสยั นกั เชียววา่ ตาํ แหนง่ จว้ งหยวนของเขา ไดม้ าเพราะนิสยั บน่ จกุ จิกหรอื ไม”่ หวงั องิ หนิงเมม้ ปากกลนั ยมิ หนั หนา้ ไปมองทางฉวีจืออวี บงั เอญิ วา่ ฉวีจืออวีก็หนั มองฉวีชินเหยาดว้ ยความเหนือย 921

ใจ คนทงั สองประสานสายตากนั พอดี ตา่ งรูส้ กึ ขดั เขิน ไมน่ อ้ ย พอพยกั หนา้ ใหก้ นั แลว้ ก็เบนสายตาออกไป เหมือนไมม่ ีอะไรเกิดขนึ ตอนนีเองทีเสียงตีกลองจงั หวะเรง่ เรา้ ดงั ขนึ การตีกลอง สง่ ดอกไมร้ อบแรกเรมิ ขนึ แลว้ * ขนมขา้ วเหนียวถวั บด หรอื หลงิ ซาฮวั เป็นขนมขนึ ชือ ของเมืองฉางอนั ในสมยั ราชวงศถ์ งั มีวตั ถดุ บิ หลกั คือ 922

ขา้ วเหนียวจากอซู๋ ิง (ปัจจบุ นั คือเมืองหโู จว มณฑลเจอ้ เจียง) นาํ มานงึ ใหส้ กุ แลว้ ปันเป็นกอ้ นกลมอยา่ งขนมโม จิ แลว้ ยดั ไสถ้ วั บดเขา้ ไป * ดอกเสาเยา่ เป็นไมด้ อกตระกลู เดียวกบั โบตนั ดอก ขนาดใหญ่ทรงเหมือนถว้ ย กลีบดอกมีทงั สมี ว่ งอมแดง สีชมพู สีขาวอมแดง หรอื สขี าวลว้ น เกสรมีสีเหลือง * งานเลยี งหงเหมนิ เกิดขนึ หลงั จากสนิ สดุ ราชวงศฉ์ ิน เป็นงานทีเซียงอวีจดั เฉลมิ ฉลองทีดา่ นหงเหมินนอกเมือง เสียงหยาง หลงั จากชนะสงครามและเชิญหลวิ ปังใหม้ า เขา้ รว่ ม แตแ่ ทจ้ รงิ แลว้ เป็นการจดั ฉากเพือลอบสงั หาร หลวิ ปัง ใชเ้ ปรยี บกบั งานเลยี งทีจดั ขนึ มาโดยประสงค์ รา้ ย 923

บปุ ผารตั ตกิ าลแหง่ ฉางอนั ตอนที 16 : บทที 8.1 เสียงตีกลองประเดียวเรว็ ประเดียวชา้ ทว่ งทาํ นองไร้ ระเบียบแบบแผน หวั ใจของทกุ คนแขวนคา้ งเตงิ อยู่ กลางอากาศ เมือไรช่อดอกไมถ้ กู สง่ ผา่ นมาถงึ ตนเองก็ จะรบี สง่ ตอ่ ไปอยา่ งรวดเรว็ ราวกบั เจอของรอ้ นลวก ดว้ ย กลวั วา่ เสียงกลองจะหยดุ ลงขณะทีช่อดอกไมย้ งั คา้ งอยู่ ในมือ รอบแรกยงั ไมท่ นั สง่ ตอ่ จนครบ เสยี งกลองก็หยดุ ลงพอดี พอทกุ คนหนั ไปมองจงึ เหน็ วา่ ช่อดอกไมบ้ งั เอญิ หยดุ อยู่ ในมือองคห์ ญิงคงั ผงิ 924

คงั ผงิ กไ็ มแ่ สดงทา่ ทีเขินอาย ลกุ ขนึ ยืนอยา่ งไมส่ ะทก สะทา้ น “องคห์ ญิงอยา่ งขา้ ไมช่ าํ นาญการแตง่ กลอน กวี...” แขกเหรอื พากนั ทอดถอนใจ มีคนผหู้ นงึ เอย่ ยมิ ๆ วา่ “องคห์ ญิงคงั ผิงทรงเตน้ ระบาํ หนีซางไดย้ อดเยียมนกั ไมร่ ูว้ า่ พวกเราจะมีวาสนาชมระบาํ นีกบั ตาหรอื ไมเ่ พคะ” คืนนีคงั ผงิ อารมณด์ ีไมเ่ ลว ปรายตามองทางคนผนู้ นั แลว้ เอย่ ขนึ วา่ “ระบาํ หนีซางขา้ ลมื ไปนานแลว้ แตว่ า่ ไม่ กีวนั มานีเพิงเรยี นระบาํ ชาวหมู า นบั วา่ ฝึกฝนไดไ้ มเ่ ลว จะแสดงฝีมืออนั ตาํ ตอ้ ยของตวั เองสกั ครงั แลว้ กนั ” 925

เมือไดย้ ินเช่นนนั ทกุ คนตา่ งสง่ เสียงโหร่ อ้ งใหก้ าํ ลงั ใจ ทนั ที คงั ผงิ มนั ใจในฝีมือการรา่ ยราํ ของตนเองไมน่ อ้ ย และไม่ คิดจะกลา่ วอะไรใหม้ ากความ นางกา้ วยาวๆ ออกมาอยู่ ทา่ มกลางผคู้ น ยืนสงบนิงชวั ครู่ ในสวนมีเสยี งซอหฉู ิน* ดงั แทรกขนึ มา แรกเรมิ เสยี งซอหฉู ินทมุ้ ตาํ กอ้ งกงั วาน ผู้ บรรเลงซอตวั นีเหมือนแฝงความอาลยั อาวรณถ์ งึ บา้ น เกิดไวใ้ นบทเพลง ราวกบั กาํ ลงั พราํ พรรณนาความเศรา้ อาดรู ไมส่ นิ สดุ คงั ผิงรา่ ยราํ อยา่ งคลอ่ งแคลว่ การ เคลอื นไหวเนิบชา้ ดจุ สายนาํ ไหลรนิ เมือบรรเลงมาไดค้ รงึ ทาง เสยี งดนตรพี ลนั เปลยี นมา 926

สนกุ สนานรนื เรงิ ทว่ งทา่ รา่ ยราํ ของคงั ผิงยงิ ซบั ซอ้ นพลวิ ไหวมากขนึ เรอื ยๆ วนั นีนางยงั สวมชดุ ลายสแี ดงสด อยา่ งดอกโบตนั มาพอดี เงารา่ งทีขยบั รา่ ยราํ คอ่ ยๆ กลายเป็นดวงไฟสแี ดงภายใตแ้ สงจนั ทร์ ขบั เนน้ ทว่ ง ทาํ นองรอ้ นแรงฮกึ เหมิ นนั ชวั พรบิ ตาทีเดก็ สาวและการ รา่ ยราํ รวมเป็นหนงึ เดียว ก็เกิดความงดงามสนั สะเทือน ไปถงึ จิตวิญญาณ แขกทกุ คนเงียบสนิทไรส้ มุ้ เสียง ใครกค็ าดไมถ่ งึ วา่ คงั ผงิ ทีดือรนั เอาแตใ่ จ เวลารา่ ยราํ จะนา่ ตืนตะลงึ ปานนี จน กระทงั เสยี งดนตรหี ยดุ ลง คงั ผงิ คอ้ มกายคาํ นบั ขอบคณุ แลว้ ทกุ คนถงึ ไดส้ ติกลบั คืนมา สง่ เสียงชืนชมกนั ถว้ น หนา้ ตา่ งยอมรบั นบั ถือจากใจจรงิ 927

คงั ผิงเดนิ กลบั ทีนงั อยา่ งเตม็ ภาคภมู ิ ก่อนจะปรายตา มองไปทางเฝิงป๋ ออวีโดยไมไ่ ดต้ งั ใจ เพียงชวั ครูเ่ สยี งตีกลองสง่ ดอกไมก้ ด็ งั ขนึ อีก รอบนีช่อ ดอกไมอ้ ยใู่ นมือของซยา่ เหยียน นางยิมออ่ นหวานแลว้ ลกุ ขนึ มา แสดงฝีมือบรรเลงบทเพลงทีตอ้ งใชท้ กั ษะขนั สงู อยา่ ง ‘ขนุ เขาสงู สายนาํ ไหล’ จนไดร้ บั เสยี งปรบมือ ชืนชมถว้ นทวั ฉวีชินเหยาทงั ฟังเพลงทงั ชมการรา่ ยราํ ในใจรูส้ กึ รนื รมย์ เหลือเกิน ฉวยโอกาสทีพีชายไมท่ นั สงั เกตแอบรนิ สรุ าให้ ตนเองอยหู่ ลายครงั จนเรมิ เมาไปทีละนิด 928

ผา่ นไปไมน่ านการตีกลองสง่ ดอกไมร้ อบทีสามก็เรมิ ขนึ ช่อดอกไมถ้ กู สง่ มาถงึ มือฉวีชินเหยา แลว้ เสยี งกลองก็ หยดุ ลงกะทนั หนั ตอนนีฉวีชินเหยากรอกสรุ าลงทอ้ งไปครงึ กาแลว้ พอเหน็ ทกุ คนหนั หนา้ ขวบั มองมาทางนางกก็ ะพรบิ ตาปรบิ ๆ ดว้ ยความตกตะลงึ กอ่ นจะเอย่ ดว้ ยนาํ เสยี งมนึ งงเลก็ นอ้ ย “ขา้ ร”ึ เฉินอวีฉีกลา่ วดว้ ยความยินดีทีเหน็ ผอู้ ืนเดือดรอ้ น “ก็ เป็นเจา้ น่ะสิ คณุ หนฉู วี อยา่ มวั แตอ่ าํ องึ อยเู่ ลย จะแตง่ โคลงกลอน เลน่ ดนตรี หรอื รา่ ยราํ ก็ได้ รบี แสดงความ 929

สามารถออกมาใหท้ กุ คนเปิดหเู ปิดตากนั ” ฉวีชินเหยาลกุ ขนึ ยืน สายลมยามคาํ คืนพดั โชยมาพอดี กระตนุ้ ใหน้ างรูส้ กึ เมามายยิงกวา่ เดิม นางประคองรา่ ง ใหย้ ืนมนั คงแลว้ สา่ ยหนา้ ปฏิเสธ “แตว่ า่ ขา้ แตง่ โคลงกลอน เลน่ ดนตรี รา่ ยราํ ไมไ่ ดเ้ ลยสกั อยา่ งนะ” “คณุ หนฉู วีคงไมเ่ อาอยา่ งคา่ นิยมของราชวงศก์ ่อนทีวา่ ‘สตรไี รส้ ามารถถงึ จะมีคณุ ธรรม’ หรอกนะ” คงั ผิง หวั เราะขบขนั “ในเมืองฉางอนั สตรที ีไมม่ ีความสามารถ อะไรเลยอยา่ งเจา้ คงหาคนทีสองไมไ่ ดอ้ ีกแลว้ ” ลนิ เซียวมีสหี นา้ ไมพ่ อใจ เขาคาํ รามเสยี งตาํ ขนึ “คงั 930

ผงิ ...” คงั ผิงสาํ ลกั คาํ พดู ทนั ใด รมิ ฝีปากยน่ ยขู่ ณะมองหนา้ ลนิ เซียว แตก่ ็ไมก่ ลา้ เอย่ วาจาเสียดสีฉวีชินเหยาอีก พอเหน็ แขกคนอืนมองมาทางฉวีชินเหยาดว้ ยความ สนใจใครร่ ูเ้ ตม็ เปียม ฉวีจืออวีกบั เฝิงป๋ ออวีกแ็ อบขมวด ควิ เลก็ นอ้ ย ในขณะเดียวกนั กล็ กุ ขนึ เพือจะช่วยแก้ สถานการณใ์ หฉ้ วีชินเหยา ฉวีชินเหยายืนแขนออกไปขวางคนทงั สองเอาไว้ พยายามแยกแยะใบหนา้ ของคงั ผงิ จ่ๆู กย็ มิ ออกมาแลว้ เอย่ วา่ “กจ็ รงิ อย!ู่ วนั นีจะโคลงกลอนหรอื บทเพลงกฟ็ ัง กนั ไปไมน่ อ้ ยแลว้ ถา้ อยา่ งนนั พวกเรามาเลน่ อะไรที 931

แปลกใหมก่ วา่ นีกนั เถอะ” นางเอียงศีรษะครุน่ คดิ หยบิ เมลด็ อะไรบางอยา่ งออกมา จากถงุ เงินทีหอ้ ยอยขู่ า้ งเอว ใชป้ ลายนิวบีบเอาไวพ้ รอ้ ม ทงั เงยหนา้ มองดวงจนั ทรบ์ นฟากฟา้ เอย่ ยมิ ๆ วา่ “พวกทา่ นแตล่ ะคนบอกวา่ คืนนีดวงจนั ทรง์ ามนกั แต่ สาํ หรบั ขา้ จะวา่ งามก็งามอยหู่ รอก ทวา่ ยงั สกุ สกาวเจิด จา้ ไมม่ ากพอ เพิมสีสนั มากกวา่ นีอีกนิดถงึ จะดี” นางกลา่ วพลางกางสองแขนออก หนั ไปกวกั มือใหม้ มุ มืดโดยไมม่ ีเปา้ หมายแน่ชดั “มาส.ิ ..” ทกุ คนตา่ งสบสายตากนั ไมเ่ ขา้ ใจวา่ ฉวีชินเหยาจะทาํ 932

อะไร เพียงครูเ่ ดียวเสยี งสวบสาบแผว่ เบาแทบไมม่ ีใครไดย้ นิ ก็ เลด็ ลอดออกมาจากพมุ่ ดอกไม้ เสียงทีวา่ นนั ดงั ขนึ ทกุ ขณะ แลว้ กลายเป็นเสยี งหงึ ๆ ดงั เซง็ แซ่ ทกุ คนหนั ไป มองตามเสยี ง จงึ มองเหน็ แมลงฝงู หนงึ บินออกมาจาก พมุ่ ดอกไม้ พงุ่ ตรงมาทางฉวีชินเหยา แมลงทีบินมาแตล่ ะตวั สวา่ งไสวราวกบั ดวงดาวบนทอ้ ง ฟา้ เมือบนิ มาถงึ ขา้ งกายฉวีชินเหยากว็ นเวียนลอ้ มรอบ นางเป็นวงกลม ฉวีชินเหยาหวั เราะแลว้ พยกั หนา้ ราวกบั กาํ ลงั ทกั ทายแมลงเหลา่ นนั ตามดว้ ยใชน้ ิววาดวงกลม ขนึ กลางอากาศพรอ้ มเอย่ วา่ “ไป...” 933

แมลงเหลา่ นนั ทยอยบนิ วนออกไป บินเขา้ ไปหาวงกลม ลอ่ งหนกลางอากาศเรยี งตามลาํ ดบั ไมน่ านก็รวมกนั เป็นวงกลมเรอื งแสงขนึ มา ลอ่ งลอยคา้ งเตงิ อยกู่ ลาง อากาศเหมือนกบั มีดวงจนั ทรเ์ พิมขนึ มาอีกดวง สอ่ งแสง ทวั สวนจดั งานใหส้ วา่ งกวา่ เดมิ หลายเทา่ “เป็นหิงหอ้ ย!” มีคนรอ้ งอทุ านดว้ ยความตกตะลงึ “งดงามเสียจรงิ ทีแทค้ ณุ หนฉู วีกเ็ ชียวชาญการแสดง ปาหีดว้ ย” มีคนกลา่ วดว้ ยความชืนชม ฉวีชินเหยายมิ รา้ ย “องคห์ ญิงคงั ผงิ เรยี นรา่ ยราํ กบั ชาวหู ขา้ กลบั เรยี นการแสดงปาหีมาจากชาวหู คืนนีขา้ แสดง 934

ฝีมืออนั ตาํ ตอ้ ยใหช้ มแลว้ ทกุ ทา่ นพอใจหรอื ไม”่ ทกุ คนไดย้ นิ เชน่ นีตา่ งก็กรู่ อ้ งชืนชมทนั ใด “ความสามารถนีของคณุ หนฉู วีไมใ่ ช่จะราํ เรยี นกนั ได้ โดยง่าย” “ทงั งดงามและแปลกใหมย่ งิ ” “ช่างหาไดย้ ากจรงิ ๆ” ซยา่ เหยียนยมิ อยา่ งไมเ่ ป็นธรรมชาติอยบู่ า้ ง “จรงิ ดว้ ย คณุ หนฉู วีช่างเกบ็ งาํ ซอ่ นประกายไดม้ ดิ ชิดนกั ” 935

ลนิ เซียวเฝา้ มองกิรยิ าไรเ้ ดียงสาหลงั จากเมามายของฉวี ชินเหยาอยเู่ งียบๆ สีหนา้ สงบนิงไรร้ ะลอกคลืน ทวา่ ภาย ในใจกลบั รูส้ กึ เสียดายสดุ แสน แอบคิดวา่ ถา้ หากเวลานี เขากบั ฉวีชินเหยายงั อยหู่ ลงั พมุ่ ดอกโบตนั เขายงั จบั มือ นางเอาไวก้ ็คงดี ทนั ทีทีเกิดความคิดเช่นนี ใบหนา้ ก็เหอ่ รอ้ นขนึ มาอยา่ งหา้ มไมอ่ ยู่ คงั ผิงทีอยขู่ า้ งกนั มองเหน็ ชดั เจน จงึ เอย่ ถามดว้ ยความ แปลกใจวา่ “พีสบิ เอด็ ทา่ นเมาแลว้ หรอื ” ไมร่ อใหล้ นิ เซียวเอย่ ตอบคาํ นางก็ยกกาสรุ าบนโต๊ะเลก็ ขนึ มามองแลว้ มองอีก 936

ไมเ่ ลว เป็นสรุ าหลฮี วาไป๋ พีสบิ เอด็ ขนึ ชือวา่ คอแขง็ นกั เหตใุ ดสรุ าหลฮี วาไป๋ ไมก่ ีจอกก็ดืมจนเมาไดล้ ะ่ องคร์ ชั ทายาทกบั ออู๋ อ๋ งไดย้ ินดงั นนั ตา่ งกห็ นั หนา้ มา มองลนิ เซียว ลนิ เซียวลกุ พรวดขนึ แลว้ เอย่ ดว้ ยนาํ เสยี งราบเรยี บ “ขา้ จะไปทาํ ธรุ ะ” วา่ แลว้ กเ็ ดนิ ออกจากทีนงั ของตนไป คงั ผิงสบั สนงนุ งงไปหมด กลา่ วกบั องคร์ ชั ทายาทและอู๋ ออ๋ งดว้ ยความกลดั กลมุ้ วา่ “นีพีสบิ เอด็ เป็นอะไรไปเพ คะ” 937

ทางฝังฉวีชินเหยาเมือแสดงความสามารถแลว้ กก็ ลบั ไป นงั ทีตามเดมิ เฝิงป๋ ออวียมิ หยอกลอ้ นางวา่ “นอ้ งอาเหยา การแสดง ปาหีชดุ นีไปเรยี นมาจากชาวหจู รงิ หรอื ” ตอนนีฉวีชินเหยาเรมิ สรา่ งเมาไปกวา่ ครงึ ไมท่ าํ อะไร ตามอาํ เภอใจดงั เชน่ ก่อนหนา้ นีอีก นางหวั เราะเบาๆ แลว้ เอย่ ตอบ “พีเฝิงลองเดาดสู เิ จา้ คะ” ใบหนา้ ของนางยงั คงแดงเรอื เพราะฤทธิสรุ า ดวงตาคู่ นนั เปลง่ ประกายฉาํ วาวราวกบั จะคนั นาํ ออกมาเสียใหไ้ ด้ 938

เฝิงป๋ ออวีรบั รูเ้ พียงวา่ หวั ใจเตน้ โครมคราม หว้ งความคดิ พลนั ขาวโพลนวา่ งเปลา่ ลมื ไปหมดสนิ แลว้ วา่ เมือครูค่ ิด จะเอย่ อะไรออกมา งานเลยี งยามคาํ ของจวนเหวยกวั กงดาํ เนินเรอื ยมาจน ครงึ คอ่ นคืนก็ยงั ไมส่ นิ สดุ เนืองจากสนกุ สนานสาํ ราญใจกนั เตม็ ที ไมว่ า่ ใครกต็ ิดใจ แทบไมย่ อมวางจอกสรุ า แตล่ ะคนเมามายกนั ถว้ นหนา้ มากนอ้ ยตา่ งกนั ไป ฉวีชินเหยาเมาจนเกือบประคองสติ ไมอ่ ยู่ ศีรษะนอ้ ยๆ โคลงเคลงไปมา เปลือกตาหนกั องึ จนลืมไมข่ นึ แลว้ ในทีสดุ กเ็ อนซบไหลพ่ ีชายหลบั ป๋ ยุ ไป 939

ฉวีจืออวีกลวั วา่ หากยงั นงั อยตู่ รงนีฉวีชินเหยาอาจจะ ป่วยไขไ้ ด้ จงึ จาํ ตอ้ งประคองรา่ งนางขนึ แลว้ กลา่ วคาํ อาํ ลา ยามนีพีนอ้ งสกลุ ซยา่ ประชนั สรุ ากบั พวกองคร์ ชั ทายาท เมาพบั ไมไ่ ดส้ ติไปนานแลว้ เพียงคนเดียวในสามพีนอ้ ง สกลุ ซยา่ ทียงั มีสตแิ จ่มใสก็คือซยา่ เหยียน นางเอย่ ปากรงั ตวั พอเป็นพธิ ี จากนนั ก็สงั ใหบ้ า่ วไพรส่ ง่ สองพี นอ้ งสกลุ ฉวีออกจากจวน เฝิงป๋ ออวีกบั หวงั อีคนุ กข็ อตวั ตามสองพีนอ้ งคนู่ นั ออกมา ดว้ ย 940

ลนิ เซียวมองเหน็ แตไ่ กลวา่ เสอื ผา้ ของฉวีชินเหยาเบาบาง นกั ตงั ใจจะสงั คนนาํ เสอื ไปใหน้ าง แตพ่ อครุน่ คิดถงึ หู ตามากมายรอบตวั ก็เกรงวา่ จะตกเป็นทีตฉิ ินนินทาโดย ไมจ่ าํ เป็น โดยเฉพาะกบั คงั ผงิ ทีเกาะตดิ ไมห่ า่ งจากเขา เลยสกั กา้ วเดียว โชคดีทีหวงั องิ หนิงรูส้ กึ วา่ ลมยามคาํ คืน เหน็บหนาว สงั ใหส้ าวใชน้ าํ เสอื คลมุ มาใหส้ องตวั อยู่ กอ่ นแลว้ นางจงึ แบง่ ใหฉ้ วีชินเหยาตวั หนงึ ฉวีจืออวีลอบชืนชมหวงั อิงหนิงอยใู่ นใจวา่ เป็นคน ละเอียดรอบคอบ กลา่ วคาํ ขอบคณุ นางแลว้ ก็อมุ้ ฉวีชิน เหยาทีนอนหลบั ไมร่ ูเ้ รอื งราวขนึ รถมา้ มงุ่ หนา้ กลบั จวน สกลุ ฉวี วนั รุง่ ขนึ เมือฉวีชินเหยารูส้ กึ ตวั ตืนขนึ มากโ็ วยวายวา่ 941

ปวดศีรษะไมห่ ยดุ ปาก สงั ไฉ่ผงิ ใหไ้ ปขอนาํ แกงสรา่ งเมา ทีหอ้ งครวั ฉวีเฉินซือทราบเรอื งก็แวะมาดู เหน็ บตุ รสาว นอนหมดแรงอยบู่ นเตียง เป็นตายอยา่ งไรก็ไมย่ อมลกุ ขนึ มาจงึ อดหวั เราะขบขนั ไมไ่ ด้ หลงั จากปอ้ นนาํ แกง สรา่ งเมาดว้ ยตนเองแลว้ ก็เอย่ สอบถามเรอื งงานเลยี ง จวนเหวยกวั กงเมือคืนวาน โดยมีประเดน็ สาํ คญั วา่ อยากสบื เรอื งฉวีจืออวีวา่ มีทา่ ทีสนใจสตรนี างใดหรอื ไม่ “เมือคืนวานมีคณุ หนจู ากจวนสกลุ ใดมารว่ มงานบา้ ง พวกนางหนา้ ตาเป็นเชน่ ไร พีชายของเจา้ มีสตรที ีพงึ ใจ หรอื ไม”่ “พีชายฉลาดปราดเปรอื งปานนนั จะปลอ่ ยใหข้ า้ รูเ้ รอื ง อะไรไดเ้ ลา่ หลายวนั มานีมีคนสนใจพีชายตงั มากมาย 942

ทา่ นยงั กลวั วา่ พีชายจะหาสะใภไ้ มไ่ ดอ้ ีกหรอื ” ฉวีชิน เหยารูส้ กึ ง่วงนอนเตม็ ที ศีรษะซกุ อยใู่ นผา้ หม่ ไมย่ อม โผลห่ นา้ ออกมา “กเ็ พราะลกู คนนีความคิดลกึ ซงึ เกินไป แมถ่ งึ ไดร้ อ้ นใจ เช่นนีนะ่ สิ ถา้ หากคนทีชว่ ยสขู่ อไมต่ รงกบั ใจเขา สอง สามีภรรยาเขา้ กนั ไมไ่ ด้ นนั เป็นเรอื งสาํ คญั ชวั ชีวิตเชียว นะ” นางกบั ฉวีเอินเจ๋อใชช้ ีวติ รว่ มกนั อยา่ งหวานชืนกลม เกลยี ว รกั ใครผ่ กู พนั กนั มานานหลายปี ยอ่ มคาดหวงั ให้ บตุ รชายและบตุ รสาวมีวาสนาเรอื งคคู่ รองเชน่ กนั พอไดฟ้ ังคาํ นีแลว้ ฉวีชินเหยาไมร่ ูว้ า่ ตนเองเป็นอะไรไป พลนั นกึ ถงึ ใบหนา้ งดงามสงบเยือกเยน็ ของหวงั อิงหนิง ขนึ มาจนเผลอไผลเหมอ่ ลอยไปครูห่ นงึ นางหวั เราะตน 943

เองทีคดิ เพอ้ ฝันไปไกล คณุ หนหู วงั มีฐานะสงู สง่ เป็นถงึ บตุ รสาวของทา่ นเสนาบดี อีกทงั ยงั มีรูปโฉมโดดเดน่ ปานนนั เกรงวา่ แมส่ อื ทีมาทาบทามคงใกลจ้ ะเหยียบ ธรณีประตพู งั ไปแลว้ ทาํ อยา่ งไรสกลุ ฉวีกค็ งไมม่ ีสทิ ธิได้ เกียวดองเป็นญาตกิ นั หรอก แตว่ า่ ความคดิ นีจะกลา่ วกบั มารดาไมไ่ ด้ หลงั นอนเกียจ ครา้ นอยบู่ นเตียงอีกสกั พกั กน็ กึ ถงึ เหตกุ ารณต์ อนตีกลอง สง่ ดอกไมข้ นึ มา ฉวีชินเหยาปรกึ ษาหารอื กบั มารดาวา่ จะชว่ ยหาอาจารยห์ ญิงมาสอนนางเพิมเติมไดห้ รอื ไม่ ไมใ่ ช่วา่ นางจะดถู กู ตนเอง เพียงแตเ่ หน็ วา่ ใกลจ้ ะถงึ เวลาเขา้ เรยี นในสาํ นกั ศกึ ษาอวินอินแลว้ ไมอ่ าจหลกี เลยี งการคบคา้ สมาคมกบั คณุ หนจู ากครอบครวั ชนชนั สงู ในฉางอนั ในวนั ขา้ งหนา้ เกรงวา่ คงไดเ้ ผชิญกบั 944

สถานการณเ์ ช่นเมือคืนวานอีกไมน่ อ้ ย คงไมส่ ามารถใช้ เลห่ ก์ ลเอาตวั รอดไปเสียทกุ ครงั อยา่ งไรตอ้ งผา่ นปีนีไป ใหไ้ ดก้ ่อนคอ่ ยวา่ กนั ฉวีเฉินซือไดย้ ินเชน่ นนั มีหรอื จะไมย่ นิ ยอม นางปรกึ ษา หารอื กบั ฉวีเอนิ เจ๋ออยหู่ ลายวนั เทียวไหวว้ านคนชว่ ย เสาะหาอาจารย์ ผลปรากฏวา่ หาอาจารยห์ ญิงไมพ่ บ แตก่ ลบั มาพบบณั ฑิตคราํ ครวึ ยั ประมาณเจด็ สบิ ปีทา่ น หนงึ วา่ กนั วา่ บณั ฑติ ชราทา่ นนีในอดีตกเ็ คยมีชือเป็นถงึ มหาบณั ฑิตแหง่ ฉางอนั ภายหลงั ครอบครวั ประสบเหตุ พลกิ ผนั ใหญ่หลวง สญู เสียทรพั ยส์ นิ เงินทองไปจนหมด สนิ แตค่ วามหยงิ ทะนงของบณั ฑิตผทู้ รงภมู ยิ งั อยู่ ยืน กรานหนกั แน่นวา่ จะสอนหนงั สือหาเลยี งชีพ ฉวีเอนิ เจอ๋ เกลียกลอ่ มดว้ ยสารพดั เหตผุ ลเพือเชิญใหม้ าทีจวน สงั 945

สอนฉวีชินเหยาเรอื งโคลงกลอน ทา่ นอาจารยผ์ เู้ ฒา่ แซฟ่ ่ ู นอกจากมีสรรพวิชาความรูอ้ ดั แนน่ เตม็ ทอ้ ง ยงั มีฝีมือบรรเลงกฉู่ ิน* ไดย้ อดเยียม ฉวี ชินเหยากลบั อยากเรยี นอะไรทีบรรเลงคลอ่ งแคลว่ ไดร้ วด เรว็ หลงั จากคดิ ทบทวนถงึ เครอื งดนตรสี ารพดั ชนิดอยู่ หลายตลบ กต็ ดั สนิ ใจเลอื กขลยุ่ ตี** ทีดเู หมือนจะมี ความซบั ซอ้ นนอ้ ยกวา่ และไปขอรอ้ งใหอ้ าจารยผ์ เู้ ฒา่ ฟ่ ู ช่วยสอนให้ แตท่ า่ นอาจารยก์ ลบั หวั เราะวา่ ฉวีชินเหยา ไมร่ ูจ้ กั ฟา้ สงู แผน่ ดินตาํ กลา่ ววา่ อยา่ ไดม้ องขลยุ่ ตีลาํ เลก็ มีโครงสรา้ งเรยี บงา่ ย ถา้ หากคดิ จะเป่าใหเ้ ป็น เรอื ง ยากเยน็ พอดเู ชียวละ่ ฉวีชินเหยาก็ยงุ่ กบั การราํ เรยี นวชิ าจากอาจารยผ์ เู้ ฒา่ ฟ่ ทู ี 946

บา้ น เพียงชวั พรบิ ตาเวลาก็ผา่ นไปอีกหลายวนั หลงั จากงานเลยี งยามคาํ ทีจวนเหวยกวั กงในวนั นนั แลว้ เฝิงป๋ ออวีกม็ กั จะมาเยียมเยียนทีจวนอยเู่ ป็นประจาํ พดู คยุ แลกเปลียนประสบการณใ์ นการทาํ งานกบั ฉวีจืออวี บางครงั กต็ ดิ ตามฉวีจืออวีมาหาฉวีชินเหยาทีเรอื นหลงั นาํ อาหารวา่ งรสชาตอิ รอ่ ยหรอื เรอื งสนกุ มาเลา่ ใหน้ างฟัง เมือเชา้ นีเองอาจารยผ์ เู้ ฒา่ ฟ่ ลู ม้ ป่วยเป็นไขห้ วดั จนตอ้ ง ขอลาหยดุ หนงึ วนั ฉวีจืออวีบงั เอิญหยดุ พกั งานอยทู่ ี บา้ นพอดี จงึ มาสอนหนงั สอื นอ้ งสาวดว้ ยตนเอง เพิงจะ อธิบายกลอน ‘สอี าชา’*** ไปไดแ้ คค่ รงึ บท บา่ วไพรก่ ็ มารายงานวา่ คณุ ชายเฝิงเดินทางมาถงึ แลว้ ฉวีจืออวีจงึ ใหร้ บี ไปเชิญเขาเขา้ มา 947

เฝิงป๋ ออวีมีสหี นา้ ซีดเซียวชดั เจน ยามเดนิ เขา้ ประตมู าก็ เปิดปากหาวตดิ กนั หลายครงั ฉวีชินเหยาวางพกู่ นั ในมือ ลง ถามดว้ ยความแปลกใจวา่ “พีเฝิง ทา่ นเป็นอะไรไป เมือคืนนอนหลบั ไมเ่ ตม็ อิมหรอื ” เฝิงป๋ ออวีเอามือนวดคลงึ ระหวา่ งคิว เอย่ ตอบดว้ ยนาํ เสียงออ่ นลา้ “เมือคืนวานผิงคงั ฟางเกิดคดีฆาตกรรม ขนึ ศพผตู้ ายถกู สง่ มาทีศาลตา้ หลขี องเราทนั ที หวั หนา้ หลวิ ตรวจสอบสภาพศพแลว้ ก็รบี ถวายฎีกา กราบทลู ฝ่า บาท ขอใหท้ รงอนญุ าตใหก้ รมอาญา สาํ นกั ตรวจการ ศาลตา้ หลี สามหนว่ ยงานรว่ มกนั สืบสวนคดี ทาํ ใหเ้ มือ คืนหน่วยงานพวกเราทงั เบืองบนเบืองลา่ งไมม่ ีใครได้ หลบั ตานอนสกั คนเดียว” 948

“สามหนว่ ยงานรว่ มสืบสวน?” ครงั นีแมก้ ระทงั ฉวีจือ อวีกม็ ีสีหนา้ ตกตะลงึ “คดีเชน่ ไรกนั ถงึ ไดส้ นั สะเทือนจน สามหน่วยงานตอ้ งรว่ มมือกนั ” เฝิงป๋ ออวีเหลอื บมองฉวีชินเหยาอยา่ งกงั วล เขาสา่ ย หนา้ แลว้ เอย่ วา่ “คดีแปลกพสิ ดารนกั สภาพศพของผู้ ตายก็น่าเวทนา ไมพ่ ดู ถงึ เสยี ดีกวา่ ” ฉวีชินเหยาสะดดุ หตู งั แตไ่ ดย้ นิ เฝิงป๋ ออวีบอกวา่ เป็นคดี ฆาตกรรมทีผงิ คงั ฟางแลว้ พอไดย้ นิ วา่ ‘สภาพศพของผู้ ตายน่าเวทนา’ ในทีสดุ กอ็ ดทนไมไ่ หวเอย่ ถามขนึ วา่ “พี เฝิง เมือครูท่ า่ นเอย่ ถงึ คดีฆาตกรรมทีผิงคงั ฟาง หรอื วา่ ผตู้ ายจะเป็นสตร”ี 949