บุปผารัตติกาลแห่งฉางอัน 1-601-1316

เปิดประตเู รว็ เขา้ !” ประตหู อ้ งพกั เจอแรงกระแทกจนเรมิ แงม้ เปิด มี เสียงกระซิบหา้ มปรามอยขู่ า้ งๆ ดงั คลอมา เป็นคงั ผงิ ?! ไฟโทสะของลนิ เซียวพลงุ่ พลา่ นขนึ มาทนั ใด เขาสวมเสอื ผา้ ดว้ ยความรวดเรว็ อยา่ งทีสดุ แลว้ เปิดประตอู อกโดย แรง คงั ผิงไมท่ นั ระวงั วา่ ลนิ เซียวจะเปิดประตอู ยา่ งกะทนั หนั นางรอ้ งอทุ านเสียงหลงคาํ หนงึ กอ่ นจะลม้ คะมาํ ลงไปทงั 800

ตวั ลนิ เซียวไมร่ อใหน้ างลกุ ขนึ มาได้ ก็ควา้ หลงั คอเสอื ของ นางไวแ้ ลว้ หิวขนึ มาพลางสาวเทา้ เดินออกไปขา้ งนอก “วนั นีพีสบิ เอด็ ของเจา้ จะสงั สอนใหห้ ลาบจาํ วา่ อะไรคือ มารยาท!” ซยา่ เหยียนทีอยขู่ า้ งประตเู หน็ คอเสอื ลนิ เซียวคลายออก เผยแผงอกขาวหมดจดครงึ หนงึ ใหเ้ หน็ อยรู่ าํ ไร ตรงจอน ผมยงั เปียกชืนชดั เจน จงึ ตระหนกั ไดว้ า่ เมือครูน่ ีเขาอาจ กาํ ลงั อาบนาํ อยใู่ นหอ้ ง ใบหนา้ นางจงึ แดงกาํ ขนึ มา อยา่ งหา้ มไมอ่ ยู่ ลอบเสยี ใจวา่ ไมค่ วรปลอ่ ยใหค้ งั ผงิ ลาก ตวั มาหาพีสบิ เอด็ เหน็ ลนิ เซียวมีโทสะไมน่ อ้ ยก็รบี ยก ชายกระโปรงขนึ แลว้ เรง่ เดนิ ตามไป 801

“พีสบิ เอด็ อยา่ ไปโกรธนางเลยเจา้ คะ่ คงั ผงิ ไมไ่ ดเ้ จตนา ทา่ นปลอ่ ยนางลงกอ่ นเถอะ มีอะไรคอ่ ยพดู คอ่ ยจากนั ก็ ไดเ้ จา้ คะ่ ” ลนิ เซียวหวิ คอเสอื คงั ผงิ มาตลอดทางจนถงึ ใตต้ น้ ไมต้ น้ ใหญ่ในสวน เขาเงยหนา้ เหลยี วมองอยคู่ รูห่ นงึ กม็ องหา กิงไมใ้ หญ่แข็งแรงทีสดุ ได้ ก่อนจะปรบั ลมปราณทะยาน ตวั ขนึ ไปบนตน้ ไม้ ไมแ่ ยแสเสียงวิงวอนของคงั ผงิ จาก นนั หิวหลงั คอเสอื ของนางไปแขวนกบั กิงไม้ “อยบู่ นนีสาํ นกึ ความผดิ ของตวั เองไปสกั พกั เถิด!” พอ กลา่ วจบลนิ เซียวก็กระโดดกลบั ลงมา ทาํ ทา่ จะเดนิ จาก ไปทนั ที 802

ซยา่ เหยียนเหน็ เช่นนนั กร็ บี ไปดงึ แขนเขาเอาไวด้ ว้ ย ความรอ้ นใจ เอย่ โนม้ นา้ ววา่ “พีสบิ เอด็ จะทาํ อยา่ งนี ไมไ่ ดน้ ะเจา้ คะ ประเดียวถา้ หากคงั ผงิ รว่ งลงมาจะทาํ อยา่ งไรเลา่ ” “รว่ งลงมากเ็ ป็นเพราะเวรกรรมตามสนองนางเอง จะได้ ทาํ ใหน้ างรูจ้ กั จดจาํ เสียบา้ ง!” ความโกรธเกรยี วของลนิ เซียวบรรเทาลงเลก็ นอ้ ย แตเ่ ขายงั แสรง้ ทาํ ทา่ วา่ จะเดิน จากไป “พีสบิ เอด็ ! ขา้ ผิดไปแลว้ รบี ปลอ่ ยขา้ ลงไปเถอะ! ขา้ ไม่ รูว้ า่ ทา่ นกาํ ลงั อาบนาํ อยู่ ครงั ตอ่ ไปขา้ จะไมบ่ กุ เขา้ หอ้ ง ทา่ นโดยพลการอีกแลว้ ครงั นีทา่ นปลอ่ ยคงั ผิงไปเถอะ 803

นะ” คงั ผงิ กรดี รอ้ งราวกบั หมกู าํ ลงั โดนเชือด ลนิ เซียวทาํ ใจแข็งเพราะตอ้ งการจะใหบ้ ทเรยี นกบั คงั ผิง ทงั ๆ ทีไดย้ นิ คาํ วิงวอนแลว้ ทวา่ ศีรษะกไ็ มห่ นั กลบั ไป มอง ตอนนีเหลา่ ขนั ทีและนางกาํ นลั จาํ นวนไมน่ อ้ ยลอ้ มวงเขา้ มา พวกเขาตา่ งตกใจจนขวญั หนีดีฝ่อ โอบลอ้ มรอบใต้ ตน้ ไมเ้ ป็นกาํ แพงมนษุ ยป์ อ้ งกนั ไวเ้ ผือองคห์ ญิงคงั ผิงจะ รว่ งลงมา มีบางคนคกุ เขา่ ตรงหนา้ ลนิ เซียวเพือขอความ เมตตาแทน เสยี งเอะอะโวยวายดงั ระงม วนุ่ วายไร้ ระเบียบสนิ ดีไปทวั บรเิ วณ “พีสบิ เอด็ ! ถา้ หากทา่ นยงั ไมย่ อมปลอ่ ยขา้ ลงไป ขา้ จะ 804

ไปกราบทลู เสดจ็ วา่ ใครคือนางในดวงใจของทา่ น!” คงั ผิงเหน็ วา่ วธิ ีรอ้ งคราํ ครวญใชไ้ มไ่ ดผ้ ลกเ็ ปลียนมาข่มขลู่ นิ เซียวอยา่ งดดุ นั แทน “เจา้ อยากจะกราบทลู ก็เชิญตามสบายเถิด” จากความ เขา้ ใจทีลนิ เซียวมีตอ่ คงั ผิง ถา้ หากนางสบื ทราบเบือง หลงั ของฉวีชินเหยาจรงิ ๆ คงจะเปิดโปงออกมานานแลว้ ไมม่ ีทางมาอาํ องึ อยเู่ ช่นนีแน่ จงึ คาดเดาไดว้ า่ นางไมร่ ู้ เรอื งอะไรทงั นนั “พีสบิ เอด็ ! ขา้ ผิดไปแลว้ ขา้ ผิดไปแลว้ จรงิ ๆ ตอ่ ไปขา้ ไมก่ ลา้ หาเรอื งทา่ นอีกแลว้ ขอรอ้ งทา่ นปลอ่ ยขา้ ลงไป เถอะ” เมือเหน็ วา่ วิธีข่มขลู่ ม้ เหลว คงั ผิงจงึ กลบั มาใชไ้ ม้ ออ่ นอีกครงั 805

“นีมนั เรอื งอะไรกนั ! คงั ผงิ ...” ทนั ใดนนั กม็ ีสตรนี างหนงึ หวีดรอ้ งเสยี งแหลมสงู “เจา้ เจ็ด! ยงั ไมร่ บี ชว่ ยนอ้ งสาวของเจา้ ลงมาอีก” หนา้ ประตมู ีคนกลมุ่ หนงึ ปรากฏตวั ตงั แตเ่ มือใดไมท่ ราบ สตรสี วมเสือผา้ อาภรณห์ รูหราสง่างามทีกรดี รอ้ งดว้ ย ความตกใจมีรูปโฉมงามปานบปุ ผา ผิวขาวผดุ ผอ่ งดงั หมิ ะ ความงามโดดเดน่ ยากจะมีสงิ ใดเทียบเคียง ไมใ่ ช่ ใครอืน นางก็คืออีเฟยชายาทียีสบิ ปีมานีไดร้ บั ความ โปรดปรานจากฝ่าบาทอยา่ งมาก ขา้ งหลงั นางมีองคร์ ชั ทายาท ออู๋ อ๋ ง ขนั ที และนางกาํ นลั 806

กลมุ่ หนงึ รวมถงึ องคห์ ญิงเตอ๋ หรงกบั ซยา่ หลนั ซยา่ ตี สองพีนอ้ งดว้ ย ทนั ทีทีองคร์ ชั ทายาทกบั ออู๋ อ๋ งมองเหน็ สถานการณใ์ น ลานเรอื นก็คาดเดาไดว้ า่ เกิดเรอื งอะไรขนึ มองนอ้ งสาว ทีเหมือนลกู หมตู วั นอ้ ยโดนจบั แขวนอยบู่ นตน้ ไมจ้ นไม่ กลา้ ขยบั เขยือนกพ็ ลนั รูส้ กึ ทงั โกรธเคืองและขบขนั ยงิ ออู๋ อ๋ งสะกดกลนั ความขบขนั เอาไวแ้ ลว้ เดินไปใตต้ น้ ไม้ กอ่ นจะทะยานตวั ขนึ ไปช่วยนอ้ งสาวลงมา พอคงั ผิงเทา้ แตะพืน นางก็พงุ่ ไปหาลนิ เซียวทนั ควนั “พี สบิ เอด็ รงั แกกนั เกินไป! ขา้ จะไมช่ อบทา่ นอีกแลว้ ” 807

ออู๋ อ๋ งคาดคดิ ไมถ่ งึ วา่ นางยงั มีแรงเหลือมาแผลงฤทธิ จงึ รบี ควา้ ตวั นางเอาไวโ้ ดยพลนั “คงั ผงิ ! เลกิ กอ่ เรอื ง วนุ่ วายไดแ้ ลว้ ” พละกาํ ลงั คงั ผิงไมอ่ าจเทียบพีชายได้ นางดินรนอยนู่ าน ก็ยงั สลดั ไมห่ ลดุ จาํ ตอ้ งทงั เตะเทา้ ทงั โวยวายอยใู่ นออ้ ม กอดพีชาย “วนั นีขา้ ไมไ่ ดท้ าํ อะไรผิดสกั หน่อย เหตใุ ดพี สบิ เอด็ ตอ้ งรงั แกขา้ ถงึ เพียงนีดว้ ย!” อีเฟยเดินเขา้ มาหลายกา้ วและหยดุ อยขู่ า้ งกายบตุ รสาว โอบรา่ งนางเขา้ สอู่ อ้ มอกดว้ ยความเอน็ ดเู หลือคณา ลบู เนือลบู ตวั ปลอบโยนอยพู่ กั ใหญ่กเ็ งยหนา้ มองลนิ เซียว “เจา้ สบิ เอด็ ถงึ นอ้ งสาวก่อเรอื งแตอ่ ายนุ างก็ยงั นอ้ ย 808

เจา้ ยอมลงใหน้ างบา้ งจะเป็นอะไรนกั หนา ไยตอ้ งขม่ ขู่ ใหน้ างตกใจกลวั ปานนนั ถา้ หากนางรว่ งลงมาจาก ตน้ ไมจ้ ะทาํ อยา่ งไร” เตอ๋ หรงทียืนนิงเงียบอยขู่ า้ งๆ มาตงั แตแ่ รกลอบสา่ ย หนา้ เหนือยใจ อีเฟยกไ็ มถ่ ามเหตผุ ล ไมข่ บคิดเรอื งถกู ผิด เอาแตใ่ หท้ า้ ยคงั ผงิ มาตลอด มนิ า่ เลา่ คงั ผิงโดนตาม ใจจนกลายเป็นเชน่ นีไปแลว้ นางยิมแลว้ ออกปากประนีประนอม “เป็นเดก็ ทีโตมา ดว้ ยกนั แตเ่ ลก็ ทงั นนั ความผกู พนั ของพีนอ้ งกแ็ นน่ แฟน้ จะทะเลาะเบาะแวง้ กนั ก็เป็นเรอื งปกติ ขอแคเ่ ดก็ ๆ ไม่ เป็นอะไรกพ็ อแลว้ ” 809

อีเฟยถงึ นกึ ขนึ ไดว้ า่ ยงั ไมไ่ ดส้ ืบสาววา่ บตุ รสาวทาํ ผดิ อะไร จงึ กม้ หนา้ ลงถาม “เมือครูเ่ จา้ ทาํ อะไร พีสบิ เอด็ ถงึ ไดโ้ มโหเจา้ ถงึ เพียงนี” “น่าเบือ! พวกทา่ นกเ็ ขา้ ขา้ งพีสบิ เอด็ กนั หมด” คงั ผงิ ทาํ ปากยืนดว้ ยความหงดุ หงิด พอสลดั หลดุ จากออ้ มอก มารดาแลว้ กว็ ิงออกไปขา้ งนอกสวน “แลว้ นีเจา้ จะไปทีใดอีก” อีเฟยรบี เอย่ ถาม “ขา้ มีเหงือออกทงั ตวั จะกลบั ไปเปลยี นเสอื ผา้ ” คงั ผงิ ตะโกนตอบมาแตไ่ กล 810

อีเฟยสา่ ยหนา้ หนั กลบั มามองลนิ เซียวพลางเอย่ ดว้ ยนาํ เสยี งออ่ นลง “เจา้ สบิ เอด็ ไมใ่ ชข่ า้ อยากจะวา่ เจา้ คงั ผงิ ทาํ ผดิ เจา้ จะสงั สอนนางก็สมควรอยู่ แตจ่ ะไมเ่ หลยี วแล เช่นนีก็ไมค่ วร ครงั หนา้ หา้ มทาํ เชน่ นีอีกเดด็ ขาดเชียว” ลนิ เซียวสง่ เสยี งรบั คาํ ทวา่ ในใจลอบยมิ เยน็ ชา ไมส่ งั สอนนางเช่นนี นางจะจดจาํ ขนึ ใจหรอื ไร เตอ๋ หรงเหน็ เสอื ผา้ ของลนิ เซียวไมเ่ รยี บรอ้ ยอยา่ งเคย นกึ วา่ เป็นเพราะเขาทะเลาะเบาะแวง้ กบั คงั ผิง จงึ เดินเขา้ มาใกลช้ ว่ ยจดั เสอื ผา้ ใหเ้ ขา้ ทีเขา้ ทางพลางยมิ อยา่ งมี เมตตาแลว้ เอย่ วา่ “วนั นีพระชายาอีเฟยเพงิ บอกกบั ขา้ วา่ ครอบครวั ของเราเพิงกลบั มาถงึ ฉางอนั นบั เป็นเรอื งนา่ 811

ยนิ ดีอยา่ งยิง จะตอ้ งสรา้ งบรรยากาศใหค้ รกึ ครนื เสยี หนอ่ ย ขา้ กบั พระชายาอีเฟยปรกึ ษากนั แลว้ เดือนนีวนั ที สบิ หา้ ก็ไมเ่ ลว พวกเราจะจดั งานเลยี งทีจวน รบั รอง ญาตสิ นิทมติ รสหายในฉางอนั อยา่ งเป็นทางการสกั ครงั ถงึ ตอนนนั เจา้ จดั การงานในวงั เสรจ็ สนิ ก็รบี ไปทีจวนของ อาเรว็ ๆ ละ่ ” ลนิ เซียวรบี ยมิ แยม้ ตอบรบั “จะตอ้ งไปถงึ เรว็ ๆ เผือช่วย งานอาหญิงทีจวนแลว้ ” ซยา่ เหยียนเดินมาอยขู่ า้ งกายมารดาคลอ้ งแขนนางเอา ไว้ เผยรอยยมิ ออ่ นหวาน “ลกู บอกแลว้ วา่ จะนาํ ความ มาบอกพีสบิ เอด็ เอง เหตใุ ดทา่ นแมต่ อ้ งลาํ บากมาถงึ ทีนี ดว้ ยละ่ เจา้ คะ” 812

เตอ๋ หรงจิมปลายจมกู นางแผว่ เบา “กเ็ จา้ ชอบทาํ ใหแ้ ม่ เป็นหว่ ง” สายตาของออู๋ อ๋ งไมอ่ าจผละจากใบหนา้ งดงามเฉิดฉาย ของซยา่ เหยียนไดเ้ ลย ไดย้ ินดงั นนั กเ็ อย่ วา่ “นอ้ งเหยี ยนเฉลยี วฉลาดปานนี ถา้ หากยงั ไมท่ าํ ใหอ้ าหญิงหมด กงั วลได้ กลวั วา่ คงไมม่ ีใครทาํ เชน่ นนั ไดแ้ ลว้ ” หลงั จากฝนฟา้ คะนองในคืนนนั แลว้ เมืองฉางอนั ก็ยงั มี ฝนตกตอ่ เนืองอีกหลายวนั 813

เมือฝนหยดุ ลง ตน้ ไมใ้ บหญา้ ทวั เมืองดเู หมือนจะยงิ เขียวชอมุ่ งอกงามกวา่ เดิม ทกุ หนทกุ แหง่ เตม็ ไปดว้ ย ทวิ ทศั นส์ ดชืนของฤดใู บไมผ้ ลิ สภาพอากาศก็อบอนุ่ ขนึ ทกุ ที ไมอ่ าจใสเ่ สอื ผา้ หนาหนกั องึ ไดอ้ ีกแลว้ การสอบเตียนซือวนั นีเป็นวนั ทีทอ้ งฟา้ ปลอดโปรง่ แจ่มใส อีกวนั หนงึ ฉวีชินเหยาออกไปสง่ พีชายแตเ่ ชา้ ตรู่ พอกลบั มาถงึ เรอื น เลก็ ของตนเองกเ็ หน็ ตน้ ไหถ่ งั ใตช้ ายคาบานสะพรงั ในคืน เดียว บนตน้ อถู๋ งมีเสยี งนกนอ้ ยรอ้ งเจือยแจว้ ไมห่ ยดุ เกิดความปีติยินดีขนึ ในใจอยา่ งหา้ มไมอ่ ยู่ จงึ เดินกลบั หอ้ งอยา่ งเรงิ รา่ ไปหยิบเหยียวกระดาษ* ออกมา แลว้ 814

นาํ สาวใชช้ ือไฉ่ผงิ ออกไปเลน่ สนกุ กนั ในสวน จวนสกลุ ฉวีมีขนาดไมใ่ หญ่นกั กลางจวนมีสวนดอกไม้ ขนาดกะทดั รดั ในสวนประดบั ดว้ ยตน้ ไหถ่ งั กบั ตน้ กลว้ ย นาํ วา้ พรอ้ มทงั ศาลานงั เลน่ แปดเหลยี มหนงึ หลงั นอก เหนือจากนีแลว้ ก็ไมม่ ีสงิ ใดวางตกแตง่ อีกเลย ฉวีชินเหยาเลน่ อยคู่ รูห่ นงึ กร็ ูส้ กึ วา่ ในสวนคบั แคบเหลือ เกิน ไมอ่ าจเลน่ เหยียวกระดาษไดเ้ ตม็ ที เงยหนา้ ขนึ กวาดสายตามองกาํ แพงรอบทศิ ทางพลางกลอกตาครุน่ คดิ ก่อนจะยิมกรมิ และกวกั มือเรยี กไฉ่ผิง “เจา้ มานี หนอ่ ย” ไฉ่ผงิ รูปรา่ งคอ่ นขา้ งอว้ นทว้ นสมบรู ณ์ วิงตามฉวีชิน 815

เหยาแคไ่ มก่ ีกา้ วเทา่ นนั ก็หอบหายใจอยา่ งกบั อะไรดี ครงั นีเหน็ ฉวีชินเหยากวกั มือเรยี กนางเหมือนแฝงเจตนา บางอยา่ ง ใบหนา้ ขาวอวบอดกระตกุ เกรง็ ขนึ มาไมไ่ ด้ “คณุ ...คณุ หน.ู ..ทา่ นจะทาํ อะไรอีกละ่ เจา้ คะ” ฉวีชินเหยาเหน็ ไฉ่ผงิ ทาํ ทา่ ราวกบั เผชิญหนา้ ศตั รูรา้ ยก็ หลดุ หวั เราะออกมา ไมส่ นใจการดนิ รนขดั ขืนของนาง ลากตวั นางมาทีรมิ กาํ แพงจนไดพ้ ลางสงั กาํ ชบั วา่ “ถือ รอกพนั สายป่านเหยียวกระดาษยืนอยตู่ รงนี อีกเดียวพอ ขา้ ใหเ้ จา้ ปลอ่ ยสายป่าน เจา้ คอ่ ยปลอ่ ยนะ” ไฉ่ผิงสง่ เสียงขานรบั ยืนถือรอกพนั สายป่านเอาไวอ้ ยา่ ง จาํ ใจ 816

ฉวีชินเหยาถือเหยียวกระดาษเอาไว้ ทะยานตวั แผว่ เบา กล็ อยขนึ ไปบนกาํ แพง ปรบั ลมปราณเหาะเหินโลดแลน่ ไปตามแนวกาํ แพงอยา่ งวอ่ งไว สายป่านพนั รอกในมือไฉ่ผิงถกู ดงึ ไปสดุ ทางอยา่ งรวดเรว็ เจา้ เหยียวกระดาษก็เปลยี นจากทา่ ทางหมดอาลยั ตายอยากกลายเป็นสง่ เสยี งฮๆู รบั ลมแลว้ ลอยขนึ สงู หวั ใจของไฉ่ผงิ หวดุ หวิดจะกระดอนมาถงึ คอหอย “คณุ หน!ู พอแลว้ พอแลว้ เจา้ คะ่ เหยียวกระดาษบนิ สงู มาก แลว้ ทา่ นรบี ลงมาเถิดเจา้ คะ่ !” ฉวีชินเหยามีหรอื จะสนใจฟังนาง ยงิ เรง่ ฝีเทา้ เรว็ กวา่ เดิม 817

เลน่ อยา่ งสนกุ สนานเบกิ บานใจ ทนั ใดนนั ฉวีชินเหยาก็โซเซไปเลก็ นอ้ ย ดเู หมือนฝ่าเทา้ จะลนื ไถล นางรอ้ งอทุ านดว้ ยความตกใจกอ่ นรา่ งจะรว่ ง ลงอีกฟากของกาํ แพงหายลบั ไป ไฉ่ผิงรอ้ นใจจนรอ้ งไหโ้ ฮออกมา รบี พงุ่ ไปขา้ งหนา้ มือ เทา้ ตะเกียกตะกายจะปีนกาํ แพง “คณุ หน!ู คณุ หนเู จา้ คะ ทา่ นไมเ่ ป็นไรใชห่ รอื ไม่ คณุ หน!ู ” สองมือเพิงจะเอือมไปควา้ เชิงเทนิ กาํ แพงเอาไวไ้ ด้ ศีรษะ ฉวีชินเหยากโ็ ผลม่ าจากดา้ นหลงั กาํ แพงพอดี นาง หวั เราะขบขนั เสยี งดงั ลนั “ไมเ่ คยเหน็ เดก็ สาวคนใดซือ 818

บืออยา่ งเจา้ เลย โดนหลอกงา่ ยถงึ เพียงนี” ไฉ่ผิงอา้ ปากคา้ งดว้ ยความตกตะลงึ ผา่ นไปสกั พกั ก็ปีน ลงจากกาํ แพงอยา่ งเงอะงะ เช็ดนาํ ตาอยา่ งโกรธเคือง “คณุ หนทู าํ เกินไปแลว้ หลอกใหบ้ า่ วตกใจ สนกุ มากสนิ ะเจา้ คะ” ฉวีชินเหยาเหน็ ไฉ่ผิงโกรธจรงิ แลว้ ก็รบี กระโดดลงมา จากกาํ แพง เอามือลบู ศีรษะนางเบาๆ “นบั วนั จะยิง หงดุ หงิดฉนุ เฉียวงา่ ย แคน่ ีกโ็ กรธกนั แลว้ หรอื ไร” ไฉ่ผงิ เชด็ นาํ มกู อยา่ งแรง แลว้ หนั หลงั ไมเ่ หลียวแลฉวีชิน เหยาอีก 819

“เช่นนีกไ็ มส่ นกุ น่ะส.ิ ..” ฉวีชินเหยาหวั เราะคกิ คกั พรอ้ มจะหยอกลอ้ ไฉ่ผิงตอ่ ฉวีเฉินซือก็นาํ สาวใชแ้ ละ บา่ วหญิงสงู วยั หลายคนเดนิ มาทีสวนดอกไมด้ ว้ ยสหี นา้ รอ้ นรน “อาเหยา! เจา้ นีไมเ่ คยอยสู่ งบเสงียมไดเ้ ลย มีคนจาก ในวงั มาหาเจา้ บอกวา่ มีราชโองการตอ้ งประกาศ รบี ๆ เขา้ ตามแมไ่ ปทีหอ้ งโถงดา้ นหนา้ ฟังราชโองการเดียวนี” “ราชโองการ?! หาขา้ อยา่ งนนั หรอื ” ฉวีชินเหยาสบั สน งนุ งงทาํ อะไรไมถ่ กู ปลอ่ ยใหฉ้ วีเฉินซือดงึ ตวั ออกไปจาก สวน “นีมนั เรอื งอะไรกนั ทา่ นแม”่ 820

“แมก่ ไ็ มร่ ูเ้ หมือนกนั ไปลองฟังดกู ็รูแ้ ลว้ ” เมือสองแมล่ กู กลบั มาทีหอ้ งโถงดา้ นหนา้ ก็พบขนั ทีหนา้ ขาวไรห้ นวดเครายืนรออยดู่ งั คาด พอเหน็ ฉวีเฉินซือกบั ฉวีชินเหยาเดนิ เขา้ มา ขนั ทีทีเป็นหวั หนา้ คณะก็ยมิ แยม้ พรอ้ มกลา่ วแสดงความยินดี “ขอแสดงความยนิ ดีกบั ฮหู ยนิ และคณุ หนดู ว้ ย เชิญฟัง ราชโองการเถิด” 821

ฉวีเฉินซือใจเตน้ รวั เหมือนตีกลอง รบี ดงึ ใหฉ้ วีชินเหยา คกุ เขา่ ลงรบั ราชโองการ “ดว้ ยบญั ชาแหง่ โอรสสวรรค.์ ..กาํ หนดใหเ้ ปิดสาํ นกั ศกึ ษาอวนิ อินอีกครงั เราไดย้ นิ มานานแลว้ วา่ บตุ รสาว ไทส่ อื ลงิ ฉวีเอนิ เจอ๋ ยดึ มนั ในกรอบคณุ ธรรมสตรี ขยนั หมนั เพียรออ่ นโยนนมุ่ นวล เป็นดงั หนิ ทีมีหยกงามซอ่ น แฝง อาจดว้ ยยงั มิไดเ้ จียระไน จงึ มีพระประสงคใ์ หเ้ ขา้ เรยี นในสาํ นกั ศกึ ษาอวนิ อินเพือแสดงคณุ ธรรม ความ สามารถใหเ้ ป็นทีประจกั ษ์ จบราชโองการ” ฉวีเฉินซือราํ เรยี นมาไมม่ าก ฟังเขา้ ใจเพียงความหมาย โดยรวม พอรบั ราชโองการมาแลว้ ก็เรง่ สงั บา่ วไพรย่ กนาํ 822

ชามาใหข้ นั ทีหลายคนนี และยงั มอบเงินจาํ นวนหนงึ เป็น คา่ นาํ รอ้ นนาํ ชา สง่ รอยยมิ ประจบพลางสอบถามเบือง หลงั ของเรอื งนีสกั เลก็ นอ้ ย หวั หนา้ ขนั ทียมิ มีเลศนยั ลกึ ลบั “ทา่ นอยา่ ไดถ้ ามใหม้ าก ความเลยดีกวา่ ควรรบั รูเ้ อาไวว้ า่ ราชสาํ นกั สงั เปิดสาํ นกั ศกึ ษาอวนิ อินครงั นีเรยี กรบั ลกู ศษิ ยส์ ตรแี คห่ า้ สบิ คน มี คนตงั มากมายอยากจะเขา้ เรยี นแตก่ ็ไมส่ มดงั หวงั ทา่ น แอบดีใจอยเู่ งียบๆ ไปเถอะ เวลาไมค่ อยทา่ แลว้ พวก เรายงั ตอ้ งไปประกาศราชโองการบา้ นอืนอีก ขอลาเพียง เทา่ นี” หลงั สง่ กลมุ่ ขนั ทีจากไปแลว้ ความสบั สนในใจฉวีเฉินซือ ก็ยงิ ลกึ ลาํ กวา่ เดิม หลายวนั ก่อนหนา้ คลา้ ยจะไดย้ นิ 823

สามีเอย่ ถงึ สาํ นกั ศกึ ษาอวนิ อิน แมจ้ ะรูว้ า่ เป็นเรอื งดี แต่ ขนุ นางในราชสาํ นกั มีเพียงรอ้ ยคนเสยี ทีใด ครอบครวั ขนุ นางทีมีบตุ รสาวก็ยงิ มีไมใ่ ช่นอ้ ย ดว้ ยยศขนุ นางของฉวี เอินเจอ๋ ทาํ อยา่ งไรโอกาสก็ไมม่ ีทางมาถงึ ฉวีชินเหยา ฉะนนั พวกเขาจงึ ไมเ่ สียเวลาไปขบคิดเรอื งนีอยแู่ ลว้ ผใู้ ด จะรูว้ า่ สดุ ทา้ ยกลบั เลือกฉวีชินเหยาขนึ มาจรงิ ๆ เรอื งนี คงไมม่ ีเบืองหลงั อะไรทีพวกเขายงั ไมร่ ูห้ รอกกระมงั “ทา่ นแม่ สาํ นกั ศกึ ษาอวนิ อินนีมีไวท้ าํ อะไรหรอื เจา้ คะ” ฉวีชินเหยานิสยั รา่ เรงิ มองโลกในแง่ดีมาตลอด หลงั จาก ความตกตะลงึ ผา่ นพน้ ไป จิตใจกส็ งบนิงดงั เดิมอยา่ ง รวดเรว็ แตเ่ มือหนั หนา้ ไปเหน็ มารดายงั ขมวดคิว จงึ รูส้ กึ สงสยั ขนึ มาอยา่ งหา้ มไมอ่ ยู่ 824

“เรอื งนี...แมก่ ไ็ มแ่ น่ใจเหมือนกนั รอใหท้ า่ นพอ่ กบั พี ชายเจา้ กลบั มา ใหพ้ วกเขาอธิบายใหเ้ จา้ ฟังอยา่ ง ละเอียดดีกวา่ ” ฉวีเฉินซือกลา่ วขนึ กอ่ นทีความรูส้ กึ ฮกึ เหมิ ในใจพลนั คอ่ ยๆ ก่อตวั ขนึ ไมว่ า่ จะดว้ ยเหตผุ ลใดก็ ตาม ฉวีชินเหยาสามารถเขา้ เรยี นในสาํ นกั ศกึ ษาอวินอิน ทีมีชือเสียงเลืองลอื มาชา้ นาน อยา่ งไรก็นบั วา่ เป็นเรอื ง นา่ ยินดี นางดงึ ตวั ฉวีชินเหยาไว้ มองสาํ รวจจากศีรษะจรดปลาย เทา้ รมิ ฝีปากยกยิมกวา้ งไมย่ อมหบุ “เดก็ โง่ วนั หนา้ ก็ ตอ้ งเขา้ เรยี นในสาํ นกั ศกึ ษาแลว้ ไมอ่ นญุ าตใหเ้ จา้ ตดิ ตามอาจารยไ์ ปจบั ปีศาจทีใดอีกแลว้ ตงั แตว่ นั นีไปจง อยแู่ ตใ่ นบา้ น ทบทวนบทเรยี นทีเจา้ ทิงมนั ไปเมือนานมา แลว้ พอเขา้ สาํ นกั ศกึ ษาอาจารยเ์ อย่ ถามอะไรจะไดไ้ มใ่ ช่ 825

เดก็ โงเ่ ขลาถามแลว้ ตอบไมไ่ ดส้ กั อยา่ ง” ความสนใจทีฉวีชินเหยามีตอ่ สาํ นกั ศกึ ษาอวินอินหายไป กวา่ ครงึ ทนั ใด “ทา่ นแม่ กอดบาทพระเมือจวนตวั * ก็ ไมใ่ ชจ่ ะกอดอยา่ งทา่ นเชน่ นีนะเจา้ คะ พวกเราจะคยุ เรอื งอืนกนั ไดห้ รอื ไม”่ ในใจของเดก็ สาวกาํ ลงั คดิ ไตรต่ รอง ถา้ หากไมใ่ ช่เพราะ ราชโองการไมอ่ าจขดั ขืน นางจะตอ้ งหาวิธีไมต่ อ้ งไปที นนั แนน่ อน ยามดวงอาทติ ยล์ บั ขอบฟา้ สกลุ ฉวีก็ไดร้ บั ขา่ วนา่ ยนิ ดี 826

ยงิ กวา่ ฉวีจืออวีสอบผา่ นไดเ้ ป็นจว้ งหยวน** จนกระทงั คนสง่ ข่าวมงคลจากไปแลว้ ฉวีเฉินซือยงั รูส้ กึ เหมือนกาํ ลงั ฝันไป นางควา้ ตวั ฉวีชินเหยาไว้ ถามเนน้ ยาํ วา่ “แมไ่ มไ่ ดฟ้ ังผดิ ไปใช่หรอื ไม่ พีชายเจา้ ไดเ้ ป็นจว้ ง หยวนแลว้ ?” “ใชแ่ ลว้ เจา้ คะ่ ใชแ่ ลว้ !” ฉวีชินเหยาสหี นา้ ยมิ แยม้ เบกิ บานดว้ ยความยินดี แทบอยากจะจบั มือมารดากระโดด โลดเตน้ ใหส้ มใจ เมือฉวีเอินเจ๋อกลบั มาถงึ จวนกม็ ีสหี นา้ ปลาบปลมื ยาก จะปิดบงั ดืมนาํ อยา่ งรบี รอ้ นแลว้ เอย่ ปากเลา่ เรอื งราว 827

เบืองหลงั ทีสืบมาไดใ้ หภ้ รรยาและบตุ รสาวฟัง ทีแทห้ วั ขอ้ การสอบรอบในวงั หลวงวนั นีก็คือการแก้ ปัญหานาํ ทว่ ม หลงั การสอบเสรจ็ สนิ ฝ่าบาทกบั ขนุ นาง อาวโุ สหลายทา่ นรว่ มกนั วิพากษว์ จิ ารณบ์ ทความ พวก เขาความเหน็ พอ้ งวา่ ฉวีจืออวีกบั เฝิงป๋ ออวีทาํ ไดย้ อด เยียมทีสดุ แตว่ า่ สมควรจะเลอื กใครเป็นอนั ดบั หนงึ ขนุ นางอาวโุ สหลายคนกลบั มีความคดิ เหน็ ขดั แยง้ กนั อยู่ ผลสดุ ทา้ ยฝ่าบาทมีรบั สงั พระองคต์ รสั วา่ บทความของ เฝิงป๋ ออวี แมม้ มุ มองเฉียบแหลมลกึ ซงึ สาํ นวนสละ สลวยงดงาม แตว่ า่ มงุ่ เนน้ ผลสาํ เรจ็ จนเกินไป ความ หมายระหวา่ งบรรทดั แฝงความกา้ วรา้ วยากจะอาํ พราง ขาดความหนกั แนน่ นา่ เชือถือไปหลายสว่ น 828

สว่ นบทความของฉวีจืออวี แมส้ าํ นวนไมส่ ละสลวยงด งามเทา่ เฝิงป๋ ออวี แตว่ า่ ระหวา่ งบรรทดั มีความสขุ มุ ลมุ่ ลกึ มงุ่ เนน้ สถานการณโ์ ดยรวมชดั เจน ไมเ่ รง่ รอ้ น ไม่ เอนเอียง นมุ่ นวลเรยี บเฉย สะทอ้ นความสง่างามของผู้ นาํ ตาํ แหน่งอนั ดบั หนงึ ตอ้ งเป็นของเขาเทา่ นนั “หมายความวา่ เดก็ สองคนนี คนหนงึ ก็จว้ งหยวน คน หนงึ ก็ปังเหยียนนะ่ ส”ิ ฉวีเฉินซือมีความประทบั ใจทีดี เยียมตอ่ เฝิงป๋ ออวี หลงั จากไดย้ ินเรอื งนีแลว้ ความปลาบ ปลมื ยนิ ดีกร็ าวกบั จะลน้ ปรเี ป็นสองเทา่ รบี รนิ นาํ ชาให้ สามีตอ่ ฉวีเอินเจ๋อพยกั หนา้ ตอบ รบั ถว้ ยชาทีภรรยาสง่ มาให้ 829

ถอนหายใจยาวแลว้ เอย่ วา่ “คณุ ชายเฝิงเป็นคนทีหาได้ ยาก แตว่ า่ จืออวีของพวกเรากม็ มุ านะพากเพียรมา สบิ กวา่ ปี แมว้ า่ รา่ งกายออ่ นแอกไ็ มเ่ คยเกียจครา้ นสกั นิด ครงั นีสอบไดเ้ ป็นอนั ดบั หนงึ ถือวา่ คคู่ วรกบั ความ สาํ เรจ็ แลว้ ” คาํ พดู นีแทงลงกลางใจของฉวีเฉินซือ พอคิดถงึ ความ ยากลาํ บากทีบตุ รชายตอ้ งเผชิญตลอดหลายปีมานีก็อด เศรา้ โศกเสียใจไมไ่ ด้ ขอบตาพลนั แดงกาํ นาํ ตาเกือบจะ ไหลรนิ ฉวีชินเหยาเหน็ ดงั นนั ก็รบี เปลยี นหวั ขอ้ สนทนาไปเรอื ง อืน เลา่ เรอื งสาํ นกั ศกึ ษาอวินอินในวนั นีใหบ้ ิดาฟังพลาง เอย่ ถามวา่ “ทา่ นพอ่ สาํ นกั ศกึ ษาอวนิ อินมีทีมาทีไป 830

อยา่ งไรกนั ” ฉวีเอนิ เจอ๋ ไมแ่ สดงความประหลาดใจ เหน็ ไดช้ ดั วา่ ได้ ยินเรอื งนีมาก่อนแลว้ เขาลบู ศีรษะของฉวีชินเหยา กลา่ วดว้ ยความยนิ ดีและ กงั วลระคนกนั “สาํ นกั ศกึ ษาอวินอินเคยเป็นหนงึ ในสามสาํ นกั ศกึ ษา ใหญ่ของเมืองฉางอนั เมือสบิ กวา่ ปีกอ่ นไมร่ ูเ้ พราะ สาเหตใุ ด อดีตฮอ่ งเตถ้ งึ มีราชโองการสงั ปิด ฝ่าบาทจะ เปิดสาํ นกั ศกึ ษาขนึ อีกครงั ยอ่ มมีเหตผุ ลของพระองค์ ขนุ นางอยา่ งพวกเราไมบ่ งั อาจคาดเดาพระทยั สง่ เดช วนั นี ในเมือเรยี กเจา้ เขา้ ไปเรยี นดว้ ยกไ็ มต่ อ้ งคดิ ใหม้ ากความ 831

ไป สนใจแคก่ ารเก็บเกียวเรยี นรูจ้ ากสาํ นกั ศกึ ษา จะตอ้ ง ไดป้ ระโยชนก์ ลบั มาแน่นอน” ตอนนีฉวีจืออวีกลบั มาถงึ พอดี คาํ พดู ของบดิ าเมือครู่ ลอยมาเขา้ หู เขาขมวดควิ ขนึ เลก็ นอ้ ยเอย่ รบั คาํ ตอ่ “ทา่ นพอ่ สาํ นกั ศกึ ษาอวินอินเปิดใหมค่ รงั นี ไดย้ นิ วา่ รบั ลกู ศษิ ยเ์ พียงไมก่ ีสบิ คนเทา่ นนั ตกลงเพราะอะไรกนั ถงึ ไดเ้ ลอื กอาเหยา ลกู สงสยั วา่ เรอื งนีดมู ีลบั ลมคมใน” ฉวีชินเหยายมิ แลว้ กระโดดผลงุ ลกุ ขนึ วิงตรงมารบั พี ชาย “จว้ งหยวนของพวกเรากลบั มาแลว้ ” “เพราะอะไรถงึ กลบั มารวดเรว็ เชน่ นีละ่ วนั นีฝ่าบาทจะ จดั งานเลยี งตงหลนิ ตอ้ นรบั ศิษยข์ องโอรสสวรรคอ์ ยา่ ง 832

พวกเจา้ ไมใ่ ชห่ รอื ” ฉวีเอินเจอ๋ เอย่ ถามขนึ ฉวีเฉินซือพาบตุ รชายมานงั ดว้ ยความดีใจจนลน้ ปรี “บรุ ุษอยา่ งพวกเจา้ กค็ ยุ กนั ไปกอ่ น ขา้ จะไปสงั หอ้ งครวั ใหท้ าํ กบั ขา้ วทีจืออวีชอบเพิมอีกหลายอยา่ ง” นางวา่ แลว้ เลกิ มา่ นเดินออกไปอยา่ งกระตือรอื รน้ “เหน็ วา่ พระชายาอีเฟยไมค่ อ่ ยสบายเทา่ ไร ฝ่าบาทมี พระทยั หว่ งหาอีเฟย จงึ มีรบั สงั ใหเ้ ลอื นงานเลยี งไปเป็น พรุง่ นีขอรบั ” งานเลยี งตงหลนิ ถกู ยกเลกิ ไปแลว้ เดมิ ทีฉวีจืออวีกบั พวกเฝิงป๋ ออวี หวงั อีคนุ ตงั ใจจะไปเชิญทา่ นอาจารยจ์ ี ดืมสรุ า แตพ่ อไดย้ นิ วา่ นอ้ งสาวไดร้ บั เลอื กใหเ้ ขา้ เรยี นใน 833

สาํ นกั ศกึ ษาอวินอิน เขาจงึ รูส้ กึ ไมส่ บายใจขนึ มาจนตอ้ ง รบี เดินทางกลบั บา้ น ความคดิ ของฉวีเอนิ เจ๋อยงั คงหยดุ อยกู่ บั สงิ ทีฉวีจืออวี กลา่ วก่อนหนา้ นี นาํ เสยี งจงึ เครง่ ขรมึ ลง “ผทู้ ีรา่ งรายชือ ก็คือราชมนตรอี กู๋ บั โมฉ่ างซือ เงือนไขการคดั เลือกก็เขม้ งวดอยา่ งยิง เช่น อายยุ งั ไมพ่ น้ วยั ปักปิน เป็นบตุ รสาว จากภรรยาเอก พีนอ้ งสอบเป็นขนุ นางดว้ ยยงิ ยอดเยียม แลว้ เงือนไขแตล่ ะขอ้ กลบั สอดคลอ้ งกบั ชินเหยาอยา่ ง ประหลาด” “แตว่ า่ ในบรรดารายชือทีไดร้ บั เลือกแทบไมม่ ีรายชือของ บตุ รสาวขนุ นางขนั สลี งไปเลย สว่ นมากเป็นคณุ หนจู วน ขนุ นางใหญ่และชนชนั สงู ” ฉวีจืออวีตงั ขอ้ สงั เกตดว้ ย 834

ความสงสยั “พีชาย นีทา่ นกงั วลเรอื งอะไรกนั ” ฉวีชินเหยาไมอ่ ยาก เหน็ พีชายขมวดคิว จงึ ยืนมือออกไปลบู หวา่ งคิวของอีก ฝ่ายทีขมวดเขา้ หากนั ฉวีจืออวีไมย่ อมเอย่ ถงึ ข่าวลือทีวา่ ลกู ศษิ ยส์ าํ นกั ศกึ ษา อวินอินจะไดฝ้ ่าบาททรงหาคคู่ รองให้ เขากลา่ วดว้ ย ความจนใจ “เจา้ นีชา่ งไมค่ ดิ เลย พอเขา้ ไปอยใู่ นสาํ นกั ศกึ ษา ทา่ นพอ่ ทา่ นแม่ ขา้ ไมม่ ีใครอยขู่ า้ งกายเจา้ และทีผา่ นมาเจา้ กไ็ มเ่ คยฝึกฝนดีดพณิ คดั อกั ษร หมากลอ้ ม วาดภาพใหด้ ี ถา้ หากบทเรยี นในสาํ นกั ศกึ ษาหนกั หนานกั สหายรว่ มสาํ นกั กเ็ ขา้ กนั ไมไ่ ดเ้ ทา่ ไร เจา้ จะรบั มือไหวหรอื ” 835

ฉวีชินเหยาเอย่ ยมิ ๆ “ทีแทพ้ ีชายกลวั วา่ นอ้ งสาวไปอยู่ สาํ นกั ศกึ ษาแลว้ จะโดนรงั แกนีเอง ทา่ นวางใจไดเ้ ลย เสน้ ทางใตฝ้ ่าเทา้ นีทกุ คนลว้ นตอ้ งเดินไป ขา้ ไมก่ ลวั อะไรทงั นนั ” ฉวีเอินเจอ๋ กบั ฉวีจืออวีเหน็ ฉวีชินเหยาเชิดหนา้ อยา่ งมนั ใจ วางทา่ ราวกบั อยเู่ หนือทกุ สงิ ในใตห้ ลา้ กห็ ลดุ หวั เราะ ออกมาอยา่ งหา้ มไมอ่ ยู่ ผา่ นไปอีกไมก่ ีวนั ฮ่องเตก้ ม็ ีรบั สงั แตง่ ตงั ฉวีจืออวีเป็นผู้ เรยี บเรยี งตาํ ราสาํ นกั ราชบณั ฑติ หวงั อีคนุ เป็นผตู้ รวจ 836

ทานตาํ รา สว่ นเฝิงป๋ ออวีกลบั ไดร้ บั ตาํ แหน่งเสมียนศาล ในศาลตา้ หลอี ยา่ งเหนือความคาดหมาย ช่วงเชา้ ตรูข่ องวนั นี เดมิ ทีฉวีชินเหยาจะหาขอ้ อา้ งกลบั อารามชิงอวินไปเยียมอาจารยก์ บั ศษิ ยพ์ ีใหญ่อาหาน พอ่ บา้ นกลบั นาํ เทียบเชิญมาใหน้ างสองใบ ใบแรกเป็นของฉวีจืออวีจว้ งหยวนของการสอบครงั นี อีก ใบหนงึ กลบั ชดั เจนวา่ มอบใหฉ้ วีชินเหยา เมือเปิดเทียบเชิญออกอา่ นพบวา่ มีใจความเหมือนกนั เป็นการเชือเชิญไปรว่ มงานเลยี งยามคาํ ทีจวนเหวยกวั กง 837

“จวนเหวยกวั กง?” ฉวีชินเหยาเคน้ สมองขบคิดถงึ ความเกียวขอ้ งของครอบครวั กบั จวนเหวยกวั กง ฉวีเฉินซือกลบั รูเ้ รอื งราวของจวนเหวยกวั กงช่วงหลายปี มานีอยา่ งละเอียด แลว้ ยงั รูด้ ว้ ยวา่ ระยะนีจวนเหวยกวั กงสานสมั พนั ธก์ บั ผคู้ นมากหนา้ หลายตา จวนสกลุ ฉวี ฐานะทางสงั คมตาํ ตอ้ ย อยากจะสานสมั พนั ธก์ ไ็ มอ่ าจ ทาํ ได้ และไมม่ ีปัญญาจะเขา้ รว่ มความคกึ คกั นี ไมค่ าด คดิ วา่ จวนเหวยกวั กงจะเป็นฝ่ายมาเชิญเองถงึ จวน “ในจดหมายวา่ อยา่ งไรบา้ งหรอื ” ฉวีเฉินซือสนใจใครร่ ู้ ยงิ นกั 838

“ฉบบั ทีเขียนถงึ พีชายบอกแคว่ า่ ขอเชิญจว้ งหยวนปีนีไป รว่ มงานเลยี ง สว่ นฉบบั ทีใหข้ า้ เขียนวา่ ...” ฉวีชินเหยา เอามือเทา้ คาง “บอกวา่ ทา่ นหญิงอีซบู ตุ รสาวขององค์ หญิงเตอ๋ หรง ปีนีกต็ อ้ งเขา้ เรยี นในสาํ นกั ศกึ ษาอวนิ อิน แลว้ ทา่ นหญิงอยากทาํ ความรูจ้ กั กบั สหายในสาํ นกั ลว่ ง หนา้ จงึ เชือเชิญสหายทกุ คนไปรว่ มงานเลยี งดว้ ยเจา้ คะ่ ” ฉวีเฉินซือยิมแยม้ เอย่ “นีก็เป็นเรอื งดีนะ่ สิ เจา้ อยบู่ า้ น ทงั วนั ไมม่ ีอะไรทาํ จะไดอ้ าศยั โอกาสนีไปทาํ ความคนุ้ เคยกบั สหายทีจะเรยี นในสาํ นกั เดียวกนั พอถงึ เวลานนั จะไดไ้ มร่ ูส้ กึ เหนิ หา่ ง ในจดหมายบอกไวว้ า่ เมือใด” “คืนพรุง่ นี” ฉวีชินเหยาตอบอยา่ งหมดสนกุ นางไมเ่ คย 839

สนใจงานชมุ นมุ ของคณุ หนผู สู้ งู ศกั ดทิ ีชอบแตง่ กายหรู หราเฉิดฉายสกั นิด น่าเสยี ดายยงิ กวา่ คือแผนการกลบั อารามชิงอวินพงั ไมเ่ ป็นทา่ ไปแลว้ เป็นอยา่ งทีคาดไว้ ฉวีเฉินซือเตรยี มจะพาฉวีชินเหยาไป เดินตลาดอยา่ งดีอกดีใจ “อาเหยาของพวกเราโตแลว้ ควรจะแตง่ ตวั สวยๆ ไดแ้ ลว้ ไปเรว็ แมจ่ ะพาเจา้ ไปซือ แปง้ ผดั หนา้ และชาด” พอถงึ วนั ตอ่ มาฉวีชินเหยาตอ้ งพยายามจนสดุ กาํ ลงั ถงึ จะหา้ มปรามไมใ่ หม้ ารดาทาเครอื งประทินโฉมบนหนา้ นางไดส้ าํ เรจ็ แตส่ ดุ ทา้ ยนางกบั พีชายก็ยงั โดนฉวีเฉินซือ 840

จบั หมนุ ไปมาพกั ใหญ่ ฉวีจืออวีสวมชดุ สีเขียวเขม้ ลวดลายประณีต ตรงคอเสอื เผยใหเ้ หน็ ปกเสอื ซบั ตวั ในสขี าว เอวคาดแถบผา้ ไหมสี ฟา้ นวล สวมหมวกผา้ และรองเทา้ หมุ้ ขอ้ สีดาํ ชา่ งหลอ่ เหลาสง่างามดจุ หยกโดยแท้ สว่ นฉวีชินเหยานนั สวมชดุ กระโปรงหรูฉวินสีขาวอมชมพู ดงั ดอกซงิ * ทรวงอกคาดทบั ดว้ ยกระโปรงสีฟา้ นวลยาว จรดพืน ชว่ งตน้ แขนมีเสอื คลมุ แขนครงึ ทอ่ นสีฟา้ กระจ่าง บนศีรษะไมม่ ีเครอื งประดบั อืนใด เพียงแคแ่ ตง่ เติมดว้ ย ไขม่ กุ ขนาดเทา่ นิวหวั แมม่ ือหลายลกู การแตง่ กายแลดู นา่ รกั ออ่ นหวานกวา่ ดอกกลว้ ยไมท้ ีเพิงแตกหน่อออ่ น หลายสว่ น 841

ฉวีเฉินซือจดั การเรยี บรอ้ ยดงั ใจ พอเหน็ คพู่ ีชายนอ้ งสาว งดงามราวกบั หยกและไข่มกุ เคียงคกู่ นั ก็เกิดความรูส้ กึ ภาคภมู ใิ จขนึ มาอยา่ งบอกไมถ่ กู “ถา้ หากถกู ใจแมน่ างนอ้ ยบา้ นใดในงานเลยี งคืนนี กลบั มากร็ บี บอกพอ่ กบั แมด่ ว้ ยละ่ พวกเราจะไปสขู่ อนางมา ใหเ้ จา้ เอง” นางควา้ ตวั ฉวีจืออวีเขา้ มาใกล้ สงั กาํ ชบั อยา่ งจรงิ จงั ฉวีจืออวีกระแอมกระไอแผว่ เบาดว้ ยความขดั เขิน บอกปัดอยา่ งขอไปที “ทา่ นแม่ เวลาไมค่ อยทา่ แลว้ พวกเราคงตอ้ งไปก่อน” 842

ฉวีเฉินซือจงึ ยอมยตุ ิเพียงเทา่ นี จวนเหวยกวั กง สองพีนอ้ งเดินทางมาถงึ จวนเหวยกวั กง มองเหน็ หนา้ ประตจู วนผคู้ นสวมเสอื งดงามหรูหรา ยืนหอ้ มลอ้ มกนั กลมุ่ ใหญ่อยนู่ านแลว้ ซยา่ หงเซิงนาํ บตุ รชายซยา่ หลนั กบั ซยา่ ตีมายืนตอ้ นรบั แขกเหรอื อยหู่ นา้ ประตู 843

ไดย้ นิ วา่ วนั นีจว้ งหยวนจากการสอบครงั นีกม็ าดว้ ย สาม พอ่ ลกู กลา่ วตอ้ นรบั ฉวีจืออวีเขา้ จวนอยา่ งเกรงอกเกรงใจ ดา้ นฉวีชินเหยากลบั อยอู่ ีกทางหนงึ นางขนึ นงั เกียวที เตรยี มไวส้ าํ หรบั พาแขกสตรเี ขา้ งาน ฉวีจืออวีเลกิ ผา้ มา่ นสงั กาํ ชบั ฉวีชินเหยาก่อนแยกกนั “อยา่ ดืมสรุ ามากนกั หา้ มเดนิ เพน่ พา่ นสง่ เดช พีจะรบั ตวั เจา้ ออกมาเรว็ หน่อย พวกเราจะกลบั บา้ นพรอ้ มกนั ” ฉวีชินเหยานงั เกียวเขา้ สดู่ า้ นใน สมั ผสั ไดเ้ พียงวา่ จวน เหวยกวั กงกวา้ งขวางใหญ่โตยิง ทกุ มมุ งดงามสมบรู ณ์ แบบ ภาพทีปรากฏแก่สายตาลว้ นประณีตพิถีพถิ นั ไป หมด นางลอบถอนหายใจชืนชมไมไ่ ดว้ า่ ทีสดุ แลว้ ความ 844

หรูหราฟงุ้ เฟอ้ นีหาใช่สงิ ทีครอบครวั ผมู้ งั มีทวั ไปจะเทียบ เคียงได้ เมือมาถงึ ประตเู รอื นใน ฉวีชินเหยาก็ลงจากเกียว มีบา่ ว ไพรม่ านาํ ทางเขา้ ไปขา้ งใน ตลอดทางประดบั ประดาดว้ ยตน้ ไมน้ านาพรรณมาถงึ สวนดอกไมส้ ดุ ตระการตา ฉวีชินเหยาสง่ เสยี งจิจ๊ะดว้ ย ความตืนเตน้ เพียงแคม่ องไปกพ็ บดอกโบตนั สบิ กวา่ สายพนั ธุ์ ยงิ ไมต่ อ้ งเอย่ ถงึ พนั ธุไ์ มแ้ ปลกประหลาดหา ยากแลว้ อีกทงั จดั แตง่ เอาไวห้ ลากหลายแตไ่ มป่ นเปยงุ่ เหยิง ไมม่ ีชนิดใดแออดั รวมอยทู่ ีเดียว ทาํ ใหผ้ ทู้ ีไดช้ ืนชม มาตลอดทางสมั ผสั ไดว้ า่ ไมม่ ีสงิ ใดไมง่ ดงามและไม่ เหมาะสม 845

บา่ วไพรจ่ วนเหวยกวั กงขา้ งกายกา้ วเดินไปอยา่ งมี ระเบียบแบบแผน เจา้ นายทงั หลายดเู หมือนจะนงั สนทนารว่ มกนั อยทู่ ีศาลาหลงั หนงึ กลางลานสวนดอกไม้ ฉวีชินเหยาคอ่ ยๆ เดินเขา้ ไปใกลก้ ็มองเหน็ กลางศาลามี เดก็ สาวแตง่ กายสดใสเฉิดฉายนงั อยกู่ ลมุ่ หนงึ เสียงคยุ โวโออ้ วดดงั ครนื เครงอยา่ งยิง หนงึ ในนนั มีเดก็ สาวงด งามเปลง่ ประกายสดใส มีผคู้ นโอบลอ้ มเอาไวต้ รงกลาง ประหนงึ หมดู่ าราลอ้ มดวงจนั ทร์ ฉวีชินเหยาเหน็ วา่ ทกุ ทว่ งทีกิรยิ าของนางสภุ าพสงา่ งาม รูปโฉมและเสอื ผา้ อาภรณโ์ ดดเดน่ กวา่ ใครในทีนนั ก็ คาดเดาไดว้ า่ นางคือทา่ นหญิงอีซเู จา้ ภาพงานในคาํ คืนนี 846

เป็นเช่นทีฉวีชินเหยาคาดการณไ์ ว้ เมือเดก็ สาวผนู้ นั หนั มาเหน็ ฉวีชินเหยาก็สง่ รอยยมิ ออ่ นหวานไรท้ ีติมาให้ ก่อนจะลกุ ขนึ เดนิ มาตอ้ นรบั “ใช่คณุ หนฉู วีหรอื ไม่ ยนิ ดีทีไดพ้ บเจา้ รบี มานงั เรว็ เขา้ ” ทกุ คนหนั ไปมองฉวีชินเหยาโดยพรอ้ มเพรยี งกนั “เป็นเจา้ !” ทนั ใดนนั ก็มีคนลกุ พรวดขนึ มา ฉวีชินเหยาหนั มองตามเสียงนนั ก็เหน็ สตรที ีเอย่ วาจา อายเุ พียงสบิ สามสบิ สปี ี หนา้ ตานา่ รกั ไรเ้ ดียงสา ควิ และ 847

ดวงตาประณีตพรมิ เพรายงิ กวา่ สตรที วั ไป กาํ ลงั จอ้ งตน เองเขมง็ ดว้ ยแววตาดรุ า้ ย ฉวีชินเหยานกึ ออกในทนั ที นีไมใ่ ช่แมน่ างนอ้ ยทีวาง อาํ นาจบาตรใหญ่ในหอตงไหลเมือครงั กอ่ นหรอกหรอื “เป็นอะไรหรอื คงั ผิง พวกเจา้ รูจ้ กั กนั ดว้ ย?” ซยา่ เหยี ยนมีสีหนา้ งนุ งงเลก็ นอ้ ยขณะหนั ไปเอย่ ถามคงั ผงิ “นางกค็ ือคนทีพีสบิ เอด็ ...” คงั ผงิ นกึ ถงึ บทเรยี นจาก การโดนจบั แขวนตน้ ไมเ้ มือวนั ก่อนได้ รูส้ กึ สาํ ลกั คาํ พดู ขนึ มาโดยพลนั กลาํ กลืนครงึ ประโยคทีเหลอื กลบั ลงทอ้ ง ไป สะบดั แขนเสอื โดยแรงอยา่ งหงดุ หงิด “ไมร่ ูจ้ กั !” 848

ฉวีชินเหยาเกียจครา้ นเกินกวา่ จะแยแส รบี กา้ วออกไป คารวะซยา่ เหยียน นาํ เสียงน่มุ นวลเอย่ ขนึ วา่ “คารวะ ทา่ นหญิง” ซยา่ เหยียนจงู มือฉวีชินเหยาเขา้ มานงั ในศาลาอยา่ งเป็น กนั เอง “ทา่ นพอ่ ของเจา้ ใช่ใตเ้ ทา้ ไทส่ อื ลงิ หรอื ไม่ ขา้ ยงั ไมร่ ูช้ ือของเจา้ เลยนะ” “เรยี นทา่ นหญิง ขา้ ชือชินเหยา” ฉวีชินเหยาเอย่ ตอบ ยมิ ๆ “ชิ!” คลา้ ยวา่ มีคนแคน่ เสยี งขนึ จมกู เยย้ หยนั แผว่ เบา 849