บุปผารัตติกาลแห่งฉางอัน 1-601-1316

เรยี กขานวา่ เทพสารพดั พิษ ไมก่ ีปีมานีเพราะโดนศตั รูใน เมืองสโู่ จวตามลา่ เจา้ หลบหนีมาถงึ ฉางอนั อาศยั การ เปิดรา้ นสรุ าในตลาดตะวนั ตกบงั หนา้ เบืองหลงั กลบั ทาํ อาชีพเดมิ ของเจา้ ขายสรุ าพษิ และยาพษิ หลายชนิดที เจา้ ปรุงเอง ขา้ พดู ถกู ตอ้ งหรอื ไม”่ “ใชแ่ ลว้ ” ไมต้ ายทงั หมดทีมีถกู ฝ่ายตรงขา้ มมองทะลปุ รุ โปรง่ หมดแลว้ เถา้ แก่หมนั โถว ไมส่ ิ สมควรเรยี กวา่ เห อหยว่ นเตา้ รา่ งกายเหมือนมะเขือทีมีนาํ คา้ งจบั แข็ง แหง้ เหียวหมดสภาพโดยสนิ เชิง ลนิ เซียวเอย่ ถามตอ่ “ช่วงสองเดือนมานีเจา้ เคยขายไป่ ฮวาซนั ใหใ้ ครบา้ ง” 1250

ไป่ฮวาซนั ก็คือยาพษิ ทีกลมุ่ โจรในวดั ตา้ อินวนั นนั ใชฆ้ า่ ตวั ตาย ยาพิษชนิดนีไรส้ ไี รก้ ลนิ หลงั จากกินเขา้ ไป แลว้ จะไมแ่ สดงอาการและจะไมก่ าํ เรบิ ในทนั ที มีแตห่ ลงั จากตอ่ สอู้ ยา่ งดเุ ดือดหรอื ใชก้ าํ ลงั ภายในจงึ จะยิงเรง่ ให้ พิษกาํ เรบิ เรว็ ขนึ ผทู้ ีไดร้ บั พิษอวยั วะภายในทงั หมดจะ เนา่ เปือย ตอ่ ใหเ้ ป็นเทพเซียนก็ไมอ่ าจยือชีวิตได้ ยาพษิ ชนิดนีไมใ่ ช่ของหายาก อาจพบเหน็ แพรห่ ลายทวั ไปตาม ทอ้ งตลาด ดว้ ยเหตนุ ีหลงั จากตรวจสอบสภาพศพของ โจรกลมุ่ นนั ในวดั ตา้ อิน กต็ รวจจนไดค้ วามทนั ใดวา่ ยา พษิ ทีพวกมนั ใชค้ ือ ‘ไป่ฮวาซนั ’ เหอหยว่ นเตา้ เผยสีหนา้ คดิ ใครค่ รวญพลางเอย่ พมึ พาํ ขนึ “สองเดือนมานีมีคนมาซือยาพิษจากขา้ มากมาย แตค่ น ทีมาซือไป่ฮวาซนั กลบั มีนอ้ ยนบั คนได.้ ..” 1251

หางตาเหลือบเหน็ รา่ งกายลนิ เซียวขยบั ไหวเลก็ นอ้ ยกน็ กึ วา่ เขาจะใชก้ ารลงทณั ฑอ์ ีก จงึ สะดงุ้ ตกใจจนยืดตวั ตรง “ขา้ นกึ ออกแลว้ ! เดือนกอ่ นชว่ งกลางดกึ มีบรุ ุษผหู้ นงึ มา ซือยาจากขา้ แตว่ า่ เขาโพกผา้ คลมุ ศีรษะ เสียงกไ็ มใ่ ช่ เสยี งจรงิ ของเขาเอง แมว้ า่ ขา้ ตงั ใจจะสืบหาทีมาของอีก ฝ่าย สดุ ทา้ ยกลบั ...” ลนิ เซียวเหน็ ดงั นนั กส็ ง่ สายตาเยน็ ชาใหฉ้ างหรง เห อหยว่ นเตา้ หนงั ศีรษะชาหนบึ ทนั ใด รบี ตบบอ้ งหตู น เองอยา่ งแรงฉาดหนงึ กอ่ นจะเอย่ อยา่ งรอ้ นรน “ขา้ นกึ ออกแลว้ ๆ! หลงั คนผนู้ นั ออกจากรา้ นไป ขา้ เคย แอบสะกดรอยตามเขาไปช่วงหนงึ คนผนู้ นั เดนิ ไปจนถงึ 1252

สดุ ปลายถนนตลาดตะวนั ตก พอเหน็ วา่ ดา้ นหลงั ไมม่ ี ใครตามมาถงึ ไดถ้ อดผา้ ทีพนั แขนสองขา้ งเอาไวอ้ อก ขา้ ก็เลยเหน็ วา่ ...มือซา้ ยของเขามีแคส่ นี ิว” เหอหยว่ นเตา้ เหน็ ลนิ เซียวไมป่ รปิ ากวา่ อะไรก็รบี ยกนิว สาบานตอ่ ฟา้ “เรอื งอืนขา้ ไมร่ ูอ้ ะไรแลว้ จรงิ ๆ นะ สมนุ ไพรทีตอ้ งใชป้ รุงไป่ฮวาซนั มีมากมายหลายชนิด ตน้ ทนุ ทีตอ้ งใชใ้ นการปรุงพษิ จงึ ไมใ่ ช่นอ้ ย ราคาขายก็ เรยี กไดว้ า่ สงู ลบิ ลวิ ในปีหนงึ อยา่ งมากกข็ ายใหล้ กู คา้ แค่ หนงึ หรอื สองราย ดงั นนั ลกู คา้ ทีมาซือไป่ฮวาซนั ทีรา้ นแต่ ละครงั ขา้ จะใหค้ วามสนใจมากเป็นพิเศษ” ดเู หมือนก่อนจะมาทีนีลนิ เซียวจะรูจ้ กั วธิ ีการทาํ งานของ เหอหยว่ นเตา้ อยา่ งละเอียดแลว้ เขารูด้ ีวา่ อีกฝ่ายจะไมม่ ี 1253

ทางไมส่ ืบสาวเบืองหลงั ของลกู คา้ แนน่ อน จงึ ถามเพมิ เพียงวา่ “เจา้ รูห้ รอื ไมว่ า่ บา้ นของคนผนู้ นั อยทู่ ีใด” เหอหยว่ นเตา้ สา่ ยหนา้ “ขา้ สะกดรอยตามเขาจนออก จากตลาดตะวนั ตก ขา้ งทางมีรถมา้ จอดรออยกู่ อ่ นแลว้ ขา้ เหน็ วา่ รอบรถมา้ เหมือนจะมีองครกั ษจ์ าํ นวนหนงึ กลวั วา่ จะเปิดเผยรอ่ งรอยของตวั เองกเ็ ลยตอ้ งปลอ่ ยไป เช่นนนั แตว่ า่ รถมา้ เคลอื นไปขา้ งหนา้ อยา่ งมนั คง อีกทงั มีขนาดใหญ่โตกวา้ งขวางไมเ่ หมือนรถมา้ ทีชาวบา้ นทวั ไปใชก้ นั รวมถงึ ยงั มีองครกั ษห์ ลายคนทีมีกาํ ลงั ภายใน ลกึ ลาํ ขา้ เดาวา่ บรุ ุษผนู้ นั จะตอ้ งเป็นคนทีมีหนา้ มีตาใน ฉางอนั แน่” เหอหยว่ นเตา้ ยงั อยากจะเลา่ ตอ่ ไป ทวา่ จๆู่ ถานฉีก็เดิน 1254

เขา้ มาขา้ งใน ก่อนจะเขา้ ไปใกลข้ า้ งกายลนิ เซียวและ กระซบิ ขา้ งหบู อกอะไรบางอยา่ ง เหอหยว่ นเตา้ แอบมองไป ไมร่ ูว้ า่ เป็นเพราะเขาตาฝาด ไปหรอื ไม่ เหมือนกบั วา่ เมือครูท่ นั ทีทีไดย้ นิ ผใู้ ตบ้ งั คบั บญั ชามารายงาน ดวงตาทีเคยไรร้ ะลอกคลืนอารมณ์ ของคณุ ชายสวมเสอื แพรสนั ไหวเลก็ นอ้ ย ในชวั พรบิ ตาสี หนา้ เรยี บเฉยเยน็ ชากอ็ อ่ นโยนขนึ มาไมน่ อ้ ย ขณะเขากาํ ลงั รูส้ กึ ประหลาดใจนีก็เหน็ คณุ ชายสวมเสอื แพรลกุ ขนึ ยืน พรอ้ มสงั กาํ ชบั องครกั ษห์ น่มุ สองคนดา้ น หลงั “สง่ เขาไปทีศาลตา้ หล”ี 1255

เขากลา่ วจบอยา่ งรวดเรว็ และเดนิ ออกไปขา้ งนอกทนั ที *ดอกอวีจนั หรอื ดอกปินหยก (Hosta plantaginea) ดอกมีสขี าวและสีมว่ งออ่ น ลกั ษณะ คลา้ ยหวั ปิน มีกลนิ หอม 1256

**ทาสคนุ หลนุ หมายถงึ ทาสตวั เลก็ ผวิ คลาํ ซงึ สว่ น ใหญ่มาจากอนทุ วีปอินเดียทีชาวจีนสมยั โบราณเรยี กวา่ ‘ดินแดนคนุ หลนุ ’ ไดแ้ ก่ อินเดีย บงั กลาเทศ ปากีสถาน ศรลี งั กา รวมทงั เนปาล ภฏู าน พมา่ ไทย หมเู่ กาะใน มาเลเซียและอนิ โดนีเซียบางสว่ น * ขนมเลา่ ปิง เป็นขนมพืนเมืองของจีนทีทาํ จากแปง้ ลกั ษณะคลา้ ยแพนเคก้ ในบางทอ้ งถินอาจเพิมไข่ ตน้ หอม และงาเขา้ ไปดว้ ย อาจมีไสห้ รอื ไมม่ ีก็ได้ วธิ ีการทาํ คือปิงใหส้ กุ บนเตาโดยพลกิ กลบั ไปมา * กระดาษเซวียนจือ เป็นกระดาษคณุ ภาพสงู เนือ กระดาษนิมเหนียวไมข่ าดงา่ ย ดดู ซมึ หมกึ สมาํ เสมอ 1257

* ดอกอวีหลนั เป็นพนั ธุห์ นงึ ของดอกแมก็ โนเลีย (Magnolia) ** ดอกลา่ เหมย แปลตรงตวั วา่ เหมยเดือนสบิ สอง เป็นไมด้ อกทีออกดอกในฤดหู นาว สว่ นมากเป็นสเี หลือง แตก่ ม็ ีทีสีชมพหู รอื แดง คนทวั ไปรูจ้ กั ในชือตน้ Japanese Allspice (Chimonanthus praecox) แตค่ นญีป่นุ เรยี กโรไบ * ยามเฉิน คือชว่ งเวลา 07.00 น. ถงึ 09.00 น. บปุ ผารตั ติกาลแหง่ ฉางอนั 1258

ตอนที 22 : บทที 10.3 เมือคืนก่อนออกจากบา้ นสกลุ เฝิง ฉวีชินเหยาสอบถาม จากเฝิงป๋ ออวีมาแลว้ วา่ รา้ นเครอื งประดบั ทีโหรวชิงนาง ราํ เรอื นเสยี วจง้ ซานไปซือตา่ งหอู ยทู่ ีใด พอกลบั มากน็ อนกระสบั กระสา่ ยทงั คืน ฉวีชินเหยา ตดั สนิ ใจวา่ จะดรู า้ นนนั ใหเ้ หน็ กบั ตา พอกินอาหารเชา้ เสรจ็ แลว้ ก็บอกคนทีบา้ นเพียงวา่ จะไปอารามชิงอวิน เมือไดร้ บั คาํ อนญุ าตจากมารดากอ็ อกจากจวนสกลุ ฉวี พรอ้ มอาหาน คนทงั สองมงุ่ หนา้ ไปทางตลาดตะวนั ตก ตลาดตะวนั ตกเทียบกบั ตลาดตะวนั ออกแลว้ สนิ คา้ ที วางขายหลากหลายซบั ซอ้ นกวา่ มาก ราคากค็ ละกนั ตงั แตส่ งู ลวิ จนถงึ ถกู แสนถกู มีทกุ อยา่ งพรอ้ มครบครนั 1259

ฉวีชินเหยากบั อาหานโดนฝงู ชนจอแจแนน่ ถนนเดิน เบียดจนพลดั หลงกนั หลายครงั ในทีสดุ ก็ตามหารา้ นคา้ ทีพวกเขาตอ้ งการจนเจอ ณ ตรอกแคบไมส่ ะดดุ ตาแหง่ หนงึ ทีปลายถนนตลาดตะวนั ตก หนา้ ประตรู า้ นมีรถมา้ ทีทงั เรยี บง่ายแตก่ ็มีเอกลกั ษณ์ โดดเดน่ จอดอยคู่ นั หนงึ ชา่ งขดั แยง้ กบั หนา้ ประตรู า้ นทีมี ฝ่นุ จบั หนาเป็นชนั “รา้ นรุน่ อวี...” ฉวีชินเหยากลวั วา่ ตนเองจะจาํ ผดิ ไป เงยหนา้ เพง่ มองปา้ ยหนา้ รา้ นอยา่ งละเอียดอยนู่ านครู่ ใหญ่ คอ่ ยหนั ไปพยกั หนา้ ใหอ้ าหาน “คิดวา่ คงเป็นทีนี ละ่ ” 1260

คนทงั สองเดินเขา้ ไปในรา้ นถงึ ไดพ้ บวา่ แมภ้ ายนอกจะดู ไมส่ ะดดุ ตา แตว่ า่ ภายในรา้ นกลบั ตกแตง่ อยา่ งหรูหรา ประณีต เทียบกบั รา้ นทีมีชือเสียงโดง่ ดงั อยา่ งหอไจเยวีย แลว้ ไมแ่ พก้ นั เลย ชว่ งไมก่ ีปีมานีหอไจเยวียนบั วนั จะยิงโออ่ า่ อลงั การขนึ ทกุ ที แมก้ ระทงั โต๊ะเกา้ อีในรา้ นกแ็ ทบจะฝังทองคาํ สรา้ ง ดว้ ยหยก ทมุ่ เทรงั สรรคอ์ ยา่ งเตม็ ที สว่ นรา้ นรุน่ อวีกลบั มองเหน็ ความประณีตพถิ ีพิถนั ในทกุ มมุ แมว้ า่ จะเป็น รา้ นเครอื งประดบั แตก่ ็มีกลนิ อายความเป็นบณั ฑิต อยา่ งหาไดย้ าก หลงจ๊ขู องรา้ นพอเหน็ ฉวีชินเหยากบั อาหานเดนิ เขา้ มา ก็ เผยสีหนา้ ยมิ แยม้ ยินดีขณะเดินมารบั หนา้ 1261

“ขอถามทา่ นทงั สองวา่ วนั นีมาสงั ทาํ หรอื วา่ มารบั เครอื ง ประดบั ทีสงั ทาํ เอาไวก้ นั ” ฉวีชินเหยาพยายามแสดงทา่ ทางเชียวชาญ ทางหนงึ มองสาํ รวจการตกแตง่ ภายในรา้ น ทางหนงึ เดนิ เลน่ ไป จนถงึ ดา้ นใน “ขา้ ไดย้ ินจากสหายคนหนงึ วา่ รา้ นของ พวกทา่ นทาํ เครอื งประดบั ไดเ้ กง่ กาจนกั ขอแคว่ าด รูปออกมาใหพ้ วกทา่ น จะเป็นเครอื งประดบั แปลกหา ยากก็ทาํ ออกมาได้ เป็นเช่นนีจรงิ หรอื ” หลงจ๊ขู องรา้ นพยกั หนา้ รบั โดยไมล่ งั เลพลางเอย่ ยมิ ๆ วา่ “แมน่ างกลา่ วไดถ้ กู ตอ้ งทีสดุ บรรพบรุ ุษของเถา้ แก่รา้ น เราเป็นชา่ งทาํ เครอื งประดบั ฝีมือยอดเยียมเป็นอนั ดบั 1262

ตน้ ๆ ในเมืองฉางอนั ขอแคอ่ ธิบายไดก้ ระจา่ งชดั วา่ เป็น เครอื งประดบั ลกั ษณะเชน่ ไร โดยสว่ นใหญ่แลว้ ไมม่ ีอะไร ทีช่างรา้ นเราทาํ ออกมาไมไ่ ด”้ ฉวีชินเหยาอมยมิ แลว้ พยกั หนา้ หยิบกระดาษแผน่ หนงึ ออกจากอกเสอื ก่อนจะคลีกระดาษใหห้ ลงจ๊เู หน็ “ถา้ เชน่ นนั ก็ดียงิ แลว้ หลายวนั กอ่ นหนา้ นีเคยเหน็ คนใสต่ า่ ง หอู ยแู่ บบหนงึ ถกู อกถกู ใจขา้ เหลือเกิน แตข่ า้ ตามหาอยู่ หลายรา้ นดว้ ยความรอ้ นใจก็ไมส่ ามารถหาตา่ งหแู บบ เดียวกนั ได้ ไมท่ ราบวา่ รา้ นของทา่ นจะสามารถทาํ ตา่ งหู ทีเหมือนกบั ในกระดาษแผน่ นีไดห้ รอื ไม”่ หลงจ๊กู ม้ หนา้ มองในกระดาษ ตะลงึ งนั ไปชวั ขณะก่อน เอย่ วา่ “ช่างบงั เอิญนกั แบบตา่ งหใู นกระดาษแผน่ นี 1263

เป็นงานฝีมือของช่างรา้ นเรา ขา้ จาํ ไดว้ า่ หลายวนั กอ่ นมี คณุ ชายยงั หน่มุ แน่นทา่ นหนงึ มาสอบถามเรอื งตา่ งหคู นู่ ี ดว้ ยเหมือนกนั ” ระหวา่ งทีเอย่ เลา่ ก็ยกมือเหนือศีรษะกะเกณฑเ์ ทียบ ความสงู “คณุ ชายทา่ นนนั สงู ประมาณนี ใบหนา้ หลอ่ เหลายงิ ” ฉวีชินเหยารูว้ า่ หลงจ๊ขู องรา้ นกลา่ วถงึ เฝิงป๋ ออวีแน่นอน จงึ รบี เอย่ ตอ่ คาํ “เหน็ ไดช้ ดั วา่ ตา่ งหคู นู่ ีงดงามไม่ ธรรมดา ผทู้ ีเคยเหน็ ตา่ งจดจาํ ไมล่ มื เลอื น” นางวา่ แลว้ ก็ แสรง้ ทาํ ทา่ ทางของคนรอ้ นใจอยากไดด้ งั ทีปรารถนา “ในเมือเป็นงานฝีมือของรา้ นทา่ น คดิ วา่ ทาํ แบบเดียว กนั อีกสกั คคู่ งไมใ่ ชเ่ รอื งยาก เอาเชน่ นีสิ วนั นีขา้ จะสงั ทาํ 1264

ไวก้ ่อน รอพวกทา่ นทาํ เสรจ็ เรยี บรอ้ ยขา้ คอ่ ยมารบั ของ อีกครงั ” หลงจ๊ยู มิ ออกมาอยา่ งลาํ บากใจ “คณุ หนทู า่ นนี ขา้ ขอบอกตามตรง แบบตา่ งหคู นู่ ีไมไ่ ดท้ าํ ออกมายากเยน็ แตส่ งิ ทีเป็นปัญหาก็คือกอ้ นหินทีทาํ ตา่ งหู ตอ้ งการใหไ้ ด้ รูปทรงสอื ถงึ หยดนาํ ฝนทีมีชีวติ ชีวาสมจรงิ จะตอ้ งเป็น หนิ แกว้ ลายมรกตเทา่ นนั ทา่ นกค็ งรูด้ ีวา่ หินชนิดนีเป็น ของหายากทีหากพบเจอก็ไมอ่ าจไดค้ รอบครองงา่ ยๆ รา้ นเลก็ ๆ อยา่ งเราหลายปีทีผา่ นมากเ็ คยเหน็ แคก่ อ้ น เดียว อีกทงั วนั นนั แมน่ างทีสงั ทาํ ตา่ งหยู งั เป็นผนู้ าํ มา ดว้ ยตวั เอง เมือไดห้ ินแกว้ ลายมรกตจากนางมาแลว้ เถา้ แกข่ องรา้ นเราถงึ ไดท้ าํ ตา่ งหทู ีประณีตสมจรงิ ออกมา ได้ ฉะนนั ถา้ หากทา่ นตอ้ งการแบบเดียวกนั ไมม่ ีผิดเพียน 1265

กต็ อ้ งตามหาหนิ แกว้ ลายมรกตใหเ้ จอก่อนถงึ จะได”้ หวั ใจฉวีชินเหยาเตน้ โครมครามขนึ มา ทีแทต้ า่ งหคู นู่ นั ทาํ มาจากหินแกว้ ลายมรกต ไมน่ า่ แปลกใจเลยทีเปลง่ ประกายลอ่ ลวงใจคนกลางความมืดยามพลบคาํ ไดถ้ งึ เพียงนนั แตว่ า่ โหรวชิงเป็นแคน่ างราํ ทียงั ไมไ่ ถต่ วั ใน เรอื นเสยี วจง้ ซาน ปกติคิดจะเกบ็ ซอ่ นของมีคา่ เอาไวค้ ง ไมใ่ ช่เรอื งง่าย แทท้ ีจรงิ แลว้ นางไปไดห้ ินแกว้ ลายมรกต มาจากทีใดกนั นะ แตส่ งิ ทีนา่ แปลกใจยงิ กวา่ กค็ ืออญั มณีหายากเช่นนีเมือ อยใู่ นมือของชาวบา้ นทวั ไป ถา้ หากไมด่ ีใจจนแทบคลมุ้ คลงั ก็ตอ้ งทะนถุ นอมใหค้ วามสาํ คญั เป็นอยา่ งดี หรอื ถงึ ขนั เก็บเป็นสมบตั ิประจาํ ตระกลู ตกทอดจากรุน่ สรู่ ุน่ แต่ 1266

วา่ โหรวชิงกลบั นาํ มาทาํ เครอื งประดบั ตามอาํ เภอใจ... ขณะกาํ ลงั ครุน่ คดิ เหมอ่ ลอย อาหานทีอยขู่ า้ งกายกด็ งึ เสอื นางพลางเอย่ เรยี ก “อาเหยาๆ” ฉวีชินเหยาเงยหนา้ ก็เหน็ หลงจ๊กู าํ ลงั มองนางดว้ ยสหี นา้ ลาํ บากใจ ทีแทเ้ มือครูเ่ ขาพดู จาจนนาํ ลายแตกฟองกบั นางไปมาก แตฉ่ วีชินเหยากลบั ไมไ่ ดฟ้ ัง มองเขาเหมือน ไรต้ วั ตน ฉวีชินเหยารบี สง่ ยมิ ดว้ ยความรูส้ กึ ผิด “ขออภยั ๆ เมือ ครูข่ า้ มวั แตค่ ดิ วา่ ควรทาํ เชน่ ไรดีถงึ จะหาหนิ แกว้ ลายมรกตไดส้ กั กอ้ นหนงึ ไมไ่ ดต้ งั ใจฟังสงิ ทีทา่ นพดู ไม่ 1267

ทราบวา่ ทา่ นพดู ไปถงึ ทีใดแลว้ ” สหี นา้ หลงจ๊ปู รากฏรอยยิมยินดีอีกครงั เขาเดินนาํ ฉวีชิน เหยาไปทางชนั วางตดิ ผนงั ขา้ งหนงึ “ลกู คา้ ทีมีสายตายอดเยียมเชน่ ทา่ น ปีนีพบเหน็ ไมม่ าก นกั แมว้ า่ ตา่ งหแู บบทีทา่ นตอ้ งการรา้ นเราจะยงั ไมม่ ี แต่ ในรา้ นเลก็ ๆ ของเรายงั มีเครอื งประดบั แปลกใหมห่ ลาย รูปแบบ เป็นเอกลกั ษณไ์ มเ่ หมือนรา้ นใดในฉางอนั ขา้ นอ้ ยกลา้ รบั รองกบั ทา่ นเลยวา่ เดนิ ออกจากรา้ นไปแลว้ ทา่ นไมม่ ีทางตามหาของแบบเดียวกนั พบแน”่ ประจวบเหมาะวา่ ฉวีชินเหยายงั มีเรอื งจะสอบถามจาก หลงจ๊อู ีกพอสมควร จงึ ปลอ่ ยใหเ้ ขาเดินนาํ ไปทีหนา้ ชนั 1268

วางติดผนงั “หาไดย้ ากทีจะพบเครอื งประดบั ทีถกู ใจปานนนั นา่ เสียดายกลบั ไมอ่ าจไดม้ าครอบครอง จรงิ สิ เมือครูท่ า่ น เลา่ วา่ แมน่ างผนู้ นั นาํ อญั มณีลาํ คา่ มาทีรา้ นดว้ ยตวั เอง? ไมร่ ูว้ า่ นางยงั สงั ทาํ เครอื งประดบั ชินอืนกบั รา้ นทา่ นอีก หรอื ไม”่ หลงจ๊หู ยบิ กลอ่ งเก็บเครอื งประดบั ทาํ จากไมพ้ ะยงู หอม ลวดลายเมฆมงคลทีวางเรยี งรายลงมาหลายกลอ่ งพลาง เอย่ ตอบฉวีชินเหยา “เมือกอ่ นแมน่ างนอ้ ยผนู้ นั วนเวียนมารา้ นของเราอยู่ หลายครงั รูปรา่ งหนา้ ตาออ่ นหวานพรมิ เพรา ยามพดู 1269

จานาํ เสยี งก็คลา้ ยเสียงกระซบิ แผว่ เบา เป็นยอดหญิง งามตราตรงึ ใจคนหนงึ บางครงั นางกม็ าคนเดียว บาง ครงั ก็พาสหายมาดว้ ย แตส่ ว่ นใหญ่แลว้ นางแคม่ าชมดู โดยไมซ่ ือ ทา่ นกร็ ูด้ ีเครอื งประดบั รา้ นเรา จะวา่ ดีก็ดีอยู่ แตร่ าคา...” ชา่ งแพงลบิ ลวิ โดยแท้ ฉวีชินเหยาเหลอื บมองเครอื งหมายบอกราคาทีตดิ อยกู่ บั เครอื งประดบั แลว้ แอบตอ่ คาํ ของหลงจ๊อู ยใู่ นใจ ราวกบั วา่ ไดย้ ินคาํ นินทาของฉวีชินเหยา หลงจ๊ยู มิ แยม้ ดว้ ยความรูเ้ ทา่ ทนั ก่อนจะกลา่ วตอ่ จากประเดน็ เมือครู่ นี 1270

“ตอ่ มาเมือแมน่ างผนู้ นั จๆู่ นาํ หินอญั มณีหายากมาสงั ทาํ ตา่ งหทู ีรา้ น ขา้ ยงั รูส้ กึ กลดั กลมุ้ อยเู่ ลย ไมเ่ พียงเทา่ นี วนั นนั นางยงั ซือเครอื งประดบั ไปจาํ นวนหนงึ เหมือนกบั นางจะราํ รวยขนึ มาในคืนเดียวกระนนั ใชจ้ ่ายมือเติบ มากทีเดียว” ราํ รวยขนึ มาในคืนเดียว? ฉวีชินเหยาขมวดคิวแนน่ บางทีนางกบั เฝิงป๋ ออวีอาจจะ คาดการณไ์ ดถ้ กู ตอ้ ง พวกโหรวชิงทีตายไปคงหนีไมพ่ น้ ตอ้ งเกียวขอ้ งกบั ผมู้ ีอาํ นาจสงู สง่ บางคนในฉางอนั ตอนนีหลงจ๊วู างกลอ่ งเกบ็ เครอื งประดบั หลายกลอ่ งบน 1271

โต๊ะ เปิดกลอ่ งทีละกลอ่ งตอ่ หนา้ ฉวีชินเหยาแลว้ เอย่ วา่ “หลายชินนีเป็นเครอื งประดบั ทีเถา้ แกข่ องเราเพิงทาํ ขนึ มาไมก่ ีวนั นีเอง ยงั สดใหมร่ อ้ นๆ อยเู่ ลย ทา่ นลองเลอื ก ดวู า่ มีชินใดเขา้ ตาบา้ งหรอื ไม”่ ฉวีชินเหยากม้ หนา้ มองกเ็ หน็ ในกลอ่ งมีเครอื งประดบั หลากหลายรูปแบบวางอยอู่ ยา่ งละลานตา มีทงั ผีเสอื มรกตสีเขียวสดฉาํ วาว มีปินมกุ ดอกไมฝ้ ังหนิ โมราแดง มีทงั ตา่ งหทู าํ จากไขม่ กุ ทะเลตงไหข่ นาดเทา่ นิวหวั แมม่ ือ แตล่ ะชินเปลง่ ประกายพราวระยบั สะทอ้ นความงามอนั เป็นเอกลกั ษณเ์ ฉพาะตวั ชินทีประณีตทีสดุ ในบรรดาเครอื งประดบั ทงั หมดคือปิน ดอกเหมย ไมร่ ูว้ า่ ทาํ ขนึ จากวสั ดชุ นิดใดกนั ตวั ปินใส 1272

กระจ่างแวววาว กลบี ดอกไมท้ งั หา้ กลบี แกะสลกั ไดม้ ี ชีวติ ชีวาสมจรงิ เกสรดอกไมส้ ีชมพทู ีอยตู่ รงกลางเก็บ รายละเอียดเลก็ นอ้ ยไดห้ มด ขบั เนน้ ความงดงามคกู่ บั ตวั ปินสขี าวดงั หิมะ เป็นผลงานทีใชฝ้ ีมือประณีตลาํ เลศิ ยงิ แมฉ้ วีชินเหยาไมใ่ ชค่ นหลงใหลคลงั ไคลเ้ ครอื งประดบั ลาํ คา่ มาแตเ่ ดมิ แตก่ อ็ ดสง่ เสียงอทุ านชืนชมแผว่ เบาไมไ่ ด้ นางหยบิ ปินดอกเหมยขนึ มาเพง่ พนิ ิจดอู ยา่ งละเอียด หลงจ๊ไู มไ่ ดแ้ ปลกใจกบั กิรยิ าทา่ ทางของฉวีชินเหยา สตรี คนใดทีถกู ใจเครอื งประดบั สกั ชินก็จะแสดงสหี นา้ เช่นนี แทบทงั สนิ เขายิมดว้ ยความภาคภมู ิใจ 1273

“เป็นอยา่ งไร ปินนีมีชือวา่ เสาะหาเหมยกลางหิมะ เถา้ แก่บอกไวว้ า่ หยิบยกมาจากหว้ งอารมณใ์ นผลงาน ของทา่ นเมิงยอดกวีในราชวงศป์ ัจจบุ นั วสั ดทุ ีใชท้ าํ เป็น หินหยกจากทะเลตงไห่ หินหยกชนิดนีลาํ คา่ หา ยากอยา่ งยิง หลายปีทีผา่ นมารา้ นของเราก็ไดม้ าแค่ กอ้ นหนงึ ขนาดเทา่ ฝ่ามือ เถา้ แกค่ ดิ วา่ จะทาํ เป็นกาํ ไลก็ เลก็ เกินไป จะทาํ เป็นตา่ งหกู ็น่าเสียดาย จงึ นาํ มาทาํ เป็น ปินปักผม ทา่ นกม็ าไดจ้ งั หวะพอดี ปินเพิงนาํ ออกมา วางวนั นีเอง ถา้ หากพรุง่ นีทา่ นมาดอู ีกครงั รบั รองเลยวา่ จะตอ้ งขายออกไปแลว้ แน่” เป็นดงั ทีหลงจ๊ผู นู้ ีคาดเดาไว้ ฉวีชินเหยาถกู ใจปินอนั นี ขนึ มาจรงิ ๆ นางถือไวใ้ นมืออยา่ งอาลยั อาวรณจ์ นวางไม่ ลง แตไ่ มต่ อ้ งเอย่ ถามราคาก็รูแ้ กใ่ จดีวา่ เครอื งประดบั สงู 1274

คา่ เช่นนีจะตอ้ งมีราคาไมธ่ รรมดาแน่ ซงึ นนั เกินขอบเขต ทีนางจะรบั ไหวไปไกลลบิ หลงั จากลบู ไลอ้ ยพู่ กั ใหญ่ นางก็ตดั ใจนาํ ปินวางใน กลอ่ งตามเดมิ แสรง้ ทาํ สหี นา้ ไมส่ ะทกสะทา้ น “ออ้ ก็นบั วา่ ไมเ่ ลว แตย่ งั เทียบกบั ตา่ งหหู ยาดฝนคนู่ นั ไมไ่ ด”้ นางวา่ แลว้ ทาํ ทา่ ทางจะลกุ ขนึ พลางเอย่ “ชา่ งเถิด ใน เมือตา่ งหคู นู่ นั ตอ้ งใชห้ ินแกว้ ลายมรกตถงึ จะทาํ ออกมา ได้ ขา้ ก็จะลองไปเสาะหาดสู กั หนอ่ ย ถา้ หากหาพบแลว้ คอ่ ยมาทีรา้ นของทา่ นอีกครงั แลว้ กนั ” 1275

ทงั ทีนางไมไ่ ดซ้ ืออะไรสกั อยา่ ง แตก่ ลบั พดู จาเฉไฉยืด เยือมาไดน้ านปานนนั ตอนนีจงึ เรมิ รูส้ กึ ละอายใจ จงึ เตรยี มตวั พรอ้ มสรรพเพือจะถอยกลบั โดยสมบรู ณ์ ทวา่ หลงจ๊รู า้ นนียงั ไมย่ อมแพโ้ ดยงา่ ย ตงั ใจจะหาทางรงั ฉวีชินเหยาเอาไว้ “ทา่ นโปรดรอก่อน ขา้ ยงั มีเครอื งประดบั อีกชินยงั ไมไ่ ด้ ใหท้ า่ นชมเลย ทา่ นลองดชู ินนีกอ่ น ไมแ่ น่วา่ อาจจะถกู ใจทา่ นกไ็ ด”้ กลา่ วจบเขาก็หนั กลบั ไปหยิบกลอ่ งเก็บ เครอื งประดบั ทาํ จากไมจ้ นั ทนท์ ีอยชู่ นั บนสดุ ลงมา แลว้ เปิดฝากลอ่ งอยา่ งระมดั ระวงั 1276

ขา้ งในกลบั เป็นสรอ้ ยทาํ จากปะการงั สแี ดงสดสวา่ งเสน้ หนงึ มองเพียงแวบเดียวก็เหน็ ถงึ ความพเิ ศษเหนือสงิ ใด เมือมองใกลๆ้ ถงึ พบวา่ ลกู ปัดปะการงั แดงแตล่ ะเมด็ แกะสลกั เป็นดอกอวีหลนั ฝีมือการแกะสลกั ซบั ซอ้ น ตอ้ งทมุ่ เทความคดิ จิตใจเหลือประมาณ “นีเป็นเครอื งประดบั ทีเถา้ แก่ออกแบบและทาํ ใหล้ กู คา้ เก่าแกข่ องรา้ นเรา ปะการงั แดงสีนีพบเหน็ ไมม่ ากนกั ถา้ หากทา่ นชอบ ในรา้ นเรายงั มีแบบเป็นเมด็ ไขม่ กุ อีกเสน้ หนงึ แมว้ า่ จะทาํ แบบเดียวกนั ไมไ่ ด้ แตส่ ามารถวาด ภาพแบบอืนใหท้ า่ นได”้ ไมเ่ ลวเลยจรงิ ๆ แตก่ ็ยงั เทียบกบั ปินเสาะหาเหมยกลาง หิมะไมไ่ ด้ ฉวีชินเหยายมิ บางๆ อยา่ งหมดความสนใจ 1277

สา่ ยหนา้ ปฏิเสธ แตก่ ็อดใจไมอ่ ยจู่ นตอ้ งหยิบปินดอก เหมยนนั ขนึ มาถือเลน่ ในฝ่ามืออีกครงั หลงจ๊สู งั เกตสหี นา้ ทา่ ทางแลว้ กห็ วั เราะเบาๆ “ขา้ วา่ ทา่ นคงจะชอบปินนีมากแน่ๆ อยา่ โทษทีขา้ นอ้ ยไมไ่ ด้ เตือนทา่ น เครอื งประดบั ของรา้ นเราแตล่ ะแบบมีแคช่ ิน เดียว ถา้ หากพลาดไปก็คงไมม่ ีโอกาสอีกแลว้ ” ฉวีชินเหยาแทบอยากจะทอ่ งคาถาชาํ ระจิตใหต้ นเองฟัง เสยี เดียวนี เพือสลายความคิดอนั ไมส่ มควรทีพรงั พรูใน สมองออกไปใหห้ มด ขณะกาํ ลงั จะเอย่ ปากขอตวั อยา่ ง สมเหตสุ มผล จๆู่ อาหานทียืนเงียบไมพ่ ดู ไมจ่ ามาตลอด กเ็ อย่ ขนึ 1278

“เอ๊ะ?! นนั คือหลนั ออ๋ งซือจือใช่หรอื ไม”่ วนั นีลนิ เซียวสวมชดุ คลมุ ยาวสดี าํ ชว่ งเอวคาดหอ้ ยพู่ เสน้ ไหมสีหยก บนศีรษะไมไ่ ดส้ วมเกียวครอบผม มี เพียงปินไมด้ าํ อนั หนงึ เสยี บผมไว้ การแตง่ กายสภุ าพ เรยี บรอ้ ยและสง่างามยิง ฉวีชินเหยารูส้ กึ ประหลาดใจ ลกุ ขนึ เอย่ ทกั ทาย “ซือจือ ทา่ นมาทีนีไดอ้ ยา่ งไร” ลนิ เซียวเดนิ เขา้ มาใกล้ พยกั หนา้ ใหอ้ าหานกอ่ น จาก 1279

นนั หนั มองฉวีชินเหยาแลว้ อธิบายวา่ “ขา้ บงั เอญิ มาทาํ คดีอยทู่ ีตลาดตะวนั ตก ไดย้ ินผใู้ ตบ้ งั คบั บญั ชาบอกวา่ เจา้ อยใู่ กลๆ้ นีกล็ องเดินมาดู ไมค่ ิดวา่ จะเป็นเจา้ จรงิ ๆ” ระหวา่ งทีอธิบาย สายตาก็ทอดมองไปทีปินดอกเหมยใน มือฉวีชินเหยาพลางเอย่ ถามดว้ ยนาํ เสยี งน่มุ นวลวา่ “มาเลอื กเครอื งประดบั หรอื ” “ขา้ แคม่ าดเู ลน่ ๆ นา่ เสยี ดายยงั ไมม่ ีทีถกู ใจ” ฉวีชิน เหยาเหลอื บมองหลงจ๊ทู ียมิ กวา้ งเตม็ ใบหนา้ อยา่ งหวาด ระแวง นาํ ปินวางในกลอ่ งเก็บเครอื งประดบั ตามเดมิ ลกุ ขนึ แลว้ ยมิ บาง “หลงจู๊ วนั นีพอเทา่ นีเถอะ รอใหข้ า้ ตามหาหินแกว้ ลายมรกตไดเ้ มือใดจะมาสงั ทาํ เครอื ง ประดบั ทีรา้ นทา่ นอีกครงั ” 1280

นางวา่ พลางสง่ สายตาใหล้ นิ เซียว กอ่ นจะกา้ วเทา้ เตรยี มเดนิ ออกนอกรา้ น ลนิ เซียวกวาดสายตามองกลอ่ งเครอื งประดบั บนโต๊ะ อยา่ งรวดเรว็ ลงั เลอยชู่ วั ครู่ เหน็ วา่ ฉวีชินเหยาเดินนาํ ไป ขา้ งหนา้ แลว้ จาํ ตอ้ งเดินตามออกมาดว้ ย ถามดว้ ย ความสงสยั วา่ “หินแกว้ ลายมรกต? เจา้ จะใชห้ นิ ชนิด นนั ทาํ เครอื งประดบั หรอื ” ฉวีชินเหยานกึ ขนึ ไดว้ า่ ลนิ เซียวเคยช่วยพานางเขา้ ศาล ตา้ หลยี ามคาํ คืน นบั วา่ พอคนุ้ เคยกบั ทีมาทีไปของหลาย คดีนนั มีความคิดจะบอกเลา่ ขอ้ สนั นิษฐานของตนเอง แตพ่ อจะเอย่ ปากก็นกึ ขนึ ไดโ้ ดยพลนั วา่ ถา้ หากบอก 1281

ความจรงิ ออกไปทงั หมด คงตอ้ งเปิดเผยเรอื งทีเฝิงป๋ ออวี ลอบนาํ ของตดิ ตวั โหรวชิงออกมาดว้ ย แมว้ า่ นางจะเชือ มนั ในตวั ลนิ เซียว แตก่ ไ็ มย่ อมหาเรอื งเดือดรอ้ นให้ เฝิงป๋ ออวีโดยไมจ่ าํ เป็น หลงั คดิ ใครค่ รวญอยชู่ วั ครูก่ ็ตดั สนิ ใจปิดบงั สว่ นทีเกียว ขอ้ งกบั เฝิงป๋ ออวี เลา่ แตเ่ พียงวา่ นางรูส้ กึ สนใจคดีเหลา่ นนั อยา่ งมาก นางกบั อาจารยใ์ ชอ้ าคมพรางตา ลกั ลอบ เขา้ ไปในศาลตา้ หลสี องคนเพือนาํ ของตดิ ตวั จากศพของ โหรวชิงและเหวินเหนียงออกมาดู “ขา้ รูว้ า่ ทาํ เชน่ นีผดิ กฎเกณฑ์ แตข่ า้ รูส้ กึ วา่ คดีพวกนีไม่ ง่ายดายถงึ เพียงนนั กเ็ ลยลองคดิ หาวธิ ีตรวจสอบศพ ของเหวินเหนียง” เสียงของฉวีชินเหยาแผว่ เบาไรพ้ ลงั 1282

เป็นครงั แรกทีพดู จาโดยไรค้ วามมนั ใจตอ่ หนา้ ลนิ เซียว มากถงึ เพียงนี หลายวนั มานีลนิ เซียวสง่ พวกฉางหรงผลดั กนั ไปคมุ้ ครอง ฉวีชินเหยาตลอด จะไมร่ ูต้ น้ สายปลายเหตขุ องเรอื งทงั หมดไดอ้ ยา่ งไร เวลานีเหน็ ฉวีชินเหยามีเจตนาปกปอ้ ง เฝิงป๋ ออวี เขากไ็ มค่ ดิ จะเปิดโปง แตพ่ อคิดวา่ ช่วงนีฉวี ชินเหยายอมไปหาเฝิงป๋ ออวีแตไ่ มย่ อมมาขอใหเ้ ขาช่วย เหลือ ในใจก็เกิดความรูส้ กึ ปวดแปลบและขมปรา่ อยา่ ง หา้ มไมอ่ ยู่ เขานิงเงียบไปพกั หนงึ กเ็ ป็นฝ่ายเอย่ กอ่ นวา่ “อาเหยา ชว่ งนีขา้ รบั พระบญั ชาจากฝ่าบาท กาํ ลงั สืบเรอื งทีเกิด ขนึ ในวดั ตา้ อิน ไมอ่ าจหาเวลาวา่ งไดส้ กั ระยะ แตถ่ า้ 1283

หากเจา้ อยากจะสบื คดีในผิงคงั ฟางตอ่ ไป ขา้ จะไปพดู คยุ กบั หลวิ จนั เอาไว้ เจา้ ไมจ่ าํ เป็นตอ้ งคิดมาก สนใจแค่ การไปตรวจสอบศพทีศาลตา้ หลกี พ็ อแลว้ ” พอกลา่ วจบก็อยากจะเสรมิ ชว่ งทา้ ยอีกประโยคเหลอื เกิน วา่ ‘ไมต่ อ้ งไปหาเจา้ เฝิงป๋ ออวีนนั แลว้ ’ ฉวีชินเหยาไดย้ ินดงั นี กร็ บั รูไ้ ดว้ า่ ลนิ เซียวชา่ งเป็นคนที ภายนอกเยน็ ชาภายในเปียมดว้ ยนาํ ใจ อดรูส้ กึ ซาบซงึ ตืนตนั ใจไมไ่ ด้ “ชว่ งกอ่ นหนา้ นีตอ้ งรบกวนซือจือไปครงั หนงึ แลว้ เหน็ ทา่ นมีงานยงุ่ รดั ตวั จงึ รูส้ กึ เกรงใจไมก่ ลา้ ไปรบกวนทา่ น อีก ในเมือซือจือไมก่ ลวั วา่ จะยงุ่ ยาก วนั หนา้ ถา้ หากมี 1284

เรอื งตอ้ งขอความช่วยเหลอื ขา้ จะทาํ หนา้ หนาไปขอพบ ทา่ นแนเ่ จา้ คะ่ ” ลนิ เซียวเหน็ ฉวีชินเหยามีทา่ ทีจรงิ จงั เช่นนีกร็ ูส้ กึ หวั เราะ ไมไ่ ดร้ อ้ งไหไ้ มอ่ อกขนึ มา แตค่ วามรูส้ กึ กลดั กลมุ้ ทีทบั ถมหนกั องึ อยใู่ นใจเมือครูใ่ นทีสดุ ก็สลายไปบา้ งแลว้ เขาหยิบปา้ ยหยกทีคืนนนั ฉวีชินเหยาฝากอาหานไปเพือ มอบใหอ้ งครกั ษว์ งั หลวงตอนมาขอพบเขาออกมา และ สง่ คืนใหฉ้ วีชินเหยาอีกครงั “ปา้ ยหยกนีเจา้ เกบ็ เอาไว้ ตามเดมิ เถอะ ถา้ หากเป็นอยา่ งทีเจา้ วา่ มา ผอู้ ยเู่ บือง หลงั คดีนีตอ้ งไมธ่ รรมดาเป็นแน่ เกรงวา่ คงจะรบั มือได้ ยาก เจา้ ก็อยา่ ทาํ อะไรโดยพลการเดด็ ขาด” 1285

แมว้ า่ จะกลา่ วเชน่ นี แตเ่ ขารูด้ ีวา่ คาํ พดู ของตนเองเป็น แคค่ าํ เตือนทีไรค้ วามหมาย นิสยั ของฉวีชินเหยาทีผา่ น มาเจอแขง็ ยิงแข็งตอบ ถา้ หากนางสืบพบเบาะแสอะไร บางอยา่ งจรงิ เกรงวา่ คงไมย่ อมถอยง่ายๆ แคเ่ พราะ กลวั ความยากลาํ บาก ฉวีชินเหยายงั ไมท่ นั จะเอย่ ตอบคาํ ฉางหรงพลนั เดนิ มา จากอีกฝังถนนอยา่ งรบี รอ้ น “ซือจือ ฝ่าบาทมีรบั สงั ใหเ้ ขา้ เฝา้ ดว่ นขอรบั ” ฉวีชินเหยาบอกลาลนิ เซียว นางยงั ไมก่ ลบั จวนสกลุ ฉวี 1286

แตม่ งุ่ หนา้ ไปทีอารามชิงอวินกบั อาหาน ภายในอารามบรรยากาศเงียบเชียบ ตลอดทางทีเดินมา ไมเ่ หน็ ผมู้ าจดุ ธปู ไหวส้ งิ ศกั ดสิ ทิ ธิหรอื วา่ ลกู ศษิ ยใ์ น อารามเลยสกั คนเดียว จนกระทงั ไปถงึ เรอื นในถงึ ไดเ้ หน็ นกั พรตนอ้ ยฝหู ยวนกาํ ลงั นงั สปั หงกอยหู่ นา้ หอ้ งนอน อาจารย์ “อาจารยล์ ะ่ ” ฉวีชินเหยากบั อาหานคิดไดว้ า่ ชิงซวีจือคง กาํ ลงั นอนกลางวนั อยู่ จงึ ปลกุ ฝหู ยวนเอย่ ถามเสยี งแผว่ เบา ฝหู ยวนเหน็ วา่ ศษิ ยพ์ ีใหญ่กบั ศษิ ยพ์ ีหญิงกลบั มาแลว้ รบี นวดคลงึ ดวงตาแลว้ ลกุ ขนึ ยืน “เมือครูม่ ีภิกษุรูปหนงึ 1287

มาทีอาราม อาจารยก์ บั ภิกษุรูปนนั กาํ ลงั พดู คยุ กนั อยใู่ น หอ้ ง” ภิกษุ? ฉวีชินเหยากบั อาหานหนั มาสบตากนั อาจารยไ์ ปมาหาสกู่ บั ภิกษุตงั แตเ่ มือใด ขณะกาํ ลงั อดึ อดั สงสยั ประตหู อ้ งก็สง่ เสยี งเอียดอ๊าด ชิงซวีจือเดินนาํ บรุ ุษรูปรา่ งสงู ใหญ่ออกมาจากในหอ้ ง พอมองเหน็ ฉวีชินเหยากบั อาหาน ชิงซวีจือก็มีสีหนา้ แขง็ 1288

คา้ งอยา่ งเหน็ ไดช้ ดั ดเู หมือนคดิ ไมถ่ งึ วา่ พวกเขาทงั สอง จะกลบั อารามในเวลานี ฉวีชินเหยากบั อาหานกต็ กตะลงึ ไมน่ อ้ ยไปกวา่ ชิงซวีจือ เช่นกนั เพราะภิกษุทีเดินตามหลงั อาจารยอ์ อกมารูปนนั กลบั เป็นศตั รูคอู่ าฆาตตลอดหลายปีมานีของชิงซวีจือ... เจา้ อาวาสหยวนเจวีย สายตาของฉวีชินเหยากวาดมองสลบั ไปมาระหวา่ งใบ หนา้ เขียวคลาํ ของอาจารยก์ บั สหี นา้ สงบนิงของเจา้ อาวาสหยวนเจวีย ในใจคิดคาํ นวณไปมากมาย อาจารยก์ บั เจา้ อาวาสหยวนเจวียทีผา่ นมาไมใ่ ช่อยรู่ ว่ ม กนั ไมไ่ ดด้ งั นาํ กบั ไฟ ตอ่ ใหต้ ายจากกไ็ มค่ ดิ จะไปมาหาสู่ 1289

หรอกหรอื ... อีกอยา่ งถา้ หากนางจาํ ไมผ่ ิด หลายวนั ก่อนเจา้ อาวาส หยวนเจวียถกู ทางการจบั กมุ ตวั เพราะมีโจรบกุ เขา้ มาใน วดั แลว้ เวลานีกลบั มาเดนิ เขา้ ออกอารามชิงอวินอยา่ ง เปิดเผยไดอ้ ยา่ งไรกนั ฉวีชินเหยามีความสงสยั อดั แนน่ เตม็ ทอ้ ง เพือไมใ่ หเ้ ป็น การเสียมารยาท ไมอ่ าจจอ้ งมองเจา้ อาวาสหยวนเจวียอ ยตู่ ลอดได้ จงึ ตอ้ งหนั ไปมองอาจารยด์ ว้ ยสายตาระแวง สงสยั แทน ชิงซวีจือไมค่ ดิ จะอธิบายใหล้ กู ศษิ ยท์ งั สองฟังแตอ่ ยา่ งใด มองขา้ มสายตาของฉวีชินเหยาไปโดยสนิ เชิง แลว้ เดิน 1290

นาํ เจา้ อาวาสหยวนเจวียออกไปนอกอาราม เมือคนทงั สองเดินผา่ นอาหาน หยวนเจวียทนไมไ่ หวจน ตอ้ งชะงกั ฝีเทา้ มองหนา้ อาหานเงียบๆ แววตาสะทอ้ น ความเวทนาและอาดรู อยเู่ ลอื นราง อาหานมองหนา้ หยวนเจวียดว้ ยความสบั สน แลว้ กห็ นั ไปมองอาจารยเ์ พราะไมร่ ูจ้ ะทาํ อยา่ งไรดี ชิงซวีจือกระแอมกระไอเสียงดงั คาํ หนงึ หยวนเจวียถงึ ได้ สติกลบั คืนมา ละสายตาไปจากใบหนา้ ของอาหาน สอง มือยกขนึ ประนมกลา่ วกบั ชิงซวีจือวา่ “โปรดหยดุ ก่อน ไมจ่ าํ เป็นตอ้ งสง่ ” นาํ เสยี งสงบนิงดจุ สายนาํ เหมือนเชน่ เคย พาใหใ้ จคนรูส้ กึ ผอ่ นคลายตามไปดว้ ย 1291

ชิงซวีจือแคน่ เสียงขนึ จมกู “ไมค่ ดิ จะไปสง่ เจา้ อยแู่ ลว้ เดินไปดีๆ ละ่ ” แมว้ า่ จะพดู จาเชน่ นี แตก่ ลบั ยืนนิงอยู่ กลางลานเรอื นไมข่ ยบั จนกระทงั สายตามองสง่ เงารา่ ง หยวนเจวียหายลบั ไปถงึ คอ่ ยเดนิ กลบั หอ้ ง ฉวีชินเหยาตามหลงั อาจารยไ์ ปตดิ ๆ อยากจะถาม อาจารยเ์ หลือเกินวา่ เพราะเหตใุ ดหยวนเจวียถงึ มาที อารามชิงอวิน แตเ่ หลอื บมองหนา้ อาจารยท์ ีอมึ ครมึ คลา้ ยจะมีฝนตกกแ็ ลบลนิ ออกมาเงียบๆ กลืนคาํ พดู ทงั หมดกลบั ไป บรรยากาศในหอ้ งเงียบสนิทจนเขม็ หลน่ ยงั ไดย้ นิ เสียง ผา่ นไปพกั ใหญ่ก็เป็นอาหานเอย่ ก่อนอยา่ งไมร่ ูท้ ีตายวา่ 1292

“อาจารย์ ขา้ กบั อาเหยาใชย้ นั ตแ์ ยกวิญญาณทดสอบ แลว้ วา่ ศพของเหวินเหนียงมีกลนิ อายชวั รา้ ยอยจู่ รงิ ” รา่ งกายของชิงซวีจือขยบั ไหวเลก็ นอ้ ย ก่อนจะกวาดสาย ตามองไปทีฉวีชินเหยา ฉวีชินเหยารบี ขยบั นงั หลงั ตรง เลา่ สงิ ทีนางคน้ พบในชว่ ง หลายวนั มานีใหอ้ าจารยฟ์ ังแตโ่ ดยดี เพราะกลวั วา่ อาจารยจ์ ะไมเ่ ชือขอ้ สนั นิษฐานของนาง ถงึ ขนาดนาํ หอ่ กระดาษทีหอ่ ผมของเหวินเหนียงเอาไวอ้ อกมาอีกครงั ใชย้ นั ตแ์ ยกวญิ ญาณทดสอบตอ่ หนา้ อาจารย์ ชิงซวีจือหรตี าลงเลก็ นอ้ ย มองเหน็ วา่ ยนั ตแ์ ยกวิญญาณ เพิงจะขยบั เขา้ ใกลเ้ สน้ ผมในหอ่ กระดาษ เปลวไฟสี 1293

นาํ เงินกล็ กุ พบึ บนกระดาษยนั ตท์ นั ที สหี นา้ ของชิงซวีจือเปลยี นไปเครง่ เครยี ดขนึ เรอื ยๆ “เหวิ นเหนียงผนู้ ีกค็ ือสตรที ีผกู คอตายในหอ้ งขงั ?” ฉวีชินเหยาพยกั หนา้ มองอาจารยด์ ว้ ยแววตาหยงั เชิง “ในบรรดาสตรผี งิ คงั ฟางทีตายไป มีนางเพียงคนเดียวที อวยั วะบนใบหนา้ อยคู่ รบถว้ น แลว้ ก็มีศพนางเพียงคน เดียวทีไมเ่ คยใชค้ นั ฉ่องไรข้ อบเขตทดสอบ ถา้ หากไมใ่ ช่ เพราะบงั เอิญไดย้ นิ พีเฝิงเอย่ ถงึ ขา้ กค็ ดิ ไมอ่ อกวา่ จะใช้ ยนั ตแ์ ยกวิญญาณมาตรวจสอบศพของนาง” 1294

สีหนา้ ของชิงซวีจือยาํ แยด่ ไู มไ่ ดข้ นึ มาโดยพลนั ลกุ ขนึ มา เดินจาํ กลบั ไปมาสองกา้ วอยา่ งรวดเรว็ ก่อนจะหยดุ ฝีเทา้ กะทนั หนั มองไปทางฉวีชินเหยากบั อาหาน “พวกเจา้ คงจะจาํ ทีอาจารยเ์ คยบอกเอาไวไ้ ดว้ า่ ในโลก ปีศาจมีวชิ ามารทีโหดเหียมอาํ มหติ หาใดเปรยี บอยวู่ ชิ า หนงึ มีชือวา่ ‘ปราณหยางยอ้ นคืน’ เมือหนงึ รอ้ ยปีก่อน เคยมีปีศาจหาหนทางช่วยสหายทีตายไปใหฟ้ ื นคืนชีพ เทียวควกั อวยั วะทงั หา้ บนใบหนา้ ผคู้ นแลว้ นาํ มารวมกนั จากนนั ทาํ พิธีเรยี กวญิ ญาณ เพราะวิชามารนีทาํ ใหเ้ กิด เหตโุ หดรา้ ยนองเลือดมากเกินไป จนทกุ วนั นีทางฝ่าย พทุ ธและเตา๋ ยกใหเ้ ป็นวชิ ามารอนั ดบั หนงึ ในใตห้ ลา้ !” ฉวีชินเหยากบั อาหานพยกั หนา้ รบั พรอ้ มกนั “ยอ่ มจาํ ได้ 1295

อยแู่ ลว้ ” ชิงซวีจือหวั เราะเยย้ หยนั ตนเอง “แตว่ า่ วิชามารเช่นนีมา เกิดขนึ ใตจ้ มกู ตวั เอง อาจารยก์ ลบั โอหงั ถือดีเกินไป ไม่ อาจพบความผดิ ปกติของเรอื งนีไดท้ นั ทว่ งที ปลอ่ ยให้ ยืดเยือมานาน จนสดุ ทา้ ยเกือบกลายเป็นหายนะครงั ใหญ่!” ฉวีชินเหยาเหน็ ชิงซวีจือมีสีหนา้ ยาํ แยก่ วา่ ทีเคยเป็นมาก็ รูส้ กึ ตกใจอยา่ งยิง รบี ลกุ ขนึ เอย่ เรยี ก “อาจารย.์ ..” ชิงซวีจือโบกมืออยา่ งไมใ่ สใ่ จ สีหนา้ มีความเหนือยลา้ ฉายชดั 1296

“สาเหตทุ ีไมพ่ บรอ่ งรอยวญิ ญาณรา้ ยแผลงฤทธิบนรา่ ง ของพวกเซวียหลีเออ๋ ร์ ก็เพราะวา่ การตายของพวกนาง เป็นฝีมือคนธรรมดา ปีศาจรา้ ยทีอยเู่ บืองหลงั นนั ไม่ อยากใหค้ นทางฝ่ายพทุ ธและเตา๋ เกิดความระแวงสงสยั จาํ ตอ้ งยืมมือใครบางคนไปชิงอวยั วะทงั หา้ มาเพือนาํ มา ใชว้ างคา่ ยกลประกอบพิธี ฉะนนั ไมว่ า่ พวกเราจะใช้ คนั ฉ่องไรข้ อบเขตตรวจสอบอยา่ งไรก็ไมส่ ามารถหา เบาะแสไดว้ า่ มีปีศาจมาเกียวขอ้ งกบั คดีนี” “การตายของเหวินเหนียงเป็นเหตไุ มค่ าดคดิ ในแผนการ ของคนรา้ ยโดยแท้ แมว้ า่ นางจะไมใ่ ชเ่ ปา้ หมายในการ เก็บรวบรวมอวยั วะของปีศาจ แตค่ งมีเหตผุ ลบางอยา่ ง ทาํ ใหต้ อ้ งโดนคนรา้ ยฆา่ ปิดปาก เพราะตอนนนั นางโดน 1297

คมุ ขงั อยใู่ นศาลตา้ หลี คนรา้ ยไมอ่ าจแฝงตวั เขา้ ไปในคกุ ได้ แตว่ า่ ปีศาจตนนนั ไปไหนมาไหนไดโ้ ดยอิสระ ทาํ ให้ นางเป็นผเู้ คราะหร์ า้ ยเพียงคนเดียวในคดีนีทีตายดว้ ย เงือมมือปีศาจ” ฉวีชินเหยาพยกั หนา้ เงียบๆ ในทีสดุ กเ็ ชือมตอ่ กนั แลว้ ขอ้ สนั นิษฐานของอาจารยก์ บั สงิ ทีนางคิดไดก้ อ่ นหนา้ นี ไมแ่ ตกตา่ งกนั เลย “อาจารย์ ตอนนีพวกเราจะรบั มือกบั ปีศาจตนนนั อยา่ ง ไรดี” ชิงซวีจือลกุ ขนึ เดินวนกลบั ไปมาสองกา้ ว บน่ พมึ พาํ ขนึ มาวา่ “สว่ นทียงุ่ ยากของคดีนีอยทู่ ีนอกจากจะมีปีศาจ 1298

บงการอยเู่ บืองหลงั แลว้ ยงั มีคนรา้ ยทีเตม็ ใจใหป้ ีศาจใช้ งานอีกหนงึ คน อยากจะหาตวั ปีศาจก็ไมใ่ ช่เรอื งง่ายอยู่ แลว้ ทงั ยงั ตอ้ งหาตวั คนรา้ ยทา่ มกลางผคู้ นมากมาย ยงิ ไมต่ า่ งอะไรกบั การงมเขม็ ในมหาสมทุ รเลยสกั นิด” ฉวีชินเหยาขมวดคิว “อาจารย์ ขา้ จาํ ไดว้ า่ ใน ‘คมั ภีร์ ปีศาจ’ มีบนั ทกึ ไวว้ า่ วชิ า ‘ปราณหยางยอ้ นคืน’ นบั ตงั แตก่ ารรวบรวมอวยั วะทงั หา้ จนถงึ การวางคา่ ยกลทาํ พธิ ี อยา่ งมากทีสดุ ใชเ้ วลาไมเ่ กินหนงึ รอ้ ยวนั ตอนนีผา่ น วนั ทีพบศพผตู้ ายคนแรกมาสองเดือนแลว้ ปีศาจตนนนั กลบั ยงั รวบรวมอวยั วะทงั หา้ ไดไ้ มค่ รบ พวกเขาทมุ่ เท แรงใจวางแผนมานานถงึ เพียงนี ไมม่ ีทางยอมใหล้ ม้ เหลวในช่วงสดุ ทา้ ยแน่ ขา้ เดาวา่ พวกเขาจะตอ้ งทาํ ทกุ วิถีทางเพือหาเปา้ หมายตอ่ ไปในเวลาอนั สนั ทีสดุ ” 1299