บุปผารัตติกาลแห่งฉางอัน 1-601-1316

อก การสอบชว่ งฤดใู บไมผ้ ลยิ าวนานสามวนั เตม็ เมือฉวีจือ อวีและเฝิงป๋ ออวีออกมาจากสนามสอบกซ็ บู ผอมลงไป มากทีเดียว แมว้ า่ คนทงั สองจะมีสหี นา้ อดิ โรย แตก่ ลบั มีทา่ ทีกระตือ รอื รน้ อยา่ งเหน็ ไดช้ ดั เฝิงป๋ ออวีไดย้ ินมาวา่ คาํ คืนนีหอตง ไหลจะจดั งานเลยี งดอกโบตนั จงึ เสนอความเหน็ วา่ พวก เขาน่าจะไปรว่ มชมความคกึ คกั ดว้ ย ฉวีจืออวีตอบรบั ดว้ ยความยินดี หนั มาเอย่ ถามฉวีชิน 600

เหยาวา่ อยากตามไปดว้ ยหรอื ไม่ แนน่ อนวา่ ฉวีชินเหยาตอบตกลง สามีภรรยาสกลุ ฉวีเหน็ วา่ คนหนมุ่ สาวรูส้ กึ สนอกสนใจ ปานนีกส็ งั กาํ ชบั เสียหลายประโยค ก่อนจะปลอ่ ยให้ พวกเขาออกไปเทียวเลน่ ตามใจ ในอดีตฉวีจืออวีมีรา่ งกายออ่ นแอ ตอ้ งพกั รกั ษาตวั อยทู่ ี บา้ นตลอดทงั ปี มีนอ้ ยครงั เหลือเกินทีจะออกไปหา ความสาํ ราญ ดว้ ยเหตนุ ีฉวีชินเหยาเตบิ ใหญ่จนอายไุ ด้ สบิ สปี ีจงึ เพิงมีโอกาสไดม้ าเดินเตรด็ เตรก่ บั พีชายเป็น ครงั แรก นางรูส้ กึ ตืนเตน้ ดีใจมาก คลอ้ งแขนพีชายพดู จาเจือยแจว้ ไมห่ ยดุ ไปตลอดทาง 601

เฝิงป๋ ออวีถกู หมางเมนิ ไปโดยสนิ เชิง ตอนแรกฉวีจืออวี ยงั รูส้ กึ ไมส่ บายใจอยบู่ า้ ง ตอ่ มาเหน็ วา่ เฝิงป๋ ออวีไมไ่ ด้ แสดงสหี นา้ ข่นุ เคืองถงึ ไดว้ างใจ เฝิงป๋ ออวีฟังฉวีชินเหยาเป็นฝ่ายพดู จาอยเู่ งียบๆ รบั รู้ เพียงวา่ เสยี งของนางกงั วานใสไพเราะ ทว่ งทาํ นองรา่ เรงิ มีชีวิตชีวา ทาํ ใหค้ นฟังอดจะยิมตามไปดว้ ยไมไ่ ด้ “พีชาย รูห้ รอื ไมว่ า่ เพราะอะไรรา้ นนีถงึ ชือวา่ รา้ นผา้ ไหม ซวงเมย่ *” ฉวีชินเหยายืนนิวมือขาวสะอาดหมดจดชีไป ทางถนนฟากหนงึ ฉวีจืออวีกบั เฝิงป๋ ออวีชอ้ นสายตาขนึ มองก็เหน็ รา้ นขาย 602

ผา้ รา้ นหนงึ มีสตรชี าวหดู วงหนา้ งดงามลกึ ซงึ สองนาง ยืนอยตู่ รงหนา้ ประตรู า้ น กาํ ลงั ยืนเทียบผา้ หลายพบั กบั เรอื นรา่ งสตรอี อ่ นเยาวห์ ลายนางอยา่ งกระตือรอื รน้ ผา้ เหลา่ นนั มีสเี ขม้ งดงามหรูหรา ลวดลายสลบั ซบั ซอ้ น เทียบกบั ผา้ ของรา้ นอืนในฉางอนั แลว้ ดมู ีเอกลกั ษณ์ แปลกตาไปอีกแบบ “เพราะวา่ เถา้ แกร่ า้ นผา้ แหง่ นีกค็ ือสตรชี าวหสู องพีนอ้ ง ดงั นนั ถงึ ไดม้ ีชือรา้ นวา่ ซวงเมย่ ” ฉวีชินเหยาเหน็ ฉวีจืออวี กบั เฝิงป๋ ออวีนิงเงียบไปนานจงึ เอย่ อธิบายอยา่ งตงั ใจ “ทีแทเ้ ป็นเชน่ นีเอง” ฉวีจืออวีแสรง้ ทาํ วา่ เขา้ ใจกระจา่ ง ใหค้ วามรว่ มมือกบั นอ้ งสาวอยา่ งอดทน เฝิงป๋ ออวีเหน็ แลว้ กแ็ อบหวั เราะ 603

ฉวีชินเหยาพยกั หนา้ ดว้ ยความพอใจ หนั ไปเหน็ รา้ นคา้ อีกแหง่ หนงึ สีหนา้ มีความยินดีฉายชดั อีกทงั ยงั ดงึ ตวั พี ชายไปทางนนั ดว้ ย “ขนมปีหลวั * ของรา้ นนนั อรอ่ ย มากเลย” หนา้ ประตรู า้ นมีคนตอ่ แถวยาวเหยียดสดุ สายตา ตรง ปากประตมู ีลงั ถงึ ขนาดใหญ่ทีไอรอ้ นกาํ ลงั ลอยฉยุ ตงั อยู่ สองลงั ทนั ทีทีเปิดฝาครอบออก กลนิ หอมกรุน่ ก็โชยมา ปะทะโพรงจมกู ชวนใหค้ นนาํ ลายสอยิง ฉวีชินเหยาเขา้ ไปตอ่ แถวยาวเหยียดนนั ดว้ ยความคกึ คกั รอคอยอยนู่ านสองนาน ในทีสดุ สองมือของนางก็ได้ ประคองขนมปีหลวั รอ้ นๆ ไวส้ ามลกู ก่อนจะเอย่ ชกั ชวน 604

พวกเขาเขา้ รา้ นไป หลงั จากนงั ลงนางก็สง่ ลกู หนงึ ใหฉ้ วีจืออวี แลว้ หนั ไป กลา่ วกบั เฝิงป๋ ออวีวา่ “พีเฝิง ทา่ นก็ลองชิมดสู เิ จา้ คะ” นางกลา่ วพลางเลกิ ผา้ โปรง่ ทีติดกบั หมวกออก ยมิ แยม้ เบิกบานขณะทีสง่ ขนมปีหลวั ถงึ มืออีกฝ่าย เมือเฝิงป๋ อ อวีเงยหนา้ ขนึ มาจงึ มองเหน็ ใบหนา้ งามสกุ สกาวดงั ดวง จนั ทรโ์ ดยไมต่ งั ใจ รวมถงึ นยั นต์ าสีดาํ ขลบั เป็นประกาย รอยยมิ ใสกระจ่างบรสิ ทุ ธิ ทาํ ใหห้ วั ใจรูส้ กึ อบอนุ่ ขนึ มา โดยไรเ้ หตผุ ล จะวา่ ไปแลว้ ฐานะทางบา้ นของเขาอตั คดั ขดั สน ระหวา่ ง เดนิ ทางมาไกลถงึ ฉางอนั เนืองจากพานพบอปุ สรรคไป 605

เสียทกุ อยา่ ง โดนผคู้ นมองดว้ ยสายตาดถู กู เหยียดหยาม ไมน่ อ้ ย พอมาถงึ ฉางอนั แลว้ ความเจรญิ รุง่ เรอื งที ประจกั ษช์ ดั ตรงหนา้ ยงิ ทาํ ใหเ้ ขาไมร่ ูจ้ ะวางตวั อยา่ งไรดี ไปชวั ขณะ ภายหลงั เมือเขามาถงึ หอเจาเจาครงั แรกก็ไดร้ บั คาํ ชืนชม จากอาจารยจ์ ีวา่ มีพรสวรรคโ์ ดดเดน่ นอกจากจะรงั ให้ เขาพกั คา้ งแรมทีนนั แลว้ ยงั กลา่ วดว้ ยความมนั ใจเตม็ เปียมวา่ การสอบในปีนีเขาจะตอ้ งเป็นอนั ดบั หนงึ แนน่ อน นบั จากนนั เป็นตน้ มาเขาก็มีชือเสียงโดง่ ดงั ในหมบู่ ณั ฑิต เมืองฉางอนั สหายรว่ มสาํ นกั ทีเคยเมินเฉยตอ่ เขาจ่ๆู ก็ เขา้ มาแสดงนาํ ใจไมตรี มีแคฉ่ วีจืออวีคนเดียวทีไมเ่ คยเยน็ ชากบั เขามาตงั แตแ่ รก 606

พบหนา้ กนั พอทกุ คนเขา้ มาประจบสอพลอเขาก็ไมเ่ คย ปฏิบตั ติ อ่ เขาแตกตา่ งจากทีผา่ นมา ยงั คงเรยี บง่ายและ จรงิ ใจอยา่ งเสมอตน้ เสมอปลาย สมกบั เป็นวิญ ชู นผู้ สภุ าพถอ่ มตนโดยแท้ แมฉ้ วีชินเหยานอ้ งสาวของเขาจะไมส่ ขุ มุ เยือกเยน็ และ สาํ รวมกิรยิ าเชน่ พีชาย แตก่ ลบั เป็นสตรที ีรา่ เรงิ เปิดเผย ยงิ กวา่ สตรนี างใดทีเขาเคยพบเจอมา เวลาอยดู่ ว้ ยกนั แลว้ ราวกบั มีสายลมฤดใู บไมผ้ ลพิ ดั ผา่ นใบหนา้ ทาํ ให้ รูส้ กึ สบายใจอยา่ งบอกไมถ่ กู กลนิ หอมของขนมปีหลวั ลอยฟงุ้ มาถงึ ปลายจมกู เขายิม พลางรบั ขนมมาจากมือฉวีชินเหยา ลองกดั ชิมคาํ หนงึ เงียบๆ ตวั แปง้ กรุบกรอบไมเ่ หนียวไมม่ นั นาํ แกงสง่ กลนิ 607

หอมอบอวลทวั โพรงปาก รสชาติอรอ่ ยลาํ กวา่ ขนมปี หลวั ทวั ไปจรงิ ๆ “อรอ่ ยหรอื ไม”่ ฉวีชินเหยาหนั มาถามฉวีจืออวีและ เฝิงป๋ ออวีดว้ ยนาํ เสียงคาดคนั บรุ ุษทงั สองพยกั หนา้ พรอ้ มกนั แสดงการยอมรบั รสชาติ ทีฉวีชินเหยาใหล้ มิ ลอง ฉวีชินเหยายกยิมจนดวงตาหยีโคง้ ดจุ จนั ทรเ์ สยี ว กลา่ ว อยา่ งองอาจผงึ ผายวา่ “ในเมืองฉางอนั ยงั มีรา้ นขาย ของอรอ่ ยๆ อีกไมน่ อ้ ย วนั หนา้ ถา้ มีโอกาส พวกเราคอ่ ย ออกมากินอีก” 608

เมือเดินออกจากรา้ นขายอาหาร เดินอีกไมน่ านก็มาถงึ หอตงไหล นบั วา่ มาเรว็ กอ่ นเวลาอยมู่ าก แขกทีมาเยือน ยงั เดินเขา้ รา้ นเป็นกลมุ่ เพียงสองสามกลมุ่ เทา่ นนั “หลงจู๊ ชนั บนยงั มีหอ้ งวา่ งหรอื ไม”่ ฉวีจืออวีไมค่ าดหวงั อะไร เอย่ ถามพอเป็นพิธี “คณุ ชายมาไดจ้ งั หวะเลยขอรบั หอ้ งบนชนั สองเดมิ ทีมี ผจู้ องเอาไว้ แตว่ า่ แขกทีจองไวต้ ิดธุระกะทนั หนั มาไมไ่ ด้ แลว้ ถงึ ไดม้ ีหอ้ งวา่ งหอ้ งหนงึ พอดี ทกุ ทา่ นเชิญทางนี” 609

พวกฉวีจืออวีลว้ นดีใจจากคาํ ตอบทีคาดไมถ่ งึ นี กอ่ นจะ เดินตามหลงจ๊ขู องรา้ นขนึ ไปบนชนั สอง เมือนงั ลงทีโต๊ะแลว้ หอ้ งดา้ นขา้ งมีเสียงบรุ ุษสนทนากนั ลอยมาแผว่ เบา ฉวีชินเหยาไมค่ ิดจะสนใจอะไร นาง ถอดหมวกมา่ นแพรลง ชะโงกตวั ครงึ หนงึ ลงไปมองดา้ น ลา่ งกม็ องเหน็ เรอื นขนาดเลก็ ทีสรา้ งอยา่ งประณีตเป็น เอกลกั ษณ์ กลางเรอื นปลกู ตน้ โบตนั เอาไวเ้ ตม็ ไปหมด แตน่ ่าเสียดายมีเพียงตน้ สมี ว่ งออ่ นตน้ เดียวทีบานสะพรงั สว่ นตน้ อืนนนั ยงั เป็นกิงทีมีดอกตมู ประปราย 610

“น่าเสียดายโดยแท้ ดอกโบตนั ผลบิ านแคต่ น้ เดียว” ฉวี ชินเหยาถอนหายใจดว้ ยความเสียดายอยา่ งยิง ฉวีจืออวีสา่ ยหนา้ พลางเอย่ ยมิ ๆ วา่ “วนั นีหอตงไหลยก เวน้ คา่ สรุ า พวกเรามาถงึ เรว็ ยงั มีโอกาสนงั ชมดอกไมท้ ี ชนั สอง จะวา่ ไปกเ็ ป็นโอกาสทีหาไดย้ ากเหลอื เกินแลว้ เดก็ สาวโลภมากอยา่ งเจา้ ยงั ไมร่ ูจ้ กั พออีก” เฝิงป๋ ออวีมองสาํ รวจโดยรอบ เอย่ รบั คาํ วา่ “คดิ วา่ เจา้ ของหอตงไหลคงเป็นผมู้ ีความชืนชอบทีโดดเดน่ ทีเดียว ไมใ่ ช่เพียงแคพ่ อ่ คา้ ทวั ไปทีชอบคยุ โวโออ้ วด พวกเจา้ ลองดสู ิ ภาพวาดทีแขวนประดบั ผนงั เป็นฝีมือของจิตรกร ผมู้ ีชือเสยี งทงั นนั ” 611

ฉวีจืออวีลกุ ขนึ พนิ ิจดโู ดยละเอียดพลางเอย่ ยมิ ๆ วา่ “เมือกอ่ นคลา้ ยเคยไดย้ ินวา่ เจา้ ของหอตงไหลแหง่ นีเป็น ผสู้ งู สง่ ทา่ นหนงึ ในฉางอนั ปกติแลว้ มีสงิ ทีโปรดปราน เป็นพเิ ศษอยสู่ องอยา่ งคือดอกโบตนั และสรุ า ดว้ ยเหตนุ ี ถงึ ไดเ้ ปิดหอตงไหลทีมีทงั สรุ าเลศิ รสและดอกโบตนั เพือ ใชเ้ ป็นสถานทีสานสมั พนั ธส์ หายผรู้ ูใ้ จ พดู คยุ เรอื งราว ความเป็นไปในชีวติ ” “มนิ า่ เลา่ เจา้ ของทีนีทาํ สงิ ใดเปิดเผยตรงไปตรงมา การ ตกแตง่ ในรา้ นทกุ จดุ ไมธ่ รรมดาสามญั ทีแทก้ ็เป็นคนมี อารมณส์ นุ ทรยี ค์ นหนงึ นีเอง” เฝิงป๋ ออวีเผยสหี นา้ ชืนชม ขา้ งลา่ งมีแขกเหรอื ทยอยเดินเขา้ มาเพิมขนึ มีเสียง เอะอะเซง็ แซล่ อยขนึ มาอยตู่ ลอด ฉวีชินเหยาดืมสรุ าลวีอี 612

รอ้ นควนั ฉยุ ติดกนั ไปหลายจอก รูส้ กึ ปวดทอ้ งเบาเลก็ นอ้ ยจงึ เอย่ ขออภยั พีชายและเฝิงป๋ ออวี สวมหมวกมา่ น แพรแลว้ ปลกี ตวั ไปหอ้ งสขุ า เมือนางเดนิ กลบั มา หอ้ งดา้ นขา้ งมีบา่ วรบั ใชก้ าํ ลงั ยก สรุ าอาหารเดินเขา้ ออกไมข่ าดสาย ฉวีชินเหยามองเขา้ ไปขา้ งในโดยไมไ่ ดต้ งั ใจกม็ องเหน็ วา่ คนทีนงั อยใู่ นหอ้ ง นนั เป็นคณุ ชายแตง่ กายหรูหราสงา่ งาม ขา้ งกายแตล่ ะ คนมีสาวงามคอยปรนนิบตั ิ พวกนางลว้ นเปิดเผยทรวง อกอลา่ งฉ่างครงึ หนงึ ดวงตาเยา้ ยวนคลมุ เครอื ดจุ เสน้ ไหม ยกจอกขนึ เชือเชิญดืมสรุ าอยา่ งกระตือรอื รน้ คณุ ชายทีนงั อยตู่ รงกลางใบหนา้ หลอ่ เหลาดงั หยกงาม ทว่ งทีกิรยิ าสงู สง่ ทวา่ สหี นา้ กลบั เฉยชาไรอ้ ารมณ์ 613

ฉวีชินเหยามองแวบเดียวก็รูว้ า่ คนผนู้ นั คือลนิ เซียว จงึ เอย่ เสียงแผว่ เบาดว้ ยความประหลาดใจ “เหตใุ ดเขาถงึ มาอยทู่ ีนีได”้ สาวงามชดุ แดงขา้ งกายนางนนั รูปโฉมงามหยาดเยมิ ที สดุ โดยเฉพาะดวงตาสดี าํ ขลบั เป็นประกายใสกระจ่าง ช่มุ ฉาํ ดงั สายนาํ คนู่ นั เหลอื บมองเพียงแวบเดียวก็ทาํ ให้ จิตใจสะทา้ นไหว ชา่ งสมกบั คาํ กลา่ วทีวา่ ‘รอยยมิ งาม ลาํ นา่ หลงใหล ดวงตาสกุ ใสตรงึ วิญญาณ’ นางกงึ นงั กงึ พิงรา่ งลนิ เซียว สีหนา้ เฉือยชาเกียจครา้ น รมิ ฝีปากแดงยน่ ยขู่ ณะยกจอกสรุ าในมือจรดปากของลนิ เซียว แขนเสอื หลวมกวา้ งลนื ไหลลงมาตามการเคลือน 614

ไหว เผยใหเ้ หน็ ช่วงไหลท่ ีกลมกลงึ ขาวผอ่ งดงั หิมะครงึ หนงึ ชา่ งเป็นภาพทีงดงามสะกดสายตา ฉวีชินเหยายืน มองอยา่ งตกตะลงึ นิงองึ อยกู่ บั ทีไปชวั ขณะ เมือสมั ผสั ไดว้ า่ มีสายตาใครจบั จอ้ งมองมา ลนิ เซียวก็ หนั ขวบั มองไปทางฉวีชินเหยาอยา่ งรวดเรว็ ฉวีชินเหยา จงึ รบี กม้ หนา้ กดหมวกมา่ นแพรบงั ใบหนา้ สาวเทา้ กลบั หอ้ งพเิ ศษของตนเองอยา่ งวอ่ งไว “เหตใุ ดไปนานถงึ เพียงนี” ฉวีจืออวีเอย่ ถามฉวีชินเหยา ดว้ ยความเป็นหว่ ง 615

“ออ้ ขา้ ทกั คนผิดเจา้ คะ่ ” ฉวีชินเหยารนิ สรุ าใหต้ นเอง จอกหนงึ อธิบายรวบรดั เหมือนไมม่ ีอะไรเกิดขนึ ฉวีจืออวีมองฉวีชินเหยาดว้ ยสายตาเคลอื บแคลง ขณะ กาํ ลงั จะเอย่ ปาก นอกประตกู ็มีเสยี งรอ้ นรนของหลงจ๊ดู งั เขา้ มา “หอ้ งนนั มีแขกเขา้ ไปนงั แลว้ จรงิ ๆ ขอรบั เป็นเพราะขา้ นอ้ ยตดั สนิ ใจโดยพลการถงึ เกิดเรอื งรา้ ยแรงเชน่ นี ขา้ นอ้ ยตายสกั หมืนครงั กไ็ มพ่ อชดใชค้ วามผิด!” “ถา้ อยา่ งนนั เจา้ ก็ไปตายเสีย!” 616

เพิงจะสนิ เสียงนนั ประตหู อ้ งก็ถกู ผลกั เปิดอยา่ งแรง มี กลมุ่ สตรแี ตง่ กายอยา่ งชาวหเู ดินเขา้ มา สตรที ีเดินนาํ หนา้ รูปโฉมงดงามเฉิดฉนั เหนือคนธรรมดา หวา่ งคิวสะทอ้ นความเยอ่ หยิงกดข่มผอู้ ืน ทนั ทีทีเหยียบ ยา่ งเขา้ ประตมู าก็ไลส่ ายตามองพวกฉวีชินเหยาสามคน จากศีรษะจรดปลายเทา้ แลว้ เอย่ ถามหลงจ๊วู า่ “เป็นคน พวกนีทีเขา้ มานงั หอ้ งทีขา้ จองไวก้ อ่ นแลว้ ?” หลงจ๊ใู บหนา้ ขาวซีดดจุ กระดาษ เอย่ ยอมรบั ผิดอยา่ ง หวาดกลวั จนตวั สนั งนั งก “เพราะขา้ นอ้ ยไมฟ่ ังคาํ สงั ของทา่ นใหด้ ี นกึ วา่ คืนนีทา่ นจะไมม่ าชมดอกไมแ้ ลว้ ก็ เลยยกหอ้ งใหแ้ ขกสองสามทา่ นนี...” 617

“ไสหวั ไป!” สตรนี างนีเอย่ ขดั จงั หวะหลงจู๊ หนั มาเชิด คางมองพวกฉวีชินเหยาอยา่ งเยน็ ชา ฉวีชินเหยากบั ฉวีจืออวีไมใ่ ช่พวกยดึ ติดชอบเอาชนะ ถา้ หากเป็นเมือกอ่ นคงยอมใหน้ างไปจะไดจ้ บเรอื ง แตว่ า่ สตรนี างนีวางอาํ นาจบาตรใหญ่ไปแลว้ จรงิ ๆ แทบจะไม่ เหลือทางถอยใหก้ นั แมแ้ ตน่ ิดเดียว ฉวีชินเหยาทงั อบั อายและโกรธเคือง เตรยี มจะลกุ ขนึ ตอบโตส้ กั หลาย ประโยค ฉวีจืออวีรบี ควา้ รา่ งของนางไว้ สบตามองนางอยา่ งลกึ ซงึ ตกั เตือนนางวา่ อยา่ ทาํ อะไรววู่ าม 618

เรอื งเลก็ นอ้ ยไมอ่ ดทนอาจเสยี งานใหญ่ สตรนี างนี ประพฤตติ วั เอาแตใ่ จไรเ้ หตผุ ล คิดวา่ จะตอ้ งมีเบืองหลงั แน่ เหตใุ ดจะตอ้ งหาเรอื งลาํ บากใสต่ วั เพราะความหนุ หนั พลนั แลน่ ดว้ ย ฉวีจืออวีกบั เฝิงป๋ ออวีเขา้ ใจหลกั การขอ้ นีเป็นอยา่ งดี เหลอื บมองสตรนี างนนั ดว้ ยสายตาราบเรยี บแลว้ ลกุ ขนึ เตรยี มเดนิ ออกจากหอ้ ง ใครจะรูว้ า่ สตรนี างนนั เหน็ กลมุ่ คนตรงหนา้ ชกั ชา้ ไมย่ อม ขยบั ก็นกึ วา่ พวกเขามีเจตนาทา้ ทายนาง จงึ กลา่ วอยา่ ง เดือดดาลวา่ “บงั อาจทีสดุ ! กลา้ เลน่ แง่ตอ่ หนา้ ขา้ รึ เส วียหนู หงหนู เขา้ ไปสงั สอนพวกมนั ใหห้ ลาบจาํ !” 619

สาวใชท้ ีอยดู่ า้ นหลงั นางหลายคนเอย่ รบั คาํ เดนิ ปรเี ขา้ มาขวางหนา้ พวกฉวีชินเหยาเอาไว้ ออกหมดั วอ่ งไวปาน สายลม พงุ่ เขา้ โจมตีคนทงั สามพรอ้ มกนั ในทีสดุ ฉวีชินเหยากห็ มดสนิ ความอดทน ยกมือขนึ สกดั ไว้ บีบใหห้ มดั ของสาวใชต้ รงหนา้ ยกคา้ งอยกู่ ลาง อากาศ จากนนั ยกเทา้ ขนึ เตะตรงทอ้ งนอ้ ยของสาวใชค้ น ตรงกลางทนั ที สาวใชน้ างนนั เจบ็ ปวดไมเ่ บา นางแคน่ เสียงขนึ จมกู อยา่ งมีโทสะแผว่ เบา สตรนี างนนั ไมค่ าดคดิ วา่ ฉวีชินเหยาจะมีฝีมือรา้ ยกาจ เชน่ นี นางยิงโกรธจดั หนั ไปตะคอกใสส่ าวใชอ้ ีกหลาย 620

คนดา้ นหลงั วา่ “มวั ยืนเซอ่ อะไรอยู่ เขา้ ไปจดั การนาง จนกวา่ จะหมอบราบคาบ!” ชวั พรบิ ตากม็ ีสาวใชอ้ ีกหลายคนวงิ เขา้ มาขวางพวกฉวี ชินเหยา เดมิ ทีหอ้ งสว่ นตวั นีก็คบั แคบอยแู่ ลว้ พอมีคน มากเขา้ จงึ โอบลอ้ มทงั สามคนเอาไวช้ นิดไมเ่ หลอื ชอ่ ง วา่ ง เพียงแคฉ่ วีชินเหยาก็แลว้ ไปเถิด ฉวีจืออวีกบั เฝิงป๋ ออวี ไมเ่ ป็นวรยทุ ธท์ งั คู่ สาวใชพ้ วกนนั ลว้ นเป็นยอดฝีมือไร้ สงั กดั พวกเขาสองคนจะตา้ นทานไดอ้ ยา่ งไร เพียงไมก่ ี อดึ ใจกต็ อ้ งรบั หมดั หนกั หนว่ งไปหลายหมดั เลยทีเดียว ฉวีชินเหยาทงั รอ้ นใจทงั โกรธเคือง ไมส่ นใจอะไรทงั นนั 621

แลว้ สองมือวาดรา่ ยคาถา แอบใชอ้ าคมพรางตาอยา่ ง เงียบๆ สาวใชห้ ลายคนรบั รูแ้ คว่ า่ ใตฝ้ ่าเทา้ จ่ๆู ก็มีสงิ กีดขวางนบั ไมถ่ ว้ น แมพ้ วกฉวีชินเหยาจะอยตู่ รงหนา้ แลว้ แทๆ้ แต่ พอยกเทา้ ขนึ กลบั ถกู ตรงึ กบั พืนดนิ แตล่ ะคนรา่ งเหยียด ตรงเป็นทอ่ นไม้ ลม้ โครมครามลงไปเป็นทิวแถว “ไมค่ ิดวา่ เจา้ ยงั รูว้ ชิ ามารดว้ ย!” สตรนี างนนั มองเหน็ อยา่ งชดั เจน สีหนา้ แปรเปลยี นโดยฉบั พลนั รบี ถอยออก ไปนอกประตหู อ้ งอยา่ งรวดเรว็ เอานิวชีงอเขา้ หานิวหวั แมม่ ือเป็นวงกลม สง่ เสียงผวิ ปากลงไปขา้ งลา่ งครงั หนงึ ฉวีชินเหยาเหน็ สถานการณท์ าํ ทา่ จะเลวรา้ ย รบี ลากตวั 622

พีชายกบั เฝิงป๋ ออวีเดนิ ผา่ นรา่ งสตรนี างนนั ออกไป นางไดย้ นิ เสยี งฝีเทา้ หนกั องึ มาจากตรงบนั ได เนืองจาก ขนั บนั ไดรบั นาํ หนกั ไดไ้ มม่ าก สง่ เสยี งลนั ดงั เอียดอ๊าด ทนั ใดนนั บนบนั ไดกป็ รากฏเงารา่ งใหญ่ยกั ษ์ เสยี งไมล้ นั จากบนั ไดยิงเขา้ มาใกลม้ ากเทา่ ไร เงามืดนนั ก็ยงิ มีขนาดใหญ่มากขนึ ชวั พรบิ ตาเดียวกม็ ีบรุ ุษรา่ ง กายใหญ่โตปานเจดียเ์ หลก็ เดนิ ขนึ มาขา้ งบน บรุ ุษรา่ งยกั ษม์ ีความสงู ประมาณเกา้ ฉือ ใบหนา้ เป็นสดี าํ เขม้ ดจุ ถา่ นไม้ สองหมดั แลดทู รงพลงั ดงั คอ้ นเหลก็ พอ กา้ วขนึ มาถงึ ชนั สองเตม็ ตวั ศีรษะกส็ งู เกือบจรดเพดาน 623

สตรนี างนนั เอามือเทา้ สะเอวแลว้ เดินไปหยดุ ตรงหนา้ บรุ ุษรา่ งยกั ษ์ ชีนิวมาทางพวกฉวีชินเหยา เอย่ ปากสงั การอยา่ งโอหงั ถือดี “จบั พวกมนั ทกุ คนมาใหข้ า้ แลว้ โยนเขา้ คกุ ของทางการไปเสยี !” บรุ ุษรา่ งยกั ษเ์ อย่ รบั คาํ นาํ เสยี งราวกบั กลองศกึ ดงั มา จากสนามรบ เสียงนนั ทมุ้ ตาํ แหบพรา่ กวา่ ปกติ เมือลอย มาเขา้ หแู ลว้ ทาํ ใหจ้ ิตใจเกิดความหวาดผวาอยา่ ง ประหลาด ฉวีชินเหยามองบรุ ุษรา่ งยกั ษด์ ว้ ยแววตาเยน็ เยียบ กลา่ ว กบั ฉวีจืออวีและเฝิงป๋ ออวีวา่ “ขา้ จะรบั มือเขาเอง พวก ทา่ นรบี หนีไปกอ่ น” 624

บรุ ุษรา่ งยกั ษร์ ูส้ กึ เหมือนไดย้ ินเรอื งน่าขบขนั ทีสดุ ในใต้ หลา้ “ฮา่ ๆๆ” เสียงหวั เราะแหบพรา่ ทีเปลง่ ออกมาสนั สะเทือนผนงั ทวั ทศิ ของหอสรุ าแหง่ นี *ฟาง (坊) ความหมายโดยทวั ไปแปลวา่ ตรอกซอก 625

ซอย แตใ่ นสมยั ราชวงศถ์ งั วางผงั เมืองฉางอนั แยกพืนที แตล่ ะยา่ นแตล่ ะชมุ ชนเป็นตารางแบง่ ชดั ใชค้ าํ วา่ ‘ฟาง’ เรยี กเขตพืนทีบรหิ ารภายในชว่ งถนนหนงึ ๆ ซงึ มีประตู เปิดปิดทงั สดี า้ นเป็นเวลา มีทางแยกยอ่ ย ตรอก และ ซอยอยใู่ นฟางอีกทีหนงึ *โคว่ ตนั หมายถงึ นาํ ยายอ้ มสเี ลบ็ ใหแ้ ดงในสมยั โบราณ โดยนาํ กลบี ดอกไมส้ แี ดงสดมาตาํ ใหเ้ ละผสมกบั สารสม้ นาํ ไปทาเลบ็ และใชผ้ า้ พนั หมุ้ ไวช้ วั เวลาหนงึ เพือ ใหเ้ กิดสี * ชาวหู เป็นคาํ ทีคนจีนในสมยั โบราณใชเ้ รยี กชนเผา่ ตา่ งๆ ในแถบมองโกเลีย 626

*ซวงเมย่ หมายถงึ พีนอ้ งสองสาว * ขนมปีหลวั ขนมแปง้ อบแบบใสไ่ สช้ นิดหนงึ มีทงั ไส้ เนือสตั วแ์ ละไสผ้ ลไม้ บปุ ผารตั ตกิ าลแหง่ ฉางอนั ตอนที 11 : บทที 6.1 ฉวีจืออวีไมร่ ูเ้ รอื งกาํ ลงั ภายใน แตเ่ มือไดย้ ินเสยี งหวั เราะ ของบรุ ุษรา่ งยกั ษผ์ นู้ ีก็คาดเดาไดว้ า่ ฝีมือของเขาคงจะ รา้ ยกาจเป็นแน่ เกรงวา่ ฉวีชินเหยายงั หา่ งชนั เกินกวา่ จะ เป็นคตู่ อ่ สขู้ องเขา ฉวีจืออวีรูส้ กึ รอ้ นใจยิงนกั ขณะกาํ ลงั ขบคดิ วา่ จะใชว้ ธิ ี 627

ใดหลอกลอ่ บรุ ุษรา่ งยกั ษอ์ อกไป เฝิงป๋ ออวีกลบั กา้ วออก ไปขา้ งหนา้ เสียก่อน “เป็นบรุ ุษมีศกั ดศิ รี จะใหส้ ตรมี าปกปอ้ งไดอ้ ยา่ งไร นอ้ ง ฉวี เจา้ ไปกอ่ น อยา่ งมากขา้ กบั เหวนิ หยว่ นก็สกู้ บั เขาจน ตายกนั ไปขา้ งหนงึ ” เขาหนั ไปมองสตรใี นชดุ ชาวหอู ยา่ ง เยน็ ชา “ผใู้ ชอ้ าํ นาจขม่ เหงผอู้ ืน ผคู้ นตา่ งดแู คลน คิด จะจบั พวกเราเขา้ คกุ อยา่ งไรก็ตอ้ งมีเหตผุ ลกนั บา้ ง” ก่อนหนา้ นีสตรนี างนนั ไมท่ นั ไดส้ งั เกตรูปรา่ งหนา้ ตาของ เฝิงป๋ ออวีอยา่ งละเอียด พอไดย้ นิ เช่นนีก็หนั ขวบั ไปมอง ดว้ ยแววตากรุน่ โกรธ บงั เอิญประสานสายตาเหยียด หยามของเฝิงป๋ ออวีทีมองมาพอดี 628

เดิมทีเขาก็มีหนา้ ตาหลอ่ เหลาสะกดสายตาอยแู่ ลว้ แต่ เมืออยใู่ นอารมณเ์ กรยี วกราด เคา้ โครงใบหนา้ ยงิ คม กรบิ เยือกเยน็ ดวงตายงิ ดาํ ขลบั กวา่ ปกตอิ ยา่ งเหน็ ไดช้ ดั ผิวเนียนละเอียดดจุ หยก เวลายืนอกผายไหลผ่ งึ กลาง หอ้ งโถงมีความสงา่ งามโดดเดน่ เฉพาะตวั ใบหนา้ ของสตรนี างนนั รอ้ นผา่ วขนึ มาเลก็ นอ้ ย ตกตะลงึ พดู ไมอ่ อกไปครูห่ นงึ ก่อนจะหนั ไปสงั การบรุ ุษรา่ งยกั ษ์ วา่ “ยงั ...มวั ยืนทาํ อะไรอยู่ รบี ไปจบั คนพวกนีมาให้ ขา้ !” บรุ ุษรา่ งยกั ษก์ า้ วออกไปหาฉวีชินเหยาทีอยใู่ กลม้ ากที สดุ ฝ่ามือใหญ่มหมึ าโบกสะบดั เหมือนพดั เตรยี มจะ ควา้ รา่ งของฉวีชินเหยาเอาไวเ้ หมือนลกู ไก่ตวั จอ้ ย 629

ฉวีชินเหยาไมถ่ อยหนีไมห่ ลบเลียง วาดมือแอบทอ่ ง คาถาไวร้ อทา่ ขณะกาํ ลงั จะจโู่ จมบรุ ุษรา่ งยกั ษเ์ ตม็ กาํ ลงั พลนั มีคนผหู้ นงึ ตวาดขนึ มาวา่ “หยดุ มือ!” เมือบรุ ุษรา่ งยกั ษเ์ หน็ ชดั เจนวา่ ใครมา การเคลอื นไหวก็ หยดุ ชะงกั ไปทนั ใด สว่ นสตรนี างนนั กร็ อ้ งอทุ านดว้ ยความประหลาดใจ “พี หก! พีเจ็ด! พีสบิ เอด็ !” แลว้ วิงไปทางดา้ นหลงั ฉวีชิน เหยาทนั ที ลนิ เซียวเดนิ มาไมก่ ีกา้ วกถ็ งึ ขา้ งกายฉวีชินเหยา 630

บรุ ุษรา่ งยกั ษร์ บี เกบ็ มือ คอ้ มกายคารวะ “ซือจือ...” ลนิ เซียวคาํ รามเสยี งตาํ “ไสหวั ไป!” บรุ ุษรา่ งยกั ษต์ ะลงึ งนั ก่อนจะถอยกลบั ไปดว้ ยสีหนา้ ลาํ บากใจ “พีสบิ เอด็ ” สตรนี างนนั กระทืบเทา้ ดว้ ยความไมพ่ อใจ “นางรูว้ ิชามารดว้ ยนะ เมือครูน่ ียงั รงั แกขา้ ตอ่ ยตีสาว ใชข้ า้ บาดเจบ็ หลายคนอยเู่ ลย” ลนิ เซียวทาํ เป็นไมไ่ ดย้ ิน กม้ หนา้ ลงสาํ รวจสีหนา้ ฉวีชิน 631

เหยาอยา่ งละเอียด กดเสียงลงตาํ ถามวา่ “บาดเจ็บหรอื ไม”่ สายตาของฉวีชินเหยาไพลม่ องไปดา้ นหลงั ลนิ เซียว จงึ เหน็ กลมุ่ คณุ ชายทีอยใู่ นหอ้ งสว่ นตวั เมือครูก่ บั หญิง บาํ เรอ ไมร่ ูว้ า่ เดินออกมาเมือใด พวกเขากาํ ลงั มองมา ทางลนิ เซียวดว้ ยสีหนา้ หลากหลาย สตรชี ดุ แดงทีนงั อยขู่ า้ งลนิ เซียว คะยนั คะยอใหด้ ืมสรุ า ก่อนหนา้ นีกอ็ ยใู่ นกลมุ่ นนั ดว้ ย สหี นา้ ของนางมีความ เมามายสามสว่ น นยั นต์ าคงู่ ามราวกบั คลนื นาํ ยามฤดู ใบไมผ้ ลกิ ระเพือมไหว ฉวีชินเหยาถอนสายตากลบั มา สา่ ยหนา้ แลว้ ตอบวา่ 632

“ขา้ ไมเ่ ป็นไร” ลนิ เซียวยงั มีบางสงิ อยากจะเอย่ ตอ่ ฉวีจืออวีก็เดินเขา้ มาดงึ ตวั ฉวีชินเหยาไปหลบดา้ นหลงั ตนเอง คอ่ ยหนั มา คารวะลนิ เซียวอยา่ งเกรงใจ “ขา้ นอ้ ยฉวีจืออวี ไมท่ ราบ วา่ ทา่ นคือ?” ลนิ เซียวคาดเดาไดว้ า่ เขาคือพีชายของฉวีชินเหยา ก็ คารวะตอบอยา่ งสภุ าพ “ขา้ แซล่ นิ ชืออกั ษรเดียวคือ เซียว” ทีแทก้ ็คือหลนั ออ๋ งซือจือ 633

ฉวีจืออวีเคยไดย้ นิ ฉวีชินเหยาเอย่ ถงึ เขาหลายครงั จงึ ไม่ ไดร้ ูส้ กึ แปลกหกู บั ชือนี คดิ ไปถงึ ทา่ ทางทีเขาปกปอ้ งฉวี ชินเหยาเมือครู่ ในใจฉวีจืออวีก็มีความกระวนกระวาย ผดุ ขนึ มาเลอื นราง กอ่ นจะเอย่ ดว้ ยสีหนา้ เฉยชาอยเู่ ลก็ นอ้ ย “คารวะซือจือ” ลนิ เซียวสมั ผสั ไดถ้ งึ ความเกรงใจเหนิ หา่ งในนาํ เสยี งของ ฉวีจืออวี จงึ อดจะนิงงนั ไปไมไ่ ด้ สตรที ียืนอยทู่ างนนั เหน็ ลนิ เซียวไมส่ นใจนาง กห็ นั ไป ออดออ้ นบรุ ุษชดุ คลมุ ยาวสีนาํ เงินสดปักลวดลายกิเลน ขา้ งกาย “พีเจ็ด! นางคนนนั มาแยง่ หอ้ งพเิ ศษทีขา้ จอง เอาไวก้ ่อน แลว้ ยงั ทาํ รา้ ยสาวใชข้ องขา้ บาดเจบ็ ดว้ ย” 634

“คงั ผิง!” บรุ ุษผนู้ นั มีสหี นา้ นิงขรมึ ลง เสียงทมุ้ ตาํ เอย่ ตาํ หนินาง “เจา้ จะก่อเรอื งกร็ ูจ้ กั ขอบเขตบา้ ง” เดก็ สาวพลนั ตกตะลงึ หนั ไปมองทางบรุ ุษสวมชดุ ผา้ ไหมทอดนิ สีขาวผอ่ งดงั ดวงจนั ทรอ์ ีกคน ทาํ ปากยน่ ยู่ พลางเอย่ วา่ “พีหก...” บรุ ุษทีถกู เรยี กมองตอบนาง ดว้ ยสายตาราบเรยี บ ไมค่ ิดจะเอย่ รบั คาํ แตอ่ ยา่ งใด เหน็ ไดช้ ดั วา่ พีชายทงั หลายไมม่ ีใครคดิ จะออกหนา้ แทน ในทีสดุ นางกต็ ระหนกั ไดว้ า่ ถา้ หากพวั พนั ตอ่ ไปก็เหนือย เปลา่ จงึ ขบกดั รมิ ฝีปากไวไ้ มส่ ง่ เสยี งอีก เพียงแคถ่ ลงึ ตา จอ้ งฉวีชินเหยาอยา่ งชิงชงั เชน่ เดิม ลนิ เซียวกลา่ วกบั ฉวีจืออวีวา่ “เรอื งในคืนนีเกิดขนึ 635

เพราะญาตผิ นู้ อ้ งดือรนั พาลเกเร ขา้ ตอ้ งขออภยั ทกุ ทา่ น แทนนางดว้ ย คิดวา่ พวกทา่ นคงจะตกใจไมน่ อ้ ย เวลานี กด็ กึ มากแลว้ ขา้ จะสง่ พวกทา่ นกลบั จวนเอง” ประโยค หลงั นนั เขาหนั กลบั ไปมองฉวีชินเหยายามเอย่ “ไมจ่ าํ เป็นเลย” ฉวีจืออวียมิ บางๆ “จวนสกลุ ฉวีอยหู่ า่ ง จากทีนีไมไ่ กล พวกเราเดนิ ทางกลบั เองได”้ ดเู หมือนลนิ เซียวคิดอยแู่ ลว้ วา่ ฉวีจืออวีจะตอ้ งเอย่ เชน่ นี จงึ บน่ พมึ พาํ ขนึ “แตต่ อนนีเลยเวลาหา้ มออกนอกเรอื น ยามวกิ าลมาแลว้ ...” พวกฉวีจืออวีสะดงุ้ ตกใจ พอมองออกไปนอกหนา้ ตา่ งก็ จรงิ เสยี ดว้ ย ทอ้ งฟา้ เป็นสีดาํ สนิทดจุ นาํ หมกึ โดยไมร่ ูเ้ นือ 636

รูต้ วั อีกประเดียวพลเฝา้ ระวงั กจ็ ะออกลาดตระเวนตาม ทอ้ งถนน พวกเขาสามคนก็ไมเ่ หมือนทายาทเชือพระ วงศห์ รอื ขนุ นางระดบั สงู ทีมีปา้ ยหอ้ ยเอว สามารถเดนิ ทางไปทีใดกไ็ ดย้ ามคาํ คืน แลว้ จะเดินทางกลบั จวน อยา่ งเอกิ เกรกิ ไดอ้ ยา่ งไร ลนิ เซียวเหน็ ฉวีจืออวีเผยสหี นา้ เกอ้ เขินก็ลอบอมยิมขนึ มาเลก็ นอ้ ย หนั ไปกลา่ วกบั คณุ ชายทา่ ทางสงู ศกั ดทิ ียืน ขา้ งประตหู อ้ งสว่ นตวั หรูหราวา่ “พีหก พีเจ็ด นอ้ งชาย จะสง่ สหายกลบั จวน คงตอ้ งขอตวั กอ่ นแลว้ ” คณุ ชายสองทา่ นนนั เหลอื บมองฉวีชินเหยาดว้ ยแววตา ลกึ ซงึ ยกยิมกวา้ งพลางเอย่ วา่ “ยากนกั ทีพวกเราหลาย คนจะมารวมตวั กนั ใครจะไปรูก้ ลบั ถกู คงั ผงิ ทาํ ใหห้ มด 637

สนกุ เสียได้ ช่างเถิด เจา้ ก็ไปจดั การธรุ ะของเจา้ ” ฉวีชินเหยาเหน็ บรุ ุษทงั สองทว่ งทีกิรยิ าแฝงกลนิ อายสงู ศกั ดิ อีกทงั ยงั เรยี กขานนบั พีนบั นอ้ งกบั ลนิ เซียว เป็นไป ไดว้ า่ คือบตุ รหลานเชือพระวงศ์ จงึ ไมแ่ ปลกใจแลว้ วา่ เหตใุ ดสตรนี างนนั ถงึ วางตวั เยอ่ หยิงถือดีเช่นนี พอเหน็ วา่ สตรนี างนนั ยงั มองมาดว้ ยสายตาไมเ่ ป็นมิตร ฉวีชินเหยาก็รูส้ กึ เบือหนา่ ยขนึ มาทนั ใด หนั หนา้ ไปกลา่ ว กบั พีชายและเฝิงป๋ ออวีวา่ “พวกเราไปกนั เถอะ” สตรนี างนนั เหน็ เฝิงป๋ ออวีหนั หลงั เดินจากไปกต็ ะลงึ งนั ไปชวั ขณะ อยากจะเอย่ ปากพดู อะไรบางอยา่ ง หางตา พลนั เหลอื บเหน็ พีชายทงั สองสง่ สายตาตกั เตือนมาที 638

นาง จงึ ไดแ้ ตม่ องเงารา่ งของเฝิงป๋ ออวีหายลบั ไปตรงมมุ บนั ไดตอ่ หนา้ ตอ่ ตา ฉางหรงกาํ ลงั ยืนกอดอกพดู คยุ สพั เพเหระกบั พวกเวย่ ปอ อยขู่ า้ งรถมา้ พอเหน็ พวกลนิ เซียวเดินลงมาดา้ นลา่ ง ใบ หนา้ กม็ ีความประหลาดใจฉายชดั เดินเขา้ ไปรบั หนา้ แลว้ เอย่ เรยี ก “ซือจือ” คืนนีซือจือถกู องคร์ ชั ทายาทและออู๋ อ๋ งลากตวั มาดืมสรุ า ทีหอตงไหล วา่ กนั ตามธรรมเนียมทีผา่ นมาจะตอ้ งดืม สงั สรรคไ์ ปครงึ คอ่ นคืน เหตใุ ดถงึ ผละจากงานเลยี ง มากลางคนั ได้ ทงั ยงั มีแมน่ างนกั พรตทา่ นนนั เหตใุ ดถงึ มาพบกนั โดยบงั เอิญอีกแลว้ 639

ลนิ เซียวสงั กาํ ชบั ฉางหรง “สง่ คณุ ชายฉวีและคณุ หนฉู วี กลบั จวน” แลว้ หนั มามองเฝิงป๋ ออวี “ขา้ ยงั ไมท่ นั ไดถ้ าม ชือของทา่ นเลย” เฝิงป๋ ออวีคารวะอีกฝ่ายอยา่ งสงบเยือกเยน็ “ขา้ นอ้ ย เฝิงป๋ ออวี เป็นสหายรว่ มสาํ นกั ของคณุ ชายฉวี” ลนิ เซียวลอบสงั เกตเฝิงป๋ ออวีอยา่ งเงียบงนั แลว้ หนั ไป มองฉวีชินเหยา พยกั หนา้ รบั รูน้ ิงๆ สงั ใหเ้ วย่ ปอไปสง่ เฝิงป๋ ออวีกลบั จวนทีพกั ฉวีจืออวีกบั ฉวีชินเหยากลา่ วอาํ ลาเฝิงป๋ ออวี กา้ วขนึ ไป นงั บนรถมา้ แยกกลบั จวนสกลุ ฉวี สว่ นลนิ เซียวควบมา้ 640

ติดตามไปดว้ ย ขณะนีเป็นช่วงหา้ มออกนอกเรอื นยามวกิ าล ถนนทกุ สายในฉางอนั มีเพียงความวา่ งเปลา่ ไมเ่ หน็ เงาของใคร สกั คนเดียว รอบขา้ งบรรยากาศวงั เวงจนนา่ กลวั สองพี นอ้ งนงั อยบู่ นรถมา้ โดยไมพ่ ดู จากนั สกั คาํ ตา่ งคนตา่ ง ขบคดิ เรอื งในใจของตนเอง ฉวีจืออวีมองเสยี วหนา้ ดา้ นขา้ งของนอ้ งสาวอยเู่ งียบๆ หนงึ ปีทีผา่ นมานีนอ้ งสาวเติบโตขนึ รวดเรว็ เหลือเกิน รูป รา่ งของนางสงู ชะลดู กวา่ เดมิ ใบหนา้ กเ็ รมิ สลดั ความ ออ่ นเยาวไ์ รเ้ ดียงสาไปทีละนิด งดงามเปลง่ ประกายขนึ ทกุ วนั สงิ ทีหาไดย้ ากก็คือนางยงั เป็นคนเฉลียวฉลาดใจ กวา้ ง จะดงึ ดดู บรุ ุษใหม้ าชอบพอบา้ งกไ็ มใ่ ชเ่ รอื งแปลก 641

อะไร แตเ่ ขาคิดไมถ่ งึ จรงิ ๆ วา่ จะเป็นหลนั ออ๋ งซือจือทีมี ฐานะแตกตา่ งกนั มากถงึ เพียงนี นบั ตงั แตเ่ รมิ เอย่ วาจาปกปอ้ งฉวีชินเหยาทีหอตงไหล ตอ่ มาก็คมุ้ กนั สง่ พวกเขากลบั จวนดว้ ยตนเอง ทกุ การ กระทาํ ของหลนั ออ๋ งซือจือลว้ นพิเศษกวา่ ปกติ เขาไม่ อาจเกลยี กลอ่ มตนเองใหเ้ ชือไดเ้ ลยวา่ อีกฝ่ายไมม่ ีความ รูส้ กึ ดีๆ ใหน้ อ้ งสาวของเขา พอยอ้ นคดิ ถงึ เหตกุ ารณเ์ มือครูโ่ ดยละเอียด เขาก็ลอบ ถอนหายใจออกมา อาํ นาจเป็นสงิ ทีทรงพลงั นกั เชียว ซือจือลงมือกระทาํ สงิ ใดดผู วิ เผินรอบคอบเหมาะสม ทวา่ ความจรงิ แลว้ กลบั สะทอ้ นอาํ นาจทีแข็งแกรง่ จนไม่ อาจปฏิเสธได้ พวกเขาไมม่ ีเรยี วแรงใดจะตอ่ ตา้ นขดั ขืน 642

ไดแ้ ตป่ ลอ่ ยใหอ้ ีกฝ่ายจดั การตามใจชอบ นอ้ งสาวของเขาเฉลียวฉลาดไปเสยี ทกุ เรอื ง เวน้ แตเ่ รอื ง ราวระหวา่ งชายหญิงทียงั ไมร่ ูเ้ ทา่ ทนั เกรงวา่ คงไมไ่ ดข้ บ คิดถงึ ความหมายลกึ ซงึ เกียวกบั เบืองหลงั การกระทาํ ของซือจือ แตอ่ ีกฝ่ายไมใ่ ช่คนทาํ สงิ ใดโดยไรเ้ ปา้ หมาย ในเมือมีใจรกั ชอบพอ จะไมแ่ สดงออกมาเลยไดอ้ ยา่ งไร แตว่ า่ ทงั สองครอบครวั ฐานะแตกตา่ งกนั มาก จะใหต้ บ แตง่ อยา่ งสมเกียรตกิ ็เป็นไปไดน้ อ้ ยเสยี ยงิ กวา่ นอ้ ย หรอื จะใหน้ อ้ งสาวไปเป็นอนภุ รรยาอีกฝ่ายกนั เลา่ เสียงนอ้ งสาวลอยมาจากขา้ งหู ขดั จงั หวะความคิดของ เขาไป “พีชาย ถงึ บา้ นแลว้ ” 643

ลนิ เซียวลงจากหลงั มา้ ก่อน แลว้ มาหยดุ รออยหู่ นา้ มา่ น รถมา้ พอเหน็ คนทงั สองลงจากรถมาก็มองหนา้ ฉวีชิน เหยาแลว้ เอย่ วา่ “ครงั กอ่ นเรอื งทีจวนหลกู วั กงโชคดีทีได้ คณุ หนฉู วียืนมือชว่ ยเหลือ เพียงแตข่ า้ ยงั มีเรอื งหนงึ ไม่ กระจา่ ง เรอื งนีเกียวพนั ถงึ ความลบั ในจวนหลกู วั กง จะ ขอเชิญคณุ หนฉู วีไปพดู คยุ เป็นการสว่ นตวั ไดห้ รอื ไม”่ ฉวีจืออวีมองลนิ เซียวดว้ ยแววตาเครง่ ขรมึ เขานิงเงียบ ไมป่ รปิ ากออกมาสกั คาํ ทวา่ ดา้ นฉวีชินเหยากลบั พยกั หนา้ ดว้ ยความตกใจ “ซือจือเชิญกลา่ วมาไดเ้ ลย” นางกลา่ วขนึ ก่อนจะเดิน ตามลนิ เซียวไปหลายกา้ ว 644

คนทงั สองหยดุ ยืนอยตู่ รงขา้ มกนั ลนิ เซียวกม้ หนา้ ลง มองฉวีชินเหยา ภายใตแ้ สงจนั ทรก์ ระจา่ งใบหนา้ ของ เดก็ สาวงดงามเปลง่ ปลงั กวา่ ทีเคย โครงหนา้ ทกุ สดั สว่ น ฉาบไลค้ วามนมุ่ นวลของแสงจนั ทรเ์ บาบางราวกบั ดอก กลว้ ยไมใ้ นหบุ เขาลกึ บานสะพรงั ยามคาํ คืน จนกระทงั เบง่ บานในสว่ นลกึ ของหวั ใจเขา ฉวีชินเหยาเหน็ ลนิ เซียวมองหนา้ นางเนินนานโดยไมเ่ อย่ คาํ ใด ในใจพลนั เกิดความสบั สน “ซือจือ?” ลนิ เซียวทาํ จิตใจสงบนิงลง ไตรต่ รองถงึ สงิ ทีจะ บอกกลา่ ว “ครงั กอ่ นเรอื งในจวนหลกู วั กง โชคดีทีเจา้ ยืนมือเขา้ ชว่ ยเหลอื แตน่ า่ เสียดายทีตอนนนั เจา้ จากไป 645

อยา่ งรบี รอ้ น ยงั ไมท่ นั ไดข้ อบคณุ เจา้ ใหด้ ีๆ” “จะเกรงใจไปไย นีเป็นสงิ ทีพวกเราสมควรทาํ อยแู่ ลว้ เจา้ คะ่ ” ฉวีชินเหยาสง่ ยมิ อยา่ งรา่ เรงิ เปิดเผย คดิ ถงึ เมือ สองวนั ก่อนทีฮหู ยนิ หลกู วั กงสง่ คนนาํ เงินสองพนั ตาํ ลงึ ไปมอบใหถ้ งึ อารามชิงอวิน อาจารยย์ มิ กวา้ งจนมองไม่ เหน็ ดวงตาแลว้ บอกวา่ นานมากแลว้ ทีไมเ่ คยพบผจู้ า้ ง วานยอมจ่ายมือเติบปานนี ถงึ ขนาดเฝา้ รอใหจ้ วนหลกู วั กงมีปีศาจโผลม่ าอีกหลายๆ ตวั ดว้ ยซาํ ลนิ เซียวเหน็ ฉวีชินเหยาหวั เราะพลางทาํ หนา้ ตาแปลก พิกล ก็สบั สนทาํ อะไรไมถ่ กู อยบู่ า้ ง แตด่ ทู า่ นางคงไม่ เกบ็ เรอื งทีหอตงไหลในวนั นีมาใสใ่ จ ในทีสดุ หวั ใจที กาํ ลงั หว่ งกงั วลจงึ สงบลงได้ 646

เขาคดิ ทบทวนดแู ลว้ ก็หยิบปา้ ยหยกทีแขวนอยขู่ า้ ง เอวออกมา มองหนา้ ฉวีชินเหยาแลว้ เอย่ วา่ “แมข้ า้ จะ ไมร่ ูว้ า่ เพราะอะไรเจา้ ถงึ มาเป็นนกั พรต แตใ่ นเมือเจา้ ตอ้ งออกนอกเมืองไปจบั ปีศาจอยบู่ อ่ ยๆ ไมม่ ีปา้ ยแขวน เอวจะทาํ อะไรกไ็ มส่ ะดวกนกั ปา้ ยนีเจา้ เกบ็ เอาไวก้ อ่ น ชวั คราว ตอ่ ไปออกไปทีใดตอนกลางคืนจะไดร้ าบรนื ไม่ มีอปุ สรรค” ฉวีชินเหยากม้ หนา้ มองดว้ ยความตกตะลงึ ก็มองเหน็ วา่ กลางฝ่ามือขาวหมดจดดงั หยกของเขามีหยกชินงามรูป ทรงเรยี วรวี างอยู่ เนือหยกเป็นสีเขียวมรกตฉาํ วาว ทอ ประกายระยบิ ระยบั ภายใตแ้ สงจนั ทร์ มองแวบเดียวก็รู้ วา่ ไมใ่ ชข่ องธรรมดาสามญั 647

“นีมนั ...” ฉวีชินเหยารบี รอ้ นจะบอกปัด ลนิ เซียวทาํ สหี นา้ จรงิ จงั เอย่ ขนึ กอ่ น “ตงั แตค่ รงั กอ่ นที เจอปีศาจบนเขาหมงั ซาน ตอ่ มาเกิดเรอื งจฉู ีเออ๋ รใ์ นวงั ขา้ เคยรบั ความช่วยเหลือจากคณุ หนฉู วีหลายครงั หลาย หน ขา้ มีใจอยากจะขอบคณุ มานานแลว้ แตจ่ นใจทีไมม่ ี โอกาสมาตลอด ปา้ ยแขวนเอวชินนีเป็นแคข่ องเลก็ นอ้ ย แทนคาํ ขอบคณุ คณุ หนฉู วีอยา่ ปฏิเสธเลย” ปา้ ยแขวนเอวผา่ นทางสาํ หรบั ฉวีชินเหยาแลว้ เป็นของ หายากทีพบเหน็ แตไ่ มอ่ าจรอ้ งขอโดยแท้ นางรูส้ กึ หวนั ไหวแลว้ จงึ ลอบเหลือบมองฉวีจืออวีดว้ ยความกระวน กระวายแวบหนงึ เหน็ พีชายยืนเอาสองมือไพลห่ ลงั หนั 648

หนา้ ไปอีกทางหนงึ ไมไ่ ดส้ นใจความเคลอื นไหวทางนี แน่นอน ก็ลงั เลอยชู่ วั ครู่ สดุ ทา้ ยก็รบั ปา้ ยหยกมา คิด ปลอบใจตนเองวา่ ก็เป็นแคป่ า้ ยแขวนเอวชินเดียว คงไม่ นบั วา่ เป็นการละเมิดกฎกระมงั ... “ถา้ อยา่ งนนั ...กข็ อบคณุ ซือจือมากเจา้ คะ่ ” ฉวีชินเหยา พนิ ิจพิจารณาปา้ ยหยกในมือ เหน็ วา่ ปา้ ยดา้ นหนงึ แกะ สลกั เป็นมงั กรวารสี เี ลบ็ สว่ นอีกดา้ นเป็นอกั ษร ‘ลนิ ’ ฝีมือการแกะสลกั ประณีตซบั ซอ้ น แคม่ องก็รูว้ า่ เป็นสงิ ของสาํ หรบั เชือพระวงศ์ เมือมองเหน็ ทา่ ทางรอบคอบระมดั ระวงั ของนางแลว้ หวั ใจลนิ เซียวก็สนั ไหวอยา่ งหา้ มไมอ่ ยู่ นาํ เสยี งของเขา พลนั ออ่ นโยนลงหลายสว่ น “ตอนนีขา้ มีตาํ แหน่งหนา้ ที 649