บุปผารัตติกาลแห่งฉางอัน 1-601-1316

อยใู่ นวงั หลวง กลบั วงั ไมบ่ อ่ ยเทา่ ไร วนั หนา้ ถา้ หากเจา้ ตอ้ งการใหข้ า้ ชว่ ยเหลือ นาํ ปา้ ยหยกนีไปแสดงกบั องครกั ษห์ นา้ ประตวู งั พวกเขาจะไปบอกขา้ เอง” กลา่ ว จบกร็ ูส้ กึ วา่ ตนเองหนา้ แดงรอ้ นผา่ วขนึ มา โชคดีทีความ มืดยามคาํ คืนชว่ ยอาํ พราง ฉวีชินเหยาจงึ ไมส่ งั เกตเหน็ ฉวีชินเหยาไดย้ นิ ดงั นนั ก็เขา้ ใจกระจ่างกวา่ เดมิ หลาย สว่ น เพียงแตค่ วามสงสยั นนั เป็นดงั หนิ กอ้ นเลก็ รว่ งลงสู่ ทอ้ งทะเลกวา้ งใหญ่ไพศาล ยงั ไมท่ นั จะสรา้ งระลอก คลืนกระเพือมไหวก็ถกู ฉวีจืออวีเดนิ เขา้ มาขดั จงั หวะ “อาเหยา ถา้ ยงั ไมเ่ ขา้ บา้ นทา่ นพอ่ ทา่ นแมค่ งเป็นหว่ ง แลว้ ซือจือ คืนนีตอ้ งขอบคณุ ทา่ นมากทีออกหนา้ ช่วย เหลือ ตอนนีกด็ กึ มากแลว้ ขอบอกลาตรงนีเลย” ฉวีจือ 650

อวีคอ้ มกายคารวะลนิ เซียวแลว้ รบี จงู มือนอ้ งสาว ฉวีชินเหยาจาํ ตอ้ งรบี รอ้ นบอกลาลนิ เซียว กอ่ นจะเดนิ ตามพีชายเขา้ จวนไป เดนิ หา่ งมาไกลระยะหนงึ แลว้ ฉวีชินเหยาหนั กลบั ไป มองโดยไมไ่ ดต้ งั ใจ กลบั ตอ้ งประหลาดใจทีพบวา่ ลนิ เซียวยงั ยืนนิงมองเงาหลงั ของนางอยขู่ า้ งรถมา้ แสง จนั ทรส์ อ่ งสวา่ งสง่ ผลใหเ้ งารา่ งสงู โปรง่ ของเขาทอด ยาวออกไปมากกวา่ เดิม ทาํ ใหเ้ กิดความรูส้ กึ อา้ งวา้ ง เดียวดายอยา่ งบอกไมถ่ กู พอเหน็ ฉวีชินเหยาหนั กลบั มา ลนิ เซียวก็แสรง้ ละสาย ตากลบั มาอยา่ งไมส่ ะทกสะทา้ น ก่อนจะกา้ วขนึ หลงั มา้ 651

ของตนเอง กระตกุ สายบงั เหียน จากนนั หนงึ คนหนงึ มา้ เหยียบเงาจนั ทรห์ อ้ ตะบงึ จากไปอยา่ งรวดเรว็ เมือฉวีจืออวีกลบั มาทีหอเจาเจาก็พบวา่ บรรยากาศ คกึ คกั ไมธ่ รรมดาอยนู่ านแลว้ วนั นีเป็นวนั ประกาศราย ชือ ทวั ทงั หอ้ งเตม็ ไปดว้ ยสหายรว่ มสาํ นกั กาํ ลงั คยุ โวโอ้ อวด เสียงทีลอยมาเขา้ หมู ีแตค่ าํ โตเ้ ถียงอยา่ งคกึ คะนอง ฮกึ เหิม บนใบหนา้ ออ่ นเยาวข์ องแตล่ ะคนเขียนคาํ วา่ ‘สมหวงั ดงั ใจ’ ไวช้ ดั เจน ฉวีจืออวีเดนิ ผา่ นฝงู ชน ตรงไปหาสหายรว่ มสาํ นกั คน หนงึ ชือหวงั อีคนุ แลว้ พาเขา้ มาทีมมุ เงียบสงบลบั ตาคน 652

ในหอเจาเจา อาศยั ขอ้ อา้ งวา่ จะชวนจิบนาํ ชา แตเ่ ลียบ เคียงซกั ถามเรอื งของลนิ เซียว หลงั จากออ้ มคอ้ มวกวนอยพู่ กั ใหญ่ ในทีสดุ ฉวีจืออวีก็ เขา้ สปู่ ระเดน็ สาํ คญั “หลนั ออ๋ งซือจือร”ึ ใบหนา้ กวา้ งคมชดั ของหวงั อีคุ นสวา่ งวาบขนึ มาทนั ใด “คนทีรบั ตาํ แหนง่ ผบู้ ญั ชาการ หน่วยอวีหลนิ คนนนั นะ่ หรอื ” “ใช่แลว้ ” “คนผนู้ ีเลา่ แลว้ เรอื งมนั ยาวนกั ” 653

บรรพบรุ ุษสามรุน่ กอ่ นของหวงั อีคนุ ตา่ งเคยรบั ตาํ แหน่ง ขนุ นางใกลช้ ิดโอรสสวรรค์ เวลาบอกเลา่ ความลบั ของ ราชวงศจ์ ะรูร้ ายละเอียดเป็นเรอื งเป็นราว ปกตเิ ป็นคน ปิดปากเงียบสนิท เพียงแตเ่ คยหลดุ ปากออกมาตอ่ หนา้ สหายสนิททีพอมีทว่ งทีกิรยิ าของวญิ ชู นอยา่ งฉวีจืออวี วนั นีฉวีจืออวีเป็นฝ่ายมาสืบข่าวเรอื งลนิ เซียวดว้ ยตนเอง แมว้ า่ เขาจะรูส้ กึ แปลกใจ แตเ่ พราะความเชือใจทีมีใหฉ้ วี จืออวี สดุ ทา้ ยกเ็ ลือกทีจะเลา่ ทกุ อยา่ งโดยไมเ่ กบ็ งาํ “หลนั ออ๋ งแตง่ ชายาตามลาํ ดบั กอ่ นหลงั สองคน พระ ชายาคนแรกเป็นบตุ รสาวภรรยาเอกจากสกลุ เจิง ตระกลู ใหญ่ทีมีชือเสยี งโดง่ ดงั ในซิงหยาง สตรจี ากสกลุ เจิงความสามารถเพียบพรอ้ มเป็นทีเลา่ ลอื มานาน เป็น 654

สตรที ีผคู้ นลว้ นอยากทาบทามเป็นสะใภ้ พอมาถงึ รุน่ ของพระชายาหลนั ออ๋ ง มีกนั อยสู่ องคนพีนอ้ ง พีสาว แตง่ เขา้ จวนหลกู วั กง ตอนนีเป็นฮหู ยนิ ของหลกู วั กง สว่ นนอ้ งสาวกเ็ ป็นพระชายาของหลนั ออ๋ ง พระชายาหลนั ออ๋ งสขุ ภาพออ่ นแอ แตง่ เขา้ วงั ไปนาน หลายปี คลอดบตุ รชายแคซ่ ือจือเพียงคนเดียว นบั จาก นนั ก็ลม้ หมอนนอนเสอื มาตลอด ไมม่ ีขา่ วคราวออกมา อีก ไดย้ นิ วา่ หลนั ออ๋ งใหค้ วามสาํ คญั กบั ภรรยาเอกคน แรกยงิ นกั ไมเ่ คยรบั อนภุ รรยาเขา้ วงั เพิม จนกระทงั เมือ ไมก่ ีปีกอ่ น ในทีสดุ อาการป่วยของพระชายากห็ มดทาง รกั ษาและจากโลกนีไป หลนั ออ๋ งถงึ จะแตง่ นอ้ งสาวของ ชยุ หยว่ นกวงทีอยเู่ มืองโยวโจวเป็นพระชายาคนใหม่ ตอ่ มาพระชายาทีเพิงแตง่ เขา้ มาใหมค่ นนีกค็ ลอดคณุ ชาย 655

นอ้ ยออกมาคนหนงึ ตอนนีอายปุ ระมาณหนงึ ขวบ ชือ อกั ษรเดียววา่ หมิน” ทีแทล้ นิ เซียวยงั มีนอ้ งชายตา่ งมารดาอีกคนดว้ ย หวงั อีคนุ วางถว้ ยชาลงและเลา่ เรอื งตอ่ “เมือครงั พระชา ยาหลนั ออ๋ งยงั อยู่ แมว้ า่ นางจะสขุ ภาพออ่ นแอแตว่ า่ เขม้ งวดกบั บตุ รชายคนเดียวมากเป็นพิเศษ ไดย้ ินวา่ ซือจือ ตอ้ งเรยี นวชิ าทงั บนุ๋ บ๊ตู งั แตอ่ ายยุ งั นอ้ ย พากเพียรศกึ ษา แนวคิดปราชญร์ อ้ ยสาํ นกั มีพรสวรรคโ์ ดดเดน่ ทีสดุ ใน บรรดาลกู หลานเชือพระวงศ์ ไดร้ บั ความโปรดปรานลน้ เหลือจากอดีตฮอ่ งเต้ ก่อนสนิ พระชนมอ์ ดีตฮ่องเตย้ งั พระราชทานกระบีชือเซียวทีพระองคพ์ กติดตวั ไมเ่ คย หา่ งใหห้ ลานรกั คนนีดว้ ย” 656

“ในเมือซือจือมีพรสวรรคโ์ ดดเดน่ ปานนี คิดวา่ คงมี หลายสกลุ ยินดีจะแตง่ งานสานสมั พนั ธด์ ว้ ย แลว้ เพราะ อะไรทกุ วนั นียงั ไมห่ มนั หมายเลา่ ” ฉวีจืออวีถามขนึ “หมนั หมาย?” หวงั อีคนุ หรตี าครุน่ คดิ กอ่ นจะสา่ ยหนา้ แลว้ เอย่ วา่ “เคยไดย้ นิ วา่ ตอนพระชายาหลนั ออ๋ งยงั อยู่ มีความตงั ใจจะหมนั หมายบตุ รสาวคนโตของจิงไหโ่ หว ใหซ้ ือจือ แตใ่ ครจะรูว้ า่ ยงั ไมท่ นั แลกเปลยี นเทียบชะตา แมน่ างนอ้ ยผนู้ นั ก็ป่วยเสยี ชีวิตดว้ ยโรคไขจ้ บั สนั หลงั จากนนั พระชายาหลนั ออ๋ งกจ็ ากไปอีก ซือจือไวท้ กุ ขใ์ ห้ มารดาสามปี เรอื งแตง่ งานจงึ ชะลอเอาไวก้ อ่ น แตว่ า่ ฝ่า บาทใหค้ วามสาํ คญั กบั ซือจือถงึ เพียงนี พระองคจ์ ะตอ้ ง ไตรต่ รองเรอื งการแตง่ งานของซือจืออยา่ งถีถว้ น ไมแ่ น่ 657

วา่ อาจเป็นคณุ หนจู ากตระกลู เชือพระวงศข์ นุ นางใหญ่ สกั ตระกลู อีกก็ได”้ ฉวีจืออวีพยกั หนา้ รบั รู้ นิงเงียบไปครูห่ นงึ เพง่ มองใบชา สเี ขียวสดทีลอยออ้ ยอิงอยใู่ นถว้ ย กอ่ นจะเอย่ ขนึ ดว้ ยทา่ ทีเรยี บเฉยวา่ “ไดย้ นิ วา่ เจียงซานหลางคณุ ชายสามจวน หลกู วั กงสนิทสนมกบั หลนั ออ๋ งซือจือ และเจียงซานหลา งก็เป็นทีเลา่ ลือในฉางอนั วา่ ชมชอบสตรจี ากยา่ นเรงิ รมย์ ใกลช้ าดเปือนแดง* คดิ วา่ ในเรอื นของซือจือกค็ งจะมี หญิงบาํ เรอไมน่ อ้ ยกระมงั ” ความสบั สนในใจหวงั อีคนุ เรมิ ลกึ ลาํ เขามองหนา้ ฉวีจือ อวีดว้ ยความสงสยั สว่ นฉวีจืออวีกเ็ ปิดเผยตรงไปตรงมา ปลอ่ ยใหอ้ ีกฝ่ายมองประเมินตนเองตามใจ 658

ผา่ นไปสกั พกั ใหญ่ หวงั อีคนุ ก็ยอมแพจ้ นได้ คิดทบทวน แลว้ กลา่ ววา่ “หลายปีก่อนหลนั ออ๋ งซือจืออายยุ งั นอ้ ย พระชายากด็ แู ลอยา่ งเขม้ งวด ไมเ่ คยไดย้ ินวา่ มีสตรรี ว่ ม หอ้ ง สองสามปีมานีซือจือกไ็ วท้ กุ ขใ์ หม้ ารดา ไมว่ า่ ดว้ ย ความรูส้ กึ หรอื เหตผุ ลกไ็ มค่ วรจะรบั สตรใี ดเขา้ มา แตว่ า่ ตอ่ ใหแ้ อบรบั สาวใชห้ อ้ งขา้ ง สาํ หรบั คณุ ชายทีมีชาติ ตระกลู สงู สง่ อยา่ งเขาจะนบั เป็นอะไรได้ เพราะฉะนนั ตกลงวา่ เขารบั อนภุ รรยาหรอื ไมข่ า้ กไ็ มร่ ูแ้ น่ชดั ดว้ ยซาํ แตว่ า่ ซือจือนิสยั ใจคอไมเ่ ลว แมจ้ ะสนิทสนมกบั เจียง ซานหลาง แตแ่ ทบไมเ่ คยขอ้ งแวะกบั หอโคมเขียวสาํ นกั นางโลมใดเลย” หวงั อีคนุ กลา่ วจบก็เหน็ ฉวีจืออวีนิงเงียบอยนู่ านสองนาน 659

เอาแตจ่ อ้ งมองอฐิ หนิ สีเทาใตฝ้ ่าเทา้ ดว้ ยสหี นา้ เหมอ่ ลอย จงึ ยืนมือออกไปโบกตรงหนา้ อีกฝ่ายดว้ ยความสงสยั “เหวนิ หยว่ น? เหวินหยว่ น?!” ฉวีจืออวีหลดุ จากภวงั ค์ เปลยี นหวั ขอ้ สนทนาไปอีกเรอื ง “จะวา่ ไปแลว้ ในหมลู่ กู ผดู้ ีมีตระกลู ไมเ่ คยขาดคนหนมุ่ มี ความสามารถ วนั นนั ไดย้ ินอาจารยจ์ ีเอย่ ถงึ คณุ ชายนอ้ ย บา้ นเสนาบดีอู๋ เหน็ วา่ เขาก็เป็นคนทีมีพรสวรรคน์ า่ ทงึ มากในฉางอนั สาํ นวนบทความบทกวีลว้ นโดดเดน่ เกิน ใคร แตก่ ลบั ไมเ่ คยเขา้ สอบฮยุ่ ซือ หรอื คณุ ชายอจู๋ ะทิง การสอบขนุ นางไปรบั บรรดาศกั ดสิ บื ทอดจากบรรพชน แลว้ ” คนชา่ งเจรจาอยา่ งหวงั อีคนุ ไดย้ นิ คาํ ถามเช่นนีกห็ นั เหไป 660

พดู คยุ อีกเรอื งหนงึ แลว้ ขณะทีพวกเขากาํ ลงั พดู คยุ อยา่ งครนื เครง ก็มีคนหน่มุ กลมุ่ หนงึ เดินหวั เราะเฮฮาเขา้ มาจากนอกประตเู รอื น “เหวินหยว่ น! จือชี! พวกเจา้ หลบมาดืมชาอยทู่ ีนีเอง ทา่ นอาจารยจ์ ีตามหาพวกเจา้ จนทวั เลยนะ ยนิ ดีดว้ ย สอบผา่ นแลว้ ! พวกเจา้ สองคนรวมทงั เฝิงป๋ ออวี คน สอบผา่ นทงั สามอยพู่ รอ้ มหนา้ กนั พอดี” หวงั อีคนุ อา้ ปากคา้ งตกตะลงึ นาํ ชาในมือไหลรนิ ลงมา ตามชดุ คลมุ ยาวหยดลงพืน มีสหี นา้ ไมอ่ ยากจะเชือ “ผา่ น...ผา่ นแลว้ ?” 661

“ผา่ นแลว้ !” คนกลมุ่ ใหญ่พดู คยุ เสยี งดงั เซง็ แซ่ หวั เราะ แลว้ เอย่ หยอกเยา้ “เฝิงจีโจวไดอ้ นั ดบั หนงึ ในประกาศ แรก สว่ นเจา้ ไดอ้ นั ดบั เจ็ดในประกาศทีสอง พวกเจา้ สอบผา่ นกนั หมดเลย! ไปๆๆ ไปขอบคณุ ทา่ นอาจารยจ์ ี ก่อน แลว้ คอ่ ยกลบั มาชวนทกุ คนไปดืมสรุ า” นยั นต์ าสกุ ใสดงั หยกดาํ ของฉวีจืออวีทอประกายยนิ ดี จางๆ ปลอ่ ยใหท้ กุ คนหอ้ มลอ้ มนาํ เขากบั หวงั อีคนุ เดนิ ออกไปขา้ งนอกโดยพรอ้ มกนั 662

พรบิ ตาเดียวขา่ วดีก็สง่ มาถงึ จวนสกลุ ฉวี ฉวีเฉินซือรอ้ งไหโ้ ฮออกมาดว้ ยความยนิ ดีอยา่ งทีสดุ หลงั จากรอ้ งไหจ้ นพอใจแลว้ กส็ งั การบา่ วไพรใ่ หเ้ ตรยี ม สรุ าอาหารทีฉวีจืออวีชอบอยา่ งกระตือรอื รน้ ตอ้ งการจะ จดั งานเลยี งฉลองใหบ้ ตุ รชายอยา่ งเตม็ ที สว่ นฉวีชินเหยากร็ ูส้ กึ ดีใจมากเหลือเกิน พลนั มีงานยงุ่ ลน้ มือตามมารดาไปดว้ ย พอถงึ ชว่ งอาทติ ยต์ กดนิ สองแมล่ กู กต็ งั ตารอใหส้ องพอ่ ลกู สกลุ ฉวีรบี กลบั มา สงั บา่ วไพรจ่ ดั เตรยี มโต๊ะอาหารให้ เรยี บรอ้ ย เตรยี มพรอ้ มเรมิ งานเลยี งฉลอง 663

ไมน่ านฉวีเอนิ เจ๋อก็กลบั มาถงึ จวนอยา่ งหนา้ ชืนตาบาน สว่ นฉวีจืออวีกลบั ไมป่ รากฏตวั เสียที ฉวีเฉินซือเป็นกงั วลขนึ มาเลก็ นอ้ ย แตไ่ หนแตไ่ รบตุ รชาย คิดอา่ นรอบคอบ ตอ่ ใหไ้ มก่ ลบั จวนมากินขา้ วกจ็ ะสง่ คน กลบั มาบอกลว่ งหนา้ พอฟังภรรยาพราํ บน่ จนจบ ฉวีเอินเจ๋อก็รบี สง่ หลตู่ า้ เตรยี มรถมา้ ไปหาคนทีหอเจาเจาทนั ที “คดิ วา่ คงจะถกู สหายรว่ มสาํ นกั ลากตวั ไปดืมสรุ า แลว้ กระมงั ” เขาเอย่ ปลอบภรรยา บตุ รชายลงสนาม สอบแลว้ กต็ ดิ อนั ดบั เลย กาํ ลงั อยใู่ นช่วงมีความสขุ สม 664

หวงั ดงั ใจ จะหลงลมื บางอยา่ งไปชวั ขณะกไ็ มใ่ ชเ่ รอื ง แปลกอะไร ฉวีชินเหยารบั อาสาไปตามพีชายกบั หลตู่ า้ หลงั จากรบี เรง่ เดนิ ทางมาถงึ หอเจาเจา เดก็ รบั ใชห้ นา้ ประตกู ลบั บอกวา่ บณั ฑติ ในหอออกไปดืมสรุ ากนั ตงั นาน แลว้ สว่ นจะไปรา้ นสรุ าแหง่ ใดนนั เขาก็ไมท่ ราบเหมือน กนั พีชายไปดืมสรุ ากบั สหายอยา่ งทีคาดการณไ์ วจ้ รงิ ดว้ ย ฉวีชินเหยารูส้ กึ สบายใจขนึ มาก พีชายกอ็ ายถุ งึ เพียงนี แลว้ หาไดย้ ากทีจะยอมไปสงั สรรคก์ บั สหายอยา่ งเตม็ ที แลว้ เหตใุ ดนางตอ้ งไปขดั ความสาํ ราญดว้ ยเลา่ 665

ฉะนนั นางจงึ สงั ใหห้ ลตู่ า้ ขบั รถมา้ กลบั จวนสกลุ ฉวี รถมา้ วิงผา่ นผิงคงั ฟางตามปกติ เมือรถมา้ เคลอื นผา่ น ตรอกเลก็ แคบแหง่ เดียวกนั กบั ครงั กอ่ น ฉวีชินเหยากอ็ ด เลกิ ผา้ มา่ นรถมองออกไปดา้ นนอกไมไ่ ด้ นางมองเหน็ ใน ตรอกมีเดก็ หน่มุ หลายคนกาํ ลงั ไลต่ ามลกู หนงั กนั อยา่ ง สนกุ สนาน เมือมีสตรนี างหนงึ เดินผา่ น เจอลกู หนงั ลอย กระเดน็ มาใสจ่ นตกใจหนา้ ถอดสจี งึ เปิดปากดา่ ทอไปชดุ ใหญ่ กลมุ่ เดก็ หนมุ่ หวั เราะชอบใจก่อนจะแยกยา้ ยกนั ไป คนละทาง มองดแู ลว้ ก็เป็นตรอกทีธรรมดาอยา่ งทีสดุ แหง่ หนงึ ภาพ เหตกุ ารณช์ วนตระหนกั ขวญั ผวาในครากอ่ นนนั หายไป 666

อยา่ งไรร้ อ่ งรอยนานแลว้ ฉวีชินเหยาปลอ่ ยผา้ มา่ นลง ยกสองมือเทา้ คางครุน่ คิด ไมร่ ูว้ า่ คดีของหญิงรอ้ งราํ นางนนั มีเบาะแสบา้ งแลว้ หรอื ยงั เพิงจะผา่ นผงิ คงั ฟางมา ทนั ใดนนั กม็ ีเสยี งกรดี รอ้ ง แหลมสงู ดงั ขนึ ขดั จงั หวะความคิดนาง “มีคนตาย!” ฉวีชินเหยารูส้ กึ สะดงุ้ ตกใจ เพราะอะไรถงึ เกิดเรอื งขนึ อีก แลว้ นางเลกิ ผา้ มา่ นเหลียวซา้ ยแลขวาอยคู่ รูห่ นงึ ก็ 667

กระโดดลงจากรถมา้ รถมา้ บงั เอิญผา่ นมาถงึ หนา้ หอสรุ าแหง่ หนงึ มีคนเดนิ โซ ซดั โซเซออกมาจากดา้ นในไมข่ าดสาย ทา่ มกลางความ วนุ่ วายนนั มีสตรนี างหนงึ แตง่ กายสสี นั ฉดู ฉาด ควา้ ตวั คนผหู้ นงึ ทา่ ทางคลา้ ยบณั ฑติ ไมย่ อมปลอ่ ย ตะโกน โวยวายเสยี งดงั วา่ “เป็นเขานีละ่ เขาเป็นคนฆา่ เหยา่ เหนียงของขา้ !” ขณะทีฉวีชินเหยาจะกา้ วออกไปดใู หร้ ูเ้ รอื งกม็ ีเสยี งเรยี ก จากดา้ นหลงั “อาเหยา” 668

ฉวีชินเหยาหนั กลบั ไปมองพรอ้ มเอย่ ขนึ “พีชาย...” “เกิดเรอื งอะไรขนึ ” ฉวีจืออวีสาวเทา้ กา้ วเขา้ มา เมือครู่ เขากบั พวกหวงั อีคนุ มาดืมสรุ าทีนี ยงั ไมท่ นั จะไดเ้ ขา้ ไป รว่ มสงั สรรค์ พลนั นกึ ขนึ ไดว้ า่ ละแวกนีมีรา้ นขายขนม แปง้ ทอดอบเนยทีฉวีชินเหยาชอบ กเ็ ลยกลา่ วขออภยั กบั สหายแลว้ ไปตอ่ แถวรอซือขนมแปง้ ทอดทีรา้ นนนั ใครจะรูว้ า่ พอกลบั มาแลว้ จะเจอสถานการณเ์ ช่นนี “เหน็ วา่ มีคนโดนฆา่ ตาย” ฉวีชินเหยารบั ขนมแปง้ ทอดที พีชายสง่ มาให้ ยืนเขยง่ ปลายเทา้ มองเขา้ ไปดา้ นในหอ สรุ า 669

ฉวีจืออวีรูปรา่ งสงู ชะลดู กวา่ มาก ชวั อดึ ใจกม็ องเหน็ โฉม หนา้ บณั ฑิตทีโดนสตรนี างหนงึ ควา้ ตวั ไวช้ ดั เจน เขาเอย่ เรยี กเสยี งหลงวา่ “จือชี?!” เป็นหวงั อีคนุ หรอื นี! “เหวินหยว่ น! จีโจว!” ใบหนา้ กวา้ งคมชดั ของหวงั อีคุ นเตม็ ไปดว้ ยความตกใจปนโกรธเคือง “สตรนี างนีพดู จา เหลวไหลเลอะเทอะ ใสร่ า้ ยปา้ ยสีขา้ !” ฉวีจืออวีหนา้ เปลยี นสไี ปโดยพลนั ยงั ไมท่ นั จะเอย่ ตอบ สหาย เจา้ หนา้ ทีทางการกลมุ่ หนงึ กเ็ ดนิ แหวกฝงู ชนเขา้ มาอยา่ งดดุ นั ไมพ่ ดู พราํ ทาํ เพลงก็นาํ ตวั หวงั อีคนุ กบั 670

สตรนี างนนั ไปดว้ ยกนั “เหวนิ หยว่ น! จีโจว! ขา้ ถกู ใสร่ า้ ย! รบี ใหค้ นเอา จดหมายไปสง่ ทีบา้ นขา้ !” หวงั อีคนุ ถกู เจา้ หนา้ ทีผลกั ให้ เดินไปขา้ งหนา้ เขาหนั มาตะโกนบอกสหายในสภาพ ทลุ กั ทเุ ล “ขา้ จะไปเดียวนี!” ฉวีจืออวีรอ้ นใจอยา่ งยิง ในขณะนีเองเฝิงป๋ ออวีทีเดินเบียดเสยี ดผา่ นฝงู ชนอยา่ ง ยากลาํ บากมาถงึ ขา้ งกายฉวีจืออวีพอดี เขาหอบหายใจ พลางเอย่ วา่ “จือชีโดนใสร่ า้ ย ตอนนีไมม่ ีเวลามา อธิบายกบั เจา้ พวกเราไปสง่ จดหมายทีจวนสกลุ หวงั 671

กอ่ นเถอะ!” ฉวีจืออวีพยกั หนา้ รบั กอ่ นจะหนั กลบั ไปสงั กาํ ชบั ฉวีชิน เหยา “อยา่ รงั อยทู่ ีนี รบี กลบั บา้ นไปพรอ้ มหลตู่ า้ ” จาก นนั เขาก็รบี เดนิ จากไปพรอ้ มกบั เฝิงป๋ ออวี ไมน่ านก็มีศพถกู หามออกมาจากดา้ นในหอสรุ า ยงั คงเป็นผา้ ป่านสีขาวผืนเลก็ ผืนนนั กระโปรงหรูฉวินสี แดงกบั สายคาดเอวปักลายหอ้ ยลงมาจากเปลหามบน รา่ งสตรนี างนนั พลวิ ไหวไปตามจงั หวะการขยบั เขยือน ของเปลหาม ฉวีชินเหยามองลวดลายกลบี ดอกเหมยสี ขาวบนกระโปรงกร็ ูส้ กึ คนุ้ ตายงิ 672

คิดทบทวนอยคู่ รูห่ นงึ นางกน็ กึ ขนึ ไดโ้ ดยพลนั นนั ไมใ่ ช่ เสอื ผา้ ของสตรงี ามลาํ เลศิ ทีเคยพบในหอตงไหลเมือ หลายวนั ก่อนหรอกหรอื นางอยากยืนยนั ใหแ้ นช่ ดั ดว้ ยความรอ้ นใจ จงึ ลอบใช้ คาถาเรยี กลมขนึ มา ผา้ สีขาวทีคลมุ หนา้ สตรนี างนนั โดนลมพดั ปลวิ และรว่ ง ลงพืนอยา่ งรวดเรว็ ฉวีชินเหยามองโฉมหนา้ สตรนี างนนั ดว้ ยความวอ่ งไว ปานสายฟา้ นางเบกิ ตากวา้ งอยา่ งตกตะลงึ 673

เป็นนางจรงิ ๆ ดว้ ย! ไมก่ ีวนั กอ่ นนางยงั อยขู่ า้ งกายหลนั ออ๋ งซือจือคะยนั คะยอใหเ้ ขาดืมสรุ าอยเู่ ลย ทา่ ทางเยา้ ยวนทรงเสน่ห์ โดดเดน่ เหนือกวา่ สตรใี ดในทีนนั เวลานนั นางรูส้ กึ เพียงวา่ สตรนี างนีงดงามเหลือเกิน โดย เฉพาะดวงตาคนู่ นั ฉาํ วาวราวกบั วา่ ขา้ งในมีระลอกนาํ กระเพือมไหว กกั เก็บความรูส้ กึ มากมายเกินพรรณนา แตไ่ มก่ ลา้ เอือนเอย่ อยา่ งไรกต็ ามเวลานีดวงตาคงู่ ามอนั ตรธานหายไปแลว้ เดิมทีเคยมีมนตรเ์ สน่หส์ ะกดชวนใหใ้ จไหวหวนั กลบั 674

เหลอื เพียงเบา้ ตากลวงโบด๋ าํ มืดสองขา้ ง นา่ ประหลาดใจตรงทีวา่ สตรนี างนีไมต่ า่ งจากหญิงรอ้ งราํ นางนนั เลย บนรา่ งของนางไมม่ ีแรงอาฆาตเขม้ ขน้ อยา่ ง ทีคนตายอยา่ งไมเ่ ป็นธรรมมกั จะมีกนั ฉวีชินเหยามีขอ้ ขอ้ งใจมากมายนบั พนั นบั หมืน แทบ อยากจะกลบั อารามชิงอวินใหอ้ าจารยช์ ่วยอธิบายเสีย เดียวนี แตพ่ อนกึ ขนึ ไดว้ า่ บิดามารดายงั รอนางกบั พี ชายกลบั ไปกินขา้ ว เพือไมใ่ หบ้ พุ การที งั สองตอ้ งเป็น กงั วล จงึ เลือกเดินทางกลบั จวนสกลุ ฉวีไปกอ่ น เมือกลบั มาถงึ บา้ นก็พบวา่ สามีภรรยาสกลุ ฉวีกาํ ลงั รอ้ น ใจอยา่ งกบั อะไรดีดงั คาด ฉวีชินเหยาจงึ รบี อธิบายตน้ 675

สายปลายเหตใุ หฟ้ ังจนกระจ่างเพือใหพ้ วกเขาสบายใจ หลงั จากกินอาหารเยน็ เสรจ็ แลว้ ฉวีชินเหยาก็เอย่ วา่ มี เรอื งดว่ นตอ้ งกลบั ไปทีอาราม พอกลา่ วลาบิดามารดา ออกมาแลว้ กก็ ระโดดขนึ รถมา้ ของหลตู่ า้ อีกครงั มงุ่ หนา้ ไปทีอารามชิงอวินทนั ที เวลาจดุ ธปู ไหวพ้ ระของอารามชิงอวินลว่ งเลยไปสกั พกั ใหญ่แลว้ ฉวีชินเหยาเคาะประตเู รยี กอยนู่ าน นกั พรต นอ้ ยชือฝหู ยวนถงึ เดนิ มาเปิดประตใู หอ้ ยา่ งไมเ่ ตม็ ใจนกั “ไปทาํ อะไรมา รอนานถงึ เพียงนีเพิงจะมาเปิดประต”ู ฉวีชินเหยาแสรง้ ทาํ เป็นโกรธขณะบิดแกม้ ยยุ้ ๆ ของ ฝหู ยวน 676

“ขา้ ...ขา้ ไปปลดทกุ ขม์ า โอ๊ย! ศิษยพ์ ีหยวนเจิน เบา หนอ่ ย เบาๆ หน่อยสขิ อรบั !” ฝหู ยวนกระโดดหลบไป อีกทาง ประคองใบหนา้ ทีโดนฉวีชินเหยาบิดจนแดงกาํ ดว้ ยความนอ้ ยอกนอ้ ยใจ เขาถกู ชิงซวีจือซือตวั จาก ตลาดคา้ ทาสมาเป็นเดก็ รบั ใชเ้ มือสองปีกอ่ น ปีนีอายุ เพียงแปดเกา้ ขวบเทา่ นนั ปกติปรนนิบตั ริ บั ใชช้ ิงซวีจือ เรอื งการกินการอยู่ แลว้ กช็ ่วยอาหานดแู ลเรอื งตา่ งๆ ภายในอาราม นิสยั เฉลยี วฉลาดมีไหวพรบิ มีลกั ษณะ ของเดก็ ทีเป็นผใู้ หญ่กวา่ วยั หลายสว่ น มองดใู บหนา้ รูปไข่ทีไดแ้ ตโ่ กรธโดยไมอ่ าจปรปิ ากของ ฝหู ยวนแลว้ ฝ่ามือของฉวีชินเหยากร็ ูส้ กึ คนั ยบุ ยิบขนึ มา ตรงเขา้ ไปบดิ แกม้ อีกสกั ทีสองทีถงึ สาแก่ใจ แลว้ ถงึ กา้ ว 677

ยาวๆ เดนิ เขา้ ไปยงั เรอื นดา้ นใน “อาจารยก์ บั ศิษยพ์ ีใหญ่ละ่ ” ฝหู ยวนทาํ ปากยืนอยา่ งข่นุ เคือง ผา่ นไปคอ่ นวนั ถงึ สง่ เสียงงมึ งาํ ตอบวา่ “ทา่ นนกั พรตกบั ศิษยพ์ ีใหญ่กาํ ลงั คยุ กนั อยทู่ ีเรอื นดา้ นในโนน่ ” ฉวีชินเหยาเดินออกไปไดส้ องกา้ วกห็ นั ขวบั กลบั มาอยู่ ขา้ งกายฝหู ยวน นกั พรตนอ้ ยชกั เทา้ เตรยี มวงิ หนี แตก่ ็ โดนฉวีชินเหยาลากคอเสอื ดา้ นหลงั เดนิ กลบั มา “จะหนีดว้ ยเหตใุ ดกนั ไมไ่ ดจ้ ะกินเจา้ สกั หนอ่ ย เอา้ นี 678

ของอรอ่ ยนะ่ ” นางวา่ พลางหยบิ ขนมแปง้ นงึ รอ้ นๆ ออก มาจากอกเสอื หอ่ หนงึ สง่ ให้ สหี นา้ ฝหู ยวนถงึ เปลยี นจากข่นุ เคืองเป็นยินดี เมือเดินเขา้ ไปถงึ เรอื นใน ตรงหนา้ กม็ ีสายลมยามคาํ คืน คละเคลา้ กลนิ ดอกทอ้ ทีแสนคนุ้ เคยพดั โชยมา ฉวีชิน เหยาสดู ลมหายใจเขา้ ลกึ ๆ หลบั ตาลงซมึ ซาบกลนิ อาย ของฤดใู บไมผ้ ลกิ ลางเรอื น นางใชช้ ีวิตอยทู่ ีนีมาสบิ เอด็ ปีแลว้ คนุ้ เคยกบั ตน้ ไม้ ดอกไมท้ กุ มมุ ในเรอื นนียงิ กวา่ ใคร นางมาถงึ อารามชิงอ วินครงั แรกตอนอายสุ ามขวบเทา่ นนั ตน้ ทอ้ ทีหนา้ ลาน สบิ กวา่ ตน้ ยงั แตกกิงออ่ นหรอ็ มแหรม็ นางเดก็ นกั ไมเ่ ขา้ 679

ใจวา่ เพราะเหตใุ ดบิดามารดาตอ้ งสง่ นางมาทีอารามชิ งอวิน จะตอ้ งแอบมารอ้ งไหท้ ีใตต้ น้ ปีเถาเกือบทกุ คืน อาจารยท์ ีกลวั เสยี งเดก็ รอ้ งไหเ้ ป็นนกั หนา อดทนปลอบ นางอยหู่ ลายครงั กไ็ รผ้ ล จงึ ทิงนางเอาไวใ้ นลานเรอื น ตามลาํ พงั ไมส่ นใจไยดีนางอีก อาหานชืนชอบศิษยน์ อ้ งทีหนา้ ตานา่ รกั ดงั หยกงามสลกั คนนีมาก เขาไมร่ ูจ้ กั วธิ ีปลอบคน ฉวีชินเหยารอ้ งไหอ้ ยู่ นานเทา่ ใด เขากจ็ ะเฝา้ มองนางอยขู่ า้ งๆ อยา่ งเงียบงนั นานเทา่ นนั ทกุ ครงั ทีฉวีชินเหยารอ้ งไหจ้ นเหนือย เวลาเปลยี นจาก เสียงรอ้ งไหโ้ ฮเป็นเสยี งสะอกึ สะอืน เขาจะเดนิ เขา้ ไปนงั 680

ลงขา้ งนาง นาํ สงิ ของทีอยใู่ นอกเสอื วางลงกบั พืนราวกบั สมบตั ลิ าํ คา่ เพือแสดงใหน้ างดู นนั กค็ ือหนุ่ เงาทีอาจารยซ์ ือให้ เขาเตม็ ใจอยา่ งยิงทีจะ แบง่ ปันสมบตั ทิ ีลาํ คา่ ทีสดุ ของตนเองกบั ศษิ ยน์ อ้ งคนนี ‘พวกเรามาเลน่ ดว้ ยกนั ดีหรอื ไม’่ ขณะทีเขาจดั ทา่ ทาง แขนขาเรยี วเลก็ ของเหลา่ ตวั ละครหนุ่ เงาใหเ้ หมาะ สมอยา่ งตงั อกตงั ใจ กเ็ อย่ ถามนางอยา่ งเงอะงะเลก็ นอ้ ย ฉวีชินเหยากลนั นาํ ตาเอาไวไ้ ดช้ วั ครู่ นางสา่ ยหนา้ ปฏิเสธแลว้ กอดเข่ารอ้ งไหโ้ ฮตอ่ 681

รอ้ งไหไ้ ปรอ้ งไหม้ า นางกห็ ยงั รากลกึ อยทู่ ีอารามชิงอวิน ไปเสียแลว้ ตอ่ มาหลงั จากนนั กิงตน้ ทอ้ สีเขียวออ่ นหนา้ ลานก็เตบิ ใหญ่แผก่ ิงกา้ นสงู ตระหงา่ น สว่ นเดก็ นอ้ ยทีมารอ้ งไห้ คราํ ครวญใตต้ น้ ทอ้ คนนนั ก็เติบโตกลายเป็นเดก็ สาวผงู้ ด งาม นางในตอนนีไมม่ ีทางแอบมารอ้ งไหเ้ พราะคดิ ถงึ บดิ า มารดาอีกแลว้ ทกุ สงิ ทกุ อยา่ งในอารามชิงอวินกลบั กลายเป็นสว่ นหนงึ ทีไมอ่ าจขาดไปไดใ้ นชีวิตนาง ไปจาก ทีนีแคไ่ มก่ ีวนั ก็เกิดความอาลยั อาวรณค์ ลา้ ยความคดิ ถงึ บา้ นกระนนั 682

ฉวีชินเหยากา้ วเดินฉบั ๆ ตดั ผา่ นลานมาถงึ หนา้ หอ้ ง อาจารย์ ก่อนจะเคาะประตเู รยี ก “อาจารย์ ขา้ กลบั มาแลว้ เจา้ คะ่ ” “อาเหยา!” เสียงขานรบั ดว้ ยความยนิ ดีของอาหานดงั มาจากในหอ้ ง เมือประตเู ปิดออกก็มีกลนิ เหมน็ ประหลาดพรงั พรูออก มาจากขา้ งใน ฉวีชินเหยาเกือบจะหายใจไมอ่ อก รบี เอา มือปิดจมกู แลว้ มองไปทางอาหาน ก็เหน็ อาหานชแู ขนที เปียกชืนสองขา้ งขนึ มา ในมือยงั กาํ ผา้ ทีมีไอรอ้ นกรุน่ ผืน หนงึ 683

พอหนั ไปมองชิงซวีจือก็เป็นอยา่ งทีคาดคดิ ไวไ้ มม่ ีผิด อาจารยก์ าํ ลงั นงั เอาเทา้ สองขา้ งแช่นาํ อยา่ งสบาย อารมณอ์ ยเู่ ลย “อาเหยาเอ๊ย เจา้ มาไดจ้ งั หวะพอดี นาํ ในถงั พวกนีเรมิ เยน็ แลว้ ชว่ ยไปเปลียนนาํ รอ้ นมาใหอ้ าจารยห์ นอ่ ย เถอะ” ชิงซวีจือสงั ฉวีชินเหยาไปพลางขดั เทา้ ทงั สองไป พลาง ระหวา่ งทีเอย่ วาจาดเู หมือนจะขดั เอาขีไคลออก มาไดอ้ ีกไมน่ อ้ ย คดิ คาํ นวณนบั พนั นบั หมืน กไ็ มค่ ิดวา่ อาจารยจ์ ะเลอื ก แช่เทา้ ตอนทีนางกลบั มาอาราม 684

ฉวีชินเหยาชกั เทา้ วิงหนีไปโดยพลนั เพียงพรบิ ตาเดียวก็ หายลบั ไปไมเ่ หน็ เงา “นางเดก็ คนนี! กลา้ รงั เกียจอาจารยร์ !ึ ” ชิงซวีจือไมค่ ิด วา่ ฉวีชินเหยาจะวิงหนีไปเรว็ ถงึ เพียงนี จงึ ตะโกนดา่ ทอ นางอยา่ งโกรธเคือง พอยอ้ นกลบั มาอีกครงั ฉวีชินเหยาก็เปิดประตบู านพบั ออกใหก้ วา้ งทีสดุ แลว้ เดนิ ไปทีชนั วางของหลงั เตียงของ อาจารย์ คลาํ หาแทง่ กาํ ยานมาจดุ ไฟเพือขจดั กลนิ เหมน็ ทียงั หลงเหลืออยใู่ นหอ้ ง ชิงซวีจือเหน็ ดงั นนั พลนั โมโหจนลมหายใจตดิ ขดั ไปหมด “ไมก่ ลบั มาหลายวนั กแ็ ลว้ ไปเถอะ พอกลบั มาถงึ กท็ าํ 685

ทา่ รงั เกียจอาจารย”์ วา่ แลว้ กส็ ดู จมกู ดมกลนิ รอบกาย ดว้ ยความสงสยั เอย่ ถามอาหานวา่ “เหมน็ ถงึ เพียงนนั เลยหรอื ” อาหานมีหรอื จะกลา้ พดู ความจรงิ จนกระทงั ฉวีชินเหยาหยิบใบชาชนั ยอดหอ่ หนงึ ซงึ ซือมา จากรา้ นนาํ ชาอวีซานเมือสองวนั กอ่ นออกมามอบใหเ้ ขา เพือแสดงความกตญั ู ชิงซวีจือถงึ ไดห้ ายใจสะดวกขนึ เลก็ นอ้ ย ฉวีชินเหยารูด้ ีวา่ ในชีวิตนีอาจารยม์ ีสงิ ทีหลงใหลอยู่ สองอยา่ งก็คือเงินและชา ถา้ หากตอ้ งการประจบเอาใจ สองสงิ นีเลือกเพียงสงิ เดียวอยา่ งไรกไ็ มม่ ีพลาด 686

“วา่ มาเถอะ มีอะไรอยากจะพดู กบั อาจารยใ์ ชห่ รอื ไม”่ ชิงซวีจือหรตี าเพง่ พนิ ิจชาทีฉวีชินเหยากาํ ลงั ชงใหช้ วั ครู่ พอเหน็ นางมีทา่ ทีเหมอ่ ลอยเหมือนมีเรอื งในใจจงึ เอย่ ปากถามขนึ ฉวีชินเหยาจงึ เลา่ เรอื งทีผงิ คงั ฟางใหอ้ าจารยฟ์ ัง “...คนหนงึ โดนควา้ นลาํ คอ คนหนงึ โดนควกั ดวงตา อีก ทงั ยงั เป็นสตรวี ยั แรกแยม้ รูปโฉมงดงามทงั คู่ หลงั จาก ตายไปคดิ วา่ น่าจะมีแรงอาฆาตเขม้ ขน้ กระทงั กลายเป็น วิญญาณรา้ ย แตเ่ พราะอะไรขา้ ถงึ มองไมเ่ หน็ แรง อาฆาตจากตวั พวกนางสกั เศษเสยี วเลยเลา่ ” 687

“มีเรอื งเชน่ นีดว้ ยหรอื ” ชิงซวีจือวางถว้ ยชาลง สหี นา้ เปลยี นเป็นเครง่ ขรมึ ฉวีชินเหยาพยกั หนา้ “แมว้ า่ ตอนนนั จะฉกุ ละหกุ ไปบา้ ง แตว่ า่ ขา้ คงมองไมผ่ ดิ แน่ สภาพรอบขา้ งศพสะอาด สะอา้ น ไมม่ ีเศษเสยี ววิญญาณอาฆาตเลยสกั นิด” ชิงซวีจือลกุ ขนึ มาเดนิ ไปไดส้ องกา้ ว ไตรต่ รองบางอยา่ ง ชวั ขณะแลว้ หนั มามองฉวีชินเหยา “สงิ ทีเรยี กวา่ แรง อาฆาต สว่ นใหญ่เกิดจากคนผนู้ นั กอ่ นตายยงั มีความ คบั ขอ้ งใจ หลงั จากตายไปแลว้ ก็ยงั วนเวียนไมไ่ ปทีใด ปมทีอยใู่ นใจมารวมกนั จนเกิดเป็นแรงอาฆาตขนึ มา ผทู้ ี ตายอยา่ งไมเ่ ป็นธรรมโดยปราศจากแรงอาฆาต ปกติ แลว้ มีอยสู่ องสาเหตดุ ว้ ยกนั ” 688

ฉวีชินเหยากบั อาหานรบี นงั ตวั ตรงตงั ใจฟัง “สาเหตปุ ระการแรกก็คือผตู้ ายไมไ่ ดต้ ายเพียงกายเนือ แมแ้ ตจ่ ิตวญิ ญาณยงั ถกู วิญญาณรา้ ยหรอื ผมู้ ีแผนชวั ชา้ ควบคมุ ไวจ้ นกลายเป็นหนุ่ เชิดไปโดยสนิ เชิง จะไมร่ บั รู้ ถงึ แรงอาฆาตก็เป็นเรอื งธรรมดา” นีเป็นสาเหตทุ ีจดั วา่ พบเหน็ ไดท้ วั ไปอยา่ งหนงึ “สว่ นสาเหตปุ ระการทีสอง...” ชิงซวีจือขมวดควิ “นนั ก็คือผตู้ ายเตม็ ใจถกู ฆา่ อยา่ งโหดเหียม” 689

“นนั จะเป็นไปไดอ้ ยา่ งไร” ครงั นีแมแ้ ตอ่ าหานยงั แสดงสี หนา้ ตกตะลงึ “จะมีคนเตม็ ใจถกู ฆา่ อยา่ งโหดเหียมได้ อยา่ งไรกนั ” “นนั นะ่ ส!ิ ” ชิงซวีจือพยกั หนา้ “ฉะนนั ยงั หาขอ้ สรุปไม่ ไดช้ วั คราว จะตอ้ งหาวิธีไปดสู องศพนนั กบั ตาใหไ้ ดก้ อ่ น บางทีอาจจะมองเหน็ เบาะแสอะไรบา้ ง แตว่ า่ ...” ชิงซวี จือเปลยี นประเดน็ สนทนา “ในเมือไมม่ ีทงั เจา้ ทกุ ขม์ า รอ้ งเรยี นขอความเป็นธรรมกบั ขา้ แลว้ ก็ไมม่ ีหนว่ ยงาน ทางการมาเชิญขา้ ไปรว่ มคลคี ลายคดี ทีสาํ คญั ทีสดุ กค็ ือ ไมม่ ีเงินคา่ ตอบแทน แลว้ เหตใุ ดอาจารยจ์ ะตอ้ งเขา้ ไป ยงุ่ กบั นาํ ข่นุ แอง่ นีดว้ ยเลา่ ” เขาโบกมือบอกปัดเพราะหมดความสนใจ นงั ลงตาม 690

เดิมแลว้ ยกกานาํ ชาขนึ มา รนิ นาํ ชาใหต้ นเองตอ่ “แตส่ ตรสี องนางนนั ตายอยา่ งไมเ่ ป็นธรรมนะเจา้ คะ วนั หนา้ ไมร่ ูว้ า่ จะมีใครถกู ทาํ รา้ ยอีกบา้ ง” ฉวีชินเหยาลอบ กลอกตาอยา่ งเอือมระอา กอ่ นจะลองเอย่ หยงั เชิง กระตนุ้ มโนธรรมของอาจารยด์ อู ีกครา “แลว้ เกียวอะไรกบั ขา้ ดว้ ย ใตแ้ ผน่ ฟา้ นีมีคนตายอยา่ ง ไมเ่ ป็นธรรมตงั เทา่ ไรเขา้ ไปแลว้ หากขา้ ตอ้ งวิงโรช่ ่วย เหลอื แตล่ ะรายโดยไมร่ บั คา่ เหนือย เชน่ นนั ยงั จะมีกินมี อยอู่ ีกหรอื ไมเ่ ลา่ ” ชิงซวีจือกลอกตาชดั เจนยงิ กวา่ ฉวีชิน เหยาพลางเอย่ ตอ่ “อีกอยา่ งเมือครูเ่ จา้ กบ็ อกไปแลว้ ศพทงั สองนนั ไมม่ ีรอ่ งรอยวิญญาณรา้ ยสงิ สู่ เป็นไปได้ สงู วา่ ถกู คนฆา่ ตาย เรอื งการจบั กมุ คนรา้ ยก็เป็นหนา้ ที 691

ของทางการ เกียวขอ้ งอะไรกบั อารามเตา๋ ของพวกเรา ดว้ ย” ฉวีชินเหยายงั ไมห่ มดกาํ ลงั ใจ พยายามหาขอ้ อา้ งมา กลา่ วตอ่ “แตศ่ ิษยก์ ไ็ มใ่ ช่คนทีมีพลงั ตบะสงู สง่ ปานนนั อาจมองพลาดไปชวั ขณะกไ็ ดใ้ ครจะไปรู้ อาจารย์ ผู้ อาวโุ สอยา่ งทา่ นไมไ่ ดไ้ ปดดู ว้ ยตวั เอง จะแนใ่ จไดอ้ ยา่ ง ไร” ชิงซวีจือแบมือไมแ่ ยแส “ห!ึ ตอ่ ใหเ้ ป็นอยา่ งทีเจา้ วา่ มา หากอาจารยจ์ ะไปดศู พสตรสี องนางนนั แตต่ อนนีศพคง จะถกู เกบ็ อยใู่ นหอ้ งเกบ็ ศพของจวนทีวา่ การ อาจารยก์ ็ ไมใ่ ชค่ นของทางการ แลว้ กไ็ มม่ ีคาํ สงั อนญุ าตของขนุ นางในจวน แลว้ จะเขา้ ไปตรวจสอบศพอยา่ งเปิดเผยได้ 692

อยา่ งไร” ฉวีชินเหยาพดู อะไรไมอ่ อกไปชวั ขณะ ทวา่ จ่ๆู กม็ ีคนผู้ หนงึ ผดุ ขนึ มาในความคิด ถา้ เป็นคนผนู้ ีคงจะพาพวก นางเขา้ ไปตรวจสอบศพอยา่ งงา่ ยดาย แตว่ า่ ... นางรูส้ กึ ลงั เลไมก่ ลา้ ตดั สนิ ใจ จะไปขอความชว่ ยเหลือจากเขาดีหรอื ไมน่ ะ 693

* มาจากสาํ นวน ‘ใกลช้ าดเปือนแดง ใกลห้ มกึ เปรอะ ดาํ ’ หมายถงึ เมืออยคู่ ลกุ คลกี บั บคุ คลหรอื สภาพแวด ลอ้ มแบบใดกจ็ ะเอนเอียงคลอ้ ยตามไปเช่นนนั คลา้ ยกบั สาํ นวนไทยทีวา่ คบคนพาลพาลพาไปหาผิด คบบณั ฑิต บณั ฑติ พาไปหาผล บปุ ผารตั ตกิ าลแหง่ ฉางอนั ตอนที 12 : บทที 6.2 ลนิ เซียวเดินออกมาจากหอ้ งพกั ประจาํ ตวั ในวงั หลวง มงุ่ 694

หนา้ ตรงไปพบอสู๋ งิ จือกบั โมเ่ ฉิงทีประตจู ือเฉิน คนทงั สองกาํ ลงั สนทนาเรอื งสพั เพเหระทา่ มกลางแสง ยามโพลเ้ พล้ พอเหน็ ลนิ เซียวเดนิ เขา้ มาก็ยมิ กวา้ งแลว้ เอย่ ทกั ทายทนั ที “ซือจือ” อสู๋ งิ จือกางสมดุ รายชือในมือออกมา “โชคดีทีครงั ก่อน ไดซ้ ือจือชีแนะวธิ ีการทียอดเยียมเชน่ นนั เวลาเพียงแค่ สบิ กวา่ วนั กค็ ดั เลือกบตุ รสาวขนุ นางนบั รอ้ ยของราช สาํ นกั ลงรายชือผเู้ ขา้ เรยี นในสาํ นกั ศกึ ษาอวินอินได้ แลว้ ” 695

“ใช่แลว้ เดิมทีคิดวา่ เป็นงานทีตอ้ งลว่ งเกินผอู้ ืนหนกั หนา ใครจะคดิ วา่ พอประกาศเงือนไขการคดั เลอื กออก มาก็ไมม่ ีใครกลา้ พดู อะไรออกมาแลว้ ” โมเ่ ฉิงหวั เราะ พลางลบู เคราของตน ลนิ เซียวรบั สมดุ รายชือมาจากอสู๋ งิ จือ กวาดสายตาผา่ น รายชือในสมดุ บนั ทกึ อยา่ งรวดเรว็ มองเหน็ ชือของฉวี เอนิ เจอ๋ อยใู่ นนีดว้ ยจงึ ลอบถอนหายใจโลง่ อกอยา่ ง เงียบๆ “ขา้ กแ็ คร่ บั ราชโองการจากฝ่าบาท มาช่วยแบง่ เบาภาระของพวกทา่ นสองคนเทา่ นนั ” “ซือจือไมต่ อ้ งถ่อมตนเชน่ นีเลย มีใครไมร่ ูบ้ า้ งวา่ ซือจือ คือคนหน่มุ มากความสามารถ ทาํ สงิ ใดลว้ นรอบคอบ 696

รดั กมุ เสมอ มนิ า่ เลา่ ฝ่าบาทถงึ ทรงใหค้ วามสาํ คญั จะ วา่ ไปแลว้ วนั นนั พวกเราไปตรวจสอบทีสาํ นกั ศกึ ษา แม้ วา่ จะปิดตายมานานหลายปี สภาพภายในกลบั รกั ษา เอาไวไ้ ดไ้ มเ่ ลว จะบรู ณะซอ่ มแซมกไ็ มต่ อ้ งสนิ เปลืองคา่ ใชจ้ ่ายมากนกั กรมอากรมาเบิกเงินไปแลว้ คดิ วา่ อีก ประมาณหนงึ เดือนสาํ นกั ศกึ ษากค็ งจะซอ่ มแซมเสรจ็ เรยี บรอ้ ย” หลงั จากพวกเขาพดู คยุ ธุระกนั จบแลว้ ลนิ เซียวกเ็ ดนิ กลบั ไปทีหอ้ งพกั เพิงจะยา่ งเทา้ เขา้ ประตู ผใู้ ตบ้ งั คบั บญั ชากม็ ารายงาน วา่ “ซือจือ นอกประตวู งั มีนกั พรตนอ้ ยคนหนงึ มาขอพบ ทา่ นขอรบั ” 697

ลนิ เซียวเดนิ มาถงึ ประตวู งั หลวง กม็ องเหน็ เงารา่ งเลก็ อรชรในชดุ นกั พรตยืนอยหู่ นา้ ราวสะพานหินฮนั ไป๋ อวีแต่ ไกล ลนิ เซียวรบี ชะลอฝีเทา้ ใหช้ า้ ลงกวา่ เดิม ปรบั ลมหายใจ ดว้ ยกิรยิ าอนั สงบนิง นีเป็นครงั แรกทีนางมาหา เขารูส้ กึ ประหลาดใจอยไู่ มน่ อ้ ย และสงิ ทีมากลน้ ยงิ กวา่ นนั ก็คือ ความปลาบปลมื ยินดียากจะพรรณนา แมว้ า่ จะเก็บซอ่ น เอาไวอ้ ยา่ งสดุ กาํ ลงั แลว้ แตส่ ดุ ทา้ ยบนใบหนา้ กม็ ีรอ่ ง รอยปรากฏใหเ้ หน็ อยดู่ ี 698

องครกั ษป์ ระจาํ ประตวู งั เหน็ ลนิ เซียวเดนิ มาดว้ ยสีหนา้ แช่มชืน อดสบสายตากนั ดว้ ยความแปลกใจไมไ่ ด้ ผู้ บญั ชาการลนิ ทา่ นนีเป็นทีเลา่ ลอื วา่ ไมเ่ คยหวั เราะพดู คยุ กบั ใคร รอยยมิ นีชา่ งเหมือนนาํ แข็งหิมะทีหลอมละลาย จะวา่ น่ามองก็น่ามองอยหู่ รอก แตก่ ็ทาํ ใหค้ นรูส้ กึ สบั สน คลาํ ทางไมถ่ กู ฉวีชินเหยายืนสองมือไพลห่ ลงั พินิจมององครกั ษท์ ีเครง่ ขรมึ และกาํ แพงวงั สงู ตระหงา่ น พอเหน็ ลนิ เซียวเดนิ ออก มาแลว้ ก็รบี เดนิ เขา้ ไปหา “ซือจือ” ลนิ เซียวกวาดสายตาสาํ รวจนางอยา่ งรวดเรว็ รอบหนงึ เหน็ นางยงั สวมชดุ นกั พรตสีเทาอมเขียว เสน้ ผมสีดาํ ขลบั รวบขนึ เหนือศีรษะเผยใหเ้ หน็ ช่วงลาํ คอเรยี วเลก็ ขาว 699