เจิงดว้ ยใบหนา้ แดงเรอื “ขา้ นอ้ ยสกลุ เฝิงนามชเู ยวีย คารวะทา่ นโหวเจา้ คะ่ ” เฝิงชเู ยวียมีเสียงไพเราะงดงามโดยกาํ เนิด ยามเอือน เอย่ วาจาเสยี งออ่ นหวานยงิ นกั เวลานียงั แฝงดว้ ยความ ขวยเขิน เสยี งยงิ ใสกระจ่างรนื หดู จุ ธารนาํ ใตแ้ สงจนั ทร์ ฉินเจิงกบั บตุ รสาวนิงองึ ไปเลก็ นอ้ ย ก่อนจะหนั ขวบั ไป มองเฝิงชเู ยวียพรอ้ มกนั ฉวีเฉินซือตกตะลงึ จนอา้ ปากคา้ ง นี...แมน่ างนอ้ ยสกลุ เฝิงจะรอ้ งละครบทใดกนั 1200
ทวา่ เฝิงป๋ ออวีมีสีหนา้ ดาํ ทะมนึ กา้ วออกมาขา้ งหนา้ ควา้ ตวั เฝิงชเู ยวียไปหลบหลงั ตนเอง แลว้ หนั มาคารวะฉินเจิง “นอ้ งสาวขา้ นอ้ ยเพิงมาถงึ ฉางอนั ไมร่ ูก้ ฎเกณฑ์ ขอ ทา่ นโหวอยา่ ไดถ้ ือสาขอรบั ” หลายปีมานีฉินเจิงพบเจอเดก็ สาวทีมีอารมณร์ กั ๆ ใครๆ่ ชอบเสนอตวั มาทงั ทีไมไ่ ดร้ บั เชิญพอสมควร พอไดย้ ินคาํ พดู ของเฝิงป๋ ออวีแลว้ ก็พยกั หนา้ ไมส่ นใจมองเฝิงชเู ยวีย อีก แตก่ ลา่ วกบั แมล่ กู สกลุ ฉวีวา่ “ถา้ หากวนั หนา้ มีเรอื ง อะไรตอ้ งการใหข้ า้ ผแู้ ซฉ่ ินชว่ ยเหลือ ขอใหส้ ง่ คนมาแจง้ ทีจวนจิงไหโ่ หวไดเ้ ลย วนั นีออกมานานแลว้ กลวั วา่ รา่ ง กายอาหยวนจะรบั ไมไ่ หว พวกเราคงตอ้ งขอตวั กอ่ น” 1201
แมล่ กู สกลุ ฉวีรูแ้ ก่ใจดีวา่ ฉินเจิงใหค้ วามสาํ คญั กบั ฉิน หยวนเป็นทีสดุ ทีผา่ นมาพอประคองไวใ้ นฝ่ามือกก็ ลวั จะบนิ หนี พอคาบไวใ้ นปากกก็ ลวั จะละลาย ไดย้ นิ เชน่ นนั กไ็ มแ่ ปลกใจ รบี เอย่ ตอบวา่ “สขุ ภาพของคณุ หนฉู ิน สาํ คญั ยิง ทา่ นโหวเชิญตามสบายเถิด” ฉินหยวนกมุ มือฉวีชินเหยาดว้ ยความอาลยั อาวรณพ์ ลาง กระซบิ บอกวา่ “อีกไมก่ ีวนั ขา้ จะจดั งานเลยี งทีบา้ น ถงึ ตอนนนั เจา้ จะตอ้ งมาใหไ้ ดน้ ะ” ฉวีชินเหยายมิ รบั คาํ 1202
หลงั จากเฝิงชเู ยวียกอ่ เรอื งเอาไวเ้ ช่นนี พวกฉวีชินเหยาก็ นงั กินอาหารดว้ ยบรรยากาศน่าอดึ อดั พิกล อาหานยงั กม้ หนา้ กินอาหารเป็นปกตเิ หมือนเคย ไม่ แสดงทา่ ทีใดกบั เรอื งทีเกิดขนึ เมือครู่ เฝิงป๋ ออวีสหี นา้ เครยี ดเขมง็ ไมย่ อมพดู จา สง่ สายตาคม กรบิ ดจุ ใบมีดกวาดมองนอ้ งสาวบอ่ ยครงั เฝิงฮหู ยินข่มกลนั ความอบั อายกินขา้ วไดค้ รงึ ชามก็ บอกปัดวา่ อิมทอ้ งจนกินไมล่ งแลว้ 1203
สว่ นตวั การใหญ่ทีก่อเรอื งไวอ้ ยา่ งเฝิงชเู ยวียกลบั ไม่ สงั เกตเหน็ ยงั ตงั ใจคีบกบั ขา้ วใหฉ้ วีชินเหยากบั ฉวีเฉิน ซือดว้ ยทา่ ทางกระตือรอื รน้ จนอีกฝ่ายยากจะปฏิเสธได้ เมือกินอิมเรยี บรอ้ ยแลว้ พวกเขากเ็ ดนิ ออกมาจากหอ เพียวเซียง เฝิงชเู ยวียคลอ้ งแขนฉวีเฉินซืออยา่ งสนิทสนม เรยี กทา่ น ปา้ อยา่ งนนั ทา่ นปา้ อยา่ งนีเจือยแจว้ ไมข่ าดปาก แตก่ ลบั ทิงมารดาของตนเองไวไ้ มส่ นใจไยดี ฉวีชินเหยาพดู คยุ เป็นเพือนเฝิงฮหู ยินอยคู่ รูห่ นงึ กห็ นั ไป หาเฝิงป๋ ออวีทีมีสหี นา้ หมน่ หมอง พอคดิ ดแู ลว้ เรอื งราว ในครอบครวั สกลุ เฝิงไมใ่ ชเ่ รอื งทีคนนอกอยา่ งนางจะยืน 1204
มือเขา้ ไปยมุ่ ยา่ ม นางกเ็ ลยตอ้ งหาหวั ขอ้ สนทนามาคลี คลายสถานการณ์ “พีเฝิง คดีทีเกียวขอ้ งกบั ผงิ คงั ฟางหลายคดีนนั มี เบาะแสแลว้ ใช่หรอื ไมเ่ จา้ คะ” นางจงใจชะลอฝีเทา้ ชา้ ลง สองกา้ วเพือรอเดนิ เคียงขา้ งเฝิงป๋ ออวี เฝิงป๋ ออวีเหลือบมองฉวีชินเหยา หวั ควิ ทีขมวดเป็นปม แนน่ พลนั คลายลง เอย่ เลา่ เรอื งคดีวา่ “ยงั ไมม่ ีเบาะแส อะไรเพิมเตมิ หลงั จากไดเ้ จา้ เตือนสติ ขา้ ก็เทียวสืบหา เบาะแสอยหู่ ลายวนั ในทีสดุ กห็ ารา้ นเครอื งประดบั ที นางราํ เรอื นเสยี วจง้ ซานไปสงั ทาํ ตา่ งหไู ดแ้ ลว้ หลงจ๊ขู อง รา้ นเลา่ วา่ ตา่ งหคู นู่ นั เป็นคทู่ ีช่างฝีมือในรา้ นสรา้ งสรรค์ ขนึ มาจากความคิดชวั ครู่ มีอยเู่ พียงคเู่ ดียวเทา่ นนั หลงั 1205
จากนางราํ เรอื นเสยี วจง้ ซานซือไปแลว้ ก็ไมไ่ ดท้ าํ ตา่ งหู แบบเดียวกนั นีออกมาอีก ยงิ ไปกวา่ นนั งานเลยี งทีจวน เหวยกวั กงก็มีนางราํ จากเรอื นเสยี วจง้ ซานเคยไดร้ บั เชิญ ใหไ้ ปแสดงการรา่ ยราํ จรงิ เป็นสตรที ีเจา้ บงั เอญิ ไปพบใน งานเลยี งคืนนนั คิดวา่ คงจะเป็นนางราํ ทีชือโหรวชิงผนู้ ี แน่” ฉวีชินเหยาไดย้ ินแลว้ ดวงตาพลนั สวา่ งวาบ เฝิงป๋ ออวีเขา้ ใจดีวา่ ฉวีชินเหยาอยากจะพดู อะไร เขา สา่ ยหนา้ ปฏิเสธ “แตค่ ืนนนั จวนเหวยกวั กงเชิญแขก เหรอื มารว่ มงานเลยี งนบั รอ้ ย สว่ นโหรวชิงก็โดนฆา่ ตาย หลงั จากงานเลยี งจวนเหวยกวั กงครงึ เดือน ตอ่ ใหย้ ืนยนั ฐานะของบรุ ุษทีพดู คยุ อยกู่ บั โหรวชิงในคืนนนั แลว้ กไ็ ม่ 1206
สามารถตดั สนิ ไดอ้ ยดู่ ีวา่ เขาคือคนรา้ ย” มนั ก็จรงิ อย.ู่ .. ฉวีชินเหยาพยกั หนา้ เงียบๆ กอ่ นจะเอย่ ถามตอ่ “แลว้ ผู้ ตายสองคนก่อนหนา้ นนั ละ่ มีเบาะแสอะไรเพิมเตมิ หรอื ไม”่ สีหนา้ เฝิงป๋ ออวียาํ แยล่ งกวา่ เดิมเลก็ นอ้ ยโดยพลนั “ยงั สบื ไมพ่ บเบาะแสทีมีประโยชนอ์ ะไรเลย แตม่ ีเรอื ง นา่ แปลกกค็ ือเหวนิ เหนียงทีผกู คอตายในหอ้ งขงั นนั ทงั ที นางตายหลงั จากหลนิ เหยา่ เหนียงกบั เซวียหลีเออ๋ รช์ ดั ๆ 1207
ทวา่ สภาพศพกลบั เน่าเปือยจนไมเ่ หลอื เคา้ เดิมในเวลา ไมก่ ีวนั ตอนนีหอ้ งทีเก็บศพเหวินเหนียงชวั คราวนนั กลนิ เหมน็ เนา่ คละคลงุ้ เนืองจากคดียงั ไมค่ ลคี ลายจงึ ยงั ไม่ อาจนาํ รา่ งไปฝังได้ ทาํ ใหส้ หายรว่ มงานในศาลตา้ หลี ตา่ งหลบเลยี งดว้ ยความหวนั เกรง ไมม่ ีใครกลา้ เขา้ ไปใน หอ้ งนนั เลยสกั คน” ศพเนา่ เปือยในชว่ งเวลาสนั ๆ แคไ่ มก่ ีวนั ? ในสมองฉวีชินเหยาเหมือนมีสายฟา้ สวา่ งวาบกะทนั หนั นางขมวดควิ ใครค่ รวญอยเู่ นินนานกเ็ อย่ ขนึ วา่ “พีเฝิง ทา่ นจะช่วยอะไรขา้ สกั อยา่ งไดห้ รอื ไม”่ 1208
* วยั ตงั ตวั หมายถงึ ผทู้ ีมีอายุ 30 ปี เป็นวยั ทีรูจ้ กั ธรรมเนียมจารตี รูจ้ กั การพดู การวางตวั ใหเ้ หมาะสม มี ความพรอ้ มเรอื งบคุ ลกิ ภาพ ความรูค้ วามสามารถ และ หนา้ ทีการงาน บปุ ผารตั ติกาลแหง่ ฉางอนั 1209
ตอนที 21 : บทที 10.2 บา้ นหลงั ใหมข่ องครอบครวั สกลุ เฝิงตงั อยทู่ างฝังตะวนั ตกเฉียงเหนือของเมืองฉางอนั ระยะทางหา่ งจากศาล ตา้ หลที ีเฝิงป๋ ออวีทาํ งานอยกู่ วา่ ครงึ คอ่ นเมือง จะวา่ ไป แลว้ ไกลยงิ กวา่ บา้ นหลงั ทีเฝิงป๋ ออวีเคยเชา่ ก่อนหนา้ นี มากโข วนั ขา้ งหนา้ เดินทางไปทาํ งานไมส่ ะดวกสกั เทา่ ใด แตเ่ นืองจากทาํ เลของบา้ นอยใู่ นยา่ นเงียบสงบ คนบางตา ราคาบา้ นเทียบกบั ยา่ นการคา้ ทีคกึ คกั จอแจ แลว้ ถกู มากกวา่ ครงึ เลยทีเดียว หอ้ งหบั แตล่ ะหอ้ งสวา่ งปลอดโปรง่ โครงสรา้ งไดส้ ดั สว่ น สมเหตสุ มผล สงิ ทีหาไดย้ ากกวา่ นนั กค็ ือเจา้ ของบา้ นคน ก่อนเป็นผมู้ ีอารมณส์ นุ ทรยี ์ ในลานบา้ นปลกู ดอกอวี 1210
จนั * กระจดั กระจายอยหู่ ลายตน้ ทนั ทีทียา่ งเทา้ เขา้ มา กจ็ ะไดก้ ลนิ หอมจางๆ ลอยอบอวล เป็นบา้ นทีเงียบสงบ นา่ รนื รมยม์ ากทีเดียว สามวนั ก่อนหลงั จากบอกลาครอบครวั สกลุ เฝิง ฉวีชิน เหยากเ็ ฝา้ รอข่าวจากเฝิงป๋ ออวีอยทู่ ีจวนมาตลอด ใครจะคาดคดิ วา่ วนั นนั เรอื งทีพวกเขาไหวว้ านคนชว่ ย หาซือบา้ นจะไดข้ อ้ สรุปแลว้ หลายวนั มานีเฝิงป๋ ออวีกบั มารดาและนอ้ งสาวยงุ่ อยกู่ บั การยา้ ยเขา้ บา้ นใหม่ จงึ ไม่ มีโอกาสมาพบฉวีชินเหยา สมาชิกสกลุ เฝิงทงั สามตา่ งเป็นคนทาํ อะไรคลอ่ งแคลว่ เวลาไมถ่ งึ สามวนั ก็เก็บกวาดบา้ นใหมอ่ ยา่ งครา่ วๆ ไป 1211
ไดม้ ากแลว้ พอมีเวลาวา่ งขนึ มา เฝิงป๋ ออวีก็คดิ ถงึ เรอื งที ฉวีชินเหยาไหวว้ านใหต้ รวจสอบขนึ มาได้ จงึ ถือโอกาส อาศยั ขอ้ อา้ งเรอื งการยา้ ยบา้ นใหมเ่ ชิญสองพีนอ้ งสกลุ ฉวีมารว่ มสงั สรรคก์ นั ทีบา้ น บา่ วไพรเ่ ดิมของสกลุ เฝิงหลายคน เนืองจากไมไ่ ดเ้ ดิน ทางดว้ ยเสน้ ทางหลวงทาํ ใหต้ อนนียงั อยรู่ ะหวา่ งเดินทาง มาฉางอนั ทาสคนุ หลนุ ** ทีเฝิงป๋ ออวีไหวว้ านคนหา ซือมากย็ งั ทาํ งานไมช่ าํ นาญ มือเทา้ เงอะงะง่มุ งา่ ม ไมใ่ ช่ ทาํ ถว้ ยชาตกแตกก็ผดั กบั ขา้ วจนไหมเ้ กรยี ม เฝิงฮหู ยนิ รูส้ กึ ปวดใจเหลือจะกลา่ ว ไมย่ อมใหพ้ วกเขายืนมือเขา้ มายมุ่ ยา่ มเรอื งงานบา้ นอีก งานสว่ นใหญ่แทบอยากจะ ลงมือทาํ เองเสยี ทกุ อยา่ ง 1212
อยา่ งเช่นขนมเลา่ ปิง* ทีตอนนีสง่ กลนิ หอมฟงุ้ กระจาย ทวั ลานบา้ นกเ็ ป็นฝีมือเฝิงฮหู ยนิ เขา้ ครวั ปิงดว้ ยตนเอง ฉวีจืออวีกาํ ลงั นงั อา่ นตาํ ราของเฝิงป๋ ออวีอยใู่ นหอ้ ง หนงั สอื สว่ นฉวีชินเหยา เฝิงชเู ยวีย และอาหานมานงั เรยี งกนั อยทู่ ีบนั ไดใตช้ ายคาระเบียงทางเดนิ แตล่ ะคน กาํ ลงั นงั กินขนมเลา่ ปิงทีถือไวใ้ นมือ “อาเหยา เจา้ รูจ้ กั กบั คณุ หนฉู ินบา้ นจิงไหโ่ หวไดอ้ ยา่ งไร หรอื ” เฝิงชเู ยวียคลา้ ยเอย่ ถามฉวีชินเหยาโดยไมไ่ ดต้ งั ใจ มือฉวีชินเหยาทีกาํ ลงั สง่ ขนมเลา่ ปิงเขา้ ปากพลนั หยดุ ชะงกั 1213
“พวกเราเป็นสหายทีจะเขา้ เรยี นสาํ นกั ศกึ ษาอวินอิน เหมือนกนั มีครงั หนงึ ไปกินขา้ วทีบา้ นของสหายรว่ ม เรยี นอีกคน ขา้ กบั คณุ หนฉู ินนงั โต๊ะขา้ งกนั กเ็ ลยรูจ้ กั กนั ดว้ ยเหตนุ ี” เฝิงชเู ยวียพยกั หนา้ ซกั ถามตอ่ ไปวา่ “คณุ หนฉู ินหนา้ ตางดงามถงึ เพียงนนั คดิ วา่ ทา่ นแมข่ องนางจะตอ้ งเป็น ยอดหญิงงามคนหนงึ กระมงั ” ฉวีชินเหยาเขา้ ใจกระจ่างแจง้ ทนั ใด นางกะพรบิ ตา ปรบิ ๆ แสรง้ ทาํ เป็นไมร่ ูเ้ รอื ง “ขา้ กบั คณุ หนฉู ินเคยพบ หนา้ กนั แคส่ องครงั ไมร่ ูเ้ รอื งในบา้ นของนางมากนกั หรอก” 1214
เฝิงชเู ยวียมีสีหนา้ ผดิ หวงั อยา่ งยากจะอาํ พราง สายตา เหมอ่ มองดอกอวีจนั ในลานบา้ น เนินนานไมเ่ อย่ ตอบคาํ ฉวีชินเหยาลอบขมวดคิวเลก็ นอ้ ย เฝิงชเู ยวียผนู้ ีมอง ผวิ เผนิ ดเู ป็นคนฉลาด แตค่ วามคิดความอา่ นกลบั ออก นอกลนู่ อกทางอยบู่ า้ ง หลายวนั ก่อนทีหอเพียวเซียง ทงั ทีไมม่ ีใครเป็นคนเอย่ แนะนาํ ให้ นางถงึ ขนั เสนอตวั เขา้ มาคารวะจิงไหโ่ หวเอง เปา้ หมายชดั เจนแจ่มแจง้ กระทาํ การบมุ่ บา่ มไมย่ งั คิด การวางตวั แตกตา่ งกบั พี ชายของนางโดยสนิ เชิง ครงั นียงั แอบสอบถามเรอื งใน ครอบครวั ของจิงไหโ่ หวอยา่ งแนบเนียน หรอื วา่ นางมี ความรูส้ กึ อะไรตอ่ จิงไหโ่ หวขนึ มาจรงิ อยา่ งนนั หรอื 1215
ขณะทีกาํ ลงั ครุน่ คิด เฝิงป๋ ออวีกเ็ ดนิ เขา้ มาในลาน บา้ นอยา่ งรบี รอ้ น พวกฉวีชินเหยายืนขนึ พรอ้ มกนั สามคน เอย่ ทกั ทายอีก ฝ่ายวา่ “พีเฝิงกลบั มาแลว้ ” ฉวีจืออวีไดย้ ินเสียงความเคลือนไหว จงึ เดนิ ออกมาจาก หอ้ งหนงั สอื พลางเอย่ ยมิ ๆ “วนั นีเจา้ เป็นอะไรไป เชิญ พวกเรามาเป็นแขกทีบา้ น แตต่ วั เจา้ เพิงกลบั มาถงึ เอา ป่ านนี” เฝิงป๋ ออวีตอบกลบั วา่ “ขออภยั ดว้ ยๆ วนั นีมีบนั ทกึ ของ หลายคดีรอใหจ้ ดั การ ไมท่ นั รูต้ วั เวลากล็ ว่ งเลยมาถงึ 1216
เพียงนีแลว้ ” ผา่ นไปครูห่ นงึ ฉวยโอกาสทีไมม่ ีใครสงั เกตลว้ งหอ่ กระดาษออกมาจากอกเสอื แอบสง่ ใหฉ้ วีชินเหยาเงียบๆ “นีเป็นเสน้ ผมทีตดั มาจากศีรษะเหวนิ เหนียง” ฉวีชินเหยายงั ไมไ่ ดเ้ ปิดหอ่ กระดาษก็ไดก้ ลนิ เหมน็ เนา่ จางๆ โชยออกมา คดิ ไปวา่ ไมร่ ูเ้ ฝิงป๋ ออวีทาํ เช่นไรถงึ สะกดกลนั ความน่าสะอิดสะเอียนจนตดั ผมจากศพทีรา่ ง กายเน่าเปือยถงึ ขีดสดุ มาได้ ในใจเกิดความซาบซงึ อยา่ งยิง เอย่ ตอบเสยี งแผว่ เบาวา่ “ขอบคณุ พีเฝิงมาก เจา้ คะ่ ” เฝิงป๋ ออวียงั ไมไ่ ดว้ า่ อะไร เพียงแคอ่ มยมิ แลว้ มองหนา้ 1217
ฉวีชินเหยาแวบหนงึ ก่อนหนั หลงั เดินไปหาฉวีจืออวีที หอ้ งหนงั สอื บงั เอญิ วา่ ตอนนีเฝิงชเู ยวียไปช่วยมารดาจดั เตรยี มจาน ในหอ้ งครวั ลานบา้ นจงึ เหลอื แคฉ่ วีชินเหยากบั อาหาน สองคน ฉวีชินเหยากบั อาหานหนั มาสบตากนั รบี เปิดหอ่ กระดาษอยา่ งรวดเรว็ มองเหน็ ขา้ งในมีเสน้ ผมเหียวแหง้ ไรป้ ระกายอยปู่ อยหนงึ เสน้ ผมสดี าํ ขลบั ตดั กบั กระดาษ เซวียนจือ* ทีมีสีขาวดงั หิมะอยา่ งรุนแรง “หยิบออกมาเถอะ” ฉวีชินเหยาเอย่ ปาก 1218
อาหานพยกั หนา้ หยบิ ยนั ตแ์ ยกวญิ ญาณออกมาใบหนงึ ทอ่ งคาถาอยใู่ นใจแลว้ นาํ กระดาษยนั ตว์ างเหนือเสน้ ผม ปอยนนั ใครจะคาดคดิ วา่ เขาเพิงยืนมือออกไป ยงั ไมท่ นั เขา้ ใกล้ หอ่ กระดาษเซวียนจือ กระดาษยนั ตก์ ็สง่ เสียง ‘ฟ่ ’ู แลว้ ลกุ ไหมค้ ามือของเขา ฉวีชินเหยากบั อาหานตกใจจนหนา้ เปลยี นสพี รอ้ มกนั ยนั ตแ์ ยกวิญญาณนีอิทธิฤทธิไมเ่ ทียบเทา่ คนั ฉ่องไรข้ อบ เขต ไมอ่ าจแยกแยะพลงั ชวั รา้ ยระดบั เบาบางได้ ทวั ไป แลว้ จะทาํ ไดก้ ็ตอ่ เมือพลงั ชวั รา้ ยสะสมรวมกนั ถงึ ระดบั หนงึ จะทาํ ใหก้ ระดาษยนั ตล์ กุ ไหมข้ นึ มาเอง 1219
ดทู า่ เหวินเหนียงไมไ่ ดผ้ กู คอตายอยา่ งทีคดิ ไวจ้ รงิ เสีย ดว้ ย นางตายเพราะวญิ ญาณรา้ ยตา่ งหาก ยงิ ไปกวา่ นนั จากการตอบสนองของยนั ตแ์ ยกวิญญาณ ดเู หมือนจะ ไมใ่ ช่วิญญาณธรรมดา แตเ่ ป็นวญิ ญาณทีมีแรงอาฆาต พงุ่ สงู เทียมฟา้ ! ในอกฉวีชินเหยามีคลืนโหมซดั สาด นางรบี ลกุ พรวดขนึ มาทนั ใดพลางกลา่ วอยา่ งชิงชงั “พวกเราถกู หลอก แลว้ !” เมือกินอาหารเยน็ เสรจ็ ฉวีชินเหยาก็เดนิ นาํ เฝิงป๋ ออวีไป 1220
ทีหอ้ งหนงั สืออยา่ งเงียบๆ นางเลา่ เรอื งยนั ตแ์ ยก วิญญาณทีลกุ ไหมเ้ องก่อนหนา้ นีใหเ้ ขาฟังอยา่ งครบ ถว้ นไมม่ ีตกหลน่ เฝิงป๋ ออวีตกใจจนเก็บอาการไมอ่ ยู่ “เจา้ หมายความวา่ เหวินเหนียงไมไ่ ดผ้ กู คอตาย แตว่ า่ ตายเพราะวิญญาณอาฆาตทาํ รา้ ย?” ฉวีชินเหยาเขา้ ใจวา่ เฝิงป๋ ออวีไมเ่ คยคลกุ คลีกบั เรอื งภตู ผี ปีศาจมาก่อน เกรงวา่ คงยอมรบั ขอ้ สนั นิษฐานนีในทนั ที ทนั ใดไดย้ ากเยน็ จงึ นาํ ยนั ตแ์ ยกวิญญาณออกมาใหเ้ ขา ดู เอย่ อธิบายอยา่ งอดทน 1221
“ยนั ตแ์ ยกวิญญาณเป็นยนั ตร์ ะดบั พืนฐานของผทู้ ีศกึ ษา วชิ าในสาํ นกั เตา๋ แมว้ า่ จะมีอทิ ธิฤทธิอยใู่ นระดบั ตาํ ทาํ ขนึ อยา่ งเรยี บงา่ ย แตว่ า่ ใชง้ านสะดวก แยกแยะระดบั พลงั ไดไ้ มเ่ ลว มกั จะมีศษิ ยร์ ว่ มสาํ นกั นาํ ออกมาทดสอบ วา่ มีวญิ ญาณรา้ ยแผลงฤทธิหรอื ไม”่ แตเ่ พราะมนั ใชแ้ ยกแยะไดแ้ คพ่ ลงั ชวั รา้ ยทีสะสมถงึ ระดบั หนงึ นกั พรตทีมีพลงั ตบะลกึ ลาํ อยา่ งชิงซวีจือจงึ ไม่ คิดจะใชง้ านยนั ตแ์ ยกวญิ ญาณสกั เทา่ ไร หากแรง อาฆาตทีสะสมคอ่ นขา้ งเขม้ ขน้ ชิงซวีจือไมจ่ าํ เป็นตอ้ ง ใชพ้ ลงั ภายนอกกร็ บั รูไ้ ด้ แตพ่ ลงั ชวั รา้ ยทีตรวจสอบได้ ยากยอ่ มใชค้ นั ฉ่องไรข้ อบเขตของวเิ ศษประจาํ อารามมา แสดงความน่าเกรงขาม สรุปไดว้ า่ ไมม่ ีพืนทีใหย้ นั ตแ์ ยก 1222
วิญญาณไดแ้ สดงฝีมือของมนั เลย เมือครงั เก็บกวาดทาํ ความสะอาดหอ้ งเก็บของประจาํ อาราม ฉวีชินเหยากบั อาหานกเ็ คยพบเหน็ ยนั ตแ์ ยก วญิ ญาณทีไมม่ ีใครใชง้ านโดยบงั เอญิ คดิ วา่ จะโยนทิง ไปกน็ า่ เสียดาย ถงึ ไดต้ า่ งคนตา่ งพกติดตวั เอาไวเ้ ชน่ นี แมว้ า่ เฝิงป๋ ออวีอยากจะเชือการวเิ คราะหข์ องฉวีชินเหยา แตน่ าํ เสยี งของเขายงั แฝงความสบั สน “แตค่ รงั กอ่ นขา้ เคยไดย้ นิ เจา้ กบั นกั พรตชิงซวีจือพดู วา่ หลนิ เหยา่ เหนียงบตุ รสาวบญุ ธรรมของเหวินเหนียง แม้ วา่ สภาพการตายจะนา่ สยดสยอง แตก่ ลบั ไมใ่ ช่ฝีมือของ วิญญาณอาฆาต และคืนนนั ทีนอกศาลตา้ หลที า่ นนกั 1223
พรตใชก้ ระจกวิเศษทดสอบเครอื งประดบั ตดิ ตวั โหรวชิง แลว้ ก็ไมม่ ีรอ่ งรอยของวญิ ญาณใดแผลงฤทธิเลย แลว้ เพราะเหตใุ ดกลบั ตรวจสอบพบพลงั ชวั รา้ ยไดจ้ ากรา่ ง ของเหวนิ เหนียงทีตายในหอ้ งขงั ละ่ ” ฉวีชินเหยาไมร่ บี รอ้ นตอบคาํ จดจอ้ งแทน่ วางพกู่ นั ทาํ จากไมพ้ ะยงู หอม คดิ ใครค่ รวญชวั ครูก่ ช็ อ้ นสายตามอง เฝิงป๋ ออวีแลว้ เอย่ วา่ “พีเฝิง ขอยืมใชก้ ระดาษกบั พกู่ นั ของทา่ นดว้ ย” เฝิงป๋ ออวีชะงกั ไปเลก็ นอ้ ย แลว้ พยกั หนา้ รบั “เชิญตาม สบาย” ฉวีชินเหยาจงึ ลกุ ขนึ เดนิ มาทีโต๊ะเขียนหนงั สอื พบั แขน 1224
เสอื ขนึ แลว้ จบั พกู่ นั เขียนลงกระดาษ เฝิงป๋ ออวีเดนิ เขา้ มาใกล้ หมายจะมองขา้ มโต๊ะใหเ้ หน็ วา่ ฉวีชินเหยาเขียนอะไรอยู่ ทวา่ เพิงจะเดนิ มาถงึ หนา้ โต๊ะ กลนิ หอมหวานเจือจางจากเรอื นกายเดก็ สาวกโ็ ชยปะทะ ปลายจมกู อยา่ งไมท่ นั ตงั ตวั จิตใจของเขาพลนั สนั ไหว สายตาทอดมองเสน้ ผมงดงามดกดาํ ของฉวีชินเหยา อยา่ งหา้ มใจไมอ่ ยู่ กลนิ หอมหวานนนั โชยมาจากมวย ผมของนาง บา้ งกม็ ีเงาของดอกอวีหลนั * บา้ งก็มีเงา ของดอกลา่ เหมย** กลนิ นนั คลา้ ยมีคลา้ ยไมม่ ี ลอยวน เวียนอยทู่ ีปลายจมกู เขาพยายามปกปิดอาการเสียกิรยิ าของตนเอง กม้ หนา้ มองสงิ ทีฉวีชินเหยากาํ ลงั เขียนอยา่ งสขุ มุ เยือกเยน็ 1225
มองอยนู่ านสองนานกลบั พบวา่ อา่ นตวั อกั ษรใดไมอ่ อก เลย ไดแ้ ตจ่ อ้ งมองขอ้ มือขาวผอ่ งของฉวีชินเหยาทีกาํ ลงั จบั พกู่ นั อยา่ งเผลอไผลโดยไมร่ ูต้ วั ฉวีจืออวีเดินมาหาเฝิงป๋ ออวีทีหอ้ งหนงั สอื พอยา่ งเทา้ เขา้ มาก็เหน็ ภาพของทงั สองคนพอดี ในสมองมีเสยี ง โครมครามสนนั หวนั ไหว สีหนา้ แปรเปลยี นไปหลายหน ลงั เลอยชู่ วั ขณะก่อนจะถอยออกไปชา้ ๆ ขณะนีฉวีชินเหยาวางพกู่ นั แลว้ ชีใหเ้ ฝิงป๋ ออวีดสู งิ ทีนาง เขียนลงบนกระดาษ “พีเฝิง ทา่ นดนู ีสิ นีคือสตรหี ลายนางจากผิงคงั ฟางที ตายไปในชว่ งทีผา่ นมานี ผตู้ ายคนแรกคือเซวียหลเี ออ๋ ร์ 1226
โดนควา้ นเนือตรงลาํ คอ ผตู้ ายคนทีสองคือหลนิ เหยา่ เหนียง โดนควกั ดวงตาทงั สองขา้ ง คนตอ่ มาตดิ ๆ กนั ก็ คือเหวินเหนียง นางผกู คอตายในหอ้ งขงั คนสดุ ทา้ ยก็ คือโหรวชิงนางราํ จากเรอื นเสยี วจง้ ซาน โดนเฉือนจมกู ” เฝิงป๋ ออวีฟังคาํ อธิบายแลว้ มองทีกระดาษในมือฉวีชิน เหยา ก็เหน็ วา่ นางเขียนชือของผตู้ ายพรอ้ มดว้ ยสภาพ การตายเรยี งตามลาํ ดบั ลงในกระดาษ เขียนอยา่ งเป็น ระเบียบเรยี บรอ้ ยยงิ กวาดตามองก็เขา้ ใจโดยง่าย “เซวียหลเี ออ๋ ร์ หลนิ เหยา่ เหนียง และโหรวชิง ขา้ กบั อาจารยแ์ ยกกนั ใชว้ ธิ ีการทดสอบคนละอยา่ ง พสิ จู นไ์ ด้ วา่ การตายของพวกนางสามคนไมใ่ ช่เพราะวิญญาณ รา้ ย แลว้ ก็เพราะเหตผุ ลนีขา้ กบั อาจารยถ์ งึ ไมเ่ คยคดิ จะ 1227
ตรวจสอบศพของเหวนิ เหนียงตงั แตแ่ รก” เฝิงป๋ ออวีตอบดว้ ยความเขา้ ใจกระจา่ งทนั ที “เพราะเจา้ ไดย้ ินจากขา้ วา่ ศพของเหวนิ เหนียงเนา่ เปือยเรว็ กวา่ ที ควรจะเป็น ถงึ ไดส้ งสยั สาเหตกุ ารตายของนาง” ฉวีชินเหยาพยกั หนา้ “หลายปีมานีขา้ ติดตามอาจารย์ ปราบปีศาจกาํ จดั มาร เคยพบเหน็ ศพคนทีโดนวญิ ญาณ อาฆาตทาํ รา้ ยจนตายมาไมน่ อ้ ย ศพของพวกเขาจะแตก ตา่ งจากศพของผตู้ ายดว้ ยสาเหตปุ กติ เพราะวา่ มีพลงั ชวั รา้ ยเขา้ สรู่ า่ งกาย มกั จะทาํ ใหศ้ พเน่าเปือยเรว็ ยงิ นกั ทาํ ใหห้ ลงั จากฟังทา่ นเอย่ ถงึ แลว้ ขา้ จงึ เรมิ คิดใชย้ นั ต์ แยกวญิ ญาณตรวจสอบศพเหวินเหนียง” 1228
เฝิงป๋ ออวีบน่ พมึ พาํ “หรอื หมายความวา่ หลงั จากเหวิ นเหนียงโดนขงั ในศาลตา้ หลวี นั นนั ก็มีวิญญาณรา้ ย แทรกซมึ เขา้ ไปในคกุ ทาํ รา้ ยนางจนตาย แตก่ ลบั ทาํ ให้ พวกเราเขา้ ใจผดิ วา่ เหวินเหนียงผกู คอตาย” “ขา้ ไมร่ ูเ้ หมือนกนั ” ฉวีชินเหยาครุน่ คิดแลว้ สา่ ยหนา้ ปฏิเสธ ก่อนจะเอย่ ตอ่ “ขา้ เพียงแคร่ ูส้ กึ วา่ สภาพการ ตายของสตรเี หลา่ นนั แปลกประหลาดเกินไป เหมือนวิธี การหนงึ ทีวญิ ญาณใชท้ าํ รา้ ยคนในตาํ นานเลา่ ขาน แต่ ขา้ กลบั ไมเ่ คยพบหลกั ฐานวา่ วิญญาณรา้ ยแผลงฤทธิ จากรา่ งของพวกนางเลย วนั นีกวา่ จะไดพ้ ิสจู นว์ า่ ศพของ เหวนิ เหนียงมีกลนิ อายชวั รา้ ยก็ไมใ่ ช่เรอื งงา่ ย แลว้ นาง ยงั เป็นผตู้ ายคนเดียวจากทงั หมดซงึ อวยั วะทงั หา้ บนใบ หนา้ ยงั อยคู่ รบถว้ น ดงั นนั ...ขา้ กเ็ ลยเลอะเลอื นไปบา้ ง” 1229
เฝิงป๋ ออวีไดย้ ินคาํ นี ดวงตาพลนั สวา่ งวาบ ลกุ ขนึ เดินยาํ เทา้ ไปมาและหนั มองฉวีชินเหยาพลางเอย่ “เจา้ กลบั ชว่ ยเตือนสตขิ า้ จาํ ไดว้ า่ วนั นนั ตอนทีเหวนิ เหนียงใสร่ า้ ย ปา้ ยสหี วงั อีคนุ คาํ ใหก้ ารทีจงใจปันแตง่ ขนึ สบั สนวกวน มีชอ่ งโหวเ่ ตม็ ไปหมด ขนุ นางสาํ นกั ตรวจการเปิดโปงที ละขอ้ อยา่ งงา่ ยดาย นางจงึ ใสร่ า้ ยคนไมส่ าํ เรจ็ ตามแผน กลบั โดนจบั เขา้ คกุ ไปแทน ตอนนนั ขา้ กบั เหวนิ หยว่ นยงั แปลกใจ เพราะเหตใุ ดเหวนิ เหนียงทีคลกุ คลีอยกู่ บั ยา่ น เชน่ นนั มานานหลายปี กลบั มีการกระทาํ และการพดู จา โงเ่ ขลาปานนี พอมาคดิ ดแู ลว้ จะเป็นเพราะนางจงใจทาํ เชน่ นนั หรอื ไม”่ “จงใจทาํ เช่นนนั ?” 1230
การคาดเดาในความคดิ ของเฝิงป๋ ออวีเรมิ เป็นรูปเป็นรา่ ง “นบั ตงั แตเ่ หวนิ เหนียงรบั เลยี งหลนิ เหยา่ เหนียงเป็นตน้ มา กอ็ บรมสงั สอนใหน้ างเป็นตวั ทาํ เงินทาํ ทองมาหลาย ปี ปกติดแู ลไมใ่ หค้ ลาดสายตา กลวั วา่ หลนิ เหยา่ เหนียง จะมีความคิดเป็นอืนลบั หลงั นาง ดงั นนั แมว้ า่ จะเป็น เรอื งเลก็ นอ้ ยเกียวกบั หลนิ เหยา่ เหนียง หรอื วา่ นางคบ หาสหายเชน่ ไร ไมม่ ีเหตผุ ลทีเหวนิ เหนียงจะไมร่ ูเ้ รอื ง” เขาชะงกั ไปเลก็ นอ้ ย “ขา้ รูส้ กึ ไดร้ างๆ วา่ วนั ทีหลนิ เหยา่ เหนียงโดนฆา่ ตาย เหวินเหนียงตอ้ งรูแ้ น่วา่ คนรา้ ยคือ ใคร” ฉวีชินเหยาเบิกตากวา้ ง “พีเฝิง ทา่ นจะบอกวา่ เพราะเห 1231
วินเหนียงรูว้ า่ คนรา้ ยคือใคร กลวั วา่ จะถกู ฆา่ ปิดปากถงึ ไดแ้ กลง้ พดู จาเหลวไหลเลอะเทอะ หาทางใสร่ า้ ยหวงั อีคุ น ดว้ ยสาเหตนุ ีกจ็ ะโดนจบั ขงั คกุ แลว้ รอดพน้ จากความ โหดเหียมของคนรา้ ย?” เฝิงป๋ ออวีไมไ่ ดเ้ อย่ ตอบคาํ เพียงแคม่ องฉวีชินเหยา เงียบๆ “เรอื งนีชกั จะเหลวไหลไปใหญ่แลว้ ” ฉวีชินเหยารูส้ กึ ไม่ อยากจะเชือ “อยากจะหลบหนีการไลล่ า่ ของคนรา้ ย หนีไปทีอืนไมด่ ีกวา่ หรอื นางจะหนีออกจากฉางอนั หนี ออกนอกดา่ น หนีไปสจู่ ง ใตห้ ลา้ กวา้ งใหญ่ไพศาลจะหา ทีพกั พงิ ไมไ่ ดเ้ ชียวหรอื เพราะอะไรถงึ ดงึ ดนั จะหนีเขา้ คกุ ไปใหไ้ ด”้ 1232
เฝิงป๋ ออวีไมร่ บี รอ้ นโตแ้ ยง้ ฉวีชินเหยา เขานิงเงียบใคร่ ครวญประเดียวหนงึ กเ็ อย่ ปากอีกครงั “เหวนิ เหนียง ฐานะตาํ ตอ้ ย ตอ้ งลาํ บากตรากตราํ ในยา่ นเรงิ รมยม์ า นานหลายปี ความคดิ ความอา่ นตา่ งจากเจา้ และขา้ เกรงวา่ ตงั แตพ่ บศพของหลนิ เหยา่ เหนียงกค็ ดิ หาสารพดั วธิ ีจะหลบหนีเอาไว้ ถา้ หากหนีไปได้ นางคงไมย่ อมรบั โทษในคกุ อยแู่ ลว้ ” ฉวีชินเหยาคอ่ ยๆ เขา้ ใจกระจ่าง “แตว่ า่ นางกลบั ทาํ ใน ทางตรงกนั ขา้ ม เลือกวธิ ีการทีโง่เขลาทีสดุ วิธีหนงึ ” เฝิงป๋ ออวีแยม้ ยมิ บางๆ “จะเป็นวิธีการโงเ่ ขลาทีสดุ หรอื วธิ ีการชาญฉลาดทีสดุ พวกเราไมไ่ ดอ้ ยใู่ นสถานะเดียว 1233
กบั เหวินเหนียงในตอนนนั ไมม่ ีทางหาขอ้ สรุปไดห้ รอก แตม่ าลองคดิ ดกู อ่ น ถา้ หากเหวินเหนียงรูว้ า่ ทาํ อยา่ งไรก็ หนีการไลล่ า่ ของคนรา้ ยไมพ่ น้ จะทาํ อยา่ งไรกห็ นีความ ตายไปไมไ่ ด้ เพือหาทางเอาตวั รอดทาํ ใหน้ างตอ้ งหาวิธี ทีใครกค็ าดไมถ่ งึ ตอนนนั เคราะหร์ า้ ยอยา่ งการติดคกุ ที ผคู้ นหลบเลียงและหวาดกลวั นกั สาํ หรบั นางแลว้ อาจ เป็นความหวงั สดุ ทา้ ยทีทาํ ใหม้ ีชีวิตรอดตอ่ ไปได.้ ..” ฉวีชินเหยาชะงกั คา้ งไปชวั ครู่ กอ่ นจะคอ่ ยๆ พยกั หนา้ รบั “ไมค่ ดิ วา่ คนทีอยเู่ บืองหลงั จะทาํ ใหน้ างหวาดกลวั ถงึ ขนั นี...เชน่ นีหมายความวา่ คนรา้ ยคงไมใ่ ช่ชาวบา้ น ธรรมดาทวั ไป” นางเอียงศีรษะครุน่ คดิ แลว้ กลา่ วตอ่ วา่ “อีกอยา่ งดจู าก 1234
หลายคดีทีผา่ นมา คนผนู้ ีความคิดรอบคอบรดั กมุ ไม่ ธรรมดา ตลอดเวลาทีผา่ นมาสงั หารคนตอ่ เนืองสรี าย แตไ่ มเ่ คยทงิ รอ่ งรอยอะไรเอาไวเ้ ลย ไมน่ ่าแปลกใจทีเหวิ นเหนียงทมุ่ เทสดุ กาํ ลงั ความคดิ แลว้ สดุ ทา้ ยก็ยงั หนีการ ไลล่ า่ ของอีกฝ่ายไมพ่ น้ อยดู่ ี” เฝิงป๋ ออวีเผยแววตาชืนชมออกมาทนั ใด ฉวีชินเหยาคลีกระดาษในมือออกอีกครงั นางเพง่ มอง ชือของผตู้ ายแตล่ ะคนบนกระดาษ “ถา้ หากเป็นอยา่ งที พวกเราคาดการณไ์ ว้ ผตู้ ายทงั สคี นถกู ผมู้ ีอาํ นาจสงู สง่ ทาํ รา้ ย แลว้ เขาจะนาํ อวยั วะทงั หา้ ของผตู้ ายไปดว้ ยเหตุ ใดกนั สงั หารอยา่ งทารุณเพือความสาํ ราญลว้ นๆ หรอื วา่ มีแผนการอืน” 1235
คนทงั สองตา่ งจมอยใู่ นภวงั คค์ วามคิด เนินนานไมม่ ีใคร เอย่ คาํ ใดออกมา ทนั ใดนนั ฉวีชินเหยากน็ กึ อะไรขนึ มาได้ ใบหนา้ ซีดขาว โดยพลนั “พีเฝิง เมือกอ่ นขา้ เคยฟังอาจารยเ์ ลา่ วา่ หลายสบิ ปีกอ่ น มีปีศาจตนหนงึ อยากจะคืนชีพใหส้ หาย เทียวควกั เทียว เฉือนอวยั วะทงั หา้ บนหนา้ คนไปทวั ภายหลงั รวบรวมได้ ครบก็นาํ มาไวท้ ีเดียวกนั เพือสรา้ งคา่ ยกลทาํ พิธี เนือง จากวธิ ีการนีโหดเหียมผดิ มนษุ ย์ ในทีสดุ ก็สะเทือนไปถงึ ฝ่ายพทุ ธและเตา๋ ผมู้ ีพลงั ตบะสงู สง่ จาํ นวนมากรว่ มกนั ปราบปีศาจตนนนั จนวิญญาณของมนั แตกฉานซา่ นเซน็ 1236
และกาํ หนดกฎเกณฑท์ ีไมเ่ ป็นลายลกั ษณอ์ กั ษรเอาไว้ เมือใดทีมีสงิ ชวั รา้ ยคดิ จะใชว้ ิชาจาํ พวกนนั คนของฝ่าย พทุ ธและเตา๋ จะตอ้ งกาํ จดั ใหส้ นิ ซาก...” นางคาดการณไ์ ดค้ รา่ วๆ ในใจจงึ เอย่ ถามอีกฝ่ายวา่ “พี เฝิง ทา่ นวา่ จะเป็นเพราะปีศาจไมอ่ ยากดงึ ความสนใจ ของคนฝ่ายเตา๋ กเ็ ลยจงใจยืมมือคนธรรมดาใหท้ าํ รา้ ย พวกเดียวกนั เอง ทาํ ใหพ้ วกเราไมส่ ามารถตรวจสอบรอ่ ง รอยของวิญญาณรา้ ยทีแผลงฤทธิบนรา่ งของผตู้ ายหรอื ไม”่ เฝิงป๋ ออวีขมวดคิว “แตถ่ า้ หากการคาดการณก์ ่อนหนา้ นีของพวกเราไมผ่ ดิ พลาด คนทีทาํ รา้ ยพวกเหยา่ เหนียง หาใชค่ นธรรมดาสามญั และยงั กระทาํ การอยา่ งมี 1237
ระเบียบแบบแผน นนั หมายความวา่ เขาไมไ่ ดเ้ สยี สติ แลว้ เพราะอะไรถงึ ยอมใหป้ ีศาจใชง้ าน สงั หารคน บรสิ ทุ ธิไมเ่ ลอื กเลา่ ” คนทงั สองอยากจะสืบสาวรายละเอียด วิเคราะหไ์ ปทีละ ชนั แตก่ ลบั พบวา่ ยงิ ลงลกึ กบั คดีนีมากเทา่ ไร ยงิ มีแต่ หมอกปรศิ นาบดบงั หนาทบึ ฉวีชินเหยาสา่ ยหนา้ ชา้ ๆ “ขา้ กไ็ มร่ ู้ แตถ่ า้ หากคนรา้ ย รวบรวมอวยั วะทงั หา้ เพือสรา้ งคา่ ยกลจรงิ ...” นางวา่ พลางยืนนิวเรยี วขาวหมดจดวาดไปมาบนกระ ดาษในมือแผว่ เบา เอย่ ดว้ ยนาํ เสียงตงึ เครยี ด “ลาํ คอ ตา จมกู ...ถา้ ใหข้ า้ เดาอาจจะเป็นลนิ หรอื หกู ระมงั ถา้ 1238
หากไมร่ บี หาตวั คนรา้ ยใหไ้ ดโ้ ดยเรว็ อยา่ งนอ้ ยจะตอ้ งมี สตรที ีโดนทาํ รา้ ยอีกหนงึ คน!” ตลาดตะวนั ตกของเมืองฉางอนั มีรา้ นสรุ าทีไมส่ ะดดุ ตาผู้ คนแหง่ หนงึ ตอนนีเพิงจะพน้ ยามเฉิน* เป็นช่วงเวลาที ตลาดตะวนั ตกคกึ คกั ทีสดุ ในรา้ นสรุ าแหง่ นีกลบั เงียบ เหงาวงั เวง ไมม่ ีลกู คา้ มาดืมสรุ าเลยสกั คนเดียว ดา้ นหลงั โต๊ะจดบญั ชีมีบรุ ุษวยั กลางคนทา่ ทางซือๆ นงั อยู่ ใบหนา้ ของเขาขาวอวบกลมอมิ ไมม่ ีสดั สว่ นใดเป็น เหลยี มมมุ ดรู าวกบั หมนั โถวสขี าวกอ้ นใหญ่ทีเพิงนาํ ออกจากลงั นงึ 1239
กิจการภายในรา้ นไมไ่ ดส้ ง่ ผลกระทบใดตอ่ อารมณข์ อง เถา้ แกห่ มนั โถวผนู้ ี ใบหนา้ ของเขายงั ประดบั รอยยมิ เป็น มิตรไมเ่ ปลยี น เหลียวมองประตรู า้ นดว้ ยความคาดหวงั อยบู่ อ่ ยครงั คลา้ ยเตรยี มพรอ้ มตอ้ นรบั ลกู คา้ กลมุ่ ใหญ่ที จะมาโดยไมไ่ ดน้ ดั หมายไดท้ กุ เวลา ผา่ นไปชวั ครูใ่ นทีสดุ หนา้ ประตรู า้ นกม็ ีความเคลอื นไหว เรมิ ดว้ ยเสยี งฝีเทา้ มา้ หยดุ ลง จากนนั เกิดความเงียบ สงดั ประเดียวหนงึ แลว้ ก็มีบรุ ุษทียงั ออ่ นเยาวห์ ลายคน เดนิ เขา้ มาอยา่ งไรส้ มุ้ เสยี ง คณุ ชายผเู้ ป็นหวั หนา้ หอ้ ยกระบีงามไวข้ า้ งเอว สวมชดุ ตวั ยาวสีดาํ ตลอดรา่ ง ใบหนา้ หลอ่ เหลาคมคายหาใด 1240
เปรยี บ หลงั จากเดินเขา้ มาในรา้ นแลว้ ก็มองสาํ รวจภาย ในถว้ นทวั ก่อนจะหนั มองเถา้ แกห่ มนั โถวดว้ ยสายตา เรยี บเฉย สะบดั ชายชดุ แลว้ นงั ลงทีโต๊ะหนา้ ประตทู าง เขา้ ดวงตาเรยี วเลก็ เหมือนเมลด็ ถวั เขียวของเถา้ แก่หมนั โถ วกลอกหลกุ หลกิ รอบหนงึ ก็รบี ปันหนา้ ยมิ แยม้ เดนิ ออ้ ม มาจากหลงั โต๊ะเขียนบญั ชี คอ้ มกายลงจะเขา้ ไปคารวะ คณุ ชายทา่ นนนั ใครจะรูว้ า่ เพิงกา้ วออกไปสองกา้ ว องครกั ษด์ า้ นหลงั ของคณุ ชายก็ชกั กระบียาวออกมา ตะคอกเสียงตาํ วา่ “หยดุ อยตู่ รงนนั !” องครกั ษผ์ นู้ นั ยงั ออ่ นเยาวย์ งิ ใบหนา้ หลอ่ เหลาโดดเดน่ สายตาคมกรบิ ดจุ ใบมีด นาํ เสยี งมีความไมเ่ ป็นมติ รฉาย 1241
ชดั ฝีเทา้ ของเถา้ แก่หมนั โถวชะงกั อยกู่ บั ที สว่ นลกึ ของดวง ตามีประกายดรุ า้ ยผดุ ขนึ มา สีหนา้ แปรเปลยี นไปหลาย ครงั แตก่ ม็ ีรอยยมิ ประจบสอพลอประดบั ไวอ้ ีกครงั ทนั ที “เป็นความผิดของขา้ นอ้ ย ไมท่ ราบวา่ คณุ ชายทกุ ทา่ น ใหเ้ กียรตมิ าเยือนดว้ ยเรอื งใดหรอื ” ไมร่ อใหพ้ วกเขาเอย่ ตอบคาํ เขากห็ นั กลบั ไปชีชนั วาง สรุ าดา้ นหลงั โต๊ะจดบญั ชีซงึ มีไหสรุ าวางเรยี งเป็น ระเบียบเรยี บรอ้ ย กลา่ วดว้ ยนาํ เสียงรนื เรงิ วา่ “ในรา้ น ขา้ มีสรุ าลวีอีชนั เลศิ ไดร้ บั เสียงชืนชมมาตลอด คณุ ชาย ทกุ ทา่ นอยากจะลมิ ลองดหู รอื ไม”่ 1242
คณุ ชายผอู้ อ่ นเยาวไ์ ดย้ นิ ดงั นนั กเ็ หลือบมองไหสรุ าแวบ หนงึ เอย่ ถามดว้ ยความสนใจวา่ “ไมค่ ดิ วา่ รา้ นสรุ าที มองผิวเผินดไู มส่ ะดดุ ตาเชน่ นีจะมีสรุ าชนั เลศิ อยไู่ มน่ อ้ ย แตไ่ มร่ ูว้ า่ ทีนีนอกจากสรุ าลวีอีแลว้ ยงั หมกั สรุ าชนั เลศิ ชนิดอืนอีกหรอื ไม่ ตวั อยา่ งเชน่ ...ไป่ฮวาซนั ” เสียงของ เขาทมุ้ ตาํ เปียมดว้ ยแรงดงึ ดดู สะทอ้ นความสภุ าพนมุ่ นวลเป็นพิเศษ ทวา่ สแี ดงเปลง่ ปลงั บนใบหนา้ ของ เถา้ แกห่ มนั โถวกลบั จางหายไปหมดสนิ หมนั โถวสี ขาวกลายเป็นหมนั โถวสคี ลาํ ทนั ใด ดวงตาของเขาจอ้ งเขมง็ ไปทีลนิ เซียว ใบหนา้ หงดุ หงิด บงึ ตงึ ถงึ ขีดสดุ นิงเงียบไปชวั ขณะ จ่ๆู ก็กระโดดหลบไป ดา้ นหลงั รา่ งกายอว้ นตว้ มเตียมกลบั เคลอื นไหวคลอ่ ง แคลว่ ผิดปกติ ทะยานรา่ งอยา่ งพลวิ ไหว พรบิ ตาเดียวก็ 1243
กลบั ไปอยหู่ ลงั โต๊ะจดบญั ชี จากนนั ก็เหน็ เขาตบโต๊ะเขียนบญั ชีหนงึ ฝ่ามือ ไมร่ ูว้ า่ ไป เปิดกลไกอะไรเขา้ ชนั วางสรุ าทีเป็นระเบียบนนั พลนั สง่ เสยี งลนั เอียดอ๊าดแลว้ หมนุ กลบั ไปดา้ นหลงั เผยใหเ้ หน็ เสน้ ทางลบั ใหห้ ลบหนี เถา้ แกห่ มนั โถวมองหนา้ ลนิ เซียวพรอ้ มเสยี งหวั เราะ แปลกพิกล รบี หมนุ ตวั ขวบั กลบั ไป เตรยี มจะหลบหนีไป ตามเสน้ ทางนนั ไหนเลยจะคาดคิดวา่ เพิงจะถอยไปถงึ หนา้ ทางลบั กลบั มีองครกั ษท์ ียืนอยดู่ า้ นหลงั คณุ ชายผนู้ นั สองคน พงุ่ ฉิว มาหยดุ อยตู่ รงหนา้ เขาเรว็ ปานภตู ผีเสยี ก่อน เขายงั ไม่ 1244
ทนั อทุ านดว้ ยความตกใจก็รูส้ กึ สองขาดา้ นชา รา่ งกาย ทรุดฮวบลม้ โครมลงกบั พืน ฉางหรงกบั เวย่ ปอพยงุ รา่ งเถา้ แกห่ มนั โถวซา้ ยขวาดว้ ยสี หนา้ ไรค้ วามรูส้ กึ แลว้ โยนรา่ งลงมาแทบเทา้ ของลนิ เซียว เถา้ แกห่ มนั โถวดวงตาปิดสนิททงั สองขา้ ง ในใจรูส้ กึ สนิ หวงั ดงั ขีเถา้ มอด นบั ตงั แตเ่ ขาผาดโผนในยทุ ธภพเป็น ตน้ มา กลา่ วไดว้ า่ ตนเองมีวทิ ยายทุ ธเป็นหนงึ โดย เฉพาะวิชาตวั เบาโดดเดน่ กวา่ ผใู้ ด ในอดีตไมว่ า่ เผชิญ หนา้ กบั สถานการณค์ บั ขนั เพียงใดกส็ ามารถหนีเอาตวั รอดไดโ้ ดยปลอดภยั ใครจะรูว้ า่ วนั นีพบเดก็ หน่มุ ไม่ ประสีประสาแคไ่ มก่ ีคน กลบั ตอ้ งพา่ ยแพห้ มดรูป 1245
แตว่ า่ ยอดฝีมือสงู สง่ ระดบั นีกลบั ปลอ่ ยใหค้ ณุ ชายทีสวม เสอื แพรเป็นผสู้ งั การ เหน็ ไดช้ ดั วา่ เขาจะตอ้ งมีฐานะสงู ศกั ดิ ไมต่ อ้ งคดิ มากกร็ ูว้ า่ คงเป็นหนงึ ในเชือพระวงศ์ เขาถอนหายใจออกมาโดยไรเ้ สียง เกรงวา่ ครงั นีเขาตอ้ ง เผชิญหนา้ กบั ปัญหาใหญ่เขา้ จรงิ ๆ แลว้ ไมร่ ูว้ า่ ประตรู า้ นถกู ปิดลงเมือใด แสงสวา่ งจากดวง อาทติ ยถ์ กู บานประตหู นาบดบงั เอาไวด้ า้ นนอกทงั หมด ภายในรา้ นจงึ คอ่ นขา้ งมืดสลวั ลนิ เซียวหลบุ ตาลงมองเถา้ แก่หมนั โถวทีปลายเทา้ อยา่ ง เยน็ ชาพลางเอย่ สงั การวา่ “บอกมาเถอะ วนั นนั เจา้ ขาย ไป่ฮวาซนั ใหผ้ ใู้ ดไป” 1246
เถา้ แกห่ มนั โถวไมพ่ ดู อะไรแมแ้ ตค่ าํ เดียว ปิดปากแน่น สนิทราวกบั เปลือกหอยมกุ แมว้ า่ การกระทาํ ของเขาจะ ขดั กบั ความถกู ตอ้ ง แตไ่ มใ่ ชว่ า่ เขาจะไมม่ ีกฎเกณฑแ์ ละ เสน้ ตายของตนเอง ลนิ เซียวเหน็ ดงั นนั กเ็ หลอื บมองฉางหรงกบั เวย่ ปอ คนทงั สองเขา้ ใจโดยไมต่ อ้ งอธิบาย กม้ ลงยกรา่ งของเถา้ แก่ หมนั โถวขนึ มา บีบใหเ้ ขาเงยหนา้ มองลนิ เซียว ทนั ทีทีเหน็ สีหนา้ มงุ่ มนั เดด็ เดียวของเถา้ แก่หมนั โถว ลนิ เซียวกอ็ ดตะลงึ ไปไมไ่ ด้ แลว้ เอย่ อยา่ งเฉยชาวา่ “นบั วา่ มีความหยงิ ทะนงอยไู่ มน่ อ้ ย แตไ่ มร่ ูว้ า่ ความหยิงทะนงนี จะอยไู่ ปไดน้ านเทา่ ใด” วา่ แลว้ ก็ชกั กระบีชือเซียวจาก 1247
ขา้ งเอว ลงนาํ หนกั วางพาดหวั ไหลด่ า้ นขวาของเถา้ แก่ เถา้ แก่หมนั โถวรบั รูเ้ พียงวา่ มีพละกาํ ลงั มหาศาลสาย หนงึ จ่โู จม จดุ ชีพจรทวั รา่ งพลนั ชาหนบึ และคนั ยบุ ยบิ เกินจะทานทน ราวกบั วา่ บนรา่ งมีหนจู าํ นวนนบั ไมถ่ ว้ น กาํ ลงั กดั แทะ ทาํ ใหไ้ มอ่ าจควบคมุ ตนเองได้ เขาทงั ตกใจทงั หวาดกลวั จนกดั ฟันแนน่ ลองใชก้ าํ ลงั ภายใน ควบคมุ ความคนั ยบุ ยิบทิมแทงจิตใจนี ใครจะคาดคิดวา่ ความรูส้ กึ แปลกประหลาดนนั ยงิ ทวีความรุนแรงจนเกือบ จะครา่ ชีวติ ของเขา นีเป็นโทษทณั ฑท์ ีทกุ ขท์ รมานยงิ กวา่ ความตาย เถา้ แก่ หมนั โถวในทีสดุ กพ็ า่ ยแพย้ บั เยนิ ตะโกนดว้ ยเสยี งสนั สะทา้ น “ขา้ พดู แลว้ ! ขา้ ยอมพดู แลว้ !” 1248
ลนิ เซียวเกบ็ กระบีเขา้ ฝัก ฉางหรงกระซบิ ข่มข่วู า่ “ตอ่ ไปคณุ ชายถามอะไรเจา้ เจา้ กต็ อบไปตามนนั ถา้ หากมีคาํ โกหกแมเ้ พียงครงึ คาํ กจ็ ะใหเ้ จา้ ลมิ รสชาตคิ วามทรมานทีหนกั หน่วงกวา่ เมือ ครูร่ อ้ ยเทา่ ” เถา้ แกห่ มนั โถวรูแ้ กใ่ จดีวา่ นีไมใ่ ชค่ าํ ขเู่ ลอื นลอยโดยเดด็ ขาด จงึ ไมก่ ลา้ แสดงตวั เป็นลกู ผชู้ ายทีองอาจหยงิ ทะนง อีก หอบหายใจแรงพลางเงยหนา้ ขนึ อยา่ งรอ้ นรน ลนิ เซียวเอย่ ปากอีกครงั “เหอหยว่ นเตา้ ชาวสโู่ จว เชียว ชาญการปรุงพิษประหลาดหลายชนิด ผคู้ นในยทุ ธภพ 1249
Search
Read the Text Version
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
- 19
- 20
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
- 37
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
- 78
- 79
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
- 90
- 91
- 92
- 93
- 94
- 95
- 96
- 97
- 98
- 99
- 100
- 101
- 102
- 103
- 104
- 105
- 106
- 107
- 108
- 109
- 110
- 111
- 112
- 113
- 114
- 115
- 116
- 117
- 118
- 119
- 120
- 121
- 122
- 123
- 124
- 125
- 126
- 127
- 128
- 129
- 130
- 131
- 132
- 133
- 134
- 135
- 136
- 137
- 138
- 139
- 140
- 141
- 142
- 143
- 144
- 145
- 146
- 147
- 148
- 149
- 150
- 151
- 152
- 153
- 154
- 155
- 156
- 157
- 158
- 159
- 160
- 161
- 162
- 163
- 164
- 165
- 166
- 167
- 168
- 169
- 170
- 171
- 172
- 173
- 174
- 175
- 176
- 177
- 178
- 179
- 180
- 181
- 182
- 183
- 184
- 185
- 186
- 187
- 188
- 189
- 190
- 191
- 192
- 193
- 194
- 195
- 196
- 197
- 198
- 199
- 200
- 201
- 202
- 203
- 204
- 205
- 206
- 207
- 208
- 209
- 210
- 211
- 212
- 213
- 214
- 215
- 216
- 217
- 218
- 219
- 220
- 221
- 222
- 223
- 224
- 225
- 226
- 227
- 228
- 229
- 230
- 231
- 232
- 233
- 234
- 235
- 236
- 237
- 238
- 239
- 240
- 241
- 242
- 243
- 244
- 245
- 246
- 247
- 248
- 249
- 250
- 251
- 252
- 253
- 254
- 255
- 256
- 257
- 258
- 259
- 260
- 261
- 262
- 263
- 264
- 265
- 266
- 267
- 268
- 269
- 270
- 271
- 272
- 273
- 274
- 275
- 276
- 277
- 278
- 279
- 280
- 281
- 282
- 283
- 284
- 285
- 286
- 287
- 288
- 289
- 290
- 291
- 292
- 293
- 294
- 295
- 296
- 297
- 298
- 299
- 300
- 301
- 302
- 303
- 304
- 305
- 306
- 307
- 308
- 309
- 310
- 311
- 312
- 313
- 314
- 315
- 316
- 317
- 318
- 319
- 320
- 321
- 322
- 323
- 324
- 325
- 326
- 327
- 328
- 329
- 330
- 331
- 332
- 333
- 334
- 335
- 336
- 337
- 338
- 339
- 340
- 341
- 342
- 343
- 344
- 345
- 346
- 347
- 348
- 349
- 350
- 351
- 352
- 353
- 354
- 355
- 356
- 357
- 358
- 359
- 360
- 361
- 362
- 363
- 364
- 365
- 366
- 367
- 368
- 369
- 370
- 371
- 372
- 373
- 374
- 375
- 376
- 377
- 378
- 379
- 380
- 381
- 382
- 383
- 384
- 385
- 386
- 387
- 388
- 389
- 390
- 391
- 392
- 393
- 394
- 395
- 396
- 397
- 398
- 399
- 400
- 401
- 402
- 403
- 404
- 405
- 406
- 407
- 408
- 409
- 410
- 411
- 412
- 413
- 414
- 415
- 416
- 417
- 418
- 419
- 420
- 421
- 422
- 423
- 424
- 425
- 426
- 427
- 428
- 429
- 430
- 431
- 432
- 433
- 434
- 435
- 436
- 437
- 438
- 439
- 440
- 441
- 442
- 443
- 444
- 445
- 446
- 447
- 448
- 449
- 450
- 451
- 452
- 453
- 454
- 455
- 456
- 457
- 458
- 459
- 460
- 461
- 462
- 463
- 464
- 465
- 466
- 467
- 468
- 469
- 470
- 471
- 472
- 473
- 474
- 475
- 476
- 477
- 478
- 479
- 480
- 481
- 482
- 483
- 484
- 485
- 486
- 487
- 488
- 489
- 490
- 491
- 492
- 493
- 494
- 495
- 496
- 497
- 498
- 499
- 500
- 501
- 502
- 503
- 504
- 505
- 506
- 507
- 508
- 509
- 510
- 511
- 512
- 513
- 514
- 515
- 516
- 517
- 518
- 519
- 520
- 521
- 522
- 523
- 524
- 525
- 526
- 527
- 528
- 529
- 530
- 531
- 532
- 533
- 534
- 535
- 536
- 537
- 538
- 539
- 540
- 541
- 542
- 543
- 544
- 545
- 546
- 547
- 548
- 549
- 550
- 551
- 552
- 553
- 554
- 555
- 556
- 557
- 558
- 559
- 560
- 561
- 562
- 563
- 564
- 565
- 566
- 567
- 568
- 569
- 570
- 571
- 572
- 573
- 574
- 575
- 576
- 577
- 578
- 579
- 580
- 581
- 582
- 583
- 584
- 585
- 586
- 587
- 588
- 589
- 590
- 591
- 592
- 593
- 594
- 595
- 596
- 597
- 598
- 599
- 600
- 601
- 602
- 603
- 604
- 605
- 606
- 607
- 608
- 609
- 610
- 611
- 612
- 613
- 614
- 615
- 616
- 617
- 618
- 619
- 620
- 621
- 622
- 623
- 624
- 625
- 626
- 627
- 628
- 629
- 630
- 631
- 632
- 633
- 634
- 635
- 636
- 637
- 638
- 639
- 640
- 641
- 642
- 643
- 644
- 645
- 646
- 647
- 648
- 649
- 650
- 651
- 652
- 653
- 654
- 655
- 656
- 657
- 658
- 659
- 660
- 661
- 662
- 663
- 664
- 665
- 666
- 667
- 668
- 669
- 670
- 671
- 672
- 673
- 674
- 675
- 676
- 677
- 678
- 679
- 680
- 681
- 682
- 683
- 684
- 685
- 686
- 687
- 688
- 689
- 690
- 691
- 692
- 693
- 694
- 695
- 696
- 697
- 698
- 699
- 700
- 701
- 702
- 703
- 704
- 705
- 706
- 707
- 708
- 709
- 710
- 711
- 712
- 713
- 714
- 715
- 716
- 1 - 50
- 51 - 100
- 101 - 150
- 151 - 200
- 201 - 250
- 251 - 300
- 301 - 350
- 351 - 400
- 401 - 450
- 451 - 500
- 501 - 550
- 551 - 600
- 601 - 650
- 651 - 700
- 701 - 716
Pages: