แสนชัง 1

แ ส น ชั ง | 2 แสนชงั โดย หานหนีว์ , ปลายฝัน พวกเจา้ ตราหน้าคนทถี ูกแยง่ ชงิ คหู่ มนั ถูกนอ้ งสาวหยาม เกยี รติ ถูกชายคนรกั หกั หลงั ถกู คนในบา้ นเหยยี ดหยาม วา่ โหดรา้ ยงนั หรอื ? ...น่าขนั หากอยากไดต้ วั รา้ ยจรงิ ๆละ ก็ ขา้ จะทาํ ใหด้ !ู ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 แสนชงั # 1. บทนํา รชั ศกเทยี นโซ่ทยี สี บิ สี มเี รอื งออื ฉาวโดง่ ดงั ไปทวั เมอื งหลวง กลา่ วกนั ว่าบตุ รคี น โตของฮหู ยนิ เจา้ กรมอากรหลงใหลในวชิ ามนตด์ าํ จนถูก ครอบงาํ ทาํ ใหจ้ ติ วปิ รติ ถงึ ขนั กนิ สตั วเ์ ลยี งทงั เป็นและ พยายามเลน่ คณุ ไสยสาปอนั ออ๋ งใหห้ ลงเสน่ห์ ว่ากนั วา่ สตรผี นู้ ีเคยเป็นหญงิ ทงี ดงามเป็นอนั ดบั หนึงของ เมอื งหลวง ครงั ยงั เดก็ ถกู หมนั หมายเอาไวก้ บั อนั อ๋อง รอ อายคุ รบ 18 หนาวจะแต่งเขา้ ตําหนกั อ๋องไปเป็นพระ ชายา แต่ไมร่ เู้ กดิ อะไรขนึ นับวนั ยงิ นสิ ยั โหดรา้ ยรนุ แรง ฮู หยนิ คนใหมข่ องเจา้ กรมอากรกย็ งั ถูกนางกดขม่ นบั ครงั ไม่ ถว้ น ลอื ลนั วา่ นางชอบทารุณบ่าวไพร่ จนทา่ นเจา้ กรมคดิ สง่ นางใหไ้ ปอยทู่ บี า้ นเดมิ ของฮหู ยนิ คนเกา่ สามปีถงึ กลบั มาเมอื งหลวงเพอื รอเขา้ พธิ อี ภเิ ษก ตวั อนั อ๋องเองนนั เดมิ ทเี สน่หาคหู่ มนั คนนีอยแู่ ลว้ จงึ ไมไ่ ด้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 นกึ รงั เกยี จนิสยั เอาแต่ใจของนาง เหน็ วา่ สงสารเสยี ดว้ ย ซําเพราะนางเสยี มารดาตงั แตย่ งั เลก็ และเตบิ โตมาดว้ ย รา่ งกายทไี มแ่ ขง็ แรงนกั แตไ่ มร่ วู้ า่ เพราะพระองคม์ วั แต่ วนุ่ วายกบั งานในกองทพั จนทําใหล้ ะเลยคหู่ มนั หรอื อยา่ งไร สตรผี นู้ ีจงึ เกดิ ไมม่ นั ใจขนึ มา คลมุ้ คลงั ถงึ ขนั ลอบ ทาํ คุณไสยใสเ่ ขา คราแรกทรี อู้ นั อ๋องทงั ตกใจและเสยี ใจยงิ นกั พยายาม ปกปิดเรอื งเหลา่ นี แต่ฮ่องเตท้ รงรูเ้ ขา้ เสยี กอ่ น มดี าํ รสั ถามถงึ และบงั คบั ใหเ้ ขาถอนหมนั จากนาง และใหล้ งโทษ นางใหส้ าหสั ขอ้ หาปองรา้ ยเชอื พระวงศ์ เขาทกุ ขใ์ จจน กายซูบผอม ไปคกุ เขา่ ออ้ นวอนขอใหฮ้ อ่ งเตท้ รงละเวน้ นาง ทงั เจบ็ ปวดนกั ไมค่ ดิ ไมฝ่ ันวา่ คนรกั จะหลงผดิ จงึ ตอ้ ง กลํากลนื ตดั ใจ เจา้ กรมอากรนนั รสู้ กึ ผดิ ยงิ กบั เรอื งนี แตเ่ พราะสญั ญาครงั เก่าทเี คยถวายกบั ฮอ่ งเตว้ า่ จะยกบตุ รใี หก้ บั องคช์ ายรอง จงึ ไดถ้ วายฎกี าขอสบั เปลยี นคหู่ มนั แทนการยกเลกิ เปลยี นเป็นบตุ รสาวของฮหู ยนิ คนใหม่ ทแี มไ้ มโ่ ฉม สะคราญเทา่ ลกู สาวคนโต แตก่ ม็ หี น้าตาน่าเอน็ ดู ทงั ยงั กรยิ ามารยาทดเี ยยี ม มจี ติ ใจโอบออ้ มอารยี เ์ ป็นทโี จษจนั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 ตา่ งจากพสี าว ฮอ่ งเตท้ รงพจิ ารณา แต่มรี บั สงั ว่าเมอื เชอื รา้ ยยงั ฝังรากอยู่ ในบา้ น การจะรบั บุตรขี องเขาเขา้ มารว่ มเป็นเชอื พระวงศ์ นนั จะแปดเปือนได้ แตเ่ หน็ แกม่ ติ รภาพเก่ากอ่ น คดิ วา่ ทา่ นเจา้ กรมคงตดั ใจฆา่ บุตรไี มล่ ง จงึ สงั ใหส้ ตรผี นู้ นั ออก บวชเสยี อยา่ ไดห้ วนกลบั มาเหยยี บเมอื งหลวงอกี ชวั ชวี ติ วนั ทหี ญงิ วปิ รติ คนนนั ตอ้ งออกจากเมอื ง รถมา้ ของนาง ถูกหอ้ มลอ้ มดว้ ยผคู้ นทตี า่ งอยากเหน็ หน้าสตรแี พศยา ทสี ดุ แสนโงเ่ ขลา มเี สยี งตะโกนดา่ สาปแช่ง มเี สยี งราํ ไห้ ตะโกนว่านางฆา่ บุตรของใครสกั คนทเี คยรบั ใชน้ าง มาก เขา้ กเ็ รมิ โยนผกั เน่าหรอื แมแ้ ตก่ อ้ นหนิ ใสร่ ถมา้ ของนาง จนถงึ ประตูเมอื ง ชอื เสยี ของบตุ รสาวคนโตของเจา้ กรมอากรไมห่ ยดุ อยู่ เพยี งเทา่ นี ตอนแรกผคู้ นในถงเยยี นลว้ นคดิ วา่ เมอื ตวั กาลกณิ จี ากไป เจา้ กรมอากรทเี พงิ ไดเ้ ลอื นยศขนึ เป็นหนึง ในเสนาบดคี งมแี ตเ่ รอื งมงคลมาเยอื นแลว้ กลบั ต้องอบั อายซําสองเมอื พอ่ คา้ ผหู้ นึงกลบั เขา้ มาในเมอื งหลวงดว้ ย เรอื งเล่าประหลาด ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 อารามทางตอนใต้ของเมอื งเจงิ หู เขาไดพ้ บกบั แมช่ ที ี กาํ ลงั ทอ้ งโตทงั ยงั อยกู่ นิ กบั พระภกิ ษุในอารามราวกบั คผู่ วั ตวั เมยี วา่ กนั วา่ ชผี นู้ นั งดงามยงิ นัก เขาสนใจสบื ดถู งึ รวู้ า่ เป็นอดตี คณุ หนูตระกลู ใหญใ่ นถงเยยี น เมอื ไดย้ นิ เช่นนีเสยี งกน่ ดา่ ของผคู้ นยงิ หนักหนากว่าฟ้าถล่ม สตรที หี ลงผดิ รอิ ่านใชม้ นตด์ าํ กบั เชอื พระวงศ์ มาวนั นีถงึ ขนั ยวั ยวนภกิ ษุในอารามจนตงั ทอ้ งทงั ทยี งั บวชเป็นชี เรอื งใหญ่เชน่ นีไมม่ ผี นู้ บั ถอื พุทธคนใดไมเ่ ดอื ดดาล นาง มารผนู้ นั ทาํ ใหผ้ คู้ นรงั เกยี จยงิ นกั ถงึ ขนั ทชี าวบา้ นรวมตวั กนั ขนึ ไปเผาอารามทแี ปดเปือนโลกยี น์ นั จนราบเป็นหน้า กลอง ใหท้ งั นางชชี วั กบั พระอาบตั พิ วกนนั ตายอยใู่ นกอง เพลงิ ไมใ่ หเ้ หลอื แมแ้ ต่เถา้ กระดกู ถงึ จะสบายใจ * เหลา่ นนั ลว้ นเป็นสงิ ทผี คู้ นภายนอกรบั รู้ แต่ยงั มอี กี มากที คนพวกนนั ไมร่ ู้ อาทเิ ชน่ สามปีระหวา่ งทบี ุตรคี นโตของเจา้ กรมอากรกลบั ไปอาศยั บา้ นเดมิ ของมารดา อนั อ๋องกบั น้องสาวต่างมารดาของ นางกลบั ฝากคาํ รกั กนั ลกึ ซงึ ถงึ ขนั สญั ญาเป็นมนั เป็น ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 7 เหมาะว่าจะหาทางเปลยี นคหู่ มนั ใหไ้ ด้ แต่การจะเปลยี นคหู่ มนั ทฮี อ่ งเต้เป็นผเู้ ลอื กใหน้ นั ไมง่ า่ ย เหมอื นพลกิ ฝ่ามอื ยงิ คนผนู้ นั เป็นพสี าวของวา่ ทพี ระ ชายาทตี อ้ งการแลว้ แผนการตา่ งๆ จงึ ตอ้ งตระเตรยี ม เอาไวอ้ ยา่ งรดั กมุ ไมว่ ่าจะเป็นการทาํ ลายชอื เสยี งเลก็ ๆ น้อยๆ จนไปถงึ ขา่ วลอื ใหญๆ่ สรา้ งความบาดหมาง ภายในจวน ทาํ ใหผ้ เู้ ป็นพอ่ เรมิ ระอาและระแวงลกู จนไป ถงึ การเอาตําแหน่งเสนาบดมี าวางลอ่ เพอื ใหผ้ เู้ ป็นบดิ า รว่ มมอื ทําลายลูกสาวตวั เอง การจะถอนหมนั ทมี าจากการพระราชทานนนั ฮ่องเต้ จะตอ้ งมรี บั สงั ยกเลกิ ดว้ ยองคเ์ อง ดงั นนั แผนการจงึ ยงิ ทวี ความดุเดอื ด ใหเ้ รอื งใหญโ่ ตจนไปถงึ พระเนตรพระกรรณ และในขณะเดยี วกนั กต็ อ้ งรกั ษาชอื เสยี งของจวนอ๋องใหใ้ ส สะอาด รวมถงึ ชอื เสยี งของวา่ ทภี รรยาทตี อ้ งไมแ่ ปดเปือน ไปดว้ ย ดงั นนั นางจงึ กลายเป็นเป้าหมายเดยี วของการเท โคลนใหถ้ มทบั จนแมแ้ ต่แมน่ ําฮวงโหกไ็ มอ่ าจชาํ ระออกได้ จนกระทงั แผนการลลุ ว่ ง จวนอ๋องไดต้ อ้ นรบั นายหญงิ คน ใหม่ น้องสาวไดเ้ ป็นพระชายา บดิ าไดเ้ ป็นเสนาบดี แต่ การมอี ยขู่ องนางแมห้ า่ งไกลสายตาคนพวกนนั กย็ งั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 เหมอื นจอกหนามทมิ ตาํ มอื ไมน่ านหลงั ออกจากถงเยยี นนางถูกผชู้ ายกกั ขฬะยาํ ยกี ลางป่า ยงั ดที ถี ูกภกิ ษุทมี ี เมตตาชว่ ยเหลอื นางไว้ ผคู้ นในวดั ปลอบประโลมนางและ พยายามช่วยเหลอื อยา่ งจรงิ ใจแมจ้ ะอยใู่ นสภาพอตั คดั นางใชช้ วี ติ อยใู่ นอารามทงั พยายามอุม้ ทอ้ ง หวงั แค่จะใช้ ชวี ติ รอดไปวนั ๆ แตส่ วรรคก์ ลบั ไมเ่ หลอื หนทางใหน้ างสกั สาย แมแ้ ตภ่ กิ ษุทใี หก้ ารชว่ ยเหลอื กต็ อ้ งมาแปดเปือน กลนิ คาวจากปากผคู้ น นางถูกพาออกมากอ่ นทอี ารามจะถูกเผา นางถกู บงั คบั ให้ เฝ้ามองเปลวเพลงิ ทลี ุกท่วมอารามแหง่ นนั ดว้ ยหวั ใจทคี บั แคน้ น้องสาวทแี สนดขี องนางเออื มมอื มาชว่ ยสง่ นางลง นรก ในขณะทบี ดิ านางมองนางไมต่ ่างจากขยะทเี ขาตดั ใจ ทงิ ไปแลว้ ในยามทคี วามตายมาเยอื น นางคงั แคน้ สมุ อก เกลยี ดทุก อยา่ งในชวี ติ นที ตี นพานพบ เกลยี ดบดิ า เกลยี ดสตรใี น จวน เกลยี ดคหู่ มนั เกลยี ดฮอ่ งเต้ เกลยี ดผคู้ นในถงเยยี น เกลยี ดผคู้ นในเจงิ หู เกลยี ดตวั เองทสี ดุ แสนโงง่ ม ถูกคน ไมร่ กู้ คี นหลอกใชเ้ หยยี บเป็นสะพานขนึ ไปสจู่ ดุ หมายที ตา่ งกนั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 9 นางเกลยี ดจนกระอกั แมแ้ ต่เดก็ ในทอ้ งทนี ําพาจดุ จบทนี ่า สมเพชทสี ุดมาใหน้ าง นางกเ็ กลยี ดจนอยากจะฉกี ทงึ ทอ้ ง ตนใหแ้ หลกเหลว นางสาบาน...หากมโี อกาสแมเ้ ลก็ น้อยเพยี งปลายเลบ็ นางจะทาํ ลายทกุ อยา่ งทนี างเกลยี ดใหย้ อ่ ยยบั พงั ภนิ ท์ ให้ สมกบั รสชาตคิ วามทุกขท์ รมานทนี างไดร้ บั มาในชวั ชวี ติ นี นางสาบาน! ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 0 แสนชงั # 2. หลิวจ้าวเวย่ เหมนั ตฤดู หมิ ะตกโปรยปรายไมห่ ยุดตงั แต่เชา้ จรดคาํ ชายฉกรรจต์ ามบา้ นเรอื นตา่ งๆ พยายามออกมากวาด หมิ ะทถี มถนนจนหนาหลายจงั และทคี า้ งอยบู่ นหลงั คา ตามเรอื นต่างๆ เพอื ระแวดระวงั อุบตั เิ หตุทจี ะมาพรอ้ มกบั ความหนาวเยน็ พน้ ยามไฮเ่ ขา้ ไปแลว้ แตแ่ สงสวา่ งในเรอื นของหญงิ สาวผู้ เป็นนายยงั สวา่ งอยู่ บา่ วรบั ใชท้ รี บั หน้าทเี ฝ้าหอ้ งในคนื นี มที า่ ทางลงั เลกอ่ นจะตดั สนิ ใจเคาะประตูแลว้ สง่ เสยี งถาม \"คณุ หนูยงั ไมน่ อนหรอื เจา้ คะ?\" หญงิ สาวในชุดนําเงนิ เขม้ มขี นจงิ จอกหนาพนั รอบคอเงย หน้าขนึ เมอื ไดย้ นิ เสยี ง นางนงั อยหู่ ลงั โต๊ะไมส้ ดุ วจิ ติ รจด จอ่ กบั กระดาษและพกู่ นั ตรงหน้ามาหลายชวั ยามจนแทบ ลมื เปลยี นอริ ยิ าบถ เมอื ถกู รบกวนใบหนา้ ทเี รยี กไดว้ า่ งาม หมดจดจนชวนใหผ้ พู้ บเหน็ หยดุ หายใจนนั มนุ่ เรยี วควิ เขา้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 1 หากนั นดิ ๆ กอ่ นจะเอนกายพงิ พนักเกา้ อี \"นียามอะไรแลว้ \" นางวางพกู่ นั ในมอื เพงิ รสู้ กึ เมอื ยหลงั ขนึ มาตอนนีเอง บา่ วรบั ใชเ้ หน็ คุณหนูตอบรบั จงึ ถอื วสิ าสะ เปิดประตูเขา้ มาในเรอื นนอนของเจา้ นาย เดนิ มาหยดุ อยู่ ขา้ งโต๊ะไมส้ ลกั ของอกี ฝ่าย \"ยามไฮห่ นึงเคอ่ แลว้ เจา้ คะ่ \" \"ดกึ ขนาดนีแลว้ หรอื \" หญงิ สาวนึกแปลกใจ ดเู หมอื นนาง จะเขยี นหนงั สอื จนลมื เวลาเสยี แลว้ \"บา่ วรวู้ า่ คณุ หนูอยากฝึกเขยี นอกั ษรใหช้ าํ นาญเพอื เอาใจ นายทา่ นผเู้ ฒา่ แต่ทงั ดกึ ทงั หนาวเช่นนี คณุ หนูอยา่ ตรากตราํ เลยเจา้ คะ่ รกั ษาสขุ ภาพเอาไวไ้ มด่ กี วา่ หรอื เจา้ คะ\" \"ขบี น่ เสยี จรงิ เจนิ เอ๋อร\"์ โฉมสะคราญผลยิ มิ เลก็ น้อยแต่ก็ ไมน่ ึกถอื สาทบี า่ วรบั ใชก้ ลา้ มาเสนอแนะตน นางรูว้ า่ อา เจนิ ผนู้ ีรกั และจรงิ ใจกบั นางเพยี งใด \"บา่ วไมไ่ ดบ้ น่ นะเจา้ คะ เพยี งแตบ่ ่าวเป็นหว่ งคุณหนูมาก เท่านนั เอง\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 2 \"เอาละ่ ขา้ รูแ้ ลว้ \" \"คุณหนูอยากกนิ อะไรอุ่นๆ กอ่ นนอนหรอื ไมเ่ จา้ คะ จะได้ หลบั สบายยงิ ขนึ \" \"ไมต่ อ้ งหรอก เจา้ เองกไ็ ปนอนหอ้ งขา้ งเถอะ ไมต่ อ้ งเฝ้า หน้าประตู หนาวจดั เชน่ นีจะไมส่ บายเอา\" หญงิ สาวเอย่ อยา่ งมเี มตตาก่อนจะลุกขนึ จากโต๊ะ อาเจนิ ถลาเขา้ มาชว่ ย พยงุ หญงิ สาวไปทเี ตยี ง จดั การหม่ ผา้ ใหน้ างจนเรยี บรอ้ ย เสรจ็ สรรพกเ็ ดนิ ตรวจดหู น้าต่างและดบั ตะเกยี งในหอ้ ง กอ่ นจะออกไปจากเรอื นนอน หลิวจ้าวเวย่ ลมื ตาขนึ ในความมดื เมอื บา่ วรบั ใชป้ ิดประตู ออกไปแลว้ นางมองตรงไปดา้ นหน้าแต่สายตากลบั ไมไ่ ด้ จอ้ งมองฝ้าเพดานทดี าํ สนิท สงิ ทเี หน็ กลบั เป็นภาพความ ทรงจาํ ครงั เก่าทแี ลน่ วนอยใู่ นหวั นบั ตงั แตท่ นี างฟืนคนื มา เมอื หนึงเดอื นกอ่ น นางยงั ไมต่ าย... นางกลบั มาอกี ครงั กลบั มาในยามที ตนเองอายสุ บิ หก กลบั มาตอนทที ุกอยา่ งยงั ไมล่ กุ ลาม บานปลาย กลบั มายงั ชว่ งเวลาทนี างไมใ่ ชส่ ตรโี หดรา้ ย วปิ รติ ทมี ชี อื เสยี งโจษจนั ไปทวั ถงเยยี น ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 3 นบั วา่ โชคดยี งิ นกั นางไมค่ ดิ จะสนใจทวงถามหาเหตุผลที ตนไดช้ วี ติ คนื มาอกี ครงั แต่สาเหตุเดยี วทนี างยงั ไมพ่ ุง่ กลบั ไปลงมอื ฆา่ ทุกคนในถงเยยี นกเ็ พราะความคบั แคน้ ที สมุ ทรวง การตายหมนื ครงั ของพวกมนั กค็ งยงั ไมส่ าแกใ่ จ นาง ดงั นนั นางจะไมป่ ลอ่ ยใหพ้ วกมนั ตายงา่ ยๆ นางจะทํา ใหพ้ วกมนั ยอ่ ยยบั ไดเ้ รยี นรชู้ วี ติ ทสี นิ หวงั และพนิ าศจาก ปากของผคู้ น ...นางจะทาํ ใหพ้ วกมนั ทรมานยงิ กว่าทนี าง เคยพบเจอเป็นพนั เทา่ ยงิ คดิ เลบ็ ยาวยงิ จกิ ลกึ ลงกลางฝ่ามอื ซดี นานทเี ดยี วกวา่ จา้ วเวย่ จะรสู้ กึ เจบ็ ปวดจนคลายมอื ออก ...ทกุ ครงั ทคี ดิ ทบทวนถงึ เหตุการณ์ทเี คยเกดิ ขนึ กบั ตน นางมกั จะ เผลอไผลทาํ รา้ ยตวั เองเสมอ หญงิ สาวสดู หายใจ ปัดความคงั แคน้ วางเอาไวก้ ่อนแลว้ คดิ ทบทวนถงึ ชว่ งเวลาทตี นกลบั มาในยามนี ปีนีกาํ ลงั ยา่ งเขา้ ปีทสี องทนี างถกู บดิ าสง่ มาอยจู่ นิ หยาง บา้ นครอบครวั เดมิ ของมารดานาง บา้ นสกุลเถานีมผี นู้ ํา คอื ท่านตาของนาง เถาเตอ๋ ชวน เขาเคยเป็นขนุ นางขนั สาม ทาํ งานอยใู่ นกองงานประวตั ศิ าสตร์ นบั ว่าเป็นขนุ นางคนโปรดของฮ่องเตอ้ ยชู่ ว่ งหนึง แตห่ ลงั จากทมี ารดา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 4 ของนางตายลงอยา่ งกระทนั หนั ทา่ นยายของนางก็ ตรอมใจเพราะคดิ ถงึ ลกู ทาํ ใหป้ ่วยเรอื รงั ทา่ นตาของนาง ไมอ่ าจทนเหน็ ภรรยาคู่ทกุ ขค์ ยู่ ากเจบ็ ป่วยอยไู่ ดจ้ งึ ขอ ลาออกจากราชการพาครอบครวั ยา้ ยกลบั มาอยทู่ จี นิ หยาง ทา่ นตาของนางเป็นขนุ นางสุจรติ แมม้ ยี ศขนั สงู แต่กไ็ มไ่ ด้ ราํ รวยลน้ ฟ้าอะไร ทวา่ เป็นทนี บั หน้าถอื ตาและมผี คู้ น เคารพอยไู่ มน่ ้อย เมอื กลบั มาทจี นิ หยางยงั หาเวลาวา่ งไป ชว่ ยสอนหนงั สอื ในสาํ นกั บณั ฑติ ของเมอื ง ทงั ยงั ชว่ ย สนบั สนุนพวกบณั ฑติ ยากไรใ้ หม้ ที ุนรอนเขา้ ไปสอบใน เมอื งหลวง นบั เป็นบคุ คลทชี าวจนิ หยางสรรเสรญิ อยา่ งยงิ เสยี แต่วา่ เมอื สนิ บุตรคี นโตคอื เถาหนีฮวา มารดาของ หลวิ จา้ วเว่ย ทา่ นตาของนางกเ็ หลอื เพยี งบุตรชายคน เดยี วคอื เถาเฝิ งชิง ทเี ขา้ รบั ราชการอยใู่ นเมอื งหลวง กล่าวถงึ นา้ ชายคนนีของจา้ วเว่ย เขานับว่าเคยเป็นความ ภาคภมู ใิ จของบา้ นสกลุ เถา ครงั เมอื สอบเคอจวใี นปีนนั น้าชายผนู้ ีไดเ้ ป็นถงึ ปังเหยยี น ไดข้ นึ หลงั มา้ พาแหร่ อบ เมอื ง ไดเ้ ขา้ เฝ้าฮ่องเต้ และไดร้ บั ตาํ แหน่งในกรมพธิ กี าร ทนั ที แต่ความดใี จคาดหวงั กเ็ รมิ กลบั กลายเป็นความชดื ชา เมอื รบั ราชการมาสบิ ปีเขาไดเ้ ลอื นขนั ขนึ ไปถงึ แค่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 5 เสนาธกิ ารในกรม ชอื ตาํ แหน่งดยู งิ ใหญ่ ทวา่ แทจ้ รงิ ไม่ ต่างจากหวั หน้านายกองระดบั กลางๆ ในกองทพั อกี ทงั ยงั หยดุ อยทู่ ตี ําแหน่งนมี าสปี ีแลว้ ไมม่ วี แี ววจะ เจรญิ กา้ วหน้า สว่ นเถาเต๋อชวนแมจ้ ะเคยเป็นทโี ปรดปราน แต่คนใหม่ ยอ่ มแทนทคี นเกา่ อยเู่ สมอ เขากลายเป็นคนทฮี ่องเตล้ มื เลอื นไปนานแลว้ ไมเ่ ชน่ นนั คงไมแ่ ชต่ าํ แหน่งบุตรชาย ของเขาใหค้ า้ งเตงิ อยใู่ นกรมพธิ กี าร ดงั นนั จงึ เป็นไปไมไ่ ด้ ทขี นุ นางเกา่ ทไี รป้ ระโยชน์อยา่ งเขาจะบากหน้าไปขอ ความเมตตาใหบ้ ตุ รชาย ยงิ เถาเฝิงชงิ ไมไ่ ดม้ ผี ลงานอะไร เป็นทปี ระจกั ษ์ยงิ ไรห้ นทาง เมอื เป็นเชน่ นี หากเทยี บกบั เจา้ กรมอากร ทถี งึ แมจ้ ะเป็น เพยี งขนุ นางขนั สี แต่ในฐานะของฝ่ายอากรทสี ามารถ แสดงอาํ นาจไดม้ ากและกอบโกยไดง้ า่ ยนนั อดตี ขนุ นาง กองประวตั ศิ าสตรจ์ ะนบั เป็นอะไร ครงั เมอื เลอื กแตง่ งานกบั เถาหนีฮวา หลิวเฉียน บดิ าของ นางไดเ้ ลง็ เหน็ เสน้ ทางทปี ลอดภยั ในการรบั ราชการ เขา ตอ้ งการหลกี เลยี งการผกู สมั พนั ธก์ บั ฝ่ายทหารเพอื ไมใ่ ห้ ฮ่องเตห้ วาดระแวง และไมต่ อ้ งการผกู สมั พนั ธก์ บั ตระกลู ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 6 เกา่ แก่ดงั เดมิ เพราะสกุลหลวิ กน็ บั ว่าเป็นสกลุ ใหญ่มี รากฐานยาวนานหากยงั จงใจแตง่ ฮหู ยนิ เป็นสตรที มี าจาก สกุลใหญ่อาจทาํ ใหด้ เู หมอื นเป็นการสมคบคดิ บางอยา่ ง หลวิ เฉยี นขณะนนั ตอ้ งการวางตวั อยเู่ หนือนํา ไมเ่ ขา้ ไป ปะปนกบั นําขนุ่ และนิงสงบ แต่ไมเ่ สยี ศกั ดศิ รซี ะทเี ดยี ว ดงั นนั เขาจงึ เลอื กแตง่ กบั เถาหนีฮวาทบี ดิ าเป็นขนุ นางคน โปรดของฮ่องเต้ โดยขนุ นางกองประวตั ไิ มไ่ ดม้ อี าํ นาจที แทจ้ รงิ ทงั ยงั รกั สนั โดษไมเ่ อนเอยี งเลอื กขา้ ง ทาํ ให้ สง่ เสรมิ ภาพลกั ษณ์สะอาดใจซอื ของเขาได้ อกี อยา่ งเมอื พ่อตาเป็นคนโปรดของฮอ่ งเต้ ยอ่ มมโี อกาสกลา่ ว สนับสนุนเขาไดห้ ลายคาํ ซงึ ผลกเ็ ป็นไปอยา่ งทเี ขา คาํ นวณ ตาํ แหน่งเจา้ กรมอากรนันนบั วา่ มพี อ่ ตาอยา่ ง เถาเต๋อชวนสนบั สนุนเขาขนึ มา แตเ่ มอื เถาหนีฮวาตายไปและสกลุ เถาซวนเซถงึ ขนั ถอน ตวั ออกจากราชสาํ นกั หลวิ เฉยี นกแ็ ทบไมเ่ หน็ คนสกลุ เถา อยใู่ นสายตาอกี ความเกรงอกเกรงใจ ความเคารพนอบ น้อมเมอื ครงั เกา่ ลว้ นมลายหายไปพรอ้ มกาลเวลา หลวิ เฉยี นไมต่ ดิ ต่อสกลุ เถาอกี เลยจนกระทงั คดิ จะโยนหลวิ จา้ ว เวย่ มาอยทู่ จี นิ หยาง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 7 สาเหตุทหี ลวิ จา้ วเวย่ ถกู สงั ใหม้ าอยบู่ า้ นเดมิ ของมารดานี นบั วา่ ไมใ่ ช่เรอื งใหญอ่ ะไรเมอื เทยี บกบั การถกู ใสค่ วามว่า หลงใหลในมนตด์ าํ ทาํ คณุ ไสย และกนิ สตั วด์ บิ ๆ ครงั นี นางถกู บดิ าไลม่ าเพราะขา่ วลอื เชน่ กนั แตเ่ ป็นขา่ วลอื ที นางเอาแตใ่ จ ทบุ ตบี า่ วไพร่ และไมเ่ คารพมารดาเลยี ง หลวิ จา้ วเวย่ ยมิ เหยยี ดในความมดื นางไมแ่ น่ใจวา่ แผน ของอนั อ๋องเรมิ ไปตงั แต่ตอนนีแลว้ หรอื ไม่ หรอื เป็นแผน ของคนในจวนทขี ดั หขู ดั ตานาง ทาํ ใหไ้ ปประจวบเหมาะ กบั แผนของอนั ออ๋ งในภายหลงั อกี ที หลวิ จา้ วเวย่ ยอมรบั ว่าตนเองเอาแต่ใจอยบู่ า้ ง ตามประสา คณุ หนูใหญท่ เี กดิ จากฮหู ยนิ เอก ในจวนนนั จะมคี ณุ หนูคนใดมเี กยี รตเิ ทา่ เทยี มนาง แมแ้ ต่ น้องสาวทเี กดิ จากฮหู ยนิ เอกคนใหมข่ องบดิ ายงั มอิ าจ เผยอคอมาเทยี บเพราะมารดานางเป็นถงึ ฮหู ยนิ ตราตงั ขนั สาม แตแ่ มเ่ ลยี งนางเป็นเพยี งฮูหยนิ ตราตงั ขนั หา้ เทา่ นนั นางเอาแตใ่ จในแงข่ องการเลอื กกนิ เกยี จครา้ นในบาง เวลา ชอบของสวยๆ งามๆ และใชเ้ งนิ เกนิ ตวั อยบู่ า้ ง แต่ ครนั เรอื งทารณุ โหดรา้ ยกบั บ่าวไพรล่ ว้ นไมใ่ ชน่ สิ ยั นาง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 8 ครงั ทเี กดิ เหตุนนั เพราะมบี า่ วผหู้ นึงถูกจบั ไดว้ ่ามาขโมย ของในเรอื นนาง นางจงึ สงั ใหพ้ อ่ บา้ นจดั การไปตาม สมควร แต่ไมก่ วี นั ตอ่ มากลบั มาขา่ วลอื ว่าบา่ วผนู้ นั ถูกนาง สงั ใหโ้ บยสงั หารเพอื ความสนุก ราํ ลอื กนั ไปไกลถงึ ขนั ว่า นางเคยทบุ ตบี ่าวไพรจ่ นตายมาแลว้ หลายคน นางยงั เดก็ นกั และไมอ่ าจทนกบั เสยี งวจิ ารณ์ไรม้ ลู เหตุ เหลา่ นนั ถงึ ขนั บนั ดาลโทสะทะเลาะกบั คุณหนูจวนราชครู กลางตลาดเพราะวา่ อกี ฝ่ายหยบิ ยกเรอื งโกหกเหลา่ นี ขนึ มาถากถาง การทะเลาะกนั ครงั นนั ยงิ ทาํ ใหผ้ คู้ นประจกั ษ์วา่ นาง อารมณ์รอ้ นและโหดรา้ ยจรงิ ... นบั วา่ นางโงน่ กั สว่ นเรอื งไมเ่ คารพมารดาเลยี งนันน่าขนั ยงิ นบั ตงั แตเ่ ลก็ จนโต นางกบั มารดาเลยี งสกลุ เจนิ ผนู้ นี บั ว่าเป็นนําบอ่ ไม่ ยงุ่ กบั นําคลอง ใชช้ วี ติ ต่างคนตา่ งอยู่ มารดาเลยี งดแู ล จดั หาขา้ วของและครอู าจารยใ์ หน้ างสมตามฐานะ สว่ น นางกเ็ วน้ ระยะไวห้ น้าอกี ฝ่ายเสมอนบั วา่ เป็นการให้ เกยี รตซิ งึ กนั และกนั แมแ้ ต่สนิ เดมิ ของมารดานางกไ็ มเ่ คย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 9 ไปทวงถามถงึ แมจ้ ะโตจนพน้ วยั ปักปินกไ็ มเ่ คยคดิ ไปกา้ ว กา่ ยการจดั การดแู ลจวนของสตรสี กลุ เจนิ นบั ว่าเป็นการ ใหห้ น้าอยา่ งทสี ดุ แลว้ แตเ่ พยี งเพราะนางไมพ่ ะเน้าพะนอ เอาอกเอาใจมารดาเลยี ง กลบั มคี นกล่าวหาว่านางไม่ เคารพสตรสี กลุ เจนิ ผนู้ ี ถงึ ขนั ว่านางกดขม่ อกี ฝ่ายครงั แลว้ ครงั เลา่ บดิ านางนนั เป็นชายทเี อาตวั เองเป็นใหญ่ ไมส่ นใจ เรอื งราวในจวน วนั ๆ หมกมนุ่ อยแู่ ตเ่ รอื งในราชสาํ นกั และ การวางแผนใหต้ วั เองมอี ํานาจ เมอื ขา่ วลอื พวกนนั แพร่ สะพดั ชายผนู้ ีหาไดม้ ใี จเอนเอยี งเขา้ ขา้ งฮูหยนิ คนใหม่ หรอื บุตรคี นโต เพยี งแตร่ สู้ กึ วา่ เรอื งเหลา่ นีลว้ นเป็นสงิ 'รบกวน' ทอี าจทาํ ใหแ้ ผนของเขาไมร่ าบรนื และสรา้ งความ ราํ คาญ เขาไมค่ ดิ สบื สาวหาตน้ สายปลายเหตุและไมส่ นใจอยากรู้ ความจรงิ วา่ ลูกสาวเป็นเช่นนนั จรงิ หรอื ไม่ หรอื มกี ารกลนั แกลง้ รงั แกภายในจวนหรอื ไม่ สงิ ทเี ขาตอ้ งการคอื จวน เจา้ กรมอากรตอ้ งมภี าพลกั ษณ์เงยี บสงบและสงู สง่ ดงั นนั เขาจงึ ตดั ปัญญาหาอยา่ งงา่ ยดายดว้ ยการสง่ นางกลบั มา ยงั บา้ นเดมิ ของมารดาเพอื ใหค้ นในถงเยยี นเลกิ สนใจนาง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 0 และรอเวลาทนี างจะกลบั ไปโดยทผี คู้ นลมื เลอื นเรอื งราว เหลา่ นนั แลว้ ชาตกิ อ่ นการมาอยทู่ จี นิ หยางทาํ ใหน้ างขนุ่ เคอื งยงิ นกั คดิ วา่ บดิ าเขา้ ขา้ งภรรยาใหม่ จงึ อาละวาดสง่ ทา้ ยกอ่ นมาจน โกลาหลอยไู่ มน่ ้อย พอมาถงึ จวนสกุลเถาทฐี านะไมอ่ าจ เทยี บจวนสกุลหลวิ แลว้ กเ็ อาแตต่ นิ นั ตนิ ี ทงั ทแี มเ้ งนิ ทอง ไมไ่ ดม้ งั มอี ยา่ งบา้ นบดิ านาง แต่บา้ นสกลุ เถานนั ไมน่ บั วา่ ยากจน ทงั ยงั ถอื วา่ มฐี านะดใี นจนิ หยาง ถงึ ขา้ วของไม่ อาจเทยี บกนั แตก่ ไ็ มใ่ ชข่ องทยี าํ แยอ่ ะไร เพยี งแตน่ างใน ชาตกิ อ่ นนนั ทงั โกรธเคอื งบดิ าและพาลนึกดถู กู บา้ นทา่ น ตาทสี นิ ไรอ้ ํานาจจนทาํ ใหค้ นอนื มารงั แกนางได้ นางคดิ วา่ หากทา่ นตายงั เป็นขนุ นางไมม่ ที างทบี ดิ าจะเขา้ ขา้ งคนอนื เช่นนีแน่ นางจงึ พาลพาโลใสท่ กุ อยา่ ง ทาํ ตวั ดอื ดา้ นไมเ่ ชอื ฟัง และ ชอบพูดจาถากถางความซบเซาของสกลุ เถาแมร้ วู้ า่ ทา่ น ตาจะเจบ็ ปวดกม็ กั หยบิ ยกมาประชดประชนั ยามทถี ูกทา่ น ตาสงั สอน เป็นเหตุใหใ้ นตอนหลงั ทา่ นตาของนางทอ้ ใจจน เลกิ พยายามสงั สอนนาง และปล่อยใหน้ างใชช้ วี ติ ตามใจ ชอบ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 1 หลวิ จา้ วเว่ยยมิ หยนั ความโงเ่ ขลาในกาลกอ่ นของตน นบั ตงั แต่ทฟี ืนขนึ มาในรา่ งนี นางกร็ บี ประจบเอาใจท่าน ตาทยี งั มกี าํ ลงั วงั ชาและรกั การสอนเป็นชวี ติ จติ ใจ ทงั ยงั คอยเขา้ ไปปรนนิบตั ทิ า่ นยายทชี าตกิ อ่ นนางเอาแตบ่ ่น เหมน็ กลนิ ยา เบอื หน่าย ราํ คาญ ยามตอ้ งเขา้ ไปเฝ้าคน ป่วย ทาํ ใหน้ ้อยนกั ทนี างจะเขา้ ไปอยเู่ ป็นเพอื นฮหู ยนิ ผู้ เฒา่ แต่ในชวี ติ นี หนงึ เดอื นทผี า่ นมา นางเขา้ ไปเยยี ม ทา่ นยายทุกวนั โดยเฉพาะตอนทที า่ นยายตอ้ งกนิ ยาตอน เยน็ นางจะเป็นคนช่วยป้อนใหเ้ สมอ เสรจ็ แลว้ จงึ ไปกนิ ขา้ วกบั ทา่ นตา และกลบั เรอื นนอนมาฝึกคดั อกั ษร ในฐานะคณุ หนูใหญจ่ วนเจา้ กรม หลนิ จา้ วเวย่ นบั วา่ ไดร้ บั การศกึ ษามาดี นางมคี วามรหู้ ลายแขนงทวา่ ไมแ่ ตกฉาน ลกึ ซงึ เพราะนางไมไ่ ดใ้ สใ่ จสงิ ใดเป็นพเิ ศษ ยามทเี รยี น กบั อาจารยใ์ นถงเยยี นกเ็ รยี นพอเอาตวั รอดไมใ่ หต้ นตอ้ ง ขายหน้าคณุ หนูสกุลอนื เมอื กลบั มายอ้ นนึกนางรสู้ กึ เสยี ดายยงิ นกั ทงั ทมี ที า่ นตาเป็นถงึ อดตี จว้ งหยวน มนี ้าชายเป็นปังเห ยยี น แมแ้ ตบ่ ดิ ากย็ งั เป็นศษิ ยส์ าํ นกั ศกึ ษาหลวง แตน่ าง กลบั ไมไ่ ขว่ควา้ โอกาสทองนีเอาไวใ้ นมอื กลบั ใชช้ วี ติ ไป ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 2 วนั ๆ อยา่ งไรค้ ่า ดงั นนั ยามนนี างจงึ ตงั หน้าตงั ตาศกึ ษา จากทา่ นตาจนชายชรานึกแปลกใจกบั การเปลยี นแปลง ของหลานสาว แตเ่ มอื คดิ วา่ นางคงรูค้ วามขนึ และรจู้ กั วางตวั มากขนึ กภ็ มู ใิ จอยไู่ มน่ ้อย ยงิ ยามทเี หน็ ตวั อกั ษร ของนางทพี ฒั นาขนึ เรอื ยๆ เพราะผา่ นการฝึกคดั อยา่ ง หนักยงิ ทาํ ใหห้ วั ใจชายชราพองโต หลวิ จา้ วเว่ยใชเ้ วลาศกึ ษาหาความรูจ้ ากเถาเต๋อชวนไป พรอ้ มๆ กบั การบงั คบั ตวั เองไมใ่ หห้ นุ หนั พลนั แล่น ไมใ่ ห้ ตนหรเี ขา้ ไปตดิ กบั พวกคนในถงเยยี น นางจาํ ไดว้ า่ อนั อ๋องกบั หลวิ จา้ วอวนี อ้ งสาวต่างมารดาของ นางนนั เรมิ ผกู สมคั รรกั ใครก่ นั ในยามทนี างมาอยทู่ จี นิ ห ยาง แต่นางไมร่ วู้ า่ เรอื งเหลา่ นนั เรมิ เกดิ ขนึ ในชว่ งไหน ระหว่างสามปีนี ดงั นนั นางจงึ ต้องกลอ่ มตวั เองใหว้ างโทสะ และวางแผนทกุ อยา่ งใหร้ ดั กมุ รอบคอบ ใหก้ วา่ ทพี วกมนั จะรตู้ วั นนั กไ็ มเ่ หลอื ทางรอดสกั สายเหมอื นอยา่ งทนี างเคย เจอ การต่อสทู้ นี างจะตอ้ งเผชญิ นนั ความรเู้ พยี งตนื เขนิ กบั เพลงิ โทสะทลี ุกทว่ มมแี ตจ่ ะนําหายนะมาเยอื นมากกวา่ ชยั ชนะ ดงั นนั จา้ วเว่ยจงึ ตดั สนิ ใจทจี ะเรยี นรจู้ ากทา่ นตาให้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 3 ลกึ ซงึ และเรมิ วางแผนอยา่ งเป็นขนั เป็นตอนกอ่ นทจี ะลง มอื ทําอะไรอยา่ งจรงิ จงั นางตอ้ งการวางระเบดิ ทชี นวนเชอื มต่อกนั เป็นเรอื นแพ ยามทรี ะเบดิ จุดหนึงปะทุ สายชนวนของอกี จดุ กจ็ ะถกู เผา และระเบดิ อกี แหง่ กจ็ ะตามมา นางอยากเหน็ พวกมนั ระเบดิ ตวั เองและระเบดิ คนขา้ งตวั ของพวกมนั ดว้ ยมอื พวกเดยี วกนั เอง ดงั นนั นางจะตอ้ งวางหมากใหแ้ ยบยล และมอี านุภาพอยา่ งถงึ ทสี ดุ * ปลายฤดหู นาวทหี มิ ะยงั คงตกไมห่ ยดุ กองทพั เอยี นเหอ นบั แสนนายเตรยี มเคลอื นพลผา่ นเมอื งจนิ หยาง แต่เกดิ ปัญหาขนึ มาเมอื เสบยี งทหารนนั มไี มเ่ พยี งพอและทหาร หลายนายลม้ ป่วยเป็นโรคประหลาดรกั ษาไมห่ ายทาํ ให้ การเดนิ ทพั ลา่ ชา้ ผนู้ ําทพั กลบั เมอื งหลวงครงั นีคอื แมท่ พั พทิ กั ษ์ แผน่ ดนิ เฉิ นหรงปัว นาม เฉิ นเฟยฉี เป็นแมท่ พั ทมี ี ชอื เสยี งโดง่ ดงั ไปทวั แควน้ เนืองจากความโหดเหยี มที แมแ้ ต่พวกซยงหนูยงั ตอ้ งถอยหนีไปหลายหลเี มอื เขารว่ ม ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 4 ทพั ในชาตกิ อ่ นหลวิ จา้ วเวย่ หาไดส้ นใจการเคลอื นทพั ของ ทหารเหล่านี แต่ในชาตนิ ีกลบั ต่างออกไป การเหยยี บยา่ ง มาถงึ ของกองทพั เอยี นเหอ นบั เป็นสะพานสายแรกทนี าง วางเอาไวเ้ พอื กลบั ไปเหยยี บถงเยยี นอยา่ งภาคภมู ิ ดงั นนั เมอื ไดข้ า่ วว่าทพั เอยี นเหอใกลม้ าถงึ จนิ หยางแลว้ นางจงึ ละวางการเรยี นลงและเรมิ แผนการทวี างเอาไวเ้ สยี ท!ี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 5 แสนชงั # 3. กองทพั เอียนเหอ หมิ ะหยดุ ตกชวั คราว เป็นเวลาทที าํ ใหช้ วี ติ ไดพ้ ลกิ ฟืน ผคู้ นออกมาเดนิ ตามทอ้ งถนน และเรมิ ทาํ มาคา้ ขาย หลวิ จา้ วเวย่ ออกจากจวนสกุลเถามงุ่ หน้ามายงั ตลาด นาง แวะนงั ในโรงเตยี มอยา่ งออ้ ยสรอ้ ยจนแมแ้ ตอ่ าเจนิ ยงั สงสยั \"คุณหนูอยากไดส้ งิ ใดใยไมใ่ ชบ้ ่าวออกมาซอื เลา่ เจา้ คะ ถงึ ยามนีหมิ ะไมต่ กแต่ยงั หนาวจดั เดยี วผวิ สวยๆ ของ คณุ หนูจะแตกเอานะเจา้ คะ\" อาเจนิ เอย่ ดว้ ยความรอ้ นใจ แตจ่ า้ วเวย่ เพยี งแค่ยกยมิ ตอบนาง \"ขา้ ไมไ่ ดม้ าหาซอื สงิ ของ เงนิ ยอ่ มใชซ้ อื หาไมไ่ ด\"้ \"เงนิ ใชซ้ อื ไมไ่ ด้ เช่นนนั แลว้ ...\" กอ่ นทอี าเจนิ จะซกั ถาม จบหน้าประตโู รงเตยี มกม็ เี สยี งอกึ ทกึ คนจาํ นวนมากออ กนั อยดู่ า้ นหน้าประตู ต่างพากนั ปลดขา้ วของบนบา่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 6 ทา่ ทางทุลกั ทุเล ดวงตาหงสข์ องจา้ วเวย่ จบั จอ้ งทคี นพวก นนั ทนั ที \"นายทา่ นทงั หลาย เชญิ เขา้ มาพกั ดา้ นในกอ่ นขอรบั \" เถา้ แก่ของรา้ นออกมารบั หน้า ดจู ากทา่ ทางและสงิ ของทพี ก ตดิ ตวั กนั มา ชายกลุม่ นนี ่าจะเป็นคาราวานพอ่ คา้ คนพวก นีเดนิ ทางขนึ เหนอื ลอ่ งใต้กนั เป็นปีๆไมม่ หี ยดุ นับวา่ เป็น กลมุ่ คนทบี ากบนั มากทเี ดยี ว \"รา้ นนีอาหารอรอ่ ย พวกเจา้ ทุกคนกก็ นิ ใหอ้ มิ เสยี เถอะ ขา้ จะจดั การเรอื งหอ้ งพกั ให้ คนื นีกค็ า้ งกนั เสยี ในจนิ หยาง\" คลา้ ยผนู้ ําของคาราวานจะเป็นผปู้ ระกาศ คนอนื ในขบวน ลว้ นพยกั หน้ารบั ไมม่ คี นคดั คา้ น ชายทเี ป็นผนู้ ําแยกตวั ออกไปพดู อะไรบางอยา่ งกบั เถา้ แกข่ องโรงเตยี ม แต่จา้ ว เว่ยไมไ่ ดส้ นใจเขา สงิ ทนี างตอ้ งการมาจากวงสนทนาของ พ่อคา้ ในคาราวานต่างหาก \"กองทพั เอยี นเหอทอี ยตู่ รงหุบเขากวนนนั มนั อยา่ งไรกนั ดทู า่ ทางทหารลําบากกนั ไมน่ ้อยเลย\" เมอื กนิ ไปสกั พกั ใครคนหนึงในวงสนทนากถ็ ามขนึ \"เจา้ ไมร่ อู้ ะไรเสยี แลว้ เมอื ตน้ ปีมรี าชโองการใหส้ บั เปลยี น ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 7 กาํ ลงั พล ใหท้ ่านเฉนิ หรงปัวนําทหารเดมิ กลบั เขา้ เมอื ง หลวง... แตน่ ีๆ\" ชายคนทเี ลา่ เอาพดั ตมี อื เพอื นและลด เสยี งลง \"ราชสาํ นกั ประกาศใหป้ ลดระวางทหารเกา่ ชวั คราว แต่จรงิ ๆ ดูทา่ จะต้องการรบิ อํานาจสกุลเฉนิ คดิ ดู เถดิ ทหารเหลา่ นีลว้ นแลว้ แต่เคยผา่ นศกึ ทเี อยี นเหอ แต่ พอจะเดนิ ทางกลบั เมอื งหลวงกลบั ตรากตราํ ตอ้ งมาในฤดู หนาว แถมไดข้ า่ วว่ามแี ตค่ นลม้ ป่วยกนั ตลอดทาง ไหนจะ เสบยี งทไี มพ่ ออกี \" เขาเลา่ อยา่ งออกรส \"เหตุใดจงึ ไมม่ เี สบยี งเลา่ ฮอ่ งเตไ้ มพ่ ระราชทานมาให้ หรอื ?\" ใครอกี คนกระซบิ ถาม \"พชี ายทา่ นนีชา่ งไรเ้ ดยี งสา กบ็ อกอยวู่ า่ ราชสาํ นกั คงคดิ จะรบิ อาํ นาจสกลุ เฉนิ อกี ทงั ตอนนีทอ้ งเพราะคลงั โลง่ จน ตอ้ งบงั คบั พวกขนุ นางบรจิ าค เรอื งเสบยี งคงลมื ตาขา้ งปิด ตาขา้ งอา้ งเรอื งเงนิ ไมพ่ อ แตแ่ ทจ้ รงิ แลว้ จงใจกลนั แกลง้ แลว้ มหี รอื จะยนื มอื เขา้ มาช่วย ผลนันไมย่ ากจะคาดเดา เลย เมอื เสบยี งหมดพวกทหารลว้ นขนุ่ เคอื ง อาจจะโกรธ ทา่ นแมท่ พั พาลไปถงึ คนสกลุ เฉนิ อนื ๆ เผลอๆ ตอนทหี วิ โหยแลว้ ยงั กลบั ไมถ่ งึ ถงเยยี น อาจจะก่อเรอื งปลม้ สะดมภ์ ระหว่างทาง เช่นนีกจ็ ะเป็นเหตุใหเ้ อาผดิ ผนู้ ําทพั ได้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 8 อยา่ งไรเลา่ \" \"หวา... เป็นเชน่ นี\" ชายทถี ามรสู้ กึ ทงึ ไมน่ ้อยเมอื มคี น อธบิ ายเลห่ ส์ นกลในใหฟ้ ัง \"แตแ่ บบนีกน็ ่าสงสารพวกพล ทหารอยนู่ ะ หนาวถงึ เพยี งนียงั ขาดแคลนเสบยี ง ไหนจะ ป่ วยไข\"้ \"จะทาํ อยา่ งไรไดเ้ ล่า ชวี ติ ของใครกต็ อ้ งรกั ษากนั เอง ทงั สนิ ... แตไ่ ดข้ า่ ววา่ ท่านปัวสง่ คนมาขอเสบยี งในยงุ้ ฉาง สาํ รองของเมอื งจนิ หยาง ไมร่ วู้ า่ อาจชว่ ยไดม้ ากน้อยแค่ ไหน\" ยอ่ มไมอ่ าจชว่ ยได.้ .. จา้ วเวย่ นึกไปถงึ เมอื ชาตทิ แี ลว้ ทพั เอยี นเหอมาถงึ จนิ ห ยางกโ็ กลาหลกนั คาํ รบหนึง เจา้ เมอื งจนิ หยางยอมแบง่ เสบยี งใหพ้ อแคค่ นไมถ่ งึ สามหมนื เพราะเหตุว่าใกลเ้ ขา้ ฤดแู ลง้ ยุง้ ฉางของเมอื งต้องมขี า้ วสาํ รองเอาไวส้ าํ หรบั ชาวเมอื งเผอื เหตุการณ์ฉุกเฉนิ ทพั เอยี นเหอมคี นเรอื น แสน แต่มเี สบยี งพอเหลอื แคไ่ มก่ วี นั กวา่ จะเดนิ ทางถงึ เมอื งถดั ไปหากเดนิ เทา้ กต็ อ้ งใชเ้ วลาสองวนั ดงั นนั เสบยี ง จงึ เป็นปัญหาใหญ่ยงิ นกั ตลอดทางทผี า่ นมาบางวนั ทหาร ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 9 ไดข้ า้ วเพยี งวนั ละมอื ลว้ นประหยดั จนไสก้ วิ กนั ถว้ นหน้า ชาตกิ อ่ นเฉนิ หรงปัวไดอ้ อกคาํ สงั ใหป้ ักหลกั อยใู่ นจนิ หยาง เพอื หาเสบยี งเพมิ ก่อนออกเดนิ ทาง พวกทหารหลายนาย ถงึ ขนั เดนิ เขา้ ป่าเพอื หาเปลอื กไมแ้ ละของทกี นิ ไดก้ ลบั มา ตุนเอาไว้ แตเ่ พราะหมิ ะตกหนกั อกี หลายวนั ตดิ ทาํ ให้ กองทพั ไมอ่ าจเคลอื นพลและเสบยี งกถ็ ูกใชไ้ ปเรอื ยๆ ใน จนิ หยางจนแทบเกลยี ง เทา่ นนั ยงั ไมพ่ อ ทหารทปี ่วยทวี จาํ นวนมากขนึ เรอื ยๆ จนกลายเป็นโรคระบาด ลกุ ลามจน ตอ้ งปิดเมอื งจนิ หยางอยหู่ ลายเดอื นจนฮอ่ งเตต้ อ้ งส่ง ผตู้ รวจการมาช่วย ตอนนนั จา้ วเว่ยไมไ่ ดส้ นใจอะไรนกั นางรแู้ คว่ า่ ทหารตาย มากจนเป็นโรคระบาด ทา่ นตาของนางสงั หา้ มคนในจวน ออกมาเพ่นพา่ นเพราะอาจตดิ โรค จา้ วเวย่ ทไี มค่ ่อย ออกไปไหนอยแู่ ลว้ จงึ ไมเ่ ดอื ดรอ้ น เพยี งแคร่ อเวลาใหท้ ุก อยา่ งสงบอยใู่ นจวนเทา่ นนั แต่ชาตนิ นี างกาํ ลงั มองเหน็ โอกาสทองสาํ หรบั ตนเอง นาง คลยี มิ บางๆ เรยี กเสยี วเอ้อรม์ าเกบ็ เงนิ แลว้ พาอาเจนิ กลบั มาทเี รอื น ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 0 \"ไปเรยี กอาหนิงมาเถอะ ขา้ มเี รอื งจะใชน้ าง\" อาเจนิ เป็น บ่าวทตี ดิ ตามนางมาจากบา้ นบดิ า แต่อาหนิงเป็นบา่ วที ทา่ นตามอบให้ ชาตกิ อ่ นจา้ วเว่ยไมใ่ ยดอี าหนิงนกั เพราะ เหน็ ว่าเป็นเดก็ บา้ นนอกและทา่ ทางงนุ่ งา่ นไมค่ ลอ่ งมอื ทงั ยงั มอี คตกิ บั สกลุ เถาจงึ ไมค่ ดิ ใชค้ น แต่ยามนีนางคดิ วา่ อา หนงิ กน็ บั เป็นสาวใชท้ ดี ไี มน่ ้อย อาเจนิ เดนิ กลบั มาพรอ้ มอาหนิงทมี ที า่ ทางเกรงกลวั นาง อยา่ งเหน็ ไดช้ ดั \"อาหนิงเจา้ เคยชนิ กบั คนสกลุ เถามากกวา่ ขา้ จงึ อยากวาน เจา้ ขา้ อยากรวู้ า่ ในยงุ้ ฉางกลางของสกุลมพี ชื พนั ธเุ์ หลอื จาํ นวนเท่าไหร่ ใหเ้ จา้ ไปขอตรวจจากพ่อบา้ นแลว้ มา รายงานขา้ \" บา้ นสกลุ เถาแมไ้ มร่ าํ รวยเงนิ ทอง แตน่ บั วา่ มที ดี นิ อยไู่ ม่ น้อย หลงั ทา่ นตากลบั มาจนิ หยางไดเ้ ปิดใหเ้ ชา่ ทดี นิ ทาํ กนิ จนผคู้ นรวมตวั เป็นหมบู่ า้ นไดห้ ลายหมู่ ค่าเชา่ หกั เกบ็ เป็น ผลผลติ สสี ว่ นและเป็นเงนิ สองสว่ น ดงั นนั เมอื ครงั ปิดประตู จวนหนีโรคระบาด บา้ นสกลุ เถาจงึ ไมเ่ ดอื ดรอ้ นเรอื ง เสบยี งเลยแมแ้ ต่น้อย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 1 \"คณุ หนูจะเอาพชื พนั ธไุ์ ปช่วยพวกทหารหรอื เจา้ คะ?\" อา เจนิ นกึ ถงึ คําพดู ทไี ดย้ นิ ในโรงเตยี ม พอกลบั มาคุณหนูก็ สนใจเรอื งในยงุ้ ฉางจงึ น่าจะเกยี วพนั กนั คดิ แลว้ นางกอ็ ด ปลมื ใจไมไ่ ดว้ า่ คุณหนูคนงามของนางนนั ชา่ งมจี ติ ใจ เมตตาไมด่ ดู ายคนตกทุกขไ์ ดย้ าก \"ตอ้ งรอดกู อ่ นวา่ มพี อจะใหช้ ว่ ยใครไดบ้ า้ ง\" นางยกชาอุน่ ขนึ จบิ ในขณะทอี าเจนิ มองนางดว้ ยสายตาปลาบปลมื ยงิ \"คณุ หนูมนี ําใจเหลอื เกนิ เจา้ คะ่ ไมด่ ูดายคนกาํ ลงั ลาํ บาก ชว่ ยเหลอื ผอู้ นื เชน่ นีชา่ งดงี ามเหลอื เกนิ เจา้ คะ่ \" อาเจนิ ฉวยโอกาสชนื ชมผเู้ ป็นนายไมข่ าดปาก แมแ้ ต่กอ่ นจา้ ว เวย่ ไมไ่ ดม้ นี ิสยั โหดรา้ ยอะไรแตก่ ไ็ มช่ อบยนื มอื ไปยุม่ ยา่ ม เรอื งของคนอนื น้อยนกั จะมฉี ากแสดงนําใจเชน่ นี \"ใครว่าขา้ ชว่ ยคนอนื เล่า\" มมุ ปากงามกระตุกขนึ ...นางรแู้ กใ่ จดสี งิ ทนี างเลอื กทาํ นบั จากนีลว้ นเป็นการชว่ ย ตวั นางเองทงั สนิ ... หลวิ จา้ วเว่ยอา่ นบนั ทกึ ผลผลติ ทจี วนสกลุ เถาเกบ็ ไวอ้ ยา่ ง ละเอยี ด นบั วา่ พ่อบา้ นของจวนใจกวา้ งและมนั ใจมาก ถงึ กลา้ ฝากสมดุ บนั ทกึ ใหอ้ าหนิงเอากลบั มาใหน้ างดหู ลงั จาก ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 2 ไปถามไถ่ ตวั เลขทปี รากฎอยนู่ นั นบั วา่ น่าพอใจไมน่ ้อย แต่นางก็ ตอ้ งการไปตรวจสอบดว้ ยตวั เองอกี ครงั ดงั นนั ในชว่ งบา่ ย แกน่ างจงึ ไปเยอื นทา้ ยจวนซงึ เป็นสถานทตี งั ยงุ้ ฉางขนาด ใหญส่ ามหลงั นางสงั ใหบ้ า่ วรบั ใชเ้ ปิดชอ่ งใหด้ ู แลว้ จงึ กวาดสายตามองผลผลติ หลากชนิดทถี กู วางแบ่งแยกกนั ไวอ้ ยา่ งชดั เจน ในยงุ้ ฉางหนึง เป็นถวั งา และแตง รวมไป ถงึ เมลด็ พนั ธุท์ จี ะใชแ้ จกจา่ ยชาวบา้ นลว้ นเกบ็ ไวท้ นี ี ยุง้ ฉางทสี องเป็นขา้ วลว้ นๆ กองเป็นภเู ขาสงู ทว่ มหวั ใน ยงุ้ ฉางสุดทา้ ยเป็นหวั มนั แบ่งประเภทเป็นมนั แกว มนั หวาน มนั เลอื ดนกและเผอื ก ซงึ ดเู หมอื นวา่ ปีนีจะได้ ผลผลติ มากเป็นพเิ ศษจนแทบลน้ ตลาด ดงั นนั ทเี กบ็ ไวใ้ น ยุง้ ฉางของจวนนีหลายสว่ นจวนเจยี นจะเน่าเสยี แลว้ หาก ไมร่ ะบายออก หญงิ สาวหยบิ มนั หวานดบิ ๆ ลกู หนึงมากาํ ไวใ้ นมอื ความ ทรงจาํ ครงั เกา่ พรา่ งพรรู าวกบั ลน้ ทะลกั ในปีนันตอนที ตอ้ งอุม้ ทอ้ งอยใู่ นอารามเกา่ ทจี วนเจยี นจะพงั เพยี งแคไ่ ด้ กนิ หวั มนั คนละลกู ทงั ชแี ละพระในอารามตา่ งโหร่ อ้ งดใี จ กนั ใหญ่ นางเองกเ็ คยถงึ ขนั หลงั นําตายามทพี ยายามกลนื ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 3 มนั หวานลงคอเพราะทนความหวิ โหยมาหลายวนั กว่าจะมี อาหารตกถงึ ทอ้ ง มนั หวานแคห่ วั เดยี วยอื ชวี ติ ทแี สนกระเบยี ดกระเสยี นของ นางในเจงิ หู ทงั ยงั กลายเป็นอาหารอนั โอชะ อรอ่ ยกวา่ อาหารชนิดไหนทนี างเคยลมิ รสมาตลอดชวี ติ \"คุณหนูเจา้ ขา\" อาเจนิ เหน็ คุณหนูเอาแต่จอ้ งมนั หวานใน มอื นงิ เงยี บอยคู่ รใู่ หญจ่ งึ เอ่ยเรยี กผเู้ ป็นนาย จา้ วเว่ยหลดุ ออกจากภวงั คแ์ ละรบั รวู้ า่ กระบอกตาของตนรอ้ นผา่ ว เจยี นจะหลงั นําตาเพราะแค่มนั หวานหวั เดยี วจงึ โยนมนั กลบั คนื ลงไปในกองและเดนิ นําอาเจนิ และอาหนงิ กลบั เขา้ สว่ นเรอื นหลกั ตกเยน็ หลงั จากทนี างไปปรนนิบตั ทิ า่ นยาดมื ยาเรยี บรอ้ ย หลวิ จา้ วเว่ยกม็ าร่วมโตะ๊ อาหารกบั ผเู้ ป็นตาตามปกติ \"ไดย้ นิ ว่าเจา้ สนใจผลผลติ ในยุง้ ฉาง เกดิ อะไรขนึ ร?ึ \" หลงั กนิ เสรจ็ เถาเต๋อชวนรบั ผา้ เชด็ ปากจากบา่ วทรี อปรนนิบตั ิ อยมู่ าจดั การตวั เองแลว้ เอ่ยถามนาง จา้ วเวย่ ไมแ่ ปลกใจทที า่ นตารูเ้ รว็ เพราะพอ่ บา้ นเป็นคน ของเถาเต๋อชวน คนทที า่ นตาวางใจใหม้ าดูแลจดั การใน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 4 จวนเชน่ นียอ่ มจงรกั ภกั ดเี ป็นทสี ุด \"ใกลจ้ ะครบรอบวนั ตายของมารดาหลานแลว้ หลานจงึ อยากสรา้ งกศุ ลใหญใ่ หน้ าง\" จา้ วเว่ยวางตระเกยี บในมอื แลว้ รบั ผา้ มาจากอาเจนิ \"ทา่ นตาน่าจะไดย้ นิ ขา่ วทพั เอยี นเหอทกี าํ ลงั จะเคลอื นพลผา่ นจนิ หยางแลว้ หากเป็นไป ไดห้ ลานอยากขอผลผลติ ในยงุ้ ฉางไปชว่ ยคนในทพั ที กาํ ลงั ขาดเสบยี ง\" \"เหลวไหล\" เถาเต๋อชวนเอด็ \"กองทพั ไมใ่ ชพ่ ระทวี ดั ถงึ จะทาํ ทานบรจิ าคไดอ้ ยา่ งไมเ่ ดอื ดรอ้ น คนเรอื นแสน เช่นนนั ต่อใหค้ หบดใี หญ่คดิ จะบรจิ าคกค็ งต้อง สนิ เนือประดาตวั แลว้ \" เถาเต๋อชวนปรบั นําเสยี งใหล้ ด ความเครง่ เครยี ดลงเมอื คดิ วา่ อาจทาํ ใหค้ วามตงั ใจดขี อง นางกลายเป็นเรอื งผดิ \"ตารวู้ ่าหลานมเี จตนาดี แต่เรอื งนี ไมใ่ ชว่ า่ ใครจะยมุ่ ยา่ มกไ็ ด้ อกี อยา่ งขนุ นางฝ่ายบนุ๋ ไปขอ้ ง เกยี วกบั ฝ่ายบโู๊ ดยไมใ่ ชเ่ หตุอาจกลายเป็นทคี รหา\" \"เรอื งทที า่ นตาพดู มานนั หลานไดค้ ดิ เอาไวห้ มดแลว้ เจา้ คะ่ แต่เมอื ลองชงั นําหนกั แลว้ หลานมองว่าสกุลเถาของเราจะ ไดม้ ากกว่าเสยี \" จา้ วเว่ยเอ่ยปากเนิบๆ ดว้ ยนําเสยี งหนกั แน่น ไมร่ สู้ กึ ขนุ่ เคอื งเมอื ถูกชราตะโกนใส่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 5 \"แมป้ ากจะบอกวา่ ทาํ บญุ แต่ลกึ ลงไปลว้ นหวงั ผลทงั สนิ ทา่ นตาไดโ้ ปรดเชอื ใจหลานสกั ครงั เถดิ เจา้ คะ่ เรอื งทที า่ น ตากงั วลไมใ่ ช่หลานไมท่ บทวน แตก่ ารทาํ กศุ ลครงั นีจะ เป็นประโยชน์ต่อพวกเราทุกคนแน่ๆ ตอ่ ใหฮ้ อ่ งเตไ้ มพ่ อ พระทยั กไ็ มอ่ าจตรสั วาจาตติ งิ ออกมาไดแ้ มค้ รงึ คาํ อกี ทงั ยงั ตอ้ งคดิ ถงึ ทงั น้าขนึ มาบา้ ง\" \"คดิ ถงึ เฝิงชงิ งนั ร?ึ \" ชายชราขมวดควิ อยตู่ ลอดระหวา่ งที นางพดู มที ่าทางคดั คา้ นไมเ่ หน็ ดว้ ยแต่เมอื ไดย้ นิ ชอื ลกู ชายกอ็ ดสะดุดใจไมไ่ ด้ จา้ วเวย่ ยมิ การจะขอผลผลติ มากมายไปชว่ ยกองทพั นัน ไมไ่ ดผ้ วิ เผนิ เหมอื นวา่ นางแค่อยากซอื ผา้ สกั ชนิ ดงั นนั ทา่ นตาไมม่ ที างยอมงา่ ยๆ แน่ นางจงึ ตอ้ งวางเป้าหมาย เอาไวส้ งู กวา่ ตวั เอง จดุ ประสงคร์ ว่ มทจี ะทาํ ใหช้ ายชราผนู้ ี ยอมตดั ใจเฉอื นเนือตวั เองออกมาปทู างใหน้ าง \"เรอื งนีจะชว่ ยเฝิงชงิ ไดย้ งั ไง ไมแ่ น่ราชสาํ นกั อาจมองว่า เป็นวา่ เขายมุ่ ยา่ มกบั ฝ่ายทหาร\" ครหู่ นึงหวั ใจทเี รมิ พอง ดว้ ยประกายความหวงั ของเถาเตอ๋ ชวนกแ็ ฟ้บลงเมอื นึก ถงึ ขอ้ นี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 6 \"วธิ นี นั มอี ยู่ อยา่ งเชน่ จวนของเรายนื มอื ไปชว่ ยเหลอื เมอื ง จนิ หยางในยามวกิ ฤต ตอนทคี บั ขนั ถงึ ทสี ุดทแี มแ้ ต่ฮอ่ งเต้ กเ็ ออื มพระหตั ถม์ าไมท่ นั แตเ่ ราชว่ ยรกั ษาพระพกั ตร์ เอาไวไ้ ด้ เชน่ นีนอกจากไมส่ รา้ งความระคายพระทยั แลว้ ยงั ตอ้ งรสู้ กึ ขอบคณุ เสยี ดว้ ยซํา\" \"วกิ ฤตงนั หรอื วกิ ฤตชนิดไหนกนั ?\" \"ทหารขาดเสบยี งทงั ยงั เป็นโรค ไหนจะหมิ ะทตี กไมห่ ยดุ ทา่ นตาเชอื หลานเถอะเจา้ คะ่ อกี ไมก่ วี นั เมอื งจนิ หยางจะ เขา้ สวู่ กิ ฤตแน่ๆ\" นางเอย่ ปากอยา่ งมนั ใจ เถาเต๋อชวน กวาดมองหญงิ สาวตรงหน้าอยา่ งพนิ จิ \"ไมใ่ ชว่ า่ เจา้ คดิ จะโจมตกี องทพั ใชห่ รอื ไม?่ \" เขานกึ กลวั ขนึ มา \"ฮ่าๆ ทา่ นตาลอ้ เลน่ หลานแลว้ สตรตี วั เลก็ ๆอยา่ งหลาน จะไปรอิ าจเออื มโจมตที พั เอยี นเหอทเี กรยี งไกรการศกึ ได้ อยา่ งไร กลบั กนั เสยี อกี หลานคดิ จะชว่ ยคาํ จนุ กองทพั ที ปกปักษ์แว่นแควน้ เรามาชา้ นานใหอ้ ยรู่ อดตา่ งหากเลา่ \" นางหวั รอ่ เสยี งดงั กบั ความคดิ ของเถาเต๋อชวน \"ผลผลติ พวกนนั ถกู สง่ เขา้ จวนมาทกุ ๆ ครงึ ปี แมค้ รงั นีจะ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 7 นบั วา่ ตอ้ งเสยี กาํ ไรไปมากสกั หน่อย แต่รบั รองวา่ ในจวน ไมม่ ที างขาดแคลนอาหาร และจวนเรากไ็ มข่ าดเงนิ ตราอยู่ แลว้ หากท่านตาหกั ใจเสยี กาํ ไรกอ้ นใหญ่ครงั นีได้ ยอ่ ม เป็นเรอื งด\"ี \"ขา้ กลวั แต่วา่ แผนของเจา้ จะไมไ่ ดผ้ ล แตก่ ลบั กลายเป็น ชกั นําภยั เขา้ สสู่ กลุ เถา\" \"ทา่ นตาเจา้ ขา\" นางขานเรยี กอยา่ งออ่ นใจ \"วา่ กนั ตาม ตรงเถดิ สกลุ หลวิ นันไมม่ ปี ระโยชน์กบั ขา้ แลว้ ยงิ สตรสี กลุ เจนิ เป็นใหญใ่ นจวนนบั วนั ยงิ ไมเ่ หน็ หวั ขา้ บดิ ากไ็ มเ่ คย เหลยี วแลขา้ หากไมม่ สี ญั ญาหมนั กบั อนั อ๋อง ชวี ติ นีเขาคง ไมม่ ที างเรยี กขา้ กลบั ไปแน่ ดงั นนั สกลุ เถาจงึ เป็นรากฐาน เดยี วทขี า้ เหลอื อยตู่ อนนี ตน้ ไมอ้ าจยอมผลดั ใบเพอื รกั ษา ชวี ติ แต่ไมย่ อมทาํ ลายรากแน่นอน ขา้ ยอ่ มไมท่ าํ ลายสกลุ เถาของท่านเช่นกนั \" นางเอ่ยวาจาแขง็ ขนั นนั ดว้ ยสายตา แน่วนิง \"ขา้ มแี ตจ่ ะคดิ ใหส้ กลุ แหง่ นีหยงั รากลกึ มนั คงและแผ่ กงิ กา้ นสาขาเพอื ใหข้ า้ สามารถพงึ พงิ ได้ ซงึ ในตอนนีขา้ ได้ คดิ แลว้ เหลอื แต่ทา่ นตาเทา่ นนั จะยอมเสยี งหรอื ไม่ ...ทา่ น อยากใหท้ ่านน้าเจรญิ กา้ วหน้าแตไ่ มก่ ลา้ ลงมอื ทาํ สงิ ใดสกั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 8 สงิ สนิ บนกไ็ มก่ ลา้ ให้ ฎกี ากไ็ มก่ ลา้ เขยี น เอาแตโ่ ทษ โชคชะตาและปลอบตนเองว่าไมม่ จี งั หวะเหมาะ หลาน ถามเถดิ เจา้ ค่ะ เวลานเี หมาะหรอื ยงั หรอื จะรอจงั หวะใด อกี \" คาํ พดู ของนางลว้ นกระแทกใจคนฟัง จา้ วเวย่ รดู้ วี า่ พดู เชน่ ไรเถาเตอ๋ ชวนจงึ จะเจบ็ ปวด เพราะในชาตกิ อ่ นนางเคย ถากถางสกลุ เถาดว้ ยเรอื งเหลา่ นีไวน้ บั ไมถ่ ว้ น เพยี งแต่ ครงั นีนางไมไ่ ดเ้ อย่ ดว้ ยนําเสยี งเยาะหยนั แต่เป็นการ ผลกั ดนั ทงั สนิ ทา่ นตาของนางเป็นคนดแี ตซ่ อื ตรงเกนิ ไป เขามกั เดนิ ทางตรงเสมอไมย่ อมใชช้ วี ติ คดเคยี วสกั นิด ทงั ทรี ดู้ วี ่าการ ซอื ตรงเชน่ นนั ไมอ่ าจนํามาซงึ ความเจรญิ รุง่ เรอื ง แตห่ าก จะใชช้ วี ติ แบบนนั กใ็ หเ้ ป็นเรอื งของเขาคนเดยี วเถอะ ชวี ติ บตุ รชายเขาทคี วรมบี ดิ าคอยสนบั สนุนผลกั ดนั นนั ต่างหากทตี อ้ งรจู้ กั พลกิ แพลง มาถงึ ยามนีหลานสาวคดิ อ่านวางแผนใหอ้ นาคตของ บตุ รชายเขา แตเ่ ป็นเขาเสยี อกี ทเี อาแต่นิงเฉยมานาน เถาเต๋อชวนรสู้ าํ นกึ ไมใ่ ชฮ่ ่องเตล้ มื เลอื นเขาจนทอดทงิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 9 บตุ รชายของเขา แตเ่ ป็นเขาเองทที อดทงิ บุตรชายก่อน ชายชรามองหลานสาวอกี ครงั ดว้ ยสายตาลําลกึ กวา่ เดมิ เขาไมเ่ สยี เวลาไปทบทวนความคดิ เพอื ตดั สนิ ใจ บางที ลองเชอื คนหนุ่มคนสาวสกั ครงั อาจจะทําใหไ้ ดเ้ ปิดเสน้ ทาง ชวี ติ สายใหม่ ทา้ ยสุดทา่ มกลางความเงยี บในหอ้ งอาหาร เถาเต๋อชวน พยกั หน้ายนิ ยอมใหห้ ลวิ จา้ วเวย่ จดั การตามแต่ใจ... * โฉมสะคราญทกี าํ ลงั ทาํ ตวั เกยี จครา้ นนงั เทา้ คางอยขู่ า้ ง หน้าตา่ งเรอื นนอน นางมองหมิ ะทตี กไมห่ ยดุ มาตลอดสาม วนั ทผี า่ นมาดว้ ยอารมณ์เฉอื ยชา มอื เรยี วเออื มออกไปรบั เอาปยุ หมิ ะทรี ว่ งลงมาขา้ งหน้าต่างมาเลน่ \"คุณหนูเจา้ ขา\" อาเจนิ ทนเงยี บอยนู่ านจนสุดทา้ ยอดใจไม่ ไหวจงึ เปิดปากถามเจา้ นายขนึ ทพั เอยี นเหอเขา้ เมอื งจนิ หยางมาหกวนั แลว้ นายทา่ นผู้ เฒา่ กย็ อมพยกั หน้ารบั ใหค้ ุณหนูของนางใชผ้ ลผลติ ในยงุ้ ฉางได้ แตเ่ หตุใดคณุ หนูของนางกลบั ไมก่ ระตอื รอื รน้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 0 แมแ้ ตน่ ้อย วนั ๆ เอาแต่จบิ ชา คดั อกั ษร หรอื ไมก่ น็ งั อา่ น หนงั สอื นิยายประโลมโลก ไมค่ ลา้ ยคนทเี ดด็ เดยี วแน่วแน่ ยนื ยนั ขอเสบยี งจะเอาไปบรจิ าคกองทพั สกั นิด \"หมื \" หญงิ งามไมห่ นั มามองสาวใชแ้ ตข่ านรบั ในลาํ คอ \"ทพั เอยี นเหออยใู่ นจนิ หยางมาหกวนั แลว้ ราํ ลอื เรอื งขาด แคลนเสบยี งกนั ไปทวั ทงั ยงั มผี คู้ นลม้ ตายเพราะหนาวจดั อกี ทงั ขาดอาหารจนสนิ ใจ ...เอ่อ คุณหนูมใิ ชต่ งั ใจจะเอา เสบยี งไปชว่ ยพวกเขาหรอื เจา้ คะ?\" อาเจนิ สบั สนยงิ นกั \"ชว่ ยส\"ิ จา้ วเว่ยเอ่ยพลางปิดปากหาว \"เชน่ นนั จะไปเมอื ไหรห่ รอื เจา้ คะ\" เหตุใดถงึ ไมช่ ว่ ยเสยี แต่ ตอนนี นบั วนั มคี นลม้ ตายเป็นผกั ปลา ถงึ ขนั ทบี างคนทน หวิ ไมไ่ หวจนมาขโมยอาหารทตี ลาดจนโดนกฎกองทพั โบยตายอยขู่ า้ งถนน \"ชว่ ยเมอื ถงึ เวลาตอ้ งชว่ ย\" นางตอบอยา่ งไมใ่ ยดนี กั \"แต่วา่ คนตายมากขนึ ทุกวนั ....\" \"เจนิ เอ๋อร.์ .. ขา้ ไมเ่ คยบอกวา่ จะชว่ ยทุกชวี ติ เสยี หน่อย\" รมิ ฝีปากสอี ่อนคลยี มิ หวานหยดแตค่ าํ พูดกลบั ชวนสะพรงึ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 1 \"ชวี ติ ของใครกล็ ว้ นตอ้ งรกั ษาเอาไวเ้ องทงั สนิ ใครจะตาย กไ็ มเ่ กยี วกบั เจา้ หรอื ขา้ สกั นดิ อกี อยา่ งยงิ ตายมาก เท่าไหรเ่ รากส็ นิ เปลอื งน้อยเทา่ นนั \" \"คุณหนู...\" อาเจนิ อดรสู้ กึ ผวาไมไ่ ด้ แต่กอ่ นคุณหนูหนุ หนั ใจรอ้ นกจ็ รงิ แตไ่ มเ่ คยมนี ิสยั โหดรา้ ย เรอื งฆา่ แกงผอู้ นื ลว้ นไมเ่ คยเอ่ยออกจากปาก แตใ่ นวนั นที คี ุณหนูของนาง นิงสงบเยอื กเยน็ และดเู ป็นผใู้ หญ่กวา่ แตก่ อ่ น กลบั มอง การตายของผอู้ นื เป็นเพยี งเรอื งสนิ เปลอื ง... \"เจา้ ควรทาํ ใจใหช้ นิ เสยี เจนิ เออ๋ ร์ นบั จากนีหากคดิ จะอยู่ ขา้ งกายขา้ เจา้ จะตอ้ งพบเจอเรอื งเช่นนีอกี มาก หากเจา้ บชู าศลี ธรรม ไมอ่ าจอดทนเหน็ ผคู้ นบาดเจบ็ ลม้ ตายไดก้ ็ ไปเสยี เถอะ ขา้ ไมบ่ งั คบั เจา้ \" ทแี รกอาเจนิ ยงั นึกขนลุกอยู่ แตเ่ มอื ไดย้ นิ คาํ พูดเหลา่ นีเอย่ ออกจากปากเจา้ นายสอง เขา่ ของนางกร็ บี กระแทกลงบนพนื เอ่ยปากละลาํ ละลกั \"ไมเ่ จา้ ค่ะ ไมเ่ จา้ คะ่ คณุ หนูอยา่ ไลบ่ า่ วเลยนะเจา้ คะ บ่าว จะจงรกั ภกั ดตี อ่ คณุ หนู ไมว่ า่ จะตอ้ งเจออะไรกต็ าม บ่าว ไมก่ ลวั แลว้ เจา้ คะ่ \" อาเจนิ โขกหวั จนหน้าผากชาํ รบี ขาน คาํ สตั ยอ์ ยา่ งแน่วแน่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 2 \"พอแลว้ เจา้ นีโงจ่ รงิ ตอ่ ใหข้ า้ โหดรา้ ยกบั คนทงั โลก แต่ หากเจา้ ยงั ภกั ดี ขา้ ไมม่ วี นั ทาํ เช่นนนั กบั เจา้ อยแู่ ลว้ \" \"บา่ วภกั ดกี บั คุณหนูเจา้ คะ่ !\" \"เอาละ่ ๆ ไปใสย่ าทหี น้าผากเถอะชาํ หมดแลว้ โขกเขา้ ไป ไดย้ งั ไงพนื แขง็ เชน่ นี เจบ็ หรอื ไม?่ \" \"แคน่ บี า่ วไมเ่ จบ็ หรอกเจา้ คะ่ คณุ หนูอยากใหบ้ า่ วรบั ใช้ อะไรหรอื ไม่เจา้ คะ?\" \"ไมล่ ะ่ เจา้ ไปเถอะ ขา้ จะอา่ นหนงั สอื \" \"เช่นนนั ถา้ มอี ะไรเรยี กบ่าวนะเจา้ คะ\" \"อมื \" จา้ วเวย่ ยมิ หวานจนอาเจนิ ลบั สายตาความปราณใี น สหี น้ากเ็ หอื ดหายไป นางทอดมองออกไปยงั หมิ ะทยี งั ตกลงมาไมห่ ยุด นึกถงึ คาํ พดู ของอาเจนิ มคี นมากมายกาํ ลงั ลม้ ตายอยใู่ นเวงิ ทุง่ หญา้ กลางเมอื งจนิ หยาง แต่แลว้ อยา่ งไรเล่า... ตอนทนี างตาย ไมเ่ หน็ มสี กั คนยนื มอื มาช่วย แลว้ ใยยามนี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 3 นางจะตอ้ งไปใสใ่ จ ทาํ บุญใหพ้ ระพุทธองคเ์ หน็ งนั รึ ...น่าขนั นกั ! นางไดเ้ รยี นรมู้ าแลว้ โลกนีหากเวลาจะทาํ บญุ ยงิ ตอ้ งมคี น เหน็ ใหม้ าก ยงิ เยอะยงิ ดี นงั น้องสาวสุดทรี กั ของนางไมใ่ ช่ ว่าทาํ บุญจนคนเลอื งลอื ไปทวั ถงเยยี นหรอกหรอื เวลาทาํ บุญหากไดผ้ ชู้ มทมี อี ํานาจบารมมี ากจนเออื ประโยชน์แกผ่ ใู้ หไ้ ด้ นนั ต่างหากเลา่ ผลบญุ ทแี ทจ้ รงิ ผลบุญทนี างจะตอ้ งไดร้ บั ตอบแทนในชาตนิ !ี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 4 แสนชงั # 4. เฉินหรงปัว ปัง! เสยี งดงั สนนั ทาํ ใหน้ ายทหารทคี มุ้ กนั อยนู่ อกกระโจมตกใจ จนวงิ ผลบุ เขา้ ไปดา้ นในเพอื ดคู วามปลอดภยั ของทา่ นแม่ ทพั แตภ่ าพทเี หน็ คอื เกา้ อที เี คยวางอยใู่ นกระโจมพงั เป็น เสยี งโดยมที า่ นแมท่ พั ยนื เดอื ดดาลอยดู่ า้ นขา้ ง อกี ดา้ นยงั มนี ายกองหวงั คกุ เขา่ อยา่ งลุแกโ่ ทษ หลงั จากทหารชนั ผนู้ ้อยสบตากนั ไปกนั มาอยคู่ รหู่ นึงก็ ตดั สนิ ใจว่าคงไมม่ ภี ยั รา้ ยใดเกดิ ขนึ จงึ รบี เกบ็ หวั กลบั ออก นอกกระโจม \"ทา่ นแมท่ พั ...\" หวงั หมิงอีรดู้ วี ่าทา่ นแมท่ พั ในยามนีมไี ฟ โทสะลุกทว่ ม แตช่ วี ติ ทหารดา้ นนอกไมอ่ าจละเลยจงึ ยอม เสยี งตายออกหน้ามารายงาน \"ไมว่ ่าเมอื งใดลว้ นปิดประตูไมค่ ดิ แบง่ เสบยี งชว่ ย... ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 5 เท่านนั ยงั ไมพ่ อ แมแ้ ต่หมอยงั ไมม่ สี ง่ มาสมทบ ดเู อาเถดิ คนดา้ นนอกนนั มใี ครไมเ่ คยรบเพอื ตา้ ถง มใี ครไมเ่ คย เหยยี บแผน่ ดนิ ซยงหนู มาบดั นีกลบั ถูกหยามเกยี รติ ปล่อยใหต้ กตายอยขู่ า้ งถนน บดั ซบ!\" เฉิ นหรงปัวโกรธ จนตวั สนั เขาบญั ชาการกองทพั มาตงั แต่อายุสบิ หกจน ตอนนีเกอื บจะสามสบิ ชวั ชวี ติ จงรกั ภกั ดตี ่อตา้ ถง เสยี ง เป็นเสยี งตายพรอ้ มกบั ทหารเอยี นเหอแต่ดผู ลลพั ธท์ ไี ด้ เถอะ \"มารดามนั เถดิ พวกคนสกลุ อไู่ มม่ คี วามเป็นคนเหลอื แลว้ หรอื ไง หากคดิ จดั การสกลุ เฉนิ ใยไมฆ่ า่ ลา้ งกนั ใหจ้ บสนิ ปลอ่ ยใหท้ หารกลา้ มานอนตายเชน่ นี มนั ใชส้ งิ ใดคดิ !\" \"ทา่ นแมท่ พั !\" หวงั หมงิ อตี ะโกนอยา่ งออ่ นใจ ใตห้ ลา้ นีจะมี สกั กคี นทกี ลา้ เรยี กเชอื พระวงศเ์ ช่นนี หากมใี ครมาไดย้ นิ เขา้ อาจถูกใสร่ า้ ยป้ายสจี นไมอ่ าจรกั ษาศรี ษะไวไ้ ด้ เฉนิ เฟยฉี เป็นชายรปู รา่ งสงู ใหญ่ ผวิ กายครา้ มแดดเพราะ ตรากตราํ อยตู่ ามชายแดนเอยี นเหอมาตลอดหลายปี เขา นอนกลางดนิ กนิ กลางทรายกบั เหลา่ ทหารกลา้ ของตน เสมอจงึ ไมใ่ สใ่ จรกั ษารปู ลกั ษณ์เหมอื นคณุ ชายในเมอื ง หลวง บนใบหน้าของเฉนิ เฟยฉมี หี นวดเคราทเี ขาจงใจไว้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 6 เพอื ปิดบงั ใบหน้าแทจ้ รงิ ซงึ ไดร้ บั ถ่ายทอดมาจากมารดา ไมม่ ผี ดิ เพยี น นบั ตงั แตร่ คู้ วามเขากร็ บั รถู้ งึ เรอื งขวั อาํ นาจทางการเมอื งที พวั พนั กนั ยงุ่ เหยงิ สกลุ เฉนิ ของเขาเป็นหนึงในสสี กุล ทหารทใี หญท่ สี ุดในตา้ ถง และเรยี กวา่ เป็นสกลุ สาํ คญั ทสี ดุ เพราะหากไมม่ สี กุลเฉินดา่ นเอยี นเหอคงอยไู่ มร่ อดมา จนถงึ ทุกวนั นีและพวกซยงหนูคงเหยยี บเขา้ ถงเยยี นไป นานแลว้ พวกคนในวงั เองกร็ แู้ กใ่ จ ดงั นนั ตลอดหลายปีจงึ พยายามยงั มอื ไมเ่ ขา้ มาแตะตอ้ งสกุลเฉนิ เพราะฉากหน้า ยงั ตอ้ งใชป้ ระโยชน์ แต่ในทางลบั แลว้ ลว้ นพยายามยอื แยง่ อํานาจทางทหารในมอื สกุลเฉนิ อยา่ งไมเ่ ลอื กวธิ ี สกลุ เฉนิ เป็นหนึงในตระกลู เกา่ แกท่ กี อบกแู้ ละกอ่ ตงั ตา้ ถง บรรพบุรษุ ของสกุลเฉนิ เลง็ เหน็ วา่ ซยงหนูจะเป็นภยั ใหญ่ ของแผน่ ดนิ ตา้ ถงตอ่ ไป หลงั จากเรมิ สรา้ งบา้ นเมอื งจงึ ถวายฎกี าขอไปประจาํ การทเี หอเอยี น ปฐมฮอ่ งเต้ให้ ตามทขี อและยงั มรี าชโองการอนุญาตใหส้ กุลเฉนิ สามารถ สงั สมกาํ ลงั ทหารไดเ้ องโดยไมค่ ดิ ระแวง ความเสยี สละของคนสกุลเฉนิ นนั เป็นทโี จษจนั ทวั ตา้ ถง มี สกั กสี กลุ ทลี ะทงิ ความมงั มแี ละความสุขสบายไปคอยรบ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 7 อยใู่ นเขตชายแดนทอี นั ตรายทสี ดุ หลายชวั อายุคน ว่ากนั วา่ ต้าถงยงั เป็นตา้ ถงทกุ วนั นีไดเ้ พราะเลอื ดคนสกุลเฉนิ หล่อเลยี งทงั สนิ เฉนิ เฟยฉเี องตอ้ งรบั บรรดาศกั ดปิ ัวตงั แตย่ งั เยาวเ์ พราะ บดิ าสนิ ใจในสนามรบ เขารว่ มฝึกกบั กองทพั เอยี นเหอและ ทมุ่ เททงั กายใจมาตลอดหลายสบิ ปี แตไ่ มน่ กึ เลยวา่ กองทพั ทเี กรยี งไกรและจงรกั ภกั ดยี อมเสยี งตายเพอื แผน่ ดนิ จะตอ้ งมาพบจดุ จบน่าอนาถขา้ งถนนเชน่ นี ยงิ คดิ ยงิ ทาํ ใหเ้ ขาไมอ่ าจขม่ ใจใหย้ อมรบั นับถอื พวกคนในราช สาํ นกั ทชี อบแทงขา้ งหลงั พวกนนั \"แลว้ เรอื งทจี ะขอซอื เสบยี งเลา่ ไปถงึ ไหนแลว้ ?\" เฉนิ เฟยฉี กดั ฟันถามหาธรุ ะทเี ขาใหอ้ กี ฝ่ายไปทาํ \"เรยี นทา่ นแมท่ พั เราพยายามกวา้ นซอื ในแถบนแี ลว้ แต่ เพราะเป็นฤดหู นาวผลผลติ ส่วนใหญล่ ว้ นเป็นสว่ นที ชาวบา้ นเกบ็ ไวก้ นิ ใชท้ งั สนิ ผคู้ นลว้ นมใี จอยากขายแต่ไม่ อาจแบ่งออกมาไดม้ ากดงั นนั เทา่ ทซี อื มาหากนบั เป็นราย หวั กค็ งช่วยไดไ้ มถ่ งึ หมนื คน\" หวงั หมงิ อรี ายงานดว้ ยทา่ ที กลา้ ๆกลวั ๆ ทา่ นแมท่ พั ของเขายอมควกั เนือตวั เอง ออกมาจา่ ยเพอื ซอื เสบยี งกองทพั โดยไมร่ อทางการแตก่ ็ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 8 ยงั ไมอ่ าจแกป้ ัญหา \"เรยี นทา่ นแมท่ พั เสน้ ทางเดนิ ทพั ลว้ นถูกปิดกนั ทงั มพี ายุ หมิ ะตกไมห่ ยุดไมอ่ าจเดนิ ทพั ได้ หากยงั เป็นเชน่ นีต่อไป เสบยี งทเี หลอื อยจู่ ะตอ้ งหมดกอ่ นจะออกจากจนิ หยางแน่\" ในตอนนีแมแ้ ต่ทหารระดบั สงู ในคา่ ยยงั ลดอาหารกนิ แค่ มอื เดยี วตอ่ วนั ไมต่ า่ งจากพลทหารชนั ผนู้ ้อย แตก่ ย็ งั ชว่ ย อะไรไมไ่ ดม้ าก \"บดั ซบ!\" \"เราจะทาํ ยงั ไงกนั ตอ่ ดี พวกทหารเองกเ็ รมิ โกรธแคน้ เดอื ดดาล ชว่ งนีมที หารทะเลาะกนั เองบอ่ ยขนึ บา้ งก็ ออกไประรานชาวบา้ นเพราะความหวิ โหย อกี ทงั ศพกย็ งั มเี พมิ ขนึ เรอื ยๆ\" หวงั หมงิ อหี วนั เกรงจรงิ ๆว่าทพั เอยี นเหอจะกลายเป็นสสุ าน \"เรอื งศพจดบนั ทกึ รายชอื และจาํ นวนเอาไวใ้ หด้ ี สว่ นพวก ทหารสงั ลอ้ มและเพมิ เวรยามโดยรอบ ถา้ ไมใ่ ชก่ ลมุ่ ที ออกไปหาของป่าหา้ มออกไปนอกเขตคา่ ย... สว่ นเรอื ง เสบยี งเราคงต้องกดดนั พวกคนในวงั เสยี แลว้ \" \"กดดนั หรอื ขอรบั ?\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 9 \"อมื ... เรยี กกนุ ซอื ตูม้ าหาขา้ เรอื งนีขา้ ตอ้ งคยุ กบั เขา กอ่ น\" เฉนิ เฟยฉคี รนุ่ คดิ อยา่ งหนกั แต่กอ่ นจะสงั อะไรตอ่ ดา้ นนอกกม็ เี สยี งดงั ขนึ \"ทา่ นแมท่ พั มเี รอื งรายงานขอรบั \" นายทหารขานเรยี กเขา อยหู่ น้ากระโจม ควิ เขม้ ขมวดเขา้ หากนั กอ่ นจะตอบ \"เขา้ มา\" \"เรยี นทา่ นแมท่ พั มคี ุณหนูผหู้ นึงมาขอพบทา่ นขอรบั \" นายทหารผนู้ นั มที า่ ทางลงั เลเลก็ น้อยกอ่ นจะรายงาน \"คุณหนู? นีมนั เวลาไหนกนั อยา่ เอาเรอื งไรส้ าระมา รบกวนขา้ ออกไป\" เพราะรปู โฉมทแี มจ้ ะถูกพลางเอาไว้ ดว้ ยความดบิ เถอื นและปราณสงั หารแตห่ ลายครงั เขากย็ งั ถูกสตรตี ามรงั ควานจนทาํ ใหร้ าํ คาญใจ นายทหารทมี ารายงานทาํ ทา่ ไมแ่ น่ใจ เขาหนั หลงั จะเดนิ กลบั แตก่ ก็ ลนั ใจหนั กลบั มาคกุ เขา่ ลงรายงานพรวดเดยี ว \"ทะทา่ นแมท่ พั คณุ หนูผนู้ ใี หข้ า้ น้อยเรยี นทา่ นแมท่ พั ว่า นางจะมาคุยเรอื งบรจิ าคเสบยี งใหก้ องทพั นางจะรออยู่ ดา้ นนอกเพยี งหนึงเคอ่ เท่านนั แลว้ จะกลบั ไปทนั ท\"ี เพราะ ตา่ งกร็ วู้ า่ ตอนนีทพั เอยี นเหอขาดแคลนเสบยี งอยา่ งหนกั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 0 ดงั นนั พลทหารจงึ รวบรวมกําลงั ใจรายงานออกไปใหจ้ บ เพราะเขาคดิ วา่ นีเป็นเรอื งสาํ คญั และอาจชว่ ยพนี ้องคนอนื ในกองทพั ได้ \"บรจิ าคเสบยี งหรอื ?\" เป็นหวงั หมงิ อที ตี าโตรอ้ งขนึ กอ่ น \"รหู้ รอื ไมว่ า่ เป็นคนจากตระกลู ใด?\" \"ขะขา้ น้อยไมไ่ ดถ้ ามขอรบั ขา้ น้อยรบี มารายงานกอ่ น\" นายทหารหดคออดรสู้ กึ ตวั สนั ไมไ่ ด้ มไี มบ่ อ่ ยทเี ขาจะได้ เขา้ มาในกระโจมของทหารยศสงู และตดิ ต่อกบั ทา่ นแมท่ พั โดยตรง \"แลว้ ตอนนีนางอยไู่ หน?\" หวงั หมงิ อรี อ้ งถาม ในใจพลนั รสู้ กึ มคี วามหวงั ขนึ มาอยา่ งประหลาด \"ในรถมา้ ทจี อดอยหู่ น้าประตคู า่ ยขอรบั \" \"ทา่ น...\" ยงั ไมท่ นั ทหี วงั หมงิ อจี ะไดห้ นั ไปเรยี กเฉนิ เฟยฉี เขากเ็ หน็ แผน่ หลงั ทา่ นแมท่ พั เดนิ ออกจากกระโจมไป ทนั ที หมิ ะยงั คงตกลงมาไมข่ าดสาย พนื ทโี ดยรอบทุ่งเวงิ ที ทพั เอยี นเหอเลอื กตงั คา่ ยชวั คราวลว้ นขาวโพลนราวกบั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น