แสนชัง 2

แ ส น ชั ง | 1 5 2 หลวิ ทเี ดยี ว \"มวั พูดอะไรกนั อยู่ มาถงึ แลว้ กเ็ ขา้ จวนเถอะ\" เจนิ ฮุย่ เหมยพยายามแกส้ ถานการณ์เพราะไมอ่ ยากใหเ้ รอื งแยล่ ง แลว้ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ มาเอาผดิ กบั นางอกี \"ดเี ลยเจา้ คะ่ ขา้ เอาของฝากจากจนิ หยางมาใหม้ ารดากบั อเี หนียงทุกคนดว้ ย โดยเฉพาะมารดาขา้ เอาเครอื งราง โชคลาภจากอารามชอื ดงั ในจนิ หยางมาใหท้ า่ น เขาว่า เครอื งรางของวดั นีศกั ดสิ ทิ ธนิ กั \" หลวิ จา้ วเวย่ กลา่ วอยา่ ง เป็นมติ รขณะขยบั เขา้ ไปใกลเ้ จนิ ฮยุ่ เหมยแลว้ ผา่ นนางไป หยุดตรงหน้าหลวิ จา้ วอวี \"ของน้องรองกม็ นี ะ พสี าวขอยนั ตส์ งบใจมาใหเ้ จา้ ยนั ตน์ ี มชี อื เสยี งมาก วา่ กนั วา่ ช่วยใหค้ นทพี กสยบความคดิ ชวั รา้ ยได้ ไมใ่ หถ้ ูกมารยวั ยุจนเกดิ จติ อจิ ฉารษิ ยา ชอบฉก ฉวยของผอู้ นื ทงั ยงั ชว่ ยใหน้ อนหลบั สนิท ขา้ เหน็ วา่ ดยี งิ \" หลวิ จา้ วเว่ยลดเสยี งลงยามกล่าวทอ่ นทา้ ยๆ ทาํ ใหม้ แี ต่ คนสกุลหลวิ ทไี ดย้ นิ เตม็ สองหู เรยี กวา่ นางกลา้ เปิดศกึ กบั หลวิ จา้ วอวคี าประตจู วนโดยไม่ เกรงกลวั เจนิ ฮุย่ เหมยแมแ้ ตน่ ้อย หลวิ หวา่ นอที ไี มช่ อบ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 5 3 หน้าหลวิ จา้ วอวอี ยแู่ ลว้ ระเบดิ หวั เราะทนั ทที ไี ดย้ นิ ในขณะทเี ดก็ คนอนื พยายามยกผา้ เชด็ หน้าขนึ ปิดรอยยมิ สาแก่ใจ หลวิ จา้ วอวหี น้าแดงกาํ พยายามรกั ษาสหี น้าไมใ่ หบ้ ดิ เบยี ว และไมก่ รดี ออกไป นางจอ้ งหลวิ จา้ วเวย่ อยา่ งเอาเรอื งแต่ พบกบั ความนิงสงบทสี ดุ แสนเยอ่ หยงิ ของอกี ฝ่ายแลว้ กไ็ ด้ แต่เกบ็ งาํ ความเคยี ดแคน้ เอาไว้ หลวิ จา้ วเว่ยกา้ วผา่ นหน้าพนี ้องหญงิ ทงั หลายกอ่ นจะมา หยดุ ทหี ลวิ หว่านอี นางยกมอื ขนึ แตะแกม้ นอ้ งสาวทยี งั หวั เราะรว่ นคลา้ ยเอน็ ดกู อ่ นจะกา้ วนําพวกบา่ วผา่ นเขา้ เรอื นชนั ในไป ขณะทเี ดนิ นําหลวิ จา้ วเว่ยใชผ้ า้ เชด็ หน้าเชด็ มอื ทเี พงิ แตะ ตรงแกม้ หลวิ หว่านออี ยา่ งเงยี บๆ รอยยมิ กา้ วขวางคอ่ ยๆ หบุ ลงจนไมเ่ หลอื มเี พยี งดวงตาวาวโรจน์เท่านนั ทแี สดง อารมณ์ออกมา กา้ วผา่ นเขตจวนชนั สองมายงั เขตจวนชนั ใน ยามทผี า่ น ประตกู ลมนนั เองหลวิ จา้ วเว่ยถงึ รูส้ กึ ว่าตนมาถงึ แลว้ จรงิ ๆ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 5 4 นางมาถงึ แลว้ ... สนามรบทนี างรอคอย หญงิ สาวหยุดกวาดสายตามองความหรหู ราโดดเดน่ ของ จวนสกุลหลวิ อยา่ งพงึ พอใจก่อนจะนําบา่ วทตี ดิ ตามมามงุ่ หน้าไปยนั เรอื นเดมิ ของนาง เรอื นของหลวิ จา้ วเว่ยมชี อื วา่ จวิ ฮวา ทแี ปลวา่ โชคชะตา และเกยี รตยิ ศ ตงั โดยมารดาของนาง ยามทนี างไปถงึ อาเจนิ อยทู่ นี นั แลว้ กาํ ลงั กาํ กบั สงั ใหบ้ ่าว จดั ขา้ วของของนางเขา้ ที หลวิ จา้ วเว่ยเงยหน้ามองป้ายชอื เรอื นแลว้ มองไปรอบๆ สองปีทอี อกจากจวนเรอื นนีไมไ่ ดเ้ ปลยี นแปลงไปมากนกั ชาตกิ อ่ นนางกลบั มาชา้ กวา่ นี ตอนทนี างถูกบดิ าเรยี กตวั กลบั มาเพอื เตรยี มอภเิ ษกกก็ ลบั มาพบสภาพไมต่ ่างจากนี เชน่ กนั \"คณุ หนูมาแลว้ \" อาเจนิ รบี ออกมาคอ้ มกายตอ้ นรบั นาง จา้ วเวย่ ยมิ เมอื เหน็ ทา่ ทางกระตอื รอื รน้ ของบ่าวคนสนิท \"เรอื นของคุณหนูงามนกั เจา้ คะ่ \" อาหนิงไปมองไปทวั แลว้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 5 5 อดอทุ านไมไ่ ด้ จา้ วเว่ยยมิ รบั อยา่ งไรเสยี หลวิ เฉยี นกเ็ ป็นถงึ เจา้ กรม อากร เรอื งเงนิ ทองความมงั คงั ใครจะเกนิ ไปกว่าเขา จวน แหง่ นีจงึ นบั ว่าเป็นจวนทหี รหู ราอนั ดบั ตน้ ๆ ในถงเยยี นที เดยี ว ดงั นนั มนั จงึ เป็นความตา่ งยามทไี ปถงึ จวนสกลุ เถาแลว้ นางรูส้ กึ เปรยี บเทยี บจนไมพ่ อใจทนี นั โงเ่ ขลา... หลวิ จา้ วเวย่ ยกมอื ลบู ขา้ วของในหอ้ งพลางซมึ ซบั ความรสู้ กึ เก่าๆ ขณะทบี ่าวทตี ามมาจากสกลุ เถาเกอื บสบิ คนตา่ งตนื ตาตนื ใจกบั ขนาดเรอื นทใี หญก่ วา่ บา้ นของ ชาวบา้ นดา้ นนอกหลายเทา่ ทงั ยงั หรหู รายงิ นกั \"ในทสี ดุ กไ็ ดก้ ลบั มาสกั ทนี ะเจา้ คะคุณหนู จากไปนานบ่าว คดิ ถงึ ทนี ียงิ นกั \" อาเจนิ เอ่ยอยา่ งดอี กดใี จ อยา่ งไรเสยี จวนนกี น็ บั เป็นบา้ น และเรอื นทหี รหู รานีกเ็ หมาะสม สาํ หรบั ฐานะของคณุ หนูทสี ุดแลว้ จา้ วเว่ยมองไปรอบๆ ไมไ่ ดก้ ลา่ วสงิ ใด นานทเี ดยี วกว่า ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 5 6 นางจะใหค้ นพาบา่ วทตี ามมาไปจดั ทพี กั ในหอ้ งจงึ เหลอื เพยี งอาเจนิ อาหนิง กบั มฝี ่ ู จา้ วเวย่ นังลงบนเกา้ อขี ณะทสี าวใชเ้ ขา้ มารนิ ชาสง่ ใหน้ าง \"หลงั จากนคี งตอ้ งพงึ พากนั แลว้ หากมสี งิ ใดไมเ่ ขา้ ใจ หรอื ไมร่ กู้ ใ็ หถ้ ามอาเจนิ หรอื ถามขา้ หากไมแ่ น่ใจสงิ ใด อยา่ เพงิ ลงมอื ทาํ ไมเ่ ชน่ นนั อาจตกหลุมพรางผอู้ นื ได\"้ \"เจา้ คะ่ คุณหนู\" อาหนงิ กบั มฝี ่รู บี ขานรบั \"มาแลว้ กช็ ว่ ยกนั สอดสอ่ งทงั บา่ วในเรอื นและคนน่าสงสยั ขา้ ไมต่ อ้ งการใหค้ นทไี มม่ หี น้าทใี นเรอื นนีมาเพน่ พา่ น ใกลๆ้ ถา้ พบใหไ้ ลไ่ ปไดเ้ ลย\" \"เจา้ คะ่ \" \"ชว่ งนีคงยงั ไมม่ อี ะไรน่าหว่ งเพราะชอื เสยี งของขา้ พวก เจา้ กอ็ าศยั เวลานีปรบั ตวั ใหช้ นิ เสยี แต่ผา่ นไปอกี หน่อย พวกเจา้ ต้องระวงั ตวั ไวใ้ หม้ าก\" ต่อใหส้ ตรใี นจวนคดิ จะ เลน่ งานนางกต็ อ้ งดตู ามา้ ตาเรอื ยามนีสายตาของผูค้ น ในถงเยยี นเบนมาทางนางการเลน่ งานนางยามนีเท่ากบั หาเรอื งใสต่ วั ชดั ๆ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 5 7 อาหนิงกบั มฝี ่รู สู้ กึ ไดว้ ่าหลวิ จา้ วเวย่ ขรี ะแวง ตงั แต่กอ่ นมา ทจี วนสกลุ หลวิ และมาถงึ แลว้ ตา่ งยาํ เตอื นพวกนางนบั ครงั ไมถ่ ว้ น คลา้ ยว่ากาํ ลงั เตรยี มตวั รบั มอื กบั สงครามกไ็ ม่ ปาน แต่ดจู ากสหี น้าทา่ ทางของคณุ หนู กบั สตรใี นจวนที ออกไปรบั นางเมอื ครทู่ งั อาหนิงและมฝี ่กู ป็ ฎเิ สธไมไ่ ดว้ า่ สถานะของหลวิ จา้ วเวย่ นันชา่ งล่อใหส้ ตรใี นจวนอจิ ฉา รษิ ยายงิ นกั พษิ จากใจสตรนี นั รุนแรงแค่ไหนใช่ว่าพวกนางไมก่ ระจา่ ง แมจ้ ะไมเ่ คยพบเหน็ เรอื งแบบนีกบั ตาแตก่ ย็ นิ ดฟี ังคาํ เตอื นเอาไวด้ กี ว่า \"คุณหนู ทา่ นอยากไปเยยี มคุณชายหกหรอื ไมเ่ จา้ คะ?\" อา เจนิ ถามเมอื นกึ ขนึ ได้ \"คุณชายหก?\" หลวิ จา้ วเวย่ เลกิ ควิ หนั มามองอาเจนิ กอ่ น จะนิงคดิ ไปครูห่ นึง อดึ ใจตอ่ มานางกห็ วั เราะเสยี งดงั ลนั หลวิ จา้ วเว่ยหวั เราะจนแทบหงายหลงั นางลบู อกตวั เอง อยนู่ านเพอื ตงั สติ \"คณุ ชายหก... ขา้ เกอื บลมื ไปแลว้ วา่ ตวั เองมนี ้องชาย\" ใช่ นางมนี ้องชาย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 5 8 ตอนนางหกขวบมารดาคลอดน้องชายคอื 'หลวิ หาน' แลว้ เสยี เลอื ดมาก ไมถ่ งึ อาทติ ยห์ ลงั จากนนั กต็ ายจากไป นางกบั หลวิ หานหากไมบ่ อกว่าเป็นพนี ้องรว่ มมารดา กไ็ ม่ ต่างจากคนแปลกหน้า ไมม่ คี วามรกั ใครส่ นิทสนมกนั แมแ้ ต่น้อย ตอ้ งกลา่ วกอ่ นวา่ คนในจวนสกุลหลวิ นีเหน็ บรุ ษุ สงู กว่า สตรี ลกู หลานผชู้ ายแมเ้ กดิ จากอนุกจ็ ะไดร้ บั การเลยี งดู อยา่ งดี ตา่ งจากลกู หลานผหู้ ญงิ ทชี วี ติ จะแลว้ แต่ฐานะสงู ตาํ ของมารดา ฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ หลวิ นนั มาจากสกุลบณั ฑติ นางรงั เกยี จวา่ สตรอี นื จะไรค้ วามรแู้ ละไมอ่ าจสงั สอนหลานชายของตน ใหด้ ไี ด้ ดงั นนั หลานชายทุกคนในจวนหลวิ หากอายคุ รบปี จะถกู แยกเรอื นไปอยเู่ รอื นฝังตะวนั ออก ใกลก้ บั เรอื นของ ฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ นางจะเป็นคนควบคมุ สงั สอนหลานชายดว้ ยตวั เอง เดก็ พวกนนั ตอ้ งเรมิ หดั อ่านเขยี นตงั แต่อายยุ งั นอ้ ย ใชช้ วี ติ ตามเวลาทฮี ูหยนิ ผเู้ ฒา่ วางไว้ พวกแมข่ องเดก็ จะไดพ้ บ หน้ากต็ อ่ เมอื ทาํ อาหารกลางวนั เอาไปใหล้ ูก หรอื ใน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 5 9 วนั หยุดเรยี นทเี ดก็ จะสามารถขา้ มฝังจวนมาพบแมไ่ ดส้ กั ครงึ วนั เรยี กว่านางเลยี งหลวิ เฉยี นมาใหเ้ ป็นหนุ่ กระบอกไรห้ วั ใจ เชน่ ไร นางกเ็ ลยี งหลานเชน่ นนั ปีทหี ลวิ หานเกดิ หลวิ จา้ วเว่ยอายุแคห่ กขวบ นางมหี รอื จะ มใี จสนใจน้องชายทพี อเกดิ มากถ็ ูกฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ อุม้ ไปเลยี ง เป็นอยา่ งดี ในขณะทตี วั นางสญู เสยี มารดาและตอ้ งเรมิ หา ทยี นื ในจวนแหง่ นีดว้ ยตวั เอง หากออ่ นแอกจ็ ะถูกรงั แก แต่คนอยา่ งหลวิ จา้ วเว่ยรงั แก งา่ ยทไี หนกนั นางเองไดร้ บั ถา่ ยทอดความเยน็ ชามาจาก หลวิ เฉยี นไมน่ ้อย หลงั ผา่ นความเสยี อกเสยี ใจทสี ญู เสยี แม่ นางกก็ ลบั มาใชช้ วี ติ อยา่ งปกตอิ ยา่ งสนั โดษ นาง วางตวั แยกหา่ งจากพนี ้องคนอนื เพราะไมอ่ ยากมเี รอื ง อกี ทงั ไมใ่ ชน่ ิสยั ทจี ะสนิทสนมพวั พนั กบั ใคร เดก็ ทไี มม่ แี ม่ คอยคมุ้ ครองอยา่ งนางยงิ หา่ งจากปัญหามากเทา่ ไหรก่ ย็ งิ ดี นางระวงั ตวั แลว้ แต่คงระวงั ไดไ้ มม่ ากพอ ในขณะที พยายามหาทางหลกี เลยี งปัญหาในจวนแต่นนั กลบั บ่ม ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 6 0 เพาะใหผ้ คู้ นเขา้ ใจผดิ ในตวั นาง ทาํ ใหค้ นเลน่ งานนางได้ อยดู่ ี และเล่นงานทเี ดยี วถงึ ตาย เทยี บกบั เดก็ หญงิ ทไี รม้ ารดาและตอ้ งเตบิ โตมาอยา่ ง ทระนงตนเพอื ป้องกนั ปัญหา กบั เดก็ ชายทถี กู ยกขนึ สงู ตงั แต่เกดิ หลวิ จา้ วเว่ยไมค่ ดิ จะหว่ งน้องชายสกั นิดเพราะ นางแน่ใจว่าฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ ทเี ทดิ ทนู ทายาทชายเหนือหวั นนั จะตอ้ งดแู ลหลวิ หานเป็นอยา่ งดี อกี อยา่ งนางหา่ งเหนิ กบั หลวิ เฉยี นอยา่ งไร กห็ า่ งเหนิ กบั ฮู หยนิ ผเู้ ฒา่ ไมต่ ่างกนั หากคดิ จะไปพบน้องชายกต็ อ้ งพบฮู หยนิ ผเู้ ฒา่ คนทไี มส่ นโลกอยา่ งนางจงึ ตดั ปัญหาดว้ ยการ ไมพ่ บเสยี เลยงา่ ยกวา่ ชาตกิ อ่ นตอนทนี างถกู ขบั ออกจากถงเยยี นหลวิ หานเพงิ อายไุ ด้ 12 ขวบ เขาสอบเขา้ ศกึ ษาในสาํ นกั ศกึ ษาหลวงได้ นบั วา่ เป็นอจั ฉรยิ ะทเี ดยี วทสี ามารถสอบเขา้ ศกึ ษาได้ ตงั แตอ่ ายุยงั น้อยเชน่ นนั เขาเป็นความภูมใิ จของหลวิ เฉยี นกบั ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ อยา่ งยงิ สว่ นนาง... จา้ วเว่ยไมแ่ น่ใจวา่ น้องชายเคยสนใจนาง หรอื ไม่ หรอื พยายามชว่ ยเหลอื นางหรอื ไม่ แตต่ อ่ ให้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 6 1 พยายามเดก็ อายเุ ท่านนั ไมม่ ที างมอื ยาวมาฉุดดงึ นางออก จากโคลนตมไดแ้ น่ ตอนทนี างถกู ขงั อยใู่ นจวนหลวิ เฉยี นก็ สง่ น้องชายออกไปเรยี นทสี าํ นกั ศกึ ษาหลวงแลว้ ดงั นนั จากทไี มค่ อ่ ยพบหน้าอยแู่ ลว้ ยงิ เขาออกจากจวนนางกบั น้องกเ็ หมอื นตดั ขาดกนั ตงั แตต่ อนนนั หรอื แมแ้ ต่ตอนนี... ขา้ มชาตขิ า้ มภพมานางแทบไมเ่ คยนึกถงึ หลวิ หาน ในเมอื ไมม่ ชี อื ของเขาในบญั ชแี คน้ หลวิ จา้ วเวย่ กไ็ มส่ นใจใหค้ า่ แมจ้ ะกลบั มาจวนหลวิ แลว้ นางกไ็ มใ่ สใ่ จ สงิ เดยี วทจี ะทาํ ใหค้ อื กนั เขาออกจากสนามรบของนาง อยา่ งน้อยกถ็ อื วา่ ทาํ เพอื มารดาทแี สนโงเ่ ขลาของนาง เถาหนีฮวาถงึ ขนั สละชวี ติ เพอื ใหเ้ ดก็ คนนีรอด นางเองก็ จะไมด่ งึ เขาเขา้ มาขอ้ งเกยี วกบั วงั วนความแคน้ ของตน ยามนีหลวิ หานเพงิ อายุ 11 ปี เขาอยใู่ นการควบคมุ ของฮู หยนิ ผเู้ ฒา่ อยา่ งเขม้ งวด... หลวิ จา้ วเวย่ เดาะลนิ พลางคดิ ...เมอื ไรส้ ายใยผกู พนั ธก์ ไ็ ม่ จาํ เป็นตอ้ งหาทางผกู โยง นางกบั น้องชายนบั วา่ ไมม่ ี วาสนาเกอื หนุนกนั มาตงั แตช่ าตกิ อ่ นแลว้ ชาตนิ ีเขายงิ ไม่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 6 2 อยใู่ นสายตานาง นบั รวมตวั นางแลว้ หลวิ เฉยี นมลี กู ทเี ลยี งรอดแปดคนแต่ นบั ลาํ ดบั เกา้ คน คนโตทสี ดุ คอื นาง หลวิ จา้ วเว่ย คนทสี องคอื หลวิ จา้ วอวี คนทสี ามเป็นเดก็ ชายทเี กดิ จากไป๋ ซ่เู หยา เดก็ คนนีเกอื บ ไดเ้ ป็นลกู ชายคนโตของบา้ นแลว้ แตอ่ ยไู่ ดไ้ มถ่ งึ เดอื นก็ ตาย หลวิ เฉยี นนนั อยากไดล้ กู ชายมากทงั รกั และเมตตา เดก็ คนนี แมไ้ มท่ นั ตงั ชอื เขากย็ งั ใหน้ บั รวมเป็นลกู คนหนงึ ทงั ทอี นุคนอนื เกดิ เดก็ หญงิ แลว้ ตายหรอื แทง้ อยหู่ ลายทกี ็ ไมเ่ คยยกขนึ มานบั อยา่ งคนนี คนทสี คี อื หลวิ อนั หลนิ บตุ รขี องอนุนามเมงิ ซวิ องิ คนทหี กคอื หลวิ หาน เขานบั เป็นลกู ชายคนแรกทเี ลยี งรอด ของหลวิ เฉยี น ทงั ยงั เกดิ จากภรรยาเอกทาํ ใหม้ ฐี านะสงู มากในบา้ น แมจ้ ะไมม่ มี ารดาแต่ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เลยี งเขา อยา่ งใกลช้ ดิ มาตงั แต่เกดิ คนทเี จด็ คอื หลวิ หมงิ ลกู ชายของเจนิ ฮยุ่ เหมย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 6 3 คนทเี กา้ คอื หลวิ หวง เป็นบตุ รชายทเี กดิ จากซรู วั นางเป็น อนุคนเดยี วทไี มไ่ ดม้ าจากตระกลู ใหญ่ เป็นเพยี งหญงิ ชาวบา้ นธรรมดาทหี ลวิ เฉยี นไปพบเขา้ ตอนไปราชการที ต่างเมอื ง สว่ นคนทหี า้ คอื หลวิ หวา่ นอี กบั คนทแี ปดคอื หลวิ ฟาง เหยานนั ต่างเกดิ จากไป๋ ซู่เหยา หลงั นางเสยี บุตรชายก็ พยายามอยา่ งมากทจี ะตงั ทอ้ งอกี แตต่ งั ครรภอ์ กี สองครงั กค็ ลอดมาไดล้ กู สาวทงั คู่ หลวิ จา้ วเว่ยเคาะนิวกบั โต๊ะพลางคดิ ถงึ ความสมั พนั ธ์ ความยงุ่ เหยงิ ในจวนแหง่ นี ...อสรพษิ ทงั นนั * องครกั ษ์ลบั เตรยี มเขา้ ถวายรายงานทหี อ้ งเลยี งนกอกี ครงั เขายนื รออยา่ งนอบน้อมตอนทซี ุนกงกงเขา้ ไปรายงาน และออกมาเรยี กเขาเขา้ เฝ้า แต่ไหนแต่ไรฮอ่ งเตก้ ไ็ ม่ วางใจต่อสภาขนุ นาง แมจ้ ะยอมใหพ้ วกนนั มอี ํานาจ บรหิ ารบา้ งเมอื งแต่ลอบสง่ คนตรวจสอบอยเู่ สมอเพอื ไมใ่ ห้ ถกู ปิดหปู ิดตา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 6 4 องครกั ษ์หนุ่มเคยเขา้ มาทหี อ้ งเลยี งนกในวงั หลวงหลาย ครงั แลว้ แตค่ รงั นีอดแปลกใจไมไ่ ดเ้ มอื พบว่าฮ่องเตข้ อง เขาจบั คา้ งคาวมาเลยี งไวใ้ นกรง รสนิยมนีมนั ... \"ถวายบงั คมฝ่าบาท ขอจงทรงพระเจรญิ หมนื ปี\" หลงั จาก ตะลงึ ไปกบั คา้ งคาวในกรงทองเขากก็ ระแทกเขา่ ลงถวาย บงั คมกบั พนื ทนั ที \"รายงานมา\" ฮ่องเตอ้ เู่ หอตไี มไ่ ดใ้ สใ่ จหนั กลบั มามองเขา ยงั คงยนื ใหอ้ าหารนกของตนดว้ ยสหี น้าออ่ นโยนอยอู่ ยา่ ง นนั \"กระหมอ่ มใหค้ นจบั ตาโจวอ๋องแลว้ พะ่ ยะ่ ค่ะ พบว่า นอกจากเขาจะเขา้ วงั หลวงไปเขา้ เฝ้าหยางไทเฮากจ็ ะมงุ่ ตรงกลบั จวนทนั ที แทบจะไมอ่ อกไปไหนเลย\" ไดย้ นิ เชน่ นนั พระเนตรคมกห็ รลี ง ทรงแค่นเสยี งในพระศอ อยา่ งไมใ่ สใ่ จ \"เขาเป็นคนระวงั ตวั \" \"แตม่ ไี มก่ วี นั กอ่ นเขาแวะไปดมื นําชาทโี รงนําชากุย่ ปา คราวหนึง แตเ่ ขา้ ไปไมน่ านกอ็ อกมา\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 6 5 \"ชา่ งเลอื กเวลาไดด้ จี รงิ ๆ\"ทรงตรสั ขณะยนื หนอนใหน้ ก ของพระองคจ์ กิ ออกจากฝ่ามอื \"ดนิ รนอยใู่ นเมอื งหลวง ชว่ งทใี กลส้ อบเตยี นซอื คงเตรยี มหาขมุ กาํ ลงั ใหมแ่ ลว้ \" หลงั ผลสอบออกพวกบณั ฑติ ทสี อบไดค้ งเตรยี มฝากฝังตวั หาเสน้ สายกนั ขนานใหญ่ หากโจวอ๋องจบั พวกทมี อี นาคต ไวเ้ ป็นพวกไดก้ น็ บั วา่ เสรมิ กําลงั ของตนขนึ อกี มาก \"จบั ตาดเู ขาเอาไว้ หากพบวา่ มบี ณั ฑติ ตดิ ตอ่ กบั เขาให้ รายงานเรา\" \"พะ่ ยะ่ คะ่ \" \"ตอนนีขา้ งนอกเป็นอยา่ งไรบา้ ง?\" \"ในถงเยยี นไมม่ เี หตุการณ์อะไรเป็นพเิ ศษพะ่ ยะ่ คะ่ เพยี งแตช่ ว่ งเดอื นทผี า่ นมามงี วิ เรอื งตํานานเซยี นบปุ ผา โด่งดงั มาก ทุกโรงงวิ ลว้ นเลน่ เรอื งน\"ี พระขนงเขม้ ขมวดเขา้ หากนั กอ่ นเลอื นสายตามามอง ผรู้ ายงาน \"งวิ ร?ึ เกยี วขอ้ งกบั เราหรอื ไม?่ \" เขาไมค่ อ่ ยใส่ ใจเรอื งการเสพสขุ ของผคู้ นในถงเยยี นแตก่ ต็ อ้ งระวงั วา่ จะ มคี นสอดไสเ้ นือหาเลน่ งานเขา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 6 6 \"จะว่าเกยี วกเ็ กยี ว ไมเ่ กยี วกไ็ มเ่ กยี วพะ่ ยะ่ คะ่ ... ตวั เนือหา งวิ เป็นประวตั อิ นั น่ารนั ทดของเซยี นบุปผาสมยั อยบู่ นโลก มนุษย์ เป็นเรอื งรกั ๆ ใครๆ่ ธรรมดาพะ่ ยะ่ คะ่ แตท่ ี เกยี วกบั พระองคก์ ต็ รงทฮี องเฮาทรงโปรดเรอื งนีมาก เคย สงั ใหต้ งั เวทแี สดงอยถู่ งึ สามวนั \" \"ออ้ เรอื งนีเองหรอื \" ซุนกงกงเคยรายงานเขาอยู่ เหมอื นกนั \"งวิ นีมที มี าหรอื ไม?่ \" \"เป็นเจา้ กรมพธิ กี ารพ่ะยะ่ ค่ะ\" \"เขาเองหรอื ?\" ฮ่องเตอ้ เู่ หอตที รงสรวลแลว้ ปัดเรอื งนีทงิ อยา่ งไมใ่ สใ่ จ เจา้ กรมพธิ กี ารนีเป็นญาตสิ นิทของท่านอา ของเขาเอง นบั เป็นคนของฮ่องเต้ เขาไมย่ งุ่ กบั กลุม่ การเมอื ง รบั ใชฝ้ ่าบาทอยา่ งเดยี ว แตม่ ขี อ้ เสยี ตรงที หมกมนุ่ กบั ศลิ ปะยงิ นกั ซงึ ฮ่องเตก้ ร็ ดู้ ถี งึ ใหเ้ ขาไปอยกู่ รม พธิ กี ารแต่แรก \"ดทู า่ เขาจะวา่ งมาก ทงั ใกลพ้ ธิ แี ตง่ ตงั จว้ งหยวน ทงั ใกล้ พธิ บี วงสรวงฟ้าดนิ ยงั มเี วลาไปกํากบั งวิ ไดอ้ กี นีงานของ เขาน้อยไปหรอื ?\" ตรสั แลว้ กท็ รงสรวล นึกถงึ ใบหนา้ เหยี ว ยน่ ทมี กั ถวายฎกี าของบบาํ รงุ รกั ษาของโบราณแลว้ อดขนั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 6 7 ไมไ่ ด้ ทรงเงยี บไปครหู่ นึงขณะทลี บู หวั นกแกว้ สแี ดงสดอยา่ งรกั ใคร่ กอ่ นจะตรสั ถามขนึ \"แลว้ เรอื งคนทเี ราใหไ้ ปหาวา่ อยา่ งไรบา้ ง?\" \"ตอนนียงั ไมพ่ บเบาะแสพะ่ ยะ่ คะ่ ตอนเขา้ ออกวงั หลงิ ซาน แต่ละจวนสง่ มาแคจ่ าํ นวนคนแยกชายหญงิ เทา่ นนั ไมไ่ ด้ แจง้ ชอื อยา่ งถถี ว้ นยกเวน้ เจา้ ของจวน กระหมอ่ มจงึ ยงั ไม่ อาจตรวจสอบไดห้ มด\" ดวงเนตรคมกรบิ จอ้ งดนู กสสี ดในกรงนิงแต่ไมด่ าํ รสั อะไร ออกไป หลงั จากต้องคมุ ตวั โจวอ๋องกลบั วงั หลวงมาอยา่ ง ฉุกละหกุ เขาไดส้ ง่ คนไปตามหาเจา้ คา้ งคาวน้อยของเขา แตก่ ลบั ไมพ่ บแมแ้ ต่เงา ยามนีสงั ใหค้ นตรวจสอบรายชอื แตล่ ะจวนกย็ งั ไมม่ วี แี วว ไมร่ สู้ ตรผี นู้ นั ใชว้ ชิ าอะไรถงึ หลบซอ่ นตวั จากหตู าของเขา ได้ องครกั ษห์ นุ่มลอบหลงั เหงอื เยน็ ไมใ่ ชเ่ ขาไมพ่ บใครที เขา้ เคา้ ...จากสตรที มี ลี กั ษณะดงั ทฝี ่าบาทกล่าวนนั เขา คน้ พบอยคู่ นหนึง แตน่ ันเป็นพระคหู่ มนั ของอนั ออ๋ ง! ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 6 8 สายตายามฝ่าบาทกลา่ วถงึ นางนนั ในฐานะบรุ ุษดว้ ยกนั ดู กร็ วู้ า่ มคี วามสเน่หาอยไู่ มน่ ้อย แตส่ ตรที ฝี ่าบาทปรารถนา จะเป็นคหู่ มนั ขององคช์ ายไดอ้ ยา่ งไร เรอื งเชน่ นีตา้ ถงกี รอ้ ยปีกไ็ มเ่ คยพบ หากเขาบุม่ บ่ามรายงานถงึ หลวิ จา้ วเว่ย ขนึ ไป อาจจะกลายเป็นลบหลูเ่ บอื งสงู ใสไ่ คลฮ้ อ่ งเต้ หวั อาจจะไมเ่ หลอื ไวต้ งั บา่ องครกั ษ์หนุ่มลอบปาดเหงอื คดิ ไปวา่ ฝ่าบาทเป็นคนออก ราชโองการสมรสเอง อยา่ งไรกค็ งเคยพบพระคหู่ มนั ของ อนั อ๋องผนู้ แี น่ เช่นนันแลว้ จะไมร่ จู้ กั นางไดอ้ ยา่ งไร นางคง ไมใ่ ชค่ นทเี ขาตอ้ งตามหาหรอก... ไมใ่ ช่แน่ๆ... \"แลว้ พวกบณั ฑติ เป็นอยา่ งไรบา้ ง?\" อกี ไมก่ วี นั จะมกี าร สอบหน้าพระทนี งั เหลา่ บณั ฑติ ทสี อบผา่ นสองสนาม มาแลว้ ยอ่ มมารวมตวั ในถงเยยี นกนั หมดแลว้ แน่ \"สงบดพี ะ่ ยะ่ คะ่ สว่ นใหญ่จะอาศยั หอสมดุ ในสาํ นกั ศกึ ษา หลวงอ่านเขยี น หรอื ไมก่ ถ็ กปรชั ญากนั แตม่ คี นผหู้ นึงที กระหมอ่ มรสู้ กึ วา่ ปมู หลงั ของเขาน่าสนใจนกั \" \"ใคร?\" \"เนียเถยี นชงิ พ่ะยะ่ คะ่ \" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 6 9 \"สกุลเนยี ?\" พระขนงเขม้ เลกิ ขนึ สงู \"นานแลว้ ทเี ราไมไ่ ด้ ยนิ ชอื สกุลน\"ี ใช่ ในเจด็ สกลุ ทรี วมแผน่ ดนิ ตา้ ถง มหี ลายสกลุ ทลี ม่ สลายใน ภายหลงั อยา่ งสกลุ มหู่ รง ทมี คี วามขดั แยง้ ภายในกนั อยา่ ง ใหญห่ ลวง เดมิ ทสี กลุ มหู่ รงแทบจะเทยี บเคยี งสกลุ อ่แู ละ สกุลเฉนิ ไดเ้ ลยทเี ดยี ว แตใ่ นบา้ นดนั มคี นโลภมาก และคดิ แตจ่ ะช่วงชงิ อาํ นาจกนั สุดทา้ ยแตกแยกกนั จนพนี ้องมอง หน้าแทบไมต่ ดิ สกลุ เนยี นีเป็นสายตระกลู ทแี ยกออกจากสกุลมหู่ รง ในปี นนั ไดถ้ วายฎกี าใชค้ วามดคี วามชอบในการรวบรวม แผน่ ดนิ ขอแยกตระกลู และตงั ตระกลู ใหม่ เพราะรงั เกยี จ จะถกู นบั รวมเป็นพวกมหู่ รง ซงึ ฮ่องเตส้ กลุ อู่องคแ์ รกกไ็ ด้ ยนิ ยอมใหเ้ ป็นไปตามคาํ ขอ ซงึ ตอ่ มาไมถ่ งึ สามรนุ่ สกลุ มหู่ รงกเ็ สอื มอาํ นาจจนล่มสลาย ไป สกลุ เนยี คงอยสู่ บื ทอดมาอกี หลายปี แต่สดุ ทา้ ยจุดจบ กไ็ มต่ ่างจากสกลุ มหู่ รงนกั ... มาบดั นีกลบั มคี นสกลุ เนียโผลม่ าอกี ครงั เชน่ นนั หรอื ? ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 7 0 ทรงกระตุกพระโอษฐย์ กยมิ นึกไปถงึ ยามทโี จวอ๋องไดย้ นิ ปูมหลงั ของคนผนู้ คี งแทบอยากจะฉกฉวยตวั เขาเอาไป เป็นพวกใหไ้ ดแ้ น่ สายเลอื ดสกลุ ผกู้ อ่ ตงั แควน้ ทายาททเี หลอื รอด ทงั ยงั เป็น บณั ฑติ อนาคตไกล น่าสนใจจรงิ ๆ.... * เชา้ วนั ตอ่ มาในจวนสกลุ หลวิ หลวิ จา้ วเวย่ ตนื เชา้ เพอื ไป คาํ นบั ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ นางแตง่ ตวั ตามฐานะกอ่ นจะไปรอที หน้าประตเู รอื น จนสตรใี นจวนมากนั ครบถงึ ไดก้ า้ วเขา้ ไป ดา้ นใน ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ สกุลหลวิ เป็นคนทคี อ่ นขา้ งเขม้ งวด นาง ยดึ ถอื เรอื งตาํ แหน่งฐานะเป็นอยา่ งมาก หากบรรดาศกั ดิ ตาํ แตค่ ดิ จะทาํ สงิ ใดเกนิ ตวั กจ็ ะถกู ตาํ หนิเอาได้ ดงั นนั สตรี ในจวนลว้ นตอ้ งเกบ็ มอื เกบ็ เทา้ กนั ใหม้ ดิ ชดิ ไมอ่ าจ เปิดเผยเลห่ ก์ ลซงึ ๆ หน้าฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ ไมเ่ ชน่ นันจะไดร้ บั การดถู ูกเหยยี ดหยาม ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 7 1 ฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ นบั วา่ ชราแลว้ แตย่ งั มกี าํ ลงั วงั ชาดี นางนงั อยู่ บนตงั บนตกั มแี มวสขี าวขนฟูทหี ลวิ เฉยี นไดม้ าจากเหอ เป่ยกาํ ลงั นอนอยู่ แมวตวั นี... หลวิ จา้ วเวย่ ลอบยมิ ขณะมองมนั ชาตกิ อ่ นนางไดช้ อื ว่าจติ วปิ รติ กนิ แมก้ ระทงั สตั วเ์ ลยี งก็ เพราะแมวตวั นี คนพวกนนั ใสค่ วามนางดว้ ยการฆา่ แมว ของฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ แลว้ จบั เอาเลอื ดและเนือของมนั ยดั ปาก นางจนเปือนเลอื ดไปทงั ตวั หญงิ สาวกม้ ลงเพอื ปิดบงั สายตาอาฆาตของตน ในขณะที เจนิ ฮยุ่ เหมยยกนําชาใหฮ้ ูหยนิ ผเู้ ฒา่ ตามลําดบั พธิ ี หลวิ จา้ วเว่ยมองไปฝังตรงขา้ มกเ็ หน็ วา่ หลวิ จา้ วอวกี าํ ลงั นงั คอ แขง็ อยู่ ถดั จากนางเป็นหลวิ อนั หลนิ กบั หลวิ ฟางเหยา ขา้ งตวั หลวิ จา้ วเวย่ มหี ลวิ หว่านอนี งั อยู่ เป็นเชน่ นีไมต่ า่ งจากชาตกิ อ่ น หลวิ หว่านอ.ี .. น้องสาวผนู้ มี จี ติ ใจทะเยอทะยานสงู เสยี ยงิ กว่าฟ้า ตวั นางนนั มเี คา้ ความงดงามมากกวา่ หลวิ จา้ วอวี มคี วามสามารถสงู กวา่ หลวิ จา้ วเวย่ เสยี อกี แตเ่ พราะฐานะ ลกู อนุทาํ ใหถ้ ูกกดเอาไวใ้ นเรอื นหลงั ชาตกิ อ่ นยามทนี าง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 7 2 กลบั จวนมาหลวิ หวา่ นอกี ค็ งสุดทนกบั ความจองหองของ หลวิ จา้ วอวแี ลว้ จงึ พยายามเขา้ หานางดงึ นางเป็นพวก หึ หลวิ จา้ วเว่ยมองพนี ้องในจวนหลวิ ดว้ ยสายตาเยน็ ชา คน พวกนนี บั วา่ เป็นพนี ้องกนั ไดอ้ ยา่ งไร ตา่ งคนตา่ งคดิ หกั ลา้ งกนั ราวกบั เป็นศตั รเู สยี ดว้ ยซํา หากจะผดิ กผ็ ดิ ทหี ลวิ เฉยี น นยั น์ตาของเขามองเหน็ แตล่ กู ชาย สว่ นลกู สาวนนั เลยี งไวเ้ พอื จดุ ประสงคเ์ ดยี วคอื สง่ ออกไปแตง่ งานกบั คนทจี ะเสรมิ สรา้ งอาํ นาจใหเ้ ขาได้ ไมไ่ ดม้ คี วามหมายมากไปกว่านนั ดงั นนั พวกสตรใี นจวน จงึ ตอ้ งแยง่ ชงิ โอกาสทจี ะยกฐานะในสายตาบดิ า และแยง่ ชงิ โอกาสทจี ะไดแ้ ตง่ งานดๆี หลวิ จา้ วเว่ยกม้ มองเลบ็ มอื ตวั เองขณะทฮี ูหยนิ ผเู้ ฒา่ กลา่ ว สงั สอนเรอื งจารตี ตา่ งๆ ของสตรยี าวเหยยี ด ก่อนจะถาม ไถ่เรอื งนนั เรอื งนีจนมาถงึ ตวั นาง \"เว่ยเออ๋ รเ์ ดนิ ทางมาไกลเหนือยมากหรอื ไม?่ \" นําเสยี งดู อบอุน่ มเี มตตาเสยี จรงิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 7 3 แตไ่ มว่ า่ ใครกล็ ว้ นเล่นละครเป็น หลวิ จา้ วเวย่ แสรง้ ยมิ ละไมขณะขานตอบทา่ นยา่ \"หลานไดพ้ กั เตม็ อมิ กห็ าย เหนือยเจา้ คะ่ เสยี ดายทไี มไ่ ดม้ าพบทา่ นยา่ ตงั แต่เมอื วาน เป็นความผดิ หลานแลว้ \" \"อยา่ ไดถ้ อื สาเลย เจา้ เพงิ เดนิ ทางมาไกลควรพกั ผอ่ น เสยี กอ่ น\" \"ขอบคณุ ทา่ นยา่ \" \"ทา่ นตาทา่ นยายของเจา้ สบายดหี รอื ไม?่ \" \"ทา่ นตาสบายดเี จา้ คะ่ ยงั ฝากความระลกึ ถงึ มาใหท้ ่านยา่ ดว้ ย สว่ นทา่ นยายอาการยงั ทรงตวั อยเู่ ชน่ เดมิ \" \"งนั รึ วนั กอ่ นขา้ เพงิ ไดย้ าบาํ รงุ มาไมน่ ้อย เอาไวจ้ ะสง่ ไป ใหท้ ่านยายของเจา้ แลว้ กนั \" \"หลานขอบคุณทา่ นยา่ มากเจา้ คะ่ \" กปี ีแลว้ ทนี างไมใ่ ยดี สกุลเถา เพงิ นกึ อยากจะไปมาหาสขู่ นึ มารึ .. \"เจา้ เองกด็ แู ลตวั เองใหด้ ี หดั ดูเรอื งจดั การบา้ นชอ่ ง วนั หน้าตอ้ งอภเิ ษกไปเป็นชายาอ๋อง ตอ้ งรูจ้ กั วางตวั ใหม้ าก\" \"เจา้ คะ่ ทา่ นยา่ \" หากนางไมม่ ตี ําแหน่งหวางเฟยคาํ คอ ไม่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 7 4 แน่วา่ จะไดม้ นี ําหนกั ในสายตาฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ สกั เท่าไหร่ แต่ เพราะมรี าชโองการในมอื ฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ จงึ ไมอ่ าจมองขา้ ม ได้ ฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ พดู อกี สองสามคํากไ็ ลค่ นออกจากเรอื น หลวิ จา้ วเวย่ แยกกลบั เรอื นตวั เองก่อนจะสงั ใหบ้ ่าวเตรยี มของ \"เราจะไปจวนสกลุ เถากนั ท่านตาฝากของมาใหท้ า่ นนา้ มากเหลอื เกนิ อกี อยา่ งน้าสะใภใ้ กลจ้ ะคลอดแลว้ ตอ้ งบาํ รุง ใหม้ าก\" นางวา่ แลว้ กใ็ หค้ นไปเตรยี มรถมา้ เตรยี มขนของทเี ถาเต๋ อชวนฝากมาขนึ รถ ทว่ากอ่ นทตี วั นางจะผา่ นประตชู นั ใน ออกไปกลบั พบหลวิ จา้ วอวกี บั หลวิ อนั หลนิ นงั อยทู่ ศี าลา ในลาน \"นนั พสี าวกาํ ลงั จะไปไหนหรอื เจา้ คะ?\" หลวิ จา้ วอวรี อ้ งทกั ขนึ ทนั ทที เี หน็ นาง หลวิ จา้ วเว่ยใชห้ างตามองอกี ฝ่ายแลว้ ทาํ ทา่ จะเดนิ ตอ่ ไมต่ อบคาํ แต่หลวิ จา้ วอวมี หี รอื จะยอม นางรบี ลุกมาดกั ขา้ งหน้าหลวิ จา้ วเว่ยแลว้ มองขา้ งของใน มอื สาวใช้ \"นีทา่ นกาํ ลงั ขนของมากมายไปทใี ดกนั ?\" นางมองของมี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 7 5 ราคาเหลา่ นนั ดว้ ยตาลกุ วาว \"นีคงไมใ่ ชท่ า่ นพเี ตรยี มขน ของในจวนนีออกไปกระมงั อยจู่ นิ หยางคงไมไ่ ดพ้ บเจอ ของดๆี มานาน ทา่ นถงึ ขนาดกลบั มาแลว้ กข็ ม่ กลนั จติ ใจ ไมไ่ ดเ้ ลยหรอื ?\" หลวิ จา้ วอวเี อ่ยปากแดกดนั แลว้ หวั เราะ รวน \"น้องรกั พสี าวจาํ ไมไ่ ดว้ า่ ขา้ จะไปมาทใี ดตอ้ งรายงานเจา้ เมอื ไหรก่ นั แต่เมอื เจา้ อยากรอู้ ยากเหน็ ถงึ เพยี งนีขา้ กจ็ ะ ตอบให้ ขา้ วของพวกนีเป็นของทที า่ นตาของขา้ ฝากไปให้ ทา่ นน้าชาย ไมม่ สี กั ชนิ ทเี ป็นของสกลุ หลวิ เจา้ วางใจเถอะ\" หลวิ จา้ วอวรี สู้ กึ ว่าตนพลาดแลว้ จงึ รบี กม้ หน้ากลา่ ว \"น้องสาวไมไ่ ดห้ มายความเชน่ นนั \" \"งนั ร?ึ \" จา้ วเวย่ ใชส้ ายตากดมองนางโดยไมป่ ิดบงั ความ เป็นปรปักษ์ \"ดทู า่ ยนั ตท์ ขี า้ ใหเ้ จา้ ไปคงไมพ่ อ ขา้ มอี กี หลายใบเจา้ อยากไดเ้ พมิ หรอื ไมเ่ ลา่ เผอื จติ ใจทขี รี ษิ ยา ชอบฉกฉวยชว่ งชงิ จะไดก้ ดขม่ ลงไปไดบ้ า้ ง\" \"เจา้ !\" \"เลกิ เสนอหน้ามาขวางทางขา้ สกั ที คดิ ว่าหน้าตาเจา้ มนั น่ามองนักหรอื ไง เกะกะสายตาจรงิ \" หลวิ จา้ วเวย่ เบยี ง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 7 6 กายหลบอกี ฝ่ายพรอ้ มคําเหยยี ดหยามซงึ ๆ หน้าอยา่ ง ราํ คาญใจ \"นีมนั เรอื งอะไรกนั ?\" เจนิ ฮุย่ เหมยทไี มร่ โู้ ผลม่ าจากไหน เหน็ หลวิ จา้ วเวย่ ดา่ ทอบุตรสาวตวั เองกร็ บี เขา้ มาขวาง \"เหตุใดถงึ ไดพ้ ดู จากนั เชน่ นี เป็นพนี ้องกนั แทๆ้ \" หลวิ จา้ วเวย่ กวาดมองเจนิ ฮยุ่ เหมยจากเทา้ จรดหวั แลว้ แคน่ เสยี งหวั เราะ ชาตกิ อ่ นนางเคยใหท้ งั หน้าใหท้ งั เกยี รติ ตอ่ มารดาเลยี งผนู้ ี เคยคดิ ว่านางมมี โนธรรมในใจจนเอา หลกั ฐานพสิ จู น์ความผดิ ทรี วบรวมมายกใหเ้ จนิ ฮุย่ เหมย เพอื ขอใหอ้ กี ฝ่ายชว่ ยเหลอื แต่สดุ ทา้ ยเจนิ ฮุย่ เหมยกลบั เอาหลกั ฐานเหลา่ นนั มอบใหห้ ลวิ จา้ วอวกี บั อนั ออ๋ ง เบอื งหน้าบรสิ ทุ ธสิ งู สง่ หรอื ... แทจ้ รงิ ในใจกโ็ สมมไม่ ตา่ งกนั หลวิ จา้ วเวย่ ไมใ่ สใ่ จจะใหห้ น้าเจนิ ฮุย่ เหมยอกี ตอ่ ไปแลว้ ชาตกิ อ่ นคนครหาว่านางกดขม่ มารดาเลยี ง ชาตนิ ีกท็ าํ ให้ มนั เป็นจรงิ ไปเสยี เลย \"มารดา... ทา่ นขนึ เสยี งกบั ขา้ เชน่ นคี ดิ จะเอาศกั ดฮิ หู ยิ นเอกมากดขม่ ลกู เลยี งหรอื เจา้ คะ?\" หญงิ สาวมองเลบ็ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 7 7 ตวั เอง \"ท่านควรถามบุตรขี องทา่ นกอ่ นว่าทาํ สงิ ใดถงึ ทาํ ใหพ้ สี าวอยา่ งขา้ หงดุ หงดิ ขนึ มาได้ ทา่ นเองกน็ ่าจะรนู้ สิ ยั ขา้ ... ขา้ หลวิ จา้ วเว่ยเป็นคนชอบยมุ่ ยา่ มเรอื งผอู้ นื เมอื ไหร่ กนั มแี ต่ผอู้ นื ชอบสอดมอื เรอื งขา้ ...น่าราํ คาญ\" \"จา้ วเว่ย\" \"บตุ รสาวของทา่ นจนุ้ จา้ นไมเ่ ขา้ เรอื ง ของๆ ทา่ นตาขา้ ขา้ จะขนไปทใี ดใยตอ้ งรายงานนาง หากทา่ นวา่ งกส็ งั สอน น้องสาวใหท้ าํ ตวั สงบเสงยี เสยี บา้ งเถดิ เจา้ คะ่ วนั หน้าจะ ไดไ้ มท่ ําผดิ พลาดใหญ่หลวง\" \"ทา่ นแม!่ \" หลวิ จา้ วอวเี ตน้ ผา่ งเมอื ถูกตอ่ ว่าอยา่ งไมไ่ ว้ หน้า ในขณะทหี ลวิ อนั หลนิ รบี ยกผา้ เชด็ หน้าขนึ มาปิด ปากแสรง้ ทาํ เป็นตกใจ \"จา้ วเวย่ อยา่ ใหม้ ากเกนิ ไปนะ\" \"มากหรอื เจา้ คะ จรงิ ๆ มารดาควรมองความจรงิ ความ ต่างของบุตรภี รรยาเอกกบั บุตรอี นุเป็นเชน่ ไรทา่ นคงรอู้ ยู่ แก่ใจ ตงั แต่เลก็ น้องรองถกู เลยี งในฐานะลกู อนุจงึ ตดิ นสิ ยั ไมร่ ะวงั วาจามาจนถงึ ทุกวนั นี ไดย้ กฐานะขนึ มาแลว้ ยงั ไม่ รจู้ กั วางตวั ทา่ นเป็นมารดาควรเขม้ งวดกบั นางใหม้ าก ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 7 8 หน่อย ใหส้ มกบั เป็นฮหู ยนิ เอก... หรอื ทา่ นเองกไ็ มร่ วู้ ธิ ี เลยี งลูกทเี กดิ จากฮูหยนิ เอกเล่า?\" กลา่ วเชน่ นีแลว้ ก็ เท่ากบั ตบหน้าเจนิ ฮุย่ เหมย นางเป็นลกู อนุในจวนสกลุ เจนิ ยอ่ มไมเ่ คยถกู เลยี งในฐานะบตุ รภี รรยาเอก แลว้ จะ เลยี งหลวิ จา้ วอวใี หเ้ ป็นเช่นนนั ไดอ้ ยา่ งไร \"เจา้ กลา้ ดถู กู มารดาขา้ หรอื !?\" หลวิ จา้ วอวแี ผดเสยี งขนึ \"นีเจา้ !?\" \"เจา้ ทาํ ไมหรอื เจา้ คะ ลบหลผู่ อู้ าวุโส? ลบหลู่มารดาเลยี ง? ลบหลฮู่ หู ยนิ เอก?\" นางหวั เราะ \"ขา้ ว่าขา้ พดู ความจรงิ ทุก คาํ หากทา่ นไมร่ วู้ ธิ เี ลยี งนางใหด้ กี ไ็ ปปรกึ ษาทา่ นยา่ ดนู ะ เจา้ คะ\" เจนิ ฮุ่ยเหมยโกรธจนสนั ตงั แต่ไดย้ กฐานะขนึ มายงั ไมเ่ คย มใี ครกลา้ ดถู ูกนางซงึ หน้าเช่นนี รมิ ฝีปากของนางสนั ระรกิ แต่กไ็ มก่ ลา้ เอ่ยคําใดออกไป \"ไปกนั ไดแ้ ลว้ \" หลวิ จา้ วเวย่ โบกมอื สงั ใหบ้ ่าวไพรอ่ อกไป จากตรงนนั นางยกมมุ ปากจบี ปากจบี คอกลา่ วลาเจนิ ฮยุ่ เหมย \"หากมารดาไมส่ งั ใหข้ า้ ไปคกุ เขา่ ต่อหน้าป้ายบรรพ ชน เช่นนีลกู ขอตวั นะเจา้ คะ\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 7 9 เจนิ ฮุ่ยเหมยจะเอาความกลา้ ทไี หนมาสงั ลงโทษนาง หาก หลวิ จา้ วเว่ยเหยยี บถงึ จวนไดแ้ คว่ นั เดยี วกถ็ กู แมเ่ ลยี งสงั ใหไ้ ปคกุ เขา่ เชน่ นนั กน็ บั วา่ รงั แกกนั แลว้ ตํานานเซยี นบปุ ผายงั โด่งดงั ไปทวั เมอื ง หากไมอ่ ยากให้ ละครงวิ เป็นจรงิ เจนิ ฮุย่ เหมยกต็ อ้ งอดทนกบั นางใหม้ าก ...มากกวา่ นีอกี หลายเทา่ ทวี ดสู วิ า่ จะกระอกั เลอื ดออกมาวนั ไหน \"พวกสวะ\" หลวิ จา้ วเว่ยสบถด่าหลงั เดนิ ผา่ นพวกนางเดนิ มงุ่ ตรงไปขนึ รถมา้ โดยไมเ่ หลยี วหลงั ไปมองสองแมล่ ูกที ยนื สนั เทมิ ไปทงั กาย * คลอ้ ยหลงั หลวิ จา้ วเวย่ หลวิ จา้ วอวที ปี ากคอตบี ตนั มอื สนั ระรกิ ดว้ ยแรงโทสะกร็ บี ลากเจนิ ฮุย่ เหมยกลบั ไปทหี อ้ ง ดว้ ยทา่ ทางอบั อาย หลวิ อนั หลนิ ทตี อนแรกทําทเี ป็นตกอก ตกใจกบั ฝีปากของพสี าว พอสองแมล่ กู นนั แยกไปกเ็ ลกิ เส แสรง้ ทงั ยงั ยมิ กวา้ งอยา่ งนึกสนุก ...นางคงตอ้ งเอาเรอื งนีไปเลา่ ใหม้ ารดาของนางฟังเสยี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 8 0 แลว้ หลวิ จา้ วอวลี ากเจนิ ฮุย่ เหมยมาทเี รอื นตนกอ่ นจะปัดขา้ ว ของลม้ ระเนระนาด พรอ้ มตะเบง็ เสยี งใสม่ ารดา \"ทา่ นแม่ ทา่ นเหน็ หรอื ไมว่ า่ นางไมเ่ หน็ หวั พวกเราแค่ไหน! บดั นี ทา่ นเป็นฮูหยนิ เอกแต่นางยงั ทาํ เหมอื นทา่ นเป็นอนุอยู่ ตลอดเวลา ทาํ ไมทา่ นไมส่ งั ลงโทษมนั ใหเ้ ขด็ หลาบ!\" \"....\" เจนิ ฮุ่ยเหมยไมอ่ ยากพดู อะไรเพราะตนไมค่ ดิ วา่ หลวิ จา้ วเว่ยจะกลา้ กาํ เรบิ เสบิ สานถงึ เพยี งนีเหมอื นกนั \"เพงิ กลบั มาถงึ จวนกด็ ถู กู ท่านซงึ หน้าขนาดนี ทา่ นยงั เอา แต่ยนื นิงเฉยปลอ่ ยนางไปอกี เหรอ!? วนั หน้ามนั คงขนึ มา ขอี ยบู่ นหวั ทา่ นกบั ขา้ แลว้ \" \"จา้ วอว!ี \" \"ทา่ นอยา่ มาขนึ เสยี งใสข่ า้ ตอ่ หน้านางทา่ นเอาแต่ยนื นิง น่าอบั อายยงิ นัก ทงั ทที า่ นเป็นฮหู ยนิ เอก เป็นคนจดั การ ทุกอยา่ งในจวนแต่กลบั ปลอ่ ยใหน้ งั จงิ จอกนนั เหยยี ด หยามเชน่ นี วนั หน้าตาํ แหน่งของทา่ นไมแ่ น่ว่าถา้ นางไม่ พอใจกอ็ าจจะกระชากทา่ นลงมา\" หลวิ จา้ วอวกี ลา่ วใสไ่ ฟ เพราะเบอื หน่ายทา่ ทางออ่ นแอของเจนิ ฮ่ยุ เหมยเตม็ ทน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 8 1 \"ทา่ นแม่ หากทา่ นไมถ่ อื เกยี รตยิ ศของตวั เองกแ็ ลว้ ไปเถดิ แตข่ า้ เลา่ หากเรอื งทหี ลวิ จา้ วเว่ยกลา่ ววนั นีแพรง่ พราย ออกไป คนจะไมห่ วั เราะเยาะขา้ หรอื ขา้ จะยงั มงี านแตง่ ดๆี ไดอ้ กี หรอื ทา่ นแมท่ ่านควรจดั การนางใหห้ ลาบจาํ เสยี บา้ ง\" \"ขา้ ไมอ่ ยากยุง่ กบั นาง\" \"ทา่ นแม่ นางไมไ่ วห้ นา้ ทา่ นแมแ้ ตน่ ิดแตท่ า่ นกย็ งั กม้ หน้า รบั อยอู่ กี หรอื ทา่ นยงั คดิ วา่ ตวั เองเป็นอนุอยจู่ รงิ ๆ หรอื ไร!? ทา่ นมวั แต่อ่อนแอขขี ลาดเชน่ นีแลว้ ใครจะปกป้องขา้ นางทาํ กบั ขา้ เช่นไรทา่ นกเ็ หน็ ทา่ นจะใหข้ า้ สทู้ นไป เหมอื นทา่ นน่ะหรอื \" \"อวเี ออ๋ ร\"์ เจนิ ฮ่ยุ เหมยเรยี กอยา่ งละเหยี ใจ แต่พอทบทวน กบั สงิ ทลี กู พดู กเ็ กดิ นึกสงสารหลวิ จา้ วอวขี นึ มา ตงั แตร่ บั หลวิ จา้ วเว่ยทหี น้าประตูจวนกเ็ หน็ แลว้ วา่ ลกู เลยี งตงั ตวั เป็นปรปักษก์ บั ลกู ตน เจนิ ฮยุ่ เหมยคดิ หนักขณะมองสี หน้าเกรยี วโกรธของบตุ รสาว \"ทา่ นแม่ ทา่ นตอ้ งหาทางจดั การนาง จะไดห้ ยุดกาํ เรบิ กบั ทา่ น\" จา้ วอวรี บี ทรดุ กายลงกอดมารดาแลว้ บบี นําตา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 8 2 คลา้ ยไดร้ บั ความทกุ ขใ์ จแสนสาหสั เจนิ ฮยุ่ เหมยลบู ผม บตุ รสาวในใจกค็ ดิ หนกั \"ถงึ อยากจะทาํ แต่ยามนีคนทงั ถงเยยี นจบั ตาสกลุ หลวิ อยู่ โดยเฉพาะหลวิ จา้ วเวย่ จะเล่นงานนางนนั ไมง่ า่ ย\" \"หากเล่นงานในจวนไมไ่ ดก้ เ็ ลน่ งานนอกจวนเสยี สเิ จา้ ค่ะ\" แววตาของหลวิ จา้ วอววี าววบั \"ทา่ นแมเ่ พงิ ไดร้ บั เทยี บ เชญิ ไปงานเลยี งนําชาของจวนโตว้ อ๋องมใิ ชห่ รอื หากไป แลว้ นางทําสงิ ใดขายหน้าขนึ มา คนจะไดเ้ หน็ ธาตแุ ทข้ อง นาง\" \"เจา้ คดิ จะลงมอื ในจวนอ๋องงนั รึ จะทาํ เชน่ นนั ไดอ้ ยา่ งไร หากล่วงเกนิ ทงั อ๋องกบั พระชายาขนึ มาเลา่ \" เจนิ ฮุย่ เหม ยกล่าวอยา่ งตกใจ \"เรอื งนนั หากเป็นไปตามแผนคนทลี ว่ งเกนิ กค็ อื หลวิ จา้ วเว่ ยตา่ งหาก มใิ ชข่ า้ อกี ทงั หากนางทําผดิ ทา่ นกเ็ อาตวั รอด ไดว้ า่ นางไปอยไู่ กลหไู กลตาไมไ่ ดเ้ ลยี งไวข้ า้ งตวั จงึ ไมร่ ู้ ความ ยามนนั กน็ ับวา่ ทา่ นแมไ่ ดร้ ะบายแคน้ เรอื งในวนั นี แลว้ \" \"แต่วา่ ...\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 8 3 \"อยา่ แตอ่ กี เลยเจา้ คะ่ ทา่ นปลอ่ ยนางมาถงึ วนั นีกน็ บั วา่ มี นําใจมากแลว้ แตใ่ นเมอื นางไมร่ บั นําใจทงั ไมไ่ วห้ น้าทา่ น ทา่ นกค็ วรจดั การเสยี บา้ ง อกี อยา่ งเรอื งนลี กู จะขอใหท้ า่ น ยายชว่ ยเหลอื ทา่ นแมไ่ มต่ อ้ งหว่ งว่าจะพลาดหรอกเจา้ คะ่ \" ฟังคําพดู ลกู เจนิ ฮุย่ เหมยกเ็ งยี บลง นางไมต่ อบรบั ไมป่ ฎิ เสธแตใ่ นใจนบั วา่ เอนเอยี งตามหลวิ จา้ วอวแี ลว้ เดก็ สาวลอบยมิ เมอื ปลกุ ปันมารดาใหม้ ใี จคดิ จดั การหลวิ จา้ วเว่ยได้ เชน่ นีในภายหน้าการขม่ เหงอกี ฝ่ายกง็ า่ ยขนึ อกี มาก หลวิ จา้ วอวพี ูดจากวนนําใหข้ นุ่ อกี หลายคาํ กอ่ นจะสง่ มารดากลบั เรอื น เมอื นางกลบั มาทหี อ้ งตวั เองอกี ครงั กส็ งั ใหเ้ สยี วชงิ ไปเอาสสี งิ สาํ คญั ในหอ้ งหนงั สอื มาเตรยี มให้ \"คุณหนูจะเขยี นจดหมายหรอื เจา้ คะ?\" \"ใช่ ขา้ จะเขยี นจดหมายถงึ คนผนู้ นั ยามนีเขาควรเรมิ เล่น งานนงั จงิ จอกนันเสยี ที มนั จะไดเ้ ลกิ เผยอมาเทยี บชนั กบั ขา้ \" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 8 4 เสยี วชงิ กม้ หน้าหงุด คนผนู้ นั ของคุณหนูตอ้ งเป็นอนั อ๋อง แน่ แต่การจะใหอ้ นั ออ๋ งเลน่ งานคหู่ มนั ตวั เองนี นับวา่ คณุ หนูตอ้ งมนั ใจฐานะของตนในใจทา่ นอ๋องน่าดูทเี ดยี ว \"คอยดู ขา้ จะทาํ ใหช้ อื เสยี งของมนั ฉาวโฉ่ไปทวั เมอื งหลวง เอาใหอ้ ยไู่ มส่ ตู้ าย ไมม่ หี น้าไปพบใครไดอ้ กี !\" * \"ทอ้ งของทา่ นโตถงึ เพยี งนีแลว้ อกี ไมน่ านขา้ คงไดพ้ บ น้องคนนีเสยี ท\"ี หลวิ จา้ วเวย่ เอ่ยปากหยอกลอ้ ฉนิ ฟ่ านฟ่า นขณะทมี อื กล็ บู ทอ้ งกลมของนาง \"ขา้ กอ็ ยากคลอดเสยี ที อดึ อดั ไปทงั ตวั แลว้ \" \"ทา่ นหมอตรวจสอบดหี รอื ยงั เจา้ คะ เดก็ คนนีจะแขง็ แรงดี ใชห่ รอื ไม?่ \" ฉนิ ฟ่ านฟ่านพยกั หน้า หลงั ออกจากวงั หลงิ ซานนางกเ็ ชญิ หมออกี หลายคนมาตรวจครรภด์ ู \"ตรวจดแู ลว้ หมอทกุ คน ลว้ นบอกวา่ เดก็ คนนีจะเกดิ มาครบถว้ นสมบูรณ์ แต่อาจจะ มปี ราณอ่อน ชว่ งยงั เลก็ ตอ้ งบาํ รงุ ใหม้ าก โตมากจ็ ะเป็น ปกตไิ ด\"้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 8 5 \"เชน่ นนั กด็ แี ลว้ เจา้ คะ่ วนั หน้าหากขา้ พบของดๆี จะสง่ มา ชว่ ยบํารงุ เขา ขนุ ใหอ้ ว้ นทว้ นจนตวั กลมไปเลย\" หลวิ จา้ วเว่ยกล่าวยมิ ๆ \"เจา้ เลา่ คนสกุลหลวิ ทาํ ใหเ้ จา้ ลาํ บากใจหรอื ไม?่ \" ฉนิ ซอื ถามนางดว้ ยความเป็นหว่ ง \"ถงึ อยากทาํ สตรพี วกนันกไ็ มม่ คี วามสามารถพอหรอกเจา้ คะ่ \" \"ขา้ ฟังเรอื งของเจา้ มาจากทา่ นพไี มน่ ้อย ขา้ รวู้ า่ เจา้ ฉลาด หลกั แหลมกว่าคนทวั ไป แต่เจา้ จะประมาทเขยี วเลบ็ ของ คนพวกนนั ไมไ่ ด้ วนั หน้าหากเกดิ เรอื งอะไรกใ็ หม้ าบอก ขา้ \" ฉนิ ฟ่านฟ่ านชอบหลวิ จา้ วเวย่ ตงั แตท่ รี วู้ า่ นางช่วยให้ สามไี ดเ้ ลอื นตําแหน่ง มาวนั นีสามไี ดเ้ ป็นทโี ปรดปราน ของเจา้ กรมพธิ กี ารและมหี น้ามตี ายงิ ขนึ อกี กร็ วู้ า่ เป็นฝีมอื ของนาง ดงั นนั นางจงึ ควรตอบแทนหลานสาวคนนีใหด้ ี \"ขอบคณุ น้าสะใภ้ หลานจดจาํ ไวแ้ ลว้ เจา้ ค่ะ\" หลวิ จา้ วเว่ย ขานรบั เสยี งใส \"ทา่ นตาฝากของมาใหท้ า่ นน้ากบั น้าสะใภ้ หลายหบี ทงั ยงั มขี องเจา้ กอ้ นแป้งในทอ้ งทา่ นดว้ ย\" \"พอ่ สามมี นี ําใจจรงิ ๆ\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 8 6 \"ใจจรงิ ทา่ นตาคงอยากมารบั ขวญั หลานคนนีเอง แตต่ ดิ ที ทา่ นยายป่วยเรอื รงั จงึ ไมอ่ าจเดนิ ทางไกล จงึ ไดแ้ ต่ฝาก ความหว่ งใยและสงิ ของมาใหน้ ้าสะใภก้ บั เจา้ ตวั เลก็ \" \"เทา่ นีกม็ ากเกนิ พอแลว้ ทา่ นพ่อเป็นหว่ งท่านแมม่ ากเรอื ง นีขา้ เขา้ ใจด\"ี \"เชน่ นนั ทา่ นกท็ าํ ใจใหส้ บาย รอคลอดอยา่ งปลอดภยั แลว้ ขา้ จะมารบั ขวญั น้องคนนนี ะเจา้ คะ\" \"จะรบั ขวญั เจา้ ตอ้ งมขี องขวญั ดๆี มาใหเ้ ขาดว้ ยละ่ \" ฉนิ ฟ่ านฟ่านแกลง้ หยอก \"ขา้ รเู้ จา้ คะ่ น้องคนนีของขา้ ขา้ ยอ่ มจะมอบของดใี ห้ แน่นอน\" \"เอาละ่ ๆ เจา้ อยา่ เพงิ รบี กลบั จวน วนั นีอยกู่ นิ ขา้ วเป็น เพอื นขา้ สกั มอื \" ฉนิ ซอื ชกั ชวนอกี ฝ่ายเมอื เหน็ วา่ ใกลม้ อื อาหารซงึ หลวิ จา้ วเว่ยกไ็ มป่ ฎเิ สธ นางอยเู่ ป็นเพอื นคลายเหงาใหน้ ้าสะใภอ้ กี พกั ใหญจ่ นเถา เฝิงชงิ กลบั มาทจี วน จงึ ปลกี ตวั ไปขอคุยธุระกบั เขาในหอ้ ง หนงั สอื ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 8 7 \"ดทู า่ นิยายกบั บทงวิ ของเจา้ จะไดผ้ ลเกนิ คาด\" ทนั ทที เี หน็ หลวิ จา้ วเว่ยคาํ นบั เขา ชายหนุ่มกเ็ อย่ ปากขนึ ไมอ่ อ้ มคอ้ ม เขาประจกั ษแ์ ลว้ วา่ เดก็ สาวคนนีชว่ ยส่งเสรมิ เขาไดม้ าก จรงิ ๆ \"เชน่ นนั แปลว่าทา่ นน้าคงไดร้ บั ความดคี วามชอบไมน่ ้อย จากเรอื งนี\" \"ตาเฒา่ เจา้ กรมพธิ กี ารเป็นพวกหมกหมุน่ ในศาสตรศ์ ลิ ป์ พองวิ ของเขาเป็นทยี อมรบั ไปทวั ถงเยยี นกใ็ หส้ ขุ ใจนกั ทงั ฮองเฮายงั ตรสั ชมเขาหลายคาํ ไหนจะพระราชทานรางวลั มาให้ คนอยา่ งเขาจงึ รสู้ กึ เหมอื นไดต้ ดิ ปีกทเี ดยี ว\" \"เช่นนนั กด็ แี ลว้ \" หลวิ จา้ วเวย่ พยกั หน้ารบั เถาเฝิงชงิ พศิ มองนางอยคู่ รหู่ นึงกก็ ลา่ วขนึ \"วนั นีเจา้ คงไมไ่ ดม้ าเพราะเอาของฝากมาใหอ้ ยากเดยี วใช่ หรอื ไม่ มเี รอื งอะไรกว็ ่ามาเถอะ\" \"เชน่ นนั ขา้ อยากถามทา่ นน้า อกี ไมน่ านจะมพี ธิ คี รบรอบ กอ่ ตงั ราชวงศใ์ ช่หรอื ไม?่ \" หลวิ จา้ วเว่ยถามเรยี บๆ แต่เถา เฝิงชงิ หรตี ามองนางอยา่ งจบั ผดิ ทนั ที ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 8 8 \"เจา้ คดิ จะทาํ อะไรหรอื ?\" พธิ คี รบรอบกอ่ ตงั ราชวงศเ์ ป็น พธิ ใี หญแ่ ละในวนั เดยี วกนั นนั จะมกี ารบวงสรวงฟ้าดนิ โดย โอรสสวรรค์ นบั วา่ เป็นงานใหญข่ องกรมพธิ กี ารทไี มอ่ าจ ผดิ พลาดไดแ้ มแ้ ต่น้อย \"ขา้ อยากใหท้ ่านรบั หน้าทดี แู ลมหรสพในงาน\" นบั วา่ คดิ ถูกทนี างผลกั ดนั เถาเฝิวชงิ ขนึ มา ยงิ เขามตี าํ แหน่งสาํ คญั ในกรมพธิ กี ารยงิ เออื ประโยชน์ต่อนางไดม้ ากขนึ ยงิ นาง ทาํ ใหเ้ ขาเป็นทไี วว้ างใจของเจา้ กรมพธิ กี ารไวก้ อ่ นแลว้ ยงิ ดตี อ่ วนั เวลาขา้ งหน้า \"ดว้ ยเหตใุ ด?\" การแบง่ งานในกรมยงั ไมเ่ สรจ็ สนิ เพราะ ตอนนคี นในกรมยงั ตอ้ งหวั หมนุ กบั การสอบเตยี นชอื และ งานเลยี งแตง่ ตงั จว้ งหยวนหลงั ประกาศผลสอบ ดงั นนั การ เตรยี มการสาํ หรบั วนั บวงสรวงฟ้าดนิ จงึ พกั ไปกอ่ น \"ขา้ อยากใหท้ า่ นมอี าํ นาจตดั สนิ ใจเรอื งการแสดงทุกอยา่ ง\" \"เจา้ อยากขนึ แสดงร?ึ \" หลวิ จา้ วเว่ยไมต่ อบเพยี งแต่มองหน้าเขา \"ไมต่ อ้ งหว่ ง ขา้ ไมท่ าํ ใหท้ า่ นตอ้ งขายหน้าใครแน่ เราเป็นพนั ธมติ รกนั แลว้ กค็ วรเชอื ใจกนั ไว\"้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 8 9 \"ไมใ่ ชข่ า้ ไมเ่ ชอื ใจเจา้ \" แตก่ ารแสดงในวนั สาํ คญั อยา่ งนัน ตอ้ งไมม่ คี วามผดิ พลาด อกี อยา่ งเขาไมเ่ คยเหน็ ฝีมอื ของ นางจงึ รสู้ กึ หวนั ใจขนึ มา \"ทา่ นทาํ ใจใหส้ บายแลว้ ทาํ ตามทขี า้ บอกเถอะเจา้ คะ่ ไมว่ า่ อยา่ งไรขา้ กไ็ มม่ วี นั ทาํ เรอื งทสี ง่ ผลเสยี ต่อทา่ น\" นางวา่ อยา่ งหนกั แน่น \"เช่นนนั ขา้ จะเชอื เจา้ ประชุมครงั หน้าขา้ จะขอเป็นคนดแู ล ฝ่ ายมหรสพเอง\" \"ขอบคณุ ทา่ นน้า\" * หลวิ จา้ วเว่ยออกจากจวนสกลุ เถาแลว้ ไมไ่ ดร้ บี กลบั จวน สกุลหลวิ นางแวะไปยงั รา้ นคา้ ทเี ถาเต๋อชวนมอบใหน้ าง เพอื ขอพบเถา้ แกข่ องรา้ น พูดจาแจง้ เรอื งราวใหเ้ ขา้ ใจและ ตรวจดบู ญั ชคี รา่ วๆ อยพู่ กั ใหญ่จงึ ออกมา หลวิ จา้ วเวย่ เอาบญั ชเี กา่ ของรา้ นคา้ เหลา่ นนั กลบั มาดว้ ย และเปิดดูไประหว่างทางขณะทกี ลบั จวนสกุลหลวิ แต่จๆู่ รถมา้ กก็ ระชากหยดุ กระทนั หนั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 9 0 อาเจนิ กบั อาหนิงถลาจบั ผนังรถมา้ ไวเ้ กอื บไมท่ นั สว่ น จา้ วเวย่ นางไมไ่ ดแ้ สดงออกทางสหี น้าแต่ไหลข่ องนางชน กบั กรอบหนา้ ตา่ งไปไมเ่ บาเลยทําใหเ้ จบ็ ขนึ มา \"ขา้ งนอกเกดิ อะไรขนึ !?\" อาเจนิ ตะโกนออกไปอยา่ ง หงดุ หงดิ \"มรี ถมา้ สวนมาและไมย่ อมหลบทางขอรบั \" บา่ วทบี งั คบั รถมา้ รายงานเสยี งสนั ถนนหนทางในถงเยยี นไมไ่ ดก้ วา้ งขวางนัก หากรถมา้ สกุลใหญ่เผชญิ หน้ากนั มกั จะตอ้ งมคี นหลบ ซงึ คนั ทหี ลบ มกั จะเป็นของจวนทมี ฐี านะตํากวา่ แตบ่ างครงั รถมา้ ของ จวนทเี ป็นอรกิ นั พบกนั กก็ ลายเป็นเรอื งพพิ าทใหญ่โตกนั ขนึ มาไดเ้ พราะไมม่ ใี ครยอมหลกี ทาง \"หลบทางใหพ้ วกเขา\" หลวิ จา้ วเว่ยไมอ่ ยากสนใจเรอื ง หยุมหยมิ เชน่ นี \"แตว่ ่า...\" บา่ วบงั คบั รถมา้ คดิ อยากจะคา้ น แตเ่ หน็ ชาวบา้ นบนถนนเรมิ จอ้ งมาจงึ ยอมกลนื เสยี งคา้ นลงคอ แลว้ บงั คบั มา้ ใหเ้ บยี งหลบทาง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 9 1 หลวิ จา้ วเว่ยไดย้ นิ เสยี งลอ้ รถเคลอื นผา่ น นางจงึ เปิดมา่ น หน้าต่างดูว่ารถมา้ อกี คนั เป็นของใคร ซงึ อกี ฝ่ายกเ็ ปิด มา่ นออกมาดหู น้านางเชน่ กนั แคว่ บู เดยี วทสี บตากนั หลวิ จา้ วเว่ยกเ็ หมอื นถูกปลุกความ คกุ รุน่ ในอก ยามนีนางเขา้ ใจแลว้ วา่ เหตใุ ดบา่ วบงั คบั รถ มา้ จงึ ลงั เลทจี ะหลบทาง รถมา้ อกี คนั นนั เป็นของจวน ราชครหู ลาน สตรที นี งั อยดู่ า้ นในคอื หลานไฉ่ซนิ กอ่ นหน้านีตอนทหี ลวิ จา้ วเวย่ มขี า่ วลอื วา่ กา้ วรา้ วกดขม่ มารดาเลยี ง กบั ทบุ ตบี า่ วไพรจ่ นตายนนั นางเคยพบ หลานไฉ่ซนิ ทตี ลาด และถกู อกี ฝ่ายดถู กู เหยยี ดหยามจน บนั ดาลโทสะใส่อกี ฝ่าย ทาํ ใหค้ นทงั ถงเยยี นยงิ เขา้ ใจไปวา่ หลวิ จา้ วเวย่ เป็นสตรที ดี ุรา้ ย เป็นอกี เหตุผลหนึงใหห้ ลวิ เฉยี นสง่ นางไปอยจู่ วนสกลุ เถา เทา่ นนั ยงั ไมพ่ อ หลานไฉ่ซนิ คนนีหากคดิ ขา้ มภพขา้ มชาติ นางคอื สนมรกั ของฮ่องเตอ้ ูเ่ หอตี คนทอี อกอุบายไปดกั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 9 2 พบเขาทอี ุทยานปทมุ มาศทกุ คนื จนสดุ ทา้ ยกไ็ ดเ้ ขา้ วงั หลวง ไดเ้ ป็นทโี ปรดปรานเหนือฝ่ายใน และเพอื ลกู ในทอ้ งของนาง หลวิ จา้ วเวย่ ตอ้ งสงั เวยเดก็ ใน ทอ้ งของตวั เอง... เมอื ต่างฝ่ายต่างเปิดมา่ นออกมาพบหน้า หลานไฉ่ซนิ เอง กไ็ มไ่ ดม้ สี หี น้าเป็นมติ รใหก้ บั หลวิ จา้ วเว่ย ทงั ยงั เผยสหี น้า เหยยี ดหยนั รงั เกยี จออกมาอยา่ งชดั เจนเชน่ กนั หลวิ จา้ วเวย่ ปิดมา่ นลงพลางกระตุกยมิ นับว่าฟ้าดนิ ลขิ ติ ใหน้ างพบกบั หลานไฉ่ซนิ เรว็ กวา่ ทคี าดไว้ แต่กด็ ี วนั นีนางยงั เป็นเพยี งบุตรสาวจวนราชครู หาใชส่ นมคน โปรดในวงั ทแี ตะตอ้ งไมไ่ ด้ เชน่ นียอ่ มจดั การไดง้ า่ ยกวา่ เป็นพนั ๆ เทา่ ! ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 9 3 แสนชงั # 25. พบศตั รู + ถามตอบคาํ ถามยอดฮิต โฉมสะคราญหมนุ เทยี บเชญิ งานเลยี งนําชาในมอื อยา่ งใช้ ความคดิ งานเลยี งตา่ งๆ ในเมอื งหลวงนสี ว่ นใหญ่มี จุดประสงคเ์ พอื ใหช้ นชนั สงู ไดค้ ลายความเบอื หน่ายและ ใหค้ นหนุ่มสาวมโี อกาสไดพ้ บหน้ากนั หลวิ จา้ วเว่ยมลี างสงั หรณ์ว่างานเลยี งนีคงมกี บั ดกั ชนิ ใหญ่ วางรอนางอยู่ คนอยา่ งหลวิ จา้ วอวโี ดนดถู ูกซงึ หน้าไป เชน่ นนั คงไมม่ ใี จรรี อใหอ้ นั อ๋องเดนิ แผนการฝ่ายเดยี ว ดแี ลว้ ... หญงิ สาวเผยแววตาเป็นสขุ ยงิ ยวั ยุใหฝ้ ่ายนนั บุ่มบ่าม อยากรบี เรง่ ทาํ ลายนางมากเท่าไหร่ ความรอบคอบกจ็ ะ น้อยลง ช่องโหว่กจ็ ะมมี ากขนึ กว่าฝ่ายนนั จะรตู้ วั กค็ งเป็น ตอนทถี กู มดี ของตวั เองเสยี บลกึ ถงึ ขวั หวั ใจแลว้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 9 4 \"คณุ หนู\" อาเจนิ คอ้ มกายเขา้ มาในหอ้ งแลว้ นงั ลงขา้ งเทา้ หญงิ สาวแลว้ เอย่ รายงานเสยี งเบา \"เรอื งทคี ณุ หนูใหบ้ ่าว ซอื คนของเรอื นอนื เรยี บรอ้ ยแลว้ เจา้ คะ่ \" \"ด\"ี จวนสกลุ หลวิ นีแมเ้ จา้ นายราํ รวยแต่บา่ วไพรก่ ย็ งั มี ฐานะเช่นเดมิ ยกเวน้ บา่ วทเี จา้ นายโปรดปรานถงึ จะมกี นิ มใี ชด้ ขี นึ มาหน่อย ความจนยอ่ มมาพรอ้ มกบั การกระเสอื กกระสน อกี ทงั หลายเรอื นกไ็ มไ่ ดด้ แู ลบา่ วอยา่ งทวั ถงึ ทงั ยงั โบยตี ลงโทษรนุ แรงมาหลายปี เมอื เจา้ นายไมเ่ มตตา ดงั นนั การ ขายความภกั ดจี งึ ไมใ่ ชเ่ รอื งแปลก \"บอกพวกนนั ใหร้ ายงานขา่ วมาเรอื ยๆ โดยเฉพาะถา้ มี เรอื งเกยี วกบั ขา้ ใหร้ ายงานทนั ท\"ี \"บ่าวยาํ ไปแลว้ เจา้ ค่ะ\" \"เชน่ นนั กด็ แี ลว้ \" จา้ วเวย่ สายตาชนื ชมใหอ้ าเจนิ ทนี บั วา่ รู้ งานมากขนึ ทกุ ที สองนายบา่ วนงั คยุ กนั ครหู่ นึงกไ็ ดย้ นิ เสยี งหวั รอ่ ต่อกระซกิ เขา้ มาในเรอื น มฝี ่กู บั อาหนงิ รบี เงยี บเสยี งแต่ยงั สง่ ยมิ กวา้ งไมห่ บุ มาให้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 9 5 เมอื เหน็ คณุ หนู \"บา่ วซอื ขนมทคี ณุ หนูอยากทานมาให้ แลว้ เจา้ คะ่ \" \"ออกจากจวนไปเจออะไรมาถงึ ไดด้ ตู นื เตน้ กนั นกั \" เป็นอา เจนิ ทหี นั ไปถามคนทงั คู่ \"วนั นีวนั สอบเตยี นซอื ดา้ นนอกจวนคกึ คกั ยงิ เจา้ คะ่ คน ไปมาขวกั ไขว่ มคี นแจกขนมมงคลกนั เตม็ ไปหมด แมค่ น นีเคา้ ชมชอบ เกอื บจะไมย่ อมกลบั จวน\" มฝี ่เู อย่ แฉอาหนิง ทหี น้าแดงอบั อาย จา้ วเวย่ หวั เราะชอบใจแลว้ เอย่ ปาก \"นียงั น้อยไปสิ เสยี ดายทจี วนเราไมม่ คี ณุ ชายคนไหนถงึ วยั สอบเคอ่ จวี ไมเ่ ชน่ นนั ในจวนคงคกึ คกั ไมต่ ่างจากจวนอนื ตอ้ งประดบั จวนใหส้ ดใส กนิ อาหารเป็นมงคล พูดแต่คาํ มงคล\" การสอบขนุ นางนบั เป็นเรอื งสาํ คญั ของบณั ฑติ ทวั แผน่ ดนิ ตวั คนสอบคราํ เครง่ กบั การอา่ นเขยี นไมพ่ อ ครอบครวั ก็ จรงิ จงั กบั การสนบั สนุนเขาดว้ ย ดงั นนั หากบา้ นใดมลี กู ชายรว่ มสอบมกั จะคกึ คกั เป็นพเิ ศษ ยงิ การสอบเตยี นซอื นี นบั วา่ เป็นการสอบสนามสุดทา้ ย มคี วามสาํ คญั อยา่ งยงิ ครอบครวั ของผเู้ ขา้ สอบยอ่ มตอ้ งทมุ่ เทกนั สดุ ใจเพอื ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 9 6 ผลกั ดนั คนของตวั เองใหไ้ ดต้ ําแหน่งดๆี \"ตอนนีขา้ งนอกคกึ คกั เหลอื เกนิ เจา้ ค่ะ บ่าวไมเ่ คยเหน็ คน ทงั เมอื งกระตอื รอื รน้ เชน่ นี\" อาหนิงวา่ บณั ฑติ บางคนมาจากตา่ งเมอื งกจ็ รงิ แต่มคี นในครอบครวั ทรี ธู้ รรมเนียมตามมาดว้ ย ตวั บณั ฑติ ไปสอบ ตวั ญาตกิ ็ เขา้ วดั สวดมนตข์ อพร บา้ งกท็ าํ บุญสง่ เสรมิ ชะตาให้ บณั ฑติ ทาํ ขนมมงคลแจกจา่ ยผคู้ นเพอื เพมิ พนู สริ มิ งคล ในบา้ น นบั เป็นการฝากความหวงั ของคนทงั ครอบครวั โดยแท้ \"หากเจา้ ชอบความคกึ คกั วนั นียงั ไมน่ บั วา่ มากหรอก รอ หลงั วนั ประกาศผลสอบ ฮ่องเตจ้ ะสงั ใหจ้ ว้ งหยวน ปังเห ยยี น ทนั ฮวา ขมี า้ แหร่ อบเมอื ง ยามนนั นบั วา่ คกึ คกั โดย แท้ สตรที ใี จกลา้ หากชมชอบหนึงในนันมกั จะโยน ผา้ เชด็ หน้าใหเ้ ขา\" จา้ วเว่ยเอย่ เล่าแลว้ สงั เกตเหน็ ดวงตา วาววบั ของอาหนงิ กห็ วั เราะชอบใจ สมกบั เป็นเดก็ สาวจากต่างเมอื ง ถกู แลว้ ทสี นใจเรอื งสนุก เช่นนี \"เจา้ อยากไปดหู รอื ไมเ่ ลา่ ?\" \"บ่าวไปดูไดห้ รอื เจา้ คะ?\" อาหนิงถามอยา่ งยนิ ดี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 9 7 \"ไดส้ ิ ขา้ กอ็ ยากไปดูเชน่ กนั \" ใชช้ วี ติ น่าเบอื มาจนป่านนี ออกไปดคู วามครนื เครงเสยี บา้ งกอ็ าจจะชว่ ยใหใ้ จผอ่ น คลายลงได้ \"ดเี หลอื เกนิ เจา้ คะ่ คุณหนู\" อาหนิงรอ้ งขนึ \"ไปกนั ใหห้ มดนีแหละ ไมไ่ ดอ้ ยถู่ งเยยี นหลายปี นบั ว่าไป เปิดหเู ปิดตา\" * สามวนั หลงั สอบหน้าพระทนี งั มกี ารประกาศผลสอบ วนั ถดั มาเป็นการฉลองใหญ่สาํ หรบั เหลา่ บณั ฑติ ทสี อบได้ ตามปกตพิ ธิ แี ตง่ ตงั ขนุ นางหลงั สอบนจี ะมงี านเลยี งในวงั อยา่ งเอกิ เกรกิ แต่เพราะหลายปีมานวี งั หลวงขาดแคลน ทุนทรพั ย์ อกี ทงั ใกลพ้ ธิ ฉี ลองกอ่ ตงั ราชวงศ์ ดงั นนั งาน เลยี งจว้ งหยวนนีจงึ เปลยี นเป็นการประกาศแตง่ ตงั ทหี น้า ตาํ หนกั เทยี นชงิ มกี ารประโคมกลองสรรเสรญิ เลยี ง อาหารเหลา่ ขนุ นาง และการแสดงเลก็ น้อย กอ่ นจะมพี ระ ราชดาํ รสั กบั บณั ฑติ ทสี อบผา่ น เสรจ็ แลว้ จงึ เป็นการ ประกาศราชโองการแต่งตงั ทกุ อยา่ งรวดเรว็ เสรจ็ สรรพใน ตอนทฟี ้ายงั สวา่ งอยนู่ นั เอง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 9 8 แมจ้ ะดไู มห่ รูหราฟู่ฟ่ าดงั งานเลยี งจว้ งหยวนในอดตี แต่ นบั วา่ มมี นตข์ ลงั และยงิ ใหญ่ไมน่ ้อยหน้ากนั อกี ทงั งาน เลยี งเชน่ นีเป็นการเปิดโอกาสใหเ้ หลา่ บณั ฑติ ทสี อบผา่ น ไดพ้ บกบั ขนุ นางชนั ผใู้ หญ่ แมไ้ มม่ งี านเลยี งและขาดเหลา่ สตรที รี ว่ มฉลองไปบา้ ง แตก่ ารไดพ้ บขนุ นางชนั สงู ในทนี นั กเ็ พยี งพอแลว้ เมอื ไมม่ งี านเลยี งในวงั หลวิ จา้ วเว่ยกไ็ มต่ อ้ งประโคมแตง่ องคท์ รงเครอื งเขา้ วงั กอ่ นเวลาอนั ควร นางกบั สาวใชท้ งั สามกลบั แต่งกายเยยี งบรุ ษุ แอบลอบออกจากจวนหลวิ ทางประตูขา้ งเพอื ไปโรงเตยี มทตี นจองเอาไว้ \"คณุ ชายทา่ นหล่อเหลาเหลอื เกนิ เจา้ คะ่ \" อาหนงิ ชมไม่ ขาดปาก ตงั แต่ทเี หน็ จา้ วเว่ยแต่งตวั อยา่ งบุรุษจนออก มาถงึ โรงเตยี มแลว้ สาวใชก้ ย็ งั มองนางแลว้ ชมไมห่ ยดุ สมแลว้ ทงี ดงามเป็นหนึง แมแ้ ตย่ ามเป็นบุรษุ กย็ งั รปู งาม ยากจะหาคนเปรยี บ \"ขา้ จองทนี งั บนระเบยี งรา้ นนเี อาไว้ พวกเจา้ จะไดเ้ หน็ ตอนพวกบณั ฑติ แหผ่ า่ นมาชดั ๆ\" จา้ วเว่ยว่าอยา่ งใจกวา้ ง ทาํ เลทนี างจองไวน้ บั วา่ ดยี งิ ทงั ยงั หายาก ในยามนีผคู้ น ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 9 9 ลว้ นจบั จองพนื ทเี พอื ดขู บวนแหข่ นุ นางใหม่ ไมว่ ่ารา้ นรวง ใดลว้ นเตม็ ไปดว้ ยฝงู ชนแน่นขนดั หลวิ จา้ วเวย่ ใหส้ าวใชท้ งั สามนังรว่ มโต๊ะแลว้ สงั อาหารมา กนิ ดว้ ยกนั ดา้ นลา่ งระเบยี งมผี คู้ นเดนิ กนั ขวกั ไขว่เตม็ ไป หมด ทงั ชนชนั สงู และชาวบา้ นตา่ งปะปนกนั เพอื ชมความ คกึ คกั ในวนั นี แทจ้ รงิ จา้ วเว่ยเพยี งอยากพาสาวใชม้ าเปิดหเู ปิดตา เท่านนั ไมไ่ ดม้ คี วามสนใจอยากชมขบวนแหอ่ ยา่ งทปี าก ว่า แตก่ ารไดอ้ อกมานงั สงั เกตผคู้ นดา้ นลา่ งกน็ บั วา่ เพลนิ กวา่ การตอ้ งอยใู่ นจวนสกุลหลวิ เกอื บหนึงชวั ยามตอ่ มาในโรงเตยี มกม็ คี นเพมิ ขนึ มาก พวกบณั ฑติ ทสี อบตกกพ็ ากนั จบั กลุ่มพดู คยุ เสยี งดงั \"ไดย้ นิ วา่ ฝ่าบาททรงโปรดจว้ งหยวนปีนียงิ นกั ถงึ ขนั แต่งตงั เขาเขา้ รบั ราชการในสาํ นกั ราชเลขาทเี ดยี ว\" บณั ฑติ คนหนึงพูดขนึ \"สาํ นกั ราชเลขา! เชน่ นีเรอื งอนาคตคงไมต่ อ้ งหว่ งแลว้ \" บณั ฑติ อกี คนกลา่ วทอดถอนใจดว้ ยความอจิ ฉาใน โชคชะตารงุ่ โรจน์ของผูอ้ นื ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 0 0 \"สาํ นกั ราชเลขาน้อยนกั จะรบั คนเขา้ ไป ฝ่าบาทแต่งตงั เชน่ นี วนั หน้าเขาคงไดข้ นึ ไปอยใู่ นสภาขนุ นางแน่แลว้ \" หวั หน้าราชเลขาของฝ่าบาทเป็นตําแหน่งเทยี บเทา่ กบั มหาเสนาบดี อกี ทงั เป็นผนู้ ําในสภาขนุ นาง ตอ้ งเป็นคน คอยถวายรายงานการทํางานของสภาขนุ นางตอ่ ฮอ่ งเต้ โดยตรง ดงั นนั ผดู้ าํ รงตาํ แหน่งราชเลขาจงึ ตอ้ งเป็นคนที ฮ่องเตไ้ วว้ างพระทยั มบี ณั ฑติ มากมายทใี ฝ่ฝันจะเขา้ ไปอยใู่ นสาํ นกั ราชเลขา แต่สดุ ทา้ ยกเ็ ป็นแคฝ่ ันลมๆ แลง้ ๆ สาํ นกั ราชเลขานบั ว่า เป็นกองงานทเี ขา้ ไปไดย้ ากยงิ กว่ากรมกองใดๆ การวางตวั จว้ งหยวนคนใหมเ่ ขา้ สาํ นกั ราชเลขา แทนทจี ะ ใหเ้ ขาบรรจุลงสาํ นักราชบณั ฑติ กอ่ นเหมอื นปกติ เช่นนี นบั วา่ เป็นการขา้ มขนั อยา่ งยงิ ใครทพี อมคี วามรตู้ ่างพากนั คาดเดา จว้ งหยวนคนใหมน่ ี วนั หน้าคงไดส้ บื ทอดตาํ แหน่งราชเลขาของฝ่าบาทแน่ ที ทางในสภาขนุ นางนบั วา่ เปิดรอเขาแลว้ \"เหตุใดฝ่าบาทถงึ ไดแ้ ต่งตงั จว้ งหยวนใหมเ่ ขา้ สาํ นกั ราช เลขารวดเรว็ ถงึ เพยี งนี ทจี รงิ ควรดผู ลงานเขากอ่ น\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 0 1 บณั ฑติ บางคนเอ่ยปากขวางทางขนึ มาดว้ ยความไมช่ อบ ใจ \"จะอะไร สอบไดเ้ ป็นทหี นงึ กน็ บั ว่ามคี วามสามารถมาก แลว้ แตพ่ วกเจา้ ไมเ่ หน็ รวึ า่ จว้ งหยวนคนใหมม่ าจากสกลุ ใด?\" \"สกุลใดเลา่ !?\" \"สกุลเนยี น่ะส!ิ \" \"สกุลเนยี ? สกลุ เนียมใิ ช่ลม่ สลายไปนานแลว้ หรอื ?\" \"สกลุ เนยี ... ทนั ฮวาอจั ฉรยิ ะ?\" \"ลม่ สลายอนั ใดกนั คงเกบ็ ตวั ปลกี วเิ วกตนเองละสไิ มว่ า่ \" \"แตเ่ รอื งในปีนนั กร็ า้ ยแรงจรงิ ๆ\" \"สกุลมหู่ รงกล็ ม้ ไมเ่ ป็นทา่ สกลุ เนยี กฆ็ า่ ฟันกนั เอง เรอื งนี นบั วา่ ฉาวโฉ่อยไู่ มน่ ้อย แต่ผา่ นมาหลายปีคนสกลุ เนีย กลบั มาเป็นจว้ งหยวนไดเ้ ชน่ นี นบั วา่ เชอื ไมท่ งิ แถว ...นกึ ถงึ ตอนนนั เนียซเี จอ๋ เป็นทนั ฮวาทโี ดง่ ดงั ทสี ดุ ในตา้ ถง ไม่ วา่ ปัญหาชนิดใดเขากแ็ กป้ ัญหาได้ ยามตระเวนไปตามหวั เมอื งเมอื ออกจากเมอื งชาวบา้ นลว้ นกางรม่ สง่ เขาจนมอง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น