แสนชัง 2

แ ส น ชั ง | 6 5 2 \"คุณหนูจะออกไปหรอื ไมเ่ จา้ คะ? \" อาหนิงเหน็ คนเรอื น อนื พากนั ออกไปจากจวนเกอื บหมดแลว้ กห็ นั มามองหลวิ จา้ วเว่ยดว้ ยความคาดหวงั \"ออกไปสิ ขา้ ไมอ่ ยากอุดออู้ ยแู่ ต่ในจวน\" นางเลน่ บทอดึ อดั ใจมามากพอแลว้ ยามนีเป็นโอกาสไดห้ ายใจหายคอ นางยอ่ มตอ้ งออกไปแน่ \"เชน่ นนั คณุ หนูกป็ ิดหน้าเถอะเจา้ คะ่ \" อาเจนิ สง่ ผา้ โปร่งที รอ้ ยขอบดว้ ยลกู ปัดสสี วยสง่ ใหห้ ลวิ จา้ วเว่ย แมต้ า้ ถงจะไมไ่ ดบ้ งั คบั กะเกณฑส์ ตรใี หส้ าํ รวมกายหา้ ม ยา่ งเทา้ ออกจากจวนแบบในอดตี แตอ่ ยา่ งไรฐานะลว้ นมี การแบ่งแยก สตรชี นชนั สงู โดยเฉพาะคนทยี งั ไมไ่ ดอ้ อก เรอื นยอ่ มไมเ่ หมาะสมจะเปิดเผยหน้าตาขณะทปี ะปนกบั คนตา่ งชนชนั หลวิ จา้ วเว่ยไมไ่ ดอ้ ดิ ออด นางรบั ผา้ มาแขวนลกู ปัดทงิ ชายผา้ ปิดบงั ใบหน้าครงึ ลา่ งแลว้ เตรยี มตวั พาสาวใชอ้ อก จากจวน ตามปกตคิ นในจวนจะออกไปงานเลยี งพรอ้ มกนั เป็น ขบวน แตค่ รงั นีเป็นเพยี งการเทยี วเลน่ ชมบรรยากาศ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 5 3 เทา่ นนั จงึ ไมไ่ ดเ้ ครง่ ครดั นกั ฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ เองกส็ นใจแต่ หลวิ จา้ วอวดี งั นนั จงึ ลมื ตาขา้ งปิดตาขา้ งไมใ่ สใ่ จทสี ตรแี ต่ ละเรอื นแยกกนั ไปราวกบั อยคู่ นละจวน เรอื นอนื เหล่าอเี หนียงพาออกไปทงั ลกู ชายลกู สาว หลวิ จา้ วเว่ยเองกน็ กึ ชงั ใจวา่ ควรจะชวนหลวิ หานไปดว้ ยกนั หรอื ไม่ แต่คดิ อกี ทหี ากน้องชายไปดว้ ยนางคงรสู้ กึ อดึ อดั แมม้ สี ายเลอื ดเดยี วกนั กไ็ มไ่ ดห้ มายความวา่ จะผกู พนั กนั มองแลว้ ไมต่ ่างจากคนแปลกหน้า อกี ทงั น้องชายของนาง เป็นหลานชายทฮี ูหยนิ ผเู้ ฒา่ ทะนุถนอมมากทสี ดุ หากเขา ตอ้ งการจะไปเทยี วคงสามารถไปเองไดอ้ ยแู่ ลว้ ดงั นนั หลวิ จา้ วเวย่ จงึ ออกไปพรอ้ มกบั สาวใชใ้ นเรอื นจวิ ฮวาเทา่ นนั ตอนทพี วกเขาออกจากจวนนนั ฟ้าใกลจ้ ะมดื แลว้ แต่ บรรยากาศบนทอ้ งถนนในถงเยยี นกลบั ไมต่ ่างจากตอน ฟ้าสว่าง โคมไฟเตม็ สองขา้ งทางทําใหท้ งั ถนนสวา่ งไสว ราวกบั มพี ระจนั ทรร์ อ้ ยเป็นพวงหอ้ ยอยตู่ ามชายคา ทงั คน ทงั รถมา้ เดนิ กบั ขวกั ไขว่คกึ คกั พวกนางนังรถมา้ มาดว้ ยกนั จนใกลถ้ งึ ถนนสายทมี งุ่ หน้าสู่ อารามกต็ อ้ งลงจากรถเพราะคนมากเกนิ ไป เสยี งดนตรี และฝงู ชนทาํ ใหบ้ รรยากาศดสู นุกสนานแจม่ ใสมาก ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 5 4 อาหนงิ ลงมาจากรถมา้ พอกวาดตามองภาพตรงหน้ากอ็ า้ ปากคา้ งนานกวา่ จะพดู \"นียงิ กว่าเทศกาลโคมไฟทจี นิ ห ยางเสยี อกี \" นางตนื ตาตนื ใจมาก ดวงตาวาววบั สะทอ้ น ความเป็นเดก็ ออกมาชดั เจน อาเจนิ หวั เราะอกี ฝ่ายอยา่ งเอน็ ดู \"เทศกาลทจี นิ หยางจะ นบั เป็นอะไรได้ นีเป็นงานของราชวงศเ์ ชยี วนะ งานจดั อยู่ ใตเ้ ปลอื กตาพระหมนื ปี [1] ยอ่ มตอ้ งยงิ ใหญก่ วา่ งานใดๆ ในใตห้ ลา้ \" \"นีขนาดไมใ่ ช่วนั งานผคู้ นยงั มากนั เพยี งนี วนั พรุง่ นีถนน เสน้ นีคงไมม่ ที างใหเ้ ดนิ แลว้ \" มฝี ่ปู ระคองจา้ วเวย่ พลาง กล่าว นางเหน็ คนมากหน้าหลายตา หลายชนชนั เดนิ สวน กนั ราวกบั เป็นพวกเดยี วกนั กไ็ มป่ าน ไหนจะพวกที แต่งตวั แปลกไปจากชาวตา้ ถง บา้ งสงู ใหญ่บา้ งแคระแกรน็ ดสู บั สนวุน่ วายไปหมด \"อยา่ มวั แต่ยนื อยนู่ ีเลย เขา้ ไปกนั เถอะ\" หลวิ จา้ วเวย่ เอ่ย ยมิ ๆ เหน็ เหลา่ สาวใชต้ นื เตน้ กนั มากนางกอ็ ารมณ์ดขี นึ ดว้ ย \"แต่คณุ หนู พรุง่ นที า่ น...\" อาเจนิ เหน็ คนมากแลว้ อดหว่ ง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 5 5 ไมไ่ ด้ นางรวู้ า่ พรงุ่ นีจา้ วเวย่ วางแผนจะขนึ ราํ แทนหลวิ จา้ วอวี แมไ้ มร่ วู้ า่ คุณหนูจะใชว้ ธิ ไี หน แต่การอยทู่ า่ มกลาง ผคู้ นมหาศาลเชน่ นีอาจจะทาํ ใหเ้ กดิ เรอื งไมค่ าดฝัน \"อยา่ งไรวนั นีขา้ กไ็ มไ่ ดซ้ อ้ ม อยา่ ใหข้ า้ ตอ้ งอดุ ออู้ ดทนอยู่ ในจวนเลย มาถงึ แลว้ กเ็ ทยี วเล่นกนั เถอะ เพยี งแต่ระวงั ตวั กนั ใหม้ ากหน่อยเทา่ นนั \" หลวิ จา้ วเว่ยเอย่ ยมิ ๆ นางพดู จบ กเ็ ป็นคนเดนิ นําสาวใชเ้ ขา้ ไปดแู ผงขายของทเี รยี งเตม็ สอง ขา้ งทาง การออกจากจวนครงั นไี มใ่ ชเ่ พยี งเพราะความเบอื หน่าย และอดึ อดั เทา่ นนั แต่เป็นการแสดงเพอื ใหผ้ อู้ นื เขา้ ใจวา่ นางไมม่ คี วามคดิ จะชว่ งชงิ ตาํ แหน่งฐานะของหลวิ จา้ วอวี แมแ้ ตน่ ้อย นางถงึ ไมไ่ ดร้ ะมดั ระวงั ออกมาเดนิ ปะปนกบั ผคู้ นกลางเมอื งเชน่ นี พวกสาวใชเ้ หน็ ว่าหา้ มอะไรไมไ่ ดก้ ป็ ลอ่ ยเลยตามเลย พวกนางเดนิ ดขู า้ วของกนั อยา่ งไมร่ บี รอ้ น หลวิ จา้ วเว่ยซอื ถงั หลู แู่ บ่งใหพ้ วกบ่าวทตี ดิ ตามกนิ จากนนั ยงั มแี ป้งทอด นําตาลปัน จนลามไปอกี หลายชนิดแต่มแี ตพ่ วกบา่ วทกี นิ ตวั หลวิ จา้ วเว่ยมผี า้ ปิดหน้าอยนู่ างไมอ่ ยากวนุ่ วายเปิดๆ ปิดๆ เพอื ทานอาหาร จงึ กลายเป็นคนชซี อื นนั ซอื นีแตส่ ง่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 5 6 ใหบ้ ่าวทตี ามหลงั จนกนิ กนั แทบไมท่ นั \"คุณหนูดโู คมรูปมงั กรตวั นนั สเิ จา้ คะ ใหญ่ราวกบั ของจรงิ เลย\" อาหนิงชโี คมทตี งั แสดงอยใู่ นงานอยา่ งตนื เตน้ \"เจา้ พดู เหมอื นกบั เคยเหน็ มงั กรจรงิ ๆ อยา่ งนนั แหละ\" มฝี ่ ู หวั เราะ อาหนงิ จงึ มุย่ หน้าเถยี ง \"กม็ นั ใหญ่จรงิ ๆ นีเจา้ คะ\" \"ตรงนนั มโี คมรูปนกยวนยางดว้ ย\" อาเจนิ ไมส่ นสองคนนนั แต่ชใี หด้ อู กี ทาง นางชะเงอ้ อยแู่ วบหนึงกห็ นั มาบอกหลวิ จา้ วเวย่ \"มตี น้ ไมแ้ ดงใหเ้ สยี งทายขอคคู่ รองดว้ ยนะเจา้ คะ\" \"นีอาเจนิ ของขา้ คดิ เรอื งคคู่ รองแลว้ หรอื ? \" หลวิ จา้ วเว่ย เลกิ ควิ สงู เอย่ ลอ้ สาวใชค้ นสนทิ \"โธค่ ุณหนู...\" \"อยากไปดกู ไ็ ปดสู ิ เผอื เจา้ โยนเชอื กขนึ ไปคลอ้ งไดอ้ าจจะ ไดพ้ บคทู่ ดี ใี นเรว็ วนั \" หลวิ จา้ วเว่ยวา่ อาเจนิ ยงั มสี หี น้า เกรงใจหลวิ จา้ วเวย่ เลยหนั ไปบอกอาหนิง \"เจา้ กไ็ ปดว้ ย เลย เพงิ มาถงเยยี นทงั ทไี ปขอพรเสยี ขา้ จะอยแู่ ถวนี แหละ\" อยา่ งไรนางกไ็ ดช้ อื ว่ามคี ูห่ มนั แลว้ การรว่ มเสยี งทายขอ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 5 7 คคู่ รองนบั วา่ ไมเ่ หมาะสมนกั แต่ดจู ากสภาพเชอื กที พวั พนั โยงใยไปทวั ตน้ กม็ องออกว่าการขอคคู่ รองเป็นเรอื ง ทนี ิยมกนั มาก โฉมสะคราญมองอาเจนิ กบั อาหนิงทตี อนแรกอดิ ออดแต่ พอนางไลจ่ รงิ จงั กจ็ บั มอื กนั วงิ อยา่ งลงิ โลด ชวนใหน้ กึ เอน็ ดจู รงิ ๆ หญงิ สาวหลบไปยนื รอทอี กี มมุ โดยมมี ฝี ่ ู ตดิ ตามอยดู่ ว้ ย ดว้ ยชดุ ทสี วมใส่ กลนิ อาย เครอื งประดบั และบ่าวชาย หญงิ ทตี ดิ ตาม คนบนทอ้ งถนนเหน็ แลว้ กร็ วู้ า่ หลวิ จา้ วเวย่ เป็นคุณหนูจากจวนชนชนั สงู ดงั นนั รอบกายนางจงึ มคี น เวน้ ออกหา่ งโดยไมต่ อ้ งขอ เพราะไมว่ ่าใครกค็ งไมอ่ ยากมี เรอื งมรี าวหากเกดิ กระทบกระทงั กนั หญงิ สาวเดนิ เลยี บรมิ แผงรา้ นรวง นางหยบิ ดขู องเลน่ แปลกตาทบี างรา้ นตามมากบั ขบวนทูตต่างแควน้ ดงั นนั จงึ มขี องหลายชนิ ทไี มเ่ คยเหน็ มาก่อน หญงิ สาวดขู องอยู่ ดา้ นหลงั นางมคี นกลมุ่ ใหญ่เดนิ ผา่ นไป พวกเขารปู ร่างสงู ตวั ใหญ่ ผวิ พรรณดคู ลาํ กวา่ คนในถง เยยี น การแตง่ ตวั แตกตา่ ง ทงั ยงั ทา่ ทางดุดนั ขงึ ขงั กนั ทุก ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 5 8 คน พวกเขาเดนิ ไปพลางพูดกนั เสยี งดงั ลนั คนไมร่ คู้ งนึก วา่ กาํ ลงั ทะเลาะกนั กลมุ่ คนกลุ่มนีนบั ว่าโดดเดน่ เรยี ก สายตาของผคู้ นไมน่ ้อย ทแี รกหลวิ จา้ วเว่ยไมไ่ ดส้ นใจมองพวกเขา นางกาํ ลงั มอง ของเลน่ ในมอื จนไดย้ นิ เสยี งพวกเขาพดู กนั ดงั ขนึ มอื นาง ถงึ ไดช้ ะงกั รา่ งทงั รา่ งแขง็ ทอื ขนึ มาวบู หนึง กอ่ นนางจะ ปลอ่ ยของเลน่ ในมอื แลว้ หนั ตามไปมองแผน่ หลงั กลุ่มคน เหลา่ นนั แมจ้ ะมแี คด่ วงตาทไี มถ่ กู ปกปิดแตม่ ฝี ่ทู สี งั เกตเจา้ นายสาว อยตู่ ลอดกจ็ บั ตอ้ งไดว้ ่าหลวิ จา้ วเว่ยแปลกไป นางหนั ไป มองตามสายตาของคณุ หนูกอ่ นจะหนั กลบั มาพบวา่ หลวิ จา้ วเวย่ กําลงั ซ่อนมอื ทสี นั น้อยๆ เอาไวด้ า้ นหลงั \"คณุ หนู...\" นางมองพวกคนต่างแควน้ ทสี วนไปมาแลว้ คดิ ไปวา่ หลวิ จา้ วเวย่ อาจจะเกดิ หวาดกลวั คนพวกนนั ทงั รปู รา่ งหน้าตาน่ากลวั อกี ทงั บางคนยงั มตี าหลายสรี าวกบั ปีศาจ จา้ วเว่ยทไี มเ่ คยชนิ เหน็ แลว้ อาจจะตกใจได้ แตน่ าง เคยตดิ ตามมารดาขนึ เหนือลอ่ งใต้ เจอพวกคนตา่ งถนิ มา มากเหน็ คนพวกนีจนชนิ แลว้ \"นนั คงเป็นคนซอื ฟัง บ่าวได้ ยนิ วา่ มคี ณะทตู มาจากหลายแควน้ พวกนีคงตดิ ตามคณะ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 5 9 ทตู ซอื ฟังมาแน่\" \"ซอื ฟังร?ึ \" หลวิ จา้ วเว่ยไมค่ ลายใจลงแมแ้ ตน่ ้อย แม้ ใบหน้าจะไมแ่ สดงความรูส้ กึ แต่ในใจนางหดเกรง็ จนรสู้ กึ ปวดในอก นางยงั จาํ ไดช้ ดั เจน... เสยี งพูดเมอื ครไู่ มใ่ ชภ่ าษาตา้ ถง สาํ เนยี ง และจงั หวะจะ โคนมนั กระตุน้ ตะกอนในใจนาง หญงิ สาวไมร่ เู้ ลยวา่ ตน ยงั คงเกบ็ ซ่อนความหวาดกลวั เอาไวล้ กึ สดุ ในจติ สาํ นึก แต่ เพราะเสยี งพูดคยุ เหล่านนั ทดี งึ มนั ขนึ มา นางจาํ ได.้ .. บุรษุ ผนู้ นั ... คนทยี าํ ยนี างในป่า หลงั จากเขาล่อลวงใหน้ าง ไวใ้ จ ใหน้ ําใหอ้ าหารนางแลว้ ตอนทนี างกาํ ลงั คดิ ว่า อาจจะพงึ พงิ เขาเพอื หลบเลยี งภยนั ตรายเขากเ็ ปลยี นสี หน้าอยา่ งฉบั พลนั ความเดอื ดดาล ความแคน้ เคอื ง โทสะในดวงตาคูน่ นั ราว กบั ปีศาจทตี อ้ งการฉกี ทงึ นางออกเป็นชนิ ๆ ตอนนนั นางคดิ วา่ เขาจะฆา่ นาง นางกลนั หายใจรอรบั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 6 0 ความตายอยา่ งกะทนั หนั แต่เขากลบั ตะโกนใสน่ าง ตะโกนคาํ พดู ทนี างไมเ่ ขา้ ใจ ภาษาทนี างฟังไมอ่ อก ตะคอกใสน่ างซาํ ๆ แมจ้ ะแปลความหมายไมไ่ ดแ้ ต่จา้ วเว่ย รสู้ กึ ว่ามนั เป็นคาํ บรภิ าษแน่ เขาตะโกนประโยคเดมิ วนไปมาราวกบั คนเสยี สติ ทุกครงั กอ่ นทจี ะลงมอื ขม่ เหงนาง... หลายครงั หลายคราวจนเสยี ง นนั มนั ดงั กอ้ งอยใู่ นหู หนวดเครารกครมึ ผมเผา้ ยงุ่ เยงิ ยาวรงุ รงั ดวงตาแดงฉาน นางสมั ผสั ไดว้ า่ เขาเกลยี ดนาง ...เกลยี ดจนไมต่ อ้ งการให้ นางตาย แต่ตอ้ งการทรมานนางซาํ ไปซาํ มา หลายครงั คราว หลายวนั ... จนวนั หนึงนางสะลมื สะลอื ตนื ขนึ มาในถํา ลาํ ของนาง คอแหง้ ผาด รมิ ฝีปากแตก รา่ งทงั รา่ งฟกชาํ นางไมม่ แี รง จะลุกขนึ นงั บนเรอื นกายของนางมเี พยี งเสอื ตวั เดยี วที สวมอยู่ สว่ นทอ่ นลา่ ง... หญงิ สาวลมื ตาไมข่ นึ หน้าของนางแนบอยบู่ นผนื ดนิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 6 1 แต่นางไดย้ นิ เสยี ง... เสยี งพูด ภาษาทนี างฟังไมอ่ อก สาํ เนียงทนี างไมร่ จู้ กั ผชู้ ายกกั ขฬะคนนนั กาํ ลงั คยุ กบั ใครสกั คน แต่นางไมเ่ หน็ หน้า รแู้ คว่ า่ มคี นเดนิ เขา้ มาแลว้ กจ็ ากไป แตน่ างยงั จาํ เสยี งนนั ได้ หลายวนั ตอ่ มา นางฉวยโอกาสตอนทเี ขาออกไปหา อาหารหอบเสอื ผา้ และรา่ งทมี บี าดแผลทงั ตวั เดนิ โซซดั โซเซหนอี อกมา นางใชค้ วามหวงั สดุ ทา้ ย ลมหายใจเฮอื ก สุดทา้ ยเพอื ดนิ รน นางแคห่ วงั วา่ จะไมใ่ หต้ วั เองตายอยใู่ น สภาพนนั ...สภาพทถี ูกบรุ ุษแปลกหน้ากดเอาไวอ้ ยใู่ ต้รา่ ง ครวญ ครางสขุ สมอยใู่ นตวั นางคนื แลว้ คนื เลา่ นางเกลยี ดเวลาทมี นั สมั ผสั เกลยี ดแมแ้ ตเ่ วลาทมี นั มองมา อยา่ งน้อยหากนางจะตอ้ งตาย นางกข็ อไปตายทอี นื ไมใ่ ช่ กลายเป็นเศษมนุษยร์ องรบั อารมณ์อยขู่ า้ งเทา้ มนั นางหอบรา่ งกายตวั เองหนดี ว้ ยความรสู้ กึ หดหชู่ งิ ชงั ทสี ดุ ในชวี ติ นางไมร่ วู้ า่ เดนิ ไปไกลแคไ่ หน ไมร่ วู้ า่ ถูกไล่ตาม ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 6 2 หรอื ไม่ จนสุดทา้ ยนางกไ็ ดส้ ตอิ กี ทที อี าราม ตอนทลี มื ตาขนึ มากพ็ บว่า... \"นนั คณุ ชายเนยี ไมใ่ ชห่ รอื เจา้ คะ? \" จๆู่ มฝี ่กู เ็ อ่ยทกั ขนึ หญงิ สาวทจี มอยใู่ นภวงั คแ์ ละบาดแผลของวนั วานจงึ หนั ไปมองตามทนี างบอก เนียเถยี นชงิ ยนื อยหู่ ลงั ชนั แขวนโคม รอบกายของเขา สว่างไสว เชน่ เดยี วกบั รอยยมิ บางๆ บนใบหน้าทชี วนให้ ความหวาดหวนั ลกึ ลาํ ในใจของหญงิ สาวจางหายไป มอื ของหลวิ จา้ วเว่ยไมส่ นั อกี แลว้ นางทอดสายตามอง บุรษุ รปู งามทกี าํ ลงั เลอื กซอื โคมอยดู่ ว้ ยหวั ใจทเี ตน้ ผดิ จงั หวะ ...วนั นนั ยามทนี างลมื ตาขนึ มา นางกพ็ บกบั เขา ดา้ นหลงั ของเขาจา้ ไปดว้ ยแสง เขามอบรอยยมิ ออ่ นโยนสายหนึง ใหน้ าง ราวกบั ว่ารอบขา้ งไรเ้ สยี งสรรพสงิ ไมม่ สี งิ ใด เคลอื นไหว ...ยามนนั นางนึกวา่ ตวั เองเหน็ เทวดา หรอื ใคร สกั คนทจี ะมาพาวญิ ญาณนางไป จนตงั สตอิ ยคู่ รใู่ หญ่ถงึ รู้ วา่ ตนยงั มชี วี ติ อยู่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 6 3 ...เวลานีกไ็ มต่ ่างกนั นางมองเขาทเี ผยรอยยมิ ยวนสายตา สตรที งั ถนนแลว้ รสู้ กึ ในใจเตน้ กระหนํา ตอนทมี องเขาอยู่ ทา่ มกลางแสงโคมและตะเกยี งพราวระยบั เชน่ นีกลบั ทาํ ให้ จา้ วเว่ยรูส้ กึ วา่ เหมอื นวนั นนั เหลอื เกนิ ...เหมอื นครงั แรกที นางลมื ตาขนึ มาพบเขานงั อยขู่ า้ งเตยี ง แตต่ า่ งตรงทนี าง รสู้ กึ ไมเ่ หมอื นเดมิ อกี แลว้ กอ่ นนนี างมองเขาเป็นดงั แสงสว่างทชี โลมจติ ใจ เป็นพระ ผมู้ าโปรด และมองตวั เองเป็นเศษผา้ ขรี วิ ทแี ปดเปือนจน เกนิ จะชะลา้ ง ไมม่ ที างเลยทนี างจะมใี จคดิ อกศุ ลกบั เขา แต่ในวนั นีเวลานี นางกบั เขาลว้ นยนื อยบู่ นถนนเสน้ เดยี วกนั เขายนื อยอู่ กี ฝังของแผงโคม แยม้ ยมิ ใหก้ บั ความ งามของรปู รสกลนิ เสยี งดงั เชน่ ปุถุชน และนางแมจ้ ะมมี อื ที เปือนเลอื ดแตก่ ย็ งั ไมใ่ ชข่ ยะทถี กู เหยยี บยาํ สงิ ทไี มเ่ คยคดิ ถงึ ไมเ่ คยจนิ ตนาการถงึ จๆู่ กฉ็ ุกนกึ ขนึ มา พรอ้ มหวั ใจทเี ต้นอยา่ งมคี วามหมาย หลวิ จา้ วเวย่ ตระหนกั ว่ามแี รงดงึ ดูดระหวา่ งตนกบั บุรษุ ผนู้ ี แมจ้ ะพบหน้ากนั ไมก่ คี รงั แต่ทุกครงั แมจ้ ะพยายามเลยี ง พยายามทาํ ตวั หา่ งเหนิ หรอื แมแ้ ตค่ ดิ จะหนั หลงั ให้ นางก็ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 6 4 ทาํ ไมล่ ง มบี างอยา่ งรงั นาง ...บางอยา่ งทมี ากกวา่ บุญคณุ หญงิ สาวเกบ็ สายตากลบั มา นางมองไปรอบๆ ถงึ รวู้ า่ ไมใ่ ชแ่ คต่ นทกี าํ ลงั มองเนยี เถยี นชงิ สตรหี ลายคนรอบๆ กแ็ อบชําเลอื งสง่ สายตาหาเขา ดว้ ยฐานะจว้ งหยวนทมี อี นาคตไกล ในจวนไมม่ ที งั หญงิ อุน่ เตยี ง อนุ และภรรยาเอก ทงั รปู โฉมเป็นเลศิ คงไมม่ ี สตรใี ดไมส่ นใจเขาแน่ หญงิ สาวหนั ไปมองเขาอกี ครงั ... นางมคี วามรสู้ กึ รุนแรงมากตอ่ ฮ่องเตอ้ เู่ หอตี เรอื งนีนางรู้ ไดต้ งั แต่พบหน้าเขา ความรสู้ กึ นนั ไมใ่ ชใ่ นแงด่ เี ลย ราว กบั มสี ญั ญาณคอยเตอื นใหน้ างออกหา่ งจากเขา หรอื มี สญั ชาตญาณผลกั ดนั ไมใ่ หต้ นเขา้ ใกลบ้ ุรุษผนู้ นั และเป็น สญั ชาตญาณอกี เช่นกนั ทที าํ ใหน้ างเชอื อยา่ งประหลาดว่า หากนางไมต่ อ้ งการพบเขาแลว้ เขากไ็ มม่ วี นั หานางพบ ตอ่ ใหน้ างไมซ่ อ่ นตวั หรอื ยนื อยเู่ พยี งแค่ขา้ งตวั เขา เขาก็ จะไมห่ นั มาเจอ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 6 5 กลบั กนั กบั เนียเถยี นชงิ ตอ่ ใหน้ างไมอ่ ยากพบเขา อยากจะหา่ งกบั เขา อยากจะกนั เขาออกไป เขากม็ กั จะ โผลม่ าวนเวยี นแมไ้ มไ่ ดพ้ ูดจากย็ งั มาใหเ้ หน็ และทแี ปลก กว่านนั คอื ลกึ ๆ นางกลบั รสู้ กึ ยนิ ดี ใชแ่ ลว้ ... นางยนิ ดที ไี ดพ้ บกบั เขา แมเ้ มอื ครงั ทลี มื ตาขนึ มาเจอเขาทอี ารามนางไมม่ ี ความรสู้ กึ ยนิ ดอี ยเู่ ลยสกั นิด แต่ในชาตนิ นี างกบั รสู้ กึ ยนิ ดี เหลอื เกนิ ทไี ดเ้ หน็ เขา รสู้ กึ วา่ ดเี หลอื เกนิ เขาไมล่ ะทางโลกและยงั เดนิ อยบู่ นถนน เสน้ เดยี วกนั \"คุณหนู\" อาเจนิ กบั อาหนิงเดนิ กลบั มา พวกนางเรยี กหลวิ จา้ วเว่ยแลว้ มองไปทางเนียเถยี นชงิ ทยี ามนีเขารบั โคมรปู กระตา่ ยมาถอื เอาไวใ้ นมอื สองสาวใชห้ วั เราะคกิ คกั ทนั ที \"คณุ หนูดสู เิ จา้ ค่ะ คุณชายเนียชา่ งน่าเอน็ ดู เหมอื นสหาย ของเขาจะบงั คบั ใหเ้ ขาซอื โคมกระตา่ ยอนั นนั ชา่ งน่ารกั น่าชงั จรงิ ๆ \" อาเจนิ ทชี นื ชมเขาเป็นทนุ พอเหน็ ภาพนนั แลว้ กเ็ อย่ อยา่ งเอน็ ดู \"บ่าวไดย้ นิ ว่าชว่ งนีงวิ เรอื งจว้ งหยวนอปั ลกั ษณ์ดงั ไปทวั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 6 6 เลยมคี นไปลอบมองหน้าคุณชายเนียทกี รมกนั จนตอ้ งให้ บ่าวมาไลท่ เี ดยี ว คนพวกนีชา่ งน่าขาํ ยงิ นกั \" สาวใชเ้ อย่ เล่าเรอื งตลกทลี อื กนั ทวั ในระยะนี \"พวกเขาคงอยากรวู้ ่า จว้ งหยวนตวั จรงิ หน้าตาเป็นเช่นไรแน่\" \"หากคุณชายเนียอปั ลกั ษณ์ ใตห้ ลา้ นีใครจะงามอกี เล่า\" มี ฝ่ยู งั อดทอดถอนใจไมไ่ ด้ ในหมหู่ นุ่มสาวรนุ่ เยาวห์ ากหลวิ จา้ วเวย่ งดงามเป็นหนงึ ในฝ่ายหญงิ ฝ่ายชายคงไมพ่ น้ เนีย เถยี นชงิ ผนู้ ีแน่ แมแ้ ตโ่ จวอ๋องทวี ่ามใี บหน้าละหมา้ ยคลา้ ย ฮ่องเตอ้ งคป์ ัจจุบนั เมอื เทยี บกบั เขายงั ดจู ดื จางลงไปหลาย สว่ น \"ไมร่ ชู้ าตกิ อ่ นทาํ บุญดว้ ยอะไร\" อาเจนิ อดราํ พงึ ออกมา ไมไ่ ด้ มองรปู รา่ งหน้าตาธรรมดาของตวั เองแลว้ กไ็ ดแ้ ต่ ถอนหายใจ พอเหลยี วมองหลวิ จา้ วเว่ยทงี ดงามสะทา้ น แผน่ ดนิ กอ่ นสลบั ไปมองใบหน้าหลอ่ เหลาชวนฝันของเนีย เถยี นชงิ กร็ สู้ กึ วา่ ตนอาจจะตอ้ งทาํ บญุ ใหม้ ากกวา่ ทเี คย \"ทาํ เยอะเชยี วละ่ \" หลวิ จา้ วเวย่ ว่าเสยี งเบาจนแทบไมม่ ี ใครไดย้ นิ สายตายงั จอ้ งขา้ มฝังไปยงั ชายหนุ่มรา่ งสงู ผนู้ นั แมม้ ผี คู้ นขวกั ไขวเ่ ดนิ ผา่ นขวางสายตาอยู่ แต่ไมน่ บั เป็น อุปสรรคทนี างจะมองเหน็ เขาท่ามกลางฝงู ชน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 6 7 ใตผ้ า้ โปรง่ หญงิ สาวคลยี มิ บางๆ ...แมแ้ ต่สตั วบ์ าดเจบ็ เขายงั แบกขา้ มภเู ขาพากลบั ไป รกั ษา นับวา่ ทาํ บุญหนกั กว่าใครทเี ดยี ว คลา้ ยไมท่ นั ตงั ตวั ว่าอกี ฝ่ายจะรสู้ กึ ว่าถกู จอ้ งมอง จๆู่ เนีย เถยี นชงิ กเ็ งยหน้าขนึ มา เขาจอ้ งตรงมาทหี ลวิ จา้ วเว่ย สบตากนั อยา่ งจงั โดยทหี ญงิ สาวไมท่ นั ตงั ตวั ดงั นันนางจงึ เผลอสะบดั หน้าหลบ ซงึ นนั เป็นการกลบเกลอื นทโี จ่งแจง้ และโงเ่ ขลาทสี ุด หญงิ สาวแยกเขยี วอยใู่ ตผ้ า้ ถา้ สบตาเขาตรงๆ นิงๆ ยงั ดู เป็นธรรมชาตแิ ละไมน่ ่าอายเท่าการสะบดั หน้าหนีอยา่ งมี พริ ธุ เชน่ นีเลย นางกน่ ดา่ ตวั เอง แตก่ ต็ อ้ งเกรง็ กายไว้ ใน เมอื ทาํ ไปแลว้ กไ็ มอ่ าจแกไ้ ข นางจงึ แสรง้ เดนิ นําพวกบา่ ว ชมนกชมไมห้ นีไปโดยทลี าํ คอแขง็ ทอื ไมก่ ลา้ หนั กลบั ไป มองว่าเนยี เถยี นชงิ ยงั มองตนอยหู่ รอื ไม่ เขาจะหวั เราะ ขบขนั ท่าทางนางหรอื ไม่ แต่ทแี น่ๆ หลวิ จา้ วเวย่ รสู้ กึ ว่า แผน่ หลงั รอ้ นผา่ วจนเดนิ ไปสดุ ถนนทเี ดยี ว \"พสี าว! \" ระหว่างทนี างเดนิ ดุม่ เพอื หนหี น้าคนอยา่ งอบั อายกไ็ ดย้ นิ เสยี งใสของเดก็ ชายผหู้ นึงรอ้ งขนึ นางไมท่ นั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 6 8 ไดห้ นั ไปหาตน้ เสยี งเขากว็ งิ พรวดมาจบั มอื นาง \"องค-์ -- เจา้ มาไดอ้ ยา่ งไร? \" คําว่าองคช์ ายไมท่ นั ออกจาก ปากอกี ฝ่ายกก็ ระตุกแขนนางเพอื เตอื นไมใ่ หพ้ ดู ถงึ ดชู ดุ ที รา่ งเลก็ สวมอยกู่ พ็ อเดาไดว้ า่ เขาแอบหนีออกมาเทยี วเลน่ เป็นแน่ \"ขา้ อยากออกมาเปิดหเู ปิดตา ดใี จจรงิ ๆ ทพี บพสี าว ทา่ น รหู้ รอื ไมห่ ลงั กลบั จากวงั ฤดรู อ้ นขา้ กต็ ามหาท่านมาตลอด\" องคช์ ายเกา้ ยมิ จนตาปิด ดูจรงิ ใจไมน่ ้อย แต่หลวิ จา้ วเว่ ยยงั มองไปรอบๆ อดระแวงไมไ่ ด้ ทนี ีคอื ใจกลางเมอื งหลวง คนสงู สง่ ชนิดไหนกม็ ที งั นนั หากคนเหน็ วา่ นางพดู คุยสนทิ สนมกบั โอรสของฮอ่ งเตม้ นั จะดแี น่หรอื ไมร่ วู้ า่ มใี ครจาํ เขาไดห้ รอื ไม่ \"พสี าวทา่ นอยา่ กลวั เลย ไมม่ ใี ครรจู้ กั ขา้ หรอก\" องคช์ าย เกา้ แมจ้ ะเดก็ แตก่ ห็ วั ไวไมน่ ้อย เขาเดาไดว้ า่ นางกงั วล เรอื งอะไร \"ไมม่ ใี ครรจู้ กั ขา้ หรอก แมแ้ ต่สะ--- ท่านพ่อของ ขา้ ยงั จาํ หน้าขา้ ไมไ่ ดด้ ว้ ยซํา\" เขาพดู แลว้ หวั เราะเหมอื น กล่าวลอ้ เลน่ แต่จา้ วเวย่ รวู้ า่ นนั เป็นเรอื งจรงิ อยหู่ ลายสว่ น ทเี ดยี ว ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 6 9 แต่ไหนแต่ไรฮอ่ งเตก้ ไ็ มใ่ สใ่ จโอรสธดิ าเทา่ ไหรน่ กั เรอื งนี หาใชค่ วามลบั อะไร แมแ้ ต่โอรสธดิ าทเี กดิ จากฮองเฮาหรอื สนมขนั สงู เขายงั ไมโ่ ปรดปรานหรอื ดูแลสนิทสนมกบั ใคร เป็นพเิ ศษ ดงั นนั โอรสระดบั หางแถวทไี มม่ มี ารดาคอย ดงึ ดดู ความสนใจจากฮ่องเตก้ ไ็ มแ่ ปลกทจี ะถกู ละเลย เหน็ ดวงตาใสซอื ของอเู่ หวนิ ป๋ อหลวิ จา้ วเวย่ กร็ สู้ กึ ขมฝาด ในลาํ คอ ความเฉยชาหา่ งเหนิ ของบดิ าช่างคลา้ ยกบั ชวี ติ นางเหลอื เกนิ \"เช่นนนั เจา้ จาํ ขา้ ไดอ้ ยา่ งไร? \" นางเอย่ เปลยี นเรอื ง นกึ ขนึ ไดว้ า่ ตนปิดใบหนา้ ไวอ้ ยู่ เหตุใดเขาถงึ จาํ นางไดท้ นั ที ขนาดนนั \"พสี าวคนงาม ตอ่ ใหท้ า่ นปิดทงั ตวั ความงามของทา่ นกย็ งั โดดเดน่ ออกมาอยดู่ \"ี \"พดู ความจรงิ เถอะ\" หลวิ จา้ วเวย่ ถอนหายใจ \"ขา้ จาํ บา่ วผนู้ ขี องทา่ นได\"้ เขาเปลยี นสหี น้าหนั ไปชที อี า เจนิ เพอื สารภาพ หลวิ จา้ วเวย่ หวั เราะไม่ไดร้ อ้ งไหไ้ มอ่ อกกบั ความเจา้ เลห่ ์ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 7 0 ขององคช์ ายผนู้ ี แตย่ งั ไมท่ นั จะไดค้ ดิ อะไรต่อมอื เลก็ ๆ ของเดก็ ชายกล็ ากนางออกเดนิ เสยี แลว้ เสยี งเดก็ ชายเจอื ยแจว้ แว่วๆ วา่ อยากชวนนางไปกนิ ขา แพะตุ๋น... หญงิ สาวถอนหายใจไดแ้ ต่ปลอ่ ยเลยตามเลย * การพบเนียเถยี นชงิ กบั อเู่ หวนิ ป๋ อทาํ ใหห้ ญงิ สาวผอ่ น คลายและสงบลงไดช้ วั ครู่ แตห่ ลงั จากทถี กู เดก็ ชายลากไป เดนิ เทยี วเล่นอยคู่ อ่ นคนื เวลาแหง่ ความรนื เรงิ จบลง ยาม ทนี างกลบั ขนึ รถมา้ มาโฉมสะคราญกห็ วนนกึ ถงึ กลุม่ คน ซอื ฟังพวกนันอกี ครงั นางกาํ มอื แน่นขนึ ทุกขณะยามทคี ดิ ถงึ นางคอ่ ยๆ กางแผ่ความทรงจําน่าหวาดหวนั นนั ออกอกี ครงั คอ่ ยๆ พจิ ารณาถงึ ความแปลกประหลาดมากมายที คน้ พบ นางมนั ใจวา่ ในชาตกิ อ่ นตนไมเ่ คยพบเจอ รจู้ กั หรอื ตดิ ตอ่ กบั คนซอื ฟัง นางไมม่ กี จิ ธรุ ะใดทจี ะตอ่ ตดิ ต่อกบั คนตา่ ง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 7 1 แควน้ ความทรงจาํ ทนี างมตี ่อซอื ฟังน้อยนิดมาก เรอื งเกยี วกบั ซอื ฟังทจี าํ ไดก้ ค็ อื แควน้ พนั ธมติ รของตา้ ถง มพี นั ธสญั ญา สงบศกึ ยาวนาน สองแควน้ ไมไ่ ดร้ บพงุ่ กนั ดงั นนั คนตา้ ถง จงึ คอ่ นขา้ งเป็นมติ รกบั พอ่ คา้ ชาวซอื ฟังทมี กั ขนของเขา้ มาขาย แตต่ วั นาง... ตงั แต่เป็นคณุ หนูใหญส่ กลุ หลวิ พระคูห่ มนั ของอนั อ๋อง สตรใี จโหด สตรวี ปิ รติ นกั โทษในคุก หญงิ แพศยา ไปจนถงึ มารศาสนา จนถงึ วนั ทนี างสนิ ลมหายใจ นางไมเ่ คยยงุ่ เกยี วอะไรกบั ซอื ฟังเลยแมแ้ ตน่ ้อย แตย่ ามนีเมอื มานกึ ถงึ จงึ ไดต้ ระหนกั บรุ ุษกกั ขฬะป่าเถอื นผนู้ นั อาจจะมาจากซอื ฟัง... ดวงตาของหญงิ สาวมรี อยอาฆาตลาํ ลกึ พาดผา่ น นางจกิ เลบ็ ลงกลางฝ่ามอื จนแทบจะไดเ้ ลอื ดกอ่ นจะกระตุกยมิ เหยยี ดภายใตผ้ า้ ทปี ิดใบหนา้ ครงึ ลา่ งเอาไว้ นางจาํ ไดอ้ ยจู่ นทุกวนั นีว่าสมั ผสั เหลา่ นนั บาดลกึ และ ปวดรา้ วแคไ่ หน นางจาํ ฝังใจและเจบ็ ปวดทรมานทุกครงั ที ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 7 2 หลบั ตาและฝันเหน็ แตน่ างหาไดก้ ลวั การเผชญิ หน้า ตอ่ ใหม้ าจากซอื ฟังหรอื มาจากนรก ขอแค่ไดพ้ บกนั อกี ครา แคไ่ มใ่ ชใ่ นป่า แคน่ างไมไ่ ดก้ ําลงั หนีตายและหวิ โซ นางสาบานว่าจะตอ้ งปักมดี ลงกลางอกมนั กอ่ นจะเฉอื น กลอ่ งดวงใจของมนั ออกมาเหยยี บใหแ้ หลกคาเทา้ ...ขา้ อยากจะรนู้ ัก ยามทถี กู ขา้ เหยยี บไวใ้ ต้ฝ่าเทา้ และ คอ่ ยๆ ละเลยี ดกรดี มดี ลงบนตวั มนั มนั จะทรมานแสน สาหสั เทา่ ทมี นั ทาํ กบั ขา้ หรอื ไม.่ .. * เชา้ ตรขู่ องวนั งานครบรอบการกอ่ ตงั ราชวงศแ์ ละการ บวงสรวงฟ้าดนิ ทุกจวนในเมอื งจะทาํ ความสะอาดครงั ใหญเ่ พอื กวาดลา้ งสงิ ไมด่ อี อกจากจวน ในขณะเดยี วกนั เชอื พระวงศจ์ ะตอ้ งตนื แต่เชา้ มดื สวมชุดสาํ หรบั การชาํ ระ กาย เขา้ รว่ มพธิ ที งั แบบพทุ ธและเต๋า ผา่ นการสวดมนต์ และรว่ มการภาวนาโดยมผี นู้ ําทางความเชอื นันๆ เป็น ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 7 3 ผทู้ ําพธิ ี ชว่ งสายเชอื พระวงศช์ ายจะออกไปรอรบั เสดจ็ ทแี ทน่ บวงสรวงฟ้าดนิ พระหลายรอ้ ยรปู จะสวดอํานวยพรใหก้ บั แผน่ ดนิ และสวดวงิ วอนสวรรค์ ทนี ีเองประชาชนจะรอรบั เสดจ็ อยสู่ องขา้ งทาง ผคู้ นเรอื นแสนจะแน่นขนดั ไปทวั ขนุ นางจะน้อมกายอยตู่ รงบนั ไดขนั สดุ ทา้ ย แทน่ บวงสรวงฟ้าดนิ มบี นั ไดหนึงรอ้ ยแปดขนั ยามใกล้ เทยี งวนั ฮอ่ งเตก้ บั ฮองเฮาจะเสดจ็ มาถงึ ฮ่องเตจ้ ะอนั เชญิ คมั ภรี เ์ อาไวใ้ นพระหตั ถ์กอ่ นจะเป็นคนกา้ วขนึ ไปบน บนั ไดหนึงรอ้ ยแปดขนั ดว้ ยพระองคเ์ อง ทกุ กา้ วจะมกี ลองและดนตรปี ระโคม มขี นุ นางฝ่ายพธิ กี าร คอยนบั มพี ระคอยสวด มนี กั พรตคอยเอย่ คาํ มงคล และมี ประชาชนคอยขานรบั ตราบจนเดนิ ขนึ ไปถงึ ดา้ นบนสดุ ที นนั จะมโี ต๊ะแทน่ พธิ ี มนี กั พรตผมู้ วี ชิ าช่วยฝ่าบาททาํ พธิ ี เพอื ขอความเมตตาจากสวรรค์ คนดา้ นลา่ งไมอ่ าจมองเหน็ ววา่ ฮอ่ งเตก้ บั นกั พรตดา้ นบน ทาํ พธิ กี นั อยา่ งไรโดยละเอยี ด แต่พอไดย้ นิ เสยี งกลอง กระหนํา เป็นสญั ญาณเตอื นวา่ พธิ เี สรจ็ สนิ พวกเขากจ็ ะ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 7 4 โขกหวั คํานับฟ้าดนิ และปลาบปลมื ขนั ทมี ากมายจะนําขนมมงคลมาแจกจา่ ยใหช้ าวบา้ นทมี า รว่ มงาน นอกจากนนั ยงั มขี า้ วของมงคลอกี เจด็ ชนิดทแี จก ออกไปดว้ ย ฮ่องเตข้ นึ ไปแลว้ กต็ อ้ งกา้ วลงมาดว้ ยองคเ์ อง ชุดมงั กรสี ทองอรา่ มทา่ มกลางความศรทั ธาทถี กู ปลุกขนึ มาอยา่ ง ทว่ มทน้ ยามทโี อรสสวรรคก์ า้ วลงจากบนั ไดรอ้ ยแปดขนั นนั ไมต่ า่ งจากพระองคก์ า้ วลงมาจากสวรรคเ์ ลยทเี ดยี ว ต่อจากนนั จะเป็นพธิ ขี องฮอ่ งเตก้ บั ฮองเฮาทอี ารามหยง่ เหอ ขนุ นางและเชอื พระวงศท์ งั หลายจะตอ้ งกลบั ไป เปลยี นชุดเพอื รว่ มพธิ ฉี ลองตอนเยน็ โดยชดุ ทใี สม่ ารว่ ม ฉลองนนั จะตอ้ งเป็นชดุ ใหมท่ งั หมด เพอื ความเป็นมงคล การฉลองใหญ่นีเป็นไปเพอื ประกาศบารมขี องราชวงศ์ โดยเฉพาะ ดงั นนั จงึ อนุญาตใหใ้ ชล้ านดา้ นหน้าตาํ หนัก เป่าเหอเป็นสถานทจี ดั เลยี ง โดยเป็นสถานทเี ปิดโลง่ ทนี งั ของเหลา่ เชอื พระวงศจ์ ะเรยี งสงู ตําไปตามบรรดาศกั ดไิ ล่ มาถงึ ขนุ นางตาํ แหน่งใหญไ่ ปเลก็ โดยแบ่งออกเป็นสอง ฝังคอื ฝังของสตรกี บั ฝังของบุรุษ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 7 5 นีอาจเป็นโอกาสเดยี วในชวี ติ ขนุ นางของใครหลายคนทจี ะ ไดเ้ ขา้ วงั มารว่ มงานเลยี ง ดงั นนั จงึ มกั ขนลกู เมยี มากนั ครบก่อนจะกลบั ไปคยุ ฟุ้งเมอื จบงาน ดา้ นในจดั งานเลยี ง ดา้ นนอกกม็ งี านรนื เรงิ ทรง พระราชทานความสุขเกษมใหค้ นทงั ถงเยยี นอยา่ งแทจ้ รงิ มกี ารแสดงพลุไฟ และงวิ โรงใหญท่ มี เี นือหาเกยี วพอ้ งกบั การกอ่ ตงั ราชวงศแ์ ละบุญคณุ ของเชอื พระวงศผ์ สู้ งู สง่ หลวิ จา้ วเวย่ ในฐานะบุตรภี รรยาเอกของเจา้ กรมอากร นาง ตอ้ งรว่ มงานนี โดยคนในสกุลหลวิ ทไี ปรว่ มงานไดแ้ ก่ หลนิ เฉยี น ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจนิ ฮุย่ เหมย หลวิ จา้ วอวี หลวิ หาน หลวิ อนั หลนิ เดมิ หลวิ หวา่ นอมี สี ทิ ธไิ ปรว่ มแต่เพราะ บาดแผลทาํ ใหไ้ มอ่ าจออกจากจวนได้ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ แต่เดมิ งดเวน้ งานรนื เรงิ มาหลายปีแลว้ แต่ เพราะปีนีสกุลหลวิ จะสรา้ งชอื ครงั ใหญ่ นางอยากเหน็ หลวิ จา้ วอวรี า่ ยราํ กบั ตาดงั นนั จงึ ไปรว่ มดว้ ย หลวิ จา้ วอวไี ปกรมพธิ กี ารตงั แต่สายๆ นางราํ ทุกคน จะตอ้ งถูกตรวจรา่ งกายอกี ครงั เพอื ไมใ่ หเ้ กดิ เรอื ง ผดิ พลาดในงานดงั นนั นางจงึ ไปรวมตวั กนั ทนี นั เสรจ็ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 7 6 สรรพเกอื บเทยี งถงึ ไดก้ ลบั จวนมาอาบนําอาบท่าและ แตง่ ตวั ออกจากจวนไปพรอ้ มคนในจวนอกี รอบตอนชว่ ง บ่ายแกๆ่ กอ่ นจะเรมิ งานเลยี งเหลา่ คนทมี ารว่ มงานตอ้ งแสรง้ เป็นรอ คอยกนั อยา่ งน้อยหนงึ ถงึ สองชวั ยามในวนั นี ดงั นนั หลวิ จา้ วอวจี งึ มเี วลาเหลอื เฟือเพอื แยกตวั ออกไปเปลยี นชุด สาํ หรบั ขนึ รา่ ยราํ บ่ายแก่ แดดแรงและรอ้ นระอุ หลวิ จา้ วเว่ยอยใู่ นชดุ สฟี ้านําทะเล บนผมปักปินสมี รกตดู เรยี บรอ้ ยและเป็นทางการกว่าปกติ นางยา่ งเทา้ อยา่ ง ระมดั ระวงั เพอื มารวมกบั สตรที ปี ระตจู วน หลวิ หานน้องชายนางกม็ ารออยแู่ ลว้ เขายนื อยดู่ า้ นขา้ งฮู หยนิ ผเู้ ฒา่ สวมชดุ สแี ดงเลอื ดนกสเี ขม้ ทําใหเ้ ขาดโู ตกว่า อายุ กอปรกบั ทา่ ทางเครง่ ขรมึ เกนิ วยั นนั ยงิ ทาํ ใหเ้ ขาดู ราวกบั เป็นเดก็ หนุ่มวยั สบิ สสี บิ หา้ หลวิ อนั หลนิ มาถงึ ต่อจากนาง ดงั นนั ทหี น้าประตูจงึ มคี น รออยกู่ นั เกอื บครบเหลอื กแ็ ต่หลวิ จา้ วอวี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 7 7 ราวกบั ตอ้ งการประกาศใหผ้ อู้ นื อดทนกบั นางใหม้ าก กวา่ ทนี างจะเยอื งยา่ งออกมาจากจวนชนั ในหลวิ จา้ วเว่ยก็ เหงอื ซมึ เตม็ ฝ่ามอื นางมาถงึ กจ็ บี ปากจบี คอกลา่ วขอโทษขอโพยฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ กอ่ นจะแยกมายนื รวมกบั เดก็ รนุ่ หลานปล่อยใหเ้ จนิ ฮุ่ย เหมยเป็นคนรบั หนา้ คนชราแทน \"พสี าววนั นีชุดทา่ นไมด่ จู ดื ชดื ไปหน่อยหรอื ? \" เหน็ หลวิ จา้ วอวเี ดนิ มาใกลห้ ลวิ อนั หลนิ กห็ นั มาหาหลวิ จา้ วเวย่ แลว้ เอ่ยปากถามขนึ โฉมสะคราญเหน็ สายตาทมี องสลบั ระหวา่ นางกบั หลวิ จา้ วอวแี ลว้ กย็ มิ หวั \"วนั นสี ตรสี กุลหลวิ ทตี อ้ งโดดเดน่ ทสี ดุ หา ใชข่ า้ ดงั นนั จะแต่งใหม้ ากมายไปทาํ ไมกนั \" หลวิ จา้ วเวย่ เอ่ยเสรจ็ กก็ วาดสายตามองหลวิ อนั หลนิ ทปี ระโคมมา ตงั แตห่ วั จรดเทา้ คลา้ ยตอ้ งการแขง่ ขนั แยง่ ชงิ ความโดด เด่นจากผอู้ นื อยา่ งจงใจ หลวิ จา้ วอวเี องกห็ นั ไปมองหลวิ อนั หลนิ เหน็ การแต่งหน้า แตง่ ตวั ของนางทดี มู ากมายไปหมดกแ็ ค่นเสยี งเหอะใน ลาํ คอ วนั นนี างอารมณ์ดมี ากเพราะเป็นวนั ของนางอยา่ ง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 7 8 แทจ้ รงิ อกี เพยี งอดึ ใจนางจะเหยยี บสตรเี หลา่ นีลงใต้ฝ่า เทา้ ดงั นนั หลวิ จา้ วเวย่ จงึ ไมด่ ขู วางหขู วางตาเท่าปกติ ยงิ เหน็ นางแต่งตวั ตามระเบยี บแต่สดี เู รยี บงา่ ย เครอื งประดบั กไ็ มเ่ กนิ เลยกท็ าํ ใหร้ สู้ กึ หายใจโลง่ ขนึ เหน็ หลวิ จา้ วอวสี ง่ สายตาประเภททชี มว่าเจา้ ชา่ งรู้ กาละเทศะมาให้ หลวิ จา้ วเวย่ เหยยี ดยมิ หยนั อยใู่ นอก มองใบหน้าผวิ พรรณทปี ระทนิ อยา่ งสดุ ฝีมอื ของหลวิ จา้ วอวแี ลว้ กร็ สู้ กึ เสยี ดายเหลอื เกนิ ทงั ทพี ยายามถงึ เพยี งนนั แลว้ กย็ งั งามไมไ่ ดส้ กั ครงึ ของขา้ ชา่ งน่าสงสารน้องรองผนู้ ีจรงิ ๆ ... \"คณุ หนูอยา่ มองอกี เลยเจา้ คะ่ \" สาวใชเ้ หน็ หลวิ หวา่ นอที ี โพกผา้ คลุมหวั เอาแต่ยนื จอ้ งกลมุ่ คนทกี าํ ลงั จะออกจาก ประตจู วนกน็ ึกเหน็ ใจผเู้ ป็นนายยงิ นกั \"ขา้ ตอ้ งมองส\"ิ สายตาวาววบั ของนางจบั จอ้ งหลวิ จา้ วอวี ไมว่ างตา \"ขา้ เคยคดิ ว่าในจวนนีผคู้ นเพยี งหา่ งเหนิ เยน็ ชา ต่อกนั แต่ไมน่ บั ว่าเป็นเรอื งรา้ ยแรงเพราะอยา่ งน้อยกต็ า่ ง คนตา่ งอยู่ จนขา้ เพงิ ไดต้ ระหนกั วา่ แทจ้ รงิ แลง้ จวนแหง่ นี หาไดม้ เี พยี งแต่ความหา่ งเหนิ แตย่ งั ซุกซ่อนพษิ รา้ ยและ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 7 9 นําใจทแี หง้ แลง้ ยงิ กวา่ ทะเลทราย ...คนพวกนันไมว่ า่ ใคร กร็ แู้ กใ่ จว่าหลวิ จา้ วอวชี ว่ งชงิ ตาํ แหน่งทคี วรเป็นของขา้ แตก่ ลบั ทาํ ราวกบั ขา้ ไรต้ วั ตน เหมอื นเป็นผสี างลอ่ งลอย อยใู่ นจวนนีเทา่ นนั \" \"คณุ หนู!\" \"ชวี ติ เชน่ นีขา้ ไมม่ ที างยนิ ด.ี .. ใจขา้ ไมย่ นิ ยอมแมแ้ ต่น้อย\" เหน็ หลวิ จา้ วอวยี มิ กวา้ งใหบ้ า่ วประคองขนึ รถมา้ แลว้ ในใจ ของนางยงิ เกรง็ ขมวด \"เมอื ขา้ ไมไ่ ด้ นางกอ็ ยา่ หวงั จะได.้ .. ยามนีหน้าระรนื ออก จากจวน ขา้ จะรอดหู นา้ นางตอนกลบั มาวา่ นางจะยงั ยมิ ได้ หรอื ไม\"่ หลวิ หว่านอกี ระตุกมมุ ปากสงู นางกระชบั ผา้ ปิด หน้ามองขบวนรถมา้ ของสตรใี นจวนจนลบั หายไปจาก สายตา \"เรอื งทขี า้ สงั เรยี บรอ้ ยดใี ชห่ รอื ไม\"่ \"บ่าวทาํ ลายจดหมายพวกนนั ไปหมดแลว้ เจา้ คะ่ \" \"ด\"ี * ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 8 0 ประตูวงั มรี ถมา้ ต่อแถวยาวเหยยี ด ทหารยามค่อยๆ ตรวจสอบอยา่ งเขม้ งวดแลว้ ปลอ่ ยใหเ้ ฉพาะแขกกบั บา่ ว บงั คบั รถมา้ เขา้ ไปโดยมที หารคอยนําทาง คอยแจง้ วา่ แขก จะตอ้ งลงจากรถตรงไหน รถมา้ ต้องไปจอดรวมกนั ทไี หน หลวิ จา้ วเว่ยลงจากรถมา้ แลว้ ยนื รวมอยกู่ บั เหลา่ สตรสี กลุ หลวิ พวกนางเดนิ มุง่ หน้าไปยงั อุทยานหลวงของ พระราชวงั กอ่ น เนืองจากเพอื ใหเ้ กยี รตริ าชวงศพ์ วกนาง ตอ้ ง 'แสรง้ ' รอคอยเพอื ชมบารมฮี อ่ งเต้ ดงั นนั ในหนึงชวั ยามแรกนีจงึ ไมจ่ าํ เป็นตอ้ งเขา้ ไปนงั ในตําหนกั เป่าเหอ ขนั ทจี ดั แจงใหพ้ วกขนุ นางและครอบครวั สามารถนงั เล่น ชมนกชมไมท้ อี ุทยานหลวงเพอื รอเวลาได้ หรอื หากใคร ตอ้ งการไปนังดมื ทตี ําหนกั เป่าเหอรอเลยกไ็ มใ่ ชป่ ัญหา ตอนทเี ขา้ มาในอุทยานนางเหน็ หลวิ เฉยี นกาํ ลงั ยนื คุยกบั เพอื นขนุ นางของเขา พอเขาหนั มาเหน็ คนสกุลหลวิ กป็ ลกี ตวั มาประคองฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ ดแู ลว้ ชา่ งเป็นลกู กตญั ทู ใี สใ่ จ บพุ การยี งิ นกั หลวิ เฉยี นเดนิ นําคนทงั กลมุ่ ไปทมี มุ หนึง จดั แจงใหฮ้ หู ยนิ ผเู้ ฒา่ นงั พกั กอ่ นจะถามไถ่ผเู้ ป็นมารดาอยา่ งมมี ารยาท ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 8 1 เสรจ็ สรรพถงึ หนั มามองคนอนื หลวิ จา้ วเว่ยไมไ่ ดส้ นใจเขา นางมองประเมนิ ครอบครวั ขนุ นางทเี ดนิ สวนกนั ขวกั ไขว่ในสวนแหง่ นี \"เจา้ เตรยี มตวั ดแี ลว้ หรอื ยงั ?\" เสยี งของหลวิ เฉยี นออ่ น โยนกวา่ ปกติ หลวิ จา้ วเวย่ หนั กลบั ไปมองกเ็ หน็ วา่ เขา กาํ ลงั ซกั ถามหลวิ จา้ วอวี \"ลกู เตรยี มตวั พรอ้ มแลว้ เพยี งแตต่ นื เตน้ อยบู่ า้ ง\" หลวิ จา้ วอวตี อบเขา \"ครงั นีงานใหญ่เจา้ ตอ้ งตงั ใจใหม้ าก ไมอ่ าจผดิ พลาดได้ แมแ้ ต่นิดเดยี วรหู้ รอื ไม\"่ หลวิ เฉยี นกาํ ชบั นาง การทบี ตุ รี ไดข้ นึ ราํ บชู าฟ้าดนิ นบั เป็นหน้าเป็นตาใหเ้ ขากจ็ รงิ แต่ ขณะเดยี วกนั ชกั นําความเสยี งมาดว้ ย งานวนั นีเป็นงานสาํ หรบั แสดงบารมขี องราชวงศ์ โดยเฉพาะ ดงั นนั ไมว่ า่ เรอื งใดลว้ นตอ้ งเขม้ งวดกวดขนั กวา่ ปกตทิ งั สนิ หากเกดิ เรอื งราวขนึ อาจเป็นการหมนิ เบอื งสงู ในวนั เวลาปกตอิ าจมที างรอด แตใ่ นยามทฝี ่าบาท ตอ้ งการแสดงบารมโี ทษทณั ฑอ์ าจจะรนุ แรงกว่าปกติ หลายเทา่ ทเี ดยี ว ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 8 2 \"ลกู ทราบแลว้ เจา้ คะ่ \" หลวิ เฉยี นเหลอื บมองบุตรคี นโตทมี ใี บหน้างดงามพลิ าศ ลาํ โดดเดน่ กวา่ ใคร แมจ้ ะอยใู่ นชดุ เรยี บๆ ไมไ่ ดป้ ระโคม เสรมิ แต่งดงึ ดดู หมภู่ มรแต่นางกย็ งั เป็นหนึงทา่ มกลางฝงู ชน เทยี บกบั บุตรคี นรองทกี าํ ลงั จะขนึ รา่ ยราํ แลว้ หลวิ จา้ วอวที แี ตง่ เตมิ มาอยา่ งสุดฝีมอื ยงั ขม่ นางไมล่ ง ผเู้ ป็นบดิ าถอนหายใจ รปู ลกั ษณ์งดงามเป็นเรอื งดกี จ็ รงิ แตถ่ า้ งามเกนิ ไปกอ็ าจจะกลายเป็นหายนะ แตส่ าํ หรบั คน ทจี ะตอ้ งแต่งกบั เชอื พระวงศอ์ ยา่ งหลวิ จา้ วเวย่ มรี ปู ลกั ษณ์ เช่นนีกด็ แี ลว้ อยา่ งน้อยคงเหนียวรงั จติ ใจของอนั อ๋อง เอาไวไ้ ดบ้ า้ ง วนั หน้าจะไดเ้ ป็นประโยชน์ต่อสกลุ หลวิ \"เชน่ นนั กเ็ รง่ ไปเตรยี มตวั เสยี อยา่ เออ้ ระเหยอยทู่ นี ีจนลมื เวลา\" หลวิ เฉยี นยาํ เตอื นบตุ รสาวคนรองแลว้ โบกมอื เรยี ก หลวิ หานใหต้ ดิ ตามเขาไปทกั ทายพวกสหายขนุ นาง ตงั แตต่ น้ จนจบบดิ าไมไ่ ดพ้ ูดกบั หลวิ จา้ วเวย่ หรอื หลวิ อนั หลนิ แมเ้ พยี งครงึ คาํ หลวิ จา้ วอวแี ยกไปทกั ทายรบั คาํ เยนิ ยอจากสหายทสี นิท สนมกนั อยอู่ กี ครหู่ นงึ กแ็ จง้ แกม่ ารดาว่านางจะไปเตรยี ม ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 8 3 ตวั ทตี าํ หนกั ขา้ งแลว้ ทนี นั เป็นสถานทที นี างกาํ นลั และผมู้ สี ว่ นเกยี วขอ้ งดา้ น การแสดงทกุ คนจะไปรวมตวั กนั เพอื แตง่ หน้าแตง่ ตวั เจนิ ฮุย่ เหมยไดจ้ ดั แจงซอื ตวั ขนั ทที ไี วใ้ จไดเ้ หน็ เป็นคนขนยา้ ย ชุดผา้ มจั ฉาและเฝ้าเครอื งประดบั ของหลวิ จา้ วอวเี อาไว้ ไมใ่ หค้ ลาดสายตา นางไมต่ อ้ งการเปิดชอ่ งใหค้ นเลน่ งานบตุ รไี ดจ้ งึ กระทาํ การอยา่ งรอบคอบ หลวิ จา้ วอวเี รยี กใชน้ างกาํ นลั ชนั ลา่ งผู้ หนงึ ใหน้ ําทางไปยงั ตําหนกั ขา้ ง เมอื แยกตวั ออกจากอุทยานถนนสายอนื ในวงั กลบั เงยี บ สงบมาก สว่ นนีอยไู่ กลจากฝ่ายใน จงึ ไมม่ ที างไดพ้ บกบั เหลา่ สนมชายาของฮอ่ งเต้ นางกํานลั พาหลวิ จา้ วอวมี าสง่ ทหี น้าตาํ หนกั แลว้ รบั รางวลั กอ่ นจากไป ตาํ หนกั ขา้ งสาํ หรบั เตรยี มงานของกรมพธิ กี ารนันโอโ่ ถง ใหญโ่ ตไมน่ ้อย ฮอ่ งเตพ้ ระราชทานอนุญาตใหก้ รมพธิ กี าร ใชท้ นี ีเป็นสถานทเี ตรยี มตวั ทงั สาํ หรบั การแสดงและเกบ็ ขา้ วของทใี ชใ้ นพธิ สี าํ คญั ตา่ งๆ ทางเดนิ ทอดยาวเงยี บสงบ หลวิ จา้ วอวกี าํ ลงั มองหาหอ้ งที ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 8 4 ตนตอ้ งใชเ้ พอื แต่งกาย แต่ระหว่างทางกลบั พบขนั ทผี หู้ นึง เดนิ เขา้ มาโคง้ ใหน้ าง \"คุณหนูหลวิ \" \"เจา้ คอื ?\" เขากวาดสายตามองรอบๆ อยา่ งระแวดระวงั แลว้ ตอบนาง \"บ่าวผตู้ าํ ตอ้ ยรบั คาํ สงั ของทา่ นผนู้ นั ใหน้ ําของมาสง่ ให้ คุณหนูหลวิ ขอรบั \" ไดย้ นิ เทา่ นีหลวิ จา้ วอวกี เ็ ขา้ ใจวา่ เขา เป็นคนของอนั อ๋อง ใบหน้าเรยี บเฉยจงึ เปลยี นเป็นรอยยมิ กวา้ ง ขนั ทลี ว้ งเอากล่องของขวญั ออกมาสง่ ให้ หญงิ สาวรบั เอาไวด้ ว้ ยความยนิ ดี นางมนั ใจวา่ ไมม่ ใี ครลว่ งรู้ ความสมั พนั ธข์ องนางกบั อูเ่ หวนิ ซวนจงึ ไมม่ คี วามแวด ระแวงเลยแมแ้ ต่น้อย \"สงิ นีคอื อะไร?\" \"เป็นแป้งชาดสาํ หรบั ทาปากกบั กาํ ไลทอง ทา่ นผนู้ นั คดิ ว่า คุณหนูจะตอ้ งงดงามโดดเดน่ ทสี ุดในงานวนั นีจงึ ใหบ้ า่ วสง่ สงิ นีมาใหถ้ งึ มอื ทา่ น อกี ทงั ยงั ฝากคาํ พูดมาวา่ ท่านจะตงั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 8 5 ตารอชมคณุ หนู\" หลวิ จา้ วอวไี ดย้ นิ วา่ คนรกั สง่ กาํ ลงั ใจมาใหก้ ย็ มิ รบั ชว่ งนี พวกเขาไมค่ อ่ ยไดพ้ บกนั เพราะอูเ่ หวนิ ซวนกาํ ลงั เดนิ แผน เอาใจหลวิ จา้ วเวย่ จงึ ระวงั การพบปะกนั นางเป็นพเิ ศษ แต่ แคค่ นรกั ยงั ไมล่ มื นึกถงึ นางกท็ าํ ใหห้ วั ใจของหญงิ สาวฟู ฟ่ องราวกบั ตดิ ปีก หลวิ จา้ วอวตี กรางวลั ใหข้ นั ทผี นู้ นั แลว้ กอดกลอ่ งของขวญั ดว้ ยสหี น้าเปือนยมิ มงุ่ หน้าไปหาหอ้ งแตง่ ตวั ของตนเอง ดว้ ยตําแหน่งของเทพธดิ าผนู้ ําราํ บวงสรวงฟ้าดนิ นนั นบั วา่ สาํ คญั มากสาํ หรบั งานนี อกี อยา่ งคอื ผทู้ รี บั ตาํ แหน่ง นีสว่ นใหญเ่ ป็นคณุ หนูชนชนั สงู ไมใ่ ช่นางราํ ของกอง สงั คตี หรอื ชาวบา้ นทวั ไป ดงั นนั กรมพธิ กี ารจงึ จดั หอ้ งแตง่ กายอยา่ งเป็นสว่ นตวั ทสี ุดใหพ้ วกนาง ในหอ้ งนนั มนี างกาํ นลั สามคนยนื รอหลวิ จา้ วอวอี ยแู่ ลว้ พวกนางจะเป็นผชู้ ว่ ยสาํ หรบั การแต่งกายและประทนิ โฉม โดยมผี คู้ วบคมุ คอื อาจารยเ์ ซยี ซงึ เป็นผดู้ แู ลการระบําชุด นีโดยเฉพาะ หลวิ จา้ วอวแี ตง่ หน้าทาํ ผมมาอยแู่ ลว้ แตน่ นั ยงั ไมม่ ากพอ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 8 6 สาํ หรบั การขนึ ไปเฉดิ ฉายบนเวที เหลา่ นางกาํ นัลจงึ ชว่ ยกนั แต่งหน้านาง เพมิ เตมิ อกี และปรบั เปลยี นทรงผมนางใหม่ เครอื งประดบั ผมมากชนิ ไหนจะสรอ้ ยคอ กําไลขอ้ มอื กาํ ไลแขน กําไลขอ้ เทา้ แมแ้ ตส่ งั วาล นบั รวมดแู ลว้ บน กายของตอ้ งแบกนําหนกั หลายชงั \"สวมสงิ นีดว้ ย\" หลวิ จา้ วอวเี ปิดกลอ่ งของขวญั ทอี นั ออ๋ ง เพงิ สง่ มาให้ นางสงั ใหน้ างกํานลั จดั การสวมกาํ ไลทองอนั นนั เพมิ ใหต้ นจนเรยี บรอ้ ย เหลา่ นางกํานลั ไมไ่ ดร้ บี รอ้ นใหน้ างเปลยี นไปสวมชดุ ผา้ มจั ฉาในทนั ที เพราะยงั เหลอื เวลาอกี มากกวา่ งานจะเรมิ และกว่านางจะไดข้ นึ เวที ผา้ มจั ฉาปราณตี งดงามกจ็ รงิ แต่ ยบั ยน่ งา่ ย ดงั นนั ใกลถ้ งึ เวลาคอ่ ยสวมใสจ่ ะดที สี ดุ เมอื แต่งหน้าทาํ ผมเสรจ็ สรรพอาจารยเ์ ซยี กเ็ ขา้ มาตรวจ ตราดูความเรยี บรอ้ ยรอบหนึงกอ่ นจะใหน้ างกาํ นลั สองคน ออกไปชว่ ยนางราํ คนอนื แตง่ ตวั ทงิ อกี คนไวค้ อยดแู ลหลวิ จา้ วอวี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 8 7 หญงิ สาวไมม่ อี ะไรทาํ ระหวา่ งรอกน็ งั มองตวั อยอู่ ยหู่ น้า กระจก หยบิ จบั เครอื งประทนิ โฉมมาแตง่ เตมิ เป็นระยะ โดยไมล่ มื ใชแ้ ป้งชาดทอี นั อ๋องสง่ มาใหด้ ว้ ย ในใจของหลวิ จา้ วอวรี สู้ กึ หวานลาํ วนั นีจะเป็นวนั ทนี าง ผงาดเหนอื สตรใี ด นางจะกลายเป็นสตรที คี คู่ วรกบั อนั ออ๋ ง ทสี ดุ เรอื งชาตกิ าํ เนิดลว้ นไมใ่ ชป่ ัญหาอกี ขอเพยี งทกุ อยา่ งผา่ นไปดว้ ยดี และนางรกั ษาชอื เสยี งดงี ามเอาไว้ ขณะทหี ลวิ จา้ วเวย่ ตกตํา ผคู้ นยอ่ มตอ้ งเปรยี บเทยี บและ เปิดใจรบั นางแน่ * อาจารยเ์ ซยี ตรวจตราเหลา่ นางราํ แตง่ หน้าแตง่ ตวั อยา่ งถี ถว้ นกว็ นกลบั ไปเพอื ดหู ลวิ จา้ วอวอี กี ครงั คดิ จะกาํ ชบั นาง อกี หลายคําเพอื ใหม้ นั ใจว่าจะไมส่ งิ ใดผดิ พลาด \"คุณหนูหลวิ เจา้ อยา่ ลมื ว่ามอื และเทา้ ของเจา้ ไมอ่ าจชไี ป ทางฝ่าบาทกบั ฮองเฮาได้ พนื ของแทน่ อาจจะลนื อยบู่ า้ ง เพราะเจา้ ตอ้ งเต้นระบาํ เทา้ เปลา่ ดงั นนั จงระวงั ใหม้ าก... หากมฝี นตกลงมาเจา้ อาจจะหกลม้ ได\"้ อาจารยเ์ ซยี กําชบั นางเสยี งเขม้ งวด \"แตฝ่ นตกยอ่ มดที สี ุด เจา้ จะยงิ มี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 8 8 ชอื เสยี งขจรขจายยงิ ขนึ ไปอกี \" การราํ บวงสรวงฟ้าดนิ เป็นการราํ เพอื ขอเมตตาจากสวรรค์ สรรเสรญิ ธรรมชาตแิ ละเทพยดา หากระหว่างราํ เกดิ ฝน ตกนบั เป็นนิมติ หมายทดี มี าก เพราะนนั หมายถงึ พธิ ี บวงสรวงตลอดทงั วนั นีไดผ้ ล บญุ บารมขี องฮ่องเตช้ กั นํา ใหฝ้ นตกตอ้ งตามฤดกู าล และสตรผี รู้ าํ บวงสรวงนบั เป็น ตวั แทนเทพธดิ าทจี ุตลิ งมาอยา่ งแทจ้ รงิ ดงั นนั หากฝนตก ระหว่างทนี างร่ายราํ นนั นบั เป็นมงคลสงู สุด หลวิ จา้ วอวฟี ังอาจารยเ์ ซยี เอย่ กาํ ชบั ไปเรอื ยขณะทคี วิ ของ นางขมวดเขา้ หากนั มากขนึ ทุกที หญงิ สาวรสู้ กึ แปลกๆ ใน ชอ่ งทอ้ งจนตอ้ งนิวหน้า \"คุณหนูหลวิ ผา้ ปิดหน้านีเจา้ จะตอ้ งถอดออกตอน... คณุ หนูหลวิ เจา้ ฟังขา้ อยหู่ รอื ไม?่ \" อาจารยเ์ ซยี รอ้ งเรยี ก เมอื เหน็ หลวิ จา้ วอวกี ุมทอ้ งตวั เองนงั ตวั งอ หลวิ จา้ วอวกี ดั ปากไมต่ อบ สองมอื กุมทที อ้ งกม้ ตําจนอาจารยเ์ ซยี ตอ้ ง เออื มมอื ไปเขยา่ ตวั นาง แตแ่ ทนทนี างจะไดส้ ตกิ ลบั รว่ งลง จากตงั ทนี งั อยู่ \"กรดี ! เลอื ด!\" นางกาํ นัลทตี ดิ ตามชว่ ยอาจารยเ์ ซยี หวดี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 8 9 รอ้ งขนึ มาทนั ที ยามนีหลวิ จา้ วอวสี วมชดุ ผา้ ขาวบางทงั ตวั เพอื รอเวลา เปลยี นไปสวมชดุ ผา้ มจั ฉา ดงั นันจดุ เลอื ดบนกระโปรงจงึ ชดั เจนมาก \"หบุ ปากเดยี วนี!\" อาจารยเ์ ซยี วตวาดแหว การทผี นู้ ําราํ บวงสรวงเลอื ดออกเชน่ นีไมใ่ ชล่ างดี ยงิ มคี นรมู้ ากยงิ นําพาหายนะมาสตู่ น \"ขา้ ปวดทอ้ งเหลอื เกนิ ขา้ ปวดทอ้ ง...\" หลวิ จา้ วอวหี น้าซดี ปากสนั ในทอ้ งไสข้ องนางราวกบั บดิ ขมวดเป็นเกลยี ว นางเจบ็ ปวดจนเหงอื ผดุ ซมึ ทงั สองขมบั \"คณุ หนูหลวิ เจา้ ไมไ่ ดก้ นิ ยาเลอื นระดหู รอื ?\" อาจารยเ์ ซยี สี หน้าไมด่ ี นางสงั ใหน้ างกาํ นลั พยงุ หลวิ จา้ วอวขี นึ มานังบน ตงั ทงั ยงั ชว่ ยปลดชุดทแี สนอดึ อดั \"ขา้ กนิ แลว้ ... อาจารยช์ ว่ ยขา้ ดว้ ย ขา้ ตอ้ งขนึ ราํ ...ใหไ้ ด.้ ..\" หลวิ จา้ วอวยี งั ไมย่ อมแพ้ แมจ้ ะตระหนกจนหวั ใจหลน่ หาย แตน่ างกย็ งั ตอ้ งการขนึ ระบาํ อาจารยเ์ ซยี มองหญงิ สาวเอ่ยขอรอ้ งกระทอ่ นกระแทน่ ดู ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 9 0 ทา่ ทางความเจบ็ ไมไ่ ดบ้ รรเทาลงเลย \"คุณหนูหลวิ หากนี ไมใ่ ชเ่ ลอื ดระดกู ค็ งเป็นเจา้ แทง้ บตุ รแลว้ \" \"ไมใ่ ช!่ ไมใ่ ชน่ ะ ขา้ ไมเ่ คยมสี มั พนั ธก์ บั บุรุษจะแทง้ บุตรได้ อยา่ งไร\" จา้ วอวรี บี รอ้ งแกต้ วั เป็นพลั วนั \"เรอื งนีไมใ่ ชส่ งิ ทเี จา้ จะตดั สนิ ใจได\"้ อาจารยเ์ ซยี หนกั ใจ ยงิ นกั \"ทา่ นอาจารยจ์ ะใหบ้ ่าวไปตามหมอหลวงหรอื ไม?่ \" นาง กาํ นลั เหน็ ทา่ ทางเจบ็ ปวดของหลวิ จา้ วอวจี งึ ถามขนึ \"ยงั ตอ้ งหาทางจดั การเรอื งนีเสยี กอ่ นถงึ จะใหผ้ อู้ นื มา วนุ่ วาย... คุณหนูหลวิ เจา้ คงตอ้ งอดทนสกั พกั ... พวกเจา้ ไปเชญิ นายทา่ นกบั ฮหู ยนิ สกุลหลวิ มา แลว้ กไ็ ปเชญิ ท่าน รองเจา้ กรมเถามา\" เรอื งนนี างไมอ่ าจตดั สนิ ใจไดเ้ อง หากนางชว่ ยเหลอื หลวิ จา้ วอวี ปิดบงั เรอื งเลอื ดนีแลว้ ให้ นางขนึ ราํ ทา้ ยสดุ ตวั นางเองอาจจะไมอ่ าจรกั ษาศรี ษะไว้ หรอื ต่อใหน้ างคดิ จะชว่ ยจรงิ ๆ สภาพทโี อดโอยขดตวั รอ้ ง อยา่ งทรมานบนตงั ของหลวิ จา้ วอวกี ไ็ มใ่ ช่ตวั เลอื กทจี ะ นําเสนอใหเ้ ชอื พระวงศท์ งั หลายไดย้ ล ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 9 1 อาจารยเ์ ซยี ปาดเหงอื ดงึ กระโปรงทมี คี ราบหยดเลอื ดซมึ ของหลวิ จา้ วอวมี าตรวจดอู กี ครงั ดว้ ยสหี น้าหนกั องึ เวลา ผา่ นไปเกอื บเคอ่ หลวิ เฉยี นกบั เจนิ ฮยุ่ เหมยกต็ ามมาถงึ ที หอ้ งแต่งตวั เมอื ถงึ นางกํานลั เชญิ มาอยา่ งฉุกละหกุ พวกเขากม็ ลี าง สงั หรณ์อยแู่ ลว้ ว่าไมใ่ ชเ่ รอื งดี พอเขา้ หอ้ งมาแลว้ เหน็ สภาพบุตรที นี อนบดิ รอ้ งครวญครางอยา่ งทรมานกบั คราบ เลอื ดบนชุดกเ็ บกิ ตาโพลง เจนิ ฮยุ่ เหมยรบี พงุ่ เขา้ ไปหาลกู \"อวเี ออ๋ รเ์ จา้ เป็นอะไร!? หมอ! ตามหมอมาเดยี วนี! ลกู ขา้ เจบ็ ปวดเพยี งนีทาํ ไมยงั ยนื เฉยอยอู่ กี !\" \"ไมไ่ ด!้ \" เป็นหลวิ เฉยี นทรี อ้ งขดั ขนึ เขายงั มสี ตแิ จม่ ชดั แยกแยะความหนกั เบาไดช้ ดั เจน \"เจา้ อยากใหพ้ วกเรา ตายกนั หมดหรอื ไงถงึ รอ้ งหาหมอทนี ี!\" \"ทา่ นพ\"ี เจนิ ฮุย่ เหมยนําตาหยด นางสงสารลกู จบั ใจแต่ เมอื สามเี ตอื นนางกร็ ถู้ งึ ความรา้ ยแรงของเรอื งนี ในระหวา่ งทที กุ คนพดู อะไรไมอ่ อกเถาเฝิงชงิ กม็ าถงึ อาจารยเ์ ซยี รบี เขา้ ไปรายงานเรอื งทเี กดิ ขนึ กบั เขา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 9 2 \"สภาพนีจะใหน้ างขนึ ราํ ไดอ้ ยา่ งไร?\" ชายหนุ่มขมวดควิ เอ่ยอยา่ งเถรตรง \"ต่อใหป้ ิดบงั เรอื งเลอื ดนางกเ็ จบ็ ปวดจน เดนิ แทบไมต่ รงทาง... ตอนนียงั มเี วลาไปหาตวั สาํ รองมา ขนึ ราํ เถอะ\" \"ไมน่ ะ... ไมน่ ะเจา้ คะ ขา้ จะขนึ ราํ ขา้ ... ตอ้ งขนึ ราํ \" \"หบุ ปาก!\" หลวิ เฉยี นตวาดสงั มองความมุง่ มนั เกนิ ตวั ของ หลวิ จา้ วอววี า่ ไรส้ าระสนิ ดี \"เจา้ อยากใหต้ ระกลู หลวิ ทงั ตระกลู พงั พนิ าศไปกบั เจา้ หรอื หากมใี ครรเู้ รอื งนีแลว้ นํามาเลน่ งานว่าคนสกลุ หลวิ ไมเ่ คารพเบอื งสงู ชวี ติ คนใน จวนจะยงั มคี นื วนั ทดี ไี ดอ้ กี หรอื !?\" \"ทา่ นพเี มตตาลูกดว้ ย\" เหน็ สามตี วาดใสบ่ ุตรสาวที เจบ็ ปวดอยแู่ ลว้ กย็ งิ ชาํ ใจ \"เรอื งนีตอ้ งมเี งอื นงาํ แน่... ขา้ ใหน้ างกนิ ยาเลอื นระดแู ลว้ อยา่ งน้อยกอ็ กี หลายวนั ถงึ จะ มา เหตุใด.. เหตุใด..\" เจนิ ฮยุ่ เหมยพยายามขบคดิ หาตน้ สายปลายเหตุ หลวิ จา้ วอวกี นิ ยาสมนุ ไพรเลอื นระดู ตอนทรี ะดมู าอกี ครงั นางจะเจบ็ ปวดทรมานมาก แต่นนั กต็ อ้ งอกี หลายวนั ตอ้ ง ไมใ่ ชว่ นั นีเวลานี แต่ทาํ ไม... ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 9 3 ในขณะทเี จนิ ฮยุ่ เหมยรอ้ งขอความยุตธิ รรมพลางใช้ ผา้ เชด็ หน้าลูบหน้าใหบ้ ตุ รี เถาเฝิงชงิ กห็ นั ไปสงั ใหน้ าง กาํ นลั ไปตรวจดปู ระตใู หแ้ น่ใจว่าปิดสนิทและไมม่ คี นมาได้ ยนิ เขา้ \"ขา้ ไมร่ วู้ า่ เรอื งนีมเี งอื นงาํ อะไร หรอื พวกทา่ นมศี ตั รทู ไี หน แต่หน้าทขี องขา้ คอื ดแู ลใหก้ ารแสดงในวนั นีเป็นไปอยา่ ง ถูกตอ้ งครบถ้วนตามลาํ ดบั พธิ ี สภาพคุณหนูหลวิ เป็น เช่นนี ขา้ คงตอ้ งขอพูดตรงๆ วา่ วนั นีนางคงใชก้ ารไมไ่ ด้ แลว้ ขา้ ต้องหาคนมาราํ แทน\" เถาเฝิงชงิ ว่า เขากบั หลวิ เฉยี นแมเ้ คยเป็นพเี ขยกบั น้องเมยี แตไ่ มไ่ ดส้ นิทสนมกนั ยงิ ชว่ งสกุลเถาตกตําหลวิ เฉยี นแทบไมเ่ คยทกั ทายเขาเลย ดว้ ยซํา ดงั นนั เขาจงึ ไรค้ วามเคารพยาํ เกรงตอ่ อกี ฝ่าย อยา่ งสนิ เชงิ \"อาจารยเ์ ซยี ทา่ นมนี างราํ ทจี ะขนึ แทนนางไดห้ รอื ไม?่ \" \"ทา่ นรองเจา้ กรมคนทรี าํ ไดน้ นั พอมอี ยู่ แตไ่ มเ่ หมาะสม นกั \" อาจารยเ์ ซยี เชด็ เหงอื ตวั เองพลางเอ่ยอยา่ งหนกั ใจ แมน้ างเองจะไมช่ อบใจทหี ลวิ จา้ วอวไี ดเ้ ป็นผนู้ ําราํ บวงสรวง หากเทยี บเรอื งความสามารถ หลวิ หว่านอี น้องสาวของนางยงั เหนือกวา่ อยหู่ ลายขนั แตเ่ พราะไมม่ ี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 9 4 ใครทฐี านะเหมาะสมไปกว่านางอาจารยเ์ ซยี จงึ จํายอมตอ้ ง ใหน้ างขนึ ราํ ตามมติ \"ชว่ งสบิ ปีหลงั มานนี ้อยนักทผี นู้ ําราํ บวงสรวงจะเป็นหญงิ ชาวบา้ น ฝ่าบาททรงโปรดใหค้ ณุ หนูชนชนั สงู เป็นผรู้ าํ มากกว่า ...ยามนีตวั สาํ รองทมี อี ยกู่ ม็ แี ต่นางราํ ของหอ สงั คตี กบั สตรชี าวบา้ น ขา้ ไมแ่ น่ใจวา่ ...\" \"ไมไ่ ด\"้ หลวิ เฉยี นรบี แยง้ ขนึ \"ยามนีคนทงั ถงเยยี นลว้ นรู้ แลว้ สตรสี กลุ หลวิ จะเป็นผรู้ าํ หากใหส้ ตรอี นื มาราํ แทน สกุลหลวิ ตอ้ งเสยี ชอื แน่ อกี อยา่ งหากฝ่าบาทสบื สาวราว เรอื ง... เรอื งนีไมไ่ ด้ จะใหห้ ญงิ ชาวบา้ นมารําแทนลกู ขา้ ไมไ่ ด\"้ \"เรอื งนีมใิ ชเ่ รอื งทที า่ นจะตดั สนิ ใจได้ มใิ ชบ่ ุตรที ่านหรอก หรอื ทที าํ ใหเ้ รามปี ัญหากนั อยเู่ ชน่ นี หากชกั ชา้ ไม่ แกป้ ัญหาเฉพาะหน้าไมใ่ ชแ่ คส่ กลุ หลวิ ของทา่ น แมแ้ ต่ กรมพธิ กี ารของขา้ คงโดนเล่นงานไปดว้ ย\" เถาเฝิงชงิ กล่าวอยา่ งเยน็ ชา \"อยา่ งน้อยกเ็ หน็ แกท่ เี ราเคยเกยี วดองนับญาติ เจา้ จะยอม ใหส้ กลุ หลวิ ตกตําเพราะเรอื งนีหรอื หากผูอ้ นื รเู้ ขา้ อาจจะกุ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 9 5 เรอื งลางรา้ ย ตวั อปั มงคล ...ในพธิ บี วงสรวงสาํ คญั เชน่ นี ฝ่าบาทไมล่ ะเวน้ แน่\" ใชว่ า่ สกลุ หลวิ จะไมม่ ศี ตั รู ฝ่าบาท ตอ้ งการแสดงบารมี หากพวกคนทจี อ้ งเลน่ งานยแุ ยงใช้ ลนิ สรา้ งหายนะ ไมแ่ น่หลวิ จา้ วอวอี าจจะไมไ่ ดเ้ หน็ เดอื น เหน็ ตะวนั อกี แลว้ ตวั เขาเองกอ็ ยา่ ไดค้ าดหวงั จะกา้ วหน้า ในราชสาํ นกั อกี เลย การทหี ลวิ เฉยี นขนึ มาคมุ กรมสาํ คญั อยา่ งกรมอากรไดน้ นั เพราะเขารูจ้ กั ดูทศิ ทางลมและสพี ระพกั ตร์ เขาวางตวั เป็น คนของฮอ่ งเตไ้ มเ่ อนเอยี งกลุม่ อํานาจอนื ฝ่าบาทถงึ วาง พระทยั ใหเ้ ขากาํ ทรพั ยส์ นิ มหาศาลของแผน่ ดนิ ดงั นนั หากถามว่าเขารพู้ ระทยั ฮ่องเตแ้ คไ่ หนอยา่ งน้อยเขาตอ้ ง เดาไดถ้ งึ หกเจด็ สว่ น ยามนีไมใ่ ชแ่ คก่ ารแสดงบารมอี ยา่ งทกุ ปี แต่เฉนิ หรงปัว กบั โจวอ๋อง ลว้ นอยรู่ ว่ มงาน บรุ ุษสองคนทนี บั ว่ามสี ทิ ธิ เขยา่ บลั ลงั กม์ งั กรไดต้ ่างรวมตวั อยใู่ นถงเยยี นทงั สนิ ...จะมยี ามใดทฮี อ่ งเตป้ รารถนาทจี ะแสดงอํานาจเทา่ เวลา นี ซงึ เขาไมค่ วรยนื คอออกไปเป็นไกใ่ หฝ้ ่าบาทเชอื ดเพอื ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 9 6 หลอกลงิ พวกนนั หลวิ เฉยี นคดิ หนกั เหงอื แตกเตม็ สองฝ่า มอื สว่ นเจนิ ฮุย่ เหมยกบั หลวิ จา้ วอวเี มอื ไดย้ นิ คําพดู ของ เขากห็ น้าซดี กวา่ เดมิ เพงิ ตระหนกั ว่าเรอื งนีรา้ ยแรงแค่ ไหน \"ทา่ นพ.ี ..\" เจนิ ฮยุ่ เหมยใจสนั เมอื คดิ วา่ หลวิ จา้ วอวอี าจ ตอ้ งรบั โทษจากเรอื งนี หากมใี ครสกั คนลกุ ขนึ มาใสค่ วาม ว่านางทาํ ใหง้ านบวงสรวงแปดเปือน เป็นตวั อปั มงคลแลว้ บุตรขี องนางจะยงั มชี วี ติ รอดไดอ้ กี หรอื \"อาจารยเ์ ซยี ทา่ นวา่ อยา่ งไร คุณหนูทเี คยไปฝึกซอ้ มมใี คร ทสี ามารถเรยี กมาใชไ้ ดห้ รอื ไม?่ \" เถาเฝิงชงิ ไมส่ นทา่ ที ของคนสกลุ หลวิ \"คณุ หนูเหลา่ นนั ...\" นางทาํ ทา่ นึกกอ่ นจะเหลอื บมองสี หน้ากลนื ไมเ่ ขา้ คายไมอ่ อกของหลวิ เฉยี น \"จะว่าไปนีอาจ พอชว่ ยได้ ระหวา่ งการฝึกซอ้ มกอ่ นคดั ตวั คณุ หนูใหญ่ หลวิ ไปเฝ้าน้องสาวทกุ วนั ขา้ เคยมโี อกาสไดพ้ ดู คยุ กบั นางอยหู่ ลายคํา ทงั ยงั สอบถามวา่ นางรําบูชาฟ้าดนิ เป็น หรอื ไม่ นางตอบขา้ ว่านางราํ ได้ อกี ทงั ไดเ้ หน็ อยทู่ ุกวนั คง จดจําไดไ้ มน่ ้อย... ทา่ นเจา้ กรมอากร อยา่ หาวา่ คนแก่ อยา่ งขา้ ปากมาก แตฐ่ านะพระคหู่ มนั ของคณุ หนูใหญ่หลวิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 9 7 อาจจะพอชว่ ยประคองเรอื งนีไปได\"้ หลวิ เฉยี นขบคดิ ตามทอี าจารยเ์ ซยี กลา่ ว คนสกุลหลวิ กอ่ เรอื งหากใหส้ ตรสี กุลหลวิ ราํ แทนยอ่ มดที สี ดุ แต่จะเป็น สตรธี รรมดาไรฐ้ านะไมไ่ ด้ แตห่ ลวิ จา้ วเว่ยไมเ่ หมอื นกนั บุตรคี นโตของเขาเป็นพระคหู่ มนั ทฮี ่องเตท้ รง พระราชทานราชโองการเอง ดว้ ยฐานะของนางผูค้ นยอ่ ม ไมก่ ลา้ วจิ ารณ์ซงึ ๆ หน้า เพราะไมแ่ น่วา่ ในอนาคตนางจะ ปีนป่ายไปไดแ้ คไ่ หน หากอนั อ๋องไดเ้ ป็นฮอ่ งเต้ ไมแ่ น่ หลวิ จา้ วเว่ยอาจไดค้ รองตาํ แหน่งมารดาของแผน่ ดนิ พวก ขนุ นางทงั หลายยอ่ มไมค่ ดิ ผกู แคน้ กบั นางกอ่ นเวลาอนั ควร อกี อยา่ งฝ่าบาทอาจจะทรงใหเ้ กยี รตนิ างอยบู่ า้ ง อยา่ งไร เสยี กเ็ ป็นลกู สะใภท้ พี ระองคเ์ ลอื กเองกบั มอื หากจะตําหนิ นางกไ็ มต่ า่ งจากตําหนสิ ายตาของโอรสสวรรค์ คาํ พูดใด ลว้ นตอ้ งเกบ็ งาํ เอาไวห้ ลายสว่ น อกี อยา่ งหลวิ จา้ วเวย่ มชี อื เสยี งดงี ามจากคราวกองทพั เอยี นเหอ ไหนจะเรอื งเซยี นบปุ ผาทที าํ ใหเ้ ขาตอ้ งรบั ตวั นาง กลบั มา ยงั ไมร่ วมถงึ ใบหน้าทงี ดงามพลิ าสลาํ หากใช้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 9 8 ความงามของนางสะกดใจคนได้ โทษหนกั อาจจะเบาลง \"ไปเรยี กจา้ วเวย่ มา\" หลวิ เฉยี นหนั ไปสงั นางกาํ นลั เถาเฝิงชงิ รสู้ กึ ไมช่ อบใจยงิ นกั \"หลานสาวของขา้ ไมใ่ ช่ หมากขดั ตาทพั ของผใู้ ด\" \"นางเป็นคนสกลุ หลวิ ยามนีสกลุ หลวิ กําลงั จะเดอื ดรอ้ น นางจะนงิ เฉยไมช่ ว่ ยเหลอื ไดอ้ ยา่ งไร อกี อยา่ งหากเกดิ เรอื งกบั สกลุ หลวิ ตวั นางเองกค็ งไมอ่ าจรอดพน้ ไปได\"้ หลวิ เฉยี นกล่าวอยา่ งเยน็ ชา เถาเฝิงชงิ แค่นเสยี งหยนั ในลาํ คอ หลวิ เฉยี นพดู มาตงั มากมายกเ็ พอื เอาตวั รอดทงั สนิ อา้ งชอื สกลุ หลวิ แตล่ กึ ๆ เขาเชอื ว่าคนผนู้ ีกลวั ตวั เองจะตกตํามากกวา่ ในระหวา่ งทรี อนางกํานลั ไปตามหลวิ จา้ วเวย่ อาจารยเ์ ซยี ใชใ้ หค้ นเอาชารอ้ นมาใหห้ ลวิ จา้ วอวเี ผอื จะชว่ ยนาง บรรเทาอาการเจบ็ ปวดได้ หญงิ สาวดมื ชาแลว้ สหี น้ากด็ ี ขนึ บา้ งแตย่ งั ไมห่ ายเสยี ทเี ดยี ว นางมองมารดาดว้ ยความ ไมย่ นิ ยอมพรอ้ มใจ เจนิ ฮ่ยุ เหมยมองออกวา่ บตุ รไี มต่ อ้ งการใหห้ ลวิ จา้ วเว่ยขนึ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 9 9 ราํ แทนนาง แตย่ ามนีไมม่ หี นทางทจี ะกอบกชู้ อื เสยี งสกุล หลวิ ไดด้ กี ว่านี หากปลอ่ ยใหส้ ตรอี นื ขนึ ราํ แทน พรงุ่ นีคงมี ขา่ วลอื ไปทวั แน่ กอ่ นหน้านีหลวิ จา้ วอวมี ชี อื เสยี งมากแค่ไหนเพราะถกู คดั เลอื ก หากจๆู่ มคี นมาแทนทนี าง ชอื เสยี งของนางกจ็ ะ ถูกครหามากพอกนั เจนิ ฮุ่ยเหมยเมนิ สายตาของบตุ รี นางจาํ ใจตอ้ งยอมรบั สงิ ทสี ามตี ดั สนิ ใจ * หลวิ จา้ วเวย่ เหน็ คนมาเชญิ หลวิ เฉยี นกบั เจนิ ฮยุ่ เหมยออก ไป กร็ บั รไู้ ดว้ า่ คงเกดิ เรอื งขนึ แน่ นางเหน็ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ ก็ เหน็ เชน่ กนั แตท่ กุ คนยงั วางทา่ ทางนิงสงบ จวบจนเวลาที คนทยอยไปนงั ตรงลานหน้าตําหนกั เป่าเหอทจี ดั เอาไว้ สาํ หรบั งานเลยี งวนั นี ทงั หลวิ เฉยี นและเจนิ ฮยุ่ เหมยกย็ งั ไมก่ ลบั มา หลวิ จา้ วเว่ยจงึ ทาํ หน้าทปี ระคองฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ ไปนงั แทน มขี นั ทคี อยดแู ลเรอื งทนี งั ใหเ้ ป็นไปตามลาํ ดบั ศกั ดิ ลาน ดา้ นหน้านีเป็นพนื ทโี ลง่ กวา้ ง ตรงกลางเป็นแทน่ เวทยี ก ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 7 0 0 พนื ทเี ปิดโลง่ ทุกทศิ แตท่ นี งั ของแขกเหรอื และทปี ระทบั จะ มกี นั สาดชวั คราวทาํ ขนึ เพอื บงั แดดและฝน เหลา่ ครอบครวั ขนุ นางทยอยเขา้ มานงั ในงานกนั หนาตา ขนึ เรอื ยๆ ยงิ นานฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ กด็ กู ระวนกระวายไมน่ ้อย เพราะไมร่ วู้ า่ เกดิ สงิ ใดขนึ นางจะออกปากใหห้ ลวิ จา้ วเวย่ ไปสบื หาดหู ลายครงั แตก่ ลวั ว่าจะเป็นพริ ธุ ใหค้ นอนื จบั สงั เกตไดจ้ งึ จาํ ใจอดทนรอ หลวิ จา้ วเวย่ จบิ ชาอยา่ งสบายอารมณ์ในขณะทฮี ูหยนิ ผู้ เฒา่ พยายามซอ่ นความกระสบั กระสา่ ยไวภ้ ายใตใ้ บหน้า ทรงภมู ิ ดา้ นขา้ งนางอกี ฝังหลวิ อนั หลนิ นางกาํ ลงั สนใจ กบั การพดู คุยกบั สหาย สว่ นหลวิ หานนันนงั อยอู่ กี ขา้ งของ ฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ หลวิ หานไมม่ สี ายตาซุกซนใหส้ มกบั เป็นเดก็ เลย เขาถอด แบบความเครง่ ครดั ชดื ชา มาจากหลวิ เฉยี นแทบทุก กระเบยี ดนิว ยามนีแมส้ ถานการณ์ไมแ่ น่ชดั เขากย็ งั ทาํ ตวั ราวกบั หนุ่ กระบอก ไรค้ วามรูส้ กึ สนิ ดี หลวิ จา้ วเว่ยใชเ้ วลานีสง่ สายตามองไปทวั นางไดเ้ หน็ สตรี หลายนางทไี มไ่ ดเ้ หน็ มานาน ไดพ้ บกบั ขนุ นางหลายคนที ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 7 0 1 แทบจะเลอื นหายไปจากความทรงจาํ แลว้ จงั หวะหนึงทสี ายตาของนางปะทะกบั รา่ งสงู ใหญข่ องเฉนิ หรงปัว หญงิ สาวมนุ่ ควิ เลก็ น้อย เพราะไมท่ ราบว่าเขา กลบั มาถงเยยี นแลว้ การจากลากนั ครานนั นางไมแ่ น่ใจ ปลายทางของเขา แต่คงเป็นภารกจิ ทไี มไ่ ดง้ า่ ยดายนกั ยามนีเหน็ เขากุมกระบเี ดนิ เขา้ มาพรอ้ มกบั เฉนิ หรเู หยยี น จงึ ไดร้ สู้ กึ แปลกใจ หลวิ จา้ วเว่ยยงั ไมท่ นั คดิ ว่าตนควรจะทกั ทายถามไถเ่ ฉนิ หรงปัวดหี รอื ไม่ จๆู่ กม็ นี างกาํ นลั ผหู้ นึงวงิ เขา้ มากระซบิ ขา้ งหนู าง ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ จอ้ งพวกนางไมว่ างตา แตจ่ า้ วเวย่ ไมค่ ดิ จะ บอกอะไรคนสกลุ หลวิ เพยี งแต่จดั แจงลุกขนึ ดว้ ยกรยิ า เรยี บรอ้ ยมากมารยาทกอ่ นจะตดิ ตามนางกาํ นลั ผนู้ นั ออก จากบรเิ วณตาํ หนกั เป่าเหอ หญงิ สาวซ่อนรอยยมิ เหยยี ดเอาไวภ้ ายใตส้ หี น้าเป็นกงั วล นางรูก้ อ่ นทจี ะไปถงึ ตาํ หนกั ขา้ งเสยี อกี ว่าหลวิ จา้ วอวี หลวิ เฉยี น เจนิ ฮยุ่ เหมย คงตอ้ งประสบกบั หายนะแน่แลว้ นางใหป้ านเกอ๋ หวั จบั ตาความเคลอื นไหวของหลวิ หวา่ นอี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น