แสนชัง 2

แ ส น ชั ง | 2 0 2 ไมเ่ หน็ พนื [1]\" \"คนสกุลเนียกลบั มาฝ่าบาทคงมเี มตตาสงสารอยไู่ มน่ ้อย ถงึ ไดร้ บี รบั เขา้ สาํ นกั ราชเลขา\" \"อยา่ งไรกเ็ คยเป็นสายตระกลู ผกู้ อ่ ตงั แควน้ อกี ทงั มชี ะตา อาภพั ฮอ่ งเตค้ งคดิ อยากอุม้ ชพู วกเขาใหก้ ลบั มายนื ไดอ้ กี กระมงั \" \"ชะตาอาภพั กม็ ขี อ้ ดเี หมอื นกนั หรอื นี\" เหลา่ บณั ฑติ พูดคยุ กนั ตอ่ ไปเรอื ย ในขณะทหี ลวิ จา้ วเวย่ ฟังไปแลว้ อดแปลกใจไมไ่ ด้ ชาตกิ อ่ นตอนทนี างกลบั มาการสอบขนุ นางผา่ นไปเป็นปี แลว้ ในจวนสกลุ หลวิ นบั ว่าไรค้ ลนื ลมใดๆ เพราะไมม่ บี ุตร หลานทรี ว่ มสอบ ดงั นนั จงึ ไมม่ ขี า่ วคราวอะไรเรอื งนีนกั แตน่ างไมเ่ คยไดย้ นิ วา่ จว้ นหยวนมาจากสกลุ เนียหรอื สกุลมหู่ รง เรอื งราวสลบั ซบั ซอ้ นเชน่ นหี ากเกดิ ขนึ ตอ้ งมี คนเอามานินทาแน่ แตใ่ นชาตกิ อ่ นนางจาํ ไมไ่ ดแ้ มแ้ ตช่ อื จว้ งหยวนดว้ ยซํา ไม่ เคยไดย้ นิ ผา่ นหแู มแ้ ตน่ ้อย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 0 3 หลวิ จา้ วเว่ยขมวดควิ หนั มามองอาหนงิ ทที าํ ท่าจะพูดแต่ก็ ไมพ่ ดู \"เจา้ จะพดู อะไรหรอื ?\" อาหนิงทาํ หน้าอายกอ่ นจะกระซบิ ถามเสยี งเบา \"ทโี ต๊ะนนั ว่า สกลุ เนียเกดิ อะไรขนึ หรอื เจา้ คะ?\" นางเรยี นมาน้อย เรอื งราวของคนรุน่ กอ่ นหน้าไมไ่ ดม้ คี วามรกู้ วา้ งขวางอะไร แต่ไดย้ นิ เหลา่ บณั ฑติ พูดกนั เชน่ นีกอ็ ยากรอู้ ยากเหน็ ขนึ มา \"สกลุ เนยี เป็นสายตระกลู ทแี ยกออกจากสกลุ มหู่ รง ตอน สกุลมหู่ รงลม่ สลายสกุลเนียกลบั ยงั มนั คงอยู่ นับยอ้ นใน อดตี ฮอ่ งเตส้ องรชั สมยั กอ่ น สกุลเนียมบี ุตรชายสามคน เทา่ นนั บุตรชายคนโตโงเ่ ขลา พยายามสอบขนุ นางนบั สบิ รอบกไ็ มผ่ า่ น บุตรชายคนรองกลบั เลอื กตดิ ตาม อาจารยท์ เี ป็นหมอเทวดาออกศกึ ษาวชิ าแพทยไ์ มส่ นทาง ขนุ นาง สองผวั เมยี ตระกลู เนียจงึ กลดั กลมุ้ มากแต่นาย ทา่ นสกลุ เนียมเี มยี เดยี ว ไมค่ ดิ รบั อนุจงึ ไดแ้ ตร่ อเวลา จน กระทงั เนียซเี จ๋อบุตรคนทสี ามวยั เพยี งสบิ สองปีเขา้ รว่ ม สอบ กลบั สอบไดเ้ ป็นถงึ ทนั ฮวาทงั ทอี ายนุ ้อยนกั ฮ่องเต้ ยงั ตรสั วา่ เขาเป็นอจั ฉรยิ ะแหง่ ยคุ ไมว่ า่ ราษฎรมปี ัญหาใด เขาลว้ นแกไ้ ขไดท้ งั สนิ ทาํ ใหช้ อื เสยี งโด่งดงั ไปทวั ตา้ ถง มี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 0 4 ราษฎรรกั ใครเ่ ขามาก ฮอ่ งเต้กโ็ ปรดปรานเขา\" หลวิ จา้ วเว่ ยทอดสายตามองผคู้ นดา้ นลา่ งไปพรอ้ มกบั เอ่ยปากเล่า \"แตพ่ ชี ายคนโตทไี มว่ า่ อยา่ งไรกส็ อบไมผ่ า่ นกลบั แคน้ ใจ ในความโดดเด่นของน้องชาย นานวนั เขา้ เขายงิ ทาํ ตวั เหลวแหลกประชดชวี ติ ยงิ น้องชายสงู สง่ ในใจปวงประชา คนพกี ย็ งิ ตกตํายากจะฉุดรงั เขาแคน้ เนียซเี จอ๋ มากจน พยายามคดิ หาทางสกดั ความรงุ่ โรจน์ของน้องชาย วนั หนงึ เขาเมาแลว้ ถูกนางคณกิ าหยามเกยี รตเิ ปรยี บเทยี บ เขากบั น้องชายเขา้ ดว้ ยความเดอื ดดาลเมอื กลบั บา้ นมา จงึ หาทางลอบวางยาพษิ เนียซเี จ๋อจนน้องชายกลายเป็น อมั พาต ไมส่ ามารถเดนิ เหนิ ไดอ้ กี \" \"โหดเหยี มยงิ นกั \" มฝี ่ทู รี ว่ มฟังดว้ ยอุทานออกมา \"ราชสาํ นกั ตา้ ถงมกี ฎระเบยี บขอ้ หนึง หา้ มคนทพี กิ ารเขา้ รบั ราชการ ดงั นนั เนียซเี จ๋อจงึ ต้องออกจากตําแหน่ง ในใจ เขาโกรธแคน้ ยงิ นกั แต่บดิ ามารดาเหน็ วา่ บตุ รคนทสี ามใช้ การไมไ่ ดแ้ ลว้ หากจะเอาผดิ บุตรคนโตจวนสกลุ เนียคงไร้ ทายาทสบื ทอดเป็นแน่ อกี ทงั มใี จลาํ เอยี งสงสารบุตรคนโต อยแู่ ลว้ จงึ พยายามเกลยี กล่อมใหเ้ นียซเี จ๋อไมใ่ หเ้ อาผดิ พชี าย ใหอ้ ดกลนั ความขนุ่ เคอื งไว้ แต่ใครจะคดิ ว่ายงิ บดิ า ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 0 5 มารดาทาํ เชน่ นนั เนียซเี จอ๋ กย็ งิ แคน้ คนสกลุ เนีย อจั ฉรยิ ะ กค็ อื อจั ฉรยิ ะ เขาแสรง้ ทําเป็นปลอ่ ยวางความโกรธเคอื ง เพราะเหน็ แกว่ งศต์ ระกลู ทงั ยงั สงั สอนชแี นะพชี ายใหส้ อบ ขนุ นางผา่ นจนไดร้ บั ราชการในทสี ุด แต่นนั หายนะที แทจ้ รงิ เพงิ จะเรมิ \" \"เนียซเี จ๋อท่มุ เทสตปิ ัญญาวางกบั ดกั คนสกลุ เนยี มากมาย โดยเฉพาะพชี ายคนโต ทาํ ใหเ้ ขาล่วงเกนิ คนนนั คนนีโดย ไมร่ คู้ วาม ผลกั เขาลงไปลุยโคลนตมกอ่ นจะเกบ็ หลกั ฐาน มดั ตวั มากมายเอาไว้ นอกจากนนั ยงั ลอ่ ลวงบดิ าตนเอง ดว้ ยสาวงาม ทําใหบ้ ดิ ามารดาแตกแยกกนั มารดาแคน้ ใจ จนหาทางกาํ จดั อนุคนใหม่ แต่กลายเป็นวางยาฆา่ สามี ตนเอง กวา่ จะรวู้ า่ เป็นหลุมพรางกถ็ กู ทางการคุมตวั ไปรบั โทษประหารแลว้ สว่ นบดิ าถูกยาพษิ ทาํ ลายเสน้ เอน็ ใน รา่ งกายเป็นอมั พาตทงั ตวั พชี ายเนียเมอื ลว่ งเกนิ ขนุ นาง ผอู้ นื นานเขา้ กถ็ ูกเลน่ งาน ยงิ ไมม่ บี ดิ าคอยชว่ ยเหลอื เขา ยงิ ไรท้ างสู้ อกี ทงั หญงิ คณกิ าทเี ขาชบุ เลยี งเป็นอนุกลบั ลอบเลน่ ชทู้ งั ยงั วางแผนใหช้ รู้ กั มาปลน้ ทรพั ยส์ นิ ของเขา หนไี ป หลกั ฐานเอาผดิ เขาขอ้ หาฉ้อราษฎรบ์ งั หลวงถูกสง่ ใหท้ างการจนสดุ ทา้ ยเขาถกู ปลดออกจากตําแหน่ง สนิ เนือประดาตวั \" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 0 6 \"พชี ายคนโตแมจ้ ะโงเ่ ขลาแตม่ าถงึ ขนั นีกค็ ดิ ไดว้ า่ คงถกู เนียซเี จ๋อเลน่ งานเขา้ แลว้ จงึ ถอื ดาบกลบั บา้ น คดิ จะไปฆา่ ฟันน้องชายใหต้ ายตกกนั ไป พวกเขาสกู้ นั ในหอ้ งของบดิ า โดยไมส่ นใจชายชราทนี อนอา้ ปากพะงาบๆ อยู่ สุดทา้ ย ตา่ งคนตา่ งแทงอกี ฝ่ายคนละดาบตกตายอยขู่ า้ งเตยี งผู้ เป็นพอ่ นายทา่ นเนียเหน็ ลกู ฆา่ ฟันกนั เองต่อหน้าก็ กระอกั เลอื ดตรอมใจตายไปดว้ ยอกี คน สกลุ เนียเหลอื เพยี งคุณชายรอง ยามทเี ขากลบั มาถงึ บา้ นญาตพิ นี ้องก็ สนิ ใจหมดแลว้ เขาจดั การพธิ ศี พเสรจ็ กข็ ายจวนแลว้ ออก จากถงเยยี นไปไมเ่ คยมใี ครไดย้ นิ ขา่ วคราวเขาอกี \" \"น่าหดหแู่ ท\"้ อาหนิงลบู อกตวั เอง \"นานจนป่านนีคนสกุลเนียถงึ กลบั มาถงเยยี น ไมร่ วู้ า่ พวก เขาตอ้ งพบเจอสงิ ใดมาบา้ ง\" อาเจนิ เองกอ็ ดสงสาร คุณชายรองของบา้ นสกลุ เนยี ไมไ่ ด้ \"ไมต่ อ้ งหดหไู่ ปหรอก พวกเจา้ กไ็ ดย้ นิ แลว้ จว้ งหยวนคน ใหมจ่ ะไดเ้ ขา้ สาํ นกั ราชเลขา วนั ขา้ งหน้าของสกุลเนียคง รุง่ โรจน์แน่\" หลวิ จา้ วเวย่ กลา่ วจบกไ็ ดย้ นิ เสยี งฆอ้ งและ เสยี งดนตรขี บวนแหด่ งั แวว่ มา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 0 7 สามสาวใชพ้ ลนั สลดั เรอื งราวหดหขู่ องสกุลเนีย หนั ไป สนใจขบวนแหท่ เี คลอื นเขา้ มาใกล้ จา้ วเวย่ ยมิ มองบา่ วรบั ใชข้ องตวั เองทแี มแ้ ตอ่ าเจนิ ยงั มที า่ ทตี นื เตน้ ตงั ตารอ ผคู้ นบนถนนแหวกทางเป็นสองฝังเพอื รอรบั ขบวนแหข่ อง จว้ งหยวนคนใหมอ่ ยา่ งกระรอื รน้ เสยี งวดี วา้ ยจากระเบยี ง ตกึ กอ่ นหนา้ ยงิ เสรมิ ใหบ้ รรยากาศยงิ ดคู รนื เครงมากขนึ ขบวนแหใ่ กลเ้ ขา้ มา พวกคนบนระเบยี งกพ็ ากนั ชะโงกตวั มองขบวนแหจ่ นระเบยี งแออดั จา้ วเวย่ จบิ นําชาอยเู่ งยี บๆ ไมไ่ ดส้ นใจมองอยา่ งคนอนื \"จว้ งหยวนหลอ่ เหลายงิ นกั !\" อาหนงิ รอ้ งขนึ อยา่ งลมื ตวั \"ไมร่ วู้ า่ แต่งงานรยึ งั ? ป่านนีแมส่ อื คงเตรยี มเทยี บเขา้ จวน เขาจนธรณปี ระตูสกึ \" พวกสาวๆ วจิ ารณ์กนั ไปตา่ งๆ นานา จา้ วเว่ยวางถว้ ยชาแลว้ เหลอื บมองขบวนแหท่ กี าํ ลงั จะ ผา่ นโรงเตยี มทนี างนงั ไป แตเ่ พยี งแวบเดยี วทที นั เหน็ ดา้ นขา้ งของจว้ งหยวนคนใหมห่ ญงิ สาวกลบั ตกตะลงึ หลวิ จา้ วเวย่ ลกุ พรวดขนึ ดว้ ยใจทเี ตน้ กระหนํา นาง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 0 8 พยายามแหวกฝงู ชนทแี ออดั บนระเบยี งออกมาโดยไมส่ น ว่าจะชนใคร หญงิ สาววงิ ลงไปขา้ งลา่ งอยา่ งรบี รอ้ นก่อนจะ ออกมาบนถนน หลวิ จา้ วเว่ยไลต่ ามขบวนแหข่ องจว้ งหยวนอยา่ งเอาเป็น เอาตาย หวั ใจในอกของนางหดเกรง็ จนรสู้ กึ ปวด เพยี งแค่ เหน็ ดา้ นหลงั ของชายในชดุ สนี ําเงนิ เขม้ กท็ ําใหน้ างหายใจ ตดิ ขดั รสู้ กึ สนั สะทา้ นไปจนถงึ จติ วญิ ญาณ หญงิ สาวพยายามฝ่าฝงู ชนทเี บยี ดเสยี ดบนถนนเพอื ใหไ้ ด้ มองหน้าเขาใหช้ ดั เจน ในอกของนางวูบโหวงราวกบั ถกู คนเอามดี มาทะลวงยงิ เขาหา่ งออกไป หลวิ จา้ วเว่ยพยายามกระโดดบา้ งวงิ บา้ งเพอื ใหไ้ ดเ้ หน็ หน้าคนใหช้ ดั เจนขนึ จนสุดทา้ ยนางหมดแรงจะวงิ ขาของ นางอ่อนแรงจนไดแ้ ตย่ นื มองเขาตรงหวั มมุ ถนน แต่นัน เป็นจงั หวะเดยี วกบั ทชี ายหนุ่มชุดนําเงนิ บนหลงั มา้ หนั มา ยมิ ใหใ้ ครสกั คนทตี ะโกนเรยี กเขา เท่านนั กช็ ดั เจนแลว้ ในใจของหลวิ จา้ วเว่ยมที งั ความสขุ อยา่ งไมเ่ คยมมี ากอ่ น ในชาตนิ ผี นวกกบั ความสลดหดหู่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 0 9 หญงิ สาวยนื ตวั แขง็ ทอื อยตู่ รงนนั มองจว้ งหยวนคนใหม่ จนหายลบั ไปจากคลองสายตา ปากของนางพมึ พําแตค่ ํา วา่ ทาํ ไม... \"ทาํ ไมถงึ กลายเป็นเชน่ นี...\" ไมร่ วู้ ่าเวลาผา่ นไปนานแคไ่ หน หลวิ จา้ วเว่ยยงั ยนื อยทู่ ี เดมิ แมผ้ คู้ นจะแยกยา้ ยกนั ไปแลว้ ทา้ ยทสี ุดนางเผยยมิ ออกมาใหต้ วั เองขณะมองถนนทโี ลง่ ขนึ มาหลงั ขบวนแห่ ผา่ นไป \"ดยี งิ นกั ... ดแี ลว้ \" * \"คุณหนูเหตุใดจๆู่ ทา่ นถงึ วงิ ออกมาเล่าเจา้ คะ พวกขา้ หา ทา่ นเสยี ทวั \" อาเจนิ ทวี งิ ตามหาหลวิ จา้ วเว่ยอยนู่ าน เมอื เหน็ ว่านายสาวยนื อยกู่ โ็ ล่งใจรบี เขา้ มาหา แต่พอพดู ประโยคนันจบกต็ อ้ งตกใจกบั หยาดนําใสๆ สองสายทอี าบ แกม้ หลวิ จา้ วเวย่ \"คณุ หนู! ทา่ นรอ้ งไหท้ าํ ไมเจา้ คะ!?\" สาวใชร้ อ้ นใจยงิ นัก ในขณะทคี นถกู ทกั ยกมอื ขนึ แตะแกม้ ตวั เองดว้ ยความ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 1 0 สบั สน หลวิ จา้ วเวย่ เองกไ็ มร่ ตู้ วั วา่ ตนรอ้ งไหม้ าตลอดทาง... \"คุณหนู...\" * เรอื งราวในวนั นนั ถกู บณั ฑติ ผหู้ นึงพบเหน็ เขา้ จาก หน้าต่างตกึ สงู เขาแตง่ กวชี นื ชมวา่ รปู โฉมของจว้ งหยวน คนใหมน่ าม เนียเถียนชิง วา่ สามารถทําใหบ้ ุรุษดว้ ยกนั หลงั นําตาเพราะแคน้ ใจทไี มอ่ าจมองเขาใหน้ านขนึ อกี หน่อย... * เสยี งโหร่ อ้ งดงั ขนึ รอบอาราม แสงคบไฟสาดวบั วาวไปทวั หลวิ จา้ วเวย่ ทกี าํ ลงั อุม้ ทอ้ งถูกกดลงใหซ้ อ่ นตวั อยใู่ นหอ้ ง มดื \"เจา้ ซ่อนอยทู่ นี ีเถอะ\" \"ไตซ้ อื แลว้ ท่านเลา่ ?\" แมจ้ ะหวาดกลวั จบั ใจแต่หลวิ จา้ ว เวย่ กย็ งั อดถามเขาไมไ่ ด้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 1 1 \"อารามแหง่ นเี ป็นความรบั ผดิ ชอบของอาตมา อาตมา ยอ่ มตอ้ งออกไป\" ชายในชดุ ผทู้ รงศลี เอย่ พรอ้ มรอยยมิ สงบคลา้ ยคนดา้ นนอกเพยี งมาเดนิ เลน่ ในอารามเทา่ นนั \"ไตซ้ อื ! พวกเขาจะทาํ รา้ ยทา่ น\" จา้ วเวย่ ตระหนก รแู้ น่วา่ ถา้ เขาออกไปตอ้ งไมเ่ กดิ ผลดี \"พวกเขามาเพอื ระบายแคน้ หากไมม่ คี นรบั หน้า พวกเขา ตอ้ งวนุ่ วายกบั พระและชคี นอนื ไหนๆ พวกเขากม็ าหา อาตมาแลว้ อาตมากจ็ ะพบเขาเสยี หน่อย\" \"ไมๆ่ ๆๆๆ ไตซ้ อื เป็นขา้ เอง ใหข้ า้ ไปรบั หน้าเอง พวก ทา่ นไมไ่ ดท้ าํ ผดิ อะไร เป็นเพราะขา้ !\" หลวิ จา้ วเว่ยใกลค้ ลงั เตม็ ที นางตบอกทงั ยงั สา่ ยหน้าจนผมกระจยุ กระจาย ไตซ้ อื เลยี งเหลยี งแมจ้ ะอายุยงั น้อยแต่เขาบวชมาตงั แต่ เดก็ ทําใหม้ พี รรษามากวา่ ใครทนี ี หลงั จากหลวิ จา้ วเวย่ ถูกยาํ ยจี นแทบไมเ่ ป็นผเู้ ป็นคน นาง ฉวยโอกาสหลบหนีมาไกลจนสุดทา้ ยหมดแรงสลบอยทู่ ี ชายป่า ใตซ้ อื เลยี งเหลยี งเป็นคนไปพบนาง ทงั ยงั แบก นางทสี ภาพเหมอื นซากศพขนึ หลงั ขา้ มเขาสามลูกมาที อาราม ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 1 2 หลวิ จา้ วเว่ยทรี า่ งกายมมี ลทนิ นางเอาแตฝ่ ันรา้ ยถงึ ชาย กกั ขฬะคนนนั คดิ ว่าเขาจะมาทาํ รา้ ยอยตู่ ลอดเวลา ยงิ รวู้ ่า ตนตงั ครรภก์ ห็ มดใจทจี ะมลี มหายใจอยู่ นางหมดอาลยั และอยากตายเรอื ยมา แต่ไตซ้ อื เลยี งเหลยี งเป็นคนทคี อยฉุดรงั ใหน้ างยนื หยดั มี ชวี ติ อยู่ เป็นคนคอยสอนใหน้ างฝึกจติ ใหส้ งบ เป็นคนปัด เป่าความหวาดกลวั ในใจนาง ในบรรดาผมู้ พี ระคณุ ทงั หมดในอาราม คนทนี างตดิ คา้ ง ทสี ดุ คงเป็นไตซ้ อื ผูน้ ี เขาเหมอื นแสงสวา่ งหนงึ เดยี วใน ชวี ติ ทสี นิ หวงั ของนาง เป็นสงิ บรสิ ทุ ธสิ งู สง่ และงดงามทสี ุด ทนี างเคยพบ เหมอื นกบั ชอื ของเขา ไตซ้ อื ผนู้ เี ป็นความดี งามทสี อ่ งสวา่ ง นางเคารพและเทดิ ทนู เขายงิ กว่าพระโพธสิ ตั วอ์ งคไ์ หน แตค่ นทสี งู สง่ เชน่ นกี ลบั ตอ้ งเปือนชอื เสยี งคาวโลกยี เ์ พราะ นาง... ไตซ้ อื เลยี งเหลยี งไมต่ อบสงิ ใดกลบั มา เพยี งแคย่ มิ ออ่ นโยนสายหนึงและทํามอื สงั ใหน้ างนงั อยตู่ รงนนั กอ่ นที เขาจะออกไป ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 1 3 ดา้ นนอกมเี สยี งผคู้ นรอ้ งตะโกนดา่ ทอ มเี สยี งพระและชี กรดี รอ้ งเพราะถูกทาํ รา้ ย จา้ วเวย่ นําตานองหน้า นางยก หลงั มอื ขนึ มากดั เพอื กลนั เสยี งสะอนื ทงั ทกี ลวั จบั ใจ เสยี งคนตะโกนใหจ้ บั ไตซ้ อื ทาํ ใหน้ างกระสบั กระสา่ ยอยาก ออกจากทซี ่อน แต่ไมน่ านพวกเขากห็ านางเจอ นางพยายามกรดี รอ้ งดนิ รนแต่กย็ งั ถกู ลากออกไปหน้า ลานของอาราม ไตซ้ อื เลยี งเหลยี งอยทู่ นี นั เขาถูกมดั มอื ไวแ้ ละนงั คกุ เขา่ อยบู่ นพนื ชายรปู รา่ งสงู ใหญส่ องคนกาํ ลงั ใชแ้ สโ้ บยเขาจน แผน่ หลงั ชุม่ ไปดว้ ยเลอื ด \"ไม!่ !! อยา่ ทําทา่ น อยา่ ทําทา่ น!!!\" หลวิ จา้ วเว่ยแผดเสยี ง ยงิ หนั ไปเหน็ พระและชคี นอนื ๆ ทกี าํ ลงั รอ้ งไหอ้ ยา่ งขวญั เสยี อยขู่ า้ งนางยงิ สตหิ ลุด \"พวกเราบรสิ ทุ ธ!ิ พวกเราไมไ่ ดท้ าํ อะไรผดิ !!!\" นางตะโกน ตอ่ ไปไมห่ ยดุ \"อยา่ ทาํ พวกเขา! พวกเขาบรสิ ทุ ธิ พวกเขา ไมเ่ คยทาํ สงิ ใดผดิ !\" เพยี ะ! ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 1 4 ใครสกั คนตบหน้าจนไดล้ มิ รสฝาดของเลอื ดในปาก ตามมาดว้ ยเสยี งด่าทอสาปแชง่ ของชาวบา้ น ตาของหลวิ จา้ วเวย่ แดงกาํ นางมองสหี น้าทพี ยายาม อดทนต่อความเจบ็ ปวดของไตซ้ อื เลยี งเหลยี งแลว้ หลงั นําตาออกมาแทนเขา \"ตขี า้ เถอะ! ตขี า้ แทน พวกเขาไมไ่ ดท้ ําอะไรผดิ !\" นางกม้ หน้าลงตดิ พนื พยายามโขกหวั ขอรอ้ งผคู้ นทา่ ทางน่า สมเพชยงิ นกั \"ลากนางออกไป\" เสยี งหนึงสงั ขนึ กอ่ นทหี ลวิ จา้ วเว่ยจะถกู ลากปีกออกไปจากอาราม นางพยายามดนิ รนขดั ขนื พยายามมองคนในอารามเป็น ครงั สดุ ทา้ ย ...นางยงั ไดเ้ หน็ รอยยมิ ของเขาทงั เลอื ดอาบชดุ หลวิ เฉยี นกบั หลวิ จา้ วอวนี งั รอนางอยใู่ นรถมา้ ทนั ทที เี หน็ บดิ าแมว้ ่าในใจจะชงิ ชงั เพยี งใดนางกย็ งั อยากจะออ้ นวอน เพอื คนในอาราม \"บดิ าไดโ้ ปรดชว่ ยพวกเขาดว้ ย! บดิ าพวกเขาไมไ่ ดท้ ําสงิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 1 5 ใดผดิ ! หากจะลงโทษกล็ งโทษขา้ แทนเถอะ บดิ าไดโ้ ปรด ชว่ ยขา้ สกั ครงั เถอะ!\" นางโขกหวั ใหห้ ลวิ เฉยี นจนเลอื ดชุม่ แมแ้ ต่หลวิ จา้ วอวนี างกไ็ มส่ นศกั ดศิ รเี ลอื กจะเอ่ยปาก ขอรอ้ งเชน่ กนั \"จา้ วอวลี ะเวน้ พวกเขาเถอะ เจา้ จะฆา่ ขา้ กไ็ ด้ แต่ปลอ่ ย พวกเขาไปเถอะ\" นางพราํ ออ้ นวอนจะฟังไมไ่ ดศ้ พั ท์ แต่ คาํ ตอบทไี ดร้ บั คอื แววตารําคาญใจของหลวิ เฉยี นกบั แวว ตาเหยยี ดหยนั ของหลวิ จา้ วอวี หลวิ จา้ วเว่ยในใจสะทา้ น พยายามกุมทอ้ งโตของตวั เองลุก ขนึ แตส่ ายตากเ็ หลอื บไปเหน็ คนเรยี งแถวขนถงั นํามนั วงิ เขา้ ไปในอาราม \"นนั มนั ... นนั มนั \" เสยี งของนางตะกุกตะกกั หญงิ สาวหนั ไปหาคําตอบจากหลวิ จา้ วอวกี บั หลวิ เฉยี น แตใ่ นใจนาง นกึ รไู้ ดเ้ อง \"ไมน่ ะ! ไมน่ ะ อยา่ เผานะ!' \"ทาํ ใหน้ างหุบปากสิ น่ารําคาญจรงิ \" หลวิ จา้ วอวสี งั หลงั จากนนั กม็ คี นมากดจา้ วเว่ยลงกบั พนื เอาผา้ ยดั ปาก นางและมดั ปากไวท้ าํ ใหน้ างสง่ เสยี งไมไ่ ด้ ไดแ้ ต่ดนิ รน มองไปทางประตอู ารามอยา่ งสดุ แรงเกดิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 1 6 นางกลวั จบั ใจ กลวั เสยี ยงิ กวา่ ตอนทถี ูกขม่ ขนื กลวั กวา่ ตอนหนโี จรป่า กลวั กวา่ ตอนถูกขบั ออกจากถงเยยี น กลวั กวา่ ตอนถูกบดิ าจบั ขงั กลวั กว่าตอนถูกฮอ่ งเตส้ งั ขงั นางในคกุ กลวั กวา่ ตอนถูกโทษโบย นางกลวั กว่าตอนไหนๆ ในชวี ติ ทผี า่ นมา หญงิ สาวไมไ่ ดก้ ลวั ตวั เองจะตาย แตน่ างกลวั จะทําใหผ้ อู้ นื ตายเพราะนาง \"เหน็ เมอื ครเู่ จา้ ขอรอ้ งขา้ ขา้ กใ็ จด\"ี หลวิ จา้ วอวกี า้ วลงจาก รถมา้ แลว้ จกิ ผมนางจนหน้าหงาย \"ขา้ จะใหเ้ จา้ ไดอ้ ยสู่ ง่ ดวงวญิ ญาณของพวกมนั กแ็ ลว้ กนั \" ในคอหลวิ จา้ วเว่ยกรดี รอ้ งคาํ วา่ ไมค่ รงั แลว้ ครงั เลา่ นาง สะบดั หน้าไปมาอยา่ งบา้ คลงั แต่กไ็ ดย้ นิ เพยี งเสยี งหวั เราะ สะใจของจา้ วอวี \"ทาํ หน้าอยา่ งนันคอื อะไร อยากใหข้ า้ ชว่ ยชวี ติ พวกเขา หรอื ?\" แมจ้ ะเป็นคาํ พดู ประชดแตจ่ า้ วเวย่ กย็ งั พยกั หน้า แรงๆ \"ขา้ เองกอ็ ยากชว่ ย แตน่ ีเป็นราชโองการ ฮอ่ งเตท้ รง รงั เกยี จอารามแหง่ นี รงั เกยี จพวกมารศาสนาพวกนีจบั ใจ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 1 7 ทรงตอ้ งการกวาดลา้ งพวกพระชวั ใหห้ มดจากแผน่ ดนิ ขา้ หรอื จะกลา้ ขดั ราชโองการ\" ไดย้ นิ เชน่ นนั นยั น์ตาหลวิ จา้ วเวย่ กห็ ลงั เลอื ด หากเป็นราช โองการพวกคนในอารามคงไมเ่ หลอื ทางรอดแน่แลว้ ทงั ทพี วกเขาไมไ่ ดท้ าํ สงิ ใดผดิ ! ควนั ไฟลอยสงู ขนึ จากดา้ นในอาราม จา้ วเวย่ ไดย้ นิ เสยี ง กรดี รอ้ งดงั ออกมาพรอ้ มกบั พวกชาวบา้ นทแี หก่ นั หลบ ออกจากในอารามหลงั จากจดุ ไฟจนทวั เพราะใชน้ ํามนั ชว่ ยเผา ทาํ ใหไ้ ฟลุกไหมอ้ ยา่ งรวดเรว็ เปลวไฟโหมสงู จนทอ้ งฟ้าตรงนนั แดงฉาน เสยี งกรดี รอ้ งทรมานของคนในอารามยงั ดงั ไมข่ าด หลวิ จา้ วเวย่ หลงั นําตาไมห่ ยดุ นางฉวยโอกาสตอนทคี นเฝ้า หละหลวมพารา่ งอยุ้ อา้ ยของตวั เองวงิ เขา้ ไปในอาราม นางไดเ้ หน็ พวกเขาถูกลอ้ มอยใู่ นกองเพลงิ กรดี รอ้ ง สุดเสยี งอยา่ งทุกขท์ รมาน หลวิ จา้ วเวย่ คดิ จะรว่ มเป็นรว่ ม ตายกบั พวกเขาแต่ถูกลากออกไปอกี ครงั หลวิ จา้ วอวมี องสภาพน่าสมเพชของพสี าวต่างมารดาแลว้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 1 8 ถุยนําลายลงพนื นางเงยหน้าชนื ชมทอ้ งฟ้าสชี าดแลว้ เอย่ \"หากจะโทษใครกโ็ ทษตวั เองเถอะพสี าว หากเจา้ ไมม่ า เหยยี บทนี ีมหี รอื พวกเขาจะตอ้ งตายอนาถเชน่ นี หากไม่ พวั พนั กบั เจา้ จะตอ้ งมวี นั นหี รอื \" ในใจของหลวิ จา้ วเว่ยกําลงั หลงั เลอื ด คาํ พูดทมิ แทงพวก นนั เสยี งดา่ ทอสาปแชง่ ใหต้ กนกหมกไหมข้ องชาวบา้ น เสยี งกรดี รอ้ งของชวี ติ ของคนดา้ นใน กรี อ้ ยกพี นั ชาตนิ างกจ็ ะใหพ้ วกมนั ชดใช!้ หญงิ สาวนงั อยตู่ รงนนั ไมย่ อมลกุ ไปไหน แมผ้ คู้ นจะแยก ยา้ ยลงเขาไปแลว้ หลวิ จา้ วเวย่ คลา้ ยคนสญู วณิ ญาณ นางมองอารามทแี ปล เปลยี นเป็นซากไมส้ ดี าํ โดยไมล่ ะสายตา หลวิ จา้ วอวเี หน็ ทา่ ทางน่าเวทนานันแลว้ กก็ ลา่ วคลา้ ยมี นําใจ \"ในเมอื ขา้ บอกแลว้ จะใหเ้ จา้ ไดอ้ ยสู่ ง่ วญิ ญาณ เชน่ นนั กอ็ ยทู่ นี ีไปจนไฟมอดเถอะ ...พวกเจา้ คุมตวั นางไว้ ใหด้ ี ไฟดบั หมดเมอื ไหรใ่ หพ้ าไปทวี า่ การเมอื ง... ฮ่องเต้ อยากใหน้ างตายตอ่ หน้าทุกคน\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 1 9 \"ขอรบั หวางเฟย\" * หลวิ จา้ วเว่ยสะดงุ้ เฮอื กตนื ขนึ มาบนเตยี ง บนใบหน้าของ นางยงั มคี ราบนําตาอยู่ หญงิ สาวยกมอื ขนึ เชด็ หน้าลวกๆ พบวา่ ในลาํ คอแหง้ ผาก จนกระหาย นางจงึ ลุกขนึ ไปรนิ นําชาดมื จา้ วเวย่ นังนิงอยใู่ นหอ้ งนอน ยามนฟี ้ายงั ไมส่ วา่ ง พวก บ่าวไพรก่ ย็ งั อยใู่ นหว้ งนิทรา แต่ตวั นางไมอ่ าจขม่ ตาหลบั ไดอ้ กี แลว้ เนียเถยี นชงิ ... ไตซ้ อื เลยี งเหลยี ง... นางมนั ใจวา่ จาํ คนไมผ่ ดิ ตอ่ ใหเ้ หน็ แค่เงาของเขานางกจ็ ํา ได้ ภาพของเขาสลกั อยใู่ นจติ วญิ ญาณของนาง ดงั นนั นี ไมใ่ ชค่ นหน้าเหมอื นแตเ่ ป็นคนเดยี วกนั แน่ เลยี งเหลยี งเป็นนามทางธรรม นางไมเ่ คยรชู้ อื แซข่ องไตซ้ ื อกอ่ นบวช เพราะปกตเิ วลาคุยกนั มแี ต่ธรรมะหรอื สอนวธิ ี ใหน้ างเอาตวั รอดไดใ้ นสภาพอตั คตั ไมเ่ คยถามถงึ ประวตั ิ ความเป็นมาของกนั เลยแมแ้ ตน่ ้อย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 2 0 หลวิ จา้ วเวย่ คดิ ไมต่ ก ไมเ่ ขา้ ใจว่าเหตุใดเขาถงึ มาอยทู่ นี ี ไมไ่ ดอ้ ยทู่ อี าราม คนของอาหนิงทขี นของไปสง่ ทอี ารามแจง้ กบั นางวา่ เจา้ อารามเป็นผรู้ บั คราแรกนางคดิ ว่าเป็นไตซ้ อื เลยี งเหลยี ง แต่ยามนีคงคดิ ผดิ ไป ดจู ากผมยาวของเขา เขาอาจจะไม่ เคยบวช... หรอื ไมก่ ล็ าสกึ ออกมานานหลายปีแลว้ หากภพนเี ป็นไปตามวงลอ้ เดมิ เหตุใดเขาถงึ ไมเ่ หมอื นเดมิ เล่า หรอื เขา... หลวิ จา้ วเว่ยไมก่ ลา้ คดิ ตอ่ นางลบู หน้าตวั เองพลางนกึ ถงึ เนยี เถยี นชงิ ทยี ามนีเป็นถงึ จว้ งหยวนคนดงั ของเมอื ง หลวง \"ขา้ จะปลอ่ ยใหเ้ ขาถูกมว้ นเขา้ มาดว้ ยไมไ่ ด\"้ หญงิ สาว กล่าวกบั ตวั เอง นางจะไมย่ อมใหพ้ ายเุ พลงิ แคน้ ของนางกระทบกบั ผชู้ าย คนนี ใตห้ ลา้ นีหากมใี ครสกั คนทนี างอยากปกป้องทสี ดุ ยอ่ มตอ้ งเป็นเขา ชาตกิ ่อนนางทาํ ใหเ้ ขาตายไมพ่ อ ยงั ทาํ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 2 1 ใหช้ อื เสยี งของเขาเสอื มเสยี ไปชวั ลกู ชวั หลาน ชาตนิ นี าง ไมม่ วี นั ยอมใหเ้ ป็นเชน่ นนั อกี แมจ้ ะแลกดว้ ยชวี ติ ของนาง นางกย็ นิ ดี เมอื นกึ ภาพของไตซ้ อื เลยี งเหลยี งยามทถี ูกโบยอยหู่ น้า อารามกท็ าํ ใหจ้ มกู ของหลวิ จา้ วเวย่ รอ้ นขนึ มา แมแ้ ต่ยาม นนั เขายงั ไมค่ ดิ กน่ ดา่ สาปแชง่ ทนี างนําพาหายนะมาสเู่ ขา หลวิ จา้ วเว่ยรสู้ กึ เป็นสขุ ทไี ดพ้ บเขา รสู้ กึ ดใี จทเี ขาเลอื ก ทางเดนิ เชน่ ปถุ ชุ นเพราะไมอ่ ยากคดิ ถงึ ยามทเี ขาตอ้ ง ลาํ บากอยทู่ อี ารามกอ่ นทนี างจะกลบั มา นางดใี จทไี ดพ้ บ สงิ ยดึ เหนียวจติ ใจตวั เองอกี ครงั แตน่ างหดหใู่ จ มอื นขี องนางเปือนเลอื ดเสยี แลว้ ... นางไมใ่ ชห่ ลวิ จา้ วเว่ย คนนนั ทเี ขาพยายามพราํ สอนขดั เกลาใหน้ างละวาง ความคดิ ชวั ลง นางบาปหนาเกนิ กวา่ จะพาตวั เองไป ปรากฎตรงหน้าเขา นางไมอ่ ยากทาํ ใหเ้ ขาผดิ หวงั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 2 2 ...ชายทสี งู สง่ ยงิ กวา่ ใครในใจของนาง น่าเสยี ดายทชี าตนิ นี างเลอื กเดนิ ทางทปี ดู ว้ ยเลอื ดเสยี แลว้ น่าเสยี ดาย... * \"คุณหนูชอบสนี ําเงนิ หรอื เจา้ คะ?\" อาหนงิ ทมี องหลวิ จา้ ว เว่ยแตง่ ตวั อยถู่ ามขนึ ยามนีเหลา่ สาวใชก้ าํ ลงั ชว่ ยกนั ทาํ ผมใหห้ ญงิ สาวเพอื เตรยี มออกไปงานเลยี งนําชาทจี วน โตว้ อ๋อง \"เจา้ ไมค่ ดิ วา่ มนั เขา้ กบั ขา้ ทสี ุดหรอื ?\" หลวิ จา่ วเวย่ ยมิ ให้ อาหนิงผา่ นกระจก วนั นีนางสวมชุดสนี ําเงนิ ตดั ขาว ลาย ปักเป็นภาพเมฆมงคลสลบั กบั ดอกไม้ นับว่างดงามมาก \"เขา้ สเิ จา้ คะ อยา่ งคุณหนูไมว่ า่ สไี หนกเ็ ขา้ ทงั นนั เจา้ ค่ะ\" อาหนิงรบี เอ่ยประจบ มฝี ่ถู นดั แตง่ หน้าทาํ ผมเพราะอาชพี เกา่ นางจงึ รบั หน้าที ทาํ ผมใหจ้ า้ วเวย่ พอไดย้ นิ อาหนิงปากหวานเชน่ นนั นางก็ พดู บา้ ง \"ผมคณุ หนูงามนกั เจา้ ค่ะ แตล่ ะเสน้ ราวกบั ไหม เนือด\"ี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 2 3 \"ผวิ คุณหนูสเิ ป็นเลศิ กว่าใคร ขาวกระจา่ งไรไ้ ฝฝ้าราคี สตรใี ดในถงเยยี นเหน็ ยอ่ มตอ้ งอจิ ฉาคณุ หนูของบา่ วแน่\" อาเจนิ รบี กลา่ วเยนิ ยอบา้ ง จา้ วเว่ยหวั เราะในลาํ คอ นางมองตวั เองในกระจกอยา่ งพงึ ใจกอ่ นจะลุกขนึ สงั ใหท้ กุ คนเตรยี มตวั \"งานในวนั นีหากไมเ่ ลน่ งานขา้ ตรงๆ กค็ งเป็นพวกเจา้ ทจี ะ ถกู ใชเ้ ป็นหมาก ไมว่ า่ ทาํ สงิ ใดใหม้ สี ตริ คู้ ดิ ไว้ ระวงั ตวั ให้ มาก\" \"เจา้ ค่ะคุณหนู\" \"ไปกนั เถอะ\" รถมา้ ของจวนหลวิ จอดเตรยี มอยหู่ น้าประตจู วนแลว้ ตอน ทหี ลวิ จา้ วเวย่ ไปถงึ กเ็ หน็ หลวิ จา้ วอวกี บั หลวิ หว่านอยี นื รอ อยแู่ ลว้ หลวิ จา้ วอวสี วมชดุ สเี หลอื งออ่ น ดสู ดใสสมกบั เป็นบปุ ผา แรกแยม้ แหง่ เมอื งหลวง ในขณะทหี ลวิ หว่านอเี ลอื กสวม ชดุ สชี มพู หลวิ หว่านอผี นู้ นี บั ว่ามใี บหนา้ งดงามมากในหมพู่ นี ้อง จะ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 2 4 เป็นรองเพยี งหลวิ จา้ วเวย่ เทา่ นนั แตท่ เี หนือกวา่ คอื ฝีมอื ความสามารถ นางมคี วามมงุ่ มนั อยากยกฐานะตนเองจงึ พากเพยี รฝึกศาสตรศ์ ลิ ป์ จนเป็นเลศิ ในทกุ ดา้ น เสยี ดายก็ แตฐ่ านะลกู อนุทรี งั นางทาํ ใหไ้ มอ่ าจออกจากจวนได้ โดยงา่ ย ไมก่ เี ดอื นกอ่ นหลวิ หวา่ นอเี พงิ พน้ พธิ ปี ักปิน นบั ว่าจากนี สามารถตดิ ตามออกงานไดแ้ ลว้ \"พใี หญท่ ่านงดงามเหลอื เกนิ เจา้ คะ่ \" หลวิ หวา่ นอยี มิ กวา้ ง เอย่ ชมนางเสยี งดงั ทนั ทที หี ลวิ จา้ วเว่ยเดนิ เขา้ ไปใกล้ ดูกร็ ู้ ว่าคดิ จะใชน้ างขม่ หลวิ จา้ วอวี \"น้องหา้ กง็ ดงามแปลกตานัก เชน่ นีสนิ ะ พน้ วยั ปักปิน นบั เป็นสาวแลว้ \" หลวิ จา้ วเวย่ กวาดสายตามองนางแลว้ เอ่ยชม \"เป็นสาวอะไรกนั เจา้ คะ น้องยงั ไมเ่ หน็ รสู้ กึ เลย\" หลวิ หว่านอดี เู ขนิ อายกบั คาํ ชม หลวิ จา้ วอวมี องสองพนี ้องชมกนั ไปกนั มาแลว้ แคน่ หวั เราะ หึ คราวแรกอยากสอดปากกระแนะกระแหนสกั หลายคํา แตน่ ึกขนึ ไดว้ า่ วนั นีเตรยี มวางกบั ดกั หลวิ จา้ วเว่ยเอาไว้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 2 5 แลว้ จงึ เลอื กจะอดกลนั เอาไว้ ไมน่ านหลวิ อนั หลนิ กม็ าถงึ น้องสผี นู้ ีสวมชดุ สแี ดงออ่ น นบั วา่ น่ามองใชไ้ ด้ หลวิ เฉยี นอาจจะไมใ่ ช่พ่อทดี อี ะไร แตอ่ ยา่ งหนึงทจี า้ ว เวย่ ตระหนักคอื ไมม่ ลี กู คนไหนของหลวิ เฉยี นทอี ปั ลกั ษณ์ เลย \"มากนั ครบแลว้ กข็ นึ รถเถอะ เดยี วจะสายเอา\" เจนิ ฮยุ่ เหมยมาถงึ กบ็ อกใหล้ กู ๆ ขนึ รถ นางเป็นคนถอื เทยี บจงึ นงั รถมา้ คนั แรกไปกบั หลวิ จา้ วอวี สว่ นลกู เลยี งคนอนื นงั แยกกนั ไปคนละคนั กอ่ นจะมงุ่ หน้าสงู่ านเลยี ง โต้วอ๋องเป็นพระอนุชาในอดตี ฮอ่ งเต้ แตไ่ หนแต่ไรมี ชอื เสยี งเรอื งความเสเพล เจา้ สาํ ราญ ยามแตง่ พระชายา พระชายาของเขากม็ นี สิ ยั รกั ความครกึ ครนื เรยี กว่าสอง สามภี รรยาเขา้ กนั ดเี ป็นปีเป็นขลยุ่ ยามนีทอ้ งพระคลงั มเี งนิ หรอ่ ยหรอ แต่เชอื พระวงศก์ บั ขนุ นางยงั คงจดั งานเลยี งสงั สรรคก์ นั ไมข่ าด ชา่ งน่าปวดใจ แทนฮอ่ งเตแ้ ท้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 2 6 นงั รถกนั ไปพกั ใหญก่ ม็ าถงึ จวนขนาดมหมึ าของโตว้ อ๋อง ภายในจวนรม่ รนื ดว้ ยดอกไมน้ านาพนั ธทุ์ แี ขง่ กนั ออกดอก ทาํ ใหภ้ ายในจวนอากาศดอี ยา่ งยงิ พอมาถงึ พอ่ บา้ นของจวนกร็ บี ออกมาตอ้ นรบั พวกนางแลว้ เชญิ ไปทสี วนดา้ นใน ระหวา่ งทางนบั วา่ ไดเ้ หน็ ความ ยงิ ใหญ่อลงั การของจวนจนทาํ ใหร้ สู้ กึ อจิ ฉาจรงิ ๆ พระชายาโตว้ อ๋องชนื ชอบการโออ้ วด เดาวา่ แมแ้ ต่ เสน้ ทางทแี ขกจะเดนิ ผา่ นนี พระชายากค็ ดิ เอาไวแ้ ลว้ ว่าจะ ใหแ้ ขกพบเหน็ สงิ ใดเพอื จะไดใ้ หห้ น้านางมากขนึ อกี เมอื ไปถงึ สวนดา้ นใน พระชายาโตว้ อ๋องกย็ นื ต้อนรบั แขก อยู่ เจนิ ฮุย่ เหมยรบี นําเดก็ ๆ ไปคํานบั นางพรอ้ มกลา่ ว ทกั ทายกนั พอเป็นพธิ เี พราะยงั มแี ขกเขา้ มาไมข่ าดสาย ในงานมที งั ชายทงั หญงิ ไมไ่ ดแ้ บง่ แยกเดด็ ขาด เพยี งแต่ แยกโต๊ะนงั ออกเป็นสองฝังเทา่ นนั หลวิ จา้ วอวเี มอื มาถงึ ก็ แยกไปหากลมุ่ เพอื น หลวิ หว่านอนี นั แมไ้ มเ่ คยออกงาน แตน่ บั วา่ รคู้ วาม นางมองหาคนทคี ดิ ว่าพอจะคยุ ดว้ ยได้ แลว้ เขา้ ไปทกั ทาย หลวิ อนั หลนิ มญี าตมิ าจากสกุลเมงิ อยู่ แลว้ จงึ เดนิ ไปรวมกลมุ่ ดว้ ย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 2 7 หลวิ จา้ วเวย่ ยนื นิงอยคู่ รหู่ นึงกอ่ นจะไดย้ นิ เสยี ง \"หลวิ จา้ ว เว่ย ทางนี!\" เสยี งเรยี กแลดเู กยี จครา้ นนนั ทาํ ใหจ้ า้ วเวย่ อมยมิ คนเรยี ก คอื หญงิ สาวรนุ่ ราวคราวเดยี วกบั จา้ วเว่ย นามวา่ อูถ๋ งิ นางเป็นสหายรว่ มงานเลยี งของจา้ วเว่ยมาตงั แตไ่ หนแตไ่ ร อู๋ถงิ เป็นบุตรขี องราชครฝู ่ายปกครอง หรอื ตาํ แหน่งจรงิ ๆ คอื ราชฑตู ของฝ่าบาท มารดานางเป็นชาวเผา่ ทางตอน เหนือ ยามเมอื แต่งเขา้ มาอยใู่ นถงเยยี นนบั วา่ ชวี ติ ลําบาก อยไู่ มน่ ้อยเพราะชนชนั สงู ในถงเยยี นไมย่ อมคบคา้ สมาคม ดว้ ย ตวั บตุ รสาวเองกย็ งิ ลาํ บากยามตอ้ งออกงาน อู๋ถงิ กบั หลวิ จา้ วเวย่ ไมน่ ับวา่ เป็นสหายรใู้ จกนั ในยามปกติ แตใ่ นงานเลยี งทเี หลา่ คณุ หนูทงั หลายเตรยี มตวั มาเพอื ประชนั ขนั แขง่ นบั วา่ สตรสี องนางทไี มส่ นโลกนีนบั ว่าเขา้ กนั ดเี ป็นปีเป็นขลยุ่ เวลาผอู้ นื เรมิ ชงิ ความโดดเดน่ พวกนางกจ็ ะปลกี วเิ วกมา อยหู่ างแถว คอยดมื กนิ รว่ มกนั เงยี บๆ ต่างรอเวลาเลกิ งานอยา่ งเกยี จครา้ น เป็นหนึงในทมี าของคํานนิ ทา ประเภททวี า่ จา้ วเวย่ หยงิ ยโสไมเ่ หน็ หวั ใคร เพราะตาม ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 2 8 งานเลยี งคนเดยี วทนี างจะสนทนาดว้ ยกม็ แี ตอ่ ถู๋ งิ ผนู้ ี น่าเสยี ดายชาตกิ อ่ นนางกลบั ถงเยยี นชา้ ไป ยามนนั อูถ๋ ิ งถกู สง่ ไปแตง่ งานทหี นานหยางแลว้ ทาํ ใหไ้ มไ่ ดพ้ บกนั อกี เลย หลวิ จา้ วเวย่ ยกยมิ กวา้ งเตรยี มจะกา้ วเขา้ ไปหาอถู๋ งิ แต่ ระหว่างทางกลบั ไดย้ นิ บางอยา่ งเสยี กอ่ น \"เทพธดิ าอะไรกนั ... คนกช็ า่ งลมื กนั งา่ ย กอ่ นนางจากไป มใิ ชเ่ ฆยี นตบี า่ วในเรอื นจนตายหรอกรึ คนใจโหดเชน่ นี นบั วา่ เป็นเทพธดิ าได้ ขา้ กค็ งเป็นเทพเซยี นแลว้ ละ่ \" เสยี ง นนั พดู ไมเ่ บาเลย สตรที กี ลา่ วนนั ยนื ลอ้ มอยกู่ บั กลมุ่ คณุ หนูกลมุ่ ใหญ่ หลวิ จา้ วเว่ยหยุดเทา้ กอ่ นจะหนั ไปมองคนพดู อกี ฝ่ายเอง กห็ นั มามองนางอยา่ งทา้ ทายเชน่ กนั \"สรา้ งภาพสงู สง่ แตเ่ บอื งหลงั เหมน็ โฉ่ ใครจะเชอื นางก็ เชอื ไป แตไ่ มใ่ ช่ขา้ แน่\" หลานไฉ่ซนิ กลา่ วอยา่ งแน่วแน่ นางชงิ ชงั หลวิ จา้ วเวย่ ชงิ ชงั ตงั แต่เรอื งความงาม ไปจนถงึ นิสยั ทา่ ทางของหลวิ จา้ วเว่ย ยงิ ปีกอ่ นตอนทมี เี รอื งกนั กลางตลาด นางถูกหลวิ จา้ วเวย่ ตบตอ่ หน้าผคู้ นไมน่ ้อยยงิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 2 9 ทาํ ใหน้ างเกลยี ดหลวิ จา้ วเว่ยเขา้ กระดกู ดาํ อาหนงิ ไมพ่ อใจทไี ดย้ นิ คนวา่ คณุ หนูทําทา่ จะเอย่ ปากแต่ อาเจนิ ดงึ นางหา้ มไว้ หลวิ จา้ วเวย่ กวาดตามองหลานไฉ่ซนิ ตงั แต่หวั จรดเทา้ นบั วา่ ใบหน้ารปู เมลด็ งานนั งดงามอยไู่ มน่ ้อย แตน่ ่า เสยี ดายทนี สิ ยั ใจคอของนางไมช่ วนชม แต่สตรเี ชน่ นีคงมี เขยี วเลบ็ ไมธ่ รรมดาถงึ ไดป้ ีนขนึ ไปยนื เหนอื ฝ่ายในได้ น่า นบั ถอื จรงิ ๆ โฉมสะคราญกระตุกยมิ แลว้ กา้ วผา่ นหลานไฉ่ซนิ ทจี งใจ เอ่ยวาจายุยงไปหาอูถ๋ งิ อยา่ งไมใ่ สใ่ จ ราวกบั สงิ ทอี กี ฝ่าย พดู นนั ไมเ่ กยี วขอ้ งกบั นาง หลวิ จา้ วอวที เี งยี หรู อฟังเรอื งสนุกกต็ อ้ งผดิ หวงั ในใจแอบ คดิ วา่ ถา้ หลวิ จา้ วเวย่ มปี ัญหากบั หลานไฉ่ซนิ เสยี ตงั แตเ่ รมิ งานนางกไ็ มต่ อ้ งเปลอื งแรงอะไรอกี แลว้ นกึ ไมถ่ งึ ว่าหลวิ จา้ วเวย่ จะนิงเฉยแลว้ ผา่ นไปแบบนนั หลวิ จา้ วเวย่ นงั ลงตรงขา้ มอู๋ถงิ ซงึ อกี ฝ่ายกร็ นิ ชาสง่ ให้ นางอยา่ งงา่ ยๆ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 3 0 \"สบายดนี ะ\" อู๋ถงิ ถามขนึ \"สบายดี เจา้ เล่า?\" \"เหมอื นเดมิ \" ต่างคนตา่ งจบั จอกชาขนึ จรดรมิ ฝีปาก คาํ สนทนาหยดุ ลงอยเู่ พยี งเท่านนั ราวกบั คนแปลกหน้า แต่ นบั ดทู วั ทงั งานหากจะมใี ครทพี วกนางสนทิ ใจทสี ดุ คงมแี ต่ คนทนี งั ตรงขา้ มกนั ยามนีเทา่ นนั \"คุณหนูคนเมอื ครพู่ ดู จาน่าชงั นัก\" มฝี ่แู อบกระซบิ เสยี ง เบาอยา่ งหงุดหงดิ อาหนิงเองกเ็ หน็ ดว้ ย จา้ วเว่ยทงั ฉวิ ทงั ขนั กอ่ นจะกลา่ วกบั สาวใช้ \"วนั นใี หพ้ วก เจา้ มากเ็ พอื จะไดเ้ รยี นรู้ การตดิ ตามสตรที งี ดงามจนคน อจิ ฉากนั ทวั อยา่ งขา้ กล็ าํ บากเชน่ นีแหละ\" \"ชา่ งกลา้ กล่าวนะ\" อู๋ถงิ แยกเขยี วราวกบั แขยงคาํ พูดนาง แตจ่ า้ วเว่ยกลบั หวั เราะรา่ \"หรอื ไมจ่ รงิ เลา่ แตไ่ หนแตไ่ รมาขา้ ไมเ่ คยยงุ่ กบั ผอู้ นื แต่ ผอู้ นื มายงุ่ กบั ขา้ ไมห่ ยดุ ไมใ่ ชเ่ พราะขา้ งามจนพวกนาง อจิ ฉาหรอื ?\" อ๋ถู งิ สา่ ยหน้าระอาใจ เรอื งความงามใครจะสสู้ หายผนู้ ี แต่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 3 1 เรอื งเชน่ นีปกตติ อ้ งใหผ้ อู้ นื กลา่ วชมมใิ ช่หรอื นางกลา่ ว เอาเองเช่นนีชา่ งประหลาดนัก \"ยามนีเป็นทงั เทพธดิ ากองทพั แลว้ กเ็ ซยี นบุปผา ยงั จะ งามอกี แคไ่ หนเลา่ \" อูถ๋ งิ จบิ ชาเอย่ ถามอยา่ งนกึ สนุก \"เจา้ ไมร่ หู้ รอก\" จา้ วเว่ยยมิ แยม้ หนั ไปสบตากบั อถู๋ งิ แลว้ หวั เราะออกมาพรอ้ มกนั ราวกบั ในสวนนันมแี ตพ่ วกนาง สองสาวนงั จบิ ชาอยเู่ ชน่ นนั อกี ครหู่ นึงงวิ บนเวทเี ตรยี มจะ เรมิ เล่น เหลา่ ฮหู ยนิ สกุลต่างๆ จะชมงวิ เป็นเพอื นพระ ชายาโตว้ อ๋อง แตใ่ นเวลานนี บั เป็นโอกาสของหนุ่มสาวที ตดิ ตามมา เพราะสว่ นใหญจ่ ะแยกตวั ออกไปเดนิ เลน่ ใน สวน นบั เป็นชว่ งทเี ปิดโอกาสใหค้ นหนุ่มคนสาวไดพ้ บ หน้ากนั โดยทเี หลา่ ฮหู ยนิ จะเอาหไู ปนาเอาตาไปไร่ หลวิ จา้ วเว่ยและอู๋ถงิ เองกร็ ธู้ รรมเนยี ม เหลา่ ฮหู ยนิ ดงู วิ เหลา่ คุณหนูชมดอกไม้ พวกนางหยดั ตวั ลุกขนึ เตรยี มจะ ออกไปเดนิ ชมสวนเชน่ เดยี วกบั คุณหนูคนอนื ๆ แต่กอ่ นจะ ออกไปเสยี งขานของขนั ทกี ด็ งั ขนึ \"อนั อ๋องเสดจ็ \" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 3 2 อ๋ถู งิ หนั มาเลกิ ควิ มองหลวิ จา้ วเว่ย ในขณะทหี ญงิ สาวยก มมุ ปากเอ่ยอยา่ งเสแสรง้ \"ยอดรกั ของขา้ มาแลว้ \" อ๋ถู งิ พ่นลมหายใจอยา่ งนึกขนั เสยี งหวานขานเรยี กว่ายอด รกั แต่สหี น้านางราวกบั พบเจอขอทานกไ็ มป่ าน \"ขา้ นําไปกอ่ นแลว้ กนั \" นางกลา่ วแลว้ นําสาวใชข้ องตน ออกเดนิ ไป ทงิ หลวิ จา้ วเวย่ เอาไวท้ เี ดมิ หญงิ สาวมองชายหนุ่มทกี า้ วลงบนั ใดมาทสี วน เขาสวม ชุดสนี ําตาลขลบิ ทอง ดหู รหู ราและสงา่ งามสมฐานะอยไู่ ม่ น้อย อนั อ๋องมใี บหน้าออ่ นเยาว์ ทงั ยงั มที ่าทางเป็นกนั เอง ขเี ล่น ไมถ่ อื ตวั แต่กย็ งั คงกลนิ อายของบณั ฑติ ผมู้ คี วามรู้ ไมต่ ่างจากฮ่องเตอ้ ู่เหอตี พระชายาโตว้ อ๋องเขา้ ไปทกั ทายเขากอ่ นจะเชญิ ใหเ้ ขา เทยี วชมสวนตามสะดวกกอ่ นจะเรมิ ชมิ ชาทหี ลงั ทนั ทที กี า้ วเขา้ มาในสวนอเู่ หวนิ ซวนกม็ องหาหลวิ จา้ วอวี สองเดอื นมานเี ขาอาสาไปราชการทางเหนือเพงิ จะกลบั มา ถงเยยี นไมก่ วี นั ดงั นนั จงึ คดิ ถงึ คนรกั จบั ใจ เขาซอื หาของ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 3 3 ฝากมาใหห้ ลวิ จา้ วอวไี มน่ ้อยคดิ หวงั วา่ คนรกั จะชอบ ทนั ทที ไี ดเ้ หน็ บุปผาแรกแยม้ ในชุดสเี หลอื งออ่ นยนื อยู่ ลาํ พงั ทา่ มกลางดงดอกไม้ ชายหนุ่มกแ็ ทบขม่ รอยยมิ ไม่ อยู่ คดิ จะเขา้ ไปทกั ทายนางใหส้ มกบั ความคดิ คาํ นงึ โดย ไมร่ งั รอ รา่ งสงู กา้ วเขา้ ไปหาหลวิ จา้ วอวที นั ที แตก่ อ่ นทจี ะไปถงึ กลบั มคี นกา้ วขนึ มาขวางระหวา่ งคนทงั คทู่ าํ ใหอ้ ู่เหวนิ ซวน ชะงกั แมแ้ ตร่ อยยมิ ของหลวิ จา้ วอวกี แ็ ขง็ คา้ ง หญงิ สาวตรงหน้ายอบกายถวายคาํ นบั อนั อ๋องตาม มารยาทกอ่ นจะเงยหน้าขนึ สบตาเขา แววตาขดั ใจของอนั อ๋องถกู เปลยี นเป็นเรยี บนิงทนั ทเี พอื กลบเกลอื นเจตนา \"หลวิ จา้ วเว่ยถวายพระพรเพคะ\" รมิ ฝีปากสชี าดกลา่ ว อยา่ งชดั เจน อนั อ๋องรูส้ กึ กระอกั กระอ่อนทนั ที ยงิ เหน็ สหี น้าคลา้ ยจะ รอ้ งไหข้ องหลวิ จา้ วอวยี งิ ทาํ ตวั ไมถ่ กู แตเ่ ขากไ็ มอ่ าจสลดั สตรตี รงหน้าทงิ ได้ อยา่ งไรเสยี นางกเ็ ป็นเจา้ ของราช โองการสมรสทเี สดจ็ พ่อมอบใหเ้ ขา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 3 4 \"ไมพ่ บกนั นาน\" ใบหน้าของนางงดงามเป็นหนึงสมคําราํ ลอื แตอ่ ่เู หวนิ ซวนไมช่ อบคนทงี ดงามจนดอู นั ตรายเชน่ นี ในขณะทบี รุ ุษทงั หลายอจิ ฉาเขาทไี ดย้ นื เคยี งสตรที งี าม เป็นอนั ดบั หนึงของถงเยยี น แตใ่ จเขากลบั นิงสงบไร้ ระลอกคลนื แมแ้ ตน่ ้อย ยงิ หลวิ จา้ วอวเี คยกลา่ วถงึ นสิ ยั ใจ คอของคหู่ มนั ผนู้ ีใหเ้ ขาฟังอยหู่ ลายคาํ เช่นนนั เขากย็ งิ รกั นางไมล่ ง \"ทา่ นอ๋องสบายดหี รอื ไมเ่ พคะ?\" หลวิ จา้ วเว่ยเอย่ ถาม อยา่ งสาํ รวม หางตานางเหน็ หลวิ จา้ วอวลี อบเดนิ หนีไป แลว้ กใ็ หร้ สู้ กึ ขบขนั ในใจ \"สบายดี เจา้ เลา่ สบายดหี รอื ไม?่ \" \"หมอ่ มฉนั สบายด.ี .. จากถงเยยี นไปนานทาํ ใหไ้ มไ่ ดพ้ บ ทา่ นออ๋ ง อยา่ งไรเดนิ เล่นเป็นเพอื นหมอ่ มฉนั หน่อยได้ หรอื ไมเ่ พคะ?\" หากเป็นสตรอี นื เรอื งนีอาจไมเ่ หมาะสม แตห่ ลวิ จา้ วเว่ยกบั อนั ออ๋ งเป็นคหู่ มนั กนั ตงั แต่ยงั เดก็ ดงั นนั การพบปะพดู คยุ กนั นบั วา่ ไมเ่ กนิ เลยผดิ มารยาท อูเ่ หวนิ ซวนแมใ้ จจะอยากตามหลวิ จา้ วอวไี ปแต่เขายงั ต้อง รกั ษามารยาท ไมอ่ าจหกั หน้าหลวิ จา้ วเวย่ ตงั แตแ่ รก ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 3 5 เพราะหวงั ทาํ ใหน้ างตายใจ วนั หน้าหากคดิ หาทางกาํ จดั จะไดง้ า่ ยขนึ ดงั นนั จงึ พยกั หน้าเดนิ เคยี งคนู่ างไปในสวน \"พวกเจา้ ไปรอขา้ ในงานเถอะ\" หลวิ จา้ วเวย่ สงั มฝี ่กู บั อา หนิง ใหเ้ หลอื แคอ่ าเจนิ ตามรบั ใชค้ นเดยี ว อนั อ๋องกห็ นั ไป สงั ใหบ้ ่าวรงั ฝีเทา้ เชน่ กนั สองหนุ่มสาวทมี วี าสนาสมรสเดนิ เคยี งกนั คนหนึงรปู งาม ทงั ยงั สงู ศกั ดิ อกี คนงดงามเป็นเลศิ ใครพบเหน็ กใ็ หร้ สู้ กึ คนั ยุบยบิ ในใจ แต่เหลา่ คนทอี จิ ฉารษิ ยานนั ไหนเลยจะรู้ วา่ ในความคดิ ของทงั คกู่ าํ ลงั คดิ หาํ หนั กนั อยา่ งไมเ่ หลอื ชนิ ดี อนั อ๋องกาํ ลงั คดิ หาสารพดั วธิ ใี หฮ้ อ่ งเตย้ กเลกิ ราชโองการ และใหส้ ตรนี ่ารงั เกยี จผนู้ ีชดใชท้ รี งั แกคนรกั ของเขา สว่ น หลวิ จา้ วเว่ยกาํ ลงั คดิ วา่ หากนางมโี อกาสไดฆ้ า่ อู่เหวนิ ซวน นางจะเรมิ เชอื ดเขาจากตรงไหน บนใบหน้าประดบั ยมิ กลา่ วถามไถ่สารทกุ ขส์ ขุ ดบิ ราวกบั หว่ งหากนั มานาน แตใ่ นใจกลบั ถอื มดี เตรยี มจะเชอื ดเฉอื น กนั ไมต่ ายไมเ่ ลกิ รา หลวิ จา้ วอวมี องคนทงั คเู่ ดนิ เคยี งกนั ไปในสวนแลว้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 3 6 อยากจะกรดี ใหล้ นั นางเกลยี ดหลวิ จา้ วเว่ยจนอยากจะฉกี ทงึ อกี ฝ่ายจนเป็นชนิ ๆ หญงิ สาวทนดอู ยไู่ ดไ้ มน่ านกร็ บี กลบั ไปหาท่านป้าหรอื ฮูหยนิ สกุลเจนิ ทมี างานคราวนี ดว้ ย อยา่ งไรวนั นีกต็ อ้ งทาํ ใหห้ ลวิ จา้ วเว่ยเสยี ชอื บา้ ง ไมเ่ ชน่ นนั นางคงอยไู่ มเ่ ป็นสขุ แน่ * ยามทงี วิ จบหลวิ จา้ วเวย่ กบั อู่เหวนิ ซวนกเ็ ดนิ รอบสวน พอดี นางนกึ นับถอื หน้ากากอบอุ่นอ่อนโยนของคหู่ มนั ผนู้ ี จนอยากจะคํานบั เขาจรงิ ๆ ไมว่ า่ จะชาตไิ หนๆ อ่เู หวนิ ซวนกย็ งั เลน่ ละครไดอ้ ยา่ ง แนบเนยี น สมกบั เป็นศตั รหู มายเลขหนึงของนาง หญงิ สาวมองดรู อยยมิ ละไมของเขา นึกหวนไปถงึ ชาตกิ อ่ นทนี างเฝ้ารกั ษาตวั เพอื เขา นึกถงึ ยามทนี างคอยคดิ เป็นหว่ งเป็นใยเขา นึกถงึ ตอนทนี างใหเ้ กยี รตเิ ขา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 3 7 แลว้ นึกถงึ ผลลพั ธท์ นี างไดร้ บั ตอบแทน คหู่ มนั คหู่ มายงนั หรอื ชาตนิ ีคงกลายเป็นศตั รคู อู่ าฆาตกนั มากกว่า หากนางไมไ่ ดเ้ หน็ อูเ่ หวนิ ซวนจนตรอก นางคง ตายตาไมห่ ลบั แลว้ หลวิ จา้ วเวย่ เดนิ คู่กบั อนั อ๋องกลบั มาทจี ดั งาน นางเหน็ ได้ ชดั เจนว่าหลวิ จา้ วอวที มี ที า่ ทางกระฟัดกระเฟียดกาํ ลงั ขม่ สหี น้านงั เคยี งสตรสี กุลเจนิ อยู่ ในขณะทหี ลานไฉ่ซนิ ก็ กาํ ลงั มองนางกบั อนั อ๋องไมว่ างตา \"วนั นีน่าจะเป็นโชคดขี องขา้ \" เสยี งหวานกล่าวพลาง หวั เราะ อูเ่ หวนิ ซวนไมแ่ น่ใจวา่ หลวิ จา้ วเว่ยหมายถงึ เรอื ง ใดแต่กพ็ ยกั หน้าเออออไปดว้ ย หญงิ สาวยกยมิ จางหนั ไปถอนสายบวั ใหอ้ ูเ่ หวนิ ซวนแลว้ เดนิ แยกไปยงั ทนี งั ฝังสตรี กอ่ นจะนงั ลงใกลอ้ ๋ถู งิ อกี ครงั \"ดเู จา้ อารมณ์ดนี ะ\" อ๋ถู งิ คดิ อยากจะแซวนาง \"มนั แน่อยแู่ ลว้ \" หนั ไปทางไหนกพ็ บแตศ่ ตั รู จะไมใ่ หน้ างอารมณ์ดไี ด้ อยา่ งไรเล่า ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 3 8 มา่ นตาของหญงิ สาวหดเลก็ ลง นางกวาดสายตามองพวก ชวั เหลา่ นนั ดว้ ยหวั ใจทเี ยน็ ยะเยอื กจนแทบจบั ตวั เป็นกอ้ น นําแขง็ \"คุณหนู\" เสยี งอ่อยเอ่ยเรยี กหลวิ จา้ วเวย่ แตย่ ามทนี างหนั ไปมองกลบั เหน็ อาหนิงทชี ดุ เปือนเป็นแถบ \"นีเกดิ อะไรขนึ ?\" ---------- [1] ราษฎรกางรม่ สง่ เป็นการใหเ้ กยี รตขิ นุ นางทที าํ คณุ งามความดี ชาวบา้ นจะประดษิ ฐร์ ม่ ดว้ ยตวั เองและกางสง่ ยามทขี นุ นาง ผนู้ นั หมดวาระหรอื เกษยี ณ ยงิ มจี าํ นวนมากยงิ แสดงถงึ ความเคารพรกั ใครข่ องราษฎร ----------- ตอบคําถามยอดฮติ นะคะ อา่ นเถอะ Q : แสนชงั กเี ลม่ จบคะ? A : ยงั ไมร่ จู้ า้ ตอนนีกะไวแ้ คต่ วั เนือหาหลกั ประมาณ 60 บท แตไ่ มร่ วู้ า่ แตง่ จรงิ จะเกนิ ไหม แถมตอนพเิ ศษอกี จะปา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 3 9 ไปเทา่ ไหรไ่ มร่ ู้ Q : มแี บบรปู เลม่ ขายไหมคะ? A : มจี า้ แตร่ อตน้ ฉบบั เรยี บรอ้ ยจะขายรวดเดยี วครบชดุ จา้ Q : e-book มกี าํ หนดออกไหมคะ เล่มต่อไปมาเมอื ไหร?่ A : ไมม่ จี า้ นอกจากเราแลว้ ยงั ตอ้ งรอพสิ จู น์อกั ษรจดั เล่ม ต่างๆ เราตอบไมไ่ ดจ้ า้ Q : e-book เลม่ 1 ถงึ ตอนไหนคะ? A : จรงิ ๆ เขยี นไวใ้ นรายละเอยี ดอบี ุ๊คแลว้ แตต่ อบตรงนี อกี รอบว่าตอนที 20 จา้ Q : ขายแลว้ จะปิดตอนไหมคะ? A : จะปิดตอนทเี ดยี วหลงั ลงจบจา้ Q : ทาํ ไมไมก่ าํ หนดวนั อปั ไมอ่ ปั ทลี ะเยอะๆ คะ? A : ถนดั อปั สดจา้ ถา้ ใหแ้ ตง่ ดองไวจ้ ะดองยาวแลว้ ไมแ่ ตง่ อกี เลยจา้ อกี อยา่ งแต่งไปอ่านฟืดแบก็ ไป มไี ฟกว่าจา้ เรา แต่งตามอารมณ์ อกี อยา่ งอปั เทา่ ทอี ปั ไหวไปเรอื ยๆ คา่ เราสะดวก คนอ่านกน็ ่าจะสะดวก ชว่ ยๆ กนั จะไดม้ ไี ฟไป กนั ตอ่ จนจบ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 4 0 Q : แบบรปู เลม่ ราคาประมาณเทา่ ไหรค่ ะ A : ถา้ เล่มเยอะก็ 1000+ ค่ะ เกบ็ ตงั คร์ อไปเลย น่าจะสอง แบบคอื เฉพาะเลม่ กบั box set Q : ขายอบี ุ๊คยงั คะ? A : ขายเล่ม 1 แลว้ คา่ ซอื ไดเ้ ลย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 4 1 แสนชงั # 26. เนียเถียนชิง หลวิ จา้ วเว่ยมองกระโปรงทเี ปือนเป็นคราบกบั สหี น้า หมน่ หมองอาหนิงสลบั กนั \"เมอื ครตู่ อนทพี วกบา่ วยนื รอคุณหนูอยู่ จๆู่ กม็ สี าวใชข้ อง จวนอนื ซุ่มซา่ มเขา้ มาชนอาหนิง แลว้ ผลกั นางไปชนกบั ขนั ทที ยี กกานําชา ทาํ ใหห้ กเปือนตวั อาหนิงไปหมด\" มฝี ่ ู ทกี าํ ลงั โมโหรบี ฟ้องใหผ้ เู้ ป็นนายฟัง ดวงตากลมหรมี องสภาพอาหนิงอยา่ งใชค้ วามคดิ นางหนั ไปมองในกลมุ่ แขกสตรเี พอื จบั ผดิ ทา่ ทางของเหลา่ ศตั รู แลว้ หนั กลบั มาหาสาวใชท้ งั สองอกี ครงั \"ในรถมา้ น่าจะมชี ดุ สาํ รองอยู่ เจา้ ไปเปลยี นเถอะ ตวั เปียก แลว้ โดนลมจะไมส่ บายเอา\" \"เจา้ คะ่ คณุ หนู\" อาหนิงคอ้ มกายจากไปดว้ ยสหี น้าไมส่ ดู้ ี แมไ้ มอ่ ยากจากไปคนเดยี วแต่หากนางตดิ ตามคณุ หนูดว้ ย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 4 2 ชุดเปือนๆ เชน่ นีจะทาํ ใหค้ ณุ หนูขายหน้าเปลา่ ๆ อ๋ถู งิ มองเรอื งราวต่างๆ แลว้ ยกจอกชาขนึ จบิ เอ่ยปาก พรอ้ มรอยยมิ \"ดทู า่ วนั นีเจา้ คงมเี รอื งตอ้ งรบั มอื ไมน่ ้อย\" \"ตอ้ งดกู อ่ นวา่ ใครจะตอ้ งรบั มอื ใคร\" จา้ วเว่ยหนั ไปสบตา กบั อาเจนิ ฝ่ายนนั คอ้ มกายใหน้ างเลก็ น้อยกอ่ นจะปลกี ตวั ออกไปเงยี บๆ ไมน่ านพธิ ชี งชากเ็ รมิ ขนึ เหลา่ นางกาํ นลั และขนั ทที มี ฝี ีมอื ออกมายนื เรยี งแถวจดั การชงชาอยา่ งมลี ําดบั ขนั ตอนเพอื มอบใหแ้ ขก พรอ้ มกบั ทมี คี นรา่ ยถงึ ประวตั ชิ าชนิดใหมท่ ี โตว้ อ๋องนํามาชงใหเ้ หลา่ ชนชนั สงู ไดช้ มิ กนั หลวิ จา้ วเวย่ ไมส่ นั ทดั เรอื งชา มากทสี ุดนางกแ็ ยกแยะได้ เพยี งชาชนั ดกี บั ชาชนั เลว แตร่ ากเหงา้ มาจากถนิ ไหน ปลกู อยา่ งไร เกบ็ ฤดไู หนนนั ไมเ่ คยมอี ยใู่ นสมอง นางกเ็ หมอื นสตรที วั ไปทชี นื ชอบอาหารรสเลศิ และขนม กนิ เลน่ ไมไ่ ดส้ นใจลกึ ซงึ หรอื แบง่ แยกว่าเป็นอาหารในวงั หรอื อาหารชาวบา้ นเพยี งแค่อรอ่ ยกเ็ อาเขา้ ปากไดท้ งั นนั หญงิ สาวนงั มองคนของตําหนกั โต้วอ๋องชงชาจนเสรจ็ นาง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 4 3 รบั จอกชามาจบิ แสรง้ ทาํ หน้าคลา้ ยคนทกี าํ ลงั ลมิ รสอยา่ ง ลกึ ซงึ กอ่ นจะกลนื ลงคอไปทงั ทไี มม่ คี วามสามารถจะแยก อะไรได้ อู๋ถงิ กบั นางไมต่ ่างกนั เหน็ สหายเลน่ งวิ เชน่ นนั แลว้ นางก็ ทาํ ตามกอ่ นจะหวั เราะกนั อยสู่ องคน เหลา่ ฮหู ยนิ ตา่ งพดู จายกยอชาชนดิ ใหมข่ องโตว้ อ๋อง มี คุณหนูทมี คี วามสามารถเรอื งชาไดม้ โี อกาสเกล่าว เจยี ระไนความดงี ามของชาชนิดนีอกี ขนานใหญ่ หลวิ จา้ วเวย่ ใชเ้ วลานีลอบมองคนสกลุ เจนิ สตรสี กุลเจนิ ทมี าในวนั นนี ําโดยฮหู ยนิ คนใหมข่ องนายทา่ นสกลุ เจนิ คอื ป๋ ายซูอ่ งิ ซงึ มศี กั ดเิ ป็นป้าสะใภข้ องหลวิ จา้ วอวี แตแ่ มจ้ ะมี ฐานะเป็นป้าทวา่ นางมอี ายนุ ้อยกวา่ เจนิ ฮยุ่ เหมยหลายปี หลวิ จา้ วเว่ยเคยเหน็ ป๋ ายซูอ่ งิ ตอนงานเลยี งบุปผาในวงั หลงิ ซาน เดมิ ทนี างไมไ่ ดใ้ สใ่ จฮหู ยนิ คนใหมผ่ นู้ ขี องสกุล เจนิ นกั แตห่ ลงั จากถูกไลล่ า่ จนเกอื บทงิ ชวี ติ ไวใ้ นป่า หลวิ จา้ วเว่ยกไ็ มค่ ดิ วา่ ฮูหยนิ ผนู้ ีจะไรเ้ ขยี วเลบ็ ตงั แต่กลบั มา ถงเยยี นนางใหค้ นของรา้ นคา้ ทเี ถาเต๋อชวนมอบใหส้ บื เรอื งราวของสกลุ เจนิ สกุลหยู สกุลหลาน เอาไวไ้ มน่ ้อย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 4 4 ป๋ ายซูอ่ งิ เพราะตอ้ งเป็นฮหู ยนิ ใหญ่สายตรง แตอ่ ายุน้อย กวา่ พนี ้องของสามมี ากทําใหค้ นในจวนไมค่ อ่ ยเกรงใจนาง ดงั นนั นางจงึ ตามประจบเอาใจฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ ผเู้ ป็นแมส่ ามี ไมข่ าด เรยี กวา่ แทบจะตวั ตดิ กบั ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ ตลอดเวลา เพอื ไมใ่ หม้ ใี ครกลา้ ลว่ งเกนิ นาง ทงั ยงั กลายเป็นสะใภท้ รี กั ยงิ ของฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ หากฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ สกลุ เจนิ กบั หลวิ จา้ วอววี างแผนสกปรก เลน่ งานหลวิ จา้ วเวย่ ตงั แต่ครงั อยวู่ งั หลงิ ซาน ป๋ ายซูอ่ งิ ที เป็นสนุ ขั รบั ใชข้ องสกลุ เจนิ คงช่วยลงแรงไปไมน่ ้อยเลย หลวิ จา้ วเวย่ กม้ หน้าซ่อนสายตาคมกรบิ ดทู า่ ทางกระซบิ กระซาบของหลวิ จา้ วอวกี บั คนสกลุ เจนิ กพ็ อรแู้ ลว้ วา่ สงิ ที พดู คงมใิ ชเ่ รอื งดอี ะไร นางปรายสายตามองขา้ มไปฝัง บุรษุ อเู่ หวนิ ซวนนบั ว่าวางตวั ไดแ้ นบเนียนกว่าหลวิ จา้ วอวี เขา พูดคยุ กบั เหลา่ ทายาทตระกลู บรรดาศกั ดอิ ยา่ งเป็นกนั เอง คลา้ ยไมไ่ ดใ้ สใ่ จฝังสตรี แตแ่ ทจ้ รงิ แลว้ ลอบมองหลวิ จา้ วอวอี ยเู่ ป็นระยะ ไมว่ า่ ชาตกิ อ่ นหรอื ชาตนิ ีอู่เหวนิ ซวนกไ็ มเ่ คยหลงไหลใน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 4 5 รปู โฉมของหลวิ จา้ วเว่ย นางนบั ถอื เขาเรอื งนนั เพราะตวั นางเองกไ็ มไ่ ดใ้ ยดรี ปู โฉมจอมปลอมของเขาเชน่ กนั นางเคยคดิ วา่ ตนเองจะรกั เขาไดห้ ากแตง่ งานกนั แต่พอ นางรวู้ า่ เขารกั คนอนื นางกลบั ไมเ่ จบ็ ปวดใจและไม่ เสยี ดายสกั นิด ยามนนั นางถงึ ไดต้ ระหนกั วา่ ทแี ลว้ มา ที นางมองแค่เขาไมใ่ ช่ความปรารถนาจากใจจรงิ แต่เพราะ กรอบความดงี ามของบา้ นเมอื งนี และความคดิ ตนื เขนิ ที สงั สอนสตรใี หจ้ งรกั ภกั ดตี อ่ บรุ ษุ คคู่ รอง ราชโองการจากโอรสสวรรคก์ าํ หนดเสน้ ทางชวี ติ ของนาง ไวแ้ ลว้ และดว้ ยความไรเ้ ดยี งสาในกาลกอ่ น นางกพ็ าซอื ยดึ ถอื ปฎบิ ตั ติ วั ใหเ้ หมาะตามราชโองการจนสดุ ทา้ ยสงิ ที นางยดึ ถอื นันเองทพี านางมงุ่ หน้าสูค่ วามตาย นางมองเหน็ ความรกั ใครท่ อี เู่ หวนิ ซวนมตี อ่ หลวิ จา้ วอวี หญงิ สาวยกยมิ มมุ ปาก นางอยากรจู้ รงิ ๆ ว่าระหว่างราช บลั ลงั กก์ บั หลวิ จา้ วอวเี ขาจะรกั สงิ ใดมากกว่ากนั แลว้ หลวิ จา้ วอวจี ะรกั ตาํ แหน่งหวางเฟยหรอื ตวั เขากนั แน่... นางอยากเหน็ คนทรี กั กนั ปานจะกลนื กนิ ทงั คฉู่ กี ทงึ กนั เอง เหลอื เกนิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 4 6 \"ไหนๆ คุณหนูทกุ ทา่ นกอ็ ยทู่ นี ีแลว้ ขา้ มเี รอื งจะขอใช้ โอกาสนีประกาศสกั หน่อย\" เจา้ กรมพธิ กี ารทตี อบรบั เทยี บเชญิ มางานวนั นลี กุ ขนึ ยนื แลว้ กลา่ วจากฝังของบุรษุ เขาเป็นชายทผี มขาวแซมผมดาํ ไปครงึ หวั แลว้ บนใบหน้า มรี อ่ งรอยของวยั ทลี ว่ งเลยแตด่ วงตากลบั ยงั แจ่มใส บน กายมกี ลนิ อายของพวกคลงั ศลิ ปะของเกา่ ผคู้ นในงานเหลยี วไปมองเจา้ กรมพธิ กี ารเป็นตาเดยี ว \"ตามทที กุ ทา่ นรกู้ นั อกี ไมก่ เี ดอื นขา้ งหน้าจะถงึ วนั งาน สาํ คญั การฉลองครบรอบกอ่ ตงั ราชวงศแ์ ละการบวงสรวง ฟ้าดนิ ตามธรรมเนยี มจะมกี ารรา่ ยราํ เพอื บูชาฟ้าดนิ ใน เมอื คณุ หนูทกุ ท่านอยทู่ นี ีแลว้ ขา้ กจ็ ะชวนคณุ หนูทมี ี ความสามารถดา้ นการรา่ ยราํ เป็นเลศิ ไปเขา้ รว่ มคดั ตวั คณุ สมบตั มิ ไี มม่ าก หนึงคอื เป็นสตรที บี รสิ ทุ ธิ ยงั ไมผ่ า่ น มอื ชายใด สองคอื ตามตวั ไมร่ อยแผลเป็น สามคอื มี ความสามารถ หากคณุ หนูทา่ นใดสนใจเขา้ รว่ ม อกี สาม วนั สามารถไปพบกนั ทกี องสงั คตี หลวงได\"้ \"เรอื งสาํ คญั เชน่ นีเหตุใดทา่ นเจา้ กรมแจง้ กระชนั ชดิ นกั เล่า เจา้ คะ สตรที ไี ดเ้ ป็นผนู้ ําราํ บูชาฟ้าดนิ นบั เป็นเกยี รตแิ ก่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 4 7 วงศต์ ระกลู ไปอกี สามชวั คนทเี ดยี ว เชน่ นีจะเตรยี มตวั อยา่ งไรทนั \" ฮหู ยนิ ทา่ นหนึงจบี ปากจบี คอกล่าวตดั พอ้ แต่ดทู า่ นางจะมนั ใจไมน่ ้อยว่าบุตรสาวบา้ นนางจะไดร้ บั เลอื ก \"ไมต่ อ้ งกลวั ๆ การราํ บชู ามที า่ รา่ ยราํ ทยี ากมาก ทงั ยงั ปราณตี ดงั นนั แรกเรมิ กองสงั คตี จะใหค้ ุณหนูทรี ว่ มคดั ตวั ฝึกฝนรว่ มกนั เสยี ก่อน ค่อยกาํ หนดวนั คดั เลอื กหลงั จาก ฝึกกนั ไปแลว้ สกั ระยะ\" เสยี งของพวกฮหู ยนิ กบั เหลา่ คณุ หนูทผี ลกั กนั และกนั ให้ ลงแขง่ ดงั ขนึ อกี ระลอก หลวิ จา้ วเวย่ ยกชาขนึ จบิ หนั ไป มองหลวิ หวา่ นอที ดี วงตาทอประกายมคี วามหวงั แลว้ รสู้ กึ พอใจ ในจวนสกลุ หลวิ เรอื งการรา่ ยราํ หลวิ จา้ วอวยี งั ไมอ่ าจเทยี บ หลวิ หว่านอไี ด้ ยงิ ในฐานนะบุตรขี องอนุนางคงกดั ฟันสู้ สดุ กําลงั เพอื หวงั ใหต้ นไดร้ บั เกยี รติ การไดเ้ ป็นผนู้ ําราํ บูชาในการบวงสรวงฟ้าดนิ นนั เรยี กว่า เป็นเกยี รตยิ ศสาํ หรบั สตรผี นู้ นั ทเี ดยี ว เพราะการคดั เลอื ก ทเี ขม้ งวดอยา่ งมากทาํ ใหส้ ตรที ไี ดร้ บั ตําแหน่งนี มอี กี ชอื ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 4 8 เรยี กว่าเป็น 'ธดิ าเทพ' เป็นสตรที ไี ดร้ บั การยอมรบั จาก สวรรค์ เป็นผหู้ ญงิ ทจี ะนําโชคมาใหค้ รอบครวั สามี และ ลกู อกี ทงั เป็นโอกาสทจี ะไดแ้ สดงตอ่ หน้าพระพกั ตรใ์ นงาน สาํ คญั ซงึ ฝ่าบาทตอ้ งทอดพระเนตรเหน็ นางอยแู่ ลว้ หาก ฝ่าบาททรงโปรดปรานกอ็ าจจะเรยี กใหถ้ วายตวั เป็นกรณี พเิ ศษ นบั เป็นวธิ ปี ีนป่ายทสี งู อกี วธิ หี นึง ดงั นนั พวกขนุ นางทอี ยากใหบ้ ุตรสาวไดร้ บั ตาํ แหน่งนี มกั จะคอยวงิ เตน้ ตดิ สนิ บนพวกคนในกรมพธิ กี ารอยทู่ ุกปี หรอื ต่อใหไ้ มม่ ใี จเขา้ วงั หลงั ของฝ่าบาท การไดต้ ําแหน่งนี กน็ ับเป็นการแสดงความสามารถใหเ้ ป็นทปี ระจกั ษ์ เป็น การยกฐานะทชี ดั แจง้ ทสี ุด และนบั เป็นการสรา้ งชอื เสยี งดี งามทจี ะลอื ลนั ไปทวั ถงเยยี น หลงั จากเสรจ็ สนิ พธิ ี ผรู้ า่ ย ราํ มกั จะถูกสขู่ อจนประตจู วนแทบถลม่ ลงมาเลยทเี ดยี ว หลวิ จา้ วเวย่ จาํ ไดว้ า่ ในชาตกิ อ่ น คนทไี ดร้ บั เลอื กใหร้ าํ บูชาสรรคใ์ นปีนีคอื หยผู งิ เหยยี น ทวา่ นบั ตงั แต่ถูก กลา่ วหาว่าเป็นขโมยคราวกอ่ น นางกเ็ กบ็ ตวั เงยี บ และ เพราะขอ้ กลา่ วหานันนบั วา่ เป็นชอื เสยี ทไี มด่ งี าม แมล้ กี ยุ้ เฟยจะชะลา้ งความผดิ ใหน้ างหมดแลว้ แตค่ งไมก่ ลา้ ยวั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 4 9 โทสะฝ่าบาทดว้ ยการผลกั ดนั หลานสาวใหร้ า่ ยราํ บชู า สวรรคแ์ น่ อกี ทงั ยามนสี กุลหยกู าํ ลงั กอบกกู้ าํ ลงั ทสี ญู เสยี ไปเมอื คราวกองทพั เอยี นเหอจงึ ปิดประตจู วนเงยี บ ไมค่ ดิ ทาํ สงิ ใดสะดุดพระเนตรพระกรรณ ตดั หยผู งิ เหยยี นไปหนึง หลวิ จา้ วเวย่ หนั ไปมองหลานไฉ่ ซนิ กบั หลวิ จา้ วอวี ก่อนจะวกกลบั ไปมองหลวิ หวา่ นออี กี ครงั สามคนนีนบั เป็นคู่แขง่ ทสี มนําสมเนอื กนั ดไี มน่ ้อย... \"เจา้ สนใจจะไปคดั เลอื กหรอื ไม?่ \" อถู๋ งิ หนั มากระซบิ ถาม นาง หลวิ จา้ วเวย่ ยกั ไหลไ่ มใ่ สใ่ จ \"เหตุใดขา้ จะตอ้ งเอาเวลากนิ นอนไปเหนือยดว้ ย\" \"นนั สนิ ะ\" อ๋ถู งิ พยกั หนา้ รบั ใครคดิ จะประชนั ขนั แขง่ กท็ าํ ไปเถอะ พวกนางชมดคู วามสนุกกพ็ อ หลงั จากพดู คุยกนั อกี ครู่ บนเวทกี ม็ นี กั พณิ มาบรรเลง สว่ นดา้ นลา่ งกม็ กี ารละเลน่ เลก็ ๆ น้อยๆ ใหค้ ลายเบอื พรอ้ มกบั มขี นมมาใหก้ นิ กนั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 5 0 งานเลยี งพวกนีไมไ่ ดม้ หี ลกั ใหญใ่ จความอะไร เพยี งแต่ เปิดโอกาสใหช้ นชนั สงู ไดส้ มาคมกนั และใหค้ นหนุ่มสาวได้ พบค่ดู ูตวั เผอื ชมชอบใครจะไดผ้ กู ชะตากนั ต่อไป หลวิ จา้ วเวย่ นงั กนิ ขนมอยกู่ บั ทไี มล่ ุกไปเลน่ อยา่ งผอู้ นื นางมองอูเ่ หวนิ ซวนทกี าํ ลงั โยนหว่ งแขง่ กบั โหวซอื จอื ผหู้ นึงแลว้ ยมิ บางๆ \"เหตุใดป่านนีอาหนิงถงึ ยงั ไมม่ าอกี \" อาเจนิ กลบั มาอยขู่ า้ ง กายนางนานแลว้ แต่อาหนิงทไี ปเปลยี นชดุ กลบั หายเงยี บ ไป \"ตาํ หนกั โต้วอ๋องกวา้ งขวาง บางทนี างอาจจะหลงทาง คุณหนูใหบ้ า่ วไปตามดหี รอื ไมเ่ จา้ คะ?\" มฝี ่เู องกอ็ ดหว่ งอา หนิงไมไ่ ด้ ในบรรดาพวกนางสามคนอาหนิงเดก็ ทสี ดุ ทงั ยงั ซอื ทสี ดุ หลวิ จา้ วเว่ยนิงคดิ ก่อนจะสา่ ยหน้า \"ไมต่ อ้ ง เดยี วสวนกนั ไปสวนกนั มาไมต่ อ้ งทาํ อยา่ งอนื พอด\"ี \"ถา้ เช่นนนั ...\" \"นนั ใครน่ะ?\" เสยี งฮอื ฮาของคนในสวนดงั ขนึ พวกคุณหนู ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 5 1 ทงั หลานลว้ นหนั ไปมองบนระเบยี งทางเดนิ ทกี าํ ลงั ทอดมา ทางนี ชายหนุ่มในสดุ สนี ําเงนิ กาํ ลงั กา้ วเขา้ มาพรอ้ มรอยยมิ จางๆประดบั ใบหน้า \"คนผนู้ นั ไงเลา่ ... จว้ งหยวนคนใหมผ่ นู้ นั !\" \"จว้ งหยวนสกลุ เนีย!?\" \"รปู งามขนาดนเี ลยหรอื ขา้ นึกวา่ จะเหมอื นพวกบณั ฑติ แก่เรยี นเสยี อกี \" \"งามถงึ เพยี งนี... นบั วา่ งามยงิ กว่าบุรษุ ใดในถงเยยี นแลว้ \" เสยี งฮอื ฮาดงั ขนึ โดยรอบ หลวิ จา้ วเว่ยตวั แขง็ ทอื นางกํา จอกชาเอาไวแ้ น่นจนมอื สนั ตวั นางไมก่ ลา้ หนั ไปทาง ระเบยี งเลยดว้ ยซํา ในอกของนางหวั ใจเตน้ กระหนําราวกบั กองรบ ยงิ นางนิง เงยี บเสยี งวพิ ากษ์วจิ ารณ์ของผคู้ นโดยรอบยงิ ฟังชดั หญงิ สาวชกั มอื ทกี าํ ลงั สนั กลบั ไปซ่อนในแขนเสอื ใบหน้า กม้ ลงทอดสายตามองหญา้ บนพนื ราวกบั จะพบสงิ ใดผดุ ออกมาจากดนิ ทาํ ทที า่ ไมส่ นใจใยดยี ามทพี ระชายาโตว้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น