แสนชัง 2

แ ส น ชั ง | 2 5 2 อ๋องเดนิ ไปรบั เขาเขา้ มาในงาน โฉมสะคราญแสรง้ เมนิ เฉยทงั ทใี นใจมแี ต่ความอาวรณ์ ขอบตาของนางผา่ วรอ้ นและมนี ําใสๆ เออ่ ขนึ มาจนนาง ตอ้ งรบี กะพรบิ ตาหา้ มไมใ่ หน้ ําตาหยดลงในยามนี \"ขออภยั ทุกทา่ น ผแู้ ซ่เนียเพงิ เขา้ เฝ้าเสรจ็ ถงึ ไดม้ าชา้ นบั วา่ เสยี มารยาทแลว้ \" เขากล่าวดว้ ยนําเสยี งกงั วานน่า ฟัง ทงั ยงั ประสานนิวคาํ นับดว้ ยทา่ ทางจรงิ ใจ \"คุณชายเนียตดิ งานราชการ ไมม่ ใี ครต่อวา่ ไดห้ รอก ไหนๆ กม็ าถงึ แลว้ กร็ ว่ มสนุกกบั พวกเราเถอะ\" พระชายา โตว้ อ๋องออกปาก นางชมชอบบุรษุ รปู งาม แลว้ คนอยา่ ง เนียเถยี นชงิ กง็ ามเสยี จนนางหยุดยมิ ไมไ่ ด้ \"ขอบพระทยั หวางเฟย\" ชายหนุ่มตอบรบั อยา่ งสุภาพ ฝัง บุรษุ มคี นโบกมอื เรยี กเขากอ่ นจะพาไปแนะนําตวั กบั พวก ทายาทตระกลู บรรดาศกั ดิ ตอ้ งกลา่ วกอ่ นวา่ ชาวถงเยยี นนนั เบอื งสงู ทาํ เชน่ ไร เบอื ง ลา่ งกม็ กั ทําเชน่ นนั ฮอ่ งเต้ชมชอบแสรง้ วางพระองคเ์ ป็น บณั ฑติ ดอู ่อนโยน สภุ าพ มคี วามรู้ พวกขนุ นางและ คุณชายทงั หลายจงึ รบั เอาบคุ ลกิ เชน่ นนั มาเลยี นแบบไม่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 5 3 น้อย อยา่ งอนั อ๋องทแี ปดในสบิ สว่ นของทา่ ทางนนั ถกู ฝึกใหล้ อก เลยี นมาจากฮอ่ งเต้ เพอื ใหฝ้ ่าบาทเหน็ เขาแลว้ ทรงเอน็ ดทู ี มคี วามละมา้ ยคลา้ ยพระองคเ์ อง แต่การลอกเลยี นกบั สงิ ทเี ป็นจรงิ นันยอ่ มมคี วามต่าง เทยี บกบั ขนุ นางรนุ่ ใหมห่ รอื พวกคุณชายในงาน เนียเถยี นชงิ นบั วา่ เป็นเลศิ เสยี จนไมเ่ ป็นรองแมแ้ ต่อนั อ๋องทเี ดยี ว เขารปู งามเสยี จนพวกสตรนี ้อยใหญใ่ นงานลอบหน้าแดง กนั เป็นแถบ แตเ่ ขากลบั ใหก้ ลนิ อายของสุภาพชน ไมม่ ี วแี ววของความเจา้ ชกู้ รุม่ กรมิ กลบั กนั กลบั ดหู นกั แน่น มนั คง รจู้ กั มารยาท รกู้ าละเทศะ คาํ พูดคาํ จาน่าฟัง เมอื มี สตรใี จกลา้ เกยี วพาเขากย็ งั หาทางเลยี งโดยไมใ่ หเ้ สยี นําใจ ทงั ยงั ชว่ ยรกั ษาหน้าอกี ฝ่าย กลายเป็นยงิ ทาํ ใหส้ ตรี ชมชอบในความเป็นสภุ าพบุรษุ ผวิ ของเขาขาวกระจา่ งราวกบั คุณชายเจา้ สาํ อางค์ แตก่ ลบั ใหค้ วามรสู้ กึ ดงั ผทู้ รงศลี ดบู รสิ ุทธิ สงา่ งาม มเี มตตา กรุณา และเขา้ ใจโลก ชา่ งทาํ ใหค้ นนบั ถอื และชนื ชมได้ อยา่ งไมร่ ตู้ วั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 5 4 \"เหตุใดคณุ ชายเนียผนู้ ีทาํ ใหข้ า้ นกึ ถงึ นกั บวชทวี ดั นะ\" \"เจา้ ไมร่ อู้ ะไร ขา้ ไดย้ นิ บดิ าขา้ เลา่ ว่าเขาบวชตงั แตเ่ ดก็ แต่ สามปีกอ่ นเกดิ นมิ ติ ดลใจวา่ เขาควรรบั ใชป้ วงประชา สละ ทางธรรมเพอื บา้ นเมอื ง เขาจงึ ลาออกจากสมณเพศเพอื รว่ มสอบเคอจว\"ี \"ถงึ วา่ สิ เหตุใดเขาจงึ บรสิ ุทธสิ งู สง่ ทงั ยงั สงา่ งามไดถ้ งึ เพยี งนี ทแี ทค้ ลุกคลอี ยกู่ บั รสพระธรรมมาก่อนนีเอง\" \"เจา้ ดเู ถอะ เพงิ สกึ มาสามปีกส็ ามารถสอบไดเ้ ป็นจว้ ง หยวน คนมคี วามสามารถเชน่ นีหากใหเ้ ป็นพระตอ่ ไป ราษฎรคงเสยี ดายแย\"่ \"นบั เป็นโชคของชาวบา้ นแลว้ \" หลวิ จา้ วเว่ยฟังคาํ พูดของคนอนื ๆ แลว้ รสู้ กึ ขมฝาดใน ลาํ คอ คนมคี วามสามารถเช่นนีกลบั ต้องตายและเสอื มเสยี ชอื เสยี งไปชวั ลกู ชวั หลานเพราะนาง... แลว้ นางจะเอา หน้าทไี หนไปพบเขา แมใ้ นใจอยากถลาเขา้ ไปกอดเทา้ ของเขาเอาไว้ รอ้ งไห้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 5 5 ระบายความชอกชาํ และเจบ็ ปวดทงั หมดต่อหน้าเขา แต่ นางกส็ งั ใจใหอ้ ดทน ความระลกึ ถงึ ความถวลิ หา ความเจบ็ ปวดในอก นางทาํ ไดแ้ ต่ขม่ มนั เอาไวภ้ ายใตส้ หี น้าเรยี บนงิ สายตาของหญงิ สาวทอดมองเนียเถยี นชงิ กําลงั พดู จาทกั ทายกบั พวก ผชู้ ายดา้ นฝังของบุรษุ อยา่ งเงยี บๆ ในขณะทหี ลวิ จา้ วเว่ยกาํ ลงั อดทนอดกลนั กบั ความขดั แยง้ ในใจ หลวิ จา้ วอวกี ต็ ะลงึ คา้ งไปแลว้ ตงั แตเ่ หน็ เนียเถยี นชงิ กา้ วเขา้ มาในงาน นางจาํ เขาได.้ .. เขาเป็นบุรษุ บนหลงั มา้ ทนี างพบทหี น้า ประตเู มอื ง เป็นบุรุษรปู งามทนี างเกบ็ เอามาฝันถงึ อยหู่ ลายคนื กวา่ จะ ทาํ ใจใหส้ งบลงได้ นางคดิ วา่ อาจจะไมม่ โี อกาสพบเขาอกี จงึ ลมื เลอื นเขาไป แตม่ าวนั นีเมอื ไดเ้ หน็ ว่าเขาเป็นถงึ จว้ งหยวนคนลา่ สดุ ทงั ยงั ไดร้ บั สายตาชนื ชมมากมายจากเหลา่ สตรใี นสวนกท็ าํ ใหใ้ นใจของนางอดรอ้ นระอุขนึ มาไมไ่ ด้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 5 6 ขา้ พบเขาก่อนพวกเจา้ ! นางอยากจะหยกิ ผหู้ ญงิ หน้าไมอ่ ายเหลา่ นีนกั ทาํ เป็นรกั นวลสงวนตวั แตพ่ อเหน็ เนียเถยี นชงิ รปู งามเขา้ หน่อยกลบั ไมย่ อมละสายตา หลวิ จา้ วอวเี คยรว่ มงานเลยี งในวงั ฮ่องเตอ้ ูเ่ หอตที วี ่ารปู งามดงั ปีศาจนนั นบั วา่ งามเป็นเลศิ จรงิ แต่สาํ หรบั นางฝ่า บาทมอี ายคุ ราวพอ่ ต่อใหง้ ามเชน่ ไรนางกไ็ มใ่ สใ่ จ หนั มา มองอูเ่ หวนิ ซวนทไี ดร้ บั ถา่ ยทอดรปู โฉมจากทงั ฮอ่ งเตก้ บั ลกี ยุ้ เฟยทนี างเคยชนื ชม มายามนีกลบั ไมอ่ าจเทยี บเคยี ง เนียเถยี นชงิ ไดเ้ ลย หลวิ จา้ วอวสี ดู หายใจลกึ นางไมก่ ลา้ หนั ไปมองฝังบรุ ุษ บ่อยๆ เพราะอนั อ๋องนงั อยทู่ างนนั นางกลวั วา่ คนรกั จะจบั กระแสความรสู้ กึ แปลกแยกในสายตานางได้ อยา่ งไรเนยี เถยี นชงิ กเ็ ป็นเพยี งขนุ นาง แมจ้ ะรปู งามเสยี จนชว่ งชงิ หวั ใจสตรไี ปทงั ถงเยยี น แต่ความฝันของนางคอื การไดเ้ ป็นสตรที สี งู สง่ ทสี ดุ ในใตห้ ลา้ ดงั นนั นางไมค่ วร วา้ วนุ่ เพราะบุรษุ อนื แต่ควรรกั อูเ่ หวนิ ซวนจนหวั ปักหวั ปํา หลวิ จา้ วอวที อ่ งยาํ กบั ตวั เองอยใู่ นใจไมห่ ยดุ ราวกบั ว่ามนั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 5 7 จะกลายเป็นจรงิ เพยี งเพราะนางคดิ เชน่ นนั ... * หลวิ จา้ วเว่ยพยายามสะกดอารมณ์ทที ว่ มทน้ จนสบั สน ปนเป นางใชค้ วามสงบสยบความวุน่ วายใจ เพยี งลอบ มองเขาเป็นระยะ ใหร้ วู้ า่ เขาสุขสบายดแี ละไมม่ ตี รงไหน ผดิ ปกตเิ ทา่ นนั ชาตกิ อ่ นตอนทพี บกนั ไตซ้ อื เลยี งเหลยี งเป็นนกั บวชที สมถะมาก การแต่งตวั ของเขาซอ่ มซ่อ ทกุ ชดุ ลว้ นมรี อย ปะชนุ บนตวั มรี อ่ งรอยของบาดแผลทเี กดิ จากการทาํ งาน หนักและการเขา้ ป่า ผวิ พรรณกเ็ ป็นไปตามสภาพของคน ทอี ยใู่ นสภาพอตั คตั ไมไ่ ดร้ บั การบาํ รุงทดี ี แมแ้ ต่อาหาร ยงั กนิ ไมอ่ มิ ทอ้ ง ยามนันทไี ดพ้ บไตซ้ อื จา้ วเว่ยไมไ่ ดส้ นใจเรอื งรปู โฉมของ เขาเลย เพราะสภาพจติ ใจของนางไมป่ กตแิ ลว้ หลงั จาก ถกู ชายโฉดเคยี วกราํ ทารนุ อยหู่ ลายวนั และความ กระทบกระเทอื นใจจากเหตุการณ์ในถงเยยี นทงั หมด แรกเรมิ หลงั จากเขาพานางกลบั มาทอี ารามนางยงั คง หวาดผวาผคู้ นโดยเฉพาะผชู้ าย จนมแี ต่พวกชเี ท่านันที ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 5 8 สามารถเขา้ หานางได้ กวา่ นางจะประคองสตพิ ดู คยุ ตอบโต้กบั ผอู้ นื และทาํ กจิ วตั ไดเ้ องอกี ครงั กใ็ ชเ้ วลาเป็นเดอื น ทว่าสตทิ กี กู้ ลบั มาไดก้ ็ แทบจะสลายสนิ อกี คราเมอื รขู้ า่ ววา่ ตนเองตงั ครรภ์ ยามนันแมแ้ ต่ตวั เองหลวิ จา้ วเวย่ ยงั ไมใ่ สใ่ จจะมองให้ กระจา่ งตา ดงั นนั นางไมร่ สู้ กึ เลยวา่ ไตซ้ อื จะรปู งามหรอื อปั ลกั ษณ์ นางจาํ ไดแ้ คร่ อยยมิ ออ่ นโยนของเขา และ ความอบอนุ่ ดงั ดวงประทปี ทเี ป็นแสงนําทางผคู้ นบน หนทางทมี ดื มดิ มาวนั นีไดเ้ หน็ เขาสวมอาภรณ์หรหู รา ยมิ แยม้ กวา้ งขวาง ไมเ่ หมอื นอาการสาํ รวมเครง่ ครดั เมอื ครงั อยใู่ นสมณเพศก็ ทาํ ใหน้ างรสู้ กึ แปลกตาไมน่ ้อย แตใ่ นใจหญงิ สาวพลนั รสู้ กึ ยนิ ดี เขาอยทู่ นี ใี กลเ้ สยี จนนางสามารถเออื มมอื ออกไขวค่ วา้ แต่กไ็ กลเสยี จนนางไมก่ ลา้ แมแ้ ต่จะกา้ วขาเขา้ ไปกล่าว ทกั ทาย \"นนั มนั ...\" อาเจนิ รอ้ งขนึ เบาๆ เรยี กความสนใจของหลวิ จา้ วเวย่ ใหห้ นั ไปมองนาง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 5 9 \"มอี ะไร?\" \"บา่ วชายทตี ดิ ตามคณุ ชายเนียน่ะเจา้ ค่ะ บา่ วจาํ ไดต้ อนที อยทู่ จี ดุ พกั มา้ คนผนู้ ีเป็นคนมาช่วยบ่าวกบั คนของสกุล เถา เขาพาคนคุม้ กนั มาช่วยจดั การพวกโจรอยตู่ งั นาน ทงั ยงั สอบถามบ่าวอกี หลายคําดว้ ย\" อาเจนิ จาํ อกี ฝ่ายได้ เพราะถอื วา่ มบี ญุ คณุ ชว่ ยชวี ติ นางยงั นึกเสยี ดายทไี มไ่ ด้ ถามชอื แซพ่ วกเขาไว้ \"จรงิ ร?ึ \" หลวิ จา้ วเวย่ ยน่ ควิ หนั ไปมองบา่ วชายทกี าํ ลงั คอ้ มกายยนื อยดู่ า้ นหลงั เนียเถยี นชงิ อยา่ งพจิ ารณา \"บงั เอญิ ยงิ นกั ไมค่ ดิ เลยวา่ ผมู้ พี ระคุณในคราวนนั ทแี ท้ เป็นคุณชายเนยี \" พวกบา่ วกบั คนคุม้ กนั หากไมม่ คี าํ สงั เจา้ นายคงไมส่ อู้ ยา่ งขนั แขง็ เพอื ชว่ ยคนแปลกหน้าแน่ ดงั นนั อาเจนิ จงึ รสู้ กึ วา่ คณุ ชายเนียมนี ําใจงามยงิ สมกบั รปู ลกั ษณ์ทเี ป็นเลศิ หลวิ จา้ วเวย่ รสู้ กึ ประหลาดใจ... แมแ้ ตต่ อนทนี างไมร่ เู้ ขาก็ ยงั ชว่ ยนางอกี แลว้ หรอื วูบหนึงหญงิ สาวจอ้ งตรงไปทเี นียเถยี นชงิ อยา่ งจบั ผดิ นางพยายามมองหารอ่ งรอยของพริ ธุ บางอยา่ ง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 6 0 บางอยา่ งทหี ญงิ สาวอดรสู้ กึ คาดหวงั ขนึ มาไมไ่ ด้ ...หรอื วา่ เขาเองกก็ ลบั มาเพอื เปลยี นทุกอยา่ งเหมอื นนาง หลวิ จา้ วเว่ยรสู้ กึ ใจเตน้ แรงขนึ เมอื คดิ เชน่ นนั ลกึ ลงไปใน อกนางมปี ระกายของความยนิ ดปี รากฎขนึ แต่เพยี งแวบ เดยี วกส็ ะบดั หน้าเพอื หยดุ ความคดิ ฟุ้งซ่านของตน นางไมค่ วรคาดหวงั อะไรเกนิ ตวั ... หญงิ สาวยกจอกชาขนึ ดมื อกี ครงั กอ่ นจะเลอื นสายตาไป ชมกายกรรมทกี าํ ลงั เรมิ แสดงบนเวที หลวิ จา้ วเวย่ พลาดไป หากนางรงั มองเขาอกี เพยี งอดึ ใจ ก็ จะพบว่าสายตาของชายหนุ่มทแี สนสภุ าพออ่ นโยนผนู้ นั ทอดตรงมาหานางอยา่ งแน่วแน่จนชวนใหก้ อ้ นเนือในอก สะทา้ นทเี ดยี ว เนียเถยี นชงิ เพงิ เขารบั ตําแหน่งขนุ นางและยา้ ยมาอยถู่ ง เยยี นอยา่ งถาวร ดงั นนั ฮอ่ งเตจ้ งึ พระราชทานจวนจว้ ง หยวนใหเ้ ขาพรอ้ มกบั เขยี นป้ายหน้าจวนพระราชทานให้ วา่ จวนไป๋ เฉงิ ความหมายตรงตวั คอื ความซอื สตั ยบ์ รสิ ทุ ธิ ดงั ลกั ษณะของขนุ นางทดี ี แตค่ วามหมายทแี ทจ้ รงิ นนั เนีย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 6 1 เถยี นชงิ ทราบดแี กใ่ จ ผรู้ ว่ มสอบเตยี นซอื ทไี มม่ ที พี กั ในเมอื งหลวงสว่ นใหญ่จะ ขอเขา้ พกั ในสาํ นกั ศกึ ษาหลวงเป็นการชวั คราว ตวั เขาเอง กท็ าํ เหมอื นคนอนื เพราะตระกลู เนียขายจวนในเมอื งหลวง ทงิ ไปนานแลว้ พอเขา้ มาถงึ เมอื งหลวงกไ็ ดไ้ ปอาศยั อยทู่ ี สาํ นกั ศกึ ษาหลวงรอเวลาเขา้ สอบ ระหวา่ งทอี ยใู่ นสาํ นกั ศกึ ษาหลวงเขาถูกหลายกลุม่ อาํ นาจ เขา้ มาหวา่ นลอ้ มอยไู่ มน่ ้อยเลย ทนี ่าสนใจทสี ดุ คงเป็น กลุม่ ของไทเฮา ทงั ทพี ระองคป์ ระกาศว่ามพี ระอาการประชวรหนกั หนาจน ตอ้ งรงั โจวอ๋องไวเ้ ผอื สง่ วญิ ญาณ แต่คนของสกุลหยาง มากมายกลบั วงิ รอกเขา้ ออกสาํ นกั ศกึ ษาหลวงเฝ้ากล่อม ชกั ชวนพวกบณั ฑติ ทดี มู อี นาคตใหเ้ ขา้ รว่ ม เนียเถยี นชงิ ไมใ่ ช่คนใจรอ้ น ไมว่ า่ กลมุ่ ไหนหาโอกาสมา คุยดว้ ยเขากเ็ ปิดโอกาสใหห้ มด แตไ่ มเ่ คยตกปากรบั คาํ กบั ผใู้ ดแมแ้ ตค่ นเดยี ว จนกระทงั สอบเสรจ็ ผลปรากฎว่า เขาไดอ้ นั ดบั หนึงมาครอง การโน้มน้าวกย็ งิ ดเุ ดอื ดขนึ เพราะแมแ้ ตฮ่ ่องเตก้ ล็ งมารว่ มดว้ ย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 6 2 สงสารเหน็ ใจคดิ อยากอุม้ ชงู นั หรอื ... ทรงกลวั วา่ ผอู้ นื จะใหเ้ ขาไดม้ ากจนเขาเลอื กจะเขา้ รว่ ม ดว้ ยมากกว่า ชอื จวนลายฝีพระหตั ถ์นนั กเ็ ป็นคาํ เตอื นให้ เขาซอื สตั ยแ์ ละอยา่ ทรยศพระองค์ การแตง่ ตงั เขาเขา้ สาํ นกั ราชเลขากเ็ พอื วางเขาเอาไวใ้ กลห้ ใู กลต้ า ไมใ่ หเ้ ขา ถูกลอ่ ลวงดว้ ยกลมุ่ อํานาจอนื งา่ ยๆ คนของไทเฮายงั คนวนเวยี นตามตอื เขาอยทู่ ุกวนั แมแ้ ต่ ในงานเลยี งนี พวกขนุ นางทแี อบเขา้ ฝ่ายโจวอ๋องอยา่ ง ลบั ๆ กย็ งั พยายามแทรกตวั เขา้ มาพดู คยุ กบั เขาอยหู่ ลาย คาํ ซงึ เนียเถยี นชงิ มเี พยี งรอยยมิ บางๆ เป็นเอกลกั ษณ์ ตอบกลบั ใหท้ กุ คน เนียเถยี นชงิ มคี วามสภุ าพออ่ นน้อม คอยตอบกลบั คนที เขา้ มาพูดจาผกู มติ รกบั เขาอยา่ งมมี ารยาท ทาํ ใหไ้ ดร้ บั ความชนื ชมในสายตาขนุ นางเกา่ หลายคนทเี ดยี ว \"กรดี !!!!!\" เสยี งกรดี รอ้ งเสยี งดงั จากดา้ นนอกทาํ ใหผ้ คู้ นในงานพากนั ชะงกั หลวิ จา้ วเว่ยทกี าํ ลงั มองเงาตวั เองสะทอ้ นในถว้ ยชา กระตุกยมิ บางๆ กอ่ นจะเงยหน้ามองไปตามเสยี ง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 6 3 \"เกดิ อะไรขนึ น่ะ?\" \"นนั มใิ ช่เสยี งทา่ นหญงิ เล่อมวั หรอกร?ึ \" เสยี งของใครบาง คนในงานทกั ขนึ \"เกดิ อะไรขนึ กบั นาง เราไปดูกนั เถอะ\" พดู แลว้ คนกลุม่ ใหญก่ เ็ ดนิ ลดั เลาะไปตามหาตน้ เสยี ง หลวิ จา้ วเว่ยเองกต็ ามหลงั ทุกคนไปพรอ้ มอ๋ถู งิ ทา่ นหญงิ เลอ่ มวั เป็นบุตรขี ององคห์ ญงิ หงเซยี ว พนี ้องรว่ ม อุทรของฮอ่ งเตอ้ ู่เหอตี นางนบั เป็นหญงิ สาวทมี ชี อื เสยี ง มากทสี ดุ ผหู้ นึงในถงเยยี น ยามทคี นกลมุ่ ใหญ่ไปถงึ กพ็ บกบั ทา่ นหญงิ ทกี าํ ลงั กรดี รอ้ ง ตวั สนั ตรงหน้านางเป็นบา่ วรบั ใชห้ ญงิ ทลี ม้ นอนแน่นงิ อยู่ บนพนื ตรงหน้าผากมเี ลอื ดไหล \"เลอ่ มวั นีมนั เกดิ อะไรขนึ ?\" พระชายาโตว้ ออ๋ งรบี เขา้ ไป ประคองทา่ นหญงิ เล่อมวั พรอ้ มสอบถามอยา่ งเป็นกงั วล \"เมอื ครขู่ า้ รอ้ นจงึ ใหบ้ า่ วพามาเปลยี นชุดทนี ี แต่ตอนทขี า้ เขา้ ไปเปลยี นชุดกลบั ไดย้ นิ เสยี งสาวใชร้ อ้ งตะโกน ออกมา กพ็ บวา่ นางนอนอยเู่ ชน่ นีแลว้ ... แลว้ กเ็ หน็ คนวงิ หนีไป\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 6 4 \"คนวงิ หนีไปรึ เจา้ เหน็ หน้าหรอื ไม?่ ใครมนั กนิ ดหี มหี วั ใจ เสอื กลา้ มาก่อเรอื งในตําหนักของขา้ !?\" พระชายาโตว้ อ๋อง ไมพ่ อใจอยา่ งยงิ นางหนั ไปสงั ขนั ทใี นตาํ หนกั \"พวกเจา้ พาตวั สาวใชค้ นนีไปดแู ลใหด้ ี เรยี กหมอมาตรวจนาง ทาํ ใหน้ างฟืนใหไ้ ด\"้ \"ขอรบั \" เหลา่ สตรที หี อ้ มลอ้ มกนั อยตู่ ่างซบุ ซบิ วจิ ารณ์กนั ไปตา่ งๆ นานา \"เลอ่ มวั เจา้ จาํ ไดห้ รอื ไมว่ ่าใครทวี งิ ออกไป\" \"ขา้ ... ขา้ ไมเ่ หน็ หน้า รเู้ พยี งแต่ว่าเป็นหญงิ รบั ใช\"้ \"หญงิ รบั ใชร้ ?ึ เหตุใดนางถงึ ต้องทาํ รา้ ยบ่าวของเจา้ ดว้ ย\" พระชายาโตว้ อ๋องซกั อกี ทา่ นหญงิ นิงคดิ ไปครหู่ นึงกอ่ น จะลบู ไปตามขอบเอว \"แยแ่ ลว้ หยกพกของขา้ หายไป!\" นางรอ้ งหน้าตนื \"นนั เป็นหยกพระราชทานจากฝ่าบาท มคี า่ ควรเมอื ง... หวาง เฟยทา่ นตอ้ งเอามนั คนื มาใหข้ า้ นะ\" \"ต๊าย! บา่ วจวนไหนกนั ถงึ กบั กลา้ ขโมยของพระราชทาน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 6 5 ชา่ งไมร่ ทู้ ตี าํ ทสี งู \" ฮหู ยนิ ทา่ นหนึงอุทานขนึ เสยี งดงั \"ตรวจคน้ ! ใหค้ นออกคน้ หาใหท้ วั เวลานีคงหนีไปไดไ้ ม่ ไกล\" \"น่ากลวั จรงิ ๆ ดที ไี มท่ าํ รา้ ยทา่ นหญงิ เล่อมวั เพอื ชงิ ของ\" \"ชา่ งขวญั กลา้ เทยี มฟ้า\" หลวิ จา้ วเว่ยมองพวกผหู้ ญงิ เอย่ วจิ ารณ์กนั เซง็ แซ่ พระ ชายาโตว้ อ๋องกอดประคองทา่ นหญงิ เล่อมวั พากลบั เขา้ ไป ในเรอื นพกั กลุม่ ของแขกสตรกี ไ็ หลเป็นคลนื ตามไปดว้ ย \"พใี หญ่ บ่าวอกี คนของพหี ายไปไหนหรอื เจา้ คะ?\" เสยี ง รอ้ งทกั ไมเ่ บาของหลวิ อนั หลนิ ทาํ ใหห้ ลวิ จา้ วเว่ยหยุด ฝีเทา้ หนั มามองนาง สตรอี กี หลายคนกห็ นั มามองคนพดู \"ขา้ จาํ ไดว้ า่ ทา่ นพาบา่ วตดิ ตามมาอกี คน นางหายไปไหน แลว้ เล่า\" \"ดเู หมอื นจะหายไปตงั แตก่ อ่ นชมิ ชาเสยี อกี \" เสยี งคณุ หนู อกี คนกลา่ ว หลวิ จา้ วเวย่ มองหลวิ อนั หลนิ นิง นางแปลกใจไมน่ ้อยที หลวิ จา้ วอวเี ลอื กใหห้ ลวิ อนั หลนิ เป็นคนเปิดฉาก นับวา่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 6 6 น้องรองผนู้ ยี งั มสี มองอยบู่ า้ ง \"พสี ที า่ นพดู เช่นนีไดอ้ ยา่ งไร หากผูอ้ นื ไดย้ นิ แลว้ เขา้ ใจผดิ ว่าบ่าวของพใี หญเ่ ป็นคนลงมอื จะทาํ อยา่ งไร?\" หลวิ หว่าน อที ยี นื อยใู่ นฝงู ชนรบี แทรกกายเขา้ มาตอบโตห้ ลวิ อนั หลนิ \"แมบ้ า่ วพวกนนั จะเป็นคนทพี ใี หญเ่ พงิ พามาจากจนิ หยาง แตใ่ ช่วา่ พวกนางจะตอ้ งมนี ิสยั เลวรา้ ย\" \"น้องหา้ อยา่ ไดป้ รบั ปราํ ขา้ ขา้ เพยี งสงสยั วา่ บา่ วของพี ใหญห่ ายไปไหน ในเมอื บา่ วของพวกเราทกุ คนลว้ นอยทู่ นี ี กนั ครบ\" เสยี งเอะอะของพวกนางเรยี กความสนใจจาก ผคู้ น แมแ้ ตพ่ ระชายาโตว้ อ๋องทหี ลงั จากพาทา่ นหญงิ เลอ่ มวั ไปพกั แลว้ ออกมากย็ งั ตามมามงุ ดู \"น่าสนใจจรงิ ๆ\" หลานไฉ่ซนิ ทยี นื ดมู าตลอดเอย่ แทรกขนึ นางกระตุกยมิ เจา้ เลห่ เ์ มอื มองเหน็ โอกาสจะไดเ้ ลน่ งาน หลวิ จา้ วเว่ยกร็ บี กระโดดลงร่วมโดยไมค่ ดิ ยงั ฝีเทา้ \"หลวิ จา้ วเว่ยบา่ วของเจา้ หายไปไหน มใิ ชก่ อ่ เรอื งใหญแ่ ลว้ หนี ไปหลบซอ่ นหรอกนะ\" \"คุณหนูหลานทา่ นระวงั วาจาดว้ ย\" หลวิ หว่านอรี บี เตอื น หลานไฉ่ซนิ ราวกบั หว่ งใยหลวิ จา้ วเว่ยเหลอื เกนิ ในขณะที ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 6 7 หลวิ จา้ วเวย่ ยนื มองผคู้ นพูดจาตอบโต้กนั ราวกบั ว่าเรอื งนี ไมเ่ กยี วขอ้ งกบั นาง \"เจา้ พดู เองมใิ ชห่ รอื บา่ วทเี พงิ พาตวั มาจากบา้ นนอก ไม่ แน่พอเหน็ ของมคี า่ แลว้ ไมอ่ าจอดกลนั ความโลภใน สนั ดานเอาไวจ้ นอาจพลงั ลงมอื กไ็ ด\"้ หลานไฉ่ซนิ โบกพดั ไปมาพลางกล่าว \"คณุ หนูหลวิ ไมท่ ราบบา่ วทพี วกนางพูดถงึ ยามนอี ยทู่ ี ไหน?\" พระชายาโตว้ อ๋องออกหน้าหนั มาถามหญงิ สาว ดว้ ยนําเสยี งสภุ าพ \"นางถกู คนชนทาํ ใหน้ ําชาเปรอะชดุ หมอ่ มฉนั จงึ ใหน้ าง ไปเปลยี นชดุ เพคะ\" โฉมสะคราญเอ่ยตอบเสยี งเรยี บ \"แค่เปลยี นชุดใชเ้ วลามากมายขนาดนีเชยี ว แลว้ มเี รอื ง วุน่ วายเสยี งดงั เพยี งนนี างกลบั ไมโ่ ผลม่ าไมแ่ ปลกไป หน่อยหรอื ?\" หลานไฉ่ซนิ กดั ไมป่ ลอ่ ย \"พวกเจา้ ไปตามหาบา่ วของคุณหนูหลวิ แลว้ พามาทนี ี สว่ นแขกคนอนื รบกวนพวกทา่ นเรยี กบา่ วของตวั เองมา รวมกนั ทนี ใี หห้ มด จะไดต้ ามหาคนผดิ ไดง้ า่ ยขนึ \" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 6 8 คนมากมายทยี นื ลอ้ มอยตู่ ่างมองหลวิ จา้ วเวย่ ดว้ ยสายตา แปลกๆ อาเจนิ กบั มฝี ่ทู ยี นื อยดู่ า้ นหลงั นางกพ็ ากนั ตวั สนั อยา่ งหวนั เกรง \"จะเสยี ชอื เทพธดิ ากค็ ราวนี เพาะเลยี งโจรเอาไวข้ า้ งกาย ชา่ งมคี วามสามารถนกั \" \"คุณหนูหลานทา่ นกพ็ ดู ใหน้ ้อยหน่อยเถอะ\" หลวิ หวา่ นอี ขดั นาง ไมน่ านขนั ทสี องคนกห็ วิ ปีกอาหนงิ ทดี ทู า่ ทางขวญั เสยี และกอดเสอื ถุงเสอื ผา้ ชดุ เกา่ เอาไวม้ าทงิ ลงกลางวง หลวิ จา้ วเว่ยรบี สงั ใหอ้ าเจนิ กบั มฝี ่เู ขา้ ไปประคองนาง \"อาหนิงเจา้ หายไปไหนมา?\" หลวิ จา้ วเว่ยเอ่ยถาม \"บา่ วไปเปลยี นชุดทหี อ้ งฝังทางนนั แตต่ อนออกมาหลงอยู่ ในสวนดอกไมห้ าทางออกเทา่ ไหรก่ ไ็ มพ่ บ ทงั ยงั ไมม่ คี น ผา่ นไปผา่ นมา กเ็ ลย...\" \"โกหกหน้าซอื หลงงนั รึ เสยี งดนตรกี บั เสยี งคนดงั ขนาดนี เจา้ แคเ่ ดนิ ตามเสยี งมากไ็ ดแ้ ลว้ \" หลานไฉ่ซนิ รอ้ งขนึ ทาํ ใหค้ นโดยรอบต่างพยกั หน้าเหน็ ดว้ ย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 6 9 อาหนิงหดคออยา่ งตกใจรบี ขยบั ไปกอดขาหลวิ จา้ วเว่ย \"คณุ หนูบา่ วหลงอยใู่ นสวนจรงิ ๆ นะเจา้ คะ ตรงนนั ไมม่ ี เสยี งอะไรเลย\" \"ไมต่ อ้ งกลวั ขา้ เชอื เจา้ \" หลวิ จา้ วเวย่ ตบแขนนางเบาๆ แลว้ หนั มาเผชญิ หากบั ฝ่ายตรงขา้ ม \"ยงั จะเชอื นางอกี รึ นางโป้ปดอยเู่ หน็ ๆ ตอนเกดิ เหตุทุก คนตา่ งอยใู่ นงาน มแี ตน่ างทอี อกมาเพน่ พา่ นขา้ งนอก ตอ้ งเป็นนางแน่ทขี โมย\" ไดย้ นิ เชน่ นนั อาหนิงกต็ กใจ \"คุณหนูบา่ วไมไ่ ดเ้ ป็นขโมย นะเจา้ คะ!\" \"โกหก! ไมใ่ ชเ่ จา้ แลว้ จะเป็นใคร!? หวางเฟยทา่ นใหค้ น คน้ ตวั นางหาหลกั ฐานเถอะเพคะ\" หลานไฉ่ซนิ หนั ไปทลู พระชายาโตว้ อ๋องแลว้ สงั บ่าวของตวั เองใหร้ อื ถุงผา้ ของอา หนงิ แตห่ ลวิ จา้ วเว่ยกระชากมนั กลบั ไปถอื ไว้ \"กลา้ ดยี งั ไง!?\" หลวิ จา้ วเว่ยดงึ อาหนงิ ทกี ลวั จนนําตานอง หน้าไปไวข้ า้ งหลงั ในขณะทมี อื ถอื ถงุ ผา้ ของสาวใชเ้ อาไว้ แน่น ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 7 0 \"คณุ หนูหลวิ ใหค้ นตรวจคน้ บา่ วของเจา้ เถอะ หากนาง ไมไ่ ดท้ ํากจ็ ะไดพ้ น้ มลทนิ \" พระชายาโตว้ อ๋องเหน็ ทา่ ไมด่ ี จงึ เอ่ยไกล่เกลยี \"พใี หญท่ ่านเหน็ แกห่ น้าจวนหลวิ ของเราเถอะ อยา่ มวั แต่ ปกป้องบา่ วไมร่ กั ดคี นเดยี วจนทําใหจ้ วนของเราเสอื ม เสยี เลย\" หลวิ จา้ วอวจี บี ปากจบี คอกลา่ วดว้ ยสหี น้า หมน่ หมอง \"เจา้ พูดจาน่าขนั \" หลวิ จา้ วเว่ยฉกี ยมิ เยย้ \"หากขา้ ใหพ้ วก ทา่ นในทนี ีตรวจคน้ บ่าวของขา้ เชน่ นันกแ็ ปลวา่ ขา้ ตอ้ ง ยอมรบั ขอ้ สงสยั ของพวกท่านว่าบา่ วของขา้ อาจเป็นขโมย ทงั ทไี รพ้ ยานหลกั ฐาน ไมว่ า่ จะคน้ แลว้ พบหรอื ไมช่ อื เสยี ง ของขา้ ลว้ นถกู เหยยี บยาํ เพยี งเพราะวา่ ขา้ กบั บา่ วของขา้ เพงิ มาจากต่างเมอื งกก็ ลายเป็นคนน่าสงสยั ทสี ดุ ไปแลว้ ในสายตาพวกทา่ นคดิ วา่ มแี ตค่ นเมอื งหลวงทมี ศี กั ดศิ รี หรอื ไร?\" นางจอ้ งหลานไฉ่ซนิ ไมว่ างตา \"อยา่ มาพดู จาบา่ ยเบยี งหน่อยเลย เจา้ กลวั บา่ วของเจา้ จะ เป็นคนทาํ จรงิ ๆ จงึ ไมก่ ลา้ ใหค้ นตรวจคน้ ละ่ ส\"ิ \"แลว้ เจา้ กลา้ หรอื ไมเ่ ลา่ ?\" หลวิ จา้ วเวย่ เอ่ยแลว้ หนั ไป ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 7 1 คาํ นบั พระชายาโตว้ ออ๋ ง \"คําพดู กลา่ วหาบา่ วของหมอ่ ม ฉนั มแี ตว่ าจาเลอื นลอยไมม่ หี ลกั ฐาน หากหวางเฟยตอ้ ง การตรวจคน้ บ่าวของหมอ่ มฉนั เพยี งคนเดยี วในกลุม่ แขก ทงั หมด หมอ่ มฉนั หลวิ จา้ วเวย่ คงต้องขอคา้ น เรอื งนี พวั พนั ถงึ ชอื เสยี งดงี ามของหมอ่ มฉนั หมอ่ มฉนั ไมอ่ าจ ปล่อยปละได้ ขอใหห้ วางเฟยเขา้ ใจดว้ ย\" สหี น้าพระชายาโตว้ อ๋องไมด่ นี กั เพราะนางคดิ ไมถ่ งึ วา่ หลวิ จา้ วเว่ยจะแขง็ กรา้ วขดั คาํ สงั ของนาง แต่พอเหลอื บไป มองอนั อ๋องทยี นื ดอู ยใู่ นฝงู คนกค็ ดิ วา่ หลวิ จา้ วเว่ยคงมนั ใจ ว่าตนมไี มใ้ หญอ่ ยา่ งองคช์ ายรองสนบั สนุนจงึ ปีกกลา้ ขา แขง็ \"เช่นนนั กต็ รวจบา่ วหญงิ ทงั หมดจากทกุ จวนเถอะ จะได้ ไมม่ ใี ครวา่ ไดว้ า่ ขา้ ลาํ เอยี ง\" พระชายาโตว้ อ๋องตดั สนิ ใจ \"ตรวจบา่ วของหมอ่ มฉนั กอ่ นเลยกไ็ ดเ้ จา้ คะ่ หมอ่ มฉนั ยนิ ดี พใี หญ่จะไดส้ บายใจดว้ ย\" หลวิ จา้ วอวรี บี สงั ใหบ้ ่าว ของนางกา้ วมาขา้ งหน้าแลว้ ขนั อาสาเสยี งหวาน ราวกบั เป็นน้องสาวทแี สนดที กี าํ ลงั ปลอบประโลมพสี าวทถี ูกใส่ ความ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 7 2 หลวิ จา้ วอวไี ดร้ บั สายตาชนื ชมจากคนโดยรอบไมน่ ้อย โดยเฉพาะอนั อ๋อง เขาทอดสายตามองนางอยา่ ง ภาคภูมใิ จในตวั หญงิ คนรกั ในขณะทหี ลวิ จา้ วอวกี าํ ลงั คดิ อยา่ งตนื เตน้ ว่าเนียเถยี นชงิ กาํ ลงั มองสงิ ทนี างทาํ อยู่ หรอื ไม่ หลวิ หว่านอเี องเหน็ คนชนื ชมหลวิ จา้ วอวกี ร็ บี กา้ วออกมา \"ตรวจคนของขา้ ไดเ้ ลยเจา้ คะ่ \" ขนั ทกี บั นางกาํ นลั ของตําหนกั โตว้ ออ๋ งเขา้ ไปคน้ ตวั บ่าว ของคนทงั สองก่อนจะหนั มาหาหลวิ จา้ วเว่ย \"คราวนีเจา้ คงไมบ่ า่ ยเบยี งแลว้ กระมงั \" หลานไฉ่ซนิ เคาะ พดั กบั ฝ่ามอื ของนางดว้ ยทา่ ทางสาแกใ่ จ \"รบี คน้ ตวั พวก นาง หวั ขโมยคงอยใู่ นกลุม่ นีแน่\" \"คุณหนู\" อาหนิงหนั ไปรอ้ งเรยี กหลวิ จา้ วเว่ยอยา่ งขวญั เสยี ราวกบั นกหลงรงั ตอ้ งการทพี งึ ขนั ทตี รวจคน้ มฝี ่กู บั อาเจนิ กอ่ นแลว้ มาคน้ ตวั อาหนิง บน ตวั นางไมพ่ บของอะไร ขนั ทผี หู้ นึงจงึ หนั มาคอ้ มกายให้ หลวิ จา้ วเว่ยเพอื ขอกระเป๋ าผา้ ในมอื นาง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 7 3 หลวิ จา้ วเวย่ มที า่ ทางลงั เลกอ่ นจะยอมปลอ่ ยถุงผา้ ใหข้ นั ที ผนู้ นั เขาเปิดปากถงุ แลว้ เทของขา้ งในลงพนื ดา้ นในมเี สอื ทเี ปือนของอาหนิงและมถี ุงใผา้ บเลก็ อกี ใบทรี ว่ งลงพนื แลว้ กลงิ ออกไปท่ามกลางสายตาทกุ คน หลานไฉ่ซนิ รบี เดนิ เขา้ ไปควา้ ถุงนนั อยา่ งลงิ โลดเพราะ มนั ใจวา่ นนั เป็นหยกทสี าวใชข้ องศตั รขู โมยมาแน่แต่ตอน ทนี างจบั มนั ขนึ มาหลวิ จา้ วเวย่ กด็ งึ มนั ไวเ้ ชน่ กนั \"เจา้ คดิ จะทาํ อะไร คดิ จะชว่ ยโจรปิดบงั ความผดิ ร!ึ ?\" หลานไฉ่ซนิ ตะโกน พยายามดงึ ถงุ ผา้ ทตี ุงแน่นเขา้ หาตวั \"คาํ กข็ โมย สองคาํ กโ็ จร หลานไฉ่ซนิ กอ่ นขา้ ออกจากถง เยยี นเคยตบเจา้ เพราะปากพลอ่ ยๆ นี นานถงึ เพยี งนียงั ไมร่ จู้ กั เปลยี นนสิ ยั ชอบวา่ รา้ ยผอู้ นื ...หลานไฉ่ซนิ หากวา่ บ่าวของขา้ ไมใ่ ชข่ โมยเจา้ กลา้ โขกหวั ขอขมานาง หรอื ไม!่ ?\" \"หลวิ จา้ วเว่ยเจา้ กลา้ วา่ ขา้ เรอะ\" \"ใช่ ขา้ กลา้ ว่าเจา้ แลว้ เจา้ กลา้ หรอื ไมเ่ ล่า?\" \"จะใหข้ า้ โขกหวั ใหน้ างกย็ อ่ มได.้ .. หึ เชน่ นนั หากนางเป็น ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 7 4 ขโมยเจา้ กลา้ กม้ ลงเลยี รองเทา้ ใหข้ า้ หรอื ไมห่ ลวิ จา้ ว เวย่ !?\" !!!!!!! ผคู้ นโดยรอบมองคุณหนูทงั สองตอบโต้กนั ดว้ ยใจเตน้ ระทกึ ผหู้ นึงทา้ ใหโ้ ขกหวั ขอขมาบา่ วชนั ตํา อกี คนหนึงจะ ใหก้ ม้ ลงเลยี รองเทา้ ตา่ งคนตา่ งกดขม่ กนั อยา่ งไมไ่ วห้ น้า ราวกบั เป็นคแู่ คน้ กนั มานาน เรอื งราวปีนันทหี ลวิ เจา้ เว่ยบนั ดาลโทสะใสห่ ลานไฉ่ซนิ กลางตลาดคลา้ ยถูกปลุกขนึ มาอกี ครงั มคี นเอ่ยเทา้ ความ ถงึ ทมี าทไี ปทาํ ใหร้ วู้ า่ เหตุใดคุณหนูทงั สองจวนถงึ ไดเ้ ป็น ปรปักษก์ นั ถงึ เพยี งนี \"หากบา่ วของเจา้ เป็นขโมย เจา้ กลา้ เลยี รองเทา้ ขา้ ให้ สะอาดหรอื ไมเ่ ลา่ จา้ วเวย่ \" หลนิ ไฉ่ซนิ เอ่ยเยย้ หยนั พลาง ยมิ เยาะอยา่ งสาแก่ใจกบั ทา่ ทางชะงกั งนั ของอกี ฝ่าย หลวิ จา้ วเว่ยนิงคดิ อยอู่ ดึ ใจหนึงกอ่ นสดุ ทา้ ยจะตอบ ชดั เจน \"ได้ ขา้ กลา้ พนนั \" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 7 5 * หลานไฉ่ซนิ เผยสหี น้าพอใจออกมาทนั ที นางรอคอยทจี ะ ฉกี หน้ากากสงู สง่ ของหลวิ จา้ วเวย่ มาตงั แต่ทเี รมิ ไดย้ นิ ฉายาเทพธดิ าของกองทพั เอยี นเหอ นางรสู้ กึ พะอดื พะอม ทุกครงั เมอื ไดร้ บั รขู้ า่ วคราวอนั ดงี ามของจา้ วเวย่ มาถงึ ยามนีนบั เป็นโอกาสดที ตี นจะไดเ้ หยยี บขยหี น้ากาก จอมปลอมของอกี ฝ่าย เนียเถยี นชงิ ยนื อยใู่ นหมฝู่ งู ชน เขาเอามอื ไขว่หลงั มอง เหตุการณ์ตรงหน้าอยา่ งสนองสนใจแตไ่ มค่ ดิ สอดปากหรอื กลา่ ววจิ ารณ์อยา่ งผอู้ นื นยั น์ตาของเขาจบั จอ้ งสตรใี นชดุ นําเงนิ อยา่ งพอใจเมอื กม้ มองชดุ สนี ําเงนิ ทตี นสวมกอ็ ด ลอบยมิ บางๆ ไมไ่ ด้ หลวิ จา้ วเว่ยมองแววตาวาววบั ราวกบั ผูช้ นะของหลานไฉ่ ซนิ แลว้ กา้ วถอยหลงั ไป นางปล่อยถุงผา้ ในมอื ใหห้ ลานไฉ่ ซนิ ถอื ราวกบั จาํ ใจยอมรบั สหี น้าของนางไมส่ ดู้ ยี ามทมี อง มอื ขาวหยกของศตั รรู ดู เปิดปากถุงแลว้ เทของทอี ยดู่ า้ นใน ออกมา พรบึ พรบึ ! ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 7 6 \"ไมน่ ะ!\" อาหนิงรอ้ งหา้ มกอ่ นจะรบี เขา้ ไปรบั สงิ ทรี ว่ งลงมา จากถงุ \"นีมนั ....\" หลานไฉ่ซนิ องึ จนพดู ไมอ่ อกไป นางมอง กระดาษสเี หลอื งทปี ลวิ ว่อนอยา่ งไมเ่ ขา้ ใจ \"นีมนั อะไร กนั !?\" อาหนงิ ทนี ําตายงั อาบแกม้ รบี ตอบอยา่ งพาซอื \"นีเป็น ยนั ต์จากอารามหนานซานในจนิ หยางเจา้ ค่ะ มารดาของ บา่ วพอรวู้ า่ บา่ วจะตามคุณหนูมารบั ใชท้ ถี งเยยี นกไ็ ปขอ ยนั ตป์ ัดเป่าอปั มงคลมาให\"้ อาหนิงรบี โกยกระดาษยนั ต์ ปึกหนาทเี ดมิ ทมี นั ถกู พบั จนแขง็ อยใู่ นถุง แต่พอถูกเท ออกมากลบั กระจายออกเป็นกอง หลวิ จา้ วเวย่ ทเี ดมิ ทมี สี หี น้าไมส่ ดู้ ยี ามนีกลบั แทบกลนั หวั เราะเอาไวไ้ มไ่ หว แมแ้ ต่มฝี ่กู บั อาเจนิ กเ็ ลกิ ทาํ ทา่ หวาดกลวั ดงั กอ่ นหน้า เมอื หนั ไปมองหลวิ จา้ วอวสี หี น้านางกแ็ ทบจะบดิ เบยี วยาม ทเี หน็ ยนั ต์เหลา่ นนั กระจายออกมาจากถงุ ไมใ่ ชห่ ยก พระราชทานของทา่ นหญงิ เลอ่ มวั \"ยนั ตจ์ ากอารามหนามซานมชี อื เสยี งเรอื งปัดเป่าสงิ ชวั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 7 7 รา้ ย ไมใ่ หค้ วามอปั มงคลยา่ งกรายเขา้ มาใกล้ นบั วา่ วนั นี ไดเ้ หน็ ความศกั ดสิ ทิ ธแิ ลว้ \" จา้ วเวย่ เดนิ เขา้ ไปจบั แขนอา หนงิ ใหล้ กุ ขนึ มายนื \"เจา้ มายนื ตรงนี คณุ หนูหลานจะไดโ้ ขกศรี ษะใหเ้ จา้ สะดวก!\" \"เจา้ ! พวกเจา้ รวมหวั กนั หาเรอื งขา้ !\" หลานไฉ่ซนิ ตะโกน ลนั \"น่าขนั ! ตงั แตต่ น้ เจา้ กเ็ อาแตต่ ะโกนปาวๆ วา่ บ่าวของขา้ เป็นขโมย ขา้ รไึ มเ่ คยคดิ จะสนทนากบั เจา้ แมเ้ พยี งครงึ คาํ มแี ตเ่ จา้ ทยี ุม่ ยา่ มกบั ขา้ ไมเ่ ลกิ มายามนบี า่ วของขา้ พสิ จู น์ ตวั แลว้ วา่ มใิ ชข่ โมย คณุ หนูหลานคดิ จะตระบดั สตั ยร์ !ึ ?\" หลวิ จา้ วเวย่ ตวาดกลบั อยา่ งไมไ่ วห้ น้ากอ่ นจะหนั ไป ประคองมอื กลา่ วกบั พระชายาโตว้ อ๋อง \"ยามนีบา่ วของ หมอ่ มฉนั คงนบั ว่าพน้ มลทนิ แลว้ ถงึ เวลาทตี อ้ งคน้ ตวั บา่ ว สตรขี องจวนอนื บา้ งแลว้ กระมงั \" \"ใช่ ใช่ คน้ ใหห้ มด\" พระชายาโตว้ อ๋องทยี งั องึ กบั ยนั ตท์ ี กระจดั กระจายรบี ตอบรบั อยา่ งเสยี ไมไ่ ด้ พวกขนั ทแี ละนางกาํ นลั รบี คน้ ตวั บา่ วสตรจี วนอนื กนั ใหข้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 7 8 วกั แตห่ ลานไฉ่ซนิ ยงั ไมค่ ดิ จะยอมแพ้ \"พน้ มลทนิ อะไรกนั บางทนี างอาจจะโยนทงิ ตามขา้ งทาง กอ่ นทจี ะถูกพาตวั มา\" ปึก! จๆู่ หยกสขี าวทถี กู แกะสลกั อยา่ วจิ ติ รกร็ ว่ งลงมาจากเอว ของสาวใชผ้ หู้ นึงทาํ ใหค้ าํ พดู ของหลานไฉ่ซนิ ชะงกั ไป กลางคนั ทา่ มกลางความตกตะลงึ ของผคู้ นทงั หมด \"ปีเสวยี นนีมนั ...\" หลานไฉ่ซนิ เบกิ ตาโพลนมองบ่าวของ ตวั เองทเี หงอื แตกพลกั มอื ไมส้ นั เพราะหยกร่วงออกมา จากตวั นาง \"คณุ หนูหลานนีมนั เรอื งอะไรกนั ?\" พระชายาโต้วอ๋องเหน็ แลว้ วา่ บา่ วของหลานไฉ่ซนิ มหี ยกสูงคา่ ทคี นเป็นแคบ่ า่ ว ไมค่ วรมไี วถ้ อื ครอง นบั วา่ หลกั ฐานมดั ตวั คนผดิ ชดั เจนยงิ หลานไฉ่ซนิ อา้ ปากคา้ ง นางยงั คดิ คาํ พดู ไมอ่ อกหลวิ จา้ ว เวย่ กช็ งิ กลา่ วตดั หน้า \"ทแี ทค้ ุณหนูหลานเอาแตต่ ะโกนใส่ ความบา่ วของขา้ เพอื กลบเกลอื นความผดิ นีเอง ทงั ทบี ่าว ของตวั เป็นคนขโมยแทๆ้ แตก่ ลบั มาสาดนําสกปรกใส่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 7 9 ผอู้ นื ชา่ งไรย้ างอาย ชบุ เลยี งขโมยไวข้ า้ งกายแลว้ ยงั กลา้ มาใสค่ วามขา้ อกี !\" \"คณุ หนูบ่าวไมใ่ ชข่ โมยนะเจา้ คะ!\" ปีเสวยี นรบี กอดขา คุณหนูตวั เองแตย่ ามนหี ลานไฉ่ซนิ โกรธจนแทบคลงั แลว้ \"ไม!่ ไมจ่ รงิ นงั ปีเสวยี น!\" หลานไฉ่ซนิ ตบหน้าบ่าวของ ตวั เองจนหน้าสะบดั \"เรอื งนีตอ้ งมคี นใสค่ วามขา้ แน่ๆ ... เป็นเจา้ !\" หลานไฉ่ซนิ หนั มาชหี น้าหลวิ จา้ วเวย่ แตอ่ กี ฝ่าย ปัดแขนนางทงิ ทนั ที \"หากวา่ หยกนีอยทู่ บี ่าวของขา้ เจา้ จะบอกวา่ มคี นใสค่ วาม ขา้ บา้ งหรอื ไมเ่ ลา่ คงรบี รอ้ งใหท้ างการมาจบั ตวั นางแน่.. แตพ่ อบา่ วของเจา้ มหี ลกั ฐานอยกู่ บั ตวั ทนโทก่ ลบั มาชหี น้า กล่าวหาผอู้ นื ชา่ งทําใหข้ า้ ไดเ้ ปิดหเู ปิดตาจรงิ ๆ\" หลวิ จา้ ว เว่ยแคน่ เสยี งเยาะหยนั ในลาํ คออยา่ งถอื ดี ผคู้ นโดยรอบเมอื ไดฟ้ ังเชน่ นีกเ็ รมิ นึกเขา้ ใจวา่ เหตุใดปีนนั หลวิ จา้ วเว่ยถงึ ลงมอื ลงไมใ้ สห่ ลานไฉ่ซนิ เดมิ ทพี วกเขา ยงั คดิ วา่ นางเป็นคณุ หนูเอาแตใ่ จและมจี ติ ใจโหดเหยี ม มา ยามนีดแู ลว้ คนทคี อยหาเรอื งจะเป็นหลานไฉ่ซนิ มากกวา่ \"ไม่ เรอื งนีตอ้ งมเี งอื นงาํ หวางเฟยไดโ้ ปรดใหค้ วามเป็น ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 8 0 ธรรมกบั หมอ่ มฉนั ดว้ ยเพคะ\" หลานไฉ่ซนิ พยายามสะกด อารมณ์เมอื เหน็ สายตาของชนชนั สงู ทยี นื มงุ อยู่ นางหนั ไปขอความชว่ ยเหลอื จากแมง่ านเพอื จะเอาตวั เองออกไป จากทนี ี \"ขา้ ยอ่ มใหค้ วามยตุ ธิ รรมกบั เจา้ แน่ เดก็ ๆ พาบ่าวคนนีไป ขงั ไวข้ า้ จะสอบสวนอกี ที สว่ นแขกทกุ ท่านวนั นีคงตอ้ งขอ อภยั แลว้ ...\" พระชายาโตว้ อ๋องประสานมอื คาํ นบั แขกใน งานกลา่ ววาจาขออภยั กบั เรอื งราววุน่ วายทเี กดิ ขนึ กอ่ นจะ ขอใหแ้ ยกยา้ ยกนั ไป หลวิ จา้ วเวย่ เหน็ หลานไฉ่ซนิ คดิ จะฉวยโอกาสนีหนีนางจงึ ลากอาหนิงมายนื ขวางอกี ฝ่ายอยา่ งจงั \"คุณหนูหลาน วาจาทเี จา้ พูดออกไปเมอื ครนู่ คี งยงั ไมล่ มื กระมงั บา่ วของขา้ เชด็ รองเทา้ รอเจา้ ขอขมานางแลว้ รบี ๆ ทาํ เสยี ส\"ิ \"หลวิ จา้ วเวย่ อยา่ ใหม้ นั มากเกนิ ไป\" \"มากไปร?ึ หากยามนเี ป็นทขี องเจา้ เจา้ จะไมบ่ บี ใหข้ า้ ให้ ลนิ เลยี รองเทา้ ใหเ้ จา้ ร?ึ \" เสยี งของทงั สองทําใหค้ นทกี าํ ลงั แยกยา้ ยหนั มามองอกี ครงั \"เกดิ เป็นคนควรมวี าจาสตั ย์ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 8 1 สงิ ไหนพดู ออกไปแลว้ ไมค่ วรกลบั กลอกนะคณุ หนูหลาน เจา้ ตะโกนเสยี งดงั ใหท้ ุกคนไดย้ นิ ว่าจะโขกใหบ้ ่าวของขา้ ยามนีผลเป็นบา่ วของเจา้ ทาํ ผดิ เอง ทงั บ่าวของขา้ ถูกใส่ ความ เหตุใดเจา้ จงึ บา่ ยเบยี งไมท่ ําตามทพี นนั กนั เสยี เล่า\" \"พใี หญ่ เรอื งนใี หแ้ ลว้ ไปเถอะเจา้ คะ่ \" หลวิ จา้ วอวเี อ่ย แทรกเสยี งหวานทาํ ทา่ จะไกลเ่ กลยี แสดงนําใจ \"หบุ ปาก! นีหาใชเ่ รอื งของเจา้ มที ใี หเ้ จา้ สอดปากเมอื ไหร่ กนั \" หลวิ จา้ วเว่ยดา่ นางอยา่ งไมไ่ วไ้ มตรี อนั อ๋องเหน็ ว่า หลวิ จา้ วอวหี ดคอมสี หี น้าหมองลงเมอื ถูกคหู่ มนั ของตน ตวาดใสก่ ย็ งิ นึกแคน้ ใจหลวิ จา้ วเวย่ \"ขา้ เพยี งเป็นหว่ งพสี าว...\" หลวิ จา้ วอววี า่ เสยี งเบาทาํ หน้า คลา้ ยจะรอ้ งไหด้ ว้ ยความน้อยเนอื ตําใจ แตห่ ลวิ จา้ วเวย่ ไม่ เหลอื บแลนางดว้ ยซาํ \"ว่าอยา่ งไรคณุ หนูหลาน หากวนั นีเจา้ ไมท่ าํ ตามคําพดู เช่นนนั ครงั หน้าขา้ จะใหเ้ จา้ โขกหวั ใหบ้ า่ วของขา้ ทหี น้า ประตูเมอื ง\" \"ขา้ ...\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 8 2 \"คณุ หนู!\" \"คณุ หนูหลาน!\" \"คณุ หนูหลานไดร้ บั ความตระหนกเป็นลมไปแลว้ เรยี กคน มาอุม้ นางไปทหี อ้ งรบั รองเรว็ \" \"เฮอะ\" หลวิ จา้ วเว่ยมองหลานไฉ่ซนิ ทหี าทางออกให้ ตวั เองไมไ่ ดแ้ ลว้ เลอื กจะทาํ ตวั อ่อนรว่ งลงไปกองกบั พนื แลว้ พน่ ลมหายใจอยา่ งราํ คาญ พวกบ่าวสกลุ หลานเอง เหน็ ทา่ ไมด่ พี อคณุ หนูลม้ ลงไปกร็ บี ตะโกนทาํ ทใี หว้ นุ่ วาย เพอื กลบเกลอื นเรอื งน่าอายทงั หลาย \"มารยาจรงิ ๆ\" หลวิ จา้ วเว่ยมองตามคนแบกหลานไฉ่ซนิ ไปอยา่ งนกึ เสยี ดาย กอ่ นจะหนั มามองอาหนิง \"เจา้ ไม่ เป็นไรใชห่ รอื ไม?่ \" \"บ่าวไมเ่ ป็นไรเจา้ คะ่ ดที คี ณุ หนูเตอื นไวแ้ ลว้ บา่ วถงึ ระวงั ตวั \" หลวิ จา้ วเว่ยพยกั หน้าเรยี กมฝี ่กู บั อาเจนิ มารวมกนั กอ่ นจะ เอ่ยชม \"พวกเจา้ ทาํ ไดด้ มี าก\" นบั วา่ เป็นครงั แรกทนี างให้ บา่ วรอบตวั แสดงงวิ ฉากใหญเ่ ชน่ นี ซงึ กลบั ไดผ้ ลดเี กนิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 8 3 คาด เรมิ แรกนางการสงั ใหม้ ฝี ่กู บั อาหนิงแยกตวั ไปรอนางใน งานเพอื เปิดโอกาสใหค้ นเจตนารา้ ยสรา้ งเรอื ง ตามมา ดว้ ยการทนี างสงั ใหอ้ าหนิงออกไปเปลยี นชดุ เพอื เปิด โอกาสใหค้ นลอบกดั อกี ครงั ตอนทอี าหนงิ ออกไป อาเจนิ ทเี ตรยี มตวั ไวอ้ ยแู่ ลว้ ก็ ออกไปตามนางเงยี บๆ นางตามอยดู่ า้ นหลงั 'คนรา้ ย' ที คดิ จะใสค่ วามอาหนงิ อกี ที จนปล่อยใหค้ นรา้ ยลงมอื ยดั หยกลงในถุงผา้ ของหนงิ อาเจนิ กเ็ ป็นคนเปลยี นสลบั ถุง ผา้ ใบเลก็ กอ่ นจะวนกลบั ไปทหี อ้ งเตรยี ม ทนี นั เป็นทพี กั ของพวกบ่าวทตี ดิ ตามเจา้ นายมา หากใครไมต่ อ้ งรบั ใช้ ใกลช้ ดิ กจ็ ะมานงั รอนายเรยี กใชท้ นี ี อาเจนิ แมจ้ ะจากถงเยยี นไปนานแต่ลวดลายฝีมอื ของนาง ไมน่ ับว่าดอ้ ย การฉวยโอกาสยดั หยกของกลางใหบ้ ่าว ของสกลุ หลานใชเ้ วลาไมถ่ งึ หนึงเคอ่ ดว้ ยซํา พอแน่ใจแลว้ นางกล็ อบกลบั เขา้ มาอยขู่ า้ งกายหลวิ จา้ วเวย่ เงยี บๆ อาหนงิ รตู้ วั เมอื อาเจนิ เขา้ มาเปลยี นถุงผา้ นางทาํ ตามที หลวิ จา้ วเวย่ เคยสงั ใหเ้ ดนิ วนเวยี นอยใู่ นสวนเหมอื นคน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 8 4 หลงทางไมต่ อ้ งกลบั เขา้ งาน กอ่ นทคี นในงานจะผลกั เรอื ตามนําทาํ ราวกบั ไมร่ ไู้ มเ่ หน็ ว่านางอยทู่ ไี หน รวมไปถงึ ความตนื ตระหนกกลวั ความผดิ ทตี อ้ งแสดงออกมายามถกู หวิ ปีกไปสอบสวน ยามนีหลวิ จา้ วเว่ยมชี อื เสยี งมากเกนิ ไป ดงั นนั การทาํ รา้ ย นางตรงๆ ยอ่ มไมส่ ง่ ผลดี คนสกุลเจนิ จงึ คดิ อยากช่วย หลานดว้ ยการบนั ทอนชอื เสยี งนางลงเรอื ยๆ โดยเรมิ จาก การเลน่ งานสาวใชข้ องนาง หากครงั นีอาหนงิ ถูกจบั ว่าเป็นขโมยชอื ความงดงามสงู ของหลวิ จา้ วเวย่ คงเรมิ สนั คลอน ทงั เจนิ ฮุย่ เหมยคงมี ขอ้ อา้ งว่าบา่ วทนี างเอามาจากจนิ หยางทาํ ผดิ สรา้ งความ อบั อายใหส้ กลุ หลวิ นางอาจถอนคนของหลวิ จา้ วเวย่ ออก จากเรอื น เปลยี นเป็นคนของตนมารบั ใชห้ ลวิ จา้ วเวย่ แทน นบั วา่ เป็นประโยชน์ต่อไปในภายหน้า แต่น่าเสยี ดาย... กว่าหลวิ จา้ วอวกี บั เจนิ ฮุย่ เหมยจะหาทางเอาคนของ ตวั เองเขา้ มาไวใ้ นเรอื นนาง หลวิ จา้ วเว่ยกซ็ อื ตวั บ่าวใน เรอื นของสองคนนนั เอาไวเ้ รยี บรอ้ ยแลว้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 8 5 ...หลวิ จา้ วอวพี ยายามสดู หายใจลกึ เพอื ขม่ อารมณ์เมอื เหน็ แลว้ ว่าแผนการลม้ เหลวไมเ่ ป็นทา่ นางหนั ไปมอง สบตากบั ป๋ ายซู่องิ อยา่ งไมพ่ อใจ ในขณะทเี จนิ ฮยุ่ เหมย หน้าถอดสี ในฐานะฮูหยนิ ของจวนหลวิ เจนิ ฮุย่ เหมยจงึ อยแู่ สดงความ เป็นหว่ งตอ่ ทา่ นหญงิ เลอ่ มวั อกี ครใู่ หญ่ ทาํ ใหข้ บวนของ คนสกุลหลวิ ยงั ไมอ่ อกจากตาํ หนกั โตว้ อ๋อง เชน่ เดยี วกบั คนจากอกี หลายจวน สว่ นหนึงอยเู่ พอื แสดงความเป็นหว่ งเป็นใย แตโ่ ดยมาก อยเู่ พอื สบื ขา่ วคราวมากกวา่ ไมแ่ น่งานวนั นีอาจกอ่ ใหเ้ กดิ ความรา้ วฉานระหว่างสกลุ หลานกบั ตาํ หนกั องคห์ ญงิ หง เซยี วกไ็ ด้ \"เจา้ เหน็ คุณหนูหลานคนนนั หรอื ไม่ ขา้ คดิ มาตลอดวา่ หน้าตานางงดงาม แต่พอไดย้ นิ นางทา้ ใหผ้ อู้ นื เลยี รองเทา้ ตนเองชา่ งน่ากลวั นกั คุณหนูในหอ้ งหอทไี หนถงึ ได้ ปากกลา้ เชน่ นี\" \"คณุ หนูหลวิ กไ็ มไ่ ดย้ งิ หยอ่ นกวา่ กนั หรอก\" \"เทยี บกนั ไดห้ รอื ตงั แตเ่ รมิ งานเจา้ กไ็ ดย้ นิ วา่ หลานไฉ่ซนิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 8 6 พูดจาสอ่ เสยี ดหลวิ จา้ วเวย่ แต่หลวิ จา้ วเวย่ กลบั วางเฉยไม่ ตอบนางสกั คํา ตอนมาเรอื งขโมย พอหลานไฉ่ซนิ เหน็ วา่ เป็นคนของหลวิ จา้ วเวย่ กร็ บี ออกหน้ามาชตี วั คนทนั ที ดู เอากร็ วู้ ่านางจอ้ งจะหาเรอื งหลวิ จา้ วเวย่ มาตงั แต่แรก\" \"หากขา้ เป็นหลวิ จา้ วเว่ยคงไมใ่ หแ้ คโ่ ขกศรี ษะแน่ ถอื ดี เช่นไรเป็นแคบ่ ุตรสาวราชครผู หู้ นงึ กลบั มาชนี ิวสงั ใหค้ น เลยี รองเทา้ ให้ คดิ ว่าตนสงู สง่ แค่ไหนกนั เชยี ว\" \"น่าจะเป็นเคราะหค์ วามงาม หลวิ จา้ วเวย่ งามเกนิ ไปจน ชกั นําภยั เขา้ หาตวั ทงั ทนี างแทบไมย่ งุ่ เกยี วกบั ใคร ไป งานเลยี งทไี รนางแทบไมพ่ ดู ไมจ่ า แตก่ ลบั มคี นจอ้ งจะหา เรอื งอยเู่ สมอ\" \"มนั กจ็ รงิ แตท่ า่ ทางวางตนเหนือเรอื งราวทงั ปวงของหลวิ จา้ วเว่ยกช็ วนใหค้ นราํ คาญตาจรงิ ๆ นนั แหละ\" \"จะราํ คาญอยา่ งไรกเ็ กบ็ ไวใ้ นใจเถอะ อยา่ ทาํ ตวั โงเ่ งา่ เชน่ คณุ หนูหลาน นีถา้ หากองคห์ ญงิ หงเซยี วคดิ จะเลน่ งาน นางขนึ มาคงงา่ ยราวกบั พลกิ ฝ่ามอื \" เสยี งจบั กลมุ่ พูดคยุ ดงั ออื องึ ไปทวั ลานดา้ นหน้าตําหนกั หลวิ จา้ วเวย่ โบกพดั เนบิ นาบฟังคนนนิ ทานางอยา่ งไมร่ สู้ กึ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 8 7 รสู้ าอะไร หากวนั นีมคี นบอกว่าทนี างทาํ ลงไปไมง่ าม หรอื เกนิ ควร นางกไ็ มค่ ดิ จะแยแสอยแู่ ลว้ ตงั แต่ตดั สนิ ใจกลบั ถงเยยี นนางกไ็ มค่ ดิ จะไวม้ ารยาทกบั พวกไรม้ ารยาท ชอื เสยี งดี งามสงู สง่ ของนางเป็นสงิ ไมเ่ ทยี ง นางมใิ ชน่ กั บวชดงั นนั ในความดงี ามกค็ วรแสดงความเป็นมนุษยท์ จี บั ตอ้ งได้ ตงั แตเ่ นนิ ๆ วนั ขา้ งหน้าหากนางกอ่ เรอื งอะไรขนึ มา หรอื แผนการผดิ พลาดจนเสยี ชอื คนจะไดเ้ ขา้ ใจกนั ไวว้ า่ นาง เองกย็ งั เป็นปถุ ชุ น เรอื งหนกั จะไดเ้ ป็นเบา มใิ ชค่ นวา่ นางเป็นเซยี นแลว้ นางจะเป็นเซยี นจรงิ ๆ เสยี เมอื ไหร่ ในขณะทตี อ้ งรกั ษาชอื เสยี งสงู สง่ ดงี าม นางกต็ อ้ งทาํ ตวั เป็น 'คน' ใหช้ าวบา้ นเหน็ มากขนึ ดว้ ยเชน่ กนั หลวิ จา้ วอวยี นื อยใู่ กลร้ ถมา้ ของนางเอง ทา่ ทาง กระสบั กระสา่ ยราวกบั ตอ้ งการกลบั จวนหลวิ เสยี เดยี วนนั ชา่ งดนู ่าขบขนั ในสายตาของหลวิ จา้ วเว่ย ยงิ มองน้องสาว รอ้ นใจแต่ทาํ อะไรไมไ่ ดต้ อ้ งทนอดั อนั เอาไวเ้ สยี จนหน้าบดู เบยี วยงิ ทาํ ใหจ้ า้ วเว่ยรูส้ กึ สาํ ราญใจยงิ นกั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 8 8 พวกนางนังรอกนั อยอู่ กี ครพู่ วกคนดา้ นในกท็ ยอยกนั ออกมา หลวิ จา้ วเวย่ คดิ ว่าถงึ เวลากลบั จวนเสยี ทนี างเลย เรยี กอาเจนิ มาประคองตวั เพอื จะขนึ รถมา้ ซ่า! หญงิ สาวหนั ขวบั อยา่ งตกใจเมอื จๆู่ นําถงั ใหญ่กส็ าดใส่ หลวิ จา้ วอวเี ตม็ ๆ จนเปียกโชกไปทงั ตวั \"นงั สารเลวจา้ วอวี ขา้ รแู้ ลว้ ว่าเป็นฝีมอื เจา้ !\" เสยี งประกาศ ของหลานไฉ่ซนิ เหมอื นสายฟ้าฟาดลงมากลางวง สตรที ี กอ่ นหน้านีเป็นลมลม้ พบั ไปยามนีกลบั วงิ เทา้ เปลา่ ออกมา พรอ้ มถงั นํากบั สหี น้าเคยี ดแคน้ ยงิ \"คดิ จะทาํ ตวั เป็นผเู้ ฒา่ หาปลางนั รึ บา่ วของขา้ เลา่ มาแลว้ ว่าถกู บ่าวของเจา้ ชนเขา้ แลว้ หยกนนั กไ็ ปโผลท่ ตี วั นาง นบั วา่ วนั นีขา้ มองคนผดิ ไปจรงิ ๆ ทแี ทค้ ณุ หนูสกุลหลวิ ที เสแสรง้ จรงิ ๆ ไมใ่ ชค่ นพี แต่กลบั เป็นคนน้อง!\" กบั หลวิ จา้ วเวย่ หลานไฉ่ซนิ ยงั คดิ วา่ นางเป็นศตั รคู แู่ ขง่ ในระดบั ใกลเ้ คยี งกนั แตก่ บั หลวิ จา้ วอวนี นั นางไมเ่ คยมองอกี ฝ่าย อยใู่ นสายตา ดงั นนั จงึ กลา้ เหยยี ดหยามอยา่ งซงึ หน้า \"นีมนั เรอื งอะไรกนั !? คณุ หนูหลานขา้ คดิ วา่ เจา้ เขา้ ใจผดิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 8 9 ลกู สาวขา้ แลว้ \" เจนิ ฮ่ยุ เหมยรบี วงิ เขา้ ไปขวางหลวิ จา้ วอวี ทเี ปียกมะลอ่ กมะแล่กยนื กม้ หน้าบบี นําตาอยู่ \"เขา้ ใจผดิ หรอื ไมน่ างรอู้ ยแู่ กใ่ จ ...คอยดเู ถอะเรอื งราวใน วนั นีเจา้ จะตอ้ งชดใช\"้ หลานไฉ่ซนิ ชหี น้าหลวิ จา้ วอวเี สรจ็ กโ็ ยนถงั ลงพนื แลว้ ยกกระโปรงหมนุ กายกลบั ไปโดยไมส่ น สายตาใครทงั นนั หลวิ จา้ วเว่ยมองตามนางแลว้ ตกใจในความใจกลา้ ของอกี ฝ่ายไมน่ ้อย แต่คดิ ไปถงึ วา่ หลานไฉ่ซนิ ถกู เลยี งมาราวกบั ไขม่ กุ บนฝ่ามอื ของราชครหู ลานทที มุ่ เทใหน้ างทุกอยา่ ง หลวิ จา้ วเว่ยกเ็ ขา้ ใจได้ ชาตกิ อ่ นเขาถงึ ขนั ยอมเสยี งใชเ้ สน้ สายสบื กจิ วตั ของฮอ่ งเตเ้ พอื ผลกั ดนั บตุ รสาวเขา้ วงั หลงั นนั กพ็ สิ จู น์ไดแ้ ลว้ วา่ เขารกั บุตรผี นู้ แี คไ่ หน หลวิ จา้ วเวย่ หนั ไปมองหลวิ จา้ วอวที กี ม้ หน้ากาํ มอื แน่น ดู ทา่ จะอายจนไมก่ ลา้ เงยหน้ามาสสู้ ายตาคน ตอ่ จากนนั ก็ มองเลยไปเหน็ อเู่ หวนิ ซวนทจี บั จอ้ งหลวิ จา้ วอวดี ว้ ย ทา่ ทางรกั ใคร่สงสารราวกบั คนรกั ไมไ่ ดร้ บั ความยตุ ธิ รรมก็ ทาํ ใหจ้ า้ วเว่ยยกยมิ สงู ขนึ วูบหนึงหญงิ สาวฉุกคดิ ถงึ คาํ พูดของหลานไฉ่ซนิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 9 0 นางไมไ่ ดใ้ หอ้ าเจนิ ผลกั บ่าวของหลานไฉ่ซนิ กบั บา่ วของ หลวิ จา้ วอวี แรกเรมิ ตอนคดิ แผนนางกค็ ดิ จะหาทางใส่ ความเชน่ นนั อยบู่ า้ ง แตน่ างไมม่ บี า่ วทเี ป็นวรยทุ ธ์ การจะ กอ่ เหตุแลว้ หลบหนีใหพ้ น้ สายตาผอู้ นื นนั ไมง่ า่ ย อกี อยา่ ง คนของตาํ หนกั กร็ ะวงั ตวั มาก ไมอ่ าจใชเ้ งนิ จา่ ยไดอ้ ยา่ ง ปบุ ปับดงั นันจงึ ลม้ เลกิ ความคดิ ไป แต่ทาํ ไมกลายเป็นวา่ บ่าวของหลวิ จา้ วอวถี งึ วงิ ไปชนตอ เขา้ ไดเ้ ลา่ ... นีเป็นเรอื งบงั เอญิ ร?ึ ราวกบั ไมร่ ตู้ วั ยามทคี ดิ เชน่ นีหญงิ สาวกลบั หนั ไปมอง ทางรถมา้ ของสกลุ เนีย ซงึ สงิ ทนี ่าตกใจกค็ อื เนียเถยี นชงิ กาํ ลงั มองตรงมาทนี างอยเู่ ชน่ เดยี วกนั สองสายตาสบประสานทาํ ใหก้ ายของหลวิ จา้ วเวย่ แขง็ ทอื ไปชวั ขณะ นางชะงกั วบู หนึงกอ่ นจะผงกหวั น้อยๆ ใหฝ้ ่าย นนั ในอกเกดิ รสู้ กึ แน่ใจขนึ มาเรอื งนีเป็นฝีมอื ของเขา เนียเถยี นชงิ เองกผ็ งกศรี ษะตอบกลบั นางเชน่ กนั กอ่ นที ต่างฝ่ายตาละสายตาแลว้ ขนึ รถมา้ ของตนไป * ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 9 1 คนจวนสกลุ หลวิ เรง่ กลบั มาทจี วนรวดเรว็ ราวกบั หนีตาย เจนิ ฮุ่ยเหมยรบี พยงุ หลวิ จา้ วอวที อี อกอาการหนาวสนั เขา้ จวนไปโดยไมร่ อคุณหนูคนอนื หลวิ อนั หลนิ หวั เราะออกมาอยา่ งไมค่ ดิ กลนั เมอื เหน็ ทา่ ทางของสองแมล่ ูก แมน้ างจะมองแผนของหลวิ จา้ วอวี ออกและยนื มอื ออกไปชว่ ยผลกั หลวิ จา้ วเว่ยไมน่ ้อย แต่ ผลลพั ธอ์ อกมาเชน่ นีกไ็ มน่ ับวา่ ไรป้ ระโยชน์ ไมว่ ่าจะเป็น หลวิ จา้ วเว่ยหรอื หลวิ จา้ วอวนี างลว้ นสะใจทงั สนิ หลวิ จา้ วเวย่ เดนิ เขา้ จวนมาพรอ้ มกบั หลวิ หวา่ นอี นอ้ งหา้ ผนู้ ีทาํ ทา่ ทางลงั เลกอ่ นจะเอย่ ปากกบั นาง \"พใี หญ่ เรอื งในวนั นที า่ นไมเ่ ป็นไรใชห่ รอื ไม?่ \" \"ขา้ ไมเ่ ป็นไรเพยี งแต่ตกใจนิดหน่อยเทา่ นนั \" \"ดแี ลว้ ขา้ กลวั ทา่ นจะคดิ มาจนเสยี สุขภาพ\" หลวิ หว่านอี ยมิ กวา้ งเอ่ยปลอบโยนนาง \"ยงั ไงวนั นีกข็ อบคุณเจา้ มากทอี อกชว่ ยพดู ใหข้ า้ หลายคาํ \" \"เราพนี ้องไมจ่ าํ เป็นตอ้ งกล่าวคาํ ขอบคณุ หรอกเจา้ คะ่ \" หลวิ หว่านอหี วั เราะเสยี งใสโบกมอื ไปมาคลา้ ยไมใ่ สใ่ จรบั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 9 2 \"ไดท้ ไี หนกนั ยงิ พนี ้องกย็ งิ ตอ้ งกลา่ วกนั ใหช้ ดั เจน วนั นี นบั วา่ ขา้ ไดร้ บั นําใจของเจา้ เอาไวว้ นั หน้าขา้ จะตอบแทน ให\"้ หลวิ จา้ วเว่ยว่า \"พใี หญเ่ กรงใจไปแลว้ เจา้ คะ่ \" นางตอบกลบั เชน่ นนั แต่ใน ใจกบั ลงิ โลดจนแววตาปิดไมม่ ดิ ทงั สองเดนิ เคยี งกนั จน เขา้ สเู่ รอื นชนั ใน หลวิ หวา่ นอเี หน็ ว่าใกลถ้ งึ ทางแยกกนั ก็ ตดั สนิ ใจเอย่ สงิ ทตี อ้ งการถาม \"พใี หญ่ เรอื งทเี จา้ กรมพธิ ี การกลา่ ววนั นีทา่ นน่าจะไดย้ นิ แลว้ ทา่ นคดิ จะไปรว่ มคดั ตวั ดว้ ยหรอื ไมเ่ จา้ คะ?\" หลวิ หว่านอมี องหน้าหลวิ จา้ วเว่ยอยา่ งคาดหวงั หากหลวิ จา้ วเว่ยไปคดั ตวั คงกลายเป็นคแู่ ขง่ ตวั ฉกาจ ยงิ ยามนี ชอื เสยี งของนางเป็นทรี จู้ กั ไปทวั ถงเยยี น ไหนจะใบหน้าที งดงามเป็นเลศิ สตรใี ดจะกลา้ ประชนั กบั นางใหต้ วั เองอาย เล่า \"เจา้ กร็ นู้ สิ ยั เกยี จครา้ นของขา้ เรอื งทตี อ้ งเสยี เวลาไป ฝึกซอ้ มเชน่ นนั ขา้ ไมส่ นใจดว้ ยหรอก\" \"น่าเสยี ดายนกั หากทา่ นสนใจคงไดร้ บั เลอื กแน่\" ปาก กลา่ วเช่นนนั แตห่ ลวิ หวา่ นอกี ลบั รสู้ กึ โลง่ อกทรี วู้ า่ หลวิ จา้ ว ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 9 3 เว่ยไมค่ ดิ จะลงแขง่ \"ตอ่ ใหข้ า้ สนใจกไ็ มแ่ น่หรอก ฝีมอื ขา้ เป็นเชน่ ไรคนในจวน ต่างรดู้ ี ...เจา้ ต่างหาก ในบรรดาพนี ้องหญงิ ทงั หมด เจา้ นบั วา่ มคี วามสามารถมากทสี ดุ ในจวน อกี ทงั เจา้ ยงั งดงาม เช่นนี หากเจา้ ไปรว่ มคดั เลอื กไมแ่ น่อาจจะไดร้ บั คดั เลอื ก กไ็ ด\"้ หลวิ จา้ วเวย่ มองเหน็ ความทะเยอทะยานในตวั หลวิ หว่านอจี งึ เอ่ยปากสนบั สนุนนาง \"พใี หญค่ ดิ เชน่ นนั หรอื เจา้ คะ?\" หลวิ หว่านอยี มิ กรมิ อยา่ ง พอใจทมี คี นยกยอตน \"แน่สิ เจา้ ลองไปคดิ ดูเถอะ หากเจา้ ไดร้ บั คดั เลอื กนับว่า เป็นหน้าเป็นตาใหส้ กลุ หลวิ เราแลว้ ถงึ ยามนนั ขา้ จะ สนับสนุนเจา้ เอง\" \"ขอบคณุ พใี หญม่ ากเจา้ คะ่ แต่เรอื งนีขา้ คงตอ้ งปรกึ ษา ทา่ นแมก่ อ่ น\" หลวิ หวา่ นอกี ม้ หน้าคลา้ ยขวยเขนิ ลงั เลแต่ หลวิ จา้ วเว่ยดอู อกวา่ นางตดั สนิ ใจแลว้ วา่ จะชว่ งชงิ เกยี รตยิ ศครงั นีแน่ \"ไปเถอะ ตดั สนิ ใจใหด้ \"ี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 9 4 หลวิ จา้ วเว่ยมองสง่ หลวิ หว่านอที แี ผน่ หลงั ยดื ขนึ อกี หลาย สว่ นเมอื คดิ ฝันถงึ ชอื เสยี งทจี ะตามมาหลงั ไดร้ าํ บวงสรวง มฝี ่มู องน้องสาวของเจา้ นายแลว้ อดถามไมไ่ ด้ \"คณุ หนูคดิ จะสนบั สนุนนางจรงิ ๆ หรอื เจา้ คะ?\" \"ยอ่ มตอ้ งสนบั สนุน\" หลวิ จา้ วเว่ยแสยะยมิ อยา่ งมเี ลศนัย \"การคดั ตวั ครงั นีหากขาดนางไปสกั คนคงขาดสสี นั แน่\" สามสาวใชแ้ ลกเปลยี นสายตากนั อยา่ งไมเ่ ขา้ ใจ แต่ สดุ ทา้ ยกก็ ม้ หน้าเดนิ ตามนายสาวไปอยา่ งมนั คง * เนียเถยี นชงิ ผุดรอยยมิ บางๆ เมอื คดิ ถงึ ทา่ ทางหา้ วหาญ ของหญงิ สาวในชดุ นําเงนิ ยามใหว้ ธิ กี ารหลอกลอ่ ให้ คุณหนูสกุลหลานเอ่ยปากทา้ พนัน กอ่ นจะตลบหลงั อกี ฝ่ายจนไมม่ ที างถอย \"คุณชายวา่ ทฮี หู ยนิ ของทา่ นชา่ งฝีมอื รา้ ยกาจนกั \" หวงั เซยี วบ่าวคนสนทิ ของเนียเถยี นชงิ เอย่ ปากขนึ ขณะทที งั สองอยใู่ นรถมา้ \"วา่ ทฮี หู ยนิ อะไรกนั \" ชายหนุ่มตวดั สายตามองเขา้ อยา่ ง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 9 5 ไมพ่ อใจ หวงั เซยี วยน่ หน้าอยากจะเถยี งวา่ ทา่ นมองนาง ตลอดทงั งานยงั จะมาปากแขง็ อกี คนอนื อาจจบั สงั เกตไมไ่ ดแ้ ตเ่ ขาตดิ ตามรบั ใชค้ ณุ ชายมา หลายปีมหี รอื จะดไู มอ่ อกว่าคณุ ชายคดิ อะไรอยู่ \"แต่วนั นีนบั ว่าเจา้ ทาํ ไดด้ มี าก\" เนียเถยี นชงิ ลดเสยี งลง เมอื คดิ วา่ หวงั เซยี วรจู้ กั ผลกั เรอื ตามนํา สรา้ งความชอบให้ เขา \"บ่าวแคท่ ําสงิ ทสี มควรเทา่ นนั ใครบอกใหพ้ วกนางกลา้ รงั แกวา่ ทฮี หู ยนิ ของคณุ ชายเลา่ \" \"หวงั เซยี ว...\" \"ไดๆ้ \" หวงั เซยี วตบปากตวั เองรวั ๆ \"ไมใ่ ช่ว่าทฮี ูหยนิ กไ็ ด\"้ \"ห\"ึ \"แตค่ ุณชาย ทงั ทวี นั นมี โี อกาสใยทา่ นไมไ่ ปชวนนางคุย เสยี หน่อยเล่า นบั วา่ เสยี โอกาสแท\"้ เนียเถยี นชงิ ฟังแลว้ ถอนหายใจ เขาทอดสายตาออกไป ไกลบนถนน \"มใิ ชข่ า้ ไมอ่ ยากทาํ แตข่ า้ ทาํ ไมไ่ ด\"้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 9 6 \"เหตุใดทา่ นถงึ ทาํ ไมไ่ ดเ้ ลา่ หรอื ท่านกลวั นางจะรงั เกยี จ... คุณชายทา่ นเป็นถงึ จว้ งหยวน ทงั ยามนียงั ไดช้ อื วา่ เป็น ขนุ นางทรี ปู งามอนั ดบั หนึงแหง่ ถงเยยี น ยงั ตอ้ งกลวั สตรี ใดรงั เกยี จอกี ร?ึ \" \"เจา้ ไมเ่ ขา้ ใจ\" \"....\" เนียเถยี นชงิ รําพงึ \"เดมิ ขา้ เป็นแสงสวา่ งทบี รสิ ุทธสิ งู ยงิ กว่าใครในใจของนาง... แตเ่ จา้ ดตู วั ขา้ ในวนั นี มอื สองขา้ ง ทอี าบชโลมดว้ ยเลอื ด จติ ใจทสี กปรกโสมม เจา้ คดิ วา่ คน เช่นขา้ ยงั ใกลเ้ คยี งกบั คาํ ว่าบรสิ ุทธสิ งู สง่ อกี ร?ึ \" \"คุณชาย ท่านอยา่ บอกนะวา่ ทที า่ นไมย่ อมเขา้ หานางก็ เพราะ...\" \"ขา้ กลวั จะทาํ ใหน้ างผดิ หวงั ... ขา้ มใิ ชบ่ ุรุษผนู้ นั ทนี าง ศรทั ธาอกี ต่อไปแลว้ \" \"โธ่ คุณชายของบา่ ว\" ถา้ ทา่ นมวั แตก่ ลวั แลว้ เมอื ไหรส่ กุล เนียจะมที ายาทเลา่ \"ชา่ งเถอะ... วนั คนื ขา้ งหน้ายงั อกี ยาวไกล\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 9 7 \"คุณชายทา่ นจะกลบั จวนเลยหรอื ไม\"่ \"....\" \"....\" \"ไม.่ .. ไปหอพนั ราตร\"ี \"ขอรบั \" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 9 8 แสนชงั # 27. เสแสร้ง หลานไฉ่ซนิ กลบั ถงึ จวนสกุลหลานดว้ ยอารมณ์คกุ รนุ่ ใบหน้าของนางไมส่ ดู้ ี ยงิ เดนิ เรอื นชนั ในแลว้ พบบดิ ายนื คอยดว้ ยสหี น้าตระหนกกย็ งิ ทาํ ใหน้ างหงุดหงดิ \"ลกู ขา้ ! นีเจา้ ทาํ อะไรลงไป ถงึ ขนั ลว่ งเกนิ ทา่ นหญงิ เล่อมวั ทตี ําหนกั ออ๋ ง นีไมจ่ รงิ ใชไ่ หม?\" ราชครูหลานหมนิ เหงิ รบี เขา้ มาดกั บตุ รสาวของตวั เองเอาไวท้ นั ที คนของจวนสกลุ หลานรบี มารายงานสงิ ทเี กดิ ขนึ กบั เขาไวก้ ่อนแลว้ ทาํ ให้ เขากระวนกระวายใจมาก \"ทา่ นพอ่ เราเขา้ ไปพดู จากนั ดา้ นในเถดิ \" เหน็ บดิ าหน้าซดี เผอื ดหลานไฉ่ซนิ กก็ ดความไมพ่ อใจลงแลว้ ประคองแขน เขาเขา้ ไปในหอ้ งหนงั สอื \"นีมนั เรอื งอะไรกนั เจา้ รหู้ รอื ไมห่ ากองคห์ ญงิ หงเซยี วไม่ พอพระทยั ขนึ มา... แลว้ ยงั โตว้ อ๋องอกี ไปกอ่ เรอื งที ตําหนกั เชน่ นนั ไมน่ บั วา่ หกั หน้าเจา้ ของตําหนักร?ึ \" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 9 9 \"....\" \"ไฉ่ซนิ วนั นีเจา้ ทาํ งามหน้านัก\" หลานไฉ่ซนิ เกดิ จากฮหู ยิ นเอกทหี ลานหมนิ เหงิ รกั มาก ดงั นนั หลงั จากฮหู ยนิ ตาย เขาจงึ ทมุ่ เทความรกั ทงั หมดใหน้ าง แมต้ ําแหน่งราชครู ของเขาจะไรอ้ าํ นาจแทจ้ รงิ ในมอื แต่ไมว่ า่ บตุ รตี อ้ งการ เดอื นหรอื ดาวเขาลว้ นสรรหามาใหน้ างจนหมดสนิ ตาํ แหน่งราชครนู ภี ายนอกดมู หี น้ามตี าเพราะฮ่องเตอ้ ยาก สง่ เสรมิ บณั ทติ กดขม่ ฝ่ายบู๊ แตแ่ ทจ้ รงิ แลว้ กลบั เป็น ตําแหน่งกลวงๆ ทกุ กรมกองลว้ นมรี าชครปู ระจาํ อยู่ ราชครเู หลา่ นีลว้ นไรอ้ ํานาจทแี ทจ้ รงิ ในมอื เป็นเพยี งที ปรกึ ษาทตี งั เอาไวก้ นิ เงนิ เดอื นเทา่ นนั หากออกไปต่าง เมอื งตําแหน่งของเขาคงสยบพวกขนุ นางทอ้ งถนิ ไดบ้ า้ ง แต่อยใู่ นถงเยยี นกลบั ต่างออกไป ออกไปดา้ นนอกแคเ่ ดนิ สวนคนหนึงในสามกอ็ าจเป็นราชครเู ชน่ กนั ตาํ แหน่งราชครไู รอ้ ํานาจเพยี งใดกด็ ไู ดจ้ ากทฮี ่องเต้ แตง่ ตงั บดิ าของเหลยี วฮองเฮาใหน้ งั ในตาํ แหน่งอคั ร ราชครู แตก่ ลบั ไรอ้ าํ นาจจะทําการใดสกั สงิ อยา่ ง หรอื ราชครเู ฉนิ หรเู หยยี น อาของเฉนิ เฟยฉที ถี กู เรยี กตวั เขา้ ถง เยยี นมารบั ตําแหน่งราชครฝู ่ายกองทพั แตแ่ ทจ้ รงิ ไมต่ ่าง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 0 0 จากการเรยี กตวั ประกนั จากคนสกุลเฉนิ หลานหมนิ เหงิ เองกไ็ มต่ า่ งจากราชครเู หลา่ นนั แมใ้ นใจ เขาจะมคี วามทะเยอทะยานเพยี งใดแตก่ ย็ งั ไมอ่ าจหลดุ พน้ สภาพเชน่ นีได้ ตาํ แหน่งราชครใู นสมยั นีไมส่ งู ไมต่ าํ พอมี หน้ามตี าในชนชนั ขนุ นาง แตข่ ณะเดยี วกนั ในหมชู่ นชนั สงู ทมี องทางไหนกม็ ขี นุ นางเกลอื นไปหมด ราชครทู มี แี ต่ ตาํ แหน่งแตไ่ รอ้ าํ นาจอยา่ งพวกเขากม็ กั ถกู เยาะหยนั ลบั หลงั อยเู่ สมอ \"เรอื งทา่ นหญงิ เลอ่ มวั ทา่ นพอ่ มติ อ้ งกงั วลไป ก่อนกลบั มา ขา้ ไดอ้ ธบิ ายตอ่ นางไวแ้ ลว้ และพรุง่ นีขา้ จะไปขอขมาที ตาํ หนกั องคห์ ญงิ หงเซยี วอกี ครงั ขา้ กบั ทา่ นหญงิ พอมี ไมตรกี นั อยบู่ า้ งคงไมต่ ดั ขาดกนั เพราะเรอื งนี\" หลานไฉ่ ซนิ เอย่ \"สว่ นทางตาํ หนักโต้วอ๋องขา้ ไดข้ ออภยั พระชายา โต้วอ๋องไวแ้ ลว้ แตค่ งตอ้ งใหท้ า่ นพอ่ ออกหน้าอกี สกั ครา\" \"กค็ งตอ้ งเป็นเชน่ นนั สรุปเรอื งมนั เป็นมาอยา่ งไรกนั แน่?\" \"ทา่ นพอ่ กร็ วู้ ่าขา้ ไมถ่ ูกกบั นังหลวิ จา้ วเว่ย เรอื งนีมใี คร ในถงเยยี นไมร่ บู้ า้ ง แรกเรมิ ขา้ คดิ วา่ ศตั รคู อื นาง ทไี หนได้ กลบั มคี นใชแ้ ผนผเู้ ฒา่ หาปลา คดิ จะใหข้ า้ กบั นงั จา้ วเวย่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 0 1 กดั กนั แลว้ ตนเองกค็ อยกอบโกยผลประโยชน์ ทา่ นพอ่ ที แทน้ งั หลวิ จา้ วอวนี นั มนั วางแผนใสร่ า้ ยคนของลกู \" \"หลวิ จา้ วอวรี ?ึ บุตรฮี หู ยนิ คนใหมข่ องหลวิ เฉยี นใช่ หรอื ไม?่ \" หลานหมนิ เหงิ พยายามนกึ \"ใชเ่ จา้ คะ่ \" \"มารดานางเป็นคนสกุลเจนิ พวกสกุลเจนิ มชี อื เรอื งเอา พวกพอ้ งเป็นทตี งั เจา้ ตอ้ งระวงั ตวั ใหม้ าก\" หลานหมนิ เหงิ เตอื นบตุ รสาว \"แปลวา่ ขา้ ตอ้ งยอมนางหรอื เจา้ คะ!? ปีเสวยี นเลา่ ใหข้ า้ ฟัง ว่าบ่าวของหลวิ จา้ วอวผี ลกั นางจนลม้ แลว้ ฉวยโอกาสยดั หยกเอาไวใ้ นตวั นาง ทา่ นพอ่ ทา่ นตอ้ งจดั การใหข้ า้ !\" \"เจา้ อยา่ ทาํ เรอื งเลก็ ใหเ้ ป็นเรอื งใหญ่ ดเู วลาดว้ ยวา่ ชว่ งนี มนั เวลาอะไร เจา้ ควรรบี จบเรอื งวนุ่ วายนีกเ็ รอื งนีจะลอื ออกไปใหช้ อื เสยี งมวั หมอง\" \"ทา่ นพอ่ ...\" \"เจา้ ลมื แลว้ ร?ึ มใิ ชเ่ จา้ หรอกรทึ บี อกขา้ ว่าอยากเขา้ วงั หลงั \" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น