แสนชัง 2

แ ส น ชั ง | 3 0 2 \"ทา่ นพอ่ !?\" หลานไฉ่ซนิ ตาโต รบี กอดแขนบดิ าอยา่ งออด ออ้ นทนั ที ตอนทนี างตามบดิ าไปรว่ มงานเลยี งในวงั นางไดเ้ หน็ พระ พกั ตรฮ์ อ่ งเตผ้ สู้ งู สง่ ทสี ุดในใตห้ ลา้ แมอ้ ายุจะหา่ งกนั มาก แต่ฝ่าบาทยงั คงรปู งามเป็นหนึง ทงั ยงั มอี าํ นาจบารมที ี บุรษุ ทวั หลา้ ไมว่ า่ ใครกม็ อิ าจเทยี บ นางมองลกี ยุ้ เฟย มองเหลา่ สนมทนี งั อยใู่ นงาน มใี ครไม่ นุ่งหม่ ขา้ วของทดี ที สี ุด มใี ครทบี า้ นเดมิ ตกตํา มใี ครทไี ม่ อาบชโลมกายดว้ ยอํานาจบา้ งเลา่ หลานไฉ่ซนิ ไมต่ อ้ งการ แต่งกบั บรุ ุษเดนิ ดนิ ขา้ งนอก แตน่ างต้องการเป็นหงส์ เคยี งมงั กร ความรกั ของฮอ่ งเตเ้ ป็นสงิ ทนี างใฝ่หามาตลอด \"พอ่ ไดย้ นิ เรอื งการราํ บวงสรวง หากเจา้ ยนิ ดกี ไ็ ปร่วม คดั เลอื กเถอะ หากไดร้ า่ ยราํ ต่อหน้าฝ่าบาทยอ่ มเป็น วาสนาครงั ใหญ่แน่\" \"ทา่ นพอ่ ! ขา้ ยนิ ดเี จา้ คะ่ ทา่ นจะสนบั สนุนขา้ ใชห่ รอื ไม\"่ \"บดิ ายอ่ มตอ้ งสนบั สนุนเจา้ แตก่ อ่ นหน้านนั ตอ้ งจดั การ เรอื งวนุ่ วายในวนั นีใหเ้ รยี บรอ้ ยกอ่ น ...ในฐานะคณุ หนูใน หอ้ งหอ สงิ ทเี จา้ ทําวนั นีนบั วา่ เสยี กรยิ าอยา่ งรา้ ยแรง ไป ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 0 3 คุกเขา่ หน้าป้ายบรรพชนเสยี บดิ าจะไดช้ ว่ ยหาทางออก ให\"้ \"ขอบคณุ บดิ ามากเจา้ คะ่ \" หลานไฉ่ซนิ ไมโ่ กรธทบี ดิ าสงั ลงโทษ เพราะรวู้ า่ บดิ าสงั พอเป็นพธิ เี พอื จะไดไ้ ปบอกกบั โต้วอ๋องว่าไดล้ งโทษนางแลว้ อกี อยา่ งความคดิ ของนางก็ กาํ ลงั เตลดิ ไปไกล คดิ ไปถงึ พระราชวงั อนั โออ่ า่ ตําหนกั ที หรหู ราทสี ุด และผคู้ นทตี อ้ งกม้ หวั ใหน้ างในวนั ขา้ งหน้า หญงิ สาวกร็ สู้ กึ ยนิ ดยี งิ * หอพนั ราตรเี ป็นหอนางโลมทมี ชี อื เสยี งมากในช่วงสามปี มานี หญงิ สาวทใี หบ้ รกิ ารทนี ีรปู ลกั ษณ์ภายนอกไมต่ ่าง จากคุณหนูในหอ้ งหอ ทงั งดงาม อ่อนชอ้ ย ชา่ งเจรจา ชาํ นาญพณิ หมากกลอน ทศั นียภาพภายในหอกเ็ ป็น สว่ นตวั นอกจากเรอื งพรรคอ์ ยา่ งวา่ ทหี อนยี งั ทําอาหาร อรอ่ ยมาก แมแ้ ต่ลกู คา้ สตรบี างคนหากใจกลา้ หน่อยกย็ งั หมนั เพยี รเขา้ มาสงั อาหารทนี ีทาน เนียเถยี นชงิ ไมไ่ ดเ้ ขา้ หอพนั ราตรที างประตหู น้า เขาให้ คนบงั คา้ มา้ จอดเทยี บรถทางประขา้ งแลว้ เดนิ ออ้ มไปยงั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 0 4 ขา้ งกําแพง กอ่ นจะผลบุ หายไปในทางลบั ผอู้ นื พบรถมา้ ของคนสกลุ เนียกอ็ ดอมยมิ กรมุ่ กรมิ ไมไ่ ด้ ภายนอกเนียเถยี นชงิ ดสู ภุ าพอ่อนโยน ทงั มกี ลนิ อาย คลา้ ยพวกทลี ะทางโลกจนหมดสนิ แตพ่ อเหน็ เขาเขา้ หอ นางโลมเชน่ นีต่างกเ็ ขา้ ใจกนั ไปเองว่าภาพลกั ษณ์นนั ไม่ อาจปกปิดสงิ ทซี ่อนอยใู่ นจติ ใจของบรุ ุษ พอเขาเขา้ ไปดา้ นใน เหวนิ เหนียง แมเ่ ลา้ ทดี แู ลหอพนั ราตรกี ร็ บี กรดี กรายเขา้ มาต้อนรบั \"คณุ ชายท่านนี ไมท่ ราบวา่ ท่านตอ้ งการใหเ้ ราดูแลแบบใด เจา้ คะ?\" เสอื ผา้ บนตวั นางอบนําหอมมาตงั แต่หวั จรดเทา้ เพยี งแคห่ นั กายกลนิ กก็ ระจายฟุ้งไปทวั \"เหมอื นเดมิ \" เนียเถยี นชงิ ตอนเรยี บๆ เหวนิ เหนยี งคอ้ มกายแลว้ ผายมอื เดนิ นําแขกขนึ บนั ใดไป ชนั บน กอ่ นจะสง่ เนียเถยี นชงิ กบั หวงั เซยี วเขา้ หอ้ งหนึง ตรงมุมทางเดนิ ไมต่ า่ งจากแขกสงู ศกั ดผิ อู้ นื \"เชญิ คณุ ชายดา้ นในไดเ้ ลยเจา้ คะ่ \" เนียเถยี นชงิ กา้ วเขา้ ไปในหอ้ งทปี ระดบั ตกแตง่ อยา่ ง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 0 5 หรหู รา เขาเดนิ ผา่ นโตะ๊ นําชาไปยงั ผนงั ดา้ นหนึงทมี ี ภาพเขยี นแขวนเอาไว้ ชายหนุ่มเลอื นภาพทวิ ทศั น์นนั ออกไป บนผนงั ดา้ นหลงั ภาพเป็นแป้นทมี ชี อ่ งสลกั คลา้ ย รปู ดอกบวั อยู่ เนียเถยี นชงิ ถอดหยกพกของตวั เองออกจากเอวแลว้ ใช้ มนั สอดตรงช่อง ปรากฎว่าสามารถสอดรบั กนั ไดพ้ อดี ชายหนุ่มหมนุ แป้นจนไดย้ นิ เสยี งกรกิ ไมน่ านกไ็ ดย้ นิ เสยี ง ครดื คราดตามมา ตใู้ บใหญใ่ นอกี มมุ หอ้ งเลอื นตวั เอง เผยใหเ้ ป็นประตูไมท้ ี ดดี ตวั เปิดอกี ชนั มองดกู ร็ วู้ า่ สงิ เหลา่ นีอยภู่ ายใตก้ ลไกชนั เลศิ ดา้ นหลงั ประตเู ป็นบนั ใดวนทที อดยาวลงสเู่ บอื งลา่ งที มดื มดิ หวงั เซยี วจดุ ตะเกยี งก่อนจะเดนิ นําเนยี เถยี นชงิ เขา้ ไปดา้ น ใน ทนั ทที รี า่ งสงู กา้ วไปเหยยี บบนบนั ใด ประตูทเี พงิ เปิดก็ ปิดตายลงทนั ที เนียเถยี นชงิ กา้ วอยา่ งไมเ่ รว็ ไมช่ า้ จนถงึ ตนี บนั ใด ช่อง อุโมงคข์ นาดใหญป่ รากฎตรงหน้าเขา ตลอดเสน้ ทางมี ตะเกยี งจุดเอาไวเ้ ป็นระยะ พรอ้ มกบั คนทยี นื เฝ้าเวรยาม ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 0 6 กนั อยทู่ ุกหวั เสา เดนิ เลยเขา้ ไปจะพบกบั ชอ่ งอุโมงคท์ ถี กู เจาะเป็นหอ้ งๆ สาํ หรบั ทาํ เป็นกรงขงั \"นายทา่ น\" \"นายทา่ น\" ชายหนุ่มรปู รา่ งสงู ใหญท่ กี าํ ลงั นงั เลน่ หมากรุก กนั อยรู่ บี ลกุ ขนึ ประสานมอื คาํ นับทนั ทที เี หน็ เนียเถยี นชงิ คนอนื ทวี นุ่ วายกบั งานของตนตา่ งกห็ ยดุ มอื หนั มาคาํ นบั เขากนั อยา่ งพรอ้ มเพรยี ง เนียเถยี นชงิ โบกแขนเสอื ทหี นงึ อยา่ งไมใ่ สใ่ จกอ่ นจะเดนิ เขา้ ไปในหอ้ งขงั หนึงทนี กั โทษใน นนั มสี ภาพน่าอนาถมาก \"นายทา่ น\" ผูค้ มุ คอ้ มตวั ใหเ้ ขาอยา่ งนอบน้อมกอ่ นจะ ปรายตามองนักโทษทกี ระดกู ทงั ตวั แหลกเละ ดวงตาถูก ควกั ออกมาทงั เป็น \"ไดอ้ ะไรบา้ ง?\" \"เป็นพวกซอื ฟังขอรบั \" \"ซอื ฟัง?\" เนียเถยี นชงิ เลกิ ควิ สงู สหี น้าของเขายามนเี ยน็ ชาไรอ้ ารมณ์ไมม่ เี คา้ ความอบอุน่ อ่อนโยนแมส้ กั กระพกี นยั น์ตาคนู่ นั ไรร้ ะลอกคลนื ของความเมตตาอารยี ย์ ามที ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 0 7 มองคนทนี อนจมกองเลอื ดอยกู่ ลางหอ้ ง \"ฮเู จยี เลอ่ ?\" \"ยงั ไมท่ ราบแน่ขอรบั มนั ไมย่ อมบอกชอื คนบงการ เรารู้ แคเ่ ป็นสายจากซอื ฟัง\" \"รวดเรว็ ดจี รงิ ๆ ขา้ เพงิ ไดร้ บั การแตง่ ตงั พวกซอื ฟังกร็ บี สง่ สายเขา้ มาในจวนขา้ ดทู า่ จะไวกวา่ อู่เหอตหี รอื โจวอ๋อง เสยี อกี น่าสนใจ\" เนียเถยี นชงิ สะบดั ชายเสอื แลว้ นงั ลงบน เกา้ อที หี วงั เซยี วไปยกมาให้ เขานงั ไขวข้ ามองสภาพ สายสบื ทถี กู ทรมานจนแทบไมเ่ หลอื ความเป็นคนราวกบั นนั มใิ ชภ่ าพแสนสยดสยอง นบั ตงั แตเ่ ขายา้ ยเขา้ จวนทฮี อ่ งเตพ้ ระราชทาน บ่าวใน จวนกแ็ ฝงไปดว้ ยสายของกลมุ่ อํานาจตา่ งๆ เดนิ สวนกนั ใหค้ วกั แต่พวกสายของเชอื พระวงศใ์ นถงเยยี นเขายงั ปล่อยปละใหเ้ ดนิ เล่นในจวนตอ่ ไปอกี สกั หน่อย แตส่ าย จากซอื ฟังผนู้ ีเขาไมค่ ดิ จะเกบ็ เอาไวด้ ูเล่น \"ขวญั กลา้ จรงิ ๆ คนพวกนีคดิ ว่าขา้ เป็นหมใู นเลา้ หรอื ไร กนั ?\" เขาหยนิ หนิ บนพนื แลว้ ปาใสร่ า่ งทโี ชกเลอื ดดว้ ย ทา่ ทางเบอื หน่าย เขายอ้ นกลบั มา... ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 0 8 นบั ตงั แต่สามปีกอ่ นทมี โี อกาสไดล้ มื ตาขนึ มาอกี ครงั หลงั ตอ้ งทกุ ขท์ รมานอยใู่ นกองไฟ สงิ ทเี ขาทาํ อยา่ งแรกคอื ปลดพนั ธนาการใหต้ วั เองกอ่ นจะหวนกลบั สรู่ ากฐานเดมิ เรอื งราวของสกุลเนียเคยโดง่ ดงั ไปทวั ถงเยยี นนนั เป็น เพยี งปฐมบท คณุ ชายรองทตี ดิ ตามหมอเทวดาเดนิ ทาง ไปทุกสารทศิ นันคอื ทา่ นป่ขู องเขา เบอื งหน้าเขารกั ษาคน ยากจน เป็นแพทยผ์ มู้ คี ุณธรรมสงู ไดร้ บั การสรรเสรญิ จากราษฎรทุกทที ยี า่ งผา่ น แตเ่ บอื งหลงั เขากลบั กอ่ ตงั สาํ นกั คมุ้ ภยั ทเี พาะเลยี งมอื สงั หารทโี หดเหยี มทสี ดุ เขาเอาวชิ าแพทยท์ รี มู้ าใชฆ้ า่ คน ทาํ ใหก้ ารสงั หารของสาํ นกั หมนื เมฆาเป็นไปอยา่ ง แนบเนยี นและยากจะตรวจสอบ กจิ การประเภทนีพาความมงั คงั จนยากจะจนิ ตนาการมาสู่ สกุลเนยี คนในใตห้ ลา้ รจู้ กั ทนั ฮวาอจั ฉรยิ ะ แต่ไมร่ เู้ ลยว่า คุณชายรองสกุลเนียมสี ตปิ ัญญาเลศิ ลาํ กวา่ นอ้ งชายที ไดร้ บั การสรรเสรญิ แค่ไหน เขาสรา้ งกลมุ่ นกั ฆา่ ทที าํ งานไมเ่ คยพลาด และสรา้ ง กฎระเบยี บทโี หดเหยี มทสี ดุ ใหก้ บั สาํ นกั กอ่ นจะสง่ ต่อ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 0 9 ฐานะประมขุ ใหก้ บั บุตรชาย เนียเซ่าถงิ เป็นบดิ าของเนียเถยี นชงิ เขาเป็นประมขุ สาํ นกั ต่อจากทา่ นปู่ สบื ทอดกจิ การทฉี ากหน้าเป็นสาํ นกั คุม้ ภยั ธรรมดา แตเ่ บอื งหลงั นองไปดว้ ยเลอื ด เนียเซ่าถงิ นนั จติ ใจยงั มคี วามรสู้ กึ ผดิ ชอบชวั ดี เขาคดิ ว่าบดิ าและตนกอ่ กรรมทาํ เขญ็ ไมน่ ้อย เขากลวั ว่าบาปจะตกไปอยกู่ บั บตุ รชายจงึ ไมต่ อ้ งการใหบ้ ุตรชายเดนิ เสน้ ทางเดยี วกบั ตน ปีนนั เนียเถยี นชงิ อายุไดส้ ขี วบ เนียเซา่ ถงิ กย็ กเขาใหก้ บั พระสมณะทมี ชี อื เสยี งดงี ามรปู หนึง ชายหนุ่มเรมิ บวช ตงั แต่ตอนนนั จนอายุ 20 ปี บดิ าของเขาเสยี ชวี ติ มคี น จากสาํ นกั หมนื เมฆามาขอใหเ้ ขาลาออกจากสมณเพศเพอื รบั ตําแหน่งประมขุ แต่เขาปฎเิ สธไปเพราะคาํ สงั เสยี ของ บดิ าทไี มต่ อ้ งการใหเ้ ขาเดนิ ตามรอยตนกบั ปู่ เขาใชป้ วารณาตนอยใู่ นศลี ในธรรมอยา่ งเครง่ ครดั ชวั ชวี ติ แมแ้ ตใ่ นวาระสดุ ทา้ ย ซงึ เนียเถยี นชงิ คดิ วา่ การอดทนกบั ความอตั คตั กวา่ ครงึ ชวี ติ และบนั ปลายทอี เนจอนาถนนั กม็ ากพอแลว้ การ กลบั มาครงั นีเขาจงึ เลอื กเสน้ ทางทตี า่ งออกไปอยา่ ง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 1 0 สนิ เชงิ เขาหวนคนื สหู่ มนื เมฆา ใชเ้ วลาไมน่ านกก็ มุ อํานาจ เบด็ เสรจ็ ทงั หมด และเตรยี มแผนพาสาํ นักหายไปใน อากาศ สาํ นกั หมนื เมฆาแมไ้ มม่ ชี อื เสยี งขจรขจายเพราะตงั ตน เป็นสาํ นกั ลบั แตน่ บั ว่าเป็นทหี วนั เกรงของพวกชนชนั สงู ทพี อจะมเี สน้ สายอยบู่ า้ ง แต่หลงั จากอยใู่ นมอื เนียเถยี นชงิ เขากพ็ าสาํ นกั ดาํ ดนิ หายไป ยกเลกิ ฉากหน้าทเี ป็น สาํ นกั คมุ้ ภยั ทงั หมด และปลอ่ ยขา่ วความขดั แยง้ ภายใน จนสาํ นกั ลม่ สลาย สาํ นกั หมนื เมฆาแบบฉบบั ของบดิ าและป่ขู องเขาถูกลม้ ลา้ งไป แตส่ าํ นกั หมนื เมฆาในแบบของเนียเถยี นชงิ กลบั ผุดขนึ ในทกุ หวั เมอื งใหญ่ หอพนั ราตรี หอรอ้ ยบุปผา หอสราญรมย์ วงั แดง ทุกที ลว้ นเป็นฉากหน้าใหมข่ องสาํ นกั หมนื เมฆา การหาขา่ ว กรอง การแทรกซมึ สอดแนม และการฆา่ อยา่ งแนบเนียน ลว้ นมจี ุดเรมิ ตน้ จากสถานทเี หลา่ นี กฎระเบยี บทเี ขม้ งวดโหดเหยี มทาํ ใหค้ นของสาํ นกั หมนื ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 1 1 เมฆาลว้ นมฝี ีมอื และมคี วามซอื สตั ย์ โดยเฉพาะพวกมอื สงั หารทใี นตวั พวกเขามหี นอนพษิ กฝู่ ังอยู่ หนอนพษิ จะนิง สงบอยไู่ ดด้ ว้ ยฤทธยิ าสะกดทจี ะไดร้ บั แจกจา่ ยทุกหนึงปี แต่หากเกดิ การทรยศ หรอื มคี วามคดิ ไมซ่ อื ตอ่ สาํ นกั หนอนพษิ กเู่ หล่านนั จะปลุกตวั เองขนึ มา แลว้ กดั กนิ อวยั วะภายในของเจา้ ของรา่ ง ทาํ ใหค้ นผนู้ นั ทรมานยงิ กว่าตายทงั เป็น ยาชนดิ ใดในใตห้ ลา้ กม็ อิ าจยบั ยงั ได้ เหน็ เนียเถยี นชงิ มที า่ ทางสภุ าพอ่อนโยนเช่นนี คนเกา่ แก่ ในสาํ นกั ทคี ดิ จะตอ่ ตา้ นเขากลบั ตอ้ งตายไปนับไมถ่ ว้ น เนียเถยี นชงิ แมไ้ รว้ รยทุ ธ์ แต่กลบั เป็นผทู้ สี บื ทอดวชิ า แพทยช์ นั สงู จากพรรพบุรษุ มาทงั หมด เผลอๆ เขามวี ชิ า แพทยล์ าํ เลศิ กวา่ ป่ขู องเขาเสยี ดว้ ยซํา ชาํ นาญการแพทย์ ยอ่ มชาํ นาญการใชพ้ ษิ ฝีมอื ดา้ นพษิ ของเขายากจะต่อกรไดง้ า่ ยๆ ต่อใหเ้ ป็นผมู้ วี รยทุ ธช์ นั สงู แค่ไหนกต็ อ้ งระวงั ตวั อยา่ งหนกั หากคดิ จะกําจดั เขา สตปิ ัญญาทสี บื ทอดจากรุน่ สรู่ ุน่ วชิ าความรทู้ พี ฒั นาอยา่ ง ไมส่ นิ สุด และจติ ใจลกึ ลาํ ยากจะหยงั ในสาํ นักหมนื เมฆานี คงไมม่ ใี ครสามารถยมิ ไดอ้ อ่ นโยนละมนุ ละไมเทา่ เนยี เถยี นชงิ และไมม่ ใี ครชมชอบเหน็ เลอื ดไปมากกวา่ เขาเชน่ กนั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 1 2 ... \"คลา้ ยวา่ ฮอ่ งเต้อ่เู หอตจี ะรเู้ รอื งสายสบื จากซอื ฟังแลว้ เขา ใหค้ นจบั ตาสายสบื พวกนีอย\"ู่ ชายอกี คนคอ้ มกายเขา้ มา รายงานเขา \"ถา้ เขาไมร่ กู้ ค็ งโงเ่ กนิ ไป ถงึ หลงั ๆ มานีเขาจะโงล่ งมากวา่ ตอนครองราชย์ แตย่ งั นบั วา่ มสี ตอิ ยบู่ า้ ง ...ป่านนีคงสง่ คน ไปสบื ทซี อื ฟังแลว้ ทางฮเู จยี เลอ่ เป็นอยา่ งไร?\" \"เขากาํ ลงั เตรยี มทหารอยา่ งลบั ๆ คดิ วา่ อาจจะ เตรยี มพรอ้ มเปิดศกึ ไมใ่ หต้ า้ ถงรตู้ วั \" เนียเถยี นชงิ เดาะลนิ แลว้ หวั เราะกบั ขา่ วนี \"เขาใจรอ้ น เกนิ ไป... ชว่ งกอ่ นทวี งั หลงิ ซานมนี กั ฆา่ เขา้ ไป รหู้ รอื ยงั ว่า เป็นฝีมอื ใคร\" \"เป็นองคช์ ายใหญ่ของซอื ฟังขอรบั \" \"องคช์ ายใหญ่?... ไมแ่ ปลกทฮี เู ตยี คดิ จะยกบลั ลงั กใ์ หฮ้ ู เจยี เลอ่ จา้ งนักฆา่ อ่อนหดั แบบนนั มาสงั หารฮอ่ งเต้ ชา่ งไร้ สมองโดยแท\"้ \"นายทา่ นตอ้ งการใหท้ างนนั เตรยี มอะไรหรอื ไม?่ \" ทางนนั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 1 3 ทวี ่ายอ่ มหมายถงึ หอรอ้ ยบปุ ผา หอนางโลมทโี ดง่ ดงั ทสี ดุ ในเมอื งหลวงซอื ฟัง ซงึ เป็นอกี ฐานทมี นั สาํ คญั ของสาํ นกั หมนื เมฆา \"ไมม่ อี ะไรตอ้ งเตรยี ม แคร่ ะวงั ตวั ใหม้ าก คดิ ว่าคงมคี นเรมิ สงสยั ทมี าทไี ปของพวกเราบา้ งแลว้ ระวงั คนเขา้ ออกใหด้ \"ี \"ขอรบั \" \"สว่ นเจา้ น\"ี เขาพยกั หน้าไปยงั รา่ งทนี อนฟุบอยกู่ ลางหอ้ ง รา่ งนันสง่ เสยี งครวญครางองึ องึ ในคอไมห่ ยุด \"ขา้ ตอ้ งการ รายชอื สายของซอื ฟังในถงเยยี นทงั หมด ทาํ ใหม้ นั คาย ออกมาใหไ้ ด\"้ \"ขอรบั นายทา่ น\" \"อกี อยา่ ง... ใหค้ นแฝงตวั เขา้ สกุลหลวิ ขา้ ตอ้ งการขา่ วทกุ อยา่ งภายในจวนนนั \" \"สกุลหลวิ ? ของเจา้ กรมอากรหรอื ขอรบั \" \"เจา้ กไ็ ดย้ นิ แลว้ นี\" เนยี เถยี นชงิ ปรายตามองเขาอยา่ ง ราํ คาญ ทาํ ใหช้ ายผนู้ นั รสู้ กึ เยน็ วาบไปถงึ สนั หลงั \"ผนู้ ้อยทราบแลว้ ขอรบั \" เขารบี พูดแลว้ ถอยออกไป ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 1 4 เนียเถยี นชงิ นังเงยี บอยใู่ นหอ้ งขงั ไมส่ นใจเสยี งโอดครวญ ของคนเจบ็ เขามองสายสบื ทกี ลงิ อยกู่ ลางหอ้ งดว้ ยแววตา ทไี รค้ ลนื ลม ในสมองหวนคดิ ไปถงึ โฉมสะคราญทเี พงิ ได้ พบหน้า งานเลยี งวนั นที าํ ใหเ้ ขาแน่ใจ นางกลบั มาแลว้ ... สามปีทเี ขารอคอยดว้ ยความหวงั ว่านางจะกลบั มาเช่นกนั ในทสี ุดกเ็ ป็นจรงิ นบั วา่ ทเี ขาลงแรงไประหวา่ งรอสตรผี นู้ นั ไมเ่ สยี เปลา่ \"คุณชายทา่ นจะทําอยา่ งไรตอ่ ไปขอรบั \" หวงั เซยี วเอย่ ถามเขา เนียเถยี นชงิ นิงเงยี บไปอดึ ใจหนึงกอ่ นจะคลยี มิ ลาํ ลกึ \"รอด\"ู * เมอื งหลวงของซอื ฟังมนี ามว่าฉางซา ถอื เป็นเมอื งทมี ี ผคู้ นอาศยั อยมู่ ากทสี ุดในซอื ฟัง และเป็นเมอื งทหี ลอมรวม ชนเผ่าตา่ งๆ เอาไวด้ ว้ ยกนั อยา่ งแน่นขนดั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 1 5 เฉนิ หรงปัวทอี ยใู่ นชดุ นกั เดนิ ทางซอ่ มซอ่ กดปีกหมวกลง ปิดหน้าเมอื เหน็ กลุม่ ทหารของเผา่ จวิ หลเี ดนิ สวนมา เขา รบี เบนเทา้ เลยี วเขา้ ตรอกแหง่ หนึงไปใหอ้ อกหา่ งจาก ทหารพวกนนั แมท่ พั หนุ่มมองตามหลงั เวรยามในฉางซาดว้ ยแววตายาก จะหยงั ยงิ เขาเขา้ มาในแผน่ ดนิ ซอื ฟังลกึ เทา่ ไหร่ เขากไ็ ด้ คน้ พบวา่ มกี ารยกระดบั ความเขม้ งวดกวดขนั มากขนึ จน ผดิ ปกติ โดยเฉพาะในเมอื งหลวง มกี ารตรวจสอบคนเขา้ ออกอยา่ งถถี ว้ นจนเขาตอ้ งซุม่ ตวั อยนู่ านกวา่ จะหาจงั หวะ เขา้ มาในเมอื งได้ แตเ่ มอื เขา้ มาแลว้ กลบั ไมอ่ าจทาํ การใดไดส้ ะดวกนกั ตรงกนั ขา้ มดเู หมอื นฮเู จยี เล่อจะเป็นบา้ ไปแลว้ เขา ประกาศเวลาดบั ไฟ หลงั ยามซวตี อ้ งไมม่ คี นเตรด็ เตรอ่ ยู่ ตามถนน ถนนทุกสายมที หารเดนิ เวรไมข่ าด มากกว่านนั คอื เขาสงั ประหารคนไปครงึ คอ่ นวงั เรยี กวา่ ยอมสงั หารผดิ แตด่ กี ว่าปล่อยใหพ้ วกสายลบั รอด สายของตา้ ถงทแี ฝงตวั อยใู่ นวงั ซอื ฟังกส็ ญู เสยี กนั ไป เพราะเหตุนี ดงั นนั ตงั แต่เขา้ มาในฉางซาเฉนิ เฟยฉกี ไ็ ม่ อาจตดิ ตอ่ กบั คนดา้ นในได้ แต่ตอ้ งพยายามหลบซอ่ นดว้ ย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 1 6 ตวั คนเดยี ว การสบื หาขา่ วใดๆ จงึ เป็นไปไดย้ าก แตว่ นั นตี า่ งออกไป หลงั จากจบั ตาดปู ระตูวงั บูรพาของฮู เจยี เลอ่ มาหลายวนั ในทสี ดุ แมท่ พั หนุ่มกเ็ รมิ เคลอื นไหว เมอื เหน็ คนสนิทขององคร์ ชั ทายาทซอื ฟังออกจากจวนไป ในตอนสายๆ เขาสะกดรอยตามอกี ฝ่ายไปเงยี บๆ จนได้ เหน็ วา่ ฝ่ายนนั มงุ่ หน้าออกจากเมอื งไปทางคา่ ยทหาร การเขา้ ออกคา่ ยทหารแหง่ นีดเู ขม้ งวดยงิ กวา่ ประตูเมอื ง เสยี อกี ประตดู า่ นเป็นชนั ๆ กาํ แพงสงู ทว่ มหวั บนกาํ แพง มที หารยนื ยามกนั ทกุ สบิ หา้ กา้ ว เฉนิ หรงปัวเลอื กจะซุ่มดคู วามเคลอื นไหวอยใู่ นป่าดา้ น นอกคา่ ยจนฟ้ามดื กอ่ นจะลอบปีนกาํ แพงเขา้ ไป เขาจบั ตวั ทหารเวรมาขงั ไวใ้ นป้อมก่อนจะชงิ ชุดของอกี ฝ่ายมา ชายหนุ่มแฝงตวั ลงจากกาํ แพงไปพรอ้ มกบั พวกเวรยามที กาํ ลงั เปลยี นผลดั ระหว่างนนั กส็ า่ ยสายตามองหาความ ผดิ ปกติ นอกจากตกึ บญั ชาการและหอสงั เกตการณ์ต่างๆ แลว้ ออ้ มไปอกี ดา้ นจะพบกบั ระเบยี งทางเดนิ ยาวทอดสปู่ ะราํ สงู ทพี วกผบู้ ญั ชาการอยนู่ นั เพอื สงั เกตการณ์ ทหารหลาย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 1 7 พนั นายกําลงั แปรรปู ขบวนอยกู่ ลางลาน สง่ เสยี งหกึ เหมิ ดงั กระหมึ เฉนิ หรงปัวลงจากเฉลยี งทางเดนิ มงุ่ หน้าเขา้ ไปในตกึ บญั ชาการ แสรง้ พยกั หน้าทกั ทายทหารยามอยา่ งสนิท สนมกอ่ นจะหายวบั ไปกบั คานไมด้ า้ นบน เขาไต่ขนึ ไปบน ชนั สองและสามตามลาํ ดบั รา่ งสงู หลบวบู เมอื เหน็ ทหาร เดนิ สวนมากอ่ นจะแอบเขา้ ไปในหอ้ งหลกั แหง่ หนึงทถี ูกลง กลอนเอาไวอ้ ยา่ งแน่นหนา เขาตอ้ งใชพ้ ลงั วรยทุ ธเ์ พอื เปิดมนั ออก ในนันมโี ต๊ะกลางขนาดใหญแ่ ละแผนทจี าํ ลองภมู ปิ ระเทศ ในแถบนี เลยไปเป็นแผนทคี รา่ วๆ ของต้าถง แต่ทที าํ ให้ เขาตอ้ งชะงกั และขนลุกซ่ขู นึ มาคอื แผนทผี นื สุดทา้ ย \"เป็นไปไมไ่ ด.้ ..\" สงิ ทเี ขาเหน็ จุดกําหนดการตงั คา่ ยของตา้ ถง ตงั แตไ่ หนแต่ ไรฝ่ายทหารจะจาํ ลองการศกึ ในรปู แบบต่างๆ และกาํ หนด กลยทุ ธค์ รา่ วๆ วา่ หากเกดิ ศกึ ใหญจ่ ะตอ้ งรบั มอื เชน่ ไรบา้ ง ซงึ เรอื งนีจะมแี ตพ่ วกทหารระดบั แมท่ พั เทา่ นนั ทรี ู้ แลว้ ซอื ฟังจะรเู้ รอื งนีไดอ้ ยา่ งไรในเมอื ยงั ไมไ่ ดเ้ กดิ สงครามดว้ ย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 1 8 ซํา เขาดงึ แผนทหี นังนนั ขนึ มาก่อนจะพบว่าดา้ นใตม้ หี นงั แผน่ อนื ๆ วางซอ้ นกนั อยู่ ซงึ สงิ ทเี ขยี นอยบู่ นนนั ทาํ ใหเ้ ฉนิ หรงปัวทหี นักแน่นดงั ภูผารูส้ กึ หวาดกลวั ขนึ มาจรงิ ๆ \"บดั ซบ...\" แผนผงั ภายในของพระราชวงั หลวงในถงเยยี น แมแ้ ต่ เสน้ ทางลบั หรอื ทางหลบหนีกป็ รากฎอยทู่ งั หมด ... แผนผงั คา่ ยทหารสาํ คญั ทงั หมดในตา้ ถง ไมว่ า่ จะของสกุล โม่ สกุลจาง สกลุ เฉนิ แมแ้ ต่คา่ ยเอยี นเหอของเขากย็ งั มแี ละละเอยี ดยบิ ราวกบั ตาเหน็ ไมว่ า่ จะเป็นเรอื งกลไก คลงั อาวุธ ทเี กบ็ แรเ่ หลก็ เสน้ ทางใตด้ นิ เฉนิ หรงปัวมอื สนั ในใจของเขาหดเกรง็ จนปวด สญั ชาตญาณของเขารบั รถู้ งึ ภยั มหนั ตท์ จี ะตามมาพรอ้ ม ของเหลา่ นี แค่มขี องพวกนกี ารจะเผดจ็ ศกึ ตา้ ถงนับวา่ งา่ ยเพยี งแค่ พลกิ ฝ่ามอื เทา่ นนั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 1 9 ฮเู จยี เล่อเป็นปีศาจหรอื ไร... \"มผี บู้ ุกรุก!\" เสยี งตะโกนจากดา้ นนอกทาํ ใหเ้ ฉนิ เฟยฉไี ด้ สติ เขากา้ วถอยจากผนื หนงั อนั น่าสะพรงึ กลวั ตรงหน้า กอ่ น จะตดั สนิ ใจกระโดดออกไปจากหน้าตา่ ง เขาตอ้ งรบี แลว้ .... เขาตอ้ งกลบั ไปใหเ้ รว็ ทสี ุด * หลวิ จา้ วเว่ยนงั อยหู่ ลงั โต๊ะหนงั สอื ในมอื นางกาํ ลงั จบั พูก่ นั เขยี นอกั ษรลงบนกระดาษสชี า ดา้ นขา้ งมอี าหนงิ คอยฝน หมกึ ใหเ้ ป็นระยะ \"คุณหนูบา่ วขอเขา้ ไปเปลยี นนําแขง็ นะเจา้ คะ\" อาเจนิ สง่ เสยี งอยดู่ า้ นหน้าประตกู อ่ นจะเปิดเขา้ มาในหอ้ ง นางโบก มอื ใหบ้ า่ วแรงดสี องคนยกก่อนนําแขง็ ไปเปลยี นในอ่าง และยกนําทลี ะลายแลว้ ออกไป หญงิ สาวถูกขดั จงั หวะจงึ ถอื โอกาสนนั พกั มอื มองพวก สาวใชท้ าํ งานกนั อยา่ งขนั แขง็ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 2 0 \"คุณหนูตอ้ งการรบั ของวา่ งหรอื ไมเ่ จา้ คะ วนั นีมชี านม เมลด็ ซงิ ดว้ ย\" อาเจนิ คอ้ มกายเขา้ มาสอบถามนาง \"ไมล่ ะ่ ขา้ ยงั ไมห่ วิ \" \"คุณหนูกลบั มาคดั อกั ษรอกี แลว้ ชา่ งหมนั เพยี รจรงิ ๆ\" \"ของแบบนีทาํ บ่อยๆ ถงึ จะดี หากทงิ ไวน้ านฝีมอื จะ ถดถอยเอาได\"้ โฉมสะคราญยมิ ใหอ้ าเจนิ ทปี ากหวานชา่ ง ยกยอนาง \"ยงิ ใกลห้ น้าฝนยงิ รอ้ น คุณหนูตอ้ งระวงั สขุ ภาพใหม้ าก หน่อยนะเจา้ คะ่ \" \"จรงิ สิ เขา้ หน้าฝนแลว้ ไมร่ ปู้ ีนีฝนจะตกหรอื ไม\"่ จา้ วเวย่ ครนุ่ คดิ ชว่ งสองสามปีทผี า่ นมาแผน่ ดนิ ตา้ ถงไมส่ งบสุข นกั เพราะภยั ธรรมชาตหิ ลายหลายชนดิ ทเี รยี กไดว้ า่ กระหนําซําเตมิ ในหลายเมอื ง หากปีนีแลง้ ฝนอกี คงเป็น หายนะแลว้ \"เพราะเชน่ นีในวงั ถงึ ตอ้ งเรง่ จดั พธิ บี วงสรวง... บา่ วไดย้ นิ ว่าไป๋ อเี หนียงพาคุณหนูหา้ ไปพบฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ แลว้ ดูท่าจะ ไปขออนุญาตใหค้ ุณหนูหา้ รว่ มคดั เลอื กรําบชู าฟ้าดนิ \" อา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 2 1 เจนิ กดเสยี งตําลงรายงานเรอื งทเี พงิ รมู้ า \"พวกนางตดั สนิ ใจรวดเรว็ กนั จรงิ ๆ\" หลวิ จา้ วเว่ยหวั เราะ \"แลว้ คณุ หนูจะทาํ เชน่ ไรตอ่ เจา้ คะ ทคี ุณหนูฝึกรํามา ทงั หมดจะยกใหผ้ อู้ นื ไปงา่ ยๆ เชน่ นีหรอื ?\" \"เจา้ เหน็ ขา้ เป็นคนมนี ําใจถงึ เพยี งนนั เลยหรอื ?\" หญงิ สาว ยมิ อยา่ งมเี ลศนัย \"ขา้ ไมค่ ดิ จะไปเขา้ รว่ มคดั เลอื ก แต่ผล การคดั เลอื กนนั ขา้ กําหนดเอาไวต้ งั แต่แรกแลว้ พวกเจา้ อยา่ ลมื สวิ า่ น้าชายของขา้ เป็นใคร\" อาเจนิ คดิ ตามอยคู่ รหู่ นึงกพ็ ยกั หน้ารบั อยา่ งยนิ ดี \"นนั สิ บา่ ววติ กเกนิ ไป คุณหนูของบ่าวปราดเปรอื งถงึ เพยี งนีจะ พ่ายแพไ้ ดอ้ ยา่ งไร\" \"เรอื งวนั กอ่ นพวกเจา้ ทาํ ดมี าก โดยเฉพาะอาหนิง เอาไว้ พวกเราออกไปหาขนมอรอ่ ยๆ กนิ กนั \" หลวิ จา้ วเวย่ บอก สาวใชอ้ ยา่ งใจดี \"ดเี หลอื เกนิ ขอบคุณเจา้ คะ่ คุณหนู\" อาหนิงรอ้ งอยา่ ง ปรดี า ตงั แต่นางมาถงเยยี นกพ็ ยายามทําตวั สงบเสงยี ม จนอดึ อดั เพราะกลวั จะกอ่ เรอื งผดิ พลาดเดอื ดรอ้ นไปถงึ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 2 2 คณุ หนู ทงั ทใี จจรงิ นางอยากตระเวนไปทวั เมอื งเพอื ชม ความคกึ คกั แตก่ อ็ ดใจไว้ พอคณุ หนูจะออกจากจวนทนี าง จงึ ตนื เตน้ มาก ทวา้ กอ่ นทจี ะไดก้ ล่าวนดั แนะกนั ต่อ มฝี ่กู ว็ งิ พรวดพราด เขา้ มาในหอ้ ง \"คณุ หนูเจา้ คะ คุณหนู\" \"มอี ะไรหรอื ?\" \"อนั ออ๋ งเสดจ็ มาจวนเราเจา้ คะ่ \" มฝี ่รู แู้ ลว้ ว่าคณุ หนูกบั อนั อ๋องไมไ่ ดม้ คี วามสมั พนั ธล์ กึ ซงึ ดงั ภายนอก อกี ทงั นบั วา่ เป็นศตั รกู นั เสยี ดว้ ยซํา ดงั นนั นางจงึ ไมไ่ ดม้ องบรุ ษุ ผนู้ ใี น แงด่ นี กั \"อเู่ หวนิ ซวน?\" หลวิ จา้ วเวย่ เลกิ ควิ สงู อยา่ งแปลกใจ จๆู่ อ่เู หวนิ ซวนแลน่ มาจวนหลวิ ทาํ ไมกนั ... \"ยามนีกาํ ลงั เสดจ็ ไปเยยี มฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ บ่าวเหน็ ขนั ที ชว่ ยกนั ขนของลงรถมา้ มาไมน่ ้อย น่าจะเอามาประจบฮู หยนิ ผเู้ ฒา่ แน่ บางทอี กี สกั ประเดยี วคงมคี นมาเชญิ คุณหนู ไปพบ\" บุรุษทยี งั ไมไ่ ดแ้ ตง่ งานอยา่ งเป็นทางการ ยามมาเยยี ม ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 2 3 บา้ นสตรที หี มายตากต็ อ้ งพบกบั ผูใ้ หญ่ในบา้ นกอ่ นเป็น มารยาท ตอ่ เมอื ผใู้ หญ่เปิดทาง ทาํ เป็นเอาหไู ปนาเอาตา ไปไร่เปิดโอกาสใหห้ นุ่มสาวไดพ้ บปะพดู คยุ คลายคดิ ถงึ นบั เป็นเรอื งธรรมดา ยงิ อนั อ๋องเป็นค่หู มนั ของหลวิ จา้ ว เว่ย การทเี ขามาเยยี มเยอื นจวนหลวิ เป็นครงั คราวกน็ บั วา่ เป็นเรอื งปกติ นึกยอ้ นไปถงึ ปีนัน... หลงั จากหลวิ จา้ วเวย่ ไดก้ ลบั ถง เยยี นมาไมน่ าน อนั ออ๋ งกร็ บี แสดงนําใจมาเยยี มเยอื นที จวนของนางเช่นกนั มขี องกาํ นลั มาฝากนางไมน่ ้อย ทงั ยงั คอยนัดแนะนางใหร้ บั เทยี บงานเลยี งอนื เพอื จะไดม้ เี วลา พบหน้ากนั ราวกบั มใี จคดิ คํานึงถงึ นางอยา่ งลกึ ซงึ แมแ้ ตล่ กี ุย้ เฟยกเ็ คยเรยี กนางเขา้ วงั ไปนงั เป็นเพอื น สนทนาอยบู่ ่อยๆ ของดสี งิ ใดกห็ มนั ประทานใหน้ าง ดูแล รกั ถนอมนางดงั หนึงเป็นลกู หลาน ทาํ ใหน้ างวางใจวา่ จะ ไมม่ ปี ัญหาแมผ่ วั ลูกสะใภห้ ากแต่งเขา้ จวนอ๋อง ไหนเลยจะร.ู้ .. ทุกสงิ ลว้ นเป็นงวิ ฉากใหญ่ทผี ลกั นางไปสู่ หายนะทงั สนิ \"เวลาเปลยี นแต่คนกลบั ไมเ่ ปลยี นเลยจรงิ ๆ\" ดวงตาของ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 2 4 หญงิ สาวดาํ มดื ลง นางหุบรอยยมิ บนหน้าก่อนจะไดย้ นิ เสยี งบ่าวมาเรยี ก ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เชญิ นางไปรว่ มรบั แขกที เรอื น \"ดยี งิ ...\" หลวิ จา้ วเว่ยราํ พนั กอ่ นจะลุกขนึ จากเกา้ อี ดเู หมอื นอูเ่ หวนิ ซวนเรมิ เดนิ แผนกาํ จดั นางแลว้ * เนืองจากอากาศทคี อ่ นขา้ งรอ้ นอบอา้ วหลวิ จา้ วเวย่ จงึ สวม ชดุ สเี หลอื งออ่ นทคี อ่ นขา้ งบางและพลวิ ยามทนี างเดนิ ตดั ผา่ นทางเดนิ เพอื ไปยงั เรอื นฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ นนั เหลา่ บา่ วไพร่ ทที าํ งานกนั อยโู่ ดยรอบไมม่ ใี ครไมห่ ยดุ มอื หนั มามองนาง ผา้ พลวิ ไสวยามต้องลมนันราวกบั หญงิ สาวไมไ่ ดย้ า่ งเทา้ เดนิ แต่กาํ ลงั เหาะเหนิ ดงั หนึงเป็นนางเซยี นทมี าเยอื นภพ มนุษย์ บ่าวไพรใ่ นจวนหลวิ ไมม่ ใี ครไมช่ นื ชมความงามเป็นเลศิ ของหลวิ จา้ วเว่ย ยงิ ตาํ นานเซยี นบุปผาโดง่ ดงั มคี นดา้ น นอกมกั มาซกั ถามพวกเขาถงึ ความงามของคุณหนูหลวิ ผู้ นีว่าจรงิ เทจ็ เช่นไร ซงึ หลกั ฐานนนั เหนือชนั กว่าคาํ บรรยายทพี วกเขากลา่ วออกไปเสยี อกี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 2 5 หลวิ จา้ วเวย่ กา้ วอยา่ งไมร่ บี รอ้ นแต่กม็ ไิ ดอ้ อ้ ยองิ ดา้ นหลงั นางมมี ฝี ่กู บั อาเจนิ เดนิ ตามมาดว้ ยทา่ ทางสาํ รวม พอ มาถงึ เรอื นฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ ตว้ นมามาแมน่ มคนสนิทของ เจา้ ของเรอื นกเ็ ป็นคนมาเชญิ นางเขา้ ไปดา้ นใน ดา้ นในหอ้ งรบั แขกนันปรากฎรา่ งของอนั อ๋องอเู่ หวนิ ซวน กาํ ลงั นังอยทู่ เี กา้ อขี า้ ง เขามที า่ ทางนอบน้อมตอ่ ผใู้ หญ่ สาํ รวม และสงา่ ผา่ เผย ยามพดู จากกเ็ อ่ยปากอยา่ งน่าฟัง หลวิ จา้ วเวย่ เคยเหน็ ทกั ษะในการเกลยี กลอ่ มหญงิ ชราของ อู่เหวนิ ซวนมาแลว้ จงึ ไมแ่ ปลกใจทไี ดเ้ หน็ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ ยมิ น้อยยมิ ใหญ่ขณะสนทนากบั เขา แต่สงิ ทนี างแปลกใจคอื บนเกา้ ออี กี ฝังกลบั มหี ลวิ หานนงั อยู่ นีเป็นครงั แรกตงั แต่กลบั จวนทนี างไดเ้ หน็ หน้า น้องชาย จงั หวะกา้ วของหลวิ จา้ วเว่ยชะงกั ไปวบู หนึงยาม ทมี องเดก็ คนนนั กอ่ นจะกลบเกลอื นทา่ ทางราวกบั ไมม่ ี อะไรเกดิ ขนึ นางเดนิ เขา้ ไปดา้ นขา้ งหลวิ หานทกี าํ ลงั ตงั ใจฟังอนั อ๋อง กบั ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ พดู กนั อยา่ งสนองสนใจ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ หลวิ เป็นคนทมี ใี จทะเยอทะยานและมอง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 2 6 การณ์ไกล เหน็ วา่ วนั หน้าหลวิ จา้ วเว่ยจะตอ้ งแต่งเขา้ จวน อ๋อง ดงั นนั จงึ คดิ จะใหห้ ลวิ หานอาศยั ชว่ งกอ่ นแตง่ ทาํ ความรจู้ กั มกั คุน้ กบั เชอื พระวงศผ์ นู้ เี อาไว้ หากสามารถ เป็นทพี อพระทยั วนั หน้ายามเขาเป็นขนุ นางคงกา้ วหน้าได้ โดยงา่ ย ยงั ไมท่ นั ออกเรอื นฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ กเ็ ตรยี มใหน้ ้องชายใชน้ าง เหยยี บเป็นสะพานแสวงหาความกา้ วหน้าสจู่ วนสกุลหลวิ แลว้ ชา่ งรกั ใครเ่ มตตาลูกหลานอยา่ งลกึ ซงึ โดยแท.้ .. \"เว่ยเอ๋อรม์ าแลว้ เจา้ ดสู วิ า่ ใครมาเยยี มจวนเรา\" ฮูหยนิ ผู้ เฒา่ ตาเป็นประกาย \"จา้ วเวย่ ถวายพระพรทา่ นอ๋อง\" นางยอบกายถอนสายบวั ใหเ้ ขาอยา่ งชดชอ้ ย \"คุณหนูหลวิ นังลงเถอะไมต่ อ้ งมากพธิ \"ี เสยี งของเขาทุม้ ตาํ กลา่ วบอกนางดว้ ยรอยยมิ ละไม \"หมอ่ มฉนั ไมท่ ราบวา่ ทา่ นออ๋ งจะมาเยยี มเยอื นจงึ ไมไ่ ด้ เตรยี มตวั รบั แขกใหด้ ี นับวา่ เสยี มารยาทตอ่ ทา่ นออ๋ งแลว้ \" นางขยบั นงั ลงบนเกา้ อตี วั ตดิ กบั หลวิ หานขณะทกี ลา่ ว วาจาไวม้ ารยาทกบั เขา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 2 7 \"เป็นขา้ เองทมี าโดยไมไ่ ดบ้ อกกลา่ วลว่ งหน้า เรอื งนีไม่ อาจโทษเจา้ \" เขายมิ ออ่ นโยนแลว้ หนั ไปทางฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ \"เป็นเพราะผเู้ ยาวเ์ พงิ กลบั มาจากทางเหนือจงึ ไดข้ า้ วของ ดๆี มาหลายชนิ คดิ จะนําว่าฝากฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ หลวิ ทา่ น เจา้ กรม และคุณหนูทงั หลาย แตก่ อ่ นจะไดส้ ง่ เทยี บฝ่า บาทไดม้ รี บั สงั ใหต้ วั ผเู้ ยาวไ์ ปราชการทซี เี จยี งต่อวนั มะรนื นี ผเู้ ยาวจ์ งึ ตอ้ งผดิ มารยาทมาทจี วนหลวิ โดยพละการ ขอฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ โปรดอยา่ งถอื สา\" เขากลา่ วอธบิ ายดว้ ย นําเสยี งน่าฟัง ฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ หลวิ นนั เคลบิ เคลมิ กบั เสยี งผสู้ งู ศกั ดไิ ปแลว้ ยงิ ไดย้ นิ คนทเี ป็นถงึ ชนิ อ๋อง[1] แทนตวั วา่ 'ผเู้ ยาว'์ กบั นางกร็ สู้ กึ เหมอื นเทา้ ไมต่ ดิ พนื ไดร้ บั เกยี รตสิ งู สง่ เชน่ นียงิ ทาํ ใหร้ อยยมิ บนหน้าเหยี วยน่ กวา้ งขวางขนึ อกี \"มไิ ดๆ้ ทา่ นอ๋องมาเยอื นนบั วา่ เป็นวาสนาของจวนสกุล หลวิ ตา่ งหาก จะถอื สาหาความไดเ้ ชน่ ไร\" ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ หลวิ รบี โบกมอื กล่าวกบั เขา หลวิ จา้ วเวย่ หวั เราะหๆึ อยใู่ นใจ ถา้ ทําไดท้ า่ นยา่ ของนาง คงอยากเทนิ อนั อ๋องเอาไวห้ น้าประตูจวนหลวิ เสยี ดว้ ยซํา นางมหี รอื จะคดิ ถอื สา มแี ต่อยากใหเ้ ขามาเยยี มเยอื น ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 2 8 บอ่ ยๆ ตวั นางจะไดไ้ ดห้ น้าเพมิ อกี \"ฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ ชา่ งเป็นคนมจี ติ ใจกวา้ งขวาง ขา้ ผเู้ ยาว์ต้อง ขอบคุณทา่ นทไี มเ่ อาความ แตค่ รงั หน้าขา้ จะไมล่ ะเลย ธรรมเนยี มเชน่ นีแน่\" กลา่ วเหมอื นลแุ กโ่ ทษแตก่ ลบั เป็น คาํ ยนื ยนั ว่าเขาจะมาทจี วนหลวิ อกี ซงึ มหี รอื ฮหู ยนิ ผูเ้ ฒา่ จะฟังวาจาของอนั อ๋องไมอ่ อก \"ดๆี คนแกๆ่ อยา่ งหมอ่ มฉนั น้อยนกั จะมวี าสนาไดพ้ บผู้ สงู ศกั ดิ ไดพ้ บทา่ นอ๋องกพ็ ลอยใหห้ มอ่ มฉนั ไดซ้ มึ ซบั กลนิ อายสงู ศกั ดลิ าํ คา่ มาดว้ ย หมอ่ มฉนั ตอ้ งโชคดแี น่\" \"เช่นนนั ผเู้ ยาวค์ งตอ้ งมาบอ่ ยๆ เสยี แลว้ \" หลวิ เจา้ เวย่ ครา้ นจะฟังเสยี งยกยอกนั ไปมาของหนึงหญงิ ชรากบั หนึงองคช์ าย นางเบนสายตาหนั มามองน้องชายที ไมไ่ ดพ้ บกนั มาหลายปีแทน ปีนีเขาเพงิ อายไุ ดส้ บิ เอด็ ปี แตด่ สู งู ชะลดู แปลกตาไปมาก หน้าตาของเขามเี คา้ ความรูปงามอยมู่ าก ไมว่ า่ จะเป็นหู ตาจมกู ปากลว้ นพอเหมาะพอเจาะ นบั วา่ ไมเ่ สยี แรงทมี ี พสี าวงดงามทสี ุดในถงเยยี น หากรูปโฉมของเขา อปั ลกั ษณ์กน็ บั วา่ เสยี เปลา่ แลว้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 2 9 หลวิ จา้ วเว่ยกบั หลวิ หานไดร้ บั ถา่ ยทอดเรอื งรปู โฉมมา จากหลวิ เฉยี นกบั เถาหนีฮวาอยา่ งครบครนั ขอ้ ดตี รงไหน ในรา่ งกายพวกเขาลว้ นไดร้ บั ยามสองพนี ้องนังเคยี งก็ เหมอื นดอกไมง้ ามทรี ว่ มแจกนั ตา่ งชวนใหผ้ คู้ นไมอ่ าจละ สายตา หลวิ หานคลา้ ยรตู้ วั วา่ ถูกพสี าวมองพจิ ารณาอยู่ แต่ เดก็ ชายกลบั นงั คอแขง็ จอ้ งมองแต่ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ ทา่ ทาง คราํ เครง่ เกนิ วยั หลวิ จา้ วเวย่ ลอบถอนหายใจกบั ตวั เอง ดู ทา่ แลว้ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ คงเขม้ งวดกบั เขามากจรงิ ๆ \"เสยี ดายทหี มอ่ มฉนั อายมุ ากแลว้ แขง้ ขาเดนิ เหนิ ไม่ สะดวก มเิ ชน่ นนั จะตอ้ งพาทา่ นออ๋ งเดนิ ชมสวนของเราแน่ แตไ่ หนๆ เว่ยเอ๋อรก์ อ็ ยทู่ นี ีแลว้ กใ็ หน้ างเป็นคนพาทา่ น อ๋องชมดจู วนหลวิ ของเราเถอะ\" ฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ หลวิ สนทนา กบั อนั อ๋องครใู่ หญ่กค็ ดิ ว่าสมควรใหเ้ วลาหนุ่มสาวได้ พบปะกนั จงึ หนั มาพูดกบั หลานสาว \"ปีกอ่ นจวนสกลุ หลวิ ของเราเพงิ ไดป้ รบั ปรงุ สวนใหม่ ไดด้ อกไมง้ ดงามแปลก ตาจากทางตะวนั ตกมาไมน่ ้อย จา้ วเวย่ เจา้ พาอนั อ๋อง ออกไปเดนิ ชมดสู \"ิ \"ทา่ นอ๋องเชญิ เจา้ คะ่ \" หญงิ สาวขเี กยี จราํ ไรทาํ ทา่ เหนียม ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 3 0 อายยดื เยอื จงึ ลุกขนึ แลว้ ผายมอื เชญิ เขา \"เช่นนนั ผเู้ ยาวข์ อตวั กอ่ น\" เขาประสานมอื คาํ นับฮูหยนิ ผู้ เฒา่ แลว้ ลุกตามนางออกมา หลวิ จา้ วเว่ยพาอนั อ๋องเดนิ เคยี งไปตามทางเดนิ อยา่ งไม่ รบี รอ้ น ขา่ วทวี า่ คนสงู ศกั ดอิ ยา่ งอ่เู หวนิ มาเยอื นจวนสกุล หลวิ คงแพรไ่ ปทุกเรอื นแลว้ ดงั นนั จงึ มที งั พวกบา่ วและ เจา้ นายออกมาสอดสอ่ งอยแู่ ถวหน้าเรอื นทนี างเดนิ ผา่ น หลวิ จา้ วเว่ยไมใ่ ชค่ นชา่ งฉอเลาะ หากเป็นชาตกิ อ่ นเวลา เชน่ นีนางยงั พอจะคดิ หาเรอื งคยุ เพอื ทาํ ลายความเงยี บ และตงั ใจวา่ ควรทาํ ความรจู้ กั สนทิ สนมกบั วา่ ทสี ามเี อาไว้ บา้ ง แต่ในยามนนี างไมอ่ ยากแมแ้ ตจ่ ะเฉยี ดเขา ยงิ เสยี งพูดเหมน็ เน่าทเี คยชกั จงู นางลงสหู่ ว้ งอเวจนี นั นางก็ รสู้ กึ เดยี ดฉนั ท์ ดงั นนั ยงิ ไดย้ นิ น้อยเทา่ ไหรก่ ย็ งิ ดี แต่ถงึ ในใจจะสาปแช่งอกี ฝ่ายไปถงึ สบิ แปดชวั โคตรแต่ ภายนอกหลวิ จา้ วเวย่ กลบั ไมแ่ สดงออก บนใบหน้านางมี รอยยมิ ละไม ในมอื ขวาถอื ผา้ เชด็ หน้าลายนกพริ าบเอาไว้ จงั หวะเดนิ กเ็ รยี บเรอื ยเหมาะสม เช่นเดยี วกบั อ่เู หวนิ ซวน เขาซอ่ นสายตาลาํ ลกึ เปิดเผย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 3 1 เพยี งสหี น้าสนใจใครร่ ู้ และอาทรตอ่ นาง คลา้ ยมคี วาม ขวยเขนิ นิดๆ ทไี ดเ้ ดนิ กบั คูห่ มนั สาวตาลําพงั ต่างคนตา่ งเป็นตวั เอกละครงวิ ทฝี ีมอื สงู สง่ ทงั สนิ สวนสวยของจวนสกลุ หลวิ นันกวา้ งใหญ่และงดงามมาก หลวิ จา้ วเวย่ พาชายหนุ่มเขา้ มาเดนิ ชมรอบๆ อยคู่ รหู่ นึง อนั อ๋องกเ็ ป็นคนทาํ ลายความเงยี บ \"ดอกไมส้ มี ว่ งนันคอื ดอกอะไร งดงามแปลกตาจรงิ ๆ\" เขา เปิดบทสนทนาคดิ จะหาเรอื งชวนคยุ แต่หลวิ จา้ วเว่ยไมไ่ ด้ คดิ จะตอบรบั สะพานทเี ขาทอด \"หมอ่ มฉนั กไ็ มท่ ราบเพคะ\" นางตอบเสยี งหวานหยด \"เชน่ นนั ดอกทเี ป็นพวงสเี หลอื งเล่า คงมาจากทาง ตะวนั ตกกระมงั \" \"หมอ่ มฉนั ไมท่ ราบเพคะ\" นางยงั ตอบเหมอื นเดมิ อู่เหวนิ ซวนปรายตามองนางเลก็ น้อย คดิ ดูถูกในใจวา่ สตรผี นู้ ีคง เป็นคนเขลา ชา่ งไรค้ วามรรู้ อบตวั แต่บนใบหน้ายงั คง แตม้ ยมิ นุ่มนวลไมถ่ อื สา เทยี บการเลน่ ละครของอู่เหวนิ ซวนกบั ฮ่องเตอ้ ู่เหอตนี บั วา่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 3 2 ต่างชนั กนั มาก เพราะดวงตาของเขามกั จะเปิดเผยความ จรงิ ออกมาหมด ในขณะทโี อรสสวรรคน์ นั เขาโกหกได้ ลกึ ซงึ ถงึ จติ วญิ ญาณ หากเขาบอกวา่ เป็นสขุ ดวงตาเขาก็ จะทอประกายความสขุ แมใ้ นหวั จะคดิ เรอื งการสงั หาร ฝ่ายตรงขา้ มเอาเลอื ดมาลา้ งเทา้ หลวิ จา้ วเวย่ เคยเรยี นรจู้ ากฮ่องเตอ้ ู่เหอตมี าไมน่ ้อย ดงั นนั รอยยมิ เสแสรง้ ของอนั อ๋องจงึ ดทู อื เกนิ ไปหากคดิ จะใช้ หลอกนาง \"เจา้ ชมชอบดอกไมช้ นดิ ใดเลา่ ?\" เมอื ถามสงิ ใดกไ็ มร่ ู้ เชน่ นนั เขากจ็ ะยอมลดสตปิ ัญญาของตนเองลง เปิดปาก ถามสงิ ทนี างรอู้ ยา่ งอดทน \"หมอ่ มฉนั ไมไ่ ดช้ มชอบดอกไมช้ นิดใดเป็นพเิ ศษเพคะ\" \"ทาํ ไมเล่า มใิ ชว่ า่ หญงิ งามเทยี บเคยี งกบั ดอกไมง้ าม หรอกหรอื ?\" อยา่ งหลวิ จา้ วอวคี นรกั ของเขา นางชอบ ดอกไมห้ ลากหลายชนิด เวลาพดู ถงึ ดอกไมก้ ม็ รี อ่ งรอย ความสดใสพาดผา่ นใบหน้า ยงิ ยามทเี อ่ยวาจาวา่ ตนคลา้ ย ดอกเหมยยงิ ดนู ่ารกั น่าเอน็ ดู \"ดอกไมก้ แ็ คพ่ ชื ทงี อกจากพนื ดนิ มสี ทิ ธอิ นั ใดมา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 3 3 เทยี บเคยี งคนกนั เพคะ สตรที เี อาตวั เองไปเทยี บกบั ดอกไมม้ ใิ ชค่ วามคดิ ประหลาดหรอื ดอกไมช้ ชู อ่ แคพ่ น้ ฤดู กแ็ หง้ เหยี วรว่ งโรย พวกนางมใิ ช่กาํ ลงั สาปแชง่ ตวั เองอยู่ หรอื ไร?\" หลวิ จา้ วเวย่ เอย่ ปากกงึ ตงั ใจกงึ ไมต่ งั ใจ แต่เหน็ ไดช้ ดั วา่ ฝีเทา้ ของคนขา้ งตวั ชะงกั ไมจ่ งั หวะหนึง \"ดอกไม้ หลากสเี หลา่ นีมคี วามงามไวใ้ หผ้ คู้ นชมดูกพ็ อแลว้ เพคะ หมอ่ มฉนั ไมค่ ดิ จะเอามนั มาเทยี บกบั ตวั เอง แบบนันคน จะตคี า่ ไดว้ า่ หมอ่ มฉนั เป็นแคด่ อกไมท้ ใี ครกส็ ามารถเดด็ ดม\" \"นนั สนิ ะ\" อเู่ หวนิ ซวนทําทคี ลอ้ ยตามนาง แมล้ กึ ๆ จะไม่ พอใจ\"ความคดิ ของเจา้ ชา่ งแตกตา่ งจากสตรอี นื นบั ว่า น่าสนใจยงิ นัก\" \"ทา่ นอ๋องเลา่ ทรงชอบดอกไมช้ นิดใดเพคะ หรอื ชมชอบ พนั ธไุ์ มใ้ ดเป็นพเิ ศษ?\" หญงิ สาวถามแลว้ หนั ไปดูดอกไม้ อกี ฝัง เวลานนั นางจงึ บงั เอญิ ไดเ้ หน็ หลวิ จา้ วอวที ยี นื นิงอยู่ บนเฉลยี งทางเดนิ ไกลออกไป อกี ฝ่ายกาํ ลงั จอ้ งมาทหี ลวิ จา้ วเว่ยกบั อนั อ๋องนิงราวกบั ถูกสาป \"ขา้ หรอื ขา้ ไมม่ พี นั ธุไ์ มใ้ ดทชี มชอบเป็นพเิ ศษหรอก แต่ ในตําหนกั มตี น้ ไมท้ ปี ลกู เพราะสรรพคณุ ของมนั อยหู่ ลาย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 3 4 ชนิด... วนั หน้าขา้ จะพาเจา้ ไปชม\" พดู เชน่ นกี ค็ อื การเกยี ว พาราสี หยอดคาํ หวานจะพานางเขา้ จวน รา่ งสงู หนั ตามหญงิ สาวมากไ็ ดเ้ หน็ หลวิ จา้ วอวที ยี นื อยหู่ า่ ง ออกไป แมเ้ ขาจะตกใจแต่กไ็ มไ่ ดห้ ลุดเสยี กรยิ า ยงั คงปัน หน้ายมิ ทาํ ราวกบั ไมร่ จู้ กั สตรที ยี อบกายใหเ้ ขาจากทไี กลๆ \"นนั มใิ ช่น้องสาวของเจา้ หรอื ?\" \"ทา่ นอ๋องจาํ ไมไ่ ดห้ รอื เพคะ นางคอื คนทถี กู คุณหนูหลาน สาดนําใสท่ จี วนโตว้ อ๋องอยา่ งไรเลา่ \" หลวิ จา้ วเวย่ ถนดั เรอื งการชกั มดี ซําแผล หญงิ สาวคาดเดาไดร้ างๆ ว่าทอี ู่เห วนิ ซวนมาจวนสกลุ หลวิ วนั นีในใจคงอยากพบและปลอบ ประโลมหลวิ จา้ วอวเี พราะเรอื งคกึ โครมเมอื วนั กอ่ น และ คงอยากเหน็ ว่าสตรใี นดวงใจเป็นเชน่ ไร \"นางนนั เอง...\" มอื ในแขนเสอื ของอนั ออ๋ งกําแน่น รสู้ กึ รงั เกยี จหลวิ จา้ วเว่ยนกั ตอ่ หน้าคนนอกอยา่ งเขายงั ยาํ เตอื นเรอื งน่าอายของพนี ้อง เชน่ นนั ในจวนคงไมไ่ ดส้ งบ เสงยี มแน่ บางทอี าจจะกลนั แกลง้ จา้ วอวขี องเขาอยตู่ ลอด \"เรอื งเขา้ ใจผดิ กนั เชน่ นี จรงิ ๆ เจา้ เป็นพสี าวของนาง น่าจะชว่ ยไกลเ่ กลยี ...\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 3 5 \"ไกล่เกลยี หรอื เจา้ คะ?\" หลงิ จา้ วเวย่ เลกิ ควิ หนั มามองเขา แลว้ หวั เราะอยา่ งรา่ เรงิ ภาพนใี นสายตาของหลวิ จา้ วอวที ี ไมไ่ ดย้ นิ เสยี งสนทนาทาํ ใหน้ างรอ้ นใจนกั ผา้ เชด็ หน้าใน มอื ถกู ขยาํ จนยบั ยน่ \"ทา่ นอ๋องคงไมร่ ู้ แต่เดมิ หมอ่ มฉนั กบั คุณหนูหลานกไ็ มไ่ ดม้ คี วามสมั พนั ธอ์ นั ดกี นั เทา่ ไหรน่ กั เรอื งทจี ะใหไ้ ปออกหนา้ ไกลเ่ กลยี นนั หากเป็นหมอ่ มฉนั ไปคงจะยงิ เป็นการเตมิ ฟืนลงในกองไฟมากกว่า อกี อยา่ ง น้องรองผนู้ กี บั หมอ่ มฉนั มไิ ดส้ นิทสนมกนั ตวั หมอ่ มฉนั ไม่ ชอบสอดมอื เรอื งของผอู้ นื \" \"ไมไ่ ดส้ นิทสนมหรอื ?\" \"เพคะ แตเ่ ดมิ ตอนเดก็ หมอ่ มฉนั เป็นลกู ภรรยาเอกแตน่ าง เป็นลกู อนุ การเลยี งดแู มจ้ ะใกลเ้ คยี งแตก่ ม็ สี งู ตําคนั กลาง ไมม่ ที ายาทสายตรงคนใดสนิทสนมกบั ลูกของอนุหรอกเพ คะ หรอื ถา้ จวนอนื มแี ต่ทนี ีไมม่ แี น่\" ฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ เคร่งครดั เรอื งสงู ตําดาํ ขาวถงึ เพยี งนัน ไมม่ ที างทลี กู ภรรยาเอกจะ ไปทาํ ตวั สนิทชดิ เชอื กบั ลกู อนุได้ คาํ พดู นขี องหลวิ จา้ วเวย่ เป็นการเหยยี ดหยามหลวิ จา้ วอวี ใหอ้ นั ออ๋ งฟังอยา่ งซงึ ๆ หน้า นยั น์ตาของเขาวบู หนึงเผย ความไมพ่ อใจออกมาทนั ทแี ต่กต็ อ้ งรกั ษาอาการไว้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 3 6 \"แต่ยามนนี างเป็นบุตรภี รรยาเอกแลว้ เจา้ ไมค่ ดิ ว่าควร เออื อาทรกนั ไวห้ รอื \" \"คาํ พดู นีฟังแลว้ แปลกนกั เพคะ จรงิ ๆ แลว้ ควรจะกลบั กนั ยามนีมารดานางเป็นฮหู ยนิ เอกสกลุ หลวิ เป็นแมเ่ ลยี งของ หมอ่ มฉนั เป็นคนทคี อยดแู ลจดั การทกุ อยา่ งในจวนหลวิ อํานาจทกุ อยา่ งลว้ นอยใู่ นมอื ของเจนิ ซอื ของดอี นั ใดกถ็ ูก สง่ ไปทเี รอื นของน้องรองเป็นทแี รก แลว้ หมอ่ มฉนั ยงั ตอ้ ง เออื อาทรสงิ ใดอกี ทจี รงิ ทา่ นอ๋องน่าจะบอกใหพ้ วกนาง สองแมล่ กู เมตตาหมอ่ มฉนั มากกวา่ คา่ ใชจ้ า่ ยทุกอยา่ งใน เรอื นจวิ ฮวาลว้ นเป็นหมอ่ มฉนั จ่ายเอง บ่าวไพรก่ เ็ ป็น หมอ่ มฉนั ใหเ้ งนิ เดอื นเอง ...คาํ พดู นี เหน็ แกท่ ที า่ นอ๋อง เป็นคหู่ มนั ของหมอ่ มฉนั หมอ่ มฉนั จงึ เอย่ เรอื งในจวนกบั ทา่ นอยา่ งตรงไปตรงมา หากเป็นผอู้ นื หมอ่ มฉนั คงไมพ่ ดู \" \"ขา้ เขา้ ใจ\" อเู่ หวนิ ซวนรสู้ กึ สบั สนไมน่ อ้ ย หลวิ จา้ วอวเี คย บอกเขาว่าหลวิ จา้ วเวย่ เป็นคนรา้ ยกาจทกี ลนั แกลง้ นาง กบั มารดา แต่เมอื มาทบทวนดวู า่ หลวิ จา้ วเว่ยสญู เสยี มารดาตงั แต่เดก็ ญาตฝิ ังมารดากไ็ รอ้ าํ นาจ นางจะใชส้ ทิ ธิ เสยี งใดในจวนไปกลนั แกลง้ อเี หนียงทมี าจากสกุลขนุ นาง ยงิ เจนิ ซอื เลอื นขนึ เป็นฮูหยนิ เอกควบคุมทกุ งานในจวน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 3 7 หลวิ แลว้ มนั ดไู มส่ มเหตุสมผลนกั แต่คาํ พดู แคส่ องสาม คาํ ไมอ่ าจตดั สนิ อะไรได้ เขาควรระงบั ความคลางแคลงใจ เอาไวก้ อ่ น หลวิ จา้ วเว่ยไมก่ ลวั วา่ อนั อ๋องจะรวู้ า่ นางโกหกในภายหลงั เพราะต่อใหเ้ ขารกู้ ไ็ มม่ ที างเปิดโปงนางแน่ ฉากหน้าทนี าง เป็นคหู่ มนั ของเขายงั คาํ คอ และเขาตอ้ งการปลดพนั ธะ โดยทตี นเองไมผ่ ดิ ไมใ่ หใ้ ครวจิ ารณ์ได้ ดงั นนั เขาจะตอ้ ง อดทนอดกลนั และทาํ ดกี บั นางจนถงึ ทสี ุด ไมม่ ที างจะกลา้ มาถอื สาหาความกบั นางกอ่ นทแี ผนการจะลลุ ว่ งเป็นอนั ขาด หญงิ สาวแสรง้ ขยบั เขา้ ใกลเ้ ขา เอยี งกายในมมุ ทหี ลวิ จา้ วอวเี หน็ แลว้ จะตอ้ งรอ้ นเป็นไฟสมุ อยใู่ นอก หลวิ จา้ วอวมี องภาพหนุ่มสาวยนื เคยี งกนั ดว้ ยดวงตาที ผา่ วรอ้ น นางชงิ ชงั หลวิ จา้ วเวย่ จนอยากฉกี มนั ออกเป็น ชนิ ๆ ยงิ เหน็ มนั หวั รอ่ ต่อกระซกิ กบั บรุ ษุ ของนางกไ็ มอ่ าจ สงบใจลงได้ ภาพตรงหน้าทาํ ใหน้ างคดิ ไปไกล หากวนั หน้าหลวิ จา้ ว เวย่ ไดค้ รองตาํ แหน่งหวางเฟย กลายเป็นพระชายาอนั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 3 8 อ๋อง แลว้ อนั อ๋องไดค้ รองราชย์ หลวิ จา้ วเวย่ ผนู้ จี ะมใิ ชไ่ ด้ ครองตําหนกั คุนหนิงหรอกหรอื ตําแหน่งฮองเฮาราวกบั วางอยใู่ นมอื นางตงั แต่ลมื ตาดูโลก แลว้ นางเลา่ ... นางมติ อ้ งแต่งใหข้ นุ นางทวั ไปหรอกหรอื แมก้ ารหมนั ของหลวิ จา้ วเวย่ จะเกดิ ขนึ เพอื ขดั ขวางความ ทะเยอทะยานของคนสกลุ หยู แตใ่ นขณะเดยี วกนั กเ็ ทา่ กบั ฮ่องเตไ้ ดป้ ระเคนคนสกลุ หลวิ ใหเ้ ขา้ ฝ่ายอนั ออ๋ งดว้ ย ดงั นนั ไมม่ ที างเลยทคี ณุ หนูคนอนื ในจวนจะไดแ้ ต่งกบั เชอื พระวงศค์ นอนื เพราะบดิ าไมม่ ที างยอม ยกเวน้ แตจ่ ะแต่ง ไปเป็นอนุชนั ตาํ เทา่ นนั มนั มสี ทิ ธอิ ะไร... มนั ไดแ้ ต่งกบั เชอื พระวงศแ์ ตน่ างอาจได้ เป็นเพยี งฮูหยนิ ของพวกขนุ นางหรอื พอ่ คา้ ทําไมคนอยา่ ง หลวิ จา้ วเว่ยถงึ มสี ทิ ธไิ ดเ้ ป็นหวางเฟยแตน่ างตอ้ งกม้ หน้า กม้ ตารอใหน้ งั แกใ่ นจวนจดั หาค่ใู ห้ ในใจของหลวิ จา้ วอวไี มย่ นิ ยอมแมแ้ ตน่ ้อย ยงิ เหน็ พสี าว ของตนยนื เคยี งกบั อู่เหวนิ ซวนกย็ งิ โกรธแคน้ มอื ของนาง กาํ แน่นจนสนั ก่อนจะทนั คดิ อะไรต่อกก็ า้ วเทา้ เขา้ ไปใน สวนคดิ วา่ ตนจะตอ้ งขวางทางหลวิ จา้ วเวย่ ใหไ้ ด้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 3 9 แตก่ อ่ นทหี ลวิ จา้ วอวจี ะไปถงึ กลบั ตอ้ งชะงกั ฝีเทา้ ตะลงึ งนั เมอื หลวิ จา้ วเว่ยทกี าํ ลงั กา้ วเดนิ อยๆู่ เกดิ ลนื ขนึ มา นาง ทาํ ทา่ จะลม้ ลงหงายหลงั ทําใหอ้ นั อ๋องตอ้ งรบี รบั นางเอาไว้ กอ่ นจะโอบเอวคอดของนางกอดไวท้ งั ตวั แทบจะแนบชดิ สนิทสนมกนั ไปทงั รา่ ง \".....\" หลวิ จา้ วอวกี ดั ฟันขม่ เสยี งกรดี จนฟันกระทบกนั เสยี งดงั กกึ ๆ ในใจนางอยากจะพงุ่ เขา้ ไปกระชากหวั นงั พสี าวตวั ดอี อกมาใหห้ า่ งจากอนั อ๋องแต่กท็ าํ ไดเ้ พยี งสดู หายใจลกึ ก่อนจะแสรง้ ทาํ สหี น้าเป็นกงั วลวงิ เขา้ ไปหาคน ทงั คู่ \"พใี หญท่ ่านบาดเจบ็ ตรงไหนหรอื ไม?่ \" ------------ [1] ชนิ อ๋อง : ตําแหน่งสงู สดุ ของเชอื พระวงศฝ์ ่ายชาย สว่ นมาจะเป็นพระโอรส พระอนุชา หรอื พระเชษฐาของ ฮ่องเต้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 4 0 แสนชงั # 28. น้องสาวยอดดวงใจ กอ่ นหน้านีหลงั จากกลบั มาจากตาํ หนกั โตว้ อ๋อง เจนิ ฮุย่ เหมยตอ้ งวงิ เต้นไมน่ ้อยเพอื ชว่ ยรกั ษาชอื เสยี งของหลวิ จา้ วอวี ถงึ ขนั กลบั ไปจวนสกลุ เจนิ และขอใหฮ้ หู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจนิ ออกหน้าเจรจากบั คนสกุลหลานว่าเรอื งใสร่ า้ ยป้ายสนี นั เป็นเรอื งเขา้ ใจผดิ กนั ทงั ยงั มอบของกาํ นลั เป็นสนิ ไหมอกี จาํ นวนหนึง ยงั ดที คี นสกุลหลานไมค่ ดิ จะต่อความยาว บ่าวของหลาน ไฉ่ซนิ ทขี นึ ชอื วา่ ขโมยหยกนนั กถ็ กู โบยจนปางตายไป กอ่ นหน้านนั แลว้ เจนิ ฮุย่ เหมยจงึ สง่ ขา้ วของไปขอขมา ทางโตว้ อ๋องกบั พระชายาอกี รอบ สว่ นหลวิ จา้ วอวหี ลงั จากเปียกปอนกลบั มาถงึ จวนนางก็ กรดี รอ้ งทาํ ลายขา้ วของในหอ้ งเหมอื นคนบา้ แต่อารมณ์ ยงั ไมท่ นั ปรบั ลงกถ็ ูกฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ หลวิ สงั ใหพ้ วกบา่ วแรงดี ลากนางไปคกุ เขา่ หน้าป้ายบรรพชน ทงั ยงั ใหต้ ว้ นมามา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 4 1 มาต่อวา่ สงั สอนนางยาวอกี เกอื บชวั ยาม พวกอเี หนียงกบั บุตรอี นุทงั หลายหลงั จากเหน็ หายนะของ หลวิ จา้ วอวกี บั เจนิ ฮยุ่ เหมยกใ็ หค้ นสบื เสาะถามหา เรอื งราว หลวิ หวา่ นอไี มค่ ดิ จะชว่ ยปกปิดเรอื งหน้าขาย หน้าของศตั รอู ยแู่ ลว้ และหลวิ อนั หลนิ ทแี มเ้ บอื งหน้าจะดู มนี ําใจต่อหลวิ จา้ วอวี แต่พออกี ฝ่ายลม้ กพ็ รอ้ มเหยยี บซํา ดงั นนั คนทงั จวนจงึ ไดร้ เู้ รอื งหน้าขายหน้าพวกนี ซงึ พอรู้ เรอื งพวกอเี หนียงทงั หลายกห็ วั เราะกนั ใหล้ นั จวน หลวิ จา้ วเวย่ ทคี ลา้ ยเป็นผเู้ สยี หายกบั แผนใสร่ า้ ยป้ายสี ของหลวิ จา้ วอวนี นั กลบั นิงเฉยทสี ุด นางกนั ตวั เองออก จากเรอื ง ราวกบั เหตุการณ์ทเี กดิ ขนึ ไมใ่ ชเ่ ป็นเหตุทมี งุ่ รา้ ยต่อนาง \"พใี หญท่ า่ นบาดเจบ็ ตรงไหนหรอื ไม?่ \" เสยี งหวานหยด ของหลวิ จา้ วอวถี ามขนึ อยา่ งรอ้ นรนราวกบั เป็นหว่ งนาง เหลอื เกนิ ทงั ยงั เขา้ มาแตะแขนนางเพอื ชว่ ยพยงุ ซงึ เจตนาแทจ้ รงิ คอื ตอ้ งการดงึ หลวิ จา้ วเวย่ ออกใหห้ า่ งจากอู่ เหวนิ ซวน ใจหลวิ จา้ วอวคี ดิ กงั วลไมน่ ้อยวา่ หากปลอ่ ยให้ อนั อ๋องใกลช้ ดิ กบั หลวิ จา้ วเวย่ มากๆ เขาจะเผลอไผลไป กบั ความงามของนาง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 4 2 หลวิ จา้ วเวย่ ตวดั สายตาใสฝ่ ่ายนนั และเบยี งตวั หลบอยา่ ง ชดั เจนใหพ้ น้ มอื นาง อกี ทงั ยงั ใชผ้ า้ เชด็ หน้าเชด็ แขน ตรงทนี างเพงิ จบั แสดงทที า่ รงั เกยี จอยา่ งแจม่ ชดั แมแ้ ต่ อนั อ๋องยงั ดอู อก หลวิ จา้ วอวเี องกห็ น้าเปลยี นสี แววตา สลดลงทนั ที \"จา้ วเวย่ เจา้ ไมเ่ ป็นไรใชห่ รอื ไม?่ \" แมจ้ ะโกรธทหี ลวิ จา้ ว เว่ยไมร่ กั ษานําใจคนรกั แตช่ ายหนุ่มยงั คงแขง็ ใจเลน่ งวิ ต่อไป \"ทาํ ใหท้ า่ นอ๋องไดเ้ หน็ เรอื งขบขนั แลว้ หมอ่ มฉนั ไมเ่ ป็นไร เพคะ ขอบพระทยั ทา่ นอ๋องทชี ว่ ยเหลอื \" นางตอบเขา อยา่ งนุ่นนวลกอ่ นจะหนั ไปหาหลวิ เจา้ อวี \"ทา่ นยา่ สงั ใหเ้ จา้ สาํ นกึ ผดิ อยใู่ นเรอื นมใิ ชห่ รอื เหตุใดจงึ ออกมาเพ่นพา่ นขา้ งนอกทงั ทมี แี ขกสงู ศกั ดมิ าเยอื น?\" \"ไมเ่ ป็นไรหรอก...\" อนั อ๋องทาํ ทา่ ทางจะกลา่ ววา่ ตนไมถ่ อื สาแตห่ ลวิ จา้ วเวย่ ชงิ เอ่ยตดั หน้าเขา \"กฎบา้ นไมเ่ คารพ คาํ สงั ผอู้ าวุโสไมเ่ คารพ ถงึ ไดอ้ อกไป ทาํ เรอื งใหจ้ วนขายหนา้ เชน่ นนั หากยงั ทาํ ตวั เชน่ นีวนั ขา้ งหน้าจะทาํ อยา่ งไร ยามแต่งงานออกไปใครทไี หนจะ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 4 3 เคารพคนอยา่ งเจา้ ...ทขี า้ เสยี เวลาพดู เพราะยามนเี จา้ เป็นคุณหนูสกลุ หลวิ หากมใิ ชพ่ นี ้องรว่ มสกลุ ขา้ คงไม่ เปลอื งแรงมาสงั สอน\" หลวิ จา้ วเวย่ เชด็ มอื ไปพลางเอ่ย ถอ้ ยคําไปพลางไมแ่ มแ้ ตจ่ ะมองสหี น้าทบี ดิ เบยี วของหลวิ จา้ วอวี \"ยามนีเจา้ เองกใ็ กลส้ บิ เจด็ แลว้ มารดากบั ทา่ นยา่ คงกาํ ลงั เรมิ มองหน้าบุรษุ ทดี พี รอ้ มเอาไวใ้ หเ้ จา้ แลว้ แต่ตวั เจา้ กลบั ไปสงบเสงยี ม ไมร่ จู้ กั รกั ษากฎเกณฑ์ ไมร่ จู้ กั รกั ษา มารยาทเชน่ นี จวนใดจะยนิ ยอมรบั ภรรยาเอกเช่นเจา้ หรอื ต่อใหร้ บั ไปใจพวกเขาจะยอมรบั นับถอื ไดจ้ รงิ หรอื รปู โฉมกห็ าไดพ้ ลิ าศลาํ สตปิ ัญญากม็ ไิ ดเ้ ป็นเลศิ มารยาทก็ ... ชอื เสยี งอนั ใดทไี มม่ อี ยแู่ ลว้ กลบั ยงิ ทาํ ลาย น่ากงั วลนกั \" \"พสี าวทา่ นไมเ่ หน็ ตอ้ งพดู หนกั เชน่ นีตอ่ หน้าผอู้ นื \" หลวิ จา้ วอวนี ําตาปรมิ ขอบยนื ฟังคําตอ่ วา่ ของหลวิ จา้ วเวย่ แมจ้ ะ อยากตอบโตแ้ ค่ไหน กต็ อ้ งเลน่ บทน่าสงสารเขา้ ไวเ้ พราะ อนั อ๋องยนื อยดู่ ว้ ย นางกะพรบิ ตาสองทนี ําตาหยดน้อยก็ กลงิ ลงทขี า้ งแกม้ ทาํ ใหอ้ เู่ หวนิ ซวนปวดใจนัก คดิ จะหา คาํ พดู มาชว่ ยตอบโตห้ ลวิ จา้ วเวย่ ใหน้ าง \"เหตุใดจะพดู ไมไ่ ด้ ขา้ ไดร้ บั ราชโองการหมนั กบั ท่านอ๋อง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 4 4 มาตงั แต่อายไุ ดแ้ ปดปี ปีหน้ากต็ อ้ งแต่งเขา้ ตาํ หนกั อ๋อง ตามรบั สงั ของฝ่าบาท แมย้ ามนียงั ไมแ่ ตง่ แต่กน็ บั วา่ เป็น คนกนั เอง ขา้ สงั สอนเจา้ ตอ่ หน้าวา่ ทพี เี ขยของเจา้ ยงั นบั วา่ มนี ําใจแลว้ เรอื งคราวกอ่ นทตี าํ หนกั โตว้ ออ๋ ง ถามใจ เจา้ ดใู หด้ วี า่ คดิ จะเล่นงานใคร ขา้ ไมฉ่ กี หน้ากากเจา้ ทนี นั ยงั ไมน่ บั วา่ ปรานอี กี หรอื !?\" \"พสี าว!\" \"เลกิ สง่ เสยี งน่าราํ คาญไดแ้ ลว้ !\" หลวิ จา้ วเว่ยขมวดควิ ฉบั ปรายหางตามองนางอยา่ งราํ คาญใจ \"ยามนีเจา้ ควรอยทู่ ี ใดกไ็ ปอยทู่ นี นั มใิ ชเ่ สนอหน้ามาพบแขกผสู้ งู ศกั ดติ รงนี หากยงั พูดไมร่ คู้ วามขา้ จะใหค้ นไปรายงานทา่ นยา่ \" \"จา้ วเวย่ อยา่ ทาํ ใหเ้ ป็นเรอื งใหญเ่ ลย น้องรองของเจา้ คง เป็นแคเ่ ดก็ เท่านนั \" เขาเป็นถงึ ชนิ อ๋องดงั นันยามเอ่ยอะไร ออกไปกค็ ดิ ว่าหลวิ จา้ วเวย่ จะเกรงใจบา้ ง \"นางเพยี งออ่ นเดอื นกว่าขา้ ไมก่ เี ดอื น ขา้ จวนเจยี นจะ แต่งงานอยรู่ อ่ มรอ่ แลว้ อยา่ งนางจะนบั วา่ เดก็ ไดอ้ กี หรอื ?\" หญงิ สาวไมเ่ กรงกลวั อนั อ๋องเลยแมแ้ ตน่ ้อย โฉมสะคราญ ไมค่ ดิ จะแสรง้ ทาํ เป็นรกั ษานําใจพนี ้องตอ่ หน้าเขา ทงั ยงั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 4 5 กลา่ วยาํ เตอื นเรอื งการแตง่ งานของหลวิ จา้ วอวแี ละตน หลายครงั \"ในฐานะบุตรภี รรยาเอก ขา้ ตอ้ งรคู้ วามไวกว่าบตุ รอี นุเพอื เรยี นรทู้ ุกอยา่ งในบา้ นสาํ หรบั วนั คนื ขา้ งหนา้ และอยา่ ง นางทจี นป่านนียงั ไมร่ จู้ กั สาํ รวมใชไ้ ดท้ ไี หน ...ดเี ทา่ ไหรท่ ี เจา้ ทะเลอ่ ทะลา่ มาเจอท่านอ๋องทนี บั วา่ เป็นคนกนั เองทงั ยงั มเี มตตา แตห่ ากมาเจอแขกสงู ศกั ดอิ นื ของบดิ า คนจะ ไมเ่ อาออกไปเล่าลอื กนั หรอื วา่ บุตรสี กุลหลวิ เป็นเชน่ ไร?\" หลวิ จา้ วอวขี บกรามแน่น มอื ใตแ้ ขนเสอื ของนางสนั ทงั ที ยนื อยตู่ อ่ หนา้ คนรกั แตก่ ลบั ตอ้ งยอมใหห้ ลวิ จา้ วเว่ยตอ่ วา่ นางฉอดๆ ชา่ งน่าแคน้ ใจนกั \"น้องเพยี งแต่ตกใจทพี สี าวทําทา่ จะลม้ จงึ วงิ เขา้ มา หาก นําใจของน้องเป็นเรอื งผดิ พลาดถงึ เพยี งนคี งตอ้ งขออภยั พสี าวแลว้ \" นางเอ่ยปากตดั พอ้ เสยี งสนั เครอื เอ่ยปาก กล่าวหาวา่ หลวิ จา้ วเว่ยชา่ งแลง้ นําใจ ก่อนจะชอ้ นสายตา น้อยอกน้อยใจมองอนั อ๋องวูบหนงึ \"มใิ ชห่ น้าทขี องเจา้ อกี อยา่ งหากเจา้ ไมอ่ อกมาเพน่ พ่านจะ มาเหน็ เรอื งนีหรอื ทา่ นอ๋องกอ็ ยทู่ นี ี ทา่ นไมป่ ลอ่ ยใหข้ า้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 4 6 เจบ็ ตวั อยแู่ ลว้ อกี อยา่ งบา่ วของขา้ กค็ อยตดิ ตามอยู่ แหก กฎแลว้ อา้ งเรอื งนําใจ ดงั หวั ขโมยทอี า้ งเรอื งปากทอ้ งใช่ หรอื ไม่ วาจานีของเจา้ ช่างไรส้ าระ\" หลวิ จา้ วเว่ยไมล่ ด เสยี งลงเลยและไมย่ อมใหห้ ลวิ จา้ วอวปี ้ายความผดิ โทษ ฐานแลง้ นําใจใหน้ างซงึ หน้า \"ขา้ เป็นคนเถรตรงเช่นนี หากวนั นสี งั สอนเจา้ แลว้ ทาํ ให้ น้องรองปวดใจไมอ่ าจรบั กช็ า่ งเถดิ ถอื วา่ ขา้ จนุ้ จา้ นเอง ... มฝี ่ ู ไปส่งคุณหนูรองทเี รอื นนาง แลว้ ไปรายงานฮหู ยนิ ผู้ เฒา่ เรอื งนีดว้ ย\" \"เจา้ คะ่ คุณหนู\" มฝี ่รู บั คาํ อยา่ งขนั แขง็ กอ่ นจะเขา้ ไปพยงุ หลวิ จา้ วอวที โี กรธจนแทบคลงั รา่ งบางกลบั หลงั เดนิ โซเซจากไปไมก่ กี า้ วกส็ ะดุดลม้ ลง อนั อ๋องทมี องตามนางอยกู่ ระตุกเทา้ รบี รอ้ นจะเขา้ ไปชว่ ย แตห่ ลวิ จา้ วเว่ยกลบั ยนื นิงอยทู่ เี ดมิ ไมก่ า้ วไมถ่ อยไมค่ ดิ จะเขา้ ไปแสดงนําใจตอ่ น้องสาว แตก่ ลบั จอ้ งมองทา่ ทขี อง เขาราวกบั รปู ปันหนิ สายตานนั หยดุ ยงั ฝีเทา้ ของชายหนุ่ม รา่ งสงู จงึ ฝืนกายหนั กลบั มาหาค่หู มนั ทาํ ราวกบั ไมส่ นใจใยดคี นรกั ทนี งั กองอยู่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 4 7 บนพนื ... ยามนีเขาเลน่ ละครวา่ ไมร่ จู้ กั กบั หลวิ จา้ วอวี ทาํ ใหน้ างตอ้ งน้อยเนือตําใจแลว้ วนั หน้าเขาจะชดเชยใหน้ าง มากๆ และตอ้ งสงั สอนหลวิ จา้ วเว่ยใหส้ มแคน้ แน่ๆ ...ในใจ คดิ เชน่ นนั แต่ใบหน้าหนั กลบั มายมิ ใหค้ ู่หมนั สาวอยา่ ง ออ่ นโยน \"เรอื งเพยี งเทา่ นีเจา้ อยา่ ไดเ้ กบ็ มาเป็นอารมณ์เลย จะเสยี สขุ ภาพเปลา่ ๆ\" หลวิ จา้ วอวที แี สรง้ แขง้ ขาอ่อนลม้ ไปนังกบั พนื เพราะคดิ ชว่ งชงิ ความสนใจของชายหนุ่ม แตน่ งั แหมะอยนู่ านเขาก็ ไมม่ าชว่ ยพยุงทงั ยงั ไดย้ นิ อนั อ๋องกล่าวปลอบโยนนงั จา้ ว เว่ยเสยี งอบอุน่ หน้านางกบ็ ดิ เบยี วราวกบั เหน็ ผี \"คณุ หนูรองรบี ลกุ ขนึ เถดิ เจา้ คะ่ \" มฝี ่พู ยายามพยงุ นาง หลายทแี ต่นางไมย่ อมลุกเพราะรออนั อ๋อง แตห่ ลงั จาก แน่ใจว่าเขาไมค่ ดิ จะกา้ วมาหาจงึ ยอมกลาํ กลนื ลกุ ขนึ ทงั ยงั สะบดั แขนเดนิ นําหนีไปอยา่ งอบั อาย \"น้องสาวไมร่ คู้ วามทําใหท้ า่ นอ๋องเสยี บรรยากาศแลว้ \" \"ไดอ้ ยา่ งไรกนั การไดช้ มสวนกบั หญงิ งามเชน่ เจา้ ต่างหากคอื วาสนาของขา้ เรอื งอนื เป็นเรอื งเลก็ \" เขา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 4 8 หยอดคาํ หวานใหน้ างทาํ ใหไ้ ดเ้ หน็ แกม้ นวลทขี นึ สแี ดงระ เรอื \"ใกลเ้ วลาของวา่ งแลว้ เชญิ ท่านอ๋องรบั ของวา่ งทศี าลา เป็นเพอื ขา้ สกั มอื ไดห้ รอื ไมเ่ พคะ?\" \"ไดอ้ ยแู่ ลว้ วนั นีขา้ เองกไ็ มไ่ ดค้ ดิ จะเร่งรบี ไปไหน\" \"ดยี งิ นกั ...\" หญงิ สาวหนั ไปสงั อาเจนิ ใหเ้ รยี กบา่ วเตรยี มของว่างกบั ชา ไปทศี าลาในสวน ก่อนจะเดนิ พาอนั อ๋องชมดอกไมอ้ กี ครู่ หนงึ ชายหนุ่มยมิ กวา้ งเดนิ ตามหลวิ จา้ วเว่ยไป แต่เขากอ็ ด ไมไ่ ดท้ จี ะเหลยี วไปมองทางทคี นรกั ของตนเพงิ เลยี ว ออกไปอยา่ งหว่ งหา กงั วลว่าป่านนนี างคงน้อยใจเขาจน ปวดใจเสยี แลว้ ... * \"นงั จงิ จอก! นงั จงิ จอกจา้ วเวย่ นงั สารเลว!\" \"คุณหนู! คุณหนูท่านทาํ ลายขา้ วของในหอ้ งไมไ่ ดอ้ กี แลว้ นะเจา้ คะ มเิ ชน่ นนั ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ จะตอ้ งลงโทษท่านอกี แน่\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 4 9 เสยี วชงิ ทเี หน็ หลวิ จา้ วอวมี สี หี น้าถมงึ ทงึ ยาํ พรวดพราด เขา้ มาในเรอื นกร็ บี วงิ ไปรงั มอื ทกี าํ ลงั จะกวาดทกุ อยา่ งทงิ ของผเู้ ป็นนาย \"นงั ปีศาจ!\" หลวิ จา้ วอวสี ะบดั เสยี วชงิ ทงิ ปากกก็ รดี รอ้ ง แตไ่ มค่ ดิ ทาํ ลายขา้ วของอกี \"ทาํ ไมขา้ ต้องเกดิ มาเจอคน อยา่ งมนั ทาํ ไมมนั ถงึ ไดท้ กุ อยา่ งทงั ทไี มต่ อ้ งลงทนุ ลงแรง ทาํ ไม!\" เสยี วชงิ หดคอกม้ หน้างดุ คลานไปอยมู่ มุ หอ้ ง กลวั เหลอื เกนิ ว่าจะมคี นดา้ นนอกไดย้ นิ เสยี งของหลวิ จา้ วอวี หญงิ สาวหอบจนตวั โยนดว้ ยความโกรธนางกาํ หมดั สดู หายใจลกึ \"มนั คดิ จะชว่ งชงิ ความโปรดปรานจากเขาสนิ ะ\" นางนกึ ไป ถงึ ทา่ ทางทหี ลวิ จา้ วเวย่ แสรง้ อ่อนแอยามสะดุดลม้ ไปอยู่ ในออ้ มกอดของอนั อ๋องเมอื ครู่ \"คงคดิ ว่าไดค้ รองตําแหน่ง หวางเฟยแลว้ จะใชร้ ปู โฉมครองใจเขาสนิ ะ\" \"คุณหนู...\" \"...รปู โฉมกห็ าไดพ้ ลิ าศลาํ สตปิ ัญญากม็ ไิ ดเ้ ป็นเลศิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 5 0 มารยาทกไ็ มม่ ี ชอื เสยี งอนั ใดทไี มม่ อี ยแู่ ลว้ ... มนั กลา้ ดี อะไรมาว่าขา้ ตวั มนั เองวเิ ศษวโิ สมาจากไหน!\" หลวิ จา้ วอวนี ึกถงึ ถอ้ ยคาํ ต่อวา่ จากปากหลวิ จา้ วเว่ยเมอื ครกู่ อ่ น จะชะงกั กกึ นางยนื นิงงนั แลว้ หนั มามองเสยี วชงิ อยา่ งชา้ ๆ คลา้ ยฉุกนึกบางอยา่ งขนึ มาได้ \"...สงิ ทนี งั นนั พดู ... หมายความว่าอะไร\" \"บา่ วไมแ่ น่ใจเจา้ คะ่ \" เสยี วชงิ สา่ ยหวั พรดื แต่หลวิ จา้ วอวี ไมไ่ ดส้ นใจจะหาคําตอบจากนางเพราะในใจคดิ ไปไกล แลว้ \"นีมใิ ชว่ า่ ตอ่ ใหข้ า้ ไดแ้ ตง่ กบั เชอื พระวงศเ์ ชน่ กนั กไ็ มอ่ าจ กา้ วขา้ มมนั ได.้ .. ตอ่ ใหข้ า้ ไดเ้ ป็นหวางเฟยกไ็ มม่ ศี กั ดศิ รี เท่ามนั สนิ ะ\" หญงิ สาวเซไปนังลงบนเตยี งแลว้ ใครค่ รวญ อยา่ งละเอยี ด ตวั นางไมไ่ ดม้ ชี อื เสยี งทกี กึ กอ้ งอยา่ งหลวิ จา้ วเวย่ แมจ้ ะมคี ําชนื ชมจาํ พวกเกยี วกบั รปู โฉมน่ารกั มี ชวี ติ ชวี าอยบู่ า้ ง แตเ่ รอื งนนั คงถูกทาํ ลายลงไปพรอ้ มกบั นําทหี ลานไฉ่ซนิ ใชส้ าดนางแลว้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 5 1 สตรที ไี มไ่ ดเ้ ป็นเลศิ สกั ทางตามจรงิ แลว้ มใิ ชอ่ ุปสรรคหากมี ชาตกิ าํ เนดิ สงู สง่ แต่เมอื นางมพี สี าวทโี ดง่ ดงั กดขม่ อยบู่ น หวั หากวนั หนึงนางกาํ จดั หลวิ จา้ วเวย่ และเป็นหวางเฟ ยของอนั อ๋องไดจ้ รงิ ในใจผคู้ นกย็ งั คดิ เปรยี บเทยี บนางกบั หลวิ จา้ วเว่ยอยดู่ ี ยงิ เรอื งราวทเี กดิ ขนึ ทตี าํ หนกั โตว้ อ๋อง ยงิ บนั ทอนความดี งามของนางลงไป หากนางอยากเป็นสตรที ไี มม่ รี อยดา่ ง พรอ้ ยและตอ้ งการใหล้ กี ยุ้ เฟยมองและยอมรบั นางบา้ ง ยอ่ มตอ้ งทาํ ตวั ใหโ้ ดดเดน่ ขนึ และกอบกชู้ อื เสยี งใหเ้ ป็นที ประจกั ษ์ เรอื งนีไมอ่ าจใชว้ ธิ เี พยี งทาํ บุญใหญ่ ตงั โรงทาน แลว้ จะ เอาชนะได้ สงิ เหลา่ นนั คุณหนูสงู ศกั ดคิ นใดกล็ ว้ นทาํ ได้ ทงั สนิ หากนางจะสรา้ งชอื ใหเ้ หนอื กว่าหลวิ จา้ วเว่ย มากพอให้ ผคู้ นยอมรบั ... ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น