แสนชัง 2

แ ส น ชั ง | 5 2 กบั แผน่ ฟ้าและเหวลกึ เพยี งเกดิ มาจากภรรยาเอก นางไม่ ตอ้ งมคี วามสามารถใด ไมต่ อ้ งฝึกฝนดนิ รน กส็ ามารถได้ รบั คาํ ชมและเป็นทยี อมรบั ได้ กลบั กนั บุตรอี นุทนี ่าขนั ตอ้ งคอยเคยี วเขญ็ ตวั เอง พวก นางลว้ นไรเ้ ดยี งสา ฝันเฝืองว่าสกั วนั จะใชค้ วามสามารถ เพอื ยกฐานะ แตท่ า้ ยสุดยงั ไมถ่ งึ วนั นนั กต็ อ้ งแต่งออกไป เป็นอนุรบั ใชย้ กนําชาใหส้ ตรเี รอื นอนื วนเวยี นเป็นบ่วง กรรมเชน่ นีอยทู่ กุ จวน ตอนยงั เดก็ นางเคยเหน็ หลวิ จา้ วเว่ยไปงานเลยี งตามจวน ต่างๆ บางครงั กไ็ ดเ้ ขา้ วงั ถงึ ขนั ไดว้ งิ เลน่ กบั พวกองคช์ าย จนพวกบา่ วทไี ดต้ ดิ ตามไปเอามาเลา่ อวดไปทวั เดก็ หญงิ หน้าตางดงามบรสิ ุทธิ การแตง่ กายทพี ถิ พี ถิ นั มี แคร่ องเทา้ คเู่ ดยี วของหลวิ จา้ วเวย่ กร็ าคาแพงกวา่ เสอื ผา้ ทงั ชดุ ของนาง ยงิ เหน็ ว่าบางครงั หลวิ จา้ วเวย่ งอแงไม่ อยากออกจากจวนทงั ทแี ต่งตวั งามราวกบั เทพธดิ าน้อย ขนาดนนั หลวิ จา้ วอวยี งิ รสู้ กึ รษิ ยา บตุ รอี นุไมอ่ าจออกจากเรอื นไดโ้ ดยงา่ ย ยกเวน้ พน้ วยั ปัก ปินแลว้ ถงึ จะมสี ทิ ธติ ามฮหู ยนิ เอกไปงานเลยี งต่างๆ เพอื ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 3 หาคู่ ดงั นนั วยั เดก็ ของนางแทบจะถูกขงั อยใู่ นจวนหลวิ มี หรอื จะไดไ้ ปวงิ เลน่ ในวงั จะไดเ้ ป็นสหายกบั องคช์ ายอยา่ ง หลวิ จา้ วเวย่ แต่หลวิ จา้ วเวย่ กลบั ไมพ่ อใจ เอาแต่บน่ ไมห่ ยดุ เทยี บกนั แลว้ ชา่ งชวนใหค้ นมองรงั เกยี จจรงิ ๆ ยงิ ยามโตมา นางไดย้ นิ อาจารยส์ อนถงึ การยกฐานะของ บตุ รอี นุภรรยา หากมคี วามสามารถจนเป็นทยี อมรบั ชว่ ย สรา้ งชอื ใหต้ ระกลู กจ็ ะไดม้ ฐี านะเทยี บเคยี งบตุ รภี รรยาเอก นางเองกค็ ดิ อยากยกฐานะ จงึ พยายามเรยี นรทู้ กุ วชิ า แม้ จะไมม่ พี รสวรรคแ์ ตก่ อ็ ดทนจนมฝี ีมอื ขนึ มาบา้ ง แต่ยามที ตอ้ งเรยี นดว้ ยกนั ในขณะทนี างตอ้ งฝึกฝนอยา่ งจรงิ จงั หลวิ จา้ วเวย่ กลบั เรยี นเพยี งผา่ นๆ เทา่ นนั หลวิ จา้ วเวย่ ไมใ่ สใ่ จเรยี นรใู้ หล้ กึ ซงึ ไมส่ นเลยว่าฝีมอื ตน จะอยใู่ นระดบั ไหน คลา้ ยเรยี นใหร้ แู้ ละจบไปวนั ๆ แตแ่ ค่ นนั กลบั ไมม่ ใี ครดแู คลนหรอื รงั เกยี จนาง ไปทใี ดกม็ แี ต่คน ยกยอรปู โฉมเลอเลศิ ของนางและยอมรบั นางเพราะเป็น บุตรภี รรยาเอก แมน้ ไรค้ วามสามารถ เกยี จครา้ น และโงเ่ ขลา กไ็ มม่ ใี คร ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 4 กลา้ วา่ สงิ ใดนาง กลบั กนั ยามทบี ตุ รอนุในจวนหลวิ พยายามแยง่ ชงิ ความโดดเด่น พยายามแขง่ ขนั กนั ฝึกฝน ศาสตรศ์ ลิ ป์ ต่างๆ เพอื จะไดร้ ว่ มแสดงแมแ้ ต่ในงานเลยี ง เลก็ ๆ ของจวน ...มนั ชา่ งน่าสมเพช ดวงตาของหลวิ จา้ วอวที ะมนึ ลกึ นางหวนคดิ ถงึ วยั เดก็ แลว้ รสู้ กึ อดึ อดั อยใู่ จจติ ใจ คลา้ ยปลายลนิ แตะถูกรสชาติ ขมปรา่ แตต่ อ้ งกลนื มนั ลงคอ \"เอ๊ะ\" จๆู่ รถมา้ กโ็ ยกคลอนกอ่ นจะหยุดอยา่ งกระทนั หนั ทาํ ใหท้ งั หลวิ จา้ วอวแี ละเสยี วชงิ ตอ้ งจบั กรอบหน้าต่างไว้ ไมใ่ หต้ นถลาไปชนผนงั ไม้ \"ออกไปดสู \"ิ ผเู้ ป็นนายสงั เสยี วชงิ เสยี งไมพ่ อใจ หลวิ จา้ วอวหี ยดั กายขนึ นงั ตวั ตรงแลว้ จดั การเสอื ผา้ ตวั เองใหเ้ ขา้ ทเี ขา้ ทางรอบา่ วกลบั มาแจง้ ขา่ ว สาวใชล้ ุกออกไปดา้ นนอกครหู่ นึงกเ็ ปิดประตูรถมา้ ชะโงก เขา้ มารายงาน \"คณุ หนูเจา้ คะ หน้าประตูเมอื งมคี นตอ่ แถวยาวเหยยี ด ขบวนเราจงึ ตอ้ งรอเจา้ คะ่ \" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 5 \"รอหรอื ?\" เมอื งถงเยยี นเป็นเมอื งหลวงของตา้ ถง ในแต่ ละวนั มคี นเขา้ ออกมากเป็นปกติ แต่การใหข้ บวนขนุ นาง ใหญร่ อนีไมน่ บั ว่าปกตเิ ทา่ ใดนกั จา้ วอวขี ยบั ลุกออกไป มองประตูกเ็ หน็ แถวทงั คน รถมา้ เกวยี น แน่นประตูเมอื ง จนยาวสุดลกู หลู กู ตา \"คนพวกนีเป็นใครกนั เหตุใดจงึ แห่ เขา้ ถงเยยี นกนั ยามนี\" \"คณุ หนูลมื ไปแลว้ หรอื เจา้ คะ อกี ไมน่ านจะมกี ารสอบ เคอจวี คนเหลา่ นคี งเป็นบณั ฑติ ทเี ขา้ มาเตรยี มตวั ในเมอื ง หลวง\" \"บณั ฑติ \" หลวิ จา้ วอวแี คน่ เสยี งรอ้ งอยา่ งดถู กู นางไมเ่ หน็ บณั ฑติ พวกนอี ยใู่ นสายตาเท่าใด เพราะดวงตานางมไี ว้ จบั คนชนั สงู อยา่ งเหลา่ องคช์ ายเป็นหลกั กบั แคบ่ ณั ฑติ ชายทพี ยายามจะปีนป่ายสอบขนุ นางนบั วา่ เป็นอะไรได้ หญงิ สาวถอยกลบั ไปกระแทกกน้ นงั อยา่ งราํ คาญใจ อากาศรอ้ นจนเหงอื ทว่ มกายเชน่ นียงั ตอ้ งมาตดิ แถวรอ เขา้ เมอื ง นางกลวั ว่าตนจะสกุ ตายอยใู่ นรถมา้ เสยี กอ่ น หลวิ จา้ วอวหี น้าบดู โบกพดั ในมอื แรงขนึ เรอื ยๆ กอ่ นจะ หนั ไปตวดั เปิดมา่ นหน้าตา่ งเพอื จะรบั ลม แตใ่ นจงั หวะนนั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 6 กลบั พบกบั ขบวนของบณั ฑติ ผหู้ นึงทกี าํ ลงั จะเคลอื นผา่ น ไป ชายหนุ่มในชดุ สนี ําเงนิ บนหลงั มา้ นันสะกดสายตาของ หลวิ จา้ วอวจี นหญงิ สาวลมื ตวั ผวิ ขาวกระจา่ งราวกบั นํานมของเขายามทตี อ้ งแดดเชน่ นีกลบั ยงิ ทาํ ใหร้ อบกายดู สวา่ งไสว ใบหน้าไดร้ ปู หมดจดคมคาย รปู โฉมโดดเดน่ ดู ราวกบั เทพบุตรทลี งมาโปรดใตห้ ลา้ แมห้ วั ควิ กระบจี ะ ไมไ่ ดค้ ลายออก หรอื ใบหน้าจะไมม่ รี อยยมิ อ่อนโยน ละมนุ ละไม แต่ชายผนู้ กี ลบั ใหค้ วามรสู้ กึ คลา้ ยลมเยน็ ที พดั ชโลมหวั ใจผคู้ น รปู งามเป็นเลศิ ... หลวิ จา้ วอวอี ดยอมรบั ไมไ่ ดว้ า่ เขางามเสยี ยงิ กว่าอนั ออ๋ ง คนรกั ของนาง ดวงตาเป็นประกายของหญงิ สาวจบั จอ้ ง อยบู่ นใบหน้าของบณั ฑติ หนุ่มทนี งั อยบู่ นหลงั มา้ อยา่ ง องอาจ ท่วงท่าสงา่ งามของเขากระตุกหวั ใจของหญงิ สาว ใหเ้ ตน้ กระหนํา ดูจากการแต่งกายของเขาคงมาจาก ตระกลู มฐี านะแน่ อายนุ ่าจะรนุ่ ราวคราวเดยี วกบั อู่เหวนิ ซวน หญงิ สาวจอ้ งอกี ฝ่ายไมห่ ยดุ ตงั แตห่ วั จรดเทา้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 7 ชายหนุ่มจบั บงั เหยี รมองฝ่าแดดไปยงั ประตเู มอื งเงยี บๆ ไมไ่ ดใ้ ส่ใจสายตาของคนรอบขา้ ง แตส่ าํ หรบั หลวิ จา้ วอวี นนั เพยี งแคด่ วงตาเหยยี วนนั ปรายมองผา่ นมาทนี าง เลก็ น้อย หญงิ สาวกแ็ ทบลมื หายใจ นางอา้ ปากคา้ งอยู่ อยา่ งนนั แมว้ า่ เขาจะควบมา้ ผา่ นไปแลว้ แตน่ างกย็ งั นิงองึ อยา่ งตกตะลงึ หลวิ จา้ วอวรี สู้ กึ ราวกบั ใจของตนถกู กระชากออกไปจากอก หลุดลอยหายไปในยามนันเอง * อาเจนิ เรง่ มาถงึ จนิ หยางในตอนสายของวนั นางรบี มุง่ ตรง กลบั จวนสกุลเถา กอ่ นจะลอบหาทางเขา้ ไปรายงานนาย ทา่ นผเู้ ฒา่ ซงึ ทนั ทที เี ถาเต๋อชวนรเู้ รอื งสหี น้าของเขากบ็ ดิ เบยี วทะมนึ ตงึ ยากจะอธบิ าย ทา่ นผเู้ ฒา่ เรยี กตวั บ่าวชายทไี วใ้ จไดม้ ารวมตวั กอ่ นจะสงั ใหอ้ อกจากเมอื งไปอยา่ งเงยี บๆ ในวนั นันเอง โดยใช้ เสน้ ทางออ้ มไมใ่ หเ้ ป็นทสี งั เกตของชาวบา้ น สายของสกลุ เจนิ ทรี อฟังขา่ วแจง้ คนหายหรอื ขอความ ชว่ ยเหลอื ใหค้ น้ หาคณุ หนูหลวิ อยกู่ ลบั ไมไ่ ดร้ บั ขา่ ว ยาม ไปสอดสอ่ งจวนสกลุ เถากเ็ หน็ วา่ ทุกอยา่ งสงบเงยี บราวกบั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 8 ไมม่ เี รอื งรา้ ยใดเกดิ ขนึ ตวั เขาทมี หี น้าทขี ยายขา่ วหลวิ จา้ วเว่ยถกู จบั ใหแ้ พรไ่ ปทงั เมอื งนันไดแ้ ต่ลงั เลใจ เพราะกลวั วา่ พวกทโี จมตรี ถมา้ จะ ทาํ งานกนั ผดิ พลาด ถา้ เขาปลอ่ ยขา่ วออกไป พวกทหาร จะตอ้ งแหอ่ อกไปแน่ นันอาจจะกลายเป็นสรา้ งหายนะ ใหก้ บั รงั โจรของตนเอง ยงิ นานยงิ เงยี บสนทิ จนทาํ ใหส้ ายผูน้ ีรสู้ กึ กระวนกระวายใจ ทา้ ยสุดจงึ ควบมา้ ออกจากจนิ หยางเพอื ไปดลู าดเลาในป่า เผอื ไมเ่ ป็นไปตามแผนเดมิ เขาจะไดห้ าทางหนที ไี ล่แทน * เหลา่ ตา้ นเป็นหวั หน้าหน่วยทหารรกั ษาเมอื งผหู้ นึงใน จนิ หยาง แต่บา้ นเดมิ ของเขาอยทู่ อี ําเภอลวั เหยา ใน ครอบครวั อาศยั การเกษตรทาํ มาหากนิ เป็นอาชพี หลกั แต่ เมอื สามปีกอ่ นเกดิ โรคระบาดในพชื ทาํ ใหท้ อี าํ เภอลวั เหยา ลาํ บากมาก เสนาบดเี จนิ เป็นผแู้ ทนพระองคไ์ ปตรวจตราทนี นั ได้ ชว่ ยเหลอื ชาวบา้ นเอาไวไ้ มน่ ้อย ทงั ยงั ชว่ ยซอื พชื ผลของ ครอบครวั เหลา่ ตา้ นไปเป็นพเิ ศษทาํ ใหค้ นในครอบครวั ได้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 9 ลมื ตาอ้าปากจากสภาพแรน้ แคน้ ทงั หลงั จากนนั ยงั ไดร้ บั การอุม้ ชจู ากสกุลเจนิ ทาํ ใหค้ รอบครวั เขามฐี านะขนึ มาใน อําเภอลวั เหยา สกลุ เจนิ นบั ว่ามบี ุญคณุ ตอ่ เหล่าตา้ นมาก ดงั นนั ยามนีเขา จงึ ลงั เล ในแผนการเลน่ งานหลวิ จา้ วเว่ยนี ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจนิ กลวั พวกโจรป่าจะทาํ การไมร่ อบคอบ จงึ ตดิ ต่อใหเ้ หลา่ ตา้ น ชว่ ยจดั การเพมิ อกี แรง ในฐานะทหารรกั ษาเมอื ง หากมี คนมาแจง้ ทางการวา่ หลวิ จา้ วเว่ยหายไปกใ็ หเ้ ขานําทหาร ออกไปชว่ ยหา แต่ใหร้ งั รอขา้ มคนื กอ่ นถงึ จะหาตวั พบ แต่แมส้ กลุ เจนิ จะมบี ุญคณุ ทว่ มหวั แตส่ กลุ เถาเป็นเชน่ ไร คนในเมอื งจนิ หยางยอ่ มรดู้ ี ดอู ยา่ งลา่ สดุ ตอนกองทพั เอยี นเหอมาตงั คา่ ยในจนิ หยาง ผคู้ นป่วยลม้ ตายขาดอาหาร กม็ บี า้ นสกลุ เถาบรจิ าคเสบยี งช่วยเหลอื คุณหนูหลวิ หลานสาวของเถาเตอ๋ ชวนกม็ ชี อื เสยี งเรอื งใจบุญสนุ ทาน นางไปไหวพ้ ระทวี ดั เป็นประจาํ จนผคู้ นเลอื งลอื เหลา่ ตา้ นหนกั ใจกบั คาํ ขอของคนสกุลเจนิ การจะเลน่ งาน คนดเี ชน่ นชี า่ งชวนใหค้ นลาํ บากใจโดยแท้ เขาพะวา้ พะวง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 0 อยคู่ รงึ คอ่ นวนั แตก่ ลบั ไมม่ คี นมาแจง้ ทางการแมแ้ ตค่ น เดยี ว สกุลเถากเ็ งยี บสงบไรค้ ลนื ลม กลายเป็นว่าทหาร หนุ่มเรมิ กงั วลวา่ แผนการของผมู้ พี ระคณุ คงใชไ้ มไ่ ดเ้ สยี แลว้ แมจ้ ะนึกกงั วลแต่กแ็ อบรสู้ กึ ดใี จอยลู่ กึ ๆ ทคี ลนื ลมยงั สงบ เขากลบั บา้ นไปนอนพกั และเตรยี มจะเขา้ เวรในเชา้ ตรวู่ นั ถดั มาอยา่ งสบายอารมณ์ แตต่ อนทไี ปถงึ ประตเู มอื งอกี ครงั กลบั พบพวกพ่อคา้ เร่ทกี าํ ลงั หน้าตาตนื แจง้ ความ เหลา่ ต้านดอู อกวา่ คนพวกนีเป็นคนทสี กลุ เจนิ จา้ งมา เสยี งตะโกนโวยวายวา่ เหน็ โจรป่าจบั ตวั คุณหนูหลวิ จา้ ว เว่ยดงั ลนั เรยี กใหผ้ คู้ นโดยรอบสนใจ ใจของนายทหารหนุ่มเตน้ กระหนํา จะกลบั ตวั ยามนีกไ็ ม่ ทนั เสยี แลว้ หนงึ ในพอ่ คา้ พวกนนั สง่ สญั ญาณใหเ้ ขารบั ชว่ งเล่นละครต่อ แผน่ หลงั ของเขาเปียกชมุ่ ไปดว้ ยเหงอื ขณะทยี นื ปิดปากเงยี บอยดู่ า้ นขา้ งเพอื นทหารทรี บั เรอื ง \"เจา้ บอกวา่ โจรป่าจบั คณุ หนูหลวิ ไปเช่นนนั ร?ึ \" เสยี ง เอะอะของพวกทหารตะโกนถามขนึ พอ่ คา้ ทเี หงอื โทรมกายสหี น้าตนื ตระหนกรบี พรงั พรู ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 1 คาํ ตอบราวกบั คนขวญั เสยี \"ใชแ่ ลว้ ใตเ้ ทา้ รบี สง่ คน ออกไปตามหาเถอะ\" \"หากเป็นคนบา้ นสกุลเถา เหตใุ ดไมม่ คี นจากสกลุ เถามา แจง้ เหตุเลยสกั คน\" นายทหารตงั ขอ้ สงั เกต พอ่ คา้ ผนู้ นั ปาดเหงอื แลว้ กลา่ ว \"กเ็ พราะคนทตี ดิ ตาม คุณหนูหลวิ ลว้ นถูกโจรป่าเล่นงานจนเตลดิ กนั ไปคนละทศิ บา้ งกต็ ายแลว้ คงไมม่ ใี ครกลบั มาแจง้ คนสกลุ เถา ป่านนี คนสกุลเถาอาจจะยงั ไมร่ วู้ ่าบุตรหลานตกอยใู่ นนํามอื โจร ป่ า\" ไดย้ นิ เสยี งพูดดงั นนั คนโดยรอบกฮ็ อื ฮากนั ขนึ มา คณุ หนู หลวิ ทงี ามราวกบั เทพธดิ าถกู โจรป่าฉุดคร่าเชน่ นี ชะตา กรรมจะเป็นเช่นไร นายทหารมสี หี น้าลงั เลเพราะเกรงใจสกุลเถาอยบู่ า้ ง เขา หนั กลบั มาหาเหลา่ ตา้ น \"เหลา่ ตา้ นเจา้ พาคนไปแจง้ ทา่ นผู้ เฒา่ สกุลเถาเถอะ ถา้ มเี รอื งอยา่ งทวี ่าจรงิ คอ่ ยพาคนไป คน้ หาในป่า\" การจะนํากําลงั ออกนอกเมอื งนนั ตอ้ งเป็น เรอื งเรง่ ดว่ นฉุกเฉนิ และมมี ลู เหตุชดั เจน แมท้ า่ ทางพอ่ คา้ ทแี จง้ ขา่ วจะไมม่ พี ริ ุธแตพ่ วกเขาควรรอบคอบไวก้ อ่ น ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 2 \"ได้ เช่นนนั กไ็ ปจวนสกุลเถากนั \" ทหารหลายนายตาม เหลา่ ตา้ นไปดว้ ยสหี นา้ เครง่ ขรมึ ผคู้ นทรี ขู้ า่ วเองกเ็ ดนิ ตามหลงั ไปมงุ ดู ยงิ ผา่ นบา้ นเรอื นคนกย็ งิ มาก เพราะเรอื ง นีเป็นเรอื งใหญ่ หากตอ้ งคน้ หาจรงิ อาจจะตอ้ งระดมคนใน เมอื งออกไปชว่ ย ยามเมอื ไปถงึ ประตจู วนสกลุ เถาทงั ทหารและชาวบา้ น ลว้ นออกนั เตม็ ไปหมดราวกบั คลนื คน เหลา่ ตา้ นทบุ ประตู จวนสกลุ เถาเสยี งดงั พลางตะโกนเรยี กคนดา้ นในทเี งยี บ สนทิ นานหลายอดึ ใจจงึ มบี า่ วมาเปิดประตูออก \"ใตเ้ ทา้ พวกทา่ นพาคนมากมายมาทจี วนเถาทาํ ไมขอรบั \" บ่าวทมี าเปิดประตูคอ้ มกายใหเ้ หลา่ ทหารแลว้ สง่ เสยี งถาม เหลา่ ตา้ นแมจ้ ะหวาดหวนั ในใจแตเ่ รอื งมาถงึ ขนั นีแลว้ เขา จงึ จาํ ต้องทําตามทคี นสกุลเจนิ สงั ชายหนุ่มตะเบง็ เสยี ง ราวกบั จะประกาศใหผ้ คู้ นในทนี นั ไดร้ บั รูด้ ว้ ย \"มพี อ่ คา้ ที เพงิ เขา้ เมอื งมาแจง้ วา่ เหน็ รถมา้ ของคนสกลุ เถาถูกโจรป่า โจมตี ทงั ยงั เหน็ วา่ คณุ หนูหลวิ จา้ วเว่ยถูกฉุดไปกบั พวก โจร ขา้ จงึ อยากมาถามความเจา้ นายของพวกเจา้ ว่ามเี รอื ง เช่นนีจรงิ หรอื ไม่ หากคณุ หนูมภี ยั จรงิ พวกขา้ จะไดส้ งั ทหารออกไปตามหาทนี อกเมอื ง\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 3 เสยี งของเหลา่ ตา้ นดงั ลนั ทาํ ใหค้ นโดยรอบจนิ ตนาการไป ไกลจนยกมอื ทาบอก นกึ หวนั ใจในชะตาชวี ติ ของคุณหนู หลวิ แมก้ ลบั มาไดค้ นกค็ งไมเ่ ป็นคนเสยี แลว้ \"ใตเ้ ทา้ อยา่ ไดพ้ ดู จาเหลวไหล จวนสกลุ เถาหาไดม้ เี รอื ง เชน่ นี\" พอ่ บา้ นสกุลเถาทเี ดนิ ตามมาดรู บี กลา่ วแทนบา่ ว เปิดประตู \"ทา่ นประกาศออกไปเช่นนีคนจะเขา้ ใจผดิ ทงั ยงั ทาํ ใหค้ ุณหนูของเราแปดเปือน โปรดระวงั คาํ พดู ดว้ ย\" พอ่ บา้ นมสี หี น้าดาํ มดื จอ้ งเหลา่ ตา้ นอยา่ งเอาเรอื ง เหลา่ ตา้ นรสู้ กึ รอ้ นตวั และรสู้ กึ คลา้ ยถกู ลบหลจู่ งึ ตะโกนโต้ \"หมายความอยา่ งไร คนสกุลเถาไมส่ นใจใยดวี า่ คณุ หนู หลวิ จะเจบ็ เป็นเชน่ ไรอยใู่ นป่าหรอื เหตใุ ดจงึ ไมค่ ดิ เรง่ ไป ดดู ําดูดนี าง\" เหลา่ ตา้ นวา่ จบผคู้ นทมี งุ ดกู พ็ ยกั หน้าเหน็ ดว้ ย คลา้ ยว่าสกุลเถาแลง้ นําใจ หลานสาวถูกโจรป่าฉุดยงั ทาํ ตนนิงสงบอยไู่ ด้ \"มวั แตค่ ดิ จะรกั ษาหน้าวงศต์ ระกลู หรอื ไร ชวี ติ คนไม่ สาํ คญั กว่าร!ึ ?\" เหล่าตา้ นไดแ้ รงยุจากผคู้ นกว็ า่ อกี ใบหน้า ของพอ่ บา้ นสกุลเถาทะมนึ ขนึ \"ขา้ บอกท่านทงั หลายแลว้ ว่าจวนของขา้ ไมม่ เี รอื งเชน่ นี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 4 โจรป่าอะไรลว้ นไรส้ าระทงั สนิ ขอพวกทา่ นใหแ้ ยกยา้ ยไป เถอะ\" \"นีมนั อะไรกนั !?\" พ่อคา้ คนทมี าแจง้ เหตุแทรกกายเขา้ มา จนถงึ หน้าประตูจวน \"ขา้ ดนั ดน้ ฝ่าวงลอ้ มพวกโจรมา เพราะหวงั จะชว่ ยหลานสาวของบา้ นเจา้ แตพ่ วกเจา้ กลบั คดิ จะปิดประตหู นีเชน่ นี ไมใ่ จดาํ เกนิ คนไปหรอื อยา่ งไร นนั กล็ กู หลานบา้ นเจา้ นะ\" เขาตะโกนว่าเสยี งดงั เพอื จงใจ ทาํ ลายชอื เสยี งสกลุ เถา \"ถงึ แมข้ า้ มคนื มาป่านนี นางอาจจะถกู ชาํ เรายาํ ยใี หแ้ ปด เปือน แต่ลกู กค็ อื ลูก แมเ่ สอื ยงั ไมก่ นิ ลกู ตวั เอง แต่สกุลเถา ของพวกเจา้ กลบั คดิ จะทงิ นางไวใ้ นป่าใหเ้ ป็นเมยี พวกโจร ไมด่ ูดาํ ดูดเี ช่นนีนบั ว่าเป็นอะไร!?\" เสยี งวจิ ารณ์เซง็ แซไ่ ป ทวั พ่อบา้ นสกุลเถารสู้ กึ ว่าในหวั เดอื ดปดุ ๆ ดวงตาของ เขาแดงกาํ \"เหลวไหล! คุณหนูของพวกขา้ มาถงึ เรอื นตงั แต่เมอื วาน จะไปถกู โจรป่าฉุดครา่ ไดอ้ ยา่ งไร หยุดสาดนําสกปรกใส่ นางไดแ้ ลว้ !!\" พ่อบา้ นตะเบง็ เสยี งออกไปกท็ าํ ใหท้ วั บรเิ วณเงยี บกรบิ ลง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 5 พอ่ คา้ มสี ายตาหลกุ หลกิ ครุน่ คดิ อยแู่ วบหนึงกต็ บอกกลา่ ว อยา่ งมนั ใจ \"หากไมใ่ ชค่ ุณหนูหลวิ แลว้ สตรที ขี า้ พบเป็น ใครเล่า ขา้ เหน็ เตม็ สองตาวา่ นางถกู โจรลากไป พวกทา่ น อยา่ มาปิดบงั กนั เลย\" เพราะคนสกลุ เจนิ ไมเ่ คยทํางาน พลาด เขาจงึ แน่ใจวา่ หลวิ จา้ วเว่ยยงั อยใู่ นป่าแน่ ถงึ หนมี า ไดก้ ไ็ มม่ ที างรอดกลบั มาทนั ถงึ จนิ หยางในเวลานี \"หากเจา้ บอกว่าคณุ หนูหลวิ อยใู่ นบา้ นกเ็ รยี กนางออกมา ใหผ้ คู้ นทนี ีเป็นพยาน ไมเ่ ชน่ นนั วนั นคี นในจนิ หยางกค็ ง ไดเ้ หน็ นําใจคนสกุลเถาแลว้ แมแ้ ตล่ กู หลานตวั เองยงั ไม่ คดิ ช่วยเหลอื ใจดํายงิ นกั \" ไดย้ นิ เชน่ นนั เหล่าตา้ นกร็ บั หน้าตอ่ ใชพ้ องตปี ระตจู วน หลวิ ตะโกนเรยี กหลวิ จา้ วเวย่ ดงั ลนั เรง่ ใหน้ างออกมา เพอื พสิ จู น์วา่ คนสกุลเถาโกหก พ่อบา้ นสกลุ เถารสู้ กึ ราวกบั แกล่ งอกี สบิ ปีในวนั เดยี ว มอง ทา่ ทางป่าเถอื นของพวกทหารกบั เสยี งวจิ ารณ์เซง็ แซ่ของ พวกชาวบา้ นแลว้ ในใจกอ็ ดหลงั เหงอื เยน็ ไมไ่ ด้ \"ไหนเลา่ เจา้ บอกวา่ คณุ หนูของเจา้ อยใู่ นจวนกร็ บี พา ออกมา หาไมก่ ใ็ หท้ หารไปชว่ ยตามหานางในป่าเสยี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 6 อยา่ ไดร้ งั รอใหเ้ สยี การ\" พอ่ บา้ นมสี หี น้ากระอกั กระอ่วน แวว่ ๆ เขา้ หวู า่ คนสกุลเถา รกั หน้าตามากกวา่ เลอื ดเนือเชอื ไข ไมเ่ หมอื นกบั ทเี คย สรา้ งภาพใจบญุ เอาไวเ้ ลย เหน็ หลานสาวมภี ยั กไ็ มย่ นื มอื เขา้ ชว่ ยเพยี งเพราะกลวั นางจะกลายเป็นกลากณิ แี ปด เปือนจวน นบั วา่ ไรห้ วั ใจยงิ ชายชราหนั ไปสบตากบั บา่ วสกุลเถาทยี นื ออกนั หลงั ประตู บนใบหน้ามเี คา้ ความลงั เลอดึ อดั ใจยงิ นัก แตไ่ มท่ นั ทาํ สงิ ใดเหลา่ ตา้ นกท็ ุบประตูเรยี กจา้ วเว่ยอกี \"ยงั มวั ลงั เลอะไรกนั อกี ไรม้ โนธรรมกนั หมดแลว้ หรอื หาก ไปหานางยามนีอาจจะพบตอนยงั มชี วี ติ รอด แมเ้ รอื นกาย อาจไมบ่ รสิ ทุ ธดิ งั เกา่ แต่กน็ บั วา่ รกั ษาชวี ติ ไวไ้ ด้ แตห่ าก ชกั ชา้ ไปกวา่ นี นางอาจจะตอ้ งสนิ ใจอยใู่ นป่า เหตุใดพวก ทา่ นยงั ไมร่ บี ไปอกี \" พอ่ คา้ ผนู้ นั สมุ ไฟมากขนึ พยายาม กลา่ วชนี ําครงั แลว้ ครงั เลา่ วา่ หลวิ จา้ วเวย่ จะแปดเปือนเชน่ ไร จะถูกโจรป่ายาํ ยอี ยา่ งไร ฟังแลว้ กท็ าํ ใหผ้ คู้ นตระหนก ตามไปดว้ ย เหลา่ ตา้ นเหน็ คนสกลุ เถามสี หี น้าราวกบั กลนื ยาขมแตไ่ ม่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 7 ยอมทาํ อะไร กพ็ ลนั แน่ใจวา่ หลวิ จา้ วเวย่ คงไมไ่ ดอ้ ยใู่ น จวนอยา่ งทอี า้ ง \"ไหนเล่าคณุ หนูในเรอื นของพวกเจา้ ป่านนียงั ไมอ่ อกมาอกี เชน่ นีเรยี กว่าคนสกุลเถาโกหก หรอื ไม่ ...มโนธรรมในจติ ใจถูกสุนขั กนิ ไปหมดแลว้ หรอื ถงึ ขนั หว่ งหน้าตาตวั เองมากกวา่ ชวี ติ คน ชา่ ง---\" \"พวกทา่ นเรยี กหาขา้ หรอื ?\" !!!!!!!!! โฉมสะคราญในชดุ รยุ่ รา่ ยปักปินอยา่ งลวกๆ ยา่ งเทา้ ออกมายนื ตรงปากประตู ในมอื นางถอื พดั ลายบุปผชาติ คอยโบกเบาๆ ดผู อ่ นคลายราวกบั หลุดออกมาจาก ภาพวาด ดวงตากลมโตของนางตวดั มองพ่อบา้ น สง่ สญั ญาณใหเ้ ขาหลกี ทางใหต้ น พ่อบา้ นและบา่ วหน้าประตูเหน็ หลวิ จา้ วเวย่ กพ็ ลนั โลง่ ใจ เขามองลอดไปดา้ นหลงั กาํ แพง เหน็ อาหนิง อาเจนิ พา กนั หอบกระเซ่าเพราะวงิ มาจากเรอื นชนั ใน ตามมาดว้ ย ชายหนุ่มรปู รา่ งสงู ใหญ่ใบหน้าหมดจดทยี นื กอดอกมอง ตรงไปทางหญงิ สาวทปี รากฎกายต่อหน้าฝงู ชน คนทตี ามหลวิ จา้ วเวย่ มาอยา่ งรบี รอ้ นต่างหลบฉากไปอยู่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 8 ดา้ นหลงั กาํ แพง ปลอ่ ยใหห้ น้าประตมู นี างยนื เคยี งกบั พ่อบา้ นทกี ระตุกยมิ หายใจปลอดโปรง่ ขนึ มาฉบั พลนั ในขณะทเี หลา่ ตา้ นกบั พอ่ คา้ เรค่ อแขง็ ทอื ไปทนั ทที เี หน็ สตรผี นู้ ีกา้ วออกมา หลวิ จา้ วเวย่ มชี อื เสยี งดา้ นความงามเป็นเลศิ ทงั ในถง เยยี นและจนิ หยาง ในเมอื งนีจะหาสตรที โี ดดเดน่ กวา่ นาง เป็นไมม่ ี ดงั นนั เพยี งแคน่ างปรากฎตวั ใหค้ นเหน็ ใบหน้า เลอโฉม ผวิ ขาวหยก และรปู รา่ งทไี มม่ ที ตี แิ ลว้ เสยี งดา้ น นอกจงึ เงยี บลงราวกบั ถูกมนตส์ ะกด หากจะบอกว่านางเป็นตวั ปลอมความงามทหี ยดุ ลม หายใจของคนมองนนั กก็ ลายเป็นหลกั ฐานแลว้ สตรี รปู ลกั ษณ์เชน่ นีคน้ หาทวั เมอื งจนิ หยางไมแ่ น่ว่าจะหาคนที สองพบ เหลา่ ตา้ นอา้ ปากคา้ ง เสยี งของเขากลนื หายลงไปในลาํ คอ เดมิ ทเี ขาคดิ วา่ สกุลเจนิ จะมชี ยั แลว้ จงึ ยอมกระโดดลงมา เปือนโคลนอยา่ งเตม็ ตวั แต่เหน็ หลวิ จา้ วเวย่ เผยโฉมงาม สงา่ อยเู่ บอื งหน้าเชน่ นี เขาจงึ ไมเ่ หลอื ทางถอย หวั ใจของ เขาเตน้ กระหนําปาดคออดสนั ไมไ่ ดย้ ามสายตาเยน็ ชาของ หญงิ งามพาดผ่านมา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 9 \"พชี ายทา่ นนี อาหารอาจจะกนิ สง่ เดชได้ แตว่ าจาไมค่ วร เอ่ยออกมาสง่ เดช หากไมร่ จู้ รงิ เทจ็ แน่ชดั ควรสงบปาก สงบคาํ ใหม้ าก\" หญงิ สาวเชดิ หน้าสงู แต่กดสายตาลงตํา กวาดมองพ่อคา้ เร่กบั เหลา่ ตา้ นอยา่ งกดขม่ ชดั เจน \"ขา้ หลวิ จา้ วเว่ย บดิ าเป็นเจา้ กรมอากร ทา่ นน้าเป็นรอง เจา้ กรมพธิ กี าร ตวั ขา้ เป็นพระคหู่ มนั ของอนั อ๋องทฝี ่าบาท ทรงมพี ระราชโองการแตง่ ตงั ความบรสิ ทุ ธขิ องขา้ ใชเ่ รอื ง ทพี วกเจา้ จะมาพูดพลอ่ ยๆ ไดห้ รอื !?\" เสยี งนางตวาดลนั ทา่ มกลางความเงยี บของผคู้ นทแี มแ้ ต่ลมหายใจยงั เบา เสยี งลง โฉมงามแมจ้ ะมใี บหน้าดงั นางอปั สรแต่ยามนสี หี น้าของ นางกลบั บง่ บอกถงึ โทสะทพี งุ่ ทะยานเกนิ จะกลนั \"สอง สามวนั นีขา้ เดนิ ทางรอนแรมทาํ ใหเ้ หนือยนกั จงึ นอนงบี เอาแรงมากว่าปกติ เมอื ครขู่ า้ เองกห็ ลบั อยจู่ งึ ไมไ่ ดย้ นิ เสยี งเอะอะโวยวายจนบา่ วเขา้ ไปรายงานจงึ รบี ออกมา... มาถงึ กไ็ ดย้ นิ คนทบุ ประตโู หวกเหวกเรยี กชอื ขา้ ทา่ ทาง หยาบคายไมน่ ้อย ไมท่ ราบวา่ ขา้ ไปตดิ คา้ งหนีสนิ ผใู้ ด คน ถงึ มาทุบประตจู วนประกาศหาใหเ้ ป็นทขี ายหน้าเชน่ น\"ี \"แมน่ างหลวิ เจา้ เขา้ ใจผดิ แลว้ ทพี วกขา้ เรยี กหาเพราะ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 7 0 หวงั ดคี ดิ ชว่ ยเจา้ \" เหล่าต้านรอ้ นรนรบี แกต้ วั \"คดิ ชว่ ยขา้ ?\" ควิ เรยี วเลกิ สงู หญงิ สาวกระตุกมมุ ปาก พลางเคาะพดั ลงกบั ฝ่ามอื \"คดิ ชว่ ยขา้ ดว้ ยการประกาศ ปาวๆ วา่ ขา้ ถกู โจรป่ายาํ ยไี มเ่ หลอื ซาก คดิ ชว่ ยขา้ ดว้ ย การตะโกนดา่ ตระกลู ทา่ นตาขา้ วา่ แลง้ นําใจงนั รึ หากไมร่ ู้ วา่ เป็นทหารรกั ษาเมอื ง ขา้ คงคดิ วา่ ท่านรบั จา้ งใครมา ทาํ ลายชอื เสยี งความบรสิ ุทธขิ องขา้ กบั สกุลเถา\" จา้ วเว่ย หาไดห้ วาดกลวั ทจี ะเปิดโปงคนใจคด ผคู้ นทลี อ้ มอยตู่ ่างแลกเปลยี นสายตากนั พลนั เขา้ ใจวา่ อะไรเป็นอะไร สายตาเหยยี ดหยนั กเ็ ปลยี นไปจอ้ งเหลา่ ตา้ นกบั พ่อคา้ เรจ่ นทงั สองรอ้ นไปทวั แผห่ ลงั ตวั พ่อคา้ เหน็ ทา่ ไมด่ แี ตเ่ นืองจากรบั เงนิ สกุลเจนิ มามากจงึ ฮดึ สู้ \"ไมจ่ รงิ ขา้ เหน็ กบั ตาวา่ คณุ หนูหลวิ จา้ วเวย่ ถูกโจร ป่าจบั ไป ขา้ จะมองผดิ ไปไดเ้ ช่นไร?\" \"งนั ร?ึ \" จา้ วเวย่ ปรายตามองเขา \"พชี ายทา่ นนีคงเหน็ หน้า ขา้ บ่อยเป็นแน่ถงึ ไดม้ นั ใจ แมใ้ นยามคบั ขนั ยงั จดจาํ ขา้ ได้ แมน่ แตข่ า้ จาํ ไมไ่ ดว้ า่ เคยพบทา่ นเมอื ไหรก่ นั เชน่ นีทา่ น จะบอกขา้ ไดห้ รอื ไมว่ า่ ทา่ นจดจาํ ขา้ ไดอ้ ยา่ งไร หรอื ทา่ น ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 7 1 คอยตดิ ตามดขู า้ มานานแลว้ ถงึ ไดจ้ าํ ขา้ ไดข้ นึ ใจนกั ?\" \"ขะ.. ขา้ ไมไ่ ดจ้ าํ เจา้ เชน่ นนั เพยี งแตข่ า้ แน่ใจวา่ พบรถมา้ ของสกลุ เถาถูกจโู่ จม ทงั สตรที อี ยดู่ า้ นในยงั งดงามเป็น หนงึ ยอ่ มไมผ่ ดิ คนแน่\" \"เช่นนนั กแ็ ปลกแลว้ ...พ่อบา้ นทา่ นไปลากรถมา้ ของขา้ ออกมาใหค้ นเหล่านีดเู ถดิ \" ประโยคหลงั หญงิ สาวหนั ไปสงั พ่อบา้ นสกุลเถาทยี นื คอ้ มกายอยดู่ า้ นขา้ ง \"ตวั ขา้ กลบั ถงึ จวนตงั แตเ่ มอื วาน คงไมไ่ ดไ้ ปถูกโจรป่าฉุด ครา่ ทใี ด หากมคี นกงั ขากต็ รวจสอบจากรถมา้ ของขา้ ได้ ผคู้ นบนถนนเสน้ นีคงเคยชนิ กบั รถมา้ ของขา้ ดี ดเู อากค็ งรู้ แน่\" หญงิ สาวประกาศ \"แทจ้ รงิ ไมเ่ หมาะทสี ตรใี นหอ้ งหอ อยา่ งขา้ ตอ้ งมาเอ่ยวาจากบั ทา่ นทงั หลายในวนั นี แต่ เพราะเรอื งนีเกยี วพนั กบั ชอื เสยี งของขา้ หากขา้ นิงเฉย อาจมคี นเขา้ ใจผดิ จนเป็นมลทนิ ตดิ ตวั ทงั ยงั ทําใหส้ กลุ เถา เสยี ชอื ดงั นนั วนั นีคุณหนูอยา่ งขา้ จงึ ตอ้ งออกหน้าปกป้อง ตนเอง หวงั วา่ พนี ้องทงั หลายจะเขา้ ใจกนั \" หญงิ สาว ประสานมอื โคง้ คาํ นับไปทกุ ทศิ ผคู้ นตา่ งพยกั หน้ายอมรบั ไมถ่ อื สาว่านางทาํ ตนผดิ มารยาท ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 7 2 ยามนันรถมา้ ของนางกถ็ ูกลากมาจอดใกลก้ าํ แพงหลวิ จา้ ว เว่ยจงึ ชอี อกไป \"พชี ายทา่ นนี รถมา้ ทที า่ นเหน็ ใชค่ นั นี หรอื ไม\"่ พ่อคา้ เรเ่ หงอื แตกพลกั ไมก่ ลา้ มองรถมา้ ใหเ้ ตม็ ตาเสยี ดว้ ยซํา จา้ วเว่ยเหยยี ดปากมองทา่ ทางเขาอยา่ งสมเพช แลว้ ถามยาํ \"ใชร่ ถมา้ คนั นีหรอื ไมท่ ที า่ นเหน็ ในป่า\" \"....\" พ่อคา้ เรเ่ หน็ สายตาของฝงู ชนมงุ่ ตรงมายงั ตนกใ็ ห้ รสู้ กึ รอ้ นๆ หนาวๆ มอื ไมส้ นั ไปหมด พยายามขบคดิ หาทางออก \"ว่าอยา่ งไร ใชร่ ถมา้ คนั นีหรอื ไม\"่ \"ไมใ่ ช่ ไมใ่ ช่คนั นี แตส่ ตรใี นรถมา้ เป็นแมน่ างหลวิ แน่ๆ\" \"เช่นนนั กแ็ ปลกแลว้ ตวั ขา้ เวลาเดนิ ทางไปไหนมาไหนก็ ใชร้ ถมา้ คนั นีเป็นหลกั ทงั ครงั นีกลบั จากเจอ้ เจยี งยงิ ตอ้ ง ใชร้ ถมา้ ของขา้ เองเพราะมเี บาะรองสบายกว่า ทงั หนทาง ไกล\" หญงิ สาวทาํ ทคี ดิ ทบทวน \"หากพชี ายทา่ นนีบอกวา่ ขา้ ถกู ฉุดอยใู่ นป่ากน็ ่าแปลกจรงิ ๆ ตวั ขา้ กอ็ ยนู่ ี รถมา้ กอ็ ยู่ นี แมแ้ ต่บา่ วรบั ใชข้ องขา้ กอ็ ยทู่ นี ีพรอ้ มหน้า\" หญงิ สาว กวกั มอื เรยี กอาเจนิ มาใกล้ \"บ่าวคนนีตดิ ตามขา้ ไปเจ้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 7 3 อเจยี ง นางเองกก็ ลบั มาพรอ้ มขา้ หากมโี จรป่าดกั ปลน้ รถ มา้ อยา่ งทที า่ นว่าบา่ วของขา้ คงไมก่ ลบั ถงึ เรอื นรวดเรว็ เชน่ นีแน่\" เหลา่ ตา้ นกบั พอ่ คา้ เรแ่ ลกเปลยี นสายตากนั คลา้ ยพยายาม คดิ อา่ นหาทางออก แต่หลวิ จา้ วเว่ยไมค่ ดิ จะปลอ่ ยไป \"แทจ้ รงิ แลว้ นีมนั เรอื งอนั ใดกนั ตวั ขา้ ทนี อนหลบั อยใู่ น จวนเหตุใดจงึ ไดช้ อื วา่ ถูกโจรฉุดครา่ ไปได้ เจา้ จงใจมา ทาํ ลายชอื เสยี งสาดนําเน่าเหมน็ ใสข่ า้ ใชห่ รอื ไม!่ ?\" \"ไมใ่ ชน่ ะ ไมใ่ ชน่ ะแมน่ าง ขา้ อาจ... ขา้ อาจจะมองคนผดิ ไป\" หน้าผากของพ่อคา้ มเี หงอื ซมึ ไมห่ ยดุ \"มองคนผดิ !?\" จา้ วเวย่ รอ้ งเสยี งสงู \"มองคนผดิ แต่เจา้ ประกาศปาวๆ วา่ ขา้ ถกู ยาํ ยที งั ยงั แปดเปือนรา่ งกายไม่ บรสิ ทุ ธดิ งั เกา่ ไหนจะกลา่ วหาคนสกลุ เถาวา่ แลง้ นําใจ เรอื งนีจะบอกว่ามองคนผดิ แลว้ จะจบกนั ไดห้ รอื !?\" \"แมน่ าง...\" \"เจา้ เองกเ็ หมอื นกนั เป็นทหารรกั ษาเมอื ง แต่กลบั ทาํ ตวั เป็นลกู ลอ่ ของพอ่ คา้ เร่คนนี เขาตะโกนเจา้ รบั เขาดา่ สกลุ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 7 4 เถาเจา้ กร็ บี รอ้ งประนาม หากไมบ่ อกวา่ เป็นทหาร ขา้ นกึ ว่าเจา้ สองคนเป็นคผู่ วั ตวั เมยี ผวั รอ้ งเมยี รบั แมแ้ ตค่ าํ พดู แยๆ่ ยงั รอ้ งออกมาไดค้ ลอ่ งปากทงั ทไี มม่ หี ลกั ฐาน ทาํ ให้ ขา้ ไดเ้ ปิดหเู ปิดตาจรงิ ๆ\" หญงิ สาวตะโกนวา่ เหลา้ ตา้ น อยา่ งไมไ่ วห้ น้า ผคู้ นโดยรอบเองกพ็ ากนั เหน็ ดว้ ยกบั คาํ พดู แสบรอ้ นนาง เหลา่ ตา้ นหน้าซดี รสู้ กึ วา่ ตวั เขาหด เลก็ ลงทกุ ขณะ คดิ จะเอย่ แยง้ แต่เสยี งนางกด็ งั ขนึ อกี \"ทา่ นตาของขา้ แมช้ ราแลว้ แตว่ ยั หนุ่มเป็นขนุ นางทเี ถร ตรงในหนา้ ที มใี จรกั ใครร่ าษฎร ยามยา้ ยกลบั มาทจี นิ ห ยางนีกท็ าํ คณุ ูปการใหเ้ มอื งเรอื ยมา ทงั ยงั อุม้ ชบู ณั ฑติ สง่ เสรมิ การศกึ ษาของผูค้ นอยไู่ มน่ ้อย ถามใครกร็ วู้ า่ ใน จนิ หยางนนี ายทา่ นสกลุ เถาเป็นคนดเี พยี งใด แต่วนั นีเป็น วนั แรกทขี า้ ไดย้ นิ คนกล่าวหาท่านตาของขา้ อยา่ งไร้ มลู เหตุ ทงั ทเี ขาเกอื หนุนเจอื จนุ ผคู้ นในเมอื งจนิ หยาง เสมอมา กลบั กลายเป็นคนใจดาํ ไรน้ ําใจ เหน็ แก่หน้าตา เพยี งเพราะคาํ พดู ของพอ่ คา้ เรแ่ ปลกหน้าผหู้ นึง ทาํ ใหข้ า้ ปวดใจยงิ นัก\" จา้ วเว่ยแสรง้ ทําเสยี งสนั ตดั พอ้ ราวกบั สะเทอื นใจ \"ตวั ขา้ ตามทที า่ นทงั หลายเหน็ ทงั กราบไหวบ้ ชู าพระพุทธ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 7 5 องค์ สวดมนตอ์ ยเู่ ป็นนติ ย์ ทงั พยายามทาํ ทานอยมู่ ขิ าด ไมค่ ดิ เลยว่าจะมวี นั น\"ี รา่ งผอมบางของนางสนั เทมิ คลา้ ย คนทโี กรธจนราํ ไห้ ทาํ ใหค้ นโดยรอบใจออ่ นยวบรสู้ กึ สงสารโฉมสะคราญจบั ใจ \"พชี ายทา่ นนีทา่ นบอกมาเถดิ แทจ้ รงิ แลว้ ทา่ นหาไดเ้ จตนาดี แต่มาเพอื สาปแชง่ ขา้ ใช่ หรอื ไม่ กลา่ ววาจาใหข้ า้ เสยี หายไมห่ ยดุ หยอ่ น สาปแชง่ ใหข้ า้ แปดเปือน ทาํ ลายชอื เสยี งขา้ ไมใ่ หข้ า้ มหี น้าไปพบ ผคู้ นไดอ้ กี ใช่หรอื ไม\"่ นําตานางกลนั ลงเป็นหยด ทา่ ทาง ออ้ นชอ้ ยดงั นางละครกาํ ลงั ราํ ลาบดิ าทสี นิ ชพี \"ขา้ ไมร่ วู้ า่ ตวั ขา้ กบั สกุลเถาเคยทําสงิ ใดใหพ้ วกทา่ นแคน้ เคอื ง แต่ขา้ เจบ็ ใจยงิ นกั ขา้ หลวิ จา้ วเวย่ มเิ คยทาํ สงิ ใดผดิ ต่อฟ้าดนิ รา่ งกายไมเ่ คยแปดเปือนราคี แตก่ ลบั ถูก กลา่ วหาสาปแชง่ วนั หน้าคงไมก่ ลา้ ออกจากจวนแลว้ \" นางยกพดั ขนึ ปิดหน้าสะอนื กอ่ นจะกา้ วกลบั เขา้ ไปใน ประตู \"ขอทกุ ทา่ นเป็นพยาน เรอื งราวในวนั นพี วกขา้ สกุลเถา จะตอ้ งสบื สาวใหร้ ชู้ ดั แน่ สว่ นพวกเจา้ หากมโี จรป่าจรงิ ก็ ไปจบั มาใหช้ าวเมอื งดเู ถอะ ไมเ่ ชน่ นนั ขา้ จะคดิ วา่ พวกเจา้ รวมหวั กบั สาปแช่งขา้ กบั ทา่ นตา คดิ ปรบั ปรําผบู้ รสิ ทุ ธ!ิ \" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 7 6 \"แมน่ าง แมน่ าง!\" เหลา่ ตา้ นรอ้ นรนรบี จะเขา้ ไปเกลยี กล่อมหลวิ จา้ วเวย่ แต่หญงิ สาวสะบดั หน้ากลบั เขา้ จวนไป แลว้ พ่อบา้ นรบี มาขวางเขาทงั ยงั เรยี กบา่ วชายออกมาจบั ตวั พอ่ คา้ เรเ่ อาไวล้ ากไปสง่ ทางการ ในขณะทกี ลมุ่ ทหาร รกั ษาเมอื งต่างสบั สน สมองออื องึ งนุ งงไปหมด พวกเขาเพยี งตามเหลา่ ตา้ นมาถามขา่ ว เหตุใดกลายเป็น รว่ มกนั ปรบั ปราํ คนไปเสยี เล่า ตวั เหลา่ ตา้ นเองหน้าซดี เผอื ด แทบไมม่ แี รงจะกา้ วเดนิ กลบั ทวี ่าการ ฝงู ชนวจิ ารณ์กนั เซง็ แซ่หลงั จากหลวิ จา้ วเวย่ กล่าวจบ ผคู้ นแยกยา้ ยกนั ไปคนละทศิ แตป่ ากกย็ งั ออกความเหน็ ใครมตี ากด็ ูรวู้ า่ เหตกุ ารณ์วนั นีมลี บั ลมคมใน บางทอี าจจะ มคี นทใี จรษิ ยาในความงามของคณุ หนูหลวิ หรอื คนทตี า รอ้ นเพราะตาํ แหน่งใหมข่ องบุตรชายสกุลเถา คดิ จะป้ายสี พวกเขาใหต้ กตํา แผนการทาํ ลายชวี ติ สตรเี ช่นนีชา่ งทาํ ใหช้ าวบา้ นรงั เกยี จ ทงั ยงั เหน็ ใจหลวิ จา้ วเวย่ ยงิ นกั พอ่ บา้ นสงั ใหป้ ิดประตจู วนทนั ทที ที ุกอยา่ งคลคี ลาย หลวิ จา้ วเว่ยสดู หายใจลกึ เมอื เดนิ ขา้ มประตกู ลมชนั แรกก็ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 7 7 พบวา่ เถาเต๋อชวนกาํ ลงั ยนื ดเู หตุการณ์อยดู่ ว้ ยสหี น้า เครง่ เครยี ดบนเฉลยี งหน้าหอ้ งหนงั สอื ของเขา หญงิ สาว สง่ ยมิ กบั พยกั หน้าใหท้ า่ นตาเลก็ น้อยกอ่ นจะกา้ วเดนิ ต่อไป แตไ่ มถ่ งึ สามกา้ วรา่ งบางกล็ ม้ วบู \"คุณหนู!!!\" อาเจนิ อาหนงิ หรอื แมแ้ ตม่ ฝี ่ตู า่ งรบี ถลาเขา้ ไปรบั ตวั หลวิ จา้ วเวย่ ไมใ่ หน้ างกระแทกกบั พนื ทกุ คน ตา่ งตนื ตระหนก แมแ้ ต่เถาเตอ๋ ชวนยงั รบี ลงบนั ใดมาดู เฉนิ หรงปัวทเี ดนิ ตามมารบี เขา้ ไปในวงลอ้ มสตรี จดั การ อุม้ หญงิ สาวทไี รส้ ตมิ งุ่ หน้าไปยงั เรอื นของนาง \"นางไมไ่ ดพ้ กั มาหลายวนั คงเหนือยเกนิ ไป\" เฉนิ หรงปัวก ลา่ วกบั ทุกคนเมอื วางหญงิ สาวลงบนเตยี งเรยี บรอ้ ยแลว้ เขามองเหลา่ สาวใชท้ รี มุ ลอ้ มดว้ ยสหี น้าเป็นกงั วลแลว้ ถอน หายใจพรดื ปลกี ตวั ออกมาจากหอ้ งสหี วานนนั เงยี บๆ \"ลาํ บากคุณชายเฉนิ แลว้ \" เถาเต๋อชวนยนื อยหู่ น้าหอ้ ง เหน็ ชายหนุ่มกา้ วออกมากพ็ ยกั หน้าให้ แมเ้ ขาจะจาํ เฉนิ หรงปัวไมไ่ ดใ้ นทนั ที แต่เพราะสงั เกตเคา้ หน้ากบั ดาบสาป วสนั ตข์ า้ งกายชายหนุ่มกท็ าํ ใหร้ วู้ า่ บุรุษผนู้ มี ฐี านะเชน่ ไร เถาเต๋อชวนไมค่ ดิ จะเปิดโปงวา่ ชายหนุ่มหนา้ ตาเกลยี ง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 7 8 เกลาผนู้ ีคอื ทา่ นแมท่ พั ใหญ่แหง่ เอยี นเหอผโู้ หดเหยี ม เขา ปิดปากสนิทและกลา่ วขอบคณุ เฉนิ เฟยฉอี ยา่ งจรงิ ใจ \"ขอบคุณคณุ ชายเฉนิ ทยี นื มอื มาชว่ ยเหลอื หลานสาวของ ขา้ บุญคณุ ครงั นีสกุลเถาจะจดจาํ ไวไ้ มล่ มื คุณชายเฉนิ ลาํ บากมาหลายวนั อยา่ งไรกพ็ กั ทนี ีกอ่ น ขา้ ใหค้ นเตรยี ม เรอื นรบั รองเอาไวแ้ ลว้ หายเหนือยเมอื ไหรค่ ่อยเดนิ ทาง ตอ่ \" \"ขอบคณุ ทา่ นผเู้ ฒา่ เช่นนีขา้ ไมเ่ กรงใจแลว้ \" เฉนิ หรงปัว เหนือยเกนิ กวา่ จะกลา่ ววาจาอดิ ออดเลน่ ตวั เขาอยาก อาบนําแลว้ นอนพกั สบายๆ สกั คนื กอ่ นจะเดนิ ทางต่อ \"ไมม่ ปี ัญหา พวกเจา้ นําทางคุณชายเฉนิ ไปทเี รอื นรบั รอง ดแู ลใหด้ \"ี \"ขอรบั \" บ่าวคอ้ มกายรบั คําสงั แลว้ เดนิ นําชายหนุ่มไป เฉนิ หรงปัวชาํ เลอื งมองเรอื นของหญงิ สาวเลก็ น้อยแต่ สดุ ทา้ ยกผ็ ละจากไปจากทนี นั * ภายในหอ้ งนอนของหลวิ จา้ วเวย่ อาเจนิ กาํ ลงั นําตาคลอ เบา้ ในขณะทอี าหนิงอทุ านอยา่ งอดไมไ่ ด้ \"คณุ หนูของ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 7 9 บ่าว น่าสงสารเหลอื เกนิ \" สาวใชท้ งั หลายตา่ งมองเหน็ รอยฟกชาํ ตามตวั ของหลวิ จา้ วเว่ย หลงั จากพยายามปลดเสอื ผา้ ของนางออก กไ็ ด้ เหน็ ว่าเทา้ ของหญงิ สาวมรี อยพุพองและบาดแผลเตม็ ไป หมด ตามแขนกม็ รี อ่ งรอยชาํ เลอื ดเป็นจาํ เนอื ตวั เมอื เปลอื งชดุ ชนั นอกออกกเ็ หน็ วา่ ซบั ในเปรอะเปือนไปดว้ ย คราบเลอื ด อาเจนิ อยากจะรอ้ งไห้ ไมร่ วู้ ่าขอบคุณเทวดาองคไ์ หนทดี ล บนั ดาลใหท้ า่ นแมท่ พั ชว่ ยเหลอื คณุ หนูไวไ้ ดท้ นั นางไม่ อยากจะจนิ ตนาการเลยว่าหาคณุ หนูไมอ่ าจรอดจากเงอื ม มอื พวกโจรป่าจะเกดิ อะไรขนึ เหลา่ สาวใชป้ ลดเปลอื งเสอื ผา้ เปือนเลอื ดของจา้ วเวย่ ออก แลว้ เชด็ ตวั ใหน้ างอยา่ งเบามอื ตา่ งคนต่างอบั จนคาํ พดู สง่ สายตาสงสารจบั ใจใหก้ นั และกนั ราวกบั อา่ นใจกนั ออก คดิ ไปถงึ ก่อนหน้านที ที ุกคนในจวนต่างรอ้ นรน เสยี ง ตะโกนดงั ลนั หน้าจวนทาํ ใหค้ นดา้ นในตา่ งอกสนั ขวญั แขวน อาเจนิ ตระหนกนกั พานกลวั ไปว่าจะไมอ่ าจรกั ษา ชอื เสยี งของคุณหนูไวไ้ ดเ้ สยี แลว้ แตท่ า่ นแมท่ พั กบั พวก ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 0 บ่าวคมุ้ กนั ทสี ง่ ออกไปตามหาคนทงั สองกลบั พาคุณหนู กระโจนเขา้ มาทางกําแพงดา้ นหลงั จวนเพอื หลบเลยี ง สายตาผคู้ นทอี ออยดู่ า้ นหน้า เสยี วเวลายงั ไมท่ นั จะไดพ้ กั หายใจ หลวิ จา้ วเวย่ ในชดุ บุรษุ กส็ งั ใหส้ าวใชเ้ ปลยี นชดุ ชนั นอกกบั เรอื นผมของตนเพอื ออกไปแสดงตวั ดา้ นหน้าจวน กอ่ นหน้านีหลงั ออกจากอารามรา้ ง เฉนิ หรงปัวไดพ้ าหลวิ จา้ วเว่ยเดนิ ป่าอยคู่ อ่ นวนั เพอื พากนั กลบั ลงมาใกลถ้ นน สายหลกั พวกเขาเดนิ เทา้ เลาะชายป่ามงุ่ หน้ามาทางจนิ ห ยาง โดยเดนิ ทางใกลก้ บั ถนนแต่ไมล่ งไปบนถนนเพอื หลบ เลยี งสายตาคนรา้ ยและผคู้ นทสี ญั จร หลวิ จา้ วเว่ยแมก้ าํ ลงั ใจจะสงู และมคี วามมงุ่ มนั แตค่ ณุ หนู ในหอ้ งหอยอ่ มไมอ่ าจเทยี บกบั แมท่ พั ใหญ่ เทา้ ของนาง ถูกกดั ทงั ยงั แตกจนเลอื ดซบิ เพราะหนทางทไี มไ่ ด้ ราบเรยี บและตอ้ งเดนิ อยา่ งยาวนาน ตามตวั เองกเ็ จบ็ ปวดไปทวั เพราะการตอ่ สดู้ นิ รนตลอดทงั คนื นางรูส้ กึ ราวกบั แขนขาจะหลุดออกเป็นชนิ ๆ แต่กก็ ดั ฟันอดทนต่อความเหนือยยากจวบจนฟ้ามดื ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 1 แตน่ บั วา่ นางยงั มโี ชคทตี อ้ งเดนิ ป่ากบั คนทเี ป็นถงึ แมท่ พั เรอื งอาหารการกนิ ใดๆ เฉนิ เฟยฉไี มป่ ลอ่ ยใหน้ างตอ้ งอด แมแ้ ตน่ ้อย ทงั ยงั แมน่ ยาํ ในการดทู ศิ ทางอยา่ งยงิ ดงั นนั หญงิ สาวมนั ใจว่าตนจะไมห่ ลงทางหากเดนิ ตามเขาไป เรอื ยๆ จนสุดทา้ ยโชคกเ็ ขา้ ขา้ งนางจรงิ ๆ กลุ่มบา่ วของสกุลเถา ปลอมตวั เป็นพรานออกมาหาของป่า พวกเขาไดร้ บั รายงานแลว้ ว่าจา้ วเวย่ อยกู่ บั เฉนิ เฟยฉจี งึ นําชุดมาใหท้ งั สองเปลยี น ใหห้ ญงิ สาวปลอมเป็นชายปะปนเป็นพวก พรานเพอื ผา่ นประตูเมอื ง คนทงั กลมุ่ อยบู่ นหลงั มา้ ตลอดทงั คนื เพอื เรง่ กลบั จนิ หยาง กว่าจะมาถงึ กต็ ะวนั สายโดง่ ถงึ ตอนเขา้ เมอื งในใจหลวิ จา้ วเว่ยอดกงั วลไมไ่ ดย้ ามทที หารตรวจคน้ คน แต่เพราะ กลุม่ นายพรานมกี นั นบั สบิ การปะปนจงึ เป็นไปได้ โดยสะดวก ถกู ตรวจสอบและมอบสนิ บนเป็นสตั วท์ ลี า่ มา ไดเ้ ลก็ น้อยกส็ ามารถผา่ นประตเู ขา้ เมอื งมาอยา่ งรวดเรว็ แตพ่ อมาถงึ หน้าจวนสกุลเถากลบั พบผคู้ นกาํ ลงั ตะโกนสง่ เสยี งกนั ราวกบั มกี ารแสดง หลวิ จา้ วเว่ยจงึ ตอ้ งขอรอ้ งให้ เฉนิ หรงปัวพาตวั เองเขา้ ไปในจวนใหเ้ รว็ ทสี ุด ซงึ อกี ฝ่ายก็ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 2 ใหก้ ารชว่ ยเหลอื ดว้ ยการใชก้ าํ ลงั ภายในอุม้ นางกระโดด ขา้ มกาํ แพงดา้ นหลงั ของจวน พอเขา้ มาดา้ นในหญงิ สาวกว็ งิ หน้าตงั สลดั รองเทา้ ทขี าด วนิ หลุดไปตามทาง รบี สงั ใหส้ าวใชเ้ ปลยี นชดุ ชนั นอกของ นาง และทาํ ผมใหน้ างใหมอ่ ยา่ งลวกๆ จดั การลา้ งหน้าลา้ ง มอื ใหพ้ อพรางสายตาผคู้ นได้ กค็ วา้ พดั ออกมาบงั หน้า เดนิ ออกไปนอกจวน อาเจนิ นึกนบั ถอื คณุ หนูยงิ นกั ทงั ทเี หนือยถงึ เพยี งนแี ตย่ งั สามารถออกไปรบั หน้าคนเลวพวกนนั ไดอ้ กี ยามนีพอ เหน็ รอ่ งรอยบาดแผลตามรา่ งกายคณุ หนูกใ็ หน้ กึ เจบ็ ใจ ตวั เองเหลอื เกนิ ทไี มอ่ าจช่วยเหลอื อะไรไดม้ ากกวา่ นี เถาเต๋อชวนสงั ใหห้ มอทไี วใ้ จไดม้ าจบั ชพี จรหลวิ จา้ วเวย่ ซงึ ผลคอื นางออ่ นเพลยี เกนิ ไปทาํ ใหเ้ ป็นลม ขอแค่พกั ฟืน บํารงุ ใหม้ ากกจ็ ะกลบั มาหายดไี มม่ อี ะไรน่าหว่ ง พอไดย้ นิ เชน่ นนั คนในเรอื นต่างพากนั โลง่ ใจ มเี พยี งอา เจนิ ทสี หี น้าไมส่ ดู้ ี นางไมย่ อมละสายตาจากหลวิ จา้ วเว่ย แมแ้ ตน่ ้อย \"อยา่ เสยี ใจไปเลย อยา่ งน้อยเจา้ กท็ าํ ตามทคี ณุ หนูสงั ได้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 3 ไมข่ าดตกบกพรอ่ ง\" อาหนงิ ทขี อบตารอ้ นผา่ วไมแ่ พก้ นั ตบบา่ อาเจนิ เพอื ปลอบใจอกี ฝ่าย มฝี ่เู องกน็ งั สลด ชว่ ยถอื ยาแกฟ้ กชาํ เขา้ มาใหส้ าวใชท้ าให้ หลวิ จา้ วเวย่ \"คนทมี าวนั นีดอู ยา่ งไรกไ็ มม่ เี จตนาดี คุณหนูจะปลอ่ ย พวกเขาไปหรอื ไม?่ \" มฝี ่เู ปิดปากถามขนึ แมน้ างจะเขา้ จวนเถามาไมก่ เี ดอื น แตก่ ร็ สู้ กึ ผกู พนั กบั หลวิ จา้ วเว่ย อา เจนิ และอาหนิงมาก เหน็ หลวิ จา้ วเว่ยบาดเจบ็ เชน่ นีกอ็ ด รสู้ กึ แคน้ ใจไมไ่ ด้ \"ตอ่ ใหค้ ุณหนูยอมปลอ่ ย นายทา่ นผเู้ ฒา่ กไ็ มย่ อมแน่\" อา หนิงโพลง่ ขนึ \"ตอนทขี า้ ออกไปเมอื ครู่ ไดย้ นิ นายท่านผู้ เฒา่ สงั ใหส้ บื ปมู หลงั พวกทหารทมี าวนั นี ทงั ยงั เตรยี มเลน่ งานพ่อคา้ คนนนั แลว้ ไมต่ อ้ งเหนือยถงึ คณุ หนูหรอก อยา่ งไรคราวนีพวกมนั กไ็ มม่ ที างรอดไปไดแ้ น่\" \"ดแี ลว้ นนี บั วา่ โชคดที เี จา้ ใหค้ นเตรยี มรถมา้ คนั ใหมไ่ วท้ นั ไมเ่ ชน่ นนั หากคนไดเ้ หน็ รถมา้ ทมี รี อยไฟไหมค้ งพูดกนั ไป ตา่ งๆ นานา\" มฝี ่หู นั ไปชมอาเจนิ หวงั ใหอ้ กี ฝ่ายสบายใจ ขนึ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 4 \"คนสารเลวพวกนนั ขา้ เจบ็ ใจจรงิ ๆ\" อาเจนิ ทุบกําปันกบั หน้าขาอยา่ งเดอื ดดาล \"ยามนีคณุ หนูกป็ ลอดภยั กลบั มาแลว้ เจา้ อยา่ ไดม้ โี ทสะ อกี เลย คอยดแู ลคณุ หนูใหด้ เี ถอะ อยา่ ใหแ้ ผลพวกนนั กลายเป็นแผลเป็น\" \"ขา้ จะไปเตรยี มอาหารรอไว้ เผอื คณุ หนูฟืนมาแลว้ หวิ จะ ไดท้ านเลย\" อาหนิงเสนอตวั แลว้ ออกไปจากหอ้ ง เหลอื มี ฝ่ทู นี งั พดั ใหห้ ลวิ จา้ วเว่ยเป็นระยะกบั อาเจนิ ทรี อเวลาให้ หญงิ สาวบนเตยี งฟืนอยา่ งใจจดใจจอ่ * ผา่ นไปหนึงคนื เฉนิ หรงปัวไดน้ อนเตม็ อมิ และไดพ้ กั รา่ งกายจนกาํ ลงั วงั ชากลบั มาเป็นปกตเิ ขากไ็ มค่ ดิ จะรงั รอ อยใู่ นจวนเถาตอ่ ชายหนุ่มเตรยี มเสบยี งเลก็ น้อยกบั เสอื ผา้ สะอาดทเี ถาเต๋อชวนใหค้ นมามอบใหแ้ ลว้ มดั ใสห่ อ่ ผา้ กะเวลาเตรยี มมงุ่ หน้าไปซอื ฟังทนั ที แตพ่ อกา้ วออก จากหอ้ งกลบั พบโฉมสะคราญยนื ขวางอยู่ \"ทา่ นปัว\" หญงิ สาวคอ้ มกายใหเ้ ขา ยามนนี างอยใู่ นชดุ สะอาดสะอา้ น เครอื งประดบั หรหู ราสมฐานะ ไมค่ ลา้ ย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 5 หญงิ สาวทกี ระเซอะกระเซงิ รอนแรมอยใู่ นป่าอกี แลว้ \"คุณหนูหลวิ \" เขาขานรบั \"ขา้ นําสงิ นีมาคนื ทา่ น\" นางประคองมดี พกของเขาคนื ให้ เจา้ ตวั ตวั มดี และดา้ มจบั สะอาดหมดจด ดเู หมอื นว่านาง จะทาํ ความสะอาดมนั เป็นอยา่ งดแี ลว้ จงึ นํามาสง่ คนื เฉนิ หรงปัวลงั เลเลก็ น้อยทจี บั หยบิ มนั ขนึ มา แตส่ ุดทา้ ยกร็ บั ไว้ \"เจา้ ดขี นึ แลว้ หรอื ?\" \"ขา้ เพยี งแค่เหนือยเกนิ ไปเทา่ นนั พอไดน้ อนกด็ ขี นึ มาแลว้ เจา้ คะ่ ทา่ นปัวเลา่ ดขี นึ แลว้ หรอื ไม?่ \" \"อมื \" \"ขา้ คดิ วา่ ทา่ นคงไมร่ งั อยนู่ านจงึ นํายามาใหด้ ว้ ย แมแ้ ม่ ทพั อยา่ งทา่ นจะไมส่ นใจรปู โฉมแต่มแี ผลเป็นกไ็ มใ่ ช่เรอื ง ดนี กั \" นางหยบิ ขวดยามาสง่ ใหเ้ ขา \"นีเป็นยาสมานแผล อยา่ งดี ทา่ นใชไ้ มก่ คี รงั แผลน่าจะแหง้ พยายามรกั ษา ความสะอาดไวอ้ ยา่ ใหแ้ ผลถูกนําหรอื สงิ สกปรกมนั จะเน่า ได\"้ \"ขอบใจมาก\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 6 \"ทา่ นตาของขา้ สงั ใหเ้ ตรยี มมา้ พนั ธดุ์ ไี วใ้ หท้ า่ นแลว้ ขอให้ ทา่ นปัวเดนิ ทางปลอดภยั นะเจา้ คะ\" \"อมื เจา้ เองกร็ กั ษาตวั \" สองหนุ่มสาวยนื ประจนั หน้ากนั นงิ อยคู่ รหู่ นึง คลา้ ยมสี งิ ใด ทตี ดิ คา้ งอยใู่ นใจแต่ไมม่ ใี ครกลา่ วออกมาสกั คน ชายหนุ่ม มองใบหน้างดงามนนั อยา่ งละเอยี ด วูบหนึงเขาคดิ จะ จดจํานางเอาไวใ้ หแ้ มน่ ยาํ ในขณะทหี ญงิ สาวรสู้ กึ ตดิ คา้ ง เขาจงึ เอย่ ปาก \"คราวนีไดท้ า่ นปัวชว่ ยเหลอื ไวม้ าก หากวนั หน้ามสี งิ ใดที ตอบแทนได้ หวงั ว่าทา่ นปัวจะแจง้ ขา้ ใหท้ ราบ อยา่ ได้ เกรงใจกนั \" \"หากวนั หนา้ มโี อกาสพบ ขา้ จะบอกแน่\" เขายมิ เผลเ่ กบ็ มดี พกเขา้ ทแี ลว้ หนั หลงั เดนิ ออกไปอยา่ งไมเ่ รง่ รบี หลวิ จา้ วเวย่ มองแผน่ หลงั องอาจสมชายชาตรขี องเขาแลว้ รสู้ กึ ใจหายไมน่ ้อย ลกึ ลงไปในกน้ บงึ ของใจนางอธษิ ฐาน ใหเ้ ขาสามารถกลบั มาตา้ ถงไดอ้ ยา่ งปลอดภยั แมไ้ มร่ วู้ า่ ปลายทางของเขาคอื ทใี ด แตก่ ข็ อใหป้ ลอดภยั กลบั มา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 7 * หญงิ สาวพาขาทเี ดนิ กระเผกเพราะบาดแผลบนฝ่าเทา้ มงุ่ หน้าไปยงั เรอื นของเถาเตอ๋ ชวน ในตอนนนั ชายชรากาํ ลงั มองจดหมายทไี ดร้ บั จากคนงานของตน หลวิ จา้ วเวย่ หยบิ กระดาษมาคลอี า่ นกพ็ บว่าเป็นขอ้ มลู ปมู หลงั ของเหลา่ ตา้ นทเี กยี วพนั กบั สกลุ เจนิ \"เจา้ บอกตามาสิ เรอื งครงั นีเพราะสกุลเจนิ อยเู่ บอื งหลงั ใช่ หรอื ไม?่ \" ตงั แตก่ ลบั มาถงึ เรอื น นีเป็นครงั แรกทหี ลวิ จา้ ว เว่ยไดเ้ ปิดปากคยุ กบั ทา่ นตาอยา่ งจรงิ จงั ถงึ เรอื งทเี กดิ ขนึ แววตาลําลกึ เอาเรอื งของชายชราทาํ ใหจ้ า้ วเวย่ ตระหนกั เดมิ ทนี างคดิ ว่าตนกบั เถาเต๋อชวนแตกต่างกนั มาก จนไม่ คลา้ ยเป็นตาหลาน แต่พอมาคดิ ดแู ลว้ แทจ้ รงิ นางกลบั เหมอื นเขาทสี ุด นิสยั เถรตรงรกั สนั โดษไมช่ อบสุงสงิ กบั ใคร ไมย่ งุ่ ยา่ มเรอื ง ของคนอนื แตห่ ากถูกกระทาํ กจ็ ะไมน่ งิ เฉยนี เหมอื นกนั ราวกบั แกะออกมาจากพมิ พเ์ ดยี ว ยามนีเถาเต๋อชวนรอ้ นใจ เขาไมม่ ที างปลอ่ ยใหล้ กู หลาน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 8 ตอ้ งเจบ็ ตวั เปลา่ ๆ โดยไมม่ คี นตอ้ งชดใชแ้ น่ \"ไมข่ อปิดบงั ทา่ นตา เรอื งนีเป็นฝีมอื คนสกลุ เจนิ เจา้ คะ่ \" \"พวกมนั ตอ้ งการสงิ ใดจากเจา้ \" เสยี งเขม้ เอ่ยถามอยา่ งมี อํานาจ คาํ วา่ 'มนั ' ของผเู้ ป็นตาทาํ ใหห้ ลวิ จา้ วเว่ยเผยยมิ \"ใกลเ้ วลาทหี ลานจะไดก้ ลบั ถงเยยี นมากขนึ ทุกขณะ พวก เขายอ่ มไมพ่ อใจแน่ บดั นลี กู หลานสกุลเจนิ เป็นฮหู ยนิ เอก สกุลหลวิ แลว้ อกี ทงั ทา่ นน้าเพงิ ไดเ้ ลอื นขนั นบั ว่าฐานะ สกุลเถามนั คงขนึ มาก ตวั ขา้ เองกพ็ ลอยมแี รงหนุน นีไมใ่ ช่ เรอื งดสี าํ หรบั สตรสี กุลเจนิ ในจวนหลวิ ยามนพี วกนาง ควบคุมทุกอยา่ งในจวน แมแ้ ตส่ นิ เดมิ ของทา่ นแมก่ อ็ ยใู่ น มอื นาง นางมหี รอื จะยนิ ดที ขี า้ จะไดก้ ลบั จวนสกลุ หลวิ หากขา้ ไปบุตรสาวของนางอกี เลา่ จะไมน่ บั วา่ แยง่ ชงิ อาํ นาจในจวนกนั หรอื ?\" คดิ วา่ นางใสไ่ ฟผอู้ นื ไมเ่ ป็นหรอื ... ผดิ แลว้ นบั ตงั แต่ลมื ตามาในภพชาตนิ ี นางกพ็ รอ้ มจะ ตอบกลบั ทกุ สงิ ทพี วกมนั ทาํ ไว้ ยงิ คนสกลุ เจนิ ใจรอ้ นรบี สง่ คนมาทํารา้ ยนางกย็ งิ เป็น หลกั ฐานมดั ตวั ไดช้ ดั เจน เพมิ นําหนกั ใหค้ ําพดู ของนาง มากขนึ ไปอกี เชน่ นีไมน่ บั วา่ การเสยี งชวี ติ ครงั นีเสยี เปล่า ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 9 หญงิ สาวตงั ใจกลา่ วอา้ งถงึ เถาหนีฮวามารดาของตน และ ตาํ แหน่งขนุ นางของเถาเฝิงชงิ เพราะนนั ตอ้ งกระทบใจ เถาเต๋อชวนแน่ เขายอ่ มรสู้ กึ วา่ ลกู หลานถูกคกุ คามจนไม่ อาจทนนิงเฉย \"เจา้ อยากกลบั ไปหรอื ไม?่ \" ชายชราสบตาหลานสาวแลว้ ถามเสยี งเยน็ \"หลานยอ่ มตอ้ งอยากกลบั ไป ทนี นั เป็นทขี องหลาน อยา่ งไรกย็ งั เป็นทขี องหลานวนั ยนั คาํ \" \"แลว้ พวกสกุลเจนิ เลา่ \" \"หากทา่ นตาจะเมตตายามนันกม็ อบบ่าวทไี วใ้ จไดใ้ ห้ หลานพาตดิ ตามกลบั ถงเยยี นเถอะเจา้ คะ่ หากว่ารกั ษา ชวี ติ ไวไ้ ด้ เรอื งเอาคนื คนพวกนนั ไมไ่ ดเ้ หนือบ่ากวา่ แรง ของหลานเลย\" \"เจา้ มนั ใจแคไ่ หน คนพวกนนั มกี นั เป็นฝงู แต่เจา้ ตวั คน เดยี ว\" \"ตอ่ ใหห้ ลานเหลอื แค่ครงึ คน หลานกย็ งั มนั ใจวา่ สามารถ จดั การสกุลเจนิ ได้ ทา่ นตาไมห่ ว่ งหรอกเจา้ คะ่ หลานจะ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 9 0 กลบั ไปทวงคนื ทุกสงิ ทเี ป็นของหลานและควรเป็นของ หลานมาใหค้ รบถว้ น เพยี งแตอ่ ยากใหท้ า่ นตาช่วย สง่ เสรมิ เทา่ นนั \" เถาเต๋อชวนกวาดสายตามองใบหน้าอ่อนเยาวข์ อง หลานสาว สตรตี รงหน้าไมค่ ลา้ ยเดก็ วยั สบิ หกสบิ เจด็ แต่ เหมอื นคนทผี า่ นโลกมามากจนไมอ่ าจหยงั ถงึ ประสบการณ์ชวี ติ \"ขา้ อยากเหน็ วนั ทพี วกมนั ชดใชห้ นีเลอื ดครงั นี ...เจา้ จะ ทาํ ไดห้ รอื ?\" น้อยนักทคี นใจดอี ยา่ งเถาเต๋อชวนจะเอ่ย ปากเรอื งโหดเหยี มขนึ มา แต่การถกู ดหู มนิ ดว้ ยแผนการ สกปรกของสกลุ เจนิ ครงั นีทาํ ใหเ้ ขาไมอ่ าจนงิ เฉยทนรบั อยู่ ฝ่ายเดยี วอกี ต่อไป \"ยอ่ มไดเ้ จา้ ค่ะ\" หญงิ สาวตอบกลบั อยา่ งมนั ใจ ดวงตาของ คนเป็นหลานวาววบั แขง็ กรา้ วแสดงเจตจาํ นงตามคําที กล่าวอยา่ งแน่วแน่มนั ใจทําใหเ้ ถาเต๋อชวนหวั เราะอยา่ ง พงึ ใจ \"ดี เชน่ นีขา้ จะใหเ้ งนิ เจา้ จะใหท้ ดี นิ หมบู่ า้ นกบั รา้ นคา้ ในถงเยยี นไปดว้ ย หลงั จากนีทุกปีพวกเขาจะจ่ายเงนิ ให้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 9 1 เจา้ นบั วา่ เป็นการสง่ เสรมิ อยา่ งแรกจากขา้ \" \"หลานขอบคุณทา่ นตา\" แมต้ ลอดมานางจะมกี นิ มใี ชส้ ม ฐานะ แตเ่ งนิ ทเี ขา้ ออกมอื นนั ถูกจาํ กดั อยา่ งเขม้ งวดเสมอ ดงั นนั หากคดิ จะว่างจา้ งหรอื ทาํ การใดดว้ ยเงนิ ลว้ นไม่ สะดวก แต่คราวนีหากเถาเตอ๋ ชวนใหเ้ งนิ นางแลว้ ยงั ให้ ทดี นิ กบั รา้ นคา้ มาอกี กน็ บั วา่ นางจะมเี งนิ เกบ็ สะสมเอาไว้ ใชส้ ว่ นตวั ไดโ้ ดยไมต่ อ้ งรอเงนิ เดอื นจากพอ่ บา้ นอกี \"แตพ่ วกมนั กลา้ ลงมอื อุกอาจเชน่ นีคงหาทางขวางไมใ่ ห้ เจา้ กลบั ถงเยยี นจนสดุ ฝีมอื แน่ เช่นนีเจา้ จะทาํ เชน่ ไรใหไ้ ด้ กลบั จวนสกุลหลวิ เลา่ ?\" ควิ ของเถาเต๋อชวนขมวดฉบั เมอื นกึ ถงึ ขอ้ นี แตพ่ อมองหลานสาวยมิ น้อยๆ ราวกบั เป็น เรอื งขบขนั กค็ ลายหวั ควิ ออก \"ไมใ่ ชท่ าํ อยา่ งไรเจา้ คะ่ แตห่ ลานทาํ ไปแลว้ \" \"ทาํ ไปแลว้ ?\" \"เจา้ คะ่ หลานทาํ ไปเรยี บรอ้ ยแลว้ รอเพยี งเวลาเทา่ นนั \" \"....\" เถาเตอ๋ ชวนแปลกใจกบั ทา่ ทางของนาง แตเ่ หน็ วา่ นางคงไมย่ อมเลา่ วธิ กี ารจงึ เปลยี นเรอื งถาม ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 9 2 \"แลว้ คนพวกนเี จา้ คดิ วา่ ควรจดั การเชน่ ไร?\" เถาเต๋อชวน พยกั เพยดิ ไปทางกระดาษทขี นึ ชอื เหลา่ ตา้ นไว้ หลวิ จา้ วเว่ยชาํ เลอื งมองกระดาษพวกนนั กอ่ นรอยยมิ บน ใบหน้าจะหุบหายเหลอื เพยี งความเยอื กเยน็ หญงิ กลา่ วออกมาเพยี งหนึงประโยคแตท่ าํ ใหห้ อ้ งทงั หอ้ ง เงยี บงนั ขนึ มาทนั ที \"เผาใหว้ อด\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 9 3 แสนชงั # 23. หนทางสู่ถงเยียน เหลา่ ตา้ นกระวนกระวายใจไมห่ ยดุ หลงั กลบั จากจวนสกลุ เถา หวั หน้าของเขาไดย้ นิ เรอื งกส็ งั ใหท้ หารออกไปตาม หาร่องรอยโจรป่าทวี ่า แต่หาอยนู่ านกลบั ไมพ่ บแมแ้ ต่คน ผา่ นทาง พอกลบั เขา้ เมอื งมาจงึ ถูกตอ่ วา่ ยกใหญท่ ไี ป ลว่ งเกนิ สกลุ เถา คนสกลุ เถาแมไ้ มอ่ าจเทยี บกบั เสนาบดอี ยา่ งสกุลเจนิ แต่ ในจนิ หยางนนี บั วา่ มเี สน้ สายและมหี น้ามตี าไมน่ ้อย ยงิ เถาเฝิงชงิ เพงิ ไดเ้ ลอื นตําแหน่งคนสกลุ เถาไดแ้ จกจา่ ยขา้ ว ของทาํ บญุ ใหญท่ าํ ใหค้ นในจนิ หยางรกู้ นั ทวั จงึ ไมม่ ใี คร อยากไปลว่ งเกนิ พวกเขาโดยเฉพาะทหารชนั ผนู้ ้อย เมอื พ่อบา้ นสกุลเถารอทหารเมอื งกลบั มาไมพ่ บวแี ววของ โจรป่าหรอื หลกั ฐานอนื กย็ นื ยนั จะใหท้ างการคมุ ตวั พ่อคา้ เรไ่ วส้ บื สวนใหไ้ ด้ ผตู้ รวจการเมอื งยอ่ มเกรงใจสกุลเถาจงึ รบั ตวั พ่อคา้ เรผ่ นู้ นั ไวแ้ ลว้ สงั ขงั คุกไวก้ อ่ น ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 9 4 เหลา่ ตา้ นเหงอื แตกพลกั ๆ จติ ใจไมอ่ ยกู่ บั เนือกบั ตวั เพราะ กลวั วา่ พอ่ คา้ เรค่ นนนั จะใหก้ ารชตี วั เขาว่าสมรรู้ ว่ มคดิ คนสกลุ เจนิ เป็นใหญใ่ นบา้ นเมอื งแต่พวกเขาเป็นปลาย รากของเสน้ สายขนานใหญน่ ี ไมม่ ที างทพี วกเขาจะกลา้ เปิดปากสาวถงึ สกลุ เจนิ อยแู่ ลว้ ไมเ่ ชน่ นันแมแ้ ต่ชวี ติ กค็ ง ไมอ่ าจรกั ษาไว้ พวกสกลุ ใหญม่ กี รี อ้ ยพนั วธิ ที จี ะปิดปาก หมากเบยี อยา่ งเขา ดไี มด่ เี มอื จวนตวั คนพวกนนั จะให้ เขาเป็นแพะรบั ผดิ ชอบเพอื ปิดคดไี ปอกี เหลา่ ตา้ นนึกกลวั สกลุ เจนิ ขนึ มา หากคนพวกนนั เกดิ หวาดระแวงว่าเขาจะพูดสงิ ทไี มค่ วรพดู ชวี ติ เขาคงมภี ยั แลว้ เชน่ นีควรรบี หาทางออกใหต้ วั เอง กอ่ นการสบื สวน จะยดื ยาวจนพอ่ คา้ ผนู้ นั หลดุ ปากสงิ ใดออกมา พวกเขา ควรจบคดเี สยี กอ่ น เหลา่ ตา้ นเดนิ วนอยใู่ นหอ้ งพกั ราวกบั หนูตดิ จนั พยายาม ขบคดิ หาทางออกเพอื รกั ษาชวี ติ และหน้าทกี ารงานเอาไว้ คดิ มากอยหู่ ลายวนั จนนอนไมห่ ลบั กระสบั กระสา่ ย จวบ จนบา่ ยวนั หนึงเขาไดร้ บั กระดาษจากทหารเวรเฝ้าคกุ ดกู ร็ วู้ า่ คงรบั สนิ บนมาเพอื สง่ จดหมายจากในคุก เขารบี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 9 5 คลอี อกอ่านเป็นคาํ ขอรอ้ งจากพอ่ คา้ เรท่ งั ยงั นดั แนะให้ ชว่ ยพาเขาหลบหนีออกจากคกุ เหลา่ ตา้ นเป็นกลวั ยงิ นกั เขาคดิ ทบทวนอยนู่ านสดุ ทา้ ยก็ ตดั สนิ ใจ คดิ วา่ นีเป็นทางออกทดี ที สี ุด * ดกึ สงดั คลอ้ ยหลงั คนเคาะโมงยามผา่ นหน้าศาลประจาํ เมอื ง เหลา่ ตา้ นในชดุ ดาํ โพกหนา้ ไดแ้ อบยอ่ งเขา้ ไปยงั คกุ ทคี ุมขงั นกั โทษอยา่ งเงยี บๆ เมอื งจนิ หยางนนี บั วา่ เงยี บสงบ ผกู้ ระทาํ ความผดิ ส่วน ใหญ่มแี ต่โทษเลก็ ๆ น้อยๆ สงั ใหเ้ ฆยี นโบยไมก่ ที กี ก็ ลบั บา้ นใด ดงั นนั ดา้ นในคุกจงึ ว่างโลง่ แทบทกุ หอ้ งขงั พอ่ คา้ เรผ่ นู้ นั ตดิ สนิ บนผคู้ ุมไวแ้ ลว้ ยามเมอื เหลา่ ตา้ นไป ถงึ ทางจงึ เปิดโล่งไรค้ นเฝ้ายาม เขารบี มงุ่ หน้าไปหาพ่อคา้ เรท่ นี งั คุดคอู้ ยทู่ มี มุ หอ้ งขงั หนึง \"เจา้ มาแลว้ รบี พาขา้ ออกไป\" พ่อคา้ ผนู้ นั รบี คลานมายงั หน้าประตแู ลว้ รอ้ งขนึ ดทู า่ ทางหลายวนั ในคุกคงไมไ่ ดอ้ ยู่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 9 6 ดแี น่ เหลา่ ตา้ นพยายามใชเ้ หลก็ งดั โซ่ทลี า่ มหอ้ งขงั จน เหงอื แตกเป็นเมด็ \"เรว็ เขา้ ซ!ี \" พอ่ คา้ พยายามเขยา่ ซกี รงขงั เพอื เรง่ เหลา่ ตา้ น ทหารหนุ่มพยายามงดั กญุ แจอยหู่ ลายครงั จนมนั เรมิ เขยอื น \"รบี ๆ หน่อย กอ่ นจะมคี นมา\" \"ขา้ รแู้ ลว้ กเ็ รง่ อยนู่ ไี งเลา่ \" เหลา่ ตา้ นรอ้ งอยา่ งหงดุ หงดิ ทงั สองจดจอ้ งอยกู่ บั กญุ แจทกี าํ ลงั ถูกงดั จนสกึ แตไ่ มท่ นั ที มนั จะหลดุ ออกจมกู ของคนทงั คกู่ ไ็ ดก้ ลนิ ควนั ไฟ เหลา่ ตา้ นชะงกั เขาเงยหน้ามองตามทางเดนิ แลว้ เหน็ ควนั จงึ วางเหลก็ ในมอื แลว้ วงิ ไปดู \"ไฟไหม!้ \" นายทหารวงิ หน้า ตนื ทาํ ทา่ จะหนีแตพ่ อ่ คา้ ในคุกรบี แหกปากตะโกน \"เอาขา้ ออกไปดว้ ย! เอาขา้ ออกไป อยา่ ปลอ่ ยขา้ ไว!้ !!\" เขา รอ้ งดว้ ยความตระหนก เหลา่ ตา้ นลงั เลกอ่ นจะยกเอาหนิ ทวี างตรงมุมเสาวงิ กลบั มาทุบกุญแจทหี น้าหอ้ งขงั ของพอ่ คา้ ไฟลามลุกไวมากราวกบั มคี นสาดนํามนั ใส่ ควนั ขโมงจน พ่อคา้ เรไ่ อโขลกจนแสบคอ เหลา่ ตา้ นพยายามโบกมอื ไล่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 9 7 ควนั ทลี อยอบอวลจนแสบตา เขายกหนิ ทุบกญุ แจอยคู่ รู่ หนงึ ในใจคดิ อยากจะวงิ หนีไปเสยี แตเ่ สยี งรอ้ งของพ่อคา้ เรท่ าํ ใหเ้ ขาไมก่ ลา้ ทงิ คนไว้ ไฟลามเขา้ มาดา้ นในคกุ เผาคานไมจ้ นรว่ งลงมาขวางทาง คนทงั สองใจเตน้ กระหนํา ผวิ กายรอ้ นดงั โดนลวก เหลา่ ตา้ นทมุ่ กาํ ลงั ครงั สดุ ทา้ ยกุญแจจงึ หลุดออก เขารบี ลากโซ่ ทรี ะอุจนนาบมอื ออกจากประตูกอ่ นจะประคองกนั วงิ ออก จากคกุ หนทางนนั ถูกกองไฟเผาไปไมน่ ้อย ตอ้ งพากนั หลบเลยี ง เปลวเพลงิ กวา่ จะมาถงึ ประตทู างออก แตค่ ลา้ ยฝันสลาย ประตทู างออกปิดสนทิ คลา้ ยถูกลงกลอนจากดา้ นนอก ปัง ปัง ปัง!!!!! \"ชว่ ยดว้ ย มคี นอยขู่ า้ งในนี!!!\" พวกเขากลวั ตายเกนิ กวา่ จะเงยี บเสยี งเอาไวแ้ ลว้ ตา่ งคนต่างสง่ เสยี งรอ้ งพลางทบุ ประตูไมห่ ยดุ \"ชว่ ยดว้ ย!!!!! ไฟไหม้ ชว่ ยพวกเราดว้ ย!!!!\" ชายทงั สอง พยายามเอาตวั ชนเพอื พงั ประตู แต่ประตคู ุกเมอื งทาํ จาก ไมช้ นั หนึงเหลก็ ชนั หนงึ ดงั นนั ไมง่ า่ ยทจี ะทาํ ลายลงได้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 9 8 แลว้ ยงิ ถกู ไฟลามเลยี มนั ยงิ รอ้ นจนแทบไมอ่ าจแตะตรงๆ \"ชว่ ยดว้ ย! ชว่ ยพวกเราดว้ ย!\" ไฟลามไปทวั แถมโหมแรง ขนึ ทกุ ขณะ เหลา่ ตา้ นกลวั เหลอื เกนิ วา่ ตนจะถูกยา่ งสดอยู่ ในนี \"ชว่ ยดว้ ย!!!!!\" ไฟลามมาใกลข้ นึ เรอื ยๆ จนผวิ กายของพวกเขาแสบรอ้ น และมแี ผล กลนิ ผวิ และขนไหมท้ าํ ใหด้ บพวกเขาตนื กลวั จนแทบไมม่ สี ติ ปัง ปัง ปัง!!!!!! \"ชว่ ยพวกเราออกไปท\"ี \"ชว---\" !!!!!!!!!! จๆู่ บานประตูกเ็ ปิดออก คนทงั สองทพี ยายามทบุ ประตู อยา่ งหนกั ถลาลม้ ลงไปกองกบั พนื คนทงั สองไอโขลก เพราะควนั ไฟจนหน้าแดงกาํ พวกเขาหนั ไปมองดา้ นในที เปลวเพลงิ โหมสงู ดว้ ยความหวาดผวา รบี กระถดถอยหนี แมจ้ ะรวู้ า่ ไฟลามมาไมถ่ งึ ตนแลว้ ชายทงั สองถอนหายใจ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 9 9 ยาว รสู้ กึ ขอบคุณฟ้าดนิ ทตี นรอดตายออกมาได้ แตโ่ ลง่ อกอยแู่ คไ่ มก่ อี ดึ ใจ คนทงั คกู่ ส็ งั เกตเหน็ ปลายหอก ปลายทวนทตี วี งลอ้ มชมี ายงั พวกเขา เหลา่ ตา้ นอา้ ปากคา้ ง มองเหลา่ ทหารทมี สี หี น้าทะมนึ มุง่ รา้ ยกร็ ตู้ วั ว่าตนตกหลมุ พลางเขา้ เสยี แลว้ * หลวิ จา้ วเวย่ มองควนั ทลี อยขนึ ฟ้าจากทไี กลๆ แลว้ ยกมมุ ปากขนึ เลก็ น้อย นางโบกพดั เพอื คลายรอ้ นไปเรอื ยๆ ในขณะเดนิ วนดขู า้ วของในหอ้ ง บาดแผลบนฝ่าเทา้ และรอยชาํ ตามตวั นางจวนจะหายสนิท แลว้ ดงั นนั หญงิ สาวจงึ ไมร่ สู้ กึ เจบ็ ปวดอะไรยามทเี ดนิ ไป รอบๆ นางมองตรงนันทตี รงนที แี ลว้ คดิ เตรยี มการอยใู่ น หวั ว่าควรตระเตรยี มสงิ ใดใหพ้ รอ้ มเอาไวบ้ า้ ง \"ดกึ มากแลว้ คณุ หนูไมง่ ว่ งหรอื เจา้ คะ?\" คนื นเี ป็นเวรของ อาหนงิ นางมองนายสาวเดนิ วนอยนู่ านสดุ ทา้ ยจงึ เอย่ ถาม ขนึ \"หลายวนั นนี อนมากจนไมง่ ว่ งเสยี แลว้ \" หลวิ จา้ วเว่ยยมิ ให้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 0 0 สาวใช้ \"หากเจา้ งว่ งกไ็ ปนอนเสยี เถอะ\" \"บา่ วไมง่ ว่ งเจา้ คะ่ เพยี งแตเ่ ป็นหว่ งคณุ หนูเทา่ นนั \" อา หนิงสา่ ยหน้ารวั ๆ ถงึ นางจะงว่ งขนึ มาจรงิ ๆ กไ็ มก่ ลา้ รบั มอี ยา่ งทไี หนทบี า่ วนอนก่อนเจา้ นาย \"เจา้ เกดิ และโตในจนิ หยางคงรจู้ กั คนมาก มคี นทไี วใ้ จได้ บา้ งหรอื ไม?่ \" หลวิ จา้ วเว่ยนังลงบนเตยี งแลว้ ถามนาง \"ทไี วใ้ จไดย้ อ่ มมอี ยเู่ จา้ คะ่ เพยี งแตค่ ณุ หนูอยากใหท้ าํ สงิ ใดหรอื เจา้ คะ?\" ดวงตากลมทอดยาวไปไกลคลา้ ยไมไ่ ดจ้ บั จอ้ งสงิ ใดในหอ้ ง ลกึ ลงในอกของนางวูบโหวงเมอื นึกถงึ บางสงิ \"ขา้ เพยี งแต่ ตอ้ งการทาํ บญุ อยากใหเ้ จา้ ชว่ ยหาคนทไี วใ้ จไดข้ นเสบยี ง กบั เงนิ ไปบรจิ าคทอี ารามแหง่ หนึงในเจงิ ห\"ู \"เจงิ หหู รอื เจา้ คะ?\" อาหนงิ แปลกใจ เจงิ หหู า่ งจากจนิ ห ยางอยไู่ มน่ ้อย หากใชร้ ถมา้ กต็ อ้ งเดนิ ทางอยสู่ ามสวี นั นางไมเ่ คยไดย้ นิ ว่าคณุ หนูเคยไปเจงิ หู หากเพยี งตอ้ งการ ทาํ บญุ ธรรมดาใยตอ้ งไปไกลถงึ เพยี งนนั \"มเี สบยี งทขี า้ แบ่งไวต้ งั แตค่ ราวบรจิ าคใหก้ องทพั เอยี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 0 1 นเหอ คดิ ว่าน่าจะพอใชไ้ ปไดท้ งั ปี อยากจะบรจิ าคให้ อารามทนี นั \" นางคดิ อยตู่ ลอดตงั แต่ฟืนขนึ มาในรา่ งนี นางอยากกลบั ไปทอี าราม อยากจะชว่ ยเหลอื ผคู้ นทนี นั ให้ มากทสี ุดเทา่ ทจี ะทาํ ได้ แตน่ างไมก่ ลา้ ไปพบ... นางไมม่ หี น้าไปพบคนเหลา่ นนั ... คนทตี อ้ งตายเพราะนาง หญงิ สาวรสู้ กึ ว่าตนเป็นดาวหายนะสาํ หรบั ผคู้ นในอาราม การเกยี วขอ้ งกบั นางอาจนําความทุกขท์ รมานมาสพู่ วก เขาอกี ดงั นนั นางจงึ ไดเ้ กบ็ งาํ ความตงั ใจเอาไว้ อกี อยา่ งคอื หลวิ จา้ วเว่ยไมม่ เี งนิ มากพอจะวา่ จา้ งคนคุม้ กนั ขา้ วของไปสง่ ทนี นั แมจ้ ะลอบเกบ็ เสบยี งไวต้ งั แตค่ ราว กองทพั เอยี นเหอ แต่ไรค้ นทไี วใ้ จจะนําไปสง่ นางกลวั จะ ถกู คนคดโกงลอบเอาเสบยี งไปขายแลว้ ไปไมถ่ งึ มอื เหลา่ พระและชใี นอาราม อกี ทงั ถา้ ไมม่ คี นคุม้ กนั อาจจะพบโจร ป่า ขา้ วของคงถกู ขโมยไปหมดกอ่ นแน่ แตต่ อนนีเถาเต๋อชวนเพงิ สง่ ตวั เงนิ มาใหน้ างไมน่ ้อยบวก ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น