แสนชัง 2

แ ส น ชั ง | 5 0 2 ตวั เพราะหากโจวอ๋องไดไ้ ปอาจจะกลายเป็นภยั ใหญใ่ น วนั หน้า \"แต่ถา้ ลดภาษอี กี วนั หน้าจะทาํ อยา่ งไร?\" \"ฝ่าบาทอาจจะตอ้ งเกบ็ ภาษเี ป็นเมลด็ พนั ธ◌์ แุ ทนพะ่ ยะ่ คะ่ \" \"เมลด็ พนั ธุ?์ \" \"หลงั จากการเกบ็ เกยี วในอกี ครงึ ปี ชาวบา้ นกจ็ ะเพาะ เมลด็ พนั ธใุ์ หม่ หากฝ่าบาทเปลยี นจากภาษผี ลผลติ หรอื เงนิ เป็นเมลด็ พนั ธุห์ ลงั เกบ็ เกยี ว นบั วา่ ไมเ่ ป็นการซําเตมิ ราษฎร ...เมลด็ พนั ธเุ์ หล่านีสามารถนําไปแจกจา่ ยเพอื ให้ ราษฎรเพาะปลกู เพมิ ผลผลติ ไดอ้ กี ซงึ ถา้ ทางนําและฝาย ทกี ระหมอ่ มเสนอไดผ้ ล พนื ทโี ดยรอบทางนําจะสามารถ เพาะปลกู ไดต้ ลอดทงั ปี นอกจากนเี มลด็ พนั ธทุ์ เี กบ็ มา สามารถสง่ ไปขายทซี ุยเปียน แถบนนั เมลด็ พนั ธุพ์ ชื ดๆี นบั เป็นวา่ มรี าคาแพงอยา่ งยงิ เชน่ นีกจ็ ะสามารถ เปลยี นเป็นเงนิ กลบั เขา้ คลงั ไดอ้ กี ทาง\" \"ดี ความคดิ นีใชไ้ ด\"้ ฮอ่ งเตเ้ คาะโต๊ะอยา่ งพอพระทยั หลายวนั มานีเรอื งซอื ฟังกอ่ กวนใหเ้ ขาปวดหวั ไมห่ ยดุ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 0 3 เพงิ จะมวี นั นีทมี คี นเสนออะไรเขา้ หู ทงั ยงั มวี ธิ กี าร แกป้ ัญหาใหเ้ ขา ไมใ่ ชเ่ พยี งแตโ่ ยนปัญหาขนึ มาแลว้ รอให้ เขาคดิ อยคู่ นเดยี ว \"เรอื งนีใหเ้ จา้ ไปจดั การดหี รอื ไม?่ \" \"พระอาญามพิ น้ เกลา้ เรอื งนีนบั ว่าเป็นขอบขา่ ยอาํ นาจ ของเสนาบดเี กษตรและกรมการเกษตร กระหมอ่ มคงไม่ สามารถไปยงุ่ เกยี วได\"้ เนียเถยี นชงิ ปฎเิ สธอยา่ งสภุ าพยงิ \"เรอื งแผนการกระหม่อมทลู ฝ่าบาทไปหมดแลว้ ตวั กระหมอ่ มไมม่ คี วามสามารถอนื อกี หากต้องลงพนื ทกี ไ็ ม่ คลอ่ งแคลว่ เหมอื นคนของกรมการเกษตร ...ฝ่าบาท เพยี งแตแ่ จกแจงงานใหพ้ วกเขาไปทาํ กพ็ อแลว้ พะ่ ยะ่ คะ่ เพยี งแคส่ รา้ งฝายกบั ทางนํา ไมน่ บั วา่ เป็นเรอื งยากอะไร\" \"นนั สนิ ะ จะใหค้ นของสาํ นกั ราชเลขาอยา่ งเจา้ ไปยงุ่ พวก นนั คงไมพ่ อใจแน่\" \"พระอาญามพิ น้ เกลา้ \" \"เถยี งชงิ เจา้ รหู้ รอื ไมว่ ่าเจนิ ไหก่ งั เพงิ เสนอใหเ้ ราขนึ ภาษี เกบ็ เกยี ว ... แผนสรา้ งทางนําของเจา้ นีนบั วา่ ขวางทาง เขา\" ตามจรงิ ฮ่องเตไ้ มจ่ ําเป็นตอ้ งเอ่ยถงึ เรอื งนี การทขี นุ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 0 4 นางงดั ขอ้ กนั ในราชสาํ นกั นบั เป็นเรอื งปกติ ใครขวางทาง ใครกเ็ ลน่ งานกนั แต่เพราะเขาถกู ชะตากบั เนียเถยี นชงิ อยู่ ไมน่ ้อยจงึ เอ่ยเตอื นขนึ และอยากหยงั เชงิ ชายหนุ่ม \"กระหมอ่ มทราบแลว้ พะ่ ยะ่ คะ่ \" \"แลว้ ยงั จะใหเ้ ราทําอยา่ งเดมิ หรอื ?\" \"พะ่ ยะ่ คะ่ เรอื งอนื เป็นปัญหาเลก็ ๆ เทา่ นนั การแบ่งเบา ภาระของฝ่าบาทจงึ จะสาํ คญั ทสี ุด\" \"ด!ี \" ฮอ่ งเตอ้ ูเ่ หอตตี บโต๊ะ \"เราชอบความหยงิ ทะนงของ เจา้ วนั หน้าเราจะตอบแทนความดคี วามชอบครงั นีของ เจา้ แน่\" \"ขอบพระทยั พ่ะยะ่ คะ่ ฝ่าบาท\" พูดคยุ กนั อกี ไมน่ านเนยี เถยี นชงิ กท็ ูลลาออกจากหอ้ งทรง พระอกั ษร ฮอ่ งเตอ้ ู่เหอตเี หลอื บมองแผนทที างนําที รงั สรรคม์ าอยา่ งชาญฉลาดแลว้ มองตามแผน่ หลงั ของจว้ ง หยวนหนุ่มอยา่ งนกึ เสยี ดาย หากเหลา่ องคช์ ายมสี กั คนทมี สี มองปราดเปรอื งอยา่ งเนีย เถยี นชงิ ฮ่องเตค้ งไมต่ อ้ งลงั เลเรอื งการตงั รชั ทายาท ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 0 5 แมแ้ ตน่ ้อย แต่ยามนีลกู ชายแต่ละคนทเี ขามนี นั มเี พยี ง ความสามารถทคี นสรรเสรญิ เยนิ ยอแทจ้ รงิ กลบั จบั ตอ้ ง ไมไ่ ด้ อาจจะผดิ ทเี ขาเองทไี มใ่ สใ่ จเดก็ พวกนนั มานานเกนิ ไป พอถงึ ตอนจะตอ้ งใชง้ านกลบั กลวงเสยี จนนําเน่าไหลผา่ น ทะลุ ไมว่ า่ คนไหนกม็ แี ต่ความโลภในอาํ นาจ แต่ชา่ งไมค่ ดิ เลยวา่ ความสามารถเพยี งเท่านนั หากไดบ้ ลั ลงั กไ์ ปจะมี ปัญญารกั ษาไวไ้ ดก้ วี นั เขลาสนิ ด.ี .. * หลวิ จา้ วเว่ยออกจากจวนมาพรอ้ มกบั อาเจนิ และปานเก๋อ หวั นางเดนิ ผา่ นตลาดไปยงั ตรอกรา้ นคา้ ทขี ายของ คอ่ นขา้ งมรี าคา ถนนในตรอกนีเงยี บกวา่ สว่ นอนื ของ ตลาดเพราะทนี ีมแี ตข่ องแพง กลุม่ ลกู คา้ จงึ มแี ต่ชนชนั สงู เป็นหลกั ชาวบา้ นทวั ไปไมค่ อ่ ยเดนิ ผา่ น ทงั ยงั พยายาม เลยี งเพราะกลวั ไปทาํ ขา้ วของเสยี หาย รา้ นคา้ ในตรอกสว่ นใหญ่จะเป็นรา้ นขายผา้ นานาชนดิ รา้ นขายเครอื งประดบั รา้ นขายเครอื งดนตรี ของใช้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 0 6 จปิ าถะไปจนถงึ ของเลน่ แปลกๆ จากต่างถนิ หลวิ จา้ วเวย่ ไมไ่ ดเ้ รง่ รบี มงุ่ หน้าไปยงั รา้ นเครอื งประดบั เนืองจากวนั พรงุ่ นตี อ้ งสนิ เปลอื งเวลาไปกบั การรบั มอื ลกี ยุ้ เฟย วนั นีนางจงึ อยากผอ่ นคลายใหม้ าก นสิ ยั ดงั เดมิ ของหญงิ สาวเป็นพวกรกั สวยรกั งามผหู้ นึง นางรูว้ า่ หน้าตาของนางไมธ่ รรมดา ดงั นนั จงึ ยงิ ใสใ่ จกบั เครอื งประดบั และการแตง่ กาย แตห่ ลงั จากถกู กลา่ วหาวา่ เป็นพวกวปิ รติ นางกเ็ อาแตเ่ กบ็ ตวั แทบไมไ่ ดใ้ สใ่ จเรอื ง การแต่งกายหรอื ความสวยงามอกี จนกระทงั ถกู เชญิ ไป งานเลยี งทจี วนอนั ออ๋ ง... ยามนันลกี ุย้ เฟยเป็นคนมอบทงั ชุดและเครอื งประดบั ใหน้ าง ซงึ สดุ ทา้ ยชุดนนั กเ็ ปรอะเปือนยบั เยนิ นางลม้ ลกุ คลกุ คลานถูกทหารลากไปคุมขงั ในคนื นนั ปินประดบั กาํ ไล สรอ้ ยคอ หลดุ หายไปยามไหนนางกไ็ มท่ นั สงั เกต เวลานนั ใจนางมเี พยี งความตกตะลงึ จนทาํ อะไรไมถ่ ูก นอกจากตกใจจนรอ้ งไหก้ พ็ ลนั กระจา่ งถงึ หลุมพรางทคี น มากมายขดุ เอาไว้ หญงิ สาวเดนิ เขา้ รา้ นนนั ออกรา้ นนี หยบิ จบั ดผู า้ สสี วยสด ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 0 7 เลอื กอยสู่ องสามพบั ใหส้ ง่ กลบั ไปทจี วนแลว้ เดนิ ออกไปดู ทรี า้ นอนื ต่อ ในตรอกมคี นไมม่ ากแตก่ ไ็ มไ่ ดเ้ งยี บเหงาเสยี ทเี ดยี ว มคี น เดนิ สวนกนั ไปมาเป็นระยะ หญงิ สาวดขู องอยา่ งอนื จน พอใจแลว้ จงึ มงุ่ หน้าไปยงั รา้ นเครอื งประดบั เจา้ ประจาํ ของ นาง \"พวกเจา้ รออยทู่ นี ี\" นางสงั อาเจนิ กบั ปานเก๋อหวั ทยี ามนี ไมไ่ ดซ้ ูบผอมเหมอื นครงั ทอี ยทู่ โี รงงานกระดาษ ตงั แตเ่ ขา ตามมารบั ใชน้ างกไ็ ดก้ นิ อาหารเตม็ คราบทกุ มอื และไดม้ ี เวลาฝึกยทุ ธอ์ ยา่ งเตม็ ที ดงั นนั กลา้ มเนอื ต่างๆ จงึ กลบั มา ในเวลาอนั รวดเรว็ บา่ วทงั สองยนื รออยทู่ หี น้ารา้ นปลอ่ ยใหห้ ลวิ จา้ วเว่ยกา้ ว ไปขา้ งในเพยี งลาํ พงั ดา้ นในรา้ นไมเ่ หน็ เงาเถา้ แกท่ มี กั จะ คอยรบั หน้าลูกคา้ แต่กลบั เหน็ ชายหนุ่มผหู้ นึงยนื อยู่ หญงิ จา้ วเว่ยเกอื บจะหยดุ เทา้ อยแู่ ลว้ แต่ยงั ดที นี างยงั คง ความเยอื กเยน็ เอาไวไ้ ด้ แมใ้ นใจนางจะรูส้ กึ เป็นสขุ ไม่ น้อยเมอื ไดพ้ บหน้าเขา \"อา้ ว คณุ หนูหลวิ \" เนยี เถยี นชงิ วางปินหยกอนั หนึงกลบั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 0 8 ลงถาดแลว้ เงยหน้าขนึ มาจงึ พบกบั นางเขา้ พอดี เขายงั อยู่ ในชุดขนุ นางเตม็ ยศ ดแู ลว้ คงเพงิ ออกจากวงั ไมเ่ ชน่ นนั คง ไมค่ าดแมก้ ระทงั แถบขอ้ มอื ซงึ ปกตหิ ากเพยี งเขา้ ไปทกี รม หรอื สาํ นักพวกขนุ นางจะไมส่ วมของจุกจกิ เชน่ นียกเวน้ ตอ้ งเขา้ เฝ้า \"คณุ ชายเนีย บงั เอญิ เหลอื เกนิ \" นางยมิ บาง ปฎเิ สธไมไ่ ด้ เลยว่าทกุ ครงั ทนี างพบเขานางรสู้ กึ ถงึ หวั ใจทพี องขนึ มา อยา่ งไมท่ ราบสาเหตุ อาจเพราะความเทดิ ทนู ทนี างมตี อ่ เขา และความผกู พนั ทคี วามตายกไ็ มอ่ าจตดั ขาดทําใหแ้ ม้ อยากหนั หลงั หนกี ลบั ไปกไ็ มเ่ คยทาํ ไดส้ กั ครงั \"คุณหนูหลวิ มาซอื เครอื งประดบั หรอื ?\" ชายหนุ่มยมิ ละไม ดอู ่อนโยนยงิ นัก พอประกอบกบั ใบหน้าหลอ่ เหลาของเขา แลว้ รอยยมิ นันกด็ จู ะมอี ทิ ธพิ ลกบั จติ ใจคนมองขนึ มา \"พอดนี า้ สะใภข้ องขา้ ใกลค้ ลอดแลว้ ขา้ จงึ คดิ จะหาหยกนํา งามไวร้ บั ขวญั น้องชายน่ะเจา้ คะ่ \" \"เป็นเช่นนีเอง ...เจา้ คงตอ้ งรอหน่อย เถา้ แกเ่ ขา้ ไปดา้ นใน เพอื เอาหยกทขี า้ สงั สลกั ไว้ ไมน่ านคงกลบั มา\" เขาเอ่ย คลา้ ยขอโทษขอโพย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 0 9 \"ไมเ่ ป็นไรเจา้ คะ่ ขา้ เองกย็ งั ไมไ่ ดต้ ดั สนิ ใจวา่ จะซอื ชนิ ไหน อยา่ งไรกค็ งต้องดนู านๆ อยแู่ ลว้ \" บนโตะ๊ กบั ชนั วางใน รา้ นมเี ครอื งประดบั หลายชนิดวางแสดงอยู่ มที งั ทถี กู ขนึ รปู เรยี บรอ้ ยแลว้ และหยกกอ้ นทยี งั ไมถ่ กู แกะสลกั \"เจา้ อยากไดห้ ยกแบบไหนเลา่ หากจะใหเ้ ดก็ แรกเกดิ กค็ ง ตอ้ งเป็นหยกประเภททมี คี วามหมายมงคล หยกขาวน่าจะ เหมาะสมทสี ดุ กระมงั \" จ่ๆู เขากเ็ อ่ยแนะนําขนึ มา เหมอื นกบั สนทิ ชดิ เชอื ทาํ ใหห้ ลวิ จา้ วเวย่ ตงั ตวั ไมท่ นั เพราะหากจะนบั กนั แลว้ ในชาตนิ พี วกเขาเพงิ พบกนั ไมก่ ี ครงั เท่านนั แต่เมอื เหน็ ชาวหนุ่มกลา่ ววาจาราวกบั นีไมใ่ ช่ เรอื งผดิ ปกตอิ ะไรนางกไ็ ดแ้ ตย่ มิ รบั \"แต่กต็ อ้ งดวู า่ เจา้ คดิ จะแกะเป็นหยกพกหรอื ของอยา่ งอนื คณุ หนูหลวิ เจา้ คดิ ไวห้ รอื ยงั ?\" \"ขา้ คดิ ไวว้ า่ จะแกะเป็นลายเมฆมงคลเจา้ ค่ะ คดิ วา่ น่าจะ เหมาะกบั เดก็ อกี อยา่ งหากเขาโตขนึ น่าจะพกได\"้ \"เมฆมงคลงนั หรอื ...กด็ เี หมอื นกนั แตเ่ ดก็ เลก็ กว่าเขาจะ โตพอพกหยกของเจา้ ไดค้ งหลายปี เหตใุ ดไมท่ ํากาํ ไลมอื กาํ ไลเทา้ แทนเล่า\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 1 0 หลวิ จา้ วเวย่ ยมิ จาง เนยี เถยี นชงิ เป็นคนรอบคอบและชา่ ง ใสใ่ จ ยามทอี ยใู่ นอารามนางคดิ วา่ หากเขาไมบ่ วชคงเป็น หมอ เพราะเขารวู้ ชิ าแพทยไ์ มน่ ้อยเลย อาจจะเพราะสภาพอตั คดั ทาํ ใหไ้ มอ่ าจเชญิ หมอในเมอื งมา รกั ษาคงบนอารามได้ ไตซ้ อื ถงึ ไดฝ้ ึกวชิ าแพทย์ ในชว่ งที นางฟุ้งซา่ นเขายงั เคยสอนนางถอดต่อกระดกู ...คดิ แลว้ ไมร่ เู้ ขาจะว่าอยา่ งไรหากทราบว่านางเอาความรู้ เหลา่ นนั มาฆา่ คน ตอนทฆี า่ หลวนซนี างมแี คม่ ดี พกเลม่ เดยี วทใี ชเ้ ลาะเสน้ เอน็ กบั กระดกู อ่อน แต่เพราะรวู้ ธิ ถี อด ขอ้ ต่อถงึ สามารถแยกท่อนแขนท่อนขาของนางออกมาได้ โดยไมต่ อ้ งหาเลอื ยมาหนั ใหเ้ สยี เวลา จๆู่ ภาพและกลนิ คาวเลอื ดกแ็ ทรกเขา้ มาในสมองของ หญงิ สาว แตไ่ มน่ านกถ็ ูกเสยี งสงบของชายหนุ่มดงึ กลบั มา เขายงั คงพดู ถงึ ความหมายของหยกนานาชนดิ ทาํ ตวั ไมต่ า่ งจากเป็นเฒา่ แกร่ า้ นขายเครอื งประดบั เสยี เอง นําเสยี งน่าฟังเสยี ยงิ กวา่ นักเล่านิทาน หลวิ จา้ วเวย่ อดมอง รมิ ฝีปากสสี วยของเขาไมไ่ ด้ ขณะทมี นั ขยบั ขนึ ลงนันดนู ่า มองอยา่ งประหลาด ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 1 1 นีคงเป็นเสน่หส์ นิ ะ... ยามเขาเป็นไตซ้ อื เลยี งเหลยี ง จา้ วเวย่ มองออกวา่ เขารปู งาม แตน่ างในยามนนั ไมม่ กี ระจติ กระใจจะชมโฉมใคร เพยี งประคองตวั มชี วี ติ อยใู่ หพ้ น้ อกี วนั ยามนไี ดม้ อง พจิ ารณาชายหนุ่มตรงหน้าอยา่ งละเอยี ดอกี ครงั แลว้ กไ็ ด้ แต่ถอนหายใจกบั ใบหน้าไรท้ ตี ขิ องเขา ไมแ่ น่ในชาตกิ อ่ นทขี า่ วลอื ว่านางมสี มั พนั ธก์ บั ไตซ้ อื แพร่ สะพดั ออกไปงา่ ย และมคี นหลงเชอื มากมายเพยี งนนั อาจจะเพราะดว้ ยรปู โฉมของทงั คเู่ ป็นอกี เหตุผลหนึง สตรที ไี ดช้ อื วา่ งามราวกบั ปีศาจกบั บุรุษทรี ปู โฉมไม่ ธรรมดา แมจ้ ะกางกนั ดว้ ยศลี ธรรม แตล่ องใชใ้ จคนทมี ี กเิ ลสตณั หาวดั ใจพวกเขาแลว้ ใครต่อใครกค็ งมองวา่ การ เผชญิ กบั รปู โฉมดงั ทองคาํ ของทงั สองนนั หากจะชวนให้ กา้ วขา้ มขอบเขตคงเป็นเรอื งปกตทิ เี ดยี ว น่าขาํ สนิ ดี นางในยามนนั ถูกขม่ ขนื เสยี สติ และหวาดหวนั จะใกลช้ ดิ กบั ผคู้ น แมจ้ ะมใี บหนา้ เลอเลศิ แคไ่ หนนางกลบั ไมก่ ลา้ เงย หน้าขนึ สบตาใครดว้ ยซํา กบั เขาทเี ครง่ ครดั ธรรมวนิ ัย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 1 2 นอกจากตอนทแี บกนางขา้ มเขามาทอี ารามเขากแ็ ทบไม่ เคยถกู ตวั นางอกี ยกเวน้ เวลาจบั ชพี จร มตี รงไหนทจี ะเชอื มโยงเสน่หก์ นั คดิ แลว้ หญงิ สาวกอ็ ยากจะหวั เราะเยย้ หยนั โชคชะตาและ อยากจะรอ้ งไหอ้ อกมาในคราวเดยี ว \"คุณหนูหลวิ เจา้ ว่าสงิ นีงดงามหรอื ไม?่ \" จๆู่ เขากถ็ ามขนึ เจา้ เวย่ มองปินระยา้ ในมอื เขา มนั เป็นทบั ทมิ รปู หยด นําคา้ งสฟี ้ากบั ตวั ปินเป็นเงนิ ทถี ูกแกะอยา่ งประณตี \"งดงามเจา้ คะ่ \" \"ขา้ วา่ มนั เหมาะกบั หญงิ งามเช่นเจา้ \" เวลาทเี ขาพดู เชน่ นนั นําเสยี งดหู นักแน่นไมค่ ลา้ ยคาํ พดู ของบรุ ุษเจา้ ชทู้ ี มกั เอ่ยเกยี วพาสตรดี ว้ ยการชมนางใหต้ ายใจ หลวิ จา้ วเว่ยทาํ หน้าไมถ่ ูก แน่นอนชวั ชวี ติ สองชาตพิ บนาง เคยไดย้ นิ คนชมนางวา่ งามมามากมาย แตไ่ มเ่ คยมใี คร เอย่ คลา้ ยกบั มนั เป็นเรอื งจรงิ ถงึ เพยี งนีมากอ่ น หญงิ สาวยมิ ออกมาอยา่ งไมร่ ตู้ วั นางกวาดสายตาไปทวั รา้ นกอ่ นจะพบกบั แหวนสาํ หรบั บรุ ุษวงหนงึ บนหวั แหวน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 1 3 ดา้ นบนเป็นรูปสลกั ลายดอกเบญมาศ ทงั ทตี วั เรอื นเป็น หยกดาํ แตก่ ลบั แกะสลกั เป็นรปู ดอกไม้ ทาํ ใหด้ ูขดั แยง้ กนั อยา่ งบอกไมถ่ กู \"คณุ ชายเนียขา้ คดิ วา่ แหวนวงนีเหมาะกบั บุรุษทรี ปู โฉม เป็นเลศิ อยา่ งท่านเชน่ กนั \" เขาพดู กบั นางเชน่ ไรนางกแ็ ก้ เกยี วเชน่ นนั หญงิ สาวไมใ่ ชพ่ วกทเี ขนิ อายแลว้ จะมว้ นลง ไปกองกบั พนื กลบั กนั นางจะตอบโต้ เนียเถยี นชงิ ทคี ดิ จะหยอกนางเมอื ถูกนางโตก้ ลบั มากอ็ งึ ไปเลก็ น้อย เขาแคน่ หวั เราะ แมจ้ ะปรบั สหี น้าใหน้ งิ เรยี บ แต่ใบหกู ลบั เหอ่ รอ้ นขนึ มา หลวิ จา้ วเว่ยชา่ งสงั เกต นางเหน็ แลว้ ว่าหขู องเขาแดงจน เลอื ดแทบจะหยด นางลอบขบขนั แต่พอนึกวา่ ตงั แตเ่ ดก็ เขากบ็ วชอยใู่ นอาราม ขา่ วลอื วา่ เขาไมใ่ กลช้ ดิ สตรี แมแ้ ต่ บ่าวรบั ใชอ้ ุ่นเตยี งยงั ไมม่ ี ถกู นางลอ้ ตรงๆ เชน่ นีคงไมใ่ ช่ เรอื งทเี ขาเคยชนิ แน่ หญงิ สาวเหน็ ทา่ นจว้ งหยวนขม่ ความเขนิ อายกไ็ มค่ ดิ จะ เปิดโปงเขา เพยี งแตก่ ม้ มองแหวนในมอื พลางคดิ ว่าหาก เขาสวมไวค้ งเหมาะสมไมน่ ้อย แมจ้ ะเป็นสดี าํ แต่ดอกไม้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 1 4 ดา้ นบนกลบั ทาํ ใหม้ นั ดอู อ่ นโยนราวกบั มมี นต์ขลงั \"หากเจา้ บอกว่าเหมาะกบั ขา้ เชน่ นันขา้ จะซอื แหวนวงนีดี หรอื ไม?่ \" เขาวา่ ดวงตากลมปรายมองเขาอยา่ งคาดคะเน แต่กลบั อา่ น ความคดิ อกี ฝ่ายไมอ่ อก \"ทา่ นยอมรบั ความเหน็ ขา้ เชน่ นี หากใครมาไดย้ นิ เขาจะ คดิ วา่ พวกเรากาํ ลงั เกยี วพากนั นะเจา้ คะ\" นางกม้ หน้าลง เอ่ยประโยคคลา้ ยกาํ ลงั เตอื นถงึ ความเหมาะสม แต่ในใจ กลบั รสู้ กึ ไมม่ นั คงขนึ มา \"แลว้ ไมใ่ ชห่ รอื ?\" แลว้ ไมใ่ ชห่ รอื ?... หญงิ สาวเงยหน้าพรวดขนึ มา รสู้ กึ คลา้ ยไมเ่ ชอื หแู ละไม่ เขา้ ใจประโยคนัน แต่กอ่ นจะไดซ้ กั ถามใหแ้ น่ชดั เถา้ แก่ ของรา้ นกย็ กถาดหยกออกมาพรอ้ มกลา่ วขอโทษขอโพย \"ทา่ นทงั สองต้องขอโทษจรงิ ๆ ทใี หร้ อนาน\" เขารบี วาง ถาดลงตรงหน้าเนียเถยี นชงิ ในขณะทจี า้ วเวย่ กา้ วถอยไป พรอ้ มลอบมองชายหนุ่มอยา่ งสบั สนอยเู่ งยี บๆ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 1 5 \"คุณชายเชญิ ตรวจดคู วามเรยี บรอ้ ยไดเ้ ลยขอรบั หยก สลกั ตามแบบทที า่ นใหม้ าทกุ ประการ\" เนียเถยี นชงิ หยบิ ยกสเี ขยี วมรกตในถาดขนึ มา บนนนั สลกั เป็นลวดลายดอกบวั หลวิ จา้ วเว่ยจาํ เหรยี ญทเี ขาเคย ใหน้ างใชเ้ สยี งทายได้ บนเหรยี ญกม็ ลี วดลายคลา้ ยกบั หยกในมอื เขายามนี \"ใชไ้ ด้ ขอบคุณเถ้าแกม่ าก\" \"สมควรแลว้ ๆ\" เถา้ แกร่ บี ประสานมอื คารวะอยา่ งเอาใจ จว้ งหยวนผนู้ ซี อื หยกทแี พงทสี ุดในรา้ นเขาเพอื นํามาสลกั จะใหเ้ ขาละเลยไดอ้ ยา่ งไร \"ทา่ นชว่ ยหอ่ ใหข้ า้ ดว้ ย... ออ้ ขา้ เอาแหวนวงนีอกี วง สง่ ไปคดิ เงนิ ทจี วนไดเ้ ลย\" เขาวางหยกกลบั ลงถาดแลว้ ยงั ไมล่ มื หยบิ แหวนทจี า้ วเวย่ แนะนําวางตามลงไป หญงิ สาวอา้ ปากคดิ จะเอย่ หา้ ม แต่ไมร่ จู้ ะหา้ มอยา่ งไร ยงั รสู้ กึ มนึ งงไมห่ ายกบั ทา่ ทขี องเขา ยามนีเขาจะซอื แหวน เจา้ ปัญหานนั อกี ...จะซอื อะไรกซ็ อื ไปเลย! ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 1 6 ไยนางจะตอ้ งสนใจดว้ ยเลา่ ...หญงิ สาวกดั ฟัน ยนื รกั ษา ระยะหา่ งจากชายหนุ่มจนเขาเสรจ็ ธรุ ะและกา้ วออกไปจาก รา้ น \"แลว้ พบกนั ใหมค่ ณุ หนูหลวิ \" เนียเถยี นชงิ กลา่ วลาพรอ้ ม รอยยมิ จา้ วเวย่ สดู หายใจลกึ ทงั ทนี างหมายมาดจะตตี วั ออกหา่ ง จากเขา แต่ไมร่ ทู้ าํ ไมถงึ ไดพ้ บกนั อยรู่ าํ ไป \"คณุ หนูหลวิ ทา่ นมาพอดี ปินทที า่ นดเู อาไวค้ ราวกอ่ น เรยี บรอ้ ยแลว้ นะขอรบั \" เถา้ แกก่ ลุ กี ุจอไปเปิดตูย้ กเอา กลอ่ งไมใ้ บหนึงมาวางตรงหน้าหลวิ จา้ วเวย่ หญงิ สาวสลดั ความคดิ วุน่ วายทงิ แลว้ สนใจปินทนี อนอยู่ ตรงกน้ กลอ่ ง มนั เป็นของเลน่ ทนี ยิ มกนั ไมน่ ้อยในหมสู่ ตรี ชนชนั สงู ปินทมี ปี ลอกหมุ้ ดา้ นนอก ดผู วิ เผนิ คลา้ ยปิน ธรรมดาทวั ไป แตห่ ากดงึ ปลอกออกกลบั จะกลายเป็นเขม็ แหลมขนาดใหญ่สามารถเอาใชป้ ้องกนั ตวั ได้ ตอนทกี ลบั จนิ หยางแลว้ ถูกไลล่ า่ นางเสยี ปินทเี ป็นอาวธุ ลบั ไปหลายอนั ขณะพยายามหนี เมอื มาถงึ ถงเยยี นจงึ อยากไดอ้ าวุธทสี ามารถพกตดิ ตวั ไดแ้ ละเหมาะสมสาํ หรบั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 1 7 สตรี หญงิ สาวคดิ จะสงั ทาํ มดี พกแตร่ สู้ กึ ว่ายงั ไมเ่ หมาะกบั สถานการณ์ของนาง ยงิ เวลานางเขา้ วงั หลวง นางไมอ่ าจ พกอาวุธเขา้ ไปได้ เพราะถา้ ใครลว่ งรูเ้ ขา้ อาจจะถูกวางกบั ดกั ใสค่ วามมโี ทษถงึ ตายทเี ดยี ว ดงั นนั นางจงึ กลบั มามอง หาปินแบบทชี อบ แตต่ ้องการใหอ้ านุภาพมนั รนุ แรงกวา่ แคใ่ ชแ้ ทงใหเ้ จบ็ หญงิ สาวสนิ เปลอื งไปไมน่ ้อยกบั การใหช้ า่ งเตรยี มชโลม พษิ บนตวั เขม็ ดา้ นใน พษิ ไมร่ า้ ยแรงถงึ ตายแต่ออกฤทธิ รวดเรว็ และสรา้ งความเจบ็ ปวดอยา่ งยงิ ยวด \"ลาํ บากเถา้ แกแ่ ลว้ \" นางลูบคลําตวั ปินทถี กู ขนึ รปู อยา่ ง ประณตี อ่อนชอ้ ยพรอ้ มกบั ลวดลายแมลงปอทสี มจรงิ อยา่ ง ชนื ชม \"มไิ ดๆ้ คุณหนูชนื ชอบนับเป็นวาสนาของมนั แลว้ \" \"เถ้าช่างรใู้ จขา้ จรงิ ๆ ...วนั นีขา้ ไมไ่ ดม้ าเพยี งเพอื รบั ปิน พวกนี ขา้ อยากไดข้ องรบั ขวญั น้องชาย ทา่ นพอจะมหี ยก หลายเมฆมงคลหรอื ไม?่ \" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 1 8 \"มแี น่นอนอยแู่ ลว้ ...\" พอไดย้ นิ วา่ จะขายของไดเ้ พมิ อกี เถา้ แก่กย็ งิ อารมณ์ดี รบี ไปหยบิ หยกทกุ ชนดิ ทเี ป็นลายเมฆ มงคลมาแผใ่ หจ้ า้ วเวย่ ดู หญงิ สาวเลอื กหยกอยคู่ รหู่ นึงกใ็ หเ้ ถา้ แก่หอ่ ของสง่ ใหอ้ า เจนิ ถอื ส่วนนางหลงั ออกจากรา้ นกเ็ ดนิ เลน่ อกี ครหู่ นึง กอ่ นจะกลบั จวน * อาเจนิ ตรวจสอบผา้ และเครอื งประดบั ทคี ณุ หนูซอื มาอกี รอบเพอื จดั การบญั ชี สงิ ใดควรเกบ็ เขา้ หบี สงิ ไหนควร แยกเพอื มอบเป็นของขวญั นางดแู ลอยา่ งเป็นระเบยี บ จน มาถงึ กล่องไมใ้ บหนึง \"คุณหนูเจา้ ขา ทา่ นซอื ปินรปู หยดนําคา้ งมาดว้ ยหรอื เจา้ คะ?\" เพราะในใบรายการไมม่ ขี องสงิ นี นางจงึ เขา้ มาถาม จา้ วเวย่ ใหถ้ ถี ว้ นเพราะกลวั จะเกดิ การสบั เปลยี นหรอื กลายเป็นปัญหาทหี ลงั \"ปินหยดนําคา้ งหรอื ?\" หญงิ สาวทเี ขยี นอกั ษรอยหู่ ยดุ มอื แลว้ เงยหน้ามองสาวใช้ \"เอามาใหข้ า้ ดสู \"ิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 1 9 แมย้ งั ไมเ่ หน็ ของจา้ วเวย่ กค็ าดเดาไวไ้ ปแลว้ ถงึ เจด็ สว่ น พอเหน็ ของกไ็ ดแ้ ตข่ บกรามรสู้ กึ อ่อนใจจนพดู ไมอ่ อก \"ใชข่ องคณุ หนูหรอื ไมเ่ จา้ คะ?\" \"อมื ... เกบ็ ไวเ้ ถอะ\" หากตอบว่าไมใ่ ชแ่ ลว้ สง่ กลบั ไปคงไดก้ ลายเป็นปัญหา พวั พนั ตามมาแน่ ยงิ กว่านนั นางจะสง่ ไปคนื ใครเลา่ รา้ น เครอื งประดบั หรอื จวนสกุลเนยี บุรุษผนู้ นั ชา่ งทาํ ใหค้ นวนุ่ วายใจนกั ... หญงิ สาวหมดสมาธจิ ะจบั พูก่ นั นางวางมนั ลงขา้ งกระดาษ กอ่ นจะคดิ ทบทวนถงึ การพบปะกนั ในวนั นี 'แลว้ ไมใ่ ชห่ รอื ...' ไมใ่ ชอ่ ะไรกนั หญงิ จา้ วเว่ยรสู้ กึ วา้ วนุ่ ขนึ มา คดิ ๆ ไปแลว้ ตงั แต่ทตี าํ หนกั โตว้ ออ๋ งเขากค็ ลา้ ยยนื มอื เขา้ ชว่ ยเหลอื นาง ยงั มที วี ดั หยง่ เหอ แลว้ วนั นี... หากมใิ ชเ่ รอื งบงั เอญิ แต่เพราะเขาจงใจทจี ะพบนางเล่า เนียเถยี นชงิ จะทาํ เชน่ นนั ไปทาํ ไม? ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 2 0 \"หรอื เขาคดิ จะทาํ ใหข้ า่ วลอื ในชาตกิ อ่ นเป็นจรงิ กนั นะ\" หญงิ สาวลบู หน้า บอกไมถ่ ูกวา่ ตนอยากจะร่วมมอื กบั แผน นีดว้ ยหรอื ไม่ * เชา้ วนั ใหมห่ ลวิ จา้ วเวย่ ถกู ปลุกดว้ ยความกระตอื รอื รน้ ของ ฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ นางสงั ใหส้ าวใชเ้ อาเครอื งประดบั ใหมเ่ อยี ม มาใหห้ ญงิ สาวแต่เชา้ เพอื ใชส้ าํ หรบั สวมใสเ่ ขา้ วงั พวกแมน่ มในจวนเป็นคนชว่ ยจา้ วเวย่ แต่งตวั เองเพอื ความเรยี บรอ้ ยและเครง่ ครดั อยา่ งไรเสยี วงั หลวงกต็ า่ ง จากจวนขนุ นาง กฎระเบยี บมมี าก และฐานะของจา้ วเว่ ยกอ็ ยใู่ นจดุ ทคี วรเคร่งครดั เขา้ ไวเ้ พอื เอาใจแมส่ ามี หญงิ สาวปลอ่ ยใหเ้ หลา่ มามาจดั การแต่งหนา้ แตง่ ตวั ให้ ตามแตส่ มควร เวลาทรี ะบไุ วใ้ นเทยี บตามจรงิ แลว้ อยหู่ ลงั มอื อาหารเชา้ แต่เพราะการแตง่ ตวั อยา่ งพถิ พี ถิ นั กวา่ ปกติ ทาํ ใหก้ วา่ ทุกอยา่ งจะเรยี บรอ้ ยกเ็ ลยเวลากนิ ขา้ ว ตวั จา้ ว เวย่ เองกห็ มดอารมณ์จะกนิ จงึ เลอื กออกจากจวนโดยที ทอ้ งว่าง ยามทหี ลวิ จา้ วเวย่ เดนิ ออกจากเรอื ชนั ใน หลวิ จา้ วอววยี นื ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 2 1 อยบู่ นระเบยี งทางเดนิ นางทอดสานตามองชดุ สฟี ้าออ่ นที พสี าวสวมรวมไปถงึ ปินบนหวั นางเฝ้ามองหลวิ จา้ วเว่ย กา้ วเทา้ ออกไป ในใจรสู้ กึ รงั เกยี จยงิ นกั นางกาํ มอื แน่นจน เจบ็ ดจู ากสงิ ทหี ลวิ จา้ วเวย่ สวมกร็ ไู้ ดว้ า่ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ แทบ ทนรอไมไ่ หวแลว้ ทจี ะไดเ้ กยี วดองกบั เชอื พระวงศ์ การเขา้ วงั หากเป็นในงานเลยี งเหลา่ ชนชนั สงู จะไดร้ บั อนุญาตใหบ้ า่ วตดิ ตามเขา้ มาได้ แตใ่ นเวลาปกตทิ ไี มไ่ ดม้ ี การจดั งานเชน่ นี จะมเี พยี งผทู้ มี รี ายนามในเทยี บเชญิ หรอื คนทถี อื ป้ายผา่ นทางเท่านนั ถงึ จะสามารถเขา้ วงั ได้ จา้ วเวย่ ขนึ รถมา้ ออกจากจวนไปพรอ้ มกบั อาเจนิ แตย่ าม ทกี า้ วเขา้ วงั นนั นางตอ้ งเขา้ ไปเพยี งลาํ พงั หญงิ สาวสง่ เทยี บเชญิ ใหแ้ กท่ หารดา้ นหน้าประตู ตรวจสอบกอ่ นจะผา่ นเขา้ ไป หลงั ดา่ นของทหารวงั มนี าง กาํ นลั ทยี นื ชะเงอ้ คอรออยู่ คงเป็นคนทลี กี ุย้ เฟยสง่ มารบั นาง “คณุ หนูหลวิ พระสนมใหข้ า้ มานําทางท่าน โปรดตามขา้ มา” วา่ กนั วา่ หากจะดวู ่าเจา้ นายตาํ หนกั ไหนเป็นทโี ปรดปราน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 2 2 ใหด้ ูจากขา้ รบั ใช้ เหมอื นกบั นางกาํ นลั ของหมา่ ผนิ คราว นนั มาวนั นีไดเ้ หน็ นางกาํ นัลจากตาํ หนกั หยงเยว่เทยี บกนั แลว้ เหน็ ไดช้ ดั ว่าลกี ยุ้ เฟยคงไดร้ บั ความสาํ คญั จากฝ่าบาท มากจรงิ ๆ นางกํานัลของลกี ยุ้ เฟยนนั ไมไ่ ดด้ ูยโสโอหงั แบบของหมา่ ผนิ นางทาํ ทกุ อยา่ งตามมารยาทและมคี วามสาํ รวม แต่ นําเสยี งท่าทางการพดู ไมไ่ ดใ้ หค้ วามรสู้ กึ ขลาดเขลา หวาดหวนั วา่ จะตอ้ งกระทบใคร ยามทเี ดนิ ผา่ นมขี นั ทแี ละ นางกํานลั หลายคนเดนิ สวนไปลว้ นพากนั เวน้ ทางใหค้ น จากตาํ หนักหยงเยวก่ อ่ น คลา้ ยบ่าวในวงั พากนั เลยี งจะมี ปัญหากบั ตาํ หนกั ของสนมคนโปรดเป็นพเิ ศษ นีคอื อํานาจ หลายชวี ติ ยอมเขา้ มาในวงั ทกี ลนื กนิ ผคู้ นแหง่ นีกเ็ พอื แสวงหาอํานาจและความมงั คงั ไมว่ า่ จะเขา้ มาเป็นขา้ รบั ใชห้ รอื เขา้ มาเป็นเจา้ นาย เป้าหมายลว้ นเป็นความรงุ่ เรอื ง ทงั สนิ ในความรสู้ กึ ราวกบั เมอื วานนีเองทนี างไดก้ า้ วเขา้ มาในวงั ชนื ชมทศั นียภาพอนั งดงาม และคอยกงั วลระวงั กรยิ าอยู่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 2 3 เป็นนิจ ยามนนั นางตนื เตน้ ไมน่ ้อยกบั การตอ้ งเขา้ เฝ้าลกี ุย้ เฟย ตําแหน่งหวางเฟยทรี อทา่ นางอยู่ นับเป็นตาํ แหน่ง สงู สง่ ทคี นทวั ไปไมอ่ าจเออื มถงึ แตย่ งิ สงู กฎเกณฑก์ ย็ งิ มาก ยามนนั นางเกรงใจลกี ุย้ เฟย และกลวั วา่ อกี ฝ่ายจะไม่ พอใจ แมไ้ มไ่ ดร้ กั ชอบอนั อ๋อง แตน่ างหวงั วา่ จะไดร้ บั การเคารพ ใหเ้ กยี รติ เขาจะมอี นุกคี นกช็ า่ ง เพยี งแต่ไมเ่ หยยี บยาํ ศกั ดศิ รนี างกพ็ อ นางเพยี งแคต่ อ้ งการชวี ติ ทอี ยากกนิ อะไรกไ็ ดก้ นิ อยาก ทาํ อะไรกไ็ ดท้ ําเท่านนั แต่ไมค่ ดิ เลยวา่ ความตอ้ งการ งา่ ยดายแคน่ นั กลบั นําพานางสหู่ ายนะ วงั หลวงกวา้ งใหญ่ ใชเ้ วลาเกอื บหนงึ เคอ่ ถงึ เขา้ สตู่ ําหนกั ฝ่ ายใน ฝ่ายในการตรวจตราเขม้ งวด โดยเฉพาะบรุ ษุ หากไมม่ ี ป้ายหรอื เป็นทหารวงั ลว้ นไมม่ สี ทิ ธเิ ขา้ ไปทงั สนิ แมแ้ ต่ เทยี บจากเจา้ นายดา้ นในยงั ไมอ่ าจใชเ้ ขา้ ไปได้ ตอ้ งเป็น ป้ายอนุญาตจากฮองเฮาหรอื ฝ่าบาทเทา่ นนั แตส่ าํ หรบั ผหู้ ญงิ แลว้ กลบั ต่างออกไป เทยี บจากเจา้ นาย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 2 4 ฝ่ายในสามารถใชไ้ ด้ ดงั นนั ในครงั นีแมห้ ลวิ จา้ วเว่ยจะไมม่ ี ป้ายผา่ นประตู แตก่ ส็ ามารถใชเ้ ทยี บทลี กี ยุ้ เฟยสง่ มาผา่ น ไปได้ อกี ทงั มนี างกาํ นลั ของตาํ หนกั หยงเยว่อยู่ การตรวจ ตราจงึ ไมจ่ าํ เป็นแมแ้ ตน่ ้อย ตน้ ไมร้ ม่ รนื ทางเดนิ สะอาดสะอา้ น สวนสวยลว้ นมดี อกไม้ ตามฤดูกาลประดบั ตกแต่ง มองทางใดกเ็ จรญิ หเู จรญิ ตา ราวกบั จงใจใชท้ วิ ทศั น์งามวจิ ติ รเหลา่ นีปิดบงั ความเน่า เฟะของราชวงศ์ ในทสี ุดกถ็ งึ ตําหนกั หยงเยว่ แตก่ อ่ นจะเลยี วเขา้ ประตู ตาํ หนกั จา้ วเวย่ อดหยุดเทา้ มองไมไ่ ด้ ทอดสายตาขนึ ไปเหนอื หมไู่ มจ้ ะเหน็ ยอดหลงั คาของ ตาํ หนกั คนุ หนงิ ไมร่ วู้ ่าทฝี ่าบาทจงใจใหล้ กี ยุ้ เฟยประทบั ทนี ีเพอื ความสะดวกสบาย หรอื เพอื ทรมานใจนาง ใหท้ ุก วนั ๆ นางมองผา่ นหนา้ ตา่ งออกไปเหน็ ตาํ หนักของ ฮองเฮาทอี ยใู่ กลแ้ คเ่ ออื มแตก่ ลบั ไมอ่ าจไปถงึ แตถ่ งึ อยา่ งไรฐานะของฮองเฮาและลกี ุย้ เฟยลว้ นมนั คง ทงั สนิ ฮองเฮามที งั องคห์ ญงิ ใหญ่และองคช์ ายเหวนิ เจา ลกี ุย้ เฟยมอี นั อ๋อง ลาํ ดบั ชนั สนมในแผน่ ดนิ ตา้ ถงนใี ห้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 2 5 ความสาํ คญั กบั การกาํ เนิดโอรสธดิ า และเวลาในการเขา้ วงั ดงั นนั หญงิ สาวอายนุ ้อยแมจ้ ะไดร้ บั ความโปรดปราน เพยี งใดกเ็ ลอื นขนึ มาไดม้ ากทสี ุดเพยี งตําแหน่งเจาอหี รอื ถา้ มชี าตกิ าํ เนดิ สงู กอ็ าจถงึ ชนั เฟย แต่ชนั กุย้ เฟย หวงกยุ้ เฟย หรอื ฮองเฮา ตอ้ งเป็นสตรที มี โี อรสธดิ าหรอื ถวายการ รบั ใชม้ านาน ดงั นนั อยา่ งน้อยพวกนางกโ็ ชคดที ตี ่อใหม้ กี ารคดั เลอื ก สนมใหมท่ กุ สามปี หญงิ เหลา่ นนั กไ็ มอ่ าจโยกคลอน ตําแหน่งของพวกนางไดง้ า่ ยๆ ลกี ุย้ เฟยเป็นสนมชนั กยุ้ เฟยเพยี งคนเดยี วในตาํ หนกั ใน นางเป็นรองเพยี งเหลยี วฮองเฮาเท่านนั ในฝ่ายในสามารถแต่งตงั กุย้ เฟยไดส้ องคน หวงกุย้ เฟยได้ คนเดยี ว แตห่ ากมฮี องเฮาอยู่ ตามธรรมเนียมจะไมม่ กี าร แต่งตงั หวงกยุ้ เฟย สว่ นกุย้ เฟยนนั หากไมม่ คี นเหมาะสมก็ ไมจ่ าํ เป็นตอ้ งตงั ยามนีในวงั มสี นมชนั เฟยสามคน หนึงกุย้ เฟย นบั วา่ ในหมู่ สนมชนั สงู นนั มจี าํ นวนน้อยจนนับนิวได้ แต่กลบั กนั สนม ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 2 6 ชนั ลา่ งกลบั มจี นเกลอื น หลวิ จา้ วเว่ยกา้ วเขา้ ไปในตําหนกั อนั โออ่ ่า ลกี ยุ้ เฟยรอนา งอยกู่ อ่ นแลว้ เมอื หญงิ สาวมาถงึ จงึ ไดย้ อ่ กายถวายคาํ นบั นางอยา่ งอ่อนชอ้ ย \"หลวิ จา้ วเว่ยถวายพระพรพระสนม\" \"ลกุ ขนึ เถอะ คนกนั เองไมจ่ ําเป็นตอ้ งมากพธิ \"ี \"ขอบพระทยั พระสนม\" นางกาํ นลั เขา้ มาช่วยพยงุ แขนจา้ ว เวย่ ใหล้ กุ ขนึ อยา่ งรมู้ ารยาท \"เขา้ มาใกลๆ้ ใหข้ า้ ดเู จา้ ชดั ๆ สิ ตอนพบกนั ทวี งั หลงิ ซาน ขา้ ยงั ไมไ่ ดม้ องเจา้ เทา่ ไหรน่ กั \" มอื งามภายใตป้ ลอกเลบ็ แสนวจิ ติ รนนั กวกั เรยี กหญงิ สาว จา้ วเว่ยกา้ วเขา้ ไปหานางกอ่ นจะคกุ เขา่ ลงตรงหน้า ลกี ุย้ เฟยมองนางอยา่ งพจิ ารณา สองมอื ของพระสนมจบั ไหล่ ของนางเอาไวก้ ่อนจะลบู คลา้ ยเวลาผใู้ หญ่มองดลู กู หลาน อยา่ งเอน็ ดู ไมใ่ ชแ่ ค่พระสนมมองนาง หลวิ จา้ วเว่ยกพ็ จิ ารณาอกี ฝ่าย หยซู นิ ซนิ ชา่ งสมกบั ราชทนิ นาม ลี ทฝี ่าบาทประทานให้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 2 7 แมย้ ามนีจะอายใุ กลส้ สี บิ แลว้ กย็ งั คงความงดงามฉูดฉาด เอาไวไ้ ดอ้ ยา่ งครบถว้ น ไมร่ วู้ า่ นางตอ้ งลาํ บากเพยี งใด เพอื รกั ษารปู โฉมเชน่ นีไว้ แตน่ บั วา่ ไดผ้ ลดี \"งดงามสมคาํ ราํ ลอื จรงิ ๆ ยงิ มองขา้ ยงิ ชอบใจ\" ลกี ุย้ เฟย คลยี มิ อ่อนโยน \"ขอบพระทยั เพคะ\" จา้ วเว่ยกม้ หน้าลงเอ่ยปากแคน่ นั หยู ซนิ ซนิ ชะงกั ไปจงั หวะหนึง เพราะไมไ่ ดย้ นิ คาํ ชมทคี วร ตอบโตก้ ลบั มาตามมารยาท แต่เพยี งชวั พรบิ ตาเทา่ นนั ทกุ อยา่ งกเ็ ปลยี นเป็นปกติ \"เจา้ ขนึ มานังขา้ งขา้ สิ ...ซเี ซยี งไปยกนําชามาใหค้ ณุ หนู หลวิ \" \"เพคะพระสนม\" หลวิ จา้ วเวย่ นงั ลงบนตงั ขา้ งลกี ยุ้ เฟย นางมองไปทวั ตาํ หนกั ยงั จาํ ตาํ แหน่งขา้ วของทกุ อยา่ งไดแ้ จม่ ชดั และ ถกู ตอ้ ง ชาตกิ อ่ นนางเขา้ มาทนี ีหลายครงั ภายใตห้ น้ากาก โอบอ้อมอารขี องลกี ุย้ เฟย นางทาํ ราวกบั โปรดปรานหลวิ จา้ วเวย่ เสยี ยงิ กว่าหยผู งิ เหยยี นหลานสาวตวั เอง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 2 8 ตอนนนั จา้ วเวย่ เคารพนอบน้อมต่อนาง พยายามทําตนให้ เป็นทรี กั เพอื จะไดไ้ มม่ ปี ัญหาเวลาแตง่ เขา้ ตําหนกั อ๋อง นางรูว้ า่ ลกี ยุ้ เฟยชอบใหค้ นประจบเอาใจและชนื ชมความ งามของตน ดงั นนั เวลาพบหน้าจา้ วเวย่ กม็ กั จะเอย่ ชม ความงามของว่าทแี มส่ ามผี นู้ บี อ่ ยๆ ทาํ ราวกบั อจิ ฉาชวี ติ สงู สง่ ของนาง ถูกหญงิ สาวแรกรุน่ ทไี ดช้ อื ว่างดงามทสี ดุ ในถงเยยี นรษิ ยา ในความงาม ในใจเหตุใดจะไมเ่ ป็นสขุ เลา่ เพอื ให้ เหมาะสมกบั คาํ วา่ ลี นางใชส้ ารพดั วธิ เี พอื คงความออ่ น เยาวเ์ อาไว้ ดงั นนั การเรยี กหลวิ จา้ วเว่ยมาพบบอ่ ยๆ ไม่ เพยี งเป็นแผนการเท่านนั ยงั เป็นช่วงเวลาของการเสพสุข และภาคภมู ใิ จในรปู โฉมตวั เองของลกี ยุ้ เฟย เวลานนั จา้ วเว่ยไมค่ ดิ อะไรมาก เหน็ วา่ ลกี ุย้ เฟยชอบให้ นางชมนางกช็ ม ชอบใหน้ างอจิ ฉานางกอ็ จิ ฉา อดทน เพยี งเลก็ น้อยกด็ กี วา่ บาดหมางกนั แตย่ ามนีหญงิ สาวไรค้ วามจาํ เป็นจะตอ้ งประจบเอาใจ เพยี งไมเ่ ปิดศกึ ตงั แต่แรกพบหน้ากน็ บั วา่ ปรานีกนั แลว้ ดงั นนั เรอื งจะทาํ ใหอ้ กี ฝ่ายเป็นสุขใจนนั อยา่ งไดฝ้ ันถงึ เลย มแี ตจ่ ะทรมานใจนางเลน่ เพอื เอาคนื เรอื งราวทผี นั ผา่ น ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 2 9 ตา่ งหาก \"ขา้ สง่ เทยี บเชญิ ใหเ้ จา้ กระทนั หนั คงทาํ ใหเ้ จา้ ตกใจไม่ น้อย\" \"หามไิ ด้ นับเป็นวาสนาของหมอ่ มฉนั \" \"อยา่ หาวา่ ขา้ พดู มากเลยนะ แตเ่ พราะปีหน้าเจา้ จะครบ สบิ แปดปีตามราชโองการแลว้ หลงั จากนนั กต็ อ้ งแต่งให้ หลางเออ๋ ร์ ขา้ เป็นแมจ่ งึ อดหว่ งขนึ มาไมไ่ ด.้ .. ตวั เจา้ สญู เสยี มารดาตงั แต่เลก็ อกี อยา่ งปีสองปีนีตอ้ งไปอยทู่ ี จนิ หยางคงไมไ่ ดฝ้ ึกเรอื งราวในเรอื นเทา่ ใด\" ลกี ยุ้ เฟยชา ขนึ จบิ แลว้ เรมิ ร่ายคาํ พดู \"เรอื งทพั เอยี นเหอทจี นิ หยางนนั ตอ้ งขอบคณุ เจา้ มากทชี ว่ ยแกส้ ถานการณ์ใหส้ กุลหย\"ู ซู่ หลางเป็นนามรองของอนั อ๋องอูเ่ หวนิ ซวน ลกี ยุ้ เฟยเรยี ก เขาเชน่ นีต่อหน้านางนบั วา่ ใหค้ วามเป็นกนั เองมาก \"เรอื งทพั เอยี นเหอหมอ่ มฉนั ทาํ ไปตามสมควรเท่านันเพ คะ สว่ นการฝึกเรอื งราวในเรอื น พระสนมคงเขา้ ใจผดิ ไป จวนสกลุ เถาทจี นิ หยางมที ่านยายของหมอ่ มฉนั เป็นนาย หญงิ แต่เพยี งผเู้ ดยี ว แต่นางป่วยเรอื รงั มาหลายปี ดงั นนั เรอื งราวในจวนหมอ่ มฉนั จงึ ไดร้ ว่ มจดั การไมน่ ้อย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 3 0 ไมเ่ ชน่ นนั จะมสี ทิ ธจิ ดั การเรอื งกองทพั เอยี นเหอได้ อยา่ งไร\" จา้ วเวย่ โกหก แตเ่ ป็นการโกหกทสี มเหตุสมผล เพราะ หญงิ สาวทยี งั ไมอ่ อกเรอื นโดยทวั ไป หากไมม่ สี ทิ ธมิ เี สยี ง ในจวนมหี รอื จะสามารถสงั ใหน้ ําเสบยี งไปใหก้ องทพั เชน่ นนั ได้ ลกี ยุ้ เฟยกลา่ วอา้ งว่านางไรก้ ารอบรมสงั สอนเพอื เตรยี ม ออกเรอื น คาํ พดู นีเพอื ปทู างไปสกู่ ารอาสาอบรมสงั สอน นางเอง เพอื เป็นขอ้ อา้ งเรยี กนางเขา้ มาทรมานในวงั บ่อยๆ เหมอื นชาตทิ แี ลว้ ทนี างตอ้ งคอยเยบ็ ปักถกั รอ้ ย สง่ งานใหล้ กี ุย้ เฟยตรวจจนนางพอใจ แต่หลวิ จา้ วเว่ยไมค่ ดิ เปิดช่องใหค้ นทรมานตนไดอ้ กี ใน เมอื นางไมค่ ดิ เขา้ ตําหนักอ๋อง กไ็ มจ่ าํ เป็นตอ้ งฝึกฝนหรอื เอาใจวา่ ทแี มส่ ามผี นู้ ี \"จวนทตี ่างเมอื งจะเหมอื นในถงเยยี นไดอ้ ยา่ งไร\" หยซู นิ ซนิ รูส้ กึ อดึ อดั ไมน่ ้อย เดก็ สาวตรงหน้าชา่ งเป็นพวกไมร่ ู้ ความ ไมร่ สู้ งิ ใดควรพดู ไมค่ วรพูดเลย \"เชน่ นีเอง หมอ่ มฉนั จาํ ไดว้ า่ แมน่ างหยทู พี ระสนมเคย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 3 1 แนะนําใหห้ มอ่ มฉนั พดู คุยเมอื งานเลยี งบปุ ผานนั กอ็ าศยั อยทู่ ตี า่ งเมอื งมาตงั แต่เกดิ ยามกลบั มาอยถู่ งเยยี นพระ สนมคงใหก้ ารอบรมนางอยา่ งเขม้ งวดเป็นแน่\" หญงิ สาว เอ่ยยมิ แยม้ พลางยกชาขนึ จบิ แตค่ นฟังกลบั ดวงตาสวา่ ง วาบ หยผู งิ เหยยี นทาํ การเสยี มารยาทในวงั เรอื งขโมยนนั แมจ้ ะ ตดั สนิ ว่าเป็นความผดิ ของสาวใช้ แต่เมอื หลวิ จา้ วเว่ยก ลา่ วขนึ ในยามนีไมเ่ ทา่ กบั ตบหน้าหยซู นิ ซนิ หรอื ประโยคเมอื ครตู คี วามไดว้ ่าลกู หลานบา้ นตวั เองยงั สงั สอน ไดไ้ มด่ ี อยา่ ไดค้ ดิ สอดมอื ไปทวั หยซู นิ ซนิ มมุ ปากกระตุก นางเพง่ มองว่าทลี กู สะใภใ้ หช้ ดั อกี ครงั พยายามมองหาความตงั ใจของอกี ฝ่ายกอ่ นจะกดั ฟัน คดิ ปลอบตนเองวา่ หลวิ จา้ วเว่ยเป็นเพยี งเดก็ สาวที พดู จาไมเ่ ป็น ไมเ่ ชน่ นนั มหี รอื จะกลา้ ตงั ตวั เป็นอรกิ บั วา่ ที แมส่ ามตี งั แตย่ งั ไมก่ า้ วเขา้ ประตจู วน สตรที ที าํ เชน่ นีมแี ต่ คนโงเ่ ทา่ นนั \"ผงิ เหยยี นเป็นเดก็ ไมร่ คู้ วาม บดิ านางเป็นเจา้ เมอื งถงึ ได้ อาศยั อยนู่ นั มาตงั แตเ่ กดิ การจะขดั เกลาคนนนั ไมง่ า่ ย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 3 2 นางยงั นบั วา่ ต้องฝึกฝนอกี มาก\" \"เป็นเชน่ นี น่าเสยี ดาย ในบรรดาสตรสี กลุ หยหู มอ่ มฉนั มองดูแลว้ คณุ หนูหยผู งิ เหยยี นนบั วา่ งดงามทสี ุดขา้ จงึ ถูก ชะตาดว้ ยมาก... พระสนมอยา่ ไดถ้ อื สานะเพคะ หมอ่ มฉนั ตดิ นิสยั รกั สวยรกั งามตงั แต่เดก็ ชมชอบมองดสู งิ สวยงาม เป็นพเิ ศษ ในเมอื งหลวงนีคุณหนูผงิ เหยยี นนบั วา่ เป็นสตรี ทงี ามทสี ดุ ทขี า้ เคยพบ จงึ อดเสยี ดายไมไ่ ด\"้ \"งนั หรอื ...\" ลกี ุย้ เฟยกาํ ผา้ เชด็ หน้าในมอื แน่น จา้ วเว่ยกลา่ ววา่ หยผู งิ เหยยี นงดงามทสี ุดในบรรดาสตรสี กุลหยกู น็ บั ว่ามองขา้ ม นางแลว้ แตก่ พ็ อเขา้ ใจไดว้ า่ นางแตง่ ออกมาแลว้ อาจจะไม่ นบั เป็นสกลุ หยู แต่ประโยคหลงั นางกลบั กลา่ วว่าหยผู งิ เห ยยี นงดงามทสี ุดในเมอื งเชน่ นี กถ็ อื ว่างดงามกวา่ พระสนม อยา่ งนางแน่ หยซู นิ ซนิ หมกมนุ่ ในเรอื งความงามและความเยาวว์ ยั นาง กลวั ความแก่ชราและการไมเ่ ป็นทโี ปรดปราน ในวงั นนี าง มกั สงั เกตดเู หลา่ สนมทเี ขา้ ถวายตวั เสมอ หากมใี ครที งดงามจนเกนิ หน้า เพยี งไมน่ านนางจะหาทางกาํ จดั ทงิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 3 3 เพอื ไมใ่ หถ้ กู เปรยี บเทยี บ นางถวลิ หาความออ่ นเยาวใ์ นวนั วาน การทจี า้ วเวย่ กล่าว ยกยอ่ งหลานสาวของนางขนึ เหนอื กว่านางเชน่ นี แมด้ ูไม่ เจตนาแต่กลบั ทาํ ใหใ้ นใจลกี ุย้ เฟยมโี ทสะนกั \"พระสนมเคยแนะนําใหห้ มอ่ มฉนั สนิทสนมกบั นางไว้ เสยี ดายทไี มม่ โี อกาสไดพ้ บกนั มากนกั แต่คนงามอยา่ ง คณุ หนูหยเู กบ็ เนือเกบ็ ตวั หน่อยคงไมแ่ ปลก เพราะบุรษุ ทวั ทงั ถงเยยี นหากไดเ้ หน็ นางแลว้ คงรบี หาทางมาสขู่ อ นางแน่... ตายแลว้ หมอ่ มฉนั พูดมากไป ไมร่ วู้ ่าคุณหยมู ี คหู่ มนั คหู่ มายหรอื ยงั หากมแี ลว้ หมอ่ มฉนั พดู เช่นนีคงไม่ เหมาะสม\" \"ไมม่ หี รอก\" \"งนั หรอื เพคะ น่าแปลกนกั นางมคี วามงามเป็นเลศิ ทงั ยงั มคี วามสามารถ หมอ่ มฉนั นึกว่านางจะหมนั หมายเอาไว้ แลว้ เสยี อกี \" สตรใี นตา้ ถงนยิ มแต่งงานกนั ตอนอายุ 17 - 18 ปี เดมิ ที สมยั ก่อนแตง่ ไวกวา่ นี พอหลงั ปักปิน[2]แลว้ กแ็ ตง่ เลย แต่ เมอื สรี ชั สมยั กอ่ นมหี มอเทวดาปรากฎ ทา่ นชแี นะฮอ่ งเต้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 3 4 กบั คนในวงั ถงึ เวลาเหมาะสมทจี ะออกเรอื นของหญงิ สาว และเป็นชว่ งเหมาะสมสาํ หรบั การผลติ ทายาทใหป้ ลอดภยั ดงั นนั ในวงั จงึ ยดึ ถอื อายุช่วงนีเป็นธรรมเนียม คานบนเป็นเชน่ ไรคานลา่ งกเ็ ป็นเชน่ นนั ชนชนั สงู รบั เอา ธรรมเนียมในวงั มาทาํ ตาม ชาวบา้ นเองกร็ บั เอาเรอื งนีไป ปฎบิ ตั ดิ ว้ ย ดงั นนั เหล่าหญงิ สาวหลงั จากพน้ วยั ปักปินกจ็ ะมเี วลา แสดงความกตญั ตู ่อบา้ นเดมิ เพมิ อกี หลายปี ในระหวา่ ง นนั สามารถใหเ้ วลาเลอื กดคู คู่ รองทเี หมาะสมได้ สว่ นใหญ่ จะทาํ การหมนั หมายเอาไว้ เมอื ถงึ ฤกษ์เหมาะสมจงึ แต่ง กนั หยผู งิ เหยยี นอายุเทา่ หลวิ จา้ วเว่ย อายชุ ว่ งนีเหมาะ สาํ หรบั การแตง่ งานแลว้ หรอื ไมก่ ค็ วรมคี หู่ มนั แลว้ การที นางยงั ไมห่ มนั หมายกบั ใครนับเป็นเรอื งผดิ ปกติ เพราะ อกี ปีกจ็ ะสบิ แปด การเตรยี มงานแตง่ นันใชเ้ วลาหลาย เดอื น ดงั นนั การหมนั จงึ มกั เกดิ ขนึ กอ่ นงานแต่งเป็นปี เวลาเชน่ นีไมค่ วรปลอ่ ยผา่ นไป เพราะจะเลยชว่ ย เหมาะสมของการแต่งงาน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 3 5 ลกี ยุ้ เฟยอดึ อดั ใจนกั นางจะพูดไดอ้ ยา่ งไรวา่ ทหี ยผู งิ เห ยยี นยงั ไมห่ มนั เพราะตอ้ งเขา้ ตาํ หนกั ออ๋ งใหไ้ ด้ นาง มองดูหลวิ จา้ วเว่ยนิงนานแลว้ ผลยิ มิ ... เช่นนีกด็ ี ชนื ชมกนั มากสนิ ะ... \"เจา้ ชนื ชอบผงิ เหยยี นเช่นนีกด็ แี ลว้ วนั หน้าเจา้ แตง่ กบั หลางเอ๋อรก์ น็ บั ไดว้ า่ เป็นญาตผิ พู้ ขี องนาง สนิทสนมกนั ไว้ กด็ แี ลว้ \" ญาตผิ พู้ รี .ึ .. เป็นพนี ้องทรี ว่ มใชส้ ามกี นั เสยี มากกวา่ ลกี ยุ้ เฟยยมิ พอใจเมอื คดิ เชน่ นนั ได้ หลวิ จา้ วเวย่ งดงามแต่ โงเ่ ขลา ช่างไมร่ จู้ กั เบกิ ตาใหก้ วา้ ง หญงิ สาวไดย้ นิ อกี ฝ่ายวา่ กเ็ ออออรบั ปากอยา่ งไมใ่ สใ่ จ ดู ไปแลว้ หยซู นิ ซนิ ผนู้ มี กั ชนื ชอบการทรมานสตรดี ว้ ยกนั หรอื เป็นความเกบ็ กดในวงั หลงั ทาํ ใหน้ างกลายเป็นพวก เจา้ กเี จา้ การเช่นนี ครงั นนั ฝ่าบาทพระราชทานสมรสใหห้ ลวิ จา้ วเว่ยกบั อนั อ๋องกเ็ พอื ขวางไมน่ างยกตาํ แหน่งหวางเฟยของอู่เหวนิ ซวนใหส้ ตรสี กลุ หยู พอไมไ่ ดต้ าํ แหน่งหวางเฟยนางกไ็ ป จอ้ งตาํ แหน่งเช่อเฟยแทน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 3 6 อยา่ งไรกจ็ ะผลกั ดนั สกลหุ ยใู หไ้ ดอ้ ยา่ งไมล่ ดละ ทวา่ ตงั แต่ ตน้ จนจบหลวิ จา้ วเว่ยกลบั เป็นแคเ่ ครอื งมอื เป็นคนขดั ตา ทพั เพยี งเพราะตอ้ งหาเดก็ หญงิ ทชี าตกิ าํ เนดิ สงู และ ตระกลู อยใู่ นกาํ มอื ของฝ่าบาทเขา้ มาขวางทางสกุลหยู นางถงึ ถูกเลอื ก นางเกลยี ดชวี ติ เช่นนี ชวี ติ ทไี มเ่ คยมสี ทิ ธเิ ลอื กอะไร ในบา้ นตอ้ งอยใู่ ต้ผอู้ าวโุ ส นอกบา้ นตอ้ งอยโู่ ดยมองสหี น้าบุรุษ เหนือกวา่ นนั ยงั อยใู่ ต้ ฝ่าเทา้ พวกผชู้ ายในราชสาํ นกั ทคี อยกาํ หนดชะตาชวี ติ นางซําแลว้ ซําเลา่ จะอยู่ จะแตง่ งาน จะถอนหมนั จะทอ้ ง จะตาย ลว้ นถูก กาํ หนดโดยผอู้ นื ทงั สนิ ชาตกิ อ่ นนางเตบิ โตมาภายใตก้ ารปกครองชายสงู หญงิ ตํา ตวั นางเองแมม้ หี ลายอยา่ งอดึ อดั ใจ แตก่ ย็ อมรบั ทกุ อยา่ ง แตโ่ ดยดไี มค่ ดิ ตอ่ ตา้ น เพราะเชอื อยา่ งฝังหวั วา่ นีคอื เรอื ง ปกติ แต่พอตายไปแลว้ ชาตหิ นึงราวกบั ปลดพฒั นา ความคดิ และโซ่ตรวนทกุ อยา่ ง นางไมช่ อบใหพ้ วกผชู้ ายมาชนี ิวสงั ใหน้ างไปตาย สงั การ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 3 7 วา่ นางจะตอ้ งใชร้ า่ งกายเชน่ ไร วงั หลงั แหง่ นีโออ่ ่าลาํ คา่ แตก่ ลบั เป็นสญั ลกั ษณ์ของความ ออ่ นแอน่าสมเพช บุรษุ ผูเ้ ดยี วกบั สตรถี งึ สามพนั นาง ศกั ดศิ รชี า่ งแตกตา่ งกนั เหลอื เกนิ เพยี งมแี ทง่ หยกกบั อํานาจกส็ ามารถชนี วิ สงั พวกผหู้ ญงิ อยา่ งไรกไ็ ด้ นางมองแลว้ รสู้ กึ หดหยู่ งิ นกั สมเพชเหลา่ สนมทตี อ้ งชะคอรอคอยความโปรดปรานทอี าจจะมมี า หรอื หมดไปเมอื ไหรไ่ ม่รู้ ...สมเพชตวั เองทแี มร้ สู้ กึ ชงิ ชงั เพยี งใดแตก่ ย็ งั ตอ้ งกดั ฟัน อดทนใชช้ วี ติ อยภู่ ายใตส้ ภาพทยี กบรุ ุษขนึ สงู เหนอื หวั เช่นนีตอ่ ไป \"อยา่ พดู ถงึ ผูอ้ นื เลย วนั นีขา้ ชวนเจา้ มาดมธปู หอม ตอน แรกคดิ จะใหน้ างกาํ นลั เตรยี มหอ้ งเอาไว้ แต่เหมอื นจะอุด อูเ้ กนิ ไป ดงั นนั เราไปจดั การทสี วนของตาํ หนกั ดกี วา่ ที นนั รม่ รนื ทวิ ทศั น์กง็ ดงาม เจา้ มาตาํ หนกั หยงเยวค่ รงั แรก ขา้ ควรตอ้ นรบั ใหด้ หี น่อย\" \"แลว้ แตพ่ ระสนมเหน็ สมควรเพคะ\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 3 8 \"ดี แตช่ ดุ นีของเจา้ งดงามนกั หากไปดมธปู กลนิ อาจตดิ ตวั ได้ เจา้ ไปเปลยี นชดุ เสยี หน่อยเถอะ ...ซเี ซยี งพา คุณหนูหลวิ ไปเปลยี นชุดแลว้ นํานางตามไปพบขา้ ทสี วน\" นางไมร่ อจา้ วเว่ยตอบรบั หรอิ ปฎเิ สธรบี สงั การนางกาํ นลั ทนั ที \"เพคะพระสนม\" นางกาํ นัลของตําหนกั หยงเยวพ่ าเจา้ เวย่ เขา้ ไปหอ้ งๆ หนงึ กอ่ นจะชว่ ยนางถอดและสวมชดุ ใหม่ ชุดทลี กี ุย้ เฟย เตรยี มใหเ้ ป็นชุดสเี หลอื งเปลอื กไขท่ คี อ่ นขา้ งพรวิ สบาย ตวั ไมห่ นาและหนักเหมอื นชดุ ทนี างสวมมา หญงิ สาวแตง่ ตวั เรยี บรอ้ ยซเี ซยี งกกู ูกน็ ํานางลดั เลาะไป ตามระเบยี งทางเดนิ เพอื จะเขา้ สสู่ วน เมอื ใกลจ้ ะไปถงึ หลวิ จา้ วเวย่ กลบั มองเหน็ วา่ มนี างกาํ นัล และขนั ทจี ดั แถวยนื รออยไู่ มไ่ กล ขบวนยาวทงั ยงั สวม เครอื งแบบเตม็ ยศทงั หมด ดแู ลว้ ไมใ่ ช่คนของตาํ หนกั หยง เยว่ \"ฝ่าบาท เหตใุ ดถงึ มาได.้ ..\" ซเี ซยี งเองกเ็ หน็ แลว้ วา่ ในสวน มคี นยนื อยกู่ บั ลกี ุย้ เฟย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 3 9 \"ฝ่าบาทร!ึ ?\" หญงิ สาวทวนสงิ ทไี ดย้ นิ พรอ้ มดวงตาเบกิ โพลงดว้ ยอารามตกใจ หลวิ จา้ วเว่ยแทบจะวงิ หนีราวกบั หนูกลวั แมว หากแต่ยงั ประคองสตยิ นื นิงอยตู่ รงนนั อยา่ ง ไมม่ พี ริ ธุ ทว่าในใจกลบั เตน้ กระหนําดว้ ยความไมย่ นิ ยอม เวลาเชน่ นีนางยงั พบเขาไมไ่ ด!้ ไมไ่ ดเ้ ดด็ ขาด! ------------ [1] กกู ู : ปกตจิ ะแปลวา่ ทา่ นอา แต่ในทนี ใี ชเ้ รยี กนาง กาํ นลั ในวงั ทมี ฐี านะสงู แต่อายุยงั ไมม่ ากนะคะ [2] วยั ปักปิน : เป็นชว่ งอายุบรรลุนิตภิ าวะของผหู้ ญงิ โบราณ ( ประมาณ 15 ปี ) โดยเดก็ หญงิ สมยั กอ่ นมกั จะมี การทําทรงผมตามธรรมเนยี ม แต่เมอื โตพอจะแต่งงานได้ แลว้ ถงึ จะเปลยี นทรงผมมาปักปินคลา้ ยประกาศว่าเป็น สาวแลว้ คณุ หนูชนชนั สงู บางบา้ นถา้ ไดร้ บั ความสาํ คญั มากๆ ในจวนจะจดั พธิ ปี ักปินใหอ้ ยา่ งใหญโ่ ตเลยคะ่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 4 0 แสนชงั # 32. จ้วงหยวนอปั ลกั ษณ์ จวนสกลุ เฉนิ ในถงเยยี น บรรยากาศเครง่ เครยี ดกว่าปกติ หลายวนั มานีเฉนิ หรงปัวคราํ เครง่ อยกู่ บั การปรบั ปรงุ คา่ ย ทหารและกลยทุ ธส์ าํ หรบั เตรยี มรบั มอื ซอื ฟังใหม่ เขาสงั ให้ มา้ เรว็ นําจดหมายดว่ นกบั ผงั คา่ ยทหารสกุลเฉนิ กลบั ไปสง่ ใหร้ องแมท่ พั ทเี อยี นเหอโดยดว่ นทสี ดุ นอกเหนือจากการปรบั ปรงุ ค่าย การแกไ้ ขแผนซอ้ มรบ เสน้ ทางเคลอื นทพั กย็ งุ่ ยากพอกนั ดงั นนั เขาจงึ ยุง่ จนหวั หมุนตลอดตงั แต่กลบั มาถงเยยี น.... หรอื อยา่ งน้อยเขากท็ าํ ใหต้ วั เองยงุ่ ตลอดเวลา... ยามทเี หน็ ทหารลบั สวมหน้ากากมนุษยท์ ลี อกแบบจากรปู โฉมของหลวิ จา้ วเว่ยออกจากหอ้ งลบั ชายหนุ่มกย็ นื มอง อยา่ งเงยี บงนั เขาคดิ เองวา่ การรบั ใชช้ าตเิ ป็นหน้าทขี อง ทกุ คน สตรผี นู้ นั ควรยนิ ดเี สยี ดว้ ยซําทไี ดส้ ละเรอื งเลก็ ๆ น้อยๆ เพอื ชว่ ยแผน่ ดนิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 4 1 แตเ่ ขารูว้ า่ นนั เป็นเพยี งคําปลอบใจตวั เอง การทเี ขาไม่ บอกนางเพราะไมอ่ าจปลอ่ ยใหผ้ อู้ นื มาทาํ ใหเ้ สยี แผน เทยี บกนั แลว้ นําหนกั ของแผน่ ดนิ และการรบมมี ากกว่า สตรเี พยี งคนเดยี ว หากนางรขู้ นึ มา อาจจะออ่ นไหว โวยวายหรอื หลุดปากกบั ใครตอ่ ใคร จะกลายเป็นภยั ต่อ ตวั นางเองและถงเยยี น แมส้ ตรผี นู้ นั จะฉลาดกว่าคนอนื มากนกั แต่สตรกี ย็ งั เป็นสตรี เขาไมอ่ าจคาดเดาความ อ่อนไหวไรเ้ หตุผลของพวกนางได้ ดงั นนั ใหน้ างไมร่ ตู้ วั ยอ่ มดกี วา่ สว่ นในวนั หน้าหากจบภารกจิ แลว้ เขายอ่ มสง่ คนคุม้ ครอง นาง ไมใ่ หม้ ภี ยั อนั ตรายกลาํ กลาย ถอื เป็นสจั จะ “วชิ าปลอมแปลงใบหน้าของสกุลโมร่ า้ ยกาจจรงิ ๆ” กุนซื อหนุ่มหบุ พดั แลว้ ทอดมองใบหน้าทงี ดงามไรท้ ตี ขิ อง ทหารลบั สกุลเฉนิ ใบหน้าเดมิ ของนางไมไ่ ดอ้ ปั ลกั ษณ์แต่ เพราะเป็นทหารทาํ ใหผ้ วิ หยาบกรา้ นไปบา้ ง ยามนสี วม หน้ากากใบหน้าของคณุ หนูหลวิ ไดแ้ นบเนยี นราวกบั นาง ไดเ้ กดิ ใหมไ่ มม่ ผี ดิ ตู้เสยี วเสยี นหนั ไปมองเฉนิ หรงปัวที จอ้ งทหารหญงิ ดว้ ยสหี น้าทะมนึ จงึ อดไมไ่ ดท้ จี ะถามเรอื งที คาใจ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 4 2 “ทา่ นไมไ่ ดค้ ดั คา้ นฝ่าบาทหรอื ?” พอเหน็ ทหารลบั สวม ใบหน้าของหลวิ จา้ วเวย่ อยเู่ ขาเองกแ็ ปลกใจไมน่ ้อย เขารู้ ว่าเฉนิ เฟยฉกี บั หลวิ จา้ วเว่ยนบั ว่ามคี วามสมั พนั ธอ์ นั ดกี นั อยบู่ า้ ง แมไ้ มใ่ ชส่ หายกค็ ลา้ ยนกั แต่การเอาใบหน้าของ นางไปใชเ้ พอื ยวั ยวนบรุ ษุ ซํายงั เป็นบรุ ุษทปี ่าเถอื นเผดจ็ การทสี ดุ ในแปดทศิ ดว้ ยแลว้ นีไมค่ ลา้ ยการกระทาํ ทสี หาย จะทาํ ต่อกนั “เรอื งสว่ นตวั ของขา้ ไมเ่ กยี วอะไรกบั บา้ นเมอื ง” ต่อใหเ้ ขา มคี วามรสู้ กึ ตอ่ นางแคไ่ หน แมใ้ นใจจะมคี าํ คา้ นแค่ไหน แต่ตงั แตต่ น้ จนจบเขากย็ งั จะเดนิ หน้าแผนต่อไป เขาไมใ่ ชแ่ คเ่ ฉนิ เฟยฉแี ต่เป็นแมท่ พั ใหญ่ ความรบั ผดิ ชอบ ตอ่ บา้ นเมอื งและพนี ้องทหารตอ้ งมสี งู กวา่ สงิ อนื ใด หาก ใบหน้าของคนๆ เดยี วสามารถชว่ ยชวี ติ คนนบั แสนไดจ้ รงิ เชน่ นนั เขากจ็ ะเสยี สละ “อยา่ งน้อยทา่ นกน็ ่าจะเตอื นนางสกั หน่อย” แมพ้ วกเขาอยู่ ไกลถงึ เอยี นเหอ แต่ตเู้ สยี วเสยี นกเ็ คยไดย้ นิ เรอื งนิสยั ใจ คอของไทจ่ อื ฮูเจยี เล่อมาไมน่ ้อย เหนือกว่าความป่าเถอื น โหดรา้ ย เขาเป็นพวกเจา้ คดิ เจา้ แคน้ มาก แมก้ ระทงั เคยมี องคห์ ญงิ ของอดตี ฮอ่ งเตเ้ คยทาํ ผดิ ต่อเขา เขายงั สงั ใหจ้ บั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 4 3 นางแกผ้ า้ ลากประจานกลางเมอื งอยา่ งไมไ่ วห้ น้า ไมส่ นวา่ จะหญงิ หรอื ชายหากผกู แคน้ กบั เขา เขาไมม่ ที างปล่อยไป เฉยๆ แน่ แผนการของฝ่าบาทนี เนอื งจากไมอ่ าจจะฆา่ ฮเู จยี เลอ่ โดยตรงเพราะองคช์ ายใหญก่ บั องคช์ ายสามของซอื ฟังคง รบี โดดลงมางบั ผลประโยชน์ ทงั สองฝ่ายนนั นบั วา่ มี อํานาจพอๆ กนั หากจะเอาชนะกนั คงตอ้ งหาพนั ธมติ ร แลว้ จะหาจากทใี ดเลา่ หากหาในซอื ฟังไมไ่ ดค้ งมาหา ในตา้ ถงแทน การแยง่ ชงิ บลั ลงั กก์ นั ในซอื ฟังอาจผกู โยง เขา้ กบั การชงิ บลั ลงั กใ์ นถงเยยี นดว้ ย พวกซอื ฟังเป็นพวก ชนเผา่ ทรี วมตวั กนั ในมอื สงิ ทมี มี ากทสี ดุ คอื ทหารทเี จน การรบ หากพวกเขาตอ่ สกู้ นั โดยรว่ มมอื กบั องคช์ ายสกั คน ในสกลุ อู่ อาจเกดิ การหยบิ ยมื ทหารกนั เกดิ ขนึ ทฝี ่าบาทไมฆ่ า่ ฮเู จยี เลอ่ โดยตรง ไมใ่ ชเ่ หน็ แก่วา่ ซอื ฟังจะ ลุกเป็นไฟ แตเ่ พราะหากมอี ๋องสกั คนในถงเยยี นไดท้ หาร ของซอื ฟังมาไวใ้ นมอื เวลาเชน่ นี บงั ลงั กข์ องอเู่ หอตเี องนนั แหละทจี ะรกั ษาเอาไวไ้ มไ่ ด้ ต้าถงในเวลานีไมพ่ รอ้ มรบ หากเกดิ การบกุ ครงั ใหญอ่ ยา่ งไมท่ นั ตงั ตวั ยอ่ มไมม่ ที างสู้ กนั ไดส้ สู แี น่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 4 4 จุดประสงคข์ องแผนการทงั หมดคอื รงั กองทพั ของซอื ฟัง ทงั ทพั ใหญ่และของเหลา่ องคช์ ายไมใ่ หอ้ อกรบได้ ดงั นนั จงึ มแี ตค่ วามตายของฮอ่ งเตฮ้ เู ตยี ทจี ะทาํ ใหพ้ วกเขา จาํ เป็นตอ้ งแสดงความกตญั แู ละอยไู่ วอ้ าลยั ในฉางซา แตแ่ ผนการใชห้ ญงิ งามนียงั นบั ว่ามชี อ่ งโหวม่ าก ต่อให้ หญงิ ผนู้ นั สามารถเขาสวู่ งั บรู พาไดก้ ไ็ มแ่ น่วาจะเขา้ ถงึ ตวั ฮอ่ งเตไ้ ด้ แตใ่ นวงั ยามนีกาํ แพงวงั หลวงทงั หมดอยใู่ นมอื ฮู เจยี เลอ่ พวกเขาจงึ ไมม่ ที างเลอื ก ฮอ่ งเตฮ้ เู ตยี ชราและไมส่ นใจในเพศรสมานาน เขาไมร่ บั สนมมาหลายปีแลว้ สว่ นอ๋องคนอนื ไมม่ สี ทิ ธเิ ขา้ วงั หากไม่ ถูกฮ่องเตเ้ รยี กหรอื ฮเู จยี เลอ่ อนุญาต เหลา่ ขา้ ราชบรพิ ารก็ คดั กนั อยา่ งเขม้ งวด และพวกหน้าใหมไ่ มม่ สี ทิ ธเิ ขา้ ใกล้ เชอื พระวงศโ์ ดยสนิ เชงิ ดงั นนั หากจะใชอ้ ุบายหญงิ งามนี ยอ่ มตอ้ งใชก้ บั ฮูเจยี เลอ่ โดยตรงถงึ จะมสี ทิ ธใิ หน้ างเขา้ สวู่ งั หลวงได้ “เตอื นแลว้ จะมอี ะไรดขี นึ มแี ต่นางจะหวาดระแวงไมเ่ ป็น สขุ และแผนการอาจจะพงั เพราะนาง” ตูเ้ สยี วเสยี นไมก่ ลา่ วอะไรเพยี งเหลอื บมองใบหน้าอมึ ครมึ ของอกี ฝ่ายแลว้ ถอนหายใจ เขารวู้ า่ เฉนิ เฟยฉไี มส่ นั ทดั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 4 5 เรอื งสตรแี ละไมล่ ะเอยี ดอ่อน อยากจะแนะวา่ ทใี หบ้ อกนาง กอ่ นกเ็ พอื แสดงความจรงิ ใจวา่ ท่านไมใ่ หค้ ดิ จะฉกฉวย ขโมยรปู โฉมของนางไปยวั ยวนคน เพยี งแตจ่ าํ ใจ วนั หน้า หากนางรจู้ ะไดไ้ มแ่ คน้ เคอื ง อกี อยา่ งหากในอนาคตเกดิ สองคนนีคดิ จะผกู วาสนาจะไดไ้ มม่ เี รอื งใหข้ นุ่ ใจกนั แต่ดู สหี น้าเฉนิ เฟยฉแี ลว้ ตเู้ สยี วเสยี นกไ็ ดแ้ ตห่ บุ ปากเงยี บลง ทงั สองยนื มองทหารลบั ทสี วมหนา้ กากมนุษยฝ์ ึกซอ้ ม ทา่ ทางการยวั ยวนโดยมามาชนั สงู ผหู้ นึงอยตู่ รงนนั ไม่ นานกม็ รี าชครเู ฉนิ หรเู หยยี นเดนิ เขา้ มาสมทบ เฉนิ หรเู หยยี นไดย้ นิ ควิ ยงิ แทบผกู กนั เป็นปม เขาไมเ่ คย เจอหลวิ จา้ วเวย่ จงึ ไมเ่ คยเหน็ หน้านาง แตใ่ บหน้าทเี ขา เหน็ อยนู่ หี ากถูกลอกมาเหมอื นกบั สตรผี นู้ นั ทุกอยา่ งจรงิ ... “คนทขี า้ รจู้ กั ไมใ่ ชค่ ุณหนูหลวิ ” เขาไมเ่ คยพบเดก็ สาวรุน่ ใหมๆ่ ยอ่ มไมม่ ที างรจู้ กั อกี ฝ่าย แตเ่ ขาแน่ใจว่าเคยเหน็ ใบหน้านมี ากอ่ น “ขา้ คนุ้ หน้านางยงิ นัก เหมอื นเคยเหน็ ที ไหนสกั แหง่ ” เฉนิ หรเู หยยี นไมต่ อบอะไรเพยี งแค่ขมวดควิ มนุ่ เคน้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 4 6 ความคดิ เขาแน่ใจวา่ ตนไมเ่ คยพบหลวิ จา้ วเว่ยแน่ แต่ก็ แน่ใจวา่ ตนเคยเหน็ ใบหน้าเชน่ นีมากอ่ นแน่นอน ...หลวิ จา้ วเวย่ เกบ็ อารามตกใจเอาไวด้ ว้ ยสหี น้าเยอื กเยน็ หากนางตอ้ งเจอกบั ฮ่องเตก้ อ่ นเวลาอนั ควร ความรสู้ กึ ลาํ ลกึ ทนี างตอ้ งการจากเขายอ่ มไมเ่ กดิ ขนึ แน่ สาํ หรบั ฝ่า บาททุกสงิ ทุกอยา่ งทไี ดม้ าโดยงา่ ยยอ่ มโยนทงิ อยา่ ง งา่ ยดายและไมจ่ าํ เป็นตอ้ งลงทนุ ลงแรง ยงิ สถานะของนาง ทมี คี าํ ว่าไมเ่ หมาะสมมากางกนั หากนางไมท่ าํ ใหเ้ ขาเฝ้า รอจนใจแทบขาดและลงมอื ทาํ ไดท้ กุ วธิ ใี หไ้ ดม้ าละก็ หมากตานีของนางกบั อนั อ๋องคงจะตอ้ งตกเป็นรองแน่ “ซเี ซยี งกูกู ขา้ วา่ เราอยา่ เพงิ เขา้ ไปรบกวนฝ่าบาทกบั พระ สนมเลยเจา้ คะ่ บางทที งั สองพระองคอ์ าจจะมเี รอื งสาํ คญั ตอ้ งพูดคยุ กนั ” จะวา่ ไปแลว้ นางมคี วามร◌้ สู กึ ตอ่ ฮอ่ งเตผ้ นู้ รี นุ แรงมาก และไมใ่ ชใ่ นดา้ นดี สญั ชาตญาณมกั จะเตอื นใหอ้ อกหา่ ง เขา หรอื บอกวา่ นางทาํ เชน่ ไรถงึ จะไดม้ าตามทตี อ้ งการ ที จรงิ นางรวู้ า่ ดว้ ยความสามารถของฝ่าบาทการตามหานาง นนั งา่ ยราวกบั พลกิ ฝ่ามอื แตก่ ลบั กนั นางกลบั มนั ใจอยา่ ง ยงิ ว่าหากนางไมต่ อ้ งการพบเขา เขากจ็ ะไมม่ วี นั หานาง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 4 7 เจอ จา้ วเวย่ คดิ ว่ามนั ไมม่ เี หตุผลแตน่ างกย็ งั เชอื สญั ชาตญาณของตวั เอง ...ไมแ่ น่ ตายแลว้ ฟืนยงั ทําได้ บางทนี างอาจจะมี สญั ชาตญาณหยงั รขู้ นึ มาอกี อยา่ งกไ็ ด้ ซเี ซยี งมที า่ ทางลงั เล เป็นปกตนิ างคงไมส่ นใจฟังหลวิ จา้ ว เวย่ แตเ่ พราะนางนบั เป็นนางกาํ ลงั คนสนทิ ของลกี ยุ้ เฟย นางรูด้ วี า่ ชว่ งเดอื นทผี า่ นมาฝ่าบาทไมไ่ ดพ้ ลกิ ป้าย ตาํ หนกั หยงเยว่เลยนนั ทาํ ใหพ้ ระสนมอารมณ์เสยี ไมน่ ้อย ทงั ยงั ทาํ ใหไ้ มม่ โี อกาสไดเ้ ฝ้า ดงั นันเวลาเชน่ นีควรเปิด โอกาสใหพ้ ระสนมอยกู่ บั ฝ่าบาทตามลําพงั มากกวา่ เขา้ ไป ขดั จงั หวะ \"เชน่ นนั เรารออยทู่ นี ีกนั กอ่ นเถอะเจา้ คะ่ \" ซเี ซยี งตดั สนิ ใจ จะรอดทู า่ ทกี ่อน สนมในวงั แหง่ นีมชี วี ติ อยไู่ ดด้ ว้ ยความโปรดปรานของ ฮอ่ งเต้ หากสนมสูญสนิ ความโปรดปรานแลว้ มตี งั กคี นที ตอ้ งใชช้ วี ติ อยไู่ มส่ ตู้ าย ลกี ยุ้ เฟยปีนป่ายมาจนทุกวนั นีก็ เพราะความโปรดปรานของฝ่าบาทและสกลุ หยู ดงั นนั การ หา่ งเหนิ จากฝ่าบาทมากๆ ยอ่ มไมใ่ ชส่ ญั ญาณทดี ี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 4 8 โดยเฉพาะเวลาทใี กลจ้ ะตอ้ งแตง่ ตงั รชั ทายาท เวลานนี ายทา่ นสกุลหยไู ดส้ ง่ ขา่ วมาแลว้ วา่ อาจมกี ารหยงั เชงิ ฝ่าบาทในเรอื งรชั ทายาทในทอ้ งพระโรงเรว็ ๆ นี ดงั นนั การตอ่ สทู้ งั ในฝ่ายในและราชสาํ นกั คงดเุ ดอื ดขนึ มาก ฮองเฮาไมม่ ที างปล่อยพระสนมไปงา่ ยๆ แน่ นางจอ้ ง ตําแหน่งรชั ทายาทไวต้ าเป็นมนั เช่นเดยี วกบั ทลี กี ุย้ เฟย ไมม่ ที างใหอ้ งคช์ ายสไี ดเ้ ป็นรชั ทายาทเช่นกนั หากฮอ่ งเต้ องคต์ อ่ ไปคอื องคช์ ายสี ลกี ุย้ เฟยอยา่ งนางคงไมเ่ หลอื ชวี ติ ไวเ้ สพสขุ อกี ทงั สกุลหยทู คี งโดนฮองเฮาเลน่ งานจนไม่ อาจมวี นั คนื ทดี ไี ดอ้ กี แต่ตรงกนั ขา้ ม หากฮอ่ งเต้องค์ ต่อไปคอื อนั อ๋อง สว่ นลกี ุย้ เฟยกลายเป็นไทเฮา พวกสกุล เหลยี วกจ็ ะไมม่ ที ยี นื ในแผน่ ดนิ นีเชน่ กนั จากมมุ ทหี ลวิ จา้ วเว่ยยนื อยู่ คอ่ นขา้ งไกลจากโตะ๊ ทลี กี ยุ้ เฟยประทบั นางนงั อยบู่ นเกา้ อี เงยหน้ามองฝ่าบาทที ประทบั ยนื อยดู่ า้ นขา้ ง ไมร่ วู้ า่ พดู อะไรกนั แต่ฝ่าบาทจบั มอื ของลกี ยุ้ เฟยขนึ มาลบู และตบเบาๆ ดแู ลว้ คลา้ ยเป็นคูส่ ามี ภรรยาทรี กั ใครก่ ลมเกลยี วและออ่ นโยนตอ่ กนั อยา่ งยงิ ยนื รออยคู่ รหู่ นึงซเี ซยี งเหน็ ว่าไมค่ วรผดิ มารยาทไป ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 4 9 มากกวา่ นีจงึ เดนิ นําหลวิ จา้ วเวย่ เดนิ ลงไปในสวน จา้ วเว่ ยกม้ หน้าลงตํา ใจของนางเตน้ ระทกึ เพราะไมต่ อ้ งการเขา้ เฝ้าฝ่าบาทในเวลานี แตส่ งิ ทนี างกลวั กลบั สลายไปอยา่ ง รวดเรว็ ทนั ทที เี ทา้ ของนางเหยยี บพนื หญา้ ฮอ่ งเตก้ ป็ ลอ่ ยมอื ของ ลกี ุย้ เฟยแลว้ หนั หลงั เดนิ ออกไปจากสวน ขนั ทแี ละนาง กาํ นลั ทจี ดั แถวรออยรู่ บี ตามเสดจ็ กนั ไปทงั ขบวน ทุกคนที อยโู่ ดยรอบลว้ นตอ้ งคกุ เขา่ ลงรอฝ่าบาทเสดจ็ ผา่ นไป ไมม่ ี สทิ ธแิ มแ้ ต่จะเงยหน้าขนึ มอง หลวิ จา้ วเว่ยเองกเ็ ชน่ กนั ซเี ซยี งดงึ นางใหค้ กุ เขา่ ลงบนพนื หญา้ เพอื รอใหฝ้ ่าบาทเสดจ็ ออกไปจากสวนกอ่ น แวบหนึง อกี ฝ่ายเกอื บจะสง่ สายตาทอดพระเนตรมาทางพวกนาง แตจ่ ๆู่ กลบั มนี กตวั ใหญก่ รู่ อ้ งขนึ ในทศิ ทางตรงกนั ขา้ ม ฝ่าบาทจงึ หนั ขวบั ไปมองมนั ชายในชุดคลมุ สที องเดนิ จากไปแลว้ หลวิ จา้ วเวย่ ถอน หายใจยาว นกึ ขอบคณุ เจา้ นกตวั นันทชี ว่ ยเหลอื นางได้ ทนั เวลาราวกบั สวรรคเ์ ป็นใจใหแ้ ผนการของนางดาํ เนนิ ตอ่ ไปได้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 5 0 หญงิ สาวแยม้ ยมิ ใหซ้ เี ซยี งประคองนางตรงไปหาลกี ยุ้ เฟย กลบั เขา้ สบู่ ทบาทของวา่ ทแี มส่ ามกี บั วา่ ทลี กู สะใภอ้ กี ครา * เรอื งทฮี อ่ งเตอ้ ่เู หอตโี ปรดปรานนกไมใ่ ชค่ วามลบั เมอื ครมู่ ี นกกรู่ อ้ งสง่ เสยี งประหลาดราวกบั ไดร้ บั บาดเจบ็ เขาจงึ สงั ใหข้ นั ทไี ปจบั มนั มา แตเ่ มอื ไดต้ วั กเ็ หน็ วา่ เป็นนกเขาสี นําตาลตวั ใหญ่ แถมมที า่ ทางเชอื งกวา่ นกป่าปกติ มนั ไม่ กลวั คน พอดนิ หลดุ จากพระหตั ถก์ พ็ ลกิ ตวั มาเกาะพระ พาหาไว้ ไมไ่ ดบ้ นิ หนีไปไหน ซุนกงกงบน่ ใจว่าเจา้ นกนีชา่ งใจกลา้ และกาํ เรบิ เสบิ สาน จรงิ ๆ แต่เหน็ ว่าพระพกั ตรข์ องฝ่าบาทดพู อใจกบั มนั จงึ ไมไ่ ดเ้ อ่ยขดั ความสนุ ทรยี ข์ องนายเหนือหวั และเดนิ ตาม เสดจ็ ไปเงยี บๆ \"เสยี วซุน\" \"พะ่ ยะ่ คะ่ ฝ่าบาท\" \"คนทเี ราใหห้ ายงั ไมม่ ขี า่ วอกี หรอื ?\" นานหลายเดอื นแลว้ ทเี ขาใหค้ นตามหาสตรที พี บทวี งั หลงิ ซานแตก่ ลบั ไรข้ า่ ว ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 5 1 คราว ชา่ งผดิ ปกตยิ งิ นกั \"ยงั ไมม่ ขี า่ วพะ่ ยะ่ คะ่ \" \"แปลกจรงิ ๆ หรอื นางมมี นตด์ าํ กาํ บงั กาย\" เขาลบู ขนน กบนแขนตวั เองแลว้ ทอดสายพระเนตรมองไปไกล \"...ดู เหมอื นอะไรๆ จะไมเ่ ป็นใจใหเ้ รากบั นางจรงิ ๆ\" ซุนกงกงกม้ หน้าลงตํา จาํ ไวใ้ นใจว่าหากวนั หน้าฝ่าบาท พบสตรผี นู้ นั ขนึ มา เขาคงตอ้ งทาํ ดกี บั นางหน่อยเพราะ ฮ่องเตค้ งโปรดปรานนางไมน่ ้อยแน่ นานหลายเดอื นแลว้ ยงั ทรงไมเ่ บอื หน่ายทจี ะคน้ หานบั วา่ หาไดย้ าก สนมในวงั หลงั บางคนแคข่ า้ มคนื ฝ่าบาทกล็ มื จากความทรงจาํ แลว้ รา่ งสงู ในชดุ สที องเสดจ็ กลบั ไปตาํ หนกั เฉยี นชงิ โดย สายตาไมไ่ ดเ้ หลอื บแลนางสนมหรอื นางกาํ นัลทมี าดกั รอ ตามเสน้ ทาง สตรพี วกนียอบกายลงคุกเขา่ ดว้ ยทา่ ทางชด ชอ้ ยเพราะหวงั วา่ จะสะดุดพระทยั ฝ่าบาทและอาจไดร้ บั พระเมตตาบา้ ง ซุนกงกงนึกหวั รอ่ อยใู่ นใจ อยากจะบอกพวกนาง เหลอื เกนิ ว่าหากเป็นเวลาปกตกิ ารแยง่ ชงิ ความสนใจ เชน่ นีอาจไดผ้ ล แตย่ ามนีบนพระพาหามเี จา้ นกเขาตวั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น