Bukre - Kahraman Tazeoglu

6 Aylar geçmişti aradan. Ofırtınalı aşk, sonunda, ruhundaonulmaz yaralar bırakarakgeçmişti. İyileşmemişti Bukre,sadece yaraları kapanmıştı.Zaman zaman geri tepen,unutuldu zannedilen anlarda,derinlerde taze duran bir sızıydıbu... Seven kolay unutmuyordu.Kolay unutan da sevmişolmuyordu zaten... Her ne kadarson vuruşu kendi yapmış olsa da,iç huzursuzluğu ve yenilmişlikduygusuyla pek de sağlıklı

değildi aslında... Günlergeçmiyordu, geceler gündüzlereekleniyordu sadece... O gün evden hiç çıkmamıştıBukre. Canı sıkılıyordu. Bütüngününü kitap okuyarak veUygar’la ilgilenerek geçirmişti.Serin bir Eylül akşamıydı.Aklına uzun zamandan beribakmadığı mail’lerine bakmakgeldi. Ve... Yine bir şok yaşadı. Cem’den gelen bir mail vardı.Kim bilir ne zaman yollamıştı.Başlıkta Cem’in adını okuyuncakalbi daha da hızlı çarpmayabaşladı. Bir sevinç değildi buheyecan; ne yazmış olabileceği

merakının kalbini titretmesiydi:Merhaba Bukre. Keşkesatırlarıma “Benisevmeyi unutma” diyebaşlayabilseydim.Sevilecek bir yanımınkalmadığını, hatta nefretedilmeye bile değerolmadığımı biliyorum. Oyüzden beni sevmeyiunut! Çünkü ben, sendensonra unuttum artıksevmeyi. Öyle zor kisana yazmak. Neyazacağımı değil, nasılyazacağımı bilmiyorum.

Nasıl yazacağım? Hangiyüzle yazacağım?Neyle? Neyse...“Affet!” diyeyalvarsam gururunuhiçe saymış olurum.“Şerefsizin biriyimben!” desem,geçmişimize hakaretetmiş olurum. Çünkü senben yoktu, “biz” vardı ogeçmişte. Bu yüzdensana geri dönmen içindeğil, lekelediğim şerefve haysiyetimin, seninhakkına giren kısmınıaffetmen için

yalvarıyorum.Ayaklarının altındaezilmek adınayalvarıyorum. Sendenhelallik istiyorum Bukre.Keşke her şeyiunutabilsek... Keşke herşey yeniden başlasa,geçmiş hiç yaşanmamışolsa. Ama olmuyor işte.Öyle çaresizim ki... Çaregetirmeyen çareleri bilebekler oldum kaderiminyolunda. Biliyor musun,her gece gözyaşlarıiçinde, senden binlercekez özür diliyorum.

Yaptıklarımınbağışlanacak bir yanıyok biliyorum. Zaten,beş para etmeyecekhaysiyetimin mazurgörülmesi için değil,seni hak etmediğinmağduriyetleredüşürdüğüm için özürdiliyorum.Ben ki senin kadar iyiifade edememduygularımı bilirsin.Sana basit gelecek birifade biçimidir bu belki.Ama şunu bil kikendimden bu denli

tiksindiğim halde, beniaffetmen için, kendimleutanmadankucaklaşabilecek kadarçok seviyorum seni. Seni seviyorum Bukre.Ve hep sevmeye devamedeceğim. Bir gün döndersen eğer, hangiyüzümle sana geridönerim bilmiyorumama hangi yüzümledönersem döneyim,bunun, yüzsüzlüklerin enyüzsüzcesi olacağınıadım gibi biliyorum. Buyüzden, sen dön demesen

de, ben geri dönmeye yüz bulamasam da, hep bekleyeceğim, şarkılarda geçen o köşe başında... Özür vardı satırlarda,pişmanlık vardı, çaresizlik vardı.Dönmek isteyip de dönmeye yüzüolamadığı için dönemeyen biradamın perişanlığı vardı.Defalarca okudu satırları.Noktalama işaretlerine bile uzunuzun baktı, anlamlar çıkarmayaçalıştı. Neydi içindeki buanlamsız heyecan? Onu hâlâseviyor muydu? Vazgeçememiş

miydi? Bir oluru var mıydı?Ümitlenmeli miydi? Amaolmazları olurlarından dahaçoktu. Uzunca bir cevap yazdı.Keşke sana cevapyazmak, içimi bu kadaracıtmasaydı Cem. Sanaiçimin nedenacıdığındanbahsedeceğim şimdi.Belki farkında değildinama ben seni severken,sen benden çoktangitmiştin. Sen hiç terkedildiğini bilmedensevmeye devam ettin mi

Cem? Sen beni çoktanterk etmiştin ve benbunun ne zamanolduğunu bilebilmiyordum. İnsanınbundan haberininolmaması öyle acı ki...Niye gittin ki? Sen zatenbenim sonum değilmiydin? Çok mu fazlageldim sana? Seninaltında çok fazlaezileceğin kadar mıverdim kendimden?Lüzumundan fazlamıydım sende? Çok mugördün beni kendine?

Çok mu gördün beni?Gözünün önünde çok mukaldım? Sürekli bakmak,görmeyi unutturdu musana?Ne kadar güzelbaşlamıştı değil mi herşey? İkimiz debirbirimizindoğrusuyduk sanki.Sadece nedenlerimizfarklıydı. Aslında bizimbaşlangıç zannettiğimizşey, farklı nedenlerinaşkta birbirinebenzeşmesininçekiciliğiydi. Bunu şimdi

daha iyi anlıyorum.Nedenler ortadankalktığında ise aşkınbaşlangıçsızlığıbeliriyordu.Başlangıçsızlığın birsonu olabilir miydi kiCem? Yanlış başlayanşeyler, doğru bitebilirmiydi? Bitmezdi!Bitmedi... Seninle geçengünler, haftalar, aylar,yıllar neden bana aitdeğilmiş gibi duruyor,şimdi anlıyor musun?Hayatta kalmak adınane çok yok oluyoruz

farkında mısın? Hayatıniçine gizlenmiş sırlarıgörebilmek adınaeğildiğimde, aslında herşeyin bende saklıolduğunu anladım sensizgeçen günlerimde. Buyüzden bu kadargüçlüyüm belki de... Buyüzen bu kadarhayattayım. En azındansenden daha güçlüolduğumu sanıyorum.Nasıl mı dahagüçlüyüm? “Sır...”Sana verecek tek birsırrım var şimdi, o da

sırların kimseyeverilmeyeceği gerçeği.Öyle kolay değil pişmanolunca “Dön!” demek.Biraz da sen kaybolhayatın labirentlerinde.Artık değişmelisinCem. Değişmelisin amadeğişmek adına nezamanla savaşmalısın nede zamanakatlanmalısın... Zamanıyaşamalısın! Zamanıyaşamalısın Cem...Yoksa o seni yaşayamaz.Seni sevme nedenim“Her şeye rağmen” aşka

inanmaktı. Seni sevmenedenimin bir günayrılık sebebimizolacağı hiç aklımagelmezdi. İnsan tümfedakârlıklarına karşın“her şeye rağmen”aldatılınca, her şeyerağmen vazgeçebiliyorher şeyden... Ama senbenden çoktan gitmiştindeğil mi Cem? Ve bunubana söyleyemeyecekkadar da korkaktın! İştebu yüzden, beni hepiçinde yaşattığınıanladım. Beni hep içinde

yaşattın; keşke arada birbana da uğrasaydın...Her şey ne kadar hızladeğişti. Birbirimize “Bizdostuz artık...” aşısıyapacak kadar bilevaktimiz olmadıayrılırken... Aşk öncekarşı tarafta bitince öyleoluyor işte. Sonra buişin kaymağını yiyenfırsatçılar mutlu oluyor.Fırsatçı dediğim kişi deRüya’dır biliyorsun.Gerçek fırsatçı,başkalarının kaçırdığıfırsatı kaçırmayandır.

Tam da Rüya’ya yakıştıbu tanımlama değil mi?O nasıl bu arada?Zekâsıyla orantılıolmayan güzelliği senibüyülüyor mu hâlâ?Bedduamdır ona; Allahonu hangi gün, hangisaat, hangi dakika,hangi saniye öleceğinibilerek yaşatsın. Veöldükten sonra daRabbim onu ateşiolmayan cehennemdeyanmak için bekletsin;çünkü yanmayıbeklemek, yanmaktan

daha uzun sürer...Neyse! Onu daha fazlaanarak cümlelerimikirletmeyeyim. Belli kikalbime bir arkadaşabakıp çıkmak içingirmiştin; baktın,arkadaşı da aldın veçıktın... Tepe tepe kullanşimdi.Yokluğum sana neverdi Cem? Bir boşlukoldu mu içinde?Yokluğum sende birboşluk bırakmamışsa,zaten varlığım da senidoldurmamış demektir.

Ne kolaydım senin için.Beni bu kadar kolayyapan, bir günistediğinde hayatındanzahmetsizce çıkarabilmerahatlığına sahipolmandı değil mi? Buyüzden korkmadınayrılıktan biliyorum.Aynada yüzümüseyrederken bile senigörürdüm Cem. Sen hiçböyle sevdin mi birini?Şimdi aynaya herbaktığımda seni değil,senin bende bıraktığınizleri görüyorum.

Yıkılmışlığımı,aldanmışlığımıgörüyorum. Sanakızıyorum sonra...Kendime kızıyorum...Dünyaya öfkeleniyorum.Susuyorum. Ben ancaksusuncabağışlayabiliyorum.İçimden sessizbağışlamalar geçiyor...Seni mi yoksa öfkemi mibağışlıyorumbilmiyorum.Keşke bana “ben”olarak aldığın emanetiyine “ben” olarak geri

verebilseydin; hiçolmazsa bir başka aşktaşansım olurdu. Şimdiöyle yalnız ve aşksızımki. Evet! Aşk, sızım Cem!Aşk... Sızım... Biryalnızlık için çokkalabalık acılarım.Bildiğin gibi değilCem... Bildiğin gibideğil... Gittiğin gibi...Sırf yoluna ışık olsundiye, sırf yüzününkaranlık yarısıaydınlansın diye yaktımiçimdeki infilakınfitilini... Kendimi yok

etmek pahasına seniçoğaltmak istedim.Gitmek istediğini baştansöyleseydin, bütüngitmeler senindi. Kaldınve sana sadece kalbimiverebildim. Söyle Cem;senin neyine yetmedim?Bu satırları yazarken okadar çok ağlıyorum ki,ellerim, dudaklarımtitriyor durmadan.Dudakları titreyenlerindurakları soğukolurmuş... Öğrettin Cem!Öğrettin...Ne çok şey var değil mi

zaman içinde unutulan,ya da zamanın bizeunutturduğu? Peki, birgün zaman bizi unuturmu dersin? O da seningibi zalim mi bukonuda? Zihnindekiizlerimi okudukça dahaiyi anlıyorum ne kadaralelacele unutulduğumu.Hakkını veriyorsunaslında unutmanın. Benibu denli unutmasan,geçmiş bu kadargeçmişte kalır mıydıCem?Gitmeseydin ne olurdu

diye çok düşünüyorumbiliyor musun? “Kiminigidenler yıkar kiminikalanlar...” diyorumsonra. Boş veriyorum.Aşka en çok, çok seveninanır, en büyük zararıda o görür! Ömrümde sadece birgece yanımda kalmanıöyle çok isterdim ki...Yanımda olduğun için,seni düşünmedengeçirebileceğim tek birgeceyi... Öyle bir geceiçin neler vermezdim.Hayattan hep isteriz,

belki karşılığındaömrümüzü veririz. Hepkarşılığı gelecek diyebekleriz. Sonundabeklemekten ölürüz vehayatın sözünütutmadığını görürüz.Hayat bizi çok kırıyor beCem! Ve hiçbir hayalkırıklığından umutdoğmuyor.Aşk, bize sormadanhayatlarımızıdeğiştirecek kadar sinsi.Ya gitmeye, ya kalmayageç kalıyoruz. Yollarbize kaybolma özgürlüğü

tanısa da biz o yollardaözgürlüğümüzükaybediyoruz. Bununlabaş edebilmek için güçlükalmaya mecburuz Cem!Ancak bu mecburiyetbana gücümü gösterir.Benim sadece kendihatalarımın bedeliniödeyecek kuvvetim var.Ötekiler gitsindünyamdan!Sitemim öyle çok kisana. İnanmıştım hersözüne, her şeyine... Bensenin “adına”inanmıştım Cem, adına!

Aşkın tehlikeye açık birmutluluk olduğunu bilebile sevdim seni. Benibir kez yaşayıp, bin kezöldürdün Cem. Amakazanamadın. Zaten, aşksavaşında kazananyoktur, aşkta sahici olankaybeder ama sahte olanda kazanamaz. Budur tektesellim.Yaşayamadıklarımıtekrarlıyorum aşkta.Kendimi, bir türlüdeğiştiremediğimhuylarımla yaralıyorumve hiç akıllanmıyorum

biliyor musun? Acı,zamanla bir uyuşuklukhalini alıyor sonra. Heryeni gün, bir eziyet gibibaşlıyor. Ölümüntanıtımı gibi giriyorpenceremden içeri.Sonra gözlerim terkediyor pencereleri.Pencereleri terk edip,duvarlarla bir dostluğupaylaşmanınçaresizliğini,yalnızlığını yaşıyorum.Yüzümde geçmişinizlerini sürdükçe,yüzleşemiyorum

kendimle. Gitmekistiyorum sadece.Nereye gitmek istediğimibilmeden... Amacıyalnızca gitmek olanın,varacağı yer önemlimidir Cem?Bonkör acıların cimrimutluluklarıyla büyüyenyalnızlar için bu şehirçok büyük. Sendenaldığım yaraları, tüminsanlara yayıyorum. Oinsanları izliyorumsonra... Benim gibi, neçok birbirinden öteyegeçemeden, ayrılmışlar

var yeryüzünde...Kanatları kırılmadanönce uçarken gökyüzüneneden konamadıklarınıdüşünüp duruyorlardı,şimdi birbirlerininkanadını kırıp,uçamadıklarınaşaşıyorlar. Hem kuşlarbir tek gökyüzünekonamazlardı öyle değilmi Cem?Neden bu kadaryazıyorum bilmiyorum.Belki de sende izi kalsınistiyorum her satırımın...Ya da acımasız sorulara

merhametli cevaplarbekliyorum. Hani sözuçar yazı kalır derlerya... Bence unutmakistemeyen kulağa duadırda söz; sayfalarcayazsan, neye yarargörmek istemeyince göz.Anladın mı şimdi Cem?Duymak isteyene sözuçmaz konar kalır,görmek istemeyene yazıbile uçar yeriniunutulmuşluk alır. Sonuna geliyorumyazacaklarımın. Bazenpişmanlıklar bile iki

insanı birleştirmeyeyetmez Cem.Pişmanlığında bile yüzükızaracak kadar büyükhatalar yapar insan.Keşke bana verdiğindeğer, kıymetimibilmene de yetseydi.Şimdi sen benimuyandığım bir rüyasın,daha ne kadaruyutabilirdin ki beni?Aldatılmanın ciğerinibilirim ben! Ama sendençok yara aldım. Adınyaramdır Cem, adınyaramdır! Ve yaralar

iyidir. Bir insanınruhunu ancakyaralarındangörebilirsin. Yara iyidirCem. Yara, “Benölmedim!” demektir. Buyaralarımla birlikte biruçuruma bırakmakistiyorum kendimi;çünkü senden sonragidilecek tek yer orasıgibi geliyor bana. Belkide ben çok önceden ouçuruma düştüm.Kalbinin derinine inmekistemiştim, orası bir tekbana uçurummuş

bilemedim. Şimdi sendentek istediğim, benihayatında güzel bitirCem... Beni güzel bitir...Kalbimi asıl hüzneboğan benden gitmendeğil, bende bu kadarkalmandı. Zaman, benibu sefer çok acıttı Cem,çok acıttı... Zamanınacısına alışıklığım,çocukluğumda bileğimiısırarak izden saatleryapmaktan... Bu yüzdenbelki de canımı bu kadaracıtıyor zaman. O izlergeçse de zaman

durmuyor işte. Tadınavaramadığım aşk, dilimiyakıyor şimdi.Hüznümün nedeni aşk,sonucu sen Cem!İnsan gözleriyle arayıpbulduğunu nasıl daunutuyor kalbiyle değilmi? Oysaki ben seninkulağına gerçek aşkıfısıldamıştım, bütündünya duydu, bir sensağır kaldın. Ben,seninle dünyanın sonunael ele gitmeye bilehazırdım. Birlikteyürüdükten sonra,

nereye gittiğimizin neönemi vardı?Sen beni görüp, aşkıhatırladın, aşkla yenidentanışıp beni unuttun!Oysa benim kalbimde,yüzümde can diyedolaşıyordun. O yüzdenkırdığın kalbimi sakınunutma! Yüzümüunutabilirsin amakalbimi sakın unutma.Ödeşmenin vearmağan etmeninayrımını anlatarakbitiriyorum. Birine,“Çok iyi olduğun için

seviyorum seni ve birkarşılıkbeklemiyorum...” desenbile, yine de bir ödeşmeolur bu. Sen aşkınıkarşındaki insan “iyi”olduğu için onasunuyorsun demektiryani... Ama, “Seni tümeksiklerinle seviyorumve bir karşılıkbeklemiyorum...” demek,karşılıksız, gerçek birarmağandır.Sevdiklerine buarmağanı sunacak kadariyi ol Cem. Birilerine

kötülük yapmamışolmamız, iyi olduğumuzugöstermez, önemli olaniçimizdeki şeytanıkontrol edebilmemizdir.Unutma! Sen beni birinsana değil, bir tenesattın! Hem aşka sahipolup, hem aşka testlimolamıyorsan, vazgeçaşktan. Ve tenlerdearama onu. Aşk, tendenötedir Cem. Aşkınyolunu bulamayanlar,tenlerde gezer durur.Bakalım asıl kaç tendetüketeceksin beni, seni,

sahip çıkamadığın bizi...Eğer bir gün bir yerdekaybettiğin kendinibulursan, onunlayeniden tanış. Ben onugerçekten çok sevmiştimCem. Ömründe bir kerebile olsa gerçektensevmişsen, başkalarısana hep eksik gelir. Buyüzden senden sonra hiçsevemeyeceğim. Benimiçin her şey hayallerdeyaşayacak artık. Hayalettiklerimi eldeedemeyeceğim için, eldeettiklerimi sevmeye

zorlayacağım kendimi.Sana son kez sarılmakisterdim ama kırılmışkolların sıcağı üşütürCem... İyisi mi sen sanaağlayan bu sözlerimle,satırlarımla kendinesarıl. Umarımgörebilmişsindirsözlerimden akanyaşları.İnan yalnızca elleriniözlüyorum Cem. Benihavuzdan çekenellerini... Ben, aşkaonlardan başlamıştımçünkü... Şimdi her sabah

koca koca harflerle şusoruyu soruyorum sana:BİR ZAMANLAR BENİMOLAN ELLERİN, ŞİMDİNEDEN ELLERİN?Hiçbir cevap gelmedi.Haftalarca sessizliğegömüldüler. Zor günlergeçiriyordu Bukre. YalnızcaSelim vardı yanında. Bukre’ninkederinin dip yaptığı günlerde,rehberlik işi çıkmış olsa bilegitmiyordu. Ağabeyininölümünden sonra daha azkonuşuyor olsa da yine de uzunteselli cümleleriyle yanında

oluyordu dostunun. O gece yine Selimlerde kaldıBukre. Hep birlikte yemek yiyip,sonra Selim’in odasına geçtiler.Sessizce duruyorlardı öylece.İkisi de bir şeyler düşünüyorduderin derin. Bir ara saatine baktıve televizyonu açtı Selim. O,televizyon açmışsa mutlaka saatbaşıdır. Selim evde olduğusürece sadece saat başlarındatelevizyon açardı. Haberleriizler ve biter bitmez kapatırdı.Yine öyle yaptı. Odadakisessizliği Bukre bozdu. “Allahona mermisinden fazla düşmanversin!” Bunu, farkında olmadan

söylemişti. Sonradan farkınavardı sesli düşündüğünün.Selim’e baktı, o da farkındaydıdurumun.“Yine enteresanbeddualarından birini ettinBukre.”“Ne yapayım? Düşündükçeöfkeleniyorum.”“Bu öfkenin altında hâlâ onaolan aşkın yatıyor olabilir mi?”“Sonsuza dek beddua okumakistiyorum ona. Ne aşkı Kuzu!”“Olsun. Sen yine de bedduaetme. Sadece Allah’a havale et.En doğrusunu o bilir.”

“Bir tek ona sığınıyorum zaten.Tek dayanağım Rabbim.” “O, her şeyi görür YavruKuşum. Allah bize sadece secdeederken değil, bazen sahipçıktığımız bir yetimin gözünden,bazen de kırdığımız bir kalbiniçinden bakar. Biz bazen unutsakda, farkına varamasak da o bizimhep farkımızdadır. Ne iyiliğimizibüyütmek bir işe yarar ne dekötülüğümüzü örtmek. O her şeyigörür. Her hayırda bir şer, herşerde bir hayır denilen şey debudur.” “İyi ki yanımdasın Selim. Senolmasan nasıl geçerdi bu geçmek

bilmeyenler...” “Kaderlerimiz birbirine çokyakın duruyor. İkimiz de‘doğamadan ölen umutlarçöplüğü’ taşıyoruz içimizde. Neustalaştık değil mi; biz, umutdoğuramamakta, onlar doğmamışumutları öldürmekte...” “Sonra da işte böyle pişmanolup af diliyorlar. Ama artık çokgeç. Çünkü pişmanlık saatininakrebi ‘çok’u, yelkovanı ‘geç’igösteriyor artık. Bazen, keşkeben de senin Merve’yi sevdiğingibi karşılıksız sevseydim diyedüşünüyorum. En azından böyleresmi acılarım olmazdı.”

“Aslında güzel olan karşılıklıaşktır ama güzel kalabilmişse...Biliyor musun, Merve için uzunzamandır şiir yazmadığımı farkettim geçen gün. Sanırım onuseven Selim öldü artık. Zateninsan daha ne kadaryaşayabilirdi ki o şiirleri kalbinesaplaya saplaya... Artık kendiyolumu seçmişim ben. Bunu yenifark ettim. Kalbim artık boş. Sende kendi yolunu seçtin... Amaaklın geride kala kala...” “Doğru. Kendi yolundayürürken bile aklı geridebıraktığının yolunda kalabiliyor

insanın. Küskün bir yolcu gibi...Küskün yolcular giderken neyapar biliyor musun? Geridekalanlara ardını bırakır. Aklınardında kalacağına bırak ardıngeride bıraktığının yanındakalsın. Bu arada sevindim Merveaşkından vazgeçmene Kuzu.” “Aşk, her sorunu düzlüğeçıkarabildiği gibi her düzlüğü deyokuşa çevirebiliyor bazen.Bence Cem, zaten ruhunda yarımkalmış aşkların ve gerçekanlamda sevilmemiş olmanınkaranlığıyla sana geliyordu. Onane yaksan karanlık kalacaktı.Ruhunda o eski aşkların

külleriyle yaşıyordu. Senin, onauzattığın son ateşe o ilk diyebakıyordu. Artık, yalnızlığamahkûm biri o. Çevresi çokkalabalık olabilir. Amaçevresinde onu dinliyormuş gibigörünen kalabalıklar, ona tekbaşına olmadığını kanıtlasa da,söyledikleri dinlenmiyorsa, okalabalığın tek yalnızı kendisidiraslında.”“Bence insan her durumdagüçlü kalmayı bilmeli Kuzu.Yalnızlığında bile...Yalnızlığıyla bile... Yalnızlığınhep güçlü kalsın, yoksa devamlıbirilerine sığınırsın. Ben onunla

yaşadığım küçük ve mutluanların, bunu yaşarkenkaçırdığım daha büyükmutluluklara değer olduğunainanarak yaşadım ve pişmandeğilim. Ama o, kendini kusursuzbir aşkın içinde kelepçeli gibihissetmiş olacak ki böylesi biraldatmayı reva gördü bana.Keşke benimle paylaşsaydı buiçsel yalnızlığı, keşke sorsaydı,anlatsaydı. Aslında çözüm belkide sorulardaydı ama ocevapsızlıklarda kaldı.” “Haklısın Yavru Kuşum. Keşkesorsaydı, anlatsaydı. Eminim,sen onu kalbinle dinlerdin.

Gözlerini kapatırdın okonuşurken. Birini gözlerinikapatarak tüm sessizliğinledinlersen, duyduklarını aynızamanda içmiş de olursun. Kanakana içersin sözleri. Zaten buyüzden gerçekten kanarsın. Senöyle birisin, seni iyi tanırımben.” “Kandım zaten. Ama bu nasılbir kanmaktı görüyorsun işte.Oysaki ondaki görünmeyengüzelliğe âşık olmuştum ben;görüneni herkes biliyordu zaten.İçimde onu biriktirip durdum.Kendime bile yer bırakmadım.Ve biliyor musun, hâlâ onu