Bukre - Kahraman Tazeoglu

anlatmadı. O gündensonra zaten bize hiçparası olmadığınısöylemedi. Ya tokumdedi, ya da geç kahvaltıettim! Beninanmıyordum amainanmış gibiyapıyordum.Bir gün çorba içmeyegittiğimizde trajikomikbir olay sonrasıanlamıştım.”Berna: “Arkadaşlarla çorbacıya gitmiştik.

Param sadece azçorbaya yetiyordu. Amakarnım da çok açtı.Herkes siparişini verdi.Ben çok aç olmadığımı,az çorba içeceğimisöyledim ve ona göreverdim siparişimi. Bütüngrup çok açtı o gün.Çorbalarımız gelirgelmez hepimizyumulduk tabii. Benimçorbam az olduğu içinilkönce ben bitirdim. Okadar nefisti ki, ömrühayatımda içtiğim oçorba kadar mükemmel

bir lezzethatırlamıyorum. Ya daçok aç olduğum için ogün bana öyle geldibilmiyorum. Nasıl bir iştahlabitirmişsem çorbayıbirden, ‘Oh ne kadargüzelmiş ya! İki kâsedaha olsa içerdimvallahi!’ dedim. Ve oanda karşımda oturanEmre’yle göz gözegeldik. İçimden, ‘Ahsalak kafam hem açolmadığını söyleyip, hemiki tabak daha olsa

içerim diyorsun. Ne kadar geri zekâlısın sen!’ dedim kendime. Aptallığımı saklamak için Emre’nin yüzüne bakıp gülümsedim. O da bana manalı manalı gülümsedi. Ama Allahı var, çocuk kimseye bir şey belli etmedi. Bu sır sonsuza dek aramızda kaldı. Ama daha komiği, yarım tas çorbayla altı dilim ekmek yemiştim o gün.”Emre:

“Sessizce anlaşmıştıko gün. Çok sonraaramızda konuşup epeygülmüştük o duruma.Sanırım zenginlerisevmiyordu. Bir günokuldan çıktık veÇekirge’ye gitmeyekarar verdik. Otobüsebindik. Belediyeotobüsünün yanına birFerrari yaklaştı. Aynıışıkta durduk. İçinde üçtane zibidi vardı.Berna’nın onlara birbakışını yakaladım kisormayın gitsin.

Gözlerinden nefretfışkırıyordu adeta.Herifler salak salakotobüsün içindekimillete bakıyordu. Yeşilışık yanar yanmazköklediler gazı. Arabakorkunç bir gürültüylekalktı. O sırada, ‘Zenginpiçleri ne olacak!’dediğini duydum.Kafamı öne eğdimhemen. Hiçbir yorumdabulunmadım. Çünkübenim de Ferrari’mvardı ve ailem varlıklıbir aileydi. Utandım.”

Berna:“O günlerde Emre’ninzengin bir aileninçocuğu olduğukonusunda birtakımkuşkulara sahiptim.Paradan falan çok sözetmezdi ama cebindesürekli limiti yüksek birkredi kartı vardı.Üzerinde çok durmadım.Sonuçta zengin de olsaiyi biriydi. İnsanlığıvardı en azından. Yinede çok iyi tanımıyordumtabii. Diğerarkadaşlarıma

yaklaşımım vesamimiyetim ne kadarsa,onunla da o kadardı.Okulun ikinci yılındaonu tekrar oradagörünce şaşırmıştım.Aslında mezun olmasıgerekiyordu. Son yılıydı.Okulu bir yıl uzatmış.Üzülmüştüm onun adına.Ama bunu onasöylediğimde kendisibuna hiç üzülmediğinisöyledi. Anlamveremedim.”Emre:

“Okulu bir yıl dahauzatmamın nedeniBerna’ydı. Ona âşıkolmuştum. Neyapacağımıbilemiyordum. Birçıkmazın içindeydim.Seviyordum amazengindim. Eşine azrastlanır bir durumdubu. İşin içinden nasılçıkacaktım?Zaten aşktan yana hiçşansım olmamıştı benim.Berna’ya geçmişimdeyaşadığım, dahadoğrusu yaşayamadığım

aşklarımı anlatmakistiyordum. Bu anlatmaisteğine engelolamıyordum. Bir günçağırdım onu yanıma vebeni dinlemesiniistedim.”Berna:“O gün beni nedenyanına çağırdığınıanlayamadım. Banageçmişte yaşadığı kalpkırıklıklarındanbahsetmeye başladı.Neden anlatıyordu ki?Ama o gün bir şeyi fark

ettim; Emre aşka dairkonuştuğunda çok güzellaflar ediyordu. Yaşadığıtalihsiz bir aşktanbahsederken, ona nedenkendini aşka bu kadarkaptırdığını sordum. Oda bana, ‘Aşk, celladınagüvenmektir’ dedi. Hiçunutmadım o sözünü.Aşka yabancı ben, onunsöylediklerindenetkileniyordum.Aşkta yaşadığı tümolumsuzluklara rağmen,aşktan hiçvazgeçmeyeceğini

söylüyordu. Yarınlarahep umutla baktığınınaltını çiziyordudevamlı... Ama, ‘Belirsizbir yarını beklerkenbugün sana acıçektirmiyor mu? Nasılkatlanıyorsun buna?’diye sorduğumda,‘Yarının içindeki gizliumuttur bugünükatlanabilir kılan’demişti.Her söylediği benietkiliyordu. Kendimi,onun yaralarından, aşkacısını öğrenmeye

çalışan bir öğrenci gibihissediyordum. Bana,‘Kimse bir başkasınınyarasından öğrenemezacıyı. Her acı kendiyarasına gömülür vekendi içine saklaracısını. Sonunda heryara iyileşir ama hiçbiriaynı izi taşımaz’ dedi. Ogünden sonra onu dahadikkatli dinlemeyebaşladım.”Emre: “Söylediklerimi can kulağıyla dinliyordu

artık. Ona, aşkıanlattıkça, verdiğitepkilerden veşaşkınlığından,anlıyordum, aşka çocukkaldığını... Aşka dairbildiğim ne varsaanlatıyordum. Eskitecrübelerimden yolaçıkıyordum. ‘Aşk birgüneş gibidir. Onasırtını dönme!’diyordum. ‘Gölgesiönüne düşen, güneşesırtını dönmüş demektir.Gölgeni önüne düşürme!Aşk karşısında

öfkelenme. Öfke geçicide olsa tahribatı kalıcıoluyor. Büyük birolgunlukla karşıla,Tanrı’nın sanabahşettiği her derdi. Odertler ki seni diritutacak, Allah’a yakınhissettirecek... Ben hepşöyle yalvarırımRabbim’e: Allahım senhep dert ver bana! Derdiolmayan senihatırlamıyor budünyada...”Berna:

“O zamanlar, benimleneden bunlarıpaylaştığınıanlayamıyordum. Ama oanlattıkça benbüyüyordum. Her günyeni bir şeyleröğreniyordum.Günlerce, haftalarcakonuştuk. Çok şeyöğrendim Emre’den.Öğrendikçe de bir şeylerbeni ona doğru çekmeyebaşladı. Sanırım benonun aşka bakışınahayrandım. Sevmesiniseviyordum. Çok merak

ettiğim bir soruyusordum ona. ‘Sen böylesevmeyi kimdenöğrendin?’ dedim.Babasından öğrendiğinisöyledi. Babasının,annesine olan aşkınıanlattı bana günlerce.Bir insan sevdiğitarafındanaldatıldığında, sevdiğineettiği sitemlerinde bileaşk taşır mıydı?Emre’nin sözleri öylesözlerdi işte. Sevdiğionu terk etmişken,aldatmışken bile

siteminde aşk vardı. Kaçerkek terk edenine ‘Dön!Hâlâ hazırım belaya!’diyebilirdi ki?Aldatanına gidenyolların t/uzaklığını çokiyi bildiği halde,sevdiğine uzanmaktankendi ömrünü aşmış birivardı karşımda.Yalvarışlarında bilekarşısındakini düşünenbiriydi Emre. ‘Dön!’diyordu sevdiğine.‘Ellerin kaç avuçta dahakirlenecek! Yarınımınyarası olsan da yine

gel!’ diyordu.Diyebiliyordu...Korkmadan... Ve hâlâ... Bir keresinde ona,‘Yarım kalan aşkların dagüzel yanları var mı?’diye sorduğumda banaşöyle cevap verdi: ‘Tabiivar. Aşkın en güzel yanıbir karma olmasıdır.Aşk, mutluluğun vekederin dostluğudur.’ Benden sadece dörtyaş büyük olmasınarağmen, nasıl oluyorduda bu kadar ilerdeolabiliyordu? Acaba o

mu çok ilerdeydi, ben mi çok gerideydim?”Emre: “Aşkı yavaş yavaş öğreniyordu cümlelerimden. Her gün biraz daha yaklaşıyordu kıyılarıma. Aşkı ona en yalın haliyle anlatıp, önüne dağ gibi tecrübelerimi koydukça ve yenildiğim halde nasıl insan kalabildiğimi ona gösterdikçe, zengin biri olma ihtimalim de giderek zayıflıyordu

öngörüsünde.O bana yaklaştıkça,benim ona olan aşkımdaha da büyüyorduiçimde. Amasöyleyemiyordum.Ürkütüp, kaçırmaktankorkuyordum. Kaygılı vekederli günlerdi. Sankiyaşıyor gibi değil dehayatta kalmayaçalışıyor gibiydim. O isehiçbir şeyin farkındadeğildi. İçimdekifırtınalar, onun tek biryaprağınıkıpırdatmıyordu bile.

Oysa o bir kere sussa,bin yaprak düşüyorduiçimden. Tuttuğum tekdilek oydu ama sankibütün dileklertutulmuştu bendenönce.”Berna:“İçim ona doğruakmaya başlamıştı.İçimde ona benzeyen birçocuk vardı. Ne zaman oçocuktan bahsetsem,‘Ben o çocuğunağabeyiyim’ derdururdu. ‘Kandırma

beni’ derdim. ‘Ben senisendeki benlekandırıyorum şu anda’der, kafamı karıştırırdı.Aslında çok yalnızdı.Bir gün ona bunusöyledim. ‘Haklısın...’dedi. ‘Yalnızlığınanlattığından dahayalnızım.’ Bir hüzünçöktü yüzüne. O gün ilkdefa elimi tuttu ve şöylededi: ‘Gitmeyecekmişgibi gelenlerle,gelmeyecekmiş gibigidenlerim oldu.Ömrüm, hiçbir şeyim

olmayacakmış gibi gelipher şeyim olup dabırakanlarla doldu.Daha az korkaraksevebilecekleri biriydim.Bu yüzden bu kadarcesur gittiler. Yaralarınıda cesurca ve derinceaçtılar. Çok zalimoldukları için değil,kalbimin kapılarınıölçüsüzce onlaraaçtığım için bu kadarkolay yaraladılar.Çok acı çektim. Banaadeta öldürmeyen birhastalık bıraktılar.

Öldürmeyen hastalık,hastalığı daha uzunyaşatır. Öncesürünürsün. Ve sonradüşersin bir gün;atlamaya korktuğunuçurumlardan. Ölmezsinama dünyada olmanhayatta olduğunanlamına da gelmez ogünden sonra.Kimse acını bilmez,bilen hissetmez. Bazeniçindeki ağlamalarıgizlemek için, yüzündesahte gülüşler taşırinsan. Uzaktan gülersin

yalnızlığınkenkalabalığın olandostlarına. Gülmek içingülersin. Sitemdengülersin. Yalandangülersin. Yalandangülmek, gülen bir yalansöylemektir.Bugünün, dününüaratıyorsa, yarına olaninancın azalmışdemektir. İşte bukaybetmişlik duygusuderin bir sessizliğe iterinsanı. Artık susmanınvakti gelmiştir. Aynı dilikonuşup hiçbir şey

anlatamamaktansa,susup anlaşılmayıbeklemenin daha iyiolduğunu düşünüpsusarsın. Ama susuşunasusarak da olsakatılacak kimse yokturyanında. Ben de sustumişte o yolda. Sustum işte;başka nasılanlatabilirdim ki?Allah’a dönüp nebüyük derdim vardiyeceğine, derdinedönüp, ne büyük Allahımvar de, diye bir sözvardır bilir misin? İşte

ben de o sözün gereğiniyaptım ve derdimi ezip,Allah’a sığındım. Veşunu gördüm ki Allahkimsenin ağlayarakkaybettiğini kimseyegülerek kazandırmıyor.Buna olan inancımlakalktım ayağa ve tekrartutundum hayata. Herşeyi geride bıraktım. Tek bir ağrı kaldıiçimde. Ruh ağrısı.Senin hiç, kalbinesaplanan ama asıl acıyıruhunun çektiği birağrın oldu mu?’

Bu soruyu sorarkengözlerime baktı. İlk defabu kadar uzun ve derinbakışıyorduk. ‘Benim oldu’ diyedevam etti. ‘O da geçtisonra. Seninle geçti...Sen geldin, sensizlikgeçti. Bir yaz yağmurugibi yağdın üstüme;ıslatan ama üşütmeyen...Kanatmaktan korkaraksevdim seni inan;sonunda kanayacağınıbildiği bir yarayı nasılseverse insan... Seni sevdiğimi

söylemekten çok,sevdiğimi söylediktensonra, aşk olayım derkenhiç olmaktan daha çokkorktum. Biraz kusurlusevdim seni, kusurabakma! Kalbime bir evetyeter.Yeter ki unut benideme bana. Bu dünyadaseni unutmak, sevmektençok daha uzun sürer.Hayır dersen de canınsağ olsun. Çünkü senbenim gittiğime pişmanolmadan geridönebileceğim tek

yolsun!’İnanamamıştımsöylediklerine.İnanamamıştım beni bukadar sevdiğine. Nediyeceğimi şaşırmıştım.Şaşkındım. Veseviyordum.” *** Sadece bir araya geldiğindeatmayı bilen iki yarım kalpbirleşmişti sonunda. Berna,Emre’nin sonradan öğrendiğizenginliğini hiç dert etmedi.Çünkü o, paradan önce kalptekizenginliğe tamam demişti.

Berna okulunu bitirir bitirmezevlendiler. Fazıl, kızını gözyaşlarıylagönderse de çok seviyordudamadını. Berna’yı, çok mutluedeceğini biliyordu. Bazensevmeler babalardan kalırevlatlarına... Berna, babasınınannesini sevdiği gibi, büyük birbağlılıkla sevdi Emre’yi. Emrede sevmeyi babasındanöğrenmişti. O yüzden Berna’yaher sabah, babasının annesineseslendiği gibi seslendi: “Günaydın yavru kuşum!” Tek eksik Rafi Amca’ydı

düğünlerinde. Nurlar içinde yatıyordu o artık;kapısı yalnızca Fatiha ile açılanyeni evinde. (Ustam Rafi Tank’ın anısına..)