แสนชัง 2

แ ส น ชั ง | 3 แสนชงั # 21. เชือใจขา้ เนืองจากไดผ้ ลโหวตแลว้ ดงั นนั หลงั จากนีจงึ รณรงคข์ อ ความรว่ มมอื แฟนนิยาย 'แสนชงั ' ในทวติ ภพ รว่ มตดิ แทก็ พูดคยุ สกรมี กรดี ดา่ บ่น ไดท้ ี เนืองจากนิยายมชี อื เรอื งซํากบั นิยายคนอนื นะ ดงั นนั เลย สรา้ งแทก็ แยกออกมา จะไดร้ วู้ า่ นีเคา้ กาํ ลงั ดา่ ใคร 5555 ยามทพี ยบั เมฆบนฟ้าเคลอื นปิดดวงจนั ทร์ เฉินหรงปัวก็ ลงไปฟาดฟันกบั กลุม่ โจรดา้ นนอก เสยี งดาบกบั เสยี งการ ตอ่ สดู้ งั ลนั บางคราวกม็ คี นชนเขา้ กบั รถมา้ จงั ๆ จนรถมา้ โคลงทาํ ใหอ้ าเจนิ ตกใจจนขวญั ผวา หลวิ จา้ วเว่ยถอดปินยาวทซี ่อนเป็นมดี ออกจากผม ดวงตา ของนางลกุ วาวสอ่ แววมาดรา้ ย หญงิ สาวกาํ ปินไวใ้ นมอื แน่นขณะชนั ขานงั อยา่ งระมดั ระวงั อยใู่ นรถมา้ นางกําลงั คดิ หาทางรอด แมม้ คี นคุม้ กนั แมม้ ที า่ นแมท่ พั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 รว่ มเดนิ ทาง กย็ งั ไมพ่ น้ ทจี ะตอ้ งเสยี ง หญงิ สาวพยายามคดิ ทบทวน ...การตายของนางไมใ่ ช่ ผลดี หากนางตาย หลวิ เฉยี นไมม่ ที างยกหลวิ จา้ วอวใี หแ้ ต่งกบั อนั อ๋อง การทพี สี าวตายแลว้ ยกน้องใหแ้ ทนนนั ในหมู่ ชาวบา้ นอาจไมค่ ดิ อะไร แต่ในระดบั ขนุ นาง การทาํ แบบ นนั ไมต่ า่ งจากเลยี แขง้ เลยี ขาอนั อ๋อง หลวิ เฉยี นทวี างตวั เป็นกลาง ระวงั ตนจากขนุ นางบ๊แู ละขวั อาํ นาจตา่ งๆ เขา ยอ่ มไมแ่ สดงออกเช่นนันใหเ้ ป็นทจี บั ตา เรอื งนีไมใ่ ชแ่ คน่ างทรี ู้ ศตั รูกต็ อ้ งร.ู้ .. ไมเ่ ชน่ นนั ชาตกิ อ่ นพวกมนั คงฆา่ นางไปตงั แต่แรก ไมต่ อ้ ง วางแผนใสร่ า้ ยมากมายใหเ้ ปลอื งแรง หญงิ สาวหนั ไปมองหน้าอาเจนิ อยา่ งครุน่ คดิ ก่อนจะจบั ตวั นางไวใ้ หฟ้ ัง \"หากคนื นเี กดิ สงิ ใดขนึ กบั ขา้ เจา้ ต้องปิด ปากใหส้ นิท หาทางกลบั เขา้ จนิ หยางแลว้ รายงานทา่ นตา โดยตรง หา้ มแจง้ ทางการ หา้ มแจง้ ทหาร หา้ มขอใหใ้ คร ชว่ ยทงั นนั \" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 \"คณุ หนู! ...\" อาเจนิ หน้าเจอื นเมอื ไดย้ นิ \"พวกมนั ไมไ่ ดม้ าทนี ีเพอื ฆา่ ขา้ แต่ตอ้ งการทําลายชอื เสยี ง ขา้ \" นางสอดสา่ ยสายตามองการตอ่ สดู้ า้ นนอกพลาง กระซบิ \"ไมว่ ่าเกดิ อะไรขนึ เจา้ ตอ้ งเอาตวั รอดและรบี กลบั จนิ หยางไปแจง้ ทา่ นตา อยา่ ไดใ้ จกลา้ บา้ บนิ และอยา่ คดิ ตามขา้ เดด็ ขาด\" \"แต.่ ..\" \"ไดย้ นิ ทขี า้ สงั หรอื ไม!่ ? \" หลวิ จา้ วเวย่ ถลงึ ตาใสน่ าง อาเจนิ ทงั กลวั ทงั ตระหนก แตก่ ย็ อมรบั ปาก \"เจา้ คะ่ \" \"ไฟไหม!้ \" เสยี งตะโกนดงั จากดา้ นนอก พอดกี บั ทสี อง สาวในรถมา้ เหลอื บไปเหน็ ควนั ไฟทลี อดเขา้ มาดา้ นใน มคี นจดุ ไฟเผารถเพอื บบี ใหพ้ วกนางออกไป หลวิ จา้ วเว่ย พลนั รสู้ กึ สะทา้ นไปทงั รา่ ง นางหนั ไปมองอาเจนิ ทตี วั สนั งนั งก \"ชว่ ยกนั ดบั ไฟ!\" น่าจะเป็นเสยี งเหลา่ บณั ฑติ ทอี อกมาดู สถานการณ์ จา้ วเว่ยเหน็ วา่ เฉนิ หรงปัวยงั สตู้ ดิ พนั กบั ตวั หวั หน้าของพวกโจร แต่ในรถมา้ นนั ควนั ถกู สมุ จนหายใจ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 แทบไมอ่ อก ทงั พนื ไมย้ งั รอ้ นจนแทบลวกผวิ หญงิ สาว ตอ้ งกลนั ใจลากอาเจนิ ลงจากรถมา้ ทา่ มกลางความชุลมนุ เฉนิ หรงปัวเหน็ ดว้ ยหางตาวา่ สตรี น่าตายนนั หนลี งจากรถมา้ แลว้ เขากําลงั จะพุง่ ตวั เขา้ ไป ชว่ ยนางแต่กลบั ถูกคนชดุ ดาํ สองคนเขา้ มาขวาง อาเจนิ ถูกคนรา้ ยกระชากแลว้ เหวยี งทงิ ไปทา่ มกลางค กลมุ่ ควนั บรุ ุษอกี คนพยายามเขา้ ประชดิ ตวั หลวิ จา้ วเว่ย แต่หญงิ สาวทแี มจ้ ะไมไ่ ดเ้ รยี นศลิ ปะการต่อสู้ แตน่ างกม็ ี สญั ชาตญาณของการเอาตวั รอด นางฉวยจงั หวะปักมดี ลงตรงรอ่ งคอของอกี ฝ่ายเตม็ แรง ทาํ ใหฝ้ ่ายนันตอ้ งยกมอื ปิดเลอื ดทกี ระฉูดพลางคาํ รามลนั จา้ วเวย่ ฉวยจงั หวะหนแี ต่ถูกบุรษุ อกี คนเขา้ ขวางหน้า เขา ต่อยเขา้ ทที อ้ งของนางสองหมดั จนรา่ งของหญงิ สาวทรดุ ลงไปกองกบั พนื คนรา้ ยไมพ่ ูดพราํ ทําเพลงมนั ใชเ้ ชอื กมดั มอื มดั ขานาง แลว้ แบกนางไปมดั พาดไวบ้ นหลงั มา้ กอ่ นจะใชแ้ สฟ้ าด กน้ มา้ อยา่ งแรงใหม้ นั เตลดิ ออกไปจากวงลอ้ มของการ ตอ่ สู้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 7 เฉนิ หรงปัวเหน็ เหตุการณ์นนั เขาบนั คอคนรา้ ยตรงหน้า แลว้ เหวยี งกายขนึ หลงั มา้ ตวั หนึงควบตามหลวิ จา้ วเว่ยไป ทา่ มกลางความมดื จดุ พกั มา้ เตม็ ไปดว้ ยกลุม่ ควนั และเสยี งกระทบของมดี ดาบ บณั ฑติ ผหู้ นึงออกมาดเู หตุการณ์แลว้ สงั คนสนทิ เสยี งเยน็ เฉยี บ \"ขวางพวกมนั ไว\"้ ดงั นนั ทจี ุดพกั มา้ พวกคนรา้ ยจงึ ทาํ ลายขา้ วของอะไรไมไ่ ด้ มากเพราะมคี นอกี กลมุ่ เขา้ มาชว่ ยเหลอื พวกของสกุลเถา ศพของพวกคนรา้ ยทหี นีไมท่ นั เกลอื นพนื ในขณะอาเจนิ ถกู ลากไปปฐมพยาบาลจนฟืนคนื สติ สว่ นคนทบี าดเจบ็ ก็ ถูกพาไปนอนรอหมอ \"รถมา้ ดบั ไฟหมดแลว้ ดที ไี ฟไมล่ ามไปไกลขา้ วของคงไม่ เสยี หายอะไร\" ชายคนหนึงเขา้ มาแจง้ อาเจนิ \"พวกเจา้ มี ใครเป็นอะไรอกี ไหม อยกู่ นั ครบหรอื ไม?่ \" เขาถาม ดวงตาของหญงิ สาวสนั ระรกิ นางมองหาไมเ่ จอหลวิ จา้ ว เวย่ แตก่ ไ็ มก่ ลา้ บอกวา่ คุณหนูของนางไมอ่ ยทู่ นี ี \"คุณหนู...\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 \"ครบแลว้ เจา้ คะ่ พวกเรามากนั เทา่ นี\" ขณะทบี า่ วบงั คบั รถ มา้ คดิ จะขอใหค้ นของพวกบณั ฑติ ชว่ ยตามหาจา้ วเวย่ อา เจนิ กร็ บี แทรกขนึ พรอ้ มสง่ สายตาหา้ มเขา คุณหนูสงั นางไว้ คนพวกนันมาเพอื ทาํ ลายชอื เสยี งของ คุณหนู ...หากมคี นรวู้ า่ คุณหนูถูกโจรจบั ตวั ไป ชอื เสยี ง นางคงยอ่ ยยบั แน่ \"ขอบคณุ ท่านทงั หลายทชี ว่ ยเหลอื พวกเราคงตอ้ งเรง่ เดนิ ทางเขา้ จนิ หยาง เผอื ไปถงึ ตอนฟ้าสวา่ งจะไดร้ บี แจง้ ทางการ\" หญวิ สาวกลา่ วรวบรดั แลว้ โคง้ ใหค้ นเหลา่ นนั \"ไมท่ ราบขอทราบชอื ผมู้ พี ระคณุ ทงั หลายไดห้ รอื ไม่ บญุ คุณวนั นี วนั หน้าพวกขา้ จะไดต้ อบแทน\" \"เรอื งเรง่ ดว่ นเชน่ นี แมน่ างอยา่ มวั สนใจตอบแทนบญุ คุณ เลย รบี ไปแจง้ ทางการเสยี เผอื จะไดต้ ามจบั คนใจโฉด พวกนนั ทนั \" ชายทเี ป็นหวั หน้ากลา่ วขนึ \"อกี อยา่ ง ไปกนั แคพ่ วกเจา้ อาจจะไมป่ ลอดภยั ใหข้ า้ แบ่งคนไปสง่ หรอื ไม?่ \" \"นําใจของทา่ นชา่ งประเสรฐิ นัก แตพ่ วกเราเดนิ ทางกนั เอง น่าจะไวกวา่ ขอรบั ไวเ้ พยี งนําใจของพวกทา่ น วนั หน้า ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 9 หากมโี อกาสพบปะหรอื มเี รอื งใหช้ ว่ ยขอใหพ้ วกทา่ นโปรด แจง้ ใหข้ า้ ทราบ\" กล่าวราํ ลากนั อกี หลายคําอาเจนิ กล็ ากบา่ วบงั คบั มา้ กบั คน คุม้ กนั ทไี มไ่ ดบ้ าดเจบ็ อะไรมากขนึ รถ สงั ใหม้ งุ่ หน้าสจู่ นิ ห ยางทนั ที \"แมน่ างอาเจนิ หากไปเชน่ นีแลว้ คณุ หนูหลวิ เลา่ ทาํ ไมเรา ไมข่ อใหค้ นของบณั ฑติ พวกนนั ชว่ ย\" คนบงั คบั มา้ หนา้ ซดี ปากสนั พยายามเอย่ ถามอาเจนิ ทถี อื คบเพลงิ นงั อยขู่ า้ งๆ \"เจา้ คดิ วา่ หากผอู้ นื รวู้ า่ คุณหนูถูกโจรป่าจบั ไปจะเป็นเชน่ ไร เป็นตายยงั ไมแ่ น่ แตช่ อื เสยี งคุณหนูคงตอ้ งป่นปี สตรี ในหอ้ งหอทถี กู โจรป่าลกั พาไป กคี นทกี ลบั มาแลว้ ตอ้ งผกู คอตายเพราะคาํ คน\" อาเจนิ ทบุ กาํ ปันลงกบั หน้าขา ขบ กรามแน่นขนึ เรอื ยๆ ความบรสิ ุทธขิ องสตรเี ป็นสงิ ทตี อ้ งหวงแหนรกั ษาเอาไว้ ใหม้ นั หากโชครา้ ยเจอโจรป่าแมจ้ ะหนีรอดหรอื คน้ หาตวั จนพบ กไ็ มพ่ น้ จะถกู คาดเดาต่างๆ นานา การคา้ งอา้ ง แรมในป่ากบั คนเถอื น ไมม่ ใี ครมองว่าสตรเี หลา่ นนั จะ รกั ษาความบรสิ ทุ ธเิ อาไวไ้ ดแ้ น่ แมม้ ชี วี ติ รอดกลบั มากย็ งั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 0 มรี าคตี ดิ ตวั เป็นเรอื งอปั มงคลทรี า้ ยแรงยงิ กว่ามแี ผลเป็น บนรา่ งกายเสยี อกี โชคดแี ค่ไหนทคี วนั โขมงเมอื ครปู่ ิดบงั สายตาไมใ่ หค้ นอนื เหน็ วา่ คุณหนูของนางถกู จบั ไป \"ทา่ นแมท่ พั ตามคุณหนูไปแลว้ คณุ หนูตอ้ งปลอดภยั แน่\" อาเจนิ กลา่ วใหก้ าํ ลงั ใจตวั เอง \"หน้าทขี องเราคอื เขา้ จนิ ห ยางไปรายงานนายทา่ นผเู้ ฒา่ เถาเงยี บๆ พวกเจา้ ทกุ คน ตอ้ งหุบปากใหส้ นิท หากเรอื งนีแพรง่ พรายออกไป นาย ทา่ นตดั ลนิ พวกเจา้ แน่\" อาเจนิ ขสู่ าํ ทบั เพอื ใหแ้ น่ใจว่าจะ ไมม่ ใี ครปากโป้ง ในใจของนางเต้นระทกึ ตลอดทาง หว่ งพะวงถงึ หลวิ จา้ ว เวย่ แตก่ ท็ าํ ใจแขง็ ทาํ ตามคาํ สงั ของเจา้ นายอยา่ ง เครง่ ครดั * เฉนิ หรงปัวไล่กวดมา้ ทแี บกจา้ วเว่ยไปตดิ ๆ แตด่ า้ นหลงั ของเขากม็ กี ลมุ่ คนรา้ ยทไี ลต่ ามมาไมล่ ดละเชน่ กนั ทา่ มกลางแสงสลวั ของพระจนั ทรใ์ ตเ้ มฆหนา การไลล่ า่ ดุเดอื ดขนึ เรอื ยๆ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 1 จา้ วเวย่ ทปี วดไปทงั รา่ งไดส้ ตขิ นึ มาเมอื มา้ วงิ ไประยะหนึง นางพยายามขยบั ตวั เพราะรูส้ กึ ปวดช่วงอกทกี ระทบกบั ตวั มา้ ยามทมี นั วงิ แตท่ งั มอื เทา้ และตวั ตา่ งถูกมดั เอาไวจ้ น แน่นหนา หญงิ สาวกดั ฟันกรอด มองดูสถานการณ์รอบตวั กอ่ นจะเรมิ เขา้ ใจว่าอะไรเป็นอะไร นางพยายามเหลยี วหลงั ไปมองตามทางทจี ากมา พยายามฝืนความเจบ็ ปวดหลายคราวจนเหน็ วา่ มกี ลมุ่ คน ตามมาทางนี หลายคนเป็นพวกชายชดุ ดาํ อกี หนึงคอื เฉนิ หรงปัว... หญงิ สาวแคน่ หวั เราะในลาํ คอ รสู้ กึ วา่ ตนโชคดเี หลอื เกนิ ที กอ่ หนีกบั ทา่ นแมท่ พั จนไดช้ าํ ระหนีเป็นการพาเขาตดิ สอย หอ้ ยตามออกจากเจอ้ เจยี ง มาถงึ ยามนนี บั วา่ คุม้ เสยี ยงิ กว่าคมุ้ นางขบฟัน พยายามมองหาหนทางรอด โดยไลส่ ายตาไป ตามสายเชอื กวนุ่ วายทรี ดั นางกบั มา้ เอาไว้ นางตอ้ งหาทางลงจากหลงั มา้ ตวั นี... หญงิ สาวแสยะฟันดว้ ยความเจบ็ ปวด พยายามขยบั ดงึ ปิน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 2 ระยา้ ออกจากหวั ... ในการเดนิ ทางครงั นี นบั ว่านาง เตรยี มตวั มาดไี มน่ ้อย ไมว่ ่าเครอื งประดบั ใดลว้ นแฝงพษิ สงทงั สนิ . . นางปวดราวกบั แขนจะขาดออกจากร่างกวา่ จะดงึ ปินบน หวั ออกมาได้ หญงิ สาวมองกลบั ไปทางเฉนิ หรงปัว เขา พยายามกนั ไมใ่ หพ้ วกคนรา้ ยควบมา้ แซงขนึ มาถงึ ตวั นาง กอ่ น ทา่ นแมท่ พั ใชด้ าบสกดั พวกมนั รว่ งไปหลายคนอยา่ ง องอาจ หลวิ จา้ วเว่ยขบฟันอดทน ใชป้ ากหมนุ ถอดปลอกปินที เป็นมดี คมกรบิ ออกกอ่ นจะคอ่ ยๆ เลอื ยสายเชอื กอยา่ ง ทุลกั ทเุ ลในขณะทมี า้ วงิ ไมห่ ยดุ นางนิวหน้าดว้ ยความเจบ็ โดยเฉพาะจงั หวะทตี วั กระทบกบั หลงั มา้ ตอนมนั ทะยาน วงิ แต่กแ็ ขง็ ใจสเู้ พอื อสิ ระ เมอื เชอื กเสน้ แรกหลุดออก กเ็ หลอื อกี เสน้ ทรี งั นางกบั ตวั มา้ หากเสน้ นีหลุดนางจะรว่ งลงไปทนั ที หญงิ สาวผงกหวั ขนึ มองเฉนิ หรงปัว พยายามหวงั ว่าเขาจะมาทนั หรอื ไมก่ ็ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 3 ขวางไมใ่ หค้ นพวกนันควบมา้ มาเหยยี บนางตายกอ่ นหาก รว่ งลงพนื แลว้ หญงิ สาวเลอื ยตดั สายเชอื กอกี เสน้ ดว้ ยหวั ใจทเี ตน้ กระหนํา พรอ้ มๆ กบั มองเงาของดาบสาปวสนั ต์ทกี าํ ลงั ปลดิ วญิ ญาณพวกคนรา้ ยอยา่ งไมล่ ดละ ตราบจนสายเชอื กเหลอื เพยี งเยอื สดุ ทา้ ย หญงิ สาวหนั ไป มองทา่ นแมท่ พั พรอ้ มๆ กบั ทเี ขาหนั มามองนางพอดี จา้ ว เว่ยกาํ เยอื สุดทา้ ยนนั เอาไวใ้ นมอื กอ่ นจะพยายามมองหา จงั หวะทเี หมาะสม แต่ความมดื ไมเ่ ป็นใจใหน้ างหาพรม ใบไมห้ รอื ดนิ ออ่ นๆ มารองรบั หญงิ สาวเลกิ เพอ้ เจอ้ กบั ความคดิ เขา้ ขา้ งตวั เอง นางใชฟ้ ันกดั สายเชอื กก่อนจะใช้ สองมอื ทมุ่ สดุ แรงโถมปักปลายมดี เขา้ กลางลาํ ตวั มา้ แมห้ นงั มา้ จะหนาแตเ่ รยี วแรงของคนทพี ยายามดนิ รนเอา ชวี ติ รอดกไ็ มอ่ าจดถู กู ไดง้ า่ ยๆ มดี ทะลเุ ขา้ ลกึ จนมา้ สะดุง้ มนั หยุดวงิ และดดี สองขาหน้าขนึ สงู พลางสะบดั นางจน ปลวิ จา้ วเว่ยหลบั ตาลงยอมรบั ชะตากรรม สองมอื สองขาของ นางยงั ถูกมดั ดงั นนั การตกลงไปอยา่ งไรกต็ อ้ งเจบ็ ตวั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 4 แน่นๆ ยงิ เจา้ มา้ สะบดั นางรุนแรงจนตวั ลอยเชน่ นี เฉนิ หรงปัวมงุ่ ทงิ หา่ งจากกลมุ่ คนชุดดาํ เขาใชเ้ พลงดาบ สรา้ งค่ายกลเพอื เพมิ ระยะหา่ งจากพวกคนรา้ ยก่อนจะ ควบมา้ เตม็ แรงพุง่ ตรงมาทางหลวิ จา้ วเว่ย ชายหนุ่มใช้ แขนขา้ งเดยี วรบั ตวั นางทกี าํ ลงั ลอยควา้ งจะตกถงึ พนื หญงิ สาวรสู้ กึ ราวกบั วา่ ตนถูกลากกลบั มาจากประตูนรก หวั ใจนางเตน้ ราวกบั จะหลุดออกจากอก แมท่ พั หนุ่มจบั นางนงั พาดบนหลงั มา้ ก่อนจะปลดมดี พกประจาํ ตวั ออกมา ตดั เชอื กทมี ดั มอื นางให้ และสง่ มดี ใหน้ างตดั เชอื กทเี ทา้ ตวั เองขณะทคี ลอ้ งเอวนางไวไ้ มใ่ หร้ ว่ งลงไป พอมอื เทา้ เป็นอสิ ระ จา้ วเว่ยกข็ ยบั มานงั ควบมา้ ดา้ นหน้า เฉนิ เฟยฉี หญงิ สาวเอยี วตวั หนั ไปมองกลุม่ ชายชดุ ดาํ ทยี งั ไล่ตามมาอยา่ งไมห่ ยดุ ยงั ในขณะทสี หี น้าของทา่ นแมท่ พั ดาํ ทะมนึ ยงิ กว่าเมฆบนฟ้าเสยี อกี เฉนิ หรงปัวใชเ้ ทา้ กระทบเอวมา้ เรง่ ความเรว็ หนีพวก คนรา้ ย แต่พวกมนั มมี ากกว่าทคี ดิ ทงั คนสองคนบนหลงั มา้ ทําใหม้ า้ วงิ ชา้ ลง ชายหนุ่มมองหญงิ สาวตวั เลก็ ทอี ยใู่ นสภาพ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 5 กระเซอะกระเซงิ แลว้ พยายามคดิ หาหนทาง เขาใชค้ วาม มดื ยามทกี ลมุ่ เมฆบงั แสงจนั ทรแ์ ฝงตวั ไปกบั หนทางคด เคยี วในป่า พรางกายจากสายตาของกลุม่ ชายชุดดาํ ครู่ หนงึ ชายหนุ่มอุม้ นางลงจากหลงั มา้ เมอื พน้ สายตาคนพวกนนั \"ขา้ จะลอ่ มนั ไปอกี ทาง สว่ นเจา้ วงิ ไปทางตะวนั ออกอยา่ ได้ หยุด\" เขาสงั เสยี งเขม้ หลวิ จา้ วเว่ยยงั จบั ตน้ ชนปลายไมถ่ ูกนัก คลา้ ยลมพดั วบู หนงึ นางกม็ ายนื อยบู่ นพนื แลว้ \"วงิ หรอื เจา้ คะ? \" ไมใ่ ชน่ างไมเ่ ขา้ ใจ แตค่ วามตระหนกทาํ ใหน้ างโงง่ มขนึ มาชวั ขณะ ลมทปี ะทะกายเยน็ เฉยี บทาํ ใหห้ ญงิ สาวขนลกุ ไปทงั รา่ ง ครงั ลา่ สดุ ทนี างหนีเขา้ ป่าลําพงั ... มนั เป็นประสบการณ์ เลวรา้ ยทชี วั ชวี ติ นางกไ็ มม่ วี นั ลมื คนื วนั ในป่าเขา การเอา ชวี ติ รอด ความหวงั ทถี กู หยบิ ยนื ให้ ...สุดทา้ ยกถ็ ูกยาํ ยี ราวกบั ไมใ่ ชม่ นุษย์ นางรวู้ า่ เวลานีไมม่ ที างเลอื ก แต่ความเป็นคนของนางยงั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 6 อยู่ ความเป็นคนทยี งั มหี ลงเหลอื นนั ทาํ ใหน้ างรจู้ กั 'กลวั ' จาก ประสบการณ์เลวรา้ ยทเี คยเรยี นรมู้ า เฉนิ หรงปัวมองสหี น้าหวาดหวนั ทไี มเ่ คยเหน็ จากหลวิ จา้ ว เวย่ กร็ สู้ กึ ไดว้ า่ นางกาํ ลงั กลวั จบั ใจ \"หลงั จากจดั การพวก มนั หมดแลว้ ขา้ จะมารบั เจา้ \" เขาเอ่ยอยา่ งหนกั แน่น หญงิ สาวทขี าแขง็ ทอื เงยหน้าสบตากบั เขาอยา่ งลงั เล ชาย หนุ่มจงึ เอย่ ยาํ \"เชอื ใจขา้ ... ขา้ จะมารบั เจา้ แน่\" จา้ วเว่ยรูส้ กึ ถงึ ความจรงิ จงั ในคาํ นนั นางชงั ใจอยคู่ รหู่ นึง คาํ มนั สญั ญาของเฉนิ หรงปัวชว่ ยใหน้ างตดั สนิ ใจไดง้ า่ ย ขนึ แต่ความมนั ใจในตวั เองทาํ ใหน้ างออกวงิ อกี ครา นางมนั ใจวา่ นางไมไ่ ดโ้ งง่ มเหมอื นกาลกอ่ น นางมนั ใจวา่ ตนไมไ่ ดเ้ ชอื ใจใครงา่ ยๆ แบบนนั อกี แลว้ และนางมนั ใจวา่ ต่อใหไ้ มม่ ใี ครกลบั มาชว่ ย แตพ่ ลงั อาฆาต ในตวั นางจะพานางรอดพน้ จากเรอื งนีไปได้ หญงิ สาวออกวงิ สดุ ฝีเทา้ โดยไมเ่ หลยี วหลงั พรอ้ มๆ กบั เฉนิ เฟยฉที คี วบมา้ ลอ่ คนรา้ ยไปอกี ทาง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 7 * หลวิ จา้ วเว่ยใชแ้ สงจนั ทรส์ ลวั นําทาง ในมอื มมี ดี พกของ เฉนิ หรงปัวกาํ อยขู่ ณะทมี งุ่ หน้าไปทางทศิ ตะวนั ออกอยา่ ง ไมห่ ยดุ ยงั เฉนิ หรงปัวควบมา้ ลอ่ พวกคนรา้ ยใหแ้ ยกหา่ งออกไปจาก จดุ ทใี หห้ ลวิ จา้ วเว่ยลงวงิ เขาพยายามลากพวกมนั ออกมา ใหไ้ กลกอ่ นทพี วกมนั จะรตู้ วั ว่าหญงิ สาวไมไ่ ดอ้ ยกู่ บั เขา และพยายามมองหาชยั ภมู ทิ ตี นจะไดเ้ ปรยี บ กลุม่ คนเท่านีและฝีมอื เท่านีไมน่ บั ว่าคณามอื แมท่ พั ใหญ่ อยา่ งเขา แต่การมหี ลวิ จา้ วเว่ยเป็นตวั แปรทาํ ใหเ้ ขาไม่ สามารถหาํ หนั แลกเป็นตายกบั พวกมนั ไดอ้ ยา่ งบา้ บนิ ตาม นิสยั เขาควบมา้ นําคนเหลา่ นนั ลอ่ ขนึ ไปบนเนนิ ดนิ กอ่ น จะเรมิ เปิดฉากตอ่ สอู้ กี ครงั จา้ วเวย่ วงิ อยพู่ กั หนึงกพ็ บกบั ลาํ ธาร นางจงึ เลอื กวงิ เลาะ ตามลําธารไปเพอื ไมใ่ หต้ นหลงอยใู่ นป่า ไมร่ วู้ า่ เวลาผา่ น ไปนานแคไ่ หนแตห่ ญงิ สาวลา้ ไปทงั ขาจนวงิ ต่อไมไ่ หวจงึ หยดุ พกั นางนงั หยอ่ นขาบนโขดหนิ กอ้ นใหญ่ คดิ ไปว่า อาจจะมาไกลมากพอแลว้ และควรหยุดรอคนมาตามหา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 8 ทนี ี โฉมสะคราญพยายามหาสถานทซี อ่ น หวงั จะใชเ้ ป็นที หลบภยั เพอื รอใหฟ้ ้าสวา่ ง แตต่ อนทนี างกม้ ๆ เงยๆ อยู่ นนั กลบั ไดย้ นิ เสยี งคนเดนิ ตรงมายงั จดุ ทนี างอยู่ หวั ใจของ นางเต้นระทกึ พยายามดงึ เทา้ ตวั เองเหยยี บยา่ งไปบน กรวดทรายใหเ้ สยี งเบาทสี ุด \"หาใหท้ วั นายทา่ นสงั มาวา่ ต้องลากนางออกไปทงิ กลาง เมอื งใหไ้ ด\"้ ชายคนหนึงตะโกนสงั ชายอกี สองคนจงึ ออก วงิ หลวิ จา้ วเวย่ กระชบั ดา้ มมดี ในมอื นางยอ่ กายหลบอยหู่ ลงั โขดหนิ พยายามมองหาลทู่ างหนพี ลางกลนั หายใจไมใ่ หม้ ี เสยี ง หญงิ สาวมองตามชายทถี อื คบไฟเดนิ ผา่ นจุดทนี าง อยไู่ ปก่อนทตี นจะกา้ วถอยเพอื คดิ จะหนีไปอกี ทาง \"ออื ! \" หญงิ สาวเกอื บจะรอ้ งเมอื รสู้ กึ วา่ มคี นเขา้ มาประชดิ จากดา้ นหลงั แต่ถูกมอื หยาบปิดปากเอาไวจ้ นทาํ ไดแ้ ค่ เสยี ออู้ ดี นิ รน \"ขา้ เอง\" เฉนิ เฟยฉพี ลกิ ตวั นางใหห้ นั ไปมอง กอ่ นจะ กระซบิ บอกและเอามอื แตะปากเป็นสญั ญาณไมใ่ หส้ ง่ เสยี ง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 9 หลวิ จา้ วเว่ยพรลู มหายใจโลง่ อก ดที เี หน็ กอ่ นว่าเป็นเขา ไมเ่ ชน่ นนั นางอาจจะแทงอกี ฝ่ายไปแลว้ จรงิ ๆ รมิ ลาํ ธารนันคอ่ นขา้ งโลง่ มเี พยี งโขดหนิ น้อยใหญท่ พี อให้ หลบ ชายหนุ่มกาํ แขนของนางเอาไวล้ ากใหอ้ อกเดนิ ไม่ หา่ งจากตวั แต่กา้ วไปไมก่ กี า้ ว แสงของคบไฟทพี วก คนรา้ ยถอื กม็ งุ่ หน้ายอ้ นกลบั มาทางทพี วกเขาอยู่ แมท่ พั หนุ่มกบั หญงิ สาวสบตากนั โดยไมต่ อ้ งนัดหมาย... * ชายฉกรรจส์ ามคนถอื คบไฟเดนิ ยอ้ นกลบั มาทางเดมิ เสยี งบน่ พลางกน่ ดา่ ดงั งมึ งาํ เป็นระยะ พวกมนั เดนิ ดซู า้ ย ทขี วาทไี ปเรอื ยๆ อยา่ งระแวดระวงั จนวนกลบั มาทโี ขด หนิ รมิ ลําธาร หลวิ จา้ วเว่ยถูกเฉนิ เฟยฉดี งึ ไวใ้ หล้ อยตวั อยใู่ ตน้ ํา พวก เขาสบตากนั อยา่ งหวาดระแวงยามทแี สงของคบไฟสาด ลงมาบนผวิ นํา สองหนุ่มสาวต่างพากนั พยายามกลนั หายใจและลอยตวั ใหน้ งิ ทสี ดุ เพอื ไมใ่ หผ้ วิ นําเคลอื นไหว จนเป็นพริ ธุ \"นนั มวั ดอู ะไรอยู่ ไมไ่ ปสกั ท\"ี ชายคนหนึงรอ้ งทกั สหายที ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 0 เอาแตจ่ อ้ งผวิ ของลําธารไมอ่ อกเดนิ ตามคนอนื \"เมอื ครขู่ า้ เหน็ ผวิ นํามนั กระเพอื มแปลกๆ \" เขาหนั ไปพูด ชายคนทที กั จงึ เดนิ มาหยดุ ดดู ว้ ย แต่จอ้ งอยคู่ รหู่ นึงกไ็ ม่ เหน็ มอี ะไร \"คงเป็นปลาละมงั \" หลวิ จา้ วเวย่ วา่ ยนําเป็นแตไ่ มไ่ ดห้ มายความว่านางจะถนดั การกลนั หายใจใตน้ ํานานๆ หญงิ สาวแสบตาจนแทบลมื ไมข่ นึ ภาวนาไลค่ นพวกนนั ไปใหไ้ กลๆ เสยี ทเี พราะนาง เรมิ ทนไมไ่ หวจนเรมิ สาํ ลกั นําแลว้ แสงจากคบไฟยงั สวา่ งอยบู่ นผวิ นํา ในขณะทหี ญงิ สาวเรมิ ดนิ รนเพราะจวนจะขาดอากาศหายใจ เฉนิ หรงปัวมอง แสงสสี ม้ นันแลว้ เออื มมอื ไปดงึ แขนของหญงิ สาว เขาลากเอารา่ งแน่งน้อยของนางมาชดิ โอบรงั ลาํ คอของ นางเอาไวก้ อ่ นจะประกบรมิ ฝีปากถา่ ยอากาศในรา่ งตน ชว่ ยนาง หลวิ จา้ วเว่ยถลงึ ตาอยา่ งตกใจทถี กู ชายหนุ่ม ลว่ งเกนิ แบบนนั แต่เมอื รวู้ ่าทา่ นแมท่ พั เพยี งเจตนาชว่ ย ไมใ่ หต้ นตายในนํา นางกห็ ลบั ตาลงและยอมรบั การถ่าย อากาศของเฉนิ หรงปัวอยา่ งยนิ ยอม ใตล้ ําธารใสสะอาด ลกึ ลงไปมเี พยี งเงาของแสงจนั ทรท์ ี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 1 ทอดไปถงึ สองหนุ่มสาวทรี ว่ มวกิ ฤตเลอื กชว่ ยเหลอื กนั ดว้ ยอากปั กรยิ าหวานลาํ เสยี จนปลาในนํายงั รสู้ กึ อาย รมิ ฝีปากครอบครองรมิ ฝีปาก ส่งต่อลมหายใจใหก้ นั อยา่ ง เงยี บเชยี บภายใตก้ ระแสนําเออื ย ตราบจนแสงสสี ม้ ลบั หายไป เฉนิ หรงปัวกถ็ อยหา่ งออกไป เช่นกนั เขาว่ายขนึ ไปดูลาดเลากอ่ น หญงิ สาวรอสญั ญา จากเขาแลว้ วา่ ยโผลข่ นึ สผู่ วิ นํา สหี น้าของนางสงบไมต่ า่ ง จากปกติ ทวา่ ในใจกลบั เตน้ กระหนําเสยี ยงิ กว่ายามถูกจบั มดั พาดไวบ้ นหลงั มา้ เฉนิ หรงปัวปีนขนึ ฝังไปกอ่ นแลว้ ยนื มอื มาดงึ นางใหข้ นึ ตามมา จา้ วเว่ยไมไ่ ดอ้ ดิ ออด นางยอมรบั ความชว่ ยเหลอื อยา่ งเตม็ ใจ หลงั จากขนึ จากนําหญงิ สาวกก็ อดรา่ งตวั เองทตี วั เปียก โชก ชายหนุ่มมองนางสนั เป็นลกู นกแลว้ กใ็ หร้ สู้ กึ สงสาร แตช่ ว่ ยอะไรไมไ่ ดน้ กั เพราะตวั เขาเองกเ็ ปียกทงั ตวั เหมอื นกนั แขนยาวเออื มไปโอบนางไวช้ ดิ กายเพอื หวงั จะ ทาํ ใหน้ างหนาวน้อยลง \"เราต้องรบี ไปจากทนี ี ไมแ่ น่พวกมนั อาจจะยอ้ นกลบั มา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 2 อกี \" เขาบอก จา้ วเว่ยพยกั หน้ารบั อยา่ งเขา้ ใจ สองหนุ่ม สาวจงึ ออกเดนิ สลบั กบั ใหเ้ ฉินหรงปัวใชว้ ชิ าตวั เบาพาให้ เดนิ ทางไวขนึ แตเ่ ขาใชม้ นั ตดิ ๆ กนั ไมไ่ ดเ้ พราะหากใช้ มากเกนิ ไปอาจทาํ ใหล้ มปราณในรา่ งแปรปรวนและ อ่อนแอลงยามตอ้ งใชว้ รยทุ ธ์ เดนิ ทางกนั ไปอกี ชวั ยามทงั สองกพ็ บกบั อารามรา้ ง นบั เป็นโชคดสี าํ หรบั การหาทพี กั เฉนิ เฟยฉไี ปหาฟืนมา จุดไฟในขณะทจี า้ วเวย่ ถอดเสอื ผา้ ชนั นอกตากโดยไมค่ ดิ กระดากอายชายหนุ่มแมแ้ ตน่ ้อย นางหนาวจนสมองมนึ เบลอไปหมด พอทา่ นแมท่ พั ก่อกองไฟนางกร็ บี เขา้ ไปองั หาไออุน่ เฉนิ หรงปัวเหน็ นางไมอ่ าย เขากค็ รา้ นจะขวยเขนิ ชาย หนุ่มถอดเสอื ทอ่ นบนกบั กางเกงชนั นอกออกตากก่อนจะ ทงิ กายลงนงั อกี ฟากของกองไฟ ใชห้ ลงั พงิ เสาเกา่ ทรดุ โทรมของอาราม มอื กก็ อดดาบของตวั เองไว้ ความเงยี บโรยตวั ลงปกคลุมทวั อารามรา้ ง หลวิ จา้ วเวย่ เหนือยเกนิ กวา่ จะเออื นเอ่ยคาํ ใด นางเอนกายผงิ ผนงั อยา่ งอ่อนลา้ ครูเ่ ดยี วกผ็ ลอ็ ยหลบั ไปทงั อยา่ งนนั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 3 เฉนิ เฟยฉมี องโฉมสะคราญทยี ามนีอยใู่ นสภาพ กระเซอะกระเซงิ นอนอยา่ งไมส่ าํ รวมแลว้ กแ็ ค่นขาํ สตรผี ู้ นีไมเ่ คยคดิ จะรกั ษาจรติ ยามอยตู่ อ่ หน้าเขาเลยหรอื ไร ... หรอื ไมค่ ดิ วา่ เขาเป็นบุรุษ ชา่ งกลา้ ไวใ้ จคนแปลกหน้าเสยี จรงิ ชายหนุ่มทอดสายตาลกึ ลงไปในเปลวเพลงิ มองทอ่ นฟืน ทมี อดไหมจ้ นเป็นเถ้า ขณะทเี วลากก็ ําลงั ถูกกดั กนิ ใหเ้ ดนิ ไปอยา่ งชา้ ๆ เชน่ กนั * ฟ้าใกลจ้ ะสว่างแลว้ เฉนิ หรงปัวงบี หลบั ไปครหู่ นึงกอ่ นจะ รสู้ กึ ถงึ ความเคลอื นไหวทผี ดิ ปกติ ชายหนุ่มกาํ ดาบในมอื แน่นแต่ยงั ไมล่ มื ตา จนฝ่ายนนั คดิ จะลงดาบแทงเขาแม่ ทพั หนุ่มจงึ ดดี ตวั สงู ขนึ กอ่ นจะออกกระบวนทา่ เตะ กระหนําศตั รจู นตอ้ งกระอกั เลอื ด ดวงหน้าของเฉนิ หรงปัว มแี ต่ความดุดนั จรงิ จงั มอื หยาบถอดดาบสาปวสนั ต์ออก จากปลอกกอ่ นฟันดาบของอกี ฝ่ายจนดาบทมี นั ถอื อยหู่ กั เป็นสองท่อน ชายหนุ่มพลกิ กายรกุ ไล่ตามไปตอ้ นอกี ฝ่ายจนมุมจงึ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 4 เตรยี มจะเผดจ็ ศกึ ฉกึ ! กอ่ นทเี ขาจะลงมอื กลบั มกี งจกั รขนาดเลก็ พงุ่ บาดกรอบ หน้าของเขาแฉลบออกไป เฉนิ หรงปัวแตะหน้าตนเองดูก็ รบั รวู้ า่ ไดเ้ ลอื ดแลว้ ชายหนุ่มยงิ ใหร้ สู้ กึ มโี ทสะ เขาฟันคอ คนรา้ ยทกี องอยตู่ รงหน้าจนขาดสะบนั กอ่ นจะหมนุ ตวั เขา้ ฟาดฟันกบั คนทใี ชก้ งจกั รลอบทาํ รา้ ยตน แมท่ พั หนุ่มฟาดดาบใสฝ่ ่ายนนั อยา่ งเดอื ดดาล คดิ จะปลดิ ชพี มนั ใหไ้ ด้ จนเปิดชอ่ งใหค้ นรา้ ยอกี คนลอบเขา้ มา ดา้ นหลงั ยามทเี ขาแทงทะลุหวั ใจของชายตรงหน้า ลกู ดอกของหน้าไมก้ พ็ งุ่ ออกไปปักทผี นังอารามเฉยี ดกบั ตวั เขาไมถ่ งึ หนึงชนุ่ รา่ งสงู หนั กลบั ไปมองจงึ เหน็ ชายทถี อื หน้าไมล้ ม้ ลงไปกอง กบั พนื บนหลงั มมี ดี สนั ของเขาปักอยู่ \"ไมต่ อ้ งขอบคุณ\" จา้ วเวย่ เอย่ กบั เขาทเี ล่นทจี รงิ ๆ คนื นี เขาชว่ ยชวี ติ นาง คนื นนี างช่วยชวี ติ เขา นบั เป็นการตอบ แทนทคี มุ้ กนั แลว้ หญงิ สาวขยบั กลบั ลงไปนงั บนพนื ใน ขณะทเี ฉนิ หรงปัวเดนิ ชะโงกหน้าดูไปทวั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 5 \"นีเจา้ มศี ตั รอู ยเู่ ทา่ ไหร่ ทาํ ไมพวกมนั ถงึ ไดท้ ุม่ คนมาทาํ รา้ ยเจา้ มากมายขนาดนี\" เฉนิ เฟยฉอี ดถามอยา่ งแปลกใจ ไมไ่ ด้ หลวิ จา้ วเว่ยหวั เราะเหอๆ ในลําคอพลางหยบิ ไมม้ าเขยี ถ่านในกองไฟเลน่ ไมย่ อมตอบเขา ตาคมมองนางแลว้ หนั มามองสาํ รวจศพของพวกทเี พงิ ตาย \"พวกมนั นบั เป็นโจรอาชพี ตวั มนั มเี พยี งรอยสกั ไม่ พกของสงิ ใดตดิ ตวั นอกจากยาพษิ ทเี อาไวก้ ลนื ตอนจวน ตวั ...ผทู้ จี า้ งโจรเชน่ นีได้ นบั วา่ ตอ้ งมที งั เงนิ ทงั อํานาจ ทเี ดยี ว\" จา้ วเว่ยฟังสงิ ทเี ขาพดู แลว้ เหยยี ดยมิ ในใจนางมใี หเ้ ลอื ก อยสู่ องทางนนั คอื อนั ออ๋ งกบั คนสกุลเจนิ แต่ไมว่ า่ ใคร... กน็ บั วา่ ไมอ่ าจรว่ มฟ้าไดอ้ กี แลว้ ไมพ่ วกมนั กน็ างจะตอ้ งตายไปขา้ ง! \"สตรเี ชน่ เจา้ มคี วามสาํ คญั อะไรทพี วกมนั จะตอ้ งทาํ ลายให้ ไดก้ นั \" ชายหนุ่มถามขณะกลบั มานังเหยยี ดขาขา้ งกองไฟ อกี ครงั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 6 \"ทา่ นอยากรูร้ ?ึ \" หญงิ สาวยมิ ยวั \"ขา้ บอกความลบั ใหก้ ไ็ ด้ ... เพราะขา้ เป็นคหู่ มนั ของอนั อ๋องอยา่ งไรเลา่ \" นางพดู แลว้ ยมิ หยนั ตวั เอง \"เจา้ จะบอกทเี จา้ ถูกโจรมากมายตามล่าอยนู่ เี พราะ ตาํ แหน่งหวางเฟยนนั น่ะหรอื ? \" \"ทา่ นปัวไมเ่ ชอื หรอื ... แทจ้ รงิ แลว้ สตรมี วี ธิ กี ารนบั พนั เพอื จะชว่ งชงิ ของทไี มใ่ ชข่ องๆ ตวั เอง\" นางกลา่ วดว้ ยนําเสยี ง เรยี บเรอื ย \"แมแ้ ตต่ อ้ งใชโ้ จรทงั รงั เพอื ทาํ ลายชอื เสยี งเจา้ คนเดยี วน่ะ หรอื ? \" เขามองออกว่าโจรพวกนนั ไมไ่ ดจ้ งใจมาเพอื ฆา่ นาง แต่กลบั มาเพอื เอาตวั นางไปกบั พวกมนั โดยเฉพาะ เชน่ นีคงมเี หตุผลเดยี ว \"ทา่ นเขา้ ใจหรอื ยงั เลา่ วา่ ทาํ ไมขา้ ตอ้ งฆา่ \" ดวงตากลมโต ทจี อ้ งลงไปในกองไฟฉายแววอาฆาต \"เพราะพวกมนั ไม่ เคยเวน้ ทางใหข้ า้ ขา้ กไ็ มอ่ าจเวน้ ทางใหใ้ ครเช่นกนั \" \"กลวั แต่วา่ กอ่ นทเี จา้ จะไดแ้ ตง่ เขา้ ตาํ หนกั อนั อ๋องจะเหลอื แต่ชอื ซะกอ่ น\" เขาถอนหายใจ มองเหน็ วา่ ศตั รขู องหลวิ จา้ วเวย่ ลงมอื รนุ แรงไมน่ ้อย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 7 \"เชน่ นีคงตอ้ งรบกวนทา่ นปัว ขา้ เองกําลงั มองหาบา่ วที มวี รยุทธแ์ ละซอื สตั ย์ แต่ตวั ขา้ ไมช่ าํ นาญดา้ นนี หากทา่ น ปัวรจู้ กั คนวนั หน้าท่านกแ็ นะนําใหข้ า้ บา้ ง เผอื ขา้ จะรกั ษา ไวไ้ ดท้ งั ชอื และชวี ติ \" \"รอขา้ กลบั ตา้ ถงจะลองดูใหแ้ ลว้ กนั \" เขาวา่ \"นีทา่ นกาํ ลงั จะไปตา่ งแควน้ ร?ึ \" นีนบั เป็นขา่ วใหญ่ แม่ ทพั ของตา้ ถงลบั ลอบไปแควน้ อนื อยา่ งลบั ๆ หากถกู ผอู้ นื ลว่ งรเู้ ขา้ อาจเป็นชนวนก่อสงครามไดเ้ ลยทเี ดยี ว ตาคมตวดั ขนึ มองนางแตไ่ มเ่ อ่ยตอบคํา หญงิ สาวหรตี า มองเขาคดิ อยากจะซกั ต่อ \"มใิ ชว่ ่าทา่ นแอบซอ่ งสมุ ...\" \"ขา้ ไปราชการ\" เขาเอย่ ตดั บทกอ่ นทนี างจะสมุ โทษ ประหารเพมิ ใหเ้ ขาอกี ขอ้ หา \"ออ้ ทแี ทไ้ ปราชการ\" หญงิ สาวผงกหวั หงกึ ๆ แต่สายตาดู ไมเ่ ชอื ถอื เช่นนัน \"อยา่ สนใจเรอื งของขา้ นกั ถา้ มคี นอนื รเู้ ขา้ ขา้ นแี หละจะ กลบั มาตดั ลนิ เจา้ เอง\" \"ไมม่ ที าง ขา้ สาบานต่อฟ้าดนิ เลยว่าจะไมป่ รปิ ากเอย่ ถงึ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 8 ทา่ นแมแ้ ตค่ รงึ คาํ \" นางยกนวิ ขนึ กลา่ วสาบาน เฉนิ เฟยฉมี องนางดว้ ยสายตาไมเ่ ชอื ถอื แตก่ ต็ อ้ งตกใจที จๆู่ หญงิ สาวกห็ นุ หนั ลงไปคลานเขา่ เขา้ มาใกลเ้ ขาอยา่ ง รวดเรว็ \"จะ... เจา้ ทําอะไร? \" นางไมต่ อบแตเ่ ออื มมอื มาแตะหน้าเขา \"ท่านปัวเลอื ดมนั ไหลไมย่ อมหยดุ เลย\" หญงิ สาวเพงิ สงั เกตเหน็ วา่ เขา บาดเจบ็ เพราะก่อนหน้านีดเู ขาปกตดิ ี ทงั ไรหนวดของ เขากบ็ ดบงั บาดแผล จนตอนทนี างจอ้ งจะแกลง้ เขาถงึ ได้ เหน็ หยดเลอื ดทไี หลลงจากกรอบหน้าของอกี ฝ่าย \"ขา้ พอจะมยี าตดิ ตวั อยบู่ า้ ง ถงึ มนั จะเปียกตอนลงนําแต่ สรรพคุณนบั วา่ ยงั ใชไ้ ด\"้ หญงิ สาวลุกไปหยบิ เอาขวดยา ออกจากเสอื ของตนทยี งั ตากผงึ อยู่ พอไดแ้ ลว้ กย็ อ้ นกลบั มานงั ลงตรงหน้าเขา \"คงตอ้ งหา้ มเลอื ดกอ่ น\" นางฉกี ผา้ จากกระโปรงอกี ชนั ของ ตนแลว้ มว้ นซบั กดตรงแผลใหเ้ ขา ชายหนุ่มนงั นิงปล่อยให้ นางซบั ไปจนพอใจ \"เลอื ดหยดุ แลว้ ขา้ จะใสย่ าใหท้ ่าน\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 9 \"อมื \" เขาขานรบั เทา่ นนั และนงั เฉยตอ่ ไป จา้ วเว่ยเปิดฝา ขวดเทยาออกมา คดิ จะแตม้ ไปบนบาดแผล แตเ่ หน็ ไร หนวดของเขาแลว้ กช็ ะงกั ชงั ใจ \"ทา่ นปัวหนวดเคราของทา่ นมนั ยาวจนขา้ รกั ษาแผลให้ ไมไ่ ดห้ รอก อกี อยา่ งถงึ ใสย่ าไปแต่มหี นวดสกปรกคอย เสยี ดสปี ากแผล มนั อาจจะทาํ ใหแ้ ผลเน่าจนลกุ ลามไดน้ ะ เจา้ คะ\" \"นีเจา้ ! \" กลา้ ลบหลู่หนวดทเี ขาตงั ใจไวง้ นั เรอะ \"อยา่ หาว่าขา้ ลว่ งเกนิ เลย แต่ท่านปัวโกนหนวดเสยี เถอะ เจา้ คะ่ อยา่ งน้อยกจ็ นกว่าแผลจะหาย\" \"ไมม่ วี นั \" \"เดยี วขา้ ชว่ ยหากระจกใหน้ ะเจา้ คะ\" \"หลวิ จา้ วเวย่ \" \"ใชม้ ดี อนั ไหนดเี จา้ คะ? \" \"....\" * ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 0 แมห้ ลวิ จา้ วเว่ยจะรวู้ ธิ ใี ชม้ ดี ตดั เอน็ เลาะกระดูกเป็นอยบู่ า้ ง แตส่ าํ หรบั การโกนหนวดใหบ้ ุรษุ นนั นบั ว่าเป็นเรอื งทเี กนิ กาํ ลงั นางคน้ หาแผ่นทองเหลอื งจากซากพระพุทธรปู เกา่ มาใหเ้ ฉนิ หรงปัวใชแ้ ทนกระจก กอ่ นจะสรรหาเหตุผล เกลยี กล่อมอกี ฝ่ายอกี หลายคาํ \"หากทา่ นโกนแคช่ ว่ งทเี ป็นบาดแผลจะไมส่ ะดุดตายงิ กว่าเดมิ หรอื เจา้ คะ ทา่ นกาํ ลงั จะไปราชการเชน่ นีไมค่ วร ทาํ ตวั ใหแ้ ปลกจะดที สี ดุ กลบั กนั ถา้ ทา่ นโกนทงั หน้าตอน ไปทนี นั คงไมม่ คี นจาํ ทา่ นไดใ้ นทนั ทแี น่ แลว้ ยามทกี ลบั มา ตา้ ถงหนวดใหมก่ ค็ งขนึ แลว้ พอด\"ี เฉนิ หรงปัวเดมิ ทไี มไ่ ดใ้ จอ่อน แตเ่ หน็ นางตอื ไมห่ ยุดแถม ยงั พดู ขอ้ เสยี นบั พนั คลา้ ยว่าหน้าเขาจะเน่าทงั หน้าเพยี ง เพราะไมโ่ กนหนวดทงิ ทา้ ยสดุ จงึ ถอนหายใจยอมใชใ้ บมดี ขนาดเลก็ โกน จา้ วเว่ยตาวาววบั ทนั ทที เี ขาเรมิ โกนหนวด ดวงตาทที อ แววสนุกสนานนนั จอ้ งมองมดี ในมอื เขาอยา่ งตงั ใจขณะที ใชม้ อื จบั แผ่นทองเหลอื งใหเ้ ขาสอ่ งเป็นกระจก ลมหายใจของเฉนิ หรงปัวอดชะงกั ไมไ่ ดย้ ามมองเลยแผน่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 1 ทองเหลอื งไปยงั ใบหน้างดงามทจี อ้ งตนอยู่ แพขนตาเรยี ง อยา่ งเป็นระเบยี บของนางราวกบั เป็นกรอบประดษิ ฐ์ สาํ หรบั ลอ้ มภาพวาดของศลิ ปินชอื ดงั ภาพอนั แสนวจิ ติ รก็ คอื ดวงตาดาํ ขลบั ของนาง ยามทมี นั ไมฉ่ ายแววเฉยชา อาฆาต นับวา่ ชวนมองเสยี จนไมอ่ าจละสายตาไดง้ า่ ยๆฟ ชายหนุ่มดงึ ความสนใจกลบั มาทกี ระจกทองเหลอื งก่อนจะ ลงมอื โกนหนวดบนหน้าตนเองทไี มไ่ ดโ้ กนทงิ มานาน จน เขาเองกแ็ ทบลมื หน้าทเี กลยี งเกลาของตนไปแลว้ เชน่ กนั * จา้ วเวย่ เขยี ถา่ นในกองไฟแลว้ แอบชาํ เลอื งมองเฉนิ เฟยฉี เป็นระยะ พอเขาหนั มามองกห็ ลบตาวบู หลายคราวจน ชายหนุ่มชกั อดึ อดั ใจ \"เจา้ จะมองอะไรนกั หนา\" เขาถามเสยี งเขยี ว นางทาํ อยา่ ง นีมาพกั ใหญแ่ ลว้ จนเขาทนไมไ่ หว \"ขา้ กาํ ลงั คดิ เทยี บทา่ นกบั พานอนั ในตํานานวา่ ใครจะงาม กวา่ กนั \" ใช่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 2 ใบหน้าทเี กลยี งเกลาไรห้ นวดของเฉนิ หรงปัวั งดงามมาก แมว้ า่ เขาจะตากแดดจนผวิ กรา้ นไปหมด แมบ้ นใบหน้าจะ มรี อ่ งรอยแผลเป็นจากการตอ่ สู้ และตวั เขากเ็ อาแต่แผไ่ อ สงั หาร แต่หากไมน่ บั สงิ ลดทอนความงามทงั หมดนนั เฉนิ เฟยฉกี น็ บั เป็นยอดบุรษุ ผหู้ นึงในใตห้ ลา้ ฮอ่ งเตอ้ เู่ หอตมี รี ปู ลกั ษณ์ดงั กบั ปีศาจจาํ แลง งดงามแตด่ ู อนั ตราย คลา้ ยไมม่ อี ยจู่ รงิ แต่เฉนิ เฟยฉกี ลบั งามอกี แบบ ใบหน้าของเขาใหค้ วามรสู้ กึ หวานละมนุ คลา้ ยกบั อสิ ตรี แตก่ ลบั ไมเ่ หมอื นผหู้ ญงิ หากจะใหจ้ า้ วเวย่ อธบิ าย นางคง จะเรยี กวา่ ความงามของทา่ นปัวนี จะเป็นความงามแบบที อสิ ตรนี ยิ ม เขาจะเป็นเอกบรุ ษุ ทผี หู้ ญงิ ยอื แยง่ กนั เพราะหากนับ เพยี งใบหน้าและรปู ลกั ษณ์ นบั ว่าทาํ ใหส้ าวน้อยสาวใหญ่ ดวงใจสนั คลอนกนั เป็นแถบ ทงั ยงั รสู้ กึ อบอุน่ ราวกบั ถูก เขาปกป้องเอาไวใ้ ตป้ ีกเพยี งแคเ่ ขาชายตามามองสกั เลก็ น้อย ไมไ่ ดง้ ดงามแตใ่ หค้ วามรสู้ กึ วา่ ต้องระแวดระวงั อยา่ งอเู่ หอตี แตน่ นั กแ็ คร่ ปู ลกั ษณ์ หากนบั รวมสหี น้าดดุ นั กบั กลนิ อาย ความตายทลี อยอบอวลรอบตวั เขา ความงามนีกเ็ พยี งแต่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 3 ใชช้ วนใหค้ นชม หลอกลอ่ หมภู่ มรใหม้ าบนิ ตอม แต่น้อย นกั ทจี ะเสยี งมาแตะตอ้ งแน่ \"ขา้ เขา้ ใจแลว้ วา่ เหตุใดทา่ นตอ้ งไวห้ นวดเครา หากไปรบ ดว้ ยใบหน้าเชน่ นี แมท่ พั ฝ่ายตรงขา้ มคงหาทางชงิ ตวั ทา่ น ไปแน่ๆ ตอ่ ใหเ้ ป็นบรุ ษุ กค็ งต้องยอมเป็นตว้ นซวิ เพอื เคยี ง คทู่ า่ นสกั ราตร\"ี \"เจา้ นีชา่ งไรย้ างอาย\" สตรปี ระเภทใดถงึ เอ่ยปากเรอื ง เช่นนีไดโ้ ดยทไี รค้ วามขวยเขนิ แมแ้ ตน่ ้อย \"หากทา่ นเป็นพระเอกงวิ ในถงเยยี น ขา้ เชอื แน่วา่ ทา่ นจะ เป็นพระเอกงวิ ทคี า่ ตวั แพงทสี ุดในใตห้ ลา้ ทเี ดยี ว เหลา่ สตรใี นถงเยยี นลว้ นชมชอบบุรุษทรี ปู ลกั ษณ์หวานลาํ เชน่ ทา่ นนีแหละ ยามมหี นวดเครากเ็ หน็ เคา้ ความงามมากอยู่ แลว้ พอเหน็ ตอนเกลยี งเกลาเช่นนี นบั วา่ ไมผ่ ดิ หวงั ทเี ดยี ว\" เขาเหลอื บตามองนางทเี อ่ยเพอ้ เจอ้ ไมห่ ยดุ แลว้ ถอน หายใจยาว นานทเี ดยี วกว่าจะเอ่ยปาก \"ตอนเดก็ ๆ มแี ต่ คนบอกวา่ ขา้ หน้าเหมอื นมารดา ถงึ ขนั มคี นทเี อยี นเหอ เคยเขา้ ใจผดิ วา่ ขา้ เป็นสตรี จนพอสกั สบิ สามสบิ สถี งึ มเี คา้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 4 สมเป็นบุรุษขนึ มาบา้ ง\" หญงิ สาวยมิ เมอื ไดย้ นิ \"เชน่ นนั มารดาของทา่ นปัวกค็ ง งดงามไมเ่ ป็นรองใครแน่นอน ทา่ นถงึ ไดร้ ปู งามเพยี งนี\" \"เรอื งนนั ... ขา้ กไ็ มร่ วู้ า่ โตมาแลว้ ขา้ ยงั หน้าเหมอื นนางอยู่ หรอื ไม่ เพราะนางสนิ ไปนานแลว้ \" \"ตอ่ ใหไ้ มเ่ หมอื นทา่ นกค็ งไดร้ ปู โฉมจากนางมาไมน่ ้อย ทเี ดยี ว\" ยามนีเฉนิ หรงปัวมใี บหน้าสมเป็นชายชาตทิ หาร ไมไ่ ดค้ ลา้ ยอสิ ตรเี หมอื นวยั เดก็ แตเ่ คา้ ความรสู้ กึ นุ่นนวล หวานหยดนนั ไมไ่ ดห้ ายไปเสยี ทเี ดยี ว ใครมองกต็ อ้ งรสู้ กึ ไดว้ า่ รปู โฉมของเขาคงไดร้ บั การสบื ทอดมาจากมารดา มากกวา่ บดิ าแน่ \"อยา่ สนใจเรอื งหน้าตาของขา้ นกั เลย หญงิ งามอนั ดบั หนงึ เชน่ เจา้ ยงั ตอ้ งใสใ่ จความงามของใครอกี \" \"หญงิ งามอนั ใดกนั กแ็ คก่ ายเนือเท่านนั \" จา้ วเวย่ แค่นขาํ กล่าวอยา่ งไมห่ ยรี ะในรูปโฉมตนเองกอ่ นจะเอ่ยเปลยี น เรอื ง \"เอย่ ถงึ เอยี นเหอ ขา้ มเี รอื งคาใจอยากจะถามทา่ น ปัวอยเู่ รอื งหนึง\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 5 \"เรอื งอนั ใด? \" \"ตามประวตั ศิ าสตร์ คนสกลุ เฉนิ มสี ทิ ธไิ ดค้ รองราชย์ เหนือกวา่ สกุลอนื ๆ แต่เหตุใดบรรพบรุ ษุ ของทา่ นถงึ ยอม ละทงิ ความเจรญิ ขอไปรกั ษาชายแดนแทนเลา่ เจา้ คะ? \" ฟังคําถามแลว้ เฉนิ เฟยฉกี ย็ กมมุ ปากโคง้ ขนึ น้อยๆ ในตา้ ถงนีหากใครเคยเรยี นหรอื ไดย้ นิ ตาํ นานการรวบรวม อาณาจกั รลว้ นตอ้ งมขี อ้ สงสยั ไมม่ ากกน็ ้อย เพยี งแต่มไี มก่ ี คนทจี ะกลา้ หาคาํ ตอบจากคนสกุลเฉนิ จรงิ ๆ \"เรอื งนีกลา่ วตามจรงิ ขา้ เองกไ็ มช่ ดั เจน ขา้ ไมไ่ ดส้ นใจ ประวตั ติ ระกลู นกั \" ชวั ชวี ติ เขาอยแู่ ต่ในลานฝึกวรยทุ ธแ์ ละ สนามรบ หาไดส้ นใจเรอื งจุกจกิ อยา่ งพวกบณั ฑติ เชน่ นี \"แตต่ อนเดก็ ๆ เคยไดย้ นิ มาบา้ งวา่ เป็นเพราะเรอื งรกั ๆ ใครๆ่ \" \"เรอื งรกั ๆ ใครๆ หรอื เจา้ คะ? \" นางเอยี งคอมองเขาอยา่ ง สนใจ \"ผนู้ ําตระกลู ในยามนนั รสู้ กึ ผดิ ต่อฮหู ยนิ ของเขา จนไม่ อาจทนอยใู่ นถงเยยี นได\"้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 6 \"ทาํ ผดิ เรอื งใดกนั ถงึ ขนั ยอมละทงิ บลั ลงั ก์ ทงั ยงั ยอมอยู่ เอยี นเหอชวั ลกู ชวั หลาน\" \"รายละเอยี ดขา้ เองกไ็ มร่ ู้ หากเจา้ อยากรกู้ ล็ องไปถาม ราชครเู ฉนิ ทา่ นอาขา้ เขาเป็นคนรกั ษาบนั ทกึ ตระกลู คง ใหค้ าํ ตอบเจา้ ได\"้ ไดย้ นิ ดงั นนั จา้ วเว่ยกร็ บี โบกมอื รวั \"ไมๆ่ เจา้ คะ่ ขา้ แค่ สงสยั ไปเรอื ยเทา่ นัน ไมไ่ ดอ้ ยากรจู้ รงิ จงั ถงึ เพยี งนนั เสยี หน่อย\" \"เจา้ ไมต่ อ้ งสงสารเขาหรอก แมจ้ ะไมไ่ ดบ้ ลั ลงั กแ์ ต่กไ็ ดร้ บั แตง่ ตงั เป็นกวั กง ทงั ยงั มสี มบตั มิ ากมายไมน่ ้อยกว่าคน สกลุ อู่ เอยี นเหอแมจ้ ะไกลจากเมอื งหลวง แตห่ ากไมน่ บั สงคราม ผคู้ นกลบั มนี ําใจทงั ยงั เป็นมติ รกว่าถงเยยี นห ลายเทา่ อยทู่ นี นั ไมน่ บั วา่ ลาํ บากอะไร\" หลงั จากปฎเิ สธบลั ลงั ก์ ผนู้ ําสกลุ เฉนิ ในยามนนั ไดร้ บั แต่งตงั เป็นกวั กง เป็นบรรดาศกั ดสิ งู สุดของขนุ นางที ฮ่องเตจ้ ะพระราชทานใหไ้ ด้ ซงึ บรรดาศกั ดดิ งั กล่าวกส็ บื ทอดลดหลนั มาอกี สามรุน่ หลงั จากนนั คนสกลุ เฉนิ รนุ่ หลงั หากมคี นไดร้ บั บรรดาศกั ดกิ เ็ ป็นเพราะสรา้ งชอื กนั เอง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 7 ทงั สนิ มใิ ชเ่ พราะสบื ทอดความชอบมาจากบรรพบุรษุ ยคุ รวมแควน้ บรรดาศกั ดปิ ัวของเฉนิ เฟยฉนี ีสบื ทอดมาจากบดิ าของเขา หลงั จากบดิ ารบจนตวั ตายในสนามรบ ฮ่องเตไ้ ดป้ นู บาํ เน็จและพระราชทานบรรดาศกั ดยิ อ้ นหลงั ให้ และ อนุญาตใหบ้ ุตรสบื ทอดบรรดาศกั ดบิ ดิ าได้ ชายหนุ่มเงยี บแลว้ มองหน้านางครหู่ นึงกอ่ นเอย่ ถามนาง บา้ ง \"แลว้ เจา้ เลา่ ... คดิ จะเอาอยา่ งหยางกุย้ เฟยเชน่ นนั หรอื ? \" \"หยางกยุ้ เฟยหรอื เจา้ คะ? \" \"กไ็ มใ่ ชร่ ึ หยางกยุ้ เฟยถวายตวั เป็นสนมขององคช์ ายกอ่ น กอ่ นจะถูกเรยี กเขา้ วงั หลวงไปเป็นสนมของฮอ่ งเต้ ยามนี เจา้ หมนั หมายกบั อนั ออ๋ ง แตก่ ลบั ลกั ลอบสานสมั พนั ธก์ บั ฝ่าบาท ไมใ่ ชเ่ อาอยา่ งหยางกยุ้ เฟยในอดตี ร?ึ \" หลวิ จา้ วเวย่ ฟังเขาแลว้ แหงนหน้าหวั เราะลนั \"ขา้ ไมเ่ คย คดิ จะเขา้ วงั ...ไมว่ า่ จะเป็นตําหนกั อนั ออ๋ งหรอื วงั หลวง ขา้ ลว้ นไมค่ ดิ จะเขา้ ไปทงั สนิ \" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 8 \"หากไมค่ ดิ จะเขา้ วงั เชน่ นนั เจา้ ลอบพบฝ่าบาทเพอื อะไร? \" หญงิ สาวหรตี ามองชายหนุ่มทยี ามนใี บหน้าเกลยี งเกลา หมดจด \"ทา่ นรหู้ รอื ไมว่ า่ ผชู้ ายมจี ดุ อ่อนทใี ด? \" เฉนิ หรงปัวนิงไปกอ่ นจะสา่ ยหน้า \"ความอยาก\" นางเผยยมิ มมุ ปากอยา่ งมเี ลศนัย \"ความอยากร?ึ \" เขาคดิ วา่ นางจะบอกว่าความรกั ความ ลุม่ หลง หรอื อาํ นาจ แตน่ างกลบั ตอบคาํ นีออกมาสรา้ ง ความประหลาดใจใหช้ ายหนุ่ม \"ยามทบี รุ ุษผหู้ นึงอยากไดส้ งิ ใด เขาจะทาํ ทุกวถิ ที างให้ ไดม้ า ไมว่ า่ จะเป็นอํานาจหรอื สตรี ยงิ สงิ นนั ไดม้ ายาก เทา่ ไหร่ เขากจ็ ะทมุ่ เทมากขนึ ทะเยอทะยานมากขนึ และ ลงทนุ มากขนึ เทา่ นนั ดงั นันความอยากจงึ เป็นจุดตายของ บุรษุ กลบั กนั ... ความรกั กเ็ ป็นจุดออ่ นของสตรี หากสตรี เฝ้ามองความทุม่ เทของบุรษุ แลว้ หลงผดิ คดิ วา่ ความอยาก ไดอ้ ยากมขี องเขาคอื ความรกั จรงิ ใจ เชน่ นนั นางกต็ ายไป ครงึ ตวั แลว้ \" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 9 \"แปลวา่ เจา้ ไมค่ ดิ จะมรี กั หรอื ? \" หากนางมองความรกั เป็นจุดอ่อนเชน่ นนั ชวั ชวี ติ คงตอ้ งทกุ ขแ์ น่ \"หาใชเ่ ชน่ นนั มนุษยม์ ใี ครหนรี กั พน้ บา้ ง ...ขา้ เชอื วา่ ใต้ หลา้ นีมรี กั แทอ้ ยจู่ รงิ เพยี งแต่มนั อาจไมใ่ ชข่ องขา้ \" หาก ไมใ่ ชค่ นทคี คู่ วรใหร้ กั นางกไ็ มค่ ดิ จะมอบใจใหใ้ คร ตาย แลว้ เกดิ มาชาตหิ นงึ นางยงั ไมพ่ บบรุ ษุ ทคี วรคูจ่ ะวางหวั ใจ เอาไวใ้ นมอื เขาเลยดว้ ยซํา อกี ทงั ในภพชาตนิ .ี .. หากไม่ อาจดบั หนีแคน้ ในอก นางกค็ งไมม่ เี สยี วความสนใจไป แบ่งปันใหเ้ รอื งรกั ๆ ใครๆ่ อยา่ งปถุ ุชน \"เจา้ มองทุกสงิ เป็นสดี าํ ไปหมดหรอื ไร? \" เขารอู้ ยแู่ ลว้ วา่ นางตา่ งจากสตรคี นอนื ทเี ขาเคยพบ นางไมใ่ ชส่ ตรใี นหอ้ ง หอประเภททเี ฝ้าฝันถงึ รกั นริ นั ดรแ์ ละวนั ววิ าหท์ ยี งิ ใหญ่ แต่คาํ พดู จากใจจรงิ ของนางกช็ วนใหเ้ ขากงั วลไมไ่ ด้ \"ผดิ แลว้ เจา้ คะ่ \" นางหาไดม้ องทุกสงิ เป็นสดี าํ ... แตน่ างมองทกุ อยา่ งเป็นสี เลอื ดตา่ งหาก ...เลอื ดทจี ะชโลมกายพวกมนั ทุกคน แมจ้ ะลาํ บากสกั เทา่ ไหร่ นางสาบานวา่ สกั วนั นางจะตอ้ งไดเ้ หน็ ความ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 0 พนิ าศยอ่ ยยบั ของพวกมนั อยา่ งไมล่ ะเวน้ แววตาอาฆาตทสี ะทอ้ นภาพเปลวเพลงิ อยไู่ มห่ ลดุ รอด สายตาของเฉนิ เฟยฉี เขาไมร่ วู้ า่ สาวน้อยผนู้ พี บเจอสงิ ใด มานกั เหตุใดความรสู้ กึ นึกคดิ ของนางจงึ ผกู โยงลาํ ลกึ ไม่ คลา้ ยคนทวี างแผนปีนสทู่ สี งู แตก่ ลบั เหมอื นคนทตี อ้ งการ ดงึ ทงั ใตห้ ลา้ ลงมาใหพ้ งั ยบั แทบเทา้ นาง ในใจเขาอด สะทา้ นไมไ่ ดก้ บั สญั ชาตญาณทเี ตอื นวา่ หญงิ สาวตรงหน้า นนั อนั ตรายตอ่ สวิ ทเี ขาปกปักษ์ \"ขา้ เคยเตอื นเจา้ แลว้ วา่ จะทาํ สงิ ใดกท็ าํ ไป แตเ่ จา้ ไมอ่ าจ ทาํ ลายตา้ ถง\" ตา้ ถงเป็นสงิ ทบี รรพบุรษุ รวมถงึ บดิ ามารดา เขาใชช้ วี ติ รกั ษาเอาไว้ ดงั นนั ตวั เองเขากม็ หี น้าทรี กั ษา แผน่ ดนิ นใี หค้ งอยตู่ ่อไปเชน่ กนั \"ทา่ นนีชอบหวาดระแวงขา้ เสยี จรงิ \" หญงิ สาวพน่ ลม หายใจราวกบั เหนือยหน่าย \"ทา่ นดขู า้ สเิ จา้ คะ สตรตี วั คน เดยี ว ไรค้ นชว่ ยเหลอื ไรเ้ งนิ ทอง ไรก้ าํ ลงั ยามนีขา้ ยงั ตอ้ งหนีหวั ซุกหวั ซุน ทา่ นคดิ ว่าคนอยา่ งขา้ จะไปเอาอะไร มาทาํ ลายตา้ ถงของทา่ นเลา่ \" นางเอย่ กลวั หวั เราะคลา้ ย เขาพูดเรอื งชวนหวั แต่เฉนิ หรงปัวกลบั ไมเ่ ชอื ใจเขา ตระหนักดวี า่ นางสามารถทาํ สงิ ทใี หญ่กวา่ ตวั ไดอ้ กี หลาย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 1 เท่า แมว้ นั นีจะไมม่ หี ลายสงิ อยา่ งทนี างวา่ จรงิ แตอ่ นาคต คนอยา่ งนางยอ่ มหาไดแ้ น่ \"ชา่ งไมไ่ วใ้ จกนั เสยี เลย\" หญงิ สาวมองสหี น้าไมเ่ ชอื ถอื ของชายหนุ่มแลว้ ขาํ นบั วา่ เขารจู้ กั นางอยา่ งแทจ้ รงิ ....ระแวงไวน้ ่ะถกู แลว้ หญงิ สาวมองชายหนุ่มตรงหน้าแลว้ อดทอดถอนใจไมไ่ ด้ กบั บุรษุ ผหู้ นึงนางพราํ ยาํ คาํ วา่ สหาย แตภ่ ายในใจมแี ต่ ความรงั เกยี จเดยี ดฉนั ท์ ทุกถอ้ ยคาํ ทพี ดู กนั ดสู ุภาพจรงิ ใจ แต่แทจ้ รงิ มเี พยี งสงิ ลวงตาเทา่ นนั กลบั กนั กบั เฉนิ หรงปัว ผนู้ ี คําพูดคาํ จาระหวา่ งกนั มแี ต่ผลประโยนชบ์ า้ ง หวาดระแวงบา้ ง ไลต่ อ้ นบา้ ง แตท่ กุ อยา่ งกลบั มาจากใจ จรงิ และรเู้ ทา่ ทนั กนั ราวกบั เป็นสหายทไี มต่ อ้ งเอ่ยปาก เรยี กสถานะ นางมองเขา นกึ เสยี ดายทคี นดๆี กลบั รบั ใชท้ รราช พวก สกุลอู่ยงั มนั คงอยไู่ ดท้ กุ วนั นีกเ็ พราะมเี ลอื ดเนือของคน สกุลเฉนิ คอยคาํ จนุ ทงั สนิ หากแค่ตวั พวกมนั มหี รอื จะชู คอเป็นเชอื พระวงศอ์ ยไู่ ดอ้ กี น่าเสยี ดายจรงิ ๆ ทวี นั ขา้ งหน้า นางกบั เฉนิ หรงปัวผนู้ ี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 2 อาจจะตอ้ งยนื กนั คนละฝัง... ผหู้ นึงปกป้องรกั ษา ผหู้ นึงทาํ ลายเหยยี บยาํ หากเขาไมย่ ดึ ตดิ กค็ งด.ี .. ระหวา่ งทที งั สองเงยี บกนั ไปอกี ครา เฉนิ หรงปัวกร็ สู้ กึ ได้ ถงึ ผมู้ าเยอื น แววตาทเี ปลยี นไปอยา่ งฉบั พลนั ของแมท่ พั หนุ่มทาํ ใหจ้ า้ วเว่ยเองกร็ สู้ กึ ตวั เฉนิ หรงปัวยกนิวชขี นึ แนบปาก เป็นการบอกไมใ่ หน้ างสง่ เสยี งขณะทตี นเองจบั ดาบกอ่ นจะยอ่ งวนออกไปทางประตูขา้ งทเี ปิดโลง่ อยู่ จา้ วเว่ยดงึ มดี มากาํ ไวใ้ นมอื กอ่ นจะขยบั กายเขา้ ไปพงิ ใน มมุ ใตห้ น้าตา่ งเพอื พรางสายตา หญงิ สาวไดย้ นิ เสยี งตอ่ สู้ อยดู่ า้ นนอก ไมน่ านกเ็ บาลง หลวิ จา้ วเว่ยเชอื วา่ เฉนิ หรงปัวจะตอ้ งเป็นฝ่ายมชี ยั แน่จงึ โผลห่ น้าไปดู เหน็ ทา่ นแมท่ พั กาํ ลงั จะปลดิ ชพี ชายทลี ม้ ไม่ เป็นทา่ อยบู่ นพนื กร็ อ้ งขนึ \"ทา่ นอยา่ เพงิ ฆา่ เขานะเจา้ คะ\" เฉนิ หรงปัวหนั มาเลกิ ควิ มองนางคลา้ ยถามหาเหตุผล \"ขา้ อยากรูว้ า่ ใครเป็นคนสง่ พวกมนั มา\" ดวงตาของหลวิ จา้ วเวย่ ฉายแววแน่วแน่ กอ่ นจะตวดั มองชายทนี อนโอด ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 3 โอยอยบู่ นพนื ใบหน้างดงามเผยความเหยี มเกรยี มชวน ขนลกุ ออกมา เฉนิ หรงปัวมองมดี ในมอื นางแลว้ คดิ ไปถงึ สภาพศพสาวใช้ ในวงั หลงิ ซาน เขาเมม้ ปากอยา่ งชงั ใจกอ่ นจะหาเชอื ก เก่าๆ มามดั ตวั คนรา้ ยแลว้ โยนเขา้ ไปในอารามใหน้ างเคน้ ถามไดต้ ามสะดวก หญงิ สาวกระตุกยมิ รบั มอื เรยี วงามลบู อยใู่ บมดี คมกรบิ ขณะทกี า้ วเขา้ ไปหารา่ งนนั อยา่ งมนั คง * หา่ งออกไปจากอารามรา้ ง รา่ งของบุรษุ สองคนกาํ ลงั ยนื อยทู่ ่ามกลางเงาไม้ ทงั สองทอดสายตามองเงาของกองไฟ ทสี ะทอ้ นออกมาจากประตกู ระดาษ สดบั ฟังเสยี งโหยหวน ทดี งั ลนั ออกมาจากดา้ นใน ชายทเี ป็นบ่าวคอ้ มกายลงหนั ไปเอย่ ถามผเู้ ป็นนาย \"คณุ ชายทา่ นจะเขา้ ไปหรอื ไม?่ \" ผเู้ ป็นนายเงยี บราวกบั ไมไ่ ดย้ นิ กอ่ นจะเอ่ยตอบคาํ หนึง \"ไม\"่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 4 \"แต่...\" คนเป็นบา่ วทาํ หน้าสงสยั ตลอดทงั คนื ทไี ล่ตามมา กาํ จดั คนรา้ ยตลอดทาง ไมใ่ ช่เพอื คนทอี ยดู่ า้ นในอาราม นนั หรอกหรอื แลว้ ทาํ ไม... \"เป็นเชน่ นีดแี ลว้ \" เสยี งทมุ้ ของผเู้ ป็นนายกลา่ วขนึ คลา้ ย เอย่ กบั ตวั เอง ชายหนุ่มยนื มองอารามรา้ งแหง่ นนั อกี ครหู่ นงึ แลว้ จงึ เอย่ ปากกบั บ่าวขา้ งกาย \"กลบั จุดพกั มา้ ฟ้าสวา่ งเมอื ไหรพ่ วก เราจะมงุ่ หน้าสถู่ งเยยี นทนั ท\"ี สงั แลว้ กส็ ะบดั เสอื หนั หลงั กลบั ไป คนเป็นบ่าวยงั ละลา้ ละลงั เขาเหลยี วไปมองอารามรา้ ง เป็นครงั สุดทา้ ยดว้ ยความรสู้ กึ เสยี ดาย ก่อนจะวงิ กลบั ไป ขนึ มา้ ควบตามชายหนุ่มออกไป ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 5 แสนชงั # 22. หกั ลา้ ง คราบเลอื ดกระเซน็ เจอ่ นองเตม็ พนื หลงั จากเฉนิ หรงปัว ตดั สนิ ใจใชด้ าบฟันคอคนรา้ ยจนขาดสะพายแลง่ เพอื ตดั ราํ คาญ หลงั ทนฟังเสยี งโหยหวนกบั คําสารภาพ กระทอ่ นกระแทน่ มาเกอื บหนึงชวั ยาม ดวงตาคมกรบิ ตวดั กลบั มามองหลวิ จา้ วเวย่ ทใี ชแ้ ขนเสอื เชด็ เลอื ดทกี ระเซน็ ถูกแกม้ นางลวกๆ \"เหตุใดคนสกุลเจนิ ถงึ คดิ ทาํ รา้ ยเจา้ ?\" จากปากคาํ ของคนทรี า้ ยทาํ ใหท้ งั สองรู้ วา่ พวกโจรถูกฝังเสนาบดสี กลุ เจนิ เลยี งเอาไว้ ตลอดมาจงึ ไดร้ บั คําสงั ใหท้ าํ เรอื งรบั ใชส้ กุลเจนิ อยา่ งลบั ๆ ครงั นีเองก็ เช่นกนั แววตาเหยยี ดหยนั พาดผา่ นดวงตาคงู่ ามไปวบู หนึงกอ่ นที จา้ วเวย่ จะเอย่ ปาก \"เจนิ ฮ่ยุ เหมยเป็นมารดาเลยี งขา้ ยาม ขา้ ยงั อยใู่ นจวนนบั ว่าขวางทางนาง พอขา้ ออกจากจวน สกลุ หลวิ ทที างของนางจงึ มนั คงขนึ หากไมพ่ ูดถงึ ฮหู ยนิ ผู้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 6 เฒา่ กน็ บั วา่ นางมอี ํานาจเบด็ เสรจ็ ในจวนหลวิ อกี อยา่ งยงั มหี ลวิ จา้ วอวี ...ท่านคดิ วา่ เหตุใดคนสกุลเจนิ ตอ้ งทาํ รา้ ย ขา้ เลา่ ?\" นางเงยหน้าขนึ ถามความเหน็ เขาบา้ ง สหี น้าเยน็ ชาไมเ่ ปลยี นผนั แตแ่ ววตากบั มอื ทกี าํ ดา้ มมดี เอาไวแ้ น่น นนั กท็ ําใหร้ วู้ า่ ในใจนางกาํ ลงั รอ้ นดงั โดนลวก สกุลเจนิ ... สกลุ เจนิ ... ชาตกิ อ่ นหลงั ถกู ขบั ออกจากถงเยยี น รถมา้ ของนางถูก โจรป่าโจมตจี นตอ้ งเอาตวั รอดวงิ หวั ซุกหวั ซุนเขา้ ป่า ถูก พวกโจรตอ้ นใหห้ ลงทศิ อยนู่ านจนแทบหมดแรง ...เป็นพวกมนั แน่ เป็นพวกมนั ทผี ลกั นางใหต้ อ้ งไปเจอชายกกั ขฬะคนนนั ไมว่ า่ ชาตกิ ่อนหรอื ชาตนิ ี สกุลเจนิ กย็ งั ลงมอื ชว่ ยเหลอื หลานสาวตวั เอง รวมหวั กนั ทาํ รา้ ยนางไมห่ ยดุ หยอ่ น \"ด\"ี หลวิ จา้ วเว่ยพมึ พาํ ดวงตาจดจอ้ งศพทคี อกบั หวั หนั ไปคนละทศิ \"เช่นนีกอ็ ยา่ ไดอ้ ยรู่ ว่ มฟ้ากนั เลย ...รอใหถ้ งึ เวลาของขา้ ตอ่ ใหพ้ วกเจา้ ทงั บนลา่ งจะรอ้ งหาเมตตาจาก ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 7 สวรรคก์ จ็ ะไมม่ แี มแ้ ตเ่ สยี งใหร้ อ้ ง\" * หลวิ จา้ วอวโี บกพดั ในมอื อยา่ งเนิบนาบขณะเอนกายพงิ หมอนอยใู่ นรถมา้ ของตนเอง ยามขามาตอ้ งตามเสดจ็ ฝ่าบาท บดิ าจงึ อยากสรา้ งภาพ ครอบครวั สมคั รสมานกลมเกลยี ว นางจาํ ตอ้ งไปนังรวมอยู่ ในรถมา้ ของบดิ ามารดาจนตวั เกรง็ ตลอดทาง แตข่ ากลบั นี ฮอ่ งเต้คุมตวั โจวอ๋องเรง่ รุดกลบั ถงเยยี นไป ไมร่ อพวกขนุ นาง ดงั นนั นางจงึ ไมจ่ าํ เป็นจะตอ้ งไปนงั รวม กบั บดิ ามารดาอกี หญงิ สาวกงึ นงั กงึ นอนเคยี วขนมทเี สยี วชงิ เตรยี มเอาไวใ้ ห้ อยา่ งอารมณ์ดี บางคราวกห็ วั เราะออกมาแตบ่ างครงั กข็ บ เขยี วเคยี วฟันจนสาวใชอ้ ดกลวั นางไมไ่ ด้ \"คุณหนูคดิ อนั ใดอยหู่ รอื เจา้ คะ?\" เสยี วชงิ หดคอถามอยา่ ง กลา้ ๆ กลวั ๆ \"ขา้ กาํ ลงั สะใจแต่กเ็ สยี ดาย\" ใบหน้าพรมิ เพราของหลวิ จา้ วอวฉี ายความรงั เกยี จอยา่ งลาํ ลกึ ออกมา \"ทา่ นยายลงมอื ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 8 ครงั นีนบั วา่ หนกั ไมน่ ้อย แตเ่ สยี ดายทไี มอ่ าจฆา่ มนั ได\"้ \"คณุ หนู...\" \"หากไมใ่ ชเ้ พราะบดิ ารกั หน้าตาและไมย่ อมเขา้ ขา้ งกลุม่ อํานาจอนื ป่านนนี งั จา้ วเว่ยตอ้ งตกนรกหมกไหมไ้ ปแลว้ แตเ่ พราะบดิ ารกั ศกั ดศิ รี ทาํ ใหข้ า้ ไมอ่ าจแทนทมี นั ไดแ้ น่ ถา้ เกดิ มนั ตายขนึ มา ทงั ทมี โี อกาสเหมาะจะลงมอื แต่กลบั ทาํ เชน่ นนั ไมไ่ ด้ ทาํ ใหข้ า้ เสยี ดายยงิ นกั \" หากหลวิ จา้ วเว่ย ตายไปซะกอ่ นถงึ จนิ หยาง หลวิ จา้ วอวคี งสาแกใ่ จจนฝันดี ไปทงั ปี แต่ในความสาแก่ใจนนั นางตอ้ งแลกดว้ ยตําแหน่ง หวางเฟย เพราะหลวิ เฉยี นยอ่ มไมย่ อมเลยี แขง้ เลยี ขาอนั อ๋องออกนอกหน้าดว้ ยการยกใหน้ างแตง่ แทนพสี าวแน่ ดงั นนั จงึ ตอ้ งขม่ กลนั ความเสยี ดายเอาไวก้ อ่ น \"หึ แต่ขอใหแ้ ผนการของทา่ นยายสาํ เรจ็ ขอใหช้ อื เสยี ง ฉาวโฉ่เปือนราคขี องนงั จา้ วเวย่ สะพดั ไปทวั ใหม้ นั ไมม่ ี หน้ากลบั ถงเยยี น เทา่ นีกน็ บั วา่ ดเี หมอื นกนั \" ถกู โจรป่า ลกั พาตวั ขา้ มวนั ขา้ มคนื กลบั มาจะเป็นผเู้ ป็นคนอยไู่ ดอ้ กี หรอื เสยี งคําคนครหาในใตห้ ลา้ อกี เลา่ ไมแ่ น่มนั อาจจะผกู คอตายเองเพอื หนชี อื เสยี งแปดเปือน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 9 เช่นนนั กน็ บั วา่ ไมเ่ สยี แรงเปลา่ ... คดิ แลว้ หญงิ สาวกห็ วั เราะ หยบิ ชาขนึ มาจบิ อยา่ งเบกิ บาน ใจ \"กลบั จวนเชน่ นีกด็ เี หมอื นกนั นะเจา้ คะ บา่ วคดิ ถงึ จวน แลว้ \" เสยี วชงิ อยากพาเปลยี นเรอื งจงึ เอ่ยปากขนึ \"เหอะ คดิ ถงึ งนั เหรอ กลบั ไปคงเจอนงั พวกนันเสนอหน้า สลอน น่าราํ คาญนกั \" บุตรสาวในจวนหลวิ ไมไ่ ดม้ เี พยี ง หลวิ จา้ วเว่ยและหลวิ จา้ วอวี ยงั มอี กี สามคนทเี กดิ จากอนุ หากพวกนางเป็นพวกสงบเสงยี มอยใู่ นเรอื นหลงั กแ็ ลว้ ไป เถดิ แตเ่ พราะสตรตี า้ ถงหากมคี วามสามารถกจ็ ะไดร้ บั การยอ่ งยก พวกนางเลยพยายามฝึกศาสตรศ์ ลิ ป์ ของสตรี กนั อยา่ งเอาเป็นเอาตาย และพยายามหาช่องเพอื แสดง ความสามารถใหเ้ ป็นทปี ระจกั ษอ์ ยเู่ สมอ ทาํ ใหห้ ลวิ จา้ วอวี ราํ คาญตาทกุ ครงั ยงิ หลวิ จา้ วเวย่ ทเี ป็นเลศิ ดา้ นรปู โฉมและมชี าตกิ าํ เนิดสงู ทสี ดุ ในหมพู่ วกนางถกู ไลไ่ ปอยจู่ นิ หยาง บุตรอี นุทงั หลาย กค็ ลา้ ยไดต้ ดิ ปีกเพราะไมม่ พี สี าวกดขม่ อกี สว่ นหลวิ จา้ วอวนี นั แมจ้ ะไดเ้ ลอื นฐานะเป็นบุตรภี รรยาเอก แตเ่ พราะ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 0 วยั เดก็ โตมาดว้ ยกนั ต่างมฐี านะเป็นลกู อนุเหมอื นกนั พวก น้องสาวคนอนื จงึ ไมไ่ ดย้ กยอ่ งนางตา่ งจากเดมิ บางคราว กย็ งั ทาํ เหมอื นนางเป็นบตุ รอนุดงั เดมิ ทาํ ใหห้ ลวิ จา้ วอวี แคน้ ใจอยเู่ สมอ \"คณุ หนูคนอนื กแ็ ค่บุตรอี นุ คุณหนูอยา่ ไปใสใ่ จพวกนาง เลยเจา้ คะ่ อกี อยา่ งพวกนางกไ็ มม่ โี อกาสออกจากจวน บ่อยๆ โอกาสจะไดแ้ สดงความสามารถกแ็ ทบจะไมม่ ี เพยี งแตค่ อยฝันกลางวนั เท่านนั ทา่ นอยา่ ไดเ้ กบ็ พวกนาง มาใสใ่ จเลยนะเจา้ คะ\" เสยี งชงิ รบี พดั ใหห้ ลวิ จา้ วอวอี ยา่ ง ประจบประแจงเพอื ใหค้ ุณหนูอารมณ์ดขี นึ หลวิ จา้ วอวฟี ังแลว้ กค็ ลายความหงุดหงดิ ลง จรงิ อยู่ ทตี า้ ถงเทดิ ทนู คนมคี วามสามารถโดยไมเ่ กยี งชาตกิ าํ เนิด แต่บุตรภรรยาเอกกบั อนุนนั มคี วามตา่ ง บุตรอี นุหากคดิ จะยกฐานะตอ้ งแสดงความสามารถของตนเสยี กอ่ น แต่จะ ไปแสดงทใี ดเลา่ ผดู้ มี หี น้ามตี าทงั หลายมหี รอื จะแจก เทยี บเชญิ บุตรอนุมารว่ มงานเลยี งของตน หรอื งานของ ราชวงศก์ ต็ อ้ งคาํ นึงถงึ สายเลอื ดและหน้าตาของตระกลู การแสดงความสามารถใหเ้ ป็นทปี ระจกั ษน์ นั พดู งา่ ยแต่ทาํ ยาก ยามมเี ทยี บเชญิ งานเลยี งต่างๆ ฮหู ยนิ เอกยอ่ มเป็น ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 1 คนคอยจดั การ มหี รอื สตรเี หลา่ นนั จะยอมใหล้ ูกอนุมี โอกาสไดเ้ สนอหน้ายกตนขนึ เทยี บเคยี งกบั ลกู ของพวก นาง เพยี งมนี ําใจใหต้ ดิ ตามไปรว่ มงานกน็ บั วา่ เป็นบุญคณุ แลว้ ครนั จะใหไ้ ดม้ โี อกาสแสดงความสามารถโดดเดน่ เกนิ หน้าคงมแี ตฝ่ ันเทา่ นนั หากลกู อนุยกฐานะใหต้ นเองได้ มารดาของพวกนางกจ็ ะ พลอยมหี น้ามตี าไปดว้ ย เชน่ นีอํานาจในบา้ นจะตอ้ ง สบั สนเอนเอยี ง พวกฮูหยนิ เอกแมไ้ มอ่ ยากขวางกต็ อ้ ง ขวาง ดงั นนั แมธ้ รรมเนียมจะกลา่ วเปิดกวา้ งใหผ้ มู้ คี วามสามารถ ไมเ่ กยี งชาตกิ าํ เนดิ แต่เวทที จี ะแสดงไดจ้ นมชี อื เสยี งเลอื ง ลอื เป็นทยี อมรบั ไดน้ นั น้อยเสยี จนไมอ่ าจนบั นิวไดด้ ว้ ยซํา หลวิ จา้ วอวใี นฐานะทเี คยเป็นทงั บุตรอี นุและบตุ รภี รรยา เอก นางรูซ้ งึ ถงึ ความขมขนื ของการเป็นลกู อนุดี การที นางพยายามฝึกฝนอยา่ งมหี วงั ว่าสกั วนั จะไดแ้ สดงใหค้ น เหน็ และเป็นทยี อมรบั นัน เป็นเรอื งเพอ้ เจอ้ ทสี ุด ยามทนี างไดย้ กฐานะแลว้ นางจงึ ตระหนกั โอกาสและ ความแตกตา่ งระหวา่ งภรรยาเอกกบั อนุนนั มชี อ่ งว่างราว ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น